Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - The hunt

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Freya
Ze had niet kunnen denken dat het zo bevrijdend kon voelen om op hoge vaart tussen de bomen door te vliegen. Het voelde alsof haar poten nauwelijks de bosgrond raakten. Ze voelde zich gewichtloos, voelde de wind door haar vacht strijken en de frisse boslucht haar longen vullen.
Freya moest alle beetjes kracht die nog restten in haar lichaam bij elkaar schrapen om Tobias bij te kunnen houden. Als een schim schoot hij tussen de bomen en struiken door, soms nauwelijks zichtbaar door zijn hoge snelheid en de duisternis van de nacht. Wel kon ze het roffelen van zijn poten op de grond horen en zijn rustige, regelmatige ademhaling.
Ze blijven je opsporen, zei hij. Een antwoord dat enkel meer vragen bij haar opriep. Wie zouden haar blijven opsporen? Had hij het over de mannen op wie ze was gestuit in het bos? Dat die weinig goede intenties met haar hadden als ze haar te pakken kregen, was haar wel duidelijk geworden van de wapens die ze bij zich hadden. Alleen wat zouden ze in godsnaam van haar willen? Zou het te maken hebben met het feit dat ze hier nu rond rende als wolf in plaats van als mens?
De bomen stonden steeds minder dicht op elkaar en het bladerdak liet meer en meer maanlicht door. Freya merkte dat het licht haar goed deed, alsof de bleke stralen haar lichaam binnen sijpelden en haar energielevel iets opkrikten. Desondanks bleven de spieren in haar poten brandden en verminderde ze haar vaart toen de bosrand in zicht kwam. Enkele tientallen meters verderop, tussen de laatste bomen door, zag ze de schijnsels van de lantaarnpalen die de weg langs het stadje verlichtten. Tussen de bosrand en de eerste huizen in, lagen een paar weilanden met een smal zandweggetje dat naar het bos leidde.
Het zien van die lichtjes riep een nieuwe vraag bij haar op. Waar gingen ze naartoe in de stad? Ze kon niet zomaar de stad binnen rennen zolang ze een wolf was. Ze zag de reactie van de mensen al voor zich. Binnen de kortste keren zou ze niet alleen de mannen uit het bos achter zich aan hebben, maar ook een complete politiemacht. Alleen hoe kreeg ze het ooit voor elkaar om terug te veranderen naar haar menselijke gedaante? De gedachte aan de pijn en de beelden en het gevoel dat ze verdronk maakten haar nu al misselijk.
Freya overbrugde de laatste paar meters tussen haar en Tobias in, en keek naar de auto die geparkeerd stond in de schaduw van een grote eikenboom. Zijn woorden tilden een beetje van de druk van haar schouders. Ze hoefde nog niet terug te veranderen, voorlopig in ieder geval niet. Alleen wat als ze het niet onder controle had? Net zoals ze weinig te zeggen had gehad over het veranderen naar deze wolvengedaante.
‘Waarom niet?’ Ze wilde het weten, ze móest het weten. Waarom mocht ze nog niet terug veranderen? Was het omdat hij haar nog even het lijden van de verandering wilde besparen, of zaten er meer nadelen aan die hij haar niet vertelde?
In de beschutting van de struiken wachtte Freya tot hij terug was veranderd naar zijn mensengedaante. Het zag er zo soepel uit. Het ene moment stond hij op vier poten, het volgende moment waren het twee benen, zag hij er doodnormaal uit.
Zodra hij de deur van de achterbank open trok, verliet ze de struiken en glipte ze de auto in. Nu pas merkte ze wat voor tol het rennen van haar lichaam had geëist. Freya liet zich door haar poten zakken en legde haar hoofd op haar voorpoten. Haar blauwe ogen volgden Tobias’ bewegingen toen hij achter het stuur kroop. ‘Wat is dit allemaal? Wat is er aan de hand?’ Ze kon de vragen niet langer voor zich houden. ‘Ben ik gek aan het worden?’

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Tobias

Alles was zo duidelijk voor hem. Hij was zich er heel erg van bewust in welke situatie ze zich nu bevonden. Al leek dat niet zo vanzelfsprekend voor Freya. Er bleven vragen komen en hij had niet meteen het fut om die te beantwoorden. Waarom ze niet terug mocht veranderen, was een goede vraag. Het antwoord was simpel, maar hij wou haar niet teveel verontrusten. Nu nog niet. Dus zwijgend stapte hij in de auto en liet zijn handen over het leer van het stuur glijden. Peinzend kauwde hij op zijn lip en keek opzij.
Het maanlicht scheen fel over de boomtoppen heen en hij liet een diepe zucht ontsnappen. Het zag er adembenemend mooi uit vanavond en hier zat hij dan, betrokken in haar problemen. Ook al was hij blij dat hij als bijna toevallige passant Freya kon helpen, had hij zich liever toegelegd op het zo snel mogelijk uitschakelen van de jagers en hun nieuwe troef. Als hij een heks wou inschakelen om jagers op te sporen, gebruikte hij toch een betere dus deze waren ze beter kwijt dan rijk.
"Kom hier," mompelde hij luidop toen hij Freya haar verwarde uitdrukking zag.
Met alle macht in zijn lijf tilde hij haar op van de grond nadat hij zijn portier open geslagen had en droeg haar naar de auto. Echt groot was ze niet als wolf,. typisch voor vrouwen, een geluk voor hem want ze zag er compleet uitgeput uit. Haar vacht voelde zacht onder zijn vingers en hij besefte dat hij nog nooit zijn eigen vacht had aangeraakt. Desondanks verwachtte hij niet dat zijn vacht zo zacht zou zijn, dat leek meer bij haar persoonlijkheid te passen dan de zijne.
"Je bent niet gek aan het worden. De wereld was allang gek voor jij veranderde," begon hij met tegenzin terwijl hij een deken over haar heen gooide zodat ze meer verstopt zat.
"Er is een hele wereld naast de mensenwereld. Die waar ze sprookjes van maken zoals Roodkapje of romances zoals Twilight. En ik zie er best de schoonheid van in, maar het is meer één grote soep."
Tobias loog niet. Zelden kwam hij iemand tegen die probleemloos een leven als ander wezen of als iemand met gaven beleefde. Er was altijd wel iets, iedereen liep gaandeweg wel een trauma op en die trauma's uitten zich in de meest uiteenlopende verhalen. Per ongeluk een familielid bijten bij de eerste verandering, opgespoord worden voor je zelf ontdekte wat je was of gewoon jezelf verliezen en helemaal gek worden. Er waren oneindige mogelijkheden. Niemand leek aan een dosis ongeluk te ontsnappen.
"Je bent een weerwolf, zoals dat heet. Al ben je meer gewoon een wolf. Je kunt veranderen, maar als er een volle maan is is die verandering sterker en lonkt het meer. Het zit altijd al in je en niemand voorspelt wanneer het eruit komt. Jij hebt de pech dat het onder een supermaan is en dat we daarnet ook de bloedmaan hadden, die we overigens compleet gemist hebben," zuchtte hij.
Daarna sloeg hij het portier toe en stapte vooraan weer in achter het stuur om de motor te starten en het gaspedaal in te duwen. Hoe sneller ze hier weg waren, hoe beter.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Raphael
Raphael probeerde haar blik te vangen met de zijne, maar de jongedame hield haar ogen neergeslagen, kijkend naar haar polsen, waarschijnlijk in de hoop dat hij was gezwicht voor de deal die ze voorstelde en het touw helemaal los had gemaakt. Alleen aan hem had ze niet de juiste persoon om hem te overreden met een dergelijk voorstel. De andere jagers zouden er eerder oren naar hebben gehad, maar Raphael durfde met vrij veel zekerheid te zeggen dat die haar waarschijnlijk uit hadden gelachen. Ze hadden geen deal nodig om van haar de informatie te krijgen die ze wilden als de dreiging van pijn het trucje prima deed.
Niet lang nadat hij met Aurélie terug de open plek op was gestapt, ving hij vanuit zijn ooghoeken een beweging op. Raphael liet de touwen om haar polsen met rust en keek op. Jack kwam aangestampt over het gras, zijn gezicht verwrongen van ergernis. Raphael kon zich moeiteloos voorstellen dat menig mens de man een dreigende verschijning zou vinden - om dan na te gaan dat hij nu slechts geërgerd was en niet eens zozeer woedend. Zijn gezichtsuitdrukking sprak hoe dan ook boekdelen: ze hadden het meisje niet te pakken gekregen.
Raphael zette een kleine stap achteruit en sloeg zijn armen over elkaar, zijn ogen rustend op de heks. Hij hoopte met heel zijn hart dat wat hij even geleden gezegd had, tot haar door was gedrongen. Dat ze de woorden herinnerde ook nu Jack in haar oor stond te schreeuwen.
Voor het eerst sinds het moment dat hij haar had teruggehaald uit het bos, keek ze hem aan. Hij zag haar lippen bewegen toen ze de woorden zei die de spreuk vormden om een wolf mee op te sporen. Hij achtte de kans groot dat het meisje uiteindelijk daadwerkelijk terugging naar de stad, hij schatte in dat ze daar vandaan was gekomen. Maar in een stad was het vele malen moeilijker om de locatie van een persoon vast te stellen. Er waren zoveel mensen, zoveel andere energieën die de spreuk van een heks zouden vertroebelen. Bovendien was Raphael niet van plan om Aure nog lang genoeg in handen van de jagers te laten blijven om hen de informatie uit haar te laten trekken.
Een lichte golf van opluchting ging door hem heen toen hij haar hoorde zeggen dat de wolf op weg was naar de stad. Hij gaf haar een minuscuul knikje, alleen bestemd voor haar ogen, om haar aan te geven dat ze de juiste keuze had gemaakt.
Na Jacks compliment liep de man weg om zijn tas te pakken, waarna ze op weg konden naar de auto’s. De twee wagens stonden op een smal zandweggetje vlakbij de open plek. Zodra Jack buiten gehoorafstand was, bracht Raphael zijn blik terug naar de jongedame voor hem.
‘Je hebt de goede keuze gemaakt’, zei hij met een bemoedigende glimlach. ‘Als ik contact heb kunnen maken met de persoon die ons gaat helpen, zal ik je zeggen wat de rest van het plan is. Tot die tijd moet je nog even volhouden.’
‘Raphael, jij en de heks zitten bij mij in de auto’, deelde Damian mee in het voorbij gaan. Hij greep Aures arm beet en sleurde haar alvast mee richting het zandpad. De ruwe manier waarop de jager met haar omging, alsof ze meer een object was dan een mens dat ook gevoelens en emoties had, was voor hem een bevestiging dat hij de juiste keuze had gemaakt door te besluiten om haar hier weg te halen, in plaats van langer af te wachten wat de volgende zet van de jagers zou gaan worden.
Raphael trok zijn rugzak van de grond, keek een laatste keer achterom naar de open plek en begaf zich ook in de richting van de auto’s.

@Shinde

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Freya
Freya liet zich door hem op de achterbank van de auto tillen. Waar ze een paar minuten geleden nog zo moeiteloos door de bossen had gesprint, voelden haar spieren nu een stuk minder betrouwbaar aan. De deken die hij over haar heen legde eens ze op de achterbank lag, voelde fijn aan. Het gaf haar niet alleen een stukje warmte, maar eveneens iets van een beschermd gevoel. Als iemand een blik door het raam van de auto zou werpen, zou het waarschijnlijk lijken alsof er gewoon een hond op de achterbank lag. Een grote hond, weliswaar, maar niets alarmerends. Ze hoopte echter dat de straten op dit tijdstip, middenin de nacht, nagenoeg verlaten waren, op een occasionele junkie of dakloze na.
Het was een kleine geruststelling, de bevestiging dat ze niet gek aan het worden was. Dat het simpelweg de rest van de wereld was die al gek was. Freya vond het begin van zijn uitleg nog redelijk klinken, ergens nog wel aannemelijk - al die legenden, sprookjes en verhalen moesten immers ergens hun origine vinden - maar zodra het woord “weerwolf” viel, begon er iets aan haar te knagen. Ze kende het begrip van verhalen, van zoetsappige boeken zoals degene die hij genoemd had, of van slechte horrorfilms.
Door het autoraampje gleed haar blik naar de lucht, naar de maan die in zijn volle glorie aan de nachtelijke hemel stond, drijvend in een zee van sterren. Freya had de maan altijd al mooi gevonden. De bleke planeet met al zijn verschillende gestalten had haar altijd gefascineerd. Nu ze Tobias’ hoorde zeggen dat het wolf-zijn altijd al in haar had gezeten, kwam die fascinatie plots in een heel ander licht te staan.
Een paar minuten was Freya stil, liet ze de woorden van net op zich inwerken. Het was niet iedere dag dat iemand haar vertelde dat ze een weerwolf was. Ze zou diegene keihard hebben uitgelachen, ware het niet dat ze hier nu als wolf op de achterbank lag. Ergens vroeg ze zich af of dit ook gebeurd zou zijn als ze niet het bos in was gegaan, als ze gewoon thuis was gebleven. Zou ze dan ook zijn veranderd?
Vanaf de achterbank keek ze zwijgend naar Tobias, die de auto over de hobbelige bosweg manoeuvreerde. Ze keek tegen de zijkant van zijn gezicht aan. Zijn strakke kaaklijn en rechte neus, de kleine details die zijn gezicht vormgaven. Het was ruim vier jaar geleden sinds de laatste keer dat ze hem gezien had bij haar beste vriend thuis. Nu viel het haar weer op hoeveel zijn jongere broertje op hem had geleken. Zo in het donker kon ze zich moeiteloos inbeelden dat het Nathan was die achter het stuur zat. Maar hij was er niet meer. En diep vanbinnen had Freya het onrustige onderbuikgevoel dat Nathans dood iets te maken had met het feit dat van alle mensen die ze in het bos tegen had kunnen komen, ze uitgerekend Tobias’ pad was gekruist.
Freya had zoveel vragen dat ze niet goed wist waar ze moest beginnen met de volgende.
‘In het bos’, begon ze uiteindelijk, ‘voor ik jou tegenkwam, kwam ik langs een open plek waar een paar mannen zaten. Ze hadden wapens en zodra ze mij zagen, kwamen ze achter me aan… denk ik.’ In gedachten probeerde ze terug te gaan naar het moment dat ze plots aan de rand van de open plek had gestaan, maar de herinneringen waren een warrige massa. Ze kreeg er niet goed vat op. ‘Heb jij ze ook gezien? Moeten we… Moeten we niet naar de politie, of zo? Er was ook een meisje bij. Ze hadden haar vastgebonden.’
Het was stom toeval geweest dat ze de mannen tegen was gekomen, maar als het echt was geweest - wat ze bijna zeker wist - dan kon het niet veel goeds betekenen. Een stel mannen die ergens middenin het bos zaten en een vastgebonden meisje bij zich hadden. Waren het criminelen? Ontvoerders, wellicht? Freya had het gevoel dat het niet zo simpel lag.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Aurélie

Tot haar grote verbazing, zweeg Raphael. Hij liet Aure liegen en zweeg erover. Echter was het nog niet zeker dat ze echt had gelogen, de kans zat er nog in dat de wolf richting de stad vertrok en dan zou ze moeten blijven zoeken of Raphaels leugens blijven volhouden. Haar gedrag werd goedgekeurd met een miniem knikje en Aure sloeg haar blik weer neer naar de bosgrond. Hopelijk eindigde dit snel, ze werd steeds dorstiger en haar maag begon pijnlijk te steken na steeds opnieuw al die inspanning zonder iets van voedingsstoffen om alles weer op te bouwen. Was ze vandaag maar niet voor haar ontbijt gaan lopen. Was ze überhaupt gewoon nooit gaan lopen, al twijfelde ze er niet aan dat ze haar dan wel in haar huis hadden overvallen.
Voet voor voet volgde ze de jagers terug naar de auto’s en ergens was ze opgelucht dat ze mocht zitten. Raphael had gelijk. Welke andere keus had ze op dit moment dan hem gelogen en doen wat hij zei? De enige kans op ontsnappen was via hem en daar moest ze gebruik van maken, ongeacht wat er daarop zou volgen.
Even had ze weer de neiging om tegen te stribbelen als een andere jager haar beetgreep, maar weerhield zichzelf. Het laatste dat ze wou, was nog een pijnlijke plek. Vanaf ze in de auto zat legde ze haar hoofd achterover tegen het hoofdsteuntje en sloot haar ogen. De rit was niet bepaald iets wat haar in slaap kon deinen en ze trok haar ogen weer open om niet wagenziek te worden. Bij elke bocht vlogen ze er zo ruw door, dat ze tegen Raphael aanschoof omdat ze nergens zichzelf kon vasthouden. Na een tijdje spande ze al haar spieren op in de hoop niet meer van haar plek te verschuiven, nu wou ze hem niet kwaad maken. Alle jagers leken even hard opgefokt omdat de wolf ontsnapte en hoewel Raphael volhield dat hij haar net niet wou vinden, kwam hij behoorlijk tegenstrijdig over vanaf de jagers weer in de buurt waren.
De straatlantaarn waren zo fel na de donkere omgeving van het bos dat ze telkens als er één passeerde haar ogen wat dichtkneep. De straten waren leeg, ook al zou niemand haar kunnen zien zitten achter de geblindeerde ruiten. Overigens zouden de jagers vast komaf maken met getuigen zoals ze al aangegeven hadden in het bos. De opmerking ‘we mogen geen getuigen hebben’ was luid en duidelijk geweest. Als iemand er vanaf zou weten, zou die persoon niet lang meer leven.
De stad kwam al in zicht en nu ze op een recht baan zaten, keek ze even door de voorruit naar de opdoemende gebouwen in de verte. Als Raphael niet gelogen had tegen haar, dan zat het er bijna op deze marteling. Dan zou iemand haar helpen samen met hem en zou ze hier weg kunnen. Het leek echt te mooi om waar te zijn.

Account verwijderd

schreef:
Tobias

De stilte begon aan hem te knagen. Tobias herinnerde zich Freya goed. Bijna elk weekend was ze bij hen thuis geweest en ze was meer het kind aan huis geworden dan slechts een vriendin van Nathan. Keer op keer had Tobias hem daarmee gepest dat hij in de friendzone zat, ook al vond Nathan steeds opnieuw wel een ander vriendinnetje. Zo’n flierefluiter was hij wel geweest. Het opmerkelijke aan Freya vandaag was dat ze stil was. Hij was gewoon dat Freya haar mond niet stilstond, maar deze situatie en de uitleg die hij net gegeven had, wisten haar de mond te snoeren. Het was een vreemde ervaring omdat hij zo besefte hoe zwaar dit voor haar moest vallen.
Toen ze haar mond wel open deed, kwam er alleen slecht nieuws uit. Nu pas besefte hij dat hij moest toelichten wie de jagers waren, wat ze deden en bovenal wat hij in godsnaam van plan was. Hoe kondigde je dit aan aan een oude kennis ‘hey ik jaag op jagers en snij hun keel over’ of de wolvenversie ‘en ik bijt hun slagader open’. Misschien kon hij dit beter verbloemen. Of hij zweeg gewoon over zijn aandeel.
“Aangezien we tijd hebben. Licht ik je in van de lange versie van de feiten,” zuchtte hij.
Tobias kon dit allemaal in mondjesmaat aan haar voorstellen, maar ze had genoeg vragen en ze zou die blijven stellen tot ze het antwoord wist, ook al moest ze wel beseffen dat het vrij gruwelijk kon zijn.
“Dat waren jager en het meisje is een heks. Jagers zijn meestal zwaar bewapend, maar gewone mensen extreem goed in ons opsporen zijn ze niet. Dat kunnen ze alleen als je al eens veranderde of je komt uit een bekende wolvenfamilie. In elke familie wordt er één kind per generatie met het gen geboren. Zoals jij en ik. Het kan lang onzichtbaar blijven dus tot je eerste verandering weten zowel jij als de jager niet of je nu echt vervloekt bent. De heks daarentegen kan met simpele spreuken aanvoelen of de persoon die ze zoeken een ander wezen is. Ik vermoed niet dat ze dat vrijwillig doet.”
Daarna pauzeerde hij even en was ervan overtuigd dat ze alles even zou moeten laten zinken. Aan de hoge snelheid waarmee hij reed, naderden ze ondertussen de stad al. De gebouwen stonden grimmig afgetekend tegen de zwarte hemel en hij hoopte dat ze nog ongezien zijn schuilplek haalden. Het lag aan de rand van de stad, net in een drukke uitgaansbuurt. Op die manier waren er altijd mensen rond hen.
“En de politie heeft geen nut. De werelden blijven gescheiden, er is altijd wel iemand van hogeraf die geheugens wist of niemand gelooft je gewoon. Een heks gaan ze niet helpen als de hoger opgeleide mensen weten dat er jagers actief zijn. Ondertussen zou het me zelfs niet verbazen als jagers in opdrachten van de overheid werken.”
In complottheorieën was hij de beste. Hopelijk gaf haar dit voorlopig voldoende stof om te verwerken en kon hij in alle stilte even nadenken hoe hij haar in godsnaam van de auto in de kelder onder het flatgebouw kreeg. Inbreken in een garage leek de enige optie.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Freya
Hij was even stil. Een paar seconden misschien, maar naar haar zin duurde het een paar seconden te lang, alsof hij in de stilte nadacht over wat hij zou antwoorden. Hoe hij haar uit ging leggen wat ze wilde weten, wat die mannen in het bos hadden gedaan. De stilte gaf haar het gevoel dat hij niet alles zou vertellen, alsof hij in zijn gedachten eerst selecteerde wat hij zou zeggen en welke details hij weg zou laten. Ergens frustreerde het haar - hij was de enige die haar uitleg kon geven - maar ze was te moe om zich er nu druk over te maken.
Nadat ze even geleden plots in een wolf veranderd was en Tobias haar verteld had dat ze een weerwolf was, zou het vallen van het woord “heks” haar eigenlijk niet mogen verbazen, maar dat deed het wel. De uitleg duizelde haar. De woorden liepen door elkaar heen in haar hoofd, allemaal schreeuwend om aandacht. Als er één wolf per generatie werd geboren in families waarin het gen rondging, betekende dat dan dat één van haar ouders ook een wolf was? Of één van haar ooms en tantes? En hoe zat het met haar opa en oma? Hoe diep Freya ook in haar geheugen groef, ze kon zich geen moment voor de geest halen dat iemand iets had laten vallen dat ermee te maken had.
‘Waarom wist ik hier niet van? Waarom heeft niemand dit me ooit verteld, als het in de familie zat?’ vroeg ze zich hardop af. Naast dat ze zich gefrustreerd voelde, voelde ze zich verraden. Hadden haar ouders het geweten? Waarom hadden ze haar er niets over gezegd? Zelfs geen waarschuwing in de richting van “goh, als je je echt niet goed voelt dan moet je het meteen zeggen, want dan ga je waarschijnlijk in een wolf veranderen”. Niet dat ze dat zou hebben geloofd.
Freya maakte haar afgedwaalde blik los van de maan en keek naar de gebouwen die voor de auto op doemden. De stad zag er ineens heel anders uit. De vertrouwde aanblik van de flatgebouwen en kantorencomplexen oogde een stuk grimmiger dan ze zich herinnerde, alsof haar instinct aanvoelde dat de stad geen plek was om nu te zijn. Maar op dit moment was ze liever in een jungle van gebouwen dan in een bos waar jagers naar haar opzoek waren. Waarom moest ze dan ook uitgerekend hun kamp binnen lopen? Nu ze erover nadacht wat er gebeurd was, besefte ze pas hoeveel geluk ze had gehad. Niet alleen dat ze de jagers af had weten te schudden, maar ook dat Tobias haar gevonden had.
‘Maar de heks… Zolang ze haar hebben, kunnen ze ons toch zo weer vinden?’ Nog steeds was het moeilijk voor Freya om te bevatten dat er ook mensen bestonden die dergelijke gaven hadden, maar op dit moment had ze weinig andere keuzes dan te vertrouwen op wat Tobias haar vertelde.
‘Met haar gave -’ Een nieuwe vlaag misselijkheid brak haar zin af. Freya kromp ineen op de achterbank en krulde haar voorpoten rond de rand van de stoelen. Haar klauwen prikten in de stof. Het was dezelfde misselijkheid die ze had gevoeld voordat de pijn was begonnen en vlak voordat ze veranderd was. Ze ademde zwaar in en uit en sidderde toen haar het koude gevoel bekroop dat ze ieder moment opnieuw onder water getrokken kon worden. ‘Ik denk dat ik weer moet veranderen’, wist ze nog net uit te brengen tegen Tobias.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:

Account verwijderd

schreef:
Tobias

Freya begon vragen te stellen waarop hij het antwoord zelf ook niet op wist. Het was de taak van de familie om iedereen op de hoogte te brengen en te beschermen, blijkbaar had haar familie andere prioriteiten gehad. Of er bleef niemand meer over die het nog kon doorvertellen.
"Geen idee. Ik heb je familie nooit gekend, dus ik kan niet inschatten waarom je van niks weet," zei Tobias en keek even achterom.
Het deken verhulde haar gelukkig voldoende. Zijn blik schoot alle kanten op, op zoek naar de kortste weg naar hun schuilplaats. Zelden kwam hij nog hier in de buurt de stad in. Het was niet dat hij hier slechte herinneringen aan had, hij vermeed gewoon in het algemeen zijn vorige leven en vooral oude bekenden. Freya bleek een uitzondering te zijn op zijn regel. Nu hij eindelijk nog eens bij het oude appartement kwam, wist hij niet meer waar zijn noodsleutel lag.
"Nee, maak je niet druk. Die heks bakt er niks van, hier zijn er zoveel mensen dat ze helemaal tilt gaat slaan," antwoordde Tobias.
Haar vraag had hem even uit zijn gedachten gehaald en hij keek achterom. Net op tijd om te zien hoe ze haar nagels in zijn stoelen duwde en begon te beven. Shit. Dit was niet waar hij op zat te wachten.
"Adem normaal, vanaf je verandert duw je je af tegen de grond het voelt alsof je naar boven moet zwemmen. Als het goed loopt dan ben je er binnen de seconde vanaf."
Als het goed loopt. Het zag er niet naar uit dat het goed zou lopen. Tobias duwde zijn deur open en trok die van haar ook open. Zolang hij in het deurgat stond, kon ze er niet vandoor. Tenzij ze weer begon te flikkeren tussen de werelden in, dan werd dit een lastige zoektocht om haar bij te houden en haar in de schuilplaats te krijgen.
"Het lukt wel," zei hij in een poging haar moed in te spreken, hopend dat het zou helpen.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Raphaël
Bepaald voorzichtig zo zou je Damians rijstijl niet kunnen omschrijven, zeker niet nu hij de auto op redelijk hoge vaart over het smalle bosweggetje joeg. Hij deed halfslachtige pogingen om de kuilen en bulten in de weg te ontwijken, maar daar slaagde hij niet al te best in. Raphael hield zich vast aan het portier van de auto om niet continu heen en weer te worden geslingerd over de achterbank, wat wel gebeurde met de jongedame naast hem. Bij iedere bocht naar links schoof ze zijn kant op, hem haast plettend tegen de autodeur naast hem. Het was echter niet iets waar zij schuld aan had. Ze kon zich door haar vastgebonden handen immers niet gemakkelijk ergens aan vasthouden. In een andere situatie zou hij wellicht een opmerking hebben gemaakt over Damians rijstijl - dat hij, als hij de auto een beetje heel wilde houden, beter wat zachter zou rijden - maar Damian had zijn handen krampachtig rond het stuur geklemd. Zijn kaken zaten strak op elkaar en ondanks dat Raphael zijn ogen vanaf zijn plek op de achterbank niet kon zien, wist hij dat daar frustratie en ergernis in stonden. Er was een wolf praktisch voor hun neus langs gerend en toch hadden ze haar niet te pakken gekregen. Hij kon zich voorstellen dat dat tot enorme frustratie zou leiden bij de mannen.
Zodra ze het zandweggetje achter hen lieten en over een verharde landweg richting de stad reden, kon Raphael zich iets meer ontspannen, nu hij niet alle kanten op gegooid werd. Vanuit zijn ooghoeken wierp hij een blik op Damian. De man maakte zijn blik geen seconde los van de weg. Hij was te zeer in zijn frustraties verdiept dat hij geen acht sloeg op de achterbank. Raphael pakte zijn mobiel uit zijn broekzak en ontgrendelde het scherm. Terwijl hij af en toe een schuine blik op Damian wierp, zocht hij naar één van de weinige contactpersonen in zijn smartphone. De betreffende persoon stond in zijn mobiel met enkel een voorletter, T. Het was te riskant om een volle naam te gebruiken, voor het geval zijn mobiel in verkeerde handen zou vallen.
“We hebben haar, zijn over een kwartiertje in de stad. Fontein, zuiden van Edison Park.” De sms bevatte een paar typfouten, maar Raphael wist zeker dat de persoon voor wie het bestemd was, zou begrijpen wat er stond. Ze hadden het een paar dagen geleden nog doorgesproken.
Raphael draaide zijn scherm naar Aure toe en stootte haar met zijn elleboog zacht aan. ‘Zeg ze straks dat de wolf daar is’, fluisterde hij tegen haar, wijzend naar de locatie in de sms. Het zuiden van het park was een ideale plek om de jagers in de val te lokken. Er waren voldoende verstopplekken voor Tobias om in een hinderlaag te liggen en op dit tijdstip was er geen mens.
Nadat hij de sms aan Aure had laten zien, voegde hij er nog iets aan toe: “De oudste is de leider. De rest leggen we meteen om.”

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Aurélie

Het slingeren van de auto hield op en Aure durfde langzaam weer adem te halen en haar spieren te ontspannen. Door al het heen en weer geslinger brandden haar polsen des te heviger en ze verbeet een nieuwe stortvloed aan tranen. Ze probeerde zichzelf af te leiden, door vanuit haar ooghoeken te proberen meelezen met Raphaels bericht. Voordat ze haar troebele ogen had weten te focussen op de tekst, voelde ze zijn elleboog tegen haar aanstoten. Uit schrik, dook ze weg tegen de deur van de auto aan en las nog net het bericht voor Raphael zich weer wegdraaide.
De fontein in het zuiden van Edison Park. Het werd bijna een mantra om haar rustig te houden. Keer op keer herhaalde ze de woorden in haar hoofd en sloot even haar ogen. De stad kwam dichterbij, het was geen verre rit. Het maakte haar nog banger dan ze al was, liegen voor een zaak waarvan ze niet eens wist hoe het ging aflopen... Bovendien voelde ze zich alleen veilig in deze auto, zolang ze reden, vroeg niemand iets aan haar en hoefde ze niets te doen behalve zitten en zwijgen. Toch kwam er gauw verandering in. Net op het moment dat ze haar ogen opende en de gebouwen zag opdoemen, opende de jager achter het stuur al zijn mond.
"Doe je werk, heks, bewijs je nut even want ik heb zin om iets te slaan. Kies maar of jij dat wordt of de wolf," lachte hij en grijnsde over zijn schouder naar Raphael.
Het kwam eruit als een grapje, alsof het leuk was om bedreigingen te uiten en te bespreken hoe hij hoe dan ook een jonge vrouw zou verwonden en verminken hoogstwaarschijnlijk zelfs vermoorden. Om de schijn erop te houden, fluisterde Aure zacht de woorden en negeerde de mensen die door haar hoofd vlogen. Het was druk, zo druk en het voelde alsof haar hoofd ging ontploffen. Telkens als ze een spoor beetkreeg, dromde er weer iets anders haar gedachten in.
"De fontein," prevelde Aure. "Ze is aan een fontein in Edison Park," zei ze ditmaal luider en stopte snel de spreuk.
Het maakte haar misselijk en haar hoofd begon nog harder te bonken. De vermoeidheid en dorst sloegen nog harder aan na zichzelf te blijven uitputten met spreuken die blijkbaar levensenergie vraten.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Freya
Het voelde alsof haar hoofd op knappen stond. Niet alleen door het luide bonken nu de misselijkheid en pijn terug haar lichaam in slopen, maar ook door de berg informatie die ze het afgelopen uur over zich heen had gekregen. En hoe meer Tobias vertelde, hoe meer vragen er opwelden in haar gedachten. Het was simpelweg te veel om over na te denken, het vermoeide haar.
Als het goed loopt, zei hij. Als het goed loopt, zou ze er binnen een seconde vanaf zijn. Van de pijn en het gevoel dat ze aan het verdrinken was. En wat als het niet goed zou zijn? Met de herinneringen aan de beelden die ze gezien had en het beklemmende gevoel van verdrinken nog helder in haar geheugen, rilde ze. Ze wilde niet eens weten wat er zou gebeuren als het niet goed zou lopen, of wat er gebeurd zou zijn als Tobias er niet was geweest om haar door het oppervlak heen te trekken.
Freya zag nog hoe hij de auto stilzette en naar buiten sprong, maar ze zag niet meer hoe hij de deur van de achterbank open trok. Het enige dat ze meekreeg was de vlaag koude nachtlucht die naar binnen kwam toen de deur open ging. Freya grauwde en drukte meteen daarna haar kaken op elkaar. Ondanks de pijn was er nog iets in haar hersenen dat helder kon denken. Ze moest niet teveel geluid maken, ze wilde niet de aandacht van mensen in de omgeving trekken.
‘Kun je… Kun je blijven praten?’ Ze kneep haar ogen dicht tegen de wereld die voor haar ogen draaide, alsof de auto op de kop een heuvel af rolde. Haar spieren trokken zich krampachtig samen en ze drukte haar klauwen strakker in de achterbank.
De takken waren terug. Dezelfde takken met de abnormaal lange doorns die ze in het bos had gezien. Een ook de jagers waren terug. Ze hoorde hun voetstappen niet, zag hun gestalten niet tussen de bomen, maar ze wist dat ze er waren. Alles in haar schreeuwde dat ze haar op de hielen zaten.
Het is niet echt, sprak ze zichzelf in gedachten toe, een zwakke poging om zichzelf te kalmeren. Ze herinnerde zich dat Tobias in het bos had gezegd dat het niet echt was, de beelden. Alleen waarom voelde het dan zo realistisch?
Freya hapte naar adem toen een nieuwe pijnscheut haar lichaam doormidden leek te klieven. In gedachten klampte ze zich wanhopig vast aan wat Tobias haar had gezegd. Zich afzetten van de grond, doen alsof ze zich afzette tegen de bodem en zich zo richting het oppervlak bewoog. Het kostte haar alle moeite om zichzelf op de plek te houden waar ze nu zat, om er niet vandoor te gaan voor haar onzichtbare achtervolgers.
Zodra de pijn heel iets afzwakte, greep Freya haar kans. Ze sloot haar ogen en beeldde zich in hoe ze met haar voeten - of haar poten - op de grond stond, hoe ze iets door haar knieën zakte en zich daarna afzette, naar boven toe. Bij de eerste poging verbrak een vlaag misselijkheid haar concentratie. Ze dwong zichzelf om het opnieuw te proberen.
Een sprankje opluchting ging door haar heen toen ze voelde hoe het benauwde gevoel minder werd. Ze liet het visualiseren gaan en focuste zich op Tobias stem. Langzaam maar zeker lukte het haar om zich een weg naar de oppervlakte te vechten.
Freya voelde hoe ze door de oppervlakte heen gleed. Even bleef ze bewegingloos liggen. Het voelde alsof ze net had gevochten en daarvoor nog een hele marathon had gelopen. Ze was kapot.

@Shinde

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Raphael
Hij had de sms nog niet verstuurd of Damian trok zijn mond open. Zoals verwacht waren zijn eerste woorden sinds ze de auto in waren gestopt, weinig vriendelijk. Raphael kende de man niet anders dan zo nors en hard. Er werd altijd gezegd dat ieder mens diep van binnen een hart had en gevoelens, een stukje dat empathie bevatte, maar bij het merendeel van de jagers twijfelde hij sterk aan de waarheid van die woorden.
Raphael liet zijn mobiel terug in zijn broekzak glijden, ervan overtuigd dat Tobias de sms tijdig zou lezen. Hij had hem de vorige dag al laten weten dat ze richting de stad gingen en hoewel deze avond vol onverwachte wendingen zat, zou Tobias de jagers vast al in de gaten houden vanaf het moment dat ze het bos hadden betreden.
Hij liet zijn arm rusten op de autoportier en keek opzij naar de jongedame naast hem. Haar lippen bewogen toen ze de woorden fluisterde die nodig waren om de spreuk te activeren. Ondanks de benarde situatie waarin ze zat, deed ze goed werk met het om de tuin leiden van de jagers. Ze zei niet onmiddellijk de locatie die hij haar had gezegd, maar was nog zo slim om de schijn op te houden dat ze eerst haar gave ervoor aanwendde.
Raphael zag Damians mondhoek omhoog bewegen tot een zelfingenomen grijns, terwijl de man vastberaden het gaspedaal verder intrapte. Ergens vond Raphael het lachwekkend. De jager was er vol van overtuigd dat ze de wolf te pakken zouden krijgen in het park. Hij kon niet wachten om hun gezichten te zien op het moment dat langzaam maar zeker het besef tot hen door zou dringen dat zíj het waren op wie gejaagd werd. Raphael had liever gezien dat dit groepje jagers hem weer een rang binnen de organisatie omhoog zou brengen, maar er waren inmiddels al enkele maanden verstreken en de drie hadden geen woord losgelaten over met wie zij contact hadden. De jagers-organisatie bevatte vele lagen van organisatie en deze mannen stonden slechts iets hoger dan de gewone voetsoldaten van de jagers. Ze hadden net iets meer middelen, net iets meer kennis in het opsporen van wolven. Toch waren ze nog steeds vervangbaar - hij en Tobias zouden het hogerop de rangorde moeten zoeken om daadwerkelijk een begin te maken aan het uitschakelen van de jagers.
Damian joeg de auto op hoge snelheid door de nagenoeg verlaten straten aan de rand van de stad. De auto met de andere jagers erin volgde vlak achter hen.
Aan het einde van de straat kwam de poort naar het park in zicht. Twee grote, stenen zuilen met een standbeeld van een leeuwachtig dier erop, en daartussen een gietijzeren hek. Het hek was vooral voor de sier, aangezien het nooit dicht zat.
De banden van de auto schuurden over het zand van de kleine parkeerplaats bij de ingang toen Damian de rem niet al te zacht intrapte. Naast hen kwam de andere auto tot stilstand. Raphael klikte zijn gordel los en gooide de deur open.
‘Nieuweling, de meid is jouw verantwoordelijkheid’, blafte Damian zijn kant op. Raphael had al half verwacht dat hij op Aure zou moeten letten en dat kwam hem erg goed uit op dit moment. Het gaf hem een geldige reden om iets achter de andere jagers te blijven lopen en te kunnen zien wanneer Tobias toe zou slaan, zodat hij op dat moment ook in kon grijpen. Hoewel mensen omleggen niet zijn favoriete bezigheid was, hadden deze jagers het dubbel en dwars verdiend. Hij zou geen er geen enkele moeite mee hebben om Damian het leven te ontnemen.
Raphael stapte uit de auto en draaide zich om naar Aure. Met zijn hoofd gebaarde hij haar om uit te stappen, waarna hij haar bovenarm vastnam.
‘Straks bij de fontein’, zei hij haar op gedempte toon, ‘komt er een vriend van mij om ons te helpen. Het kan er misschien wat… heftig aan toe gaan, maar maak je geen zorgen, oké? Hij zal jou niets doen.’

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Tobias

Nadat hij de deur opende, volgde nog het meest vervelende deel van de avond. Freya wou dat hij bleef praten. Fantastisch. Meestal reisde hij alleen, in alle rust en stilte. Zeker aangezien hij jagers opjaagde, was stilte zijn grootste troef. Iemand ergens doorheen helpen door te praten had hij daarnet geprobeerd en het had verbazingwekkend slecht gewerkt, desondanks had ze toen toch kunnen veranderen. Nu moest hij opnieuw iets vinden om over te praten terwijl zij gromde van de pijn en zijn stoelen aan stukken trok.
Er begon zweet op haar voorhoofd te parelen en ze leek te verdwijnen van de wereld, er zat echt niets anders op dan praten... Als hij wou dat ze het overleefde, dan kon hij niet anders dan er alles aan doen om haar te redden van het vreselijke lot om op te gaan in het niets.
"Je kunt het wel. Je bent net ontsnapt aan jagers en je kan het prima aan om deze gekke wereld te begrijpen en erin te overleven. Vroeger kon je ook al zoveel meer aan dan anderen, ik heb gezien hoe sterk je bent. Je bent ook niet alleen, Freya. Ik help je wel hier doorheen, alle begin is moeilijk."
Gelukkig had ze niet veel tijd nodig om effectief te veranderen en streek even langs haar wang om zijn hand naar haar hals te laten glijden. Gelukkig. Ze leefde nog. Even had ze zo roerloos gelegen dat hij overtuigd was dat alles haar toch teveel was geworden, de openbaring over de echte wereld, haar vlucht en de schemerdimensie. Opgelucht haalde hij adem en probeerde te negeren dat hij zijn oren voelde gloeien omdat wat hij oprecht meende wat hij daarnet had gezegd. Leunend op de deurpost probeerde hij de gedachten te verdringen over Nathans begrafenis. Hoe ze hem ondanks al haar pijn toch steun had weten te bieden. Toen al had hij gemerkt hoe sterk ze was en hij hoopte dat ze die kracht nu weer kon vinden.
Een getril in zijn achterzak riep hem weer naar het heden. Tijd om langer uit te rusten hadden ze niet. De keuze was snel gemaakt, Raphael uit die bende klootzakken halen of zich afzijdig houden op zijn appartement... Freya kon uitrusten in de auto.
"We gaan. Doe je gordel aan als dat lukt," bromde Tobias en hoopte dat ze genoeg bij bewustzijn was om dat voor elkaar te krijgen.
De adrenaline ter voorbereiding op het gevecht begon al door zijn aderen te pompen en hij zou moeite moeten doen om niet als een gek richting de fontein te racen. Met een klap sloeg hij haar autodeur dicht en stapte weer achter het stuur om in vliegende vaart achteruit de parking weer uit te rijden.

Account verwijderd

schreef:
Aurélie

"Nieuweling, de meid is jouw verantwoordelijkheid."
Met die woorden werd Aure weer in de echte wereld getrokken, weg uit haar gedachten. Heel even had ze zich in de rust en stilte van de auto terug meegenomen naar haar thuis. Haar kleine appartementje dat ze betaalde met haar job als secretaresse in een reclamebureau. Nox haar kat zou vast al de hele avond staan miauwen en krabben aan haar achterdeur, wanhopig omdat ze honger begon te krijgen. En haar ouders, die lagen nu lekker te zonnen op de Bahamas al genietend van hun pensioen. Wat zouden ze zich zorgen maken als ze wisten dat ze verdwenen was... Helaas had ze niemand in haar leven die voor het einde van het weekend zou opmerken dat ze er niet meer was. Pas als haar werk haar verwachtte en ze niet kwam opdagen, heel misschien, kwam dan iemand zoeken en tegen die tijd hadden ze jagers haar allang weggewerkt.
Ditmaal schrok ze niet als hij haar bovenarm beetgreep en ze tilde haar gezicht op richting hem.
"Hoe bedoel je? Wie komt er?" vroeg Aurélie toen de woorden van Raphael tot haar doordrongen.
Er kwam iemand aan en het klonk enorm onheilspellend. Hoe dreigend kon één persoon zijn? Alhoewel Raphael op zichzelf vast al veel schade kon veroorzaken. Nu hoopte ze dat er snel een teken van leven zou zijn, iets dat de jagers overtuigde dat ze echt de wolf had gevonden. Als ze erachter kwamen dat ze loog om zichzelf zogenaamd nuttig te maken, dan kwam ze in de problemen. Het laatste dat ze nu wou waren nog meer problemen. Met wat moeite wurmde ze zichzelf uit de auto en bleef naast Raphael staan, bijna te dicht bij hem. De enige persoon op wie ze haar hoop kon vestigen op dit moment. Haar keel voelde weer droog aan en het gebonk in haar hoofd was nog niet gestopt. Haar benen begonnen te trillen van angst en vermoeidheid en ze bereidde zichzelf voor op een verrassingsaanval.
Net zoals toen in het bos, probeerde ze haar laatste krachten te sparen om het nogmaals op een rennen te zetten. Nu was ze in de stad, haar kansen waren hier veel groter. Als iemand van buitenaf nu in de aanval ging, zou ze zo hard als ze kon rennen naar het dichtstbijzijnde huis en de longen uit haar lijf schreeuwen. Iemand moest de politie verwittigen dan, het kon niet anders! Daarna zouden ze allemaal achter tralies vliegen en kon zij terug naar haar oude leventje.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld