Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | You can always bleed a little more

Demish
Internationale ster

Demish schreef:

♥

Mace Peerage - 25 jaar - Gave van de maan

De zon weerspiegelde in het glazen frame waardoor de verlegen glimlach van het jongetje werd vervangen door een fel bolletje licht. Mace kantelde het lijstje uit de zon om de glimlach met een ontbrekende melktand beter te kunnen bestuderen. De lichtlauwe achtergrond en het schooluniform indiceerden dat de foto was gemaakt op de basisschool van het kind.
Met opgetrokken wenkbrauwen zette hij de foto terug op de vensterbank. Ondanks dat het geen koude dag was, voelde hij een lichte bries ontsnappen tussen de kieren van de gesloten ramen. Op de vensterbank zag hij enkele vochtige plekken.
Lekkage.
Lekkende raamkozijnen en een eeuwige tocht die door de kamer trok waren nog de kleinste problemen van de bewoners van het appartement, gezien het feit dat hij moeiteloos het slot op de deur had kunnen breken en naar binnen was geglipt alsof dit ook zijn woonplek was.
Hij liet zich zakken op een ingedeukte stoel die zijn beste tijd al had gehad. Hij schudde zijn mouw aan de kant en bekeek de tijd op zijn digitale horloge: 9:04. Volgens zijn bron bracht de bewoonster van het appartement iedere ochtend haar broertje veilig naar school en keerde ze tussen negen uur en kwart over negen terug. Het kwam vrijwel niet voor dat ze een tussenstop maakte. Als ze dat wel deed, dan duurde het nooit langer dan een paar minuten. Hij had nog een fractie van een paar minuten voordat hij niet langer alleen zou zijn.
Zijn oog viel op het bijzettafeltje. Verstopt onder een vergeten schoolboek lagen ongeopende brieven, geadresseerd aan Scarlett J. Meadows.
Met een zucht bladerde hij door de enveloppen heen. De meesten oogden onbelangrijk, behalve eentje van de gemeente. Dat ging ongetwijfeld over de leefsituatie van haar en haar broertje. Hij legde de andere brieven aan de kant, maar hield deze tussen zijn vingers. Dit was de precieze reden dat hij hier was.Hij leunde achterover in de stoel en sloeg zijn benen over elkaar. Hij bewoog zich te comfortabel voor een vreemdeling in een onbekend huis, wachtend op de bewoner die hem ongetwijfeld aan de tand zou voelen over zijn aanwezigheid, maar hij wist dat hij een aanbod voor haar had dat ze niet kon weigeren.
Al was het maar vanwege het lachende, verlegen jongetje op de schoolfoto.
Hij zou zenuwachtiger moeten zijn. Niet omdat hij ieder moment aangevallen kon worden voor het plegen van inbraak, maar omdat er meer afhing van deze ontmoeting dan dat hij durfde toe te geven.
Als zakenman moest hij realistisch zijn: hij hield zich nog maar net staande met zijn… Onderneming. Waar mensen eerst nog vermogens neerlegden om bij zijn welkbekende gevechten te zijn, hadden ze er nu minder voor over. Of erger: ze besloten niet meer te komen. Mace wist niet wat er was veranderd. In de tijd dat hij zelf nog had gevochten hadden de ruimtes volgestaan met joelend en schreeuwend publiek. Ze waren dol geweest op dit soort vermaak, maar de laatste paar maanden leek er een verandering plaats te hebben gevonden. Eentje waarvan Mace, nog zijn vertrouwelingen, niet precies konden aanwijzen waar het was begonnen. Maar één ding was duidelijk: hij moest het zien om te keren.
Om dat te doen, had hij niet een willekeurig persoon nodig. Hij had iemand nodig die de aandacht kon trekken, iemand met de juiste motivatie en een vechtlust di nog lang niet af zou zwakken. En mocht dat wel het geval zijn, dan zou hij er voor zorgen dat hij met een aanbod zou komen dat simpelweg niet te weigeren viel.
Wederom gleden zijn ogen naar het horloge rond zijn pols. 9:09. Ieder moment zou ze aan de voordeur verschijnen. Hij schatte dat het enkele seconden zou duren voordat ze door zou hebben dat het slot was geforceerd. Dat gaf haar meerdere opties om rekening mee te houden, maar Mace gokte dat ze niet zou verwachten dat wie dan ook haar deur had geopend, nog steeds in het appartement was. Zodra ze hem zou zien zitten, moest hij in beweging komen. Als hij zijn bron moest geloven, en in dit geval deed hij dat, was Scarlett niet iemand die zich zomaar zou laten kennen. Ze vocht voor haar leven, voor dat van haar broertje. Dat wilde ze behouden, zelfs als dat ten kosten zou gaan van al het andere. Een indringer in haar huis zou ze ongetwijfeld aanvallen.
Hij zou simpelweg sneller moeten zijn.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:

Scarlett Joanna Meadows - 21 jaar - Gave van de feniks

Er was een tijd dat men met trots over straat liep als mutant. Tatoeages pronkten in het zonlicht, daarmee de oorsprong van hun kracht zichtbaar. Men werd gezien als helden, een soort waar men tegenop keek. Hoe krachtiger je was, hoe meer mensen tegen je opkeken. Scarlett had er nooit in geloofd. Zij zag het ontzag in sommige ogen, zag dat er een eind kwam aan het eerbetoon van mutanten. Niet voor niets heetten ze mutanten, een afwijking van het normaal. Haar geboortemark lag verborgen op haar rug, een tekening van een feniks die steeds meer groeide. Ooit was het een klein vogeltje geweest, nu was het een roofvogel die niet zou vluchten voor haar vijanden.
Scarlett was niet het type dat problemen opzocht. Liever bleef ze verscholen in de schaduw, leidde ze een rustig leven. Tot voor kort was dat geen probleem geweest. Samen met haar broertje leefde ze in een appartement – al was dat een royale omschrijving. De woning was amper huiselijk te noemen. Scheuren zaten in de muur, barsten in de ramen. In de nacht kon ze de muizen tussen de muren horen lopen, hopende dat het geen ratten waren. De kachel deed het al maanden niet en Scarlett kon enkel hopen dat de komende winter niet sterk zou zijn.
Timothy verdiende zoveel meer dan dat.
‘Het is oké,’ had Timothy gezegd toen de cv-ketel het begeven had en er enkel ijskoud water uit de kraan kwam lopen. Scarlett had boos met haar huisbaas gebeld, die de gasrekening had afgesloten omdat ze de afgelopen maandhuur in termijnen betaald had. Ondanks dat Scarlett zwoer al het geld over te maken, gaf de man niet toe. Hoewel ze optimistisch probeerde te blijven, had Timothy de verloren blik op haar gezicht gezien. ‘Het is niet jouw schuld.’
En toch voelde het wel zo.
In gedachten verstrengeld liep Scarlett de trap op. Ze woonde op de tweede etage, boven een coffeeshop die een permanente wietgeur verspreidde door het gebouw. De trap piepte onder haar gewicht. Haar buurman was zelfs een keer door een trede gezakt, waardoor ze wekenlang een traptrede hadden gemist. Zodra de deur in zicht kwam, gingen de alarmbellen direct af. De deur was opengebroken.
Er was iemand binnen.
Behoedzaam kwam ze dichterbij, het slot onderzoekend op enige tekenen van schade om te achterhalen of het slechts om grof geweld ging, of een grotere dreiging. Scarlett kon zich niet voorstellen dat haar huurbaas of de kinderbescherming op deze wijze zou inbreken en slecht onderbuikgevoel bekroop haar. Ze liet haar jas van haar schouders glijden, stroopte haar mouwen op en ontblootte daarmee haar blote vuisten, klaar om haar gave tot uiting te brengen, mocht dat nodig zijn.
Op haar tenen liep ze naar binnen. Een zachte piep klonk onder haar voetzool en in gedachten vervloekte ze het ouderwetse laminaat. Binnen een seconde herpakte ze zichzelf en stormde ze de kamer in. De jongen in de stoel was van haar leeftijd, een paar jaar ouder misschien. Hoewel haar vuist voor zijn gezicht hing, leek hem dat enkel te vermaken. Een glimlach danste op zijn gezicht en Scarlett moest de verleiding weerstaan om haar vuist niet direct op hem neer te laten komen.
‘Wie ben je en wat doe je hier?’ Haar stem was vurig.
‘Scarlett Joanna Meadows. Het is me een genoegen je eindelijk te ontmoeten.’
Hoewel er tientallen vragen door haar hoofd gingen, hield ze haar gezicht in de plooi. ‘Ik heb geen idee wie je bent.’
‘Weet je dat zeker?’
Door haar angst voor dreiging, scande Scarlett continu de omgeving. Hierdoor bleven gezichten haar beter bij dan bij de gemiddelde persoon. Als ze deze jongeman eerder gezien had, dan had ze dat geweten.
‘Wat kom je hier doen?’ vroeg Scarlett, zijn vraag negerende. Haar bloed kookte, haar ongeduld begon steeds meer naar het oppervlak te dringen. Het liefst zou ze direct zijn gezicht vervormen met het vuur dat in haar lichaam brandde.
‘Ik heb een voorstel voor je.’
Deze keer was het Scarlett die om de situatie moest lachen. ‘Ik sluit geen deal met inbrekers.’

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Gelukkig ben ik geen inbreker.’ Kort overwoog Mace om haar gebalde vuist aan te kant te duwen met zijn vingers, maar hij voelde de hitte branden. Hij wilde hier weglopen met een sterke vechter in zijn arsenaal, niet met brandwonden.
‘Het slot op mijn deur vertelt een ander verhaal.’
‘Dat slot was toch al hoognodig aan vervanging toe.’ Hij haalde zijn schouders op. Zijn antwoorden leken haar niet gerust te stellen. Langzaam nam hij haar in zich op. Haar wenkbrauwen waren gefronst, haar alerte ogen lieten hem geen seconde met rust en haar lichaam stond klaar om hem aan te vallen.
Hij had geen gastvrijheid verwacht, maar hij had gehoopt dat Scarlett haar hersenen zou gebruiken en ze in zou zien wie er voor haar zou zitten; wat hij haar kon bieden.
‘Als je die vlammende vuist van je nou eens aan de kant doet, dan kan je mijn voorstel aanhoren. Ik beloof je dat het het overwegen waard is.’
‘Hm.’ Scarlett liet langzaam haar vuist zakken, maar elke strakke spier in haar lichaam verried dat ze nog steeds in staat was om hem aan te vliegen als hij een onverwachte beweging maakte.
Mace schoof iets naar voren in de stoel en haalde een klein kaartje uit zijn jasje. Met het dunne papiertje tussen twee vingers overhandigde hij deze aan Scarlett. Het was donker papier en als je de getekende lijnen op een bepaalde manier zou verschuiven, zou de maancyclus tevoorschijn komen.
Een knipoog naar zijn eigen gave en het logo van zijn vechtclub: Crescent
Bij het zien van het logo werden haar ogen groot. Ze keek over de rand van het kaartje naar hem en hij leunde tevreden achterover.
‘Weet je nu wel wie ik ben?’
Ieder mens in de omgeving wist van hem, wat hij deed. Sterker nog, tot op heden hadden ze voor hem geapplaudisseerd. Zijn werk was door hen bekroond en mensen hadden alles over gehad om zijn mutanten te zien vechten. En hij wist zeker dat zijn publiek een hoop neer zou leggen om Scarlett te zien strijden in de ring.
‘Mace Peerage.’
Hij lachte. Hij moest toegeven: hij genoot nog steeds van hoe zijn naam over de lippen van de mensen rolde. ‘De enige echte.’
‘Ik ben niet geïnteresseerd.’
Quasi-beledigd legde hij een hand op zijn borstkas. ‘Au, ik had niet verwacht dat je me al zo snel af zou wijzen.’
Scarlett gooide het kaartje op zijn schoot. ‘Voor alles is een eerste keer.’
Mace schudde zijn hoofd. Als ze dacht dat hij zo gemakkelijk op zou geven, had ze hem verkeerd in geschat. Als ze niet beleefd genoeg was om zijn voorstel aan te horen, zou hij het over een andere boeg moeten gooien. Hij zou haar laten luisteren.
‘Ik heb alleen maar het beste met je voor. Met jou en… Timothy, is het toch? Kleine Timmy.’ Mace knikte naar de foto die hij eerder had bekeken. ‘Schattig gastje.’
Haar schouders spanden zich aan bij het horen van haar broertjes naam. Goedkeurend hield hij zijn hoofd schuin. Zijn ogen vielen op haar gebalde vuisten. Hij had een zenuw geraakt.
‘Maak je geen zorgen, hij is veilig. Mede dankzij jouw goede zorgen.’ Langzaam kwam hij overeind uit de stoel. Hij trok zijn jasje recht en plukte er een pluisje vanaf. ‘De vraag is hoe lang je nog voor hem kan blijven zorgen. Ik zag dat je wat onaangename post had ontvangen. Je dreigt hem kwijt te raken.’
Hij was niet gevoelloos. Het verhaal van Scarlett en Timothy was niet enkel een onderhandelingsmiddel. Ze waren slachtoffers van de samenleving die hen had gefaald.
‘Dat zijn jouw zaken niet,’ siste Scarlett. Dunne slierten rook ontsnapten tussen haar vuisten. Als hij een punt had, zou hij hem nu moeten maken.
‘Misschien niet,’ zei hij kalm. ‘Maar ik kan je, jullie, wel helpen. Ik heb genoeg pandjes ter mijn beschikking. Plekken in een veilige buurt, met een goed slot en geen lekkage. Een goede school in de buurt. De hulpverleners zullen niets meer te klagen hebben. En ik hoef er maar één ding voor terug.’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Ze wist waar dit naartoe ging. Een zucht verliet haar lippen.
‘Zoals ik al zei, ik ben niet geïnteresseerd.’ Terwijl ze de woorden uitsprak, liep ze richting de deur en hield deze voor hem open, een teken dat het tijd was voor hem om te gaan. Een hint die hem duidelijk ontging.
Ze had veel over hem gehoord. Over zijn doortastende onderhandelingsvermogen, een jonge zakenman met grote successen. Zijn naam en de naam van zijn onderneming, was bij iedereen bekend. Elke stad kende zijn eigen ondergrondse strijdarena, een naam die aan een ieder door fluistert werd. Maar Crescent was niet alleen in deze wijk bekend. Toeristen vanuit verschillende gebieden kwamen er naartoe om de bloederige spektakels te bezichtigen. Zijzelf was er nooit door verleid. Hoewel ze geloofde dat het gebruik van gaven iets positiefs was, was ze geen fan van de manier waarop het vertegenwoordigd werd in de arena’s. Net zoals de naam mutanten die de beschaving hen gegeven had. Het was neerbuigend, een teken van ongelijkheid. Dat waar haar ouders mee in strijd waren gegaan.
‘Ik denk dat je de situatie onderschat.’ Hoewel zijn gezicht serieus stond, was er een uitdagende twinkeling in zijn ogen zichtbaar. ‘Dit is een strijd die je niet kan winnen. Niet alleen.’
Scarlett begon haar geduld te verliezen. Haar nagels priemden in haar handpalm. Het frustreerde haar dat hij gelijk had. Hoewel ze continu achter de feiten aan had gelopen, steeds rekeningen achteraf had moeten betalen, had ze altijd haar hoofd boven water weten te houden. Telkens weer had ze de kinderbescherming ervan kunnen overtuigen dat dit de beste plek was voor Timothy: thuis, bij zijn familie. Maar sinds het incident van maanden terug, was het moeilijker dan ooit. Ze dreigde hem te verliezen.
En eerlijk? Soms vroeg ze zich af of zij hem gelukkig kon maken.
‘Dat zijn mijn zorgen. Ik heb geen hulp nodig.’
Mace haalde zijn schouders op. ‘Al ik me niet vergis heb je nog een halve week om de huur te betalen en heb je over twee weken een gesprek met de hulpverleners om aan te tonen dat kleine Timmy in een veilige omgeving opgroeit. Zelf betwijfel ik of ze een dakloos leven als veilig beschouwen.’
Scarlett kantelde haar hoofd. Het was geen verrassing dat hij beschikking had tot haar persoonlijke gegevens. De maatschappij was berucht, zeker in deze gebieden. Hij had een goed netwerk, hij had macht. Het verstrekken van informatie was dan ook geen grote uitdaging. Zodra Mace zijn zinnen ergens op had gezet, was het einde verhaal. Hoewel ze niet blij was met zijn aanwezigheid, moest ze bekennen dat het bewonderingswaardig was hoe hij een dergelijke reputatie had kunnen opbouwen op deze leeftijd.
De vraag was echter, waarom had hij deze informatie van haar verzameld?
‘’Waarom ik?’
Dat tekende een zelfvoldane glimlach op zijn gezicht. ‘Ik zal eerlijk tegen je zijn,’ antwoordde hij, ‘ik kan iemand als jij goed gebruiken in Crescent.’
‘En waarom is dat?’
‘Ik heb zo mijn redenen.’
Scarlett sloeg haar armen over elkaar heen, merkende dat er meer achter zijn aanbod zat. ‘Dat klinkt wanhopig.’
Dat maakte hem aan het lachen. ‘Sorry, maar ik ben nooit wanhopig.’
‘Waarom zou je anders inbreken bij een onbekende mutant om haar vervolgens te chanteren om bij je vechtclubje te komen?’
‘Ik heb niks te maken met de aanklachten die gedaan zijn bij de kinderbescherming. Ik maak enkel gebruik van de situatie.’
‘Dus je wilt inderdaad dat ik me bij je vechtclub voeg,’ concludeerde Scarlett.
‘Dat was geen geheim,’ reageerde Mace nonchalant. ‘Het is een eerlijke ruil, nietwaar? Ik regel een mooi pand voor jou en je kleine broertje. Ik zal ervoor zorgen dat de knul wordt toegelaten op een goed beoordeelde school en ik zal ervoor zorgen dat er elke avond eten op tafel staat. In ruil daarvoor vecht jij eens per week in mijn arena.’
‘Een keer per week?’ Scarlett kon de verbazing in haar stem niet onderdrukken. Het was een geluk dat Crescent niet vocht tot de dood, in tegenstelling tot enkele andere arena’s. Dan zou elk gevecht een gok op het leven zijn. Er gingen geruchten dat de overheid bezig was met het ontwikkelen van een grote arena, waar mutanten vastgehouden werden om elkaar publiekelijk af te slachten. Momenteel waren er al enkele kleine vechtclubs waar dit het geval was, puur voor de publiciteit. Met name in de grote steden was dat een bekend fenomeen. Desondanks gebeurde het regelmatig dat er slachtoffers vielen in arena’s zoals Crescent. Het was niet absurd als er een dode gevallen was bij het gevecht. Hoewel de kansen klein waren, bleef het een gevaarlijk risico om je te wanen in een gevecht. Zeker als je elke week terug zou moeten keren.
Mace kwam overeind en overbrugde de afstand tussen hen. ‘De deal moet wel eerlijk blijven.’
‘En waarom denk je dat ik een toegevoegde waarde zou zijn tot je huidige team?’
‘Heel simpel,’ zijn stem klonk zachter, daarmee licht intimiderend, ‘ik heb je gave in actie gezien en weet waartoe je in staat bent.’ Zijn blik gleed langzaam over haar lichaam. ‘En ik denk dat men het niet vervelend vindt om naar je te kijken.’
Hoewel het een compliment was, stond het idee Scarlett niet aan. Het was oppervlakkig, maar wel waar. Toeristen hadden liever een gevecht tussen twee knappe koppen, dan tussen twee sterke mensen die onaantrekkelijk waren.
‘Het spijt me, maar je zal je zoektocht voort moeten zetten.’

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Loué, degene die zijn toekomstige vechter in de gaten had gehouden, had hem gewaarschuwd dat Scarlett niet zo gemakkelijk in zee zou gaan met hem. Mace had gehoopt dat ze het fout zou hebben, maar nu hij oog in oog stond met de blondine, zag hij dat zijn beste vriendin gelijk had. Scarlett was niet bereid om voor hem te vechten, zelfs niet als hij haar zou geven waar ze zo naar verlangde.
Misschien wilde ze het simpelweg nog niet erg genoeg.
Mace zag in dat hij, op dit moment, niet zou krijgen wat hij wilde. Hij kon langer blijven, haar manipuleren en bedreigen, maar uiteindelijk wilde hij Scarlett aan zijn kant hebben. Hij wilde haar als zijn vechter, als een bondgenoot. Hij was hier al onwelkom. Hoe langer hij zou blijven, hoe sneller hij Scarlett tot een vijand zou maken.
Nogmaals bekeek hij haar van top tot teen, waarna er een klein lachje op zijn gezicht kwam. ‘Je hebt tijd nodig, dat begrijp ik. Misschien dat je na een paar dagen opeens heel anders denkt over mijn aanbod.’
‘Dat betwijfel ik.’
Mace lachte. ‘Je hebt pit, Scarlett Meadows. Maar je moet ook één ding over mij weten. Ik geef niet zo gemakkelijk op.’
Hij had een vechter nodig, een sterke vechter. Hij was er van overtuigd dat Scarlett de sterkste was in hun omgeving. Zijn zoektocht voortzetten zou geen zin hebben. Hij had al iemand gevonden. Hij wilde haar, en dat hij nu een nee had gekregen, betekende niet dat hij hem zou accepteren.
Ze had enkel nog een zetje nodig.
Hij knielde neer en pakte het visitekaartje dat ze eerder zo ongeïnteresseerd naar hem had geworpen. Langzaam kwam hij weer overeind, totdat hun blikken elkaar weer kruisten. Hij stak het kaartje naar haar uit. ‘Ik stel voor dat je daar nog even aan vasthoudt. Als je van gedachten verandert, kun je me hierdoor vinden.’
Scarlett nam het kaartje niet aan.
‘Duidelijk.’ Mace plaatste het kaartje op de tafel waar hij de post had gevonden. Hij knoopte zijn jasje weer dicht en stapte langs Scarlett heen. Hij liep naar de deur en bekeek het gebroken slot met een frons op zijn gezicht. Bedenkelijk tikte hij op het verroeste metaal.
‘Als ik jou was, zou ik iemand er naar laten kijken. Je weet maar nooit wie er anders onuitgenodigd in huis komt. Het laatste wat je wil, is dat jochie in gevaar brengen.’
Vlammen vlogen op hem af. Mace handelde vlug. Hij riep het water uit de leidingen van het gebouw naar zich toe. Een flinke straal spoot uit de kraan en hij bluste de vlammen voordat ze zijn gezicht raakten.
‘Volgens mij had ik net al duidelijk gemaakt dat ik alleen maar het beste voor hem wil.’ Hij streek met zijn vingers langs zijn gezicht. Ondanks dat hij haar vuur had gedoofd, had hij toch het idee dat de hitte nog steeds rond hem hing.
‘Ik houd me nog steeds aan die belofte,’ zei hij, terwijl hij naar buiten stapte. Zijn hand lag om de deur, klaar om hem dicht te trekken en zichzelf te behoeden voor nog een vurige aanval van Scarlett. ‘Ik weet alleen niet of anderen dat doet,’ waarschuwde hij haar, waarna hij het kleine appartement verliet.
Voordat Scarlett achter hem aan zou komen, haastte hij zich naar beneden.
Hij had gehoopt op een betere uitkomst, maar hij was hier nog niet klaar mee. Zoals hij haar al had verteld: hij gaf niet zomaar op. Hij kreeg wat hij wilde, op de één of andere manier. Als hij daarvoor nog meer gebruik zou moeten maken van zijn invloed op de stad, dan zou hij dat doen. Vroeg of laat zou ze bij hem aankloppen.
Hij verdwaalde in zijn gedachten, denkend aan hoe hij haar kon overhalen. Hij had beloofd dat hij de knul niets zou doen, wat hij ook meende. Wat als hij de betaling van de huur zou vervroegen? Dat zou hij wel teweeg kunnen brengen. Of hij zou de hulpverleners kunnen inlichten over een recente gebeurtenis, waardoor ze onverwacht eerder bij Scarlett op bezoek zouden gaan.
In gedachten verzonken sloeg hij een steegje in en vervolgde op deze manier zijn weg terug naar de Crescent. Hij was nog maar halverwege toen er een figuur naast hem opdoemde. Zuchtend schudde hij zijn hoofd. ‘Kon je niet wachten met het erin wrijven totdat ik terug was bij de Crescent?’
Loué grijnsde zelfvoldaan. ‘Ik zei toch al dat ze niet zo gemakkelijk te manipuleren was.’
‘En ik zei tegen jou dat ik het irritant vindt als je zomaar opduikt uit het niets,’ wees hij haar terecht. Loué kon het licht manipuleren, waardoor mensen lang niet alles konden waarnemen. Ze was snel, en door de rimpelingen in het licht waande ze zich haast onzichtbaar.
Zijn beste vriendin legde een hand op zijn arm en stopte zijn stappen. ‘Volgens mij is iemand chagrijnig omdat hij is afgewezen.’
Mace rolde met zijn ogen en duwde haar arm aan de kant. ‘Ze heeft me niet afgewezen. Dat doet niemand.’
‘Misschien moet ik je een woordenboek geven voor je volgende verjaardag,’ suggereerde Loué. ‘Ik denk dat je de betekenis van “niemand” niet helemaal begrijpt.’
Stug liep hij door, terwijl hij spottend haar woorden herhaalde. ‘Wacht maar. Over een paar dagen staat ze op de stoep.’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Was dit een nieuw dieptepunt?
De middag was nog niet begonnen en Scarlett had haarzelf ziekgemeld van werk om vervolgens troost te zoeken in haar favoriete bar. Was het een verstandige keuze? Absoluut niet, maar op het moment was er geen enkele keuze die haar zou kunnen redden. Waarom zou ze dan nog haar best doen?
Ongeduldig en duidelijk gefrustreerd klopte ze op de voordeur van de bar. Hoewel de bar pas rond een uur of vier openging, wist Scarlett dat Niro al aanwezig zou zijn. Met een geamuseerde blik opende hij de deur. ‘Welkom, zonneschijn.’
Scarlett rolde met haar ogen en duwde hem opzij. ‘Je wilt niet weten wat ik voor ochtend heb.’
‘Ik denk dat ik niet echt een andere keus heb dan te luisteren, wel?’
Ondertussen kende het tweetal elkaar al lang genoeg om te weten wanneer de ander een grapje maakte. Ze hadden elkaar in deze bar leren kennen, toen Scarlett spontaan binnen was komen lopen. De rest van de avond had ze met de barman gepraat, alsof ze hem al jaren kende. Blijkbaar had zij eveneens een indruk achtergelaten, want ze was de enige die bij hem mocht aankloppen buiten openingstijden. Ondertussen was hun band opgebloeid tot een hechte vriendschap waar Scarlett nog dagelijks dankbaar voor was.
‘Ha-ha. Ik meen het. Ik weet niet wat ik moet doen.’ Met een dramatische zucht nam ze plaats op een van de barkrukken, waarna ze met haar hoofd op haar hand leunde.
‘Ontspan.’ Hij hoefde niet eens te vragen wat hij voor haar kon inschenken, ongeacht het uur van de dag. Hij schonk een royale hoeveelheid whisky in het glas. ‘Vertel.’
‘Ik kreeg vanochtend onverwachts bezoek.’
‘Oh nee, de kinderbescherming?’
Scarlett schudde haar hoofd en pakte het glas vast zodra Niro deze voor haar neerzette. ‘Op dit moment zou ik haast willen dat zij het waren.’ Ze nam een grote slok van het drinken die een brandend spoor in haar keel achterliet.
‘Kom nou, dramaqueen. We weten allebei dat dat niet is wat je wilt.’
Met een luide klap zette ze het glas terug op de bar. ‘Mace Peerage.’
De jongen floot tussen zijn tanden door. ‘Mace? Ben je op je achterhoofd gevallen?’
‘Ik ben serieus!’ Scarlett haalde zijn kaart uit haar broekzak en legde deze op tafel. Het was alsof de halve maan op het kaartje haar uitlachte.
‘Wat moest hij van je?’ vroeg Niro, terwijl hij het kaartje bestudeerde.
‘Hij wilt dat ik voor hem kom vechten.’
‘Vrijwillig?’
‘Hij bood me een nieuw appartement aan en een goede school voor Tim. Wat een arrogante kwal.’
‘Ho, wacht. Ik mis iets. Hij biedt je een veilig huis aan, een toekomst voor Tim, om te mogen vechten in de meest gewilde plek van Sivra, en dat maakt hem een “arrogante kwal”?’ Om zijn woorden kracht bij te zetten, maakte hij aanhalingstekens bij zijn laatste woorden.
Scarlett rolde opnieuw met haar ogen. ‘Je snapt het niet!’ Gefrustreerd dronk ze het laatste beetje van de whisky op, het glas dat naar haar mening veel te gauw opging. Ze schoof het glas naar voren ten teken dat ze een bijgevuld glas kon gebruiken.
‘Leg uit,’ zei hij, haar subtiele hint negerend. Hij plaatste zijn onderarmen op de bar en keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan, wachtend op een verklaring.
‘Wat als me iets overkomt in zijn club? Dan is Timothy helemaal alleen.’
‘Je weet dat ze niet tot de dood vechten.’
‘Maar ongelukken gebeuren!’
‘Ik denk dat het eerder je tegenstander is die zich zorgen moet maken.’ Enkele keren had Scarlett hem haar krachten toevertrouwd. Ze hadden een rustige plek opgezocht, een verlaten postkantoor aan de rand van de stad. Hij had op flinke afstand gestaan terwijl Scarlett haar vlammen de vrije loop liet gaan. Achteraf mochten ze van geluk spreken dat het pand niet afgebrand was. Sindsdien was hij overtuigt van haar kracht. Het ongeluk van enkele tijd geleden had dit enkel bevestigd. Scarlett was de controle verloren en dat was menig mens niet ontgaan. Dat was waarschijnlijk hoe Mace haar gevonden had.
‘Dan nog.’ Scarlett zuchtte en staarde naar haar handen. ‘Mijn ouders hebben zo hard gestreden voor gelijkheid. Het voelt verkeerd om als een soort circusattractie in de schijnwerpers te staan.’
Niro trok een wenkbrauw op. ‘Ik denk niet dat je het zo moet zien. Lang niet iedereen wordt uitgenodigd als vaste strijder van Crescent, dat is een eer. Ik denk dat er genoeg mutanten zijn die graag in je schoenen zouden willen staan.’
‘Zou jij?’ Niro was ook een mutant, maar zijn kracht was weinig toepasbaar in een slagveld. Hij kon schaduwen manipuleren. Hij kon duisternis doen oprijzen, het inktzwart zijn tegenstander laten verblinden. Maar veel mutanten, zeker degene die een gevecht in een arena aan durfden te gaan, hadden geleerd om te vechten zonder alle zintuigen te gebruiken. Met de grote hoeveelheid aan krachten die met de zintuigen speelden, was het altijd goed om voorbereid te zijn op dergelijke situaties. En dat was ten nadele van Niro’s krachten. Er waren schaduw-mutanten die in staat waren hun schaduw tastbaar te maken, maar dat was een kunst die de barman nog niet beheerste.
‘Met jouw krachten? Absoluut.’ Hij pakte haar glas, eindelijk toegevend aan haar verzoek om het te hervullen. ‘Luister. Ik begrijp dat je niet wil meegaan in het spel van de overheid. Maar Mace Peerage is zelf een mutant, zijn club staat voor de kracht van zijn soort. Het laat juist alleen maar zien hoe sterk we zijn.’
‘Dus je keurt het goed dat mensen op ons neerkijken? Dat ze bang voor ons zijn?’
‘Dat zeg ik niet. Ik denk juist dat je mensen de schoonheid van onze gaven kunt laten zien. Dat het meer is dan alleen grof geweld. Ik begrijp wel waarom Mace je wil toevoegen aan zijn team. En ik vind dat je het moet doen.’
Hoewel zijn woorden haar wel degelijk hadden laten nadenken, was dat niet hetgeen wat haar over de streep had getrokken. Nee, die kwal had haar bezoekje aan de bar verklikt aan haar werk waardoor ze per direct ontslagen werd.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De vloer van de lege vechtarena stond blank. Het water stond meerdere centimeters hoog en ieder ader was misschien zijn balans al verloren, maar Mace stond juist steviger. Zelf vocht hij al lang niet meer tegen andere mutanten, maar overdag was zijn arena vrij en gebruikte hij de ruimte om te trainen. Hij had verschillende, zelfgemaakte doelwitten geraakt met scherpe ijspegels. Eén pop zat zelfs vast in een ijsblok.
Nu probeerde hij enkel zijn snelheid te verbeteren. Het aantal seconden die hij nodig had om het water naar zich toe te trekken en af te vuren op een tegenstander was minimaal, maar in een situatie waar zijn leven op het spel stond, kon het nog altijd te langzaam zijn.
Naast dat hij zijn gave scherp wilde houden, was het ook een welkome afleiding van alles wat er om hem heen gebeurde. De vechter die hij het meest wilde, had nog niets van zich laten horen. Zelfs niet nadat hij de keuze nog gemakkelijker voor haar had gemaakt. Tegen anderen had hij gezegd dat Scarlett nog wel van gedachten zou veranderen, maar eigenlijk wist hij het niet meer zo zeker.
Hij wilde het niet toegeven, maar hij had haar nodig. De afgelopen paar dagen had hij ook weer gemerkt dat de interesse in de gevechten omlaag was gegaan. Mensen waren banger, wat betekende dat hij zijn toeschouwers verloor. Hij moest de aandacht trekken, zodat het publiek dat hij wel had zou blijven komen.
Mace concentreerde zich op het water. Hij beeldde zich in dat het water zich vormde in de greep van zijn hand; een lange, scherpe zweep die serieuze wonden zou kunnen veroorzaken en tevens ook iemand vast zou kunnen houden.
Het water volgde zij orders op en hij sloeg met de zweep door de ruimte. Hij raakte het ijsblok en het spatte uit elkaar. Op datzelfde moment vloog de deur open. De eerste die er doorheen beende, was iemand die hij niet verwacht had te zien: Scarlett. Ze werd gevolgd door één van de beveiligers die Mace had ingehuurd.
‘Jongedame, ik had nog zo gezegd dat je hier niet zomaar naar binnen kunt gaan! Meneer Peerage ontvangt niet zomaar gasten!’ Wat Carl, de beveiliger, ook tegen Scarlett had gezegd: ze luisterde niet. Ze negeerde de man volledig en liep vastberaden op Mace af. Zelfs de natte ondergrond van de arena leek haar niet tegen te houden.
Schuldig keek Carl zijn kant op. ‘Het spijt me, meneer Peerage. Ik heb echt geprobeerd haar tegen te houden en-’
Mace hoefde alleen maar zijn hand op te houden om de man te laten stoppen met praten. ‘Het is al goed, Carl. Voor mijn nieuwe aanwinst kan ik altijd tijd vrij maken. Je kunt terug naar je post.’
‘Uw nieuwe aanwinst? Oh, excuses!’ De beveiliger mompelde nogmaals zijn excuses en haastte zich uit de ruimte. Mace liep ondertussen naar het beheerpaneel van de arena en zette de waterpompen aan, zodat ze het water veilig weg zouden kunnen loodsen en kunnen bewaren voor een volgende keer. Ook pakte hij een handdoek, waarmee hij zijn armen en gezicht afdroogde. Het oefenen met zijn gave resulteerde altijd in natte kleren.
Hij hing de handdoek om zijn nek en draaide zich om naar Scarlett. Ze zag er alles behalve blij uit, wat ongetwijfeld kwam door zijn goedbedoelde duwtjes in zijn richting. Hij had haar al laten weten dat hij niet zomaar op zou geven.
‘Als ik had geweten dat mijn nieuwe vechtster vandaag op zou komen dagen, dan had ik me wel iets beter voorbereid.’ Hij gebaarde naar zijn outfit: een simpele trainingsbroek en een hemd.
‘Jij kondigde ook niet jouw bezoek aan,’ snauwde Scarlett. Ze liep naar hem toe en plantte haar handen in haar zij. Haar wenkbrauwen waren diep gefronst en haar ogen spuwden vuur. Misschien had hij het toch iets subtieler aan moeten pakken, in plaats van dat hij haar had verlinkt bij haar baas.
‘Dus we verrassen elkaar,’ concludeerde hij luchtig. ‘Mag ik aannemen omdat je eindelijk bij zinnen bent gekomen en mijn aanbod accepteert? Het lijkt me dat je niet veel andere opties over hebt. Het is in deze tijd zo moeilijk om een baan te vinden, en je hebt natuurlijk wel het geld nodig.’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Haar bloed kookte. Haar vingers tintelden. Woede stroomde door haar aderen en de vlam in haar schreeuwde om verlossing. Mace Peerage werd door velen bewonderd en sommigen droomden ervan om samen met hem in een ruimte staan. Scarlett daarentegen kon zijn arrogantie niet echt waarderen.
‘Ik dacht dat je me een vrijwillige keuze aanbood.’
‘Ik zie je anders niet gedwongen worden. Maar zoals ik zei, het lijkt er niet op alsof je veel andere opties hebt.’ Nonchalant haalde hij zijn schouders op.
Het liefst zou ze hem hier tot kool verbranden. Het liefst zou ze het gebouw doen afbranden alsof het nooit bestaan had. Maar zelfs als ze dat zou doen, zouden haar problemen niet opgelost zijn. Hij had haar klem gezet; ze had geen andere keus. En ze haatte het.
Ze snapte het niet. Er waren mensen met mooiere gaven, mutanten met meer controle en meer kracht. De tatoeage op haar rug was de bron van haar kracht. Ze wist dat ze sterk was, ze wist dat ze veel duellen zou kunnen winnen. Maar ze was niet bijzonder. Vuur was niet ongekend. Waarom was zijn oog in het bijzonder op haar gevallen?
De woorden van Niro spookten door haar hoofd. De schoonheid van onze gaven. Ze wist niet wat Mace’s intenties waren, maar Scarlett kon zelf de regie in handen nemen. Ze kon meer dan alleen sparren. Ze zou er een show van kunnen maken, een manier om mensen niet alleen angst aan te jagen, maar ook bewondering. Het voelde tegenstrijdig. Haar ouders hadden zich ingezet tegen de verdeling tussen mens en mutant. Nu stond Scarlett op het punt om zichzelf te presenteren in Crescent: de plek waar mutanten in de spotlight gezet werden. Een plek waar ontzag ontstond voor de mutanten. Haar kracht zou niet langer geheim zijn.
Maar, Timothy zou bij haar blijven. Hij zou een toekomst kunnen krijgen. Een leven. En ze wist zeker dat hij het geweldig zou vinden als hij hoorde dat Scarlett door Mace benaderd was. Hij was een fan van Crescent en had meerdere keren gesmeekt om het te bezoeken, wat Scarlett altijd had afgewezen.
Het idee stond haar nog steeds niet aan, maar ze kon proberen er het beste van te maken.
Een geïrriteerde zucht verliet haar mond, ze rolde met haar ogen en sloeg haar armen over elkaar. ‘Voor ik instem, ben je me meer uitleg verschuldigd. Wat zijn de voorwaarden?’
Een gevoel van spijt bekroop haar toen ze de zelfvoldane lach op Mace gezicht zag verschijnen. Kwal. ‘Ik wist dat je zou bijdraaien. Kom, ik zal je persoonlijk wat te drinken inschenken terwijl we tot zaken komen.’
Hij gedroeg zich als een prins. Het was frustrerend hoe erg die jongeman bewonderd werd en hij er zelf in was gaan geloven.
Mace liet zijn vingers glijden over de verschillende dranken. ‘Wat mag het zijn, vuurvonkje?’
Ze besloot de bijnaam te negeren, beseffend dat als ze zou toehappen, hij alleen maar meer plezier zou halen uit het gebruik ervan. ‘Whisky.’
De onderhandelaar knikte voldaan. ‘Je hebt smaak.’ Hij pakte de fles en schonk een royale laag in twee glazen.
‘Vertel. Wat wil je weten? Volgens mij heb ik je mijn voorwaarden al gegeven.’
‘Ik wil het appartement zien waar je het over had, ik wil betrokken zijn bij de school waar hij toegelaten wordt en ik wil wat extra inkomsten.’
Mace nam naast haar plaats en leunde met zijn armen op de bar. Bedenkelijk keek hij naar zijn eigen handen. ‘Dit klinkt meer als jouw voorwaarden? En volgens mij ben je niet bepaald in de positie om eisen te stellen.’
Scarlett leunde nonchalant naar achter, maar ellenbogen steunend op het blad, waardoor ze tegenovergesteld stond van Mace. ‘Ik weet hoe gewild ik ben.’
De woorden toverden en grijns op zijn gezicht. Als ze niet in deze benarde positie had gezeten, had ze het mogelijk goed met de jongen kunnen vinden. Momenteel beschouwde ze hem nog steeds als een kwal.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat Mace zijn gelijk had gekregen tegenover Loué, hij kon niet wachten om het bij haar erin te wrijven, was de strijd nog niet gewonnen. Scarlett was vastberaden het beste uit de deal te halen. Niet voor haar, maar voor haar broertje. Of het slim was om met een ervaren zakenman te onderhandelen, wist hij niet. Hij kon haar zelfvoldane glimlach en zelfverzekerde houding echter wel waarderen.
‘Er is natuurlijk altijd ruimte om jouw eisen te bespreken,’ antwoordde hij terwijl hij het glas ronddraaide tussen zijn vingers. Het glas schoof over het houten blad van de bar.
‘Ik kan regelen dat iemand je het appartement laat zien dat ik in gedachten had. En vanzelfsprekend word je betrokken in de keuze van Timmy zijn school. We willen natuurlijk het beste voor hem.’ Dat had hij al eerder aan haar duidelijk gemaakt en dat meende hij. Dat hij Scarlett nu in een benarde situatie had geplaatst, was enkel om aan te geven hoe erg ze zijn hulp nodig had. Hij zou het jochie nooit daadwerkelijk in gevaar brengen.
‘Maar?’ drong Scarlett aan. Ze wierp een blik opzij en bestudeerde zijn gezicht uitvoerig.
Hij haalde zijn schouders op. ‘Wie zegt dat er een maar is?’
‘Je bent Mace Peerage,’ merkte ze op. ‘Een maar is geïmpliceerd.’
‘Het klinkt goed als je mijn naam op die manier zegt, vuurvonkje. Ik vind het leuk.’ Hij nam het glas van de tafel en nam er een slok van. Na zijn training was de alcohol een welkome ontspanning voor zijn lichaam.
‘Zeg nou gewoon wat je wil.’
‘Direct,’ grinnikte hij, waarna hij nog een slok nam. ‘Oké, ik speel het spelletje wel. Zes avonden.’ Het was een klassieke truc. Te hoog inzetten, hopend dat de tegenstander zou zakken naar het aantal wat hij al in zijn hoofd had. Hij wist dat Scarlett nooit in zou stemmen met zes gevechten per week. Ze had tijd nodig om op te laden, maar dat niet alleen. Ze had haar kleine broertje, die haar niet te vaak kon missen.
‘Zes?!’ Misschien was het een combinatie van haar gave en haar persoonlijkheid, maar het lukte haar niet om de verbazing, en misschien ook wel de woede, voor hem verborgen te houden. Hij moest een glimlach onderdrukken. Dit was precies waar hij op gehoopt had. Als hij zou zakken, zou ze hem misschien nog wel als een redelijk persoon gaan zien.
‘Voor niks gaat de zon op.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Je wil een appartement in een goede buurt, een goed aangeschreven school voor je broertje. Dat soort dingen krijg je alleen als je zelf ook wat investeert.’
‘Maar niet zes nachten.’ Scarlett duwde haarzelf van de bar af en draaide haar lichaam naar hem toe. ‘Tim kan niet zo lang alleen zijn.’
‘Heb ik je al verteld over een goede vriendin van mij? Loué, ze is erg goed met kinderen. Als je een oppas nodig hebt…’ Mace maakt een uitnodigend gebaar met zijn handen. Loué was alles behalve goed met kinderen, maar hij maakte zich geen zorgen. Scarlett zou toch geen wildvreemde op haar broertje laten passen.
Het gezicht van Scarlett zei al genoeg. Ze keek hem aan alsof ze hem hier en nu wilde verbranden.
‘Oké, oké. Geen oppas dus.’ Mace veinsde wat begrip en pakte de fles, zodat hij het glas van Scarlett iets bij kon vullen – ook al was dat nog niet leeg. ‘Ik speel het spelletje wel mee. Aan hoeveel gevechten zat jij te denken?’
‘Twee, maximaal drie.’
‘Vijf.’ Het was nog steeds te hoog, maar hij hoopte dat ze zelf naar vier gevechten zou gaan. Dat was een redelijke tussenweg.
‘Vier.’ Mace wilde zijn hand al uitsteken, maar er flitste iets gevaarlijks in haar ogen. ‘Maar dan wil ik meer geld.’
‘Kom nou.’ Mace schoof iets naar haar toe. ‘Ik behandel al mijn vechters gelijk. Iedereen krijgt in de basis hetzelfde. Je kunt niet van me verwachten dat ik de nieuweling voor ga trekken. Wat voor beeld zou dat scheppen?’
‘Ik denk,’ Scarlett hief haar kin, ‘dat je mij voor de vier gevechten wil. Dus wat voor keuze heb je dan?’
Mace liet zijn blik over haar gezicht glijden. Hoe graag hij haar ook wilde, hij had niet het geld om haar nog meer te bieden. Ze zou al een appartement krijgen, hij zou de school voor haar broertje betalen. Dat waren al behoorlijke extra’s. Extra’s die hij zich kon veroorloven, maar hij moest ook denken aan het grotere plaatje.
Als zijn vechters er achter zouden komen dat Scarlett meer betaald zouden krijgen, dan zouden zij ook meer willen. En aangezien de opkomsten in de Crescent steeds meer daalden, kon hij zich dat niet permitteren.
‘Drie gevechten,’ beet hij haar toe. ‘Geen extra geld. Binnenkort zal iemand je het appartement laten zien, en je krijgt een lijst met scholen voor je broertje.’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld