Vadrouille schreef:
Als ze een ding van haar moeder had geleerd, een ding waar ze haar moeder nu ontzettend dankbaar voor was. Was dat je nooit moest laten zien hoe kwaad je op iemand was. Van binnen mocht je die persoon dood wensen, mocht je hem helemaal verrot schelden. Maar van de buiten kant mocht en kon je niks laten zien. Dat was het zelfde dat haar moeder haar verteld had nooit te huilen in het bijzijn van een man. Tranen en boosheid waren een uiting van een zwakke plek. En je mocht als vrouw al zoveel minpunten hebben, je zwakke plekken moest je verbergen. Ze konden je leven kapot maken, maar liet ze je niet mentaal kapot maken.
De opmerkingen van Flynn waren laag, ontzettend laag. En het liefst deed ze niks anders dan hem in zijn gezicht spugen dat hij er maar in moest stikken. Dat hij maar moest zien hoe hij vrede wilde bewaren, maar dat zij hier niet meer mee akkoord ging. Het liefst stapte ze vanavond nog terug op de bood naar huis. Maar dat kon niet, ze moest ook aan haar eigen land denken. Ze haalde diep adem, wat ze traag liet ontsnappen. Haar handen die ze onbewust in haar zakken wat samengeknepen had, liet ze langzaam terug ontsnappen. Langzaam wist ze een glimlach terug op haar gezicht te krijgen terwijl ze Flynn aan keek " Ja, laten we maar terug gaan. Ik kan niet wachten om straks aan je moeder te vertellen hoe leuke en charmante zoon ze wel niet heeft " ze draaide zich om, waarna ze bij hem weg liep terug naar de paarden.
Bij de paarden aangekomen, trok ze het dier los waar ze net op gereden had. Haar voet zette ze in de beugel, waarna ze zich terug het zadel in hees. Echt niet dat ze ging wachten, ze vond de weg wel terug. Straks op het kasteel zou ze mooi weer spelen. Maar voor nu, nu stikte hij er maar even in. Ze liet het paard weg draven en stuurde hem terug de begroeiing in waar ze net uit gekomen waren. Het was fijn dat Flynn hier vaker kwam, er was inmiddels een pad gevormd. Eenmaal terug op het hoofdpijn, dreef ze het paard aan in galop terug naar het kasteel.
Omdat ze ook niet op Flynn gewacht had en flink door gereden had, kwam ze zonder Flynn aan op stal. Hoe ver ze voor op had gereden wist ze niet, ze wilde het ook niet weten. De staljongen keek haar wat vragend aan " ik denk dat hij me heeft laten winnen " Sprak ze glimlachend, waarna ze naar binnen liep. Hopend dat ze door niemand gestopt werd als ze naar haar kamer vertrok. Maar helaas, de koningin ' Liefje, waar heb je Flynn gelaten ' De koningin kwam met open armen op haar af en trok haar in een omhelzing. " We deden een race terug. Ik denk dat hij me heeft laten winnen. En omdat het vandaag mijn eerste dag is, dat hij dat heeft gedaan met een flinke afstand. Het is toch ook zo'n lieve jongen ' Glimlachend keek ze de koningin aan, die haar glimlachend terug aan keek ' Ik ben blij dat te horen. Ik weet dat het voor jullie beide lastig is. Maar jullie leren er mee leven. En je gaat uiteindelijk echt wel van elkaar houden. ' Ze glimlachte nog even naar de koningin waarna ze uit de armen van de vrouw stapte. ' Ik heb er het volste vertrouwen in dat dit goed komt. ' En met die woorden stapte ze bij de vrouw weg.
Langer had ze daar ook niet kunnen staan. Het had moeite gekost om niet tegen die vrouw te zeggen dat haar zoon een eikel was. Dat er dan misschien een knappe kop op zat, maar dat daar ook alles mee gezegd was. Wel wist ze, dat omdat ze vrij snel terug gekeerd waren. Er nog vrij veel tijd over was tussen nu en het feest. Echt niet dat ze zich al klaar ging maken. Maar terug naar haar kamer wilde ze wel. Want zo alleen op de gang, met iedereen die je raar aan keek. Nee dat voelde echt niet fijn. Dat was dan ook de rede dat ze met een stevige pas richting haar kamer vertrok
@Kittenpainfull