Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
Emotionless schreef:
Tyler kreeg een antwoord. Natuurlijk stemde ze toe. Natuurlijk wou ze dat hij kwam. Het was dom om te vragen. Ze ging daar altijd akkoord mee. Tyler drukte een zoen op het voorhoofd van zijn bewusteloze moeder en beloofde haar nog eens een laatste keer dat hij zou zorgen dat alles goed zou komen. Hij hield van haar. Van zijn moeder. Maar dat je al kunnen bedenken anders had hij nooit zoiets gedaan toen zijn moeder de pillen voor haar depressie nodig had. Maar menens, Tyler was niet zo'n gevoelsmens en het betekende echt veel voor hem als hij toegaf dat hij van iemand hield. Hij spaarde die woorden en sprak ze alleen uit als hij ze echt meende.
Tyler ging naar de verantwoordelijke dokter van deze verdieping en vroeg: 'Wilt u mij alstublieft bellen zodra mevrouw Stevens wakker word? Ze is mijn moeder en ik maak mij nogal zorgen.' De vrouw knikte en stak haar nummer toe. Hij nam haar nummer aan maar gooide het onderweg in de prullenbak. Hiervoor was hij echt niet in de stemming. Niet nu. Misschien een andere keer.
Tyler liep het ziekenhuis uit en belde weer een taxi. Het ziekenhuis was namelijk wel ver van Alison 's huis en hij had niet echt zin om te stappen. Tijdens de rit staarde Tyler heel de tijd door het vuile raampje en dacht aan zijn moeder. Als hij aan haar dacht, dacht hij aan haar momenten waarin ze de gelukkige en levende versie van haarzelf was. Een echte moeder die gaf om haar zoon. Als hij aan haar dacht zag hij niet de depressieve vrouw voor zich die uren aan een stuk voor zich uit kon staren.
Na een kwartiertje kwam hij aan bij Alison 's huis. Hij kwam er zo vaak dat hij een kopie van haar huissleutel had gekregen. Dus hij opende de deur en riep: 'Al, ik ben er.' Zo noemde Tyler haar soms. Al was een soort bijnaam dat hij haar soms gaf. Zomaar en omdat het kon. Tyler liep naar Alison toe en tilde haar op en kuste haar passioneel op haar mond.
Tyler kreeg een antwoord. Natuurlijk stemde ze toe. Natuurlijk wou ze dat hij kwam. Het was dom om te vragen. Ze ging daar altijd akkoord mee. Tyler drukte een zoen op het voorhoofd van zijn bewusteloze moeder en beloofde haar nog eens een laatste keer dat hij zou zorgen dat alles goed zou komen. Hij hield van haar. Van zijn moeder. Maar dat je al kunnen bedenken anders had hij nooit zoiets gedaan toen zijn moeder de pillen voor haar depressie nodig had. Maar menens, Tyler was niet zo'n gevoelsmens en het betekende echt veel voor hem als hij toegaf dat hij van iemand hield. Hij spaarde die woorden en sprak ze alleen uit als hij ze echt meende.
Tyler ging naar de verantwoordelijke dokter van deze verdieping en vroeg: 'Wilt u mij alstublieft bellen zodra mevrouw Stevens wakker word? Ze is mijn moeder en ik maak mij nogal zorgen.' De vrouw knikte en stak haar nummer toe. Hij nam haar nummer aan maar gooide het onderweg in de prullenbak. Hiervoor was hij echt niet in de stemming. Niet nu. Misschien een andere keer.
Tyler liep het ziekenhuis uit en belde weer een taxi. Het ziekenhuis was namelijk wel ver van Alison 's huis en hij had niet echt zin om te stappen. Tijdens de rit staarde Tyler heel de tijd door het vuile raampje en dacht aan zijn moeder. Als hij aan haar dacht, dacht hij aan haar momenten waarin ze de gelukkige en levende versie van haarzelf was. Een echte moeder die gaf om haar zoon. Als hij aan haar dacht zag hij niet de depressieve vrouw voor zich die uren aan een stuk voor zich uit kon staren.
Na een kwartiertje kwam hij aan bij Alison 's huis. Hij kwam er zo vaak dat hij een kopie van haar huissleutel had gekregen. Dus hij opende de deur en riep: 'Al, ik ben er.' Zo noemde Tyler haar soms. Al was een soort bijnaam dat hij haar soms gaf. Zomaar en omdat het kon. Tyler liep naar Alison toe en tilde haar op en kuste haar passioneel op haar mond.
7
