Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Some people survive in chaos

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:

Some people survive in chaos
and that is how they grow.
And some people thrive in chaos
because chaos is all they know

---

Zahra Galloway

"And in the dark I found your hand but I lost myself"

---

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:

André Lawrence
23

"As I feel the blood run down my skin
red stains form on the floor.
The rum in my hand, it'll make me sin
'til the cops break through my door."

@Daynty

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Uitgeput was ze. Haar voeten deden pijn bij iedere stap die ze zette, ondanks dat de zwarte gympen die ze droeg redelijk wat steun boden. De spieren in haar benen brandden en heel haar lichaam voelde stram en loom aan, alsof het ieder beetje energie bij elkaar moest schrapen om haar op de been te houden.
Maar de lichamelijke uitputting was niet het ergste – dat was de mentale vermoeidheid. De angst die ze had doorstaan tijdens de bombardementen, de gruwelijke beelden van lijken langs de straat, of soms alleen een los lichaamsdeel. De onzekerheid die de toekomst bood, voor zover er überhaupt nog een toekomst bestond in deze verwoeste wereld. En de slapeloze nachten, waarin ze zichzelf wakker hield door te schrikken van de kleinste geluidjes. Zahra wist niet hoelang ze het vol ging houden op deze manier, maar ze was te koppig om ook maar te overwegen op te geven.
Glas knisperde onder haar voeten toen ze door de gebroken winkelruit de straat op stapte. Ze had niet gevonden wat ze zocht – een kaart van de omgeving – maar in plaats daarvan had ze een doosje paracetemol gevonden dat half onder één van de omver getrokken winkelstellingen uit had gestoken. Het was een goede aanvulling op de provisorische EHBO-kit die ze had samengesteld en die opgeborgen zat in haar rugtas. Na het eten waren de medische spullen één van de eerste dingen die uit de schappen waren verdwenen. Ofwel door mensen die massaal aan het hamsteren sloegen, ofwel door de plunderingen die daarop volgden. Op sommige dagen was het moeilijk te bevatten hoe snel alles was gegaan. Het voelde nog als de dag van gister dat ze op het journaal beelden had gezien van mensen in Europa die nog net niet aan het vechten sloegen in de supermarkten om de laatste beetjes voorraad. Hoe had het zo snel zo gruwelijk uit de hand kunnen lopen?
Zahra hees haar rugtas beter over haar schouders en kneep haar ogen iets samen tegen de ondergaande zon. De gloeiende, oranje bol zakte langzaam weg achter de bebouwing van het financiële district, waar de kantoorgebouwen die niet waren geraakt door bommen omhoog staken als de overgebleven tanden van een rot gebit. Veel mensen waren weggevlucht uit dat deel van de stad, dus ze hoopte dat ze nagenoeg ongestoord haar weg door de puinhopen zou kunnen zoeken naar het zuiden toe. De andere optie – kiezen voor een weg die om de stad heen voerde in plaats van er doorheen – nam al snel een aantal dagen meer tijd in beslag.
Gewoonlijk zouden de schaduwen die tussen de gebouwen van deze buitenwijk hingen haar bang hebben gemaakt. Dat deden ze nu nog steeds enigszins, maar tegelijkertijd maakte ze er dankbaar van gebruik om minder op te vallen. De straat oogde verlaten, maar een week geleden had ze op de harde manier ontdekt dat die schijn kon bedriegen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
De stad was verwoest, straten die ooit nog als een thuis voelde overhoop gehaald, angst duidelijk te zien op ieder zijn gezicht, niet dat er nog veel mensen buiten waren. De meeste waren dood, of gewond genoeg en voor de dood achtergelaten. Wat er was gebeurt was niet duidelijk, niet voor André op zijn minst. Hij herinnerde zich goed toen de geruchten rond gingen, bombardementen in de slechte wijken, daar begon het allemaal. Hij was niet zeker geweest of hij het moest geloven, maar langzamerhand werd het onmogelijk om onder de waarheid uit te komen. Op den duur verdwenen er steeds meer beveiligers, over de tijd van een week waren er steeds minder, tot er bijna niemand over was. Het was niet tot er een bom op een deel van de gevangenis gevallen was dat de gevangenen echt in actie kwamen. Iedereen was angstig geweest, sommige gewond, sommige te bang om het gebouw te verlaten. André was een van de eerste die buiten kwam, weg wist te komen voordat de autoriteiten bij de gevangenis aangekomen waren.
Inmiddels was hij alweer een week lang op de voet. Langzamerhand was het hem allemaal duidelijk geworden, wat er aan de hand was, waar hij dit allemaal van dacht te kennen. Bij het horen van de details over alle bombardementen was het André bekend voorgekomen. Hij herinnerde het zich nog goed. Het had een makkelijke klus moeten zijn, een makkelijke moord, maar alles bleek anders te zijn. Het was wellicht een van de moeilijkste klussen gehad die hij ooit gekregen had. Het beloonde wel, niet alleen met het geld wat hij er voor kreeg, maar de informatie die hij ervan opstook. Voorheen had het niet veel voor hem betekend, toch had hij op een gek onderbuik gevoel de USB-stick mee genomen en verstopt. Nu was hij maar al te blij dat hij dit gedaan had.
Zijn handen in zijn zakken stekend stapte André de schaduw uit. De schemerige belichting kwam van de paar zacht flikkerende lantaarns, de paar die niet kapot gegaan waren door alle vernielingen. Het was niet veel licht, maar met de zon die nog onder aan het gaan was, was het ook niet echt donker te noemen. Op zijn gemak baande André zijn weg door de overhoop gehaalde straten, hij was zich niet bewust van het kwaad wat zich in zijn buurt bevond. Hoewel ieder onoplettend oog de straat als verlaten zou verklaren, was het tegendeel gaande. Helaas voor André was hij vrij onoplettend, buiten de bommen verwachtte hij geen ander gevaar, wellicht de wilde politie agent die achter hem aan kwam omdat zijn gezicht lang genoeg op gezocht posters had gestaan, maar in de gevangenis zouden ze hem toch niet weer kunnen gooien, die plek was zo kapot als elk ander gebouw dat er omheen stond.
Bij nog een splitsing sloeg André de hoek om. De straat voor zich was niet meer verlaten, maar buiten hem was het enige andere persoon daar een meisje. Ze liep een stukje voor André, maar hij zag geen nut in contact zoeken, wat zou het immers opschieten? Hij had een missie voor zichzelf, contact zoeken met mensen zou hem alleen maar langzamer maken. Helaas voor hem, werd zijn plan om geen contact te zoeken verstoord door een plotse hand op zijn schouder. In een reflex draaide André zich om en kwam hij oog in oog met een groepje mannen. Hoewel hij normaal gesproken zou denken aan een overval, leek dit hem nu onwaarschijnlijk. De hele stad was gebombardeerd en geld was nou niet echt meer nodig hier in de buurt, waarnaast André ook nog gekleed was in je typische oranje broekpak, enkel had hij de mouwen om zijn middel geknoopt in een poging het minder duidelijk te maken.
Door een van de mannen werd hij tegen de muur gedrukt. Alle drie de mannen leken tegelijk hun zegje te willen doen, André ving haast niet op wat ze zeiden. "Where's the USB-stick, Lawrence?" "We know you have information about PAN." "You're lucky THEMIS needs you alive, buddy. Now tell us about the USB-stick." Het was duidelijk dat er niet makkelijk gepraat kon worden met deze mannen, het was ook duidelijk dat ze hem niet zouden geloven indien hij hen zou vertellen dat hij geen idee had waar ze het over hadden. Dat weerhield André er niet van dit ook te doen.
"Get your hands off me, I've got no clue what you're talking about," zei hij terwijl hij de man die hem tegen de muur aangedrukt had van zich af duwde. Het was duidelijk wat deze mensen van hem wilde, maar André was absoluut niet van plan deze informatie af te geven. Over zijn lijk.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Soms vroeg ze zich af waar alle mensen waren gebleven. De eerste dagen na het uitbreken van de chaos waren de straten gevuld geweest met toeterende auto’s en hordes mensen – een scenario vervuld met pure paniek. De kilometerslange rijen voor tankstations stonden nog helder op haar netvlies geprent, evenals de vechtpartijen die plaatsvonden in lokale supermarkten. Gek genoeg waren er tevens mensen geweest die het plunderen van elektronicawinkels voorop hadden gesteld. Zahra had met verbazing geluisterd naar de verhalen over mensen die winkelkarren vol gloednieuwe televisies en computers naar buiten sleepten. Ergens had ze medelijden met de kortzichtigheid van die mensen, die nu ongetwijfeld begonnen te beseffen dat ze hun prioriteiten helemaal verkeerd hadden. Wat had je aan tv’s met een totale waarde van tienduizenden euro’s als geld geen rol meer speelde? Wapens en medicijnen waren het nieuwe geld.
Ze zachte avondbries voerde een geluid met zich mee. Zahra verstijfde op haar plek en tilde haar hoofd op, haar oren gespitst, wachtend tot het geluid nogmaals te horen was. Het had geklonken als iemand die ergens tegenaan schopte, tegen een vuilnisbak wellicht? Of misschien was iemand gestruikeld over een stuk puin?
Het bleef stil. Het enige dat ze hoorde, was het luide bonken van haar hart. Zahra verslapte de onbewust aangespannen greep op de band van haar rugtas en liet haar adem zachtjes ontsnappen. De verlatenheid maakte haar paranoïde.
Het was vast de wind of een dier, probeerde ze zichzelf in gedachten gerust te stellen, terwijl ze haar weg hervatte. Ze had echter pas een paar stappen gezet toen er opnieuw een geluid klonk. Ditmaal was het geen geluid dat door kon gaan als veroorzaakt door de wind – en er was maar één diersoort die kon praten. Mensen.
Zahra dook achter een donkergrijze pick-uptruck die langs de straat was achtergelaten en dook in elkaar. Terwijl ze zich verschool in de schaduwen probeerde ze te oriënteren waar de stemmen vandaan kwamen. Ze klonken dichtbij, maar niet dichtbij genoeg om de zinnen goed te kunnen horen. Slechts flarden van wat er werd gezegd bereikten haar oren en twee woorden sprongen boven de andere uit. PAN en THEMIS. De klank ervan klonk haar bekend in de oren, vertrouwd zelfs. Toch lukte het Zahra niet om de woorden meteen te plaatsen in haar geheugen, vooral niet zonder de context erbij te begrijpen.
Behoedzaam bewoog ze zich dichter naar de achterkant van de auto. Met haar handen lichtjes rustend tegen het metaal van het voertuig gluurde ze langs de achterkant heen, hopend een glimp op te vangen van de bron van de stemmen. Haar ogen gleden langs de met onkruid overwoekerd rakende stoeptegels, de gebroken ramen van gebouwen en graffiti op bakstenen muren alvorens ze in het flikkerende, zwakke licht van een paar lantaarnpalen mensen zag staan. Ze waren met z’n drieën. Zahra kneep haar ogen iets samen en tuurde in de richting van het groepje. Eén van de mannen stapte naar achter en onthulde dat er nog een vierde persoon was – ook een man, door twee anderen tegen de muur aan gedrukt.
Strengen onsamenhangende woorden dreven haar kant op. ‘We know… The PAN Project.’
Nu gingen de belletjes in haar hoofd rinkelen. Ze wist waar ze het eerder had gehoord: thuis. Op de schaarse momenten dat haar vader thuis was, was ze ’s nachts eens wakker geworden van stemmen. Hij had in de woonkamer gezeten met iemand, een stem die ze niet had herkend, en The PAN Project was meerdere malen voorbij gekomen in het gesprek, waar ze verder weinig van had begrepen. Het enige dat ze zich nog helder herinnerde van die avond, was de dringende, verontruste toon van het gesprek.
Datzelfde dwingende was te horen door de woorden die nu over de straat rolden. Zahra kon dan wel niet alles verstaan, uit de lichaamstaal van de drie mannen in donkere kleding – gevechtskleding, leek het wel – sprak duidelijk dat ze gefrustreerd en vastberaden waren.
‘…Can’t kill you… some pain… talk.’ De man die eerder een stap achteruit had gezet, reikte naar iets aan zijn middel.
‘Shit,’ vloekte Zahra zachtjes toen de man zijn arm voor zich uit stak. In zijn hand hield hij een pistool, gericht op de persoon tegen de muur. Alles in haar schreeuwde dat ze moest maken dat ze wegkwam, dat dit niet iets was dat voor haar ogen bestemd was. In plaats daarvan liet ze geruisloos haar rugtas van haar schouders glijden. Ze zette de tas naast haar op de grond, waar ze een gebroken stoeptegel opraapte. Een plan had ze niet echt, slechts een vage uitlijning ervan, maar ze kon niet toekijken hoe deze mannen een kogel door de ander heen zouden jagen – of erger. Bovendien was dit misschien wel de enige kans die ze zou krijgen om erachter te komen wat PAN en THEMIS waren – en waarom ze haar vader sinds dat gesprek niet weer had gezien.
Zahra tilde haar hand met daarin het stuk stoeptegel op en gooide het weg, zover mogelijk, in de richting van een raam dat nog niet gebroken was. Hopelijk zou het luide gerinkel van brekend glas de drie belagers lang genoeg afleiden voor de andere man om iets tegen ze uit te halen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
De bakstenen voelde koud tegen zijn rug aan, uitstekende stukken in zijn huid prikkend, zijn armen stevig vast gehouden door twee van de mannen. Het was een aardig bedreigende situatie, maar André kon niet zeggen dat hij zich nooit eerder in zo een situatie bevonden had. Het was zelfs eerder voor gekomen dat hij een van de mannen was die het slachtoffer vast hield. Nu voelde hij zich zelf geen slachtoffer, hij voelde zich gewoon oncomfortabel in de grip van deze mannen, de manier waarop ze hem vast hielden en naar hem keken, alsof hij een wild beest was. Het was duidelijk dat, als dit niet tegen hun regels was, ze hem met alle liefde dood wilde maken. Gelukkig voor André hield hij informatie die zij blijkbaar nodig hadden, dood zouden ze niks aan hem hebben, zouden ze nooit de locatie van de USB-stick vinden.
"If you know what's best for you, you'll talk. Now," zei de middelste man, een dreigende toon in zijn stem. Dreigend genoeg voor André om deze situatie bijna serieus te nemen. Hem doden zouden ze niet doen, er was dus vrij weinig waar hij bang voor moest zijn. Het ergste wat ze konden doen was hem verwonden, maar dat was niks waar André niet mee kon dealen.
De middelste man nam enkele stappen terug, zo een ruimte tussen hen creërend. André zou hem kunnen schoppen, maar dat zou niks echt oplossen. Het zou de man alleen maar bozer maken, en dat was waarschijnlijk geen goed idee, André wist immers niet hoe erg de man hem niet dood mocht maken, en hoewel zij dood niks aan André hadden, had hij zelf er ook niks aan als hij dood was. "I can't kill you, but I can give you some pain, unless you talk," sprak de man, zijn hand slipte naar zijn middel, een pistool haalde hij uit zijn holster voor hij deze richtte op André.
Een kogel wond was niet bepaald een fijn iets, maar zelfs het dreigen met zulke pijn zou hem niet aan het praten krijgen. Hij was eerder vast gehouden, beschoten en gemarteld, allemaal voor informatie. Nooit had hij iets vrij gegeven, nooit had hij zijn mond voorbij gepraat of informatie gegeven die hij niet kwijt wilde. Het maakte hem niet uit hoeveel pijn hem aangedaan werd, zijn geheimen nam hij mee tot in het graf.
"Bite me," spuwde André, wetende dat hij hier toch niet makkelijk uit zou komen. Ze geloofde hem niet toen hij zei dat hij niks van deze USB-stick af wist, dus veel zin zou het ontkennen ook niet hebben. Zelfs al had hij er echt niks vanaf geweten, zelfs al was dit hele plan onbekend voor hem, ze hadden hem toch niet geloofd, dus blijven ontkennen was zonde van zijn tijd.
Een plots geluid greep de aandacht van de drie mannen, het breken van een ruit en het gerinkel van de gevallen glas scherven. André nam deze kans om hard aan zijn armen te trekken. Beide mannen die hem vast gehouden hadden raakte elkaar hard, hoofden botsend, meteen bewusteloos. André's armen werden los gelaten toen de twee op de grond vielen. In een snelle beweging pakte André het pistool van de man vast bij de loop. Hij draaide het wapen weg van zichzelf, zo de man zijn hand forcerend mee te draaien. Eenmaal hij los gelaten had schoot André hem in zijn voet waarna hij zo snel als hij kon weg rende van de groep.
Een stemmetje in zijn achterhoofd schreeuwde naar hem dat hij de mannen volledig uit had moeten schakelen, het was immers niet alsof hij nooit eerder iemand zijn leven weg genomen had, het was tenslotte zijn baan geweest. André stopte met rennen toen hij een donker grijze pick-up truck bereikte. Hij hurkte neer naast de truck, het pistool nog steeds stevig in zijn handen en de mannen op een kleine afstand allemaal nog steeds op de grond. De middelste man hield zijn voet in zijn hand, pijn duidelijk zichtbaar op zijn gezicht.
Diep nam André adem, een kort moment voor zichzelf om in focus te komen. Het pistool in zijn hand richtte hij op de mannen, één oog dicht geknepen en zijn vinger rustend op de trekker. De adem die hij onwetend vastgehouden had liet André eindelijk los. Drie schoten volgde, een galmend geluid achterlatend in de verlaten straat. Elk schot raak, recht door het hoofd van de mannen. Het was al een tijdje geleden dat André voor het laatst iemand zijn leven genomen had voor zijn eigen goed doen, maar hij voelde geen spijt. Als deze mannen te maken hadden met PAN en THEMIS dan waren zij gevaarlijker voor de wereld dan André ooit zou zijn.
Voorzichtig ging André weer recht op staan, hij draaide zich op zijn hielen, klaar om zijn trip verder voort te zetten. Dat was toen zijn blik viel op een schaduw die geplaatst was achter de pick-up truck. Strak hield André het geweer voor zich terwijl hij langzaam naar de achterkant van de truck toe liep. In een snelle beweging draaide hij de hoek om, het pistool gericht op een meisje die zich hier achter schuilde. Ze leek ongevaarlijk, maar een boek moest nooit beoordeeld worden bij zijn cover.
Het pistool liet hij langzaam zakken, nu gericht op haar voeten, maar niet meer in haar gezicht. "Who are you?" vroeg hij, zijn blik strak op haar gezicht gericht. Wellicht was hij te wantrouwend over mensen, voor zover hij wist was ze gewoon een bijstander die schutting gezocht had toen de middelste man een pistool getrokken had. Toch was André liever zeker dan onzeker.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Het werkte. Haar worp zou geen schoonheidsprijs verdienen, maar de baksteen trof zijn doel. Het raam van de loods brak door de brute kracht die er tegenaan kwam en de scherven tuimelden door het luchtledige alvorens op de stoeptegels te belanden. Het geluid klonk als een schot in de stilte en liet haar onwillekeurig iets ineenkrimpen. De drie hoofden van de belagers draaiden tegelijk in de richting van het geluid. Hoewel hun lichamen haar zicht op de vierde persoon grotendeels blokkeerden, kon ze zien dat diegene de afleiding met beide handen aangreep om zich aan hun greep te ontworstelen. De twee mannen die hem vast hadden gehad, zakten in elkaar op de grond. Toch kon Zahra zich niet ontspannen tot ook de man met het pistool uitgeschakeld was. Met lichte bewondering – en tevens een vleugje jaloezie – keek ze toe hoe de man de ander het pistool met een paar vlugge bewegingen afhandig maakte. Veel verstand van vechten had ze niet, maar zelfs zij kon zeggen dat de bewegingen er geoefend uitzagen, alsof hij precies wist wat hij deed. Echter, toen de man die nu het pistool had een schot loste en vervolgens haar richting uit kwam rennen, begonnen de zenuwen in haar zich opnieuw te roeren. Dit was het deel dat ze niet doordacht had. Hoe vroeg je aan een gewapend persoon in een kapotte wereld waar zijn belagers het in godsnaam over hadden gehad?
Zahra dook dieper weg achter de auto terwijl ze in gedachten een schietgebedje deed dat de man door zou rennen. Die hoop vervloog als sneeuw voor de zon toen ze de voetstappen hoorde afremmen. Een schaduw viel naast de voorkant van de auto op de grond. Niet lang daarna verscheen de man in haar zicht. Hij stond bij de motorkap en had haar nog niet gezien. Ze stond op het punt om ofwel weg te rennen ofwel haar aanwezigheid kenbaar te maken, toen de man het pistool hief en richtte. Een salvo van drie schoten sneed door de stilte. Zahra sloeg een hand voor haar mond om te voorkomen dat ze geluid maakte en gluurde langs de achterkant van de auto heen. Meteen wenste ze dat ze dat niet had gedaan. Zelfs vanaf deze afstand was te zien dat de drie mannen niet meer in leven waren. Drie lichamen in een plas bloed. Drie perfecte schoten.
Nog steeds met een hart dat als een bezetene tekeer ging in haar borstkas bewoog ze zich terug – om recht in de loop van een pistool te kijken. Geschrokken deinsde ze achteruit, terwijl ze overeind krabbelde van de grond en haar handen omhoog hield om te laten zien dat ze geen bedreiging vormde. Van het wapen gleed haar blik naar het gezicht van de persoon die haar onder schot hield. Hij was nog helemaal niet zo heel oud, zag ze nu. Toch twijfelde ze er niet aan dat hij ook een kogel door haar lichaam zou jagen als ze een verkeerde beweging zou maken.
Zahra durfde zich pas weer te bewegen toen hij het pistool iets liet zakken, hoewel ze zich nog steeds niet bepaald op haar gemak voelde nu het wapen naar haar voeten wees.
‘I am the person who kept those guys from shooting you,’ antwoordde ze met een rukje van haar hoofd in de richting van zijn drie belagers. ‘So I would really appreciate it if you don’t shoot me in the feet.’

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Het antwoord dat hij kreeg was niet echt onderuit te komen. Waarom ze hem geholpen had was nog onbekend voor hem, maar hij was haar hier hoe dan ook dankbaar van. Natuurlijk vond André het een leuke gedachte dat het hem zonder haar hulp ook wel gelukt was, echter zorgde haar hulp er wel voor dat dit sneller gebeurde, en daar was hij dankbaar voor. Kort zuchtte hij voor hij het slot weer terug klikte op het pistool. Vervolgens stak hij deze tussen zijn rug en broek. Had hij een riem om gehad dan had hij het pistool daar tussen geklemd, maar helaas waren riemen niet toegestaan bij het gevangenis uniform. Je kon een riem veel te makkelijk als wapen voor jezelf en een ander gebruiken. Jezelf verhangen met een riem was te makkelijk, en dood was vaak een te aardige straf voor de mensen die zich achter die tralies bevonden.
"Fair enough. Thank you for that," knikte André. Ze had het niet hoeven doen, maar dat wist zij zelf zeker ook wel. Toch kon André het niet helpen zich af te vragen waarom ze het gedaan had. Wat voor goeds haalde zij nou uit deze situatie? Goede karma misschien, maar daar geloofde André eigenlijk niet in. Hij had te veel slechte dingen gedaan voor enige goede karma, maar toch kwam hij overal eigenlijk best goed onder uit. De laatste keer dat hij een betaalde klus gedaan had werd hij dan wel opgepakt, maar in totaal had hij toch maar anderhalve maand in de bak gezeten, dat terwijl hij levenslang had gekregen. Hij had geluk dat Californië al sinds 2006 geen doodstraf meer uit gaf, anders was dat zeker geweest wat hem voorgeschreven was. Op de één of andere manier kwam André overal wel goed uit. Zelfs op momenten waarvan hij niet eens vond dat hij het verdiende een goed einde te krijgen. Wellicht zat er dan toch een soort bescherm engeltje op zijn schouder, niet dat dat iets was waar hij wel in geloofde. André geloofde eigenlijk helemaal nergens in. Als er een God was had die hem waarschijnlijk allang uitgeschakeld, er waren genoeg kansen geweest voor God om voor altijd van André af te zijn, toch was dit nooit gebeurt, daarom geloofde André niet.
Kort liet André zijn blik op het meisje rusten, een zwakke frons spelend op zijn gezicht terwijl hij zich probeerde te bedenken wat hij moest doen, weg lopen, of haar toch vragen waarom ze het deed. Of hij met deze nieuwsgierigheid kon leven wist hij niet. Als hij het nu niet vroeg zou hij er nooit achter komen. Het was nu of nooit.
"So why did you do it?" Hij vroeg het op een aardig casuele manier, alsof hij niet zojuist nog een pistool op haar gericht had. Het was soms immers beter om het verleden achter je te laten, zelfs als dat verleden enkele minuten geleden was.
Rustig liet André zichzelf tegen de achterkant van de truck leunen, zijn armen over elkaar geslagen terwijl hij zijn blik strak op het meisje hield. Ze kwam hem alles behalve bekend voor, wat niet gek was, maar het zei hem in ieder geval dat ze niet uit crimineel milieu kwam. Dat was op zichzelf al een geruststelling, het betekende dat zij hem ook niet zou kennen, tenzij ze natuurlijk zijn gezicht op een 'gezocht'-poster had gezien, maar wie onthield nou ooit de gezichten op die posters? Zelfs sommige politie agenten hadden hem niet herkent, en het was letterlijk hun baan om hem te vangen.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Een paar seconden hing er een gespannen stilte tussen hen in. Het enige dat bewoog, waren een paar pluisjes die door de lucht zweefden en enkele losgeraakte lokken uit haar paardenstaart, die zachtjes meedeinden met de wind. Pas toen de jongeman de vergrendeling op zijn pistool zette en het wapen wegstopte, durfde Zahra de spanning uit haar houding te laten varen. Ze drukte haar mondhoeken omhoog tot een flauwe glimlach als reactie op zijn bedankje. Misschien zou ze hem terug moeten bedanken voor het feit dat hij niet had besloten dat zij het leven ook niet meer waardig was, maar hij moest dat maar beschouwen als een wederdienst voor het feit dat zij hem had geholpen.
Het gemak waarmee hij overschakelde van iemand onder schot houden naar nonchalant een vraag stellen, overrompelde haar. Zahra knipperde even met haar ogen voor ze zich herstelde.
‘THEMIS and PAN,’ antwoordde ze. ‘That's what those men asked you about. What is it?' Ze hield haar hoofd iets schuin en keek hem aan. Vragen of hij überhaupt wist waar die termen voor stonden, of hij daar meer over wist, deed ze niet. Ze had hem het niet horen ontkennen toen de mannen hem ernaar hadden gevraagd, niet overtuigend althans. Bovendien waren de drie aardig zeker van hun zaak geweest dat ze de juiste te pakken hadden. Zahra hoopte met heel haar hart dat hij een antwoord had dat het gesprek van haar vader met de onbekende man verhelderde.
Haar ogen volgden zijn bewegingen op het moment dat hij zijn armen over elkaar sloeg en tegen de truck aan leunde. Ze benijdde hem om de ontspanning die hij uitstraalde. Hoe kon hij zich zo kalm voelen terwijl hij nog geen vijf minuten geleden een pistool op zich gericht had gehad? Tenzij… Tenzij het niet de eerste keer was dat iemand hem met een wapen bedreigd had. Zahra streek een paar haren uit haar gezicht en nam hem nogmaals in zich op, ditmaal zonder dat ze zich zorgen hoefde te maken over de vraag of ze neergeschoten zou worden of niet. Zijn gezicht straalde dezelfde kalmte uit als zijn lichaam – de vibe alsof hij wist dat hij de controle had in deze situatie. Ze dacht even aan het pistool dat ze in haar rugzak had zitten – een domme plek om het op te bergen eigenlijk, aangezien ze in een noodsituatie waarschijnlijk al dood zou zijn voor ze überhaupt haar rugtas had kunnen pakken – en dat zij lang niet zo vaardig was met een wapen als hij. De korte mouwen van zijn shirt lieten twee gespierde armen bloot. In gedachten maakte Zahra de aantekening dat ze het ook in een gevecht zonder wapens heel waarschijnlijk niet van hem zou kunnen winnen.
Haar wenkbrauwen bewogen zich iets naar elkaar toe in een lichte frons toen haar oog viel op de oranje broek. Nu had ze niets tegen op broeken in felle kleuren, maar het leek haar niet zijn kledingstijl. Toen ze beter keek zag ze dat het geen broek was, maar een broekpak waarvan hij de mouwen om zijn middel had geknoopt. Langzaam maar zeker begon het haar te dagen. Ze durfde haar leven erom te verwedden dat op de rug van het broekpak de letters van de California State Prison te Sacramento stonden.
‘Nice outfit’, merkte ze luchtig op. Het kon niet anders dan dat hij haar had zien kijken, dan dat hij het besef in haar ogen had gezien. Het zou geen zin hebben om zich van de domme te houden daarover.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Haar vraag was niet zozeer een verrassing. Zelf zou hij ook nieuwsgierig zijn naar deze namen als hij zo een gesprek opgevangen had. Toch was André weerhoudend. Hij was onzeker of haar de waarheid vertellen een slim plan was. Voor zover hij wist was zij, net als de andere mannen, gestuurd door THEMIS om er achter te komen wat André precies wist. Als hij alleen de locatie van de USB-stick wist vormde hij waarschijnlijk niet een super groot gevaar. Helaas voor hen was wat er op de USB-stick zelf stond ook informatie die André wist. Hij kende het misschien niet tot in detail uit zijn hoofd, maar in grote lijnen was het zeker wel bekend bij hem. Bekend genoeg om te weten dat wat er nu gaande zeker het werk van THEMIS was.
"Dat is inderdaad waar ze mij naar vroegen," knikte André. Het was duidelijk dat hij de controle hield in dit gesprek. Zelfs met het pistool uiteindelijk uit zijn handen, de overhand lag nog steeds aan zijn kant. Haar beantwoorden hoefde hij niet indien hij dit niet wilde, zonder enige moeite zou hij hoogstwaarschijnlijk weg kunnen lopen van het gesprek en het daarbij ten einde brengen. Toch besloot André ervoor om dit niet te doen. Het zou hem geen erg kwaad doen indien hij wel een antwoord bood, in het ergste geval werkte ze wel voor THEMIS en zouden zij er achter komen wat hij wist, voor hem zou het toch weinig verschil maken. "THEMIS is een maatschappelijke organisatie, PAN is een plan gemaakt door de desbetreffende organisatie," knikte André. Het was een aardig vaag antwoord, veel informatie kon ze hier zeker nog niet uit halen, maar dat hoefde ook niet. Soms kon het niet veel kwaad om minder te weten dan je oorspronkelijk zou willen.
Met zijn blik gefixeerd op het meisje was het onmogelijk voor hem om niet te zien hoe ze hem ook bekeek. Haar manier van kijken was echter anders dan normaal. De meeste mensen keken naar hem puur om iets leuks te hebben om naar te kijken. Zij leek hem echt in haar op te nemen. Het was niet iets dat André gewend was van mensen, maar als hij eerlijk was vond hij dit een stuk fijner. Hij voelde zich minder een object en meer een mens, iets dat niet vaak voor kwam bij hem.
Iets in haar gezicht leek te veranderen toen ze zijn kleding kreeg te zien. De broek gaf het duidelijk weg, zo een vel oranje broek zag je maar bij twee soort mensen, gekken, en gevangenen, vaak genoeg overlapte die twee categorieën. Bij André zou het niet gek zijn uit te gaan van het latere. Als een gek zag hij er niet uit, als een gevangenen zeker wel. Zelfs zonder de kleding, hij zag er uit als een misdadiger, een look die hij best goed kon hebben, als je het hem vroeg, natuurlijk.
"Vind je? Oranje is normaal niet echt mijn kleur," zei hij, een zwakke grijns spelende op zijn gezicht terwijl hij een korte blik wierp op zijn eigen outfit. Het was zeker wel een look.
Kort hief hij zijn blik weer op om oogcontact te maken met het meisje. "Wat doet een meisje zoals jij in een buurt zoals dit? Ik hoop dat je weet dat het erg gevaarlijk is op straat, mannen worden zomaar neer geschoten," sprak hij, zijn woorden gevolgd door een kort knikje naar de drie lijken die een eindje verder op rechts van hen lagen. Wellicht was het nog te vroeg om hier 'grapjes' over te maken, maar droge humor was André zijn manier van dealen met het leven. Geen mens kon zomaar iemands leven weg nemen zonder hier gevoelens over te krijgen. André dealde met deze gevoelens door droog humor en slechte grapjes. Het was geen goede eigenschap, maar het werkte voor hem.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
'Een maatschappelijke organisatie?' Zahra knikte langzaam, haar wenkbrauwen sceptisch iets omhoog bewogen terwijl ze een blik wierp op de drie dode mannen een eindje verderop. 'Ik wist niet dat maatschappelijke organisaties zich tegenwoordig bezighouden met mensen opsporen en bedreigen. En dat ze zo gevaarlijk zijn dat ze dat met de dood moeten bekopen.' Ze keek terug naar de jongeman voor haar en trotseerde zijn blik. Hij keek ontspannen doch vastberaden, alsof hij niet van plan was haar meer te vertellen dan hij zojuist had gedaan. Toch weerhield haar dat er niet van om hem duidelijk te laten blijken dat ze niet tevreden was met zijn antwoord. Wat hij bovendien niet wist, was dat dit niet de eerste keer was dat ze de termen hoorde. Haar vader was er mee bezig geweest - hoe wist ze alleen niet precies, maar zijn werkveld kennende zou het eerder een politieke of militaire organisatie zijn geweest. Of een combinatie van beide, constateerde ze in gedachten, terugdenkend aan de strakke handelswijze en de identieke outfits van de drie mannen. De jongeman nam niet eens de moeite om zijn outfit te verklaren, om er een excuus voor te bedenken die de waarheid verdrong. Hoe langer ze met hem praatte, hoe dreigender ze hem over vond komen, juist door de nonchalance in zijn bewegingen en woorden. Hij was gevaarlijk en dat wist hij. En hij genoot ervan. Haar verstand schreeuwde dat ze ver uit zijn buurt moest komen, evenals de adrenaline gemengd met het vleugje angst die door haar lichaam raasde. Aan de andere kant, echter, voelde ze zich niet meteen bedreigd in zijn aanwezigheid. Het was tegenstrijdig - híj was tegenstrijdig. Hoe hij in koelen bloede drie mensen had neergeschoten en nu hier op zijn gemak een praatje stond te maken. Het intrigeerde haar.'Ja, de kleur staat je goed', knikte ze, meegaand in zijn toneelspelletje. 'Het is echt zo'n "iedereen kan mij al vanaf honderden meters afstand zien"-kleur. Erg praktisch in deze verwoeste wereld. Vooral als je wordt achternagezeten door een... maatschappelijke organisatie.'Haar hartslag schoot omhoog bij het horen van zijn volgende woorden. Was het een verkapt dreigement? Het zou daarvoor door kunnen gaan, maar zijn luchtige toon klonk niet alsof hij haar bedreigde. 'Mannen worden zomaar gemarteld als meisjes zoals ik dat niet voorkomen', wierp ze tegen, waarna ze haar houding iets meer ontspande en een serieus antwoord gaf op zijn vraag. 'Ik ben op weg naar het zuiden. Ik weet dat het gevaarlijk is - je hebt geen idee.' Ze lachte even verbitterd. Ze kon haar gekneusde ribben nog voelen als ze een onverwachte beweging maakte en de beelden van groepjes bandieten, plunderaars en andere losgeslagen mensen stonden helder op haar netvlies gebrand. 'Maar een andere optie heb ik niet.' Zahra hield haar hoofd iets schuin en nam hem nogmaals in zich op. 'Tenzij jij je aanbiedt als reisgenoot.' Ergens kon ze niet geloven dat ze dit werkelijk voorstelde, maar ze had hem zien vechten en samenreizen met hem zou haar een stuk meer veiligheid bieden. 'En dat is niet alleen voordelig voor mij', zei ze snel voor hij het af zou slaan zonder erover na te hebben gedacht. 'Die organisatie die die mannen op je af heeft gestuurd, zal dat ongetwijfeld nog een keer doen als je iets hebt dat zo belangrijk voor je is. Je lijkt me niet het type dat samen zou reizen, dus zij verwachten vast ook niet dat je samen zou reizen, laat staan met een meisje. Het zou een goeie dekmantel voor je zijn, in ieder geval voor een tijdje.'

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Kort volgde hij haar blik richting de dode mannen iets verder op, hij kon het niet laten om een zachte lach uit te laten. Wellicht was dit niet het soort scenario waar iemand zou moeten lachen, maar André vond het aardig grappig, niet dat er drie mannen dood waren, maar het feit dat zij oprecht wel van een maatschappelijke organisatie kwamen. "Maatschappelijke organisaties komen in alle maten en vormen, sommige houden zich bezig met het leren van rekenen aan kinderen, andere met het opsporen en bedreigen van mensen." Of THEMIS echt onder een maatschappelijke organisatie viel wist hij niet zeker, maar André was dan ook geen woordenboek, hij wist de betekenis niet uit zijn hoofd, toch paste het er wel bij als je het hem vroeg. THEMIS hield zich druk bezig met maatschappelijke problemen en probeerde oplossingen voor deze problemen te vinden. Helaas voor de maatschappij waren deze oplossingen niet altijd even ethisch en moreel aanvaardbaar. André zou zelfs zeggen dat hun oplossingen aardig inhumaan waren. Het bombarderen van steden en het uitroeien van de ongewilde mensen leek hem nou niet de beste oplossing voor de problemen waar hun maatschappij mee te maken had. Wellicht was André ver gegaan in het onmiddellijk doden van de mannen, maar hij had zijn redenen er bij. Ten eerste dacht hij absoluut niet dat ze hem ooit vrij hadden laten gaan, en in het geval dat ze dat wel deden, hadden ze zelf naar hun hoofdkwartier kunnen gaan om de baas zijn locatie te laten weten. Dan zou André wellicht nog meer mensen achter zich aan krijgen, niet dat hij zoveel belang zag in de USB stick, maar als ze één keer mensen achter hem aan sturen, zullen ze dat vast ook een tweede keer doen. Vaker dan dat wellicht niet, maar één keer is wel genoeg voor hem.
Een korte lach verliet wederom zijn lippen bij haar opmerking. Oranje was niet de meest voor de hand liggende kleur om te dragen wanneer je op de vlucht was voor zowel de autoriteiten en een willekeurige organisatie die iets van je wilde. Het was ook zeker niet zijn eerste keuze geweest, maar een nieuwe broek vinden zou ook zo één, twee, drie niet gebeuren. Hij moest het er maar mee doen tot hij iets nieuws had, of tot hij langs modder kwam en zijn broek daarmee kon insmeren, dat was ook nog altijd een optie. "Ja hé? Ik vind het altijd wel leuk als ze me al kunnen zien aankomen, dat maakt het toch wat spannender. Is toch niet leuk als je onopgemerkt langs kan komen? Dat haalt wel een beetje van de spanning weg." Opvallen was natuurlijk niet zijn plan geweest, maar ergens zat er ook wel weer een extra uitdaging in het dragen van een oranje broekpak. Het maakte André's plan net wat spannender, en hoewel de man van rust hield, kickte hij wel op wat extra spanning, extra gevaar. Het geluid van kogels die vlogen, bloed dat overal terecht kwam, schreeuwende mannen en een kogel zelf opvangen. Het was wat het leven spanning gaf. Als André zo een gevecht zou krijgen en alsnog zijn plan zou kunnen voltooien zou hij blij zijn. Het was natuurlijk niet normaal om zoiets te willen, te verlangen naar gevaar en bloedschot, maar deze gevoelens had André al lang gevoeg gehouden voor hem om geleerd te hebben zichzelf te accepteren hoe hij is.
Een zwakke grijns verscheen op André zijn gezicht. Dit meisje was pittig, niet zo bang als de meeste leken. Het was leuk, een uitdaging, iets nieuws. De meeste vrouwen die André kende waren nu allang weer van hem weg gerend, gevlucht gewoon. André vond het wel leuk dat dit meisje dat niet deed. "Wat is er in het zuiden?" vroeg hij, een wenkbrauw opgetrokken. Het was lichtelijk toevallig, André zijn weg was ook het zuiden opgericht, voor nu dan. Wat hij zou doen eenmaal hij zijn handen op de USB-stick had wist hij nog niet zeker, maar dat was een probleem voor dan, niet iets waar de jongen zich nu al mee bezig hoefde te houden. Wederom trok hij een wenkbrauw op bij haar woorden. Ze moest vast gek zijn. André was niet het soort persoon waarmee je wilde reizen, zijn uiterlijk zei daar al genoeg over. Er moest serieus een schroefje los zitten in haar hoofd als ze met een voortvluchtige wilde reizen. "Je bent gek," lachte hij, zijn hoofd kort schuddend. Haar argument was echter aardig goed, het zou de organisatie zeker van hun à propos gooien, maar het zou hem ook langzamer maken, en haar in meer gevaar brengen. "Je wilt samen reizen met een crimineel, ik hoop dat je je er van bewust bent hoe idioot dat klinkt," vertelde hij haar. Hij hoopte dat het inmiddels wel tot haar doorgedrongen was dat hij een crimineel was. Daarnaast wist ze niet eens waarvoor hij in de bak zat, voor zover zij wist at hij kinderen als ontbijt. Het was erg onverantwoordelijk van haar, maar des te langer André er over nadacht, des te aantrekkelijker het aanbod klonk. Langzaam knikte de man, waarna hij zijn hand naar haar uit stak. "André," zei hij haar. "Het lijkt me goed om elkaars naam te weten als we samen gaan reizen."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld