Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ My past haunts me

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Ik:

Efstathios Pentragon ~ Geest ~ Ziet eruit als 19

Aan jou de eer om te beginnen c:

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Emily Grant - 18 jaar

{option}

Mijn begin komt hieronder. c:

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Emily.
Terwijl mijn ouders me naar het huisje waar ik de komende tijd ga verblijven brengen, staar ik wat door het raampje van de auto naar buiten toe. Ik vind het gewoon fijn om naar de omgeving te kijken als ik in de auto zit, het maakt me rustiger. Ik weet niet of ik wel zin heb om op mezelf te wonen, het is een best grote verantwoordelijkheid opeens. Oké, ik heb wel een huisgenote maar dat is toch anders dan thuis bij je ouders wonen. Ergens lijkt het me wel fijn aangezien mijn ouders me niet kunnen storen en dus ook niet zeggen wat ik moet doen, maar nu moet ik alles alleen doen en is mijn moeder er niet om bijvoorbeeld de was te doen of te koken. Niet dat ik zulke dingen niet zou kunnen, het is gewoon een hele verandering voor me. Opeens zie ik dat de auto stopt, wat dus wil zeggen dat we er zijn. In het weekend hebben we de meubels voor mijn kamer er al in laten zetten zodat het geen gedoe werd, het enige wat er nog gebeurd moet worden is dat mijn kleding in de kast gehangen moet worden, voor de rest is alles al klaar waar ik best blij om ben. 'Moeten we je helpen met je koffers?' vraagt mijn vader dan aan me. 'Nee, dat hoeft niet. Toch bedankt,' antwoord ik met een zwak glimlachje. Ik druk nog een kusje op de wangen van mijn moeder en mijn vader en stap dan de auto uit. Ik open de achterbak en haal daar mijn koffers uit en sluit dan de achterbak weer. Ik sleur mijn koffers mee naar de voordeur, zo ver het lukt tenminste, maar het lukt me uiteindelijk wel. Ik druk dan op de bel, ik heb de sleutel nog niet maar die ga ik zo krijgen van mijn huisgenote. Meteen zie ik dat de deur opengemaakt wordt door een meisje van dezelfde leeftijd als ik, daar ben ik best wel blij om. Ze lijkt me best wel aardig eigenlijk. 'Hoi, jij bent Emily zeker? Ik ben Alison, kom binnen,' zegt het meisje met een vriendelijke glimlach waarna ze een stap opzij zet waardoor ik dus naar binnen kan gaan. Ik sleur mijn koffers dan mee naar binnen, waar ik best veel moeite voor moet doen aangezien mijn koffers erg zwaar zijn. Misschien had ik toch niet al mijn kleding in één keer moeten meenemen, mijn moeder had nog gezegd dat het te veel zou worden maar doordat ik zo eigenwijs ben, heb ik alles toch in één keer meegenomen. 'Ik breng je wel naar je kamer, zal ik je helpen met je koffers? Het ziet er best zwaar uit,' zegt Alison dan weer. 'Ehm.. Ja, dat zou eigenlijk best fijn zijn', antwoord ik dan met een dankbare glimlach. Ik geef haar één van mijn koffers en laat haar voorgaan, ik volg haar te trap op en al snel staan we voor mijn kamerdeur. 'Dankjewel,' zeg ik terwijl ik de koffer weer van haar aanneem. 'Ik zal je anders wel even met rust laten, als je me nodig hebt ben ik beneden,' zegt ze en gaat weer naar beneden toe. Ik loop mijn kamer in en begin rustig mijn spullen uit te pakken wat een tijdje duurt aangezien ik echt heel veel spullen mee genomen heb.
---
Sorry voor het falende begin.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Het was zo ergerlijk wanneer er nieuwe inwoners in zijn huis kwamen wonen. Wel technisch gezien was het niet eens zijn huis. Het was de plaats waar jaren geleden Alyx zijn favoriete armband had verborgen. Het was een wonder dat door de jaren en renovaties van het gebouw heen, het juweel nog nooit was gevonden. Ef wilde dat ook liever zo houden. Hij was zijn vriend dankbaar om in hem te geloven wanneer niemand anders dat deed. Hij was hem dankbaar voor alles wat hij had opgeofferd om de vloek te kunnen verbreken. Alleen de manier waarop het zou moeten stak hem tegen. Mensen hadden hem verraden, hem gedood zonder geldige reden en nu zou hij met zo'n mens moeten gaan samenwerken wou hij ooit rust vinden. Gelukkig was zijn armband goed verborgen, de kans dat één van deze meisjes hem zou vinden was zo goed als nihil. Zolang de armband niet was gevonden kon hij gaan en staan waar hij wilde. Toch keerde hij vaak terug naar dit huis, gewoon om even te kijken hoe alles ging. Door de jaren heen was hij leren omgaan met het geest zijn. Hij bracht zijn tijd door met het afkraken van andere mensen, zich verwonderen over nieuwe technologische uitvindingen en rond de wereld te reizen. Het was zo slecht nog niet.
Hij lag op het bed van het meisje dat haar koffers aan het uitpakken was. Wat had ze ongelooflijk veel kleding mee, en nog eens allemaal lelijke dingen ook. De wereld was in vele aspecten vooruitgegaan, maar op modegebied kon niets tippen aan het goede oude Griekenland.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Emily.

Ik zucht even opgelucht als ik eindelijk al mijn kleren in de kast heb gekregen. Nu pas besef ik eigenlijk dat ik gewoon te veel kleding heb, ik vraag me zelfs af hoe ik aan zo veel kleding kom want ik ben niet echt het type meisje dat heel vaak gaat shoppen of zo. Ik ben niet echt een meisjes meisje zoals je wel vaak tegen komt, ik hou er bijvoorbeeld niet van om super veel make-up te dragen, ik gebruik wel make-up maar niet zo veel als veel meiden wel doen. Ik neem ook nog mijn boeken uit de tas die ik bij had en leg ze op het boekenplankje net boven mijn bureau, ik ben ook iemand die de hele dag door zou kunnen lezen, maar helaas heb ik daar de tijd niet echt voor. School neemt erg veel tijd in beslag en al zeker nu ik ga studeren, dan wordt het vast nog drukker dan dat ik had op de middelbare school.
Ik kijk even op als ik plots mijn telefoon af hoor gaan, dat zal vast mijn moeder wel zijn of één van mijn vriendinnen. Ik neem hem dan en neem op, meteen hoor ik mijn moeder praten. 'Hey Em, heb je hulp nodig of zo, anders wil ik wel even komen helpen', zegt ze dan. 'Mam, ik kan heus wel voor mezelf zorgen, ik ben geen kind meer', antwoord ik dan. Oké, het is lief van mijn moeder dat ze me zo wil helpen maar ik moet het gewoon zelf doen allemaal, anders leer ik nooit om zelfstandig te zijn. 'Maar bel me als je hulp nodig hebt', zegt ze dan weer waardoor ik even heel zwak glimlach. 'Dat zal ik doen,' zeg ik dan. 'Oké, dan hoor ik je later wel weer', zegt mijn moeder waarna ze ophangt. Ik leg daarna mijn telefoon weer neer op mijn bureau, eigenlijk heb ik echt geen idee wat ik moet doen nu, ik ben toch klaar met alles. Ik loop dan maar even naar het raam toe waar ik wat naar buiten kijk, het uitzicht is nog best mooi eigenlijk. Ik kijk recht op de wijde die achter de kleine tuin van het huisje is, er staan een paar paarden en wat schapen die waarschijnlijk eigendom zijn van de boer hier een stukje verderop.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Dit meisje verveelde hem nu al, een nieuw record. Misschien zou ze later nog iets interessants gaan doen, maar Efstathios betwijfelde het. De meeste mensen waren nu eenmaal zielige levensvormen zonder een werkelijk nut in hun leven. Haar huisgenoot was al net zo erg, zij kon maar niet kiezen welke kleur nagellak ze op zou doen, terwijl het in Ef's ogen overduidelijk was dat al haar opties afschuwelijk waren. Daarom besloot hij niet langer hier zijn eeuwige geestenleven door te brengen, maar naar buiten te gaan. Achter het huis lagen enkele weilanden. Mensen mochten hem dan niet kunnen zien, dieren konden dat wel. Hij had zich wel eens afgevraagd hoe dat kwam, maar een hond kon daar nu eenmaal niet het antwoord op geven. Ook vroeg hij zich af of er nog andere geesten waren. Hij vermoedde van wel, maar had er nooit een ontmoet. Misschien konden zelfs geesten andere geesten niet zien.
Eenmaal aangekomen in de wei, legde hij zich tussen de kudde schapen. De dieren kenden hem al zo lang dat hij hun vertrouwen had gewonnen en ze hem niet langer vreesden. Hij praatte ook vaak met hen. Als je niemand anders had om een conversatie mee te voeren, duurde het slechts enkele decennia voor je wanhopig genoeg was om je diepste geheimen met een schaap te delen. De meeste dieren waren trouwens geweldig goede luisteraars.
"Zou jij je iemand van je kudde verraden omdat je hem niet leuk vindt?" Het schaap at gewoon verder van zijn gras.
"Inderdaad, dat vind ik dus ook. "

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Emily:
Ik keek kort even rond in mijn kamer die uiteindelijk klaar was. Veel werk had ik er niet aan gehad, er moesten alleen wat meubels gezet worden en de muren hadden mijn ouders al een likje verf gegeven omdat de kleuren op de muren er niet meer zo mooi uitzagen. Het ging wennen worden om hier opeens te wonen met een huisgenote die je eigenlijk helemaal niet zo goed kende. Natuurlijk kon ik haar wel leren kennen, maar ze was waarschijnlijk zelf druk bezig dus wilde ik haar niet storen. Ik vond het zelf ook vervelend als ik bezig was met iets dat ik opeens voor iets stoms gestoord werd, dus ik liet andere mensen ook maar gewoon met rust. Ik zou later op de dag wel even aan haar vragen hoe het ging of op zijn minst wat met haar praten, het was natuurlijk ook niet de bedoeling dat ik de hele tijd asociaal op mijn kamer zou zitten. Waarschijnlijk kende ik haar na een paar dagen al beter, problemen had ik niet met haar, ze leek best aardig daarnet. Ik had ook niet snel problemen met mensen, dus dat kennismaken met haar moest wel lukken uiteindelijk. Toen ik naast mijn kleding kast keek die ik net had ingeladen, zag ik dat een een plankje onderaan de muur los leek te zitten. Hoe dat kwam wist ik niet. Ik liep er heen en bukte me even terwijl ik keek wat er mis was. Ik raakte het even aan maar het plankje viel van de muur af. Dat was raar, ik had daarnet geeneens gezien dat het daar los zat. Ik keek er even naar en zag een doos je in de muur zitten, wat het nog gekker maakte. Hoe kwam er een doosje in die muur terecht? Ik haalde het doosje eruit en ging weer rechtop staan. Ik blies de dikke lag stof die erop lag eraf, het was namelijk niet de bedoeling dat ik zo onder had stof zat. Het stof dat op de grond was gevallen was doordat ik het eraf blies, kon ik zo we gewoon schoonmaken, dat was geen probleem. Ik wilde niet eens weten hoe lang dat doosje daar al lag. Wie legde er zelfs een doosje achter een plankje in een muur? Er hing geen slot aan het doosje dus kon ik het doosje zonder problemen open krijgen. Ik opende het doosje. Ik zag er een armbandje in liggen, het armbandje zag er best oud uit. Ik begreep ook niet waarom iemand dit in een muur zou steken. Misschien had iemand het daar wel verstopt en waren ze het gewoon vergeten. Aangezien het een huis was dat verhuurd werd, had dit huis al meerdere inwoners gehad. Waarschijnlijk had één van de inwoners die hier ooit had gewoond het daar verstopt en was die inwoner ook vergeten om het er weer uit te halen. Het zag er wel een heel erg oud armbandje uit dus het was vast een armbandje van voor mijn tijd, zo zag het er toch uit in ieder geval. Wat ik er mee moest doen wist ik niet. Ik nam het armbandje dan uit het doosje zodat ik kon kijken of er misschien ergens een naam op stond. Op sommige armbandjes hingen er bedeltjes en daar konden namen op staan, maar dat was hier niet het geval. Ik zag nergens staan van wie het armbandje was.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Het ene moment stond hij nog in de wei het andere werd hij door een onzichtbare kracht naar de kamer waar hij eerder nog was geweest getrokken. Niet bepaald een prettige ervaring. Het was alsof iemand zijn hart vastgreep en er met al zijn kracht in kneep. Hij hapte naar adem, iets wat hij in geen eeuwen meer had gedaan, sinds hij dood was. Het duizelde voor zijn ogen, de kamer draaide rond en rond. Er zat niets in zijn maag, maar toch voelde hij zich zo misselijk, alsof hij elk moment kon overgeven. Hij plofte neer op het bed om tot rust te komen. Nu pas merkte hij dat zijn achterwerk een vorm achterliet in het laken. Verbaasd nam hij de stof tussen zijn vingers. Hij kon dingen aanraken, sinds wanneer was dat opnieuw mogelijk. Zijn hoofde draaide met een ruk naar het meisje. Hij had geen rekening met haar gehouden, aangezien ze hem normaal toch niet kon zien. Zijn blik volgde haar arm, naar de armband in haar hand. 'Nee, nee, nee, nee, nee,...' De nee's gingen nog wel even door in zijn hoofd. "Laat die armband onmiddellijk los!" beval hij haar, niet dat het nog iets zou uitmaken. Het kwaad was geschied en kon niet ongedaan worden gemaakt. "Wel, bedankt om mijn leven te verpesten, hebben je ouders je nooit geleerd niet aan de spullen van anderen te komen?"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld