Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Until I bleed out

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:

WARNING; geweld enz
niet reageren als lezer zijnde aub

ft.

Aviana 'Avi' Devon Padilla ~ 26 years old

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:

Brandon Shaw - 32

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Het matte schijnsel van de bebouwing reikte tot dertig meter boven de daken en de verlichte druppels vormden tezamen een wazige stolp over het domein. Het had geregend die middag, - en zoals het toen in menigte neerkwam, zo scheen de maan nu; ongenadig en baatzuchtig.
Brandon bewandelde de autoweg met trage passen. Hij hoorde de vogels in de lucht dansen en de bladeren van de bomen in de wind ritselen, - en wanneer hij goed luisterde, kon hij de doden horen huilen.
Hij was uitgerust met een cargobroek, t-shirt en wandelschoenen. Op zijn rug; een trekkersrugzak, die vol zat met water, onbederfelijk eten, medicaties, verband- en ontsmettingsmiddelen en dagelijkse benodigdheden, zoals batterijen, lucifers en messen, maar ook chemicaliën (waterstofchloride) en een vuurwapen, - alhoewel hij de voorkeur gaf aan handgemaakte wapens. IJspriemen en messen waren geluidloos ten tijden van een gevecht. Pistolen en geweren, ongeacht of zij van een geluiddemper waren voorzien of niet, waren dit allesbehalve. Gebruik van een vuurwapen maakte om die reden dat meer levende doden zijn kant opkwamen, terwijl hij dit juist wilde vermijden. Dat pistool en die chemicaliën had hij dan ook alleen bij zich wanneer hij niets anders had dan die twee strijdmiddelen.
Hij was het meest weg van zijn ijspriem. Die had hij enkele maanden geleden gemaakt door een simpele schroevendraaier te nemen en het hoofd in een dunne, scherpe punt te laten vallen. Het enige nadeel was de grootte van het wapen. Hij was niet meer dan tien centimeter lang, dus van een afstand had hij er vrijwel niets aan.

Het licht van de maan scheen op de wegen en op de tekst van het verfrommelde papiertje dat hij in zijn handen hield. Hij las de woorden aandachtig, - en vervolgde ondertussen zijn weg naar het tankstation enkele honderden meters verderop.

REMEMBER;

1. Organize before they rise.
2. They feel no fear, why should you?
3. Use your head, cut off theirs.
4. Blades don’t need reloading.
5. Ideal protection = tight clothes, short hair.
6. Get up the staircase, then destroy it.
7. Get out of the car, get on the bike.
8. Keep moving, keep low, keep alert.
9. No place is safe, only safer.
10. The zombies may be gone but the threat lives on.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Onschuldig. Zo stond ze er bij, gepaard aan het dode lijk dat voor haar lichaam neergevallen was. Het rode bloedspoor rondom het levenloze zombielichaam was haar niet ontgaan. Het scheelde niet veel of haar lichaam lag in dezelfde toestand op die plek. Milliliters bloed bedekte de stenen straattegels, gepaard met het zure regenwater wat het een beetje waterig maakte. Het was allesbehalve een fraai zicht.
"Please be careful, Avi. You weren't watching." Kyle keek haar lichtelijk streng aan, hopend dat zijn boodschap duidelijk was. Aviana wist dat hij gelijk had, maar het hongerige gevoel had de overhand genomen en ervoor gezorgd dat ze onoplettend een muesli-reep uit de automaat had genomen. Zonder schaamte had ze de reep van het plastic er omheen ontdaan en nam ze een gretige hap.
"I will, Kyle. A girl has to eat whenever she has to eat," grapte Aviana nadat ze haar mond had leeggegeten. Ze wist dat het een slecht moment was om grapjes te maken, desalniettemin was dat haar manier van doen. Het zien van Kyle's draaiende ogen weerspiegelde het feit dat hij haar humor niet kon waarderen.
Een zuchtje frisse wind had haar haren door de wind doen wapperen. Het veroorzaakte een rilling over haar volledige lichaam. Middernacht was allang gepasseerd en het tankstation waar ze zich bevonden was verlaten. Het gaf haar een onveilig gevoel; ze wist dat verlaten niet betekende dat er geen gevaar op de loer lag. "We need to find a place to rest, it's late," meldde ze. Kyle had knikkend ingestemd, zijn rugzak gevuld met enkele wapens weer op zijn rug gehangen. Alvorens ze de kans kregen om de locatie te verlaten, werd de rust verstoord door het akelige gegrom, geproduceerd door een stel mismaakte schepsels.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij was nu tientallen meters verwijderd van de benzinepomp. In het licht dat het station haar omstreek bood, kon hij twee gedaantes ontwaren die naast een automaat met elkaar in gesprek waren. Hij zag hen opstaan en dacht, ‘die twee zijn weg voordat ik er ben’, maar liet die gedachte varen toen hij hen plotseling zag stoppen met lopen. Hij zuchtte. Al dagen had hij geen goede nachtrust gehad en nu hij dag eindelijk eens goed te kunnen uitrusten, liep hij twee individuen tegen het lijf. Doorgaans had hij geen problemen met nieuwe ontmoetingen, maar in tijden van een apocalypse kon elke samenkomst weleens dodelijk zijn. Je hoefde nog geen woord uit te spreken en geen hand op te steken of anderen kregen al de indruk dat je een gevaar vormde voor hun welzijn. Buitendien liepen er genoeg waanzinnigen rond die hun eigen soort beetje bij beetje uitmoordden, omdat zij anders niet weten hoe zij aan levensmiddelen en wapens moesten zien te komen. Dit was geen wereld waar Brandon een onderdeel van wilde zijn. Hij had echter geen keus, - hij had de moed niet in zich om aan suïcide te doen. Hij had zich maar aan de illusie vastgegrepen dat het er in de toekomst veel kleurrijker uit zou zien dan nu.
Brandon stond op het punt zich om te draaien toen hij het welbekende geluid van levende doden hoorde. Waar kwamen zij vandaan? Hij luisterde aandachtig. Het gehuil voer weg naar het oosten, daar waar het tankstation zich bevond. De zombies waren dus niet op zoek naar hem, want hij liep richting het noorden, - en was van plan om weer terug te keren naar waar hij eerder die nacht was, richting het zuiden.
Het duurde even voordat de twee onbekenden zijn gedachtegang omstrengelden. Hij kon hen de rug toekeren en contact met ondode lichamen mijden, - maar die acties hoorden niet bij de persoon die hij was. Hij was te bereidwillig en empathisch om mensen in nood niet bij te staan. Althans, ‘nood’ is nogal een groot woord. Brandon ging er altijd vanuit dat alle burgers, ook de beste militairen, niet in staat waren om zichzelf in veiligheid te brengen wanneer zij in een handgemeen belandden. Hij was dus niet alleen te bereidwillig en empathisch, maar ook te beschermend.
Hij draaide zich opnieuw om en zette het ditmaal op een rennen. De bijl die hij al die tijd lusteloos naast zijn lichaam had laten bungelen, hield hij tijdens het rennen dicht bij zijn borstkas. Mocht hij onderweg al een lichaam tegenkomen, dan kon hij zonder moeite meteen uithalen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Aviana had even rondom zich gekeken om te zien waar het schepsel vandaan kwam. Het was lastig te zien, het tankstation was omsingeld door een mistige waas. Enkele silhouetten waren zichtbaar, maar het was lastig om de afstand in te schatten. Het tweetal stond rug tegen rug, afwachtend tot de zombies hen wat meer naderde om vervolgens in de aanval te gaan. "Give me a weapon," vroeg ze aan Kyle, sinds slechts hij wapens op zak had.
"You're a girl, I'll fix this. Just run away or something," was het antwoord dat Kyle haar te bieden had en haar met haar ogen deed rollen. Seksistische opmerkingen waren iets dat ze sterk verachtte, zeker ten tijden van een apocalyps.
"Give me a fucking weapon Kyle or I will personally feed you to this ugly creatures," snauwde ze. Tengevolge kreeg ze een Z-wacker in haar rechterhand geduwd; een honkbalknuppel waaraan scherpe, ijzeren pinnen bevestigd waren. Het was alles behalve haar favoriete wapen, maar tijd om daarover te zeuren had ze niet. Alvorens Aviana de kans kreeg om het strijdtuig beter vast te nemen of op zijn minst haar grip te versterken, moest ze zo snel mogelijk uithalen om het monsterlijk wezen de hersenen in te slaan. Slechts enkele centimeters vormde een barrière tussen Avi en de grommende zombie, klaar om haar levend op te vreten. "Not today, motherfucker," snauwde ze en zonder nadenken sloeg ze het mormel genadeloos op het hoofd. Als een malle ging ze te werk en hier en daar had een zacht kreuntje, wegens vermoeidheid en de kracht die ze moest zetten, haar lippen verlaten. Pas enkele slagen later kon ze zorgeloos het lichaam laten voor wat het was, wetende dat het onmogelijk weer rechtop zou komen. De stilte achter haar liet haar denken dat de kust veilig was en had haar doen omdraaien, zoekend naar haar compagnon. Echter het enige wat ze mocht aanschouwen was het roerloos op de grond liggende lichaam van Kyle, wiens lichaam vernietigd was door enkele tandafdrukken.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Binnen een minuut was hij daar, op het tankstation dat toen ineens het slachtoffer was van een vechtpartij. Hij nam zijn omgeving in zich op. De levende doden die als een treintje de drassige grond inruilden voor het gesteente waar de benzinepomp op stond gestationeerd, - waren aan zijn lot overgelaten. Hij ging er wel vanuit dat de twee gedaantes de rest, die het tankstation al eerder hadden betreed, moeiteloos konden uitschakelen.
Waar de vier lichamen eerst nog naar het westen liepen, liepen ze nu zijn kant op. Hij had zijn bijl in zijn handen en stond met benen gespreid te wachten totdat hij het eerste lichaam kon neerhalen. Bloedspetters belandden na de klap op zijn kleren. Hij haalde een tweede, derde en vierde keer uit en stopte toen weer met moorden. Vluchtig keek hij toen om zich heen, maar in hoeverre hij met de ogen kon waarnemen, naderden geen lichamen meer het tankstation. Althans, geen lichamen die hem in minder dan dertig seconden konden bestormen. Enkele honderden meters van hem verwijderd, kwamen meer lichamen zijn kant op. Hij moest hier weg.
Hij rende naar de voorzijde van de benzinepomp, daar waar hij enkele minuten geleden de twee gedaantes nog zag staan, - en één stond er nog, bijna op dezelfde plek als toen, en de ander was weg. Of weg, - weg kon hij het niet noemen. Bij hun samenkomst had hij direct opgemerkt dat het lichaam voor haar neus haar volledige aandacht had. Het was geen ‘dood’ lichaam zoals hij dat daarnet meerdere keren om het leven had gebracht. Het leefde nog en het murmelde wat, maar meer dan dat niet. Hij nam aan dat, dat lichaam, haar kameraad moest zijn geweest.
Hij kwam oplettend dichterbij. ‘You and I need to run. Now.’

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Doodstil. Niks anders viel over Kyle's vernietigde lichaam te vertellen. De miezer maakte dat haar haren klammig en pluizig werden en dat het bloed beetje bij beetje van haar lichaam gewassen werd. Een diepe zucht was het enige dat Aviana wist uit te brengen. Enerzijds uit opluchting dat het vermoeide gevecht voorbij was, anderzijds uit frustratie en paniek omdat ze niet wist waarheen ze moest zonder hem. Oriëntatie was geen van haar sterkste kanten en de weg terug vinden naar de rest van haar groepje zou moeizaam gaan zonder Kyle. Voor even had ze naast zijn lichaam gehurkt gezeten, een poging gedaan om hem te ontwaken, zonder nut. Ze wist dat zijn geest het lichaam verlaten had en hij wellicht in een mum van tijd zou transformeren tot een zombie. Langzaamaan stond ze weer op, niet wetende waarom ze op het plaats delict bleef staan. Vermoedelijk had woede en haat voor de miserabele monsters haar angst overwonnen. "Goddamnit," mompelde ze nog.
Aviana's oplettendheid werd echter weggetrokken toen een man haar richting kwam uitgerend. Onoplettend was ze geweest voor het dode lichaam van Kyle dat roerloos voor haar voeten lag. Dat was wat zij dacht alleszins. Haar aandacht was gevestigd op de onbekende persoon die op haar af kwam. Druppels bloed waren hem niet gespaard gebleven, evenals enkele waterdruppels die vanaf zijn warrige haren naar beneden over zijn gezicht gleden en vervolgend de grond bereikten. Haar blik verraadde haar verwardheid toen hij haar verzocht om te rennen. Aviana was teveel met de obscure verschijning bezig geweest om het gegrom achter haar te beseffen. Desalniettemin draaide ze zich toch om, richting het lichaam van Kyle. Ze had over het hoofd gezien dat hij enkele minuten geleden gebeten werd door één van de wezens met een gruwelijke transformatie tot een zombie, waarin ze het postuur van haar vriend niet eens meer herkennen kon, als gevolg. Zonder een woord te verspillen zette ze het op rennen, zo snel als ze kon.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij rende en rende, totdat de maan stopte met schijnen en de schuur hem bescherming bood van de regen die minutenlang zijn lichaam martelde. Met gehijg en gehaast sloot hij de deur achter hen. Daarmee sloot hij de regendruppels buiten, maar creëerde hij ook een akelige sfeer. Het was er nu nog donkerder.
In de hoek van de berging had hij een omgevallen kaars zien liggen. Hij liep hier naartoe, raapte hem op en brandde hem nadat hij zijn lucifers uit zijn rugzak had gehaald. Licht. Warmte. Niet veel, van allebei niet, maar hij nam genoegen met het kleine beetje dat hij krijgen kon.
Hij keek de schuur rond en, toen hij besloten had dat er daarbinnen geen gevaar schuilde, zette hij de kaars neer op de grond. Al die tijd was hij stil geweest. Er waren genoeg momenten geweest waarop hij haar wat zeggen kon, ook tijdens het rennen door, maar er viel niets te zeggen. Ook niet dat het hem speet of dat hij met haar meeleefde, want die woorden hadden in minder dan acht maanden tijd hun betekenis verloren.
Hij pakte zijn rugtas beet en haalde water in een drinkbeker tevoorschijn.
‘Do you want something to eat or drink?’

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De omgeving raasde aan haar voorbij, zo snel ging ze. Aviana had de jongeman gevolgd. Vermoedelijk waren geen van zijn bedoelingen met haar kwaadaardig en was het enigszins veilig in zijn buurt. Het was een risicovolle gedachtegang, dat wel, maar het was laat en ze had rust nodig. Daarnevens had hij haar gewaarschuwd en verzocht te rennen. Dat was voor haar voor eventjes genoeg om te weten dat hij niet in de stemming was voor vijandigheid.
Merkwaardig. Dat was hoe Aviana zich voelde. Enerzijds was ze ontzettend uitgeput van de lange dag die ze achter de rug had in combinatie met het sprinten om de onbekende man bij te houden. Anderzijds voelde ze zich juist energiek. Haar benen bewogen voort zonder dat ze een greintje moeite moest doen, maar toch was haar adem getransformeerd naar een oncontroleerbaar gehijg. Haar vermoeidheid was in tegenspraak met de adrenaline die in teugen door haar aderen gierde.
Alvorens ze het doorkreeg waren ze aangekomen bij een soort krakkemikkige schuur. Het hout had, voor zover ze het kon zien in het donkerte van de nacht, zijn beste tijd gekend. Bescherming bieden zou het echter wel, voor de resterende uren van de nacht dan toch.
"Ehm, something to drink would be nice," antwoordde Aviana. Ze had hem even aangekeken, maar haar blik wendde al snel weer af naar de omgeving. "I'm Aviana by the way," stelde ze zich uiteindelijk nog voor, onwetend of hij er belangstelling voor vertoonde. Het was de beleefdheidsnorm, zeker nadat hij haar niet slechts aan haar lot overliet.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Aviana.
Haar naam was Aviana. Hij keek haar ontdaan aan. Het was alsof hij per abuis achter de identiteit kwam van de vijand die hij eerder die nacht koelbloedig had doodgeschoten. Had hij geen naam gehad, dan was de moord karakterloos geweest en was hij niet meer geweest dan 'één van de vele vijanden die hij tijdens de oorlog om het leven had gebracht', - maar nu er een naam aan hem was gegeven, kon Brandon de soldaat niet langer meer als een vreemde beschouwen. Hij kon hem niet eens meer een rivaal noemen. De soldaat was geen lichaam meer, zoals hij zich zijn opponenten doorgaans voorstelde, - als lichamen die door zijn kogels omarmd moesten worden. Hij was met een naam net zoals hem; hij streed voor hetzelfde doel en had ouders en geliefden die hij in tijden van oorlog achter zich moest laten.
Aviana was uiteraard niet zijn vijand, maar hij was niet van plan om zijn weg te vervolgen met haar aan zijn zijde. Daarbij was het voor hem makkelijker om zich geen zorgen te maken over iemand die hij slechts als vreemdeling beschouwde dan iemand die hij kende, al dan niet goed.
Later zou hij zich afvragen of hij zich de stilte kon permitteren.
Hij schraapte zijn keel. Hij merkte dat hij staarde en dus wendde hij zijn blik af. Enkele seconden later schoot hem te binnen dat hij haar een vraag had gesteld en dat ze die beantwoord had, nog voordat ze met haar naam kwam aanzetten. Hij reikte haar zijn water aan.
'Where were you two headed?'

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Door zijn gelaatsuitdrukking in het vizier te nemen, wist Aviana te achterhalen dat sociaal contact alles behalve één van zijn favoriete bezigheden was. De stilte zette zich voort, alsof het geen stop kende. Voor even had ze gewacht op het moment dat hij zichzelf zou voorstellen, al had ze in een mum van tijd ondervonden dat het horen van zijn naam niet meer komen zou.
Een zwakke glimlach verscheen op haar gelaat toen de -voor haar nog steeds- onbekende man haar wat water aanreikte, ook al was het eerder uit beleefdheid geweest dan uit vreugde. Een zacht uitgesproken woord had ze eraan toegevoegd als blijk van dankbaarheid. "Thank you."
Vervolgens had ze een slok water genomen. De smaakloze vloeistof liet ze langzaam doorheen haar keelgat naar binnen glijden.
"We were actually going back to the rest of our group...," was haar beginnende antwoord op zijn vraag. Het tweetal had zich gedurende enkele uren afgezonderd. Een verre wandeling gemaakt om wapens die ze hadden achtergelaten op een naburige, verlaten locatie te halen. "We stopped at the gas station because I wanted something to eat and I thought it would be a safe spot for a ten minute break," ging ze verder. Ze dacht oprecht dat het geen kwaad kon om er een korte pauze te houden, maar tevergeefs. Schuldgevoel voor haar egoïsme viel wellicht van haar gezicht te lezen. Ze voelde zich ook schuldig, ontzettend. Haar wil was wet geworden, met Kyle's transformatie naar een verschrikkelijk schepsel als gevolg. Ze hadden hun tocht moeten verderzetten. Het besef dat ze tegenover een vreemde zat, deed haar echter herpakken. Bovendien was Aviana best nieuwsgierig naar wat hij er te zoeken had. Haar neerslachtige blik hief ze op naar de jongeman voor haar neus, hem aangekeken zoals men dat normaliter hoorde te doen tijdens een conversatie. "What about you?"

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘Do you want me to join you when you head back to your group of friends? Just for safety reasons.’
De wind huilde, de regen stopte. De bladeren van de bomen om de schuur heen, ritselden in de wind.
‘What about you?’
Hij sloeg gade hoe Aviana hem met bedroefde ogen aankeek. Met moeite hield hij zijn blik bij haar. Hij had het er moeilijk mee dat zij leed en dat hij niets kon doen om dit lijden te stoppen. Hij kende haar immers niet, wist ook niet de juiste woorden die hij hardop kon uitspreken om haar een hart onder de riem te steken. Daarbij was hij nog altijd een man; die gingen nu eenmaal moeilijker om met emoties dan vrouwen.
Aviana liet hem zien dat hij enigszins van geluk mocht spreken dat hij niemand meer aan zijn zijde had wie hij liefhad. Geen personen wie hij moest beschermen, noch wie hij kon kwijtraken, - maar zijn bestaan was eenzaam en hij had zich in een paar maanden tijd nog nooit zo verloren gevoeld als voorheen.
Doorgaans had hij iemand in de armen genomen wanneer hij hem of haar zag worsten met zijn of haar gevoelens, maar onder deze omstandigheid - met name omdat hij haar niet kende - vond hij dit niet echt toepasselijk. Hij wilde haar niet afschrikken door nog dichterbij te komen dan hij al was.
Dus, desondanks hij geen groot fan was van spijtbetuigingen, deelde hij toch zijn medeleven mee.
‘I know words from a stranger don’t say much, but I do am sorry for your loss.’
Opnieuw liet hij een stilte vallen voordat hij haar vraag beantwoordde.
‘I honestly don’t know where I’m going. I’m just trying to survive, like all of us try to do.’

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Gezelschap. Sporadisch had ze een moment van eenzaamheid gekend afgelopen jaren. Tijdens haar jeugdjaren had ze echter vaker te maken gehad met een gevoel van isolement. Nadat haar puberteit afgelopen was, had ze niet anders meegemaakt dan gezelschap. Wellicht had dat problematiek veroorzaakt met de term 'alleen zijn'. Viel zoiets te verleren?
"That's up to you, I guess," was haar antwoord geweest. Enkele seconden waren verstreken vooraleer ze haar zin verder zette. Een verklaring van haar antwoord was noodzakelijk om haar misschien onbeleefde antwoord te verduidelijken. Daarnevens hoopte ze op die manier niet te hoeven bevestigen dat ze wel degelijk compagnie wou. "It would be nice to have some company, but I don't expect you to give up the tiny bit of safety you could have without a random stranger by your side."
Opnieuw had ze een zwakke glimlach vertoond bij het horen van zijn uitspraak. Zijn gezegde klopte; woorden van een vreemde deden niet veel. Toch wist ze het te waarderen.
"It's okay, I appreciate it," antwoordde ze. "Besides people get slaughtered on a daily basis these days. I'm already used to it." Doen alsof ze haar leven gevoelloos leefde was één van haar kwaliteiten. Zo voelde het voor haar op zijn minst. Medelijden was hetzelfde als olie op het vuur gooien, alsof men dieper op een open wonde drukte. Met koelen bloede door het leven gaan schrikte mensen af met als gevolg dat men minder geneigd was om medeleven te schenken.
"Don't you have a group or something?" vroeg Aviana zich luidop af. Haar hoofd ondersteunde ze met dezelfde armen waarmee ze haar opgetrokken knieën bijeen hield. Ze kon hem moeilijk inschatten. Enerzijds zag en gedroeg hij zich als de typische eenzaat terwijl hij anderzijds toch op een vrij excentrieke manier sociaal overkwam. Nog moeilijk was inschatten wat ze wel of niet vragen kon.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij glimlachte om haar antwoord. ‘No, I think I can trust you enough to know that you’re not going to kill me when I walk by your side.’ Een nogal gewaagde uitspraak dacht hij later bij zichzelf, om zich zo bloot te leggen. Die woorden gaven haar de gelegenheid om misbruik te maken van de toen huidige situatie. Hij stond er op dat moment echter niet al te lang stil bij om zijn uitspraak terug te nemen.
‘True.’ Haar bedroefde blik was hetgeen waaruit hij kon opmaken dat zij de dood van haar groepsgenoot betreurde. Haar stem, en de manier waarop zij haar gedachten onder woorden bracht, toonden daarentegen aan dat zijn dood haar eigenlijk weinig kon deren. Hij wist uiteraard niet wat hij voor haar betekende, - en ook niet wat zij zoal had meegemaakt. Desalniettemin reageerde zij in zijn optiek aardig beheerst. Hij bewonderde dat.
‘I’m not in a group, no. I was, though, but I left because the people in it had no good intentions.’ Mensen ruzieden de hele dag door en moordden elkaar wanneer de één het vermoeden had dat een ander zich schuldig maakte aan stelen en liegen. Van veiligheid was er geen sprake. Hij hoefde één woord verkeerd te zeggen of hij kreeg al de hele groep achter zich aan. Er was geen groepsverband. Het was ieder voor zich.
‘Back then I was, and I still am more afraid of humans than walking dead bodies. We are unpredictable and that makes us dangerous.’

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Zijn antwoord wist ze echter te waarderen. Dat was Aviana inderdaad niet van plan. Waarom zou ze? De jongeman vertoonde bereidheid om hulp bij te schieten tijdens haar zoektocht naar de rest van haar groep. "Yeah, I won't waste my energy on killing someone who offers me help," bevestigde ze zijn uitspraak. Moorden was geen van haar favorietie bezigheden. Het wende wel, maar toch verachtte ze het nog steeds, zelfs na die tientallen zombies die ze in de tussentijd het leven al ontnomen had. Daarnevens vond ze het fijn dat hij haar zijn vertrouwen schonk, desondanks het een gewaagd iets was in tijden van een apocalypse waarin ieder individu redeneert via een egocentrisch mechanisme.
Zijn negatief mensbeeld deed een naar gevoel in haar opborrelen. Geen van de dingen die hij vertelde vond ze eigenaardig; hij had gelijk, al dan niet volledig.
"Not all people are like that," had ze vrij snel toe te voegen aan zijn uitspraak. "There are a few good ones, you just have to be lucky to find them, I guess." Aviana wist dat haar boodschap hem niet van gedachten zou doen veranderen. Het was bovendien geen van haar intenties.
Opnieuw had ze een korte pauze ingelast alvorens ze haar woorden voortzette. Het waren slechts enkele seconden, een poging tot ongemakkelijke stiltes vermeiden. Ze besloot evenzeer van positie te veranderen. Haar rug begon langzamerhand de dupe van haar houding te worden waardoor ze haar positionering veranderde naar een kleermakerszit, haar rug rechtop gehouden tegen de muur achter haar.
"Having someone around you can be nice sometimes, especially in these days."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld