Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Never say die

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:

Never Say Die

Closer to the edge of the night
I can see the battle lines
I can feel the fire when I breathe in
Waking up the giant that's been sleeping
You're gonna see me standing with my fist in the sky
Never say die

Roselynn Emalia Crayton

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:

Ryker (the beast)

And I can't stop till the whole word knows my name
'Cause I was only born inside my dreams
Until you die for me, as long as there is a light
My shadow is over you 'cause I am the opposite of amnesia
And you're a cherry blossom
You're about to bloom
You look so pretty, but you're gone so soon

He's been here forever
And he's the chosen fruit
I could scream forever
We all poisoned you
Some legends are told
Some turn to dust or to gold

But you will remember me
Remember me, for centuries
Just one mistake
Is all it will take
We'll go down in history

Remember me for centuries

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Het geschreeuw van het publiek klonk door de holle gangen van de dungeon. De menigte joelde zijn naam wel tientallen keren achter elkaar. Het was weer tijd voor een gevecht. Hij was onverslaanbaar geweest tot nu toe. Ze noemde hem "The beast". Hij was razendsnel, sterk en slim. Hij deinsde voor niets of niemand terug aangezien het hem niet veel boeide of hij hier nu levend of dood uit kwam. Hij had toch niets of niemand waar hij voor leefde. Hij was altijd al alleen geweest. Als kleine jongen werd hij bij zijn ouders weggeplukt en mee genomen naar de dungeon. Hij werd getrained en veranderd iets wat haast onmenselijk was. Hij was zijn emoties al jaren geleden verloren. Leegte, was het enige wat hij voelde in zich. Misschien boeide het hem daarom niet echt dat mensen voor zijn neus leeg bloedde. Het enige wat hem te been hield waren de gevechten. Het was het enige wat mensen aan hem bewonderde. Hij was een ware krijger geworden.

Het gerinkel van de kettingen was duidelijk hoorbaar. Mensen vochten ertegen. Hopeloos probeerde ze zichzelf los te rukken maar natuurlijk was dit onmogelijk. Het pijnlijke, snijdende gevoel was juist iets waar hij van kickte. Het liet hem juist voelen dat hij nog leefde. De ketting om zijn nek zat strak en zat vast aan de kettingen aan de muur. Hij was letterlijk als een van de weinige volledig vastgeketend. Ze waren vast bang wat er zou gebeuren als hij zou uitbreken. Hij werd letterlijk vastgebonden als een beest in zijn cel. Hij hoorde de voetstappen naderen. Hij wist dat het bijna zover was, bijna mocht hij weer het strijdveld op om nog een overwinning binnen te slepen.
Zijn gedachtes werden verstoord toen er meerdere sleutels in zijn celdeur werden gestoken. Ze draaide allemaal om en alle sloten opende. De deur ging open en hij kneep zijn ogen dicht tegen het felle licht. Het brandde maar hij zou er binnen nu en enkele minuten aan moeten wennen. Meer tijd had hij niet namelijk. Hij voelde hoe zijn boeien uit de haken van de muur werden getakeld. Hij stond op waarna hij door middels van zijn boeien werd meegetrokken. Zijn boeien werden pas afgedaan vlak voor hij naar buiten moest. Hij keek om zich heen en zag meerdere mensen huilen in cellen, gillen om hulp. Ze zouden het nooit leren. Er was geen weg uit, althans, niet zoals zij dat wilde. Naar huis gaan bestond niet meer als je eenmaal in de dungeon terecht was gekomen.
De grote deuren waren het enige wat hem scheidde met de arena. Hij voelde hoe zijn boeien afgedaan werden. Mannen richten meerdere wapens op hem. Mocht hij proberen te ontsnappen schoten ze hem gewoon neer. Ze moesten echter beter weten. Hij had nog nooit eerder een poging tot ontsnappen gedaan. Hij wreef even over zijn pijnlijke polsen waarna hij zijn vingers kraakte. Hij keek door het luik van de deur en zag zijn tegenstander de arena in komen. Het leek alsof elke cel in zijn lichaam ineens in vuur en vlam stond. Hij had enkel nog beeld voor zijn tegenstander. Zijn houding veranderde en hij stapte richting de deur. "open it." sprak hij hard op. Hij zette zijn handen tegen de deur en begon te duwen. "OPEN IT!" schreeuwde hij kwaad waarna de deur voor hem werd geopend. Hij zag zijn tegenstander naar hem kijken waarna er zelfs een grijns op zijn gezicht verscheen. Hij nam een diepe tuig adem waarna hij naar het middelpunt van de arena rende.
"Ladies and Gentleman, I present to you... THE BEAST." klonk het hard door de megafoons waarna het publiek los barste in geschreeuw. Zijn naam werd geschreeuw maar hij besteedde hier geen aandacht aan. Hij wilde niet afgeleid worden. Hij had echter maar één doel. Hij ging klaarstaan op de aangegeven plek en bleef naar zijn tegenstander kijken. "The games will begin in three..." hij likte kort zijn lippen en boog zich wat voorover. "Two.." hij ging klaarstaan voor een aanloop. "Een." hij kraakte zijn nek en balde zijn vuisten. "FIGHTTTT!" hij sprintte richting zijn tegenstander en gaf hem vrijwel meteen een linkse stoot tegen zijn gezicht aan...

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
De geluiden van de arena zouden nooit helemaal wennen. Het gejoel van het publiek, het soms hoorbare breken van botten, de stem van de omroeper die uit de megafoons schalde. Het was een overweldigende mengeling van uitbundigheid en lijden. En zij zou bij die uitbundigheid moeten horen - niet zo ongetemd en wild als het publiek op de tribunes tekeerging, naar dat soort gedragingen wilde de elite zich immers niet verlagen, maar iedere andere persoon in de VIP-ruimte had op zijn minst een verwachtingsvolle glimlach op zijn of haar gezicht.
Roselynn reikte naar het glas water dat op het tafeltje naast haar fauteuil stond, terwijl haar blik even opzij gleed naar haar vader en diens veiligheidsadviseur. Ze hadden een lijst met de gevechten die vandaag plaats zouden vinden vast en bespraken de deelnemers. Toch was er slechts één naam die keer op keer terug naar voren kwam in hun gesprek, een naam die de afgelopen weken thuis al vaker gevallen was. The Beast. Het was een naam bekend bij vrijwel iedere elite in de stad - de meest gevreesde gevangene in de arena, met een smetteloze reputatie als het op overwinningen aan kwam. Haar vader en zijn adviseur waren de laatste paar keren speciaal naar de arena afgereisd om zijn gevechten te kunnen zien, om te bepalen of hij de persoon was naar wie ze opzoek waren.
‘He wins at everything,’ hoorde ze de adviseur zeggen. ‘With weapons, without. I can’t think of a better person to protect her.’
Roselynns gezicht vertrok iets. Ze wist wie de “her” was over wie ze spraken: zijzelf. Ze leunde iets naar voren in haar stoel zodat ze langs haar moeder heen kon kijken. ‘What do I need protection for? There’s plenty of guards at our house.’
‘If I say you need protection, you need protection.’ En daarmee was het klaar voor haar vader.
‘It’s just an extra security measure, honey.’ Haar moeder legde kort een hand op haar arm en glimlachte geruststellend. ‘Nothing for you to worry about.’
Niets voor haar om zich zorgen over te maken? Heel haar leven had ze nooit een bodyguard nodig gehad, zelfs niet toen een van de andere elitefamilies op hun positie had geaasd en daar geen geweld bij had geschuwd. Roselynn kon onmogelijk geloven dat haar ouders hier geen reden voor hadden en ze haatte het dat ze haar erbuiten hielden.
Ze opende haar mond om tegen haar moeder in te gaan, maar de megafoons kapten haar af. Verwrongen klemde ze haar kaken op elkaar, waarna ze haar blik terugbracht naar de arena die zich onder hen uitstrekte. De eerste tegenstander stond al op het zand, waar nog oude bloedvlekken te zien waren van de vorige gevechten. Recht tegenover de VIP-ruimte opende een grote, zware deur in de muur, waarachter de donkere gang naar de kerkers tevoorschijn kwam. Onwillekeurig ging Roselynn toch iets rechterop zitten bij het zien van de persoon die de gang uitstapte, uit stormde bijna. Zijn passen waren groot en zelfverzekerd en zelfs vanaf een afstandje kon ze zien dat hij barstte van het ongeduld. Het was de eerste keer dat ze een gevecht van The Beast zou zien, zo heel vaak kwam ze immers niet in de arena. En hoewel het absoluut niet haar favoriete bezigheid was om te zien hoe gevangenen elkaar in elkaar sloegen en bloed en tanden in het rond vlogen, was ze toch benieuwd of hij zijn reputatie inderdaad waardig was.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Het enige wat hem nog kon interesseren was de persoon voor zich. Hij kende hem niet, dat maakte het enkel makkelijker voor hem. De meeste mensen kwam de ring in om mensen knock out te slaan maar hij niet. Nee, hij kwam de ring in om er voor te zorgen dat degene tegenover hem nooit meer de ring zou kunnen verlaten. Hij was hier om te moorden. Dat was vast waarom iedereen hem vreesde. Het gejammer van zijn toekomstige kandidaten ging door merg en been in de dungeon. Niemand wilde het tegen hem opnemen aangezien tot nu toe niemand leven de arena verlaten had.
Binnen enkele seconden had hij al door wat de tactiek was van zijn tegenstander. Hij was veel slimmer dan men dacht. Ze zette hem neer als een hersenloos iets dat enkel en alleen kon moorden. Hij was echter zo goed in wat hij deed omdat hij vrijwel meteen doorhad wat zijn tegenstander van plan was en hoe hij deze kon blokken. Hij zag hoe zijn tegenstander net naar een soort knots keek. Een knots met metalen punten eraan. Hij wist dat zijn tegenstander deze wilde pakken en hij liet hem. Hij wist dat een knots hem toch niet kon stoppen. Hij stapte naar achter en wachtte tot zijn tegenstander terug kwam met een knots, wachtend tot hij ook een wapen zou pakken. Dit deed hij echter niet. Hij balde zijn vuisten, klaar voor de aanval.
De knots werd wild rond gezwaaid waarna hij een poging deed om Ryker te raken. Snel bewoog hij naar de rechterkant. De knots raakte zijn zij lichtjes en een grote schram werd zichtbaar. Het was niet iets waar hij voor terug zou deinzen. Hij greep snel zijn kans en sloeg twee keer hard met zijn vuisten tegen de slapen van zijn tegenstander. Hij zag hoe hij begon te wankelen. Maar hij gaf niet op. Hij hees de knots boven zijn hoofd, alsof hij Ryker's hersenpan in wilde gaan slaan. Hij keek kwaad naar Ryker en stapte naar voren toe.
Het was doodstil in de arena. Iedereen hield zijn adem in aangezien dit haast een situatie was waar Ryker niet uit ging komen. Hij zag hoe zijn tegenstander de knots met snelheid op hem af sloeg. Hij stak zijn handen uit en ving de knots op in zijn handen. Hij duwde hard tegen de knots, de metalen stekels staken in zijn handen maar het boeide hem niet. Hij wist dat hij sterker was dan wie dan ook. Hij begon de knots van zich af te duwen terwijl er een kreet vanuit zijn tenen kwam. "No one can defeat me." spatte hij op waarna hij zijn tegenstander een harde trap in zijn buik gaf. Hij pakte de knots uit zijn handen, gooide deze enkele meters verderop waarna hij boven op zijn tegenstander ging zitten. "THEY DON'T CALL ME THE BEAST FOR NOTHING." schreeuwde hij waarna hij zijn duimen hard in de oogkassen van zijn tegenstander drukte. Zijn nagels doorboorde alles wat maar kon en het geschreeuw van zijn tegenstander klonk als muziek in zijn oren. Hij trok zijn duimen uit de oogkassen en keek naar het bloed dat overal stroomde. Hij zette zijn handen op de nek van zijn tegenstander waarna hij deze hardhandig brak. Hij liet het levenloze hoofd uit zijn handen vallen waarna hij opstond.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
De eerste stomp van The Beast was meteen raak vol op de linkerkaak van de tegenstander. De bloeddruppels die uit zijn mond spatten, glinsterden in het zonlicht dat tussen de wolken doorprikte. Onwillekeurig kromp Roselynn iets ineen bij de klap, alsof ze de pijn ervan haast kon voelen. Het publiek, daarentegen, ging luid tekeer elke keer als de tegenstander een rake klap kreeg. Het gevecht leek echter in zijn voordeel te draaien op het moment dat de man een strijdknots met metalen punten te pakken kreeg, waar hij meteen hard mee uithaalde. Ze wilde er niet eens aan denken hoeveel pijn het zou doen als zo’n ding vol tegen je aan sloeg.
Naast haar hoorde ze haar vader en zijn adviseur, Cade, goedkeurend mompelen op het moment dat The Beast iedere slag met de knots afwendde, al kon het niet anders dan dat de metalen pinnen die in zijn handen prikten, pijn deden. Voor bijkomen van die pijn was echter geen plaats in de arena. In wat voelde als een fractie van een seconde draaiden de kansen in het gevecht zich weer volledig om. Hij wierp zijn tegenstander op de grond en pinde hem daartegen vast voor de man een kans had om weg te rollen.
‘No,’ fluisterde Rose ontzet toen hij zijn vingers tegen de oogkassen van de man duwde en druk zette. Ze wist niet wat erger was - het geschreeuw van de man dat door merg en been ging terwijl hij besefte dat hij dood zou gaan, of de duimen van zijn tegenstander, die wegzonken in zijn oogkassen. De schok van het tafereel dat zich op het zand afspeelde was zo groot dat ze niet eens wegkeek. Ook toen het bloed uit de ogen van de man gutste en zijn lichaam verslapte, bleef ze staren naar zijn nu verminkte gezicht.
Pas op het moment dat haar vader in zijn handen klapte en het publiek uitbarstte in een luid gejuich, lukte het haar om weg te kijken. Vanbinnen voelde ze hoe haar maag zich omdraaide en ze dwong zichzelf om rustig adem te halen, in een poging om de lunch van even geleden er niet uit te gooien.
‘Did he just kill that man?’ Het was een domme vraag, besefte ze, maar geen van de gevechten die ze had bijgewoond in de arena eindigden in de dood van één van de deelnemers. Was daar geen regel voor? Was The Beast zo berucht en leverde hij zo’n sensatie dat ze voor hem een uitzondering hadden gemaakt? Ze keek opzij naar haar ouders. Haar vader wenkte de bediende die bij de deur van de VIP-ruimte stond.
‘Tell mister Harlow we made our decision. We’ll take him,’ zei hij tevreden. ‘And we want to take him home right away.’ Haar vader gebaarde zijn adviseur om met de bediende mee te lopen om het proces af te handelen.
Nog steeds ietwat verdoofd stond Roselynn op uit de fauteuil, om haar ouders de ruimte uit te volgen. Ze wist dat het haar niet zo aan zou moeten grijpen, het was immers maar een gevangene die uit het leven was gerukt. Bovendien had ze wel eens executies bijgewoond, maar die waren nooit zo… slordig. Zo wreed. Aan de andere kant was het fascinerend geweest hoe goed de winnaar kon vechten, zelfs in de situatie waarin het leek alsof het gedaan was met hem.
‘Rose, darling.’ De stem van haar moeder trok haar uit haar gedachten. ‘When we’re home and your father is done talking with him you will give our new asset a tour of the house. After all, he’s going to be your bodyguard.’
‘But how… Isn’t he dangerous?’ Rose stapte in de limousine en schikte de glinsterende, donkerblauwe rokken van haar jurk.
‘Don’t worry about that.’ Weer zo’n nutteloos antwoord. ‘Your father and Cade will take care of that.’

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Vermoeid kijk hij om zich heen. Mensen stonden te springen en te klappen voor letterlijk een moord die hij net had gepleegd. Hij was helemaal op maar dit liet hij nooit zien aan het publiek. Hij is en bleef een mens ook al zag men hem altijd anders. Hij bekeek zijn handen kort. Het bloed liep langs zijn vingers af en viel op de grond. Hij zuchtte diep en had door dat dit wel enkele dagen nodig had om te genezen. Vaak had hij geen dagen rust. Zijn volgende gevecht zou vast weer over een aantal dagen zijn. Hij keek er niet echt naar uit. Het was vreemd haast. Hij kon zo makkelijk voor een wedstrijd een knop omzetten en er helemaal voor gaan. Maar na zo'n wedstrijd moest hij toch altijd even verwerken wat er zojuist was gebeurd. Zijn moeder zou van hem walgen en die gedachten maakte hem weer ziek van binnen.
Langzaam liep hij terug naar de kant waar hij ook was uitgekomen zodat hij daar schoongemaakt kon worden. Hij stapte de koude stenen vloer op en hoorde de zware deuren met een doffe klap achter hem dichtvallen. Zonder enige pardon werden er emmers ijskoud water over hem heen gegooid. Harde borstels gleden over zijn lichaam om al het vuil en het bloed weg te poetsen. Toen de borstel over de schram over zijn heup ging gromde hij binnensmonds. Het deed pijn, maar het ergste waren zijn handen. Ze bonkte enorm en het bloeden was nog steeds niet gestopt.
Enkele tellen later werd hij afgedroogd en werd er een stapeltje kleding neergelegd voor hem. Net toen hij wilde aankleden kwam er een dokter op hem af. In stilte werden zijn handen verbonden met verband en zijn wond op zijn heup werd ontsmet. Ook deze schram werd verbonden met verband. Hij zuchtte diep en liet de dokter maar zijn gang gaan, hij had echter geen zin in ontstekingen.
"Hurry up beast, there's someone that likes to meet you." Hij zag hoe de beveiliger greens en naar hem staarde. Hij knikte kort en begon zich aan te kleden. Hij zei nooit wat tegen iemand in de dungeon. Niemand hier kreeg een woord uit hem. Alleen zijn tegenstanders op het veld. Hij pakte het dunne witte shirt met lange mouwen en trok het aan. Het was enigszins te groot aangezien hij enorm mager was geworden in de dungeon. Hij trok de joggingsbroek aan en voelde meteen de boeien om zijn polsen toen hij klaar was met aankleden. De nekboei kwam dichterbij en even trok hij zijn hoofd weg, hij wilde niet weer opgesloten worden. Hij liet het toch maar toe aangezien hij geen zin had in zweepslagen. Hij werd wederom aan zijn boeien mee getrokken. Dit was de eerste keer dat hij de dungeon verliet en hij wist niet zozeer of hij hier heel blij mee was.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Het duurde lang voordat Cade naar de auto toekwam met de gevangene. Te lang, merkte ze aan haar vaders houding. Waar hij eerst met over elkaar geslagen armen en een zelfingenomen grijns tegen de limousine aan had geleund, hadden zijn vingers even later ongeduldig tegen zijn arm getikt en inmiddels had het wachten geresulteerd in een ietwat ongeduldig heen en weer geloop en nadrukkelijke blikken op zijn horloge. Roselynn steunde met haar ellenboog op het portier en staarde door het openstaande raam naar buiten. Deze verdieping van de parkeergarage stond vol met auto’s en limousines, de ene nog groter en duurder dan de andere. De pracht en praal deed haar weinig - ze was ermee opgegroeid - maar soms, op onbewaakte momenten, vroeg ze zich af hoeveel monden er wel niet gevoed zouden kunnen worden met het geld dat in al deze overdadige voertuigen was gestoken. Hoeveel mensen zouden er geen honger hoeven te lijden als zij ook maar een fractie van dat geld hadden?
Haar mijmerende gedachtegang werd onderbroken doordat de schuifdeuren naar de parkeergarage open gleden. Cade stapte als eerste de parkeergarage binnen en knikte naar haar vader. Hij werd gevolgd door twee bewakers van de arena, die een derde persoon met zich meetrokken. Roselynn hief haar hoofd iets op bij het zien van de gevangene. Ze zou hem haast niet herkennen nu hij schone kleding aan had en de gefocuste, agressieve houding was verdwenen. Toch was het onmiskenbaar dat hij een gevangene was, dat maakten de boeien om zijn polsen en zijn nek wel duidelijk.
‘Ah, mr. Beast,’ zei haar vader bij wijze van een begroeting. ‘I can imagine you have a lot of questions, they will all be answered on the way home.’ Haar vader gebaarde naar de zwarte SUV die achter de limousine stond, ten teken dat de bewakers de gevangene daarin konden plaatsen.
Roselynn keek toe hoe de bewaker die de kettingen aan de boeien vasthad er een ruk aan gaf om hem in beweging te zetten. Heel even kruiste haar blik die van hem op het moment dat hij langs de limousine heen liep naar het andere voertuig, gevolgd door haar vader en zijn adviseur. Ze trotseerde zijn blik in het korte moment dat het oogcontact duurde voor hij weer uit haar zicht verdween. Rose liet zich terugzakken tegen de rugleuning aan en sloot het autoraam. Ze was heel benieuwd hoe haar vader en Cade precies voor zich zagen dat deze gevangene als haar bodyguard zou gaan fungeren. Hij kon dan immers niet geboeid blijven. Hoe gingen ze hem in de hand houden? Ze had van vriendinnen wel eens gehoord dat hun families ook gevangenen in dienst hadden genomen en dat ze zich meestal prima gedroegen omdat ze in zoveel betere leefomstandigheden terecht kwamen dan die ze hadden gehad in de kerkers onder de arena. Haar vader had ook al eerder een gevangene in dienst genomen in de wacht van het huis, maar diegene had niet zo’n beruchte reputatie gehad als The Beast.
Ze hoorde hoe de deuren van de SUV dichtsloegen, waarna beide auto’s in beweging kwamen en begonnen aan de rit naar huis. Ergens vond ze het jammer dat zij niet bij het gesprek mocht zijn, hoewel het haar niet bepaald verraste.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Niet veel later kwam hij terecht in een parkeerplaats. Er stonden twee enorme auto's en daarbij stonden enkele mensen. Hij had geen idee wie ze waren maar aan het uiterlijk te zien waren ze een rijke familie. Hij zag een man en een vrouw en een jongere meid samen staan. Hij ging er vanuit dat zij een gezin vormde. Wie ze waren en wat ze van hem wilde kon hem op dit moment vrij weinig schelen. Hij was doodop van zijn gevecht en zijn benen branden. Hij had rust nodig, ook al wist hij niet of hij dat ging krijgen. Hij voelde zich niet prettig bij het feit dat hij op dit moment zo bekeken werd. Hij leefde immers altijd in zijn donkere cel.
Bij het horen van zijn naam keek hij omhoog. Hij staarde naar de man en luisterde naar wat hij zei. Hij zou dus met hen meegaan en zo horen wat het plan was. Misschien werd hij wel ergens anders heen gebracht zodat hij voor deze familie kon vechten voor geld, al leken ze genoeg te hebben. Of ze wilde hem gewoon als gevangene nemen in huis zodat mensen konden betalen om hem te zien zitten in een ijzeren kooi. Van alles spookte door zijn hoofd maar wederom zei hij geen woord. Hij knikte enkel en voelde hoe hij hardhandig naar de auto werd getrokken. Zijn pijnlijke voeten baande zich een weg richting de auto waarna hij hardhandig naar binnen werd geduwd.
Hij nam plek op de zachte kussen van de autostoel even sloot hij zijn ogen. Het was zo lang geleden dat hij ergens op had gezeten buiten zijn betonnen vloer van zijn cel. Hij hoorde de deur naast zich met een klap dichtgaan en haast verdoofd staarde hij voor zich uit. Zijn boeien waren enorm oncomfortabel en hij zuchtte diep. Hij zag hoe nog meer mensen de auto in stapte en hoe niet veel later de auto begon te rijden.
Ondertussen werd hem van alles uitgelegd. Hij luisterde wel maar toch kwam het niet helemaal binnen. Hij kon zijn focus er niet bijhouden. Hij vocht immers alleen maar tegen het feit dat hij bijna in slaap viel achterin de auto. Hij wilde echter niet al meteen afgemat worden door deze mensen. Hij kende ze niet en vertrouwde ze daarom ook niet. Wie wilde een man zoals hem een beter leven geven. Juist.... Niemand.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
De rit terug naar huis leek een stuk langer te duren dan de heenweg, ondanks dat de digitale klok in de auto aangaf dat het nagenoeg even lang had geduurd. Op de heenweg was het nog gewoon een zondags uitje geweest. Niet haar favoriete uitje, weliswaar, maar ze had nog enig gevoel van zorgeloosheid gehad. Nu kon ze niet stoppen met het langsgaan van redenen waarom haar ouders hadden besloten dat ze een bodyguard moest krijgen - en dan ook niet zomaar een bodyguard. Ze konden ongetwijfeld kiezen uit talloze soldaten van de militaire academie in de derde stadsring. Waarom wilden ze perse een gevangene? Omdat hij hen meer dankbaar zou zijn voor deze kans? Omdat ze hem weg hadden gehaald uit de hel die de arena was?
Roselynn keek op van het digitale waarom ze zich tevergeefs had proberen te focussen toen de muur van de binnenste ring in zicht kwam. Deze was mooier dan de muren die de andere stadsringen begrensden, opgetrokken uit donkere steen. Bovendien was deze hoger - de elite wilde absoluut het risico niet nemen dat mensen die niet in de kern van de stad thuishoorden daar op een of andere manier binnen wisten te glippen.
Na een identiteitscontrole aan de poort van de muur reed de auto eindelijk de stadskern binnen, de eerste ring. Hoewel de tweede en derde ring ook redelijk welgesteld waren, was het contrast tussen die ringen en de eerste nog steeds groot. Luxe flatgebouwen, wolkenkrabbers en villa’s trokken aan de auto voorbij. Op de heuvels in de stadskern lag het ene dure landhuis na het andere, omringd door privacy en natuur. Hoewel de binnenste ring het dunstbevolkt was, had het een aanzienlijk groter oppervlak dan de andere ringen.
‘Are we going to the Towers?’ vroeg Rose met een lichte frons op het moment dat de limousine een afslag nam die hen wegvoerde van de heuvels, waar de villa van haar familie lag.
Haar moeder knikte instemmend. ‘The Millers are having a ball tomorrow, remember?’
Het bal deed wel een belletje bij haar rinkelen, al had Rose niet gedacht dat het morgen al zou zijn. Samen met de Craytons en de Maddox-familie vormden de Millers het machtigste en tevens het rijkste drietal in de stad. Hoewel niemand het daadwerkelijk zo noemde, vormden zij het eigenlijke bestuur. De andere hooggeplaatse elitefamilies hadden aanzienlijk minder inspraak.
Rose legde de tablet weg en keek uit het raam. De Towers waren niet te missen - de drie hoogste wolkenkrabbers die het absolute middelpunt van de stad waren. Eén toren voor elk van de drie families. De zuidelijke toren was van haar familie. Het bestond uit alle pracht en praal die een mens zich maar kon bedenken - musea, enorme bibliotheken, kunstmatige parken, talloze sportruimten, vergaderzalen, kantoorruimten voor haar vaders belangrijkste werknemers, feestzalen, balzalen, gastenvertrekken. De bovenste verdiepingen werden in beslag genomen door de persoonlijke vertrekken van de familie en waren ontoegankelijk voor mensen die geen toestemming hadden ze te betreden. Zijzelf had daar een eigen verdieping met alle luxe die ze zich kon wensen. Toch gaf ze de voorkeur aan hun villa in de heuvels buiten de stad, waar ze zich minder opgesloten voelde.
De limousine dook de parkeergarage onder de toren in en onmiddellijk snelde er iemand toe om het portier voor hen te openen. Terwijl ze uitstapte, kwam daarachter de SUV tot stilstand. Het viel haar op dat de gevangene niet langer geboeid was, niet met de boeien van de arena in ieder geval. In plaats daarvan had hij een smalle band om zijn arm.
Haar vader liep naar haar toe. ‘Roselynn, we explained mr. Beast here everything he needs to know in order to do his job.’ Ze trok even een wenkbrauw op. Had de gevangene geen gewone naam? Niet dat haar vader dat iets zou interesseren, bedacht ze zich echter meteen. ‘Our technicians developed a security measure that will prevent him from harming you, in case he comes up with such a dangerous mistake - whicht he won’t.’ Haar vader wierp een nadrukkelijke blik op de gevangene en wenkte Cade dichterbij. ‘Pressing this button will give him an electric shock, powerful enough to paralyze him for a few seconds.’ Cade overhandigde haar een klein afstandsbedieninkje.
Dus dat was waar de band om zijn arm voor diende - het gaf hem een schok als zij op een knopje drukte. Het idee sprak haar niet meteen erg aan. Hij was toch geen dier dat afgericht hoefde te worden?
In de arena was er anders weinig menselijks te zien, fluisterde een stemmetje in haar hoofd. Maar de arena was ook geen plek voor menselijkheid. Hier had hij fatsoenlijk onderdak, fatsoenlijk eten. Misschien kreeg hij zelfs een loon - een veel betere manier om iemand aan je te binden dan een elektrische band.
‘Rose?’
Haar vaders ongeduldige stem deed haar realiseren dat ze de afstandsbediening nog niet aan had gepakt, maar er alleen naar had zitten kijken. Terwijl ze het ding aannam van Cade, nam ze zichzelf voor om het niet te gebruiken tenzij het absoluut nodig was. En dan alsnog, zou ze werkelijk op tijd op het knopje kunnen drukken als de gevangene besloot dat hij haar iets aan wilde doen? Toch nam ze aan dat haar vader en Cade dat uitgebreid met hem hadden gesproken. Ze zouden nooit ook maar het kleinste risico nemen om haar in gevaar te brengen.
Achter haar vader en moeder aan liep ze de lobby van de toren binnen, gevolgd door Cade met de gevangene.
‘Your mother already told you that you’ll show him around on your floor. After that, you’re free to do whatever you want, but wherever you go, he goes with you.’
Rose knarste met haar tanden. Ze snapte wat het concept van een bodyguard was. Haar vader, moeder en Cade liepen naar een van de liften toe, waarmee het gesprek kennelijk afgelopen was. Waarschijnlijk zouden ze nog wat zaken bespreken of waar ze de laatste tijd ook zo druk mee waren. Roselynn drukte op het knopje van een andere lift en terwijl ze wachtte tot de deuren open gingen, nam ze de gevangene in zich op die ze bij haar achter hadden gelaten. Haar bodyguard, corrigeerde ze zichzelf in gedachten.
‘Heb je een naam?’ was het eerste dat ze tegen hem zei.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
De auto kwam langzaam tot stiltand. Hij had de gehele rit naar zijn handen gestaard. Hij wist niet waar ze waren en hoe lang ze nu precies gereden hadden. Het enige wat hem duidelijk was, was wat er van hem verwacht werd. Hij vond het raar dat hij simpel weg uit de dungeon gehaald werd om iets bodyguard te spelen. Hij zag hoe de man die op de bijrijders stoel zat zijn boeien uit deed. Opgelucht wreef hij over zijn polsen heen waarna hij ze even bewoog. Echter werd er enkele tellen later een band om gedaan. Het werd uitgelegd als een shockband. Hij bekeek het ding met een frons waarna hij de man terug aan keek.
Niet veel later stapte de mannen voor hem uit en ook zijn deur werd niet veel later geopend. Hij stapte uit de auto en keek even rond. Wederom waren ze in een parkeergarage terecht gekomen. Waren ze bij het huis van het gezin? of ergens anders?. Hij zou het vanzelf wel zien. Zijn ogen bleven hangen op het meisje die enkele meter van hem af stond. Hij zag hoe zij een afstandsbediening in haar handen kreeg gedrukt. Het was voor zijn shock band. Hij had dus al vrij snel door dat zij degen was die hij zou moeten beschermen. Hij keek naar haar handen die de afstandsbediening aanpakte waarna zijn blik richting haar gezicht gleed.
Het stel mensen voor hem begon te lopen en hij zag het maar als teken dat hij mee moest lopen. Hij liep achter het meisje aan, op zo'n drie meter afstand. Hij was bang dat als hij te dichtbij haar kwam dat ze de knop in zou drukken. Hij was gewend aan martel apparaten maar niets met stroom. Het gaf hem een akelig gevoel van binnen.
Niet veel later zag ze de groep gesplitst werd. Het meisje liep richting de liften en de andere volwassenen liepen een andere richting op. Lieten ze haar nu al alleen met haar. Hij vond het erg vreemd dat ze hem het vertrouwen van haar leven in handen legde wanneer hij juist altijd mensen van het leven beroofde. Hij besloot met haar mee te lopen en wachtte geduldig op de lift. Het was haar stem die hem echter liet opkijken. Hij keek naar haar en knikte. "Beast." sprak hij kort op waarna hij zijn blik wendde naar de vloer. Hij hield zich vast aan zijn bijnaam alsof al zijn daden bij die naam hoorde. Hij had zijn echte naam ergens ver weggestopt en deze gebruikte hij nooit. Hij was een monster en hij behoorde dan ook zo genoemd te worden. Hij hoorde het geluidje van de lift waarna de deuren opende. Hij stapte de lift in en wachtte tot de deuren zich sloten.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Roselynn zette zachtjes haar tanden op haar lip en hield haar hoofd iets schuin.
‘Beast,’ herhaalde ze langzaam, terwijl ze kort knikte. ‘That’s your arena name, right? I actually meant the name you were given at birth. Your name, not the name all the fighting and bloodshed has brought you.’ Eventjes nam ze hem zwijgend in zich op. ‘But it’s fine if you don’t want to tell me.’ Hoewel haar vader zou beweren dat dat niet waar was, kon Roselynn hem niet dwingen om zijn echte naam te vertellen als hij dat niet wilde. Ze kon zich goed inbeelden dat de arena hem gestript had van alles dat hij was voor de gevangenschap. Misschien was zijn echte naam het enige dat hij daar nog van over had. Ze begreep dat hij dat ene stukje wellicht voor zichzelf wilde houden. ‘Just know that for me, you don’t have to be the person you had to be in the arena.’ Rose haalde luchtig haar schouders op, waarna ze zich naar de lift draaide, die een zachte ping liet horen op het moment dat het gevaarte bij de begane grond was aangekomen. Het de vele verdiepingen die het gebouw telde, kon het soms een poosje duren voordat er eentje op de juiste plek was aangekomen.
Roselynn aarzelde een moment toen de deuren opengingen en Beast naar binnen stapte. Kort schoot haar blik naar de paar beveiligers die de lobby in de gaten hielden. In de lift was ze helemaal alleen met hem, niemand die in zou kunnen grijpen als hij zich iets in zijn hoofd haalde.
Zodra ze zich bewust werd van haar gedachtegang, drukte ze het resoluut opzij. Ze herpakte zichzelf en stapte snel de lift in, voor de deuren alweer zouden sluiten. In het paneel toetste ze de juiste verdieping in. Ergens voelde ze zich er schuldig over dat ze zo over hem dacht, dat ze hem automatisch zag als hetgeen dat hij in de arena was geweest. Ieder ander zou haar waarschijnlijk gelijk geven en zeggen dat het logisch was, maar toch voelde het niet helemaal eerlijk tegenover hem.
Rose leunde tegen de wand van de lift en nam hem nogmaals in zich op, uitgebreider dit keer. Het was niet moeilijk om te zien waarom hij zo onoverwinnelijk was geweest in de arena. Naast de vechtkunsten die hij bezat, waren zijn spieren niet te missen. De stof van zijn shirt spande strak om zijn armen en torso. Maar wat haar het meest trof, was hoe jong hij eigenlijk was - en hoe knap. Hij kon niet heel veel ouder zijn dan zij, hooguit een paar jaar. Het deed haar zich afvragen hoe lang hij al in de kerkers had gezeten, maar ze besloot om de vraag voor zich te houden, niet wetende of dat gevoelig lag, of hij daar überhaupt over wilde praten.
Op het moment dat ze merkte dat het observeren overging in staren, sloeg ze haar ogen neer. Ze keek naar de afstandsbediening, die ze gedachteloos ronddraaide in haar vingers. Hoewel het haar iets van een gevoel van veiligheid gaf, wist ze tegelijkertijd niet goed wat ze ermee aan moest.
‘So…’ begon ze nadat ze een tijdje in stilte in de lift hadden gestaan. ‘Did they had these kind of things in prison too?’ Ze hield het afstandsbedieninkje omhoog en glimlachte zwakjes.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
De stilte die in de lift rondhing maakte hem wat ongemakkelijk. Hij wilde niet met haar praten. Hij had behoefte aan was rust. Zijn lichaam was nog steeds alle klappen aan het verwerken die hij had gekregen in de arena. De wond pp zijn heup brandde pijnlijk onder het verband en ook zijn handen bonkte enorm. De donkere kringen onder zijn ogen zouden waarschijnlijk verraden dat hij al dagen niet echt geslapen had. Er werd nu juist van hem verwacht dat hij alert was en op het meisje zou letten maar het kostte hem de enige moeite. Hij hoopte gewoon dat hij straks ergens kon slapen. Hij wist niet eens of hij een bed kreeg of gewoonweg ergens op de grond moest slapen. Hij is en blijft een gevangene.
Haar stem galmde door de lift heen en het liet hem wederom op kijken. "Just Beast." mompelde hij stug waarna hij zijn blik wierp op de vele knopjes in de lift. Hij had nog nooit zoiets gezien en was er nog nooit in geweest. Wel had hij door dat ze er al even in stonden en waarschijnlijk ergens hoog zaten. De lift ging enkele tellen op en hij volgde het meisje uit de lift.
Blindelings volde hij het meisje, niet weten wat anders te doen. De andere beveiligers staarde hem met een vieze blik aan en het liet hem onzeker voelen. De dungeon was de plek waar hij op zichzelf was en bekend stond als een strijder. Hier stond hij bekend als een moordenaar. Weer zag hij een lift in het beeld komen en opnieuw zag hij hoe het meisje erin stapte. Hij volgde haar snel en ging weer naast haar staan in complete stilte.
Haar ogen voelde hij brandden op zijn huid maar hij besloot het te negeren. Ze zou vast duizende vragen hebben over hem. En er zouden vast tientallen gedachtes door haar hoofd spoken. Hij zag hoe ze de afstandbediening bekeek en even was hij bang dat ze het in zou drukken. Bang dat hij nu al een fout had gemaakt. Hij keek naar haar toen ze begon te praten. "Just whips, wooden sticks and the cross." Zijn gedachtes raasde terug naar het moment dat hij werd geslagen met zwepen. Hij schreeuwde en schreeuwde maar niemand luisterde. De pijn was ondragelijk en ook nu voelde hij haast de pijn. Zijn lichaam beefde enigszins en even was hij helemaal in de war waar hij was. Hij hoorde de zweepslagen zo duidelijk in zijn oor alsof het leek dat het nu naast hem gebeurde. Hij keek wild om zich heen maar zich niets. Hij deinste naar achter en voelde niet veel later de muur. "Make it stop." zei hij zacht tegen zichzelf terwijl hij zijn handen tegen zijn hoofd drukte.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Hij was niet echt een prater, had ze het idee. Maar kon ze hem dat eigenlijk wel kwalijk nemen? De kringen onder zijn ogen logen er niet om - hij was moe. Roselynn had geen idee hoe het er precies aan toe ging in de gevangenis, maar aangezien de gevangenen als beesten tegen elkaar moesten vechten in de arena, zouden de omstandigheden waarin ze leefden waarschijnlijk ook meer dierlijk dan menselijk zijn. Zou hij überhaupt iets van een bed hadden gehad om op te slapen? Of alleen een matras op de grond, hoewel zelfs dat haar al bijna teveel luxe leek voor zo’n wrede plek.
Terwijl ze naar de tweede lift liepen, waar ze weer de juiste verdieping - haar verdieping - in toetste, dacht ze na over de mogelijkheid om hem eerst wat rust te geven voor ze hem rond zou leiden. Wat had ze er immers aan als hij te moe was om alle informatie in zich op te nemen? Als hij te moe was om haar effectief te kunnen beschermen tegen de voor haar nog steeds onbekende dreiging. Gewoon een voorzorgsmaatregel, had haar moeder gezegd. Dat liet het klinken alsof de dreiging niet bepaald ernstig was. Een beetje rust kon ze hem wel gunnen, toch? Zolang haar vader wegbleef - wat waarschijnlijk zo was, aangezien hij bijna nooit op haar verdieping kwam - en verder niemand erachter kwam.
Zijn antwoord op haar vraag liet haar rillen. Zwepen, houten stokken. Dat waren voorwerpen waarmee dieren in het gareel werden gehouden, niet mensen. Hoe meer ze over de arena hoorde, hoe meer het tot haar doordrong hoe naïef ze eigenlijk was, hoe erg ze in een bubble leefde die alle narigheid van de buitenste ringen buitensloot.
Kennelijk had haar vraag iets in hem losgemaakt, want op het moment dat ze de lift uit stapten, deinsde hij achteruit. Vragend draaide Rose zich naar hem om, half in de veronderstelling dat het de luxe van deze verdieping was die hem van zijn stuk bracht. Maar op het moment dat ze zijn ogen wild heen en weer zag schieten en hij zijn handen tegen zijn hoofd drukte, besefte ze dat het iets anders was wat hem dwarszat. Hij zag eruit alsof hij zich totaal niet meer besefte waar hij was, alsof hij in gedachten op een andere plek was. Na de vraag die ze had gesteld, was het niet moeilijk om de puzzelstukjes in elkaar te passen. Het kon haast niet anders dan dat zijn gedachten hem terugvoerden naar de arena.
Een momentlang stond ze ietwat hulpeloos naar hem te kijken. Ze strekte haar hand naar hem uit, maar trok hem op het laatste moment weer terug. Wat als ze hem met een aanraking alleen maar zou laten schrikken? Toch wilde ze wel iets doen. Iets om hem uit die herinneringen te trekken, om hem duidelijk te maken dat hij niet meer op die plek was.
‘It… It’s okay,’ zei ze zachtjes. Ze zette een klein stapje naar voren. ‘You’re not in the arena anymore. You’re in my house now.’ Roselynn stopte de afstandsbediening weg en legde heel voorzichtig haar handen om zijn polsen, klaar om weg te springen als hij ervan zou schrikken, en trok zachtjes zijn handen voor zijn gezicht weg, zodat hij haar aan moest kijken. ‘They can’t hurt you here.’

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
De zweep werd opgepakt door Ramirez, een van de beste bewakers van de dungeon. Hardhandig werd hij op zijn kniën geduwd voor de man. De zweep glom in het zonlicht en bang keek hij op. Dit was de eerste keer dat hij straf kreeg. Hij had wat eten gestolen tijden de training, dit werd echter niet geaccepteerd. Hij had zo'n honger maar daar hadden ze hier weinig boodschap aan. Hij zag hoe de man de zweep boven zijn hoofd hief waarna hij niet veel later een harde slag tegen zijn rug voelde. Zijn geschreeuw ging door merg en been. Het brandde enorm en het zou hem niets verbazen als zijn huid open was gesprongen. Tranen vulde zijn ogen waarna hij omhoog keek. "I'm sorry, I was so hungry." Hij beefde van angst en zag hoe de zweep weer omhoog werd getrokken. "Nineteen more to go." spatte de man in zijn gezicht waarna hij doorging met het verminken van zijn rug.

Zijn gedachtes werden ontbroken toen er een warm gevoel verspreidde over zijn polsen. Hij opende zijn ogen en keek naar beneden. Hij zag twee handen om zijn polsen gewikkeld en hij wist meteen dat ze van haar waren. Hij voelde zichzelf langzaam tot rust komen waarna hij voorzichtig zijn polsen terug trok. Hij was allang blij dat ze niet op de afstandbediening had gedrukt om hem te kalmeren. Hij schaamde zich al erg genoeg dat dit zojuist was gebeurd. Hij leek zo ongelofelijk zwak, iets wat hij totaal niet was.
Hij stapte weg van de liftmuur en keek naar haar. "I'm sorry." sprak hij zacht op waarna hij slikte. "It won't happen again." sprak hij even zacht op als daarnet. Hij zag hoe de liftdeuren opende en stug stapte hij de lift uit. Hij keek voor zich, haast beschaamd om naar achter te kijken en haar in haar ogen aan te kijken. Wat zou ze nu wel niet van hem denken. Wat als ze tegen haar vader vertelde dat hij niet degene was die ze mee hadden genomen uit de gevangenis. Hij was gewoonweg gebroken.
Het felle zonlicht in de kamer liet zijn ogen even dichtknijpen. Net zoals de rest van het gebouw zag ook deze etage er sierlijk en mooi uit. Alles schreeuwde gewoon rijkdom en het liet hem toch verbazen hoe groot de verschillen nu eigenlijk waren in de stad. Hij had nooit anders gekend dan zijn cel en was altijd nieuwsgierig geweest naar het leven buiten de dungeon. Hij vond het haast onwerkelijk dat hij er nu naar stond te staren. Hij draaide zich uiteindelijk toch om naar het meisje en keek haar aan. "It this your floor?" vroeg hij voorzichtig terwijl zijn ogen nog steeds op haar gericht stonden.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Haar woorden leken te helpen. Hij protesteerde niet toen ze zijn handen omlaag trok en de verwarde, haast angstige blik in zijn ogen zakte langzaam weg op het moment dat de realiteit weer tot hem doordrong. Opgelucht liet Rose zijn handen los en zette ze een stapje achteruit. Wat hadden ze hem in de kerkers allemaal wel niet aangedaan dat het zo diepgeworteld zat? Van de bonk agressie die hij in de arena was geweest die ochtend was weinig meer over nu hij hier zo voor haar stond. Nog steeds intimiderend, maar achter het harde masker dat hij tot dan toe op had gehad, ving ze een glimp op van een gebroken ziel.
Zodra hij zich leek te realiseren wat er precies was gebeurd, was het harde masker echter terug. Hij liep langs haar heen de lift uit en verontschuldigde zich voor wat er gebeurd is. ‘It’s okay,’ antwoordde ze. Hoe zou ze hem ook de schuld kunnen geven van alles dat hem aan was gedaan? ‘Just don’t show my father, ever.’ Ze schudde even zachtjes haar hoofd. Haar vader zou het niet begrijpen, hij zou hem afdoen als zwak of waardeloos, zou hem hoogstwaarschijnlijk laten straffen. Fysiek geweld was haar vaders favoriete middel om zijn ongenoegen mee te laten blijken, dat had ook zijzelf meer dan eens ervaren.
De liftdeuren onthulden een ruime, open ruimte. Een soort ontvangsthal, zou je het kunnen noemen. Aan de rechterkant liep een brede gang naar een aantal vertrekken en de deuren in de hal zelf leidden naar de penthouse waar ze haar tijd vaak doorbracht als ze in de Toren was.
‘It is,’ antwoordde ze met een klein glimlachje. ‘And the good news is that my father doesn’t come here very often. He usually just sends a servant or a message if he wants to see me.’
Haar schoenen tikten zacht op de glimmende marmeren vloertegels op het moment dat ze door de hal heen naar de gang toe liep. ‘I’ll show you your room first. I can imagine you would like to rest a little before I show you around.’ Rose was zich er heel goed van bewust dat ze daarmee de woede van haar vader op de hals zou halen, maar zolang hij wegbleef, hoefde hij er niet achter te komen. De deuren in de hal leidden naar verschillende ruimtes - haar kleine, eigen bibliotheek en leesruimte, een werkruimte, een zitkamer waar ze vaak met vriendinnen rondhing en een paar extra kamers waar eventuele gasten konden blijven slapen. Aan het einde van de gang opende ze een van de deuren. Deze kamer was lang niet zo groot als de andere en erg schaars ingericht. Een simpel bed, een kaal bureau met een stoel, een kast en een aangrenzend badkamertje.
‘This is your room.’ Ze zette een stap opzij zodat hij naar binnen kon lopen. ‘I know it isn’t much…’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld