Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | ft. Traveller

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Zodra hij de auto tot stilstand had gebracht stapte ze meteen uit, want ze wilde geen seconde langer in die auto zitten. Ze had zich totaal niet op haar gemak gevoeld en hield liever een grotere fysieke afstand tussen hen twee. In zo'n auto zat je toch aardig dicht op elkaar.
Ze opende de voordeur en stapte naar binnen toe. Eigenlijk moest ze haar hele familie nog vertellen waar ze naartoe ging, want zij wisten ook van niets. Die zouden zich kapot schrikken als ineens veel van haar spullen verdwenen zouden zijn. Ze wist zeker dat haar ouders aangifte bij de politie zouden doen als ze erachter kwamen dat er spullen weg waren, dus ze moest sowieso voor het eind van de middag nog met één van hen gesproken hebben. Echter zou ze dat pas doen als ze hier weer weg waren, want anders zouden haar ouders binnen tien minuten al voor de deur staan.
Er werd haar verteld dat ze moest opschieten, maar door die opmerking zou ze nu dus heel rustig aan doen. Ze wist dat het zeker een paar uur zou duren voordat er iemand thuis zou komen, dus ze hoefde ook gewoon niet op te schieten. Bovendien zat ze liever hier dan in zijn appartement. Het zag er hier weliswaar minder mooi uit, maar dit voelde als thuis en dit was haar vertrouwde omgeving. Het feit dat hij zich daar dan nu in bevond was dan ook alles behalve een prettige gedachte.
Vandaar dat ze zonder op zijn opmerkingen te reageren al meteen naar boven toe liep, totdat ze zich realiseerde dat hij nu beneden rond kon kijken zonder dat iemand het door had. Er lagen geen gekke dingen, maar dat waren haar ouders' spullen. Hij hoefde daar niet tussen rond te snuffelen. "And no snooping around!" riep ze daarom vanaf boven aan de trap naar beneden toe, aangezien hij het anders waarschijnlijk niet kon horen. Verder wachtte ze niet op een reactie daarop, want het zou toch wel weer een reactie zijn waar ze niets aan had.
Boven ging ze rustig haar gang. Ze pakte twee koffers die ze zorgvuldig begon in te pakken, want ze wilde wel zo veel mogelijk mee kunnen nemen. Ze wist immers ook gewoon niet hoe lang ze daar zou moeten blijven, want dat was haar niet verteld. Het zou in ieder geval een aantal weken of maanden duren, maar dan had je toch wel aardig wat spullen nodig. Vandaar dat ze heel veel kleding, schoenen en andere benodigdheden pakte en deze allemaal één voor één netjes in haar koffers legde en toen deze bomvol zaten pakte ze er ook nog een grote tas bij. Zolang hij niets van zich zou laten horen zou ze gewoon doorgaan met spullen pakken, want zo kinderachtig wilde ze zich nu heel graag gedragen. Ze ging zeer zeker niet naar hem luisteren in haar eigen huis en als hij weg moest, dan ging hij maar weg. Dat was wel het laatste waar ze zich druk om maakte.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze vertrok gelijk naar boven, tot zijn grote opluchting. De woorden die ze hem nog nagaf, waren zijn ene oor ingegaan en de andere weer uit. Het had hem niet meer kunnen schelen wat ze precies van hem wilde. Voor zover hij wist zou ze zich uren vermaken daarboven met het pakken van zijn spullen. Hij zou dan zichzelf moeten vermaken en als ze verwachtte dat hij dan slechts stil bleef staan in de gang, starend naar de saaie muren in haar huis, dan had ze het mis. Ze zou de komende tijd ook door zijn spullen gaan kijken omdat ze in zijn penthouse slapen moest. Het was meer dan eerlijk dat hij dan tenminste voor nu ook mocht kijken door haar huis, gezien zij alles nog meer dan inhalen zou zodra ze weer terug waren in het pand van de Cosa Nostra.
Hij negeerde haar bevelen dan ook ijzig, zichzelf erop betrapt al door de gang naar de eerste beste deur te lopen zodra hij haar voetstappen kon horen wegvagen op de bovenverdieping. Nog geen seconde later kwam Cristian terecht in een ruimte die hij linkte aan een woonkamer; daar waar hij langzaam doorheen begon te lopen om om zich heen te kijken.
De foto's aan de wanden vormden het eerste waar hij zijn ogen op liet vallen. Vele foto's leken te zijn gemaakt op vakantie, hoogstwaarschijnlijk Italië te zien aan de omgeving en haar afkomst. Enkele met de hele familie, die verder leek te bestaan uit haar ouders en haar broers. Een gezin waarin hij haar zeker plaatsen kon met haar uiterlijk, omdat ze allemaal wel wat overeen hadden. Buiten dat had hij echter zijn blik er niet te lang op laten rusten, puur omdat de aanblik van haar vader en een paar van haar broers het bloed onder zijn nagels vandaan haalde. Ze hadden Emil nooit geaccepteerd.
Een plaatje van haar als jonger meisje kon ook weergevonden worden aan de wand, daar waar ze met grofweg 12 jaar leek te zijn gefotografeerd op een voetbalveld. In volledig tenue en met een paar van haar teamgenoten op de achtergrond. Nee, hij had haar niet voor een voetbalmeisje aangezien. Daarvoor was ze op hem te vrouwelijk en arrogant overgekomen; ze was eerder een diva dan dat hij haar voor tomboy had aangezien.
Zijn pupillen zwierven uiteindelijk verder door de kamer heen. Gaande over de tafels en stoelen tot de open haard en de kastjes, waar hij traagzaam langsheen liep. Vijftien minuten waren inmiddels al gepasseerd en nog altijd was er geen teken van Adriana te bekennen, wat betekende dat hij zich nog langer zelf vermaken moest. Verveeld kwam hij tot stilstand bij een van de kastjes, om zijn vingers over het witte hout te laten glijden.
Er lagen enorm veel spullen op waar hij niet heel veel uit op had kunnen maken. Desalniettemin lag er een sieraad dat zijn aandacht vrijwel direct opeiste en het onmogelijk maakte voor Cristian om weer weg te kijken. Hij was te ingenomen geweest door alles dat het in hem omhoog bracht om het de rug toe te keren en het hiermee links te laten liggen, alsof het niets was. Hij keek op een ring neer met een maar al te bekend, ingegraveerd wapen en voelde zijn adem voor even stokken.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Binnen de kortste keren waren haar koffers en haar tas propvol en zou er nog geen haarelastiekje meer bij gepropt kunnen worden. Ze had nu ook wel écht genoeg mee, maar had nog niet zoveel zin om Cristian weer onder ogen te komen. Vandaar dat ze op haar bed ging zitten en haar telefoon erbij haalde. Een aantal minuten lang ging ze gewoon berichtjes beantwoorden en om de tijd nog iets meer te rekken scrolde ze ook eventjes door haar Instagram tijdlijn. Een ander zou ze het niet kunnen aandoen om zo lang te moeten laten wachten, maar hem deed ze het met liefde aan. Andersom was hij geen haar beter.
Echter had ze ook wel in de gaten dat ze niet letterlijk urenlang kon blijven, want ze wist ook niet voor de volle honderd procent zeker dat haar ouders niet eerder thuis zouden komen. Er kon altijd wat aan de hand zijn. En dus stond ze weer op, borg haar telefoon op en begon ze haar spullen naar beneden te brengen. In één keer lukte niet, want daar waren haar spullen te groot en te zwaar voor en ze zou echt niet om zijn hulp gaan vragen. Ze zou nog liever zichzelf van de trap af willen gooien dan dat ze hem ooit om hulp zou moeten vragen. Dat ging tegen al haar principes in en dat zou ze dus ook nooit doen.
Pas toen ze voor de laatste keer naar beneden kwam met een veel te zware koffer had ze in de gaten dat Cristian niet meer in de gang stond. Hij was dus wel gaan rondkijken en het haalde het bloed onder haar nagels vandaan. Waar haalde hij het lef vandaan? Dit was haar ouders' huis en hij had helemaal niets in al die ruimtes te zoeken. Het feit dat hij in de gang stond vond ze al niet prettig en nu ze niet precies wist waar hij was maakte haar helemaal woest.
"What the fuck do you think you're doing?! I told you no snooping around!" Ze kon het niet laten om haar stem niet te verheven, want ze was gewoon boos. Van zichzelf had ze al een luide stem waardoor mensen vaak vroegen of ze zachter kon praten, maar als ze boos was, was het helemaal oorverdovend. Echter wist ze niet meteen waar hij was, dus ze moest wel.
Met grote stappen liep ze naar de eerste, beste kamer waarin ze hem misschien kon verwachten. De woonkamer. Daar trof ze hem ook aan, waardoor ze meteen een tweede opmerking naar zijn hoofd moest slingeren. "Who do you think you are? Going through my parents' house? Are you really that disrespectful?" Hij had hier helemaal niets te zoeken en dat mocht hem ook goed duidelijk gemaakt worden. Het liefst gooide ze er nog een opmerking achteraan over dat hij geen opvoeding had gehad, maar ze kon zich inhouden doordat ze zag waar hij bij stond. Ze kon het voorwerp vanaf de deur niet zien, maar wist precies wat er op die plek lag waar hij naast stond. De ring die ze van Emil had gekregen en waarvan ze van plan was om die hier te laten, zodat ze het niet kwijt zou kunnen raken en zodat Cristian er ook nooit achter zou komen dat ze die had. Eigenlijk mocht heel zijn familie daar niet achter komen, want dan zou er de grootste ruzie ooit ontstaan. Een ruzie waar ze niet op zat te wachten, want die had ze al genoeg gehad en ze wilde hier geen ruzie meer over maken. Toch moest ze het nu benoemen, want anders dacht hij zeker dat ze die ring had gestolen of zo. Ze moest het nog niet erger maken dan dat het al was.
"He uh, he gave that to me." Hij wist zelf vast wel waar ze op doelde.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De voetstappen van Adriana had hij niet eens meer meegekregen. Pas toen ze haar stem weer hoorbaar maakte en hij het geroep hoorde door de kamer, werd hij weer wakker uit zijn trance. Enigszins woedend griste hij de ring van het kastje af en draaide hij zich om.
"For Christ's sake. What is this damn ring doing here?" Het vormde geroep dat hij haar toe kaatste, onderwijl hij haar aankeek met een zekere gloed van vuur in zijn ogen. Hij schudde zijn hoofd. Wat bezielde haar en haar familie om deze hier te houden? Also het aan hen toe behoorde, terwijl het duidelijk was dat het een sieraad was dat behoorde aan Emil's bloedlijn?
"Oh, he gave this to you? Ain't that cute that you kept it here all this time," siste hij haar toe. "You know, since out of all people, this surely doesn't belong to you or your fucking family." Het was niet meer dan laf dat ze nooit de ring aan hen terug hadden gegeven. Emil's lijk was gevonden zonder de ring met hun familiewapen, een sieraad dat elk van de kinderen van Pedro Caldera had gekregen. Zijn broer's initialen stonden er nota bene ingegraveerd. Ze hadden al die tijd gedacht dat de moordenaar hem mee had genomen, als trofee of gewoonweg om hun familie een boodschap duidelijk te maken. Dit bewees enkel dat hij al die tijd gelijk had gehad. Zij waren verantwoordelijk voor de dood van Emil, als het haarzelf niet was dan was het die klootzak van haar vader wel.
Hij klemde de ring in zijn handpalm en balde een vuist. Voor geen goud dat hij de ring nog aan haar terug zou geven of hier zou laten liggen, voor haar familie om over te lachen. "Vete a la mierda." Ze mocht het maar uitzoeken en haar familie ook. "I'm taking this back to where it belongs. It certainly does not belong here, with a bunch of murderers," siste hij. "I knew one of you was the one behind his death. This just proves that I was right about that."

Vete a la mierda = Rot op

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Aan zijn blik te zien was hij woest op haar en zijn woorden lieten dat ook blijken. Door zijn woorden was ze eerst sprakeloos. Ze had geen idee wat ze moest zeggen, maar wist ook zeker dat ze niet direct in de aanval moest gaan. Dit ging om iemand waar niet alleen zij, maar ook hij, heel veel om gaf, ook al was hij niet meer onder hen. Normaal gesproken deed haar dat niets, maar ze wist als ze hem meteen verrot ging schelden hij niet meer voor reden vatbaar zou zijn en hij zo'n beetje het laatste fysieke beetje van Emil van haar af zou pakken.
"I swear to God I have nothing to do with any of that. I swear. He gave that to me two or three days before his death." Het verbaasde haar hoe rustig ze ineens was en dat ze niet meer aan het schreeuwen was. Ze wist nu gewoon dat ze niet als één of andere psychopaat tegen hem moest gaan gillen dat hij er vanaf moest blijven, want dan zou hij helemaal niet naar haar luisteren en hij moest nu toch echt naar haar luisteren. Hij mocht het niet meenemen. Als hij dat wel zou doen, zou ze nog wel eens flink in paniek kunnen raken. Het was nu dan al wel een aantal maanden geleden, maar nog steeds had ze slapeloze nachten vanwege het gemis. Ze had oprecht gedacht dat ze oud zou worden met die jongen en dit was het laatste dat ze nog van hem had. De rest van zijn spullen was natuurlijk in het bezit van zijn familie en daar had ze ook nooit om durven vragen.
"And I know for sure my family doesn't have anything to do with it either. They would never be able to hurt me like that." Ze konden Emil dan wel niet uitstaan en dat hadden ze ook vaak genoeg laten merken, maar zij wisten ook dat zij haar er heel veel pijn mee zouden kunnen doen. Pijn die ze haar helemaal niet aan zouden willen doen. De eerste week was ze haar kamer niet eens uit geweest en had ze alleen maar lopen huilen. Ook dat hadden zij gezien en tijdens die eerste week was haar familie er ook voor haar geweest. Dan kon het dus toch niet hun schuld zijn? Dat kon ze gewoonweg niet geloven.
"I know it's not mine so if you want to take it, it's all yours. But it would honestly break my heart because I really, really loved him and this is the only thing I still have from him. And since he gave it to me himself I never really thought about returning it." Ze had geen idee of hij haar geloofde. Waarschijnlijk dacht hij dat iemand als Adriana niet eens van iemand kon houden, omdat ze normaal gesproken ook niet snel dat soort woorden uit sprak. Niemand in haar familie. Echter was er geen woord van gelogen, maar ze ging hem ook zeker niet smeken. Ze wist dat hij wat dat betreft mocht doen wat hij zelf wilde en dat zij daar weinig in te brengen had. Bovendien wilde ze niet bij hem gaan smeken. Dan kon hij haar belachelijk maken en als hij dat nu ging doen terwijl ze zich ontzettend kwetsbaar had opgesteld, zou ze flippen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het verraste hem niet eens meer dat ze begon te ratelen over haar onschuld. Dat zou elke schuldige doen. Hij zag geen van haar familieleden aan voor een oprecht persoon en Adriana vormde allesbehalve een uitzondering. Hij schudde zijn hoofd. "Right. Because even though everyone hated him, they surely wouldn't want anything to happen to him, so he'd disappear from your life and theirs."
Het was haast lachwekkend dat ze beweerde dat geen van hen er iets mee te maken had. Was ze dan vergeten hoe erg haar familie een hekel had gehad aan Emil? Hoe hij er zodanig buiten viel dat hij zich niet eens thuis voelde bij hen, zelfs wanneer hij Adriana aan zijn zijde had? Hij werd er verafschuwd. Dat was nog op zijn zachtst gezegd.
Hij liet zijn arm naast zijn zij zakken. De ring was nog altijd geklemd in zijn hand, geweigerd het te overhandigen zonder een gevecht. "I don't understand why he'd even give this to you," murmelde hij boos voor zich uit. "It was a gift from my father. If he would even find out that his ring was gone, he'd be going completely mad." Cristian haalde een hand door zijn haren, haar weer aangekeken. Met een blik van confusie nam hij een paar stappen achteruit, van haar vandaan gestapt om meer afstand tussen hen te brengen.
Het verwarde hem hoe ze erbij stond. Ze was net zozeer aangedaan als dat hij dat was, zo leek het. De wijze waarop ze enigszins breekbaar erbij leek te staan, een glans van kwetsbaarheid in haar ogen, was een aanblik waar hij zich niet op had voor kunnen bereiden. En hij haatte hoe het aan hem begon te vreten.
Traagzaam opende hij zijn vuist, de ring weer aan het licht gebracht om zijn hand talmend naar haar toe te reiken. Het feit dat hij twijfelde mocht wel duidelijk zijn, gezien het hem even koste om zijn handpalm daadwerkelijk naar haar uit te steken en roerloos daar te houden. Een zucht bracht hij uit. "You better not be lying, or I'll put you in a grave myself."
Het was wellicht de slechtste keuze die hij ooit had kunnen maken, maar het was er een die voor dit moment hem uit deze situatie redden kon. Daarnaast wist hij hoezeer Emil om haar had gegeven. Hij kon niet weten of haar gevoelens echt waren geweest, maar over die van zijn broer was hij wel zeker geweest.
"Take it," mompelde hij met tegenzin. "And grab your stuff. We're leaving."

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Zodra Cristian tegen haar in ging, wist ze eigenlijk al wel zeker dat hij niet naar haar zou luisteren. En eigenlijk snapte ze dat enigszins wel. Waarom zou hij ook? Zij zou ook niet naar hem luisteren als het andersom was en ze zou hem al helemaal niet iets geven wat haar dierbaar was. Want dat was dit voorwerp voor hem. Het was iets belangrijks uit zijn familie en het was iets dat Emil altijd bij zich droeg. Dat was ook de reden dat het voor haar belangrijk was. Dat het met zijn familie te maken had kon haar helemaal niets schelen, maar voor Cristian was dat natuurlijk anders. Het was zijn broer en hij had waarschijnlijk een zelfde soort sieraad.
Ze had nu ook wel het gevoel dat ze genoeg haar best had gedaan om hem te overtuigen, maar dat het gewoonweg niet was gelukt. Ze was ook zeker niet van plan om te gaan smeken of om een soort zielig verhaal op te houden. Als ze op die manier haar zin moest krijgen, dan hoefde het voor haar niet. Zeker bij iemand als Cristian ging ze niet zielig lopen doen. Ze had het gevoel alsof ze nu al zielig genoeg had gedaan.
Uiteindelijk leek het wel alsof hij haar geloofde, omdat hij aangaf dat ze beter niet aan het liegen was, want anders zouden er consequenties zijn. "I swear... I'm not lying." Meer wilde ze niet zeggen, want hij had haar gewoon een soort van bedreigd. Echter maakte het haar niet bang, maar door die woorden had ze helemaal niet de behoefte om meer uit te leggen en haar best te doen hem te overtuigen. Het leek nu immers al alsof hij haar geloofde en dat snapte ze niet. Andersom zou ze hem waarschijnlijk niet zo snel hebben geloofd en zou ze zich een stuk eigenwijzer gedragen.
Het moment dat hij zei dat ze het aan mocht nemen verwarde haar al helemaal. Ze kon haar oren niet geloven. Ze mocht het pakken? Hij liet het zomaar gaan? Ze wilde er ook niet te lang bij stil staan, voor het geval hij van gedachten zou veranderen. "Thank you," sprak ze toen ook haar dankbaarheid uit. Want dat was ze ook. Ze voelde zich oprecht dankbaar dat hij het aan haar terug wilde geven. Overigens zou het niet eens ver weg van hem zijn, gezien het feit dat zij verplicht in Cristian's huis moest verblijven. Ze pakte de ring toen ook aan, waarna ze knikte. Haar spullen lagen al klaar, dus ze kon gewoon gaan. Vandaar dat ze zich omdraaide en weer naar de gang toe liep, waar al haar spullen lagen. Ze zou wel een paar keer heen en weer moeten lopen, want ze ging hem écht niet vragen om te helpen. Ze ging nog liever dood.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
TS > 24hrs later

De muziek kon hij van buiten nog horen, zodra hij uit zijn auto gestapt was om het trottoir langs de boulevard te belopen. Het was enkele uren geleden geweest dat hij de opdracht had gekregen om een waarschuwing naar een van hun dealers te brengen, maar nu hij werkelijk voor de club stond leek het alsof de vrije tijd die ertussen zat nooit plaats had gevonden. Hij voelde zich opgejaagd. Misschien doordat de klanken van de gedraaide muziek bij techno hoorde en hij de beat langzaam maar zeker kon voelen doordreunen in zijn lichaam. Of wellicht vanwege het feit dat zelfs zijn tijd van rust tussen de werkuren door niet meer als rust aanvoelde, nu Adriana elke minuut van de dag bij hem zat.
Echter vond hij klussen als deze nooit zo erg. Hij was vaker in Vertigo geweest, de club van onder andere een iets te gierige Amerikaan, die maar al te grijpgraag was als het ging om vrouwen. Het overbrengen van een dreiging was niets meer dan wat vermaak voor hem, zeker als het ging om Tig. Hij kon hem en zijn handlangers niet uitstaan en het weten dat hij ze op de vingers mocht tikken, dan wel op een hardhandige manier, maakte hem nog enthousiaster om naar binnen te lopen. Het wachten op het moment dat Adriana naast hem liep, deed hij dan ook niet; hij liep gelijk door naar de ingang, horend hoe haar voetstappen hem achtervolgden.
Hij loodste hen zonder meer naar binnen, gezien hoe de bouncer naar hen knikte toen eenmaal zijn ogen die van Cristian vonden. Ze wisten wie hij was en als er iets zeker was, was het dat het weigeren van zijn intrede meer teweeg zou brengen dan ze ooit zouden willen. Er hoefde geen woord uitgesproken te worden voor hem om dat te verduidelijken. Zwijgzaam werd zowel hij als Adriana naar binnen gelaten om een menigte van mensen tegemoet te lopen.
De felgekleurde neon staven verlichtten het pad. Het was een pand met een industriële uitstraling, dat alles weghad van de oude fabriek die hier decennia geleden had gestaan. Rijkdom straalde het niet uit, maar de feestelijke sfeer zat er zeker. De muziek stond hard en galmde door de ruimtes, de geur van sigaretten en wiet hing er vaag rond en de drank omringde hem met elke stap die hij zette. Met het werpen van slechts één blik rond de mensenmassa wist hij al tientallen cocktails en bekers bier te spotten. Het liet een kleine, tevreden grijns rond zijn lippen verschijnen. Hij had zich altijd al thuis gevoeld in het uitgaansleven en de sfeer die er rondhing.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Urenlang had Adriana haar best gedaan om haar zenuwen, die ze zeer zeker had, niet aan Cristian te laten merken. Sinds dat zij te horen had gekregen dat zij die avond ergens naartoe moesten voor een soort klus werd ze een beetje nerveus. Dit was het echte werk! Dit waren mensen die zij niet kenden en ze wist ook gewoon niet zo goed wat ze moest verwachten. Dit had ze ook niet aan Cristian durven vragen, want dat zou een teken van zwakte zijn en dat was wel het laatste dat ze moest uitstralen richting hem.
En nu ze eenmaal bij de club was, waren haar zenuwen ook wel verdwenen. Cristian had geen woord tegen haar gezegd behalve het hoognodige en ook nu liep hij ver voor haar naar de club toe. Echter boeide het haar totaal niet. Als hij haar een beetje in de steek wilde laten, moest hij dat maar doen. Ze ging in ieder geval niet rennen. Deels omdat ze nóóit achter hem aan zou rennen, maar met name omdat ze hoge hakken had aangetrokken. Dat droeg ze meestal als ze op stap ging, dus waarom zou ze zich nu dan ineens anders kleden? Het was wellicht niet helemaal praktisch, maar ze had tot dusver geen commentaar gehoord en anders boeide het haar ook niet. Niemand kende haar tot nu toe, dus het zou vast niet zo erg zijn. En boven op die hakken had ze een redelijk strak jurkje aan die tot net boven haar knieën kwam. Aardig lang voor haar doen. En voor haar doen leek ze er ook nog saai uit. Normaal gesproken kickte ze op mannelijke aandacht als ze op stap ging, dus dan gooide ze haar lichaam ook in de strijd. Vanavond was dat niet het plan en daarom had ze iets meer kleding aan.
Ze kon zo naar binnen lopen zonder iets te hoeven doen of te zeggen, maar ze was nog geen seconde binnen of ze voelde al een hand op haar heup. Normaal gesproken vond ze dat niet zo heel erg, maar nu had ze er absoluut geen behoefte aan. Vandaar dat ze de vreselijke vent aankeek wiens hand nog steeds op haar heup lag. "Don't fucking touch me, thank you very much. Ew." Ze sloeg zijn hand weg, rolde met haar ogen en liep snel verder. Dat 'ew' moest er wel achter, want het was alles behalve een aantrekkelijke man die haar had aangeraakt.
Uiteindelijk kon ze toch Cristian bijbenen en stond ze achter hem, waarna ze om haar heen ging kijken. Ze had geen flauw idee naar wie ze op zoek waren. Ze wist geen naam en ze wist ook niet hoe hij eruit zag. Ze voelde zich dus ook aardig nutteloos, maar wie weet zou ze later nog een grotere rol kunnen spelen. Wellicht was zij wel degene die het woord moest doen? Wist zij veel.
"Um, who are we looking for exactly?" besloot ze toch maar aan hem te vragen. Ze kon haar mond gewoon niet langer houden en ze moest gewoon weten waar ze aan toe was. Het feit dat ze zo weinig informatie had vond ze alles behalve prettig.
Nog geen tien seconden later voelde ze alweer een hand van een vreemd persoon, maar dit keer op haar onderrug. Weer sloeg ze de hand weg, maar dit keer met meer geweld. Nu was ze er echt klaar mee. "What the fuck. Get your hands off of me," snauwde ze de onbekende man geïrriteerd toe.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Gesnauw kwam vanachter hem vandaan, makend dat hij even zijn pas stopzette en stilstond. Achter zich zag hij hoe Adriana fel iemands hand van zich afsloeg om dit even later nog een keer te doen. Een tafereel dat hem kort liet grijnzen, simpelweg omdat hij haar furie ergens wel vermakelijk vond om te zien en eveneens de gezichtsuitdrukkingen van de vreemdelingen die dachten haar met het handgebaar te plezieren. Voor de paar minuten dat hij het zijn aandacht gaf, liet het hem even vergeten hoe erg hij baalde van Adriana's aanwezigheid.
Het was alleen hun taak die hem er uiteindelijk weer snel toe zette om hun pad weer te vervolgen. Haar vraag bereikte hem zacht onder het gejuich van de menigte, hen weer volledig op hun onderwerp van de avond doen vallen. Zijn grijns vergrootte toen hij voor zich uitkeek en de man aan de bar in zijn vizier kreeg.
"Tig Trager," beantwoordde hij haar vraag, knikkend naar een van de mannelijke gestaltes aan de bar. "The guy with the cigar and the motorgang jacket." Zoals gewoonlijk was het niet lastig geweest voor hem om Tig te herkennen. Zijn lidmaatschap aan de Sons was nog altijd intact gebleven, zoals verwacht, en ook nu zat hij er met een aantal van zijn maten aan de bar. Een groot deel daarvan waren aspirant leden, wist Cristian af te leiden aan de tekstlappen op hun rug. Het was hen weer gegund geweest; ze zouden niet eens een goed en eerlijk gevecht krijgen als ze dat zouden willen, puur om het feit dat Tig zich voor het eerst besloten had te omringen met voornamelijk de beginnelingen van de club. Het was maar goed dat de baas hen er niet op uit had gestuurd om hen uit te schakelen, dan was het nog een saaie avond geworden.
Hij keerde zich naar Adriana, die naast hem tot stilstand was gekomen ten midden van de menigte. Met alle dansende mensen om hen heen zouden ze voor nu nog niet opvallen, wanneer hij haar uitleg moest geven over hoe het verder moest. Het zou regelrecht vreemd zijn als Tig hen zou zien staan in hun buurt, zonder dat ze eerst naar hen toe waren gelopen om hen op zijn minst te groeten; dat was een ongeschreven regel binnen het pact dat ze hadden gesloten en dat wat van hen verwacht werd.
"All we have to do is send a message to his President, his boss. Jax Teller. They've fucked things up when they decided to also be the weapon supplier of the Russians, even though we had a deal first. It's time to make them bleed for it." Niets zou duidelijker het woord verspreiden over hun fout dan wat dreigingen en een ouderwets vuistgevecht. Wellicht het trekken van een pistool om hen dan te laten merken dat het menens is, vooraleer ze de club zouden verlaten. Niets bijzonders in ieder geval. "I'll introduce you. I already know Tig and almost his entire gang, so that will be the easiest way to get to them. They'll probably offer us to get into their office, grab a drink, and so on. That's where you come in," opperde hij. "I'll begin the conversation and point out their wrongs, but yóu are the one who has to get the message across eventually. Whether you do it by words, with beating or cutting them up is all your choice. You can even point a gun to their heads, for all I care, and fire some shots around. But you cannot, under any circumstance, get them killed. Then the message won't be delivered and it will all be a failure, followed by a war we can't use right now. Got it?"

Tig Trager;

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Deze hele plek beviel haar al helemaal niet meer. Het feit dat ze nog geen twee minuten binnen stond en al twee mannen ongevraagd aan haar hadden gezeten vond ze vreselijk. Kijken mocht, maar aanraken ging bij haar al snel te ver. Echter kon ze nu ook niet een te grote scène gaan schoppen, omdat ze hier gewoon met een opdracht waren gekomen en die opdracht was niet om ruzie uit te lokken met rare, handtastelijke mannen. Wat die opdracht wel was, wist ze nog niet.
Cristian begon uit te leggen voor wie ze hier waren, maar ze kon in eerste instantie niemand zien. Er stonden te veel mensen voor haar waar ze niet overheen kon kijken, dus ze zou zo wel zien met wie ze te maken zou hebben. Het feit dat hij bij een motorbende hoorde was in ieder geval iets wat zij niet heel prettig vond. Het eerste waar ze namelijk aan dacht bij dat woord was ontzettend veel geweld, al wist ze zeker dat Cristian geen haar beter was. En zij zou ook dat soort dingen moeten gaan doen en eigenlijk vond ze dat heel spannend.
Niet veel later legde hij de 'opdracht' uit, als ze dat zo kon noemen, maar ze raakte een beetje in paniek toen hij verkondigde dat zij uiteindelijk het echte werk moest gaan doen. Zij? Er ontstond meteen kortsluiting in haar brein, want dit was iets wat ze nog nooit had gedaan en dus wist ze ook helemaal niet hoe ze dat moest aanpakken. Op het gebied van verbale communicatie vond ze zichzelf altijd sterk en ze kon met woorden dus ook altijd ver komen, maar hij had het over een pistool! En dat ze hen in ieder geval niet mocht doden. Natuurlijk zou ze dat niet doen, want dan zou ze nog meer in paniek raken. Ook zei hij dat ze hen ook mocht slaan, maar ook dat zag ze niet helemaal voor zich. Ze zou zichzelf daarmee flink voor schut zetten, want zo heel sterk was Adriana nou ook weer niet. Zeker niet bij dat soort mannen. Desondanks wilde ze niet dat hij deze paniek bij haar zou opmerken. Als dat zo was, lag ze er meteen uit en kon ze direct haar spullen pakken. Dat mocht juist niet gebeuren. Ze deed dit immers met een doel.
"Yeah, got it," knikte ze daarom vastbesloten, al wist ze niet of ze nou zo zelfverzekerd overkwam, want zo voelde ze zich op dat moment totaal niet. Ze wist ook niet hoe ze deze mensen moest intimideren en zeker niet in de kleren die ze had aangetrokken.
"Alright, let's go then?" Ze wachtte niet meer op antwoord en begon verder naar voren te lopen. Tot die tijd had ze nog steeds geen flauw idee over wie het ging, totdat ze vlak in de buurt was en eindelijk kon zien wie hij zojuist had beschreven. Er ging een soort rilling over haar rug heen. Zij moest hém bedreigen? Ze vond hem zelf al een grote creep en ze wist heel zeker dat ze zich totaal niet op haar gemak zou voelen, maar dat moest ze dan maar faken.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Gelukkig leek ze op zijn minst te begrijpen wat er van haar gevraagd werd. De stemming om vele vragen te beantwoorden, was er geen waar hij zich op dit moment in bevond en het vooruitzicht op een langdurig gesprek over het plan, was net zomin iets waar hij naar uitkijken zou. Hij was dan ook enigszins opgelucht dat dat niet van hem gevraagd werd.
Een kleine, voldane glimlach vertoonde zich rond zijn lippen. Hij knikte naar haar, voor een keer niet met haatdragendheid of irritatie, maar simpelweg met tevredenheid. Als ze zich nou vaker zo gedroeg, dan was het misschien uiteindelijk zo erg nog niet om dag in dag uit naast haar te moeten lopen.
Ze liep voor hem uit. Een teken van zelfverzekerdheid en een hint van arrogantie met zich meedragend met elke stap die ze met haar hakken zette. Hij volgde haar grijnzend. Alhoewel hij niets met de Polizzi's te maken wilde hebben en weinig goeds over ze te vertellen had, moest hij wel toegeven dat het sexy was hoe ze zo vastberaden op de bendeleden afstapte.
Hij ging echter naast haar lopen wanneer ze eenmaal de dansende menigte uit waren, liever dan zijn plek achter haar te bewaren. De introductie met Tig was belangrijk en met de aanblik van hem aan haar zijde, zou het geheel soepeler verlopen. Daarnaast was het ook weer niet de bedoeling dat ze hen te veel ging verleiden. Niet als het aan hem lag, puur en alleen al omdat hij zich dan dood zou vervelen.
"Long time, no see, Trager." Zijn gegrijns werd hem eveneens teruggekaatst als antwoord, zodra zijn woorden de man bereikt hadden. Hij zag hem verbaasd opkijken en uiteindelijk zijn ogen ontmoeten, na even roerloos te hebben gezeten. "Indeed, Caldera." Ze schudden elkaar snel de hand. Cristian keek opzij, de blikken van Tig's andere bondgenoten langsgegaan om ook hen even toe te knikken als groet. Enkelen knikten terug, op de nieuwelingen na die hem slechts verward aankeken.
Hij keerde terug bij Tig, die inmiddels ook Adriana naast hem had gezien. Het was niet lastig om te ontdekken dat het uitzicht op haar hem wel zinde. Hij zag hoe zijn grijns vergrootte. "And who is this?"
Cristian richtte zich voor even tot Adriana. "I've brought Adriana Polizzi with me. Figured that a little company wouldn't be so bad for once." Het was wel zeker dat ook Tig niet zou klagen, laat staan zijn kameraden. Het was alleen aan Adriana om zich verder voor te stellen en hen alvast enigszins in te palmen. Wanneer hij dat te veel zou doen, zou dat argwaan wekken en dat betekende aandacht die ze niet wilden hebben.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Vrijwel meteen had ze spijt gekregen van het feit dat ze hier mee in was gestemd. De man zag er oprecht uit als iemand die ze normaal gesproken op straat zou ontwijken en nu zou ze zich heel groot moeten houden en hem ook nog proberen bang te maken. Hoe moest zij dat nou weer doen? Ze wist zelf dat ze mensen wel goed kon intimideren en wellicht ook wel bang kon maken, maar dat waren niet dit soort mensen. Misschien was dat iets dat ze nog kon leren en misschien was dat ook iets wat ze heel snel zichzelf moest gaan aanleren, want ze voelde zich totaal niet op haar gemak en daardoor zou ze meteen uit deze bende geschopt kunnen worden. Als er iets was wat niet gewenst was, was het wel angst. Toch voelde ze zich aardig angstig.
Cristian en de creep, wiens naam blijkbaar Tig Trager was, leken elkaar inderdaad al te kennen en in de tijd dat zij elkaar begroetten deed Adriana nog steeds haar best om zo zelfverzekerd mogelijk over te komen. Toch was dat het tegenovergesteld van hoe zij zich nu voelde. Ze wist zich ook niet echt een houding te geven, maar als ze eenmaal aan het woord zou zijn, zou dat vast anders zijn. Dan kon ze zich wellicht een beetje inleven in de rol die ze zou moeten spelen. Ze zag het namelijk maar een beetje als een soort acteerspelletje, want anders zou ze het echt veel te spannend vinden.
Al snel was de aandacht op haar gericht en de blik van Tig maakte haar bijna misselijk. Het leek alsof hij haar wel heel interessant vond en ze had meteen spijt van haar kledingkeuze. Ze had er het liefst nu als een non bijgelopen, maar dat was helaas niet zo.
Ze had oprecht geen flauw idee hoe ze zich nu moest voorstellen en in hoeverre zij in eerste instantie aardig moest spelen. Ze deed dus ook maar het eerste wat in haar opkwam en als het niet goed was, zou ze dat achteraf wel te horen krijgen. Ze zette nog een stap dichterbij, omdat ze nu het gevoel had alsof al die mannen haar lichaam helemaal aan het scannen waren, en stak vervolgens haar hand uit naar Mister Creep. "Hey," kon ze eruit persen met een glimlach, waarvan ze hoopte dat deze oprecht over kwam. "I'm Adriana." Ze wist niet of ze naar zijn naam moest vragen en daarom deed ze dat dus niet, want ze wilde niet dom overkomen. Bovendien had ze het gevoel alsof ze niet direct degene moest zijn die vragen ging stellen. "You don't mind if I join you guys, right? I do feel like you could use some company," knikte ze, aangezien Cristian dat al had gezegd. Daarna trok ze met tegenzin haar jurkje iets naar beneden, zodat alles recht zat, maar met name omdat ze al meerdere mannen naar haar lichaam had zien kijken en het zo net iets zichtbaarder werd daar boven. Ze voelde zich gewoon vies terwijl ze dat deed, maar ze had heel erg het gevoel alsof ze haar lichaam in de strijd moest gooien, hoe erg ze dat ook haatte.
"Sooo, how about a drink?" stelde ze toen opnieuw met een glimlachje voor, in de hoop de aandacht van haar lichaam af te halen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar strakke jurk die zodanig op haar figuur aansloot dat elk beetje van haar prachtige vormen duidelijk zichtbaar was, leek hen daarmede te zinnen. Een paar mannen zag hij goedkeurend knikken op zijn opmerking over het gezelschap. Tig liet zich door haar inpalmen zonder enige moeite te doen er verder over na te denken. Wanneer hij Adriana naar voren zag stappen, was Trager al om. Haar hand werd aangepakt en hij zag Tig er met zijn lippen een kus op drukken, een grote grijns rond zijn lippen verschenen toen hij weer omhoog keek. Het feit dat ze haar jurkje ietwat naar beneden trok en daardoor haar decolleté meer in het zicht bracht, was de laatste stap die ze over de finish hoefde te zetten. Ze had de grote Tig al rond haar vinger gewonden in een kwestie van een paar minuten.
Haar glimlach beantwoordde Cristian met een knik. "A drink, it is." Hij zag Tig en zijn maten ook instemmen en al gauw werd er een bartender gewenkt om een dienblad met glazen te vullen, en deze langs te brengen. In de tussentijd maakte Cristian gebruik van het wachten, door zich weer tot Tig te richten.
"How about we take this to the office for a private party?"
Hij liet een kleine grijns aan het oppervlak komen. Een ietwat uitdagende uitdrukking stond op zijn gezicht geschreven, hopend hen uit de tent te lokken met een aanbod dat ze nooit af zouden kunnen slaan. Het was een goede zet geweest; elkander stemde toe en het duurde niet veel langer vooraleer ze koers zetten naar het kantoor. Ze werden naar de achterzijde van de club geleid naar een apart, afgeschermd gedeelte, en ook de bartender werd hiernaar omgeleid om hen daar van drank te voorzien. Voor ze het wisten, zaten ze al in een luxueus kantoor met een glas bier voor hun neus. Op Adriana na dan, die een elegante cocktail voor zich neergezet kreeg. Maar nog niet voor hij de deur had kunnen barricaderen met een van hun mannen, die inmiddels ook in de club was aangekomen. Hij nam plaats, keek tevreden rond en nam een slok van het bier. Nu was het inluiden van hun missie pas echt begonnen.
"So.. Now that we're finally somewhere private," murmelde hij kil. "It's time for some business. See, it looks like that little motorclub of yours doesn't know it's borders very well.." Zijn ogen bleven bij die van Tig haken, een blik van onweer vertoond met geen greintje meer zichtbaar van de vriendelijkheid van net. Hij kreeg een grimmige gelaatsexpressie als antwoord terug. "Who do you think you're talking to, beaner?"
Zijn grijns verbreedde zich onheilspellend. "Bonding with the Solntsevskaya Bratva was not a smart choice to make, Trager. Time to pay the price. Don't you think, miss Polizzi?" Hij keek opzij naar Adriana, zijn pistool vanachter zijn broekriem gehaald om deze geladen en al op de tafel te leggen. De loop tergend gericht op het gestalte van Tig en zijn vinger verstrengeld met de trekker, om deze op elk moment af te kunnen vuren. Nu was het Adriana's beurt.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Op het moment dat Adriana zijn lippen op haar hand voelde moest ze moeite doen om niet te gaan kokhalzen. Het liefst zou ze vol over die man heen overgeven. Deze vent was waarschijnlijk nog ouder dan haar vader en zag haar waarschijnlijk als pure lust. Ze probeerde geen kick te geven toen hij haar deze kus op haar hand gaf, want dat zou opvallen. Dan zou iedereen door hebben dat dit een spelletje was geweest.
Al snel werd er voorgesteld om dit voort te zetten in een andere ruimte en op dat moment voelde ze de zenuwen weer op komen. Ze had écht geen idee hoe ze dit moest aanpakken. Hoe kon zij deze mannen nou bedreigen? Mannen die zij doodeng vond en bij wie ze het liefst ver uit de buurt bleef.
Met tegenzin ging ze met de groep mee naar een andere ruimte die ze meteen scande zodat ze wist waar ze weg kon rennen mocht dit nodig zijn. Niet dat rennen echt een optie was op deze schoenen, maar het was het proberen waard. Niet veel later ging ze zitten en nam ze een slok van haar cocktail. Alcohol zou ze nu zeker nodig hebben, want anders zou ze doodsangsten uitstaan en zou ze ook niet meer serieus over kunnen komen. Vandaar dat ze meteen nog een hele grote slok nam. Ze moest toch ergens haar moed vandaan halen.
Cristian's toon en houding veranderden direct op het moment dat hij was gaan zitten en ze luisterde aandachtig naar wat hij allemaal vertelde, maar door alle spanning die door haar lichaam gierde vond ze het moeilijk om zich hierop te concentreren. Toen hij ook nog eens één of andere Russische naam foutloos uitsprak raakte ze helemaal uit haar concentratie. Ze hoopte niet dat zij dat moest gaan uitspreken, want dat kon ze niet. Nog geen seconde later werd er naar haar mening gevraagd en toen wist ze dat zij aan zet was. Echter kwam er een nieuwe afleiding op tafel en dat was het pistool dat Cristian vast had. Hij zou hen hier allemaal binnen tien seconden kunnen neerknallen, inclusief haarzelf. Dat was de eerste gedachte die door haar heen ging toen ze het vuurwapen zag.
Het pistool leek Mister Creep echter minder te doen, want hij had nog steeds dezelfde expressie op zijn gezicht als voorheen. Dit was dus blijkbaar normaal. Dit was dus nog niet bedreigend genoeg.
Voor een tel wist ze niet wat ze moest zeggen. Ze bevond zich echt in een situatie die zij niet prettig vond en waarbij ze geen flauw idee had wat ze moest doen. Voor haar gevoel kon ze het immers alleen maar fout doen. Zij kon toch nooit zo intimiderend en eng overkomen als dat Cristian nu overkwam?! Ze vond hem zelfs nu een beetje eng, al zou ze dit niet snel toegeven.
"Hmhmm," begon ze met een kleine pruillip, alsof ze het allemaal heel erg vond dat zij zich niet aan de regels hadden gehouden. "It's too bad," ging ze verder waarna ze opstond en uit het mini tasje dat ze bij haar droeg een mesje pakte die ze letterlijk altijd bij haar had. Je wist maar nooit wanneer je het nodig zou hebben. Dat was tot nu toe nooit nodig geweest, maar het was nu het enige dat ze kon verzinnen om te gebruiken. Dat pistool ging te ver. Ze zou haarzelf er niet mee vertrouwen. Vervolgens liep ze om de tafel heen en ging ze achter hem staan. "Cause we could've had so much fun," zei ze nog steeds met een beetje medeleven in haar stem waarna ze het mes tegen zijn keel aanzette. "But you ruined it," zei ze nu redelijk emotieloos, want ze had ook geen zin meer om te doen alsof ze ook maar enigszins interesse in deze creep had.
"So... Any last words?"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld