Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Selenophile

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn gebaar werd hem niet met dank afgenomen. Met enige kracht rukte zijn vader zich uit zijn grip, waarop hem een dodelijke blik werd geschonken. "Tegen wie denk je dat je het hebt?"
Vol ongeloof schudde Lev zijn hoofd ietwat, gekeken naar de man die voor hem stond. Uit poging om zich in te houden, liet hij zijn tanden even in zijn lip zakken. Langzaamaan begon hij steeds woedender te worden door de wijze waarop zijn vader zich opstelde en toch, wanneer hij uitbarstte, wist hij niet hoe hij tot hem door moest dringen. Alles leek het erger te maken en desalniettemin had hij geen andere uitlaatklep dan zijn misgenoegen met de harde hand over te brengen. Dat was immers dezelfde manier die Akrit gebruikte wanneer het hem niet aanstond.
"Wat denk je wel niet?" Zijn klanken werden steeds luider hoorbaar, Lev's stem verheven door de raas van nijdigheid waarin hij zich bevond. "Dat je zomaar alles kan terroriseren en een uitvlucht kan nemen als een of andere lafaard?" Hij kon zijn vingernagels in zijn handpalmen voelen drukken met een kracht die zich steeds meer opbouwde, naarmate hij langer bij zijn vader in de buurt was. "Ik ben hier verdomme niet de schande van de familie, maar jij. Denk je niet dat iedereen inmiddels nog niet weet wat jij bent?"
De verbitterdheid die hij toonde, was precies datgeen wat hij terugkreeg. Zijn vader klemde zijn kaken op elkaar en keek vurig op hem neer. "Jij hebt hier helemaal niets mee te maken. En wat? Denk je dat je de onschuldige hier bent?" Wrevelend greep Akrit naar zijn kin. "Jij, Lionesli, hebt ons naar de afgrond geleidt en zal voor altijd de reden hiervoor blijven." Zijn vingers omklemden krampachtig zijn kaak, daar waar zodanig kracht op werd gezet dat hij zijn mond niet zonder meer bewegen kon. Alles wat aan hem over werd gelaten, was de optie om de haatdragendheid in zijn vader's gelaatsexpressies stil aan te zien.
"De volgende keer dat je me beledigt, kan je klappen krijgen. Duidelijk?" Zijn zwijgen vulde de gang. Akrit's hand verliet na enkele seconden zijn kin, waarna hij hem de voordeur uit hoorde lopen. "En laat die trut de boel goed opruimen, anders mag ze buiten gaan slapen voor de nacht."
Het bloed voelde hij traag vanuit zijn vingernagels over zijn handpalm naar beneden glippen, daar waar hij zijn ogen naartoe liet zakken. Lang duurde het echter niet voor de snedes verdwenen en niet meer dan een pad van de rode vloeistof op zijn huid acterlieten, doende dat zijn moment van woede nooit plaats had gevonden.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila haar oren scherpten zich terwijl de discussie ontwikkelde. Natuurlijk zorgde ze wel dat haar schoonmaakwerk opschoot. Het laatste dat ze wou is dat één van beide, of zelfs dat ze alle twee kwaad terugkeerden naar de keuken en die nog vuil aantroffen. Als ze zich heel goed concentreerde leek het wel alsof haar oren naar het geluid toe gezogen werden en kon ze alles volledig mee volgen, woord voor woord. Zowel Lev als Akrit klonken kwaad. Halverwege het gesprek ving ze Levs naam op Lionesli... Ze vroeg zich af waarom hij niet langer met die naam door het leven ging. Het was een mooie naam vond ze, al klonk het een beetje buitenlands net zoals Akrit.
Niet alleen Levs naam ving ze op, haar vrees dat Akrit geen goed persoon was, bleek waar te zijn. Gelukkig bleven het bij bedreigingen. Ze hoorde hoe er zacht een druppel op de grond viel en ze vroeg zich af of het een traan was. Dat ze ondertussen een trut genoemd werd stond haar al evenmin aan. Als hij zo nog lang tegen haar ging praten, dan schold ze hem net zo hard uit. Mila had een vriendelijk voorkomen, maar ze was niet bang om haar vurige karakter los te laten.
De rest van de avond verliep in stilte, zij ruimde op en ze zag de hele avond lang niemand meer. Zo verliepen de meeste dagen, in stilte. Lev gaf haar klusjes door, niemand at samen en zij begon zich met de dag meer te vervelen. Werk had ze genoeg, dat zeker en op zondag had iedereen rust. Op het eten klaarmaken na dan natuurlijk voor haar. De zolderkamer begon ondertussen steeds meer op iets voor haar te lijken. Alles lag heel netjes en ze maakte er echt een plek voor haarzelf van. De televisie die ze voorheen nooit had gehad thuis, was meer dan welkom. Uren kon ze ervoor doorbrengen om tijd te doden op de uren dat ze eigenlijk zou moeten slapen.

Welgeteld een week na haar aankomst, werd ze gewekt door het zonlicht dat samenspande met tsjilpende vogels om haar voor een wekker wakker te maken. Nog vermoeid rekte ze zichzelf uit voor ze uit bed stapte en zichzelf fatsoeneerde in haar kleine badkamer. Dat ze allemaal een aparte badkamer hadden, was de grootste luxe ooit. Thuis was de badkamer altijd een gekkenhuis en hier kon ze zelfs een bad vullen met warm water... Iets wat ze tot nu toe al twee keer had gedaan. Ze had het gevoel dat Akrit daar niets over zou zeggen tenzij hij besefte dat ze soms uren in de badkamer kon doorbrengen. Haar haren vlocht ze ineen en in een gewaagde bui kleurde ze haar lippen rood en gaf wat meer kleur aan haar wangen voor ze de tuin inliep in haar donkerbruine mantel met daaronder een lang wit kleed met kanten details.
De lucht was nog steeds fris, de lente was nog maar net in gang geschoten. In de tuin zocht ze naar rijpe tomaten en courgettes die makkelijk te herkennen waren. Ze hoopte er in combinatie met eieren en brood een lekker ontbijt van te maken. Wat ze Akrit ook voorschotelde, niks leek hem te smaken, dus begon ze dingen te maken die ze zelf lustte. Eenmaal ze in de keuken aankwam, schrok ze op uit haar gedachten door Lev die er stond. Dat was niet zijn gewoonte, meestal kwam hij pas na het maken van het ontbijt opdagen.
"Goedemorgen," zei ze en glimlachte naar hem.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Die morgen had hij de keuken opgezocht als toevlucht. Hij was voor het moment zijn eigen gewoontes beu en het nagaan van de bezigheden die hij de afgelopen tijd dag na dag voortzette, zat er voor deze dag niet in. Waarom precies wist hij ook niet. Misschien was hij toe aan wat anders, of was hij er gewoonweg niet voor in de bui geweest om zijn tijd daaraan te verdoen. Wellicht zocht hij voor even het gezelschap van iemand anders, al zette hij hier niet al zijn gedachten op. Hij was niet eenzaam, althans, zo zag hij zichzelf niet.
Het geweten dat Mila haar weg binnen nu en enkele minuten door de keuken zou banen, was enigszins tot hem doorgedrongen. Bij het horen van de deur die opende en het gekraak van de vloerplanken, verried zijn gelaat dan ook geen teken van verrassing of schrik door haar komst. Hij keek op en knikte, haar begroeting op een zwijgzame wijze beantwoord.
Zijn blik gleed terug naar de koffiepot, waaruit hij wat in een van de mokken schonk. De damp zag hij traag uit de kop ontsnappen. Hij had de koffie lang op laten staan, maar nog niet lang genoeg voor de vloeistof om zijn warmte te verliezen. Op de een of andere manier was hij tot enkele seconden geleden vergeten dat hij de koffie op had gezet.
"Wil je ook koffie?" Hij omklemde de handgreep van de mok en zette deze kort aan zijn lippen. Ze zag er niet moe of afgetakeld uit, maar enigszins wakker en verzorgd. In tegenstelling tot hem; hij had afgelopen nacht niet al te best geslapen. Het kijken in de spiegel was niet nodig geweest voor hem om te kunnen weten dat de wallen zichtbaar onder zijn ogen stonden.
Vaker was hij haar ontlopen dan dat hij bij haar te vinden was. Haar gewoontes waren nog niet tot hem doorgedrongen, mede door zijn afstandelijkheid, waardoor hij niet wist of ze überhaupt koffie dronk of het vertikte. Hoog tijd om daar achter te komen. Zijn mondhoeken trokken op in een zwakke glimlach, waarna hij van haar wegkeek.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Het verbaasde haar niet, dat er al even weinig leven in de jongen zat als in zijn vader. Blijkbaar was zwijgzaamheid iets dat overgeërfd werd, of net aangeleerd. Het kon beide zijn. Alleszins was ze wel blij dat hij zijn zwijgzaamheid niet doorbrak om te schreeuwen of te beledigen, zoals zijn vader wel deed.
"Nee bedankt," antwoordde ze toen Lev haar vroeg of ze ook koffie wou.
Hijzelf zag er duidelijk uit alsof hij wel een mok koffie kon gebruiken. Ze vroeg zich oprecht af waarom hij niet had kunnen slapen.
"Had je ruzie met je vader vannacht?" vroeg ze hem ongegeneerd toen ze een pan op een vuur zette en er boter in legde.
Het was niet alsof ze in dit huis nog mensen kon afschrikken, ze zag hier überhaupt al amper mensen. Akrit ontliep ze zelf en Lev ontliep haar. Ergens was het bevredigend, die rust. Na haar drukke gezin en bemoeizieke dorp, was de eenzaamheid bevrijdend. Helaas, na een week, begon ze zich wel enorm te vervelen. Het huishouden schrikte haar niet af daarentegen, dus er waren altijd klusjes te doen. Al kon ze haar dagen er niet eeuwig mee vullen. Toch niet om de verveling tegen te gaan. Ergens vorige avond was ze begonnen met het schrijven van brieven aan haar zus. Dat hielp om om te gaan met het zwijgzame bestaan.
Wachtend op antwoord, draaide ze nu haar hoofd naar Lev toe en probeerde zijn blik op te zoeken. Zijn blik vangen was moeilijker dan gedacht, zelfs bij het begroeten daarnet keek hij snel van haar weg.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze sloeg zijn aanbod voor koffie zonder meer af. Hij liet het voor wat het was en dronk stilletjes wat uit de mok, er geen aandacht meer aan besteed dan nodig was. Het was tenslotte haar eigen keuze of ze wilde of niet, en daarnaast was het een kwestie van smaak en gewoonte. Wellicht dat ze er nog in zou groeien naarmate ze hier langer woonde.
Het gevoel van schaamte om iets te vragen, leek van haar weggedreven te zijn. Na het laten vallen van een korte stilte was zij diegene die deze verbrak. Ze stelde hem een vraag en was vergeleken met eerder wat nonchalanter, alsof het haar niet deren kon dat ze misschien de grens verstreek. Blijkbaar voelde ze zich langzamerhand steeds meer op haar gemak in hun huishouden. In elk geval sneller dan hij had verwacht.
Hij had wel degelijk ruzie met zijn vader gehad gedurende de nacht. Niet bij haar slaapkamer, echter, en al helemaal niet in de buurt van haar vertrek. Het afvragen hoe ze dit te weten was gekomen, bleef in zijn achterhoofd hangen. Wat weifelend keek hij voor zich uit. "Waarom wil je dat weten?" Een andere manier waarop hij dit vragen kon wist hij niet. Hij wilde weten waarom ze precies te weten was gekomen wat zich had gespeeld, net als dat hij horen wilde wat ze ervan mee had gekregen.
De mok bleef roerloos in zijn handpalm geklemd, waarop hij neerkeek wanneer zijn gedachten op volle toeren begonnen te draaien. Doelde ze op zijn slapeloosheid of op het geluidsoverlast wat misschien dan toch had plaatsgevonden? Of was ze op iets anders uit?

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Rustig klopte ze een ei los terwijl ze nog even wachtte met antwoorden op Levs vraag vrouwen waren sterker in communicatie, dat was algemeen geweten. Al leek het alsof hier die vaardigheid gewoon ontbrak. Geen één van de twee zei iets, tenzij om een vraag met een vraag te beantwoorden of om te ruziën. Emilia hoopte dat ze van het laatste gespaard bleef. Het was moeilijk om haar weg te vinden binnen dit disfunctionele gezin. Zeker als het leek alsof niemand haar een kans wou geven. Van de vader verwachtte ze niets meer, maar ze kon niet ontkennen dat ze ergens teleurgesteld was in Lev. Er was iets dat ze voelde aan hem, ze kon er haar vinger niet op leggen.. Ze had het gevoel gehad dat ze iets deelden. Natuurlijk was er hetgeen dat hen hoofdzakelijk verbond: hun bloed. Beide hadden ze wolvenbloed in hun aderen. Misschien was het daarom dat ze had verwacht dat er iets meer een band zou zijn tussen hen. Tenslotte was dit de eerste keer dat ze echt mensen ontmoette die haar gelijken zouden moeten zijn.
"Ik dacht dat ik eerst een vraag stelde. Als jij de mijne beantwoordt, dan ik de jouwe," zei ze zonder over haar schouder te kijken, gericht aan hem.
De eieren lagen ondertussen te pruttelen in de pan. Voorzichtig nam ze een groot broodmes uit een la en sneed vier stukken brood af. Zonder hem verder te vragen of hij ook iets wou eten, verdeelde ze het brood en de eieren over de twee borden en schoof één naar hem toe. Het was niet omdat hij slecht geslapen had, dat hij nu slecht moest eten. Het liefste van al had ze dat hij gewoon alles op at en eindelijk eens met haar praatte. De volgende optie was een denkbeeldig vriendje verzinnen en die tekenen op haar slaapkamermuur, dan kon ze tenminste met iemand praten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De geur van gebakken eieren begon hem te omringen. Het zachte geluid van het vuur dat de pan warm hield, vulde hun omgeving. Vanuit zijn ooghoeken zag hij haar het brood pakken. Twee borden werden niet veel later opgediend, waarvan er eentje zijn kant op werd geschoven. Zijn koppigheid had het hierbij laten afweten. Zonder protest nam hij het aan, plaatsgenomen op een van de krukken die rondom de keuken stonden om vervolgens het bord op het keukenblok naast hem te laten liggen.
Hij had moeten weten dat ze zijn vraag niet zomaar beantwoorden zou, maar er iets voor terug wilde. Doch was hij naïef genoeg geweest om het alsnog over zijn tong te laten rollen. Alsof hij ooit verwachten kon dat ze iets zou doen waar ze zelf geen voordeel uit zou kunnen halen, net als hij van zijn vader geleerd had. Ze had zich hiervoor al te veel aan hun milieu aangepast.
Een zucht kwam naar buiten. "Geen ruzie. Een woordwisseling." Hij keek even naar haar op en richtte zich daarna op het bord naast hem, een stuk van het brood afgesneden om het vervolgens naar zijn mond te brengen. Zijn vader was al te ver heen geweest om meer uit te kunnen brengen dan wat woedend gebrabbel. Het was moeiteloos te herkennen dat hij met dubbele tong had gepraat en de geur van sterke drank, hoogstwaarschijnlijk whisky, was onvermijdelijk geweest. Hij had er niet omheen gekund.
"Nu jij," murmelde hij haar toe. "Waarom wil je het weten?"

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Wat een opluchting. Dit was haar eerste ontbijt waarbij ze niet eenzaam aan tafel iets naar binnen werkte en naar een muir staarde, alleen met haar gedachten. Wonder boven wonder begon dit zelfs bijna op een gesprek te lijken. De verse eieren voelden zacht aan in haar mond en ze at met smaak van haar zelfgemaakte brood. Deze ochtend maakte haar dag voorlopig goed, een gesprekspartner bij het ontbijt en een uitzicht op een volle maan vanavond. Om heel eerlijk te zijn was ze nerveus, opgewonden en misschien een beetje bang. Toen hij eindelijk antwoordde vervaagden de gedachten aan die avond.
”Ja. Dat hoorde ik,” glimlachte ze naar Lev. “En ik ben een deel van dit huishouden. Het is vervelend om in het donker gelaten te worden. Ik zou het fijn vinden om meer betrokken te worden. Al mag je me gerust uit je woordwisselingen houden.”
Mila liet haar vork kletterde op haar bord vallen dat al leeg was en kromp even ineen door het geluid dat haar hoofd vulde en deed gonzen. Dat was luid. Voorzichtig om zichzelf niet weer hoofdpijn te bezorgen, nam ze het bord op en plaatste het secuur in de gootsteen zodat ze het zodadelijk kon afwassen. Daarna nam ze een aardbei terwijl ze haar blik weer op Lev richtte.
”Wat doen jullie met de volle maan?” vroeg ze nieuwsgierig en nam een beet uit de aardbei, die haar mond met sap vulde en het frisse vruchtvlees.
Alleen de gedachte daar weer aan vulde haar buik al met opgelaten kriebels en haar handen begonnen bijna te jeuken van de spanning en zin om haar tweede volle maan in haar semi nieuwe lichaam mee te maken. Het nadeel aan haar enthousiasme dat ze duidelijk uitstraalde, was dat ze zo makkelijk teleurgesteld kon worden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het eten smaakte hem. Het was lang geleden geweest dat hij enigszins van een ontbijt had genoten, of er op zijn minst aandacht aan had besteed. Vaker was hij te verloren in zijn gedachten om de smaken te proeven. Hij had er dan te weinig aandacht voor of was er simpelweg niet aan toe om echt te ontbijten, sinds zijn eetlust hem de laatste tijd meer in de steek had gelaten dan gewoonlijk. Voor nu leek er een ommekeer te zijn geweest. Eentje die hij toeliet; stukje bij beetje begon hij dan toch op te eten wat ze voor hen bereid had.
Hij keek naar haar, een glimlach bij haar weergevonden die oprecht oogde. Ze straalde vriendelijkheid uit, het laatste wat hij had verwacht te zien na zijn vraag. Ze had hem weer weten te verbazen, maar het was niet alleen de sfeer die ze met zich meebracht dat hem ontstelde. Had ze hen echt gehoord die nacht?
Terug gedaald naar het bord naast hem, prikte hij lusteloos de vork in het brood. "Dat je deel bent van het huishouden, hoeft niet te betekenen dat je alles mee moet krijgen." Geen grove toon verliet zijn mond, al was het duidelijk dat hij het niet echt wist te waarderen hoe ze lichtjes doelde op het krijgen van meer antwoorden. Ergens voelde hij zich aangevallen, wetend dat ze hiermee ook vroeg om vertrouwen, dat wat hij in geen jaren iemand meer had gegeven.
"Daarnaast valt er niks om je bij te betrekken. Er speelt hier vrij weinig hier of in de omgeving, mocht je het nog niet gemerkt hebben." Het verder verduidelijken leek hem onnodig. Ze had voor zichzelf ook vast wel gezien dat ze woonden in een omgeving enkel gevuld met bomen, en niemand in de buurt om op te zoeken. Het was ook niet dat hij vaak hier te vinden was, laat staan zijn vader.
Hoe hij het had verwoord, was een staat van gesteldheid waarin hij zich altijd bevond. Dat wat hij van zichzelf gewend was, maar voor nu alsnog schuldig voor voelde om een reden die hij niet bedenken kon. Zonder erbij stil te staan had hij zijn mond al geopend. "Sorry. Was niet aanvallend bedoeld." Weer opkijken deed hij niet, wel besloot hij zijn eten weer verder aan te snijden en het eten voort te zetten. Na haar volgende vraag volgde voor even een stilte voor hij antwoordde.

"Met de volle maan doen we niets. We blijven binnen."

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Op deze manier had ze absoluut niet de antwoorden gekregen die ze wilde horen. Lev was bijna nutteloos te noemen, als het aankwam op het beantwoorden van haar vragen. Dat iedereen binnen bleef bij de volle maan, maakte haar enorm teleurgesteld.
"Ja, het viel me al op dat dit leven niet leuker kan," zei ze.
Ook niet 'aanvallend' bedoeld, maar het sarcasme droop er vanaf. Meestal kon ze daar wel mee wegkomen omdat ze een onschuldige blik had. Gelukkig keek hij alleszins weinig naar haar gezicht, want dat sprak vaak boekdelen en nu vertrok ze het in een geërgerde grimas. Haar vingers vlocht ze in een losse lok van haar bruine haren en speelde er even mee zodat ze haar gedachten de vrije loop kon laten gaan. Een gesprek op gang houden, bleek moeilijker dan gedacht. Zelfs voor Mila, van wie haar mond normaal niet stil kon staan.
"Gezellig dat jullie binnenblijven vanavond, dan heb ik meer plek buiten."
Uitdagen, dat was iets wat ze vaak durfde te gebruiken om haar zin te krijgen. Meestal wist ze slimme wegen te gebruiken die uiteindelijk naar haar doel leidden. Hier kende ze hen nog niet genoeg om het echt slim aan te pakken, maar ze was benieuwd wat zijn reactie hierop zal zijn. Wachtend op zijn reactie, spitste ze haar oren om de omgeving af te gaan. Het enige wat ze in de verte kon horen waren dieren en Akrit die snurkte, wat een geruststellend geluid was, want zo had zij alle vrijheid om zich met Lev bezig te houden. Nu ze erover nadacht, was dat afgezien van het saaie gesprek, best nog aangenaam. Lev was zeker niet mis om naar te kijken. Helaas kon ze een man wel uit haar gedachten zetten, in de verste verte was hier niemand te bespeuren en deze twee rijke snobs hier hadden haar wel als uithuwelijking gevraagd als ze echt een vrouw in gedachten hadden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij had haar graag willen confronteren met de arrogantie die ze hem terugkaatste. Het was niet langer nonchalant wat ze hem vertelde, maar gedomineerd door een toon van ondankbaarheid die er onder haar woorden schuilde. Dat het sarcasme was had hij wel mee kunnen krijgen. Het was niet de ironie waar hij problemen mee had gehad, noch dat wat hem dwars bleef zitten wanneer hij zijn ogen op de hare pinde. Integendeel tot hem corrigeerde ze zichzelf niet.
Haar ergernis bekeek hij kil, haar niks teruggegeven om zijn gedachten van af te leiden behalve de wijze waarop hij haar aankeek. Hij observeerde haar. Het was een kwestie van seconden voor hij haar gelaat met ergernis zag betrekken, voor hoe lang dat ook duren mocht. Bij het veranderen van het onderwerp had ze het al wat laten vervagen. Het was uitdaging wat Lev sindsdien bij haar waarnemen kon.
"Grappig dat je denkt dat jij wel naar buiten mag," opperde hij. "Maar daar zou ik niet vanuit gaan." Er begon een kleine, vermakelijke grijns zichtbaar te worden. Het was niet zozeer dat hij vrolijker gestemd was als hiervoor. Hij deed het om haar te kwellen.
Zijn elleboog rustte op het aanrechtblad, daar waar hij zijn onderarm evenzeer op liet leunen en zo uiteindelijk zijn aandacht van haar weg liet glijden. Ongeboeid begon hij verder te eten. "Dit zijn niet de bossen waar je rond wilt rennen tijdens volle maan. Je mag het gerust aan mijn vader vragen, als je het van iemand anders wilt horen." Met het weten dat ze toch niet vrijwillig naar Akrit toestappen zou, bleef zijn grijns nog even staan. Zodra ze hem zou laten weten dat ze naar buiten wilde vannacht, zou er wel wat meer zijn wat ze kon verwachten, naast het aangesproken worden op het feit dat ze niet in de positie was hém enige vragen te stellen zonder zijn toestemming hiervoor.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila daagde Lev alleen uit omdat ze aanvoelde dat hij haar niet voor ging straffen met een handoplegging. Hij had groot gelijk dat hij Akrit hierin betrok, want tot aan daar reikte haar lef. In de verste verte dacht ze er niet aan om vrijwillig in de buurt van zijn vader te komen en zeker niet om toestemming te vragen voor iets waarvoor Lev haar al waarschuwde.
"Wie weet vraag ik het hem niet en ga ik erop uit op mijne eentje. In het grote donkere bos," zei ze en wist dat dat waarschijnlijk een heel slecht plan was.
Ergens had ze het vermoeden dat Lev haar zou proberen tegenhouden, want als hij haar spelletjes niet kon appreciëren, dan zou hij er nu ook niet op ingaan. Hij leek dan we ongeïnteresseerd en hij deelde wat loze bedreigingen uit, maar hij had alle vrijheid om dit gesprek af te breken of om haar op haar plek te zetten en hij koos voor geen van beide.
"Veranderen jullie dan nooit?" voegde ze er nog aan toe om voor zijn antwoord het gesprek nog wat om te draaien.
Dit was oprecht uit interesse. Ze kon niet op haar eentje in haar kamer staan wachten tot ze ooit nog eens zou veranderen in haar ware vorm en daarna op bed gaan zitten en wat naar de muur staren. Nee ze hoopte echt dat ze ooit in dit huis hun ware vorm aannamen en dat ze hier mee in contact zou kunnen komen. Helaas leek het tegenovergestelde waar. Als ze niet buiten gingen tijdens volle manen, dan was de kans heel klein dat ze op momenten dat de verleiding niet zo groot was wel als wolf rondliepen.
Ergens zat er ondertussen de twijfel in haar lichaam. Het was pas het ontbijt, dus ze had nog een hele dag om na te denken erover. Zou ze durven of niet? Zou ze het er vanavond op wagen en hopen dat niemand haar zag vertrekken, of zou ze naar Lev luisteren en er niet vandoor gaan. Deze maan gewoon uitzitten op haar kamer en hopen dat één van de volgende haar voldoening zou brengen. Haar handen frunnikte aan de jurk die ze droeg en haar hoofd was gaan hangen, het stond niet meer triomfantelijk met haar neus naar de lucht gericht zoals toen ze hem uitdaagde. Ergens had ze wel het lef, maar de drang om goed te doen en hier een beetje respect te verdienen was ook groot...

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een nacht met volle maan betekende een gevaarlijke nacht, voor zowel Akrit Stone River als hem. Een weerwolf was gedwongen te veranderen rond de uren waarin dat specifieke maanlicht over de bossen scheen. Het was het instinct dat gevoerd moest worden, behoeftes die vervuld moesten worden en de drift waardoor ze zich moesten laten leiden. Zijn soort was niet anders. Men wist hiervan en wel zonder andere bronnen te gebruiken, dan het gezonde verstand zelf. Dieren lieten zich door aandrift voeden en moesten aan deze drang voldoen tijdens de volle maan. Wanneer het de beste periode was om hem ofwel andere bovennatuurlijke inwoners aan te vallen, was dan ook niet de vraag. Die lag bij de wijze waarop ze het ditmaal proberen zouden.
Hij keerde terug bij de conversatie, zijn schouders licht opheffend naarmate ze haar onverschilligheid uitte. "Doe wat je niet laten kan." Het was niet aan hem om haar te vertellen wat haar te wachten stond. Daarnaast had hij de twijfels al terug zien keren in haar blikken, hoezeer ze het zou proberen weg te cijferen. Hij hoefde haar niet langer van het pad af te brengen na haar aan Akrit herinnerd te hebben.
Haar vraag daarentegen, gaf aan dat hij haar nog niet in een hoek gedwongen had door haar op de gevaren te wijzen. Enigszins overbodig was het om te vragen naar of ze veranderden ten tijde van volle maan, ofwel op andere dagen. Ergens vond hij het vreemd dat ze er aarzelingen over leek te hebben.
"Elke weerwolf verandert," antwoordde hij. "Maar met genoeg ervaring heb je er meer controle over, en weet je ook wanneer je beter niet aan je instinct toe kan geven." Haar vertellen over hem en zijn geschiedenis kon hij niet. Wel kon hij haar meegeven wat ze waarschijnlijk wel wist; oefening baart kunst.
"En anders heb je altijd nog ketenen om je door de volle maan te helpen."

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila slikte even nadat hij haar vraag beantwoordde. Er waren weinig herinneringen overgebleven aan haar eerste volle maan toen ze alle controle had losgelaten. Alleszins waren er geen gewonden gevallen, maar ze wist absoluut niet wat er zich in die uren had afgespeeld.
"Ik heb er controle over. Ik onderdrukte het al zo lang. Ik veranderde nog maar één keer," zei ze.
Het was een twijfelgeval, ergens wou ze ermee opscheppen, maar tegelijk zocht ze er hulp mee. Toen ze het luidop zei, schaamde ze zich een beetje. Als ze zijn vertrouwen ooit wou winnen, moest ze ook de behoefte om haar gezicht strak in de plooi te houden, loslaten. Dus, liet ze dat kleine beetje schaamrood op haar wangen gloeien en beet ze op haar lip. Natuurlijk zou ze de controle houden, daar was ze van overtuigd. Maar of ze over alles de controle zou houden, wist ze niet. Haar oren piepten zo vaak omdat ze alle geluiden hoorde in de omgeving en het soms teveel werd. Ze kon geen luide geluiden meer verdragen als ze er per ongeluk teveel op focuste en ze hoopte dat dit allemaal met een volle maan niet nog erger werd.
"Ik heb zeker geen ketenen nodig," voegde ze er nog ontzet aan toe.
Wat zou dat gênant zijn! Als Akrit daar achter kwam, dan ketende hij haar misschien wel voor altijd vast. Als ze haar gedachten de vrije loop liet over hem dan kwam de wreedste wreedheid naar boven en zag ze het meest dramatische scenario voor zich. Haar handen lieten haar jurk los waar ze net nog aan frunnikte en ze rechtte haar rug weer.
"Of heb jij die wel nog nodig ofzo? Anders help ik je wel daarmee," zei ze en keek hem weer in de ogen aan.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze hoefde zich niet tegenover hem te bewijzen. Hij vroeg geen verklaring en net zomin had hij haar aangesproken toen hij het had over controle, maar desondanks dat bleek ze zich ietwat opgejaagd te voelen. Ze bloosde en ging vol op hem in. Het laatste wat hij verwacht had maar toch ook niet met tegenzin aanzag, nu hij wist dat ze tenminste oprecht was.
"Dat geloof ik ook," antwoordde hij met enige bemoediging. Hij zag het hoe dan ook niet als zwakte of iets om schaamte voor te hebben. Althans, niet bij anderen. Bij hemzelf was het een ander verhaal.
Het laatste beetje brood bracht hij naar zijn mond. Het bord schoof hij ietwat van zich weg, het bestek er over dwars opgelegd om haar het opruimen te besparen. Zijn gedachten lagen ook bij de aankomende nacht. Het kwelde hem dat hij niet nu al voelen kon hoe het verlopen zou, zodat hij in kon schatten wat hij doen moest. De ene volle maan was sterker dan de andere, makend dat de effecten op hem anders waren met elke keer dat er een nieuwe verstreek. De laatste keer waren de ketenen amper sterk genoeg geweest. Zouden ze ditmaal breken en de keldervloer met honderden stukken metaal bezaaien, om hem vrij te zetten? Of zou het eindelijk zover zijn dat hij de nachturen doorbrengen kon zonder het schroeiende ijzer rond zijn polsen en enkels?
Hij zuchtte. "Dat weet ik nog niet." Het was simpelweg afwachten tot hij aan zijn lichaam voelen kon, wat de beste keuze zou zijn en wat hij nodig had om zichzelf te bedwingen. Niet alleen vocht zijn wolfsgen om de macht van zijn lichaam; hij voelde alsof hij eveneens andere kanten had om te moeten stillen. Nu volle maan eraan kwam was het alsof zijn ziel in stukken gebroken werd en elke kant de andere probeerde te vermorzelen, wat het ook kosten moest.
"Als je je bedenkt, we hebben genoeg ijzer in de kelder staan," mompelde hij. Hij stond op en liet het lege bord met bestek in de wasbak zakken. Zijn blik ontmoette nog de hare, voor hij zich omdraaide en uiteindelijk de keuken uitliep. Te veel tijd was al verstreken sinds hij was begonnen met de voorbereidingen voor de avond.

@Shinde

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld