Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg // Love makes blind

Emotionless
YouTube-ster

Emotionless schreef:
Tyler kreeg een antwoord. Natuurlijk stemde ze toe. Natuurlijk wou ze dat hij kwam. Het was dom om te vragen. Ze ging daar altijd akkoord mee. Tyler drukte een zoen op het voorhoofd van zijn bewusteloze moeder en beloofde haar nog eens een laatste keer dat hij zou zorgen dat alles goed zou komen. Hij hield van haar. Van zijn moeder. Maar dat je al kunnen bedenken anders had hij nooit zoiets gedaan toen zijn moeder de pillen voor haar depressie nodig had. Maar menens, Tyler was niet zo'n gevoelsmens en het betekende echt veel voor hem als hij toegaf dat hij van iemand hield. Hij spaarde die woorden en sprak ze alleen uit als hij ze echt meende.
Tyler ging naar de verantwoordelijke dokter van deze verdieping en vroeg: 'Wilt u mij alstublieft bellen zodra mevrouw Stevens wakker word? Ze is mijn moeder en ik maak mij nogal zorgen.' De vrouw knikte en stak haar nummer toe. Hij nam haar nummer aan maar gooide het onderweg in de prullenbak. Hiervoor was hij echt niet in de stemming. Niet nu. Misschien een andere keer.
Tyler liep het ziekenhuis uit en belde weer een taxi. Het ziekenhuis was namelijk wel ver van Alison 's huis en hij had niet echt zin om te stappen. Tijdens de rit staarde Tyler heel de tijd door het vuile raampje en dacht aan zijn moeder. Als hij aan haar dacht, dacht hij aan haar momenten waarin ze de gelukkige en levende versie van haarzelf was. Een echte moeder die gaf om haar zoon. Als hij aan haar dacht zag hij niet de depressieve vrouw voor zich die uren aan een stuk voor zich uit kon staren.
Na een kwartiertje kwam hij aan bij Alison 's huis. Hij kwam er zo vaak dat hij een kopie van haar huissleutel had gekregen. Dus hij opende de deur en riep: 'Al, ik ben er.' Zo noemde Tyler haar soms. Al was een soort bijnaam dat hij haar soms gaf. Zomaar en omdat het kon. Tyler liep naar Alison toe en tilde haar op en kuste haar passioneel op haar mond.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Alison:
Ik wachtte tot dat Tyler naar hier zou komen. Ik was blij dat hij naar me toe kwam, natuurlijk. Zelfs in die paar uurtjes dat ik hem niet had gezien omdat hij weg moest, mistte ik hem al heel erg. Ik kon er niets aan doen, ik hield gewoon heel erg veel van hem. Ook al was hij maar een uurtje of zo weg, dan mistte ik hem al. Soms was ik misschien een beetje te veel met hem bezig, ik dacht constant aan hem, maar ik kon er ook niets aan doen. Ik kon er niets aan doen dat ik zo veel van hem en zijn kusjes, knuffels en de lieve dingen die hij steeds tegen me zei hield. Als ik er nog maar aan dacht voelde ik al een blij gevoel naar boven komen. Het was moeilijk voor me om niet aan hem te denken en hem niet te missen. Soms kon ik wel een beetje over hem zeuren, niet zeuren in de slechte zin hoor, maar ik praatte te vaak over hem. Als ik over hem sprak, was het eigenlijk altijd over hoe lief hij altijd voor me was en hoe leuk hij was. Die verhalen hadden mijn vriendinnen al duizenden keren aan moeten horen. Meestal luisterden ze geeneens als ik weer eens over Tyler begon, wat ik ook wel kon begrijpen. Ik luisterde ook niet als mijn vriendinnen over hun vriendjes begonnen te praten, maar dat was vooral omdat wat ze vertelde meestal negatief was.
Ongeveer een kwartiertje later hoorde ik opeens Tylers stem vanuit de hal. Hij kon natuurlijk zelf binnen in mijn huis aangezien ik hem een sleutel had gegeven eventjes geleden. Ik vertrouwde hem gewoon zo erg en we hadden al een redelijk wat maanden wat waardoor ik vond dat het wel kon. Hij was ook erg vaak hier dus vond ik het handiger als hij een sleutel had. Ik zag hem naar me toe komen, maar voor ik wat tegen hem kon zeggen voelde ik al dat hij me zoende, waardoor ik natuurlijk gewoon met hem mee zoende omdat ik dat heel erg fijn vond.

Emotionless
YouTube-ster

Emotionless schreef:
Tyler zette haar neer op het aanrecht en zoende haar nog eventjes verder. Normaal gezien was hij niet echt het zoentype en was Alison dat eerder maar nu was hij daar mee begonnen en leek hij niet meer te stoppen. Een reden daarvoor had hij niet. Of eigenlijk wel. Hij was een man en hij had behoeftes. Je weet vast wel wat hij daar mee bedoelde. Na een paar minuten stopte hij toch en haalde een paar haren uit haar ogen. 'Wil je dat ik eten voor je maak?' Vroeg Tyler met dat halve lachje van hem.
Tyler was zijn moeder nog niet vergeten en dacht nog steeds aan haar. Zelfs tijdens de kus kon hij zijn moeder niet uit zijn gedachten banen. Nee, ze bleef daar als een roestende vlek die hij maar niet weg kreeg. Tyler opende zijn rugzak en liet haar de ingrediënten zien voor een normale pasta bolognaise. 'Heb je daar zin in, Alison?' Vroeg hij toen hij weer voor haar ging staan en haar weer begon te zoenen. Tyler wist niet wat hij aan het doen was. Hij was normaal gezien nooit zo. Zij begon altijd. Hij niet. Maar misschien gedraagde hij zich zo omdat hij haar wel echt had gemist had? Nee, dat kon niet. Dat zou raar zijn. Misschien zou hij zijn moeder willen vergeten. Dat was het waarschijnlijk wel. 'Wel, Alison, denk maar even na of je het wilt of niet ik ga even naar je tuin om een beetje af te koelen.' Zei Tyler en liep al naar de tuin. Hij ging zitten op een bankje en stak een sigaret aan. Hij kijk een beetje doelloos naar de assenpot terwijl hij heen en weer stapte. Zijn moeder bleef zijn gedachten maar binnen dringen. Hij vroeg zich af of alles goed met haar zou komen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Alison:
Ik voelde dat hij me op het aanrecht zette en me nog steeds verder bleef zoenen. Dit was best raar eigenlijk, normaal was ik altijd degene die het initiatief nam om te zoenen. Niet dat ik dat erg vond, helemaal niet zelfs. Ik vond het fijn dat hij het initiatief eens nam en dat ik dat eens niet hoefde te doen. Als ik bijvoorbeeld geen 'ik hou van je' zei, dan moest ik ook niet snel van hem verwachten dat hij dat ook ging zeggen. Hij zei dat af en toe wel eens uit zichzelf, maar niet erg vaak. Ik was vaak degene die 'ik hou van je zei' en dan antwoordde hij gewoon met 'ik ook van jou'. Niet dat dat echt een ramp was, hij was gewoon niet iemand die snel over gevoelens praatte, ook niet over blije gevoelens. Ik zag hem ook niet vaak super vrolijk, af en toe zag ik wel een glimlachje, maar die was meestal ook niet heel groot. 'Alleen als je dat wil, dat hoef je niet per se te doen,' antwoordde ik als hij vroeg of ik wilde dat hij eten voor me maakte. Dat gebeurde wel vaker als mijn ouders er niet waren, ik hielp hem daar natuurlijk ook wel mee. Dat deed ik altijd. Het gebeurde wel vaker dat als mijn ouders weer overwerken waren dat hij hierheen kwam en we samen gingen koken. Tyler wist hoe weinig mijn ouders thuis waren. Ergens vond ik het wel vervelend dat ze zo vaak weg waren, maar ergens was het ook wel handig omdat Tyler dan lang kon komen en we niet gestoord konden worden.
Ik hoorde hem dan vragen of ik daar zin in had, maar voor ik iets kon zeggen voelde ik zijn lippen weer op de mijne waardoor ik natuurlijk weer even met hem mee zoende. Wat moest ik anders doen? Daarbij vond ik het zelf ook fijn, ondanks het wel een beetje raar was. Toen hij mijn lippen los liet, hoorde ik hem zeggen dat hij even naar de tuin ging om een beetje af te koelen. Ik knikte maar even.

Emotionless
YouTube-ster

Emotionless schreef:
Als een bezetene liep hij heen en weer en ergens wou hij dat Alison naar hem toe kwam en vroeg wat er mis was, wat hem stoorde, wat hem dwars zat maar daar zou Tyler waarschijnlijk toch niet op antwoordde want zoals hij al duizend keer had meegedeeld wou hij niet dat iemand van zijn thuisproblemen af wist. Nu zeker niet. Normaal rookte Tyler maar drie sigaretjes ofzo per dag maar vandaag had hij er al meer gerookt. Het hielp niet. Het maakte zijn lichaam alleen maar meer kapot dan dat het al was. Van alle alcohol, drugs en sigaretten en zo van die dingen. Maar misschien was dat wel wat hij wou. Zo stiekem. Nee, je hoefde niet bang te zijn Tyler zou zichzelf niet van kant maken en opeens een mens uit de keukenla nemen om zichzelf te ontdoen van het leven. Dat vond hij laf en dom. En dat wou hij niet zijn.
Uiteindelijk ging hij terug naar binnen nadat hij zijn sigaret had uitgedoofd en gegooid in de assenpot.
Tyler haalde de ingrediënten voor de pasta naar boven en zette ze op het aangerecht. Hij nam een pan voor het gehakt en 2 potten. Een voor de saus en de andere voor de pasta zelf. Een van de poten vulde Tyler met water. Hij zette hem op de kookplaat en zette het vuur aan. Daarna zette hij de pot saus op de kookplaat. Zo dat zou nog wel even duren. Hij keek even naar Alison en zette daarna de radio op. Hun liedje speelde op de radio en Tyler begon mee te zingen en een beetje onnozel te dansen. Hij wou Alison tonen dat het wel oké met hem was en dat ze zich geen zorgen hoefde te maken om hem. Het zou wel goed komen. Of dat was toch iets waar hij haar wou van overtuigen. Hij nam haar hand en dwong haar mee te dansen. 'Komaan, Alison, dit is wel ons liedje, hé.' Zei Tyler en zong het lied verder.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Alison:
Ik wilde eigenlijk naar het toe gaan en vragen of alles wel goed was aangezien hij zich niet gedroeg als normaal. De neiging om dat te doen was heel erg groot, maar toch deed ik het niet. Het was niet dat Tyler dan opeens ging zeggen wat er aan de hand was. Ik kon hem maar beter even met rust laten. Misschien zou hij het wel vervelend vinden als ik opnieuw ging vragen wat er aan de hand was, want daarstraks zei hij ook al niet wat er was en ik wilde niet opdringerig overkomen natuurlijk. Ik moest hem misschien gewoon eventjes wat rust geven, het ging vast niet zo lang meer duren voor dat hij weer naar binnen zou komen. Ergens hoopte ik wel dat hij gewoon zou zeggen wat hem dwars zat, zodat ik hem kon helpen en hem wat blijer kon maken, dat wilde ik zo graag. Ik wist natuurlijk dat dat niet ging gebeuren.
Niet veel later zag ik Tyler alweer naar binnen komen. Ik zag dat hij meteen de ingrediënten voor het eten nam. Niet dat ik dat erg vond, ik vond het wel fijn dat hij wilde koken. Natuurlijk hielp ik hem er gewoon mee, anders zou dat ook maar stom zijn. Ik vond het eigenlijk altijd wel gezellig om samen met hem te koken of zo, alles wat ik met hem deed vond ik gezellig. Ook al keken we gewoon naar een film of zo, ik vond het altijd gezellig, ongeacht wat we aan het doen waren. Ik hoorde dat hij opeens mee begon te zingen en te dansen met de radio, ik vond het eigenlijk wel fijn om hem zo te zien. Zo was hij tenminste iets vrolijker. Ik merke dat hij mijn hand vast nam om me eigenlijk een beetje te dwingen om met hem mee te dansen. 'Je weet dat ik niet dans,' zei ik dan. Ook als we uitgingen danste ik niet snel, misschien wel als ik echt dronken was en dat gebeurde niet heel vaak.

Emotionless
YouTube-ster

Emotionless schreef:
Tyler liet een pruillipje op zijn mond verschijnen en lachte daarna. Het was een beetje gefaked maar hopelijk trapte ze er in. Dat was zijn plan dan toch. Zoals hij al eerder had vermeld en meegedeeld. Spijtig dat ze niet mee wou dansen en/of zingen. Tyler voelde zich een beetje belachelijk en concentreerde zich dan maar op het eten. Eigenlijk had hij niet zoveel honger en maakte hij eerder eten voor haar dan voor zichzelf.
De pasta stond al tien minuten op de kookplaat samen met de saus dus zwierde hij het gehakt in de pan en begon het te bakken. Na een paar minuten was het gehakt al klaar en begon de pasta te koken samen met de saus. Tyler kon wel degelijk goed koken. Dat krijg je ervan als je ouders je zowat geen keuze geven dan het zelf te doen. Dan leer je snel voor jezelf zorgen. En onder voor jezelf zorgen viel ook voor jezelf koken.
Tyler schepte eten uit een bord en zette het voor haar. Op dat moment ringde zijn telefoon. Hij groef een beetje in zijn tas en nam dan zijn telefoon op. 'Spreek ik met de zoon van mevrouw Stevens?' Vroeg iemand aan de lijn. 'Ja, daar spreekt u mee.' Zei Tyler droogjes. 'We hebben goed nieuws meneer u moeder is wakker geworden.' Tyler glimlachte en kon niet meer stoppen met glimlachen. Zijn moeder was wakker geworden. Ze had hem gehoord. Ze had zijn smeekbedes aangehoord. Zijn moeder had het allemaal gehoord en wakker geworden. Het maakte hem zo blij. 'Kan ik haar spreken?' Vroeg Tyler. 'Ja, u mag haar bellen.' Zei een vrouw. Tyler veronderstelde dat het de verantwoordelijke was die haar nummer had gegeven en dat werd bevestigd: 'U mag mij ook bellen hoor en..' Tyler hing op. Die zever was nu wel het laatste wat hem interesseerde. Hij wou zijn moeder horen. Hij wou haar stem horen. Hij wou haar horen zeggen dat alles wel goed zou komen. Zodat hij met een goed hart zou kunnen gaan slapen vannacht.
Tyler koos het nummer van zijn moeder en belde haar. Ze antwoordde met gesnik. Tyler stapte even naar de tuin om daar verder te bellen en zij tussen het stappen door: 'Mama, alles komt goed oké. Vader is weg.' 'Waar is hij?' 'Hij is weg!' Riep Tyler zowat. Alison kon hem vast horen tot binnen. En nu drong het pas tot hem door dat zijn masker op de grond was aan het vallen. Alison zou vragen gaan stellen. Zou willen weten wat er gaande was. Tyler liep zenuwachtig rondjes en zei: 'Mam, ik kom morgen langs oké. Stop met huilen.' Maar ze snikte verder en kon blijkbaar niet stoppen. 'Mijn pillen. Ze willen mijn pillen niet geven, Ty. Ik heb ze nodig.' Snikte ze. 'Ik breng ze je morgen, oké. Als je mij beloofd om nu te stoppen met huilen.' Zijn moeder antwoordde al niet meer. Ze had blijkbaar afgelegd. Tyler was blij dat alles oké was met zijn moeder maar hij maakte zich nog steeds zorgen om haar. Zeker nu ze zomaar had opgelegd. Tyler bleef maar rondjes in de tuin lopen, niet wetende wat te doen. Naar haar toe gaan was geen optie. Het bezoekuur was al lang voorbij. Tyler zuchtte en ging terug naar binnen. Hij ging naast Alison zitten en zei: 'Smakelijk.'

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Alison:
Eigenlijk vond ik het best fijn dat Tyler zo goed kon koken, hij kon beter koken dan ik dus als hij er niet was, had ik waarschijnlijk iets super ongezonds gegeten. Dat was al vaker gebeurd. Het was natuurlijk ook heel lief van hem dat hij dit voor we deed, ik vond het erg fijn dat hij er was. Ik vond het helemaal niet fijn om hier in mijn eentje te zijn, dus dat ik niet alleen was, was nog extra fijn. Ik hoorde dat Tyler zijn telefoon afging, ik had geen idee met wie hij aan het bellen was. Toen zijn gesprek afgerond was, belde hij iemand anders op en ging hij naar de tuin. Ik wachtte dan maar even tot hij weer terug kwam, wat kon ik anders doen? Ik hoorde hem wat roepen. 'Hij is weg!' hoorde ik hem roepen waardoor ik even opkeek. Wie was weg? Waarschijnlijk ging hij niet antwoorden als ik er naar vroeg, dat kon ik al raden. Ik luisterde zijn gesprek niet af hoor, maar hij zei die zin zo luid dat het wel normaal was dat ik het tot hierbinnen kon horen. Misschien zou ik er toch naar kunnen vragen? Misschien had het wel iets te maken met daarstraks? Ik weet natuurlijk nog steeds niet wat er gebeurd was, ook al wilde ik het weten, ik ging er niet meer naar vragen. Het was vast wel veel te persoonlijk en dan begreep ik wel dat hij het niet wilde vertellen. Ik vertelde mijn hele persoonlijke dingen soms ook niet tegen Tyler, maar hij vroeg er dan vaak ook niet naar. Als ik me slecht voelde, vroeg hij wel eens wat er aan de hand was, maar dat gebeurde eigenlijk niet heel vaak. Dat kwam ook omdat ik me meteen beter voelde als Tyler bij me in de buurt was. Ik vroeg meestal wel wat aan hem als ik zag dat er wat met hem was, maar het was niet dat ik antwoord kreeg.
Ik zag hem dan weer naar binnen toe komen. Misschien kon ik wel eens vragen wie er weg was? Ik kon er niets aan doen dat ik er nieuwsgierig naar was. Dan had hij dat maar niet zo moeten roepen. Hij ging er vast niet boos om worden als ik het vroeg, waarschijnlijk antwoordde hij dan gewoon met 'niemand' of zo. Dat kon ook natuurlijk. Hij verzon wel vaker zulke uitvluchten zodat hij niets over de situatie hoefde te vertellen, wat ik hem niet kwalijk nam. Hij hoefde het niet te vertellen al had ik het wel fijn gevonden als hij er toch iets over zei. Het is niet dat ik iets ging doorvertellen of zo, zo een meisje was ik niet. Ik kon heel erg goed dingen voor mezelf houden. Daarom dat mijn vriendinnen ook altijd naar mij toekwamen als ze problemen hadden waar niemand iets van mocht weten. Ik was degene die het beste geheimen kon bewaren, de rest van mijn vriendinnen vertelde alles weer door, maar dat gebeurde vaak onbewust. Ik keek kort even naar hem als hij naast me kwam zitten. 'Wie is weg?' vroeg ik dan aan hem doelend op wat hij daarnet buiten riep aan de telefoon, hij wist maar al te goed waarover ik het had. Hij had zelf vast ook wel door dat ik het ook kon horen. Hij mocht het me vertellen, ik zou het toch voor mezelf houden dus bang dat ik het door ging vertellen moest hij niet hebben.

Emotionless
YouTube-ster

Emotionless schreef:
'Mijn vader is weg.' Floepte Tyler eruit. Hij keek naar de grond en naar alles behalve Alison. Hij wou dat hij zijn zin terug had kunnen inslikken maar dat kon natuurlijk niet. Hij had het gezegd en zou nu meer moeten vertellen. Zou zijn verhaal moeten vertellen. Zou alles moeten uitleggen en dat wou hij helemaal niet. Of misschien wel. Anders had hij het er niet zomaar uit gefloept. Alleszins hoorde ze het niet te weten. Niemand hoorde het te weten. Iedereen moest weten dat alles goed met hem ging. Dat er geen vuiltje aan de lucht was.
Tyler stond op en begon heen en weer te lopen. Dat deed hij altijd als hij zich oncomfortabel voelde en niets wat te doen of wat te zeggen. Maar er was nu geen weg meer terug. Alles waar hij voor had gevochten, voor had gewerkt, voor had gelogen was nu aan dingelen gevallen. Zijn masker dreigde kapot te vallen. Hij nam een whisky glas uit de keuken en schonk en zocht, als een hopeloze, naar alcohol. Drank met een hoog alcoholpercentage. Zo gedaan, zo gevonden. Hij vond nog een fles wodka en schonk zijn glas goed vol. Eenmaal zijn glas vol was geschonken nam hij een gulzig slok. In een sobere, niet dronken, toestand zou hij hier niet over kunnen praten. Tyler zou er eigenlijk nooit over kunnen praten maar hij had zichzelf ertoe gedwongen. Had zijn dingen waar hij in geloofde verraden en kapot gemaakt.
'Mijn vader heeft mijn moeder kapot geslagen en hij zit nu in de cel en zij in het ziekenhuis.' Zei Tyler terwijl hij zijn schouders ophaalde alsof het niets was. Alsof hij het niet erg vond. Alsof hij er niets bij voelde. Alsof die mensen waar hij over praatte compleet vreemde waren.
Tyler stopte niet met rondjes te lopen en nam nog een scheutige slok van zijn glas. 'Dus dat was het. Niets om je zorgen over te maken. Ik regel het wel.' Zei Tyler droogjes.
Maar iets brak in hem. Hij kon zijn gevoelens niet beschrijven. Ze waren complex. Hij voelde zich woedend en wou het liefst zijn vader ontdoen van zijn leven maar tegelijkertijd wou hij zijn moeder waker schudden en vertellen dat ze weg moest gaan bij die man en moest stoppen met haar zielig gedoe. Hij zakte door zijn benen en kwam op zijn achterwerk terecht. Hij sloeg zijn armen over zijn benen en keek naar de grond. 'Kunnen we alsjeblieft iets doen wat mij afleid?' Smeekte Tyler zowat.
Hij voelde zich zo dom en stom. Hij was geen man. Hij was een jongetje dat verdronken leek te zijn in zijn eigen zelfmedelijden. Hoe zielig kon je zijn.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Alison:
Naar mijn verbazing antwoordde hij toch op de vraag die ik hem stelde. Zijn vader was weg? Waarvoor? Misschien kon ik daar maar beter geen vraag over stellen, want het leek alsof hij dat antwoord niet wilde geven. Het was wel niet wat ik verwachtte. Ik wist niet zo goed wat ik eigenlijk moest reageren, want hij had nog nooit antwoord gegeven op zulke vragen. Dat hij antwoord gaf, wil wel zeggen dat hij misschien toch steun nodig had in iets, maar hij wilde het waarschijnlijk niet toegeven. Zo waren jongens nu eenmaal, de meeste jongens dan toch. Ze wilden nooit toegeven dat ze hulp en steun nodig hadden omdat ze bang waren om zwak te lijken, maar het was niet zwak. Ik vond het juist goed.
Ik zag dat hij zich er niet heel goed bij voelde dat hij dat tegen me had gezegd, maar zo erg was het niet. Hij mocht erover praten met me. Ik zou er tegen niemand wat van zeggen, want ik wist dat hij niet wilde dat iemand het wist. Tyler was niet het type jongen dat persoonlijke dingen zei, maar ik was zijn vriendin en ik wilde altijd naar hem luisteren en hem steunen. Dat deed hij ook bij mij als dat nodig was. Ik wilde hem ook kunnen helpen als hij het moeilijk had, want het was vervelend om hem niet te kunnen helpen terwijl ik aan hem zag dat hij ongelukkig was. Ik kon precies aan hem zien als er iets aan de hand was of niet, hij had het misschien zelf niet door dat ik dat aan hem kon zien, maar ik zag het aan hem. Ik kende hem goed genoeg om te weten wanneer er wat aan de hand was. Ik wilde hem dan ook zo graag helpen, ik kon er niet tegen als hij ongelukkig was.
Ik hoorde hem dan zeggen dat zijn vader zijn moeder kapot geslagen had en zijn vader in de cel zat en zijn moeder in het ziekenhuis lag. Dat had ik niet verwacht. Logisch dat hij op school toen hij die telefoon had gehad zo boos werd. Ik vond het zo verschrikkelijk. Ik wist niet dat Tyler in zulke situaties zat. 'Gaat het wel met je moeder?' vroeg ik dan aan hem. Hij deed alsof het niets ernstig was, maar hij moest zich niet inhouden bij me. Hij moest niets doen alsof er niets aan de hand was, want dat was het wel. Ik wist wel dat hij er zich niet goed bij voelde, hij hoefde dus niet te doen alsof. Hij hoefde niet bang te zijn dat hij er zwak door zou lijken want dat was niet zo. Het was echt helemaal niet zwak om te vertellen wat je ongelukkig maakt. Ik hoorde hem dan vragen of we iets konden doen wat hem kon afleiden. 'Ja, tuurlijk. Wat wil je doen?' vroeg ik dan aan hem. Als hij wat wilde doen zodat hij afgeleid kon worden, deden we dat. Zolang hij zich maar beter voelde, dat was voor mij het belangrijkste aangezien ik hem gewoon gelukkig wilde zien wat wel moeilijk ging in de situatie waarin hij nu zat.

Emotionless
YouTube-ster

Emotionless schreef:
Tyler stond op en nam Alison's hand. Zonder na te denken nam hij haar mee de deur uit. Omdat hij een sleutel had sloot hij de deur achter hem. Ook sloeg hij zijn vestje om haar. Hij had het niet nodig want koud had hij het niet. Zij misschien wel. Tyler stapte een einde, maar niet zo lang met haar en ze kwamen terecht op één van zijn favoriete plaatsen. De grasweide vol met kleine bloempjes. Hij tilde haar op en legde haar op de grond. Tyler ging naast haar liggen en weest naar de hemel waar duizenden sterren stonden.
Tyler hield er van om naar de sterren te kijken en kwam hier vaak in de nacht om tot rust te komen. Om aan niets te denken. Om zijn hoofd leeg te maken. Om zijn gevoelens te legen. Om gewoon naar boven te kijken en een verhaal rond de sterren te verzinnen. 'Dit is mijn favoriete plaats.' Zei Tyler terwijl hij boven zich uit bleef kijken. 'Ik kom hier soms als ik even alleen wil zijn of als ik even weg wil zijn. Ik wou hem je al lang tonen maar ja.. Ik weet eigenlijk niet waarom ik het je nooit heb getoond.' Vervolgde hij. Hij drukte voorzichtig een kusje in haar nek en zei: 'Vertel het tegen niemand, oké. Ik wil niet dat iemand hier van af weet.' Fluisterde hij zachtjes. 'En maak je geen zorgen om mij, oké. Het komt wel goed.' Voegde hij nog toe aan zijn eerste zin. Tyler ging op haar buikje zitten en begon haar te kittelen. Gewoon omdat het kon. Omdat hij daar zin in had. Als hij klaar was boog hij naar haar gezicht toe en fluisterde tegen haar lippen aan: 'Ik wil niet zoals mijn vader worden. Help mij, een goede man te zijn.' Hij gaf haar een kus en draaide zich om zodat zij op hem kon liggen. Tyler keek weer naar de sterren en zei: 'Ik hoop dat je het mooi vind.'

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Alison:
Ik voelde dat hij mijn hand vast nam en me mee naar buiten nam. Er stond een frisse wind op, maar ik voelde dat hij al snel zijn vest om me heen sloeg waardoor ik het al snel weer warm had. Ik hoopte maar dat hij het zelf geen koud had zo zonder vest. Ik liep dan gewoon met hem mee, ik hoopte dat ik hem kon helpen om zich wat beter te voelen. We kwamen na een tijdje aan in een weide dat vol stond met bloemetjes, het zag er best mooi uit. Ik voelde dat Tyler me optilde en me neerlegde op de grond. Ik keek even naar de lucht, al die sterren zagen er echt heel mooi uit. Ik keek zelf best graag naar sterren, ik vond het erg speciaal. Ik vond het ook fijn dat hij me verteld had wat er aan de hand was en dat hij me eindelijk een iets meer in zijn leven toeliet. Hij moest het niet vertellen van me, maar het was fijn dat hij dat had gedaan. Nu kon ik hem eindelijk een beetje helpen en dat wilde ik al heel lang. Ik begreep ook wel waarom hij het eerst niet wilde vertellen, het was niet iets wat je tegen iedereen gewoon zou vertellen, maar het wilde wel zeggen dat hij me er mee vertrouwde. Ik hoorde hem dan zeggen dat ik er niemand wat over mocht vertellen en dat hij wilde dat niemand er wat over wist. 'Ik vertel het tegen niemand, er is niemand die er zaken mee heeft,' zei ik toen om hem gerust te stellen dat niemand het te weten ging komen. Het was ook zo, niemand had zaken met zijn situatie. Zelfs ik eigenlijk niet, maar ik was blij dat hij het me toch had verteld, zo kan ik hem tenminste steunen als hij daar nood aan had. Dat was wat een goede vriendin hoorde te doen. Ik moest hem steunen en dat wilde ik ook. Ik hoorde hem dan zeggen dat hij niet zoals zijn vader wilde zijn. 'Je wordt ook niet zoals je vader,' zei ik. Hij werd niet zoals zijn vader, Tyler zou zoiets niet doen. Hij was te lief om zoiets als zijn vader te doen. Ik hoorde hem zeggen dat hij hoopte dat ik het mooi vond. 'Het is ook heel mooi,' zei ik, het was echt heel mooi. De weide, de sterren en als hij er afgeleid door werd was dat allemaal nog veel beter. Ik vond het eigenlijk best fijn dat ik op deze plek was met hem.

Emotionless
YouTube-ster

Emotionless schreef:
Tyler keek een beetje rond maar het werd best wel koud. Hoe mooi het ook was. Hoe leuk het ook was om hier te zijn met haar. Ze konden beter naar binnen gaan. Anders werd Alison misschien nog ziek en dat wou hij niet. Ze zei dat hij niet zoals zijn vader ging worden maar dat was niet waar want eigenlijk was hij al een kopie van zijn vader. Hij was even slecht. Hij bedroog het meisje waar hij van hield, hij dronk, hij rookte, hij deed alles wat hij niet hoorde te doen. Het was zo dom. Zo zielig. Tyler begon zich steeds meer en meer te schamen en schuldig te voelen. Maar nu niet. Niet op dit moment. Misschien hield Tyler dan toch echt van haar. Natuurlijk hield hij echt van haar? Of niet. Tyler was in de war en wist niet wat te doen. Wat te zeggen.
Maar toch nam hij haar mee naar huis. Nee, haar huis. Hoe grappig het ook was... Tyler voelde zich meer thuis bij haar dan bij zijn eigen ouders. Dus liepen ze maar terug naar haar huis. Maar het was een slechte timing. Haar vader stond juist voor de deur en maakte die open. Alison 's vader draaide zich om en zag het stel. 'Wat doe jij nog zo laat met mijn dochter op straat?' Riep hij. Tyler slikte en keek Alison even aan. Alison 's vader deed een paar stappen in hun richting. 'Haal je spullen uit mijn huis en maak dat je weg bent!' Tyler liep het huis binnen en nam zijn spullen. Hij borg ook de fles wodka nog op. Straks dacht haar vader nog dat zij van de fles had gedronken. Tyler liep het huis weer uit en keek naar Alison. 'Scheer je weg! En kom nooit meer in de buurt van mijn dochter! Crapuul dat jij bent!' Schreeuwde hij. Zonder iets te zeggen keerde Tyler zich om en liep dan maar richting zijn huis. Als hij uit het zicht was verdwenen stak hij een sigaretje op en begon sneller te stappen. Zo snel dat hij nog net niet liep. Waarom hij dat deed wist hij niet. Hij had er gewoon zin in. Alsof hij kon weg rennen van zijn leven. Van de dingen waar hij geen deel van wou uitmaken.
Na enkele minuten bereikte hij zijn huis. Hij opende de deur en tot zijn grootse verbazing zat zijn vader in de zetel. Wat deed die hier? Tyler zijn vader draaide zich om en keek Tyler aan.
'Wie we daar hebben!' Riep zijn vader uit. 'De verrader! Ik dacht dat ik je had gebeld om mij uit de gevangenis te komen halen!' Vervolgde zijn vader tierend en laaiend van de woede.
Voordat Tyler erop kon antwoordde voelde hij iets tegen zijn hoofd knallen, hoogstwaarschijnlijk een glazen fles. Het werd zwar voor zijn ogen en Tyler viel met een knal op de grond.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Alison:
Toen we weer naar mijn huis toe gingen, kwamen we net aan op het verkeerde moment. Mijn vader was net aangekomen, ik wist niet eens dat hij nu al thuis ging komen. Normaal zou hij veel later thuiskomen. Ik hoopte dat mijn vader zich een beetje inhield, mijn vader mocht Tyler echt niet. Mijn moeder ook niet, maar zij deed nog een beetje normaal tegen hem. Zoals ik al verwachtte, kon mijn vader niet normaal doen. Hij begon helemaal te flippen. Ik schaamde me echt voor mijn vader op dat moment en dit kon hij Tyler ook niet aandoen, zeker niet nu Tyler het zo moeilijk had. Mijn vader moest eens weten wat Tyler allemaal aan zijn hoofd had. Ik had net het gevoel dat Tyler zich iets beter voelde, maar dat werd natuurlijk weer helemaal verpest. Ik was zo boos op mijn vader. Toen Tyler weg was, liep ik naar binnen toe. 'Kon je niet even normaal tegen hem doen?' vroeg ik boos aan mijn vader. 'Ik heb hem al eerder gezegd dat hij uit je buurt moet blijven. Hij is niet goed voor je Alison, begrijp dat toch eens!' zei mijn vader. 'Ik ben slim genoeg om te weten wie goed voor me is. Er is nog nooit iemand zo goed voor me geweest,' zei ik dan weer tegen mijn vader waarna ik gewoon even naar mijn kamer toe ging om even af te koelen. Ik moest wel want ik was echt heel erg boos. Ik schaamde me zo erg voor mijn vader en ik vond het echt vreselijk voor Tyler. Alsof hij geen problemen genoeg had. Misschien kon ik Tyler maar beter een berichtje sturen om mijn excuses aan te bieden aangezien mijn vader dat niet ging doen. Ik nam mijn telefoon dan en ging naar Tylers naam tussen mijn berichten. -Hey, sorry voor dat voorval met mijn vader daarnet. Ik hou van je. x- stuurde ik naar hem. Naja, hij verdiende de excuses wel.

Emotionless
YouTube-ster

Emotionless schreef:
Tyler voelde na een tijdje zijn gsm trillen in zijn broekzak maar er was iets. Hij kon niet bewegen of zijn ogen open doen. Net alsof een soort van kracht hem tegen de grond duwde en controle nam over zijn hele lichaam. Zijn lichaam was niet meer van hem. Het was onder controle genomen door iets waar hij geen naam op kon plakken. Het zwart voor zijn ogen. Tyler wist niet wat er gebeurd was of wat er aan het gebeuren was maar hij voelde iets. Iets tegen zijn gezicht. Was het zijn gezicht. Hij wist het niet. Het deed pijn maar hij kon niet reageren. Tyler kon er ook geen naam op plakken. Hij wist niet wat er gebeurde. Hij kon alleen vertellen dat het pijn deed.
Iets daarna hoorde hij geluid. Menselijk geluid. Die stem klonk zo bekend en zo ver. Maar Tyler kon er geen naam op plakken. Wat was er gebeurd? Waar was hij? Tyler probeerde na te denken maar zijn hoofd deed zoveel pijn en zijn lichaam wilde niet mee werken. Er was iets. Iets ergs mis. Maar hij wist niet wat. Nog steeds niet.
Er was een ander lawaai. Iets heel hard. Iets vaags bekend. Een sirene?
Tyler wist het niet. Hij hoorde stemmen en voelde dat zijn lichaam werd opgetild. Maar zijn ogen bleven stijf dicht en wouden nog niet open gaan. Hij werd er kwaad van. Tyler wou weten wat er gebeurde maar dat ging niet want hij kreeg zijn ogen niet open.
Na een tijd voelde hij een schok door zijn lichaam gaan waardoor zijn ogen open vlogen. Zijn ogen moeste wennen aan het felle licht. 'Alles komt goed.' Zei een vrouw in een uniform. Een verpleegster uniform. Na een tijdje drong het tot hem door. Hij lag in een ziekenwagen. Wat was er nu toch met hem aan het gebeuren? Wie had ervoor gezorgd dat hij zijn bewustzijn was kwijt geraakt? Voor hij daar een antwoord op kon geven vielen zijn ogen weer dicht vallen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld