Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ 'Beautiful' Creatures

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Samen met Demish

Valeria Rhine - Vampire - lijkt 19, maar is in werkelijkheid 113 jaar oud - Brits

Jason Sadler - Werewolf - 19 jaar - Amerikaans

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rain Claudel - Witch - 18 jaar - Amerikaans, maar haar roots liggen in Frankrijk

Benji Martin - Human - 20 jaar - Amerikaans

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ergens, diep verstopt in de grote staat van South Carolina, lag een klein dorpje genaamd Beaufort. Het kleine dorpje bestond uit prachtige, Victoriaanse huizen, vele musea en andere soorten van cultuur. Het was een stadje dat velen bestempelden met de woorden “charmerend”, “lieflijk” en “idyllisch”. Ook was het de woonplaats van de achttienjarige Rain. Ze had haar hele leven al gewoond, sinds haar ouders met haar als baby waren vertrokken uit New Orleans om in het kleine dorpje te wonen. Rain was opgegroeid in het charmerende dorpje. Ze had er vrienden gemaakt en was naar school gegaan. Zelfs nu was ze er nog steeds, maar nu bevond ze zich in een grote zaal van de plaatselijke universiteit, waar het jaarlijkse Halloweenfeest van de school werd gehouden.
Halloween was nooit echt haar favoriete feest geweest. Ze had zich nooit echt goed gevoeld bij het feest, zelfs vroeger niet. Dat terwijl Halloween haast het droomfeest was van ieder kind. Het langs de deuren gaan voor snoep was iets waar ieder kind naar uitkeek. Zij had echter nooit de behoefte gehad om de straten op te gaan. Ook vandaag had het nare gevoel haar bekropen. Toch had haar kamergenootje, want ze woonde sinds ze was begonnen met studeren op de campus, haar overgehaald om naar het feest te gaan. “Come on! It will be fun!’ was wat Leanne had gezegd. Nu stond Rain echter in een grote zaal tussen een hoop verkleedde mensen, maar was haar kamergenootje nergens te bekennen.
Haar bruine ogen gleden door de ruimte en ze slikte toen ze een koude vlaag wind langs haar rug voelde. Haar ogen werden groot van schrik toen ze een figuur tussen de dansende mensen ontdekte. Het figuur bestond uit een witte jurk, eentje die volledig verbrand en verkleurd was. De geur van rottend vlees drong haar neusgaten binnen en plukken van zwart haar hingen rond een verborgen gezicht.
Of iemand had een heel goed kostuum, of zij was de enige die dit zag.
Toen het figuur dichterbij kwamen, wist Rain niet hoe snel ze zich om moest draaien, waardoor ze volop tegen iemand aanliep.
‘Oh god, sorry!’ riep ze meteen en ze keek geschrokken op naar de persoon tegen wie ze zo onhandig aan was gelopen. Het was een jongen, en nog niet eens een hele lelijke. ‘I ehm… I’m,’ mompelde ze en ze keek vluchtig over haar schouder, waar niks meer te zien was behalve de menigte. ‘I’m sorry,’ herhaalde ze nog een keer, met een schuldige blik in haar ogen.

Hoe ouder je werd, hoe beter de feestjes werden. Dat was iets wat Benji ondertussen wel had geleerd. Vroeger was het vooral leuk geweest om stoer te doen tijdens de feestjes op school. Met meisjes zoenen, niet dansen omdat dat absoluut niet stoer was, en zo nu en dan proberen om een beetje alcohol mee naar binnen te smokkelen. Dat waren de dingen waar hij zich mee bezig had gehouden toen hij een jaar of zestien was geweest. Nu was hij twintig, zat hij in het tweede jaar van zijn opleiding en zat hij toch net iets anders in elkaar. Hij hield nog steeds van feesten en hij dronk nog steeds illegaal, aangezien de leeftijdsgrens in Amerika 21 was, maar hij hoefde niet zozeer stoer te doen. Hij wilde enkel genieten. Iets wat op de avond van 31 oktober prima kon, zeker met het Halloween feest dat zich plaatsvond in de grote zaal van zijn universiteit.
Tijdens zijn twee jaar had hij behoorlijk wat mensen leren kennen, ondanks dat Benji het idee had gekregen dat iedereen elkaar hier al had gekend. Zelf had hij zijn hele leven in Savannah gewoond, een best grote stad. Dan was het kleine dorpje Beaufort iets heel anders, maar toch was dit de plek waar hij had willen studeren. Hij had een leven voor zichzelf op willen bouwen en om de één of andere reden had hij dat voor zijn gevoel beter gekund zonder al zijn High School vrienden en zijn familie in de buurt.
Jason was een goede vriend van hem geworden en Benji had net een tijdje met hem gepraat. Sterker nog, Benji was zelfs wat te drinken gaan halen voor hem en de jongens, maar het duurde best lang bij de bar. Er waren immers behoorlijk wat studenten die feest wilden vieren en het was niet heel makkelijk om zich tussen alle mensen door te werken.
Benji keek over zijn schouder of hij Jason nog ergens zag staan, maar hij zag hem vrijwel nergens meer. Die jongen kon het ook echt wel zonder hem redden. Wel zag hij dat de rij alleen nog maar meer gegroeid was sinds hij in de rij was gaan staan. De meeste studenten waren verkleed. Zelf had hij maar zijn pyjama aan gedaan, aangezien hij niet echt van het over de top verkleden was en zo was hij toch nog een beetje verkleed, ondanks dat zijn pyjama niets meer was dan een joggingbroek en een shirt. Het was in ieder geval iets.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Verkleed in een slecht uitziend vampierenpak, liep hij door de menigte met een gevulde beker in zijn rechterhand. Eén van zijn beste vrienden had al de benen genomen om wat drinken voor hem te halen, maar zijn afwezigheid duurde lang, erg lang en aangezien hij stierf van de dorst, had hij zichzelf maar in de tussentijd voorzien van cola. Echter was zijn poging om zijn volle beker heelhuids terug te brengen naar waar zijn vrienden stonden, mislukt toen een jongedame tegen hem op botste. Hij had de neiging om te vloeken, maar dat vervaagde al snel bij het horen van verontschuldiging. Het was de eerste keer dat iemand zijn of haar excuses aanbood in plaats van te vloeken of te negeren en hij waardeerde dat zeker.
''Don't worry. It's not your fault,'' integreerde hij, doend alsof hij er geen problemen mee had nu zijn shirt zojuist deels nat was geworden. Onderwijl bestudeerde hij, wellicht opgemerkt, haar blik. Haar gelaat kwam hem ergens bekend voor, maar nooit eerder had hij haar gesproken. Zij was voor hem enkel een vage studente die hij meerdere malen door de gangen had zien lopen. Verder hield hij zich niet zoveel bezig met de meiden die zich op de universiteit lieten zich verschijnen. Van vrienden had hij gehoord dat ze meer drama veroorzaakten dan 'vermaak' en dat was één van de weinige dingen die hij er niet bij kon hebben.
De beker in zijn handen plaatste hij op een tafel naast hen, zijn blik nog altijd gericht op haar. ''May I know your name?'' vroeg hij uit belangstelling, zijn lippen versierd door een vriendelijke glimlach.

Geen enkele studentenfeest beschouwde zij als het toppunt van plezierigheid. De walm van alcohol, met een lichtere zweem van mensenzweet en sigarettenrook, hing boven de mensen en de gedraaide muziek was bovenal luid. Het kostte men hun longen om zichzelf verstaanbaar te maken in de chaos wat zich hier plaatsvond. Iedere seconde drong geschreeuw met geweld haar oren binnen. Het hinderde haar eigen uitgesproken woorden, waardoor ze niet duidelijk overkwam voor haar vriendinnen.
Hoewel ze zich ergerde aan het feest, deed ze haar best om alsnog een gezellige avond te beleven. De oud-middeleeuwse jurk die haar lichaam versierde, streek ze glad, terwijl ze met opgeheven hoofd de ruimte rondkeek. ''It's truly disguisting how people pleasure themselves,'' sprak ze vol walging uit. Het was niet nodig voor haar zuster om haarzelf goed en verstaanbaar over te laten komen. Haar vampiergehoor kon werkelijk elk geluid wat zich op dat moment af liet spelen, zolang ze zich maar focuste en duidelijke maakte wie ze wilde horen. ''God, you're so squeamish. Have some fun, Valeria, it will do you good.'' Direct daarna verdween Amarylis uit haar zicht, verwoekerd door de mensen die haar omringden.
Toch was het Halloweenfeest niet het ergste feest wat op haar stond te wachten. Halloween was de enige dag waar ze zich geen zorgen hoefde te maken over eventuele sporen die ze zou achterlaten bij een 'aanval' en ze haar ware zelf kon laten zien, zonder erdoor veroordeeld te worden.
Ze draaide haarzelf om, waarna ze met moeite zichzelf door de menigte wurmde. Het was haast onuitvoerbaar om zonder enige botsingen een weg vrij te maken. Elke keer stond er iemand wel in de weg of zette iemand onopgemerkt een stap naar achteren waardoor er opnieuw een botsing plaatsvond. Het irriteerde haar mateloos, maar ze wist dat ze niet alleen de negatieve dingen moest inzien op een feest. Zoals haar zuster zei, moest ze haar zelf vermaken in plaats van te gaan klagen op ieder klein ding.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Pas toen één van de felle lichten haar zicht op de jongen voor haar versterkte, zag ze hoe zijn drankje over zijn shirt was verspreid door haar toedoen. Het was alles behalve haar bedoeling geweest om zo lomp tegen iemand aan te lopen, zeker omdat ze zich niet bewust was van waar ze precies voor weg was gelopen. Misschien was het enkel een verdwaalde student geweest die iets te goed zijn best had gedaan. In dat geval verdiende hij, al was het waarschijnlijk een zij, een pluim. Rain was geschrokken. Zo erg dat ze zich om had gedraaid zonder goed te analyseren wat ze precies had gezien.
Wat verlegen wendde ze haar blik af toen ze door had hoe de ogen van de jongen over haar gezicht gleden. Alsof ze een willekeurig boek van de boekenplank was en hij de achterkant bestudeerde. Gelukkig werd de jongen niet boos op haar, wat ze eigenlijk wel had verwacht. Hij vertelde haar zelfs dat het niet haar schuld was, al was dat eigenlijk wel zo.
Iets verbaasd gleed haar blik terug naar de jongen voor haar, toen hij zowaar haar naam vroeg. Een jongen zoals hij vroeg, in haar ervaring, niet zo snel naar haar naam. Zijn arm was versierd met zwarte inkt alsof het er al zijn hele leven had gezeten en ondanks dat zijn haar en wenkbrauwen donker waren, rustte er een vriendelijke glimlach rond zijn lippen. Alsof hij echt contact met haar wilde maken.
‘My name is Rain, you know, like the rain,’ mompelde ze. Ze voelde zich altijd verplicht om te benadrukken dat het inderdaad haar naam kwam en dat het precies betekende wat het suggereerde. Haar ouders hadden altijd al in contact gestaan met de natuur, zoals ze het zelf hadden genoemd. Ze gokte dat haar naam daar vandaan was gekomen. ‘And yours is?’
Nu was het haar beurt om de jongen voor haar te exploreren. Niet te opvallend, want ze wilde niet dat hij het idee kreeg dat ze hem aanstaarde. Ze herkende hem niet. Ondanks dat het een kleine universiteit was, kende ze niet heel erg veel mensen. Haar contacten kwamen niet verder dan de mensen die in hetzelfde gebouw als zij woonden, of de mensen met wie ze de lessen bijwoonde. Daarnaast had hij een behoorlijk opvallend, knap gezicht. Ze zou hem waarschijnlijk wel hebben onthouden.

Zijn ouders hadden hem met verontwaardiging in hun ogen aangekeken toen Benji hen had verteld dat hij in dit kleine stadje had willen studeren. Hij had het gevoel gehad dat grote universiteiten te commercieel waren geworden. Dat ze liever beroemdheden op hun campus hadden rondlopen dan dat ze de studenten onderwijs boden. Daarnaast had dit kleine stadje zijn aandacht getrokken. Juist omdat de ambiance zo anders was dan de grote stad. Hier was het kleiner, gezamenlijker. Hij had het gevoel dat hij zijn gedachten en hersenspinsels de vrije loop kon laten.
Zelf had hij er twee jaar geleden voor gekozen om de studie van psychologie op zich te nemen. Het brein van mensen had hem altijd geïntrigeerd. Benji was nieuwsgierig naar de keuzes van mensen. Waarom ze op een bepaald punt in hun leven ervoor hadden gekozen om een andere weg in te slaan. Benji was er namelijk van overtuigd dat elke beslissing, elke decisie er voor kon zorgen dat de koers van een leven volledig kon kantelen. Net zoals zijn beslissing om van de grote stad naar een pittoresk dorpje te verhuizen, enkel en alleen voor een studie die misschien lang niet zo goed stond aangeschreven als die in zijn originele woonplaats.
Het duurde zeker nog tien minuten, zo ervaarde Benji het in ieder geval, voordat hij bij de bar aan kwam. Hij bestelde twee simpele biertjes en schoof de gekleurde muntjes naar het meisje en wachtte in alle rust af totdat de glazen voor hem zouden belanden. Opnieuw liet hij zijn ogen rond de ruimte glijden en opnieuw bleven ze hangen bij Jason, wie nu een meisje tegenover zich had staan. Het was moeilijk te zien, maar Benji had het idee dat hij de jonge vrouw voor zijn vriend nog nooit had gezien.
Toen hij zijn twee glazen met bier had gekregen, besloot hij om niet meteen zijn vriend lastig te vallen. Hij had Jason wel vaker zien praten met meisjes en Benji wist ook precies hoe dat kwam. Er waren genoeg meisjes die vielen voor het uiterlijk van de jongen, wat nu misschien wel weer het geval zou zijn. Het leek er niet op dat Jason zijn redding nodig had, dus daarom wachtte Benji aan de rand van de dansvloer met zijn twee glazen. Dat gaf hem de gelegenheid om de rest van de mensen uitgebreid te bestuderen.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Hoewel het Halloween was, had hij niet de moeite genomen om zich te verkleden als een eng of naar uitziend wezen. Verkleedpartijen waren niets voor hem, evenals voor zijn vrienden. Voor hem was het verkleden slechts een motief om te laten zien wie de beste 'uitslover' was en het meest streefde naar aandacht. Zijn kledij was daarom alledaags. Een wit T-shirt en een zwarte broek met gaten in die knieën was wat hij droeg.
Het stoorde hem dus dat, vanwege de dunne stof, zijn shirt als het ware aan zijn onderbuik kleefde. Het gevoel was allesbehalve prettig. Elke keer weer pakte hij het stof beet om zich te ontdoen van het kleverige gevoel.
Aandachtig luisterend naar haar woorden, keek hij haar aan. Of dit haar 'humor' was of gewoon een versterking van haar naam, bleef voor hem een raadsel. Toch wist er een kortdurende lach te ontglippen, terwijl hij onderwijl met zijn hoofd knikte. ''Yeah, I get it,'' zei hij tegen haar.
Zijn glimlach was inmiddels ietwat vervaagd doordat hij enkele seconden de tijd nam om de zaal door te bekijken. Jason's vriendengroep wist hij nergens meer te vinden, maar Benji zag hij niet over het hoofd toen hij kort achterom keek. Zijn zwarte krullen en bril en zijn slecht verklede 'kostuum' was wellicht te opvallend.
''I am Jason, Jason Sadley. It's nice to mee you, Rain.'' Uit beleefdheid stak hij zijn hand naar haar uit, verwachtende dat ze hetzelfde zou doen. Over het algemeen was hij niet net. Vloeken deed hij dag en nacht en spullen rond laten slingeren in zijn woonplaats was één van zijn slechtste eigenschappen, maar dit keer was het heel anders. Hij vond het ronduit onbeleefd om een onbekende jongedame slecht te behandelen, dus hij voelde zich verplicht om zich net op te stellen.

Onderweg stopte ze met lopen toen ze een eenzame jongen ergens in de hoek vond. Zielig was hij verder niet. Zijn felblauwe ogen bekeken de ruimte, terwijl hij in zijn handen een haast lege plastic beker hield.
''Hello, dear. I was wondering if you -''
Het geschreeuw van een jongedame trok linea recta haar aandacht. Bruine haarslierten hingen voor haar gezicht, maar de delen die te zien waren, zeiden genoeg over wie zich verkleed had als piraat. Een brede glimlach wist zich te verschijnen op haar gelaat, haar aandacht weer deels gericht op de onbekende jongeman.
''Oh, nevermind, I already found her. My sincerest apologies for bothering you,'' verontschuldigde ze zich. Hoewel zij glimlachte, toonde hij enkel zijn verbazing. Geen woord, noch zucht bracht hij uit. Desondanks interesseerde het haar niet. Ze was al lang blij dat haar vriendin haar vond in plaats van zij haar.
Ze liep van hem vandaan, haar looppassen leidend tot het gedaante van Adoria. Hun band was hecht, maar de geheimen die Valeria met zich meebracht, maakten meerdere situaties moeilijk dan ze hoorden te zijn. Elke dag weer verspreidde ze leugens om haar eigen bestaan te beschermen, maar onderhand hadden haar vriendinnen in de gaten dat ze niet altijd de waarheid vertelde. Ze werden wantrouwig en achterdochtig.
''Hey, Val! How are you doing?'' werd haar al direct gesteld. Haar spontaniteit liet haar kort lachen. Adoria was iemand die altijd aanwezig was en de positieve dingen bleef zien, ongeacht de situatie. Het werd niet altijd even geapprecieerd door de anderen, voornamelijk omdat haar aanwezigheid sommige individuen ergerden, maar het was niet te ontkennen dat ze voor vreugde in de zaal zorgde.
''I am totally fine. How are you?'' Nonchalant haalde ze haar schouders op, haar beker brengend naar haar lippen vooraleer ze sprak. ''I expected more of this, actually. I mean, where the hell are the dancers?''

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Terwijl ze zich bevond tussen tientallen leeftijdgenoten en zowaar een klein praatje maakte met een jongeman wie ze nog nooit eerder had gezien, realiseerde Rain zich dat ze enkel geschrokken was van een persoon in een vreemd, maar absoluut heel realistisch, kostuum. Het nare gevoel op deze dag was iets jaarlijks en waarschijnlijk speelde het enkel met haar hoofd. Het feit dat ze pas één semester er op had zitten en ze behoorlijk druk was geweest met haar schoolopdrachten, hielp ook niet.
Ze zag hoe zijn ogen rond de zaal gleden en ze volgde vanzelf zijn blik. Waarschijnlijk was hij enkel opzoek naar een paar vrienden. Ergens verbaasde het haar dat hij naar haar naam had gevraagd, in plaats van dat hij haar excuses had geaccepteerd en verder was gegaan met wat dan ook zijn vorige bezigheid was geweest.
Een lichte glimlach ontstond rondom haar lippen toen de jongeman zichzelf voorstelde als Jason Sadler en zijn hand naar haar uitstak. Ze kon zich niet herinneren wanneer een jongen, of ieder ander menselijk wezen, een hand naar haar uit had gestoken om zichzelf voor te stellen.
‘Well, I’m sorry I bumped into you, Jason,’ zei ze terwijl ze zijn hand vastnam. Een eigenaardig, duister gevoel trok door haar hele lichaam toen hun handen elkaar raakten en acuut trok ze haar hand uit de zijne. ‘Excuse me, but I have to go. Enjoy your evening,’ wist ze stamelend uit te brengen. Al hoofdschuddend liep ze weg van de jongen en baande ze zich door de menigte. Dat gevoel… Het leek haast op het gevoel dat door haar lichaam was getrokken toen ze de verschijning in de witte jurk had gezien.
‘Good for you, dear. You shouldn’t talk to someone as filthy as that boy,’ fluisterde iemand in haar oor. Geschrokken door de mysterieuze stem draaide ze zich om, maar ze zag niemand achter haar staan. ‘I’m definately going crazy,’ mompelde ze tegen haarzelf. Rain nam de beslissing om weg te gaan van het feest. Het was een domme, onnozele beslissing geweest om met haar kamergenootje mee te gaan en hoe sneller ze weer op haar bed zat met een goed boek in haar handen, hoe beter.

Het was verbazingwekkend hoe vermakelijk het was om één van zijn vrienden met een meisje te zien praten. Dat terwijl er nog niet eens veel gebeurde. Jason had enkel zijn hand uitgestoken naar het meisje en zij had zijn hand vervolgens geschud. Wat pas écht vermakelijk was geweest voor Benji, was hoe snel het meisje er plotseling van door was gegaan, nadat haar hand die van Jason had geraakt. Hij wist vrijwel zeker dat Jason niets vreemds had gezegd. Ondanks dat er vaak scheldwoorden uit zijn mond kwamen en de helft van zijn broeken, in ieder geval de broeken die Benji had gezien, gescheurde knieën hadden, was het geen onbeleefde jongen. Hij had zich waarschijnlijk alleen maar voorgesteld.
Toen Benji zeker wist dat het meisje uit de buurt was, zodat ze geen eventuele woorden uit hun conversatie zou opvangen, liep hij naar Jason. Hij reikte het glas met bier uit naar zijn vriend en nam vervolgens een slok uit zijn eigen glas. Het witte schuim kleefde aan zijn lippen en snel gleed zijn tong langs het schuim om het weg te vegen. ‘What was her deal? Did you scare her away?’ vroeg hij met een grijns, enkel en alleen om zijn vriend een beetje te plagen. Benji gokte dat er niets aan de hand was en dat het waarschijnlijk aan het meisje had gelegen.
Ondanks dat het een kleinschalige universiteit was, had Benji genoeg meisjes voorbij zien komen wie zijn aandacht hadden getrokken. Hij had echter nooit iets serieus willen beginnen. In zijn opinie deed niemand dat op de universiteit. Er werd een beetje gerotzooid, aangeraakt en dat was het dan ook. Niet dat hij elke dag een ander meisje in zijn kamer had. Absoluut niet. Dat zou ook geen mogelijkheid zijn, aangezien hij ook een kamer deelde op de campus en zijn kamergenoot er bijna altijd was.
Zijn aandacht werd getrokken door twee meisjes, die iets verderop stonden. Eén van de meisjes had een wijde jurk aan, waarschijnlijk middeleeuws of Victoriaans. Ze was vooralsnog de enige die Benji had gezien waarvan hij overtuigd was dat ze haar best had gedaan op haar kostuum.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Probably eaten by zombies,'' grapte ze, haar rechterwenkbrauw deels opgetrokken.
"You're so funny, really." Ze wist dat haar opmerking allesbehalve gemeend was. Haar cynische glimlach die ze tevoorschijn haalde, toonde ze enkel bij sarcastische opmerkingen en het grappig vinden van iets wat totaal niet grappig bedoeld was. Het was tenslotte niet de eerste keer dat ze haar glimlach voor haar ogen te zien kreeg.
Traag zette ze haar looppassen voort, terwijl ze haar zwarte, hoge hoed van haar hoofd haalde. Haar outfit stond niet in het teken van het feest zelf. Een oud-middeleeuwse jurk in de kleur bruin bekleedde haar lichaam, zwarte handschoenen verwoekerden haar handen en een hoge hoed droeg ze als accessoire. Het was allemaal héél deftig, maar hier en daar bevonden zich sporen van oud mensenbloed wat wel bij het thema paste.
"Where are the others?" vroeg ze, de stilte tussen hen verbrekend. "With the boys, I guess, but I am sure we'll find them.'' Haar antwoord verklaarde veel. Als de rest van hun vriendinnen niet bij hen waren, dan was hun aanwezigheid wel te vinden bij hun 'vriendjes'. Voor haar was het haast onmogelijk om een vriend te hebben die zowel menselijk was als op de universiteit zat en bovendien was ze niet opzoek naar een persoon die haar kon 'vermaken'. Ze had al genoeg aan haar vampiervrienden en de vriendinnen die ze had op de universiteit.
''They're harder to find than you. Your flaming red hair is indispensable.''
''I'll take your comment as a compliment,'' zei ze enigermate afwezig. Haar aandacht was niet meer helemaal gericht op haar, maar op een onbekende jongen die, naar haar zeggen, hen bekeek.

Er was werkelijk niets wat hij uit kon brengen vooraleer ze onverwachts in rook op ging. Vol verbazing staarde hij naar de leegte. Haar afscheid was meer dan vreemd, evenals hun handsaanrakingen. Ze had zijn hand nog geen seconde vastgehouden of ze trok haar arm al in haast terug, doend alsof ze geen ervaring had met het schudden van iemands hand. Haar laatste uitspraak deed hem echter meer verbazen. Haar woorden bracht ze met moeite uit en ze nam nog geen eens de tijd om hem uit te laten spreken. Deed hij iets verkeerd?
Direct keek hij op uit zijn gedachtes toen een maar al te bekende stem sprak. Het was Benji, weer teruggekeerd naar hem met de drank in zijn handen. Een geërgerde zucht rolde automatisch over zijn lippen. ''No, Benji. I didn't scare her away or .. Well, that's what I assume,'' sprak hij, vooraleer hij zich af begon te vragen hoe hij dat überhaupt wist. ''Have you watched us?''
Over het algemeen vond hij Benji een toffe jongen, maar het stoorde hem dat hij hem vanuit zijn ooghoeken bekeek, bestuderend hoe hij handelde net zoals nu. Hij had geen vriend nodig die op hem lette om hem vervolgens belachelijk te maken voor zijn daden, laat staan uit te lachen.
Zijn beker had hij besloten om te laten staan. Er waren tientallen secondes verstreken waarbij hij niet had gelet op zijn eigen drank en gezien de drukte, werd hij alsmaar wantrouwiger. Iedereen kon er wat verkeerds instoppen, zoals wel vaker gebeurde. Dus wendde hij zich opnieuw tot Benji. ''May I have a drink?''

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ze moest gewoon weg van dit belachelijke feest. Dat was alles. Zodra ze weer in haar eigen kamer zou zijn, zou het nare gevoel dat haar de hele dag al had gevolgd wel verdwijnen. In eerste instantie wilde Rain nog een poging doen om haar kamergenote te vinden, zodat ze in ieder geval zou weten dat Rain niet meer present zou zijn op het feest en ze haar ook niet zou hoeven zoeken, later op de avond. Rain wist echter niet waar ze haar zoektocht moest beginnen. Haar kamergenote was niet het enige, blonde meisje dat zich in een veel te strak pakje had gehezen. Daarom had ze besloten om haar kamergenote te laten voor wat het was en richting de uitgang van de zaal te lopen.
Terwijl ze zich door de menigte probeerde te banen, hield ze haar ogen vastberaden gericht op de uitgang. Ze wist niet waarom, maar ze had het gevoel dat ze zo snel mogelijk weg moest. Toen ze bijna de uitgang had bereikt, greep een koude hand haar stevig bij de pols. ‘Leaving so soon?’ vroeg een krakende stem. Met schrik in haar ogen draaide Rain zich om en een gil verliet haar lippen toen ze de gedaante in de witte jurk wederom voor haar zag staan. De geur van het rottende vlees drong haar neusgaten binnen en Rain durfde bijna met alle zekerheid te zeggen dat dit niet iemand was met een kostuum, die haar probeerde te jennen.
‘Stay away from her!’ riep een andere stem. Net zo snel als dat de gedaante tevoorschijn was gekomen, was ze ook weer verdwenen. Opnieuw deed Rain een poging om het feest te verlaten en voor de tweede keer die avond, botste ze tegen iemand anders op. ‘Sorry,’ was ditmaal het enige excuus wat ze de twee meisjes had gegeven. Ze had niet eens de tijd genomen om hen aan te kijken, maar uit haar ooghoeken had vuurrood haar gezien.
‘I’m going grazy,’ mompelde het meisje tegen haarzelf. Toen ze eindelijk de uitgang had bereikt, stond er niet één gedaante voor haar, maar werd ze omcirkeld door minstens vier verschillende mensen, al wist ze haast niet meer zeker of het nog mensen waren. Ze begonnen allemaal door elkaar te praten en hun woorden sneden als messen in haar huid. ‘Leave me alone!’ gilde ze. Met die woorden, gevuld met angst, knapte elk licht in de zaal en hield de muziek op met spelen.

Een charmante lach rolde over Benji zijn lippen. Natuurlijk had zijn vriend het meisje niet écht weggejaagd. Waarschijnlijk was er iets voorgevallen en had dat meisje een perfect logische reden waarom ze niet meer met Jason had willen praten. Dat was ook niet de reden geweest van zijn gelach. Eerder de vraag of hij zijn vriend had bekeken. Jason wist al geen ander dat Benji een jongen was die graag mensen bekeek. Het bestuderen van elke handeling, zich afvragen wat er precies om ging in de hoofden van de mensen om zich heen. ‘I can’t help myself. People are… Interesting creatures.’
Dat was ook de precieze reden waarom zijn ogen nog niet van het meisje af waren gegleden. De donkerbruine, oude jurk was een vreemde combinatie met het rode haar van het meisje, dat zelfs tussen alle felle lichten en dansende mensen opviel. Plotseling haakten haar ogen in die van hem, maar Benji glimlachte enkel en hief zijn glas met bier, als een soort begroeting. Hij was niet het type om verlegen weg te kijken, al had het roodharige meisje hem overduidelijk laten weten dat ze door had dat hij haar had bestudeerd.
‘What?’ vroeg Benji toen de stem van Jason zijn aandacht trok. Het roodharige meisje was hij voor even vergeten. Hij zag Jason naar één van de glazen in zijn handen kijken en toen begreep hij wat zijn vriend precies aan hem had gevraagd. ‘Sure, here you go,’ zei hij, terwijl hij het glas aan de jongen overhandigde.
‘I’m pretty sure you didn’t scare that girl away, though. Didn’t seem like it was because of you. Maybe she just doesn’t like hands,’ grapte Benji, waarna hij nog een slok nam van zijn bier. Hij deed graag alsof hij enige kennis had van mensen, maar hij had eerlijk gezegd geen idee wat er was gebeurd waardoor het meisje zomaar weg was gelopen.
Alsof het afgesproken was, knapten alle lichten tegelijk. Vonken vlogen van het plafond naar beneden en de zaal die een paar minuten geleden nog gevuld was met gelach en vrolijke kreten, was nu gevuld met geschrokken stemmen en zelfs een paar mensen die in paniek waren geraakt.
‘What the hell?’ zei Benji verbaasd en hij keek omhoog. Doordat de lichten uit waren gegaan, was er bijna een complete duisternis in de zaal. ‘Maybe we used to much power?’ vroeg Benji zich hardop af. Hij kon geen andere verklaring verzinnen voor de geknapte lichten.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Hun conversatie werd verstoord door complete duisternis. Geen enkele lichtstraal van buitenaf drong de ruimte nog binnen. Alleen mobiele telefoons gaven nog licht.
''What the hell is happening?'' vroeg haar vriendin duidelijk verbaasd.
''It's probably some stupid witch who tries to convince herself of having 'powerful' magic,'' sprak ze zonder erbij na te denken uit, terwijl ze onderwijl een cynisch lachje uitbracht. Ze kon zich moeilijk voorstellen dat een stel studenten dit hadden geregeld. De manier waarop de lampen braken en de tijd die tussen elke lamp zat, was nauwelijks te regelen door mensen in het algemeen. Een heks, daarentegen, was wel in staat om zoiets te kunnen doen en sinds er nieuwe mensen aan de universiteit hebben deelgenomen, zou het haar niets verbazen als er een 'nieuwe' heks zijn of haar bestaan in Beaufort voort zette.
''What did you just say?'' werd er door het gejammer heen gevraagd.
''I am just joking. Don't take my words too seriously, love,'' verdedigde ze haarzelf, haar lippen omringd door een glimlach, zelfs al was het niet meer vertoonbaar voor haar vriendin. Nu de lampen kapot waren, werd de ruimte overheerst door duisternis. Niets was zichtbaar. Ze moesten het doen met de geluiden die men maakte.
''The party is basically ruined so maybe we should just leave this hall and have some fun on the street?''
''Or maybe we should just kill the bitch who has done this to -''
''Stop it! You're litteraly making a full of yourself,'' siste ze tegen haar vriendin, net na ze haar stem had opgeheven en ze in feite door heel de zaal schreeuwde om haar ergernissen te uiten.

''Really? That's the worst argument I've ever heard from you,'' zei hij tegen hem. Zijn interesse in mensen mocht weliswaar echt zijn, maar dat betekende niet dat hij hem in de gaten 'mocht' houden. Hij was ervan overtuigd dat eigenlijk niemand daar belangstelling in had. Het was namelijk meer dan vervelend en in principe werd heel je privacy weggenomen.
''Thank you.'' Glimlachend nam hij de drank aan, zijn glimlach onderwijl vervaagd bij het horen van zijn volgende uitspraak. ''Or maybe you should stop interfering with my business. It's -''
Hij onderbrak zijn stem toen het licht als sneeuw voor de zon verdween, Het geluid van brekend glas en menselijk gegil drong met geweld zijn oren binnen, terwijl hij lichtelijk verbaasd om zich heen keek. Het leek er naar uit te zien dat het gewoon een grap was van studenten, maar er viel niet te twijfelen of het een juiste poging was of niet, want kennelijk niemand zag er de humor van in.
Het gejammer negerend, liet hij zijn vrije hand nonchalant in zijn broekzak glijden. ''I don't think we got overwhelmed by using too much power. It's Halloween, Benji. People are always looking for the best option to scare people on a Halloween night.'' Hijzelf was vroeger een grote fan van Halloween. Elke jaar besteedde hij één nacht aan het wegjagen van mensen door het doen alsof hij angstaanjagend was. Het zou hem dus niet ontsteld laten staan al deden mensen van zijn leeftijd dat nog steeds. Het bleef tenslotte een nacht waar de doden zouden wederkeren en men dingen deed die ze anders nooit durfden te doen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ademloos staarde ze naar de lampen boven haar. Allemaal waren ze geknapt. Eén voor een, of tegelijk. Rain kon het nauwelijks bevatten. Had zij dat gedaan? In haar herinnering was haar geschreeuw gepaard gegaan met het knappen van de lampen, maar misschien was het enkel toeval geweest. Het was immers Halloween. Al waren de gedaantes om haar heen ook geen toeval geweest. Wat ze wel waren geweest, wist ze ook niet, maar ze was er vrij zeker van dat het geen menselijke wezens waren geweest.
Door het geroezemoes om haar heen werd haar aandacht weggetrokken van de lampen. Plotseling realiseerde ze zich dat er een grote kans bestond dat iedereen haar aanstaarde. Ze durfde haast niet rond te kijken, maar toen ze het eenmaal deed, zag ze dat niemand haar kant op keek. Alsof zij de enige was die door had wat er net was gebeurd.
‘It’s probably some stupid Halloween joke,’ hoorde ze ergens uit de zaal komen.
‘Yeah, someone is just trying to scare us. No big deal,’ zei iemand anders, maar daar werd haar rusteloosheid niet beter op. Anderen dachten misschien dat dit een grap was, maar zelf wist ze dat dit niet veroorzaakt kon zijn door een ander. Al was ze er ook niet zeker van dat zij degene was die de lichten kapot had gemaakt. Zoiets kon niet? Rain was altijd erg feitelijk ingesteld en ze was er van overtuigd dat er niet iets bestond als telepathie, of toeval. Al was toeval de enige verklaring die ze voor dit alles kon bedenken.
Rain liep zo snel als ze kon naar de uitgang, voordat de rest van de zaal ook weg zou gaan. Buiten begroette de frisse oktoberlucht haar als een oude vriend en ze was nog nooit zo blij om de lege straat van de campus te zien. Nu hoefde ze enkel nog naar haar kamer te lopen, in haar bed te kruipen en deze dag snel vergeten.

Benji liet de woorden van Jason op zich inwerken. Hij had absoluut een punt. Het was Halloween en was de bekende zin van de feestdag niet “trick or treat?”? Dat was vooral iets wat tieners serieus namen. De kinderen gingen eerder voor het snoep en de tieners waren degenen die huizen onder toiletrollen bedolven, eieren naar voorbijgangers en elkaar gooiden en meer van dat soort onzin. Nu hij dat zo had bedacht, had Jason waarschijnlijk gelijk en was dit niet meer dan een grap. ‘You are probably right. Although, I don’t think someone can just make all the lights pop like that.’
Alle lichten waren vrijwel tegelijk geknapt, dat was iets wat niet makkelijk was om te doen. Waarschijnlijk was het een goede, geplande grap geweest. Hij kon zich ook niet bedenken wat het anders moest zijn, behalve dat er toch iets met de stroom was gebeurd.
‘Attention, everybody. We are having some trouble with the music and the lights and we don’t think we will be able to fix this soon, so the party has been canceled.’ Die paar woorden maakten geen goede indruk op de menigte in de zaal. Er kwamen veel teleurgestelde kreten vanuit de studenten, maar het was duidelijk dat er niets aan te doen was. Het feest was afgelopen, al wist Benji zeker dat er nog lang door zou worden gefeest op de campus.
‘So, do you want to go back to your dorm, or are we going to take this party someplace else?’ vroeg Benji aan Jason, terwijl er al een paar studenten richting de uitgang van de zaal liepen. ‘And if we do, continue the part, I promise I will stop spying on you and any potential hook-up you are going to talk to,’ zei hij met een grijns op zijn gezicht. ‘Well, I will try,’ voegde hij vervolgens nog aan zijn eerdere zin toe.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Neither do I, but I don't give a shit about if they did do it or not,'' zei hij, vooraleer zowat de hele zaal stopten met hun geschreeuw en gejammer toen iemand via de microfoon sprak. Voor even leek het alsof de stilte echt teruggekeerd was, maar binnen een fractie van een seconde begon het gezeur opnieuw. Niemand was tevreden, dat was één ding wat zeker was, maar wanneer was men nu wel tevreden? Er gebeurde altijd wel iets, hoe klein het ook was, waardoor men niet tevreden werd gesteld.
''You've heard 'bout the so-called haunted house, right? Because I actually want to see what's in there, so if you dare to go inside with me by your side?'' Een grijns verscheen bij zijn voorstel.
Dat het huis bezeten was door geesten, werd op generatie doorverteld. Men bracht de gekste dingen uit om, voornamelijk kleine kinderen, nachtmerries te bezorgen. Of het echt waar was wat hen jarenlang verteld werd, wist hij niet, maar hij durfde een poging te wagen om de staat van het huis onder ogen zien te komen.
Proberend om met de stroom mee te gaan, keek hij vreemd op bij het horen van een vrouwelijke stem die het duidelijk tegen hem had. ''Only fulls dare to enter the house.''
De mensen voor en naast hem hielden het meeste licht van buitenaf tegen, maar desondanks kon hij een glimp ontvangen van haar rode haren en glimlach. Ze was onbekend voor hem, net zoals elkander op het feest.
''And how can you be so sure?'' vroeg hij, rollend met zijn ogen. ''Because I've been there by myself, tough guy. But, anyways, if you want to face your own hell, go ahead. I won't stop you from doing so.'' Haar uitlachend schudde hij kortdurend met zijn hoofd. De woorden sprak ze vol zekerheid uit, maar hij bleef geloven dat het niets meer dan een slechte leugen was. Hij vond het ongeloofwaardig dat nota bene een dame het pand heeft betreed, terwijl er zoveel slechte verhalen in omloop waren. Zelfs hij, als weerwolf, had zo zijn twijfels.
''Tough guy, huh? I have to admit you're a funny -''
''Stop trying to be the smartest. If you don't take my words as a warning, fine, but don't put me in the pillory ever again.'' Een lichte frons verscheen op zijn gezicht, terwijl hij onwetend naar haar keek voor hoeverre dat mogelijk was. Ze had hem heel goed duidelijk gemaakt dat ze niet van 'grappen' hield.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De nacht was niet zo voorspoedig gelopen als dat Rain had gehoopt. Ze had verwacht dat ze met een goede nachtrust wel van haar hallucinaties, zo had ze de gedaantes benoemd, zouden verdwijnen. De jonge brunette had echter de hele nacht rond gewoeld in haar bed. Ze was verscheidene keren wakker geworden. Pas toen het geen Halloween meer was geweest en de eerste zondag in november officieel aan was gebroken, hadden de gedaantes haar met rust gelaten. Enkel in haar kamer, want in haar dromen had ze de geur van rottend vlees verscheidene keren geroken en ze had zelfs een tijdje niet kunnen slapen.
Haar slechte nacht slaap was opgevolgd door de mededeling dat ze had moeten wisselen van kamer. De huisbaas, zoals dat zo mooi werd genoemd, had rond een uur of negen op haar deur geklopt om haar te melden dat ze bij een ander meisje op de kamer zou moeten slapen. Een echte reden had hij niet gegeven. Hij had enkel gezegd dat ze al haar spullen bij elkaar had moeten rapen en dat hij binnen een uur weer voor de deur zou staan om haar te begeleiden naar de nieuwe kamer.
Rain wreef in haar ogen en staarde bedenkelijk naar haar kamer. Haar kamergenote was nergens te bekken, dus ze had een briefje achter gelaten met haar uitleg erop. Ze waren wel vriendinnen, dus ze twijfelde er niet aan dat ze het meisje nog wel zou spreken. Haar ogen gleden over de spullen om te controleren of ze niets had vergeten. Ze had al haar kleding ingepakt, op een wit shirt dat wijd uitliep aan de onderkant en een zwarte broek na, en al haar persoonlijk waar had ze, voor zover het kon, in haar rugzak gestopt. Als er iets was wat ze uiteindelijk leek te zijn vergeten, zou haar kamergenote het waarschijnlijk wel terugbrengen.
Een klop op de deur liet haar weten dat het tijd was om te gaan. Ze hees de zwarte sporttas over haar schouder en deed hetzelfde met de rugzak, waarna ze de deur open deed.
‘Ready, Rain? You’re going to stay in room 201 from now on,’ zei de man. Rain knikte enkel en volgde de man de gang op. Over haar schouder kijkens realiseerde ze zich dat op het kleine memo-boardje, wat zij en haar kamergenote samen hadden bekladderd met hun namen, nog steeds op de deur hing. Het voelde vreemd om te weten dat haar naam er over een paar uur niet meer op zou staan.
Ze moest één trap af en nog een lange gang door, totdat ze uiteindelijk bij kamer 201 aan kwam. ‘We have already informed Valeria about the tranfer. She’s expecting you,’ vertelde haar huisbaas, waarna hij een paar keer op de deur klopte. De naam van haar nieuwe kamergenote zei Rain niets, maar ze hoopte dat het een aardig meisje zou zijn. Niet zo’n type dat je altijd in die slechte, romantische comedy’s zag. Al had ze dat soort meisjes eigenlijk nog nooit gezien op deze universiteit.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Bij het horen van geklop aan haar deur, stopte ze met het opmaken van de bedden. Ze was er haast zeker van dat haar nieuwe kamergenoot nu voor de deur stond en ze wist dat het ronduit onbeleefd was om het openmaken van de deur aan haar over te laten. Het was absoluut niet haar bedoeling om een verkeerde indruk achter te laten bij een jongedame, die wellicht haar kamergenoot kon zijn voor de tegemoetkomende jaren.
Terwijl ze ondertussen een vriendelijke glimlach opzette, liep ze regelrecht naar de houten deur. Ze was onderhand wel nieuwsgierig geworden naar wie zich achter de deur verschuilde.
Zonder er verder bij na te denken, opende ze de deur waardoor het gedaante langzaam zichtbaar werd. Echter bleef haar glimlach niet staan. Het was dezelfde jongedame die tegen haar en haar vriendin aanliep en na haar verontschuldiging direct weer verdween. ''Oh, you're that rude girl who ran into me last night,'' mompelde ze, haar hand geplaatst op het stander. Vanuit haar ooghoek had ze gezien dat de huisbaas achter haar, zijn hoofd schudde, gepaard met een haast onverstaanbare zucht.
Enkele secondes bleef ze haar aanstaren, voordat ze weer het woord nam om haarzelf voor te stellen. ''I am Valeria Rhine, but I guess you've already been told who I am.'' Welgemanierd hield ze de deur wagenwijd open zodat ze zonder enige problemen haar, hun, kamer kon betreden. Ze was het niet gewend om überhaupt met iemand op kamer te zitten. Privacy was één van de belangrijkste dingen voor haar en sinds haar vampierenbestaan was het enkel belangrijker geworden, maar hierdoor was ze ook eenzaam. Het hebben van een kamergenoot zou haar wellicht goed doen.
''Well, you may enter the room. It's partly yours, now.'' Ze haalde haar hand weer weg van het hout, waarna ze ongevraagd haar bagage overnam. De regels zou ze later nog wel vertellen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het duurde maar enkele seconden voordat de deur van de kamer was geopend door een meisje met lichte huid, volle lippen en prachtig rood haar dat nog vanaf ver te zien zou zijn. Rain had nog niet eens de kans gekregen om haarzelf voor te stellen, want de jongedame had haar al onderbroken voordat ze haar mond had geopend. Blijkbaar was Rain de vorige avond tegen haar aan gelopen. Iets wat zij nauwelijks meer kon herinneren. Ze kon zich de jongen nog herinneren. Jason, wiens hand zo vreemd aan had gevoeld dat ze meteen weer terug had getrokken. Dit meisje was echter nergens in haar geheugen te vinden, maar ze twijfelde er niet aan dat ze dit had verzonnen.
‘I’m very sorry I ran into last night. It was a bit of an off night for me, if you know what I mean,’ verontschuldigde ze haarzelf. Ze gokte, of hoopte eigenlijk, dat ze wel haar excuses aan had geboden aan het meisje. Ze wist het namelijk echt niet meer. De afgelopen nacht was een mix van schimmen, vreemde dromen en de gedaantes waar ze zo erg van was geschrokken.
Rain knikte toen het meisje zichzelf voorstelde. Ze had inderdaad al geweten dat het meisje Valeria had geheten. ‘I’m Rain Claudell,’ vertelde ze het roodharige meisje, wie zonder pardon al haar tas van haar arm had geholpen. Rain had door haar eerdere opmerking de indruk gekregen dat het meisje niet al te blij was geweest om haar te zien, maar nu ze haar tas aan had genomen, was die conclusie misschien te overhaast geweest. Nu ze zo moe was, kon het ook best zijn dat ze acties van anderen verkeerd interpreteerde.
‘I’ll leave you two ladies alone, so you can get to know each other. If there is anything wrong…’ hun huisbaas stopte midden in zijn zin en leek zich vervolgens te bedenken. Hij schudde enkel zijn hoofd en draaide zich om. Rain zuchtte en liep vervolgens de kamer binnen. Het was duidelijk wat haar kant van de kamer zou worden, omdat de kant van Valeria bezaaid was met persoonlijke items en het andere deel van de kamer leeg was, op het bed, een kast en een klein bureau na.
‘So…’ begon Rain, de verlegenheid weerklonk in haar stem. ‘What happened to your old roommate?’

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''I understand what you're trying to say,'' zei ze. In de tussentijd bracht ze haar spullen al naar haar gedeelte van de kamer, luisterend naar de naam die uitgesproken werd. Het was niet meer nieuw voor haar. De twee mannen die het gebouw beheerden, hadden haar naam vaker aangekondigd dan zij haar eigen naam bekend had gemaakt in de afgelopen jaren.
Toen de huisbaas hen had verteld dat hij weg zou gaan, wendde ze zich weer tot haar. De vraag die haar gesteld werd, was één van de vele vragen die ze nog van haar zou verwachten. Beiden zaten nu officieel met elkaar opgescheept. Het was dus logisch dat Rain en zijzelf elkaar beter wilden leren kennen.
''I haven't had one, actually.''
Toch kon ze niet vermijden dat het delen van één kamer meer nadelen met zich meebracht dan voordelen. Haar voeding, ofwel bloed, kon ze niet meer opslaan in de kleine koelkast waar de kamer over beschikte en ze moest beter letten op de dingen die ze meebracht in de kamer dan ooit tevoren. Vampiers konden niet meer uitgenodigd worden en bestaande geheimen moest ze opbergen. Ze kon het niet veroorloven om een kamergenoot te hebben die achterdochtig zou worden door haar rotzooi. Het zag er dus naar uit dat ze haar behoeftes ergens anders moest vervullen dan in haar kamer, aangezien ze nu vrij weinig tot geen privacy meer tot beschikking had.
''I'd appreciate if you'd stay out my stuff,'' vertelde ze haar, terwijl ze haarzelf opnieuw aan het werk zette met de bedden. De hoeslakens zaten al om de bedden, maar de dekbedden en kussens hadden nog geen bescherming.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld