Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | De Arena

Demish
Internationale ster

Demish schreef:

Samen met Myl ♥ @Amarynthia

Mace Peerage - 25 jaar - Gave van de maan

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De aankondiging van de Arena was een moment dat in ieder zijn geheugen gegrift stond. Het was overal in het nieuws geweest. Televisiekanalen besproken het uitvoerig, net als de radio en de online nieuwskanalen. Ook ging het van mond tot mond. De Arena zou weer voor orde zorgen in een chaotische wereld. Hetgeen wat de maatschappij ontsierde en liet stagneren zou van de straten worden geplukt en ervan worden weerhouden om nog deel te nemen aan de samenleving, zodat de juiste soort vreedzaam kon samenleven en zij hun leven en alles er omheen weer langzaam op konden bouwen.
Het was de maatschappij gegaan om de mensen met een gave. Een gave die iemand had gekregen door een simpele mutatie in het DNA. De mensen met een gave maakten het onmogelijk voor de “normale” mens om mee te draaien en zich te verdedigen. Daarom hadden ze de Arena gecreëerd, om hen uit de weg te ruimen.
Mace was nog een jonge tiener geweest toen de aankondiging plaats had gevonden. Hij had nog tot de doelgroep behoord waarvan ze hadden beloofd dat hij veilig zou zijn. Dat er niks zou gebeuren met hem en de andere kinderen en dat ze enkel verplicht waren om in de Arena te verblijven, maar dat er verder geen vreselijke maatregelen aan vast zaten. Toen al had hij het niet geloofd en toen ze hem op hadden gehaald en mee hadden genomen naar de ondergrondse plek die hij al zeker tien jaar “thuis” noemde, was hij er achter gekomen dat alle beloofde praatjes niet altijd waar waren geweest.
In de Arena was het vechten of verslagen worden. In een willekeurige volgorde werd het van de mutanten verwacht dat ze tegen elkaar zouden vechten. Het was een gevecht tot de dood. De winnaar won zijn leven en tevens een aantal punten, waar hij of zij toegang mee kon krijgen tot verschillende faciliteiten binnen de Arena. Van de tien jaar dat Mace er was, vocht hij er al minstens zeven. Dat leverde hem al een flink aantal punten op waarmee hij het zichzelf wat gemakkelijke kon maken.
De laatste paar jaren was er echter iets veranderd in de Arena. Als één van de eersten had Mace alles meegekregen en hij merkte dan ook wanneer er een kleine verandering plaatsvond. Er kwamen steeds meer mutanten binnen, waardoor het drukker werd. Om de drukte te beperken werden er meer gevechten gepland, om de groei in toom te houden. Toch was het niet voldoende, wat er in resulteerde dat er minder plek was voor iedereen. Zo waren er al een hoop mutanten die met elkaar de kamer moesten delen. Mace had echter nog zijn kamer voor hem alleen en hij zou er ook alles aan doen om dit te behouden.
Ondertussen had Mace ook een behoorlijke status voor zichzelf gecreëerd. Er waren maar weinig anderen die tegen hem in durfden te gaan. Hij zou zich niet een baas of een leider noemen, maar hij wist maar al te goed dat hij het leven van een andere mutant zou kunnen verlengen of beëindigen, zonder daadwerkelijk tegenover hen te staan. Hij wist ook dat hij volledig veilig was en dat geen enkele bewaker hem zou kunnen betrappen, aangezien hij juist één van de bewakers volledig om zijn vinger had gewonden.
Er was veel oproer in de gezamenlijke binnenplaats van de Arena. Het leek erop dat iedereen er zojuist achter was gekomen dat er weer een nieuwe lading aan mutanten binnen zou komen. Het verschilde per keer hoeveel het er waren, maar de aantallen werden wel steeds groter.
Mace nam plaats op één van de tafels en liet zijn ogen door de ruimte glijden. Aan de andere kant stond de bewaker, Axel, wie hij al een lange tijd kon vertrouwen. Mace was dan ook niet bang om de man een grote grijns te schenken, waarvan hij wist dat het hem alleen maar ongemakkelijk zou maken.
Een alarm klonk door de ruimte. Mace rechtte zijn rug en keek afwachtend naar de grote deuren. Er zouden nieuwelingen binnen komen.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:

Scarlett Joanna Meadows - 22 jaar - Gave van de feniks

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Dit was het einde.
Vanaf het eerste moment dat haar tatoeage zichtbaar werd, had ze geweten dat gevangenschap haar einde zou worden. Ze was nog jong toen de lijnen verschenen. Hoewel ze destijds had geweten dat het beter was om te verbergen, had ze de ernst er niet van ingezien. Dat kwam pas toen de ontwikkelingen van de Arena vaststonden.
Ze had een gigantische fout gemaakt. Hoe had ze zo naïef kunnen zijn?
‘Hé, schoonheid.’
Scarlett rolde met haar ogen. Niet omdat ze geen behoefte had aan aandacht, maar omdat het een vreselijke poging was. Ze leunde met haar ellenboog op de bar, terwijl ze met haar rietje rondjes aan het draaien was in haar cocktail. ‘Kun je niet met iets beters komen?’
De jongen grinnikte en zag haar opmerking als een uitnodiging om naast haar te komen zitten. ‘Openingszinnen zijn afgezaagd, dus besloot ik het te houden bij een simpele begroeting.’
‘Simpel, hm? Dus je spreekt iedereen aan met schoonheid?’
‘Nee, ik spreek mensen aan met een kenmerk die bij ze past. Hij daar,’ de jongen wees naar een man even verderop die nonchalant op zijn stoel zat en wiens ogen half open stonden, ‘zou ik begroeten met junkie.’
Scarlett grinnikte. Mede door het kleine beetje alcohol in haar lichaam en het gevoel eenzaamheid zorgden ervoor dat ze aan de praat raakte met de jongeman. Normaal gesproken was ze voorzichtiger en zorgde ze ervoor dat ze iemand kende voor ze iemand in vertrouwen nam. Nu was het anders. Ze hunkerde ernaar om aangeraakt te worden en genot te ervaren. Het feit dat het geen onaantrekkelijke verschijning was, maakten de stap nog makkelijker om te maken. Zodra zijn lippen de hare hadden geraakt, had ze geweten waar de avond zou eindigen. Althans, dat had ze gedacht.
Zoenend kwamen ze in zijn huis aan. Ze werd klemgedrukt tussen hem en de muur en ze voelde hoe haar hartslag op holt sloeg. Hij kuste haar nek en ze voelde haar handen tintelen. Ze herinnerde zich haar eerste zoen en het feit dat ze haar gave op dat moment niet onder controle had kunnen houden. Die beheersing was met de jaren beter geworden, waardoor ze haarzelf niet direct zou verraden en haar scharrel niet bezeerd raakte. Blijkbaar was het een afknapper als een meisje je brandblaren bezorgde.
Zijn handen tilden haar shirt omhoog, waardoor haar huid zichtbaar werd. Normaal gesproken stond ze erbij stil dat dit het moment was dat mensen de tekening konden zien. De alcohol en het gevoel van lust vertroebelden die gedachte. Op dit moment was er maar een ding wat ze wilde.
Het zoenende tweetal begon zich te verplaatsen. Scarlett had gedacht dat hij haar naar de bank of zijn bed bracht, maar het moment dat ze duizenden schokken door haar lichaam voelde trekken en ze trillend op de grond lag, besefte ze zich dat hij geen mutant was en ook geen simpele jongeman. Hij was een bewaker van de Arena, die per toeval aangelopen was tegen een mutant. En het zou haar haar kop kosten.
In een lange rij werden ze door de gangen van de Arena geleid. Het waren er veel. Meer dan ze verwacht had. Iedere mutant, zoals ze altijd genoemd werden, werd vastgehouden door een bewaker. Een aantal tweetallen voor haar zag ze de man die haar leven verwoest had. Hoe had ze zo stom kunnen zijn? Zo knap was hij ook weer niet.
Enkele minuten streken voorbij voor ze bij twee grote deuren aankwamen. De massieve deuren gingen kreunend open. Ze zag een hoop gezichten hun kant opkijken. Ruw werden ze naar binnen gebracht. Een enkeling begon tegen te stribbelen, wat resulteerde in een lichaam dat stuiptrekkingen maakte op de grond. Ze waren flink hardhandig hier. Ze had ook niet anders verwacht, aangezien de overheid hen zag als monsters. Dit was wat ze verdienden in hun ogen.
Zodra alle nieuwelingen in de nieuwe zaal stonden, vertrokken de bewakers en sloten de deuren zich opnieuw. Dit was het dan. Hier zou haar einde komen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De nieuwelingen hadden altijd een onzekere blik in hun ogen. Niet omdat de Arena voor hen een onbekend principe was. Ook buiten de Arena gingen er verhalen rond. Niet door de daadwerkelijke mutanten, want er was nog nooit iemand ontsnapt. Bewakers en andere werknemers konden echter overdrijven over de situatie en ook de media probeerde maar al te graag duidelijk te maken dat ze de slechtere mensen opsloten. Dat iedereen die hier was, er ook hoorde te zijn. De nieuwelingen waren echter niet bang voor de onzekerheid over wat er zou gaan gebeuren: de vraag was slechts wanneer.
Vanaf zijn plek op de tafel had hij de nieuwelingen bestudeerd. Het was een grote groep, met veel variatie. Zowel mannen als vrouwen, jongeren als ouderen. Hier en daar een paar kinderen, die nog het meest angstig keken van allemaal. Iets wat geen goede indruk maakte. Hoe banger iemand was, hoe gemakkelijker diegene te beïnvloeden was door anderen.
Mace zijn ogen waren gevallen op een jongedame met lichte, blonde haren. Het was een uitzondering tussen de grimmigheid waar ze zich tussen bevond. Aan haar lichaamstaal te zien was ze doodsbang en wilde ze liever niet opvallen. Ondanks dat Mace een mooie vrouw altijd kon waarderen, was het afwachten of ze daadwerkelijk nuttig voor hem zou kunnen zijn.
De bewakers hadden de ruimte al verlaten. Voor enkele seconden heerste er een stilte. Alle blikken waren gericht op de nieuwelingen. De mutanten die al langer in de Arena waren, hadden ieder hun eigen tactiek om duidelijk te maken dat de nieuwelingen niets te zeggen hadden. De één koos er voor om zich meteen om te draaien en hen te negeren, anderen liepen juist op de groep af om te bewijzen dat zij de baas waren en niet andersom, en dat ze er ook zeker niet aan zouden moeten denken om het te willen veranderen.
Voor Mace was het simpel: hij wilde zoveel mogelijk weten over de nieuwelingen die zojuist waren binnen getreden. Daar had hij enkele informaten voor aangesteld. Hij kende een vrouwelijke bewaakster die hem het één en ander kon vertellen, maar ook had hij een vrouwelijke mutant tot zijn beschikking, die op haar eigen manier informatie los kon peuteren van een aantal bewakers.
Alsof over de duivel nadenken haar daadwerkelijk ook kon oproepen, liep de vrouw al op hem af. Haar donkere haren waren wat warrig samengebonden in een staart en het zag er uit alsof ze net uit een kleinere ruimte terug was gekomen, waar ze eigenlijk niet had mogen zijn. Waarschijnlijk in gezelschap van de zoveelste corrupte bewaker die hier rondliep.
De vrouw nam in tegenstelling tot Mace plaats op de stoel en ze hield haar gezicht strak naar voren. ‘En, Loué?’ vroeg hij nieuwsgierig. Als ze het één en ander had uitgevonden, dan was hij daar graag van op de hoogte.
‘Niet veel bijzonders. Een aantal ouderen die hun eerste gevecht waarschijnlijk niet zullen overleven. Tussen de kinderen zit wellicht iets bruikbaars, maar daarvoor zouden ze hier eerst een langere tijd moeten zijn.’ Mace knikte. De meeste kinderen waren nog lang niet in staat om hun gave onder controle te houden, of om het überhaupt te gebruiken.
‘En zij?’ Mace knikte naar de blonde vrouw die hij al eerder in het vizier had gehad.
‘Dat hangt er vanaf. Scarlett, heet ze volgens mij. Haar gave heeft iets met vuur te maken, maar veel was er niet over haar bekend. Behalve dat een bewaker haar in de val heeft weten te lokken en nu is ze hier.’ Scarlett. Het paste bij haar. En als een bewaker haar al in de val had weten te lokken, dan zou Mace dat waarschijnlijk ook wel voor elkaar kunnen krijgen. Er was vast iets waar Scarlett naar neigde. Naar vriendschap, genegenheid, veiligheid. Iets wat hij allemaal kon bieden, maar ze zou er natuurlijk wel iets voor over moeten hebben.
‘Maar als ik haar zo zie, begeeft ze het nog sneller van de angst. Ik denk niet dat je iets aan haar zal hebben, Mace,’ zei Loué, waardoor er een lichte grijns op zijn gezicht verscheen. Plagend gaf hij haar een duwtje. ‘Niet zo jaloers, Lou. Je bent nog steeds mijn nummer één, en dat gaat ook niet veranderen.’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was alsof mensen haar met hun blik uitkleedde, om zo tot de ontdekking te komen wat haar tatoeage en dus haar gave was. Het was een nare gewaarwording. Het was niet onbelangrijk wat voor oordeel de mensen hier van haar hadden. Uiteindelijk waren het allemaal concurrenten en kon haar eerste indruk in haar voor- of nadeel werken. Ze was zich ervan bewust dat ze op dit moment niet als een van de sterkere mutanten over moest komen. Het was geen bewuste keuze, maar het zou niet verkeerd uitpakken als men haar zou onderschatten.
‘Je ziet er verloren uit,’ sprak een stem tegen haar.
Enkele keren knipperde Scarlett met haar ogen en werd ze weggetrokken uit alle doemscenario’s die zich in haar gedachten afspeelden. Haar blik vestigde zich op de persoon van wie de stem afkomstig was. Het was een vrouw van volwassen leeftijd, ze gokte rond de dertig. Hoewel Scarlett enkele gevechten had gevolgd op televisie, herkende ze de vrouw niet. Grove lijnen sierden haar armen, iets wat ze met trots liet zien. Het waren verschillende takken met daaraan allerlei bladeren. Het was dan ook te verwachten dat ze een gave bezat die betrekking had op de natuur.
‘Is het zo erg?’
De vrouw haalde haar schouders op. ‘Ik denk dat de meesten je al vermorzeld hebben in hun fantasie.’
Dat was niet erg bemoedigend. Het was een grapje, maar Scarlett besefte zich dat er een kern van waarheid in de woorden zat. Haar blik gleed over de groep. Hoeveel mensen bevonden zich hier? Honderden, misschien wel duizenden mutanten. Ze waren niet allemaal in de aula te vinden, maar ze wist dat de Arena overvol begon te raken. De verschillende nieuwsberichten waren haar niet ontgaan. Niet alleen werden er kamers gedeeld, ook werden er meer gevechten ingelast. En, nieuwelingen waren erg gewild voor die gevechten. Het was denkbaar dat haar leven over minder dan een maand al was afgelopen in haar eerste strijd.
Haar blik bleef hangen op een tafel waar twee donkerharige mutanten hadden plaatsgenomen. Het kon dat ze zich verbeelde, maar het had erop geleken dat de jongen haar kant op gewezen had. Waarom? Waarschijnlijk precies om de reden die de vrouw vertelde: ze zagen haar als een makkelijk prooi.
De vrouw grinnikte. ‘Ik zou uit zijn buurt blijven, als ik jou was.’
‘Hoezo? Is zijn gave zo sterk?’
‘Ook,’ beaamde ze, ‘maar hij zit al voor lange tijd in de Arena opgesloten. Al vanaf het begin zit hij hier en hij heeft de nodige connecties opgebouwd. Hij heeft veel invloed op de gang van zaken hier en dat maakt hem gevaarlijk. Je kunt beter uit zijn buurt blijven en zorgen dat hij je niet in het vizier krijgt.’
Wellicht was dat al te laat.
‘Kom, dan zoeken we een plek op en zal ik je wat meer vertellen over de Arena.’ Ze legde een hand op haar rug en gaf haar een klein duwtje.
Scarlett kreeg een onbehaaglijk gevoel in haar buik. Waarom wilde deze vrouw haar helpen? Waarom was ze uitgerekend op haar afgestapt en niet op een van de andere nieuwelingen? Terwijl Scarlett met de vrouw meeliep, wierp ze een blik over haar schouder. Alle nieuwelingen begonnen zich langzaam te verspreiden in de ruimte. Sommigen nieuwelingen waren met elkaar aan de praat geraakt, anderen spraken met oude bekenden uit de Arena. Kinderen werden vooral opgevangen door (jong)volwassen vrouwen die hen probeerde te troosten. Enkelingen verdwenen in de schaduw en leken niks van de situatie af te willen weten. De een keek dapper en onoverwinnelijk, waar anderen bijna huilden van de angst. Ze vermoedde dat zij meer tot de laatste categorie behoorde.
De vrouw nam plaats aan de tafel en gebaarde dat ze ook moest gaan zitten. ‘Wat is je naam, blondie?’
Terwijl ze nog altijd de zaal observeerde, antwoordde ze. ‘Scarlett.’
‘Lily,’ reageerde ze. ‘En, wat is je gave als ik vragen mag? De mijne is wel duidelijk.’
Dit was niet eens subtiel meer. Haar gevoel zei dat het onverstandig was om direct alle details over haar gave kenbaar te maken. Het was wat haar familie keer op keer benadrukt had: zorg dat je ze kunt verrassen. Haar vader had, hoewel hij het haar niet gunde, geweten dat ze de Arena in zou moeten vanaf het moment dat het bestaan ervan bekend was. Hij had haar altijd wijze lessen geleerd, in de hoop dat ze er iets aan zou hebben als de dag daar mocht komen. Godzijdank hadden haar ouders haar tatoeage geaccepteerd. Kon haast niet anders, aangezien haar moeder er ook een had gehad. Helaas was zij vijf jaar geleden in de Arena overleden. Ze had het niet lang volgehouden en dat had Scarlett het idee gegeven dat haar hetzelfde lot stond te wachten.
‘Ik kan vuur sturen,’ zei Scarlett aarzelend.
‘Vuur. Gaaf,’ zei Lily. ‘Kun je het zelf opwekken of heb je een bron nodig?’
‘Ik dacht dat je me zou vertellen over de Arena in plaats van een verhoor uit te voeren.’ Het was een gewaagde opmerking. Minder doordacht dat ze had gewild. De woorden hadden haar lippen verlaten voor ze er erg in had. Toch stond ze achter haar uitspraak. Ze wilde niet alles blootgeven aan deze vrouw, niet wetende wat voor effect het kon hebben op een later tijdstip.
Lily leek ietwat verrast door haar reactie. De vrouw hief haar handen ten teken van onschuld. ‘Je hebt gelijk, mijn excuses.’

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Niet iedere tatoeage was zichtbaar. Binnen de Arena waren er mensen die met hun tatoeage te koop liepen, anderen wilden laten weten wat hun gave inhield. Dit lag aan de locatie van de tatoeage, want niet iedereen kon iedere dag van het jaar rondlopen zonder een deel van hun kleding. De mensen die een tatoeage op hun armen of handen hadden, konden het lastiger verbergen. In de Arena was dat geen gevaar, maar in de buitenwereld was het dat wel geweest. Bij Mace was het niet zijn tatoeage die hem had verraden. Die van hem bevond zich immers op zijn rug. Het was enkel een bevestiging van wat ze in die tijd al hadden vermoed.
Zo was Loué haar tatoeage een lotusbloem, die zich op de perfecte plek tussen haar borsten had gevestigd. Hij had het slechts één keer gezien, enkele jaren geleden. Toen ze er voor het eerst was geweest. Toen had ze hem verteld dat de lotus symbool had gestaan voor haar gave van het licht. Dat ze dit kon manipuleren, waardoor het voor de ander lastig waar werd te nemen waar zij zich bevond. Er waren maar enkele keren geweest dat Mace haar gave in actie had gezien, namelijk op de momenten dat ze had moeten vechten in de Arena. Hij had vaak aangeboden om haar te helpen, zodat ze zeker zou zijn van de winst. Meestal nam ze die hulp niet aan, tenzij ze wist dat ze tegenover iemand stond die sterker was.
Mace zou niet meteen op Scarlett afstappen. Hij wachtte graag een aantal dagen. Hij wilde zien hoe Scarlett het aan zou pakken, of ze haar plek in zou nemen of niet. Daarnaast wilde hij haar niet zomaar klakkeloos iets aanbieden. Hij moest daadwerkelijk iets te bieden hebben, bijvoorbeeld als ze voor het eerst in gevecht zou moeten. Dan zou hij haar zijn bescherming kunnen bieden. Dat zou echter wel betekenen dat ze het één en ander voor hem zou moeten betekenen.
‘Natuurlijk, Lily,’ mompelde hij, terwijl zijn blauwe ogen de twee vrouwen volgde. Lily was ongeveer net zo lang in de Arena als Loué dat was. In tegenstelling tot Loué had de oudere vrouw geen interesse in Mace en zijn tactieken gehad. Die afkeer was door de jaren heen alleen maar groter geworden en hij zou haar dan ook bestempelen als één van zijn rivalen. Lily probeerde hem vaak te ondermijnen, wat maakte dat ze een gevaarlijk spelletje speelde. Wie hem uitdaagde, vroeg er om. Het was niet de eerste keer dat hij iemand had laten verdwijnen.
‘Laat Lily maar haar goede praatjes verkopen,’ zei Loué. Ze zakte onderuit op haar stoel en bestudeerde haar nagels. ‘Iemand zoals Scarlett gaat voor degene die haar het beste aanbod kan bieden. Lily kan haar niet beschermen, al doet ze graag alsof.’
‘Hmpf.’ Mace bleef het in de gaten houden. Lily had de jonge vrouw ondertussen al van de groep nieuwelingen weten te verwijden en Scarlett leek blij te zijn dat er iemand was die zich om haar bekommerde. Lily was daar de perfecte persoon voor. Net iets ouder, wat haar benaderbaar maakte. Een oudere zus, iemand die controleerde of het goed met je ging en of je nog iets nodig had.
‘Het is niet alsof haar gave daadwerkelijk veel goeds kan betekenen,’ hielp Loué hem herinneren. ‘Vuur is immers heel onbetrouwbaar. Zeker als iemand het niet onder controle kan houden. Een tikkende tijdbom, als het ware.’
‘Een tijdbom kan nog wel eens van pas komen.’ Hij haalde onverschillig zijn schouders op en kwam in een soepele beweging van de tafel. Hij negeerde de woorden van Loué, die hem nog tegen probeerde te houden en benoemde dat dit wellicht niet het moment was dat hij Lily wilde irriteren.
‘Hé, Lil!’ Vrolijk sloeg Mace zijn arm om de vrouw heen. Hij wierp een vlugge blik op de blonde vrouw, maar besloot voor nu om haar verder geen aandacht te geven. Hij wilde juist dat Lily haar zou waarschuwen, haar daar nog een extra reden voor geven. Waarschijnlijk zou dat wat nieuwsgierigheid laten opbloeien bij Scarlett en dat was iets waar hij dan weer op in zou kunnen spelen.
‘Ben je weer opzoek naar kersverse broertjes en zusjes om je over te kunnen ontfermen?’ vroeg hij met een uitdagende toon in zijn stem. ‘Of ben je opzoek naar iemand die jouw vuile klusjes op kan knappen? Dat kan natuurlijk ook nog.’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De introductie van Lily werd resoluut onderbroken. De jongen waar haar blik een paar minuten eerder al op gevallen was, was hun kant op gekomen en leek de brunette tegenover haar te willen pesten. Kort kruisten haar blik die van hem, maar al gauw was zijn aandacht gericht op de natuurvrouw.
Het was niet subtiel te noemen. Gezien de waarschuwing van eerder, leek het erop dat de jongeman wilde voorkomen dat Scarlett in zee ging met Lily. Waarom? Het kon toeval zijn, maar wat was het dat hun aandacht had getrokken? Een onbehaaglijk gevoel bekroop haar. Ze wist dat haar gave sterk was, maar dat was geen garantie op overwinning. Als emoties te hoog opliepen, verloor ze de controle en dat was iets wat ze niet kon gebruiken in een hevige strijd. Het was alleen vreemd dat deze mensen zo gefocust op haar waren, terwijl ze geen idee hadden wie ze was en wat haar gave was. Of, haalde ze zich nu rare dingen in haar hoofd? Misschien ging deze act helemaal niet om haar, maar speelde er iets tussen de twee wat ze per toeval op haar hadden geuit.
‘In tegenstelling tot jou geef ik de nieuwelingen tenminste een warm welkom. Hoewel jij hier al vanaf het begin zit, voelt deze plek niet voor iedereen als thuiskomen.’
‘Over een warm welkom gesproken, is het geen tijd dat je me voorstelt?’ Opnieuw vestigde de jongen zijn blik op haar. Het eerste wat haar opviel waren zijn lichtblauwe ogen die fel afstaken tegen zijn donkere haar. Tot zover had ze nog geen tatoeage bij hem gezien, waardoor de aard van zijn gave onbekend was.
‘Alsof je mij daarvoor nodig hebt,’ protesteerde Lily. Al aan het begin van het gesprek had ze zijn arm van haar schouder verwijderd en nu nam ze duidelijk wat afstand. Ze leek gefrustreerd, alsof het niet ging zoals ze wilde.
De jongeman reikte zijn hand naar haar uit over de tafel. ‘Mijn naam is Mace,’ zei hij. Zijn stem klonk vriendelijk, maar ze betwijfelde hoe oprecht het was.
Met een strakke blik schudde ze hem de hand. ‘Scarlett.’ Ze liet zijn hand los en ging achterover zitten en sloeg haar armen over elkaar. Ze begreep niet goed wat er gaande was, terwijl de zenuwen nog altijd door haar aderen stroomden. Jarenlang had ze gevlucht voor deze plek, om nu te mogen ontdekken hoe gruwelijk het daadwerkelijk was.
‘Aangenaam. En, wat heeft Lily je allemaal al verteld?’
Hij wilde haar uit de tent lokken. Er heerste een strijd tussen het tweetal die haar niet op haar gemak stelde. Het was op dit moment moeilijk inschatten wie ze moest vertrouwen. Geen van beiden, schatte ze zo in. Het was misschien niet verstandig, maar ze wilde met geen van twee meegaan in hun manipulatieve spelletjes. ‘Alleen dat ik voor je moet uitkijken.’

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat Loué al had weten te ontfutselen wie Scarlett was en wat haar gave was, probeerde Mace daar een bevestiging van te zoeken. Een tatoeage die hem zou vertellen dat zijn vriendin het bij het juiste einde had. De huid die hij echter kon zien, was niet bedekt met verschillende lijnen. Dat betekende dat haar tatoeage zich op een plek bevond waar hij niet snel werd ontdekt. En als er al een tatoeage te zien was, dan was het nog maar de vraag of het een duidelijke representatie was van de gave. De tatoeages die hij door de jaren had gezien bij anderen, waren niet altijd representatief. Het kon ook een behoorlijk abstracte interpretatie zijn.
Hij had zich op een vriendelijke manier voorgesteld aan Scarlett. Hij zag in haar ogen dat ze twijfelde, dat ze niet wist in wat voor een situatie ze nu was beland en hoe ze daar het beste mee om zou kunnen gaan. Ze moest zich vast voelen als een prooi waar twee leeuwen publiekelijk om aan het vechten waren. Aan de manier waarop ze zich na de begroeting terugtrok en haar armen over elkaar sloeg, was te zien dat ze zich wilde distantiëren van de gehele situatie.
‘Dat is niet erg aardig van je, Lil. Iemand die net in de Arena is al meteen bang maken voor alles, zodat ze wel voor de veiligheid moet kiezen die jij zogenaamd te bieden hebt.’ Hij wist dat hij hier de slechterik was, in ieder geval in het verhaal van Lily. Zij had iets tegen hem en dat projecteerde ze op de nieuweling. Scarlett moest hem niet vertrouwen, kon maar beter bij hem uit de buurt blijven. Want dan zou ze veiliger zijn.
Voor hem maakte het niet uit of Lily haar nu wilde inpalmen. Ze mocht het proberen. Ze mocht hem zwart maken, alle slechte gebeurtenissen koppelen aan zijn aanwezigheid. Uiteindelijk wist hij wel wie hij was en wat een persoon aan hem kon hebben, en dat was meer dan wat iemand zoals Scarlett aan Lily kon hebben. Lily kon haar niet redden van de dood, terwijl zijn kansen op dat gebied toch een stuk groter waren.
‘Als je het niet erg vindt, Mace,’ sprak Lily op een koele toon, ‘was ik net bezig met mijn verhaal over de Arena en daar wil ik graag mee verder, zodat ik Scarlett alles kan vertellen wat ze moet weten.’
‘Oh, maar ik ben ook benieuwd naar wat je kan vertellen over deze plek.’ Mace zijn hand rijkte naar een vrije stoel om die naar achteren te trekken, maar Lily legde vliegensvlug haar hand rond de zitten en trok de stoel naar zich toe, waarna ze haar benen er op legde. Haar bruine ogen schitterden gevaarlijk en haar wenkbrauwen hadden een diepe frons. Alles aan haar lichaamshouding liet hem weten dat hij hier niet welkom was. In dat geval had hij bereikt wat hij wilde: hij had Lily eventjes kunnen stangen en daarmee laten zien dat ze behoorlijk gemakkelijk de kast op te jagen was.
‘Ik snap het al, je wil jóuw beeld van de Arena vertellen. Prima, dat is ook goed.’ Hij haalde langzaam zijn hand van de stoel die Lily zojuist had geclaimd. Hij richtte zich kort op Scarlett en liet zijn ogen nog eens goed over haar heen glijden. ‘Als ik jou was, zou ik overwegen om van Scarlett naar Scar te gaan, dat klinkt iets… Angstaanjagender.’
‘Dag, Mace,’ bracht Lily uit.
‘Dag, Lil,’ zei hij, met een brede grijns op zijn gezicht. Hij gaf een knikje naar de blonde vrouw. ‘Scarlett.’ Vervolgens liep hij terug naar Loué, die hem enkel hoofdschuddend aankeek.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Twee dagen waren verstreken. Met name de eerste dag was erg vermoeiend geweest. Niet alleen vanwege de strijd tussen Lily en Mace had een flinke indruk op haar gemaakt, maar ook de vele nieuwe gezichten. Ze had een kamer toegewezen gekregen met twee kamergenoten. Ofwel, geen privacy dus. Een van hen was net als zij een nieuweling, de ander zat er ondertussen al een tijdje. Het waren twee vrouwelijke mutanten, aangezien de overheid toch onderscheid wilde maken tussen mannen en vrouwen. De andere nieuweling was een stuk jonger dan zij was: net zestien. Het andere meisje was ongeveer van haar leeftijd, maar flink afstandelijk.
Het was het begin van de middag. Er stonden twee gevechten op de planning. Twee mensen die ze nog niet eerder voorbij had zien komen waren zich nu aan het klaarmaken voor de strijd. Op haar eerste dag was er ook een gevecht geweest en net als toen was ze van plan de strijd op het grote scherm te bekijken in de aula.
Het was er vol. Blijkbaar was het een soort traditie om met velen toe te kijken hoe anderen uitgemoord werden. Verderop zag ze Lily zitten, die lachend aan tafel zat met enkele jongeren. Hoewel Scarlett geen hekel had aan de vrouw, nam Scarlett haar ook niet in vertrouwen. De woorden van Mace waren niet onterecht geweest: ze speelde graag de moeder uit. De donkere vrouw had haar gezien en wenkte haar kort, maar Scarlett deed het af met een kort knikje ter begroeting. Vandaag was ze iets anders van plan.
Haar blik gleed over de mensenmassa, tot ze vond wie ze zocht. Nonchalant zat hij in zijn stoel, alsof hij niks te vrezen had in deze Arena. Sowieso was de sfeer niet grimmig, helemaal niet tijdens de wedstrijden. Doelbewust liep Scarlett op de tafel af, waar nog enkele anderen aan plaats hadden genomen. Ze herkende het meisje dat op de eerste dag bij hem had gezeten. Blijkbaar herkende ze haar ook en daar leek het meisje niet erg blij mee.
Eenmaal aangekomen bij de tafel schoof Scarlett de stoel naar achteren die naast Mace stond. ‘Ik hoop dat deze plek niet bezet is.’ Het was meer een opmerking dan een vraag. Ze wilde niet te twijfelend overkomen.
Geamuseerd trok Mace zijn wenkbrauw op toen hij zag dat ze naast hem was komen zitten. ‘Nu wel,’ zei hij met een bijna uitnodigende grijns. Hij wenkte naar de tafel van Lily. ‘Was er geen plek meer voor je?’
‘Wellicht,’ antwoordde ze, ‘maar ik had geen behoefte me bij hen aan te sluiten vandaag.’ Hoewel het er vlot uitkwam, koos Scarlett de woorden weloverwogen uit. Ze wierp een blik op het scherm. Het gevecht kon elk moment beginnen, maar voor nu waren de deuren gesloten.
‘Oh? Was haar introductie niet goed genoeg?’ Hij leek er enorm van te genieten dat Scarlett nu bij hem kwam zitten en daarmee Lily tegenwerkte. Hoewel Lily geen onprettig persoon was, was Scarlett van mening dat ze niet de eerste de beste persoon moest vertrouwen. Uiteindelijk was het die naïviteit die haar hier had gebracht. Die fout zou ze niet nog eens maken.
‘Jawel hoor. Ik ben er alleen nog niet over uit of ik jullie moet vertrouwen.’ Ze speelde open kaart, maar wilde ook duidelijk maken dat Mace de overwinning nog niet in handen had.
De anderen aan de tafel leken het gesprek half te volgen. Een nieuweling die hun groep binnendrong was waarschijnlijk iets wat voor opschudding zou zorgen. Helemaal als ze Lily mocht geloven wat betreft de reputatie van Mace.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het kijken naar een gevecht was voor Mace al voor een lange tijd een traditie. Hij zat bijna altijd in de kantine om het gevecht tot op de voet te volgen. Hij kon er extra van genieten als hij wist dat hij het had veroorzaakt. Er waren mensen die als straf een gevecht aan moesten gaan, omdat ze de regels hadden overtreden. Vaak was Mace degene die daarvoor had gezorgd. Soms wist hij zoveel invloed uit te oefenen dat hij iemand tegenover een sterke tegenstander kon zetten, simpelweg om er zeker van te zijn dat die persoon uit de Arena zou verdwijnen.
Het kon echter ook andersom. Als het iemand was die hij wat langer in leven wilde houden, dan zou hij er voor zorgen dat diegene een grotere kans had om te winnen. Dat was een aantal dagen geleden nog het geval geweest. Vandaag was er echter niks speciaals aan de hand. Mace kende de twee vechters wel, maar geen van hen was voor hem van waarde. Dat betekende dat dit gevecht voor hem enkel vermakelijk zou worden. Nu Scarlett er bij was komen zitten, was het nog net iets vermakelijker.
‘Eerlijkheid is een zwak iets,’ merkte Loué op, doelend op de woorden die Scarlett zojuist had uitgesproken. Loué wilde haar overduidelijk uitdagen, maar tegelijkertijd wilde ze haar ook minder laten voelen. De rest van de groep hield wijselijk hun mond, waarschijnlijk omdat ze wisten dat alleen de goede vriendin van Mace er mee weg kon komen om dit soort opmerkingen te maken. Mace wist echter dat hun oren op scherp stonden en dat ze alles van het gesprek mee wilde krijgen.
‘Let maar niet op Loué,’ sprak Mace tegen de blonde vrouw. ‘Die is gewoon chronisch chagrijnig, dat is een dingetje uit haar verleden,’ pestte hij haar. ‘Maar dat is heel eerlijk van je, Scarlett.’ Met die woorden bracht Mace het gesprek weer terug naar waarvoor Scarlett hier eigenlijk was gekomen. Er waren maar weinig mensen die hardop uit zouden spreken dat ze iemand we; of niet vertrouwden hier. De Arena was immers een gevoelige plek. Als je iemand te snel in vertrouwen nam, kon dat nog wel eens tegen je worden gebruikt. Als je de verkeerde persoon boos maakte of irriteerde, dan had je al snel een probleem. ‘En ook heel verstandig,’ voegde hij er na een korte pauze aan toe.
‘En ik zeg ook niet dat je mij zou moeten vertrouwen.’ Niet blindelings, in ieder geval. Ook Mace had een paar trucjes achter de hand. Er waren mensen die hem hadden willen verraden, die hem hadden willen ontmaskeren voor alles wat hij hier deed. Veel kanten hadden ze echter niet op gekund, aangezien er ook enkele bewakers waren die hij het één en ander had beloofd. Uiteindelijk won Mace. En degene die hem iets had willen aandoen, belandde binnen een paar dagen in de Arena in een gevecht waarvan hij er zeker zou zijn dat ze niet zouden winnen.
‘Maar je wil je keuzes afwegen, inschatten aan wie je het meeste hebt. Als je al besluit om toenadering te zoeken bij één van ons.’
‘Correct,’ zei Scarlett. ‘Maar zoals ik al zei, ik weet het nog niet.’
‘Ik ga je geen lijstje geven met redenen waarom je mij zou moeten vertrouwen.’ Zo graag wilde hij haar nu ook weer niet. Haar gave, met het vuur, klonk voor hem interessant en hij wist dat hij er zeker iets mee zou kunnen. Wellicht was ze een mutant die van vele zou winnen, ondanks dat ze er alles behalve sterk en zeker van haarzelf uitzag. Als dat het geval was, hield hij haar graag bij zich, zodat ze anderen uit de weg kon werken voor hem. Daarvoor zou hij haar echter eerst wel in actie moeten hebben gezien.
‘Niet?’ vroeg Scarlett, waarop Mace grinnikte en vervolgens zijn hoofd schudde. ‘Lily heeft je al verteld over mijn reputatie. Vraag rond, luister naar wat anderen over mij te zeggen hebben. Dan kom je vanzelf wel tot een conclusie.’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Op de een of andere manier wekte dat haar nieuwsgierigheid. Ze vertrouwde de situatie nog steeds niet, maar het feit dat hij haar aan het werk zette voelde natuurlijk. Het was logisch dat ze werk moest uitvoeren en ze niet een sterke bondgenoot in haar schoot geworpen kreeg. Het was haar nog altijd een raadsel waarom de twee hun aandacht op haar gevestigd hadden. Ze had geen beroemde achtergrond, noch was haar gave bekend. En zelfs als het al bekend was, was haar gave niet uitzonderlijk. Niet zoals die van hem, als ze de woorden van Lily mocht geloven. Die had haar verteld de Mace in staat was om mensen hun bloed te besturen.
‘Dat ga ik ook zeker doen,’ antwoordde Scarlett. Sowieso leek het haar verstandig om rond te vragen naar de rangorde hier. Het was duidelijk dat het meer dan alleen een gevangenschap was. Er heersten complotten en mensen hier leken elkaar het leven zuur te kunnen maken. ‘Maar, ik ben benieuwd naar jóuw verhaal over de Arena. Zijn er dingen die ik moet weten als nieuweling?’
Het was duidelijk dat ze hem amuseerde. Of dat positief was, wist ze niet. Wellicht zag hij haar als een onschuldig hertje, een hulpeloos schaapje, dat gered moest worden. Deels was dat zo. Ze had de eerste nacht amper geslapen en had flink lopen woelen in bed. Als ze eenmaal in slaap was, werd ze geteisterd door nachtmerries. Zenuwen gierden door haar lichaam wanneer de deelnemers van het gevecht bekend werden gemaakt. Vaak was dat enkele minuten vooraf, zodat de mutanten geen tijd meer hadden om zich erop voor te bereiden of eraan te ontkomen. Tot nu toe had nog geen van de nieuwelingen gevochten, maar lang zou het niet meer duren. Tot slot wist Scarlett mijn god niet hoe ze moest overleven in deze situatie. Het was een individuele strijd en waarschijnlijk was een solocarrière het meest verstandig. Toch konden een paar bondgenoten goed van pas komen. Het was niet voor niets dat deze jongeman mensen om zijn vinger wist te binden.
‘Je bent scherper dan je eruit ziet.’ Dat besloot ze maar als een compliment op te vatten. ‘Je snapt alleen wel dat ik niet zomaar informatie ga uitdelen. Ik zal je een gouden tip voor niks geven,’ Mace boog zich iets naar haar toe, ‘niks is hier gratis.’ Zijn stem klonk ineens een stuk zachter en daarmee intimiderend. De toon, de handeling en de daadwerkelijke woorden maakten haar zenuwachtig. Iets wat ze in alle macht probeerde te verbloemen voor de mensen aan de tafel, die duidelijk geïnteresseerd waren in het gesprek maar het zo goed mogelijk probeerden te verbergen.
Zijn ogen vernauwden zich iets, alsof hij recht in haar ziel kon kijken. Misschien kon hij dat wel. Godzijdank werd ze gered door de aankondiging van het gevecht. De eerste naam werd omgeroepen en de grote deur opende zich. ‘Als je het niet erg vindt wil ik nu graag naar het gevecht kijken,’ zei hij speels, wetende dat ze redelijk van haar stuk geslagen was. Hij rechtte zijn rug weer en richtte zijn gezicht tot het gesprek, al zag ze dat hij haar nog eenmalig vanuit zijn ooghoek bestudeerde. Niet dat ze haar ongemak liet merken. Ze leunde met haar onderarmen op de tafel en keek toe hoe de tweede deelnemer het veld opliep.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was een gevecht tussen twee mannen, ongeveer van dezelfde leeftijd. Ze waren nog niet boven de zestig, maar al zeker de vijftig gepasseerd. Het was Mace al opgevallen dat meer ouderen werden gekozen voor een gevecht, in verband met de drukte waar de Arena nu mee moest kampen. Oudere mutanten, zeker degenen die al een lang leven achter zich hadden, gaven het sneller op. Het was zelfs al een keer voorgekomen dat de winnaar ook dood neer was gevallen, omdat het teveel van hem had gevraagd. Het betekende echter niet dat mensen zoals Mace, die midden twintig waren, veilig waren van de gevechten. Er werden er immers ook meer gehouden. Geheel willekeurig was het echter ook niet, maar dat was wel wat de Arena iedereen probeerde voor te houden.
Zoals iedereen had ook Mace zijn ogen aan het beeld gekluisterd. Hij volgde het gevecht op de voet, om te zien wie van de twee mutanten er zou winnen. Er werd gejuicht in de zaal. Er was overduidelijk een favoriet. In ieder geval voor een groot deel van de mensen. Het kwam ook vaak genoeg voor dat er twee groepen tegenover elkaar stonden en er gevechten uitbraken in de Arena. Daar waren de bewakers dan snel genoeg bij en werden er een hoop straffen uitgedeeld. Diep van binnen hoopte Mace dat het ook zo zou gaan als het ooit zo ver zou komen dat hij tegen Lily zou vechten. Dat er naast hun gevecht, ook nog mensen op elkaar afvlogen in de kantine van de Arena.
Het gevecht eindigde naar nog geen tien minuten. Eén van de mannen had de ander overmeesterd. Een spannend gevecht was het niet geweest. Toen Mace zich weer naar de tafel draaide, zag hij dat Scarlett er nog steeds zat. Ze leek haar gezicht neutraal te willen houden, maar aan haar blik te zien, had ze iets te zeggen.
‘Wat is jouw prijs?’ De vraag van Scarlett kwam onverwacht, waardoor Mace enkele seconden na moest denken over het antwoord. In eerste instantie dacht hij dat ze het had over de prijs voor de winnaar van het gevecht. De winnaar moest blij zijn dat hij nog leefde, dat hij weer een aantal weken veilig was voor een volgend gevecht. En daarnaast ook de gewonnen punten, waarmee het leven in de Arena iets gemakkelijker zou worden gemaakt en het leiden zou worden verwacht. Dat was echter niet wat Scarlett bedoelde. Zij vroeg wat Mace van haar wilde, in ruil voor wat hij haar zou kunnen bieden.
‘Ik heb geen vaste prijs. Het ligt meer aan jouw waarde,’ bracht hij uit, met een lichte grijns op zijn gezicht. Het lag aan haar gave. Als ze enkel een paar vlammetjes uit haar vingertoppen kon schieten, dan zou hij er snel klaar mee zijn. Er waren wel meerderen die dat konden. Als ze echter een zee aan vuur kon creëren en er vormen mee kon maken, dan zou zijn interesse al een stuk hoger liggen.
Scarlett trok haar wenkbrauwen op en keek hem met een blik aan die hij niet anders kon omschrijven dan dat ze het een hele vreemde opmerking vond, waardoor hij snapte dat ze zijn woorden anders op had gevat dan dat hij ze had bedoeld. Als zou hij zeker geen nee zeggen tegen een avond met haar in bed. Ze zag eruit alsof ze wel het één en ander wist. Dat was nu echter niet waar hij op doelde.
‘Je gave,’ verduidelijkte hij. ‘Maar ik waardeer de manier waarop jouw gedachten werken, Scarlett.’
‘Scar.’ Ze corrigeerde hem. Hij had zelf gesuggereerd dat ze op die manier aan kon worden gesproken en dat het haar iets serieuzer over liet komen dan het blonde poppetje dat haar uiterlijk haar voor liet doen. Scarlett kwam overeind van de tafel en draaide zich zonder een woord te zeggen om, waarna ze weg liep.
De tafel bleef stil, tot het gelach van Loué alles doorbrak.
‘Dat gezicht van haar toen ze dacht dat je doelde op seks, was echt hilarisch.’ Loué lachte, zelfs zo hard dat ze haar armen om haar buik legde en voorover boog. Mace schudde enkel zijn hoofd en liet Loué haar lol hebben. Scarlett had nu misschien nog de verkeerde ideeën, maar die zou hij nog wel kunnen veranderen als hij dat zelf zou willen. Dat was nu echter, nog, niet aan de orde.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Dit was het einde.
Ze was doodsbang. Haar gave was krachtig, maar dat was geen garantie tot de overwinning. Haar moeder was ook sterk geweest, maar haar emoties hadden haar geblokkeerd waardoor ze overleed. Wat als haar hetzelfde stond te wachten?
De lift duurde een eeuwigheid. De ondergrondse gevangenis voor de mutanten was erg diep gelegen, zodat een aanval van buitenaf praktisch onmogelijk was. Men stond sowieso enkele minuten in de lift, al voelde die minuten nu verschrikkelijk lang aan.
Haar polsen waren vastgeketend en haar onderarm werd vastgehouden door een bewaker. Godzijdank had ze de bewaker die haar had opgepakt niet weer hoeven zien. Het liefst zou ze hem laten merken hoe hij haar leven verwoest had. Hopelijk kreeg ze daar nog een kans voor.
Een vrolijk pingelend geluid duidde aan dat de lift op de juiste bestemming was. Met een ruw zetje duwde de bewaker haar door de gang. Alle gangen leken hetzelfde: wit en steriel. Ze stopten bij een goed beveiligde deur. De bewakers moest zowel een vingerscan doen als een irisscan voor de deur opende. De ruimte waar ze in terecht kwam was een stuk donkerder en groter dan de deur deed verwachten. Aan de andere kant was een enorme deur te zien, die ze herkende als de deur van de Arena. Voor de deur stond een metalen constructie, als een soort kooi. Gek genoeg was dat niet wat haar aandacht trok. Tientallen wapens hingen aan lange muren aan de zijkant. Speren, zwaarden, dolken, hakmessen, knuppels, maar ook verschillende soorten bogen met pijlen. Onder elk wapen stond een nummer geschreven. Sommigen hadden hetzelfde nummer. De een hoger dan de ander.
‘Jammer dat je geen punten te besteden hebt,’ sprak de bewaker. Hij gaf haar een zetje en bracht haar naar de metalen constructie. Pas toen de ijzeren deur achter haar dichtviel, werden haar ketens ontgrendeld. Het zware metaal van de ketens viel op de grond en kort wreef Scarlett over haar polsen.
Haar handen trilden lichtjes. Dit was het moment om haarzelf te bewijzen. Vandaag zou iedereen kunnen zien wat voor vuur er in haar leefde, letterlijk. Ze had een grijze tanktop aan, die haar tatoeage compleet bedekte. Het was niet nodig dat mensen wisten wat de aard van haar tatoeage was. Die dag zou nog komen, nam ze haarzelf voor.
De deur ging kreunend open en even werd Scarlett verblind door het felle licht. Ze ademde diep in. Ze moest sterk blijven. Ze moest dit overleven. Er waren mensen thuis die haar eerste gevecht zouden volgen. Ze wilde hen niet teleurstellen.
Met zoveel moed als ze in zich had stapte ze vooruit. Haar tegenstander stond al aan de overkant. Zoals bij Lily waren zijn tatoeages ook duidelijk zichtbaar. Zowel op zijn armen als in zijn nek. Helaas stond hij te ver weg om goed te kunnen onderscheiden wat de tekeningen waren. Hij zag er flink gespierd uit, bijna twee meter lang. Ze wist op wie het geld ingezet zou worden nu. Zij zag eruit als een bang muisje, terwijl hij stevig op twee benen stond en haar met een moordlustige blik aankeek.
Terwijl hun namen werden opgeroepen, veranderde hun omgeving. De grond onder haar was van beton, met hier en daar een scheur in de oppervlakte. Om haar heen stonden tientallen verwoeste auto’s, opgestapeld tot enorme torens. Een auto-stortplaats. Dit werd interessant.
De gong luidde en er vormde zich een knoop in haar maag.
De man, Jordy heette hij blijkbaar, kwam direct in actie. Hij verschoof zijn voeten iets, zodat hij stevig op de grond stond en bracht zijn armen omhoog alsof hij gewicht aan het heffen was. Met zijn beweging kwamen er twee auto’s kreunend de lucht in.
Fucking hel. Telekinese.
Voor een korte drie seconden stond ze aan de grond genageld. Ze had hier geen tijd voor. Ze moest vechten voor haar veiligheid. Dit was het moment om te laten zien wat ze in zich had. Nu, of nooit.
Scarlett begon op hem af te rennen. Een van de auto’s kwam uit de lucht vallen en met een snelle duikvlucht wist Scarlett hieraan te ontkomen. Het voordeel van het grote gewicht van de auto’s was dat de man meer moeite leek te hebben met het bewegen van de voorwerpen. Scarlett kwam nog wat dichterbij, maar wachtte met haar eigen aanval tot de laatste auto’s ook uit de lucht verdwenen was. Ze was op slechts tien meter afstand toen het tweede voortuig omlaag kwam. Ze maakte een koprol en kon zo onder de auto vandaan komen. Ze eindigde op haar hurken en was nu dichtbij genoeg om haar aanval in te kunnen zitten. Haar handen begonnen te tintelen en vuur begon aan haar huid te likken alsof het niks was. Ze bracht haar handen naar elkaar toe, waardoor eer een flinke vuurbal ontstond tussen haar handen. In een snelle beweging duwde ze haar handen vooruit, waardoor er een vlammenzee vooruit schoot. De man wist net weg te duiken. Niet dat ze hem daarmee zou laten wegkomen.
Scarlett kwam overeind en rende hem achterna, terwijl ze haar handen verschillende keren vooruit gooide. Kleine vuurballen vlogen in de rondte. Als een kat en muis renden ze door de verschillende gangen heen die gecreëerd werden door de rijen aan auto’s. De man kreunde luidkeels toen een van de vuurballen hem raakte. Hij dook nog net achter een hoekje. Ze moest meer uit de kast trekken. Ze had meer in zich, maar ze wilde haar controle niet verliezen.
Abrupt kwam ze tot stilstand. Jordy stond haar een paar meter verderop op te wachten. Om hem heen vlogen verschillende kleine, maar scherpe voorwerpen schroot in de lucht. Hij schreeuwde het uit terwijl hij zijn zelfgecreëerde wapens op haar afstuurde.
In haar vrije jaren had Scarlett niet stilgezeten. Ze had haarzelf getraind in conditie en kracht. Iets wat nu goed van pas kwam. Hoewel het niet moeiteloos ging, wist ze de meeste voorwerpen te ontwijken, al kon ze een enkele klap of snee niet voorkomen. Iets wat leek op een uitlaat kwam met een harde klap tegen haar buik en even klapte ze voorover. Een pijnlijke steek ging door haar zij. Toen ze opkeek zag ze dat man grijnsde. Hij kon zijn overwinning al bijna vastpakken. Bijna.
Scarlett rechtte haar rug. De vlammen op haar handen werden groter. Ditmaal was zij degene die een kreet losliet, terwijl ze haar handen opzij gooide. Toen ze haar ogen opende stond de hele omgeving in de vlam. De vlammenzee om hem heen leek de man flink te verontrusten. Zijn grijns was verdwenen en wat angstvallig zette hij een stap achteruit. Een afstand die Scarlett verkleinde door een stap vooruit te zetten. En toen kwam ze in actie. Ze begon verschillende bewegingen te maken, die leken op een soort dans uit een vechtsport. Vlammen van vele soorten en vormen werden op de man afgevuurd en het lukte hem niet om tussendoor zijn concentratie te herpakken en een tegenaanval te plannen. In haar vuurdans was ze dichterbij gekomen, tot ze voor zijn neus stond. Hij zag er doodsbenauwd uit, leek in staat om haar te smeken om te stoppen, maar ze wisten beiden dat dat geen optie was.
Nog voor ze er een tweede keer over na kon denken, stootte ze haar vuist vooruit en werd zijn gezicht bedolven onder een vuurstraal.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was Scarlett haar eerste gevecht. Goed.
Dit betekende dat Mace meer inzicht zou kunnen krijgen in wat ze kon. Hij had Loué het nog verder willen laten uitzoeken, maar dat had ze geweigerd. Ondanks dat hij de jongere vrouw een hoop kon laten doen, had ze altijd een duidelijke grens en ze leek niet van plan te zijn geweest om zich nog meer te focussen op Scarlett. Daardoor had Mace zelf rond moeten snuffelen in de dossiers die bij werden gehouden door de bewakers. Iedere mutant werd immers geregistreerd, dus zij ook.
Axel, de bewaker die hij het meeste vertrouwde, had hem naar de ruimte weten te loodsen waar de dossiers bewaard werden. Gelukkig voor Mace was het ondertussen allemaal gedigitaliseerd. Zijn dossier lag echter nog ergens op papier n één van de kasten. Scarlett had hij echter zo gevonden in de computer die er had gestaan en daar had hij uitgebreid over haar kunnen lezen. Haar achternaam was Meadows, ze was tweeëntwintig jaar oud. Haar gave bestond met name uit het sturen van vuur. Dat laatste was geen nieuwe informatie voor hem geweest, maar hij had zich voor het eerst gerealiseerd dat ze zijn tegenpool was, aangezien hij de kracht had om water te sturen.
Hoe Scarlett de Arena binnen was gekomen, had Mace doen laten lagen. De bewaker vertelde in het verslag uitgebreid over hoe hij haar had verleid en haar had overmeesterd. Ze hadden elkaar ontmoet in een bar en volgens de bewaker was hij er met enkele complimenten in geslaagd om Scarlett zodanig te verleiden dat ze met hem mee was gegaan en er geen twijfels over had gehad. Nu was ze hier.
Mace had alles kunnen doornemen en hij was nog op tijd terug geweest in de kantine om het gevecht op de voet te volgen. Hij had een plek achterin uitgekozen. Afhankelijk van de uitslag van het gevecht, zou hij Scarlett kunnen opzoeken.
Scarlett verbaasde iedereen in de kantine met haar krachten. Ze schoot vuur alsof het niets was en ze was snel. Ze leek de vliegende auto’s te kunnen ontwijken en zodra haar tegenstander, Jordy, had opgemerkt hoe sterk haar gave zich al had ontwikkeld, had hij het op een rennen gezet. Mace was erg tevreden over wat hij zag. Ze was sterk en ze had het in zich om te vechten, om te winnen. Dat betekende dat hij haar kon gebruiken. Hij had geluk dat hij al enkele interesse in haar had getoond voordat ze had gevochten en hij hoopte dat ze zich dat zou herinneren.
Scarlett had gewonnen. De bewakers zouden haar weer mee terug nemen naar de kantine. Mace rende echter niet naar de deuren, zoals sommigen dat deden. Hij wachtte de minuten af, net zolang totdat hij de deuren zag openen en Scarlett door twee bewakers naar binnen werd begeleid. Ondanks dat ze met applaus werd ontvangen, vatte Mace het op alsof ze er niks van wilde weten. Ze liep door de menigte heen naar de andere gang, daar waar ze veilig naar haar kamer zou kunnen gaan.
‘Je hebt goed gevochten.’ Ze schrok van zijn stem, maar haar schouders zakten langzaam naar beneden. Alsof het besef dat hij het was, haar overviel. Ze draaide zich om. Haar lichaam zat onder zwarte vegen en as. Bloed had zich door de stof van haar kleding heen geduwd: ze had een wond in haar zij. Hier en daar zaten nog wat schrammen op haar armen en knieën. Haar kleding was gehavend door het gevecht en in haar ogen stond de blik die iedere mutant had als ze voor het eerst een gevecht hadden overleefd: het besef dat ze een ander hadden vermoord.
‘Wat dacht je ervan om een stuk te lopen? Ik weet waar het rustig is, zodat je niemand onder ogen hoeft te komen en ik zal je afzetten bij de eerste hulp, zodat ze je op kunnen lappen. Ik ken iemand daar.’ Het was wel gebruikelijk dat de mutant die had gewonnen, werd geholpen aan zijn of haar wonden. Het was er echter druk, zeker voor de mutanten die voor een langere tijd schade hadden opgelopen. Mace wist echter wel aan wie hij het moest vragen, zodat Scarlett snel zou worden geholpen.
Scarlett keek hem twijfelend aan, maar uiteindelijk knikte ze. ‘Oké, laten we lopen.’
‘Ik dacht al dat je daar voor zou gaan.’ Hij moest een grijns onderdrukken. Hij gebaarde naar de gang richting de eerste hulp. Zodra ze uit het zicht van de bewakers waren, begon hij te praten: ‘Een paar dagen geleden vroeg je me naar mijn verhaal over de Arena. Wat heb ik je toen gezged?’
‘Dat ik rond moest vragen, waarop ik zei dat ik dat zeker zou gaan doen.’
‘En?’ vroeg Mace nieuwsgierig. ‘Wat voor een horror verhalen heb je gehoord over Mace Peerage? De mutant van de onderwereld, de baas die het voor het zeggen heeft?’ Er zat een toon van zelfspot in zijn woorden. Hij wist hoe iemand zoals Lily over hem sprak, hoe anderen hem zagen. Hij vroeg zich af bij wie Scarlett allemaal was geweest en wat ze precies over hem hadden verteld.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het liefst was ze alleen. Ze had haarzelf willen opsluiten in haar kamer om te doen wat ze sinds haar aankomst nog niet had kunnen doen: janken. Janken tot het pijn deed. Ze had totaal niet zitten wachten op gezelschap, helemaal niet op de jongeman die haar blijkbaar gevolgd was. Het werd haar steeds duidelijker dat hij een machtsspelletje speelde. Hij was hier niet om zijn sympathie te tonen, maar omdat hij er zelf winst uit kon halen. Toch klonk zijn aanbod niet verkeerd. Niet alleen deden haar verwondingen meer pijn dan ze liet blijken, een plek waar ze niemand onder ogen hoefde te komen was op dit moment zeer aanlokkelijk.
Hoewel het niet het onderwerp was dat haar voorkeur had, was het best prettig om haar gedachten even op iets anders te zetten dan wat er zojuist gebeurd was. Ze had geen behoefte om haar angsten en schuldgevoelens met hem te delen. In een flits zag ze zijn smeulende gezicht voor zich, of nou ja, wat ervan over was.
Scarlett knipperde met haar ogen en richtte haar blik op de grond. Normaal gesproken zou ze hebben gelachen op zijn zelfspot, of zou ze er een grap achteraan hebben gegooid. Nu was ze daarvoor niet in de stemming. ‘Onder andere,’ zei ze. ‘Er waren wat mensen, zoals Lily, die je openlijk haten en niet bang zijn voor je spelletjes. Anderen vinden je een toffe peer.’ Het viel echter te betwijfelen hoe oprecht die mening was. Er waren genoeg mensen die ontzag voor hem hadden of hem misschien zelfs vreesden. Haar kamergenootje was daar een van. Ze sprak niet slecht over hem, noch goed. Ze leek haar woorden bewust gekozen te hebben, alsof ze bang was voor de consequenties die een verkeerde woordkeuze kon hebben. ‘Je hebt een redelijke reputatie opgebouwd hier.’
De donkerharige jongen knikte bedachtzaam. Haar antwoord leek hem niet te verbazen. ‘En, wat denk jij?’
Hij was in elk geval recht voor zijn raap. Scarlett kon een zucht niet onderdrukken. ‘Ik weet het niet,’ constateerde ze. Op dit moment was zijn gezelschap een prettige afleiding en tegelijkertijd was er een stem die haar vertelde dat het slechts een act was. ‘Om eerlijk te zijn…’ Scarlett stopte met lopen en legde haar hand iets boven haar zij, alsof dat de stekende pijn zou doen stoppen. Opnieuw hoorde ze het gejuich van het publiek toen de omgeving om haar heen terug veranderde naar de strijdarena en de jongen levenloos op de grond neerviel. Ze had de behoefte om op de grond neer te zakken als een dramaqueen en getroost te worden. Scarlett besefte zich echter dat Mace misbruik kon maken van die situatie en met moeite wist ze haarzelf bij elkaar op te rapen. ‘Om eerlijk te zijn weet ik niet in hoeverre je te vertrouwen bent,’ maakte ze haar zin af. ‘Je hebt veel macht in handen.’
Mace liet zijn blik over haar heen glijden. ‘Als je wilt kunnen we even pauzeren.’
Scarlett keek hem met een bijna vurige blik aan. ‘Ik hoef je medelijden niet.’ Ze begon stug verder te lopen. Haar vermoeidheid, de pijn en het feit dat ze op instorten stond, zorgde ervoor dat ze flink geprikkeld was. ‘Ik weet dat je me kunt helpen en dat je mijn tijd hier in de Arena een stuk makkelijker kunt maken, maar het is zoals je zelf al zei: niks is hier gratis. Ik weet niet wat je prijs is en wat je van me wilt, maar ik vraag me af of het dat waard is en of ik niet elk moment verraden kan worden.’ Het was wellicht onverstandig om zo open kaart te spelen, maar op dit moment was Scarlett niet in staat om haar acties goed te doordenken.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld