Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Stranded

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:

"The deeper you dig,
the darker it gets."

Een ORPG met Morgenstern

-

Kaelah Rose Finley

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:

Julian Blackthorn

What have I done?
I wish I could run,
Away from this ship going under
Just trying to help out everyone else
Now I feel the weight of the world is on my shoulders

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Al drie uur zat Julian op de trein toen er plots een onbekende stem door de speakers van de trein galmde. "Er is een storing waarvan de duur nog onbepaald is. Gelieve rustig te blijven. Verdere informatie volgt nog." Julian draaide kort met zijn ogen waarna hij een slok van zijn drankje nam. In een trein als deze had hij gehoopt een goed glas whiskey terug te vinden. Hij had immers niets voor niets een duur treinticket naar Vancouver gekocht. Eenmaal aan de bar, was hij echter teleurgesteld geweest met een slap afbaksel dat men tegenwoordig blijkbaar als whiskey beschouwde. Julian had er nog iets willen over zeggen, maar was het vervelende voorval echter al snel achterwege gelaten toen hij Kaelah leerde kennen. "Het lijkt alsof we hier wel nog een tijdje zullen zitten." Vertelde hij Kaelah, hoewel hij zich eigenlijk niet veel zorgen maakte over deze zogenaamde storing. Het zou waarschijnlijk hoogstens een uur duren voor dit opgelost geraakte en daar maakte hij niet echt een probleem van. Het gezelschap van Kaelah was immers stukken beter dan dat van zijn vrienden.
Plotseling begon de trein af te remmen. Het duurde maar enkele seconde voor de trein helemaal tot stilstand was gekomen. iets wat Julian zeker en vast niet gerust stelde. Dit kon niet de bedoeling geweest zijn. De trein zou hoogstens wat trager zijn gaan rijden bij een kleine storing. Stilstaan in de middle of nowhere zou waarschijnlijk niet echt helpen bij het oplossen van een probleem. "Of misschien wat langer." Voegde hij nog toe aan zijn eerder uitspraak. Al had hij het gevoel dat ze hier nog heel wat langer zouden zitten. Het stoppen van de trein kon immers niets dan problemen betekenen. En dat was nu net waar Julian geen behoefte aan leek te hebben.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Kaelah kon urenlang uit het raam staren tijdens een treinreis als deze. Zodra de trein het stedelijk gebied waar ze ingestapt was achter zich had gelaten en om had gewisseld voor uitgestrekte, diepgroene dennenbossen en besneeuwde bergtoppen met daarachter een blauwe lucht met een paar donzige wolken, was ze haast niet bij het glas weg te krijgen geweest. Na een week in de gezelligheid van thuis te hebben verkeerd, vond ze het heerlijk om een paar uurtjes rust te pakken, om de wereld even buiten te sluiten met oordopjes en goede muziek. Maar hoe mooi het uitzicht ook was, na twee, drie uur schreeuwden haar benen om even gestrekt te worden. Ze had een medepassagier - een al wat oudere vrouw met wie ze een leuk gesprek had gehad en die er betrouwbaar uitzag - gevraagd om op haar bagagekoffer te letten, waarna ze de barcoupé op had gezocht om een drankje op te halen.
En daar zat ze nog steeds op het moment dat om werd geroepen dat er een storing was. Ze was niet van plan om zolang te blijven hangen bij de bar, maar ze kon zichzelf er niet toe zetten om terug te gaan naar haar plekje. Wie zou dat ook wel kunnen met zo’n knappe gesprekspartner? Hoewel ze al ruim een half uur met hem praatte, moest ze nog steeds opletten dat ze niet per ongeluk naar hem ging staren, zich afvragend hoe iemand er zo perfect uit kon zien.
‘In ieder geval zitten we hier dan samen’, antwoordde ze met een flauw lachje. Kaelah nam haar glas vast en bracht het naar haar lippen, om een slokje te nemen van de cola-rum. ‘Of zouden je vrienden je al een keer gaan missen inmiddels?’
Achter zich hoorde ze een man morren over wat er zojuist omgeroepen was. Erg blij klonk hij niet bepaald met het bericht over de storing - en dat terwijl de trein niet eens stilstond. Met lichtelijk opgetrokken wenkbrauwen keek ze om naar de man, die een paar barkrukken verderop zat en net op dat moment een laatste slok drank achterover goot.
‘Nog eentje.’ Met een klap zette hij zijn glas terug op de bar.
‘Ze zijn gek als ze hem nog eens bijvullen’, mompelde Kaelah terwijl ze zich terug draaide naar Julian. De man was duidelijk al redelijk beschonken. Ze vreesde dat hoe meer hij zou drinken, hoe korter zijn lontje zou worden. En de storing was de vonk die het ieder moment kon laten ontvlammen.
Kaelah vloog bijna van haar barkruk af toen de trein plots vol in de rem ging. In een reflex greep ze Julians arm vast om te voorkomen dat ze viel, waarna ze met haar andere hand de rand van de bar greep.
‘Wat was dat?’ vroeg ze, toch een tikkeltje verontrust. ‘Het voelde haast alsof de noodrem erop werd gegooid.’

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Een klein lachje verscheen rond zijn lippen bij haar antwoord. "Ik denk niet dat m'n vrienden me al zouden missen. Waarschijnlijk hebben ze niet eens door dat ik weg ben." Lachtte hij, al was hij er wel vrij zeker van dat zijn vrienden precies wisten waar hij zat. Niet alleen had hij hun verteld dat hij wat afleiding ging zoeken in de barcoupé, maar daarnaast konden ze waarschijnlijk zonder moeite zijn stem terugvinden.
Onopvallend probeerde Julian Kaelah's blik te volgen. Al snel vingen zijn ogen dan ook het voorval achter zijn rug op. Al snel werd hem duidelijk dat de man al meer dan één glas te veel ophad.
"Ik denk niet dat ze veel keus hebben." Antwoordde Julian haar schouderophalend. "Het zou waarschijnlijk enkel op ruzie uitdraaien wanneer ze hem iets weigeren." Ging hij verder, al had hij er eigenlijk geen nood aan om het onderwerp verder te bespreken. Julian wou onder geen beding in een ruzie verzeild geraken, aangezien dit enkel onnodige aandacht op zichzelf zou vestigen. Iets dat hij po dit moment liever wou vermijden.
De plotse stop deed Kaelah naar zijn arm grijpen, waardoor hij haar probeerde te ondersteunen, ook al was hij zelf even van de wijs gebracht door de abrupte stop. "Geen idee." Reageerde hij onwetend, al bevestigde hij haar veronderstelling wel al niet veel later.
"Alles oké?" Vroeg hij Kaelah bezorg. Hoewel ze er niet erg aangedaan uitzag, wou hij er toch zeker van zijn. Zijn blik liet hij dan even rusten op haar scherpe gelaatstrekken die hem ook eerder al waren opgevallen. Zijn aandacht was meteen getrokken toen hij de coupé was binnengestapt en hoewel hij dit angtsvallig probeerde te verbergen, kon hij niet ontkennen dat Kaelah er prachtig uitzag. Dat beaamde ook de vele blikken die haar werden nageworpen in de kleine ruimte.
"En ik denk dat je wel eens gelijk zou kunnen hebben." Zuchtte hij. Het had immers geen zin om het te ontkennen. "Maar waarschijnlijk is er niets ernstigs aan de hand." probeerde hij haar gerust te stellen.
Ondanks zijn eerdere geruststelling verscheen er een kleine flikkering van angst in zijn ogen. Hij kon dan wel proberen Kaelah gerust te stellen, maar hijzelf wist dat er iets serieus aan de hand was. Elk ander persoon zou het immers ook gewoon als een kleien storing zien, maar Julian had het voorgevoel dat de aanwezigheid van hem en zijn vrienden hier misschien wel iets mee te maken had. Een tiental vampiers die door kilometers weerwolfgebied reisden konden immers enkel voor problemen zorgen.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Binnen een paar seconden stond de trein stil. Een glas dat over het hout van de bar was gegleden, glipte over de rand en spatte kapot op de vloer. Het gerinkel van de scherven was het enige geluid in de stilte die in de coupé was neergedaald de seconden na de plotselinge rem. Mensen zochten oogcontact met elkaar, sommigen ongerust, anderen vooral geërgerd. Een enkeling haalde luchtig zijn schouders op. ‘In ieder geval hoeven we hier niet uit te drogen’, hoorde Kaelah hem opmerken. Ze kon het niet laten om even met haar ogen te rollen, hoewel ze een klein lachje om haar lippen niet tegen kon houden. Dat was één manier om de situatie te bekijken. Zelf maakte ze zich echter wel degelijk zorgen over wat er aan de hand was. De omroep over de storing een paar minuten geleden had rustig geklonken en de machinist had niet gezegd dat de trein stopgezet zou gaan worden. Ze kon niet precies zeggen wat het was, maar ze voelde zich er niet helemaal gerust onder.
Julians stem trok haar uit haar overpeinzende gedachten. ‘Ja, ja, alles is prima’, antwoordde ze snel. ‘Dankzij jou, dat wel.’ Ze lachte even naar hem alvorens haar hand weer van zijn arm af te halen. Als hij haar niet tegengehouden had, was ze er waarschijnlijk niet zo ongeschonden vanaf gekomen.
Kaelah knikte, probeerde zijn geruststellende woorden tot haar door te laten dringen. Het was vast niets ernstigs, gewoon een storing.
Er klonk wat gekraak vanuit de intercom, waarna de blikkerige stem van de machinist opnieuw te horen was. ‘Beste reizigers, het lijkt erop dat -’
Abrupt brak de zin af. Tegelijkertijd knipperden de lichten in de coupé, waarna ze uit bleven.
‘Het lijkt erop dat de stroom er ook geen zin meer in heeft’, maakte Kaelah de zin van de machinist een tikkeltje spottend af. Ergens verderop, waarschijnlijk in een aangrenzende coupé, begon een kind te huilen. Al met al had het iets onheilspellends - de noodstop, de stroomuitval. Om een enigszins gezellige sfeer te creëren had de barcoupé bijster weinig ramen. Het enige licht kwam nu door vier smalle raampjes langs de wanden, waardoor daglicht naar binnen viel.
‘Ik hoop dat ze de storing snel opgelost hebben’, zei Kaelah. Ze nam de laatste slok van haar drankje en zette het glas terug op het gelakte mahoniehout van de bar.
Aan de andere kant van de coupé ging de deur open. Kaelah wierp een korte blik op de nieuwkomer, maar bleef iets langer kijken toen deze Julian in het oog kreeg en daarna recht op hen af kwam gelopen. Terwijl ze met haar vingers gedachteloos langs de rand van het glas gleed, luisterde ze naar de woordenwisseling naast haar.
‘Julian, kan ik je even spreken?’ De andere jongen dempte zijn stem, maar ze zat dichtbij genoeg om te kunnen verstaan wat hij zei. Hij keek kort naar haar. Kaelah probeerde iets van zijn gezicht af te lezen, maar zijn ogen stonden onpeilbaar. Hij keek terug naar Julian. ‘Nu, graag.’

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Julian moest kort lachen bij haar opmerking over de stroom. Hoewel deze situatie alle behalve komisch was, kon Kaelah er toch in slagen een lach op zijn gezicht te brengen. Deze verdween echter al snel toen hij terug naar het heden werd gesleurd. Door de stroomuitval had de coupé een donkere sfeer gekregen en hoewel het grootste deel van de reizigers zich eigenlijk geen zorgen leken te maken, zorgde de donkere ruimte ervoor dat Julian alleen nog maar een drukkender gevoel kreeg.
'Ik hoop het ook.' Vertelde hij Kaelah, terwijl Julian een geforceerde glimlach op zijn gezicht toverde. Hoewel hij over de gehele situatie een slecht voorgevoel had, wou hij deze bezorgdheid niet laten uitstralen. Onnodige paniek zou de toestand immers alleen maar verergeren. 'Waarschijnlijk zijn we in enkele momenten al terug op weg.' Verzekerde hij haar, al was de glimlach die eerder nog zijn lippen had gesierd nog maar deels zichtbaar.
Bij het horen van de opening van de deur, wist Julian nog zonder te kijken wie de coupé zou binnenwandelen. Kort rolde hij met zijn ogen, waarna hij zich met verveeld omdraaide. Julian had wel geweten dat Lucas hem uiteindelijk zou komen zoeken, zeker in een situatie als deze, maar nu betekende het enkel dat hij Kaelah moest achterlaten. En hoewel hij het meisje amper een uur kende, wou hij haar niet alleen achterlaten, wetende dat deze situatie misschien heel wat gevaarlijker was dan ze leek.
Bij het horen van Lucas' vraag richtte, Julian zijn blik dan ook even op Kaelah. Ze zag er niet langer ongerust uit, wat Julian de neiging gaf om haar even alleen te laten. Hij zou ten slotte toch wel terugkomen?
Enkele momenten liet Julian de stilte tussen hem en zijn vriend inhangen. Toen hij echter de bevelende toon in Lucas' stem hoorde, besloot hij al snel dat het beter was om gewoon even te graan praten. Waarschijnlijk zou hij gewoon even op de hoogte gesteld worden van het probleem, dat verwachtte hij alleszins.
Met een verontschuldigende blik op zijn gezicht, stond hij recht. 'Ik ben zo terug.' Verzekerde hij Kaelah, waarna hij Lucas volgde naar een iets meer besloten gedeelte van de coupé.
Toen het tweetal niet langer geviseerd werd door de halve coupé, veranderde Lucas' gevoelloze uitdrukking naar een ernstig. Hoewel Julian het al eerder had aangevoeld werd nu zijn vermoeden bevestig. Er was iets serieus aan de hand.
'Ik heb geen idee wat de stop van de trein precies heeft veroorzaakt, maar het was alleszins geen alledaagse storing.' Begon Lucas te praten, al was het eerder een fluistering om er voor te zorgen dat niemand hen stond af te luisteren. Julian had met zijn versterkte gehoor echter geen problemen om de woorden te verstaan.
Vol ongeduld stond hij te wachten op verdere uitleg, aangezien Julian nog steeds niet doorhad wat er precies aan de hand was. 'We zijn stil komen te staan in het gebied van een roedel. We zijn nog aan het uitzoeken welke precies, maar dit kan geen toeval zijn.' - 'Wat kan ik doen om te helpen?' Vroeg Julian, al wist hij zelf ook wel dat er vrij weinig was dat nu gedaan kon worden. Lucas haalde lichtjes zijn schouders op, maar begon dan wel het plan uit te leggen. 'Ik stel voor dat jij gewoon blijft waar je bent. De rest heeft zich al verspreid doorheen de trein om een oogje in het zeil te houden. Als je iets vreemds opmerkt of ergens heen gaat, laat het gewoon weten.' Julian knikte bevestigend. Hoewel het niet echt een opdracht was, was hij blij dat hij dit kon doen. Dit betekende immers dat hij nog wat bij Kaelah kon blijven en als ze echt in het gebied van een roedel waren, was hij blij dat hij haar zou kunnen beschermen. 'Plus, ik denk dat je gezelschap ook wel nog wat aandacht verdient.' Knipoogde Lucas, waarna hij zijn weg naar de deur maakte. Een subtiele zwaai en een knikje werden nog uitgewisseld voor Julian zich terug bij Kaelah voegde.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Kaelah bleef even naar de andere jongen kijken. Het enige dat uit zijn koele houding en gezichtsuitdrukking af was te lezen, leek in haar ogen nog het meeste op iets van… onrust. Onrust of ongemak, alsof hij zich er niet helemaal comfortabel bij voelde dat hij zich hier bevond - of dat de trein zich hier bevond. Ze probeerde er niet teveel achter te zoeken. Wellicht maakte hij zich gewoon zorgen over de eventuele verlate aankomsttijd door de storing.
‘Prima’, glimlachte ze toen Julian zei dat hij zo weer terug was. ‘Geen haast.’ Ze keek de twee even na alvorens zich terug te draaien naar de bar en het meisje achter de bar te wenken om haar nog wat in te schenken. Terwijl ze van de cola nipte, dit keer niet gemixt met rum, vroeg ze zich af waar Julians vriend hem zo dringend voor wilde spreken ineens. Het liefst was Kaelah bij het gesprek gebleven, maar dat kon ze niet maken. Het was echter moeilijk om de nieuwsgierigheid weg te houden. Ze stelde zichzelf gerust met de gedachte dat Julian haar vast wel zou vertellen wat er zo dringend was als hij dat zelf wilde.
Kaelah pakte haar glas vast, liet zich van de barkruk glijden en liep naar één van de raampjes toe. Zo te zien waren ze in een bergachtig bosgebied gestrand. Een strook gras van een paar meter breed liep langs de rails en ging daarachter over in een zanderige, met dennennaalden bezaaide bosgrond, waaruit talloze dennenbomen statig en kaarsrecht omhoog rezen. De trein had een lelijkere omgeving kunnen kiezen om te stoppen, dat was een ding dat vaststond. Het nadeel aan dit gebied was dat de ontvangst er waarschijnlijk hartstikke slecht was.
Kaelah had net haar mobiel uit haar broekzak gehaald, om op het schermpje te zien dat ze zelfs helemaal geen bereik had hier, toen Julians stem weer naast haar klonk. Nieuwsgierig keek ze opzij naar hem.
‘Is alles goed? Het klonk nogal dringend’, zei ze. Ze leunde met haar schouder tegen de muur naast het raam en keek hem onderzoekend aan. ‘Als je terug moet naar je vrienden, moet je het zeggen hoor.’ Vanaf de bar klonk opnieuw de geïrriteerde stem van de dronken of bijna dronken man. ‘Het wordt er hier toch niet bepaald gezelliger op.’

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Eenmaal bij Kaelah aangekomen, knikte Julian kort op haar vraag. Hij had immers geen zin om uit te weiden waar hij het eerder met Lucas over gehad had en hoopte dan ook vurig dat ze er niet over zou vragen. Dat betekende dat hij zou moeten gaan liegen en ondanks hij Kaelah nog niet erg lang kende, wou Julian niet tegen haar liegen. Dat zou hij echter wel moeten doen als ze vroeg wat er aan de hand was geweest. Julian kon haar immers moeilijk vertellen dat ze in het gebied van een roedel gestrand waren. Waarschijnlijk zou Kaelah denken dat hij gek was.
'Nee hoor, Lucas kwam me gewoon even op de hoogte stellen, niets om me zorgen over te maken.' Haalde hij zijn schouders op. Hoewel Julian wel degelijk wat ongerust was, had hij ook besloten dat het beter was om zich er niette veel zorgen over te maken. Zolang hij de drukke coupé wat in het oog hield en oplette dat er niets merkwaardigs gebeurde zou alles wel in orde komen. Bovendien kon het ook gewoon allemaal toeval geweest zijn.
Julian negeerde de dronken man die enkele meters van het tweetal verwijderd zat en liet een glimlach op zijn gezicht verschijnen. 'Ik denk dat jouw gezelschap alles gezelliger maakt.' Lachte Julian.
Zijn blik liet hij even over de bewonderenswaardige natuur glijden. Julian moest toegeven dat de omgeving er prachtig uitzag, maar dat zou mensen waarschijnlijk enkel sneller aanzetten om de trein uit te gaan. Iets wat hem niet al te best leek, nu bleek dat ze waren gestrand in het gebied van een al dan niet vijandige roedel. Er leek echter nog niets al te erg aan de hand te zijn met de trein, waardoor Julian er nog steeds genoeg vertrouwen in had dat de trein elk moment terug kon vertrekken.
Die hoop vervloog echter al vrij snel, toen het helse geluid van een ontploffing tot hem doordrong. 'Wat de hel was dat?' Vroeg hij, al was het eigenlijk niet echt als vraag bedoeld. Wie kon er hier immers het antwoord op weten? Het geluid van metaal dat in elkaar stortte volgde op de ontploffing. De hoop die hij eerder nog had gehad, dat dit allemaal toeval was, had hij al opgegeven. De weerwolven moesten iets uit deze trein hebben. Julian wist alleen niet wat.
Eerder had hij geen aandacht gegeven aan zijn omgeving. Hij was in zijn eigen gedachten verzonken geweest, waardoor Julian nu pas de paniekerige sfeer opmerkte die de coupé overheerste. Een moeder probeerde haar kinderen gerust te stellen, terwijl een andere man zijn echtgenote dan weer probeerde te behouden van een paniekaanval. De dronken man van eerder trok zich echter niet veel aan van de heisa. Waarschijnlijk was hij al te dronken om zich nog maar iets aan te trekken van het hele gebeuren.
Hoewel er naast het geluid van de ontploffing niet echt iets was gebeurd, maakte hij zich toch nog het meest zorgen over Kaelah. 'Ben je wel in orde?' Vroeg Julian haar, terwijl hij zijn hand geruststellend op haar schouder legde. Julian had eerder al opgemerkt dat ze zich misschien niet helemaal op haar gemak had gevoeld. Hij had haar overtuigd dat er niets aan de hand was, maar na deze gebeurtenis was hij er vrij zeker van dat het moeilijk ging worden om haar gerust te stellen. Julian wist immers helemaal zeker dat er iets serieus mis was en dat het wel degelijk met een stel gevaarlijke weerwolven te maken had.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld