Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | She wasn't looking for a knight, she was

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:

She wasn't looking for a knight, she was looking for a sword.

Samen met . Wij weten al waar we over schrijven, lezen mag maar gelieve niet te reageren.

18+ scènes kunnen voorkomen.

Rose Elyrna Lovell - bastaarddochter - 21 - nog niet getrouwd, ontduikt elk huwelijk tot nu toe

Demish
Internationale ster

Demish schreef:

Prinses Arthion van Venmoira- 20 jaar - Dochter van koning Balthazar, eerste in lijn voor de troon - Haar hand is beloofd aan de zoon van een koning uit een buurland.. Op haar 21e zal ze trouwen.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Haar bestaan, iets wat eigenlijk nooit had mogen gebeuren. Oh hoe vaak ze die woorden wel niet gehoord had. Zij had nooit geboren mogen worden, maar ze was geboren uit liefde. Haar vader, Eduard Lovell, was graaf en zat in de raad van adviseurs van koning Balthazar. Hij was er op uit gestuurd om het zuiden in bedwang te houden, als brute noorderling was dat een uitstekende klus voor hem geweest. Een kasteel werd hem toegewezen van waaruit hij daar alles kon regelen in naam van de koning. Dit was jaren geleden. Ongeveer 24 jaar. Hij was een nog jonge man, maar al wel eventjes getrouwd. Een vruchteloos huwelijk aangezien zijn vrouw maar geen levende kinderen op de wereld kon zetten. Hij had haar dan ook niet meteen meegenomen naar het zuiden.
Daar was hij haar wel tegen gekomen. Zij, die de dochter was van de burgemeester in het nabij gelegen dorp en was meegekomen zodra hij de man uitgenodigd had. Haar haren waren donker als verbrand hout en haar ogen blauw als de lucht. Eduard had er niets tegen kunnen doen, meteen was hij voor haar gevallen. Haar licht gebruinde huid maakte dat hij haar meteen aan wilde raken alsof ze hem op kon warmen en haar lichaam. Oh, haar prachtige lichaam. Ze had mooie rondingen, maar was niet te vol. Haar heupen waren breed genoeg om klaar te zijn voor kinderen. Vanaf het moment dat ze binnen gekomen was, was voor hem de jacht begonnen. Haar naam? Annabeth.
Zij was echter nog maar zeventien lentes jong, een stuk jonger dan hij verwacht had. Ze scheelden bijna acht jaar. Haar dagen zagen er vaak hetzelfde uit, ze kreeg les en las haar boeken. Borduurde wat ze mocht borduren en naaide de kleren van haar vader en broers. Vaak hield hij haar achter gesloten deuren, te mooi en breekbaar om over te laten aan de grote en boze wereld. Enkel op de ochtenden van de dinsdagen mocht ze naar buiten, begeleid door haar moeder en kamermeisje, naar de markt toe. Daar sprak ze met de bewoners en deelde wat eten uit onder de rond rennende kinderen. Zij was geliefd, het volk hield van haar en daardoor ook van hun burgemeester. Zij was zijn troefkaart die hij nog lang hoopte te behouden, want als ze van haar hielden dan waren ze rustig. Alle mannen die om haar hand vroegen wees hij dan ook af, hij vond haar nog te jong, wat ze ook was geweest op het moment dat ze veertien was. Over enkele jaren mochten ze terugkomen en weer om haar hand dingen. Een goede man zou hij dan voor haar kiezen. Nu ze zeventien was geworden zat dat moment er steeds meer aan te komen en om zijn dochter een beetje tegemoet te komen mocht ze de avonden, onder begeleiding, spenderen met enkele mannen. Ze mocht hen leren kennen en uiteindelijk samen met haar vader kiezen. Gebruikelijk was het niet, maar ze was zijn engel en hij wilde enkel dat ze goed terecht kwam. Dat alles had zich echter afgespeeld voor Eduard in het kasteel was ingetrokken. De engel was verloofd en daarom had ze van haar vader mee gemogen, het voorstel dat Eduard deed kon hij echter bijna niet weigeren. Diens vrouw zou overkomen en had een hofdame nodig. Een uitstekende stap voor een jongedame van haar kaliber, wie weet kon ze nog wel eens mee naar het hof en goed huwen. Die avond werd de verloving verzwegen en besloten dat zij aan het werk mocht daar. Andere zaken zijn van minder belang voor deze vertelling.
Eduards vrouw was enkele weken later over gekomen en vanaf dat moment had het meisje haar intrek genomen in het kasteel. Ze leerde een goede hofdame zijn en bediende de vrouw op haar wenken. Nooit kreeg ze commentaar en er ontstond vertrouwen. Er werd gedeeld hoe weinig Eduard nog maar naar haar bed kwam en haar nauwelijks nog bezocht. Annabeth luisterde gewillig, elke avond en bracht haar erna naar bed. Er was weinig dat ze eraan kon doen, behalve de blikken die Eduard haar schonk negeren. Haar verloving was wel op de lange baan geschoven door haar werk hier en dat liet ze ook maar voor wat het was. Het waren ook maar enkel blikken, dus die moest ze gewoon negeren.
Weken gingen voorbij, Annabeth was ontzettend gelukkig en ze voelde zich steeds meer op haar plek. Eduard voelde zich ook steeds vrijer, steeds vaker benaderde hij haar en uiteindelijk kon ze het niet meer. Ze kon hem niet meer weigeren. Ze stond hem toe en liet hem bij zich. Vaak spraken ze elkaar tot diep in de nacht en leerden elkaar steeds beter kennen. Het verlegen meisje en de verlangende man. In de jaren die volgden, werden ze steeds closer en zonder er besef bij te hebben stond ze hem toe in bed. Meermaals en uiteindelijk gebeurde hetgeen waar ze nooit over nagedacht hadden. Annabeth werd zwanger. Samen kwamen ze erachter, vlak voor het moment dat Eduard weer terug moest. Eerst vond ze het vreselijk, maar uiteindelijk was Annabeth gelukkig. Natuurlijk wist ze dat de man van haar dromen haar nooit kon huwen, maar hij regelde een man voor haar en beloofde haar elke maand geld te schenken en zodra hun kind oud genoeg was, die naar het hof te halen.
Hij verliet haar en vertrok. Annabeth beviel van een dochter die de naam Rose kreeg en na toestemming van Eduard mocht ze zijn naam dragen. Rose Lovell, de bekende bastaarddochter van Eduard Lovell. Zoals beloofd schreef hij hun elke maand, schonk er geld bij en bleef op die manier contact houden. Haar moeder deed wat ze kon en voedde haar dochter goed en vrij op. Uiteindelijk overleed ze veel te vroeg en bleef Rose achter om te zorgen voor haar stiefvader. De brieven stopten en op haar eigen manieren zorgde ze voor het geld. Haar bleke huid had haar een buitenbeentje gemaakt in het zuiden, maar deed de verlangens van mannen groeien. Daar had ze gebruik van gemaakt om haar geld te verdienen, zonder dat iemand er ooit iets van geweten had.
Enkele maanden geleden was het eindelijk gebeurd. Haar stiefvader was overleden en dit was haar kans. Zonder nadenken had ze haar spullen gepakt en was richting het hof gereisd. Haar vader was stomverbaasd, zijn dochter was uitgegroeid tot een prachtige jonge vrouw die ontzettend leek op haar moeder. Hij had haar een baan bezorgd, hofdame van de prinses en deed nu zijn best om een man te regelen. Haar uiterlijk en uitstekende kwaliteiten als hofdame kwamen haar enkel ten goede en algauw vond ze een diepere connectie met de prinses. Samen spraken ze veel, soms nachtenlang over allerlei dingen. Rose was hier nooit heen gekomen voor het mooie leven, nee ze was hier heen gekomen voor wraak. Haar vader nam ze alles kwalijk en haar wraak zou vanzelf komen. Ooit kwam het er wel, ze wist enkel niet hoe snel.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Waar andere vrouwen nog leerden hoe ze moesten borduren, kleding moesten weven en het huis schoon moesten houden, werd dat voor haar gedaan. Alle uren, die samen twintig jaar, acht maanden en dertien dagen maakten, werd hare aanwezigheid gevolgd door haar bedienden. Vrouwen om haar kleding te wassen, mannen om haar paarden klaar te maken voor een rit en hen vervolgens weer te stallen. Haar eten werd voor haar gekookt, haar jurken werden voor haar op maat gemaakt en de stoffen waren gekozen met de hand door haar hofdames, die precies wisten wat de smaak was van de dochter van koning Balthazar.
Toch verveelde prinses Arthion zich nooit en te nimmer. Er was altijd iets voor haar te doen. In haar jonge jaren had ze lessen gekregen. Niet zomaar lessen, het waren dagen vol geweest met de hoogste professoren en hofleraren die haar vader had kunnen vinden. Haar vader was een groot voorstander geweest van alle kennis die de Grieken en Romeinen jaren geleden al tot hun beschikking hadden gehad en hij was er van overtuigd dat als hij het aan zijn dochter over zou brengen, zij het rijk met dezelfde wijsheid als het volk voorafgaande aan hen dat had gedaan.
Haar grijsblauwe ogen waren vaak gefixeerd geweest op boeken in het Latijns en Grieks, waardoor ze de talen nu perfect beheerste. Haar vader had schilders over laten komen. Niet enkel om een portret te laten schilderen van zijn familie, die had bestaan uit zijn prachtige koningin, hijzelf en zijn twee dochters, maar ook om zijn oudste prinses de kunst van het schilderen te laten begrijpen. Ondanks dat Arthion nooit het gevoel voor de penselen en de verf had kunnen ontdekken bij haarzelf, had ze de lessen geweldig gevonden. Leerzaam, omdat de kunstenaars op vele plekken waren geweest. Vaak hadden de lessen als kleine uitstapjes gevoeld, omdat de kunstenaars zo goed hadden kunnen vertellen over hun avonturen die bij de schilderijen hoorden.
Niet alleen Arthion was goed opgeleid, haar zusje had ook alles meegekregen. Nu had de oudste prinses wel een verschil gemerkt. Als oudste dochter was zij degene die haar vader op zou moeten volgen. Na de dood van haar moeder had koning Balthazar zich erbij neergelegd dat hij nooit een jongen zou kunnen verwekken voor de troon, aangezien hij een man van trouw was en hij het niet over zijn hart kon verkrijgen om verder te gaan met een andere vrouw. Niemand was zo goed geweest als zijn koningin.
En nu zou Arthion de plaats van haar moeder in moeten nemen. Op haar 21e verjaardag zou ze trouwen met prins Phillip, een jongeman wie ze al verscheidene keren had ontmoet. Hun huwelijk was echter nog niet voltrokken. Dat terwijl het zusje van Arthion, die jonger was, al een aantal jaren getrouwd was met een graaf.
Koning Balthazar had er altijd op gehamerd dat zijn oudste dochter zoveel mogelijk kennis zou moeten hebben. Kennis om het land te regeren en een goede relatie in stand te houden met de aankomende koning. Tevens moest die koning dezelfde kwaliteiten hebben. Ondanks dat prins Phillip dezelfde lassen had gekregen als Arthion, was er een verschil in hoe de twee de kennis opnamen. Waar Arthion nieuwsgierig was naar nieuwe kennis en leergierig alles probeerde te onthouden, leek het prins Phillip niet veel te doen.
Het huwelijk stond al jaren vast en Arthion had een aantal jaren geleden zichzelf al voorgenomen dat het uiteindelijk wel goed zou komen. Phillip had ook zeker zijn charmes en haar vader was er van overtuigd dat de jonge prins de beste keuze was voor hun rijk. Haar vader was een wijs man, wat betekende dat Arthion zijn woorden voor lief nam en er niet in discussie over ging, hoe jammer ze het soms ook vond dat ze nooit de hevige liefde zou vinden die altijd beschreven werden in haar oude, romantische boeken.
Nu haar verjaardag nog maar iets minder dan drie maanden duurde, betekende dat de voorbereidingen voor het huwelijk tussen haar en prins Phillip in volle gang waren. Gelukkig kon Arthion alle verplichtingen zo nu en dan ontsnappen door naar haar geliefde tuin te ontsnappen. Het was een gedeelte dat was afgesloten van de rest, een deel wat alleen voor haar en haar zusje was geweest. Vroeger hadden de twee prinsesjes zich daar vaak verstopt, al had iedereen in werkelijkheid wel geweten waar ze zich hadden bevonden. Nu ging Arthion er nog steeds graag naar toe, nam ze plaats op de schommel die ze vaak bekleedde met prachtige bloemen en las ze daar een boek, weg van alle hectiek.
De hectiek in het kasteel was een reden dat er extra personeel werd gevraagd. Niet zomaar personeel. Voor het kleden van de bruid, het organiseren en doornemen van de bruiloft zelf en het begeleiden van de prinses, was er om een hofdame gevraagd. Iemand wie kennis had van het hof en daar perfect tussen paste, iemand wie de prinses kon vertrouwen.
En die iemand was gewonden. Het was een meisje geweest met haar zo zwart als een donkere sterrenhemel, blauwe ogen zo helder als de lucht en ze was welbespraakt en gemanierd. Arthion en haar hofdame, Rose, voerden soms hele avonden gesprekken. Eindelijk had Arthion iemand gevonden met wie ze in gesprek kon gaan over alle boeken die ze had gelezen en de verhalen die ze had gehoord.
Wat Arthion echter niet wist, was dat haar hofdame een dubbele agenda had.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
De vorige avond was net als alle andere avonden een lange geweest. Nadat ze met andere hofdames de prinses gewassen hadden en klaar gemaakt voor haar bed was Rose gebleven op verzoek van de prinses. Aan het voeteneind had ze plaatsgenomen en van onder haar wimpers had ze gewacht tot de prinses was begonnen met praten. Erna was zijzelf ook al gauw begonnen en zonder het door te hebben, spraken de twee tot diep in de nacht. Zodra Rose echter opmerkte dat Arthion begon te knikkebollen was ze overeind gekomen. Zacht had ze haar toegedekt waarna ze haar eigen bed opgezocht had. De dag zou weer vroeg beginnen.
Het was ook vroeg geweest zodra ze gewekt was. Een kort moment had ze voor zichzelf gehad om zich aan te kleden en haar haren te fatsoeneren waarna ze weer bij de prinses verwacht werd. Ze diende klaargemaakt te worden voor het ontbijt waarna ze met haar zelf uitgekozen hofdames een wandeling door de tuin zou gaan maken. Dat was het schema voor vandaag, Rose kende ze uit haar hoofd. Behalve wanneer de prinses iets wilde veranderen, wat natuurlijk onmiddellijk gebeurde, ze was namelijk niet voor niets de prinses.
Met een kalme tred liep ze de kamers van de prinses binnen, hoewel ze er pas kort was, was het voor andere hofdames evengoed duidelijk dat Rose een streepje voor had bij de prinses. Ze hadden elkaar gevonden, op een manier waarop beiden nog geen ander gevonden had. Ze spraken met elkaar over vanalles, maar Rose hoefde haar maar eenmaal aan te kijken om te zien wat ze bedoelde of wilde. De twee hadden geen woorden nodig, een gevaarlijke gave. Wel een waar Rose maar wat graag gebruik van wilde maken. Hier aan het hof waren goede banden met de koninklijke familie van levensbelang. Ze was een bastaard, wat voor kansen had ze gehad? Elke kans die zich voordeed had Rose met beide handen aangegrepen en nu was ze hier, hofdame van de prinses en ze was een van haar dichtste vertrouwelingen aan het worden. Hoe intenser haar band met de prinses was, hoe rijker en hoger de man stond die haar vader zou zoeken voor haar.
Het huwelijk.. Dat was iets waar Rose nauwelijks naar uitkeek. Ze was blij dat haar de pijn van een huwelijksnacht met een rijke vent bespaard bleef. Ze had zichzelf allang verkocht, maar tegen haar vader gelogen dat ze nog maagd was. Natuurlijk geloofde hij haar niet, maar hij had gedaan alsof en was zogenaamd trots op haar geweest. Wat een gespeelde liefde was er toch tussen hen. Elke affectie die hij richting haar toonde kwam voort uit schuldgevoel en angst. Bang dat ze ging verspreiden hoe hij hen alleen had gelaten en hen had laten zitten. De goede Lovell, de graaf van het gewone volk die zelfs zo goed was om zijn bastaarddochter op te nemen. Ze kon zijn naam door het slijk halen als ze dat wilde. Het huwelijk liet haar echter wachten. Een huwelijk met een gegoede graaf zou haar kansen op meer macht weer vergroten en op die manier bleef ze continu in het spel.
De prinses werd aangekleed en Rose glimlachte haar soms even toe. "Wat had u willen eten voor uw ontbijt? Dan laat ik het vast klaarzetten voor u milady." Zodra dat doorgegeven werd, richtte Rose haar blik naar een van de meisjes die meteen wegliep. Ze was hier de baas, zeker voor nu. Desondanks gleden haar gedachten soms even af, ook voor de prinses stond er een huwelijk voor de deur. Hoewel zij allang wist met wie. Vannacht had ze het nog met haar besproken, haar vader had haar een korte brief gestuurd. Er waren enkele kandidaten, klaar voor haar om te ontmoeten en huwen. Een die erbij zat sprak hem zeer aan. Een graaf uit het hoge noorden, waar haar vader vandaan kwam. Rose had het de prinses gevraagd en uit haar beschrijving had ze alleen op kunnen maken dat het een woeste man zou zijn. Groot en breed, met een baard alsof hij net uit een koude woestenij kwam. Dat was zeker niet de man die ze zelf voor ogen had, maar haar vader en de prinses hadden beiden gezegd dat hij goed lag bij de koning. Dat het een goede man was, die voor haar zou kunnen zorgen. Het huwelijk leek nog ver weg, maar het leek wel eindelijk besloten.
'Welk boek zou u mee willen hebben vanmiddag, milady?"

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Favorieten hebben was voor jurken, boeken en planten in de tuin. Niet voor mensen. Toch kon de prinses haarzelf niet tegenhouden en prefereerde ze wel degelijk één van de hofdames boven de anderen. Ze deed haar best om het niet door te laten schemeren, wetende dat sommige hofdames hun hele leven aan haar hadden toegewijd. Iets wat Arthion waardeerde, iets wat ze ook vaak liet blijken. Toch was er één hofdame met wie ze meer kon praten, aan wie ze haar geheimen durfde toe te vertrouwen en wie ze haar eerlijke mening durfde te verkondigen.
Wellicht lag het aan de leeftijd. Rose was dan weliswaar ouder dan de prinses zelf, maar toch was er iets waardoor de prinses een connectie voelde. De hofdame deed haar denken aan haar jongere zusje, wie al meerdere jaren bij de graaf woonde. Zo nu en dan kwamen ze nog op bezoek, maar de tweede dochter van koning Balthazar had al een heel ander leven dan haar oudere zus. Arthion zat al weken te wachten op de aankondiging dat haar zus een kindje zou krijgen, terwijl voor haar nog een bruiloft geregeld moest worden.
Door de grote verschillen kon de prinses niet meer met haar jongere zus communiceren zoals ze dat eerder had gedaan. Met Rose kon ze dat wel. Arthion koesterde elke nacht dat ze samen hadden gepraat en ze probeerde de hofdame ook wel degelijk te laten weten hoe fijn ze het vond om iemand te hebben gevonden met wie ze zodanig kon praten. Misschien dat een tweede reden was dat ook Rose nog moest trouwen. De hofdame had duidelijk gemaakt hoe ze zich daar over voelde, maar Arthion had haar op het hart gedrukt dat de man in kwestie een prima iemand was. Hij was wat woester dan de prins met wie Arthion zou trouwen, maar hij zou goed voor Rose zorgen. Daar was de prinses van overtuigd.
Haar ochtend was rustig verlopen. Zoals ze gewend was, was ze gewerkt door haar hofdames. Terwijl ze werd aangekleed en klaar werd gemaakt voor het ontbijt, had ze haar wensen doorgegeven. Ook had ze in haar hoofd al nagedacht over de hofdames die ze mee zou nemen op haar wandeling door de tuinen. Lang en hard hoefde ze er niet over na te denken, wetende dat Rose haar hoe dan ook zou vergezellen.
Op het moment waren de prinses en haar jongste hofdame alleen in de prachtige slapkamer van Arthion. Hij was zo luxe als dat haar vader zich het had kunnen permitteren. Dure schilderijen, dikke, met de hand gewoven, gordijnen en fluwelen dekens waar de prinses zich elke avond in konen begraven.
Terwijl ze voor de spiegel haar jurk stond te bewonderen, dacht ze na over de vraag die Rose haar zojuist had gesteld. In haar kamer stond slechts een kleine verzamelingen van alle boeken die Arthion in haar bezit had. In de bibliotheek van het kasteel stonden er nog velen meer, maar in haar kamer was ze selectief geweest. Alleen haar uiterste favorieten waren hier aanwezig.
‘Ik denk dat ik voor iets… Luchtigs ga vandaag,’ sprak de prinses bedenkelijk, waarna ze zich omdraaide naar haar hofdame. ‘Sir Gawain and The Green Knight. Dankjewel, miss Rose.’ Met een glimlach dacht ze terug aan de eerste keer dat ze het boek had gelezen. De poëtische woorden, de setting in Camelot. Het was het perfecte boek om te lezen op een dag zoals deze.
Met een klop op de deur en de aankondiging dat het ontbijt gereed was voor de prinses, vertrok Arthion met haar hofdames naar de zaal waar ze altijd genoot van haar ontbijt. Voor haar was het niet meer dan normaal dat zij at terwijl anderen om haar heen stonden. Eén van de oudere hofdames las vaak het schema van de dag voor. Deze was een stuk drukker geworden nu de bruiloft dichterbij leek te komen.
Na het ontbijt was het dan eindelijk tijd voor de wandeling. Voor nu had Arthion twee hofdames uitgekozen: Rose, wie al een mand bij zich had, gevuld met het door haar uitgekozen boek en eventuele kleine versnaperingen, en de oudste hofdame, Maureen. Zij had een parasol meegenomen, om de bleke huid van de prinses te beschermen tegen eventuele verkleuringen.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Het ontbijt was zonder problemen verlopen. De prinses had ontbeten en haar hofdames evengoed. Tijdens datzelfde ontbijt was Rose kort even weggelopen, ze wilde een mandje meenemen, met het boek en wat lekkere dingen. Het waren kleine dingetjes, maar ze had algauw geleerd wat de prinses wel en niet lekker vond. Vervolgens maakte het drietal, want Maureen had zich bij hen gevoegd, hun weg naar de tuin.
"Ik hoorde in de keukens dat de graaf van Leicester getrouwd is met een dochter van gravin Susanna. Tegen de wil van de gravin in."
Rose was geen roddeltante, maar als ze tussen de verschillende lagen was geweest, wilde ze haar prinses altijd even op de hoogte brengen van de laatste nieuwtjes.
"En de hertogin van Cambridge is zwanger van haar vierde, men zegt dat het weer een meisje gaat worden, net als de andere drie, maar ze hopen natuurlijk op een jongetje.'
Even keek ze opzij naar Maureen en gaf haar een knipoog.
"Wat moeten ze ook met vier meisjes."
Zacht gegiechel kon ze niet tegenhouden, hoewel ze zich al snel beheerste. De hertogin van Cambridge was geen schoonheid en het was alom bekend dat haar man vreemdging, dat ze echter alsmaar zwanger raakte bleef voor iedereen een verbazing. Rose was nog niet lang aan het hof, maar al gauw had ze geleerd dat informatie de sleutel was naar macht. Hoe meer iemand wist, hoe meer geheimen iemand uiteindelijk te weten kon komen en di geheimen waren precies wat de koninklijke familie nodig had om de macht te behouden.
Natuurlijk zag Rose wel hoe Arthion altijd vol lof over haar vader sprak en zijn manier van regeren, maar zij wist dondersgoed dat dat maar op één ding gebaseerd was. Meer informatie hebben dan anderen. Overal waren spionnen en niemand was te vertrouwen, daarom had het haar ook verwonderd hoe snel Arthion haar vertrouwd had. Rose had zelf meer dan genoeg geheimen en daar wist Arthion er geen een van.
"Wat vindt u van de plek daar bij de boom? Naast de vijver?"
Even wees ze naar de plek en wachtte rustig de reactie van de prinses af.
"Ik heb een kleed bij me met een klein kussentje dus dat is geen enkel probleem milady, de keuze is aan u."
Wat een groter probleem was, was het praten waar Maureen bij was. Rose moest zich vaak inhouden, aangezien er genoeg was dat Maureen niet hoefde te weten. Rose vertrouwde haar voor geen cent. Haar blik gleed even naar het boek in haar mandje. Hoewel ze kon lezen, ging het niet heel erg snel. Niemand had het haar ooit goed geleerd en ze was blijven steken op het niveau van een beginner. Desondanks was de prinses een geduldige vrouw en elke keer als ze een notitie of briefje kreeg, was het aan Rose om die voor te lezen. Bij fouten werd ze verbeterd en als het goed ging kreeg ze een compliment. Het was iets dat ze nooit verwacht had bij deze vrouw.
Sowieso gaven hun nachtelijke ontmoetingen een hele andere kijk op hoe Arthion was. Hoe ze dacht over het huwelijk en haar familie. Rose begreep de angst die ze voelde erg goed, zij zelf zou kort na het huwelijk van Arthion trouwen had haar vader besloten. Het koninklijke huwelijk was nu te dichtbij om nog voor te gaan. Zo veel voorbereidingen werden getroffen, elke dag zag Rose wel weer iets nieuws dat voor het huwelijk gemaakt of gebruikt werd. Er was zoveel te zien, behalve een echt gelukkige Arthion.
Bij de vijver spreidde ze het kleed en voorzichtig hielp ze de prinses om te zitten. De mand zette ze netjes in het midden neer waarna Rose het boek tevoorschijn haalde. 'Ik hoop dat ik de goede mee heb genomen milady." Hoewel ze wel een beetje kon lezen, bleef Rose wel een angst voelen om te falen. Het liefste maakte ze helemaal geen fouten bij Arthion in de buurt.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Met haar lichtblauwe ogen bekeek ze het boek dat haar hofdame voor haar mee had genomen. Wetende dat Rose niet de leeslessen had gekregen als jong meisje waar de prinses zelf wel van had genoten, had ze het haar ook niet kwalijk kunnen nemen als ze de verkeerde mee had genomen uit de overweldigende boekenkast van de prinses. Dat was echter nog nooit gebeurd en ook nu was het bij elkaar gebonden bundeltje papier precies hetgeen wat de prinses eerder die ochtend aan had gegeven. ‘Het is de juiste. Dankuwel, miss Rose.’
Met een glimlach pakte de prinses haar boek aan. Het boek was al welbelezen. De bruine pagina’s waren op vele plekken gekreukt en de leren kaft had al zoveel vouwen in zich dat het wel duidelijk was dat dit één van de favorieten was van de prinses. Dat een van haar hofdames ook nog eens een prachtige locatie uit hadden gezocht in haar geliefde tuinen, maakte het begin van haar dag alleen nog maar beter.
Terwijl ze haar lichaamsgewicht nog iets beter verspreidde over het kussen dat mee was genomen door Rose, sloeg ze haar boek open en liet ze haar ogen over de eerste pagina glijden.
Zowel Maureen als Rose waren nu haar stille gezelschap. Arthion was over het algemeen niet een strenge prinses, maar ze had een regel en één van de regels was dat lezen in stilte gebeurde. Dit was iets wat ze van een vroegere docent mee had gekregen, vooral toen ze nog moeite had gehad met het lezen en de woorden zachtjes mee had gepraat. Dat was iets wat hij niet had gewaardeerd en dat liet nu nog steeds zijn sporen na, want de prinses waardeerde het niet als er werd gepraat terwijl zij zich probeerde te concentreren op het verhaal dat zich voor haar afspeelde.
Voor de prinses leek de tijd sneller te tikken terwijl zij door de pagina’s bladerde. Al snel verloor ze haar al haar gedachtes in het boek wat ze in haar handen had. Zo nu en dan sloegen haar delicate vingers de papieren om, of stopte ze even om het boek weer beter vast te nemen in haar handen. Steeds meer pagina’s belandden aan de linkerkant van het boek, terwijl haar hofdames nog altijd in stilte naast haar zaten, denkend aan wat altijd onbekend zou blijven voor de prinses.
De stilte werd verbroken door plotselinge voetstappen. Arthion haar ogen werden losgetrokken van haar boek en ze zag nog net hoe één van de bediendes een aantal meters voor het kleed stopte. Het was een oudere man, iemand wie Arthion al had gezien in het paleis sinds de dag dat ze zich kon herinneren dat ze er zelf rond had gelopen.
‘De prinses is aan het lezen en wenst niet gestoord te worden,’ verkondigde haar hofdame Maureen, maar er was iets in haar toon wat haar weggaf. Ze klonk lang zo streng niet als dat ze normaal deed.
Arthion zag de brief in de handen van de man. Vanaf hier kon ze de donkerrode zegel herkennen.
‘Het geeft niet, miss Maureen. Bedankt.’ Arthion knikte naar de bediende, Nicholas.
‘Ik heb een brief afkomstig van het rijk van prins Philip,’ kondigde de bediende aan. Maureen, de oudste hofdame, kwam al overeind om de brief in ontvangst te nemen. Arthion betrapte haar hofdame erop dat ze enkele seconden de bediende aankeek voordat ze hem bedankte en hem toestemming gaf om het terrein weer te verlaten.
‘Ik zal het u voorlezen, mylady,’ sprak Maureen, waarna ze de verzegelde brief openvouwde.
‘Met deze brief kondig ik, koning Theodore de vijfde, de aankomst van mijn oudste zoon, prins Phlip, aan. Na het arriveren van de brief zal enkel nog een week verstrekken voordat hij zal arriveren. Ik verwacht dat het kasteel van koning Balthazar in perfecte staat is bij zijn aankomst en dat hij hartelijk ontvangen zal worden door zowel de koning, het hof en zijn aanstaande vrouw.’
De prinses liet de woorden op haar inwerken. Na het arriveren van de brief, wat vandaag was gebeurd, zou het nog een week duren voordat de prins aan zou komen. Dat betekende dat haar kasteel, haar gehele bediening en personeel, zich klaar moest maken voor de aankomst van prins Philip en dat de werkdruk nog groter zou worden dan dat hij nu al was. Maureen was echter nog niet klaar met het voorlezen van de brief.
‘Zelf zal ik enkele weken later komen, een maand voor het huwelijk. Tegen die tijd verwacht ik dat alles geregeld is. Prins Philip zal vergezeld worden door enkelen van zijn personeel, door hem zelf uitgekozen. Met hen zal de afgesproken bruidsschat, onder zeer goede beveiliging, mee worden gegeven. Getekend, koning Theodore de vijfde.’
Arthion drukte bedenkelijk haar lippen op elkaar. Ze waardeerde het dat de vader van prins Philip had aangekondigd dat de prins zou komen, maar dit betekende ook dat de prins zich waarschijnlijk hier zou bevinden tot en met de bruiloft. Aan de ene kant was dat goed, want dat betekende dat ze tijd door zouden kunnen brengen om er voor te zorgen dat er iets zou ontstaan wat er nu nog niet was.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
In gedachten was er van alles voorbij gekomen terwijl de prinses aan het lezen was. Ze had nagedacht over haar verloofde, de man uit het noorden. Veel had ze er nog niet over na kunnen denken, altijd was ze druk geweest. Nu ze echter in stilte naast Arthion zat, had ze genoeg tijd om erover na te denken. Wat er ging komen. Het liet haar soms even op haar onderlip bijten. Ze zou huwen, echt trouwen. De man zou verwachten dat ze aan zíjn zijde zou staan. Dat ze alles deed voor hem, maar zij verwachtte hetzelfde. Ze wilde dat hij ook aan haar zijde zou staan, waarom zou ze zich anders aan hem geven? Ze was niet minder dan een man, die les had ze zichzelf op jonge leeftijd al geleerd.
Iets te hard beet ze op haar onderlip, gauw liet ze deze dan ook weer los. Iemand die naast haar stond... Dat was vast teveel gevraagd. Rose wist in ieder geval dat ze zich niet zomaar zou laten leiden, daar had ze een hekel aan. Ze wilde zelf de macht, vrouwen zouden ook meer macht moeten hebben. Kort wierp ze een blik op Arthion, deze dame was haar ticket naar grote macht. Als ze haar goed bleef dienen en de band verder bleef opbouwen dan zou ze vanzelf afhankelijk worden van haar. Even grijnsde ze een beetje en keek naar de vijver.
Ruw werden haar dromen echter verstoord door de stem van Maureen. Ze kneep haar ogen even samen. Merkte ze dat nou goed? Vond Maureen Nicholas leuk? Het was haast overduidelijk voor hoe Maureen was, maar aan de andere kant viel het ook wel weer mee. Het moest haar echter niet uitmaken, want de brief was een stuk interessanter. Prins Philip was er over een week al. Even hield ze Arthion in de gaten en dacht na. Er zou nog meer druk komen op het personeel. Rose toverde een warme glimlach op haar gezicht en keek naar de prinses. Het zou vast goed komen, ze konden elkaar mogelijk misschien wel elkaar beter leren kennen. Als het een goed huwelijk zou zijn, zou zij een gelukkige koningin hebben. Een gelukkig iemand was makkelijker te bespelen, liet ook meer toe want ze werden onvoorzichtiger.
Heel kort en vluchtig raakte ze de hand van de prinses aan die verborgen lag voor Maureen, ze zouden het samen wel doorstaan en ze was hier om haar prinses en vriendin te steunen in haar huwelijk en de weg erheen. Natuurlijk was een vriendschap tussen hofdame en prinses geen vreemde gewaarwording, dag en nacht werd ze namelijk omringd door haar hofdames, maar een intense vriendschap als die van hun was dat wel. Het was niet zoals het hoorde, maar beiden hadden ze er baat bij. Zij kon nog zoveel leren van Arthion, maar soms wist zij de prinses ook nog wel te verrassen.
Glimlachend pakte ze het mandje even en keek naar haar. "Wilt u misschien iets eten miylady?' Met een glimlachje keek ze naar haar en toen naar Maureen. Deze keek haar even fronsend aan. Alsof iemand iets zou willen eten als deze mededeling er kwam.
Rose kon enkel hopen dat Maureen zo weggestuurd zou worden, er waren nog zoveel dingen om te regelen en iemand als Maureen was daar natuurlijk een stuk geschikter voor dan zij zelf. Maureen was al veel langer een hofdame, niet alleen bij de prinses maar in het algemeen. De vrouw was dan ook al een stuk ouder dan dat de jonge Rose zelf was.
Stiekem hoopte ze dat er een bal zou worden georganiseerd om de prins te verwelkomen, ze keek er wel weer eens naar uit om te kunnen dansen. Stiekem vond ze het leuk als mannen met haar dansten en naar haar keken. Rose kon niet ontkennen dat er knappe mannen rond liepen op het hof en ze het leuk vond om daar soms mee te spelen. Het was vermaak voor haar zoals anderen ervan genoten om te gokken of te jagen. Zij versierde mannen om ze erna te weigeren met een enkel kusje. Het was ook om haar vader te sarren. Zijn blik verzuurde als ze met mannen danste, vooral de rijke en machtige mannen. Hij wilde er niet naar kijken, maar kon zijn blik er ook niet van afwenden want het was wel zijn dochter met wie de mannen danste en bovendien al beloofd aan iemand.
Even hield ze wat gegrinnik in, dit was niet het moment om zoiets op de brengen. De prinses moest zelf besluiten wat er zou gebeuren, maar eronder uit komen dat ging nu niet meer lukken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De aankondig had zowel zijn voor- als nadelen. Het voordeel aan de mededeling was dat Arthion zich voor zou kunnen bereiden op haar ontmoeting met prins Philip. Ze had hem al meerdere malen gezien, ook toen ze al hadden geweten dat ze zouden trouwen, maar dit keer zou het anders zijn. Dit keer zou het aftellen naar de bruiloft echt gaan beginnen. Arthion was nieuwsgierig naar hoe de prins het voor zich zag. Of hij zich wilde houden aan de gebruiken, zoals het apart slapen van elkaar totdat de dag zou komen waarop ze elkaar het ja-woord zouden geven, of dat hij er misschien een andere kijk op had. Zelf hoopte Arthion op dat eerste, omdat ze nog nooit van haar leven met een man het bed had gedeeld. Het was immers van uiterst belang dat ze vroom het huwelijk in zou gaan.
‘Nee, dankuwel, Miss Rose. Misschien later.’ Op dit moment had Arthion geen behoefte aan het etenswaar wat haar hofdames voor haar hadden verzameld. Het liefst wilde ze praten over wat ze net had gehoord. Over dat het nog maar een week zou duren voordat ze prins Philip zou zien, wat betekende dat ze vanaf dat moment een band met hem op zou kunnen bouwen en ze misschien als goede vrienden het huwelijk in zouden kunnen gaan. Philip was nooit de man van haar dromen geweest, maar het was de man die goed voor haar was en dat had ze altijd geaccepteerd. Prinsessen trouwden niet voor liefde. Ze trouwden om hun familie eer aan te doen en een nieuwe erfgenaam te baren.
Arthion had al verschillende gesprekken gevoerd met Rose over haar aanstaande. In die gesprekken waardeerde de prinses het altijd als haar hofdame de waarheid vertelde, zoals Rose dat altijd heel goed kon. Ze nam geen blad voor haar mond en vertelde altijd eerlijk wat er door haar hoofd ging, zoals een goede vriendin dat hoorde te doen. De prinses was dan ook zeer verblijd met de aanwezigheid van Rose als hofdame. Op dit moment zou ze zich geen betere kunnen wensen. Niet omdat ze altijd klaar stond om haar te helpen met het aankleden, of omdat ze haar gezelschap hield. Enkel omdat ze behoefte had gehad aan een vriendin sinds haar jongere zusje uit was gehuwelijkt aan een graaf. Natuurlijk was Rose niet een echte zus, maar de prinses betrapte haarzelf erop dat het zo nu en dan wel zo voelde.
Arthion legde haar boek aan de kant en streek met haar vingers over de rok van haar jurk, om zo de dure stof iets glad te strijken.
‘Miss Maureen?’ Arthion draaide zich iets naar de oudere vrouw, zodat ze haar kon aankijken. ‘U bent geëxcuseerd. Nu we kennis hebben van de prins zijn aankomst, zal er nog veel moeten gebeuren om alles in orde te brengen. Ik laat het aan u over om het personeel aan te spreken en alles gereed te maken voordat prins Philip hier zal arriveren.’
‘Natuurlijk, mylady. Ik zal er voor zorgen dat alles uiterst snel zal worden geregeld. Geniet nog van uw boek, mylady.’ Met een buiging naar de prinses was de oudste hofdame verdwenen. Op dit moment waren de twee jonge vrouwen alleen in de grote tuinen. Geen personeel was in zicht, wat de prinses en haar hofdame de kans gaf om vrij te spreken over hetgeen wat ze net hadden gehoord.
‘Het lijkt alsof miss Maureen een oogje heeft op Nicholas,’ sprak Arthion haar gedachte uit. Stiekem hoopte ze dat de twee zouden trouwen. Van wat ze wist, was Maureen al eens getrouwd geweest, maar was haar man overleden. Van Nicholas kende ze de geschiedenis niet, maar Maureen was, ondanks haar leeftijd, nog een mooie vrouw om te zien. Daarnaast was ze ook ontzettend betrokken en had ze altijd het beste voor gehad met de prinses, dus Arthion kon ook niet anders dan liefde hebben voor de vrouw met wie ze al een groot deel van haar leven had gedeeld.
Haar blauwe ogen gleden naar Rose. De prinses besefte zich maar al te goed hoe prachtig de jonge vrouw was die naast haar zat. Mocht er een verlovingsbal komen, dan zal de Schot aan wie Rose haar hand was beloofd, er zeker zijn. Arthion was er nog altijd van overtuigd dat de man goed voor haar vriendin zou zorgen.
‘Als het volgende week allemaal goed verloopt, dansen we misschien allemaal wel met onze aanstaande man op het bal.’

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Het eten borg ze weer netjes op, het had natuurlijk kunnengebeuren. Het was voor Rose echter zeer duidelijk dat Arthion even niet de concentratie had om verder te lezen. Spreken met elkaar konden ze op dit moment echter niet. Maureen was erbij en beiden zouden dan nooit vrijuit spreken. Niet dat Rose iets tegen Maureen had, maar de vrouw was zeer gericht op de regels aan het hof en soms was Rose nog wel eens van het overtreden van diezelfde regeltjes. Met een glimlachje keek ze Maureen even na en wachtte rustig totdat deze buiten gehoorsafstand was. Arthion was ditmaal de eerste die sprak, waardoor Rose zich even om moest draaien naar haar. “Dat dacht ik inderdaad ook al gezien te hebben.” Zachtjes giechelde ze even en keek haar aan. Het zou leuk zijn als daar iets mee zou gebeuren. “Misschien breng ik het binnenkort wel eens op bij haar.” Een ondeugende blik kwam even in haar ogen. Rose was niet iemand die dan een blad voor de mond zou nemen, zeker niet als twee mensen de kans konden hebben om echt geluk te vinden, dat kwam nooit voor. De woorden van haar vriendin lieten haar glimlach echter iets verkleinen. “Het zou me niets verbazen als dat zo is Milady.” Even keek ze weg door de gedachte aan haar aanstaande. “De verloving is rond hoorde ik vandaag.” Ze keek even naar haar en glimlachte wat. “Dus hij zal er zeker zijn.” Desondanks wist ze toch te
glimlachen naar Arthion. Die had er een stuk meer vertrouwen in dan dat zij had. Die was ervan overtuigd dat de man goed voor haar zou zijn.
“Maar, uw verloofde is onderweg. Vind u het spannend?” Met een lieve glimlach keek ze naar haar, zebegreep heel goed als de prinses het spannend zou vinden. Natuurlijk was het een spannend iets. “Het gaat vast allemaal goed komen, de jurk die er voor het bal in de maak zal zijn die is prachtig. Zoals altijd.” Nog meer was er wat ze wilde zeggen, maar opnieuw kwam Nicholasaanlopen. Ditmaal knikte Rose dat hij dichterbij mocht komen. “Excuses voor het storen Uwe hoogheid. Er is een man voor u gearriveerd Miss Rose. Hij wacht op u
in de gastvertrekken van uw vader. Een kamer wordt voor hem gereed gemaakt.” Verbouwereerd keek ze naar hem. Even wist ze niets te zeggen en slikte moeizaam. “Ja… Dankjewel Nicholas.” Meer kwam er even niet over haar lippen heen.
Waarom was deze man er nu al? Ze wilde helemaal dat deze man er nu al zou zijn. “Alistair is hier.” Ze had zich weer omgedraaid naar Arthion zodra Nicholas wegwas, keek haar aan. “Hij is... Hij is bij mijn vader.” Ze keek haar even aan en slikte moeizaam. “Vindt u het erg als ik om een andere hofdame vraag die u momenteel kan vergezellen. Ik denk dat ze me verwachten.” Fluisterde ze even en ze keek naar haar. Met een glimlachje keek ze naar Arthion, het zou vast goedkomen.Voor ze echter verder kon praten hoorde ze in de verte stemmen.
Een discussie was er gaande en fronsend keek ze even om. Het nieuws had haar overvallen, maar dit overviel haar nog meer. Verbaasd, haast geschokt, keek ze even om naar de prinses. Daar kwam hij aanlopen, dat was overduidelijk. Naast hem liep Nicholas, die hem tegen probeerde te houden. Hij blafte Nicholas af zodra zijn blik de hare vond. Een rilling gleed door het hele lichaam van Rose. Hoe kon een man zo kijken? Een woeste blik, een onbeschrijfelijk uiterlijk. Ze wist dat hij littekens zou hebben, die ze nog zou ontdekken. Zijn donkere haren waren lang, hingen rond zijn schouders en gaven hem het uiterlijk van een haast zwarte leeuw. Uiteindelijk knielde hij. “Uwe hoogheid, excuses dat ik u kom storen. Ik wilde uw toestemming vragen of uw hofdame te lenen als u mij dat wilt toestaan. Daarnaast wilde ik uw persoonlijk feliciteren met uw aanstaande
huwelijk.” De stem die bij de man hoorde was laag en diep, er lagechter wel een soort warmte in. De normaal zo spraakzame Rose wist geen woord over haar lippen te krijgen. Ze was te overdonderd en geschokt. Net had ze nog even gehad om zich mentaal voor te bereiden op deze man, nu stond hij voor haar neus. Hij was overweldigend. Niet vaak was ze onder de indruk van een man maar deze… Het was een uniek exemplaar. Hij was lang en breed. Hij had gevochten, dat was haar wel duidelijk. Even keek ze naar zijn gezicht, er zaten littekens in.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De verschijning van Alistair McGregor was een plotselinge wending op de eens zo rustige middag van de prinses. De aankondiging die gemaakt was door de vader van prins Philip, had Arthion al aan het denken gezet, maar toen een lange, brede man over het terrein van de tuinen had gebeend, terwijl zijn donkere haren woest rond zijn gezicht hadden gewapperd en hij grote bewegingen had gemaakt met zijn armen, had de middag een volledig andere wending genomen. Arthion merkte aan Rose dat ze een andere houding aan had genomen.
Arthion had niet eens haar toestemming aan haar hofdame kunnen verlenen, omdat Alistair McGregor al in de tuinen was geweest en op hen af was gelopen. De arme Nicholas was volledig genegeerd, die waarschijnlijk een poging had gedaan om de wilde Schot duidelijk te maken dat de prinses het niet waardeerde als ze gestoord werd tijdens het lezen van haar boek, zeker niet voor de tweede keer. Arthion moest echter haar best doen om haar wel geoefende gezicht in de plooi te houden, terwijl ze toekeek hoe haar hofdame, en vriendin, reageerde op de woeste man die nu voor hen stond.
De prinses legde haar boek aan de kant en kwam overeind, waarna ze een buiging maakte voor de Lord van clan Balfour. Ze kende hem enkel van verhalen, maar ze had Rose altijd beloofd dat het een goede man zou zijn, die voor haar zou zorgen en er zeker van zou zijn dat zijn Lady nooit iets te kort zou komen. Arthion kon zien dat Rose het plotseling niet zo erg leek te vinden dat haar aanstaande zo willekeurig op was komen dagen in het kasteel.
‘Ik geloof dat mijn felicitaties ook op zijn plaats zijn met uw huwelijk,’ feliciteerde ze Alistair. Rose had immers gezegd dat de verloving volledig rond was, wat betekende dat ook zij zouden trouwen.
Arthion kon zien dat Rose gecharmeerd was van de lange, brede man die nu voor hen stond. Er speelde een gevaarlijke twinkeling in de ogen van haar hofdame. Arthion wist zeker dat ze er nog alles over zou horen, maar daarvoor zou ze haar hofdame eerst moeten laten gaan. Ondanks dat Arthion nog altijd de behoefte had om te praten over haar eigen verloving, en die van Rose, wist ze dat het nu belangrijker was om haar hofdame af te staan aan de knappe Schot, wiens uiterlijk zelfs de prinses intrigeerde, ondanks dat ze haar hand al aan een ander had beloofd.
‘Miss Rose, u bent ook geëxcuseerd. Miss Maureen is waarschijnlijk nog druk bezig met haar taken, dus laten we haar maar niet lastig vallen,’ sprak Arthion, waarna ze zich op Nicolas richtte, wie tot nu toe stil achter de Schot had gestaan. Misschien was hij wel bang dat hij wederom uit gescholden zou worden door Alistair. ‘Nicolas, zou u er voor kunnen zorgen dat Miss Katherine haar weg hier naartoe maakt, zodat ik mijn boek kan lezen in stilte?’
‘Natuurlijk, prinses. Ik zal haar meteen voor u zoeken, uwe majesteit.’ Nicolas maakte een diepe buiging voor haar en beende snel weg.
Lord Alistair maakte al zijn weg naar Rose en stak zijn hand uit om zijn verloofde overeind te helpen, maar Arthion hief haar hand, als teken dat hij moest stoppen.
‘U bent nu op het landgoed van mij en mijn vader, Lord Balfour. Mijn personeel is uw personeel en ik verwacht dat u ze met hetzelfde respect behandeld als dat wij hier doen.’
‘Het spijt me, prinses. De lad-
‘Nicholas,’ verbeterde Arthion hem.
‘Nicholas,’ verzuchtte Alistair. ‘Nicholas had waarschijnlijk niet door hoe enthousiast ik was om eindelijk mijn aanstaande te zien. Er was me een prachtige vrouw beloofd en ik kan nu zien dat ze de woorden nog te boven stijgt.’
Ondanks dat de charmante woorden niet voor haar bedoeld waren, had Arthion toch de neiging om te glimlachen in Rose haar plaats. De Lord had ook zeker gelijk. Rose was een prachtige vrouw, met haar donkere haren en lichte ogen. In dat opzicht leken ze zelfs op elkaar, al zouden ze nooit elkaars zussen kunnen zijn geweest.
‘Wel nu, jullie zijn beide geëxcuseerd. Ik verwacht dat Rose bij u in goede handen is.’
‘Dat is vanzelfsprekend, mylady.’

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Het was een gekke gewaarwording, hoe alles ineens zo om kon slaan. Van totale rust, naar complete chaos. Hij kwam eraan en ze wist zich niet eens haar houding op orde te krijgen. Ze bleef zitten, overdonderd door het schouwspel dat voor haar gebeurde. Dat dit dé man zou zijn had ze nooit verwacht, de spieren in haar buik trokken even samen. Zijn stem, gaf haar kippenvel en ondanks de aangenaam warme dag stond er kippenvel op haar armen. Wat overkwam haar nu? Even keek ze opzij naar haar prinses, moest ze niet bij haar blijven? Hard beet ze op haar onderlip, hoewel dat niet zo gepast was. Het gesprek tussen de twee onderbrak ze niet, dat kon ze niet eens. Het enige waar ze naar kon kijken was Alistair.
Zodra Arthion haar naam noemde keek Rose even op en keek haar dankbaar aan. Vannacht zouden ze zeker praten, dan had ze meer dan genoeg te vertellen. "Dank u milady." Antwoordde ze zacht.
Alistair kwam al haar kant op, maar voor ze zijn hand aan kon nemen werd hij gestopt. Arthion had gelijk, hij had Nicholas niet bepaald goed behandeld. Zij kon hem echter zo weer vergeven door de woorden die hij uitsprak. Oh, ze was de zijne, absoluut. Uiteindelijk nam ze zacht zijn hand vast en werd overeind geholpen. Ze maakte alsnog een reverence voor hem, zoals ze al veel eerder had moeten doen.
"Dank u milady." Sprak ze opnieuw, ze boog voor Arthion en keek haar nog even aan, een ondeugende blik was te zien in de ogen van Rose. Ze had de arm van Alistair vastgenomen, die daar totaal geen problemen mee leek te hebben en de twee begonnen aan hun weg door de tuin. Rose voelde zijn blik op haar, over haar heen gaan en ze liet hem.
"Dus, valt het u een beetje mee?" Zijn zware stem liet haar opkijken, ze was even verdwenen in gedachten. "W- Wat?" Met ogen als schoteltjes keek ze hem aan en zag algauw een grijns verschijnen op zijn ruwe gezicht. "Ik. Val ik mee?" Kleine blosjes verschenen op haar wangen, gevolgd door een ondeugende glimlach. "Oh u valt alles mee." Rustig liep ze met hem mee, leidde hem steeds dieper de tuinen in, waar de planten hoger groeiden en niemand hen zou kunnen zien. De vragen die hij haar stelde beantwoordde ze rustig, terwijl haar gedachten op volle toeren draaide hoe hij zou passen in haar plan.
Voor ze echter kon ontwaken uit haar gedachten werd ze er ruw uitgetrokken. Alistair had waarschijnlijk tegen haar gesproken, maar ze had niet gereageerd. Ze werd met haar rug tegen de boom gedrukt en haar lichte ogen keken op naar hem. "Wat?" Kwam er iets fel uit en Alistair grinnikte even. Erna drukte hij zijn lippen tegen de hare. Zijn heupen duwde hij al tegen haar aan en ze kon voelen dat hij opgewonden was. De manier waarop hij haar zoende... Ze had totaal geen controle, hij had alle macht. Zijn vingers vonden hun weg over haar rug, maakten haar korset losser zodat deze man vrij spel had bij haar borsten.
Zijn kus gleed omlaag, ze voelde die lang haar nek gaan en zijn handen trokken haar rokken omhoog. Hoewel Rose even stil had gestaan, verbaasd door wat hij deed. Ze kenden elkaar net, maar hij zou haar hier nemen, dat wist ze. Zelf opende ze nu haar ogen, bekeek de man die haar zo graag wilde. Haar handen gleden over zijn borst en zonder schaamte maakte ze zijn broek los, ze wilde hem nu zeker ook. Ontdekkend liet ze haar hand in zijn broek glijden en gromde zachtjes.
Nadat ze elkaar even geplezierd hadden ging het snel, voor ze het wist zat hij in haar. Hij tilde haar op en drukte haar nog harder tegen de boom, waarvan de bast tegen haar rug aan schuurde. Zelf kon ze geen ritme aangeven, het enige wat er gebeurde was dat hij zich in haar beukte. Vanuit haar kwamen er kreunen van genot en ze hield hem vast, keek in zijn ogen en bekeek hongerig zijn lippen. "Je bent nu van mij." Fluisterde hij in haar hals en god, daar had ze absoluut geen problemen mee.
De tijd verstreek, Alistair had de tijd genomen. Beiden waren ze meerdere keren klaargekomen. Rose had niets te klagen gehad. Ze hadden gezeten, gesproken en nog meer gevreeën. Uiteindelijk moesten ze wel gaan, samen liepen ze terug richting het kasteel. Alistair had nog besloten samen met haar te eten en dat had hij laten doorgeven aan ed prinses. Ze hadden gedineerd samen, gelukkig niet helemaal alleen. Ze werden in de gaten gehouden door haar vader. Na het eten begeleidde hij haar terug richting de kamers van Arthion, zachtjes kuste ze zijn lippen en glimlachte genietend. Genietend keek Rose nog even naar hem en liet hem uiteindelijk los. "Tot snel." Beloofde ze hem en ze liet hem los. Ze ging de kamers in van Arthion en keek rond, het was al rustig en ze was benieuwd naar de prinses, naar haar reacties en liep naar haar toe.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Arthion had haar middag doorgebracht door in alle rust te genieten van het boek dat ze die ochtend uit had gekozen. Haar andere hofdame, Katherine, was vlak na het vertrek van Rose bij haar komen zitten en had haar vergezeld. Het uitlezen van het boek had echter langer geduurd dan verwacht, omdat Arthion haar gedachten vaak genoeg waren weggedreven van de letters die op de vergeelde pagina’s hadden gestaan. Hoe had dat ook niet gekund, nadat ze de ontmoeting van Rose en Alistair had bijgewoond én ze het nieuws had gekregen dat haar verloofde over een week zou arriveren?
Ze had gezien wat voor spanning er tussen Rose en Lord Balfour had gehangen. Daarnaast had ze ook gezien dat de Schot wel degelijk in de smaak was gevallen bij haar vriendin en hofdame. Dat had haar na doen denken over de ontmoeting met prins Philip. Arthion had hem al vaker gezien. Hun vaders hadden altijd al een bondgenootschap gehad en Arthion was er van overtuigd dat hun huwelijk al vanaf haar geboorte vast had gestaan. De laatste keer dat ze de prins had gezien, was misschien een jaar of twee geleden.
Toch zou alles anders zijn als ze volgende week tegenover Philip zou staan. Dan zou het enkel nog iets meer dan een maand duren voordat ze zouden trouwen. Philip zou dan niet meer haar toekomstige verloofde zijn, maar haar aanstaande man. Arthion hoopte op dezelfde spanning die er tussen haar hofdame en verloofde had gehangen, maar ze wilde ook realistisch blijven. Haar huwelijk met Philip was niets meer dan een afspraak die gemaakt was tussen twee koninkrijken. Zij en Philip zouden misschien nooit naar elkaar kijken zoals Rose en Alistair hadden gedaan.
Nadat de prinses had gelezen, was ze uit de tuinen vertrokken en had ze het bericht gekregen dat haar jurk voor het verlovingsbal voltooid was geweest, dus deze had ze bekeken. Toen ze de prachtige stof had gezien, had ze een grote glimlach op haar gezicht gekregen. Ze had zich al voor kunnen stellen hoe ze er in had gedanst, samen met prins Philip.
Na het bekijken van de jurk en het passen, om er zeker van te zijn dat de stof perfect rond haar lichaam sloot en om te zien wat er eventueel nog aan zou kunnen worden gepast, was Arthion bij haar vader geroepen om samen met enkele bedienden en belangrijke mannen rondom haar vader het programma van het verlovingsbal door te spreken. Arthion en de prins zouden elkaar pas op die avond zien, bij de aankondiging van de prins op het bal. Daarna zouden zij het bal openen met de eerste dans en zouden ze de rest van de avond hebben om met elkaar te praten, als ze ook maar genoeg aandacht zouden geven aan hun gasten en alle felicitaties in ontvangst zouden nemen.
Wat als een rustige dag was begonnen, was uiteindelijk een dag vol verassingen en activiteiten geworden. Daardoor was Arthion ook blij geweest dat ze uiteindelijk in haar eigen vertrekken had kunnen zitten, in alle rust. Wat haar daar bezig had gehouden, was de afwezigheid van Rose. Dat betekende dat haar hofdame de gehel dag door had gebracht met Lord Balfour. Iets waar Arthion ontzettend nieuwsgierig naar was en ze kon ook niet wachten totdat haar hofdame bij haar zou komen voor hun nachtelijke afspraken, waar ze uren met elkaar konden praten.
Arthion zat al in haar nachthemd aan haar kaptafel, waar ze haar donkere haren nog eens doorkamde met haar vingers. Natuurlijk hadden haar hofdames haar haren al door geborsteld, maar Arthion hield van het gevoel van haar zachte haren tussen haar vingers. Het was enigszins rustgevend na zo’n drukke dag.
Arthion hoorde in de verte de deuren open gaan, wat eigenlijk maar één ding kon betekenen. Haar hofdame, Rose, was teruggekeerd van haar eerste dag met haar verloofde en ze wilde nu alles vertellen aan haar goede vriendin. Toch kon het ook iemand anders zijn, dus besloot Arthion om niet al te enthousiast te reageren.
‘Miss Rose, bent u dat?’ vroeg Arthion, om er zeker van te zijn dat als het iemand anders was, diegene haar niet zou horen als ze Rose op de informele manier aan zou spreken.
Arthion kwam overeind en liep in de richting van de hoofdeuren, waar ze inderdaad Rose zag staan. Aan haar gezicht te zien leek ze tot haar over oren te zijn met haar verloofde.
‘Oh, Rose. Is hij niet geweldig? Ik had je toch verteld dat hij een goede man was? Ik had hem natuurlijk nog nooit ontmoet, maar ik wist dat hij dé man voor je zou zijn!’ zei Arthion enthousiast, maar toch met een zachte stem, zodat niemand haar zou horen.
Arthion gebaarde naar haar zitmeubels. ‘Kom, ik wil alles horen over jullie eerste dag samen!’

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Wat een intense dag was geweest, zou eindigen in een lange nacht. Dat had ze al wel kunnen raden zodra ze bij Arthion was. Deze zou alles willen horen, hoewel Rose zeker niet alles ging vertellen. Ze zou haar prinses maar in bescherming nemen daarvoor. Ze kwam bij haar en glimlachte liefjes. Zachtjes grinnikte ze om haar woorden en knikte. "Ja, u had helemaal gelijk.' Stelde ze haar gerust. Ze liep mee naar de zitmeubels en voorzichtig nam ze daar plaats, haar rug was wel erg gevoelig.
"We zijn samen gaan wandelen door de tuin, waar we uiteindelijk samen gezeten hebben. Hij vertelde over zijn thuis en alles daar en hield me vast." Liefjes keek ze naar Arthion. Voor nu wilde ze het nog even mooi maken voor haar. "Hij heeft me gekust.." Rose grijnsde en keek haar aan. "Meer dan eens." Een ondeugende blik lag in haar ogen, ze hadden ook wel veel meer gedaan dan alleen gekust. "Hij is een heerlijke man, u heeft zo gelijk gehad.' Stralend keek ze haar vriendin aan. "Het spijt me wel dat hij u zo ruw gestoord heeft, ik heb hem wel gezegd dat hij daar rekening mee moet houden. Ik ben uw hofdame en hij kan me nou niet wanneer hij dat wilt eruit pikken." Even nam ze Arthions hand vast en keek op. "U voelt wat koud aan." Voorzichtig stond Rose op en legde een dekentje over Arthion heen. Rustig vertelde ze nog meer waarover ze gesproken zou hebben met haar aanstaande. Voor nu moest Arthion denken dat ook haar huwelijk goed zou komen.
De twee dames hadden die nacht nog lang met elkaar gesproken. De andere dagen had Rose veel doorgebracht bij Arthion en haar werk gedaan, als ze vrij was in de avonden dan was ze bij Alistair. Natuurlijk spraken de twee ook, maar vaak kwamen er ook geen woorden aan te pas en was ze uitgekleed voor ze het wist. Zijn lichaam kende ze inmiddels goed net zoals hij de hare kende. Vanavond zou hij haar echter voor het eerst helemaal opgedoft zien en ze vond het spannend.
Zachtjes deed ze de haren van Arthion. De jurk was al bij de prinses aangedaan en Rose mocht haar haren doen. Via de spiegel glimlachte ze naar de prinses. "U ziet er prachtig uit Milady.' Verzekerde ze haar ervan. Ze deed er nog een bijpassende speld in met een klein vogeltje erop. Ze had het door een bediende laten maken, als verrassing voor haar vriendin. Het stond op het koninklijke familiewapen waardoor Rose het wel toepasselijk vond. "U bent er helemaal klaar voor."
Zelf had Rose haar donkere haren deels gevlochten, maar nog altijd los genoeg voor Alistair. Ze wist dat hij dol was op haar haren. Een donkerrode jurk omsloot haar lichaam en het korset duwde haar boezem nog wat omhoog. Ze had een rode kleur op haar lippen en enkele sierraden om. Een ervan was een ketting die ze gekregen had van Alistair. Er hing een B aan, van Balfour en ze glimlachte een beetje. Kort raakte ze die even aan waarna ze zich weer richtte op de prinses. Zodra Arthion opstond deed Rose de jurk goed. Een prachtige gouden kleur, bezet met bloemen. Elke stof die Arthion kon bedenken zou ze kunnen krijgen en soms was ze wel eens jaloers. Er waren zoveel mooie stoffen. Zodra de prinses klaar was verlieten ze haar kamers richting het bal. Rose volgde de prinses, samen met enkele andere hofdames.
De balzaal was al gevuld met vele mensen. Hertogen, graven en hun dames. Mannen en vrouwen van hoge standen. Er was muziek en aan de andere kant, tegenover ingang stond een verhoging. Daar stond de koning samen met prins Philip. De spanning was van de jonge prins af te zien, helemaal zodra ze prinses aangekondigd werd. Zodra Arthion binnen kwam zakten ze in een buiging of reverence en ontstond er een doorloop. Philip kwam rustig aanlopen, zijn blik was gericht op Arthion en glimlachte. Zachtjes nam hij haar hand vast en kuste deze. "Beste aanwezigen, ik wil u allen danken voor uw komst." Begon hij rustig terwijl hij met Arthion aan zijn arm even rondkeek. "Dit feest is ter ere van een zeer belangrijke gebeurtenis." Nu gleed zijn blik naar zijn verloofde en kort glimlachte hij even.
"Ik wil graag bekend maken dat prinses Arthion en ikzelf verloofd zijn. Het huwelijk zal binnenkort plaatsvinden. Onze rijken zullen verenigd worden." Hij knikte naar de koning en vervolgens naar de muziek. Onder geklap draaide hij zich naar Arthion toe. Hij nam haar vast, steviger dan hij vroeger gedaan zou hebben en zette hun dans in. "Dag milady." Sprak hij zachtjes nu hij met haar danste.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nog nooit was een dag zo snel verlopen. Waar Arthion in de ochtend nog rustig had kunnen ontbijten, terwijl haar hofdames haar het schema van de dag hadden verteld, was ze in de vroege namiddag begonnen met zich klaar te maken voor het grote verlovingsbal. Terwijl ze in haar vertrekken had gezeten en ze zich had laten wassen, aan laten kleden en laten optuigen, had ze opgevangen dat haar prins was gearriveerd. Plotseling hadden de vlinders door haar buik gevlogen, hopend op een romantische avond, met net zo’n mooie uitkomst als dat Rose had gehad met haar verloofde.
Toen ze hem in de balzaal had gezien, was ze toch positief verrast. Prins Philip was goed opgedroogd en zag er een stuk volwassener uit dan in haar herinnering. Hij had, als een echte prins, haar hand zacht vast genomen en een kus op haar huid gegeven, terwijl zij een reverence naar hem had gemaakt. Van dichtbij had hij er nog knapper uit gezien. Hij had sprankelende, blauwe ogen, een scherpe kaaklijn en zijn lange, blonde haren waren samengebonden in een nette staart. Al leken ze ook een rossige gloed te hebben, nu Arthion nog eens beter keek.
Zijn stevige hand had de hare nog altijd vast, terwijl hij haar leidde op de muziek. Waar Arthion eerst haar hofdame had verzekerd dat Alistair een goede man voor haar zou zijn, was het de afgelopen week andersom geweest. Rose had haar best gedaan om de prinses te verzekeren dat alles goed zou komen en dat ze dezelfde, gelukkige uitstraling op haar gezicht zou krijgen. Nu Arthion zo tegenover de prins stond, kreeg ze wat meer vertrouwen in de woorden van haar hofdame. De prins Philip die eerst enkel om vechten had gegeven, en zijn rijkdom, leek te zijn opgegroeid tot een voorbeeldige jongeman.
‘Dag, prins Philip,’ sprak ze zacht, terwijl ze voor haar gevoel zweefde over de dansvloer. Ondanks dat de rest van de aanwezigen hun kant op keek, voelde het voor Artion alsof ze alleen was met de prins. De nerveuze kriebels in haar buik waren er alleen maar erger op geworden nu ze recht tegenover hem stond en ze de aanraking van zijn vingers voelde.
‘Nogmaals hartelijk welkom in ons rijk. Het is een eer om u en uw personeel te mogen ontvangen.’
‘Het is een eer om hier te zijn,’ zei de prins, waarna hij haar rond liet draaien. De gouden stof van haar jurk bewoog sierlijk mee. Haar naaisters hadden er dagen aan gewerkt en toen Arthion de jurk aan had gehad, was ze versteld geweest van het talent dat haar naaisters bezaten.
‘Mag ik zo vrij zijn om u te complimenteren over uw verschijning? Ik had me geen prachtigere verloofde kunnen wensen.’
Een verlegen glimlach sierde haar gezicht. De keren dat ze de prins had ontmoet, had hij zich toch anders gedragen. Misschien dat zijn vader eindelijk tot hem door was gedrongen en hem had laten zien hoe hij zich fatsoenlijk op zou moeten stellen nu hij binnen enkele maanden een groot rijk zou leiden, met haar aan zijn zijde.
Het koninklijk paar danste de zaal rond op de maat van de muziek, terwijl alle aanwezigen toekeken. Vrouwen van hoge adel spraken over de prachtige jurk van de prinses en hoe mooi het koppel er samen uitzag, terwijl sommige mannen de prins beneden, omdat hij degene was met wie de prinses mocht dansen en trouwen. De vader van Arthion, koning Balthazar, keek goedkeurend toe vanaf zijn troon. Desalniettemin was er één man die zijn aandacht niet schonk aan het aankomende bruidspaar. Nee, zijn donkere ogen waren gericht op haar.
De vrouw met de donkere haren, die zo wild rondvlogen als ze met hem de liefde bedreef. De vrouw die een rode jurk droeg, die haar lichaam zo nauw omsloot dat haar borsten geaccentueerd werden. Hij kon nu al niet wachten om de veters van het korset los te trekken en haar te laten zien hoe gek ze hem had gemaakt tijdens de avond, ook al was deze nog maar net begonnen.
Het mooiste aan haar was nog wel, dat ze zijn sieraad droeg. Als Lord van de clan Balfour had hij nog een degelijke welvaart. Een kasteel zoals deze zou hij nooit kunnen bezitten, maar hij had genoeg en de ketting die hij aan Rose had gegeven, zat al generaties in de familie. De B die om haar hals hing, was voor hem een teken dat ze aan hem toe behoorde. Ze was van hem en van niemand anders.
De muziek eindigde, wat betekende dat de dans van het koppel voorbij was. De prins kondigde aan dat ze er nu bereid toe waren om hun felicitaties in ontvangst te nemen en hij nodigde de gehele zaal uit om hun verloving samen met hen te vieren. Dit zag Alistair als zijn kans om op zijn eigen verloofde af te lopen.
Voor de gelegenheid had Alistair zijn meest nette kleding tevoorschijn gehaald en droeg hij een kilt in de kleuren van clan Balfour. Geschoren had hij zich echter niet, wetende hoe Rose zijn donkere gezichtshaar waardeerde. Ook zijn zwarte manen waren niet net vast gebonden, maar hij had wel degelijk zijn best gedaan om ze door te laten kammen.
‘Mijn Dearg Eanac. Je ziet er verbluffend uit.’ Hij nam haar hand vast en drukte er een kus op, alsof dat het enige lichamelijke contact was wat ze in de afgelopen week hadden gehad. Als mensen zouden weten dat ze hun huwelijk hadden ingeleid, lang voordat ze waren getrouwd, zou er worden gefluisterd. Al zou Alistair niemand kwaad laten spreken over de toekomstige Lady van clan Balfour.
‘Laten we, voordat we onze felicitaties bekend maken aan de prins en prinses, dansen.’ Alistair wachtte haar antwoord niet af, maar nam haar meteen mee naar de dansvloer. Daar zette hij de dans in, terwijl hij haar blauwe ogen in de gaten hield. Ze twinkelden gevaarlijk, precies de blik waar hij van hield.
‘Nu de prins gearriveerd is, zal je me eindelijk vertellen wat het precies is dat je van plan bent?’ Rose had hem laten weten dat ze een plan had. Eentje dat voor hem van groot belang zou zijn, maar meer had ze er nog niet over los gelaten.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld