Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Contemplating Love

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:

ORPG ft.

ღ

For I and I, justice, justice
Justice, where are you
Justice, look what they do

ღ

Jonathan Christopher "Jace" Sherwood

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:

♡

The beautiful thing about young love is the truth in our hearts that it will last forever.
-- Atticus

♡

Ova Ivy Rose Howard

{option}

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Grappig, is het niet? Jonathan Christopher Sherwood, die zich distantieert van zijn naam omdat hij zich te goed voelt voor ons." De chaos in Jaces hoofd werd verstoord door de woorden van zijn broer, Derek, die grijnzend voor zijn neus stond. Hij besloot echter geen doelloze discussie met hem te starten.
"Je moet niet zo kijken, Jonathan, of moet ik je Jace noemen? Gezien dat de naam is waarmee je al die klote schilderijen van je gesigneerd hebt. Wat ga je straks doen? Ook nog je familienaam veranderen?" vertelde zijn broer geïrriteerd. "Anders moet je dat maar meteen doen. Je kan jezelf geen Sherwood noemen. Een carrière als kunstenaar? Laat me niet lachen."
"Laat me met rust, Derek. Moet jij er niet voor zorgen dat pap straks niet weer stomdronken achter zijn stuur zit? Aangezien jij toch de enige zoon bent waar hij iets aan heeft?" zei Jace zuchtend. Het klopte echter wat zijn broer zei, Jace wou liever niet als Sherwood gezien werden, al was dat lastig in een kleine stad waar bijna iedereen elkaar kende. Het dronkenschap van zijn vader en de drugsproblematiek van zijn broer hadden ook voor hem betekend dat mensen argwaan voor hem kregen. Vandaar dat hij zich ook niet voorstelde als Jonathan Christopher, maar als Jace. Hij wilde iets van zijn leven maken, en vandaag was het startschot. Jace had zich aangemeld om deel te nemen aan een kunsttentoonstelling voor jongvolwassenen in de stad. Echter, was men zodanig enthousiast over zijn werken, dat hij een tentoonstelling voor alleen zichzelf kreeg. Kunst was zijn passie, hetgeen waarmee hij voor de rest van zijn leven bezig wilde zijn. Desalniettemin zou zijn vader een kunstopleiding nooit financiëren, waardoor er niets anders opzat dan een beurs krijgen. De tentoonstelling was voor hem de ideale kans om die te krijgen.
"Wat jij wil, broertje. Succes he, met de onzin die je georganiseerd hebt om toch maar weer in het middelpunt van de belangstelling te staan." Terwijl Derek zijn woorden uitsprak, duwde hij een schildersezel met één van Jaces beste werken om en wandelde hij de deur naar buiten uit. Gehaast raapte hij het schilderij op, hopend dat het niet beschadigd was gezien de verf nog niet volledig was opgedroogd. Ondertussen hoorde hij het belletje van de deur rinkelen. De eerste gasten arriveerden...

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
Het is stil en rustig in huize Howard, totdat de man des huizes Owan Lincoln Howard binnenloopt, Ova's vader. Owan is een man van status die zelf geboren is in een schatrijke familie, dit vooral door "Howard inc.". Een enterprise van Ova's overgrootvader die hoog aangeschreven staat op de stock market, Owan is hier na het overlijden van Ova's opa eigenaar van geworden. Hoewel Ova opgroeide met de mogelijkheid om alles te kunnen krijgen wat haar hartje haar begeerde is ze nooit een verwend nest geweest, ze wilde er zelf voor werken. Een 'normaal' kind was ze niet, al heel vroeg was ze zelfbewust van al haar handelingen en liep ze qua ontwikkeling voor op de rest. Hoe dit zo gekomen is, dat zal wel te maken hebben met de vroege scheiding van haar ouders. Haar ouders zijn twee verschillende personen. Haar vader Owan; strikt, direct en aanwezig en haar moeder Abigail Ava Michelle; ruimdenkend, gevoelig en in sommige mensen hun ogen zelfs "zweverig". Twee totaal verschillende werelden waar Ova als jong meisje al in moest switchen. De ene dag bij mama thuis waar haar moeder mensen yoga les gaf tussen de tarotkaarten en de andere dag bij papa zijn skyscraper tussen de belangrijke multinational eigenaren. Sommige mensen zouden zeggen "She got the best of both worlds.", misschien is dat ook wel zo.

Wanneer haar vader zijn hand voor haar gezicht zwaait om haar aandacht te krijgen, schrikt ze uit haar gedachtes over het fantaseren van haar nieuwe kamer. "Ova, heb je al nagedacht over wat voor kunst je hier in de gang wilt hebben?" vraagt Owan nog eens. Ova knikt en geeft haar vader nog een welkoms kus op zijn wang. "Ja pap, ik wil graag eens rondkijken voor wat minder bekende kunst, misschien van upcoming artiesten." Haar vader grinnikt. "Tuurlijk, Ova zou Ova niet zijn."
Owan had gelijk. Ova weet dat als het aan haar vader zou liggen, zij zelfs nog een originele Van Gogh zou krijgen, maar dat wilt ze niet. Ova geeft haar vader een kleine glimlach en steekt haar tong uit. "Ach pap, misschien was er zelfs een vader zoals jij in 1800 die zijn dochter ook belachelijk maakte toen ze een VanGogh wilde hebben." Owan lacht en wrijft over Ova's hoofd. "Wat heb ik toch een pienter dochtertje, of moet ik zeggen dochter. Je bent en zult altijd mijn kleine meid blijven." Ova rolt speels met haar ogen en opent haar laptop. Wanneer ze Google opent en opzoek gaat naar tentoonstellingen in de buurt popt er meteen iets op wat haar aanspreekt. "Deze ga ik bezoeken pap, misschien is het wel wat." Owan knikt tevreden. "Ga je dan na de tentoonstelling naar je moeder toe, ik ga vanavond weer naar New York voor een zakendeal." Ova knikt en neemt haastig afscheid van haar vader terwijl ze haar tas inpakt. Waarvan ze dacht dat ze een saaie avond tegemoet ging zou toch nog anders kunnen verlopen....

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Verbaasd had Jace de biljetten in zijn hand bekeken vooraleer hij deze in zijn portemonnee liet verdwijnen. Een gevoel van euforie verspreide zich doorheen zijn volledige lichaam; startend bij zijn tenen, tot aan de laatste millimeter van zijn bruine haren. Zonder enige moeite kreeg hij het voor elkaar zijn allereerste kunstwerk te verkopen, al voelde het dubbel. Het was geen wonder dat Jace één van de kunstenaars was, al noemde hij zichzelf niet zo, die zijn eigen leven als rode draad gebruikte bij zijn werken. Het werkje dat hij enkele seconden geleden had verkocht, was gebaseerd op zijn prachtige moeder, zoals velen van de kunstwerken die verspreid doorheen het gehele atelier hingen te pronken. Hij genoot ervan om aan haar te denken en haar schoonheid te verwerken in kunst, om haar prachtige karaktereigenschappen die hij zo intens mistte te laten voortleven door middel van verf en simpele canvassen. Kunst was één van de weinige zaken, buiten herinneringen, die hij nog van haar had. Eleanor Devon Padilla, was de vrouw die zijn gruwelijke vader weer menselijk had gemaakt en Jace en zijn broer Derek, op de wereld zette. Jarenlang had ze alles van zichzelf gegeven om Jace en zijn oudere broer alles te geven wat hun hartjes begeerden. Acht jaar geleden, toen Jace maar liefst twaalf jaar oud was, kwam er echter een einde Jaces sprookjesleven en vormde zich een enorme donderwolk over zijn leven. Het licht was Eleanor ontnomen, het leven was haar oneerlijk af geweest en vervloekte haar met een ongeneeslijke ziekte die haar het leven kostte. Wat Jace zich nog van haar herinnerde, was dat ze naast de passie voor haar gezin, nog één grote passie had; kunst.

Het rinkelen van de bel in het atelier had hem uit zijn gedachte doen schrikken. Het gestalte van een jonge vrouw, paraderend door de houten deur, trok zijn aandacht. Het was niet louter omdat haar gedaante bestond uit pure schoonheid dat ze hem afleidde, maar ook omdat er zich een veel oudere generatie in het atelier bevond. Weinig mensen van zijn leeftijd hielden zich bezig met kunst, liet staan het bezoeken van een amateurkunstenaar die hoopte dat iemand hem speciaal genoeg vond om hem een studiebeurs aan te bieden. Het was echter de enige manier waarop hij zijn dromen kon waarmaken.

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
Terwijl Ova haar doorweekte paraplu inklapt liep ze door de houten deur van het atelier, vol bewondering keek ze door de witte ruimte vol met prachtige kunst. Alleen hier had ze oog voor, de oudere mensen om haar heen is iets wat Ova niet opviel omdat ze al gewend was aan het feit dat ze altijd al buiten haar eigen generatie viel. Terwijl ze vrolijk vol lof voor de kunstwerken door het atelier liep voelde ze haar telefoon in haar jaszak trillen. Een sms van haar moeder Abigail die vandaag naar een conventie zou gaan over spiritualiteit. *Ova liefje, Ik red het niet meer om vanavond thuis te zijn voor het avondeten. Eet je buiten huis?* Met een kleine glimlach op haar gezicht typte ze de volgende woorden naar haar moeder terug. *Dat is niet erg mam, heb ik weer een excuus om langs GreenJack's te gaan vanavond, tot straks!.* Alhoewel Ova niet vegan is, is GreenJack's wel haar favoriete tent omdat ze daar heerlijk kan genieten van haar favoriete vegan burger met zoete aardappel friet. Wanneer ze haar telefoon wegstopt valt haar blik op een kunstwerk waar ze gevoel bij krijgt. Kunst is subjectief en dat is precies waarom Ova van kunst houdt. Wat Ova voelt terwijl ze naar dit schilderij kijkt is verdriet maar ook meteen een hele lading aan liefde. Ze ziet een vrouwelijke vorm die aan de ene kant geschilderd is in donkere kleuren waarbij Ova de pijn tot diep in haar ziel voelt binnenkomen en aan de andere kant is er geschilderd met kleuren zo fel dat Ova het bestaan er niet van af wist. De persoon waarvan de kunst van komt heeft een knap staaltje werk verricht als het gaat om je gevoel op een wit canvas uitten. Hij of zij zou vast veel van zijn muze gehouden hebben. Glimlachend bewonderd ze het schilderij. Terwijl ze het nog eens goed bestudeerd ziet ze rechts onderin een signering; Jace.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Hoeveel vraagt u voor het schilderij aan het begin van het atelier, rechts bij de deur?" De woorden van een onbekende vrouw, die hij rond de vijftig schatte, deden Jace ontwaken uit zijn gedachten. Haar haren waren gevormd tot een warrige knot en haar gelaat was aangekleed met een felrode, artistieke bril. Voor even wist hij niet wat hij antwoorden moest, het bracht hem in verlegenheid om geld te vragen voor wat verf op een doek.
"Ik heb geen idee, mevrouw, maar ik ben erg vereerd dat u interesse heeft in mijn werk," antwoordde Jace beleefd.
"Geen idee, he? 250 euro en ik doe een goed woordje voor je bij UCLA. Wie weet valt jouw werk daar ook in de smaak en kan je nog meedoen aan het toelatingsexamen. Als je daarvoor geïnteresseerd bent natuurlijk," zei de onbekende vrouw. "Ik vergeet me trouwens voor te stellen," ging ze verder terwijl ze haar hand naar hem uitstak. "Ik ben Meredith Adams en ik werk voor UCLA. Ik werk eigenlijk als een soort scout voor de faculteit schone, ofwel vrije, kunsten." Merediths woorden kwamen als onwaarschijnlijk zijn gehoorhang binnen. Desondanks ze niet meteen een studiebeurs aanbood, en hij wist dat hij zijn best zou moeten doen om die te krijgen, gaf ze hem hetgeen waarop hij al die tijd al hoopte. Ze gaf hem de bevestiging dat mensen hem serieus serieus namen en potentie in hem als kunstenaar zagen. Bovendien kon hij het geld dat ze hem aanbood gebruiken om te sparen voor zijn studies, of het repareren van de oldtimer die hij van zijn moeder had geërfd.
Vol ongeloof schudde Jace de hand van Meredith. "Jace, aangenaam." - "Natuurlijk heb ik interesse in UCLA. I-ik heb geen idee hoe ik u kan bedanken, mevrouw Adams. Ik haal het schilderij even voor je van de muur, klein momentje," stamelde hij, met zijn hart kloppend tot in zijn keel uit pure vreugde en adrenaline. Vervolgens baande hij zijn weg naar het schilderij dat Meredith van hem wou kopen, die hij daarna zorgvuldig van de muur verwijderde en aan haar overhandigde. Ondertussen had ze vijf briefjes van 50 euro uit haar portemonnee gehaald, die ze vervolgens in zijn hand drukte.
"Nogmaals, duizend maal dank, mevrouw Adams."
"Doe zo verder, Jace." Met die woorden verliet ze het atelier.

Opnieuw had het jonge, vrouwelijke individu, dat al eerder zijn aandacht trok, zijn blik gevangen. Hij vond het eng, hoe ze keek naar het schilderij waarin hij zijn ziel had blootgelegd, eentje die hij maakte tijdens één van de dieptepunten uit zijn leven. Het deed hem echter ook goed dat men oog had voor hetgeen dat zijn moeder hem had nagelaten; de passie voor kunst en de velerlei herinneringen die hij had kunnen omgezetten in kunst. Met een lichte aarzeling ging hij naar haar toe.
"Vind je het leuk?" vroeg hij, al had hij meteen spijt van hoe hij met de deur in huis viel. "Euh, het spijt me, ik wilde niet onbeleefd zijn. IK heb hier gewoon nog niemand die geen veertigplusser is gezien vandaag, buiten mezelf dan."

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
Ken je dat gevoel dat je totaal in gedachte van deze wereld wordt gezogen? De laatste keer dat Ova dit had was na het horen dat ze aangenomen was voor haar droomopleiding Psychologie. Alhoewel vele er van uit zouden gaan dat Ova haar vader makkelijk in zou kunnen zetten voor een goed woordje bij Harvard, Yale of Princeton, is dit iets wat ze totaal niet wilde doen. Ova heeft alles willen behalen op eigen kracht, met het geluk dat het haar redelijk makkelijk afging om overal cum laude voor te staan. Haar moeders liefde voor spiritualiteit had in al die jaren iets aangewakkerd bij Ova in de richting van psychologie, en haar vaders liefde voor het zaken leven waarbij Ova ook veel mensen tegen kwam die alles verloren of met hun problemen bij haar vader aanklopte, het belang om iets voor de mensheid te kunnen betekenen. Dat was het moment dat Ova wist wat ze wilde worden; Psycholoog. Terwijl ze naar het prachtige schilderij keek die voor haar hing kon ze het niet laten om er een foto van te maken, deze stuurde ze naar haar vader. *VanGogh is er toch niks bij pap?

*. Met een kleine glimlach op haar gezicht stopte ze haar telefoon weer weg. Dit wordt hem, dit schilderij.
Net wanneer ze zich wilde omdraaien om de artiest te gaan zoeken hoort ze een onbekende aangename stem de 4 woorden vragen waar ze bijna om kon lachen. "Vind ik het leuk?" zegt ze hem na met een nonchalante korte lach. "De artiest van dit stukje kunst heeft zijn roeping gevonden als je het mij vraagt, een ieder die dit niet ziet, heeft geen oog voor kunst." dat laatste roept ze uit terwijl ze zich omdraait naar de aangename stem. Bij alleen een aangename stem bleef het niet, Ova kon ook genieten van het mannelijk uitzicht waar ze nu zicht op had. Een kleine glimlach verscheen in een van haar mondhoeken. Na zijn opmerking over de gemiddelde leeftijd in het atelier viel haar dit ook pas op. "Ehm.. Ova.. Ova Howard" zegt ze terwijl ze haar hand naar hem uit rijkt.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Een dankbare glimlach verscheen op zijn façade bij het horen van de lovende woorden die jongedame hem vertelde. "Vind je? Als artiest van dit stukje kunst voel ik me vereerd om dat te mogen horen," vertelde hij. Hij had gedacht dat zijn hemd dat hier en daar bekladderd was met een vlekje verf wel had verklapt dat hij de kunstenaar in kwestie was, moest hij het haar niet verteld hebben. "Dit is één van mijn eerste werken." Het verbaasde hem dat het zo in de smaak viel bij haar, gezien hij een eigen, nogal excentrieke, stijl had en dit één van zijn eerste schilderijen was. Een kenner zou gezien hebben dat hij na dat specifieke schilderij betere technieken had ondervonden. Echter was de techniek in dit schilderij niets wat hem deren kon, het lag hem ontzettend nauw aan het hart.
"Jo-," begon hij, tot hij zich besefte dat hij niet meer als Jonathan door het leven ging en zichzelf liever als 'Jace' voorstelde. Gezien hij vernoemd was naar zijn inmiddels overleden grootvader en daarnaast ook elke man in de familie de naam Christopher als tweede naam droeg, ging hij liever door het leven als Jace. Sinds hij - met hakken over de sloot- afstudeerde, wou hij opnieuw beginnen en het deze keer beter aanpakken. Jace was geenszins dom. Hij was zelfs erg intelligent. Echter begaf hij zich niet in de thuisomstandigheden om zich in te zetten voor school. Deze keer zou hij het anders aanpakken; hij moest en zou aan iedereen laten zien dat hij een Padilla was en geen Sherwood, ondanks hij dat de naam was die hij droeg. Hij was niets zoals zijn vader; hij moest en zou iets van zijn leven maken.
"Jace," stelde hij zich voor terwijl hij haar hand aannam en deze kort schudde uit beleefdheid. "Dus... Een kunstliefhebber, he?" vroeg hij aan haar. Zoals hij haar aanschouwen mocht, was ze niet louter een liefhebber van kunst. Ze wàs kunst. Haar glanzende bruine lokken, haar roze lippen en haar schitterende ogen, bestaande uit een kleur die zelfs hij niet beschrijven kon.

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
Ova is niet van nature verlegen maar de woorden die over de vreemdeling zijn lippen golfden, deden haar verdwalen in gedachtes. Ze kon zich wel voor haar kop slaan, natuurlijk had ze eerst moeten kijken voordat ze haar mond open sloeg. Hij is de artiest die deze prachtige kunstwerken heeft gemaakt en zij is de kletskous die haar mond voorbij praat. De schaamte kleurde haar wangen roze. "Sorry, wat stom van me.." zegt ze met lichte schaamte. Al snel verschijnt er een glimlach op haar gezicht die gewekt wordt door heel zijn toe doen. Voor Ova stond een knappe verschijning, genaamd Jace. Zijn kaken zo scherp afgewerkt alsof Michelangelo het zelf als beeld had geslagen. Zijn bruine haren waarbij één pluk nonchalant voor zijn voorhoofd naar beneden hing, alsof hij het met opzet zo had gedaan. En dan had ze nog niet eens goed in zijn mooie prachtige bruine ogen gekeken, het zou illegaal moeten zijn om zo misselijkmakend knap te zijn. De artiest achter deze vele kunstwerken blijkt zelf een kunstwerk te zijn. Niet wetende dat de twee personen die elkaar nu in de ogen aankeken de zelfde gedachtes voor elkaar delen schudde Ova zichzelf uit dromenland. "Ehm Ja! Kunst, ik was opzoek naar iets voor in de gang. Ik had mijn vader verteld dat ik daar graag iets kunstzinnigs wilde hangen en toen belandde ik hier." Zei ze vol enthousiasme. "Je hebt prachtige werken gemaakt, deze in het bijzonder als je het mij vraagt. Ik dacht al dat het je eerste was!" Het schilderij waar ze naast staan, oogt nog zo puur in Ova's ogen. Dat is vaak wat haar ook aantrekt, puurheid, iets wat langzaam blijkt te verdwijnen in de mensheid. "Ik hou wel van kunst, juist omdat het zo lekker subjectief kan zijn." stelt ze.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Nee hoor, het is helemaal niet stom. Het is ook niet de bedoeling dat men het gezicht achter mijn schilderijen ziet, dat ontkracht de betekenis erachter alleen maar," glimlachte Jace. "Dus dat wil alleen zeggen dat ik mezelf goed verborgen kan houden." in tegenstelling tot wat Derek hem eerder nog verweet, stond Jace niet graag in belangstelling. Hij kon amper genieten van complimenten of aandacht. Het draaide niet om hem; het draaide om de verfvegen op de schildersdoeken waarmee hij zijn fantasie had weten te transformeren naar kunst.
Complimenten over zijn werk daarentegen was iets dat hij af en toe bekoren kon, zeker als de persoon van wie het compliment afkomstig was hem intrigeerde. De vrouwelijke verschijning voor zijn neus bracht inspiratie in hem los, deed hem denken aan de meest intense kleuren.
"Dankjewel," zei Jace om Ova te bedanken voor haar lovende woorden. Het deed hem goed dat ze het schilderij zo mooi vond. Het had hem dan ook heel wat tijd gekost om te maken. "Kunst gaat over wie het maakt, maar de schoonheid hangt af van wie ernaar kijkt," vertelde Jace haar, met een zwakke glimlach op zijn gelaat terwijl hij haar aankeek. Het was geen leugen; Ova bestond uit pure schoonheid. Zodanig dat hij niet anders kon dan haar een subtiel compliment schenken.
Hij was voor even in zijn gedachten verzonken. Jace wist wat er komen zou, ze zou hem vragen hoeveel geld hij vroeg voor het schilderij en het van hem kopen. "Je mag het schilderij van me hebben," bedacht Jace zich luidop. Wellicht zou ze ervan opkijken, of het zelfs niet willen aannemen van hem, maar geen enkel bedrag zou of kon hij accepteren. "Het is me zoveel waard dat ik er niet eens geld voor kan vragen," ging hij vervolgens verder. Het was één van zijn eerste schilderijen en bovendien was het eentje waarin zijn moeder centraal stond. Geen enkel bedrag kon representeren hoeveel het hem waard was, hoeveel nullen er ook achter het eerste getal zou staan. Zijn werken verkochten als brood bij de bakker, dus hij wist dat hij hoe dan ook winst zou maken die dag, al was dat nooit zijn doel geweest.

"Zolang je me maar kan beloven dat je het een plek geeft waar ze tot haar recht komt, dat verdient ze." Jace had zelf niet door dat hij over het schilderij sprak alsof het zijn moeder was. Het wàs ook zijn moeder; het was geschilderd met de verf en penselen die ze hem had gegeven. Bovendien was ze altijd al zijn muze geweest, maar voornamelijk in dit werk. Zij was dit schilderij.

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
Ova kon haar oren niet geloven, hij wilt niet gezien worden? Ook dat zou iets illegaals moeten zijn. Vele vragen brandde los in haar hoofd, maar ze had de tijd niet om ze te stellen voordat zijn woorden over zijn volle lippen rolde. Woorden die ze als compliment opnam. Ze wist niet zeker of hij haar nou zo juist schoonheid noemde of dat ze zo onwetend was voor wat hij er daadwerkelijk mee bedoelde, nogmaals kleurde haar wangen naar een felle kleur roze. "Nee, ik wil er net zoals al deze mensen gewoon voor betalen. Ik sta erop." floept ze er stellig uit. Dit zei ze niet alleen uit beleefdheid maar ook omdat ze er niet van houdt om zomaar iets te krijgen. Wat ze dan het meeste haat is, wanneer mensen weten wie haar vader is, ze meteen alles in haar schoot willen werpen. Nadat hij losliet wat het schilderij voor hem betekende ontroerde het haar, steeds meer vragen die ze wilde stellen. Het was alleen niet per se haar zaak maar ze wilde het verhaal achter het schilderij wel weten. "Ze..?" vroeg ze voorzichtig en lichtelijk onzeker. Niet alleen zijn toe doen wekte haar interesse, het ging veel verder. Wat was het verhaal achter het kunstwerk? Wie is ze? Wie is Jace? Gefascineerd raakte ze van hem, bijna zo zeer dat ze zelf haar handen vuil wilde maken aan wat verf. Haar ogen vallen op de verfspatten van zijn hemd, zou hij dan op dit moment ook bezig zijn met een van zijn meesterwerken?

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Dit, net zoals velen van mijn andere werken, gaat over mijn moeder," begon hij, terwijl hij zijn ogen richtte op het schilderij dat voor hen hing. Hij kon niet anders. Het was niet dat hij zodanig trots was op zijn werk. Nee, hij genoot van de herinnering aan zijn prachtige moeder. "Ze euhm, ze is niet meer onder ons. Twaalf jaar geleden kwam ze ter overlijden en ik heb dit schilderij gemaakt met de eerste echte professionele verf en penselen die ze voor me had gekocht. Vandaar dat dit niet het mooiste werk van me is, ik was nog erg jong toen ik dit maakte," vervolgde hij zijn verhaal. Er verscheen een zwakke glimlach op zijn façade bij het nadenken aan de dag dat hij zijn penselen en verf kreeg, de manier waarop zijn moeder haar passie voor kunst aan hem overhandigde. "Het is zij die dit mooi maakt. Het is zij die deze schilderijen in de smaak laat vallen, omdat, zonder haar, had ik denk ik niet eens gedacht aan iets doen met kunst." Jace sprak zelden tot nooit openlijk over zijn moeder, liet staan het verlies en het leed dat daaraan gekoppeld hing. Hij luchtte zijn hart in kunst. Dat was de manier waarop hij zijn frustraties van zich af kon krijgen, hetgeen waarmee hij kon ventileren. Normaliter had Jace gedaan alsof de dood van zijn moeder hem niet deren kon, alsof hij er volledig overheen was. Deze manier van coping was louter het effect geweest van opgroeien in het harde milieu, waaraan hij nog steeds probeerde te ontsnappen. Echter, bracht haar liefelijk gelaat en de manier waarop ze haar nieuwsgierigheid naar buiten bracht hem een ander gevoel. Het veroorzaakte een soort openheid in hem, die enigszins onwennig voelde, maar toch opluchtte.
"Dus dan weet je ook meteen waarom ik er geen geld voor wil. Dit is een schilderij dat me nauw aan het hart ligt en geen enkel bedrag kan representeren wat het voor me betekent. Ik wil dat je het zo mee neemt en dat je het een plek geeft waar ze goed tot haar recht komt, zoals ze verdient," vertelde hij haar, bijna smekend. "Ik weet dat die plek niet in een simpel, oud atelier is, dus je verleent me er alleen maar een gunst mee."

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
Zodra Jace begon te vertellen over zijn moeder kon ze zichzelf wel voor haar kop slaan. Toen hij nog geen minuut geleden de woorden "Dat verdient ze." eruit gooide volgde er ook een gevoel van lichte jaloezie. Dat zou dan wel betekenen dat hij een vriendin zou hebben en dat zijn hart aan iemand toe behoorde, maar het daadwerkelijke verhaal vond Ova nog wel erger. "Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, het spijt me om dat te horen." zegt ze met alle oprechtheid. Voorzichtig legt ze een hand op zijn schouder terwijl ze hem aankijkt met een vriendelijke glimlach. Ova heeft altijd al sinds vroeger een heel goed inlevingsvermogen voor andere en een bepaalde oprechtheid die niet gefaket zou kunnen worden. "Ze was ook een artiest?" vraagt ze voorzichtig terwijl ze haar hand weer van zijn schouder afhaalt en haar blik weer op het schilderij werpt. "Dan zal ze vast trots op je zijn!" vult ze met zekerheid aan.
Wanneer hij verteld waarom hij er geen geld voor wilt, rest haar niets meer dan dat te begrijpen. "Ik zal beloven dat ze een mooier plekje krijgt dan gewoon maar de gang, ze zal gezien worden en ik zal ze vertellen wie het gemaakt heeft." Maar zomaar iets aannemen wilt ze ook niet. "Laat me je dan wel trakteren op wat eten, of iets anders lekkers." Floept ze tussen neus en lippen door. Nadat ze hem dit aanbod voorschotelt verbaasd het haar zelf. Ova, heb jij hem nou zojuist mee uit gevraagd? Voordat hij haar zou kunnen zien blozen draait ze haar hoofd een beetje weg. Wat nou als hij het aanbod afwijst, dan zou ze niet weten hoe ze zich uit deze situatie zou moeten redden. Het is niet dat Ova verlegen of onzeker is, totaal niet zelfs, maar echt de eerste stap zetten bij iemand heeft ze nog nooit gedaan.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Het is oké," was zijn enige reactie op haar uitingen van spijt geweest. Jace hield niet van medelijden, hij verachtte het. Ongemakkelijk stond hij met één van zijn voeten te schuifelen en krapte hij in zijn nek. Ova's vraag liet hem echter de ongemakkelijkheid weer vergeten.
"Een artiest in hart en nieren," antwoordde Jace met een zwakke glimlach op zijn gelaat. "Ik heb haar beloofd dat ik haar passie verder zou zetten. En hier sta ik." Zijn blik vestigde zich op 3 schilderijen die aan de linkermuur van het atelier bevestigd waren. "Dat daar zijn zelfs schilderijen waaraan zij begonnen was, maar niet meer af kon maken. Dus die heb ik uiteindelijk voor haar afgemaakt," vertelde terwijl hij kort daar de desbetreffende schilderijen wees. Jace had nooit verwacht zo openlijk te kunnen spreken over zijn moeder. Thuis werd haar naam zelden uitgesproken. Na hoe de toestand met zijn vader zo was verandert, durfde hij zelfs niet meer over zijn moeder te spreken. Hij was bang dat zijn vader nog dieper zou zitten, dat zijn vader hem de zoveelste klap in zijn gezicht zou geven.
Dankbaar had Jace Ova aangekeken bij het horen dat ze instemde bij zijn voorstel. "Bedankt. Het doet me goed om dat te horen," zei hij, maar geen woorden van dankbaarheid waren genoeg om zijn eigenlijke dankbaarheid te uiten. "Dan heb ik ook weer extra plaats voor nieuwe werken, want ik heb plots ontzettend veel inspiratie. Dit keer over iets anders dan mijn moeder," bedacht hij zich luidop.
Hij trok zijn wenkbrauwen lichtjes op bij het horen van haar voorstel. Een gevoel van twijfel ontstond in zijn lichaam, verscheidene vragen schoten door zijn hoofd. Vroeg ze hem nou net mee uit? Was het wel zo slim om haar in zijn leven te betrekken, wetende in welke situatie hij zich bevond? Of was dit louter een bedankje? Ervan uitgaande dat het slechts een tegenprestatie voor het schilderij was, bedacht hij zich dat het geen kwaad kon. Zolang zijn broer hen maar niet samen zag. "Daar kan ik mee leven. Ik heb altijd honger, dus komt goed uit," grinnikte hij. "Ik kan niet beloven dat mijn mannelijkheid het aan kan om je te laten trakteren, maar ik kom zeker en vast mee."

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
Ze had opgemerkt dat hij ongemakkelijk werd van haar medelijden en acteerde hier meteen op. Ze kon alleen maar genieten wanneer hij vol passie over de schilderijen en zijn moeder vertelde. "Dan moet je me wel beloven dat je nooit stopt met je schilderwerken en dat je je passie nooit uit het oog verliest." voegde ze nog aan de afspraken toe. Ze adoreerde zijn passie en toewijding en kon aan alles zien dat het hem gelukkig maakte, dit is zijn roeping als je het Ova zou vragen.
Wanneer hij haar bedankt en verteld dat hij nieuwe inspiratie zou hebben kon Ova er niks aan doen dat haar wangen zo rood kleurde als tomaten. Ze wist niet eens of hij refereerde naar haar maar er was iets wat er voor zorgde dat ze zich gevleid voelde. Of het nou zo was of niet, de gedachte dat zij ervoor had gezorgd dat hij weer inspiratie had deed haar goed. Hij hoeft haar niet te schilderen maar hij moet wel door gaan met het schilderen, dat is wat Ova echt zou willen.
Ova merkte op dat hij zijn wenkbrauwen lichtjes optrok bij haar voorstel en de tijd stond even stil toen ze wachtend op zijn antwoord haar adem onbewust inhield alsof ze in een achtbaan zat die omhoog getakeld werd net voor een looping. Toen hij eindelijk antwoord gaf draaide haar maag letterlijk ook een rondje. Pff... gelukkig... Ze ademde weer. "Oké, ehm dat is mooi! Dan ben je een bofkont want ik ga je mee nemen naar mijn favoriete tent." zegt ze vol enthousiasme. "En om dan maar zeker te zijn dat je me laat trakteren laat ik het schilderij nog wel even hangen en kom ik hem nadat je me jou hebt laten trakteren pas weer ophalen." zegt ze giechelend terwijl ze hem een knipoog geeft. Ova hoort de stem van haar vader weer de woorden zeggen "Ova, zou Ova niet zijn." als ze daar niet weer een pientere oplossing voor zou hebben.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld