Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O) Dead wish, dead kiss.

Loui
YouTube-ster

Loui schreef:

OPRG W/

'Ayden' (Amédée Baudelaire) - vampire

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:

Arya Figueroa

Loui
YouTube-ster

Loui schreef:
"I think God is moving its tongue
There's no crowds in the street and no sun
In my own summer

The shade is a tool, a device, a savior
See, I try and look up to the sky
But my eyes burn

(Come) Shove it, shove it, shove it
(Shove) Shove it, shove it, shove it"

Luide muziek vulde de auto, die zich voortzette op een hoge snelheid. Enkel de felle autolampen belichtte de duister gekleurde weg waar Ayden zich bevond. Plezierig keek hij naar het navigatie systeem, dat nog enkele minuten naar de eindbestemming aangaf. Een sigaret, hangend tussen zijn lippen, had hij aangestoken. Zijn longen vulde met de rook en voor even genoot hij van deze vervuilende lucht, het erna direct weer uitgeblazen. Zijn lichaam ontspande en honger verminderde, zijn ogen in een seconde lange blik afgedwaald naar een lege bloedzak op het dashboard, enkel had hij gehoopt dat dit zijn bijzondere trek langer had doen verdwijnen. De grijns op zijn gezicht vergrootte, toen in de verte een houten huis langzaam zichtbaar werd. Zo genoemd was het een klassieke “lodge” dat enkel een klein stuk van de donkere bossen liet verlichten. Kilometers had gereden om eindelijk bij dit punt uit te komen. Hij nam nog een flinke hijs van zijn sigaret, waarna hij deze weer vast pakte tussen zijn vingers. Een sterke rooklucht verving de enigszins frisse lucht in de auto. Het raam open doen was zinloos, Ayden had zijn longen al decennialang niet meer nodig. Zijn gedachtes dwaalde even af, erna de afspelende muziek stopgezet, daarbij de snelheid van de auto verlaagt. De lodge kwam steeds dichter bij in zicht, hiervoor zijn lichten gedimd om zo niet op te vallen. Kijkend naar het huis waar enkele luide mensen door zijn gevoelige gehoor zichzelf al kenbaar maakte. Duisternis in hem verlangde om zijn tanden in alle te zetten, ze zo van hun vervelende “dronken” gedrag en zielige bestaan te verlossen. Enkele aders vormde onder zijn ogen, zijn oogkleur hierin ook vervormd naar een dieprode kleur. Voor kort, dat wel, want in een mum van tijd was er geen spoor meer te bekken van de kenmerken in zijn gezicht. De geachte om het idee door te zetten was er nog wel, het plezierde hem. Echter, was dit niet zijn reden van het bezoek. Een flinke zucht verliet zijn lippen, hij zou zijn hoofd koel moeten houden als hij zijn missie zou willen afmaken. Hij nam een nieuwe hijs van zijn sigaret, een vastberaden blik geworpen op de verschillende mensen die nu wel duidelijk zichtbaar waren. Zijn ogen bleven haken bij een dame, ze had stralende ogen en bruin kleurig haar. Haar uiterlijk was opvallend genoeg om haar te onderscheiden van de rest van de groep. Zijn hand reikte naar een kleine foto uit het kastje van zijn dashboard, een lange vergelijking was niet nodig. Het was overduidelijk dat zij de persoon was waarna hij zocht. Zijn wenkbrauw opgehaald door ook haar gedrag. Ze was overduidelijk ook onder invloed, dat liet haar houding hem zeker duidelijk maken. Zijn lippen opende losjes, zodat hij een nieuwe hijs van zijn sigaret kon nemen. Spanning kwam langzaam terug bij het idee dat hij zichzelf moest gedragen, zijn bovennatuurlijke instinct moest negeren. Mensen konden hem normaliter helemaal niks schelen, enkel zag hij ze als voeding wanneer zijn drang naar bloed weer toe sloeg. Echter had hij de dame nodig voor de verlossing, zijn vrijheid wou hij terug krijgen, hiervoor hoefde hij haar enkel naar een groep te brengen die haar familie erg van streek had gemaakt. Desalniettemin, was het hun eigen schuld, de Bozetatu wou je niet boos maken. Ook al zijn de meeste leden van deze familie ook zijn grootste rivalen, waar hij vaak genoeg moordneigingen van kreeg, hield hij zich gedeisd. Zoals in zijn situatie, kwam je niet snel meer vrij als ze je eenmaal in hun greep hebben en als bezit zien.In alle stilte parkeerde hij de auto, erna gereikt naar de tas op de passagiers stoel. Een zwart gekleurde G-wagon was het voertuig waar hij uitstapte, glimmend in het maanlicht. Hij had zich direct een weg gemaakt naar de lodge. Waar inmiddels een drukte menigte gevormd buiten het huis, drukke feestgangers, geschreeuw en vrolijk geroep door de buitenlucht dat galmde door zijn gehoor.Geïrriteerd keek hij naar de groep, waar de gezochte dame nergens meer te bekennen was. “Fuck” verliet zijn lippen, waarna hij de laatste zucht van zijn sigaret nam en deze los liet. Het uiteinde brandde nog totdat de modderige ondergrond het vuur liet dampen. Zodra Ayden dichter bij de menigte stapte, kon hij het al ruiken, de geur van de rode vloeistof door de aderen van de sterfelijke die hem omsingelde, wat zijn discipline sterk op de proef stelde. Zijn kille blik blik concentreerde op zoek naar de brunette, waardoor hij zijn hoofd had hij gedraaid naar de feestende menigte, maar waar nog steeds geen enkel spoor van haar meer te bekennen was. Zijn leeftijdsverschil met de groep was groot, maar in tegenstelling naar de groep niet kenbaar door zijn jeugdige genen. In zijn voordeel om niet op te vallen, hoefde hij enkel zichzelf alleen nog als een dronken malloot te gedragen. Zich vervolgens een vast beraden blik geworpen op de voordeur van het houten huis. Zijn voet liet het houten portiek zacht kraken, zijn evenwicht op het hout gezet zichzelf dichter naar de voordeur te krijgen. De deur had enkel een klein raam wat hem zicht op het interieur van het huis gaf. De inrichting leek alsof het had stilgestaan in 1980, niet op een positieve manier. Verontwaardig keek hij op toen hij de dame zag lopen, ze waande zich een weg naar een van de andere kamers. De deur opende hij en een uitdagende glundering kwam tevoorschijn op zijn gezicht, waardoor voor kort zijn donkere aderen weer zichtbaar waren, wellicht door het enige gevoel van enthousiasme deze avond hem had gebracht. Het was enkel een kort moment waarin hij zichzelf liet gaan, zich snel weer herpakt, erna was alleen zijn grote grijns nog te zien, in de neonlichten van de slecht verlichte woonkamer.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Met haar armen over elkaar geslagen stond Arya, vechtend tegen de kou, op haar vrienden te wachten buiten de muren van de houten chalet. Gezien zijzelf één van de weinigen uit haar vriendengroep was die haar longen niet vervuilde met het gif dat voortgebracht werd uit sigaretten, was de enige damp die haar mond verliet een wolk geweest ontstaan door haar warme adem die de koude lucht omsloot. Kippenvel had zich doen ontstaan op haar slanke armen, die inmiddels evenals rood kleurden door de frisse lucht. Al bibberend en door mee te lachen en praten met de rest, probeerde zichzelf warm te houden, waarna ze besloot dat het genoeg geweest was en ze de warmte weer zou opzoeken. Hoe gezellig de hoeveelheid drank die ze had verorberd de avond ook had gemaakt; het zou haar niet redden van een verkoudheid.
"Ik zie jullie binnen wel. Ik ga me warm drinken aan de bar," zei ze ietwat te vrolijk. Alvast dromend van het genot dat een shotje naar boven zou brengen, baande Arya haar weg naar binnen. Eenmaal ze de grote voordeur betrad, overstelpte de beats van de luidde muziek haar lichaam. Alsof haar eigen hartslag synchroniseerde met de tonen die de boxen produceerden. De felle, flikkerende lichten leken haar gedaante op te nemen alsof ze één met de omgeving was. De sfeer die in de woonkamer tussen de feestende menigte bevond deed haar voelen alsof ze zweefde. Desalniettemin had er een vaag niet-pluis-gevoel ontstaan doorheen haar lichaam, iets dat ze zelfs in haar dronkenschap amper negeren kon. Alsof ze niet dronken was geweest leken haar zintuigen zich te herpakken. Over haar schouder heen nam ze een onbekend individu waar. Doch de meerderheid vreemden voor haar waren, straalde de man een vorm van onveiligheid uit. Het was wellicht een uitstraling waar menig vrouwen voor vielen, een façade die hij zichzelf opdrong om interessant te doen overkomen. Arya probeerde zichzelf te verzetten tegen het aleatoire gevoel. Zelfzeker liet ze haar lange haren over haar schouders vallen, waarna ze de chalet steeds dieper betrad. Vervolgens besloot ze te doen wat ze normaliter zou doen op een feest; socializen met de menigte en alle zorgen die zich in haar hoofd bevonden eruit dansen.

Enige tijd was inmiddels verstreken, waarbij ook haar vriendenkring zich naar de binnenkant van de chalet hadden verplaatst. Alsof haar leven ervan af hing had ze zich mee laten voeren met de feestsfeer die er hing. Desalniettemin kon het gevoel dat ze had niet van zich afkrijgen. Ogen voelde ze op haar rug branden, maar desondanks ze het af en toe voor elkaar kreeg een glimp van de onbekende man op te vangen, leek hij te verschijnen en verdwijnen als sneeuw voor de zon. Onnadenkend verliet ze de leden van haar vriendengroep en baande Arya haar weg naar achteren in de lodge. Langzamerhand hoorde ze de muziek zachter en zachter worden naarmate ze de gigantische groep steeds verder en verder verliet. Het argwanend gevoel werd steeds sterker, maar bereikte zijn piek toen ze zich helemaal alleen in één van de vele hallen bevond. Weinig licht had zich verkeerd, wat zich een donkerte had doen ontstaan gezien de ruimte louter bestond uit hout en lelijk antiek. Arya voelde echter dat ze niet compleet alleen was. In een ruk draaide ze zich om. Oog in oog stond ze met de jongeman die haar heel de avond leek te viseren.
"Waarom volg je me?" vroeg Arya aan de onbekende jongeman, onwetend welk motief hij bovenhalen zou. De manier waarop ze als onverschrokken tekeer ging was wellicht de uitkomst geweest van de drank die die avond gevloeid had. Haar zicht werd duizelig, wat maakte dat ze zich staande hield door steun toe zoeken bij de lage, houten dressoire die zich in de ruimte bevond. Haar zicht dat haar bedroog bij het zien van de werkelijkheid deed lijken alsof de man in verschillende delen opsplitste en hem niet zuiver kon zien. "Wat wil je van me?"

Loui
YouTube-ster

Loui schreef:
De luide muziek in de kamer irriteerde Ayden mateloos, alle kalmte in de jongen was hierdoor compleet verdwenen. Het vervelende gelach en galmende geschreeuw kon hij haast bijna niet meer uitstaan. De geur die hem in de kamer omringde was voor hem vrijwel niet uit te houden. Het was al een lange tijd geleden sinds hij zicht zo dicht bij mensen had bevonden, echter degene met nog leven in zich. Dat hij geen sociaal type was over het algemeen bekend. Hij was alleen op zichzelf gesteld en vermaakte zichzelf ook prima op deze manier. Alleen voor deze missie, een keuze voor hem om echt te kunnen "leven", waarvoor hij bereid om alles ervoor op te offeren. Een mensen leven kon hem daarin op geen enkele manier wat schelen. Buitenstaanders spraken over hem dat hij zijn hart had verloren na een lange tijd zonder sociale contacten te leven. Noch, hebben ze geen recht om er een mening over te geven.

Zijn norse blik richtte naar de deur. Het vergde hem veel energie om zijn kalmte weer terug te vinden, eenmaal pas toen de schaduw van de dame gevolgd naar de kamer waar ze inliep. Zijn hand reikte naar de houten deur, deze zachtjes opengemaakt waarna hij de kamer kon betreden. De hal lag er eenzaam bij, geen andere waren in de kamer te vinden, buiten hem en de dame voor hem. Waarvan de blik van de dame zojuist nog een glimlach had, zag het er nu alles behalve vrolijk uit. Dwingen, zou waarschijnlijk niet mogelijk zijn, gezien de familie waar ze vandaan komt. "Pak je spullen, all.." verliet nors zijn mond, zijn zin nog niet kunnen afmaken, waar zijn aandacht al werd afgeleid. Haar hartslag wat Ayden kon waarnemen versnelde, het bloed hoorde hij duidelijk pompen door haar lichaam. Waarschijnlijk een combinatie van angst, alcohol, aangeleverde adrenaline. Hij had zijn intentie zeker bij haar duidelijk gemaakt. Haar geschrokken blik mompelde enkele woorden waarvan hij geen zin kon samenstellen. Ze leek vrijwel weg te vallen, voor hem onduidelijk of hijzelf of alcohol de oorzaak was. Even leek het evenwicht van de dame verloren, hierdoor besloot hij steun te geven met zijn arm. Zijn mondhoeken trokken uitdagend omhoog wanneer de blik van haar haakte in zijn ogen. Hoewel hij zijn lust naar bloed vrijwel niet langer kon bedwingen op dit punt, besloot hij toch om de dame op te tillen. Haar warme lichaam, in tegenstelling tot zijn koude over zijn schouder vast gehouden. Met zijn versterkte zintuigen maakte ze geen kans om los te komen. Tot in zijn verbazing gingen de machteloze pogingen om zichzelf te bevrijden uit zijn armen lang door. Tot enkele secondes later wanneer het haar waarschijnlijk duidelijk werd dat het enkel haar eigen energie verspilde. Adyen had van zichzelf al een redelijke spiermassa, al gepaard met het vampier zijn maakte dit hem onoverwinnelijk tegenover een dame van begin 20. Even zuchtte hij, waarna zijn blik viel naar een aantal tassen naast de trap. Waarschijnlijk hadden de groep feestgangers gepland om hier langer te blijven, dat kwam hem goed uit om gezeur over schonen spullen te voorkomen. Hij had al snel de positie waarin de dame over zijn lichaam leunde, verandert en aangepast dat enkel nog maar een arm steunden. Hierna een roze kleurige rugtas van de stapel afgepakt en deze over de andere kant van zijn arm geslagen. Zijn stemming was ondanks zijn overwinning nog steeds kil. Geen wordt had hij verder uitgesproken wanneer hij zich een weg naar de deur aan de andere kant van de gang waande. Buiten versnelde hij zijn looppas, een grijns op zijn gezicht laten zitten bij het aanhoren van enige zwakke mompelingen uit haar mond. Dat ze vrijwel buitenbewustzijn was zat zeker in zijn voordeel. Zonder op te vallen in de dronken menigte, had hij zijn weg naar de auto gemaakt. Inmiddels had de dame over zijn schouder vrijwel geen beweging meer. Enkel haar hartslag gaf hem zekerheid dat het leven in haar nog bestond. De kofferbak opende hij, hierin de rugzak gegooid. Vervolgens de dame in de passagiers stoel gezet. Zijn gelaat trok iets bitter bij, gezien haar toestand. Zijn arm verplaatste richting zijn mond, noch liet hij de gedachten om haar zijn bloed te geven zodat ze ontwaakte gaan. Haar bewusteloosheid was nog steeds in zijn voordeel geweest om haar onopvallend uit het huis te krijgen. Zijn blik viel echter op de bloedzak van eerder, deze opgeraapt en naar buiten gegooid. De deur autodeur had hij dichtgegooid, daarna de toestand van de brunette geamuseerd aangekeken. Haar lijf nog steeds verslapt en buiten bewustzijn, geen enkele kracht meer in haar lichaam. Hij had nooit begrepen waarom je als mens jezelf tot deze toestand zou drinken.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Laat me los!" riep ze, haar ledematen wild spartelend om zich uit de grip van de onbekende man te wurmen. Elk beetje kracht dat haar tengere lichaam bezat zocht ze bijeen om haar voeten weer gelijk te kunnen maken aan de begane, krakkemikkige vloer. Doch gaf haar poging tot loskomen een tevergeefs resultaat. Langzaamaan merkte Arya op hoe de energie uit haar lichaam sijpelde. Verslagen liet ze zich hangen over de brede schouder van de man. Louter vermoeide woordjes wist ze uit te brengen, hem gesmeekt om haar los te laten en haar vervolgens met rust te laten. "Je doet me pijn," zuchtte ze lusteloos. De geluidsgolven van de feestzaal kwamen oppervlakkig haar gehoorgang binnen. De juichende menigte negeerde hoe ze hardhandig mee naar buiten werd genomen. Alsof niemand zich zorgen om haar maakte feestte iedereen onbeschaamd verder, hoe ze ook probeerde te roepen naar hulp. De overige minuten gingen traag, maar in een waas voorbij. De strijd om zich uit zijn grip te verlossen had Arya allang opgegeven, evenals het roepen om hulp. Haar toestand van energieloosheid nam haar wilskracht om te overleven en terug te vechten over. Een onverwoestbare duisternis overspoelde haar lichaam, nam elke cel die haar lichaam bezat over om haar te brengen tot een toestand van bewusteloosheid.

TS. Next morning

Mompelend liet Arya haar lichaam terugkeren naar de realiteit. Beetje bij beetje wist ze haar ogen te openen, hoewel ze deze al snel weer dichtkneep bij het aanschouwen van het felle daglicht dat in haar ogen prikte. Als reflex ging ze de gevoeligheid tegemoet door in haar ogen te wrijven, ongegeneerd door het feit dat dat wellicht haar mascara van de avond van te voren zou ruïneren. Langzaamaan keerde haar realiteitsbesef terug, haar doen inzien dat ze zich alles behalve in een bed bevond en het oppervlak onder haar in beweging leek te zijn. De combinatie van motorgeluiden en een vaag geluid dat ze herkende als radiomuziek, dat geenszins tot haar genre behoorde, deed haar beseffen dat ze zich in een rijdend voertuig bevond. Sterker nog; ze zat in een auto. Arya probeerde de situatie voor zichzelf te relativeren door in haar achterhoofd te zeggen dat ze zich in de auto met haar vrienden bevond, die vonden dat ze weer eens te lang sliep en haar simpelweg naar de auto hadden gedragen. Haar verstand wist echter te beseffen dat dat niet het geval was geweest. Haar helderblauwe ogen vestigden zich op de onbekende man naast haar. In een mum van tijd speelde stukken van de vorige avond zich voor haar ogen af. De manier waarop ze het gevoel had onveilig te zijn. De wijze waarop ze hem stoutmoedig confronteerde op het achtervolgen. De greep waarin hij haar had en ze haar volledige lichaam uitputte om zich eruit te kunnen worstelen. Geenszins had Arya tijdsbesef gehad, waardoor ze niet kon afleiden hoe lang het tweetal al onderweg was geweest. Gezien het daglicht sterk aanwezig was, kon ze echter raden dat ze wellicht al een heuse afstand afgelegd hadden. Wederom nam de paniek en drift om te overleven haar lichaam over. Desondanks het voertuig zich in een voortbewegende toestand bevond, probeerde ze een uitweg te vinden.
"Bespaar je de energie, het heeft geen zin," waren de enige woorden geweest die de jongeman haar kil had geschonken, waarna hij zich richtte op de baan. Wederom had hij haar compleet genegeerd, gedaan alsof haar meenemen de normaalste zaak van de wereld was. Arya had zich inmiddels overgegeven aan de situatie en beseft dat, zolang het voertuig aan het rijden was, een uitweg nergens te bespeuren zou zijn. Met haar hoofd boordevol zorgen leunde ze tegen het raam van de auto, de man geen blik meer gegund uit pure angst. Louter het parkeren van de auto had haar aandacht weten te trekken, ervoor gezorgd dat ze opkeek van het raam waar ze doorheen staarde. "Ik ga ontbijt halen. Blijf hier zitten." Met een doffe klap hoorde Arya de autodeur langs de bestuurderskant dichtgaan. Vervolgens zag ze hoe de onbekende man behendig en zonder te kijken de auto met een drukknop op de sleutel op slot te doen. Wat de man echter niet wist, was dat Arya merendeels van haar vrije tijd spendeerde door naar actiefilms met haar beste vriend te kijken. Eenmaal ze het besef ontwikkelde dat hij haar in een gesloten auto zou achterlaten, had ze haar autodeur een fractie van een millimeter geopend, ervoor gezorgd dat die deur niet in slot zou vallen. Gedeisd bleef Arya in de auto wachten, totdat ze de situatie zodanig veilig achtte dat hij niet naar haar keek en ze veilig en ongezien kon wegrennen. Behendig en snel klikte ze haar gordel los, duwde ze de autodeur verder open en deed ze geeneens de moeite om deze te sluiten. De klap zou tot binnen hoorbaar zijn en ervoor zorgen dat zijn aandacht werd getrokken. Vervolgens verzamelde ze elke vorm van kracht die ze bezat en zette ze het op rennen. Sterker nog; ze sprintte alsof haar leven ervan af hing. Dat was niet lastig gezien de adrenaline die haar lichaam als een beest leek over te nemen. Zonder achterom te kijken, rende ze steeds verder en verder weg. Steegjes liep ze in om het op die manier onmogelijk maakte voor hem om haar nog te vinden. Dat dacht ze tenminste.

Loui
YouTube-ster

Loui schreef:
Zijn gelaat trok bitter bij, gekeken naar de dame naast die zich in de bijrijders stoel naast hem bevond. Ze was zo stil, vrijwel geen enkel geluid maakte ze. Enkel haar vervelende hartslag dat hem de hele weg al zijn discipline had gevergd. Zijn lichaam had hem de hele nacht op de proef gesteld om niet toe te geven aan de honger. Zijn blik grijnsde even, gevolgd door zijn aderen die voor kort zichtbaar waren. Het was enkel de gedachte om zijn tanden in haar te zetten waar hij zich van moest weerhouden. Enkele bewegen vielen op in Ayden zijn ooghoek. Gevolgd door een diepte zucht als teken dat de dame was ontwaakt uit haar diepe slaap. Even maakte zachte geluiden haar aanwezig in de auto. Ayden had zijn hoofd omgedraaid, zijn ogen in de die van de dame laten haken. Toch besloot hij ervoor om zijn stem niet te gebruiken, nee, hij hoefde zichzelf niet te verantwoorden tegenover haar. Een discussie zou alleen maar de rust die hij nu ondervond verpesten. Enkele seconden later zijn zicht weer terug op de weg gefocust. Haar hartkloppingen stegen, waarschijnlijk als teken van angst voor hem. Iets wat hem spanning gaf om zichzelf in een normale toestand te houden. Zijn gedachten bleven als afleiding gefocust op de weg voor hem. In de verte was een bord te zien als teken van een wegrestaurant. Wat hem eraan herinnerende dat ze waarschijnlijk eten nodig had nadat ze zichzelf vergiftigd met de hoeveelheid alcohol van gisteren. Hopelijk zou zijn auto niet vies maken door te spugen, als dat het geval zou zijn dan had ze echt een groot probleem. Zijn arm draaide aan het stuur, zo de afslag naar het restaurant gevolgd. Daarbij de dame verder genegeerd en niet meer naar haar om gekeken.Een aantal minuten later was het restaurant langzaam aan inzicht gekomen. Hij had er een vreselijke hekel aan, fastfood. De tijd waarin hij mens was beschikte niet over voedingsketens op elke hoek, enkel markten en zo nu en dan kleine lokale eetgelegenheden. Voor nu was het een uitkomst, een snelle stop om ergens te zorgen voor de dame naast hem zich zou kunnen voeden. Het eten was in zijn ogen als vredesakkoord dat hij haar niet zo laten verhongeren. “Ik ga ontbijt halen. Blijf hier zitten.” verlieten zijn lippen erna de motor uitgezet. Zijn ogen vielen nog even op de dame, haar met een boze blik aangekeken zodat hopelijk niks geks in haar hoofd haalde. Met een zucht leunde hij tegen de opening van de auto deur, druk gegeven met zijn arm om deze te openen. Een zachte klap betekende dat zijn schoenen in aanraking kwamen met de harde ondergrond. Erna de deur vergrendeld zodat hij zeker wist dat de dame niet zou ontsnappen.Hij waande zich een weg richting het restaurant. Het was een typische fastfood keten, de uitstraling van het pand zag er goedkoop uit. Afkeurend opende hij de deuren om het restaurant te betreden, waar zich tot zijn teleurstelling een lange rij bevond. Geïrriteerd trok Ayden zijn wenkbrauw omhoog. “Mensen” verliet met afkeurend zijn mond. Echter, haalde een zachte doffe klap hem al snel uit zijn gedachtes. Het was ver weg, maar duidelijk genoeg voor zijn gevoelige gehoor. Zijn ogen richtte naar buiten, door het raam, waar hij de dame met moeite zag ontsnappen, rennend over de parkeerplaats. Even grijnsde hij door zijn mondhoeken omhoog te laten gaan. Hoe kon ze zo dom zijn om deze fout te maken. Geïrriteerd verliet hij het restaurant, met een normaal tempo richting waar de dame zich had verplaatst. Een kleine voorsprong gaf hij haar wel, om haar wellicht een klein beetje de lol te geven. Jagen was zijn instinkt en dit spel kon ze niet van hem winnen. Zodra hij de steeg inliep, zette ook hij het op rennen, echter een was dit een sneller tempo dan haar. Zachte windvlagen maakte zich een weg in de steeg. Slechts enkele meters verder was de brunette weer in zicht. Zijn arm reikte naar haar schouder, haar lichaam een klein moment later tegen de stenen muur aan geduwd. Zijn hand verplaatste naar haar keel, deze zacht vast gegrepen. Althans, voor zijn begrip hoever hij zijn eigen krachten daadwerkelijk kende. De irritatie groeide in hem, haar poging was onnozel geweest. Uit woede verkleurde enkele aders onder zijn ogen, zich erna weer herpakt. Als hij niet snel zijn woede zou beheersen had dit geen goede afloop. Zijn rechterhand balde een vuist, waar deze slechts een paar centimeters naast haar gezicht belande. Een paar brokstukken kruimelde uit de muur, gevolgd door een knetterend geluid op de grond. Haar blik verzweek, vol angst had ze hem aangekeken. De actie ging wellicht te ver, echter vond hij het aan bieden van zijn excuses onnodig. Het was immers haar eigen keuze om zij bevel te negeren. Hopelijk dacht de voortaan twee keer na als ze weer zoon achterlijk idee had. Hij had de dame in haar stralende blauwe ogen aangekeken. Zijn greep had hij verlost van haar nek, echter het oogcontact niet verbroken. Zij armen liet hij hangen langs zijn lichaam, deze uiteindelijk verplaatst naar zijn broekzakken. Sinds hun ontmoeting had hij haar niet zo lang aangestaard. Zijn ogen gleden verder over de rest naar haar gezicht. Mooi was ze zeker, helaas zou het haar niet redden van zijn plannen.
“ Hoe onbeleefd van mij om me niet eens voor te stellen.. mijn naam is Ayden”. Sprak hij sarcastisch.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Hijgend rende ze verder en verder weg van de plek waar hij zijn auto geparkeerd had. Als een malle, met krachten die zijzelf nog niet kende, liep ze naar het overal en nergens. Ze wist niet waar ze was, geen individu had zich op de straten bevonden. Niemand kon ze om hulp vragen. Ze moest zichzelf redden, dat was haar allang duidelijk. Hoe moe Arya inmiddels ook was, ze bleef simpelweg doorrennen. Langzamerhand kreeg ze het gevoel dat haar plan werkte en dat ze ver genoeg was om veilig te zijn. Dat gevoel was echter van zeer korte duur. Arya's adem stopte even toen ze voelde hoe ze hardhandig tegen een muur werd gedrukt. Ze stond oog in oog met de man die haar eerder had opgesloten in zijn auto. De manier waarop hij haar bij de keel vasthad maakte dat ze amper adem kreeg. Geschrokken keek ze met haar hoofd de andere kant op toen ze zag hoe zijn rechtervuist zich met een heuse snelheid naar haar gezicht toe bewoog, maar vlak voor het haar bereiken kon, vlak ernaast tegen de muur belandde. Arya hoorde hoe de de brokstukken op de grond vielen, alsof de muur niet uit steen had bestaan. Desalniettemin kon ze aan haar rug voelen dat de muur daadwerkelijk van steen was geweest; het was onmogelijk dat een mens zodanig schade kon berokkenen aan steen zonder zichzelf te schaden. Kort snakte ze naar adem toen de man haar losliet, al duurde het even tot ze weer op adem kwam. Hij had haar keel immers stevig dichtgeknepen, waardoor steeds minder zuurstof in haar lichaam te vinden was. Haar blik ging van de deuk in de muur naar de brokstukken op de grond en naar zijn hand. Geen schrammetje was te bespeuren, noch bloed. Alsof hij zonet geen gat in de muur had geslagen met zijn blote vuist stond hij tegenover haar.
"Hoe?" vroeg ze zich luidop af. Ze was in shock van hetgeen dat ze had moeten aanschouwen, de manier waarop de man hardhandig zijn vuist in de muur plantte zonder enigszins iets van pijn te uiten. Ze begreep er niets van. Met haar hand raakte ze het gat in de muur aan, nagekeken of haar ogen zich niets inbeeldden en het niet echt steen was geweest. Kort schudde ze haar hoofd, de situatie proberen te relativeren. "Nee, nee dit kan niet. Ik ben vast nog dronken. Ik mag echt niet meer zoveel drinken," zei ze. Desalniettemin schoten haar emoties alle kanten op. Tranen begonnen zich op te zwellen in haar ogen. "Toch?" vroeg ze nog, bevestiging gevraagd of ze zich de hele situatie waarin ze zich verkeerde louter inbeeldde. Haar hartslag versnelde, evenals haar ademhaling. Het maakte dat ze lichtelijk ijl werd in haar hoofd en haar omgeving ietwat draaiierig begon te worden. In een mum van tijd verloor ze haar evenwicht, waardoor ze hardhandig met haar achterwerk op de stenen, ietwat vochtige grond terecht kwam. Uit angst schoof ze enkele centimeters achteruit, hem bang aangekeken terwijl enkele tranen over haar wangen naar beneden rolden. Flashbacks van de vorige avond verschenen voor haar ogen; de manier waarop hij haar achtervolgde in de lodge, hoe zij hem confronteerde met de feiten, de manier waarop hij haar hardhandig mee naar de auto sleurde terwijl ze om hulp riep en niemand naar haar omkeek. Arya begreep niet waarom de man het op haar gemunt had, waarom hij haar al vanaf het begin uitkoos om mee te nemen, wetend dat er wellicht veel meer en makkelijkere vrouwen op het feest bevonden.
"Ik heb niks gedaan," zei ze jammerend, terwijl ze nog wat achteruit kroop, totdat ze met haar rug tegen de muur terecht kwam. Arya was onwetend wat de man, die zich voorstelde als Ayden zover had gebracht haar mee te nemen. "Alsjeblieft, laat me gewoon gaan. Ik zeg niks," probeerde ze vervolgens nog, hoewel ze voor zichzelf kon beseffen dat haar probeersels niet zouden baten.

Loui
YouTube-ster

Loui schreef:
Het gezicht van de dame had hem beduusd aangekeken, bijna verbaasd over de kracht die hij op de stenen muur had uitgeoefend. Haar reactie had hij niet verwacht, haar terug vol verbazing aangekeken. Gezien de familie waar ze in was opgegroeid had zijn soort voor haar al duidelijk moeten zijn vanaf het eerste moment van contact. Of toch niet? Zou het kunnen zijn dat ze geen enkel besef heeft van het bovennatuurlijke? Het was duidelijk dat zijn kracht haar had overvallen, om zelfs eerlijk te zijn had het haar doodsbang gemaakt te gebaseerd op haar hartslag. Het was een reactie die Ayden herkende uit duizenden, het vaker meegemaakt zodra een mens om hem heen voor het eerst van zijn kracht leerde kennen. Zijn gezicht grijnde even, zijn oog contact met de dame verbroken om naar de kille grond te kijken. Haar reactie was overduidelijk in zijn voordeel, desalniettemin, had ze zichzelf niet gedragen als een ervaren jager was hem al eerder opgevallen. Als dat wel het geval was geweest, had zijn ontvoering een stuk meer moeite gekost. Hij zette een stap achteruit zo zijn positie tegen de stenen muur aan te leunen. Haar verwarde toestand zo even de ruimte gegeven. De dame leek haar evenwicht te verliezen, gevolgd door een doffe klap op de grond. Even zuchtte hij, erna door zijn knieën gezakt om de dame weer in haar ogen aan te krijgen. Voor even wou hij zijn duivelse trekken laten zien en haar zo kennis over waar hij toe in staat was te geven. Maar toch bedacht hij zich dat deze positie hem in zijn voordeel zou kunnen gebruiken. Als ze niks van het bovennatuurlijke afwist, hoefde hij haar niks uit te leggen, geen verwarde discussie aan te gaan om zijn soort te verdedigen. De Bozetatu zou haar vroeg of laat wel informeren en duidelijkheid geven over hun bestaan. Een discussie was voor hem enkel een verspilling van tijd. Zijn hand haalde hij door zijn haar, nog steeds grijzend de verwarde dame aangekeken. “Je hoeft niet te antwoorden en jezelf voor te stellen, ik weet toch al hoe je heet en wie je bent” verlieten de woorden zijn lippen lachend. Haar reactie amuseerde hem, hij was het inmiddels als gewend dat mensen zich vaak geïntimideerd door hem voelde. “Je familie heeft de Bozetatu erg boos gemaakt, ik ben hier enkel om je daar heen te brengen.” Legde hij uit om haar een korte verklaring over zijn ontvoering te geven. Noch leek ze alsmaar meer van streek te raken wat hem enkel meer amuseerde. Het was kwaadaardig van hem, dat wel. Had hij er enige erge in? Nee, het was vrijwel zijn passie om niet zich niet alleen van bloed maar ook angst te voeden. Een onderdeel van zijn jagers instinct dat onderdeel van zijn natuur was. Hij kon er ook niks aan doen dat hij zijn menselijke trekken daar al lang geleden voor had opgegeven. Ze leek bijna te huilen zo van streek. Wellicht dat hij voor nu te ver was gegaan. Ook al had ze niks te willen, irriteerde haar gesnik zijn gevoelige gehoor. Ze was overduidelijk gevoelig en niks gewend, waarschijnlijk altijd een comfortabel luizenleven gehad gezien de rijkdom van haar familie.
“C’mon, stop met snikken.”

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Arya had moeite gehad hem aan te kijken toen ze voor hem ging zitten, wat maakte dat ze het oogcontact met hem per direct verbrak. Hij beangstigde haar op een manier waarop haar nog nooit eerder overkomen was "Mijn familie?" vroeg Arya verbaasd, iets dat haar huilen deed ophouden. Het deed haar zelfs kort ongemakkelijk lachen. Arya vermoedde dat ze sprake was geweest van een misverstand en hij haar verwarde met een ander persoon. Ze vroeg zich af wat haar ouders iemand hadden kunnen aandoen, gezien ze in Arya's optiek onschuldiger waren dan wie dan ook. "Mijn moeder is een dokter en mijn vader een politieagent, het enige wat ze doen is mensen helpen. Ik weet niet wie je zoekt, maar volgens mij heb je echt de verkeerde," vervolgde ze. "Mijn ouders zijn saaie mensen die alleen maar bezig zijn met hun werk, geloof me. En voor de rest heb ik geen familie." Het was altijd zij en haar ouders geweest; geen tantes, nonkels of wat dan ook. Louter haar grootvader had ze gekend, maar was omgekomen in een tragisch auto-ongeval. Dat was hetgeen dat haar ouders haar hadden verteld. Verder had ze nooit van één ander familielid gehoord, ervan uitgegaan dat deze onbestaand waren. De blik op het gelaat van de man die zich inmiddels had voorgesteld als Ayden bracht aan het licht dat hij alles behalve overtuigd was van haar verhaal. Het deed haar verder nadenken over wat voor schade haar ouders berokkend konden hebben aan een ander. Ze besefte zich dat het beroep dat zijn vader uitoefende vaak werd beschouwd als iets negatief. Mensen zagen agenten als spelbrekers, die hen vaak onterecht straften voor niets. Wellicht had het daar iets mee te maken.
"Heeft mijn vader weer iemand onterecht beboet?" vroeg ze. Het was niet de eerste keer dat haar vader klachten had gekregen over soortgelijke situaties. Dagdagelijks kwam hij thuis met verhalen over mensen die hem lastigvielen omdat ze het niet eens waren met hun straf. "Ik kan gerust met hem gaan praten, misschien trekt hij het wel in," vervolgde Arya. Haar angst had plaatsgemaakt voor een vreemde vorm van nervositeit. Het conflict met Ayden had haar doen inzien dat ze maar weinig wist over het leven van haar ouders. Merendeels van haar tijd besteedde ze alleen thuis, terwijl haar ouders druk aan de weer waren op hun werk. Dat beweerden ze tenminste. Weinig details over hun jobs werden benoemd, iets dat ze staken op het 'beroepsgeheim' waaraan ze beide verbonden waren. Maar waren ze dan wel echt zo onschuldig als Arya dacht?

Loui
YouTube-ster

Loui schreef:
Een sarcastische lach verliet Ayden zijn mond, de dame vol bewondering aangestaard om de opmerking die haar mond zojuist had verlaten. Dat ze daadwerkelijk dacht hier zijn vanwege een onterechte boete, gaf hem de laatste duidelijkheid waar hij naar op zoek was. Ze wist echt niets van waar haar gezin zich in het dagelijks leven mee bezighield. “Als je slim bent, zou ik maar even dubbel checken je ouders wel zo eerlijk zijn.. ach ja, daar is het nu wel een beetje laat voor eigenlijk” Ze blikte weg van hem, het oogcontact zo verbroken. Haar zinnen sloegen om in gesmeek om haar te laten gaan. Zijn hand bij haar kaak vastgepakt en haar gezicht zo een kwartslag gedraaid en het oogcontact op deze manier weer teruggebracht. Haar gezicht voelde warm aan in vergelijking tot zijn ijskoude huid. “Ben je nou echt zo dom om te denken dat smeken zin heeft? Al zou je voor altijd zwijgen over deze ontmoeting, heb ik daar nog steeds niks aan. Ik heb je meegenomen om een reden, niet om alleen een gezellige middag te hebben” Haar met een serieuze bik aangekeken, zijn hand verplaatste hij naar haar arm deze stevig vast gegrepen om haar zo van de grond te trekken. “Jammer genoeg kom je zo makkelijk niet van mij af, Arya.” spotte hij terwijl hij zijn looppas versnelden, terug richting de auto. Het tikkende geluid van haar hakken echode door de steeg, ze liep haast mank van de spanning. Hij had de dame verder geen aandacht gegeven, ze had al genoeg energie van hem gevergd. Hij had het liefst zijn tanden in haar nek gezet, zo haar doelloze leven beëindigd. Haar geur was sterk, het maakte het haast verleidelijk om zijn wil door te zetten. Hij had zijn hoofd gedraaid, zo neer gekeken om de dame die mist 1 kop kleiner dan hem was. Haar ogen ontweken overduidelijk die van hem, ze had enkel naar de betegelde grond gekeken. Geen wordt meer gezegd, enkel slechts gesnik. Als ze zich zo vervelend bleef gedragen ging de reis nog lang duren. De bestemming was nog een aantal dagen reizen, hij hield het nu al bijna niet meer met haar uit.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De manier waarop Ayden zich uitte over haar ouders, die in haar optiek uitsluitend buitenstaanders waren geweest, deed haar gemoedstoestand omslaan van angstig naar geïrriteerd en ietwat boos. Het was altijd zij geweest met haar ouders, die ze weinig zag, maar dag in dag uit hard werkten om Arya alles te geven wat haar hart begeerde. Desondanks ze haar ouders weinig zag, en ze emotioneel wellicht iets te kort kwam, kon ze over de financiële middelen niet klagen. Haar ouders probeerden hun aanwezigheid goed te maken door haar cadeaus te geven; iets waar ze het eerst lastig mee had, maar inmiddels wist te accepteren en zelfs waarderen. Ook haar studies betaalden ze volledig, iets waarvoor ze ontzettend veel dankbaarheid bezat."Ik hoef mijn ouders niet dubbel te checken, ze zouden nooit tegen me liegen," zei Arya vastberaden. De angstige persoon die ze tot nu toe was geweest en onherkenbaar was geweest voor zichzelf, had plaatsgemaakt tot haar eigen temperamentvolle zelf. "Jij daarentegen moet stoppen met tegen jezelf te liegen en inzien dat je de verkeerde hebt. Ik heb helemaal niets met jou te maken en dat wil ik ook niet." Alsof het niets was had ze haar kwetsbaarheid aan de kant geschoven, het bange meisje dat in haar zat gecamoufleerd door een gigantische muur rondom haar te bouwen. Een beschermingsmechanisme had zich rondom haar gevormd.
"Je hebt vast mijn identiteitskaart gezien, het feit dat je mijn naam weet bewijst helemaal niets," had ze ongeïnteresseerd geantwoord. Wederom had geen vorm van angst haar lichaam bevat. Ze wist zelf niet wat haar overkwam. Wellicht had ze zodanig het plateau van angst bereikt dat ze voor een tijd immuun was geworden. Bovendien werd ze met de seconde zekerder dat haar ouders haar afwezigheid zouden opmerken, dat ze naar haar zouden zoeken al was dat het laatste dat ze deden. Elk beetje energie dat het tweetal bezat zouden ze verzamelen om hun dochter weer te vinden; dat was waarvoor ze haar ouders immers kende. Ze liet zich door Ayden omhoog trekken, de pijn die het veroorzaakte even verbeten, wellicht mogelijk door de hoeveelheid adrenaline die doorheen haar aderen stroomde. "En wat nu, he? Je neemt me gewoon mee en dan wat? Denk je dat mijn ouders het niet vreemd zullen vinden dat ik niet thuis ben?" vroeg ze aan hem. "Ik mag het huis amper verlaten, ze zullen het snel genoeg merken." Op een hevig tempo werd ze meegetrokken door Ayden, de weg die ze eerder nog alleen en rennend aflegde in de tegengestelde richting opnieuw gedaan. In de verte zag ze zijn auto al staan, blinkend in de felle voormiddagzon. De manier waarop hij haar hardhandig meesleurde pijnigde zowel haar arm als voeten, gezien de oncomfortabele schoenen die ze droeg. Blauwe plekken hadden zich gevormd waar zijn hand rondom haar arm was geklemd, evenals blaren op haar voeten. "En doe even rustig," zei Arya geïrriteerd. "Wie denk je wel niet dat je bent? Een beetje menselijkheid mag wel."

Loui
YouTube-ster

Loui schreef:
Nogsteeds klemde zijn hand strak om de pols van de dame, hem zekerheid gegeven dat ze dit keer niet van hem kon vluchten. "Ik had het moeten weten dat je zou vluchten," mompelde hij in zichzelf. Zijn boze glundering trok door zijn ogen, terwijl hij Arya verder richting de auto had getrokken. “Je verpest het zo voor jezelf, wat had je zelf verwacht? Dat je ver zou komen…?” vulde zijn bespottende toon aan. De situatie had hem boos gemaakt, hij had haar gedrag onderschat, simpel weg gedacht dat ze te bang was om te vluchten. Waar haalde ze überhaupt het lef vandaan? Voor hem was enkel onduidelijkheid. Toch besloot zijn woede maar los te laten, er zo niet verder op ingegaan. Mocht ze het weer proberen dan zal zijn reactie in het vervolg grotere gevolgen hebben. Zijn gelaat vertrok tot een norse blik, zijn gevoel zo niet verder geuit. Enkel gefocust om haar zonder te veel aandacht van buitenstaanders terug in de auto te krijgen, die was gevestigd enkele meters verder in zijn zicht. Desalniettemin, trok zijn wenkbrauw enkele millimeters terug omhoog bij het horen van haar opmerking. Arya, de de dame naast hem had hem aangekeken. Haar angstige houding omgeruild naar iets wat hem geen plezier maar enkel irritatie gaf. De grijns op haar gelaat beviel hem niet. Hij vroeg zichzelf af of ze was vergeten in wat voor situatie ze zichzelf bevond.“Een beetje menselijkheid mag wel” haar opmerking verbreedde zijn lippen, zo plek gemaakt voor een glimlach, de dame terug in haar donkere ogen aangekeken. Menselijk was hij daarin tegen zeker niet, al jaren niet meer. Hij vond het dan ook niet nodig om menselijke normen en waarde aan te houden, enkel zodat het haar kon plezieren. Hij moest niets van haar hebben, enkel haar leven inruil voor zijn vrijheid. Haar mening boeiden hem dan ook vrij weinig. “Er zit niet veel menselijkheid in mij” liet enkel zijn kille stem horen als tegen reactie. Haar pols zo nog iets strakker vast geknepen, het duidelijk gemaakt dat ze deze houding maar beter niet voort kon zetten. Haar hart versnelde als tegenreactie, wellicht voor hem een akkoord dat haar lichaam nog steeds angst voor hem bevond.

“Je kan maar beter snel je houding veranderen als je het voor jezelf leuk wilt houden”

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De rest van de autorit had Arya in stilte op de passagiersstoel gezeten, in een onwetendheid waarheen ze gingen. Ze probeerde zich te herinneren waar ze was, de omgeving in haar opgenomen in de hoop iets van het landschap te herkennen, maar tevergeefs. Ze had de locatie waar ze waren nog nooit eerder gezien. Ze hadden wellicht de hele nacht gereden, wat maakte dat ze echt overal konden zijn. Het baarde haar zorgen, hoe ze steeds verder weg ging van de locatie die ze kende als thuis en dat geen enkel individu op de hoogte was van haar verdwijning. Het zou een kwestie van tijd geweest zijn vooraleer iemand het zou merken, maar hoe verder ze was, des te langer het uiteraard ook duurde voor men haar zouden vinden, als dat al mogelijk was.
Wederom toen ze stopten met rijden had Arya rondom zich gekeken, gezocht of er iets was dat kon aantonen waar ze zich bevond. Doch, besefte ze zich dat het toch geen zin had; ze kon niemand contacteren, dus haar locatie weten zou geen meerwaarde opleveren. Zoals Ayden haar beval, stapte ze uit de auto en bleef ze simpelweg staan, wetende dat indien ze weg liep, hij haar toch weer zou inhalen zoals hij eerder had gedaan. Om die reden had ze hem ook afgekaatst, toen hij aanstalten maakte haar wederom bij de arm vast te nemen en haar op die manier mee te sleuren.
"Ik kan zelf wel wandelen. Ik ga heus niet nog eens weglopen, aangezien dat klaarblijkelijk geen zin heeft," zuchtte ze. Wonderbaarlijk genoeg leek hij haar ook te geloven, gezien hij naar de achterkant van de auto wandelde en de kofferbak opendeed, wellicht om spullen te nemen. Op dat moment nam de drang om weg te komen uit de situatie haar over, en zette ze het toch op het rennen. Zo snel als ze kon nam Arya de benen, in de hoop dat het haar ditmaal wel zou lukken om van hem te ontkomen. Elk beetje adrenaline en energie dat ze bezat, ondanks de alcohol van de avond ervoor nog in haar bloed zat, verzamelde ze om te overleven.

Loui
YouTube-ster

Loui schreef:
Enkele uren hadden zich inmiddels voortgezet. Aydens ogen staarde naar een alsmaar durende weg, het was duister en glad. Zachtjes vielen enkele delen sneeuw op het autoraam, die vervolgens langzaam smelten en zich vervormden tot slechts waterdruppels. Inmiddels was de auto geheel gevuld met de geur van de dame. Haar kloppend hart, wat zijn lichaam geen enkele seconde had genegeerd, maakte het verleidelijk om toe te geven aan zijn honger. Even had hij zijn ogen van de weg gehaald en haar aangekeken. Enkele secondes oogcontact gemaakt om het erna direct te verbreken. “Als je het nog één keer probeert, zorg ik dat het minder positief eindigt” Zijn kille blik glunderde even bij de gedachte. Nogmaals had hij de dame aangekeken, haar ogen vol angst grijzend aangekeken. Zijn ogen gleden verder naar beneden, de dame haar toestand bestudeert. Zijn blik haakte bij haar pols, de pols die enkele uren geleden stevig had vast geklemd. Blauwe markeringen waren omgeruild voor waar zijn vingertoppen zojuist nog druk hadden gegeven. Hoewel hij normaliter zou grijzen, voelde hij ergens een leegte. Dat hij zijn eigen krachten niet kende was duidelijk. Hij had de pols te hardhandig vast gepakt, zonder de intentie om haar daadwerkelijk echt iets aan te doen. Tevergeefs, was het haar eigen schuld, met haar stommiteit had ze dit kunnen verwachten. Daarentegen kende hij een hand vol met soortgelijke die haar niet heelhuids hadden laten gaan.
Zijn ogen focuste zich terug op de weg. Vingertoppen gleden over het besturingssysteem om de volumeknop hoger te draaien. Hij had geen zin meer om de dame haar afleidende hartslag aan te horen, het maakte het zijn eigen lichaam van streek. Veel energie vergde het voor hem om haar stomende bloed te negeren.
Borden die een motel aanboden trok de aandacht in Ayden zijn zicht. Mocht hij zichzelf in bedwang kunnen houden tegenover de sterfelijke dame dan zou hij zichzelf binnenkort moeten voeden. Even twijfelde hij, een zachte zucht verliet zijn mond, nogmaals stoppen zou de rit enkel verder vertragen, wat door haar stomme actie namelijk al eerder gebeurd was. Noch, besloot hij om de afslag te nemen, het aanbod om te stoppen en te accepteren, zodat hij zijn honger kon voeden. Soepel draaide hij aan het stuur, waarna de auto direct volgde. De dame informeren zoals hij eerder had geprobeerd vond hij onnodig. Zonet leek ze ook niet veel waarde aan zijn transparantie te hechten. Enkele afslagen volgde, deze vervolgens doorgelopen op een kleinere weg door bos waarna het motel al snel volgende.

Nog geen minuut later was Ayden de auto uitgestapt, zich een weg naar de passagiers stoel van de dame gemaakt om haar vervolgens hardhandig uit de auto te sleuren. Hij had geen worden vuil gemaakt aan haar reactie, een discussie zou zijn honger niet stillen. Althans, wellicht wel als ze teveel woede in hem naar boven zou brengen. Nog geen anderhalve meter verder liet hij zijn hand glijden over de kofferbak, deze geopend om zijn lang verlangde coolbox inzicht te zien. Zijn eigen collectie met gestolen bloedzakken, het rode vloeistof leek hem bijna uit te nodigen om zijn lichaam te betreden. Zacht getik liet hem terug naar de realiteit komen, gepaard met het besef dat Arya zich niet langer naast hem bevond. "Serieus" siste hij.
Tamelijk leek de dame zich nogmaals een poging om te ontsnappen te wagen. Alhoewel de dame al enkele meters had gesprint, had het haar geen voorsprong geven. Nog geen seconde later had zijn zich naast de dame bevonden. Haar gemakkelijk ingehaald met zijn bovennatuurlijke krachten, ze maakte geen schijn van kans in vergelijking met hem. In een fractie had hij de dame vast gegrepen, zijn koude handen hadden zich plek gemaakt om haar fragiele nek. Dat ze alweer een poging maakte had hij kunnen verwachten. Voor even, slechts enkele secondes bestudeerde hij haar angstige blik, haar grote angstige ogen weerhielden hem er niet van om haar zo nors mogelijk aan te kijken. Een boze glundering trok zijn mondhoeken omhoog, hij kon niet ontkennen dat hij ervan genoot. “ Stop met het verspillen van de energie aan ontsnappen “ zijn geïrriteerde stem was het enige dat emotie in hem vrij had gegeven.
Hij was er klaar mee om een kat-en-muisspel te spelen met de dame. Het doelloos achterna rennen maakte het enkel moeilijker om zichzelf in te houden, mocht ze zo doorgaan dan zou ze het voor haarzelf verpesten. Een waas van woede nam hem over, de dame vervolgens vast gepakt bij haar bovenarm om haar zo mee te trekken richting de ingang van het motel.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Wederom was de moed in haar schoenen gezakt toen Ayden haar wist in te halen, haar hardhandig vastgenomen bij haar nek, wat haar adem deed stoppen. Doch had ze hem geeneens met angst aangekeken, wetende dat het geen zin had. Ze was vermoeid, overprikkeld en radeloos. Nietszeggend had ze zich door hem laten doen, hopend dat zijn woede snel voorbij zou zijn en hij haar met rust zou laten. Ze wist dat het niet de eerste keer was dat ze probeerde te ontsnappen, maar ook zeker niet de laatste.
"Hoe zou je zelf zijn?" vroeg ze aan hem, eerder gefrustreerd dan angstig. "Verwacht niet dat ik me er zomaar bij neerleg dat jij denkt het recht te hebben om mij mee te nemen. Neem het me alsjeblieft niet kwalijk dat ik probeer te ontkomen aan wat je ook met mij van plan bent," vervolgde ze haar woorden. Arya deed haar best zijn woede te begrijpen, sterker nog; ze begreep zijn frustratie. Zijn doel was immers om haar te ontvoeren, maar haar doel was ontsnappen uit zijn greep, ervoor zorgen dat ze weer veilig naar huis kon, naar haar ouders die zich wellicht zorgen maakten over wat er aan de hand was. Radeloos liet ze zich door hem meetrekken, de pijn die ze in haar bovenarm verbeten, omdat ze wist dat het iets was waaraan ze zich moest wennen. Het was niet de eerste keer geweest in de korte periode dat ze elkaar kenden, dat hij haar pijn had bezorgd. Arya werd pas losgelaten toen ze zich binnen in de hal van het motel bevonden, wellicht liet hij haar los om discreet te blijven, zodat de uitbaters zich geen vragen zouden stellen. Een beetje afwezig had ze erbij gestaan toen Ayden achter de sleutel van een kamer vroeg, iets dat verrassend makkelijk ging, gezien er buiten het motel een bordje hing met de informatie dat de kamers volzet waren. Zich verbazen over zijn overtuigingsvermogen deed ze echter niet, hij kwam narcistisch over, dus dat manipuleren hem makkelijk afging leek haar niet uitzonderlijk.
Het interieur van het motel zag er ouderwets uit. Bruintinten overheersten. Bovendien hing er naar haar mening een muffe geur, iets dat haar deed denken aan het huis van een oud omaatje. Om zich heenkijkend wachtte ze tot Ayden de sleutel ontving en haar meenam naar de kamer die ze toegewezen hadden gekregen. Zijn grip was losser dan voorheen, niet voorzichtiger, maar met minder kracht. In stilte had ze hem gevolgd naar de kamer.
"En wat nu?" vroeg Arya. "Ik heb toch op zijn minst het recht om te weten wat er aan de hand is en wat er met me gaat gebeuren?"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld