That's How It Started | ORPG | & Lespoir - Forum

Lespoir schreef:
Mae.

Ik duw even tegen de dubbele deuren die de uitgang zijn van de instelling waar ik eindelijk weg mag. Ik werd hier gedwongen opgenomen door mijn ouders doordat ik zogenaamd gek geworden was. Het is best gek eigenlijk dat ik nu weer uit dit verstikkend gebouw ben na al die maanden dat ik hier zat. Ik ben er toch gewend aan geworden volgens mij, die dwangmatige en orde die in dit gebouw te vinden is. Toch ben ik blij dat ik hier eindelijk weg mag en weer naar huis kan gaan. Ik heb het heel erg gemist thuis, gewoon die gezelligheid die er altijd rondhing wat hier in de instelling dus niet te vinden is. Eindelijk ben ik weer vrij en hoef ik niet meer te luisteren naar de aan mij opgelegde regels die ze me hier gaven. Natuurlijk zijn er thuis ook regels waarnaar ik moet luisteren maar dat is anders. De eerste weken dat ik hier was, heb ik mezelf nachtenlang in slaap gehuild wat na een aantal weken wel stopte aangezien ik gewend werd aan de instelling. Ik voel me wel anders dan voor ik hier binnenkwam, ik voel me een beetje licht in mijn hoofd. De wereld lijkt er ook heel anders uit te zien dan ik me kan herinneren, het komt opeens zo gevaarlijk en groot op me voor.
Wat talloze psychiaters en zelfs mijn ouders altijd beweerde was niet waar, ik was niet gek. Ik ben nog steeds niet gek, ik ben dat nooit geweest. Oké, het klinkt niet echt geloofwaardig als ik zeg dat ik visioenen krijg over ongevallen die staan te gebeuren maar het is wel echt. De enige fout die ik heb gemaakt is dat ik het aan mensen heb verteld. Ik heb het tegen een paar vriendinnen en tegen mijn ouders maar die verklaarden me natuurlijk voor gek. Ik dacht dat ik ze wel kon vertrouwen met dus maar blijkbaar dus niet. Als ik het tegen niemand had verteld, kwam ik ook niet in die instelling terecht waar ik het afgelopen half jaar gedwongen heb moeten doorbrengen. Dat half jaar was echt vreselijk, de tijd ging ook verschrikkelijk traag wat het nog erger maakte voor me.
Ik zie een bekende auto aankomen, de auto van mijn ouders en ergens word ik er wel blij van. Misschien heb ik ze het toch onbewust vergeven. Ik was heel erg kwaad toen ze ervoor zorgden dat ik hier in de instelling terecht kwam maar ik kan natuurlijk niet boos op ze blijven. Ze stoppen voor me en mijn vader stapt uit waarna hij me meteen in zijn armen neemt. Ik heb mijn ouders in de tijd dat ik hier was maar twee keer gezien en dat is best weinig als je gewend bent om ze elke dag te zien. 'Mae... Het spijt ons zo erg, we wilden alleen maar het beste voor je,' hoor ik mijn vader dan zeggen. 'Dat weet ik pap...' zeg ik dan maar. Het was niet het beste voor me want ik heb nog steeds last van mijn visioenen maar geen haar op mijn hoofd denkt eraan dat ik er nog wat over ga vertellen tegen iemand, ik wil niet weer naar die instelling. Die zes maanden waren lang genoeg. Even later, laat mijn vader me los en neemt hij mijn koffer die hij in de achterbak legt. Ik stap in de auto en merk dat mijn moeder nog thuis zit. Dan zal ik haar zo wel zien. We rijden dan naar huis toe. Tijdens de rit zeg ik niet veel en kijk ik wat naar buiten door het raampje. Niet omdat ik boos ben of zo hoor, dat doe ik meestal als ik in de auto zit. Ik vind het fijn om naar buiten te kijken als ik in de auto zit.