Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Still No Good

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:

ORPG ft. the awesome @Nathaliia
A Derek Hale/ Teen Wolf fanfiction...

☽ ◯ ● ◯ ☾

Alpha,
Beta,
Omega.

☽ ◯ ● ◯ ☾

Derek Hale - 29 years old

Account verwijderd

schreef:

♥ ♥ ♥

Olivia Abigail Zavala - 239 years old (looks like 19)

♥ ♥ ♥

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"They are late, aren't they?"
Ryan, één van de weerwolven waar hij alpha van was, kwam bij Derek staan. Wat het nut van een conversatie starten was, wist Derek echter niet. Desondanks hij het hoofd van de weerwolven was, was hij alles behalve een spraakzaam type. De woorden die hij dan uitsprak, waren vooral bevelen en bedreigingen.
"A bit, but it won't last a long time before they get here. They know what happens when I have to wait." Te laat komen was alles behalve een goed idee als het ging om een bevel afkomstig van Derek. De man bezat zeer weinig empathie wat maakte dat hij slechts zeer uitzonderlijk het gevoel medelijden waarnam.
"Yeah, of course. You know how Simon and Jace are, they have their own will. There are only a few minutes left, you know." Hij was een jongeman van veel geduld en vond wachten geen ernstige zaak, al vertrouwde hij zijn roedelgenoten erop dat ze zijn opdrachten opvolgden zoals hij die oplegde, zonder moeilijk te doen.
"And I'm still the alpha, I can do whatever I want with them when they don't follow my orders," ging hij met een nogal kille stem tegen de jongeman in. Derek vertoonde een uitermate grote hekel voor betweters. Hij was er uit van op de hoogte dat Simon en Jace een eigen willetje hadden, maar luisteren naar Derek deden ze uiteindelijk toch. Daarnevens wisten ze goed genoeg wat er anders gebeurde.
"Okay, there you've got a point."
"Ofcourse I have, I can't remember a moment where I was goddamn wrong," bracht hij op een droge manier uit terwijl hij zijn ogen een keer liet rollen. Aan zijn gedrag te merken was Ryan geen van de wolven waarmee hij graag opgescheept zat. Hij bemoeide zich te veel en wilde alle touwtjes in handen hebben, een gedrag dat Derek verafschuwde sinds hij de leider was. "I can sence their smell, they've arrived." Automatisch verscheen er een zwakke grijns op Dereks gezicht. Nog nooit eerder was hij zo zeker over één van zijn plannetjes geweest. Zijn plan uit puur leedvermaak. Hij was nou eenmaal niet iemand met de aardigste bedoelingen als het ging om vampiers sinds het de allergrootste rivalen waren van weerwolven, afgezien andere roedels natuurlijk.

Account verwijderd

schreef:
De touwen brandden op Olivia's huid. Waarschijnlijk hadden ze daarvoor in vervain water gelegen. De eerste paar minuten probeerde ze nog los te komen, maar hoe vaker ze probeerde, hoe meer pijn ze kreeg. De touwen begonnen in haar huid te snijden, achtergelaten door een brandende gevoel in haar polsen. 'You two... You'll regret this, both of you', gromde ze. De wolven leken haar bedreigingen eerder amuserend dan angstaanjagend te vinden. 'We'll see', vertelde de blond harige jongen. Geïrriteerd probeerde ze zich voor de zoveelste keer los te maken, waar ze gelijk spijt van had. Het brandende gevoel gloeide door haar polsen heen. Ze wist nog steeds niet hoe ze in haar kamer waren binnengedrongen. Haar kamer was beveiligd met een spreuk door één van de heksen die voor haar soort waren. Niemand kon naar binnen, alleen als het een vampier was. Aangezien ze de dochter was van de machtigste vampieren was het bijna onmogelijk om in hun huis binnen te dringen. Niemand had het ooit gedurfd, want diegene kenden de verhalen. Als straf weden ze gemarteld, op de manieren van haar vader. Haar vader was een vreselijke persoon, hoewel hij haar als een prinsesje behandelde. Het was midden in de nacht. Niemand had door dat er iemand in het grote huis binnendrong, zelfs Olivia niet.
Ze herkende het. De geur van de wolven en de verbena. Het groeide hier overal, zodat het de vampieren af zou schrikken. Hoewel het een dom iets was, het schrok de vampieren inderdaad af. Maar dat was niet de grootste reden. De grootste reden was dat een beet of een schram al een vampier kon doden. Het was er gevaarlijk en hoewel vampieren sneller en sterker waren, ze konden makkelijk gedood worden. Al jarenlang hadden de twee groepen ruzie over wie er beter was. Toch vond ze zichzelf altijd sterker dan een wolf. Het was iets waar ze al vanaf haar geboorte keer op keer hoorde.
Algauw kwamen ze voor een groot gebouw waarvan de grote deuren werden open gemaakt. De hele weg zat ze te denken wat hun van plan met haar waren. Wanneer ze met haar naar binnen wilde lukte het niet. Ze was niet verwelkomt. Een grijns kwam op haar gezicht te staan bij het zien van de geïrriteerde gezichten. 'I guess someone need to invite me in, huh?', aan haar stem was duidelijk te horen dat ze geamuseerd was. 'I'll go, stay with her', één van de jongens verliet hun, waarna ze alleen bleef met de blond harige jongen. Ze concentreerde zich op de stemmen die ze van binnen hoorde. 'I'm sorry we're late, but we have her. The only problem is that she need to be invited in by you', het leek erop dat de jongen bang was voor de reactie van de persoon waarmee hij praatte. Zijn hartslag ging meteen omhoog.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Geïrriteerd rolde Derek met zijn ogen nadat Simon hem kwam melden dat de vampier uitgenodigd moest worden door de eigenaar, hij dus. Derek wist heus wel dat vampiers niet zomaar iemands eigendom konden binnentreden. Hij wist meer over vampiers dan alle andere weerwolven van zijn roedel. "Stupid vampires...," mompelde Derek onderwijl hij zijn weg baande naar de ingang van het gebouw. Hoe graag hij de jongedame ook wilde vermoorde, irriteerde hij zich al mateloos aan haar zonder dat hij überhaupt contact met haar had gehad. Vermoedelijk was het de instinctieve rivaliteit tussen beide wezens die de haatgevoelens veroorzaakte.De overige weerwolven die zich in het gebouw bevonden leken een afstand van hem te nemen met vermoedelijk zijn bijna vuurspuwende ogen als oorzaak. Wie Derek kende, wisten dat ze hem beter met rust konden laten wanneer zijn ergernis hoog opliep. Hij werd alsmaar om hulp gevraagd, gewoonweg omdat ze niks zelf konden, alsof ze niet zagen dat hij andere prioriteiten had. Angst was echter niet nodig. Derek was gevaarlijk, maar niet voor zijn bloedeigen roedel. Andere roedels viel hij zonder medelijden aan, maar zijn eigen roedel was veilig. Een weerwolf kon amper overleven zonder roedel, iedereen uitmoorden die hem irriteerden zou dus enkel in zijn eigen nadeel werken. Daarnevens had hij evenzeer zijn goede buien, al kwam dat zeer weinig voor met een vampier in de buurt zoals nu wel het geval was. Eenmaal hij voor de deur stond, vielen zijn ogen op zijn nieuwste slachtoffer. Een jongedame van wie hij al op een afstand kon waarnemen dat ze een vampier was met Jace aan haar zijde die ongeduldig stond af te wachten tot hij hem uit zijn leiden verloste. Hij haatte vampiers namelijk nog meer dan Derek deed. "Come in," nodigde hij de jongedame met weinig emotie in zijn stem uit waardoor ze de mogelijkheid kreeg om het gebouw te betreden, al kon hij het amper een mogelijkheid noemen sinds het eerder een verplichting was. De vampier zou naar binnengaan, vrijwillig of niet en anders zou er snel een einde aan haar vampierenleventje komen.

@Nathaliia

Account verwijderd

schreef:
Aan de ademhaling van de jongen naast Olivia merkte ze dat hij niet graag in haar buurt was. Hij leek niet bang, eerder geïrriteerd dat hij op haar moest letten. Hoe langer ze de touwen om haar polsen had, hoe erger het haar irriteerde. Het brandende vervain deed bij elke beweging van haar pijn, waar ze niks aan kon doen. Toch ontsnapte er een kleine lach uit haar mond wanneer ze de opmerking hoorde. Ze herkende de stem niet. Toch wist ze dat hij iemand was die gevreesd werd. Ze wist bijna zeker dat hij de baas kon zijn voor deze pack. Wat ze niet wist wat hij met haar wilde. Wolven waren onvoorspelbaar. Ze wilden altijd hebben wat ze wilden, misschien dat dat ook één van de redenen was dat de twee groepen elkaar haatten.
Langzaam keek ze op wanneer ze voetstappen hoorde en even later dezelfde stem. Haar ogen gleden langs de mannelijk persoon, zijn postuur in zich opnemend. Gevaar straalde hij zeker uit, hoewel ze niks van zich liet zien. Op zijn knappe gezichtje was geen enkele emotie te zien, iets wat ze zelf ook niet toonde. Enkel een glimlach was op haar gezicht te zien wanneer hij haar naar binnen uitnodigde. 'As you want, big wolf', een nonchalante glimlach was op haar gezicht te zien wanneer ze één stap over de drempel zette. De blikken die ze van de wolven op haar huid voelden, irriteerden haar. Ze was aandacht gewend, maar niet zoveel. Ze kon zich bedenken hoe ze haar aankeken, verachtend. Iets was nooit tussen de twee volken zou veranderen. Haar ogen bekeken de grote ruimte. De hal was al groot genoeg om vijftig men in te zetten. De ruimte was prachtig, maar dat zou ze niet toegeven. In plaats daarvan richtte ze haar blik op de jongeman. Ze liep twee keer heen en weer, hem de hele tijd aankijkend.

'The famous leader of the wolfpack... What are you planning with me? Killing me, torture me? You make me curious.'

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Rivaliteit tegenover de vrouwelijke vampier die zich in het gebouw bevond, viel langs alle kanten waar te nemen. Niemand vond de aanwezigheid van een vampier prettig, ook Derek niet, al vond hij de gedachte dat hij haar uiteindelijk zou vermoorden alles behalve vervelend, ook al moest hij haar aanwezigheid er voor even bijnemen. Niet enkel het feit dat ze een vampier was, irriteerde hem, ook haar gedrag vond hij uitermate vervelend. De jongedame kwam over als een verwend tienermeisje dat dacht dat ze stoer was, maar één enkele weerwolf beet zou haar in een bijna onuitstaanbare pijn brengen en haar langzaam de dood in leiden, iets dat zij vermoedelijk even goed als hij wist. "Probably both," bracht hij opnieuw zonder enige emotie uit waarna hij haar ruw aan de arm vastpakte en haar meesleurde door de hal heen. Hij bezat geen enkel greintje respect voor het meisje, ook niet omdat ze een vrouw was. Aan het einde van de gang was een deur die leidde tot de kelder die godzijdank geluiddicht was en vergast werd met verbena waardoor het meisje in een mum van tijd compleet verzwakt zou zijn. Hij hopende de deur waarna hij, met nog steeds haar arm redelijk stevig vast, de trap af wandelde. Eenmaal daar aangekomen opende hij de deur van een soort cel met centraal een stoel erin met riemen aan de armleuningen die onder de verbena zaten. Hij liet haar los en haalde het touw rond haar handen vandaan, maar ze zou niet lang vrij zijn. Na enkele seconden had hij haar alweer in de stoel geduwd en bond hij zorgvuldig haar beide armen vast aan de twee armleuningen met de stevige riemen zodat ze zeker niet de kans kreeg om te ontsnappen. Geen enkel woord verliet zijn mond, hij was een man van weinig woorden, vooral als het ging bij vampiers.

Geen woorden, maar daden.

Account verwijderd

schreef:
Olivia had zichzelf voorgenomen om geen zwaktes te tonen aan mensen. Ze gedroeg zich als iemand die geen angst toonde voor de mensen die haar met één beet konden vermoorden. Wanneer de touwen niet rondom haar polsen zaten, zou ze maken dat ze wegkwam. Helaas waren het ook de wolven bij de deur die haar kans op vluchten verkleinden. Ze verachtte wolven net zo erg als zij dat bij haar deden. Toch was ze op hun gebied en zag ze overal wolven. Haar haat voor ze had ze al sinds kleins af aan, iets wat haar aangeleerd was door haar vader en de mensen rondom haar. Haar moeder had ze niet gekend, hoewel ze dat niet erg vond. Ze was gevlucht, niet gewild dat haar dochter haar had gekend. Voor de vrouw had ze geen respect, ook al wist ze niet hoe ze eruitzag. Haar vader was perfect als vader, het was ook haar belangrijkste persoon die ze niet kwijt zou willen raken.
Ze werd uit haar gedachtes gehaald wanneer zijn hand haar arm greep. Geïrriteerd probeerde ze zich los te maken van zijn greep. 'I can walk by myself', siste ze. Ze had het niet nodig dat wolven haar aanraakte. De afschuw die ze voor hun voelde was groot genoeg om ze allemaal te haten. Haar grootste angst was om gebeten te worden door één van de beesten. In de 239 jaren dat ze leefde had ze genoeg wolven gezien. Enkele had ze zelfs gedood, maar toch bleef de angst voor een bijt. Haar gedachten werden verstoord door de geur van verbena die haar neusgaten vulden. 'You're fucking kidding...', haar protesten werden erger naarmate ze de geur voelde prikken in haar neus. De verbena overheerste bijna de zuurstof. Haar ademhaling werd zwaarder, wat kwam door de gas die in de ruimte zweefde. Ze werd hardhandig in een oude stoel geduwd wanneer haar polsen los werden gemaakt van de touwen. Ze probeerde te vluchten, maar de riemen om haar polsen hielden haar tegen. De hele tijd had hij geen woord gezegd, wat haar ergerde.

'You think you can torture me with only this?'

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"No I'm not," bracht hij uit. Desondanks het amper van zijn gezicht te lezen viel, haalde hij er wel degelijk plezier uit om de vampier zodanig te irriteren en op die manier de glimlach van haar façade te halen. "Ofcourse not, I'm not stupid." Hij was wel wat beter voorbereid dan haar slechts vastketenen aan een stoel. Hij wist meer van vampiers dan sommige vampiers zelf en daardoor dus genoeg ideeën om haar het leven zuur te maken. Al sinds jongs af aan had hij vampiers onderzocht, ze geobserveerd om zo veel mogelijk kennis op te doen. Hij wilde niets liever dan de vreselijke wezens volledig uitroeien en de aarde vampier vrij te maken. De jongeman bezat zo goed als geen empathie als het aankwam op de wezens die hij altijd bloedzuigers noemde.
"I've got something else to torture you." Met die woorden wandelde Derek de kleine ruimte uit en baande hij zijn weg naar de koelkast die enkele meters verderop stond. Het was gevuld met bloed van verscheidene bloedgroepen, gaande van A positief tot O negatief, niks mistte in zijn collectie. In een mum van tijd stond hij alweer voor het vrouwelijke gedaante met één van de velen bloedzakken in zijn hand. Voor het eerst in een lange tijd verscheen er een grijns op zijn gezicht, puur uit leedvermaak. Hij wist dat het haar moeite zou kosten om het bloed te moeten ruiken zonder het te kunnen drinken. Vampiers kickten op de rode vloeistof, het liefst vers uit de ader, maar bloed was bloed. Hoe ze zou reageren was echter nog een raadsel. Elke vampier reageerde er anders op, al wist hij zeker dat ze het wilde. De rode vloeistof was hun zwakte. "You want this blood, right? Too bad you can't get it."

Account verwijderd

schreef:
De gas die de kamer lichtelijk was gevuld was genoeg om haar ademhaling te verzwaren. De geur van verbena drong haar longen binnen, om vervolgens een brandende gevoel achter te laten. Haar hoofd had ze gebogen wat ervoor zorgde dat haar lange haren haar gezicht bedekten. De wolf irriteerde haar mateloos, wat kwam door de plannen die hij op haar had uitgevoerd. Ze beloofde zich niet over te geven, ze zou hem geen enkele angst laten zien, de pijn zou ze verbergen tot hoeverre ze zou kunnen. Ze wist wat voor wezens wolven waren en vooral de Alfa's. Altijd probeerden ze de vampieren uit te dagen in plaats van uit de buurt blijven van de wezens. Ze wist zeker dat hij haar vader had geïrriteerd. Ze was nieuwsgierig naar wat haar vader van plan was met de wolven. Langzaam had ze opgekeken naar de Alfa voor haar, een korte glimlach laten zien aan de man. 'I'm curious', glimlachte ze. Voor even verdween hij uit haar zicht, haar achterlatend in het kleine kamertje. Haar polsen probeerde ze uit de grepen van de banden te krijgen, maar de brandende verbena liet haar bewegingen stoppen. Irritatie dook in haar op. Ze werd snel boos, dat was zeker. Het was iets wat ze van haar vader had opgeëist. Het was niet iets waar ze zich voor schaamde. Mensen verwachtten het niet van haar. Achter haar lief uitziende gezicht scheelde er meer dan enkel haar manier van uitzien.
Bloed. Het was al van verre te ruiken. Ze voelde hoe de honger zich vergrootte wanneer hij weer terugkwam met een zak bloed. Haar lichaam probeerde zich van de stoel te duwen, maar de riemen hielden haar tegen. Aan haar gezicht was duidelijk te zien dat ze naar het bloed verlangde. Aders werden zichtbaar onder haar ogen. Haar hoektanden waren langer en scherper geworden. Rondom haar pupillen was een rode gloed te zien. De vloeistof was haar grootste zwakte, al sinds ze vampier was geworden. Het was iets waar ze alles voor kan doen. Wanneer ze eenmaal begon, kon ze niet meer stoppen. Mensen noemden haar een Ripper, iets wat ze al wist.

'You son of a bitch. You're going to pay for what you're doing, I swear'

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld