Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Only in darkness can you see the stars

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:

“Light thinks it travels faster than anything, but it is wrong. No matter how fast light travels, it finds the darkness has always got there first, and is waiting for it.”

---

Zahra Ferryn Laverne

"They left us alone
Kids in the dark
To burn out forever
Or light up a spark"

Met de leukste

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:

Danyon Clive Flyntt

"I feel so extraordinary
Something's got a hold on me
I get this feeling I'm in motion
A sudden sense of liberty."

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Vlucht. Red jezelf, en zorg dat je niet de laatste bent van je soort. Vlucht voor de dood; vlucht voor de koning. Vermijd de grenzen van Avaros. Bescherm jezelf.
Daneyons blik focuste zich op de verschillende schimmen in de duisternis van de storm. Regen kwam met bakken uit de lucht vallen en nu de avonduren ingingen, werd het bos bedekt in een donkere schaduw. Zes schimmen. Zes zichtbare soldaten, wellicht meer in de verte. Daar ging zijn rustige reis door de regen. Het knusse gevoel en het rustgevende geluid waren ruw onderbroken door de soldaten die uit de bomen kwam springen. Zouden ze het ooit opgeven?
In eerdere confrontaties hadden ze hem gewaarschuwd. Ze hadden met hem willen onderhandelen. Ze hadden hem wijs gemaakt dat hij gespaard werd als hij niet zou tegenstribbelen. Zouden er mensen zijn die in die onzin trapten? De afgelopen tijd gaf hij het leger van de koning de kans niet meer om hem te waarschuwen. Zijn eerdere moorden moesten een waarschuwing zijn voor hen: ze moesten hem verdomme met rust laten.
Daneyon greep naar zijn dolk, wetende dat dit een gevecht was die hij niet zonder kon overleven. Het lemmet van het mes sneed langs zijn onderarm, waardoor een diepe snee ontstond. Er ontstond een korte pijnprikkel die hij maar kort voelde. Het bloed stroomde over zijn huid, maar enkele druppels zweefden door de lucht en dansten om het lemmet van zijn dolk. Al bij de eerste druppel die het zilver raakte, begon de dolk zich op te laden. Kleine bliksems schokten rondom het wapen, waarmee de omgeving een stuk verlicht werd.
De macht die hij met het wapen had, deed iets met hem. De soldaat die de eerste aanval in wilde zette, verstarde bij het zien van zijn kracht. Die angst, die afschuw, het gaf hem macht. Het toonde aan hoe sterk hij was. Hij deinsde niet terug voor de soldaat die zijn aanval had onderbroken. In plaats daarvan rende hij doelbewust op de persoon af en stak de punt van het wapen in zijn nek, waardoor de man direct ineen zakte. De aanval was gezet, het gevecht was begonnen.
Zijn genadeloze actie zorgde ervoor dat de andere soldaten niet dezelfde fout begingen als de eerste. Hoewel zij met zwaarden vochten, was Daneyon niet in het nadeel. Behendig dook hij onder de zwaaien door en raakte de mannen op onaangename plekken. Zijn bloed zorgde ervoor dat hij controle kon uitoefenen op de kracht die heerste in zijn wapen. Het bloed dat zich vermengde met de bliksem kleurden rood en met zijn vrije hand trok hij die bliksem van het lemmet. Hij wierp zijn hand naar voren, waardoor de wolk van bliksemschichten op een tweetal afging. Een soldaat die hem van achter wilde benaderen, moest het bekomen met zijn leven. Daneyon draaide zich met een ruk om en hief zijn vrije hand omhoog. Voor enkele seconden doofde de schichten rondom zijn wapen, omdat zijn focus lag bij de soldaat tegenover hem. De soldaat was tegen eigen wil in tot stilstand gekomen en begon gorgelende geluiden te maken, terwijl bloed uit zijn mond begon te sijpelen. Zodra zijn kracht de man losliet, zakte hij als een zoutzak op de grond neer. Nog twee stonden overeind, nog een was op de grond geveld en deed aanstalten om overeind te komen. Vastberaden rende Daneyon op een van de overeind staande mannen af, die heldhaftig op hem af kwam rennen. Tijdens zijn sprint, begon zijn wapen weer op kracht te komen. De man was sneller met zijn wapen dan hij liet lijken, waardoor Daneyon een klap in zij niet volledig kon voorkomen. Op het moment dat het zwaard zijn schouder raakte, stak Daneyon zijn dolk in de pols van de man, die schreeuwend zijn wapen liet vallen. Daneyon trok het wapen uit zijn arm en schopte de man tegen de grond. Net op tijd dook hij weg voor het zwaard van de andere soldaat. Met een flink zwaai liet hij zijn dolk langs de enkel van de man glijden, waardoor zijn hemstring met een harde klap los spatte. De man viel wankelend op de grond en Daneyon stak zijn dolk door zijn slaap om hem uit zijn lijden te verlossen. De soldaat die enkele seconden geleden nog op de grond had gelegen, was ondertussen overeind gekomen en strompelde op Daneyon af. De adrenaline begon langzaam uit te werken, nu het einde van het gevecht in zicht was. Buiten adem stopte hij zijn wapen weg en stak deze in zijn schede. Hij bleef stilstaan en keek naar de jongeman. Zijn blik straalde woede uit, maar tegelijkertijd doodsangst.
‘Vlucht, jongen. Vertel ze dat dit niet weer hoeft te gebeuren als ze me met rust laten.’
Tevergeefs. De jongen hief zijn zwaard terwijl de tranen in zijn ogen stonden. ‘Je hebt hem vermoord! Je hebt mijn vader vermoord!’
Kort sloot Daneyon zijn ogen. Hij had het geprobeerd. De jongen kwam schreeuwend op hem afgerend, maar stopte abrupt. Hij verloor de grip op zijn zwaard, die kletterend op de grond viel. Zodra Daneyon zijn ogen weer opende, zag hij de wanhoop in de jongen zijn ogen.
‘W-wat gebeurd er? Laat me met rust! Monster!’ Na die woorden volgden nog een hoop andere beschuldigingen. Zijn mond werd gesnoerd doordat hij eigenhandig zijn nek brak.
Daneyon zakte door zijn knieën, zichzelf eindelijk toegevend aan de uitputting en de pijn nu de strijd was afgelopen. Zijn handen tintelden en verslagen staarde hij naar het bloed dat over zijn arm droop. Door de regen leek het gevecht nog bloederig dan het daadwerkelijk was. Opgelaten blies hij zijn adem uit, terwijl hij zich omdraaide en daardoor in de modder zat. Hoeveel van deze gevechten zouden er nog komen? Het begon een gewoonte te worden. Ondertussen was hij de tel kwijt hoeveel slachtoffers hij gemaakt had.
Wellicht had de jongen gelijk, wellicht waren hij en zijn volk monsters.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Daneyon Flyntt was een bijzonder onvindbare man geweest. Tussen het moment dat Nathaniel zijn pijlen op hem had gericht en het moment dat ze nauwkeurig genoeg hadden kunnen bepalen waar hij zich bevond, hadden bijna drie maanden gezeten. Lange tijd hadden ze achter de feiten aangelopen. De geruchten die zich fluisterend de ronde deden door kleine dorpjes bereikten hen altijd te laat en bijna nooit was er iemand die hen met zekerheid kon vertellen welke kant hij op was gereisd. Wat hen uiteindelijk naar hem toe had geleid, was het spoor van dode soldaten dat hij achterliet. Dat was één van de redenen die de urgentie om hem te vinden nog groter maakte: generaal Cassion was hem op het spoor – en die zou niet opgeven tot hij dood was.
Drie maanden had het hen gekost om hem te kunnen vinden. Dat had het des te frustrerender gemaakt dat hij hun aanbod had afgewezen zonder er ook maar een seconde over na te denken. Zij was erbij geweest de vorige dag in Aldrovar, toen Nathan en Yoel hem aan hadden gesproken en het aanbod hadden gedaan. Zelf had ze zich op de achtergrond gehouden, leunend tegen de muur met de capuchon van haar mantel over haar hoofd getrokken, terwijl ze had geluisterd naar de woordenwisseling en Daneyon vanuit haar ooghoeken in zich op had genomen. Ergens had het onwerkelijk geleken hem in levende lijve te zien. De geruchten over een onverslaanbare man die met bliksem kon gooien waren wijdverspreid – niet altijd accuraat, maar wel altijd ontzagwekkend. Hij zou een ongelooflijk goede aanwinst voor de rebellen zijn. Maar Nathan en Yoel hadden hem niet weten te overtuigen. Zahra was ervan overtuigd dat het haar misschien gelukt was. Zij kon hem immers op een veel beter niveau begrijpen dan de andere rebellen ooit zouden kunnen, maar ze had zich stil gehouden. Ze had de indruk gekregen dat Daneyon toch niet overstag zou zijn gegaan zolang Nathan en Yoel erbij waren.
Daarom liep ze in haar eentje over het modderige bospad, haar blik gefixeerd op de schim die zich een eind voor haar bevond, terwijl ze de afstand tussen hen stukje bij beetje verkleinde. In haar hoofd maalden de woorden die ze tegen hem zou zeggen. Hoe kon ze het, het beste brengen? Hoe kon ze de woorden zo formuleren dat hij haar uit zou laten praten en erover na zou denken in plaats van het opnieuw direct af te wijzen? Ze was er net over uit toen de hel was losgebarsten. Dichtbij genoeg voor haar om door het gordijn van regen heen te kunnen zien dat Daneyon belaagd werd. Te ver weg voor haar om direct in te grijpen – en tegen de tijd dat ze dichterbij was, verscholen in de schaduwen van de bomen langs het pad, zag ze dat hij geen hulp nodig had. Nog maar één aanvaller stond overeind, wankelend en gewond, maar met zijn zwaard vastberaden geheven. Haar ogen werden groter toen de soldaat bevroor in zijn pas. Het wapen ontglipte aan zijn grip en zijn handen bewogen zich richting zijn eigen hoofd. Met ingehouden adem keek Zahra toe hoe de jongen zijn eigen nek brak. Het misselijkmakende geluid van brekende botten was boven de regen uit te horen voor zijn levenloze lichaam ineenzakte op de grond. En al die tijd had Daneyon nauwelijks een centimeter bewogen. Zahra zou liegen als ze zou beweren dat ze nog steeds niet begreep waarom mensen bang voor hem waren als ze dit hadden gezien. Echter waren het vooral de woorden die de jongen had gesproken die door haar hoofd bleven galmen. Je bent een monster.
Ze stond op het punt om haar aanwezigheid kenbaar te maken toen er in de regen nog twee schimmen opdoken – nog twee soldaten. Ze hadden zich ongetwijfeld verstopt om te wachten tot Daneyons aandacht verslapt was. Alleen de plassen op het zandpad verraadden hen. Zahra zag Daneyons schouders verstrakken. Hij bleef nog even zitten, liet de volgende aanvaller nog een tikkeltje dichterbij komen, voor hij overeind vloog. Het verrassingseffect overrompelde de soldaten voor een fractie van een seconde. Terwijl Daneyons zwaard het hart van de linker man doorboorde, dook Zahra op de andere soldaat af. Hij stond slechts een paar meter bij haar vandaan en zag haar niet. Ze balde haar hand tot een vuist en ademde scherp in. Op het moment dat ze haar hand weer opende, schoten stralen helder, amberkleurig licht uit haar vingers. Voordat de soldaat goed en wel doorhad wat er gebeurde, doorkliefde het licht zijn keel. Hij zakte dood neer op de grond. Zahra keek er even naar. Het licht in haar vingers doofde langzaam uit en liet een tintelend gevoel achter.
Het was alsof de hemel zelf huilde om de levens die weggenomen waren deze avond. Zware druppels daalden neer uit de wolken, tikten op het bladerdak alvorens hun weg naar de grond te vinden, waar ze zich vermengden met het bloed en de modder. De nacht liet alles er nog bruter uitzien dan het was. Er waren nu geen zonnestralen die de wereld inkleurden met vrolijke tinten, geen vogels die onverstoord hun liedjes zongen en geen zorgeloze, blauwe lucht. De nacht toonde genadeloos de ware aard van dingen.
Toen ze opzij keek naar Daneyon, zag ze dat hij haar aanstaarde. Ze wist niet of dat was omdat hij haar herkende van gister of omdat ze zojuist haar gave had gebruikt – of wellicht was het een combinatie van beide.
‘Je zou ons aanbod moeten heroverwegen,’ zei ze. Ze keek naar de dode soldaten. ‘Zij zijn de monsters. Niet wij.’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Voor een kort moment had het felle licht hem overrompelt. Bijna had hij uit reflex zijn wapen richting de persoon naast hem gebruikt. Op momenten als deze nam zijn instinct het over en deed hij er alles aan zichzelf te verdedigen. In deze staat had hij dingen gedaan waar hij niet trots op was. Gelukkig voor het meisje was het gevecht ten einde en wist Daneyon zichzelf snel te herpakken. Hij besefte zich dat het meisje hem geholpen had. Niet dat het nodig was, hij had de situatie onder controle.
Daneyon stopte zijn wapen opnieuw weg en bestudeerde de persoon die hem zojuist ten hulp geschoten was. Haar blik was eerst op haar hand gericht, waar het intense licht uit voortgekomen was. Vervolgens keek ze naar het lichaam dat nu levenloos op de grond lag. Rondom het gapende gat waren duidelijke brandwonden te zien. Het was een luguber beeld, maar de jongedame toonde weinig emoties. Ze had het vaker gedaan.
In een flits, slechts een fractie van een seconde, hoorde hij geschreeuw echoën in zijn hoofd. Zijn naam werd geroepen, gevolgd door een kreet die door merg en been ging. Hij zag bloed over de houten vloer stromen, die daarmee alle nerven vulden. Daneyon knipperde enkele keren met zijn ogen en ademde diep in. Hij negeerde de terugkerende herinnering en bleef zich focussen op de jonge vrouw voor hem. Haar blik richtte zich nu ook op hem, daarbij een paar woorden uitsprekend die hem verwarden. Het duurde even voor hij begreep waar ze het over had. Nu ze nat was van de regen, bevuild door modder en gehuld was in de schaduw, had hij haar bijna niet herkend. Hij was goed met gezichten, maar zou haar niet herkend hebben als ze hem niet een klein beetje geholpen had met haar opmerking.
Daneyon lachte spottend en wendde zijn blik af. ‘Als dat is waarvoor je hier bent had je jezelf die moeite beter kunnen besparen.’ Het aanbod voelde als een afdankertje. Jarenlang was hij op de vlucht. Hij had de hulp van anderen niet nodig. Groepen zijn sterker, dat is een feit. Maar, een belangrijker feit is dat groepen kwetsbaarder zijn. Sterker nog, híj werd kwetsbaarder in een groep. Dat had hij op de harde manier geleerd.
‘Je kunt mijn hulp anders goed gebruiken,’ sprak de mysterieuze vrouw tegen.
Een zelfvoldane glimlach verscheen op zijn gezicht. ‘Als dat je een goed gevoel geeft, prima. Maar ik had de situatie onder controle.’ Hoewel het niet vervelend was dat ze te hulp schoot, hadden de twee nieuwe soldaten amper een dreiging voorgesteld. Het was slechts een wanhopige actie dat de twee alsnog tevoorschijn waren gekomen om hem te verrassen. Men vergat de aard van zijn kracht: bloed. Hij kon het bloed beïnvloeden, maar om de substantie te beïnvloeden, moest hij eerst de aanwezigheid van de vloeistof voelen. Hij voelde de aanwezigheid van mensen, zoals mensen aanrakingen voelde. Ze moesten daarvoor dichtbij genoeg zijn, maar in een een-op-een gevecht was dat nooit een probleem. In een verrassingsaanval evenmin.
‘Dat bedoel ik niet,’ wierp ze tegen. Ze gaf een kort knikje richting zijn schouder. Zijn schouder was doordrenkt met bloed. Zijn kleding was compleet verkleurd aan zijn rechter zijde. Door de adrenaline had hij de pijn amper gevoeld. Pas nu de vrouw hem erop wees, voelde hij de eerste pijnprikkels opsteken. Echter, pijn was niet zozeer het probleem. Het was de grootte van de wond en de hoeveelheid bloed die het losliet dat een probleem vormde. De substantie was de basis van zijn gave, maar dat betekende niet dat hij niet zonder kon. Sterker nog, zijn eigen bloed was de brandstof van zijn kracht. Hij moest het bloeden stelpen, anders zou hij te kwetsbaar worden. Dat was iets wat hij zich niet kon veroorloven.
‘Lief dat je je zorgen om me maakt, maar ik red me prima.’
Zonder aarzeling kwam ze dichterbij. Ondanks wat ze net had gezien, toonde ze geen angst. ‘Dat weet ik, maar laat me je helpen.’ Met een doordringende blik keek ze hem aan. Het was duidelijk wat haar intenties waren. Ze hoopte dat haar hulp hem zou overhalen om het verzet een kans te geven. Dat was slechts een verspilde moeite. Toch kon hij haar doorzettingsvermogen waarderen, evenals het feit dat ze erkende dat hij haar niet nodig had. Maar, bovenal was hij geïntrigeerd door haar afkomst. Ze had een gave, net als hij. In jaren had hij niemand meer gezien die was zoals hij. Hij was haast gaan geloven dat hij de enige was die over was gebleven. Hij had gezien hoe de koning omging met Exousía; het was geen gek idee dat zijn volk compleet uitgemoord was. En, dat was de reden waarom hij haar hulp aanvaarde.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Verwarring en onbegrip flitsten over zijn gezicht, maar maakten daarna plaats voor een zekere spot op het moment dat de herkenning tot hem doordrong. Zahra klemde haar kaken op elkaar bij het horen van zijn lach en bijna had ze naar hem gesnauwd hoe hij nu, zelfs na wat er was gebeurd, nog zo onwelwillend tegenover het voorstel kon staan. Het verzet kon hem een kans geven om op te staan tegen de koning en tegen de klopjacht op mensen met gaves, maar bovenal zou het hem een kans geven om een einde te kunnen maken aan al deze zinloze doden. Hij had het moment misschien alweer weggedrukt uit zijn geheugen, maar zij was nog niet vergeten hoe hij even geleden op de grond had gezeten, verslagen en getergd.
Het lukte Zahra om de woorden in te slikken en kalm te blijven. Frustratie zou enkel maken dat dit gesprek snel voorbij zou zijn, dat had ze gister nog gezien bij de vergeefse poging van Nathan en Yoel.
Een paar seconden staarden ze elkaar aan. Zij koppig en vastberaden en hij met iets samengeknepen ogen, twijfelend of hij haar kon vertrouwen en volhardend in zijn houding zich niet bij hen aan te willen sluiten. Uiteindelijk ontspande hij met een zucht zijn spieren.
‘Goed dan,’ zei hij, hoewel het absoluut niet van harte klonk. Vanbinnen maakte Zahra een klein dansje van blijdschap. Het hoefde niet meteen van harte te gaan, dat had ze ook niet verwacht. Ergens kon ze begrijpen dat hij niet heel happig was om zich aan te sluiten bij de rebellen. Hij had zolang in zijn eentje overleefd, waar had hij een groep voor nodig? Eigenlijk was dat een somber besef – hij was helemaal alleen. Hij had dan wel geen anderen nodig om te kunnen overleven, maar Zahra kon zich niet voorstellen dat er geen momenten waren waarop hij werd getergd door het alleen zijn. Momenten waarop zijn harde houding kleine barstjes vertoonde waardoor de eenzaamheid zijn geest in kon sijpelen. Evenmin kon ze zich inbeelden dat hij er nooit naar verlangde om de wrede heerschappij van de koning te gronde te richten.
Zahra knikte. ‘Laten we dan maar gaan. Ik wil weg van deze plek.’ Ze keek terug naar de lijken in de modder. Een mengeling van haat en somberheid kolkte in haar binnenste. Hoewel ze van mening was dat de soldaten die Daneyon hadden aangevallen dit lot verdienden, voelde het nooit goed om levens af te nemen. Het was niet iets waar ze ooit aan kon wennen, het werd enkel makkelijker om de emoties weg te drukken. Op momenten als deze vroeg ze zich af hoeveel soldaten generaal Cassion nog de dood in zou jagen voor hij zijn klopjacht op zou geven. Eigenlijk wilde ze het antwoord op die vraag niet eens weten.
Zahra liep om de lijken heen zodat ze het zandpad konden vervolgen naar het noorden. Daneyon liep zo geruisloos dat ze even dacht dat hij haar niet volgde, maar vlak daarna doemde zijn gestalte zwijgend naast haar op. Even was het stil. Zahra voelde niet de behoefte om de stilte te verbreken. Ze hadden beiden genoeg om over na te denken – zij in ieder geval wel. Na avonden zoals deze, vervuld van duisternis en dood, maalden de gedachten altijd rusteloos door haar hoofd.
Daneyon was degene die uiteindelijk de stilte verbrak.
‘Je moet niet denken dat ik…’
‘Meega naar het kamp van de rebellen?’ raadde ze. Zahra wierp hem een veelzeggende blik toe. ‘Dat denk ik ook niet. Dus maak je geen zorgen.’ Ze keek terug naar het pad voor hen en trok haar mantel beter om zich heen tegen de regen. ‘Er is een hutje in het bos, ongeveer een uur hier vandaan. Het kamp van de rebellen is nog zeker twee of drie uur reizen verder en ze weten niet van het hutje af. Je hoeft dus niet bang te zijn dat je besprongen wordt door rebellen.’
Een flauwe grijns gleed over haar gezicht. Ze wisten beiden hoe absurd dat klonk. De enige personen van wie ze bang moesten zijn dat ze hen zouden bespringen, waren soldaten. Daneyon moest dat ook beseffen en Zahra hoopte met heel haar hart dat dat besef ertoe zou leiden dat hij het verzet een kans wilde geven. Of dat hij in ieder geval haar een kans wilde geven.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld