ORPG || I can hardly remember just the smell - Forum

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
I can hardly remember just the smell of your hands
As they danced on my body, running over my pores
With the force of a steering wheel crushing my bones
I said, "You smell like the devil but you feel like the lord,"
And when I think of perfection, you know I'm thinking of your voice

ORPG met @Daynty
Gelieve niet te reageren

18+ warning! x

Reino Firmin Dalgaard

Weep for yourself, my man
You'll never be what is in your heart
Weep Little Lion Man
You're not as brave as you were at the start
Rate yourself and rake yourself
Take all the courage you have left
And wasted on fixing all the problems
That you made in your own head

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:

Nisha Sygne Graham

Storms are wonderful
The way the skies trash and scream
It is a reminder
that even the skies scream,
burdened with the weight of
lost, forgotten dreams

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Ze had het koud.
Rillend en bevend zat ze weggekropen tegen de rand van de boot, haar bij elkaar gebonden armen tegen haar lichaam gedrukt om het kleine beetje warmte dat ze nog had te beschermen tegen de harde wind die om haar heen kolkte. Het dikke touw was ruw en sneed in de huid van haar polsen. Ze deed geen poging meer om haar handen eruit te bevrijden. De knoop die erin zat, was te stevig. Het had haar niet mogen verbazen: de man die de knoop erin had gelegd, was één bonk spieren. Hij zag eruit alsof hij haar armen als takjes doormidden kon breken zonder er ook maar een beetje van te gaan zweten.
Vanaf haar plekje op een zak stro nam ze de man schuw in zich op. Pas op de boot had ze hem voor het eerst goed kunnen bekijken. In haar huisje, waar hij haar uit haar verstopplek achter een paar kastjes weg had getrokken, had hij haar meteen tegen de kast aan geduwd, haar rug naar hem toegekeerd. Nisha zou nooit vergeten hoe het had gevoeld toen hij haar jurk los had gescheurd en de stof van haar schouders had geduwd. Zijn vingers hadden eeltig en ruw en koud gevoeld tegen haar huid, hebberig en verlangend, en ze had zijn zware ademhaling vlakbij haar oor gehoord. Haar geschreeuw om hulp had geen zin gehad - overal in het dorpje hadden geschreeuw en gegil geklonken en gingen huizen in vlammen op. Ze had het vuur kunnen ruiken.
Wat hem abrupt had laten stoppen, wist ze nog steeds niet zeker. Het was iets op haar rug geweest, de verzameling moedervlekken die ze daar had al zolang zij zich kon herinneren. Ze had er nooit bij stilgestaan dat het wellicht meer dan moedervlekken waren, maar de mannen en zijn kameraden waren het erover eens geweest: het had iets te betekenen.
Nisha kon niet met zekerheid zeggen of het rillen kwam door de kou van de wind en het water dat af en toe op haar spatte, of door de angst. De wind had de tranen op haar wangen weggeblazen, maar haar ogen waren nog rooddoorlopen van het huilen. Nu waren de tranen simpelweg op. Ze was moe, uitgeput, leeg. Ze kon zich niet eens meer afvragen wat er met haar ging gebeuren.
Nisha had zo in gedachten naar de bodem van de boot gestaard, dat het haar ontging dat er in de verte land verscheen. Pas toen er commotie begon te ontstaan, keek ze voorzichtig op. Ze kon net over de rand van de boot heen kijken, naar de ruige, bergachtige kust die zich aftekende tegen de horizon, en langzaam maar zeker dichterbij kwam. Ook de mannen voor haar kwamen weer in actie. Ondanks dat ze rap praatten in hun taal en de wind om haar oren suisde, kon ze delen van het gesprek redelijk volgen. Waar ze hun taal had geleerd, wist ze niet. Ze kon het al verstaan en spreken zolang ze zich kon herinneren.