Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Fate is like a strange unpopular

Other
Internationale ster

Other schreef:
Lia bestudeerde hem terwijl hij rustig praatte. Zijn jeugd moest niet gemakkelijk zijn geweest. Ze wist dat hij was opgegroeid in Carbis Bay, aangezien hij dat zelf had gezegd. De buurt werd niet voor niets als zo'n criminele plek gezien. Je kon het echter niet van Edwards gezicht aflezen dat hij door zo'n lastige gebeurtenissen heen was gegaan. Als hij zou zeggen dat hij een geweldige jeugd had gehad, zou je Edward meteen geloven. Misschien dat hij juist daarom perfect was voor de missies die Interpol oplegde oplegde. Het koste hem geen moeite om mensen een bepaalde indruk van hem te geven. Lia knikte langzaam, zijn blik opvangend. "But eventually you got over it." Het was geen vraag. Het was vrij duidelijk dat Edward ondertussen al even was afgekickt. Jenna glimlachte naar hem. Ze beoordeelde hem niet op basis van zijn verleden. Het maakte haar niet veel uit. Iedereen had zijn demonen en geheimen, maar dat betekende niet dat je geen dingen kon bereiken in de toekomst. "Just must've been glad when you got your job as an agent." Ze wist dat hun agentschappen mensen heel goed begeleiden die problemen hadden met drugs, alcohol en gokverslavingen. Het was nu eenmaal iets waar veel agenten mee in aanraking kwamen. De gepaste begeleiding krijgen was geen uitzondering meer.
Ze schoot in de lach toen Edward besefte dat ze wat met hem aan het lachen was. "I'm sorry, I'm just not used to your accent." gaf ze met een grijns toe. De meeste mensen in haar bureau hadden een hard Amerikaans accent. Ze was vrijwel zeker dat haar partner op het bureau, Hank, vloekte in elke zin die hij gebruikte. Het was prettiger om naar Edward te luisteren. De man kon makkelijk haar aandacht houden. "I like it tho." Ze glimlachte toen Edward voorstelde dat ze eens op bezoek moest komen na de missie. "I would love to," gaf ze toe. Ze was gek op reizen. Het feit dat ze nu op een cruise zaten die de wereld rondtrok, maar ze niet in staat waren elke locatie te bezoeken, was als een marteling voor haar. "You can visit the peaceful city of New York too, if you want," zei ze met een grinnik. Je kon veel zeggen over de stad, maar het was er nooit rustig. De stad had een speciale sfeer, dat zeker. Lia kon het wel waarderen. Zijn idee vond ze dan ook niet slecht. Hij had de kans om eens haar stad te bezoeken en Lia wilde wel eens op vakantie gaan in Westminister.
Lia keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan bij Edwards woorden. "Sure you are," lachte ze plagerig. Ze gniffelde geamuseerd. Tot nu toe mocht ze Edward toch wel een stuk meer dan haar vorige partners. Hij was meer open, makkelijker in omgang. Ze maakte een instemmend geluidje bij zijn review over de bank. "I agree a hundred percent". Duurder betekende niet altijd beter. De bank waar ze nu op zaten was bijna een harde blok te noemen. Tot haar verwondering won Edward de eerste race van het spel en Lia schudde haar hoofd met de tevreden grijns op zijn gezicht. "Beginners luck," protesteerde ze al lachend. Ze geloofde al niet meer dat het de eerste keer was dat hij dit spel speelde. "Also, we still have three races to go Ed," voegde ze eraan toe met een lach.
Ze had nog steeds een kans om hem voorbij te steken, maar Edward dacht daar blijkbaar anders over. "Stop pushing me," klaagde Lia toen Edward zacht met zijn elleboog in haar ribben porde toen ze hem voorbij stak in het spel, met gevolg dat haar auto de weg afreed. "And I thought you were a good guy. I don't think I want to be partners with you anymore." Jenna wreef gefrustreerd op de denkrimpel tussen haar wenkbrauwen. En zij dacht dat het ontspannend zou zijn om een game te spelen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
De blik die hij van Lia kreeg was anders dan normaal, anders dan de blikken die hij gewoonlijk ontving zodra het uit kwam dat hij vroeger een verslaving had. Soms waren het bezorgde blikken, maar vaak was het toch wel een beoordelende blik. Iedereen op kantoor wist inmiddels ook wel van Edward zijn verleden, dat, in mix met zijn jonge leeftijd, zorgde er toch wel voor dat hij vaak bevooroordeeld werd. Collega's namen hem minder snel serieus en zagen hem eerder als een onverantwoordelijk kind dan een goed opgeleide agent. Natuurlijk was de enige opleiding die hij ervoor gevolgd had die van Interpol zelf, maar als zij dat als genoeg zagen dan nam Edward het er maar mee. Hij begreep het echter wel. De meeste mensen op zijn afdeling waren ook gewoon hoogopgeleiden uit rijke families die hun leven lang al studeerde om deze baan te krijgen, Edward was gewoon een probleem kind die toevallig op het juiste moment op de juiste plek was en opgepikt werd door iemand die veel voor hem kon betekenen. Hij had geluk gehad terwijl veel anderen hier juist hard voor gewerkt hadden. Hij kon het hen niet kwalijk nemen. "Ehh.. Yeah kind of," knikte hij, een kleine twijfel te horen in zijn stem. Hij was zeker niet meer verslaafd, niet echt meer, maar iedereen kon wel eens een relaps hebben, dat hoorde, helaas, gewoon bij het leven. Of hij ooit echt klaar zou zijn met zijn verleden was nog maar de vraag, maar Edward hoopte ooit wel alles achter zich te kunnen laten en een normaal rustig leventje te kunnen leven. "Oh, no, no not at all. I didn't even want the job when it had been offered to me in the first place. But I was offered to either following some program, or jail, so I went for the program, they offered the job, I declined, followed more cursuses afterwards, found myself actually enjoying it so I took the job," legde hij uit. Hij had eerst niks met Interpol te maken willen hebben, wilde zich zo ver mogelijk van de autoriteiten weg houden, maar hij vond een ongekende passie in het werk, en was blij dat zijn leven op deze manier uitgepakt had. "I think I got over my addiction about a year and a half after I received the job, I'll be frank and say I haven't been completely sober since, I have had relapses, but I haven't truly been addicted since." Hij hoopte dat Lia niet minder van hem zou denken door het te weten komen van deze informatie, zoiets was iets waarop mensen je snel konden beoordelen.
"And I'm not used to your American accent, you don't catch me making fun of that either," zei hij, nep beledigd. Op zijn werk waren er weinig tot geen Amerikanen, het was vooral gevuld met Europese mensen, voornamelijk uit Engeland en Frankrijk, al zaten er ook aardig wat Polen tussen, zij ware hoogstwaarschijnlijk de vriendelijkste collega's die Edward had. Maar met Amerikanen had hij amper ooit te maken, tenzij Interpol dus met de FBI werkte, maar ook dat gebeurde amper. "You're lucky I speak the Queen's English, I doubt you would like it much if I spoke Brummie." Edward had maar geluk gehad dat hij niet van Birmingham kwam, dat accent was zo lelijk als maar kon, en vaak ook amper te verstaan. Al was het niet zo erg als een echt Schots accent. Dat was absoluut niet te verstaan. "Oh right, New York, the city that always sleeps and is oh so peaceful, sounds rather lovely to visit," zei hij sarcastisch, al zou hij het niet vreselijk vinden om New York een keer echt goed te bezoeken, en niet alleen even kort voor werk. Misschien moest hij toch wat meer tijd stoppen in reizen voor zichzelf. Dat kon nooit kwaad.
Het spel spelen bleek aardig makkelijk te zijn, Edward zijn zelfvertrouwen ging al een stuk omhoog nadat hij de eerste race gewonnen had. "Beginners luck is bullshit losers say to feel better about losing," zei Edward, een wellicht iets te grote grijns op zijn gezicht staande. Hij was niet bepaald een hele goede winnaar, kon er best zuur over zijn tegenover de verliezer, misschien had hij dit van de voren aan Lia moeten melden. Dat had wel zo eerlijk geweest. Net op het laatste stukje van de laatste race haalde Lia hem bijna in, maar Edward was daar niet bepaald van gediend. Hij begon Lia te porren in poging om haar een beetje af te leiden, om alsnog als winnaar eruit te komen. "I'm a great guy, I'm just smart, sorry you can't relate to that." Wellicht was hij een beetje oneerlijk bezig, maar het was maar een spelletje, hij nam het niet zo serieus en hoopte dat Lia dat ook niet deed. "Sorry to hear, but you'll be stuck with me for a little longer."

Other
Internationale ster

Other schreef:
Blijkbaar was Edward toch niet volledig van zijn verslaving af, wat haar ergens toch niet helemaal verbaasde. Het was niet zo makkelijk als het leek. Eenmaal verslaafd, bleek het iets te zijn dat je heel je leven lang met je meedroeg. Het was een deel van je dat je onder controle moest houden. Edward was dan ook één van the lucky fews. Ze hoopte dat hij niet zou terugvallen in dat patroon. Hij leek haar een fijn persoon en een verslaving was vaak mentaal slopend. Ze wenste het niemand toe.
Lia lachte toen hij toegaf dat hij de job eerst niet eens wilde. Helemaal een ander verhaal dan van haar. Het was haar doel geweest om in de FBI te komen. Misschien kwam dat ook wel door al de politiereeksen op televisie die ze vroeger had gekeken. Het was haar droom geweest. Ze zagen er beiden echter niet uit alsof ze bij de politie hoorden, wat een voordeel was. Ze waren niet de stereotype, donut-etende agenten die men zag op televisie. "I think I got over my addiction about a year and a half after I received the job, I'll be frank and say I haven't been completely sober since, I have had relapses, but I haven't truly been addicted since." Ze knikte bij de woorden en hield haar hoofd schuin. Ze vroeg zich af of hij veel mensen in zijn leven had die hem steunden. Het was vaak lastig voor mensen in de omgeving van mensen die een verslaving hadden.
Ze verborg haar glimlach achter haar hand toen hij haar nep beledigd aansprak. Ze schudde haar hoofd enkele malen. "And I truly thank you for that," antwoordde ze met een geamuseerde twinkel in haar ogen. "I'm pretty sure you must be sick of my accent by now." Ook al was het niet zo opvallend, je kon duidelijk horen dat de vrouw van New York afkomstig was, al was dat duidelijker voor Amerikanen dan buitenlanders. "Brummie?" vroeg Lia nieuwsgierig. Ze knikte begrijpend toen Edward uitlegde dat dat het taaltje was dat ze in Birmingham gebruikten. Zo veel kennis van Engeland had ze niet. "I like an Irish accent too," gaf ze toe met een glimlach. Ze had enkele vrienden in Ierland en ze vond het fijn om ze te horen discussiëren. Eerlijk? Het was moeilijk om het groepje serieus te nemen met dat accent.
Lia gaf hem een slagje op zijn schouder door zijn sarcastische opmerking. "Hey! If you don't want to visit my place, you can just say it," gniffelde ze. "I actually like the fact it is so busy. I would call it rather...lively. It isn't like you get bored in New York." Het betekende echter wel dat ze wel wat kon genieten van vakantie. De cruise op zich was al rustiger dan ze gewend was. Dat feit alleen zei genoeg. Lia ging in kleermakerszit zitten en haalde een hand door haar haren.
Een glimlachje verscheen op haar gezicht toen ze hem zo zag grijnzen en ongelovig schudde ze haar hoofd. Deze man zou haar dood worden. "Just wait and see," protesteerde ze. Het feit dat hij de tweede ronde won was enkel omdat hij wat vals had gespeeld. Lia rolde met haar ogen om wat hij zei en schoot in de lach. "Ya, you are such a dick," lachte ze. Het was al lang geleden dat ze zo had kunnen lachen. Ze was zelf ook redelijk competitief, maar Edward was nog een graad erger. Het was aandoenlijk om hem zo bezig te zien. Lia blies wat haar van voor haar gezicht weg en liet zich met een brede glimlach vallen in de zetel toen ze de andere twee races wel won. Ze duwde zacht met haar voet tegen zijn zij. "Told ya I would win." Dat was karma omdat hij vals had gespeeld.
Lia keek op de klok. Het was al redelijk laat en morgen zou het niet veel rustiger worden. Ze wist dat ze die tea tasting zouden moeten bijwonen, waar Edward zonder enige twijfel naar uitkeek.
Ze gaapte en keek hem vragend aan. "But in all seriousness, do you prefer a side? 'Cus I actually don't" lachte ze. Lia aarzelde. Misschien zou ze de man al op voorhand moeten waarschuwen, het leek haar wel eerlijk. "I should warn you tho, I'm actually quite a restless sleeper," gaf ze toe. Je kon zeggen dat de missies wel hun tol van haar hadden geëist. Het was moeilijk om te slapen en je gedachten niet de overhand te laten nemen. "It's not like a wake up screaming, but I do tend to have nightmares every now and then." Wat ongemakkelijk prutste ze aan haar shirt, ergens beschaamd. Misschien was ze wel een goede agent, of leek het toch zo, maar met bepaalde zaken ging ze nog steeds moeilijk om. "I...I'll just go and sleep on the couch tho If you mind."

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
“I bet you’re one of those people who’s dying wish was to join the FBI?” zei Edward, een zachte lach zijn woorden volgend. Lia leek hem wel zo een type, het soort meisje dat CSI New York keek als kind, dat er altijd van droomde om een agent te worden. Het was wel typisch, maar toch was Lia anders dan de meeste. Ze was een stuk minder beoordelend dan de meeste agenten zoals zij. Er was iets liefs aan Lia dat velen andere agenten misten. Edward realiseerde zich wel hoe gelukkig hij mocht zijn met Lia als partner, hij maakte wel eens grapjes over hoe vreselijk het was maar dat meende hij niet serieus, hij vermaakte zich tot nu toe aardig goed. Hoe dit over de rest van hun missie zou verlopen was nog maar een vraagteken, maar tot nu toe had Edward er wel een goed voorgevoel over. Dit kon echter nog alle kanten opgaan.
Kort hief Edward een wenkbrauw op toen hem een bepaalde blik geschonken werd. Hij kon het niet echt plaatsen. De manier waarop Lia haar hoofd schuin hield, de blik in haar ogen en hoe ze naar hem keek alsof ze iets te zeggen had, alsof ze hem een vraag wilde stellen maar de woorden gewoon niet kwamen. “What’s that look? Speak your mind, lady, don’t give me that look.”
Kort grinnikte Edward, zijn hoofd schuddend. “Nah, I’m not sick of it yet, but that can happen any day now, mostly because of me though.” Het New Yorkse accent was niet bepaald een super fijn accent, niet geweldig om naar te luisteren, maar bij Lia was het niet sterk genoeg voor Edward om zich er aan te ergeren. Natuurlijk bleef het Amerikaanse accent geen pretje voor hem om naar te luisteren, maar het zat hem nooit echt verkeerd of zo. Het was altijd wel te doen als je het hem vroeg. “It’s the Birmingham accent, voted UK’s ugliest accent, truly the worst thing you’ll ever hear,” lachte Edward zachtjes. Het was een vreselijk accent, gewoon niet serieus te nemen, maar altijd toch wel grappig om naar te luisteren. “The Irish give me a headache, horrible accent.” Hoewel het niet zo erg was als die uit Birmingham zou Edward hem toch ook wel erg hoog op de schaal met verschrikkelijke accenten zetten.
“Oh no, I’d love to visit. Hit me with that true New Yorker experience, I’m curious, I’m excited,” zei Edward, een zwakke grijs op zijn gezicht spelend. Hij klonk niet geheel serieus, maar toch meende hij het wel. Hij was een nieuwsgierig individueel, en het meemaken van New York op de manier dat een echte New Yorker het deed klonk erg interessant als je het hem vroeg. “Oh now hold on a minute. Never underestimate my talent of getting bored. I can, and will, get bored anywhere.” Het was niet eens een leugen om grappig te zijn. Edward verveelde zich idioot snel, hij kon amper een film door komen zonder intussen tig keer afgeleid te worden. Vaak kon hij ook niet te lang op één plek blijven zonder het al saai te vinden. Dat was dan toch wel weer een voordeel aan zijn werk, dat hij vaak heen en weer moest reizen. De ene dag lunchte hij in Beijing en de volgende dag had hij alweer te ontbijten in Melbourne. Het was altijd een druk schema, maar het verveelde nooit. Soms was het dan ook wel fijn om weer eventjes rustig thuis te zijn, niet elke dag weer een vliegtuig op te moeten stappen, maar ook dat was Edward meestal na een paar dagen weer zat. Hij zag zichzelf dan ook echt niet settelen in de nabije toekomst.
“You are what you have, cunt,” grijnste Edward. Het was fijn om te weten dat de twee beide competitief waren, dat maakte voor nog een extra uitdaging in hun spel. Natuurlijk was het duidelijk dat Edward wel een beetje erger was dan Lia, maar wat kon je anders verwachten van de jongste in een gezin van 4 jongens. Zijn hele leven moest hij al strijden, en een spelletje verliezen bij hun thuis ging ook absoluut niet onvergete. Edward werd er nog steeds elke kerst aan herinnert dat hij toen een keer haast vijftien jaar geleden twister verloor en zijn arm brak. Natuurlijk had hij zelf ook genoeg verhalen om op te brengen zodra dat gezegd werd, maar ook hij zou dan weer opnieuw neergehaald worden met verhalen van vroeger. Hij zat misschien niet even goed met zijn broers, maar als het er op neer kwam waren ze alsnog broers en zou Edward ook zeker weten wel alles voor hen over hebben. “Two out of four isn’t winning, that’s a tie, meaning we both lost.” Een gelijkspel werd bij hem nooit gezien als twee winnaars, er was immers maar één echte winnaar, maar een gelijkspel zou altijd twee verliezers zijn, als er na de eerste plek namelijk twee gelijk gespeeld hadden zouden zij ook niet gedeelde tweede plek krijgen, maar gedeelde derde plek. Dat waren gewoon feiten.
Kort schudde Edward zijn hoofd terwijl hij over de vraag nadacht. Hij kon overal wel slapen, de vloer, de bank, het bad, het dak, een kant van het bed maakte voor hem dus vrij weinig uit. “I don’t have a preference, but I’ll take the left side, it’s further from the window and very, very rarely I sleep walk, so it’s best not to be near a window.” De aantal keren dat hij uit een raam gevallen was door slaapwandelen was meer dan hij trots op was, en het was niet eens zo vaak. Op nieuwe locaties gebeurde het helaas vaker dat hij slaapwandelde, wat zijn baan dan weer lastig maakte sinds hij erg, erg vaak op nieuwe locaties moest slapen. “Oh, don’t worry about it, Lia, I genuinely don’t mind. I’ve had many, many restless bed partners, and if I can sleep in a plane with screaming children I can sleep next to someone with nightmares. But if you do find it more comforting to sleep alone because of your nightmares then I’d very willingly take the couch, not a problem at all. As long as you’re comfortable.” Edward was er wel aan gewend om op oncomfortabele plekken te slapen. Deze bank was misschien zo hard als steen, maar toch was het fijner dan de ruwe stoep tijdens een storm, of het bosje onder de grote brug in het plaatsje waar hij opgroeide. Als hij daar met gemak in slaap kon vallen zou een harde bank ook zeker wel moeten lukken. Daar had hij absoluut geen problemen mee. “While you decide what you want, I’m going to take a quick shower and get changed into some sleep-apparel, you’ll let me know when I’m back,” glimlachte hij naar haar, waarna hij zichzelf van de bank af trok en in de badkamer verdween. Een korte douche later kwam Edward weer tevoorschijn, gekleed in een simpele joggingbroek en een wit t-shirt. Normaal gesproken zou hij zonder shirt slapen, maar hij ging er vanuit dat het wellicht oncomfortabel kon zijn voor Lia, dus hield hij het voor nu gewoon maar aan. Als het ooit nog te warm zou worden zou hij het wellicht alsnog uit doen, maar voor nu was het geen probleem. “Decided yet?”

Other
Internationale ster

Other schreef:
"Why would you think that? Can you read my mind?" Ze keek hem met een lach aan. "You are right tho,tv shows have changed my life for the better," zei Lia plechtig. Ook al leunden de series amper aan tegen de werkelijkheid, het was wel wat haar interesse had ontwaakt in het beroep. Door die series had ze zoveel crime-video’s opgezocht en had ze als kind steeds met veel bewondering gestaard naar elke agent die ze tegenkwam. Haar moeder had er steeds om moeten lachen. Het had dan ook niet lang geduurd voordat ze wist wat ze wilde doen met haar leven en Lia was zo snel als mogelijk in opleiding gegaan. Alhoewel het nog steeds een moeilijk pad was, had ze geen spijt van haar keuze. "Have you ever watched those shows Like CSI or Bones?" vroeg Lia nieuwsgierig. Quasi iedereen kende dergelijke series wel, er was niet voor niets een fenomeen dat het CSI-effect heette. Ze vroeg zich echter af of Edward het type was dat zo’n dingen had gekeken in zijn jeugd.
Lia besefte pas dat ze hem aan het bestuderen was toen Edwarder haar op aansprak. Hij was opmerkzaam, merkte het meteen op wanneer er iets in haar gedachten zacht. Een goede competentie, vond ze zelf. Lia glimlachte en schudde haar hoofd lichtjes. "I was just wondering what your family must've thought, when their little rascal joined Interpol," lachte ze. Het moest vreemd zijn geweest dat Edward plots had besloten agent te worden, aangezien zijn persoonlijkheid niet echt het type was dat paste bij de typische Interpol-agent. Hij was niet het bureaucratische strenge type, of de macho, rechtvaardige fitnessverslaafde. Lia's ogen gleden kort over zijn gezicht. Hij was interessant om naar te luisteren. Lia sloeg zacht tegen zijn borstkas toen hij zei dat hij elk moment haar accent beu kon raken. "You are supposed tosay, oh no Lia, I absolutely adore your accent love." Ze deed zijn Britse accent licht na en trok een uitdagende wenkbrauw naar hem op. Edward leek iets te willen zeggen maar bedacht zich, waardoor ze zacht grinnikte. Ze wilde niet eens weten welke opmerking hij op haar af wilde schieten. "Better." Ze glimlachte geamuseerd naar hem en haalde een hand door haar haren terwijl ze luisterde naar zijn gespeelde enthousiasme om New York te bezoeken. "It's a deal then. Let's get you to visitNew York and get food poisoning while eating some kind of cheap streetfood," besloot ze al lachend. De goedkope stalletjes in de straten waren kenmerkend voor New York. Het was dan ook een must dat hij wat probeerde, mocht hij ooit op bezoek komen. Af en toe kocht ze er wel iets, als ze onderweg was naar haar werk of te lui was om te koken. Eigenlijk was Lia best wel nieuwsgierig naar wat Edward zou vinden van New York. Het was heel wat anders dan van waar hij kwam. De stad probeerde voortdurend 'hip' te zijn, wat soms in de meest bizarre concepten kon resulteren. Het had zijn...charme. Edward leek haar wel een fijn persoon om mee te reizen en steden te bezoeken. Ze was er vrijwel zeker van dat hij door zijn job in al een boel landen was geweest. Dat was het enige nadeel bij de FBI, de meeste missies gebeurden in Amerika. Natuurlijk waren er steeds uitzonderingen, zoals hun cruise, maar zelfs daar kwam Interpol weer bij. Het was allemaal procedure en regeltjes die moesten opgevolgd worden door alle agenten.
Lia duwde Edward omver op de zetel toen hij haar cunt noemde."Did you just..." Ze schudde lachend haar hoofd. "You are the absolutely worst agent Scolden,”zuchtte ze dramatisch. De man was waarschijnlijk één van de meest competitieve mensen die ze ooit was tegengekomen. Het ergerde haar echter niet, het was vooral heel entertainend om naar hem te kijken. De meeste mannen met wie ze omging, lieten haar vaak winnen, maar Edward duidelijk niet. God, ze vermoedde dat Edward nog nooit iemand had laten winnen in zijn leven. Ze vond het niet erg, het was tenminste een uitdaging om hem te verslaan. “Fine, we both lost. At least you didn’t win,” gaf ze toe, waarna ze met haar ogen rolde en lachte. Ze wist niet of ze Edward wilde zien mocht hij het spel hebben gewonnen. Hij was al erg genoeg nadat hij de eerste ronde had gewonnen, laat staan dat ze wilde zien hoe hij was als hij ze allemaal won.
“Sure, of course you can take the left side then. Wouldn’t want you tofall of this ship.” Ze gebaarde naar de glazen deur die leidde naar hun balkon. Het kostte niet veel moeite om uit het schip te springen, mocht je dat willen. Eigenlijk vroeg ze zich af of iemand dat ooit had geprobeerd. Vast wel. Lia keek op toen hij zei dat ze zich geen zorgen moest maken over het feit dat ze nachtmerries had. Ze knikte aarzelend en glimlachte kleintje. Ze was verre van trots op het feit dat haar hersenen zo bleken te dealen met haar eerdere ervaringen. Ze voelde zich er zwak door. Lia wiebelde met haar wenkbrauwen. “I”m sure you had many, many bed partners,” plaagde ze hem. Lia knikte toen hij zei dat hij zich snel zou omkleden. Eenmaal hij in de badkamer was kleedde ze zich snel om in een groot shirt en een korte short. Ze was niet van plan om hem op de bank te laten slapen omdat zij problemen had. De bank was niet al te comfortabel en zij zelf vond het geen probleem om een bed te delen. Lia was eerder bang dat Edward met haar verveeld zou zitten.
Ze keek op toen hij de kamer terug kwam ingelopen, deze keer in wat meer relaxte kleren. Het stond hem goed. Hij zag er een stuk onschuldiger uit zo. Jenna knikte. “Yeah, let’sjust share the bed. I honestly don’t mind sharing the bed. But you have to promise me, you”ll wake me upif I annoy you,” dreigde ze. Ze wilde zijn nachtrust niet verpesten als ze te veel bewoog in haar slaap. Ze liep naar de badkamer waar ze haar tanden poetste en zich klaarmaakte om te gaan slapen. Eenmaal terug in de kamer zag ze Edward al liggen op het bed. Wel dat was een zicht. Ze onderdrukte de neiging om zacht te lachen en liep naar haar kant. “So, are you excited forour little tea tasting session tomorrow?” Ze draaide zich op haar zij en keek hem aan. Ze moest toegeven, het bed lag best wel comfortabel. Lia liet haar vingers glijden over de kussenslopen, die hoogstwaarschijnlijk van zijde waren gemaakt. Ze had nog nooit op zo’n dure plek geslapen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
“Oh I wish, but no, you just have the look,” zei Edward met een grijns. Hij kon het zich al inbeelden, een jonge Lia die agentje speelde. Hij vroeg zich af of haar moeder het eens was met haar keuze, of ze haar steunde in de baan die ze had, waarschijnlijk wel. Wie zou er nou niet trots zijn op zo een prestatie van haar kind. Hij vroeg zich af of haar moeder überhaupt af wist van haar baan, maar volgens hem waren de FBI regels daar wat laks in. Edward zelf zou het nooit aan zijn familie kunnen vertellen. De enige die het van hem mochten weten waren de mensen waarmee hij werkte. Misschien kwam dit ook door de divisie waar hij in werkte, en dat de meeste zaken die hij deed undercover waren. Zodra het bekend was dat hij bij Interpol zat zou hij binnen no-time herkend kunnen worden tijdens een undercover zaak. Het was te gevaarlijk. Natuurlijk was dat voor een groot deel ook zo bij de FBI, maar doordat dit een internationale cruise was had je dat toch minder, de FBI was voornamelijk bekend in Amerika, daar kwam de organisatie ook vandaan, de meeste gasten op deze cruise zouden dan ook niks van de agenten afweten. Daar had Lia dan weer geluk in. Al zou Edward deze cruise niet bepaald geluk noemen. Kort schudde Edward zijn hoofd. Een tv hadden ze vroeger wel, maar het enige wat daar op gekeken mocht worden was het nieuws door zijn vader. Als Edward al te dicht bij het apparaat kwam kreeg hij een leeg bierflesje naar zijn hoofd geslingerd. “Nope, never, never watched it, never even heard of it until I got this job and people at work were constantly talking about how terribly bad the shows were at showcasing real life,” legde hij uit. Als kind had hij er geen idee van dat dat soort series bestonden. Hij zou er zelfs over gelachen kunnen hebben, een serie over agenten. Toen hij jong was was alles wat hij wist dat agenten slecht waren. Waarom zou iemand een serie over iets slechts maken? Dat zou voor hem nergens op slaan. Nu begreep hij het wel beter. Hij was immers zelf een agent.
Een zachte lach verliet Edward zijn mond. Het was zeker wel iets om over na te denken. Het zou hem niks verbazen als hij meteen onterfd zou worden als dit uit kwam. Zijn vader zou hem sneller uit de familie gooien dan hij een bierflesje achterover kon slaan. Rustig verschoof Edward in zijn houding, trok hij een been op tot zijn borst en liet hij zijn kin rusten op zijn knie. “They uh, well they don’t know. I’m not allowed to tell anyone outside of work. I told them I have a boring office job but I’m quite sure they think I lied and I’m either jobless or making money illegally,” zei Edward met een zachte lach. “Worst thing is, last Christmas one of my brothers went up to me and asked me how much I charged because a friend of his was turning twenty one and still a virgin.” De woorden verlieten zijn mond gevolgd door een lach. Het had zo absurd geweest, Edward had niet eens geweten wat hij nou precies moest antwoorden op die vraag. Het maakte ook niet uit hoe sterk hij zijn broer probeerde te vertellen dat dat niet was wat hij deed voor zijn geld, de man ging er gewoon vanuit dat Edward beschaamd was over zijn baan en probeerde hem te vertellen dat hij hem niet beoordeelde op wat hij deed, en dat hij het niet de andere jongens zou vertellen. Edward kon niet terug kijken op die ervaring zonder te lachen. Wellicht was het ergste nog wel dat zijn broer er nog steeds van overtuigd was dat dat was wat Edward deed als baan. Hij betwijfelde of hij het ooit bij zijn broer kon laten doordringen. “But I don’t think they would be very happy if they ever found out. There’s a.. big hatred in our family against law enforcement. My brother once dated a girl that was studying to become a cop and we were all told to ignore them until the relationship was over. He wasn’t even invited to Christmas dinner that year.” De haat naar autoriteiten en politie die vanuit hun familie kwam lag diep en het was ook geen onderwerp waar over gepraat mocht worden. Het opbrengen alleen al bracht het slechtste gedeelte uit zijn vader naar boven. Wederom verliet een lach Edward’s mond zodra Lia het britse accent na probeerde te doen. Nadruk op ‘probeerde’. “I.. dear God. I’m appreciating your accent a lot more after the monstrosity you just performed, please, for the love of God and all that is holy, never do that again.” Lia’s britse accent stond wellicht wel boven het Birmingham accent op de lijst met vreselijk lelijke accenten. Hij wilde nog wel iets zeggen, maar slikte zijn woorden toch nog in. Niet alle opmerkingen die hij in zijn hoofd kreeg hoefden gezegd te worden. “Oh yes please, I adore getting food poisoning,” zei hij met een lach. Vroeger kreeg hij aardig vaak voedselvergiftiging als hij een verkeerde maaltijd geregeld had voor zichzelf, het was nooit echt een pleziertje, maar het was een ervaring die bij zijn jeugd hoorde. Daarnaast had het zijn weerstand ook een hoop omhoog gehaald. Hij kon veel beter tegen slecht eten, zou met gemak beschimmeld eten kunnen eten zonder ervan over te geven. “But alright, it’s a deal. Can’t wait.” Het was zeker wel iets om naar uit te kijken, al moest de twee nog maar zien hoe goed ze elkaar konden uitstaan aan het einde van deze cruise. Als het meezat zouden ze maar een weekje hier zitten, dan zouden ze nog wel goed met elkaar om kunnen gaan, maar die kans was toch aardig klein. Edward zou zijn geld op drie weken zetten, het was een hele lange tijd, maar het was wel redelijk om ervan uit te gaan dat dat de tijd was die ze echt nodig hadden voor al het bewijs. Er was natuurlijk een kans dat ze alles van Rihun, Elena, en Zach zouden krijgen, dat ze de andere verdachten niet eens nodig hadden, als die drie hen al genoeg bewijs konden geven zou het alleen maar meevallen, toch was Edward bang dat ze ook met het laatste koppel aan de gang moesten gaan. “Oh I’m bad because I called you a cunt but you can call me a dick?” Lachte Edward. Het klonk grappig, tot hij zich realiseerde dat cunt in Amerika totaal niet zo losjes gebruikt werd als in Engeland. Thuis zou je het woord zelfs zonder enige problemen op school kunnen zeggen, op zijn school tenminste. Het was meer een vriendelijke grappige term dan een echt scheldwoord zoals in Amerika. “I think now is a right moment to inform you on the casual use of cunt in the UK, it’s not a terribly bad word where I come from, so my intentions truly weren’t to offend you.” Hoewel ze het zo misschien helemaal niet had opgevat, wilde Edward het toch even uit de weg halen. Ze maakte wel grapjes, maar Edward zijn bedoeling was niet om haar oprecht gemene woorden te noemen, dat maakte het niet echt meer grappig. “I think the most important thing isn’t that I didn’t win, it’s that you lost,” zei Edward met een grijns. Wellicht was het maar beter dat geen van hen gewonnen had, hij betwijfelde of ze beide wel echt leuke winnaars waren.
Kort lachte Edward. Het beeld dat hij kreeg van van het schip af vallen was aardig grappig als je het hem vroeg. Misschien zou het niet zo grappig moeten zijn. “You say that now, but I’m certain that by the end of this trip you’ll wish I had fallen from the ship.” Of hij haar echt tot die graad zou irriteren was nog maar te zien, hij betwijfelde het, maar sommige mensen waren snel geïrriteerd met hem, wie weet zij uiteindelijk ook. Wederom lachte Edward weer bij haar opmerking. Hij lachte aardig veel vandaag, maar Edward gaf het moe zijn daar de schuld van, hij was altijd een beetje meer lacherig wanneer hij weinig slaap gekregen had. “I wish,” gniffelde hij. Veel bedpartners had hij wel gehad, het was niet gek voor hem om bij een vreemde in bed te moeten slapen, een hotel bed te moeten delen met een collega, of met een familielid in hetzelfde bed te belanden, toch was het nooit op de manier waarop Lia waarschijnlijk dacht. Edward was immers nog een maagd, hij had wel genoeg gedaan, genoeg om hem de hel in te krijgen, maar het echte gebeuren was hem gelukkig tot nu toe altijd uit de weg gebleven. Hij ging er echter vanuit dat dit niet lang meer het geval zou zijn. Enkel op zijn knieën gaan zou hoogstwaarschijnlijk niet genoeg zijn om Zach aan het praten te krijgen.
Het was niet veel later dat Edward de badkamer in verdween. Hij besteedde nooit veel tijd aan zijn uiterlijk, maar was zich ervan bewust dat hij er nu van top tot teen goed uit moest zien. Een teamlid van dit hele programma had hem een instructiebrief achtergelaten met instructies voor zijn huid verzorging. Het was een lang process, langer dan hij gewend was, maar zijn huid voelde wel zacht nadat hij er klaar mee was. Toen hij uiteindelijk ook helemaal klaar was verscheen hij weer in de suite zelf, omgekleed in een wat comfortabelere outfit. Goed genoeg om in te slapen. “Alright, I promise, you’ll be woken up if I’m annoyed,” knikte Edward. Gelukkig was hij niet snel geïrriteerd door zoiets, hij verwachtte dan ook zeker niet dat hij haar wakker zou hoeven maken.
Toen Lia kort de badkamer in verdween nam Edward maar vast plaats op het bed. Rustig staarde hij naar het plafond in poging om zichzelf te kalmeren na zo een dag als vandaag. Hij hoopte genoeg slaap te kunnen vangen om morgen de dag helemaal goed door te kunnen komen, al wist hij dat hij ook met gemak een dag door zou komen zonder enige slaap. Dat was absoluut geen probleem voor hem. Kort hief hij zijn hoofd toen Lia de kamer wederom weer binnen kwam lopen. “Couldn’t be more excited, sadly I have to attend the male only water exercise class first in the morning,” zei Edward. Waar hij bij de thee test erg naar uit zat te kijken, zat hij er echt op tegen om mee te doen aan die water oefeningen. Het was natuurlijk nodig om dichter bij Zach te komen en zijn aandacht meer te vangen, maar dat betekende niet dat hij daar blij mee was. “I’ll probably be gone before you wake up tomorrow, but I think I can manage to be back before breakfast, unless things go exquisitely well of course.” Hij hoopte dat het nog niet zo goed zou gaan.

Other
Internationale ster

Other schreef:
"I just have that look?" vroeg Lia met een opgetrokken wenkbrauw. Ze vroeg zich af wat hij daarmee bedoelde. Zag ze er zo geobsedeerd uit met de politie? Ze glimlachte toen ze hem zag nadenken en hij een poosje stil was. De man was duidelijk diep in zijn gedachten verzonken. Ze vroeg zich af wat hij dacht. Had hij al spijt van hun partnerschap? "Speak your mind, sir, don’t give me that look." Ze gebruikte zijn woorden tegen hem en lachte om zijn gezichtsuitdrukking. "What are you thinking about?" voegde Lia er vragend aan toe. Het was moeilijk hem in te schatten. Lia prutste aan een los draadje aan haar shirt. Eigenlijk was haar t-shirt best wel al versleten, maar ze vond het een stuk comfortabeler dan alle dure designeroutfits in de kast. Ze zou het voor niets willen omwisselen met een duur kledingstuk uit de kast. Lia knikte en glimlachte toen hij toegaf dat hij nooit de series had gekeken. "Well yeah, they aren't actually a reflection of our world, but it doesn't take away the fact that it's still fun to watch. We should watch it someday." Ze hadden wel af en toe een vrij uurtje, dus konden ze evengoed wel eens de series bingewatchen. Ze kon niet wachten tot Edward zich zou doodergeren aan de inconsistenties in de afleveringen. De acties die de zogenaamde agenten uitvoerden waren negen op de tien keer illegale acties. Moest het zich echt afspelen in hun wereld, waren de personages al lang achter slot en grendel gestoken. Het was gewoon niet hoe het werkte bij hen. Lia had dat ook wel geweten toen ze startte. Ze vond de series misschien wel leuk, maar dat betekende niet dat ze had gedacht dat alles wat werd getoond, ook echt gebeurde. Zo naïef was ze niet. Jammer genoeg waren er elke keer weer rekruten bij die dat wel dachten. Dat soort mensen overleefden niet lang in hun job.
Een verbaasd geluidje ontsnapte van tussen haar lippen. Ze wist niet dat Interpol hun agenten niet toeliet om hun familie in te lichten. De FBI was daar wel wat losser over. Haar moeder wist dat ze voor de FBI werkte, maar niet dat ze undercover werkte. Als haar moeder dat niet mocht weten, was ze misschien nooit begonnen aan haar werk. Ze kon zich niet voorstellen dat ze elke keer zou moeten liegen tegen haar familie over wat ze nou precies deed. Het moest ongemakkelijk zijn om constant te liegen over zijn voornaamste bezigheden. Lia proestte het uit toen hij haar vertelde over het kerstmis voorval. "He really did? Honestly, that is such a jackass move." Ze schudde haar hoofd. Hoe kon zijn broer hem dat vragen? Het was absurd om erover na te denken, maar ergens ook begrijpelijk. Mensen hadden de neiging dingen te verzinnen als ze iets niet begrepen. Zijn broer had dat duidelijk gedaan omdat hij niet wist wat Edward precies deed voor zijn werk. "You do look kinda .." begon ze te grappen.
Lia fronste toen hij zei dat er een grote haat was naar de politie toe in hun gezin. "That's fucked up, but I do understand why there is such a distrust towards police and other authority." Er gebeurden nog te vaak dingen die al snel door de vingers werden gezien. Geen wonder dat vele mensen de politie niet vertrouwden. Er waren gevallen van corruptie, racisme, pedofilie, ... Het lijstje kon wel even doorgaan. Verbaasde dat haar? Nee. Het systeem was kapot en soms was het moeilijker om goede agenten te vinden, dan slechte. Zeker in Amerika. Iedereen leek er te trigger-happy en het kwam vaak genoeg voor dat Lia kritiek leverde op bepaalde handelingen van andere mensen. Haar stem maakte echter niet uit. Om echt wat te kunnen veranderen, moesten de juiste mensen bovenaan de ladder te komen staan en dat was nu niet het geval. Lage rang, geen stem in het systeem. Edwards familie leek ook een niet al te goede ervaring te hebben gehad met politie, dus die negatieve visie bleef maar groeien. Ze zou het begrijpen dat zelfs al kon Edward toegeven dat hij bij Interpol werkte, hij dat niet zou doen. Zo te horen zou het zijn band met zijn familie schaden. Misschien zouden zijn broers ermee okay zijn, maar ze wist niet of dat hetzelfde zou zijn bij zijn ouders.
Lia schonk hem een triomfantelijke glimlach. "Oh really? I think it was an absolutely astonishing impression of your voice. I think I deserve a compliment or two" Ze meende het natuurlijk niet serieus. Ze wist heus wel dat haar Britse accent allesbehalve aan te horen was. "It sounded better in my head," zuchtte ze met een grinnik. Misschien zou ze het de komende dagen wel nog een paar keer proberen, enkel om hem wat te plagen. "Honestly, I swear, eating New York Streetfood goes as following: you'll feel amazing while taking your first bite. You start to think: where has this food been my whole life? Then, a few moments later, you'll regret every positive thought you ever had in your life about eating streetfood, like every single one of them." Het verbaasde Lia zelfs niet meer als iemand voedselvergifting had opgelopen door één of andere goedkope snack op de baan. Het was ondertussen wel een alledaags fenomeen.
"Hey, that's different. I have never called someone a cunt before," protesteerde ze grinnikend. "Sorry, but I'm not that fancy with my word-use. Actually, almost nobody in America uses that word." De meesten zeiden gewoon pussy of dick, maar bijna nooit cunt. Lia schoot in de lach toen Edward zijn woordgebruik begon uit te leggen en legde haar vinger tegen zijn lippen. "Should up, you idiot. I wasn't really taking you seriously anyway." Ze keek hem geamuseerd aan. "But I appreciate the effort to make amends with me." Lia ontmoette zijn ogen en trok een wenkbrauw op. Ze merkte dat ze soms moeite had hem aan te kijken. Edward had vrij unieke ogen, heel helder. Ze kende niet veel mensen met zo'n interessante oogkleur. Dat en hij leek mensen altijd te bestuderen. Veel mensen zouden zich snel verlegen voelen bij hem, maar ze had ondertussen wel ontdekt dat het iets was waar je je gewoon over moest zetten. Lia besloot het hem maar niet te zeggen, maar zijn ogen deden hem denken aan die van een husky.
Lia trok het dekbed wat meer over haar heen. Het was best wel frisjes in de kamer. Ze knikte bij zijn woorden en glimlachte kleintjes. "I'm pretty sure you don't need my support, but good luck. You'll do great. Just keep thinking about the tea tasting." Edward was professioneel genoeg om de missie te doen slagen en Zach had duidelijk al interesse getoond, dus het zou wel vlot lopen. "I wish I could join you, but if you hadn't noticed already, I'm not a man." Lia gaapte kort en draaide zich op haar rug. "Yeah, alright. Want me to cook something for the both of us?" Ze zou waarschijnlijk wel al wakker zijn, dus kon ze evengoed wat maken om haarzelf bezig te houden.
De twee praatten nog even over hun planning voor de volgende dag, tot ze uiteindelijk besloten dat ze maar eens een poging moesten doen om te slapen. Het duurde niet vrij lang voordat Lia haar oogleden naar beneden voelde zakken. Het was dan ook een drukke dag geweest.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
De vorige avond was aardig snel voorbij gegaan. Nadat de twee nog een klein beetje normaal eten hadden gegeten, wat gekletst hadden en wat flauwe grapjes naar elkaar gegooid hadden waren ze beide in slaap gevallen. Het was niet de beste slaap die Edward ooit gehad had, maar dat was ook niet te verwachten. Niks daarvan was echter Lia haad schuld. Al vrij vroeg was Edward wakker geworden, half zit-liggend in één van de gekke designerstoelen in de woonkamer. Hij had zich vrij snel omgekleed in een vreselijke rijkeluis zwem look zonder teveel geluid te maken, hij had het gevoel alsof Lia haar slaap nog wel kon gebruiken. De zwemkledij die hij droeg was absoluut vreselijk, Edward voelde zich vrij zeker dat Lia hem keihard uit zou lachen als ze hem zag. Gelukkig was dat niet zo. Over de zwemshorts heen droeg Edward normale shorts en een open luchtige blouse. Het was een outfit die hij zelf misschien ook naar het strand of zwembad zou dragen, alleen dan tweehonderd keer zo duur. Ook zette hij een zonnebril op. Het merkje ervan kende hij niet, wat geen verrassing was, maar Edward kon er wel vanuit gaan dat hij meer kostte dan zijn maandelijkse salaris.
Eenmaal volledig klaar vertrok hij naar het zwembad waar al een aantal mannen aanwezig waren, eén daarvan trok echter meteen al Edward zijn aandacht. Zach. De man zag er goed uit, daar kon niet over gediscussieerd worden, het was simpelweg een feit. Hij was wellicht niet een man naar ieders smaak, maar over het algemeen zou iedereen het wel met hem eens zijn dat hij er goed uit zag. Zijn looks maakte helaas niet op voor zijn daden, en dat was toch iets waar Edward niet omheen kon kijken. Gelukkig hoefde hij niks met de man te beginnen en was dit allemaal gewoon voor zijn werk.
Oogcontact tussen de twee mannen leek niet vervangbaar te zijn. Ze hielden het zelfs aan terwijl de twee zich aan het uitkleden waren tot ze beide in enkel hun zwemshorts waren. Er was duidelijk al een soort spanning tussen de twee, en het was dan ook zeker Edward zijn bedoeling om daar verder op in te spelen. De bad instructeur verbrak de staarwedstrijd die gaande was tussen Edward en Zach door in zijn handen te klappen. “Alright everyone, let’s all gather into the water, find a partner, and we’ll start our exercises,” zei de man die aan de voorkant van het zwembad zijn plaats nam. Net als alle andere mannen maakte Edward zijn weg naar het zwembad. Het water was koud, maar verfrissend. Een frisse duik op de vroege ochtend was nooit iets waar Edward nee tegen zou zeggen, hij vond zijn plezier er wel in. Natuurlijk was deze duik niet voor plezier, maar werk. “I’m Zach.” De plotse woorden trokken Edward zijn aandacht. De hand die naar hem uitgestoken was nam hij vast en schudde hij. “Chris,” knikte hij, een charmante glimlach geplaatst op zijn gezicht. “Care to be my partner, Chris?” Vroeg de man, zijn blik over Edward’s lichaam heen gaande. Het was al vrij duidelijk dat Zach om zijn vinger gewind krijgen makkelijk ging worden. De aquagym bleek aardig leuk te zijn, al zou Edward hier nooit aan toegeven. Hij vond zichzelf pret vinden in de oefeningen uitvoeren. Zach en hij namen het dan ook niet super serieus, maar dat maakte het alleen maar leuker. Edward was zich er zeker wel van bewust dat hij niet zoveel plezier moest hebben met dit deel van de missie, dat zijn gelach nep moest zijn elke keer als Zach hem nat spatte of een van hen weer omviel. Maar het was leuk, het was gezellig, hij zou bijna alle misdaden vergeten die Zach gepleegd had. Gelukkig gebeurde dat niet echt, en was Edward zich er constant van bewust dat dit een slechte man was. Dat hij niet moest lachen wanneer de man zijn hand als een grapje Edward’s zwembroek in ging, dat hij niet zoveel lol moest hebben met een crimineel als hem. Toch kon hij er niet onderuit. Hij voelde zich als een ondeugende tiener in de achterste rij tijdens een saaie wiskunde les. De instructeur gaf hen vaak genoeg lichtelijk geïrriteerde blikken, maar Zach en Edward trokken zich hier weinig van aan.
Nadat de les voorbij was vertrokken de meeste mannen van het zwembad, ze gingen terug naar hun suites, waarschijnlijk om zich om te kleden, terug naar bed te gaan of om te ontbijten. Edward vertrok echter nog niet. Zijn handdoek sloeg hij om zijn schouders heen waarna hij om zich heen keek, zijn blik eindigende op Zach. “I had fun,” zei hij, toekijkend hoe ook de man een handdoek om zich heen sloeg. “The fun doesn’t have to end yet,” begon de man, zijn weg naar Edward toe makend. “Join me to my suite, we can have some fun there,” zei hij, zijn vinger hakend aan de elastische lijning van Edward’s shorts. Hoewel hij blij moest zijn dat hij met zoveel gemak de man al voor hem had kunnen winnen, kwamen de zenuwen nu wel op. Seks met de man was iets wat Edward niet wilde, zo simpel was het. Hoewel Zach zeer aantrekkelijk was, was dit gewoon niet wat Edward wilde. Het was geen manier om zijn maagdelijkheid te verliezen, toch was hij zich er zeer van bewust dat dit nog wel eens nodig kon zijn om de gewenste informatie te krijgen.
“Your wife doesn’t have to know.” De woorden waren gefluisterd in zijn oor, zorgde ervoor om een rilling over zijn rug te laten lopen. Of hij het nou wilde of niet, Zach wist duidelijk hoe hij een man voor zich moest winnen. In elke andere situatie had Edward zich misschien wel kunnen laten bespelen, zwakke momenten als die hield hij vaak wel. Toch was nu anders. Het leek wellicht wel alsof hij zich liet bespelen, maar dit was gewoon de bewuste keuze die hij moest maken om te bereiken wat nodig was voor de missie.
Wat was gebeurt, was gebeurt. Er was niet meer omheen te gaan, niks meer te doen aan wat er gebeurt was. Bij Edward zijn terugkomst in de kamer voelde hij zich vies. Hij voelde zich gebruikt, al wist hij dat dat onterecht was. Zach had niks verkeerd gedaan, Edward had zijn consent gegeven, had ja gezegd toen Zach hem vroeg of hij het wilde. Dat Edward aan het liegen was had hij ook niet kunnen weten. Toch was het de waarheid, hij had keihard lopen liegen, en hij was de enige die met die consequenties moest dealen.
Bij het binnenkomen in de suite had Edward de hoop dat Lia wellicht nog aan het slapen was, dat hij zonder enige vragen rustig eerst kon douchen, alle smerigheid van zich af kon schrobben. Hij voelde zich oprecht smerig, de plekken waar hij aangeraakt was voelde alsof ze brandde, maar Edward wist dat dit alleen maar in zijn hoofd zat. Tot zijn spijt was het snel de badkamer binnen glippen geen mogelijkheid. Bij binnenkomst was hij haast onmiddellijk onder ogen gebracht met Lia. Er was geen poging nodig om te verbergen wat er was gebeurt, het was van Edward’s lichaam af te lezen, van zijn verschrikkelijk rommelige haar naar de vrij duidelijke zuigzoenen gaande van zijn nek tot aan zijn V-lijn. Als je niet beter wist zou je er vanuit kunnen gaan dat Edward door peuter handjes in elkaar geslagen was wat voor allemaal kleine blauwe plekken zorgde. Gelukkig zou iedereen ervan uit gaan dat de zuigzoenen van Lia kwamen, en hoefde Edward niks te verbergen. Dat zou nog een struggle kunnen zijn, al mocht Zach natuurlijk ook niet weten dat Lia ervan af wist. Dat zou weer roet in het eten gooien.
“Good morning, how did you sleep?” Vroeg hij, in een hopeloze poging om casual te doen, wetende dat dit toch geen nut zou hebben. De badkamer deur opende hij kort om zijn handdoek daar in de was te gooien. Hij zou zich straks nog wel douchen en omkleden voor het thee testen, maar hij was vrij zeker dat Lia eerst allerlei vragen had die ze beantwoord wilde hebben voor Edward zou gaan douchen en ze weer moesten vertrekken.

Other
Internationale ster

Other schreef:
Toen Lia wakker werd, was Edward als naar de swim aerobics lessen. Op één of andere wonderbaarlijke manier was ze erin geslaagd gewoon aan één stuk door te slapen. Meestal wekte het kleinste geluid haar al, dus Edward moest wel zijn best hebben gedaan om stil te vertrekken. Het was lief dat hij zo rekening met haar had gehouden, ook al kon ze wel overleven op een uurtje minder slaap. Ze draaide zich slaperig om, de witte lakens wat dichter tegen zichzelf trekkend. Ze had goed geslapen, voor het eerst in tijden. Misschien kwam het door het feit dat ze op een boot zaten, of misschien lag het wel aan de dure lakens en kussens. Anyway, ze hoopte dat het voor de rest van de trip zo zou blijven. Lia zou Edward eenmaal hij terug was, wel vragen of ze hem niet geërgerd had in haar slaap.
Na even wat te liggen dagdromen in het bed, besloot ze zich maar klaar te maken voor de dag. Ze zou zo wel iets meer chique aantrekken, voor als ze naar de tea-tasting gingen, maar voor nu kon ze wel rondlopen in een beige blousejurk en blote voeten. Er was even niemand om haar te beoordelen op welk merk kleren ze droeg, dus ze zou er gebruik van maken. Lia ging zitten in de zetel en keek om haar heen, een diepe zucht slakend. "I'm bored," mompelde ze tegen haarzelf. Ze fronste en pruilde lichtjes. Edward zou haar waarschijnlijk uitlachen, mocht hij haar nu zien zitten. Wat moest ze zo doen op haar eentje in de kamer? Met Edward kon ze tenminste nog wat grappen en praten, maar alleen was er niets aan de luxe van de ruimte. Het was niet alsof gamen op haar eentje zo uitdagend was en ze had ook geen zin om in de jacuzzi te springen op het balkon, zo vroeg in de morgen. Ze vroeg zich af wat de man nu aan het doen was. Eigenlijk was ze misschien nog meer gestresseerd dan hij waarschijnlijk was. Lia vroeg zich af hoe zijn eerste echte contact met Zach verliep. Ze was vrijwel zeker dat het niet lang zou duren voordat de man viel voor Edwards charmes. Lia zou willen dat ze wat kon doen om hem te helpen, maar Zach was gewoonweg niet geïnteresseerd in haar. Haar aanwezigheid zou enkel Edwards slaagkansen verminderen, dus was het voor het beste dat hij dit deel van de missie op zich nam.
De laptop nam ze van de eettafel, om die vervolgens op haar schoot te zetten. Ze wilde toch wel iets doen in zijn afwezigheid. Edward had waarschijnlijk nog niet ontbeten, dus misschien was het wel een goed idee om iets voor hen beiden te maken. Bacon and eggs waren makkelijk, maar misschien niet echt handig omwille van het feit dat hij vegetarisch was. Zou hij american pancakes lusten? Lia hield haar hoofd schuin en bestudeerde de pagina. Een typisch amerikaans ontbijtje zou hem vast wel deugd doen? Ze had nooit echt de tijd genomen om ontbijt te maken thuis. Meestal nam ze voldoening met een kop koffie en een appel of ander stuk fruit. Het was dus wel een primeur. Als het maken van het ontbijt eventueel zou mislukken nu, konden de twee nog steeds roomservice bellen en iets bestellen uit het restaurant. Lia liep naar de goed gevulde koelkast en nam de ingrediënten. Elke dag werd de koelkast aangevuld door het personeel van het schip met de meest verse groenten, fruit en vlees, net zoals hun drankbar ook werd bijgevuld. Ze zette de radio lichtjes aan terwijl ze begon met de eieren te breken.
Het duurde niet lang voordat de eerste pancakes klaar waren en eerlijk, ze roken best wel heerlijk. Lia nam de maple syrup uit de koelkast, samen met een variatie aan fruit die ze zorgvuldig sneed en in een kom deed. "Fruit salad and pancakes," mompelde ze zachtjes terwijl ze haar hoofd licht mee bewoog om het tempo van de muziek in de achtergrond. Ze besloot nog wat extra pancakes te maken, eventueel konden ze ze in de koelkast zetten. Ze zou dit kostbare moment dat ze iets niet verpestte, niet laten gaan. Lia haalde net een pancake uit de pan toen ze de deur open hoorde gaan. Ze keek over haar schouder en haar ogen vingen meteen de rode plekjes in zijn hals op, die ze net kon zien boven zijn hemd. Wel, ze was niet de enige geweest die druk bezig bleek te zijn. "Hi you," zei Lia met een brede glimlach. Ze zette het vuur uit en waste haar handen.
Lia kon de brede glimlach op haar gezicht niet tegenhouden. God, ze was bijna een klein meisje op dit vlak, maar het verwonderde haar oprecht dat het haar was gelukt om ontbijt te maken. "Please tell me you are hungry. I figured you haven't had breakfast yet." Ze gebaarde naar de tafel en ging zelf ook zitten, waarna ze een slok nam van haar koffie. Ze trok een wenkbrauw op bij zijn vraag. "I slept like a baby. How did you sleep? I wasn't too annoying, I hope?" Hij zag er ergens wel uitgeput uit, maar dat kwam waarschijnlijk eerder door wat hij met Zach had gedaan.
"How was...Zach?" Lia sloeg haar benen over elkaar en bestudeerde hem. Edwards gezicht sprak boekdelen. Ze ging ervan uit dat het goed ging, maar ze wilde het toch nog van hem horen. Ze stak haar haren vluchtig op terwijl ze wat fruitsalade in haar bord schepte. Zelf at ze niet veel in de ochtend, dus waarschijnlijk kon ze ook maar één pancake op ofzo. "I know it isn't an English breakfast, but that seemed to difficult. You better say you like it anyway." Ze schoof een bord naar hem toe. "Did you get any information out of him?" Geduldig wachtte ze tot Edward begon te praten over de missie.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld