Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Wicked Games

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:

orpg ft. Paran0id

WARNING; gangster stuff

Don't be hatin' and shit'
'Cause we gettin' paid and shit
Ain't no need be lying' till I die
I'm gonna be lovin' this

Addison "Addy" Hawkins - 21 y/o

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

Cassian Dominik Ivashkov - 24

Sin City, Hollywood

Come and get a taste

Downtown late nights, we can never change

I like when the lights stands across your face

Sin City, Hollywood, it's the life that we chose

Until overdose

And all I want is more

There's no stoppin' us

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Breekbaar en eenzaam dwaalde Addison door de leegte van de stad, de regendruppels die tegen het grondoppervlak kletterden genegeerd. Nooit had ze zich veilig gevoeld in de donkerte van de nacht. Haar huissleutels had ze tactisch tussen haar ring- en wijsvinger gepositioneerd. Een diepe zucht had haar lippen verlaten toen ze doorkreeg dat het intussen half vijf in de ochtend was gepasseerd. Haar ouders zouden razend zijn als ze doorhadden dat ze, in plaats van netjes in haar bed te liggen, aan het ronddwalen was in haar eentje, onder invloed van verscheidene drankjes. Dronken was ze niet. Addison had verstand genoeg gehad om te beseffen dat ze ditmaal alleen naar huis moest. Normaliter had haar oudere broer Ethan haar opgehaald, ervoor gezorgd dat niets haar overgekomen zou.
Onderwijl ze haar route naar huis verder zette, had ze haar armen over haar lichaam gekruist. De koude lieten haar korte, door de zon blond gekleurde armhaartjes rechtop staan. Waarom had ze niet naar haar moeder geluisterd en had ze geen jas aangedaan? Het gepieker over de koude was echter van korte duur toen Addison's aandacht getrokken werd naar een geluid dat ze niet plaatsen kon. Stemmen weerklonken, het geluid van brekend glas galmde. Onwetend wandelde ze verder. Onbewust liet Addison zich leiden door het geluid, angstig voor wat komen zou. Het benauwend gevoel van angst kon het echter niet winnen van haar nieuwsgierigheid. Haar eigen ledematen, voornamelijk haar voeten, namen het voortouw. Stap voor stap bevond ze zich dichterbij het tafereel dat enkele honderden meters verder plaats had gevonden. Wellicht zag ze spoken; het waren vast enkele vechtende katten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I have nothing to do with this shit. So get away from me, before I make you regret it."

Een klap weerklonk luidruchtig door de steeg, het vallen van glasscherven als een echo langs de stenen wanden weerkaatst. De laatste helft van de fles bleef over, de bovenzijde geklemd in een hardhandige vuist. Twee ijzige, blauwe ogen bleven bij de zijne steken. Zijn kaken had Nik op elkaar geklemd gehad, onder het licht van de lantaarnpaal nog net zichtbaar hoe zijn kaakspieren gespannen samentrokken en zijn lippen tot één lijn geperst waren. Echter was het ook dit licht dat de oude bekende nog ongeloofwaardiger liet lijken; het liet zijn blikken overeenkomen met dat van een kat, gedreven in het nauw. Dat was allicht al dat Cassian erbij denken kon.
Een zucht gleed over zijn lippen. Zijn grip op Nik's kraag verstevigde, het gedaante van zijn bron zodanig tegen het gesteente achter hem geduwd dat hij de adem uit zijn luchtpijp hoorde piepen. "What don't you understand about snitching, Nik?" mompelde hij met lichte spot. "I thought we gave you enough heroin to magically forget when needed." Hij kantelde zijn hoofd ietwat, de loop van het pistool nog ietwat in zijn vrije hand laten twisten. "We saw you in that bar, with the Serpents. You looked... more social then usual. Tell me, did you earn enough for a new stash with that snitching of yours? I would hate for you to die for nothing." In een enkele beweging sloeg hij het wapen tegen het overgebleven glas, het bierflesje teniet laten gaan in zijn grip; het glas liet Nik uit zijn handen glijden uit schrik. Hij zag zijn lippen bewegen, maar geen woord verliet zijn mond vooraleer de stem van Rico hem onderbrak.
"Kandinsky is calling. Time to leave."
Cassian rolde met zijn ogen uit gewoonte. Het was alsof hun baas er altijd zin in had om hen terug te roepen, wanneer ze nét wat aan het doen waren. Eerst al in de club met deze klus, nu dit. Hij begon te lachen, alhoewel het maar al te duidelijk was dat het niet uit amusement was.
"It appears our time together is cut short," grimaste hij naar de in elkaar gekropen Nik. Een bange blik sloop in zijn ogen, die Cassian maar al te graag langer had gezien vooraleer hij de trekker overhaalde. Ditmaal leek God desalniettemin genade te tonen aan de junk, in plaats van Cassian's leedvermaak. Iets wat ook bij Nik door begon te dringen, al dan op een andere wijze dan verwacht. Voor even zag hij een hint aan hoop verschijnen. De jongen opende zijn mond, een smekende blik op zijn gelaat geschreven onderwijl zijn zeurende stem weer hoorbaar werd. "I swear-"
Het aanhoren kon Cassian niet meer. Onaangedaan haalde hij de trekker over, twee schoten gelost met de loop richting zijn voorhoofd. De stilte die wederkeerde nadat de kogel weergalmde vulde zijn oren. Het pistool reikte hij al zwijgend naar Rico, die deze zonder meer aanpakte. "Get rid of this. I'll deal with Kandinsky later." Zijn handschoenen trok hij uit, deze in zijn broekzak gepropt. Het lichaam gunde hij geen tweede blik meer, zich omgedraaid om zijn telefoon uit zijn zak te schuiven. Zijn vingers bewogen zich als vanzelf over het toetsenbord.

Vertigo is ready for you.

De Alchemist zou snel volgen, waarna de blonde junk als sneeuw in de zon verdwenen zou zijn.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het was er donker. Donkerder dan de locatie waar ze zich enkele minuten geleden had bevonden, midden in het centrum. Lantaarnpalen en verkeerslichten die eerder de straat nog verlichtten, waren vervangen met wat brakke, flikkerende straatverlichting. Normaliter kon Addison prima zien, maar het slechte verlichting in combinatie van de regen en enkele natte lokken haar die haar zicht belemmerden, hadden het haar moeilijk gedaan. Als een gordijn dat geopend werd veegde Addison de lokken haar weg, hopend dat het haar alertheid op gevaar zou doen verhogen. Haar huissleutel hield ze stevig in haar hand geklemd. Het was een verdedigingstragegie die ze elke keer toepaste wanneer ze alleen was, op aanraden van haar broer. De afgelopen jaren werd hij alsmaar bezorgder over Addison. Echter, kon het het weinig schelen. Het bezorgde haar een veilig gevoel. Met die gedachten zette ze zich voort richting het mysterieuze geluid.
Geschrokken had Addison toegekeken naar drie schimmen. Ze bevond zich centraal in de opening van een steeg, er niet eens bij stilgestaan dat de individuen, die ze herkende als mannen, haar makkelijk konden zien. Minuten waren verstreken waarbij ze stomverbaasd de gesprekken afluisterde. Waar ging het over? Wat ging er gebeuren? Desondanks haar verstand vertelde dat ze het plaats delict verlaten moest, bleef ze staan. Vastgenageld aan de natte grond.
Addison was in een soort waas beland, een trance van ongeloof en nieuwsgierigheid. Dit gevoel werd echter snel verbroken bij het geluid van twee schoten. De doffe klank van een vallend lichaam had haar doen beseffen wat er aan de hand was. Nog even had ze er gestaan, paniekerig rond zich heen gekeken. Het bewegen van één van de twee overgebleven mannen had haar echter doen besluiten om zich te verstoppen. Wegrennen was geen optie meer, ze was niet snel genoeg om uit het zicht van de mannen te verdwijnen. Boordenvol angst had ze zich achter de eerste de beste vuilnisbak geplaatst, haar benen zo dicht mogelijk tegen haar lichaam geduwd.
Een opgelucht zuchtje kwam tussen haar lippen vandaan toen het eerste individu haar zonder omkijken voorbij liep. Desalniettemin werd dat gevoel snel vervangen met een zodanig intense paniek dat ze het niet beschrijven kon. Het geluid van haar beltoon galmde in de steeg, zelfs harder dan de schoten hadden geklonken.
"Shit," mompelde ze al recht strompelend. Zonder om te kijken begon ze te rennen, onwetend of ze snel genoeg was.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een indringend geluid drong tot hem door. Een ringtone, zo leek het, uit het niets gekomen. Rico had de omgeving nog uitgebreid doorlopen; er was niemand in hun omgeving geweest om te zien wat er aan de hand was. Eerst dacht hij dat het de reus van een Amerikaan zelf was. Al fronsend draaide hij zich om, gedacht om binnen enkele tellen de welbekende stem van Rico te horen, pratend en vloekend tegen iemand over de telefoon. Niets bleek minder waar.
Het was een gedaante dat hij in een raas achter een vuilnisbak vandaan zag komen. Een tenger, klein figuur. Allesbehalve de beer van een Rico. Cassian voelde zichzelf op scherp staan, zijn ogen loerend naar het gestalte nog geen vijftien meter van hem vandaan als een roofdier circelend om zijn prooi. Een getuige laten lopen was het laatste wat ze konden gebruiken. Een ongeschreven regel bij elke bende, maar zeker bij Kandinsky: ze hadden al genoeg politie op hun hielen op de dag van vandaag.
De vreemdeling zette het op een sprinten, lang haar achter haar zwierend met elke stap die er gezet werd. Cassian twijfelde voor geen moment en sprintte achter haar aan, binnensmonds vloekend dat hij het moordwapen net aan Rico meegegeven had. Met één schot had hij haar al naar de grond kunnen werken nog voor ze nog een stap had kunnen zetten. Echter was Cassian sneller dan haar, behendiger. Het rennen op adrenaline zou niets uitmaken, want nog altijd raakte hij alsmaar dichterbij. Het was een kwestie van momenten tot haar vrijheid door haar vingers zou glippen.
Al hijgend haalde hij haar uiteindelijk in, zijn hand gegrepen naar haar arm. Zonder meer rukte hij haar naar zich toe, haar tegen zijn borstkas aangeduwd om haar in bedwang te houden. "Well, hello there," lispelde hij lichtelijk buiten adem. "I had no idea we had an audience." Afkeurend klikte hij met zijn tong. "Too bad that cell of yours started ringing... Such a beginner mistake."
Haar telefoon rukte hij uit haar handpalm, deze op de grond naast hem gesmeten. Zonder meer plantte hij zijn voet erop. Het gekraak dat volgde, vertelde hem genoeg over het feit dat het apparaat niet langer meer te gebruiken was. Zijn lippen draaide hij naar haar oor, haar lichaam nog nét wat ruwer tegen zich aangehouden om de boodschap over te brengen. "Now, be quiet or I will end you here right now. Got it?"
Ondanks haar gevecht tegen zijn grip, wist Cassian de overmacht aan zijn zijde te houden. Met een zucht pakte hij haar wat steviger bij haar zijen vast. Voor ze ook maar een woord over haar lippen kon laten gaan, had hij het meisje al over zijn schouders gegooid. Voor nu had ze het privilege om te blijven leven. Later, dan zou wel blijken of ze van waarde voor hen was of niet.
"So, now that that's over with. It's really time to go."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Desondanks de adrenaline die door haar aders gierde, nam haar vermoeidheid de overhand. Haar benen voelden zwaar, als blokken beton die aan de grond kleefden. Desondanks Addison haar best had gedaan om te ontsnappen van de onbekende man, had haar kleine gestalte haar de das om gedaan. Het grotere individu had haar zonder enige moeite kunnen inhalen. Een stekende pijn had ze doorheen haar arm gevoeld om wille van de stevige greep waarin hij haar vasthad. Haar eigen adem voelde ze weerkaatsen tegen tussen hun lichamen bij elke ademhaling. Luid, onregelmatig. "P-please... Let me go," piepte ze zacht. Tranen hadden zich ondertussen gevormd in haar ogen, vluchtig hun weg gebaand over haar wangen richting de grond. Ruwweg probeerde Addison zich uit zijn greep te verlossen, maar tevergeefs. "Please, you don't have to do this."
Hardhandig zag ze hoe haar telefoon op de grond werd gegooid. De gemiste oproep van haar moeder had zich nog even op het vergrendelscherm vertoond voordat het toestel met de grond gelijk werd gemaakt. Het feit dat haar mobieltje stuk was kon haar amper deren, maar het idee dat haar ouders bezorgd op haar wachtten pijnigde haar. Evenals het idee dat haar nieuwsgierigheid haar tot hier had gebracht.
"I-I won't tell anyone! I promise!" probeerde Addison nog, ook al wist ze dat het niet helpen zou. Vastberaden had hij haar over zijn schouder gegooid, alsof ze niets meer woog dan een veertje. Zijn woorden hadden haar voor even angstig gemaakt. Zijn gevaarlijke uitstraling verraadde het feit dat zijn woorden helaas niet meer dan uit waarheid bestonden. Zijn grove woorden hadden haar radeloos gemaakt, onwetend hoe ze zich uit deze nare situatie kon redden. Vuur met vuur bestrijden, was dat wat ze moest doen? Het was een gok die ze durfde te wagen. Haar angst had ze opzij gezet, plaatsgemaakt voor een gevoel van vijandigheid ten opzichte van de onbekende persoon die haar stap voor stap richting een onbekende wagen droeg. "They will notice though. My brother and parents will search for me, " begon ze te vertellen. Addison kon het zich amper voorstellen dat haar overbezorgde broer haar aan haar lot overliet. Hij zou haar zoeken, ook al betekende dat dat zijn leven ervan af hing. "My dad. He is a lawyer. He will do everything to lock you up. You will rot in jail if you don't put me down right now."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar tranen voelde hij prikken, het vocht gelekt tegen zijn shirt om natte plekken tegen zijn huid te laten kleven. Haar woorden schetterden in zijn oor, de frustratie en wanhoop op de voorgrond getreden om hem over te halen haar vrij te laten. Los te laten en de rug toe te keren, doende dat er nooit wat gebeurd was. Dat ze geen moord had gezien en hen allen aan het lichaam kon binden ten tijde van het misdrijf. Echter was dat geen optie meer. Die optie was verdwenen toen haar mobiel over was gegaan en ze het op een sprinten had gezet. Er een woord aan vuilmaken was gewoonweg tijdverspilling. Cassian kon zich alleen wat minder inhouden toen ze over haar vader begon. Hij had al lopen aftellen tot dat argument haar lippen zou verstrijken.
Stug liep hij door naar de zwarte BMW. Zijn ogen verlieten het voertuig niet, desondanks zijn aandacht nog volledig bij het meisje op zijn schouder lag. "Your father won't have any evidence to turn to," beet hij haar droog toe. "In case you didn't hear, the police are behind on their work thanks to a.... very good friend of ours." Er was niets voor haar vader om nog naar te kunnen kijken. Daarvoor zou de Alchemist wel zorgen. Ze betaalden haar goed genoeg om haar werk zodanig uitmuntend te doen, dat er nog geen haartje van bewijs overbleef. Ze zou even spoorloos verdwijnen als het lichaam dat ze levenloos op de grond had zien vallen.
Cassian bleef stilstaan voor de achterbak van de auto, zijn gelaat voor ietwat naar haar toegedraaid onderwijl hij een zucht slaakte. "Now, it was fun chatting with you. But the time to talk is over." Met een klik op de knop opende de achterbak vanzelf, waarop hij geduldig wachtte met een ietwat tevreden grijns rond zijn lippen. Eenmaal open haalde hij haar van zijn schouders om haar vervolgens in de achterbak neer te leggen.
Vaak kwamen situaties als deze niet voor, maar om het voor te zijn had hij altijd wat... gereedschap in de auto. Al zwijgzaam haalde hij de handboeien naast haar vandaan, deze om haar polsen gedaan om haar bewegingsruimte te limiteren. Normaliter deed hij ze snoeihard om, maar deze keer koos hij ervoor haar huid niet helemaal af te klemmen. Wellicht dat ze dan slim genoeg zou zijn om hem te matsen en niet de boel bij elkaar te trappen of te schreeuwen. Dat was het laatste waar hij zin in had.
Met een felle blik keek hij op haar neer, zijn ene hand op de klep laten rusten. "I won't bother taping you, if you keep your mouth shut. And let me tell you in advance that trying to escape won't work," opperde hij geïrriteerd. " You will find the rear door secured by multiple locks, the same for the tail lights. And if you even dare to give it a kick or scream, I will not withhold my anger and shoot so many holes in this trunk that there will be no blood left in your corpse by the time I'm done. Got it?"
Wachten op een antwoord deed hij niet. Het harde geluid van de achterklep was alles dat weerklonk, toen hij deze met een klap sloot.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Wait and see," was het enige antwoord dat Addison wist te bedenken, hoewel ze vastberaden overkwam. Ze was zeker van haar stuk. Wie de vreemdeling's 'goede vriend' ook was, het was een kwestie van tijd vooraleer haar afwezigheid opgemerkt zou worden en men zou zoeken naar aanwijzingen. Haar sleutelbos in haar rechter achterbroekzak was haar allerlaatste hoop. De AirTag die eraan toegevoegd was kon haar locatie verraden en maakte haar voorlopig vindbaar. Echter, kon ze zelf raden dat hij ervaren genoeg was om haar later te ontdoen van elkander voorwerp dat te maken had met de locatie waar hij haar heen zou brengen. "I'll make you regret this, though. Take that from me," had ze aan haar zin toegevoegd. Ze wist dat haar woorden te min waren om de onbekende te doen vrezen, evenals het feit dat ze te weinig argumenten kon bedenken om angst bij hem uit te lokken. Addison doelde op het feit dat ze het hem niet gemakkelijk zou maken, desondanks de angst voor wat haar overkomen zou door haar lichaam gierde. Haar angst zien was uiteindelijk wat hij wilde, toch? Het laatste wat Addison mocht doen was zichzelf zwak opstellen.
"You're very naive if you think I believe you would damage your car by killing me," antwoordde ze, het feit dat hij in principe dreigde haar te vermoorden genegeerd. Het was niet dat het haar niet beangstigde. Haar gevoelens van vrees had ze simpelweg vervangen door vijandigheid als ondoordachte reddingsstrategie. Dat in combinatie van de invloed van alcohol op haar doen en laten. "This stupid car is probably the only fucking thing you have."

Flashback;
"Never heard of reverse psychology?" Met zijn armen gekruist stond haar oudere broer voor haar neus, haar aangekeken met de vragende, maar vooral serieuze blik die ze intussen al gewoon was. Die blik had zichzelf al snel vervangen tot een gezichtsuitdrukking uit pure teleurstelling. "Addy, how do you think you're going to protect yourself if you can't even pay attention to the things I tell you?"
Geirriteerd had Addison met haar ogen gerold, gevolgd door een diepe zucht. "Protect myself for what? -"

Het dichtvallen van de achterbak had haar gewekt uit haar dromen. Amper had ze geluisterd naar de lessen van Ethan. Het kon haar amper deren welk gevaar zich op haar pad zou begeven. In haar wereld had dat gevaar louter bestaan uit dronken mannen. Desalniettemin was één preek -zoals zijzelf het noemde- haar bijgebleven. Omgekeerde psychologie; tegengestelde acties ondernemen dan het gevraagde. Addison wist maar al te goed dat het trappen tegen het binnenste van de kofferbak haar niet helpen zou, noch dat het haar een bevrijding zou opleveren. Echter, verzamelde ze het laatste beetje energie dat ze bezat om te trappen alsof haar leven er van af hing. Dat deed ze met slechts één enkel doel; hem zodanig irriteren en uitdagen dat hij niet anders kon dan spijt krijgen van zijn beslissing om haar te ontvoeren.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij had de auto nog niet gestart, of het begon al. Keihard gebonk was te horen vanuit de achterbak, waar hij nog geen minuut geleden had gedreigd om het metaal helemaal aan stukken te schieten als ze ook maar iets probeerde. Het leek erop dat ze dan toch twijfelde aan zijn capabiliteit om zijn dreigementen na te komen.
Cassian greep naar het dashboard kastje, zijn vingers omslachtig het kunststof vastgeklemd. Het pistool hief hij voor zich op, zijn blik gaande over de body. In een handomdraai haalde hij het magazijn eruit. Het was nog geen fractie van een seconde later dat hij erachter kwam dat de ammunitie op was. Hij rolde met zijn ogen. Natuurlijk had Rico het laatste volle magazijn met zich meegenomen toen ze deze klus waren begonnen. Het was altijd hetzelfde verhaal. Binnensmonds vloekte hij enkele keren, zichzelf stil beloofd dat hij de man het eens zou leren om nog eens zijn ammunitie te stelen.
In het dashboard kastje was echter iets anders wat zijn aandacht trok. Daar, schijnend in de stralen van het maanlicht, zeg hij het glimmende omhulsel van een injectienaald. Met een gefascineerde grijns haalde hij het uit het kastje weg. Hij was vergeten dat hij dit nog had laten liggen van de klus een paar dagen geleden, maar het kwam maar al te goed uit dat het er nog was: dit zou haar wel stilhouden.
Hij stapte uit, de portier hardhandig achter zichzelf dichtgegooid om vervolgens naar de achterbak toe te stormen. "What did I tell you about thrashing the trunk?" beet hij het meisje toe. Grof opende hij het portier, oog in oog staande met de gijzelaar die hij net nog in het ruim gegooid had. "You're lucky I'm out of ammo, or I would've made that promise a reality for you. Such a shame."
Haar dunne jurk bood geen bescherming tegen het wapen dat hij in handen had. Haar armen waren bloot eveneens haar benen. En met haar handboeien was er maar zoveel wat ze doen kon om zich te verzetten.
Hij zette grip op haar bovenarm, zijn hand met de injectienaald in de lucht laten zweven. "I would've loved to watch you bleed. But this will do too." Zonder meer haalde hij naar haar uit, de injectienaald met een ruwe beweging in haar arm gezet. De dosering verdween vrijwel direct in haar aderen. De lege injectienaald schoof hij terug in zijn broekzak. Die zou hij straks wel weggooien, zodra ze bij het pand aangekomen waren.
Nog een lichte, ingenomen grijns wist zijn lippen te sieren. "Good night," lispelde hij ijselijk, vooraleer hij haar van al het licht beroofde en de achterklep weer dichtgooide.

-

Ze was nog levenloos geweest op het moment dat ze aangekomen waren bij het pand. Bij het openen van de achterbak kwam hem een ongekende sereniteit tegemoet, slechts verstoord door haar zachte ademhalingen die verraadden dat de dosis haar hart niet had doen falen.
Haar slappe lichaam had hij in zijn armen gehouden, haar wang leunend tegen zijn borstkas en haar adem kriebelend tegen de stof van zijn shirt. Het had de rest van de aanwezigen geschokt dat hij gezelschap had. Het was al een hele tijd geleden geweest sinds er een nieuw iemand hun verdiepingen had betreden. En al helemaal als het om een vrouw ging. Hij zag de hongerige ogen van de aanwezige mannen wel over haar heen schieten, datgeen wat hij al had verwacht; ze was jong, slank en zag er goed uit. Het zou een kwestie van tijd worden tot ze haar op zouden zoeken voor... eigen behoeftes.
Cassian had alle voorbijgangers een strakke blik gegeven, indringend genoeg om ze opzij te laten stappen en een gang te laten vormen waar hij doorheen kon stappen. Al zwijgend leidde hij zichzelf en het slapende meisje naar boven, daar waar alle werkkamers te vinden waren en tevens alle appartementen. Ruim en luxe, allen voor zij die hun handen vies durfden te maken en de lugubere zaakjes van Kandinsky afhandelden.
Uit onwetendheid waar hij met haar heen moest, had hij haar voor nu maar gebracht naar zijn eigen appartement. Zodra ze ontwaakte zou hij wel kijken wat hij met haar aanmoest. Een proces dat toch echt wat langer bleek te duren dan hij had gehoopt.
Een paar uur geleden had hij haar al op het bed neergelegd. Desondanks de verstreken tijd had ze nog geen millimeter bewogen; het was alsof Cassian naar een standbeeld aan het kijken was. Verveeld leunde hij achteruit in de stoel naast het bed, zijn ene onderbeen over zijn andere bovenbeen laten rusten. Hij kon het verlangen naar een sigaret niet van zich afschudden. Een verlangen dat met de minuut groter werd, maar hij niet beantwoorden wilde nu ze hier nog lag. Daar, buiten op het balkon, had hij geen controle over haar doen en laten. Hij was vanalles maar zeker geen idioot. Mede daarom had hij het pakken van een sigaret nog links laten liggen en zich in plaats daarvan vergrepen aan drank. Rusteloos cirkelde een glas met bourbon in zijn grip, waar hij zijn ogen eens in de zoveel tijd op liet vallen om de vloeistof te zien draaien in het schemerige licht van zijn kamer.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het trappen tegen het binnenste van de achterbak had overduidelijk zijn aandacht getrokken. Voetstappen hadden zich in haar buurt begeven, alsmaar dichter en dichterbij. In een mum van tijd vloog de achterklep open en wist de wind weer contact te maken met haar blote armen en benen. Kippenvel had zich op haar ledematen gevormd bij het voelen van de koude. De vreemdeling's woorden kwamen één voor één haar gehoorgang binnen, gevolgd door een prikkend gevoel in haar bovenarm. Geen woord had Addison kunnen uitbrengen om de man tegen te houden. In een fractie van een seconden begon haar zicht te vertroebelen. Een duisternis had zich voor haar ogen gevormd.

-

Hoofdpijn. Een bonkend gevoel op haar slaap was al wat dat ze kon waarnemen toen Addison terugkeerde naar de realiteit. Het had ervoor gezorgd dat een zacht, mompelend geluid tussen haar lippen vandaan kwam. Langzaamaan, beetje bij beetje, probeerde ze haar ogen te openen. De lakens onder haar lichaam voelden zacht, evenals de lakens die zich thuis op haar eigen bed hadden plaatsgevonden. Was alles dan een droom geweest? Had ze zich alles ingebeeld puur omdat ze teveel gedronken had vooraleer ze haar nachtrust begon? Het zou haar niets verbazen; Addison had vaker levendige dromen. Voor even had ze zich in een trance tussen slaap en realiteit bevonden, onwetend waar ze was. Des te dichter ze zich naar de realiteit toe bevond, des te meer Addison's angst toenam. Enkele keren had ze doorheen haar ogen gewreven om zeker te zijn dat ze zich de onbekende kamer niet inbeeldde, maar tevergeefs. Geschrokken schoot ze in een rechtzittende houding, haar rug tegen de muur gedrukt.
Voor enkele seconden had ze er op die manier gezeten, totdat een individu naast haar haar aandacht had getrokken. Geschrokken deinsde ze de andere kant op. Echter, had ze de breedte van het bed fout ingeschat en kwam ze met een doffe klap op de grond terecht. Moeite om rechtop te komen had Addison niet gedaan. "No, no, no...," bracht ze paniekerig uit, onwetend wat ze moest doen. "This is bad," vervolgde ze. "This is bad," fluisterde ze er nog eens achteraan. Onmiddellijk zakte de moed in haar schoenen terwijl ze zichzelf, met alle energie die ze had, probeerde recht te trekken. Vervolgens had ze zich naar de onbekende man in de kamer gekeerd. Enkele tranen vloeiden over haar koude wangen. "Please, let me go home. I won't tell anyone what happened, I promise," ratelde ze. "I-I will pay you if that's what you want."
Geld had ze op dat moment niet ter beschikking gehad. Haar creditcard lag thuis en het cash geld dat ze had meegenomen had ze eerder die avond besteed aan drank. Nadenkend viel haar oog op haar pols, haar ogen werden geleidt naar het blinkend, zilveren, maar vooral peperdure horloge om haar pols. In één snelle beweging had ze haar pols ontdaan van het sierraad en hield ze het zilverwerk voor zich. "I can give this for now?" vertelde ze radeloos.. "I have more at home. I'll give you everything you want. But please, just let me go."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het waren minieme bewegingen die als eerst zichtbaar werden. Het samentrekken van haar spieren, waarbij haar vingers ietwat schokten. Haar borstkas die wat sneller op en neer leek te gaan. Haar gezicht dat even iets bijdraaide en des te meer het oppervlak van het kussen vond. En als laatst haar oogleden, die zwak openden om wat licht in de kamer toe te laten. Stilzwijgend bleven Cassian's pupillen bij haar hangen, haar weer tot leven gewekt zien worden onderwijl de situatie langzaam tot haar doordrong. Niet veel later leek ze overeind te schieten en uit schok terug te deinzen, eens haar blik zijn gedaante in de hoek van de kamer vond. Ze viel als vanzelf van het bed af; datgeen wat hem nog het meest had verrast. Hij had haar ook weer niet zodanig onhandig ingeschat.
Wat gelach ontsnapte aan zijn lippen. "Good evening to you too, Cinderella," lispelde hij haar toe. Hij kon haar gelaat nog net boven de matras zien verschijnen nu ze op de grond te vinden was, maar het was genoeg voor hem om haar in de gaten te kunnen houden. Onafgeweken bleef zijn blik bij de hare, die vertroebeld was door de tranen. Vaag gefluister wist hij op te vangen, desalniettemin de woorden niets meer dan een vlaag van wind in zijn oren vormde. Het was pas nadat het smeken begon en ze zich op had getrokken aan het bed, dat hij uitmaken kon wat ze zei. En zelfs die woorden lieten hem zijn wenkbrauwen even optrekken uit verbazing. Het meisje hield hem een horloge voor, alsof het alles was dat hij had gewild in ruil voor haar vrijheid. Niets was minder waar.
"I am not looking for money. Neither do I want your damn watch." Hij werkte het laatste beetje van de bourbon weg, vooraleer hij het glas met een klap op de tafel naast hem zette. "You witnessed something you shouldn't have. And now you think I can let you walk out that door, just like that?" Cassian kon een lach niet onderdrukken. "It seems like I réally overestimated your capabilities of understanding situations."
Hij vouwde zijn handen ineen, zijn rug wat verder tegen de rugleuning van de stoel laten rusten. "So, here's what's going to happen. Your life was spared, but not without a cost." Hij kantelde zijn gezicht ietwat naar links, haar nog wat beter bekeken. Cassian was stilletjes haar reactie aan het peilen. Uit nieuwsgierigheid, wellicht. Zoals gedacht, was het lang geleden sinds iemand zich op deze wijze bij hen aangesloten had. Hij kreeg flashbacks naar zijn eigen ervaringen, die eerste avond dat hij hier kwam. De beelden die hij voor zijn ogen zag schieten liet hem even kort afdwalen, voor hij het weer van zich afschudde.
"You get one chance to live and make yourself useful here. Whatever that may involve, is up to us. You will do as told. You do not get in our way. You do not try to escape. And you will show us respect." Hij sloeg zijn handen nog wat krachtiger in elkaar, ietwat naar voren geleund om zijn ellebogen op zijn bovenbenen te laten rusten. Indringend keek hij het meisje voor hem aan.
"But do not mistake this for infinite mercy. If you break these rules, you will end up like the body you watched me shoot to the ground." Even volgde stilte zijn uitspraken, opgelet of zijn woorden daadwerkelijk bij haar binnenkwamen, voor hij zijn stem weer liet horen. "Now, we are not barbarians," opperde hij met een strakke blik. "So you will have the privilege to get used to this environment for a few weeks, without obligations. You will stay with someone of our crew, who will watch over you. See it as a ... trial. After that, you are fit to be on your own and you are yours to protect, and yours alone." Ze zouden haar nog niet meteen voor de leeuwen gooien. Dat was iets voor later, iets wat desondanks wel komen zou maar haar voor de eerste weken nog werd bespaard.
Hij zuchtte. Het was een lange avond geweest, dus veel zin in discussie had Cassian niet. Mede daarom kapte hij het verhaal af en liet hij zijn blik even ontsnappen naar het uitzicht door het raam naast hem. Terwijl hij de sterrenhemel bewonderde, waren de laatste woorden over zijn lippen geslopen: "If you have any questions, I suggest you ask them now. I won't be in a good mood forever."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Een zucht had over haar lippen gerold bij het horen van zijn woorden. Uiteraard zou geld haar niet helpen, desondanks het in haar verleden vaak een redmiddel was. Radeloos nam nam Addison plaats op het bed, zittend op de rand. Haar benen voelden loodzwaar aan, wellicht omwille van het goedje dat de onbekende man eerder injecteerde in haar arm. Enkele seconden had ze haar gezicht verborgen in haar handen, nagedacht over hoe ze hem overtuigen kon. "I don't even remember half of it. I-I know that letting me go would be a very big risk for you, I really do understand. But you can't just lock me up here," vertelde ze terwijl ze hem opnieuw een blik gunde. Addison wist vaker mensen te overtuigen door hen aan te kijken, al wist ze niet of het ditmaal voor succes zou zorgen. "I mean, people will notice,so... Isn't letting me go easier?" Haar woorden bevatten logica, desondanks ze ervan op de hoogte was dat zijn mening niet veranderen zou.
Zijn 'speech' had haar gemoedstoestand ietwat doen veranderen. Verontwaardigd trok ze haar wenkbrauwen lichtjes op, haar armen sloeg ze over elkaar heen voor haar bovenlichaam. Enerzijds vormde het een defensieve houding, anderzijds had ze het koud en bood dat enigszins een beetje warmte. "Useful as what?" vroeg ze. lichtelijk verbaasd. "In that case you might better kill me right away because I'm the most useless human being you have ever met," ging ze verder. Ze loog niet. Addison kon weinig capaciteiten bedenken die haar nuttig maakten. Buiten enkele trucjes en handelingen die ze door de jaren heen van haar broer had geleerd kon ze niets nuttigs opbrengen. Zelfs de dingen die ze van haar broer had geleerd sloegen nergens op; het waren verdedigingstechnieken die ze had geleerd toen ze nog jong waren en het nodig vonden om te vechten voor de afstandsbediening en dergelijke. Bovendien zag haar kleine, tengere gestalde er allesbehalve angstaanjagend uit. Buiten haar vurige karakter had ze hem dus niets te bieden. Het was onduidelijk voor Addison hoe ze zich moest voelen. "I'm not even kidding."
Het vervolg van zijn woorden lieten haar echter nog verontwaardigder achter. Addison was met stomheid geslagen. "And respect you for what? Abducting me and probably killing me tomorrow if it ain't anytime sooner? People like you don't deserve respect," was het enige dat ze wist uit te brengen. Zijn woorden hadden het voor elkaar gekregen een furiositeit die ze nooit eerder had gevoeld in haar op te brengen. Stilaan begon haar bloed doorheen haar aderen te koken. Waar haalde hij het lef vandaan om op die manier tegen haar te praten? Alsof wat hij haar had aangedaan niets was?
Addison kon het niet laten om met haar ogen te rollen toen de onbekende vertelde dat 'ze geen barbaren waren'. "Yeah, right. I guess you are all good people. Kidnap and killing people as if it's nothing, such a nice thing to do," antwoordde Addison sarcastisch. Een makkelijk karakter had de jongedame nooit gehad, noch had ze de neiging om zich te laten doen door anderen, hoe intimiderend de persoon in kwestie ook was.
rollen met ogen bij barbaren. "I'm not going to do anything though. I don't know what you expect from me, but I will go home," vertelde ze vastberaden. Ze wist dat ze naar huis zou keren, dat moest.
Zijn aanbod om vragen te stellen sloeg ze niet af, hoewel ze het eerder gebruikte om haar afgunst en spot naar hem toe duidelijk te maken. Het kon haar niet interesseren hoe hij reageren zou. "Where in God's sake am I? You make this sound like you're part of a wannabe Suïcide Squad."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij volgde haar gedaante naar het bed, daar waar ze op het randje neerplofte. Haar gezucht maakte hem al genoeg duidelijk over hoe ze zijn woorden opnam. Precies zoals hij het had verwacht. Cassian rolde met zijn ogen, haar blik ontweken om even weer het raam uit te kijken. "You signed your fate the second you ducked behind that dumpster and watched. Be glad I didn't kill you. Yet." De woorden waren zijn mond uit voor hij er erg in had, maar spijt had hij niet. Ze mocht wel weten waar het op stond. In zijn ogen had ze het nog goed getroffen, té goed zelfs.
De omslag in haar bui liet ook de zijne kantelen. Hij voelde de ergernis in zich opborrelen, precies hoe het ook bij haar naar boven leek te komen. Cassian bekeek de wat verontwaardigde blik in haar ogen, onbewogen gebleven ten opzichte van daarvoor. "You will do as told," droeg hij achteloos aan. "Whatever that may be, is none of my concern." Het kon hem niet minder schelen wat ze precies doen moest. Het was niet aan hem om te verzinnen wat ze moest doen na haar proeftijd; dat lag bij Kandinsky en zijn linkerhand. En tegen die tijd wist ze hopelijk toch echt wie ze wel en niet tegen moest spreken. Anders zou ze daar via de harde weg wel achterkomen.
Geïrriteerd klemde hij zijn kaken ietwat op elkaar. Het was alsof ze er haar werk van maakte om het bloed onder zijn nagels vandaan te halen, denkend dat dat haar profijt op zou leveren. Het tegenovergestelde ervan gebeurde. "Don't get things twisted, " Dodelijk keek Cassian haar aan. "I never claimed I was good. I never will. And 'people like me' will earn your respect soon enough, when you learn that it's either shutting your mouth and do as told, or getting a bullet between your eyes." Hij liet zijn pupillen afglijden naar zijn horloge, de wijzers zien glinsteren in het licht van de opkomende zon. Half 8. Binnen enkele uren zou Ziva arriveren om haar over te nemen. Dat Cassian niet kon wachten tot het zover was, was een understatement.
Haar vraag liet hem opkijken, zijn wenkbrauw wat opgetrokken. Wannabe Suicide Squad. Ze had lef om hen zo te noemen. "You are with the Solntsevskaya Bratva," beet hij haar toe. "And just crossed the threshold of the Russian mob."
Hij duwde zichzelf overeind, het lege glas achtergelaten op de tafel. Door haar onverwachte aanwezigheid had hij al de hele nacht niet geslapen; het laatste wat hij van plan was, was om er nog meer woorden aan vuil te maken dan nodig. "I suggest you try to get some sleep, now that you still can," mompelde hij grof. Als vanzelf stapte hij naar zijn kast toe, deze opengeslagen om er een t-shirt uit te grissen. Met een lichte plof belandde deze op het bed. "Put this on to sleep in. If I smell even an inch of cheap beer from your clubbing clothes in my sheets tomorrow, that means you will be sleeping on the floor ever since. Got it?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Don't act like this is my fault. You put me in here," vertelde ze. Het was haar schuld niet geweest. Addison had het plaats delict simpelweg gepasseerd en had zich verstopt uit angst. Ze wist zelf dat het niet waar was, maar dat was wat ze vertellen zou wanneer iemand haar vroeg waarom ze achter de vuilnisbakken verstopt zat. "You should've checked to make sure no one was there. You killed someone in public. You know what the word 'public' means? Or are you too stupid?" Addison was boos. Neen, razend zelfs.
"I won't do anything though." Vastberaden hadden die woorden haar mond verlaten. Geen blik had ze hem nog gegund. "And I could never respect people like you. You don't deserve that," had ze er nog achteraan gesnauwd.
Het had Addison moeite gekost om de jongeman niet spotted uit te lachen. Ze had klaarblijkelijk een gevoelige snaar geraakt."It's the same concept; a bunch of idiots who kill people for their own profit," kwam vol afgunst haar mond uit. Het was een snelle conclusie voor iemand die zich niet verdiept had in zijn werk. Ze had geen benul wie hij vermoordde en wat zijn redenen daartoe waren. "I don't care though, you do you, but I won't be part of this stupid club of yours."
Verbaasd had ze hem aangekeken toen hij voorstelde om te slapen. Dat zou betekenen dat ze zich kwetsbaar zou opstellen. Wanneer ze sliep kon hij alles met haar doen wat hij wou en dat kon en zou ze niet toestaan. "I'm not an idiot. I can't sleep in a place like this," zei Addison vastberaden. "I don't wanna know what happens from the second I close my eyes." Er waren verscheidene dingen die hij, of anderen, met haar kon doen. Het kon haar dood betekenen. Hoewel dat haar weinig kon interesseren, was het toch haar plan om levend uit het huis te geraken. Het T-shirt had ze in een mum van tijd weer naar hem toegegooid. "I've been in this bed for hours in these clothes, so I think it's already to late for that," mompelde ze. Het was onlogisch dat hij haar verplichtte zich om te kleden nadat ze uren in zijn bed had gelegen nadat hij haar gedrogeerd had met één of ander goedje. Wellicht had de bierlucht toch al in zijn beddengoed gezeten. "Besides, I'm not gonna change with you watching me."
"You have a lot of demands for someone who picks a random girl off the streets to lock her up in a madhouse like this," beschuldigde Addison hem terwijl ze zich toch op het bed neerlegde. Ze had hem echter de rug toegekeerd door op haar rechterheup te gaan liggen. Slapen zou ze niet doen, maar even rusten kon geen kwaad. "Deal with it," had ze nog gezegd, gedoeld op de bierlucht die in haar kleding hing.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij zette zijn tanden uit afgunst tegen elkaar. "You should've just kept on fucking walking." Ieder slim individueel had dat gedaan, in plaats van het geweld op te zoeken om mee te kijken. Voor die tijd was er niemand geweest, daar hadden hij en Rico wel voor gezorgd. Het was gewoonweg dom van haar geweest om ook maar te overwegen om het geluid op te sporen en te gaan kijken wat er aan de hand was. Iets wat ze blijkbaar dan nooit zou begrijpen. Cassian rolde met zijn ogen. Hij vroeg zich werkelijk af wie ze nu weer binnen hadden gehaald, en of hij haar niet beter gewoon af had kunnen knallen het moment dat ze hier aan waren gekomen.
Onbewogen liet hij haar sneer na sneer maken, haar uitspraken slechts genegeerd, wetend dat het een verspilling van energie was om er verder op in te gaan. Straks zou ze wel anders piepen, zodra ze doorkreeg waar ze dan toch écht was beland. Ze mocht zich gelukkig prijzen dat ze nog leefde.
Het feit dat ze zich druk maakte over wat hij zou doen met haar zodra ze ging slapen, was het enige dat verder tot hem door wist te dringen dan haar andere opmerkingen. Een lach rolde over zijn lippen. Alsof hij ook maar enige interesse had om zich aan haar te vergrijpen. Die gedachte alleen al vond hij te geestig voor woorden; ze was wel erg vol van zichzelf. "As much as I appreciate your confidence and reckless thoughts about me, I might have to disappoint you. You are nowhere near my type," greens hij haar bitter toe. "And killing you in your sleep would be no fun now, would it?"
Hij draaide zich om, zorgeloos begonnen aan het losknopen van zijn blouse. Dat ze zo op zijn bed had gelegen, was ook niet naar zijn zin geweest. Het alternatief had haar alleen nog minder gezind, dacht hij zo, iets wat hij haar dan ook kil toesprak. "You would've rather have me change your clothes instead, hm?" Hij schudde zijn hoofd, haar stilte aangenomen als meer dan een antwoord dan hij ooit uit haar mond zou horen komen. "That's what I thought." Hij kon het niet laten om even te zuchten. "If you want to get dressed without me watching, you better stop whining and get to it fast," lispelde hij haar toe, over zijn schouder gekeken voor hij zijn rug verder naar haar toedraaide. Hij trok zijn blouse uit en gooide het zonder meer over de stoel naast hem. "When I'm done, I'm turning around. Whether you like it or not."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld