Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG » No Good

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:

TS PAAR WEKEN LATER:
Het waren pittige weken die ze kregen om te revalideren, Ruby en Ivan. Desondanks Ivans wantrouwen tegenover de Molotovs en omgekeerd, kreeg hij alsnog een luxekamer. Die was te vinden aan de linkerkant van het eiland dat Ruby’s vader had gekocht voor hun terrein. Ruby was zo verzwakt dat ze hulp moest krijgen tijdens het eten, het douchen. Tijdens alles. Het personeel dat haar hielp kende ze al van toen ze klein was. Het waren oude en loyale familievrienden die hier ook een plek kregen om te wonen. Zo kon iedereen die trouw bleef aan de familie ten volle genieten van de prachtige oord. Na enkele dagen kon Ruby zelf wandelen, al ging dat met vallen en opstaan.

Ze had Ivan de volle twee weken nog niet gehoord of gezien, maar kreeg wel regelmatig updates van de beveiliging. Hij was koppig, maar luisterde wel naar de eenvoudige regels. Het verraste haar niet. Iedereen zou zich gedragen onder het gezag van haar familie. Zo niet, werden ze hardhandig gestraft.
Hij had een luxueuze kamer gekregen, op vraag van Ruby. Dat was de eerste stap naar het winnen van zijn vertrouwen. Ruby’s vader zou hem niet vrijlaten, zeker niet. Dit was de perfecte kans voor hem om inside info te krijgen van zijn bende en hun plannen. Al wist hij zelf dat dat niet zo makkelijk zou zijn. Ruby was de bemiddelaar tussen de familie en Ivan, toch in hun ogen. Zo had ze zelf haar eigen plan bedacht.
Voor de zoveelste keer ritste ze haar gelakte enkellaarsjes dicht. Ze sloeg haar lederen vest rondom zich, en drukte haar zonnebril op d’r neus. Na een laatste blik in de spiegel, verliet ze haar slaapkamer en trok ze de deur achter zich dicht. Vandaag was het de eerste keer dat ze Ivan zou zien sinds de dag dat ze waren bevrijd. Ze besloot niets van geweren mee te nemen, maar had wel een zakmes in haar laarsje gedrukt, zoals ze dat altijd deed. Ze verdacht hem niet van haar aan te vallen, maar nam het toch mee voor de zekerheid.

De gangen waren leeg, het overgrote deel van het personeel had lunchpauze. Enkel de beveiliging stonden strak voor elke deur. Ze begroetten haar zoals het hen is aangeleerd, en met een lichte knik keerde Ruby de gunst terug.
Ze wandelde de lange gangen uit, en nam een diepe ademhaling eenmaal ze buiten was. Tijdens haar gijzeling kon ze enkel dromen van de lekker geur van het eiland. Nu ze er eindelijk in contact mee kwam, genoot ze van elke seconde die ze kreeg.

Met een stevige pas wandelde ze naar de garages, waar ze één van de boxen opende en haar ogen liet rusten op haar zwarte McLaren 720S. Met een simpele druk op haar sleutels opende ze de deuren. Als vleugels gingen ze verticaal open.
Ze nam plaats in de bestuurszetel en startte de motor. Een kleine grimas sierde haar gezicht. Ze had het geluid van de motor gemist.
Na enkele minuten bevond ze zich op de wegen van het eiland, en na een kwartier was ze aan de kant waar Ivans appartement te vinden was.
Haar sportwagen liet ze parkeren door iemand van de staff, waarna ze haar weg baande tussen de honderden appartementsblokken.
Eenmaal aangekomen aan Ivans kamer, klopte ze vluchtig aan de deur. Ze ontgrendelde de deur, en sloot die achter zich. Een automatisch slot vergrendelde de deur direct. Ze liet haar ogen de kamer scannen, tot ze blikken kruiste met die van Ivan. De schoof haar zonnebril naar boven en liet haar ogen hun weg vinden naar de tafel die zich in zijn kamer bevond. Ze wandelde er kalm naartoe. Het geluid van haar hakken omhulde de kamer. Ze nam plaats in één van de stoelen, met haar gezicht naar Ivan toe.
“Take a seat please, we have some things to talk about.”

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Met moeite had hij zich overeind weten te krabbelen. Elke dag gierden er minder pijnscheuten door zijn lichaam wanneer hij bewoog, al dan de eerste week een paar stappen van het bed vandaan het meest haalbare was geweest.
Vier wanden hadden hem omringd. Hetzelfde principe als de gijzeling van een paar weken geleden, echter nu verkeerde hij in luxere staat. Hij was opgesloten in een appartement op een onbekende locatie, die bestond uit een paar noodzakelijke kamers; slaapkamer die met een enkele wand afgesloten was van de rest van de leefkamer, een badkamer en een kleine keuken. Een leefomgeving waar hij niet om had gevraagd. Wederom was hij als een dier in een kooi, enkel nu in een klaarblijkelijke, minder bedreigende sfeer. Hij werd alleen en met rust gelaten.
Hij maakte weinig gebruik van de faciliteiten. Eens om de paar dagen sleepte hij zich voort om dan toch te gaan douchen, uit irritatie naar zijn omgeving en lichte eenzaamheid. Hij sliep in het gegeven bed en wisselde af en toe van kleding, wanneer hij dit nodig achtte. Eten deed hij amper. Zijn hongergevoel ging niet boven zijn eer. Hij zou ze niet geven wat ze wilden zien, wanneer ze een blik op de camerabeelden wierpen. Het laatste avondmaal voor zijn dood zou voor geen goud op tape weergegeven worden voor zijn rivalen om te zien.
Als hij ten onder zou gaan, dan zou het zijn met volledig verzet in plaats van overgave uit zwakte. Ze konden allemaal doodvallen.
Het was een andere vorm van gijzeling. Hij was vastberaden dat het hun manier was om hem uit te mergelen, tot er niets anders dan een leegte van hem over was. Een vijand, smekend om genade en vergiffenis. Een manier die hij maar al te goed kende. Zijn vader had er ook vele malen gebruik van gemaakt; het instinct naar eigen kant toe lokken was de beste manier om iemand voor je te winnen. Immers was het ieder voor zich wanneer het ging om overleven.
Uitgehongerd was hij wel. Vermoeid en energieloos, en op vele momenten eenzaam. Slaap pakken lukte hem tevens niet vaak, achterna gezeten door zijn bekende night terrors om hem wakker te houden gedurende de nacht. Overdag zwierf hij vaak doelloos door de gegeven kamers. Het voelde niet als bevrijding maar eerder alsof de opsluiting nooit opgehouden had, maar er slechts een verwisseling van cel had plaatsgevonden. Dat hij grote wallen onder zijn ogen zag wanneer hij dan toch een blik in de spiegel wierp, was daarom geen verrassing voor hem geweest. Het begon hem gewoon te worden om zichzelf zo te zien.
Zwijgzaam had hij zich er deze middag toe aangezet om zijn enige manier van vermaak in te zetten, en het kladblok vol te zetten met de onopgeloste zaak van zijn vader. Tientallen papieren hadden sinds de tweede week van zijn verblijf de wanden ingenomen. Met duct tape had hij ze aan het gesteente geplakt, waarop hij vanaf zijn bed uitkijken kon om zich bezig te houden met alles behalve zijn situatie. Ook dit keer zat hij bedenkelijk te staren naar de verzamelde paperassen.

Hoe lang hij daar had gezeten totdat geklop door de stille ruimte galmde, was onduidelijk. Hij keek na enkele seconden wat verward om, om niet veel later de deur achter zich open te zien gaan. Waanbeelden waren het niet geweest; de plotselinge intrede van Ruby was geheel werkelijkheid geweest, desondanks hij geen bezoek verwacht had.
Zijn pupillen volgden haar naar de tafel, waar ze nonchalant plaatsnam op een van de stoelen. Ze zat aan de andere zijde van de tafel. Daar waar ze naar hem kijken kon om hem in de gaten te houden, en vanaf dat punt zijn blik vinden kon zonder hier moeite voor te doen.
"I'm fine right here." Er was geen emotie meer te bekennen in zijn stem. Zijn energie was te veel van hem beroofd geweest om moeite te doen de klanken anders te laten klinken, zeker nu hij eindelijk bezocht werd door een van de Molotova's. Hij zou geen enthousiasme opzetten, wetend dat het nep was en dat zijn einde eraan kwam. Dat verdienden ze niet. Een zucht klonk zacht over zijn lippen.
"Just get it over with."

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Ze liet haar ogen over de kamer glijden, en bekeek voorzichtig de staat van alles. Het bureau waar hij gebruik van mocht maken, zag er rommelig uit. Paperassen met slordig geschrift lagen verspreid tot aan de grond. Aan de muren hingen verschillende papieren ophangen. Die trokken Ruby’s aandacht, maar het was Ivans gezucht dat haar terug naar de werkelijkheid bracht. Zijn koppigheid en eer speelde weer een rol in hun gesprek. Het was onwennig om zijn normale stem te horen. Zijn gekreun en gemompel die zijn gedrogeerde lichaam bezat, was verdwenen. In de plaats daarvan heeft hij nu een schorre, diepe stem. Het had iets weg van het gegrom van een wolf. Koel, geïsoleerd, tegendraads en eigenzinnig.

“Fine,” begon ze. Ze keek hem weer strak in de ogen. Een wolf die denkt dat hij de leider is, kijkt terug. Het zal niet lang duren voor hij zal gehoorzamen, als hij nog eens wat zonlicht zou willen voelen althans. “First of all, I hope you’re enjoying your stay here. I specifically asked for a room with large windows. I guess you know why.” Ruby schoof haar stoel naar achteren, en stond op. Ze nam enkele stappen naar voren, waardoor ze in het zonlicht stond. De zon stond hoog en verblindde haar lichtjes. Op deze manier werden de kleine krassen in haar gezicht zichtbaar. Het zou hem moeten laten terugdenken aan de gijzeling. De wonden in haar gezicht kreeg ze op de dag van hun bevrijding. Ze hield onophoudelijk oogcontact met hem. De diepe krassen in zíjn gezicht kreeg zij daardoor ook te zien, waaronder het litteken van Ruby’s aanval. Ze waren beiden zwaar toegetakeld tijdens hun verblijf daar.
“Secondly there’s a bigger issue I need to discuss.”
Ruby wandelde naar de plek waar hij alle tekeningen en notities had gemaakt. Daar ging ze op de tafel zitten, en sloeg haar rechterbeen over de linker.
“I’m gonna kindly ask to remain calm and let me finish.” zei ze ter verduidelijking. Over zijn gestorven broer praten, gaat een moeilijk gesprek vormen. Het is voldoende zwaar voor Ruby, maar voor Ivan zou het tientallen keer erger zijn. “I know Alec had no choice. Killing me was the only way for him to save his father.”
Ruby kon het zich nog perfect herinneren. Ze stond zich op te maken toen Alec uit de kamer stormde. Ze voelde meteen dat er iets loos was. Haar onbezorgdheid nam de overhand en ze besloot om Alec te volgen. Door de gang, richting de kelder. Alec sloot de deur gehaast en Ruby hoorde hem zijn stem verheffen. Al deed hij wel zijn best om zich zo kalm mogelijk te houden. “How do you dare to ask me something like that. I’d never kill my future wife.”

Ruby voelde haar ogen branden. “I was hurt that he allowed those bastards to let them play with his mind like that. He had to kill me, otherwise his father would die. I cried for days, but understood it too. Sadly enough, my family wasn’t as understanding.”
Ze haalde haar telefoon uit haar zak, en zocht naar een oude stemopname. 13 juli, de dag dat Alec het telefoongesprek voerde met die Italiaanse maffia. Ze had het gesprek opgenomen als bewijs voor haar vader. En nu was het nodig om haar verhaal te onderbouwen tegenover Ivan. Ze liet het uitspelen en keek Ivan weer kil aan. Haar verdriet had ze ingeslikt, waardoor ze geen probleem had met zich gevoelloos op te stellen. “I couldn’t believe it myself. Listened to this shit thousands of times.”
Ruby zette zich weer recht en nam de opening van haar ketting vast. Haar ogen sloeg ze neer op de kettingen die Ivan aan had. Het waren redelijk simplistische juwelen. Ze opende het slot, en deed de ketting uit. Alecs ring hing eraan. De ring die hij had gekregen van Leonid, zijn vader. Ivans vader. Ze liet de ring in haar hand vallen, en legde de ketting op het bureau, tussen al zijn tekeningen van misvormde monsters. Ze zette enkele stappen naar Ivan toe, en opende haar hand zodat de ring zichtbaar werd.
“I loved him too,” begon ze. Refererend naar Leonid. Ooit haar schoonvader.
“But I think you need this more than I do.”

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar binnenkomst werd niet gevolgd door stilte, zoals dat waarop hij gehoopt had. Ze merkte op dat ze hoopte dat hij genoot van zijn verblijf. Hij snapte simpelweg haar humor niet en keek roerloos voor zich uit. Alsof ze hem wilden laten zien wat hij krijgen kon zodra hij meewerkte, en wat hij achter zou laten zodra hij tegenwerkte en ze hem van zijn leven zouden beroven.
Het geschuif van de stoel galmde in zijn oren. Voetstappen volgden, waarna hij haar gedaante naast een van de ruiten zag staan. Er specifiek naar kijken, was hetgeen wat hij vertikte. Wel hield hij haar in de gaten. De situatie bracht geen vertrouwen in hem naar boven, zelfs al hadden ze beide dezelfde martelingen doorgemaakt en waren ze voor dagen elkaars gezelschap geweest. Dat de Molotova's goede strategen waren, was geen nieuws meer waar hij van opkeek. Het mocht duidelijk zijn dat beide families goed waren in het plaatsen van schaakstukken op de juiste plekken, om gegarandeerd schaakmat te kunnen neerzetten.
Maar geen wapen kwam in de volgende minuten aan haar woorden te pas. Ze bleek bij het raam te willen blijven staan, daar waar ze volledig in het licht was en toch haar ogen niet van hem af hoefde te laten gaan. Ze deed precies hetzelfde als wat hij deed; ze observeerde hem. Zelfs wanneer ze het pad doorzette van de ruit naar de tafel, bezaaid met zijn tekeningen en geklad, leek ze hem niet uit haar blikveld te willen halen. Haar blikken waren als steken op zijn huid, als klauwen die hem niet los wilden laten. Hij voelde zich, ondanks dat hij haar ook in de gaten hield, opgejaagd. Doch bleef hij zwijgend.
Zijn afstandsbarrière verbrak echter genadeloos, zodra hij zijn broers naam over haar lippen hoorde gaan. In geen maanden had iemand het nog gedurfd om die naam uit te spreken. Het was een verboden onderwerp. Een herinnering waarbij niets anders dan haat en wraakgevoelens bij omhoog kwamen, nog niet gesproken over de rouw. Ze had hem op onverwachte wijze in een hoek gedreven. Hij wist niet wat hij uiten moest.
Hetzelfde bleek zich af te spelen bij Ruby, waar hij voor het eerst sinds haar intrede zijn ogen op rusten liet. Het leek voor een moment alsof tranen zich begonnen te verzamelen in haar ooghoeken. Hij schudde vol verwarring lichtjes zijn hoofd. De stilte bleef, totdat zijn malende gedachten gestopt waren en hij helder nadenken kon over de woorden die hij uitbrengen wilde, maar niet wist hoe. "That's not possible."
Het was haast hakkelig geweest hoe zijn stem de klanken vormde, twijfelachtig en van zijn stuk gebracht. Alec had het nooit opgebracht dat hij plannen had gehad om haar te vermoorden. De Italiaanse maffia was er nooit bij betrokken geweest. Geen van hen was een rat, en al helemaal niet een verrader. Anders had een van zijn oudste broers er wel voor gezorgd dat Alec geen voet buiten het pand van zijn vader zette, wetend dat er meer op het spel stond dan slechts hun tot dan toe haat-vredes verband met de Molotova's.
Maar meer uitspraken doen kon hij niet. Ze zette hem ditmaal zelf het zwijgen op, een audio-opname gaande door de leefkamer van een stem die hij sinds de dood van zijn broer niet meer gehoord had. Niet wetend hoe hij met zijn emoties om moest gaan en wat hij ervan moest denken, wreef hij voor kort met zijn handen door zijn ogen. Het waren tonen die hij niet herkennen wilde, een persoon die hij niet wilde herkennen als zijn broer maar wilde aanzien voor een vreemdeling, maar hiertoe kreeg hij geen kans. Het was geen manipulatiemateriaal maar werkelijk het stemgeluid van Alec. Hij herkende het ogenblikkelijk.
En het vertelde een verhaal dat noch hij, noch de rest van de familie ooit boven water had horen komen. Een verhaal dat alle open plekken van zijn dood invulde, maar tegelijkertijd een nog grotere leegte achterliet. Hij had hen verraden.
Hoe de kilte Ruby's gelaat weer opvulde, kon hij zijn gewoontes van ijskoude blikken niet hervatten. Hij staarde enigszins verwilderd voor zich uit.
"He never told us," kwam met schor gemompel naar buiten. "He said he-" De zin afmaken kon hij niet. Zijn hoofd was te veel overstroomd met vragen en de net gegeven antwoorden.
Ruby verkleinde de afstand tussen hen en zette stappen in zijn richting, dan wel om haar handpalm voor hem te openen. Hij kon niet meer dan turen naar het sieraad in haar bezit. Een sieraad waarvan hij dacht dat het verloren was gegaan, op de dag dat Alec gestorven was.
Traag reikte hij naar de ring. Hij pakte het uit haar hand om deze vervolgens in zijn eigen handpalm te laten rusten, zijn pupillen onafgeweken van het glinsterende metaal. "All this time-.. We thought he was slaughtered because of hatred. Thought that he was used as a pawn.. for your father to send a message.. For you to send a message.." Het sieraad bleef in zijn blikveld, maar het was alsof hij naar een vreemd stuk van de erfenis zat te staren.
Uiteindelijk sloot hij zijn handpalm met de ring erin verborgen. Zijn kin hief hij op, om haar vervolgens aan te kunnen kijken. "You knew this all this time. All of you. And none of you figured it was right to tell us? To bring out why he was murdered like some kind of animal?"

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Bij elk woord die uit Ruby’s mond ontsnapte, zag ze de chaos erger worden in Ivans ogen. Ondanks het bewijs bleef hij alles ontkennen. Hij geloofde het haast niet. Hij kon het simpelweg niet plaatsen. Ze herkende zichzelf in hem. Zo was ze zelf ook, zoveel maanden geleden. Het duurde een eeuwigheid voor ze besefte dat de maffiawereld geen sprookje is. Liefde wint haast nooit, tenzij je genoeg macht had. Maar dat had Leonid niet, en Alec al helemaal niet. “I know…” fluisterde Ruby schel. Ze begreep zijn pijn en ordeloosheid. Het was op dat moment ook de eerste keer dat ze hem ooit in die staat heeft gezien.

Hij keek verbijsterd naar de ring, alsof het een fantasie was. Alsof hij nog steeds, na enkele weken, gedrogeerd was. Het was waanzin. Ook voor Ruby was dat het geval. Voor het eerst in haar leven maakte ze contact met een rivaal. En niet zomaar contact. Er ontstond een link. Een emotionele link. Dat had ze in haar mooiste dromen niet eens verwacht. Het was dankzij Alec dat dit gebeurde. Geluk bij ongeluk. Written in the stars, zoals hij het meermaals noemde.
Zijn verwijt naar Ruby toe liet haar daarom ook niet schrikken. Leed nam de overhand, en desondanks zijn normaliter koele houding tegenover alles, verloor hoe nu de controle over zichzelf en de bijhorende gedachten. Ruby fronste haar wenkbrauwen als teken van licht medeleven. “How do you expect us to reach out to your family? My father’s only daughter was almost killed. They were too busy making sure I was safe, making sure the island was safe,”. Ruby gooide een blik uit het gigantische raam. Daar waar er zicht was op een uitgespreide kust, vol met woningen van onschuldige mensen. Mensen die Ruby’s familie altijd hebben geholpen en bijgestaan. Maar ook woningen van families die het moeilijk hebben, mensen die de Molotovas met heel hun leven dankbaar zijn. “They put me in a quarantaine, Ivan. Two whole months. I wasn’t allowed toleave the shore. I couldn’t finish my missions. All of that to avoid getting a bullet through my heart. I was broken.”
Ruby’s woorden vloeiden als een waterval uit haar mond. “I had thousands of questions too, Ivan. And it hurt me that I couldn’t go to Lev for advice.” Ooit had Leonid een speciaal plekje in Ruby’s hart. “I thought you all wanted me dead, so no. It wasn’t easy to just knock on your door and tell you what happened. I didn’t trust you anymore. None of you.”
Die laatste woorden kwamen er koelbloedig uit. Het is moeilijk om mensen te vertrouwen in dit wereldje. Laat staan om een geliefde te hebben. “I know it’s a lot to take in. I really do. I’ve been there.” Ruby probeerde een vorm van sympathie op te wekken, al was het duidelijk dat dat niet het juiste moment was. Maar als men erover nadacht, bestond er geen juist moment.”

Ruby liet een moment van stilte lopen. Die had hij hoogstwaarschijnlijk nodig, daar ging Ruby toch vanuit. Ze brak uiteindelijk toch elke vorm van oogcontact, en baande zich een weg door de leefruimte. Ze bestudeerde elk blad dat aan de muur was vastgeplakt vluchtig. Juist lang genoeg om de inhoud in zich op te nemen. Papieren helemaal vol beklad met notities, plannen, strategieën, onopgeloste vragen, gedachten en irritaties.
“I will be on a mission soon,” begon Ruby. Ze keek kort op haar horloge. 08:53.
“My first time back in Gorbachyov territory.”
“The word has spread that we hold you here. I’m pretty sure Vlad is well aware. But I’ll have to go and check myself. Now that they see you as a traitor, they must have have their eyes on you. Which means they have their eyes on the island.”
Ruby besloot er geen doekjes om te winden. Rond de pot draaien zou enkel voor tijdsverlies zorgen. 08:55.
Daa rhad Ruby onmiskenbaar geen tijd voor.
“If they’re planning an attack, we have to be ready.” Als haviksogen schoot Ruby haar pupillen op haar prooi. “My dad would kill me if he knew I was leaking this information to you. But since you have rejecting your chances to go outside, and since you have been refusing to take a single bite from the meals we offer you, I guess I don’t have a thing to fear.” Ruby speelde lichtjes opzijn koppigheid, iets waar ze eventueel reactie uit zou kunnen halen. Ivans onvoorspelbare aard intrigeerde haar, en met behulp van deze kleine steekproeven, kon ze misschien al wat vragen opklaren.
“Eat your food, Ivan. You’re in safe hands. You can trust us. You can trust me.”
Bij de laatste woorden wierp Ruby een blik naar Ivans hand, die de ring van Leonid veilig vasthield. Haar ogen schoten naar de zijne, zoekend naar enige vorm van connectie. Enige vorm van humaniteit.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het was een verhaal dat in alle uitgezette lijnen, niets leek op dat wat al die tijd door zijn hoofd en dat van de rest van zijn familie had gespookt. Lev was van zijn leven beroofd, nog geen week nadat ze Alec's verminkte lijk hadden gevonden in een van de stegen van New York. Contact met de Cosa Nostra hadden ze voor decennia al niet meer gehad. En als dat al zo was geweest, dan hadden ze in kunnen zien waar dit heen was gegaan, zodra ze het aanbod aan hadden genomen.
De dood van Alec had voorkomen kunnen worden.
Een zucht drong zich over zijn lippen. "I-..I don't know." Hij kon het zich niet voorstellen dat Alec geen woord over de bedreiging van zijn vader had laten vallen, in alle tijd dat zij probeerden zijn leven veilig te stellen. Dat hij eenmaal in de cel een doelwit zou worden, was hen immers al duidelijk geweest. Elkander wist dat het daar overspoeld was met de Italiaanse, dan wel niet de Amerikaanse maffia.
Duizenden theorieën vlogen door zijn hoofd, de informatie schietend voor zijn ogen als een waas van boodschappen voor zijn netvlies. Het was een onvoorziene zet geweest. Was dat niet wat de Cosa Nostra altijd al voor ogen had? Niet alleen was zijn vader verdwenen van de aardbodem, ook zijn hoogstwaarschijnlijke opvolger zat in een kist onder de grond.
Het kon niet voordeliger voor ze uitpakken.
Maar het waren niet die denkbeelden die zijn wanden weer overeind hadden gezet. Het was de gedachte van Ruby en de Molotovs dat ze dat plan uit zouden hebben gevoerd, terwijl ze allen wisten dat hoeveel bescherming ze ook afkochten in Tarasov, zijn vader toch dood gevonden zou worden. "For Christ's sake, why would we proceed a plan like that?" Het was frustratie dat dit keer op de voorgrond trad, indien hij van haar wegkeek. "Lev already got his death sentence as soon as he entered Tarasov. How could we even think just for a split second that actually killing you, would change that?" Hij schudde zijn hoofd. "No. If it wasn't his blood on Italian hands, it would've been the Americans who'd murder him. No kind of protection could shield him from that."
Wellicht greep hij zich vast aan de laatste lijnen van vertrouwen die hij nog had. Wellicht was het zijn manier om het plaatje dat hij in zijn hoofd had van zijn familie, niet te laten vernietigen door dat wat de rivalen van ze gemaakt hadden. Hoe dan ook geloofde hij in de onschuld van zijn broer, wat anderen hem ook probeerden te vertellen. Alec dacht niet helder na zodra hij de belofte van de Italianen aangereikt kreeg. Dat moest wel.

Haar laatste woorden van sympathie lieten hem zwijgen. Hij voelde zichzelf argwanend worden en paranoia vloeide door zijn aderen, evenals de drugs twee weken geleden door zijn bloed had gestroomd. Hij nam haar woord niet voor de waarheid. Nog niet.
Een ander onderwerp trok hem echter terug naar haar toe, zijn blik richting de hare gedwongen. "Vlad? What do you mean, he is well aware?" Hij wist niet waar ze op doelde. Allang was het in hem opgekomen dat zijn reputatie bij zijn familie na hun kleine "uitje" geruïneerd was, maar waarom betrok ze zijn stiefbroer er specifiek bij?
Bedenkelijk staarde hij voor zich uit, voelend hoe binnensmonds gevloek begon te ontstaan. Ze ging hem niet vertellen dat die klootzak zijn plek terug had genomen in de bende, nadat ook hij uit hun zicht verdwenen was.
De ring klemde hij ietwat steviger in zijn handpalm. Hij keek op, ditmaal enigszins ijzig. Haar act was voor nu genoeg geweest. Hij had geen interesse in medeleven, laat staan een connectie wanneer ze geen idee had wat ze teweeg had gebracht. Ze had voor hen verzwegen waar ze al die tijd recht op hadden gehad.
"I won't take anything from you or your damn family, until you tell me what the fuck you want," beet hij haar lichtelijk toe. "What am I doing here? Are you all just waiting for the perfect time to strike and kill while I'm locked up in a cage, or am I some kind of funny show to you? Somethin' to look at on security cameras when you're bored?"

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
De gespannen sfeer werkte lichtjes op Ruby’s zenuwen. Ze had begrip voor de tweestrijd die Ivan in zichzelf had, maar om het op haar uit te werken ging een stap te ver. “Fine, I’ll halve your rations. We don’t like wasting food.” beantwoordde ze bits. Zolang hij zo’n defensieve houding aannam, besloot Ruby niets extra meer vrij te geven. Het zou hem enkel meer vragen en irritaties opleveren. Ze keek naar de verscheidene papieren die in het rond lagen, en vergeleek het dat met het de cursusblok die er oorspronkelijk lag. Er waren niet veel meer over. “Listen, I have to go now. Don’t fuck up your mind like that; it attracts the demons,” zei ze al verwijzend naar de night terrors. Die had ze ook niet ze jong was, en nog maar net in contact kwam met het bloederige milieu van de maffia. Ze wandelde terug naar de tafel waar ze eerder zat, schoof de stoel respectvol weer onder tafel en nam haar tas die nonchalant op de grond lag. “I’ll keep you updated.”Niet veel later verkeerde Ruby weer op de wegen van het eiland. Ze haastte zich naar het herenhuis aan de rechterkant van het eiland waar alle wapens veilig opgeborgen lagen. Eenmaal in de kleedkamer trok ze het nodige uniform aan. Alle tinten zwart bekleedden haar lichaam. Ze zette een pet op, schoof de kap van haar hoodie over haar hoofd en wikkelde het holster rond haar middel. Een simpele revolver hield haar nu gezelschap. De scherpschutter bevond zich netjes in de koffer van haar Range Rover. Met wat druk op het gaspedaal kostte het haar maar een tiental minuten om de luchthaven van het eiland te bereiken. Daar nam ze plaats in een kleine jet, en wachtte ze geduldig op hun aankomst.

*** BUITENWIJK VAN NEW YORK ***

Ruby bevond zich op de hoogste verdieping van een verlaten pand, iets verder van het gebouw van de Gorbachyovs. Het perceel zag er vrij zakelijk uit, al had het interieur nog landelijke kleuren. De ramen waren groot genoeg om door te kijken. Ruby’s rechteroog keek geconcentreerd door het vizier van de scherpschutter. Het beeld werd vergroot en meteen scherpgesteld. Zo kon ze alle aanwezigen bekijken, waaronder Vlad. Ivans stiefbroer. Hij opende triomfantelijk een koffer vol met geld en tentoonstelde het aan een luguber figuur. De onderhandelingen gingen voort zonder enig probleem. Geen greintje van discomfort was te zien in Ivans gelaat. Hij had de troon van zijn recent gestorven vader probleemloos ingenomen; heringericht naar zijn smaak. Levs gouden beeld was spoorloos verdwenen van zijn bureau. Het was een erfstuk die hij met veel trots liet zien aan elke bezoeker. Zo dus ook aan Ruby, toen Alec nog leefde. Er liepen vele bewakers rond, mensen die hevig bewapend waren. Zonder afspraak binnenwandelen was dus uit den boze. Ruby ging weer recht zitten, en haalde haar camera uit de zwarte sportzak die ze mee had. Ze zette het bijhorende statief stevig op de grond, en plaatste de peperdure camera op zijn bijhorende positie. Ze trok foto’s van de trotse Vlad, de tientallen auto’s bij de oprit. Elk proper afgewerkt met Italiaanse kentekens. Ook de autogarage kreeg ze in beeld. Daar waren enkele broers van Ivan druk aan het werk. De bron van hun inkomen, witgewassen geld, werd zonder pardon even goed verdedigd. Het voelde voor Ruby raar aan om de familie van Alec opnieuw te zien. Wetende dat ze vanuit ‘hun plekje’ elke familielid zat te bespieden, voelde nog ongewoner aan. Tijden van liefde en lust had ze in dit verlaten pand gekend, nu allemaal voorbij. Het was een verdoken plek, waar ze in alle rust alles in de gaten kon houden.Nadat ze genoeg foto’s had, borg ze alles structureel op. Ze schoof haar pet dieper in haar gelaat en ritste de sportzak voor de laatste maal dicht. Ze had genoeg gezien, en had het nodige bewijs voor zowel haar vader als hun koppige bezoeker. Ivan Gorbachyov was verleden tijd. Vladwas de opvolger, en hij zou het niemand toestaan om in zijn weg te komen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Weken waren voorbij geweest sinds hun bevrijding, doch hij geen vrij man was geweest sinds haar broer hun locatie van gijzeling binnen was gevallen. In plaats daarvan was hij als hun gezinshond opgesloten in een hok.
De geluidsopname was niet zomaar chantagemateriaal geweest. Hij had kunnen horen dat het werkelijk Alec’s stem was, die ze afspeelde op haar luxieuze mobiel. Maar er was een paranoia in hem gaande, die hem wees naar verraad. Alsof het wellicht hun werkwijze was geweest om de machtige machine van de Gorbachyov’s één voor één uit te schakelen. Want na Lev en Alec, was hij immers de derde in nog geen jaar tijd die voor zijn familie spoorloos verdwenen was.
Zijn kaken zette hij voor een ogenblik op elkaar. “I don’t like being used as leverage nor as a pet,” gromde hij. “You tell Artur this show ain’t gonna be available for much longer, if he doesn’t come clean with his plans.” Zijn ijskoude blik volgde haar verschijning naar de tafel. Het zou hem niet baten dat ze hem opgesloten hadden in een appartementenblok; als hij hier nog langer als een paar dagen zat zonder enige informatie, zou hij eigenhandig elk bespioneersysteem rond de woning met de grond gelijk maken. Dan zou Artur zich vanzelf wel uit de voeten maken om alle schade weer te herstellen, al was het om hem weer in oog te kunnen hebben. Een blinde vlek op de radar was en bleef tenslotte een bedreiging.
Zijn schetsen waren haar klaarblijkelijk opgevallen, een waarneming die ze uitsprak, maar geen antwoord van hem op terugkreeg. Hij liet zich niet vertellen hoe hij om moest gaan met zijn slapeloze nachten, en daarnaast waren de achtervolgende beelden van nachtmerries het laatste wat er op het moment door zijn hoofd schoot. Ze had het voor elkaar gekregen voor hem om, overal waar hij keek, het levenloze gedaante van Alec weer te zien.
De deur viel met een harde klap in het slot. De lucht van haar parfum was dat wat haar aanwezigheid nog niet geheel deed vervagen, al wilde hij niet erkennen dat ze op bezoek was geweest. Hij hees zichzelf enkel op van de matras om zijn frustratie te kunnen uiten op een van de onbeschadigde meubelstukken, een trap gegeven aan de ladekast om de dreun door de leefkamer te horen nagolven. Het was alsof ze alle woede in hem had doen ontwaken, nadat ze herinneringen naar boven had gebracht van gebeurtenissen die hij inmiddels diep begraven had.

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
TS VOLGENDE DAG

Ruby’s vader keek geconcentreerd naar de ontwikkelde foto’s. Er waren ondertussen al 5 volle minuten in stilte verstreken. Hij krabde zijn baard, en richtte zich naar zijn enige dochter. Zij leunde nonchalant tegen de muur achter zich. “Unbelievable. Vladimir’s on top, and it seems like no-one cares about the several Italian cars in front of the gates.” Ruby haalde haar schouders op. “There has so be a connection between those two.” Artur knikte instemmend, wierp nog een laatste blik over de gelamineerde foto’s en schoof ze terug richting Ruby. “Great work. Now inform Ivan, he has the right to know. Maybe he’ll consider cooperating now.”
Ruby knikte in volle stilte, griste de foto’s van tafel en verliet de kamer. Met geklemde kaken en een diepe zucht wandelde ze door de gangen, richting de ingangspoorten. Daar stond haar auto klaar om voor gebruik. In de passagierszetel een tas met een fles vodka, twee shotglaasjes, een boek kaarten en een nieuwe cursusblok voor Ivan. “He’s up for a big surprise,” mompelde ze geïrriteerd. Ze keek kort in haar achteruitkijkspiegel en drukte stevig op haar gaspedaal. Na een rit vol met bochten en tientallen treden omhoog, kwam ze eindelijk tot aan de kamer van Ivan. Ze klopte weer kort aan, en opende de deur.
Ivan lag ingedommeld tussen de paperassen aan zijn bureau. Ruby draaide met haar ogen, “Zelfs het gigantische bed weigert de idioot te gebruiken.”
Ze gooide de zak met de drank op tafel, en wandelde met robuuste stappen naar zijn klerenkast. Daar zwaaide ze de deuren open waarna ze het eerste shirt dat ze zag eruit nam, en die gooide richting Ivans hoofd. “Get dressed, now. You won’t like this.” Het getik van haar hakken synchroon met haar stappen, en de geur van haar parfum die de kamer vulde zouden genoeg moeten zijn om hem weer wakker te krijgen. Met een stevige duw, kreeg ze alle papieren rondom hem op de grond. Het waren toch nutteloze tekeningen van monsters, dus veel had hij niet te verliezen.
Ruby smeet de foto’s op tafel, voor zijn neus, en sloeg haar armen over elkaar. “View them it in that exact order, the last one is the most impactful.”
Ze verwees naar de foto met de Italiaanse auto’s. Hij zou ontploffen moest ze die zien. Daarom besloot ze de shotglaasjes ondertussen al te vullen met vodka. Hij zal het wel kunnen gebruiken.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Inside of his mind

Het geruis van de wind vulde zijn oren. De kou trok over zijn huid, kippenvel achtergelaten met elke millimeter die de lucht verstreek over zijn blote armen. Zijn ogen werden enigszins verblind. Het flikkerende licht van de gebroken lantaarnpalen verlichte de steeg, desondanks het de duisternis niet kon doen verdwijnen. Met elke meter die hij verstreek, voelde hij het licht van zijn lichaam wegtrekken. Het donker begon de overhand te nemen en langzaamaan wekte het kilte in hem, voelend hoe hij zich steeds meer op onheilspellend terrein bevond.
De omgeving kwam hem vaag bekend voor, voor hoeverre hij zich een weg had gebaand door de stegen van New York, wanneer hij rond de straten dwaalde uit slapeloosheid. Maar zijn richtingsgevoel had hem ditmaal niet geleid naar een plek van wantrouwen. Geheel onbewust had hij zijn broeder gevolgd, om het pad van Alec af te gaan en hem op te sporen.
Abrupt kwam Demyan tot stilstand. Hij volgde, zijn voetstappen zodanig gehaast gestaakt dat het slijten van zijn schoenzolen nog over het grind te horen was.
"What is it?" Vragend keek hij naar zijn broer, een blik die onbeantwoord bleef. Zijn ogen waren blijven steken bij een object dat hij nog niet geheel zien kon. Enkel schimmen vertoonden zich voor zijn netvlies, makend dat hij een paar stappen naar voren zette.
Traagzaam zag hij Demyan zijn arm opheffen. Hij stak zijn hand uit naar iets, naar iets dat aan zijn aanblik ontbrak. Wederom zette hij een stap dichterbij. "What do you see?" Hij kneep zijn ogen samen, zoekende naar datgeen wat hem zo overvallen achter had gelaten. Maar het zoeken was verleden tijd geweest. Hoe Demyan als de dood was blijven staan, verstijfden zijn bewegingen wanneer hij zag wat er aan een van de uithangborden hing.
Zijn adem stokte in zijn keel. Zijn ogen werden groot, indien hij de shock in hem voelde opstapelen. Hij opende zijn mond, gewild om ontkenning uit te spreken, maar geen geluid wist hij uit zijn keel te persen.
Demyan wendde zich uit het niets tot hem. Het was echter niet zijn broer die hij herkende, nadat hij van het lijk wegkeek. Het was een facade die hij niet herkennen kon. Verborgen in de schaduwen van de nacht. Bloed druipend van zijn vingers, waarop hij de doodse stilte verbrak met een ijzingwekkende stem.
"I-van..."

Een zachte klap tegen zijn hoofd maakte dat hij omhoog schoot. Het bekende getik van hakken overwelmde hem, al zag hij nog zodanig wazig dat hij geen vormen kon onderscheiden van de rest van zijn omgeving. Zijn hand greep traagzaam naar zijn nek. Een pijnsteek schoot genadeloos door hem heen, makend dat hij een zucht niet kon onderdrukken. Blijkbaar was hij in slaap gevallen op het bureau, ontfermd over de vele papieren onder zijn armen. En klaarblijkelijk had hij bezoek.
"Such good timing," mompelde hij slaperig. Het shirt graaide hij van zich af, haar boodschap gevolgd door het t-shirt over zijn hoofd te trekken, om zijn ontblote borstkas onder de stof te verhullen. Tijd voor een discussie daarover had hij tevens niet. Ze had hem al van zijn schetsen op het bureaublad beroofd vooraleer hij zijn mond open had kunnen trekken over haar bevel, voor hem om zich aan te gaan kleden. Hij hief zijn wenkbrauwen verontwaardigd op. "Fuck's the matter with you?" Haar gelaatsexpressies verrieden enkel vastberadenheid, dat wat hij met tegenzin waarnam, zodra hij zich tot haar wendde. Haar handpalmen had ze tegen die tijd al geleegd; bruut had ze foto's over het hout gegooid voor hem om zich op te moeten focussen. De motivatie ervoor had hij niet. Het nam enkele minuten in voordat hij zijn pupillen erop liet vallen, simpelweg omdat ze hem gewaakt had uit een diepe droom. Het duurde even voor hij doorhad dat hij werkelijk wakker was.
Nogmaals liet hij een zucht horen. "Alright. Alright. Just quit the angry act and sit down, psycho." Zijn vingers reikten langzaam naar het fotopapier. Hij tilde de eerste op, hief het ietwat omhoog en liet het beetje licht van de gloeilamp aan het plafond het beeld verduidelijken. Het knipperen van zijn ogen was daarentegen noodzakelijk geweest om het scherp te krijgen.
Een drietal Italiaanse auto's vulden de foto. Nummerborden die hij ergens van herkende, maar ze niet direct kon linken aan iets nu zijn focus overal en nergens te zoeken was. Een frons verscheen op zijn gelaat. "So. Italian cars. You woke me up for that?" Hij schudde zijn hoofd, liet de foto op het bureauvlak vallen en pakte de rest van de stapel tegelijk in handen. Hij had er niet de energie voor om tientallen minuten te besteden aan dat wat ze tot "belangrijk" benoemde. Vermoeidheid had de overhand genomen en gemaakt dat hij impulsief en gejaagd werd.
"Italian cars.. The Gorbachyov warehouse, more of the Italians.. and-" De paar bekeken foto's belandden net als de eerste terug op het bureau, echter om een laatste foto geklemd in zijn vingers achter te laten. Een plaatje waarvan hij zijn ogen niet vanaf halen kon, maar slechts verbijsterd kon staren. "Vlad."
Seconden van zwijgen liet hij door de kamer gaan, kijkend naar een beeld dat hem met elke fractie van de tijd meer en meer begon te frustreren. Op het eind deed hij niets anders als zijn kaken op elkaar zetten. Hij was inmiddels klaarwakker.
"What the hell is Vlad doing? Why is he back? Why are the Cosa Nostra at our warehouse? What-" Uit complete radeloosheid zocht hij naar haar, om haar naast zich weer te vinden met twee gevulde shotglazen en een fles vodka. "You're not about to tell me he got himself up to claim the damn throne."

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Het duurde even voor hij doorhad wat er zo belangrijk was. De eerste aantal fotopapieren gleden zonder enig probleem door zijn vingers, tot ze weer op het hout terechtkwamen. Maar dat kwam er een eind aan zijn luchtigheid. Het was de foto van Vlad die trots aan een bureau stond die Ivan liet huiveren. “Yes, Vlad,” begon ze strak. “And it seems like no-one has an issue with him on the throne.”Ze haalde een hand door haar haar, en wees dan naar de koffer geld die hij vast had. “Money issues, I think he has some problems with the money y’all are producing.” Ze nam de foto’s van de Italiaanse maffia erbij, en schoof die dichter naar haar toe. “I don’t know why, but I have a feeling there is more going on. It is too soon for Vlad to be in such company. Especially now that you’re gone. I didn’t see any patrols, and our security hasn’t alarmed about any unknown boats or aircrafts.”Er waren verschillende puzzelstukjes die Ruby met moeite aan elkaar nog linken. Ze wist dat de vader van Ivan aan de top stond van het witgewassen geld en alle onderhandelingen die daarmee gemaakt werden. Vlad nam simpelweg teveel hooi op zijn vork.“Also, I think Cosa Nostra recruited some new forces. I didn’t recognize any of the men that were talking with Vladimir.”Het leek allemaal te snel te gaan. Zo ongecontroleerd en chaotisch. Vlad had zijn handen over heel het bedrijf en verdronk quasi in de macht. Het zou niet lang duren voor het naar zijn hoofd steeg, en dat hij onmenselijke keuzes zou maken. “There are more guards than the last time I visited, by the way. Vlad’s holding a secret of some sort, I think.” Ze wreef gefrustreerd over haar voorhoofd. “Or I’m turning paranoïd. It’s weird seeing Vlad in Levs chair, you know.” Ruby knelde haar kaken op elkaar, en wikkelde haar vingers rond het shotglas. Ze klinkte licht tegen Ivans glas, en gooide de sterke drank naar achteren. Het brandende gevoel baande zijn weg door haar slokdarm. Desondanks Ruby’s ervaring met drank, heeft vodka haar altijd een apart gevoel gegeven. Iets authentieks. Ze zette het glas weer op tafel, en keerde zich terug naar haar sportzak. Daar haalde ze de nieuwe cursusblok voor Ivan boven. Ze greep het bundeltje papier stevig vast, en gooide hem over de glazen, terug op tafel. “Something to think about. Write all of your thoughts, maybe it’ll be useful one day,” beval ze. Waarschijnlijk ging hij weer koppig doen, en niet willen meewerken. Maar aan de tientallen kladbladen die hij heeft volgeschreven te zien, heeft hij geen problemen met het opschrijven van ideeën. Ook het boek kaarten haalde ze behendig uit de zak, en stak ze in haar achterste broekzak. Ze ging aan de andere kant van de tafel staan, en steunde haar handen op het meubelstuk. “It’s been too damn long that I’ve talked to Vlad, but I have always known that he’s an ambitious type.”Ruby kon niet meteen plaatsen wat Vladimirs plannen zouden zijn, maar ze vertrouwde het voor geen haar. Dezelfde angst als ze had toen haar leven werd bedreigd door Alec, had ze nu opnieuw. Een soort slecht voorgevoel, al kon ze niet plaatsen voor wat. “Now drink. You need some booze, you even want some. I know you do.”Alec was een stevige drinker, hij vertelde altijd dat hij vaak ging drinken met zijn broers. Ivan ging dan waarschijnlijk vaak mee. Het was op dat moment dat ze besefte dag Ivan heel erg op zijn broer leek. De vorm van Ivans ogen correspondeerden foutloos met die van haar ex. Ze sloeg haar handen voor haar gezicht, en probeerde een glimlach tegen te houden. Ruby verklaarde zichzelf gek. Ze had nog maar één glas vodka op, en voelde nu al dat ze waanvoorstellingen kreeg. Misschien was het daarom dat vodka haar zo’n speciaal gevoel gaf.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De troon was ingenomen door Vlad. Zijn afwezigheid had hem het pad vrijgemaakt om zijn kleine staatsgreep te plegen, nu maar liefst drie van de acht cruciale leden uit het zicht waren verdwenen. Dat betekende nog maar vijf stemmen aan de tafel, met de zijne daarbij ingenomen. Zijn vader had zijn plek nog lang niet afgestaan aan zijn stiefzoon, zeker niet omdat hij Demyan op het oog had gehad voor opvolger, en Alec stond hetzelfde in de zaak als dat Ivan stond. Beide wisten dat ze hun doodvonnis tekenden zodra Vlad aan het hoofd van de bende kwam te staan. Niet alleen omdat de jongen enorm egocentrisch was, maar ook omdat het geld hem blind maakte voor al dat er om hem heen gebeurde. Zolang er een goed bedrag geboden werd, maakte Vladimir met een grote glimlach een deal met de duivel.
Gevloek rolde over zijn lippen, zijn frustratie geuit in de klanken die schor naar buiten kwamen. De foto schoof hij ruw over het tafelvlak naar de muur. Hij kon niet langer meer aanzien hoe zijn familie naar de afgrond werd gesleept. "That motherfucker has way more things on his mind than just Abruzzi and his Italian blood money," siste hij nijdig. "Being paranoid isn't the only thing you should be, with him at the top." Zijn stiefbroer zou hen allemaal naar de dood toe leiden als zijn leiderschap nog veel langer duurde. De verbeterde beveiliging en zijn nieuwe Italiaanse vrienden waren slechts het begin van een plan dat al jaren geleden gebrouwen was, geput uit gevoelens van wraak en machtsverlangen.
Een shotglas werd naar hem toegereikt. De fles sterke drank had ze met een lichte klap op het houten blad gezet, de geur als een walm uit de fles gesijpeld. Haar glas tikte ze tegen de zijne aan. Radeloos als hij zich voelde, had hij binnen een fractie van een seconde de drank al achterover geslagen, om zich een nieuwe shot in te schenken. De fles parkeerde hij voor haar neer terug op de tafel.
Het tweede glas sloeg hij eveneens achterover. Zijn blik werd nadien teruggeleid naar de foto van Vlad, die tussen de wand en de rand van de tafel was blijven steken. Hij had wel meer glazen nodig om zich van het nieuwe leiderschap af te zetten, wetend dat zijn familiehuis in een kwestie van enkele weken veranderd was in een censuur.
Ze had hem echter een nieuw, leeg notitieblok meegebracht. Daar waar hij zich naar wendde zodra ze deze voor hem neerlegde. Antwoorden deed hij niet, zich met hele andere dingen bezig gehouden dan haar wens voor hem om alle theorieën op het papier neer te zetten. Zijn hoofd was een grote waas. Wellicht omdat hij na haar vorige bezoek nog altijd amper gegeten had, en de alcohol versneld in zijn bloedbaan terecht was gekomen. Normaliter kon hij beter tegen drank dan hoe hij zich nu voelde; de woede trok beetje bij beetje uit hem weg en hij werd losser, relaxter.
Wanneer hij zich naar haar toedraaide, zag hij een hint van vermaak. Een lichte verplaatsing van haar mondhoeken tot een glimlach voordat haar handpalmen haar gezicht bedekten. "What are you smiling for?" Vragend kantelde hij zijn hoofd ietwat naar links.

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Ruby liet haar armen weer naar beneden zakken, en schudde haar hoofd. “Nothing,” zei ze. Ze schoof de stoel naast Ivan naar achteren, en zette zich er maar al te enthousiast naast. Ze nam de fles vast, en schonk haar glas tot de rand. Zodra Ivan zijn tweede glas naar achteren had gegoten, schonk ze het ook bij hem helemaal vol. Ze zette ze nu halfvolle fles op het houten blad, en drukte het glas tegen haar lippen. Ze voelde de doorzichtige vloeistof over haar tong, in haar slokdarm vloeien. Ruby sloot haar ogen genietend, en voelde hoe de alcoholrijke stof haar zowel fysisch als mentaal streelde. Bij elk leeggedronken glas, voelde ze zich lichter in haar hoofd. Daarmee verdwenen ook haar loodzware gedachten even. Voor enkele momenten was ze zo vrij als een vogel. Met de frisse wind onder haar vleugels vloog ze over de uitgestrekte heuvels van het eiland. De zeegeur leidde haar langs de kust, en de paradijsvogels volgden Ruby’s pad. Ze opende haar ogen weer, en stond recht na het zoveelste glas dat ze had leeggedronken. Het feit dat ze haar evenwicht ondertussen kwijt was maakte het haar moeilijk om naar het raam te wandelen. Daar wandelde ze heupwiegend naartoe, en met hier en daar een streepje gegiechel. Eenmaal aangekomen, keek ze zegepralend naar het panorama. De zonnestralen prikkelden haar volledige lichaam, van top tot teen voelde ze haar temperatuur stijgen. Ze draaide zich om, met haar gezicht naar Ivan en keek hem uitdagend aan. Zijn gelaat was inmiddels wazig geworden, en enkel de sporen van Alecs lippen waren voor haar zichtbaar. Traag traceerde ze haar vingers over de knopen van haar hemd, waarna ze de bovenste behendig open deed. Zo viel haar bloes wat lager, en ontsnapte er wat hitte van haar lichaam. Ze likte de resten van de vodka van haar lippen, en kogelde haar ogen weer naar zijn pupillen. De wereld rondom haar draaide en tolde, maar het leek alsof hun oogcontact onafgebroken bleef. De zon die door de het raam achter Ruby scheen, liet zijn ogen glinsteren. Ze kantelde haar hoofd iets naar rechts, en liet haar mondhoeken de vrije loop gaan. Alec en Ruby hadden vaak zulke momenten gehad, waarbij ze samen op de wolken van de drank lagen en zichzelf helemaal lieten gaan. Het leek alsof Ivans ogen hetzelfde verhaal probeerden te vertellen. Ze liet haar hoofd naar achteren hangen, en schudde grijnzend haar hoofd.
“I can’t believe this is happening right now,” zei ze met een hese stem. Haar handen liet ze door haar lokken gaan, en ze langs haar nek weer naar beneden hangen. Grijnzend, en met een wankele pas, wandelde ze terug naar de tafel. Daar goot ze weer een glas voor zich vol. Dat zou haar laatste zijn, voor ze dingen doet die sterker zijn dan haar eigen zelfcontrole. Haar vingertoppen volgden de cirkelvormige vorm van de rand van het glas. Ze knelde haar kaken voor de zoveelste keer op elkaar, nu om een grijns tegen te werken. Ze draaide haar hoofd naar Ivan, en bekeek het shirt dat ze eerder naar zijn hoofd had gegooid. Ze kreeg al bijna spijt dat ze hem de optie had gegeven om zich om te kleden. Ze sloot haar ogen, en probeerde terug te keren naar de realiteit. Ze zat met een aartsrivaal te drinken. Verward van haar eigen wispelturigheid schudde ze haar hoofd weer. Het sjaaltje dat strak rond haar nek gespannen was, begon op Ruby’s zenuwen te werken. Beweeglijk loste ze de knoop en wankelde naar Ivans bed, waar ze haar sporttas had gelegd. Ze gooide het richting de zak, maar uiteindelijk belandde het sjaaltje door de weerstand van de lucht toch op de dons van het bed. Ze stak haar schouders op, en draaide op de bal van haar voet weer met haar gezicht naar Ivan. Eenmaal juist gepositioneerd liet ze zichzelf op het bed vallen. De veren die het overtrek omhulde, streelden haar lichaam teder. Hier kon ze wel de hele avond blijven liggen. Zowel de alcohol als de zwaartekracht speelden een rol op haar torso. Het zou haar veel moeite kosten om terug recht te komen. Desondanks de moeite, maakte ze toch een poging om weer recht te zitten. Helaas raakt ze geen centimeter verder.
“Guess you’ll have to carry me out of here.”

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een derde glas werd ook naar zijn lippen gebracht. De scherpe, bittere smaak van vodka gleed door zijn keel, een smaak die hem maar al te bekend voorkwam. Voor een moment voelde hij zich als thuis. Het deed hem denken aan de eerdere tijden waarop hij met zijn broers de fles sterke drank gedeeld had en daarbij aan alle overwinningen, waarop ze hadden geproost. Wanneer hij in zijn ooghoeken Ruby naar het raam zag wandelen, gingen zijn gedachten dan ook uit naar de tijd waarop hij door de ruiten had kunnen turen, om het uitzicht buiten zijn kamer te bekijken.
Lang ging zijn denkweg echter niet uit naar het verleden van enkele weken geleden, toen hij nog altijd tussen zijn broers en zussen te vinden was geweest. Hij werd licht in zijn hoofd. De wereld leek voor zijn ogen te draaien, op een tergend traag tempo dat enigszins relaxend voor hem werkte. Niet langer overkoepelden de stemmen in zijn hoofd het geluid dat hij vanuit de buitenwereld hoorde. Het was sereniteit dat zich nu binnen zijn oren afspeelde. Er was niets dat hem afleiden kon van het hier en nu, behalve het gedaante dat hem gezelschap hield. Ruby Molotova kon als geen ander spelen met de sfeer en ook nu kon hij het niet laten om zijn ogen op haar te laten rusten, om haar uitdagend een van de knopen van haar blouse open te zien doen.
De hare leken evenzeer aan de zijne gelijmd. Hij kon haar blik hem niet voelen verlaten, wanneer ze een grijns rond haar lippen liet spelen om ook bij hem er een op zijn gelaat te toveren. Als vanzelf voelde hij zijn mondhoeken ietwat omhoog trekken. Het lege glas had hij op het tafelblad teruggezet. Het waren haar bewegingen waar hij mee bezig was geweest, haar haar dat ze nonchalant in model bracht met haar vingers en de wijze waarop ze naar hem bleef grijnzen, wanneer ze dan langzaam haar weg naar hem terug vond. Een laatste shot zag hij over haar lippen verdwijnen.
Hij inspecteerde haar lichaam alsof het zijn eigendom was, zijn pupillen gaande over haar rondingen om haar hele figuur af te gaan. Haar blik sprak hem aan. Hij voelde zich naar haar toegetrokken worden, zelfs al had hij in al die minuten nog geen centimeter verschoven van zijn plek aan het bureau. Ze waren tegenpolen en toch konden ze niet aan elkaar ontsnappen, nadat de drank zijn werking had gedaan.
Gedachteloos voelde hij zich opstaan van de stoel. Zijn handpalm glijdend langs de leuning, om vervolgens zijn steun onder zijn vingers te verliezen en zich een weg naar het bed te banen. Ruby had zich op het bed laten neervallen. Daar waar ze hem achteloos in de gaten hield, maar hem op zat te wachten alsof ze inmiddels wist dat hij zich niet goed meer op afstand houden kon. Mogelijk waren het haar eigen plannen geweest om hem de tent uit te lokken met de drank. Het kon hem hoe dan ook inmiddels niet meer schelen, gemerkt hoe zijn grenzen vervaagd waren tot hij niet anders kon dan ze te overschrijden.
Hij reikte naar haar hand, om deze voor kort door zijn vingers te laten omklemmen. "It ain't no time to sleep just yet, Molotova," mompelde hij enigszins schor. "Let's give them a show to watch first." Dezelfde grijns droeg hij met zich mee. Hij trok haar overeind, de lakens aangeroerd en gekreukeld onder haar lichaam achtergelaten. Behendig had hij haar weer staande gebracht. Zijn adem weerkaatste tegen haar nekvel, de warmte naar hem terug voelen keren nadat hij uitgeademd had. Hun lippen leken naar elkaar te neigen. Hij was dichtbij genoeg om zijn plotselinge verlangens te kunnen vervullen, maar eigenwijs genoeg om zichzelf tegen te houden. De geur van haar haar kon hij moeiteloos waarnemen. Op de afstand van enkele centimeters waren het haar lokken waar hij zijn vingertoppen langsheen liet gaan, om er plagend een paar rond zijn vinger te winden.

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Al liggend keek ze naar het plafond. Ook die draaide, en het leek net alsof ze zich in de ruimte bevond. 400 kilometer de hoogte in. Het was één van haar dromen om de ruimte in te gaan. Wat zou ze graag eens de aarde willen zien, met enkel maar niets om haar heen. Het is een fantastisch geval, de ruimte. Ivan verstoorde Ruby’s dagdroom door. Hij nam haar teder genoeg vast, en bracht haar met haar beide voeten weer op de grond. Zijn hand had hij galant rond de harde geklemd, en even kon Ruby er geld op wedden dat ze een soort connectie vond. Het was zoiets simpels als een aanraking dat haar terug liet glimlachen, weer haar problemen liet vergeten. Hij had hetzelfde effect zonder dat ze een halve fles zou moeten leegdrinken. Hun gezichten bevonden zich nog geen 10 centimeter uit elkaar, en door Ruby’s duizeligheid varieerde die afstand constant. Haar ogen verplaatsten zich van zijn ronde cupidoboog, tot naar zijn strakke wenkbrauwen. Zijn ogen merkte ze weeral op. Voor de zoveelste keer kreeg ze weer een vlaag melancholie om haar heen. Zoals gewoonlijk zou ze, bitterzoet als ze was, haar armen rond haar geliefde wikkelen en haar lippen op de hare planten. Maar dat deed ze niet, zeker niet. Ze had Ivans opmerking niet nodig om te herinneren dat er een viertal camera’s op hun gericht waren. “So that my dad can watch me make love to a rival? You really want me dead, huh?” zei ze grijnzend en pierde haar ogen om een boze blik na te bootsen.
Ze liet haar lippen een halve seconde zweven over de zijne, snakkend naar aanraking, maar maakte dan weer genoeg afstand dat enkel hun handen elkaar nog samen hielden. Strompelend wandelde ze naar de enige aparte kamer die geen camera’s bevatte. De badkamer. Ze sloot de deur achter zich en drukte hem tegen de muur. “Listen here, buddy,” begon ze. Ze zette enkele stappen naar de wastafel. Daar liet ze haar handen glijden over de kraan, en zette hem wagenwijd open. “Looking at you like that, I think you’ll need some water. Enjoy.” Ze speelde met zijn dronkenschap, en lokte reactie uit. Ze nam hem vast aan zijn shirt, en trok zijn lichaam dichter tegen zich. Haar vingers liet ze over de zijkant van zijn gezicht glijden, waarna ze hem bij zijn nek vastnam, en zijn gezicht onder de kraan duwde. Misschien maakte dat hem iets nuchterder dan hij was. Het was te gevaarlijk om nu zulke praktijken uit te voeren. En zeker met iemand als Ivan Gorbachyov.
Ze graaide een handdoek van het rekje en gooide die, net zoals zijn shirt eerder, naar zijn gezicht.
“I’m so sorry,” zei ze sarcastisch.
“Get yourself sober again, I’m taking you out tomorrow. Make sure you’re ready at 11 in the morning.”

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld