Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ I don't believe in magic

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:

I don’t want to live in a world in which
I am the only enchanted thing.
But I guess that’s how everyone feels.
We all live in this twisted fantasy, this dark fairytale.
Maybe with our own fates in mind,
we will try to make our own magic.

Rowan Samuel Gardner ~ 23

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:

Raeya Nayeli Barlonn, 21

Het begin volgt later!

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Raeya
Het regende toen ze haar kwamen halen. Dikke druppels die gestaag neerdaalden uit de sombere, grijze wolken en de stad in een grauwe sluier hulden. Het soort dag waarop je het liefst in bed bleef liggen, luisterend naar het getik van de regen op het dak, tegen de ramen, medelijden hebbend met de mensen die wel buiten waren. Dat was precies wat zij die dag had gedaan: een beetje op bed rondhangen. De tijd doden met het kijken van een serie en het schrijven in een notebook dat doorging als haar dagboek. Alleen ze haatte dat woord, dagboek. Het klonk zo cliché, zo standaard. Bovendien schreef ze er lang niet elke dag iets in.
Nu hield ze datzelfde schrift angstvallig tegen haar borst aangeklemd, alsof dat het enige was dat in stond tussen haar en de kilte van de gangen waar ze doorheen liep. De kou leek hier van alle kanten op haar af te komen, leek uit de muren te komen en door ieder gaatje en iedere kier het gebouw in te trekken. Schichtig gleden haar blauwe ogen iets opzij, om een blik op te vangen van de man die aan de rechterzijde met haar mee stampte door de gangen. Het was dezelfde man die haar, samen met een paar anderen, uit huis hadden gesleurd en in de laadbak van een busje hadden gegooid. Die haar na een lange, oncomfortabele rit een kantoor binnen had geduwd en op een stoel had gedrukt, waarna ze een uitleg aan had moeten horen over hoe bijzonder ze was, dat er hier meer mensen waren zoals zij, dat ze het beste met haar voor hadden hier. Slechts een paar zinnen waren daadwerkelijk tot haar doorgedrongen, de rest was in een waas aan haar voorbij getrokken. Ze was alleen maar bezig geweest met de vraag: wat gebeurt er in godsnaam?
‘Staan blijven.’ De norse stem van de man, die er al even nors bij keek, trok haar aandacht eg uit haar gedachten, terug naar het hier en nu. Raeya klemde haar vingers iets steviger om haar schrift heen en hield haar pas in. Zwijgend keek ze toe de man een sleutel tevoorschijn haalde uit een enorme sleutelbos. Hij draaide het slot van de donkere, eikenhouten deur voor hem en duwde deze open. Haar blik ging van de verroeste cijfers op de deur, 33, naar de donkere ruimte die erdoor onthuld werd.
‘Dit is je kamer’, vervolgde de man. ‘Hier kom je niet uit tussen half tien ’s avonds en zeven uur ’s ochtends.’
En dat was het. Geen enkel ander woord maakte hij meer aan haar vuil. Ze kreeg nog slechts een waarschuwende blik van hem toegeworpen, waarna hij met die zware voetstappen van hem wegliep. Automatisch wierp Raeya een blik op haar horloge. Ze zag echter niets dan de kale huid van haar pols. De horloge was van haar afgepakt in het busje, alsof ze dat in een gevaarlijk wapen zou kunnen veranderen. Ze had geen wapens nodig om iemand pijn te doen, dacht ze verbitterd.
Raeya streek een verdwaalde lok haar achter haar oor en keek kort de gang door alvorens aarzelend over de drempel van de kamer te stappen. Op de tast ging ze met haar hand langs de ruwe stenen van de muur, tot haar vingers een lichtknopje hadden gevonden. Een gloeilamp aan het plafond sprong aan. Het zwakke licht dat er vanaf kwam was nauwelijks genoeg om alle schaduwen uit de ruimte te verdrijven. Er stond niet veel in de kamer. Een bed, een kast en een bureautje – niet meer dan nodig was. Raeya liet haar spullen op het bed vallen en haastte zich meteen naar de ramen toe. Een uitweg, schoot door haar hoofd. Die hoop verviel echter al snel, zodra ze een keer goed in het donker naar buiten keek. Tralies. De moed zonk haar in de schoenen, het voelde een beetje alsof de volle lading van wat er gebeurd was nu pas tot haar doordrong – en voor het eerst sinds ze een dag geleden uit huis was gehaald, voelde ze de tranen over haar wangen rollen. Snikkend liet ze zich op het bed zakken.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Rowan kon de slaap niet vatten. Die rot halsband was het meest irritante ding ter wereld. Zelfs na al deze maanden was hij er nog steeds niet gewend aan. Het leek nog het meest op een futuristische choker die zich strak om de huid van zijn hals spande. "Wanneer we meer resultaten hebben zullen mag je hem afdoen Rowan." "Wie weet als je je gedraagt kunnen we misschien iets voorzien." Maanden waren er voorbijgegaan en nog steeds droeg hij dat rotding. De wetenschappers wisten maar al te goed, dat zodra ze het afdeden hij deze plaats voor eens en altijd achter zich zou laten. Hij draaide zich op zijn rug, staarde naar het plafond in het donker. Wat zou hij morgen doen? Eerlijk gezegd, zolang er geen experimenten voor hem waren gepland, was het hier vrij saai. Hield je, je gedeisd dan kon je gaan en staan waar je wilde, binnen de muren van de instelling natuurlijk.
Zijn mijmeringen werden onderbroken door het geluid van voetstappen. De muren van het voormalig kasteel waren perfect voor het vasthouden van mensen. Goed geïsoleerd waren ze daarentegen allesbehalve. Het was niet ongebruikelijk dat er iemand patrouille liep. Dit was echter slechts één persoon, één paar voetstappen, nu hoorde hij er meer, het openen van een kamerdeur. Was er die avond iemand meegenomen naar de kerkers? Hij probeerde zich de eetzaal voor de geest te halen. Waren er plaatsen leeg geweest? Hij wist het niet met zekerheid, daarbij kon iemand net zo goed na het eten zijn meegenomen. Misschien was het iemand nieuw? Er waren enkele lege kamers op zijn gang en het zag er naar uit dat de wetenschappers hun technologie om hen op te sporen in de laatste maanden sterk hadden verbeterd. Toen ze om hem kwamen, hadden ze hun wapens eerst gericht op zijn vriend Clyde. Zo had hij die eerste keer de tijd gehad om te ontsnappen. Jammer dat het maar tijdelijk was geweest.
Haar tranen hoorde hij niet, daarover was ze te ver weg. Dan nog had het niet veel duidelijkheid kunnen brengen. Er waren er wel meer die zichzelf elke nacht in slaap huilden. Hij nam het hen niet kwalijk. Deze plek was verschrikkelijk. Hij zou heus hetzelfde doen, moest hij niet reeds zodanig emotioneel uitgeput zijn door elke dag waar hij zichzelf doorheen sleurde. Hij rolde zich op zijn zij, trok het laken een beetje naar boven. Morgen zou hij er wel achter komen wat er precies was gebeurd. Niets bleef lang geheim hier.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Die avond kon ze niet in slaap komen. De kou van de muren had zich in haar lichaam genesteld, de deken van het bed was er geen partij tegen. Het verbaasde haar niet - het was en versleten deken, op sommige plekken zaten zelfs gaten. Het paste perfect in het kasteel, alles hier ademde ouderdom. Misschien was het dat drukkende gevoel van deze eeuwenoude omgeving, misschien was het de kou of waren het de vragen die zich op bleven dringen in haar gedachten. Het lukte haar niet om in slaap te vallen. Af en toe zakte haar aandacht weg, dommelde ze heel even in een lichte slaap, om vlak daarna weer wakker te schrikken.
Raeya lag op haar zij, de deken tot over haar schouders opgetrokken, en staarde naar het raam. Tussen de tralies door zag ze enkele sterren fonkelen in de donkere nachthemel. Zouden het dezelfde sterren zijn die ze vanuit haar slaapkamer thuis altijd zag? Het gaf haar altijd rust om naar de sterren te kijken als ze niet kon slapen, alsof al die minuscule lichtjes over haar waakten. Deze avond, echter, lukte het haar niet om te kalmeren. Wie had haar verraden? Hoe waren ze erachter gekomen dat er iets anders was aan haar? Een gave, noemden ze het hier. Dat had haar alleen even spottend laten lachen. Het was een vloek. Hoe konden ze dit in godsnaam als een gave zien? Onschuldige mensen pijn doen, zonder dat ze dat zelf wilde. Gedachteloos ging Raeya met haar vingers langs de rug van haar andere hand, over haar huid. Ze had geen wapens nodig om zichzelf te verdedigen, zíj was een wapen.
Ze keek nog een keer naar de sterren en een nieuw, vastberaden gevoel overviel haar. Resoluut sloeg ze de dekens van zich af. Ze was niet van plan om zich hier zomaar op te laten sluiten. Hoe vaak de man in het kantoor haar ook benadrukt had dat er consequenties stonden op het doen van een poging om weg te komen, ze moest het proberen. De mensen hier waren bang om haar aan te raken, bang voor de pijn die het zou kunnen doen. Wat zouden ze haar kunnen maken?
Raeya schoot haar sokken en schoenen aan en griste haar vest van het haakje aan de kast. Ze had voordat ze in bed kroop niet meer de moeite genomen om zich om te kleden en nu kwam dat haar goed uit.
Kippenvel trok over haar armen toen ze haar hand op de koude deurklink legde, om deze langzaam omlaag te duwen. Eerst duwde ze de deur een paar centimeter open zodat ze de gang in kon kijken. Er was niemand te zien. De deur kraakte toen ze deze verder open duwde, ver genoeg om de gang op te kunnen glippen. Achter haar sloot ze de deur weer tot deze op een kiertje stond. Even gleed haar blik peinzend beide kanten van de gang op. Ze waren vanaf rechts gekomen, daar was een hal en waren brede trappen naar beneden, herinnerde ze zich. Maar die zouden ongetwijfeld bewaakt zijn. Na een korte aarzeling besloot ze daarom om de andere kant op te lopen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Zijn geest sluimerde tussen droom en werkelijkheid toen het kraken van een deur hem terug de realiteit in haalde. Het klonk vanuit de richting waar hij eerder de voetstappen had gehoord. Wat was er daar toch aan de hand? Hij zou er zich niet mee moeten bemoeien, maar nieuwsgierigheid kreeg de bovenhand. Rowan rolde zijn bed uit. De vloer voelde kil aan zijn voeten. Hij wandelde naar de deur van zijn kamer, reikte naar de klink. Dit was het laatste moment waarop hij zich kon bedenken. Als hij niet op onderzoek uitging, zou hij ook niet betrapt kunnen worden.
Krakend opende hij de deur, net genoeg zodat hij op de gang kon turen. In het donker zag hij slechts het silhouette van iemand verderop, geen bewaker, daarvoor was haar tred te onzeker. "Camille ben jij dat?" siste hij de mysterieuze gedaante toe. Nee het kon Camille niet zijn, die zou nooit na bedtijd haar kamer verlaten. Dat arme kind vond dat ze hier hoorde, dat dit een reddingsplaats was in plaats van een gevangenis. "Hey jij daar, kom terug. Je weet toch wat er gebeurt als de bewakers je vinden." of ze wist het niet. Zoals hij eerder had vermoed, kon het weleens zijn dat er een nieuw persoon was gearriveerd. Ze zou niet de eerste zijn om op haar eerste avond een ontsnappingspoging te ondernemen. "Je maakt dit alleen maar erger voor jezelf als je doorloopt. Denk je niet dat ze de deuren op slot zouden doen, mocht er een mogelijkheid zijn om te ontsnappen."

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Raeya had haar armen voor haar lichaam in elkaar geslagen, proberend het rillen van haar spieren tegen te gaan. Misschien zou ze gewoon terug moeten gaan, onder de warme dekens kruipen waar de kou iets minder was. Dan zou ze de volgende dag rond kunnen kijken, als de gangen niet alleen maar verlicht werden door een paar gloeilampjes aan het hoge plafond. Alles zou er dan zonder twijfel minder angstaanjagend uitzien.
Heel even haperde haar pas en overwoog ze serieus om zich om te draaien en terug haar kamer in te glippen nu dat nog kon, nu nog niemand haar gezien had.
Nee, dat kon ze niet doen. Wie weet wat er morgen allemaal met haar ging gebeuren? Wat de mensen hier met haar gingen doen? Een tijdje geleden had ze onbedoeld een gesprek tussen haar ouders opgevangen. Een gesprek dat niet voor haar oren bedoeld was geweest. Ze hadden het gehad over een oplossing, over onderzoek. Haar vader was ertegen geweest. Ze herinnerde zich dat hij had gezegd dat ze het misschien niet zou overleven, dat niemand wist wat daar precies gebeurde. Was “daar” waar ze nu was? Met dat besef drong nog iets tot haar door. Hadden haar ouders haar verraden?
Raeya merkte dat er zich tranen opdrongen achter haar ogen. Resoluut knipperde ze, ze weg en zette ze haar benen weer in beweging. Alsof haar vloek iets was waar zij voor had gekozen, iets dat haar schuld was.
Het gekraak was meteen te horen in de doodse stilte die in de gang hing. Haar hart sloeg een slag over in haar borstkas. Had iemand haar gehoord? Doodstil bleef ze staan luisteren. Het was hetzelfde gekraak als haar deur gemaakt had en niet lang daarna dreef een zachte stem door de gang haar kant op. De persoon die bij de stem hoorde, verwarde haar met iemand anders.
Langzaam draaide Raeya zich om. Ze begroef haar handen in de zakken van haar vest en ging met haar blik langs de identieke deuren in de gang. De jongeman stond een paar meter verderop in een deuropening, in een kamer naast de hare.
Vertwijfeld hoorde Raeya zijn waarschuwing aan. ‘Nee, dat weet ik niet’, antwoordde ze mompelend. Ze betwijfelde of hij het wel kon horen. Zijn volgende woorden lieten haar aarzelen. Hij had een punt - waarom zouden ze de deur van haar kamer open laten als de kans bestond dat ze weg kon komen. ‘Ik moet het proberen.’ Een vlaag wanhoop had zich vervlochten met haar stem. ‘Wat zouden ze kunnen doen?’ Wantrouwend maar onderzoekend bekeek ze de jongeman. ‘Heb jij het al eens geprobeerd. Hier wegkomen?’

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Wat zouden ze kunnen doen? Goh, de lijst met mogelijkheden was eindeloos. Eenzame opsluiting was een populaire straf. Net zoals het verhogen van het aantal experimenten. De wetenschappers hier waren nog altijd mensen. Soms waren bepaalde proeven zelfs voor hun ethisch kompas onverantwoord. Echter wanneer je continu de regels overtrad, meer een last vormde dan een aanwinst, keken ze er niet langer naar om wat er precies met je gebeurde.
Elke seconde dat zijn deur geopend bleef, was een stap dichter bij betrapt worden. Elk woord dat hij sprak zou gehoord kunnen worden. Hij knikte toen ze vroeg of hij weleens geprobeerd had te ontsnappen. "Iedereen heeft het weleens geprobeerd, niemand is er in geslaagd. Sommigen... De enige manier om hier weg te komen..." zijn stem stokte in zijn keel. Dit was haar eerste dag hier. Ze zou het zo al moeilijk genoeg hebben. Zelfs hij dacht met pijn terug aan de momenten waarop ze allen plots naar hun kamer werden gestuurd. Chester was de eerste geweest waar hij weet van had. Rowan had langs zijn kamer moeten passeren om de zijne te bereiken. Een bewaker probeerde zijn zich af te schermen. Hij kon Rowan er niet van weerhouden een glimp op te vangen van het koord, een bungelend levenloos lichaam. De enige manier om te ontsnappen.
Ze kon gaan, proberen, dan zou ze zelf zien hoe het haar afging. Misschien kwam ze er niet al te erg vanaf. Ze kende de regels nog niet. Met een beetje geluk toonden ze wat medelijden. "Als je wilt proberen, houd ik je niet tegen." Het was beter je niet te hechten aan de anderen, afstand te houden. Je wist nooit of ze uit het lab zouden terugkeren. "Je kunt ook naar hier komen. Je zult waarschijnlijk een hoop vragen hebben." en het was niet alsof hij sowieso al veel zou slapen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld