Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG} Born in Darkness

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:

Gelieve niet te reageren als lezer zijnde. Dit is een O' tussen Lespoir en Varamyr.
Daarnaast kunnen vulgair taalgebruik en erotische stukken aan bod komen. Wees daarvoor gewaarschuwd.

Murder is a talent we possess all.

Christopher Appleton - 32 years old - The Ripper

Dear Boss,

I keep on hearing the police have caught me but they wont fix me just yet. I have laughed when they look so clever and talk about being on the right track. That joke about Leather Apron gave me real fits. I am down on whores and I shant quit ripping them till I do get buckled. Grand work the last job was. I gave the lady no time to squeal. How can they catch me now. I love my work and want to start again. You will soon hear of me with my funny little games. I saved some of the proper red stuff in a ginger beer bottle over the last job to write with but it went thick like glue and I cant use it. Red ink is fit enough I hope, ha ha. The next job I do I shall clip the ladys ears off and send to the police officers just for jolly wouldn't you. Keep this letter back till I do a bit more work, then give it out straight. My knife's so nice and sharp I want to get to work right away if I get a chance.
Good Luck.

Yours truly
Jack the Ripper

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:

Crystal Aracelis Hawkins ~ Looks like a 26 years old woman, but of course she isn't ~ Vampire

But first, on earth as vampire sent,
Thy corse shall from its tomb be rent:
Then ghastly haunt thy native place,
And suck the blood of all thy race...

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"What are you doin' here in the middle of the night, huh?" Crystal zette zich naast een jongedame op een verouderd bankje gevestigd naast een afgelegen weg. Ze was er vaker te vinden, opzoek naar een slachtoffer dat het na alle eerdere moorden toch waagde zich naar de weg te begeven. Door de donkerte was het nogal moeilijk om haar gezichtsuitdrukking af te lezen, maar aan haar hartslag te horen was ze geschrokken door haar plotse verschijning. Het viel te begrijpen, hoewel ze Crystals monsterachtige kant nog niet had ontmoet.
"Waiting for my boyfriend to pick me up, but I can ask you the same question, so what are you doin' here in the middle of the night?" bracht het meisje na een korte stilte uit.
"Nothing special, I couldn't sleep so I thought maybe some fresh air would help," vertelde ze schouderophalend. "But isn't it a weird time to meet your boyfriend?"
"Why all those questions? I don't even know you."
"I'm sorry, my name is Crystal, Crystal Hawkins," verontschuldigde ze zich terwijl ze haar rechterhand uitstak naar de jonge vrouw naast haar die het gelukkig toch vriendelijk aannam.
"Aviana," stelde de jongedame zich ietwat wantrouwend voor.
"Nice to meet you."
"Ehh, yeah..."
"Well, do you know which blood group you have?"
"Huh what?"
"Nevermind, I'll taste it anyway." Met die woorden zette Crystal haar tanden in de nek van het meisje, haar bloed gretig uit haar nek zuigend. Haar handen hield ze zodanig op haar schouders gedrukt dat ze amper bewegen kon, totdat haar lichaam afzwakte. "That was clearly B positive." Doende alsof er niets gebeurd was, zette Crystal het inmiddels levenloze lichaam recht met haar rug tegen de rugleuning. Vervolgens wandelde ze gewoonweg verder, ongeboeid van het feit dat er zich wellicht nog bloedresten op haar lippen bevonden.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Het was 16 oktober, 1948, en er heerste een kalmte in Whitechapel.
Een kalmte die midden in de nacht verstoord werd door een donkerharige man.
Christopher Appleton was zijn naam.

Hij ging haar onverschrokken te lijf ten gevolge van gebrek aan empathie. Haar lichaam spartelde nog tegen, maar hij overmeesterde en bereed haar, terwijl ze ontsteld en gechoqueerd van de daad wegkeek. Het plezierde hem hoe zijn aanpak haar op stang joeg, hoe haar borsten bedrukt voelden en hoe haar spieren zo gespannen waren, dat ze trilden.
Die boosaardige grijns op zijn afstotelijke en bezweette façade bleef voortbestaan.
Hij vond het jammer dat ze haast verdord was daarbinnen, maar hij begreep het ontbreken van het klimaat waarbij geslachtsgemeenschap toereikend was. Hij onteerde haar, maakte misbruik van haar miserabele toestand, en daar droeg ze geen liefde toe. Vrijen met vreemdelingen deed ze alleen in ruil voor geld en gehoorzaamheid.
Die kreeg ze van hem niet.
Zijn grimmige handen bewogen zich voort over haar kleding, die de pure naaktheid in gecreëerde warmte en duisternis verborgen hield. Ruw kneep hij in haar borst, garrotteerde hij haar keel en stootte hij voort op een rap tempo, strevend naar het diepste punt van haar schede totdat hij het hoogtepunt bereikt had. Een murmelde kreun bracht hem teweeg.
Hij wachtte en bekeek haar wat beter. Geen gejammer, noch geschreeuw drong met geweld zijn oren binnen. Haar lichaam bewoog niet, enkel een paar tranen rolden nog over haar lijkbleke wangen. Hij leek een onbezielde marionet te predomineren, die hem ineens niet meer affronteerde met verzet en brutaliteit. Hij kon haar een duw geven en haar zo dwingen contact te maken met het harde beton onder hem, responderen zou ze toch niet. Alsof haar ziel langzaamaan tenietging doordat ze het niet winnen kon van pijn en isolatie.
Terwijl die in feite het tijdelijke met het eeuwige verwisselde door een tekort aan zuurstof. Hij had de tippelaarster vermoord.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Haar weg had ze verdergezet richting de stad, een stuk minder afgelegen locatie dan waar ze zonet een redelijk jonge dame van het leven had beroofd. Ze schaamde zichzelf niet en voelde zich alles behalve schuldig. Meestentijds verkoos ze de eerder vereenzaamde locaties om te jagen in plaats van de druk bewoonde stad. Het werd dan ook niet voor niets aanbevolen om zo ver mogelijk bij afgelegen plaatsen uit de buurt te blijven in de donkerte van de nacht. Bijna dagelijks stond het in de kranten gedrukt. Dat sloot het gevaar in de stad zelf echter niet uit. Wanneer Crystal in was voor variatie, vond ze het prima om een stadsmens aan te vallen. Daarnevens werden er meer moorden en verdwijningen vermeld in de krant dan die zijzelf had veroorzaakt. Ze was ervan op de hoogte dat er zich een andere moordenaar in de nabije omgeving bevond.

Vreemdsoortige geluiden leidde haar af van haar route naar huis. Een soort van kletsend geluid in combinatie van gehijg en een erg stille vorm van huilen, drong haar gehoorgang binnen. Haar verafschuwen deed het niet. Vermits het zo fout klonk, alsof iemand in gevaar was, trokken de klanken haar juist aan. Door middel van haar versterkte gehoor, baande Crystal haar weg naar het plaats delict. Het was dichterbij dan ze dacht, ondanks de geluiden een stuk minder hoorbaar waren. In een redelijk donker steegje, slechts verlicht door enkele lantaarns een stukje verderop, ving haar netvlies een tweetal mensen op. Een vrouw liggende op de grond, iets minder in tact dan dat ze in de eerste instantie vernam van de geluiden. Er was dan ook enige tijd verstreken in de tussentijd. Bij haar stochastisch levenloze lichaam viel een man te vinden, wiens gezicht ze slechts gedeeltelijk te zien kreeg doordat hij met zijn zijkant naar haar toe zat. Voor zover ze kon zien had hij een gewoon mannelijk uiterlijk, dat ze desondanks dat toch zou kunnen herkennen in een menigte van mensen. Bovendien was zijn hoofd bedekt met een hoed, wat evenzeer een soort schaduw op zijn gelaat veroorzaakte.
Eens ze door had dat ze nogal opvallend stond, verborg ze zichzelf achter één van de vuilniscontainers. Als er uiteindelijk toch het risico kwam dat hij haar zag, dan kon ze nog altijd vluchten of zijn geheugen wissen. Vermoedelijk had ze ontdekt wie mede verantwoordelijk was voor het slachtofferaantal moorden in de stad, ze zou spijt krijgen als ze niet toekeek naar wat hij precies uitvoerde.
Een scherp uitziend mes verscheen vanuit de zwarte koffer naast hem. Alsof het niks was en er geen enkele vorm van kracht vereist was, verdween de punt van het mes in de linkerborst van het vrouwelijke individu. Bloed sijpelde uit haar lichaam en kleurde het beetje sneeuw dat zich op de grond bevond, donkerrood. Verward en enigszins smachttent naar het bloed, bekeek ze het tafereel alsof ze nog nooit eerder een moord bijgewoond had. Ruw werd het hart uit het morsdode lichaam verwijdert.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
De condoom die hij droeg ter bescherming van zijn identiteit behield hij daar. De hedendaagse technologie kon beter, maar desalniettemin was hij voorzichtig wanneer het op het wegsteken van zijn spullen aankwam. Het tafereel waarbij hij zijn DNA verloor zonder ook maar iets in de gaten te hebben gehad onderweg naar huis, probeerde hij zo veel mogelijk te vermijden.
Hij knielde naast het lichaam. Zijn valies waar al zijn beroepsmatige messen in verstopt zaten, bracht hij naar zich toe, het geopend voordat hij met één van hen haar kleding doorsneed.
Hij sneed in haar.
De bewolking was opengebroken en daarmee was de maan veropenbaard. Een zilveren licht streek over het landschap. Het bracht licht in het uitgestorven steegje wat hem aanzette tot haasten. Hoe meer licht er brandde, al was het slechts afkomstig van de maan, hoe meer risico hij liep om gezien te worden. Hij was niet van plan om zich na zijn vierde moord al gevangen te nemen door een onbezonnen fout van nota bene zichzelf.
Hij sneed dieper totdat hij een deel van haar hart in het vizier had. Normaliter nam hij de nieren weg van zijn slachtoffers, maar dit bloedbad was anders. Hij neigde niet naar haar nieren, noch naar haar mismaakte baarmoeder. Hij wilde haar van haar centrum ontnemen. Dat zou hij later op de post doen.
Of kan ik het beter zelf houden? In een glazen pot in de vriezer. Het eten wanneer ik daar zin in had?
Hij legde het chirugmes weer terug in zijn koffer. Daarna bewandelde hij met zijn vingers haar naakte lichaam, om een paar seconden later het lichaam te onttrekken van haar ziel. Hij bekeek het, kneep erin en verhulde het in een plastic vacuüm zak. Hij grijnsde.
Met zijn koffer en al verliet hij het steegje, doende alsof er zojuist niets gebeurd was.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het was een doodgewone vrijdagavond in Whitchapel. De meesten hadden hun avond vrij en maakte daar gebruik van door hun avond door te brengen in één van de kroegen die zich in de straten gevestigd hadden door de jaren heen. Ditmaal gaf ook Crystal het doodgewone mensenleven een kans en zat ze eenzaam aan de bar met een glas whiskey voor haar neus. Normaliter besteedde ze haar avonden liever op afgelegen locaties, kijkend of er toch iemand dom genoeg was om zich naar de buitenwijken van de stad te begeven. Niet dat ze nooit naar een bar ging. Het kwam echter wel sporadisch voor. Bovendien mocht ze zichzelf niet als eenzelvig definiëren. Er waren genoeg mannelijke individuen die haar bekeken, het expliciet over haar hadden en haar uiterst graag genootschap wilden bieden, al hadden ze er de ballen niet voor. Bedachtzame keuze aangezien Crystal slechts opzoek was naar de mysterieuze, moordende jongeman wiens misdaad ze had mogen aanschouwen. Casueel zat hij enkele stoelen naast haar aan de toog. Geen mens zat tussen hen in, maar toch wachtte ze even af vooraleer ze hem benaderen zou. Ze bevond zichzelf slechts een tiental minuten in het café en hem meteen aanspreken zou wellicht nogal opmerkenswaardig overkomen. Het moest discreet blijven dat Crystal hem meermaals had gevolgd om er achter te komen welke kroeg hij het vaakst bezocht.
Seconden verstreken, evenals minuten terwijl ze een strategie uitdokterde om in contact te komen met de redelijk goed uitziende moordenaar. Wellicht was wachten tot hij haar benaderen zou in haar convictie nog het verstandigst. Het was van haar gewoonte om te wachten tot men haar aansprak, tenzij ze uit was op voedsel.
Ongegeneerd hield ze haar ogen op de man gericht, haar hoofd lichtelijk ondersteund door haar rechterhand. Doch duurde het aankijken slecht even aangezien het moest overkomen dat het subtiel bedoelt was, wat over duidelijk niet het geval was geweest. Het was louter een manier om hem te doen denken dat hij haar interesseerde, wat ook zo was, maar dan om een voor hem nog onbekende reden. Eens ze zich weer op haar bijna lege glas whiskey had gericht, haalde ze de rechterhand, die eerst haar hoofd ondersteunde, door haar blonde lokken heen. Overigens evenzeer een manier om zijn aandacht te trekken.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
De bar was een laag vertrek, opgetrokken uit oude planken die door de warmte donker waren geworden. Het hout zag eruit alsof het afkomstig was van de romp van een gestrand schip, bedolven onder familiefoto’s van de eigenaar.
Appleton zat voor de toog. Het was negen uur ’s avonds en de gasten stroomden binnen. Allen kende hij slechts vaag van gezicht. Downers Grove betrad hij vaker, maar het voeren van conversaties tijdens het drinken deed hij nauwelijks. De meeste mannen waren te luid of te druk voor hem.
Onachtzaam bekeek hij de flessen drank voor hem roerloos. Het was rumoerig, maar het leek hem niet te deren. Hij wist hoe hij zich probleemloos van de buitenwereld kon afsluiten. Zich geheel focussen op zijn gedachtegang in plaats van zijn omgeving deed hij immers vaker.
Wederom zette hij het glas tegen zijn lippen, geïntendeerd op de inhoud, maar zijn verlangens vervielen eenmaal hij het gestaar van de jongedame naast hem waarnam. Volle boezem, blonde haren, lieflijk gelaatsexpressie. Hij kende haar niet, heeft haar hier zelfs nog nooit gezien. Met een geamuseerd gezicht zette hij het glas weg.
Hij moest toezien hoe ze ineens haar blik op iets anders vestigde, onderwijl ze nonchalant een hand door haar haren haalde. Wilde ze het zo spelen?
Hij hield niet zo van spelletjes.
‘’You look absolutely stunning tonight,’’ liet hij zichzelf horen. De paar vrije barstoelen tussen hen liet hij voor wat ze waren. ‘’Christopher Appleton, but you may call me Chris. And you are?’’

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
In haar ooghoeken kon Crystal waarnemen dat ze zijn aandacht had getrokken, net zoals haar bedoeling was geweest. Verder was het slechts een proces van wachten tot hij haar benaderen zou. Vertikte hij het, dan zou ze simpelweg een andere avond terugkeren naar de kroeg en haar plan hervatten. Bovendien wist Crystal dat ze uiteindelijk terecht zouden komen in een gesprek. Desondanks hij een erg mysteriek individu was, had ze genoeg mensenkennis om te weten dat hij haar interessant genoeg vond. Vermoedelijk was het de gedachte van meerdere mannen. Door de jaren heen wist ze hoe het mannelijk geslacht in elkaar zat.
Een kleine grijns ontstond op haar façade bij het vernemen van zijn stemgeluid. Bovendien was het altijd leuk wanneer gedachten bevestigd werden. Haar gelaat draaide ze zijn richting uit.
“Thanks sir, that’s kind of you. Interesting way to start a conversation, though,” bracht Crystal uit. Aan zijn manier van aanspreken viel overduidelijk af te leiden dat de jongeman alles behalve een bescheiden persoon was. Normaliter verkozen mannen een iets minder directe aanpak. “You are very good-looking yourself by the way,” gaf ze vervolgens toe. In één slok, dronk ze het laatste beetje whisky uit haar glas leeg en plaatste ze het glas weer op de bar wat een zacht geluid met zich meebracht.
Crystal had zich weer naar de man, Christopher zoals hij zich voorstelde, gedraaid. “Crystal Hawkins," was hoe zij zichzelf voorstelde, haar tweede naam achterwegen gelaten aangezien die niet van belang was. "It's nice to meet you." Dat ze zo snel achter zijn naam kwam, had ze nooit gedacht. Bij haar weten waren beruchte criminelen nooit zo open over naam, hoewel het in zijn geval geen kwaad kon. Men wist van zijn moorden af, maar kenden verder geen uiterlijk. Het was iets dat Crystal ontzettend aantrok. Ze was nieuwsgierig naar hem.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’What can I say?’’ Hij haalde nonchalant zijn schouders op. Hij kende geen schaamte. Hij kon ofwel een gesprek aangaan met een dodelijk saaie begroeting of hij kon het doen op zijn manier. Het was duidelijk dat hij voor de zijne koos. Christopher was niet alledaags, allesbehalve zelfs.
''It's nice to meet you, too.'' Hij schonk haar een oprechte glimlach, waarna hij stijlvol dronk van zijn bourbon.
''So tell me, why are you here?''
‘’I heard some people say it’s fun in here and I like to be surrounded by people, so yeah, here I am. What about you?’’ Hij legde het glas geïnteresseerd weer neer op de toog.
‘’It’s fun when you like the forcibly ambiance created by drunk old bastards and whores. Other than that, it’s just a regular bar where you can drink your sorrow away.’’
In de stilte die ontstond, seinde hij de barman. Vrijwel meteen kwam hij naar hem toegelopen, hem onderwijl bekeken met een vragende blik.
‘’A red wine for the lady.’’
‘’Will be made for her, sir.’’
Hij sprak meteen toen hij zijn bestelling geplaatst had, omdat hij een tegenbeweging van haar kant vermijden wilde. Hij hoefde geen bescheidenheid te horen en hij wilde niet verteld worden dat rode wijn in feite haar voorkeur niet had. Nu hij zijn zegje gedaan had, zat er niets anders op dan zijn aanbod aannemen en de gegiste druivensap tot zich nemen. Hij hield ervan wanneer vrouwen in een net geklede jurk en met een wijnglas in hun handen zijn interesses ontnam.
‘’Do you live here in town?’’

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"That's exactly what I like to do on a friday night." Desondanks ze haar avonden liever besteedde met het uitmoorden van enkele stadsleden om vervolgens haar maag te vullen met een behoorlijke hoeveelheid bloed, vond ze het wel vermakelijk om te zien hoe mensen zichzelf voor paal zetten. Vooral als vampier zijnde was het een zeer interessante locatie om de avond door te brengen. Talloze gesprekken vonden plaats in de ruimte, die stuk voor stuk ontzettend ongemakkelijk waren. Het was lachwekkend om aan te horen.

Voor enkele seconden had ze de barman aangekeken die een glas rode wijn inschonk en die voor haar neus op de bar plaatste. Normaliter was Crystal geen fan van de lichte-alcoholische dranken, zoals zij die noemde, maar zo nu en dan kon ze ermee leven. Ze vond het niet verschrikkelijk.
"Do I look like a typical town girl?" vroeg ze zich luidop af bij het horen van zijn vraag, maar ging al snel weer verder met het geven naar een antwoord op zijn eigenlijke vraag. "I live next to the woods, actually." Een perfecte woonlocatie, als je het haar vroeg tenminste. Het was er rustig, maar toch kwamen dagelijks enkele mensen voorbij gewandeld die eventueel als prooi voor haar konden dienen. Bovendien was de afstand naar het stadscentrum te doen, iets waar ze weinig belangstelling voor had getoond toen ze besloot haar woonst te betreden en er een nieuw leven te starten.
"Alone?"
Het horen van zijn vraag maakte dat Crystal haar rechter wenkbrauw ietwat optrok uit achterdochtigheid. Wellicht was het slechts uit vriendelijkheid, maar hem vertrouwen deed ze niet. Er viel weinig te vrezen, maar mensen toelaten in haar privéleven was geen van haar gewoontes. "Why are you so curious?"

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''I'm not curious. I am just trying to maintain a conversation.''
‘’By asking really private stuff to a woman you don’t know? It’s very creepy when an unknown man asks that sort of questions when there’s a murderer and rapist in town.’’
''I beg your pardon, I was just asking whether you live in town or not. Don’t exaggerate,’’ zei hij aangeslagen.
De plotselinge verandering in haar houding irriteerde hem. Hij vond haar teer en hij had het niet zo op dramatisering. Hij vroeg inderdaad of ze alleen woonde, maar was die vraag dan zo onbeleefd en akelig? Ze dikte zijn woorden aan en hij afschuwde het. Wees niet zo broos, dame. Ik wilde alleen weten of je samenleefde met een geliefde, meer niet.
Hij wierp haar een blik toe. ‘’Besides that, do I look like a murderer to you?''
‘’You asked if I live alone, that’s a bit creepy. And I don’t know, everyone in this room could be one.’’
Hij trok een wenkbrauw op. Ze was voorzichtig, dat wel. Iedereen kon een moordenaar zijn, zelfs degene met wie je op dit moment een conversatie voerde.
‘’I was just wondering.’’ Hij rolde zijn ogen. Er was een ogenblik waarin hij zichzelf ervan overtuigde dat het beter voor hem was indien hij het pand verliet, maar dat moment verging gauw en een seconde later zat hij nog steeds op de oude barkruk. Hij wilde niet gaan, noch wilde hij het gesprek afkappen. Wederom stelde hij een vraag, maar dit keer hield hij rekening met haar waandenkbeelden.
‘’So what are you doing for a living? Or is that question also too private for you?’’

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"No, you are allowed to ask me that question." Crystal had door dat Christopher haar argwanend gedrag irritant begon te vinden. Wellicht zou ze via een andere weg meer te weten komen over zijn daden, waarvan ze er één had bijgewoond. Haar hand had ze net als voorheen onder haar hoofd geplaatst ter ondersteuning, haar blik blijvend op hem gericht. Het werd alles behalve beschouwd als een open houding, maar dat deerde haar niet.
De man stelde vragen die ze het minst verwachtte, maar toch een antwoord op had voor het geval dat. Men mocht niets weten van haar vampirisme aangezien het anders gevaarlijk werd voor haar en ze wederom moest vluchten. Het was een standaard ding in haar leven geworden. Wanneer de stadsbewoners doorkregen dat ze qua uiterlijk niets veranderde, desondanks ze verouderde, moest Crystal vertrekken. In kleinere dorpen kon ze wellicht iedereen doen vergeten dat ze er al jaren woonde, maar Whitechapel was gewoonweg te groot om dat plan uit te voeren. "I work at the hospital. I take blood from people if they want to donate it for persons with anemia or if they need a check-up or something," beantwoordde ze de vraag. Het was haar typische antwoord wanneer men vroeg achter haar baan. Ze sprak gedeeltelijk de waarheid; ze nam daadwerkelijk bloed af van mensen. Het feit dat ze het daarna als maaltijd gebruikte, hield ze echter achterwegen.
"Hm, interesting. Do you like your job?" kreeg ze vrijwel meteen teruggekaatst.
"Yes, I really do. It sounds strange, but it's very entertaining to watch people react when they see a drop of blood. I see people fainting everyday because of that." Aan haar gelaatsuitdrukking viel vermoedelijk de zogenaamde passie voor haar job af te lezen. Bovendien zag ze het onderwerp als de perfecte mogelijkheid om het over zijn daden te hebben. Het spel veilig spelen bleef een tactiek zie ze aanhield doorheen het gesprek, al hoopte ze dat hij snel expliciteerde dat ze meer wist. "What about you? Are you afraid of blood?"

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
"What about you? Are you afraid of blood?" hoorde hij haar vragen.
Alweer veraste ze hem. Hij vermoedde een terugkaatsing van dezelfde vraag die hij haar stelde, maar in tegenstelling tot het hebben van belangstelling voor zijn werk, vroeg ze zich af of hij tegen bloed kon. Waarom wilde ze dat van hem weten? Had ze een aanname?
‘’Strange question. I’m not afraid of blood, no. As a matter of fact, I was a surgeon.’’
‘’How does it feel to cut into people? I’ve always wondered about that.’’
Hij schudde zijn hoofd door bevreemding. Nog nooit eerder werd hem die vraag gesteld en nu, terwijl hij zijn plaats had genomen in de bar en het inmiddels drie jaar geleden was toen hij voor het laatst iemand opereerde, was het nota bene een vreemde die nieuwsgierig was naar zijn chirurgervaringen, gevoelens voornamelijk.
Hij keek van haar weg, wederom een slok genomen van zijn alcohol.
‘’Why do you wonder?’’
En hij keek weer naar haar terug.
‘’I don’t know. I’m only used to stabbing a needle through their skin to find a vain. Cutting into their skin to see their organs and stuff is completely different. It’s interesting.’’
‘’It isn’t as interesting as it may sound to you,’’ viel hij haar in.
‘’I didn’t feel anything when I cut into their flesh. It was just normal to me.’’
Een leugen. Hij hield ervan om volledige controle te hebben over andermans lichaam te beschadigen, het te beschadigen alsof het zijn eigendom was en het bloed eruit zien te stromen alsof het hunkerde naar vrijheid.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Nothing at all? Crazy that it turns out to be an addiction to some people then. I mean, there are murderers everywhere who vulontarily stab people or cutting them into pieces. But of course murdering is not as professional as operating. Strange comparison of me." Crystal baalde ervan dat hij in zijn mysterieuze positie bleef en verder niet meer, al dan niet directe, informatie vrijgaf over het beroep dat hij daadwerkelijk uitoefende. Wellicht was hij daadwerkelijk een chirurg in het verleden voor hij een carrière als moordenaar startte. Het verleden boeide haar echter niet zo. Crystal was vooral nieuwsgierig naar het heden.
"It is a strange comparison. Surgeons don't murder people. They save them."
Net zoals Christopher zich had geïrriteerd aan haar argwanendheid eerder tijdens hun conversatie, vertoonde zij ergernis voor zijn domheid. Waren haar eigenaardige vragen dan zo onopvallend?
"In which body parts you were specialized?" vroeg ze vervolgens. Eerder nog had ze aanschouwd hoe hij zonder problemen het hart uit een vrouwelijk lichaam haalde. Misschien was hij wel een hartchirurg in het verleden en wist hij het daarom zo makkelijk te vinden?
"I don't know. You tell me," was het antwoord dat ze kreeg. Teleurstellend als je het haar vroeg. Ze wist niet wat ze over hem moest denken. Ofwel was hij ontzettend dom en had hij geen inzicht als het ging om subtiliteit, ofwel speelde hij zelf een spelletje, net zoals Crystal dat al de hele avond met hem deed.
"Hm, interesting," zette ze het gesprek voort. "Why did you stop?"

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Doende alsof ze zijn uitspraak daadwerkelijk interessant vond, deed hij dat net niet ook?
Ze aapte hem na, maar hij kon niet achterhalen of ze dat nu opzettelijk deed of juist onbewust. Hij besloot er niet al te veel aandacht aan te schenken en focuste zich opnieuw op een opkomende vraag toen de stilte de overhand nam.
"Why did you stop?" De vrouw wilde wel heel veel van zijn werk carrière weten. Het was normaal om werk-gerelateerde zaken in een gesprek te involveren, maar er leek geen einde te komen aan haar vragen en langzaam maar zeker begon hij steeds wantrouwiger te worden. Uit zo veel vragen die ze stellen kon, waarom koos ze juist die paar vragen? Had ze iets in de gaten? Verdacht ze hem van iets?
‘’Now here’s the thing.’’ Hij wendde zich tot haar. Irritatie in zijn gezicht was duidelijk zichtbaar.
‘’I asked you whether you live in town and whether you live alone or not. You dramatized my questions, read them as if they were too private to even think about asking them. And yet, you dare to question me about my interaction with blood and cutting skin and about my specialization as regards to the surgeon part,’’ murmelde hij. Soms keek hij van haar weg, trachtte hij te ondervinden of de barman hen een oogje in het zeil hield, maar hij leek geen aandacht voor hen te hebben. Hij voerde een druk gesprek met een andere klant, onderwijl hij de bestellingen opnam.
‘’Tell me, again. Why are you so interested in my work history?’’
“I’m just curious about your job, because I don’t know that much about it. That’s it.”
‘’Well, I am not really in the mood to talk about something I did three years ago. There’s a reason why I quitted.’’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld