Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Hidden mercy

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Orpg ft. Varamyr

LET OP: deze orpg is voor jongere kinderen minder geschikt i.v.m. geweld etc, lezen is op eigen risico.

Joanna Kirova - Vampire - Lijkt 21 jaar, maar in werkelijkheid is ze 103 jaar - Russian

Jij: jongen + begin c:

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Rodrigo Castelli • 23 jaar oud • Maffiosi • Brazilian • ASPS

• Houdt zich niet aan de wet en overtreedt deze regelmatig
• Liegt en bedriegt voor eigen voordeel en plezier
• Impulsief, kijkt niet vooruit, plant niets voor de toekomst
• Agressief en gewelddadig
• Geen schuldgevoel wanneer hij een ander benadeeld heeft in welk opzicht dan ook

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Flashback;

Met zijn lichaam gebonden aan de halterbank, liepen meerdere zweetdruppels over zijn voorhoofd naar de zijkanten van zijn hoofdsteun. Zijn ademhaling was dusdanig verzwaard dat hij moeite had met in- en uitademen, maar desondanks bleef hij pogingen wagen om de ijzeren staaf heen en weer te halen. De hangende gewichten aan de zijkanten van de staaf wogen 30KG per stuk. Het waren zware gewichten; een man zonder enige ervaring met uitoefenen van gewichten, zou absoluut niet in staat zijn om met zulke gewichten zich bezig te houden met zijn krachttraining. Het vergde immers veel training, maar het was verklaarbaar dat, wanneer iemand elke dag een aantal uur spendeerde aan het trainen van zijn spieren, hij zich vanzelf werkte tot die 30KG.
Geconcentreerd keek voor zich uit. Zijn spieren had hij onderwijl al lang aangespannen, terwijl hij luisterde naar de luide muziek die plezierig zijn oren binnendrong.

Say Ye, say Ye, don't we do this err' day-day?
I work them long nights, long nights to get a pay day
Finally got paid, now I need shade and a vacay
And niggas still hatin', so much hate I need an AK

Het was het enige geluid wat zich door de kamer echode. De aanwezigheid van andere mensen was nergens te bekennen en juist dat zorgde hij ervoor dat hij kon doen wat hij wilde. Als hij de neiging had om zich in de fitnessruimte uit te kleden, dan kon hij dat zonder enige schaamtegedachtes uitvoeren.
Echter was de afwezigheid van mensen al snel verloren gegaan. Drie mannen, waarvan één zich duidelijk liet zien dat hij de baas was, betraden de ruimte en keerde zich tot Rodrigo.
''There is something you have to do for us. It's absolutely not gratuitous, you have my word on that,'' sprak de kerel die gekleed was in een donkerblauw, net pak. Normaal gezien zouden mensen het onbeschoft vinden dat hij hem niet eerst aansprak met een begroeting, maar onderhand was hij er wel gewend aan geraakt. Wat nu zijn wereld was, kende hij niet anders dan asociaal gedraag van anderen en bovenal van hemzelf.
Hoewel de drie mannen duidelijk een conversatie met hem wilde aangaan, hield hij zijn training in stand alsof hij geen verwachtingen had dat degene die tegen hem praatte zijn gezicht wilde zien.
'What is it that is so value to you, huh?'' vroeg hij spottend. ''Murdering your enemies?''
''You're close to the right answer, Castelli.'' Zijn manier van praten was net. De woorden waren allesbehalve grof en verstandeloos, maar de toon die hij sloeg, klonk dreigend. Begrijpelijk, want hij kon niet dos Santos kon onmogelijk als een watje overkomen. Hij was de baas van 'Bloods', een bende, en het was zijn taak om de leden onder controle te kunnen houden. Niemand zou een wimp opvolgen dus hij moest wel een talent beschikken die het vermogen had om vrees te verspreiden. Het zoeken van ruzie met dos Santos zou daarom onverstandig zijn, mits iemand de dood wilde naderen.
''We want you to drug one of the Hells Angels members. If you do it right, you'll get paid hundred and fifty thousand dollars in cash,'' werd hem aangeboden. Van binnen greens hij van oor tot oor, van buitenaf was er niets meer te zien dan een kille blik. Hij plaatste de balk tussen de twee halve cirkels waardoor de overlast op zijn spieren vrijwel nergens meer te bekennen was; geen gewichten hoefde hij meer op te tillen. Vervolgens ging hij rechtop zitten, kijkende naar de drie lichamen die zich voor hem neergezet hadden.
''Sounds seductive. Does this victim have a name?'' vroeg hij belangstellend.
''We don't give any names. You only have to kill one of them, that's all. Are you in?'' Rodrigo trok zijn wenkbrauwen op. Enkele secondes bleef het stil. Hij was er niet zeker van of het de beste deal was die hem werd aangeboden, maar naar zijn idee leek het niet zo'n moeilijke opdracht. Daarnaast werd het goed betaald dus waarom zou hij het niet aannemen? Zo moeilijk kon het drogeren van een persoon toch niet zijn?
''Hell yeah, you got me all over again, dos Santos,'' sprak hij toen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Haar ogen gleden over de woorden in de verouderde brief in haar handen. Elke letter nam ze voor de duizendste keer in haar op. De brief was afkomstig van haar ouders. Ze hadden hem geschreven tijdens een oorlog in Rusland. In april 1944 om precies te zijn. Ze stuurden haar vaker brieven nadat ze Joanna hadden laten vluchten naar Amerika waar het volgens hen veiliger was sinds de heftige oorlog uitbrak. Dagelijks las ze één van de brieven opnieuw. Op die manier had ze tenminste nog het gevoel dat ze bij hen was, in Novosibirsk, dat stad waarin ze was opgegroeid. Vierentachtig jaar was het geleden dat ze haar ouders voor het laatst had kunnen omhelzen. Ze miste hen. Het koesteren van de herinneringen was één van de weinige dingen die ze kon doen. Het enige wat ze nog van hen had waren de tientallen brieven en de laatste woorden die haar ouders hadden uitgesproken voor Joanna's gedwongen vertrek.
"Все будет хорошо, мы обещаем вам."
Nooit had ze die woorden mogen geloven, het was één grote leugen. Weken lang had ze gewacht op teken van leven. Een teken dat ze nooit had ontvangen. Maanden had ze gewacht op antwoorden op de tientallen brieven de ze in slechts drie weken verstuurd had. Na al die tijd wist ze wat er gebeurd was. Haar ouders waren dood. Omgekomen tijdens de oorlog terwijl Joanna een beetje rondzwierf in Amerika met een paar munten die ze mee had gekregen van haar ouders. Ze had erg lang geleefd in New York waarna ze uiteindelijk verhuisde naar Chicago in 1989. Ze was de uitzichten en mensen in het grote New York na al die jaren zat geworden. Al haar vrienden verouderde terwijl zij voor haar hele leven éénentwintig bleef. Het zou er vreemd uitzien als Joanna om zou gaan met de vrienden die ze had gemaakt toen ze gevlucht was naar Amerika. Een grootste deel was al jaren dood. Een gewoonte voor Joanna. Iedereen om haar heen stierf terwijl zij voor eeuwig bleef leven. Niemand wist van haar vampiergen af, het zou haar in gevaar brengen en mensen angsten aanjagen. In de maatschappij zagen mensen vampiers aan als monsters. Bloeddorstige, moordlustige monsters. Sommigen waren daadwerkelijk monsters, maar er waren ook vampiers die zich normaal konden gedragen.
Zorgvuldig stak ze de brief weer in de enveloppe zodat het niet stuk kon gaan. Ze was erg gehecht aan de brieven, desondanks ze elk woord die erin stond onderhand vanbuiten kende. Elke keer weer maakten de brieven haar overstuur. Niet alleen omdat ze haar ouders mistte, er stond in beschreven hoe vreselijk hun leven tijdens de oorlog was. Ze mocht blij zijn dat haar ouders haar naar Amerika gestuurd, ze hadden haar gered van een hel. Toch had ze er spijt van, ze had haar ouders misschien kunnen redden als ze in Rusland was gebleven.
Langzaam stond ze op om de brief in de kast bij alle andere brieven te leggen. Nadenkend keek ze om haar heen, ze moest iets vinden wat haar kon opvrolijken. Ze had zichzelf behoorlijk somber gemaakt door één van de brieven overnieuw te lezen. Toen ze naar buiten keek, wist ze meteen wat haar op kon vrolijken; het bos. Joanna hield van het bos, in welk seizoen dan ook. Bovendien kwam er haast nooit iemand in het dichtstbijzijnde bos waardoor het leek alsof ze de enige persoon op de aarde was en niemand haar kon storen. Het was de enige plek waar ze kon ontsnappen van haar gedachten.
Vooraleer ze de deur opende en naar het bos toe wandelde, trok ze haar zwarte leren jasje aan. Het was niet koud, maar in het bos was het altijd frisser doordat het dak gemaakt uit talloze bladeren de zon niet volledig doorliet.

All my friends are heathens, take it slow
Wait for them to ask you who you know
Please don't make any sudden moves
You don't know the half of the abuse
All my friends are heathens, take it slow
Wait for them to ask you who you know
Please don't make any sudden moves
You don't know the half of the abuse

De muziek was luid hoorbaar door haar oortjes die ze in had. Joanna hield van muziek, vooral als ze over straat wandelde. Ze werd afgesloten van elk geluid om haar heen. Altijd had ze het ongemakkelijk gevonden om over straat te wandelen tussen alle onbekende mensen. Ze had weinig vriendinnen doordat ze een bindingsangst had gekregen. Wanneer ze om iemand begon te geven, gebeurde er steeds iets waardoor ze diegene kwijt raakte. Als vampier werden haar gevoelens versterkt en als er iemand stierf waar ze om gaf, had ze meer pijn dan een gewoon mens. Daarom probeerde ze afstand te houden van iedereen. Als mensen haar aanspraken, durfde ze er wel een gesprek mee aan te gaan. Zelf iemand aanspreken deed ze echter nooit.

Все будет хорошо, мы обещаем вам - Alles komt goed, dat beloven we je.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Zijn gedaante was haast onzichtbaar geworden door de duisternis die rond zijn gehele lichaam heerste. Alleen een zwak licht van een lantaarnpaal belichtte de omgeving zodat het niet enkel donkerte was die de omgeving omringde. Toch kon hij vaag opmerken dat hij niet de enige was in zijn omgeving. Hoe wreed het ook klonk, de ontblote lichaamsdelen van de jongeman voor hem, waren moeilijk op te merken door zijn donkere huidskleur, maar het was te zien en te horen dat hij zijn eerste slachtoffer binnen had.
Kort bekeek hij het gedaante. Zijn postuur was breed, zijn hoofd was kaal en zwarte kledij verborg zijn boven- én onderlichaam. In één van zijn broekzakken glinsterde een zilveren voorwerp in het maanlicht. Een verdedigingswapen, vermoedde hij, en door de vorm was het goed mogelijk dat het weleens een pistool kon zijn. Echter maakte hij zich daar verder geen zorgen over. Voor zover hij wist, gebruikten hun tegenstanders enkel wapens wanneer het niet anders kon en/of ze zich bedreigd voelden.
''I thought you wouldn't dare to come, but I guess I've underestimated you,'' zei Rodrigo, grijnzend en kijkende naar zijn grimassen. ''Oh, please. I can't be afraid of a blood member. You guys are nothing, but weak and predictable. It would be embarrassing if you could beat me. So why exactly am I here?''
Zijn uitspraken stonden hem totaal niet aan. Hij had het niet gemunt op mannen én vrouwen die dachten dat hoog in de ranglijst stonden en zonder enige gevolgen allerlei mensen over één kam konden scheren. Het was dan ook maar goed ook dat hij vandaag het slachtoffer zou zijn. Niemand zou hem missen; hij betekende toch niets goeds voor deze wereld.
''That's adorable. The only reason why you can beat others, is because of that gun you're wearing. It shows how pathetic you are. You can't even win a battle without using a weapon, can you?'' Uitdagend liet hij een grijns verschijnen op zijn gezicht. Hij ging niet in op zijn vraag waarom hij hier was, want het zag ernaar uit dat er zo dadelijk meer actie gevoerd zou worden dan het uitbrengen van onnodige woorden.
''Are you threatening me?''
''Can't remember I used a threat in my pronunciations, but -'' Hij kon nog geen eens zijn zin afmaken of hij voelde een onwijs harde klap tegen zijn wang. Drie knokkels waren in staat om zijn neus ook te raken waardoor er nu een stroom bloed zijn rechter neusgat uitliep, maar dat was niet zijn ergste zorg. Hij moest uitwijken en terugvechten, want vooraleer hij kon opkijken, werd hij opnieuw geraakt.

Hoewel hij begon met een voorsprong, was het hem uiteindelijk gelukt om het zodanig te pijnigen dat hij kreunen van de pijn op de grond lag. Bewegen deed zijn tegenstander nauwelijks. Het gaf hem echter geen voldoening. Uit zijn mondhoeken vloeide bloed en met zijn ene oog zag hij nauwelijks de dingen voor hem.
Met moeite knielde hij op de grond. In zijn duim en wijsvinger hield hij een injectiespuit vast. Het instrument, bestaande uit een glazen cilinder, zag geel van het gelige vloeistof wat door de cilinder heen en weer vloeide. Cocaïne werd het genoemd. Men prefereerde eerder het snuiven van de drug, maar het was algemeen bekend dat spuiten eerder door het lichaam werd opgenomen dan snuiven.
IJlings plaatste hij zijn warmbloedige hand op het voorhoofd van de jongeman voor hem. Al de kracht die hij in zich had, oefende hij op zijn hoofd uit waardoor het vliegensvlug naar achteren werd geduwd. Pas daarna kreeg hij de kans om, zonder enige tegensparteling van zijn tegenstander, de injectienaald in zijn hals te steken.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het enige wat ze te zien kreeg toen ze het bos in wandelde was zwart. De duistere kleur van de nacht. Logisch aangezien ze op een erg laat tijdstip besloot een bezoek te brengen aan het grote bos. Er was geen enkel teken van leven, elk dier was vast al lang in dromenland. Een plaats waar ook Joanna erg graag wilde zijn. Het was jaren geleden dat ze nog eens een goede nachtrust had gehad. Ze had altijd verwacht dat alles met de tijd beter zou worden, maar dat was een verkeerde gedachte. Het was een heel gedoe om te leven als vampier. Mensen begonnen het vreemd te vinden dat haar leeftijd en haar lichaam en uiterlijk daarentegen steeds even jong bleef. Het was negatief en positief tegelijkertijd. Het negatieve was dat ze steeds mensen moest dwingen om haar te vergeten. Het positieve eraan was dat ze er nooit oud uit zou zien. Het leek haar vreselijk om rimpels te krijgen net zoals elke oudere vrouw had. Voor altijd liep ze rond in een 21 jaar uitziend lichaam. Geen rimpels of loshangend vel. Ze bleef haar strakke huid behouden zonder al die vreemde, chemische middeltjes te gebruiken.

Flashback;
"Please, mom. Let me stay. I can hide myself somewhere till the war's over."
Joanna's stemgeluid klonk smekend terwijl ze de luide knallende geluiden probeerde te overheersen met haar stem. Haar stem klonk haast onhoorbaar door het helse kabaal buiten wat al weken aan de gang was. Talloze lichamen lagen op de grond. Kinderen en vrouwen schreeuwden om hulp terwijl de mannen aan het vechten waren voor iedereens leven. De levens van ontzettend veel mensen lagen in hun handen. Een groot deel van de mannen hadden de strijd al verloren. Ook Joanna's vader vocht mee. Hij had geen keuze, elke gezonde man had de plicht om de stad te redden.
Haar moeder veegde een verdwaalde traan die over Joanna's wang gleed weg. "'I'm so sorry, but you need to go. It's safer in Amerika. We'll send you a lot of letters and when the war is over, you can come back. It's just for a couple of months, i guess," vertelde haar moeder waarna ze een klein linnen zakje in haar handen duwde. Haar nieuwsgierigheid nam het verdriet over waardoor ze onmiddellijk bekeek wat er in het zakje zat. Munten. "You'll need them. We couldn't give more, but it's enough for a while," zei haar moeder daarna nog."I don't need the money, i'm going nowhere," zei ze vastbesloten tegen haar moeder. Joanna was erg koppig, ook al wist ze dat haar ouders gelijk hadden. Nou ja, eigenlijk hadden ze ongelijk. Doordat Joanna een tijdje geleden getransformeerd werd naar een vampier, zou de oorlog haar einde niet zijn. Ze kon de mensen juist helpen. Het mocht alleen niet, niemand mocht wat weten over haar vampiergen. Ook haar ouders hadden geen idee wat hun dochter geworden was.

Vluchtig startte ze de zaklamp app die ze gedownload had op haar mobiel op toen ze schrok door een geluid. Een gefrustreerd zuchtje verliet haar lippen toen ze besefte dat haar voet op een takje stond waardoor een krakend geluid ontstond. Het was beter om het bos te verlaten. De eenzaamheid in het donkere bos maakte haar paranoïde, ondanks ze de kracht had om een normaal mens aan te kunnen. Het grote verlaten bos bleef eng, of ze nou een vampier was of niet. 23:49 stond aangegeven op haar mobiel. Het was overduidelijk tijd om naar huis toe te gaan. Het bos maakte haar gespannen in plaats van ontspannen. Vervolgens zou ze 's ochtends een boswandeling maken. Dat idee was een stuk verstandiger en handiger. Op die manier kon ze tenminste iets van de omgeving zien.
Langzaam baande ze haar weg naar de uitgang van het bos. De meeste mensen zouden verdwalen, zeker op het late uur. Ook Joanna had het er af en toe moeilijk mee om de weg terug te vinden. Ze kwam vaak in het bos, maar net niet vaak genoeg om haar weg vanbuiten te kennen. Doordat het ontzettend donker was duurde het een tijdje vooraleer de uitgang eindelijk in zicht kwam. Tien minuten waren verstreken voor het licht van een aantal lantaarnpalen zichtbaar was geworden. Het zou nog een tijdje duren alvorens ze haar huis zou bereken. Ze had een behoorlijke wandeling gemaakt. Als ze haar vampieren snelheid zou gebruiken, was ze binnen een aantal seconden thuis. Toch besloot ze om op een normaal tempo te wandelen. Er konden mensen op straat rondhangen. Ze mocht geen risico's nemen. Ze had vaker per ongeluk iets van haar bovennatuurlijke krachten laten zien aan normale mensen wat geen pretje was geweest. Duizenden vragen en verwijten werden naar haar toegeworpen. Mensen zouden bang worden zodra ze van het vampieren bestaan afwisten.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Een drug werkte niet binnen enkele secondes. Het duurde minstens een kwartier vooraleer de resultaten zichtbaar werden, maar deze keer ging het niet over de verschijnselen van de drug. Het nam ongelooflijk veel tijd in beslag om het gif als het ware op te laten nemen door het bloed en hem te laten doden. Hij moest er dus zeker van zijn dat hij, na zijn verdwijning, niet door de ambulance zou worden meegenomen. Als ze hem eenmaal hadden geholpen, dan had hij gefaald en kon hij het wel schudden met het geldbedrag en zijn eigen veiligheid. Iedereen van Angels Hell zou hem opsporen en doden zonder enige genade.
Ruw duwde hij zijn schedel tegen de harde, ijzige grond onder hen. Een kreun van pijn verliet zijn mond en het onprettige geluid van brekende botten drong met geweld zijn oren binnen. Sporen van bloed was zichtbaar op Rodrigo's kledij en die van zijn slachtoffer, maar hij was er erger dan toe dan hij. Zelfs slijm droop zijn mond uit, vloeiende naar de tegels.
Hij ging weer recht opstaan. Zijn telefoon, een oud model die hij alleen gebruikte voor gevallen zoals dit, haalde hij tevoorschijn. Hij moest wel een foto maken, wilde hij ongelijk bewijzen. Het mocht niet zo zijn dat hij bij zijn baas aankwam zonder enig bewijs, zeggende dat hij de taak had voltooid. Er werd in het verleden daar ongelooflijk veel misbruik van gemaakt en dat was nu afgelopen. Iedereen moest bewijs leveren en voor hem was het dus een foto van zijn slachtoffer. Of het genoeg was?
Toen hij zijn foto wilde maken, hoorde hij geluiden op de achtergrond. De stilte was verloren gegaan en twee mannen lieten zich verschijnen in zijn beeld. ''Lui adattarsi!'' Hij snapte geen enkel woord wat er gesproken werd, maar het werd op een manier vertel die dreigend en grof klonk. Hij was niet alleen zoals hij had gedacht. Mannen hadden hem in de gaten gehouden en het enige wat hij nu kon doen was wegrennen. Zich schuilen in het bos waar zelfs de beste speurneus hem niet zou kunnen vinden.
Hij draaide zich om en nam de benen. Zijn looppassen waren snel en uitgebreid zodat hij nog sneller kon wegkomen. Schichtig keek hij achterom. De tweede gedaantes zaten hem op de hielen en ze waren snel. Wellicht sneller dan hij al was, maar door de voorsprong die hij in het begin had, zat er nog een behoorlijk gat tussen hemzelf en de twee mannen. Hij wilde weer naar voren kijken, lettend op de weg voor hem, maar een enorme botsing tussen zijn lichaam en die van een ander zorgde ervoor dat hij in plaats daarvan naar beneden keek. Een jongedame met lange, bruine haren lag onder hem. Normaliter zou hij zich verontschuldigen voor zijn onoplettendheid. Het was ronduit onbeleefd om tegen een dame aan te botsten, laat staan erop 'vallen', maar nu kon hij niks anders uitbrengen dan 'fuck'.
In een rap tempo stond hij op. Haar hand hield hij onderwijl vast, terwijl hij haar lichaam zodanig met zich meetrok zodat ze weer met beide voeten op de grond kon staan. ''You've got to run. They'll kill you if you don't hide yourself,'' zei hij op een luidruchtige toon. Haar hand hij in die tijd nog niet losgelaten. In plaats daarvan sleepte hij haar met zich mee zonder zich zorgen te maken over de eventuele schade die ze had kunnen oplopen. Het was nu de keuze tussen leven of de dood. Hij herkende de mannen en ze moordde zonder enige genade. Als er iemand in de weg stond, zoals zij, dan schoten ze in een fractie van een seconde zodat ze geen last meer hadden van toeschouwers of mensen die hun weg blokkeerden.
''Go and hide in the woods. If you keep quit, they won't even know you're there.'' Hij liet haar hand los en volgde zijn pad tussen de bomen door als een enkeling. Als hij haar zou meenemen, zou hij een te makkelijk doelwit zijn. Twee personen waren immers beter te zien en te horen dan één.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Weinig geluiden kon ze waarnemen tijdens haar wandeling op weg naar haar eigen huis. Af en toe hoorde ze een vogel van de ene boom naar de andere vliegen en ook een aantal stemmen waren een stukje verderop te horen. Joanna besteedde er verder geen aandacht aan, er liepen wel vaker een aantal hangjongeren rond tijdens de late uren. Grotendeels van het nacht lawaai werd geproduceerd door mensen die naar clubs gingen en het leuk vonden zo hard te praten en te brullen dat iedereen er wakker van werd. Gelukkig was het dit keer een stuk rustiger. Joanna had een grondige hekel aan kabaal. Vooral doordat elke vorm van kabaal haar terug liet denken aan de oorlogstijd. Het was vreemd, maar erg veel dingen linkte ze eraan. Het was een gebeurtenis die haar voor eeuwig bijbleef. Bovendien werd ze getransformeerd als vampier tijdens de oorlog, het was meteen het moment waarop ze erachter kwam wat vampiers waren. Net zoals iedereen wist ze niet van hun bestaan af, tot ze er zelf één werd tenminste.

Een behoorlijke klap ving ze op toen een lichaam tegen het hare botste en vervolgens op haar viel. Geen verontschuldiging was hoorbaar uit zijn mond, ondanks hij het nodig vond om met een redelijke snelheid tegen haar aan te knallen. Joanna was even schuldig als hem, ze lette niet op haar omgeving. Net zoals meestal was ze in een gevecht met haar gedachten waardoor ze alles om haar heen was vergeten. Het was ontzettend gevaarlijk. Buiten haar waren er nog andere mensen op de wereld waardoor er altijd auto's konden aankomen. Voor haar was niks gevaarlijk, ze was al vaker doodgegaan. Geen pretje als je het haar vroeg, maar ze kwam er weer bovenop. Helaas zouden er auto bestuurders zijn die overleden nadat ze iemand zouden aanrijden. Het was vooral belangrijk dat ze oplettend was zodat haar omgeving veilig bleef, Joanna kon zo vaak sterven als ze wilde. Vreemd keek ze op naar de jongeman die haar vluchtig overeind trok, alsof hij haast had. Het was erg laat in de avond dus het was bizar dat hij zo gehaast leek. Daarbij rook hij naar bloed, maar of het van hem was wist ze niet zeker. Een eigenaardige jongeman was het zeker.
"Why? What's happening?" vroeg Joanna wantrouwend. De verwarring was hoorbaar in haar stem. Hij beval haar om te rennen omdat ze haar zouden vermoorden als ze haarzelf niet verborg. Wie waren 'ze' en waarom zouden ze haar vermoorden? Joanna had niets met zijn zaken te maken en niemand kon haar vermoorden. Behalve als diegene een houten staak had en haar hart ermee zou doorboren. Dat was de enige manier die haar dood kon krijgen, dat vermoedde ze tenminste. Niemand had het ooit gewaagd een houten staak in haar hart te steken. Glinsteringen waren zichtbaar op zijn voorhoofd, vermoedelijk een teken van zweet.Voor ze haarzelf kon verzetten trok de jongen haar mee. Manieren kende hij aan zijn gedrag te merken niet. Zonder een goede uitleg werd Joanna meegetrokken. Ze kon hem tegenhouden, daar was ze snel genoeg voor, maar ze verstandig genoeg om te weten dat het een slechte keuze zou zijn hem iets te tonen van haar 'krachten'. Het zou er verdacht uitzien als ze plotseling veel sterker was dan mogelijk was bij een doorsnee meisje.
Voor Joana kon antwoorden op de jongeman was hij al verdwenen tussen de bomen. Beduusd bleef ze in haar eentje achter. Was het dan zoveel moeite haar uit te leggen wat er aan de hand was? Toen ze een aantal tellen achterom keek, zag ze twee redelijk lange en stevige mannen rennen. Naarmate de seconden verstreken kwamen ze dichterbij. Nadat ze gemerkt had dat ze haar richting uitkwamen, nam ook zij de benen. Enkele seconden later stond ze voor haar huis. Doordat haar lichaam vol adrenaline zat had ze haar vampier snelheid gebruikt zonder er besef van te hebben. Een tafereel wat zich vaker voordeed als er iets spannends gebeurde.

{option}

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Hij was traag, te traag, want binnen een paar minuten wisten de mannen hem beet te pakken en neer te halen.Een bekend voorwerp had één van hen in zijn hand gesloten. Het was een 'moordwapen' wat eeuwen geleden gebruikt werd voor het Ierse spel, een kruising tussen hockey en moord. De aanblik was een doodnormale hockeystick die men gebruikte tijdens hun hockeysport, maar een hurling was echter zwaarder vanwege het staal waardoor het zoveel harder aankwam tegen het schedel. En juist dat maakte hem machteloos. Hij had geen wapens bij zich of vrienden die hem beschermen kon; het was alleen hij tegen twee mannen die zich met gemak konden verdedigen met ijzer en vier armen en benen. Hij was al verloren.

Grove verwondingen waren koelbloedig in zijn lichaam gezet.

Zijn pijnkreten waren volledig gestopt, evenals zijn bewegingen. Hij ademde nog wel, maar het ging moeizaam en het leek op ieder moment alsof hij binnen nu en een paar seconde dood neer zou kunnen vallen. Het idee beangstigde hem, maar het nam zijn doorzettingsvermogen niet weg. Hij deed zijn best om op te staan en zich een weg te kunnen banen in het miezerig weggetje wat voor hem was voorgelegd.
Hoewel het haast onvoorstelbaar was dat een individu in deze conditie op staande voeten kon blijven staan, was het hem gelukt met behulp van de bomen die zijn gedaante volledig omringde. Zijn lichaam voelde niet meer als de zijne; alles deed pijn, alsof zijn huid tot de millimeter was afgebrand, want zo voelde het voor hem. De pijn was onvoorstelbaar en op momenten zoals deze, zag hij zichzelf liever dood dan levendig. Maar hij moest doorzetten. In zijn ogen gaven enkel watjes op, omdat ze de moed niet hadden om door te zetten.
Hij hief zijn hoofd op. De weg leek eindeloos; bomen legden een pad af die de zich op de buitenwereld verstoorde. Het was nu alleen hij die zich in de bossen durfde te wagen. Echter nam hij een glimp op van een huis die afgelegen lag, maar wel buiten de bossen. Hij zag zijn kans in dat ene huis. Contact maken met anderen was niet meer mogelijk via zijn mobiel. De twee mannen hadden het van hem meegenomen, gestolen, maar de inwonende mensen in het huis konden gemakkelijk in staat zijn om iemand van het ziekenhuis te bellen zodat hij nog enige kans kreeg op een toekomst. Of er mensen waren, was de vraag. Toch baande hij zich een weg naar het huis, want niet geschoten, was altijd mis.
Hoe kort de weg ook was naar het afgelegen huis, voor hem leek het eeuwen te duren vooraleer hij zich voor de houten deur geplaatst had. Zijn rug leunde tegen het materiaal waar het huis meegemaakt is, terwijl hij zijn hand had geplaats op een hevige wond in zijn arm die niet wilde stoppen. Zijn shirt zag inmiddels bloedrood van de dikke vloeistof die zich telkens weer uit zijn lichaam wist te vloeien. Hij verloor bloed en veel ook.
Een lichte kreun van pijn verliet zijn mond. Zijn beeld was wazig geworden en hij voelde zich allesbehalve goed. Het duurde dan ook langer dan normaal vooraleer hij de bel had gevonden en kracht zette in zijn arm, de pijn negerend, om het in te drukken. Nu was het alleen nog hopen op een aanwezige die hem hulp kon en wilde aanbieden.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Nog steeds verbaasd van het tafereel dat zich enkelen seconden geleden had afgespeeld baande ze haar weg naar de voordeur, met haar sleutel de voordeur geopend. Haar poging om rust te vinden was gefaald, weeral. Wat ze al had kunnen verwachten voor ze besloten had naar buiten te gaan, in een stad zoals Chicago gebeurde er altijd wat. Haar jas trok ze uit om hem vervolgens aan de kapstok te hangen, net zoals ze ook haar schoenen uitdeed waardoor ze enkel nog haar zwarte korte sokken om haar voeten had. Op een slenterend tempo liep ze naar de woonkamer waar ze zich met een diepe zucht op de bank liet vallen. Haar hand reek ze uit naar de televisieafstandbediening die zich op het salontafeltje voor de bank bevond. Verveeld zapte ze wat rond, maar op het late uur van de nacht was er niets te zien, ze keek altijd televisie op de verkeerde momenten. Een tweetal minuten verstreken voor ze de televisie weer uitgeschakeld had. Met haar ogen gesloten, genoot ze van de aangename stilte die rondhing in haar huis, alhoewel het geluid van de tikkende klok haar steeds meer begon te irriteren. Het vervelende geluid negerend probeerde ze haar gedachten te verzetten, of beter gezegd; alles om haar heen te vergeten.

Flashback;
"Joanna, you really have to go to sleep. It'll be a long day tomorrow," beval haar moeder. De elfjarige Joanna mompelde wat onverstaanbaars terwijl ze haar aandacht weer vestigde op het kleine leesboekje voor haar neus. "C'mon Joanna." Haar moeder haalde het boekje dat ze voor haar op tafel had liggen weg waardoor ze niet anders kon dan luisteren. "I'm not tired yet, it's only nine o'clock," mopperde Joanna.Negen uur was een normaal uur om naar bed te gaan voor een elfjarig meisje, maar Joanna dacht er anders over. Dat had ze altijd gedaan, ze was een moeilijke slaper. "I promise I'll sing you to sleep. But only if you listen and go to bed right now." Meteen was Joanna overhaalt en liep ze als een speer naar de badkamer toe om haar tanden te poetsen en haar pyjama aan te trekken. Vervolgens ging ze naar haar kamer toe waar haar moeder haar lekker instopte en naast haar in het bed ging liggen. Haar ogen waren gesloten vooraleer haar moeder rustig en zacht begon te zingen terwijl ze langzaam door Joanna's haren streelde.Ze vond de zachte stem van haar moeder altijd fijn om aan te horen. Het maakte haar rustig.
De warmte naast haar lichaam verdween, net zoals het rustgevende gezang. Een teder kusje was voelbaar op haar voorhoofd. Haar moeder wandelde naar de deur van haar kamer en deed het licht uit. Haar laatste woorden drongen haar oren binnen vooraleer de deur sloot en alles rondom haar veranderde naar een duisternis.
"Sweet dreams, my litte princess."

Geschrokken opende Joanna haar ogen toen het vervelende geluid van de deurbel luidde. Welke idioot besloot haar nu weer lastig te vallen tijdens het late uur? Vermoedelijk wat kinderen die het leuk vonden om aan te bellen bij mensen en vervolgens weg te rennen. Het waren bijna de enige keren dat er werd aangebeld, ze kreeg sporadisch bezoek doordat ze nooit een band opbouwde met mensen. Geïrriteerd stond ze op en haalde ze een hand door haar lange bruine haren om deze wat beter te leggen doordat ze sinds ze bijna in slaap was gevallen helemaal in de war zaten.
Haar voeten leidde haar naar de voordeur die ze met wat moeite, doordat ze ontzettend vermoeid was, kon bereiken. Ze was er van overtuigd dat het een stel kinderen was die aangebeld hadden, toch nam haar nieuwsgierigheid haar vermoeidheid over en deed ze te moeite om de voordeur te openen voor de onbekende persoon.
Nadat ze de deur had geopend duurde het een aantal seconden voordat ze de persoon voor haar neus herkende.Het was de jongen die ze eerder die avond was tegengekomen tijdens haar wandeling, echter in een minder goede staat dan voorheen. Bloed was te zien over zijn gehele lichaam. Het shirt dat eerst nog wit was, was intussen ook al roodgekleurd door de rode vloeistof. De sterke geur drong haar neusgaten binnen. Ze negeerde de onweerstaanbare geur en dacht voor een korte tijd na wat ze precies moest doen. Hem binnenlaten. Nog nooit had ze zoiets meegemaakt, wat eigenlijk vreemd was doordat ze een oude leeftijd had. "Ehm... Come in," zei ze na enig getwijfel. Ze kon hem niet hulpeloos aan haar deur laten staan, het kon zijn dood worden.
Ze bedacht zich dat hij vermoedelijk niet op zijn eigen krachten zijn weg naar binnen kon maken. Daarom besloot Joanna hem te ondersteunen. Ze hielp hem door de hal heen waarna ze in haar woonkamer aankwamen, waar ook een grote bank stond. Snel legde ze een dekentje op de bank voor de zekerheid zodat er geen bloedvlekken op het redelijk kostbare, stoffen meubelstuk kwamen. Zodra het dekentje erop lag liet ze hem zitten. Opnieuw dacht ze even na wat ze moest doen in een situatie als deze. Het was geen gewoonte van haar om bebloede mensen te helpen, zeker niet sinds ze een vampier geworden was.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Zijn beeld werd wazig. Het gezicht van de jongedame bestond nu uit niets meer dan een paar vlekken, maar zelfs uit de wazigheid kon hij eruit opmaken dat het gezicht geen onbekende voor hem was. Het was hetzelfde meisje waarbij hij tientallen minuten geleden nog tegenop liep. Zijn grimassen op zijn facade verraadde zijn verbaasdheid. Toch bleef het maar een paar seconde staan vooraleer hij weer afgeleid door de pijn die door zijn lichaam stroomde. Hij voelde zich buitengewoon zwak en hulpeloos. Zijn gevoel in zijn lichaam was totaal verdwenen, evenals zijn emotie en uitgebreide bewegingen. Zijn leed was wat overheerste. Een gewonde paard die niet meer om zijn benen kon staan; dat was hoe hij zich voelde.
Hij was haar dankbaar dat ze hem niet in de kou liet staan voor een dode. Hij was haar enigszins dankbaar dat ze hem überhaupt naar binnenliet. De botsing van net en zijn handelingen die zich daarna volgden, waren verre weg van beleefd. Slechts een paar manieren had hij getoond; haar lichaam omhoog helpen en haar vertellen dat ze weg moest rennen. Waarom ze moest rennen of waar zijn excuses waren gebleven, werd niet duidelijk gemaakt.
Hij had geen kijk op de woning. Het was merendeels zwart voor zijn ogen en zijn ogen waren gefocust op haar gezicht. Zelfs de deken die ze over hem heen legde beviel hem voor geen meter. Het werd hem keer op keer duidelijk gemaakt hoe afhankelijk hij was van anderen nu hij beland was in deze ernstige toestand. Vermijden dat hij niet hulpeloos was, bestond niet, maar desondanks hoefde hij er niet telkens door herinnerd worden.
''Can you ..'' Hij haalde diep adem. Zijn tanden waren voor een moment op elkaar geperst, net doend alsof hij de pijn overwonnen had en weer handelingen kon uitvoeren als een normaal, gezond mens. Echter had hij gefaald. Een kreun van pijn wist zijn lippen te ontglippen, zijn ogen gesloten. Hij durfde zich nog geen eens te bewegen, omdat hij wist dat elke beweging een fatale afloop kon hebben. Zijn bloedverlies was zonder meer ongelooflijk groot. Het zou hem niet verbazen al zat de bank nu onder de rode, dike vloeistof.
Pijnlijk probeerde hij, voor zoverre hij kon, haar aan te kijken. ''Can you stop this bleeding?'' murmelde hij, haast onverstaanbaar, want zelfs zijn kaakspieren waren verstijfd van de schrik en de pijn. ''I don't know if my body can handle the blood loss.'' Hij gaf wel degelijk om zichzelf. Het was te vroeg om nu al te sterven.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het deken had ze over hem heen gelegd om een shock te voorkomen, iets wat vaker voorkwam wanneer iemand veel bloed verloor. Ze had het haar moeder vaker zien doen tijdens de oorlog in Rusland. Nadenkend over haal volgende handeling bestudeerde ze van een afstand zijn wonden. De grote hoeveelheid bloed rook verleidelijk, maar ze wist zich in te houden, vooral doordat ze vrijwel nooit mensenbloed dronk. Vele vampiers hadden de jongeman allang vermoord, zijzelf daarentegen kon zichzelf erg goed beheersen. Het bloedbad dat de jongen veroorzaakte op haar bank deed haar niets.
“Ehm… Yeah, I’ll try.” Haar weg baande ze naar de keuken nadat ze haar woorden had uitgesproken. Vluchtig onderzocht ze elke schuif in haar keuken, opzoek naar het enige EHBO-kistje dat ze bezat. "Where the hell is that first aid box when you need it?" bracht ze mompelend uit terwijl ze in alle kasten die ze tegenkwam. Hij was terechtgekomen bij het verkeerde huis. Welke vampier had überhaupt pleisters en ontsmettingsmiddel in huis? Een laatste poging waagde ze in een laatje dat ze nooit gebruikte. Verbazingwekkend genoeg vond ze het gezochte voorwerp; haar donkerblauw met witte EHBO-kistje. Opnieuw mompelde ze wat tegen haarzelf."Ugh, finally." Snel haalde ze er een aantal benodigdheden uit en nam ze een handdoek uit de kast die ze lichtjes vochtig maakte. Met de benodigdheden om de wonden te verzorgen ging ze weer naar de woonkamer, plaatsgenomen naast hem zat ze op de bank, het deken dat intussen vol bloed hing had ze al van hem afgehaald om vervolgens de grootste wonde te behandelen.
"I don’t wanna be discourteous, but can you take your shirt off? Otherwise I can’t take care of the wound." Haar woorden klonken ongemakkelijk, vermoedelijk minstens zo ongemakkelijk als in zijn positie. Nog nooit eerder had ze aan een jongen gevraagd zijn shirt uit te trekken, evenals ze nooit eerder iemands wonde had moeten verzorgen. Afwachtend begon ze aan het subtiele armbandje rondom haar pols te prullen, een gevolg van haar ongemakkelijkheid. Wanneer hij met moeite zijn bebloede shirt uitgetrokken had, nam ze de vochtige handdoek waarmee ze zijn overige bloed kon wegvegen. Waarschuwend sprak ze haar woorden uit voordat ze de handdoek lichtjes tegen de grote wonde op zijn buik drukte. De stof tegen de verwonding kon pijn veroorzaken, het ontsmetten zou nog meer pijn aanrichten. Het moest, anders stierf hij alsnog aan ontstekingen en infecties in plaats van het bloedverlies.
"This can hurt a little."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld