Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Nights through dreams

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:

"Nights through dreams tell the myths forgotten by the day."

Sasha Evans

Out of chaos came the light,
Out of the will came life.

Samen met de lieve

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:

Elias Rayan Myhhran

I dream of rain
I dream of gardens in the desert sand
I wake in vain
I dream of love as time runs through my hand
I dream of fire
Those dreams are tied to a horse that will never tire
And in the flames
Her shadows play in the shape of a man’s desire

Het begint volgt later vandaag ^^

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Khalah had gezegd dat ze in de sterren had gezien dat er iets te gebeuren stond. De voor de meeste mensen onzichtbare lijnen tussen de gloeiende stipjes aan de nachthemel hadden bewogen. Niet de subtiele, haast niet waarneembare bewegingen zoals gewoonlijk was – afgelopen nacht hadden ze oude sterrenlijnen compleet weggevaagd en was een heel nieuw web van lijnen gesponnen.
‘Het is een chaos’, had Khalah fluisterend uitgebracht. Ze had in kleermakerszit in het woestijnzand gezeten, dat nog warm was van de zon die er heel de dag op had gebrand, met haar hoofd in haar nek om de sterrenhemel te kunnen bestuderen. Tussen haar smalle wenkbrauwen lag een diepe frons, iets dat Elias niet vaak bij haar had gezien. Khalah was één van de twee Nubaä, ofwel verhalenvertellers, van de stam en voor iedereen was ze de wijsheid en kalmte zelve. Ze wist bijna altijd hoe het zat en als ze het niet wist, dan had ze daar vrede mee. Deze nacht was het anders. De frons op haar gezicht getuigde van onbegrip en de manier waarop ze haar ogen iets samenkneep vertelde hem dat ze probeerde dat onbegrip te verdrijven.
Elias had zijn blik losgemaakt van de zandduinen aan de horizon en opzij gekeken naar de vrouw. ‘Een chaos? Hoezo?’ Hij volgde haar blik naar de donkerblauwe hemel, maar net zoals de meesten zag hij enkel de sterren zelf, niet de mystieke boodschappen die ze vertelden aan zij die gezegend waren met de gave ze te kunnen lezen. De sterren zagen er hetzelfde uit zoals iedere andere nacht. Fonkelend als een tapijt van diamanten, smeulend als de laatste restjes van een oeroud vuur. De aanblik van de sterrenhemel had altijd iets kalmerends gehad, maar Khalahs onrust stak ook hem aan.
‘De lijnen… Ze zijn totaal anders. Alsof iemand de oude lijnen heeft weggeveegd en er nieuwe heeft neergezet. Ik heb nog nooit zoiets gezien.’
Elias staarde omhoog en probeerde zich in te beelden wat ze beschreef. ‘Weet je wat het betekent?’
Khalah scheurde haar blik los van de sterren en liet haar hoofd zakken. ‘Het lijkt wel alsof… Alsof er iets met de tijd is gebeurt. Iets zegt me dat…’ Ze slikte haar woorden in en schudde haar hoofd. ‘Soms zijn er dingen, die moet je niet willen begrijpen en iets zegt me dat dit één van die dingen is.’ Ze legde een hand op Elias’ knie en keek hem indringend aan. ‘Houd je ogen goed open de komende tijd. Er staat iets te gebeuren.’
De woorden, die verontrustend veel weg hadden gehad van een waarschuwing, waren de hele nacht in zijn gedachten blijven hangen. Zelfs toen de nachthemel in het oosten verdreven werd door het lichtblauw van de dageraad en de eerste zonnestralen de sterren uitdoofden. De paar momenten slaap die hij had weten te krijgen, waren onrustig geweest en deze ochtend had hij zich alles behalve uitgerust gevoeld. Een plens koud water in zijn gezicht had geholpen tegen het slaperige gevoel dat aan zijn ogen kleefde, maar het had de gedachten die door zijn hoofd maalden niet verdreven. Wat ook niet meehielp, was dat Khalah zich de hele dag afzijdig hield en in gedachten verzonken leek. Zij was de vrouw die hem had opgevoed, die hem altijd tot rust had weten te manen met haar zachte stem en warme ogen. Dat ze nu zichtbare zorgen uitstraalde, bezorgde hem een onrustig gevoel. Het maakte dat hij meer dan anders uitkeek naar hun tweejaarlijkse bezoek aan de zonnefeesten van Setekh. De festiviteiten slaagden er altijd in een welkome afleiding te bieden.
‘Waar zit je toch met je gedachten?’
Elias herkende onmiddellijk de stem van Sethos, één van zijn beste vrienden. Voor hij de kans had om te antwoorden, praatte Sethos al verder.
‘Ah, ik weet het al! Je zit zeker te denken aan die meid die net water kan brengen’, grijnsde hij. ‘Ik kan het je niet kwalijk nemen hoor. Ze is zeker een mooie verschijning.’
Elias schudde zijn hoofd, maar kon het niet helpen dat er een kleine grijns doorbrak op zijn gezicht. Ondanks dat Sethos ernaast zat, ging hij niet tegen zijn woorden in. Hem laten denken dat hij afgeleid was door een meisje was eenvoudiger dan hem uitleggen wat Khalah allemaal verteld had.
‘Alsof jij nooit afgeleid bent door een vrouw’, kaatste hij terug, terwijl hij het steuntouw van één van de tenten strak trok en met een houten pin vastmaakte in de grond. Het kampement was nu zo goed als volledig opgezet even buiten Setekh, wat betekende dat het feesten bijna kon beginnen.

Klik voor onze kaart van het Egyptische rijk

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Misselijkmakend en onwerkelijk. Met die woorden was de reis samen te vatten. Als haar broer het niet vaker gedaan had, zou ze gedacht hebben dat het einde nabij was. Opgeslokt door de duisternis, haar lichaam kolkend door een onbekende dimensie, had haar gebracht naar een plek waar ze enkel van had kunnen dromen.
Wankelend viel ze op de grond, terwijl haar hart heftig in haar borstkas bonsde. Haar beeld tolde na en voor een moment had ze het gevoel alsof ze moest overgeven. Haar blote voeten nestelden zich in het hete zand. Met haar handen leunend op de grond wist ze overeind te blijven zitten. Langzaam maar zeker kreeg ze grip op de werkelijkheid. De felle zon verblindde haar, waardoor haar broer niets meer dan een silhouet was. Met zijn armen gespreid zette hij enkele stappen vooruit. Zijn gelach was duidelijk hoorbaar. In zijn looppas draaide hij zich rond, om de omgeving goed op te kunnen nemen. Zijn euforie was nog duidelijk aanwezig toen hij op haar afstapte en voor haar neer knielde.
‘Hoe kun jij nog overeind staan?’
‘Hoe kun jij nog niet overeind staan? Sas, kijk om je heen,’ zei Ryan terwijl hij haar overeind hielp.
Nu de wereld minder was gaan tollen, durfde ze de omgeving pas in zich op te nemen. Onbewust zakte haar lippen van elkaar en verspreidde kippenvel zich over haar lichaam. Voor een moment leek ze alleen op de wereld te staan. De zachte zomerbries schonk haar een warm gevoel, terwijl ze vol ongeloof om zich heen keek. Een eindeloze zandvlakte. Sasha klampte haar handen vast in de arm van haar broer, voor ze opnieuw in elkaar zou zakken. Het was niet alleen de enorme zandvlakte die haar bij de keel greep. Die had ze eerder al mogen waarnemen. Egypte was een land dat haar altijd al geboeid had, mede dankzij de ingewikkelde en mysterieuze geschiedenis die bij het land hoorde. Verschillende vakanties had ze in het land doorgebracht, evenals enkele zakentrips waarbij ze musea bezocht en de geschiedenis verder uit probeerde te stippelen. Het bleef een merkwaardig natuurverschijnsel waar ze nooit genoeg van zou krijgen. Toch was dat niet wat haar van haar stuk bracht. Nog geen tien minuten geleden hadden ze in een luxe hotelkamer gestaan, aan een groot resort die honderden toeristen trok. Het complete resort was verdwenen. Sterker nog, de complete stad was verdwenen.
Verward en toch enthousiast keek Sasha naar haar broer. ‘Is het gelukt? Zitten we in de goede tijd?’
De jongeman grijnsde en beantwoordde haar vraag door in de verte te wijzen. ‘Ik denk dat dit genoeg bewijs is.’ Ze volgde zijn hand en op dat had ze het gevoel dat haar hart even stopte met kloppen. Een van de meest bijzondere architecturen, een wereldwonder dat men nooit compleet begrepen had, stond in de bouw. Twee piramides staken fel af tegen de zandvlakte. De een prestigieus en statig, de ander onaf en daarmee misschien zelfs indrukwekkender. Nog geen dag geleden had ze deze twee piramides naast elkaar zien staan. Twee historische gebouwen die werden gebruikt om het hart van alle toeristen te stelen. De bouw daarvan ruim voor de geboorte van Christus.
Een opgelaten lach verliet haar mond. Het besef begon langzaam te komen. Ze draaide zich naar haar broer en hield zijn armen nog steeds goed vast, maar deze keer vol vastberadenheid. ‘Het is gelukt. Het is echt gelukt!’ Enthousiast sprong ze de jongen in de armen. Een omhelzing die haar dolheid duidelijk weerspiegelde. Ryan genoot aanzienlijk van de omgeving, maar was een stuk meer ingetogen dan zij. Voor hem was het minder nieuw dan voor haar, hij had meerdere keren in de tijd gereisd. Wel was het de eerste keer dat hij zo’n grote sprong gemaakt had. Niet eerder was hij millennia terug in de tijd gegaan.
Kort ging hij mee in haar enthousiasme, maar zodra haar enthousiasme iets ingedaald was, werd hij serieus. Hij liet een blik over haar heen glijden, controleerde haar uiterlijk. We waren niet onvoorbereid aan de reis begonnen. Ze hadden kleding laten maken volgens officiële richtlijnen. Complete zekerheid hadden ze niet, maar als hun voornonderzoek klopte, was dit waar de Egyptenaren in deze tijd in rondliepen. Haar haren had ze opgestoken en ze had gouden sierraden door haar haren verweven. De jurk die ze droeg was wit van kleur en viel als een soort toga om haar lichaam. Haar rug was compleet open en de jurk werd omhoog gehouden door een gouden band die over haar schouders naar haar nek liep. Ze loog als ze ontkende dat ze zich elegant voelde in de jurk. Al in de hotelkamer had ze zich onwerkelijk gevoeld bij het dragen van de jurk. Nu ze daadwerkelijk in het verleden stond, was dat gevoel enkel sterker geworden.
‘Oké, de kleding lijkt in orde. Straks gaan we naar het dorp hier in de buurt. Als de reis volledig geslaagd is, begint straks het festival. Het is belangrijk dat we goed in onze rol blijven. Als je nog tijd nodig hebt om te wennen aan alle prikkels, dan is dit het moment. Als we eenmaal daar zijn, kunnen we het ons niet veroorloven om een fout te begaan. Ik weet dat het onwerkelijk voelt, maar alles wat hier gebeurd, is echt. En geloof me, de mensen in het verleden zijn een stuk bruter dan dat wij gewend zijn.’
Tot zover de preek van haar bezorgde broer, die haar nog altijd als zijn kleine, hulpeloze zusje zag. Hoewel er nog duizenden dingen door haar hoofd raasden, was het tijd. Ze kon niet langer wachten om haar voetstappen in deze tijd achter te laten. Ze ademde langzaam uit en er verscheen een timide glimlach op haar gezicht. Met een kort knikje wees ze Ryan erop dat het goed was. ‘Het is oké, ik ben er klaar voor.’

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Voor Elias zich in de drukte van de met mensen gevulde straten van Setekh begaf, nam hij een moment om bij te komen van het opzetten van de tenten. Het was geen heel zware klus, niets dat zijn goed getrainde lichaam niet aankon, maar de combinatie van een slechte nachtrust en de genadeloze warmte van de Egyptische zon was niet bepaald zachtzinnig voor zijn lichaam. Aan de rand van het nomadenkamp, dat bestond uit een handjevol grotere tenten vergezeld door een verzameling kleinere, friste hij zich op met wat water dat daar in een stenen bak was gegoten. De inwoners van de meeste steden waren gelukkig erg gastvrij naar de nomaden toe. Dat kwam vooral doordat de rondreizende stammen gewilde handelswaar meebrachten, evenals verslagen over de situatie elders in de twee rijken en boeiende verhalen over de wezens die de vlakten en woestijnen bevolkten. Elias plenste wat van het frisse water in zijn gezicht en over zijn armen. Met het linnen van zijn shirt depte hij zijn gezicht droog. Voor hem helde het landschap flauw af naar beneden, bedekt met tarwevelden en smalle irrigatiegeulen. De Nijl slingerde als een zilveren lint door het landschap en verdween in de verte. Aan de horizon glinsterde Anch-Tawi als een wit stipje in het zonlicht. De stad leek dichtbij, maar lag zeker een halve dag reizen weg. Het zou de volgende bestemming van de karavaan zijn, als ze over drie dagen zouden wegtrekken uit Setekh, maar na de chaos die Khalah had gezien in de sterren gokte Elias dat ze Anch-Tawi wellicht over zouden slaan dit keer, of dat ze het bezoek aan de hoofdstad uit zouden stellen.
Een zachte bries voerde een rijke mengeling van geuren met zich mee. Elias voelde zijn maag grommen bij het ruiken van de specerijen en de geur van warm brood en groenten. Dat was zonder twijfel een van de beste dingen aan feesten als dit - al het eten. Terwijl hij zich omdraaide, ging hij gedachteloos met zijn vingers langs de dolk die in een schede op zijn heup hing. Het kalmeerde hem om het wapen te voelen. Gewoonlijk droeg hij bij feesten als dit alleen het kleine mes verborgen aan zijn onderbeen mee, maar met de onrust die in de lucht hing, gaf het hem een zekerder gevoel om ook de dolk bij zich te dragen. In het kamp passeerde hij een van de grotere tenten, waar Khalah op een paar kleden op de grond zat, een kom met eten voor haar. Met een glimlach om haar lippen wenste ze hem veel plezier, maar in haar ogen was een stille boodschap te zien: doe voorzichtig, let goed op. Elias knikte haar kort toe, waarna hij naar Sethos toeliep die voor de poort van de stad tegen een muur geleund stond. Hij zette zich met zijn schouders af van het steen zodra hij Elias zag.
'Gaat Khalah niet mee?'
Elias schudde zijn hoofd. 'Nee, ze moet nog wat dingen doen.'
Ondanks dat hij haar er niet naar gevraagd had, wist hij precies waarom ze de festiviteiten vanavond oversloeg. Waarschijnlijk zou ze de hele nacht opblijven en naar de sterrenhemel staren.
Elias merkte dat Sethos twijfelde of hij door zou vragen of niet, dus voor Sethos die kans had - Khalah had er vast een goede reden voor dat ze nog niets tegen de rest gezegd had - veranderde Elias het gespreksonderwerp.
'We gaan eerst wat eten,' zei hij. 'Ik kom bijna om van de honger.'
Meteen maakte de bedenkelijke uitdrukking op Sethos gezicht plaats voor een brede grijns. 'Dat is het beste idee dat ik je in tijden heb horen voorstellen.'
Elias gaf hem een duw. 'Jij weet net zo goed als ik dat ik altijd degene ben met de beste ideeën.'
'Zoals die keer dat je besloot in een dode boom te klimmen zeker.'
'Dat is bijna elf jaar geleden,' wierp Elias verontwaardigd tegen. Toch kon hij zich het geluid van brekend hout vlak voor de tak waar hij op had gestaan afbrak nog glashelder herinneren. De val had hem een week lang rugpijn bezorgd, die heel soms nog wel eens opspeelde, en een preek van Khalah over dat hij niet zulke gevaarlijke streken uit moest halen.
'Het voelt als de dag van gisteren,' gniffelde Sethos. En voor Elias er tegenin kon gaan, dook de donkerharige jongeman de drukte van de hoofdstraat in. Het was dat zowel Sethos als hijzelf redelijk lang waren, anders was hij Sethos hopeloos kwijtgeraakt in de drukte. Met zijn ellebogen werkte hij links en rechts wat mensen aan de kant, terwijl hij zijn blik gefixeerd houdt op Sethos' donkere haar. Uiteindelijk staan ze voor een kraampje dat stukken vlees met gegrilde groente verkoopt. De geuren die hen tegemoet komen, laten Elias watertanden. Als hij dichterbij is, ziet hij dat het stukjes gebraden gans is dat wordt aangeboden en dat maakt zijn honger er enkel meer op. Hoewel er in Egypte talloze ganzen rondliepen, werd het dier vaak bewaard als gerecht voor feesten zoals deze.
'Hé, kijk eens wie we daar hebben.' Sethos port hem met een elleboog tegen zijn zij. Elias volgt zijn blik naar een plek een paar meter verderop, waar hij het meisje herkent dat hen eerder water heeft gebracht. Haar blik kruist de zijne en ze glimlacht. Elias beantwoordt haar lach.
'Je gaat haar nog wel aanspreken straks, toch?' Sethos neemt een hap van zijn vlees en kauwt het weg. 'Als jij het niet doet, doe ik het.'
Elias grijnst flauwtjes. 'Misschien doe ik dat inderdaad nog wel.'

* Anch-Tawi is de stad die de Grieken later Memphis noemden.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld