Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | De Arena

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ze speelde open kaart. Mace vroeg zich af of dit door de pijn kwam, of dat ze daadwerkelijk wat pittiger was dan dat ij haar had ingeschat. Hoe dan ook, hij was er blij om. Daardoor gaf ze hem een kijken in haar gedachtegang en kon hij daar op inspelen. Natuurlijk vroeg ze zich af of hij wel te vertrouwen was, of hij haar niet zomaar zou verraden als hij klaar met haar was. De vragen die ze zichzelf stelde, waren niet meer dan logisch.
‘Ik snap je twijfels,’ gaf Mace toe. ‘Je bent bang dat als ik straks niets meer aan je heb, je uit de groep wordt gegooid of erger: dat je een gevecht in moet en weet dat je gaat verliezen. Ik ga ook niet ontkennen dat ik dat soort dingen nooit eerder heb geflikt. Ik doe het echter niet zomaar. Iedereen die ik bewust in een gevecht heb geplaatst, heeft het één en ander geprobeerd.’ Er waren mutanten geweest die bij zijn groep hadden willen horen en domme acties hadden begaan, maar er waren ook muntanten geweest die door Lily op hem af waren gestuurd, om op die manier informatie te winnen over zijn werkwijzen. Daarmee had hij snel afgerekend.
‘Dat is niet echt een geruststelling,’ beet Scarlett hem toe. Iets wat Mace zich besefte. Het liet Scarlett alleen maar weten dat hij meedogenloos was als het ging om iemand die een misstap had begaan. Het was echter wel informatie die ze verdiende te weten. Als ze zich uiteindelijk aan zou sluiten bij zijn groep, dan zou ze moeten weten hoe hij handelde en waar hij zijn handelingen op baseerde.
‘Loué zou me vermoorden als ik het zou zeggen, maar je doet me denken aan haar,’ vertelde Mace. De grijns op zijn gezicht was een resultaat van het beeld dat hij nu in zijn hoofd had. Zijn beste vriendin zou het hem niet in dank afnemen dat ze vergeleken werd met iemand zoals Scarlett.
‘Ik heb het idee dat ze het niet echt op me heeft.’
‘Klopt, maar Loué is erg kieskeurig in wie ze mag en wie niet.’ Loué had door de jaren heen wel een verandering gehad in haar houding. Toen ze net de Arena binnen was gekomen, was Mace er al minstens twee jaar geweest. Hij had nog niet zoveel macht gehad als nu, maar genoeg om iemand als Loué voor zich te winnen. Zij had snel op zijn aanbod gereageerd. Toen al had hij gemerkt dat ze een sterk, mannelijk figuur in haar leven nodig had. Het resultaat van haar jeugd. Dat was echter niet iets wat hij nu zou delen met Scarlett. Hij vond het niet erg om enkele details te delen, maar hij zou het verhaal van zijn beste vriendin niet zomaar rond strooien alsof het niets was.
‘Ik denk niet dat Loué het daar mee eens zou zijn.’ Scarlett trok haar neus iets op.
‘Zeker niet,’ grinnikte Mace. Ze waren ondertussen aangekomen bij de eerste hulp. Mace liep de zaal binnen en stak zijn hand op naar een vrouw die er werkte. Vervolgens gebaarde hij naar Scarlett. Ook hier konden mensen de gevechten volgen, dus waarschijnlijk had ook zij gezien dat Scarlett had gewonnen en wat hulp nodig had.
‘Maar Loué is in een zekere zin heel wantrouwig. Ze observeert, ze wil weten hoe de vork in de steel zit. Ik had haar alleen iets sneller overtuigd. Ze had me nodig.’ Een mannelijk figuur dat er voor haar was geweest, die haar had kunnen troosten na haar eerste gevecht.
De vrouw, Annie, was naar hen toe gelopen. Ze had één blik geworpen op Scarlett, met name op haar zij, en had vervolgens geknikt. ‘Kom maar mee, ik heb nog wat verband en gaas over om het te verbinden.’ Annie draaide zich al om en liep richting één van de vrije bedden. Scarlett wierp een blik op Mace, waarop hij enkel gebaarde dat ze achter Annie aan moest lopen.
Mace volgde Scarlett naar het bed. Scarlett ging op de rand zitten. Mace pakte één van de stoelen die er stonden en draaide hem om, met de rugleuning naar voren. Hij nam er op plaats en legde zijn armen op de leuning, terwijl hij naar Scarlett keek.
‘Ik doe je een voorstel, Scar.’ Het was een simpel voorstel. Vrijblijvend, zelfs. Uit de goedheid van zijn hart, al zouden anderen daar misschien over twijfelen. ‘Wat als je een dag met ons doorbrengt? Je kan met de rest van de groep praten. Ze zullen je alles eerlijk vertellen. Waarschijnlijk beantwoorden ze elke vraag die je ze wil stellen. En aan het einde van die dag kan je altijd nog besluiten wat je wil.’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Een vrijblijvend voorstel. Het was geen gek idee. Op die manier kon ze de kat uit de boom kijken en inschatten in hoeverre hij betrouwbaar was. Ze kon eerdere verhalen horen over wat hij men geflikt had en ze kon inschatten hoe zijzelf in zijn groep stond. Het was een aanlokkelijk aanbod, al voelde het niet zo vrijblijvend als hij het liet lijken. Als ze zich achteraf niet op haar plek voelde, was ze bang dat ze dat zou merken. Ze wist niet hoe het kon, maar op de een of andere manier kon deze jongen veel teweegbrengen.
‘Wil je je hemd uittrekken?’ vroeg de vrouw, die volgens haar naamplaatje Annie heette. Dat was geen probleem op zich, maar Scarlett voelde zich niet erg comfortabel bij het idee dat Mace haar tatoeage dan in volle glorie kon bewonderen. Niet dat het uitmaakte. Hij had haar gave al aan het werk gezien. De tatoeage gaf niet meer informatie dan dat. Natuurlijk had ze kunnen vragen of hij weg zou gaan, maar om een of andere reden wilde ze dat liever niet. Ze wilde hun gesprek vervolgen. Wellicht om haarzelf af te leiden van wat er zojuist gebeurd was. Al was er misschien een klein deel in haar dat zijn aanwezigheid daadwerkelijk op prijs stelde.
Zodra Scarlett haar kledingstuk had uitgetrokken, besloot ze in te gaan op de woorden van Mace. ‘Wat als het me niet bevalt?’
Hij leek haar wantrouw te respecteren. Sterker nog, het leek hem zelfs te amuseren. ‘Dan laat ik je met rust. Je hoeft daarna niet op mijn hulp te rekenen, maar ik zal je ook niet in de weg zitten.’
Dat was een flinke belofte. Iemand had haar verteld dat hij zelfs mensen de Arena in wist te sturen met een tegenstander die ze niet konden verslaan. Hij was een gevaarlijke vijand, dus het feit dat hij haar met rust zou laten was een flinke geruststelling. Echter, zijn hulp zou wellicht op een dag nodig zijn. Niet dat ze daar nu een keuze in hoefde te maken, maar het was goed om in gedachten te houden.
‘Oké,’ zei Scarlett. Ze bevestigde haar besluit met een kort knikje. ‘We hebben een deal.’
Zijn mondhoek krulde omhoog. ‘Mooi. Ik ben benieuwd naar je mening achteraf.’
De verpleegster begon de wond met alcohol schoon te maken en Scarlett moest haar kaken op elkaar klemmen om niet te laten zien dat het brandende gevoel haar pijn deed. Haar blik was gericht op Mace en even had ze het idee dat het gesprek afgelopen was en hij zou vertrekken. Een gevoel van opluchting ging door haar heen toen hij gewoon bleef zitten, alsof hij wist dat hij haar hielp op dit moment. Zijn blik gleed over haar lichaam heen. Niet op een gluiperige manier alsof hij haar zag als een speeltje, maar meer om te inspecteren hoe sterk ze was. En, nog belangrijker, wat haar tatoeage was. Vanaf zijn plek was enkel een deel van de staart zichtbaar, die al krullend over haar zij liep. De afgelopen jaren was haar tatoeage flink gegroeid. Ze had veel kunnen oefenen en met alle training, waren de lijnen flink veranderd. Ze waren vloeiender geworden, met de controle die ze beheerste.
Even was ze bang dat hij over de wedstrijd zou beginnen, door iets te zeggen over de vele schrammen en blauwe plekken die was ze opgelopen. Ook was ze bang dat hij zou vragen naar haar tatoeage. Beide waren onderwerpen die ze wilde vermijden, dus besloot ze hem voor te zijn.
‘Hoe lang zit je hier al?’ Ze besefte dat ze maar weinig van hem wist, ondanks dat ze veel over hem had rondgevraagd. Ze wist dat hij lange tijd aanwezig was in de Arena, maar niet precies hoe lang. Ze wist ook dat zijn gave iets met water te maken had, wat best interessant was. Verder wist ze dat hij een gemeen spelletje kon spelen, maar van wat ze had gehoord, was hij wel een man van zijn woord.
Haar vraag leek hem enigszins te verbazen. ‘Bijna vanaf het begin.’ Hij keek haar strak aan en ondanks dat ze hem recht in zijn ogen aankeek, kon ze de emotie achter zijn woorden niet goed inschatten. Zijn woorden klonken bijna trots, maar ze betwijfelde of dat oprecht was.
‘Oh,’ stamelde Scarlett, die even kort in elkaar kromp van de alcohol die bij de wond in de buurt kwam. ‘Dat is… lang.’ Ze kon zich amper voorstellen hoe dat geweest moest zijn. Ze was nog een jong toen de Arena werd opgezet. Hoewel ze jaren buiten de muren van de Arena had kunnen rondlopen, was het geen vrijheid te noemen. Echter, het was niet te vergelijken met hoe het hier geweest moest zijn. Daar waar zij had moeten rondreizen, had hij vastgezeten. Zij had mooie dingen van de wereld kunnen zien, ze had dingen kunnen vieren en ze had contact kunnen houden met haar familie en vrienden. Hij niet. Hij zat opgesloten en moest al vanaf jonge leeftijd strijden voor zijn leven op een manier zoals zij dat niet gewend was. ‘Dat moet niet makkelijk zijn geweest.’

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ze hadden een deal. Hij had zijn aanbod zo gepresenteerd dat ze vrijwel geen nee had kunnen zeggen. Nou ja, het was een mogelijkheid geweest. Maar Mace en Scarlett hadden allebei geweten dat zij te nieuwsgierig was geweest om zijn aanbod te weigeren. Ze wilde uitvinden of ze hem kon vertrouwen. De enige manier waarop ze dat daadwerkelijk zou kunnen onderzoeken, en ervaren, was als ze het zou laten gebeuren. Als ze een dag bij hem door zou brengen en zou zien hoe hij te werk ging, dan zou ze voor haarzelf kunnen besluiten. Mace wilde nu echter al wel een gok doen op welk besluit Scarlett zou maken.
Haar tatoeage was niet volledig zichtbaar voor hem. Hij zag enkel een aantal veren over haar zij krullen. Het waren geen losse veren, zoals hij eerder had gezien. Het was overduidelijk dat ze deel waren van iets groters en ze deden Mace denken aan een deel van een staart van een vogel. Hij zou niet weten wat voor een ander dier op haar lichaam zou moeten staan. Al had hij de link met een vogel en vuur nog niet snel gelegd.
Het deed hem denken aan zijn eigen tatoeage, die zich op zijn rug bevond. Aan het begin had ij slechts de maan gehad, ongeveer in het midden. Het was een volle maan geweest. Hoe meer hij echter had getraind, hoe sterker zijn gave was geworden en hoe groter zijn tatoeage was geworden. Nu had hij alle fases van de maan in een rechte lijn op zijn ruggengraat staan en daar omheen waren nog een hoop abstracte lijnen te vinden. Als Scarlett die tatoeage zou zien, zou ze waarschijnlijk ook niet geloven dat hij door zijn gave in staat was om het water dat hier in verschillende kommen en glazen lag, te laten bewegen zonder er een vinger voor uit te steken.
In stilte had hij toegekeken hoe Annie te werk was gegaan. Hij had Scarlett goed in de gaten gehouden. Waarschijnlijk had ze meer pijn dan dat ze in eerste instantie liet blijken. Het leek geen diepe wond te zijn, op haar zij, maar het was één van de meest nare plekken waar iemand zich kon verwonden. Het zou de eerste paar dagen vast ontzettend beurs en pijnlijk aanvoelen.
‘Aan het begin was het niet gemakkelijk, nee.’ Dat was geen nieuwe informatie voor haar. Iedereen kon dat invullen. Ook al was Mace in die tijd “veilig” geweest van de gevechten, was het niet niks geweest om zich als één van de eerste mutanten in de Arena te begeven. Alle bewakers hadden hen behandeld als tuig. Lang niet iedereen had dat verdiend. Er had een gevoel van oneerlijkheid geheerst, van onbegrip. De vraag waarom iedereen met een gave per definitie slecht was, of waarom zij het hadden verdiend om opgesloten te zitten onder grond en gemarteld te worden als ze ook maar één ding hadden gedaan wat de bewakers niet aan had gestaan. Als een puber van vijftien had hij daar niet veel tegen kunnen beginnen. In ieder geval niet meteen.
‘Zo, je bent weer helemaal opgelapt.’ Annie had de laatste puntjes op de i gezet, waardoor Scarlett haar wond nu volledig was verbonden. Het leek haar goed te doen dat er iets was wat er voor zorgde dat het niet meer aan haar kleding plakte en dat ze zelfs iets werd ondersteund door het verband dat ze op had.
‘Kom, dan breng ik je naar je kamer. Dat was immers waar je naar onderweg was, toch?’
Scarlett knikte, waarna ze zich tot Annie richtte. ‘Dankjewel.’
‘Je moet Mace bedanken,’ liet ze haar weten, met een subtiel kneepje in Scarlett haar arm. Scarlett keek weer zijn kant op hij nam haar blik met een glimlach in ontvangst. ‘Graag gedaan, Scar.’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Scar.
Het was een bijnaam die bijna iedereen in haar leven weleens voor haar gebruikt had. Het was niet nieuw dat iemand haar zo noemde, maar toch klonk het in zijn mond anders. Al vanaf het begin had hij benoemd dat de bijnaam toepasselijker zou zijn, angstaanjagender. Sindsdien had ze hem meerdere keren die bijnaam horen gebruiken, en gek genoeg stond het haar wel aan. Ze schonk hem een scheve grijns als reactie, waarna ze haar hemd weer aantrok en met Mace naast haar naar haar kamer vertrok.
In stilte liepen ze naast elkaar. Kort wierp ze een blik opzij, om te kunnen concluderen dat hij er weinig moeite mee leek te hebben en zich hoogstwaarschijnlijk minder ongemakkelijk voelde dan zij. Gelukkig duurde het niet lang voor ze bij haar kamer aankwamen.
Aangezien ze hem al bedankt had en ze niet afhankelijk wilde overkomen, besloot ze het luchtig te houden. ‘Dus, laat het me weten wanneer ik welkom ben voor een “meeloopdag”,’ zei ze, terwijl ze met haar vingers aanhalingstekens maakte naast haar hoofd bij het laatste woord.
Mace grinnikte. ‘Geen zorgen. Ik zie je later.’ Hij stak zijn handen in zijn zakken en liep bij haar weg.
Scarlett wachtte niet langer om naar binnen te gaan en trof godzijdank een lege kamer aan. Ze sloot de deur achter zich, waar ze tegenaan leunde en zich vervolgens op de rond neerzakte. Een leeg gevoel vulde haar lichaam. In de lift had ze willen huilen, maar op dit moment lukte het haar niet om een traan los te laten. Verstard staarde ze voor zich. Dit was hoe de rest van haar leven eruit zou zien: moorden om te overleven.
Het beangstigde haar dat ze een moment overspoeld raakte met woede en de jongeman had aangekeken. Genadeloos had ze zijn gezicht verkoold. Scarlett had zelf ervaren hoe het was om een dierbare op ruwe manier te zien overlijden in de Arena. Ze had zijn dood op zijn minst wat aangenamer kunnen maken voor zijn nabestaanden, als die nog leefden.
Scarlett nestelde haar vingers in haar haren en verborg haar gezicht in haar opgetrokken knieën. Misschien was het goed dat het haar zwaar viel dat ze iemand van het leven had beroofd, maar met deze instelling zou ze het niet overleven in de Arena. Niet voor lang in elk geval.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ook Mace was niet onaanraakbaar.
Ook hij moest er soms aan geloven. Het zou vreemd zijn als hij nooit aan een gevecht zou hoeven deel te nemen. Dat zou argwaan wekken. Het bleek echter dat zijn gevecht veel eerder op zijn pad was gekomen dan dat hij had verwacht. Iemand leek zijn naam te hebben gepusht, waardoor hij nu bovenaan had gestaan. Zijn tegenstander was ook nog eens een sterke, mannelijke mutant die de gave had om zichzelf onzichtbaar te maken. Dat zou Mace zijn kansen aanzienlijk verminderen. Er was iemand die van hem af wilde, dat was duidelijk. Normaal gesproken zou Mace de Arena naar zijn hand kunnen zetten, het veld om zich heen kunnen laten veranderen in een omgeving met veel water. Nu wist hij niet wat hem te wachten stond.
‘Succes.’ Loué nam afscheid van hem bij de lift. Hij gaf haar een knikje. Dit was geen emotioneel afscheid. Want wat er ook zou gebeuren, hij zou gaan winnen. Zelfs als hij minder macht zou hebben dan normaal, dan zou hij nog wat trucjes achter de hand hebben. Het enige waar hij nu bang voor was, was dat de omgeving hem ook tegen zou zitten en dat zijn beschikking tot water minimaal was.
Mace stapte de lift in. Hij negeerde de bewakers die aan weerskanten van hem stonden. Hij besteedde geen aandacht aan hen, maar in zijn hoofd vroeg hij zich af of één van deze twee bewakers er voor had gezorgd dat hij nu hier stond. Er was geen grijns op hun gezicht te zien, geen teken van triomf. Dat zou betekenen dat het een ander was, of het was wel één van de twee die nu bij hem in de lift stonden. Dan wisten ze dat ontzettend goed te verbergen.
De twee grote deuren van de Arena werden voor hem geopend. Onder luid gejuich liep Mace het veld op. Het gejuich was niet zozeer omdat ze een groot fan van hem waren. Hij was geen grote favoriet onder de mensen in de bovenwereld. Niet zoals anderen dat waren. Maar ze juichten voor iedereen die de Arena betrad, want dat betekende dat er een gevecht aan zat te komen. Sukkels.
Zijn tegenstander stond aan de andere kant. Hij leek klaar te zijn voor het gevecht. Naast dat hij zich onzichtbaar kon maken, had hij ook nog een groot kapmes in zijn hand. Het leek erop dat alles wat Mace regelde voor een ander, nu voor zijn tegenstander was geregeld. Iemand was behoorlijk volhardend in het wegwerken van hem.
Toch bleef hij er rustig onder. Hij wilde zijn angst niet laten zien. Hij wilde niet laten merken dat hij bang was dat al zijn spelletjes opeens onderdeel zouden worden van zijn eigen gevechten. Hij wilde degene, wie het dan ook was, niet laten merken dat hij door had wat er nu gebeurde.
Zijn naam werd omgeroepen, net als die van zijn tegenstander. De omgeving veranderde. Mace analyseerde elke plek en kwam tot de conclusie dat er geen grote oppervlaktes waren met water. Hetgeen wat hij nodig had om te winnen. Wel waren er enkele plekken met gras dat ieder moment dor leek te worden. Ook de bomen die er stonden hadden slechts een paar groene blaadjes over. Dit zag er niet goed voor hem uit. Daarom was de omgeving waarschijnlijk ook gekozen.
Op het startsein verdween zijn tegenstander, zoals Mace had verwacht. Hij wist beter dan dat hij nu weg moest rennen. De kans was groot dat hij op die manier in een mes zou rennen en dan zou het gevecht snel over zijn.
‘Je weet dat ik kan merken waar je bent!’ waarschuwde Mace zijn tegenstander. In een menselijk lichaam zat ook water. Een lange tijd geleden had hij al laten rondvertellen dat hij ook dát water onder zijn controle had. Dat was niets meer dan een gerucht, maar het was een gerucht waar hij nu gebruik van moest maken om een klein deeltje macht weer naar zich toe te trekken.
Eén voordeel van de dorre en droge omgeving was dat er veel stof omhoog kwam als zijn tegenstander hard rende. Dat verraadde zijn positie. Dit leek hij zelf alleen nog niet door te hebben.
Mace hield de voetstappen in de gaten en rende in tegengestelde richting. Hij probeerde zich zo nu en dan om te draaien, om te zien waar zijn tegenstander zich bevond. Hij was van richting veranderd en had een cirkel gemaakt. Nu was hij juist voor Mace en kwam hij recht op hem af.
Zo snel als hij kon maakte Mace een trekkend gebaar met zijn armen. Daarmee trok hij het water als het ware uit de boom die het dichts bij hem stond. Het water vuurde hij op zijn tegenstander af. Door het water leek de onzichtbaarheid te verminderen. Daarnaast was de kracht van het water zo sterk geweest dat de man achterover was gevallen en het kapmes los had gelaten.
Mace haaste zich naar het kapmes en griste het van de grond. Daarmee was nog een voordeel van zijn tegenstander weg.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Hij had het moeilijk.
Hoewel Mace zijn zorgen niet liet blijken, wezen meerdere dingen erop dat het geen makkelijk gevecht voor hem was. Het was bij Scarlett bekend dat hij meerdere vormen van water kon manipuleren. Iets wat moeilijk was in deze setting. Het gebeurde vaak dat een locatie voor een mutant positief was, maar voor de ander negatief. Echter, met Mace zijn connecties had ze gedacht dat ze hem het voordeel zouden geven.
De jongeman moest even inkomen, maar het was duidelijk dat hij een goede strijder was. Hij kon improviseren in moeilijke situaties en dat was misschien wel een van de belangrijkste competenties in de Arena.
Mace had het kapmes in zijn handen en stond stevig op de grond, terwijl de onzichtbare verschijning vlug overeind krabbelde. Het water zorgde ervoor dat hij nog enigszins te lokaliseren was, maar dat verdween al gauw. Mace had zijn kans gemist om hem direct aan te vallen. Zijn tegenstander was ervandoor gerend en zou waarschijnlijk met een nieuwe strategie komen om zijn wapen opnieuw te bemachtigen. Mace zijn blik gleed kort door zijn omgeving en ineens begreep Scarlett waarom: hij liet een spoor achter. Eerder had ze al opgemerkt dat er wat stof omhoog kwam, maar nu liet hij donkere plekken achter op de grond waar hij gebleven was. Mace zette het op een rennen, terwijl hij het kapmes in de aanval hield. Doordat hij een hemd droeg, waren zijn spieren nu beter te zien dan hiervoor. Hij zag er flink getraind uit en ze verwachte dat als het aan zou komen op een vuistgevecht, hij dat prima aan kon.
Tijdens het rennen maakte hij opnieuw een trekkende beweging, waardoor het water uit het gras getrokken werd en naar voren gevuurd werd. De onzichtbare verschijning was een stuk beter zichtbaar en die kans greep Mace aan om het wapen op hem in te slaan. Zijn tegenstander wilde wegspringen, maar was te laat. Het mes hakte flink in op zijn schouder, waardoor zijn onzichtbaarheid direct uitschakelde. Waarschijnlijk door zijn gebrek aan concentratie. Hij draaide zich in een ruk om en wist nog net de volgende klap van Mace te ontwijken door zijn pols vast te grijpen. Zonder Mace een seconde van realisatie te gunnen, schopte de man zijn knie omhoog in Mace zijn maag, waardoor hij in elkaar klapte. Toch wist de jongen zijn grip op het hakmes te behouden. Hij rukte zich los uit de greep van zijn tegenstander en maakte een aantal zwaaiende bewegingen met het wapen. De man die een flinke wond had, verdween opnieuw. Hoewel het bloed op zijn schouders verdween, was het bloed dat op de grond drupte wel zichtbaar. Mace stopte zijn gezwaai en probeerde inzicht te krijgen in de locatie van zijn tegenstander.
Dat was verrassend. Als het waar was wat ze zeiden, wat hijzelf had gezegd, dan had hij moeten kunnen aanvoelen waar hij was. Als hij inderdaad in staat was om bloed te besturen of aan te voelen, dan had hij geweten dat de onzichtbare man achter hem had gestaan voor hij een flinke trap in zijn rug kreeg.
Mace viel voorover en had zijn grip op het wapen verloren. Hij draaide zich direct om en schopte zijn voet in de lucht.
Scarlett leunde wat naar voren terwijl ze onbewust de velletjes bij haar nagels weg beet. Iets wat ze vaker deed als ze gestrest was. Het moment dat ze dat besefte, legde ze haar hand op tafel. Niet alleen omdat ze niet aan anderen wilde tonen dat ze gestrest was, maar ook omdat ze het zelf niet wilde toegeven.
Zijn schop in de lucht had de man goed geraakt en even was hij beduusd aan de grond genageld. Net toen Mace overeind kwam om een nieuwe klap uit te delen, kwam de man op hem afgestormd en duwde hij Mace omver. De man zat bovenop Mace en deelde een aantal flinke klappen uit. Met een vlugge handeling wist hij zijn elleboog in de man zijn gezicht te slaan, waardoor hij een flinke bloedneus kreeg. Die korte tijd gebruikte Mace om opnieuw water te verzamelen. Het water vormde een soort bubbel om het hoofd van zijn tegenstander, die hierdoor zijn kracht verloor en van Mace zijn schoot geworpen werd. De man knielde op de grond en reikte naar zijn keel, alsof dat hem zou helpen. Mace kwam overeind en hield zijn handen in dezelfde positie, terwijl hij het fenomeen geconcentreerd bekeek. Stuiptrekkend viel de man op de grond. Het duurde een aantal lange minuten voor zijn lichaam bewegingsloos op de grond lag en Mace de winnaar bleek te zijn.
Een gevoel van opluchting trok door haar lichaam terwijl ze ontspannen achterover leunde in haar stoel. Fuck. Waarom was ze hier zo opgelucht om?

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Hij was dood. Wat betekende dat Mace had gewonnen.
Het was één van zijn laatste trucen geweest. Water in de keel en rondom het gezicht plaatsen van zijn tegenstander en het blijven sturen, ook al zat het in het lichaam van de ander. Op die manier had Mace ervoor kunnen zorgen dat de longen en de luchtpijp van zijn tegenstander constant gevuld waren geweest met water en dat hij het niet uit zijn lichaam had kunnen hoesten. Dat was uiteindelijk de val van zijn tegenstander geweest. Als dat niet was gelukt, dan had het gevecht nog wel eens een andere wending kunnen nemen.
De Arena wisselde terug naar zijn oorspronkelijke omgeving. Het gejuich om hem heen was voor hem, maar hij wist dat ze voor iedereen zouden juichen. Zolang er maar iemand dood ging. Mace wist ook dat het beneden er anders aan toe zou gaan.
Er kwamen al mannen om het lichaam op te ruimen, wat betekende dat het ook tijd was voor Mace om te gaan. Hij stak zijn hand kort op naar het publiek. Meer dan dat was er nu niet mogelijk. De bewakers hadden hem al vastgenomen om hem terug te brengen. Mace kreeg het echter maar nauwelijks mee. In zijn hoofd spookten honderden vragen rond over de situatie. Wie had hem hier willen hebben? Wie had er zoveel moeite doorstaan om dit voor elkaar te krijgen? En hoe boos zouden ze zijn nu ze toe hadden gekeken hoe hun plan in duigen was gevallen?
Eenmaal beneden was er iemand die een koude, natte doek aan Mace gaf en naar zijn neus gebaarde. Iets wat vreemd was, vond Mace. Ze gaven niet om de mutanten en hun verwondingen. Zeker niet om iets simpels als een bloedneus, al deed het verdomd veel pijn.
‘Die heb ik niet nodig,’ merkte hij op. ‘Ik kan me opfrissen in mijn kamer.’
‘Je gaat niet terug naar de Arena. Ze hebben voorafgaand aan het gevecht al aangekondigd dat ze een gesprek willen met de winnaar.’ De winnaar. Niet met hem, anders hadden ze specifiek zijn naam genoemd. Weer duidde er iets op dat Mace dit gevecht niet had moeten overleven. Dat had hij wel gedaan, tegen iedereen zijn verwachtingen in blijkbaar. Wie het ook was geweest, Mace zou er achter komen en hij zou ze ervoor laten boeten. Niemand daagde hem op deze manier uit en overleefd dat. Niemand.
Mace nam de koude doek aan en drukte hem tegen zijn neus. ‘Niet te veel,’ waarschuwde de vrouw die hem de doek had gegeven. ‘Ze houden van de vechterslook op tv.’ Mace rolde enkel met zijn ogen. Het liefst wilde hij nu terug, zodat hij kon uitvinden wie hem in de val had willen lokken.
Hij werd echter meegenomen naar de studio. Hij was er niet vaak geweest, omdat hij geen publieksfavoriet was en hij ook niet vaak in een gevecht was beland. In ieder geval niet de laatste paar jaar. Het leek echter nog op wat hij zich herinnerde. Het was groot, er waren veel lampen en het zag er kil uit. De presentatrice zat er al klaar voor, met een enge glimlach op haar gezicht geplakt.
Mace ging op de aangewezen stoel zitten, op veilige afstand van de presentatrice. De bewakers stonden vlak achter hem. Dit was niet de plek om te ontsnappen, ook al hadden velen dat wel geprobeerd.
‘Onze gast is niemand minder van de winnaar van het zojuist afgelopen gevecht! Direct vanuit de Arena zit hij hier: Mace Peerage!’ De vrouw kondigde hem vet veel enthousiasme aan, alsof hij niet in staat was om met het water uit het drinkglas haar iets aan te doen.
‘Mace, het is lang geleden dat we je in actie hebben gezien! Volgens mijn gegevens is het zeker meer dan een jaar geleden dat je gevochten hebt,’ sprak de vrouw tegen hem. Mace haalde enkel zijn schouders op. De presentatrice liet zich echter niet zo gemakkelijk uit het veld slaan.
‘En nu kom je in een gevecht terecht, en wat voor één! De omgeving was duidelijk in jouw nadeel, maar toch heb je je er doorheen weten te slaan. Wat een verrassing dat je toch nog ergens water vandaan wist te halen!’
‘Water is overal,’ merkte Mace op. ‘In de lucht, in de natuur. In mensen.’ Hij richtte zijn blik op de vrouw en keek haar voor een langere tijd aan. Hij hief één mondhoek iets omhoog, zodat er een dubieuze glimlach op zijn gezicht verscheen.
‘Dat is waar ook! Het schijnt dat je zelfs de controle over iemand zijn bloed kan uitoefenen. Hoe werkt dat?’ Mace schudde zijn hoofd. ‘Je wil niet weten hoe dat werkt.’
‘Kun je ons dan vertellen of je het hebt gebruikt in dit gevecht? Het lijkt me dat dat een goede strategie zou zijn geweest, omdat de rest allemaal in jouw nadeel leek te werken.’
‘Ik kon zijn locatie er sneller door vinden, al dat is wat je bedoelt.’ Het was niet waar. Mace had geen idee gehad waar zijn tegenstander was geweest als het stof hem niet had verraden, maar hij was niet van plan om dat toe te geven. Hij wilde doen alsof hij het bloed van anderen kon voelen, zelfs vanaf een afstand.
‘Maar heb je hem ook andere dingen laten doen?’ vroeg de presentatrice nieuwsgierig. ‘Als je in staat zou zijn om iemand zijn bloed te sturen en hem te laten bewegen naar jouw wil, dan zou het een hele simpele wedstrijd worden, toch?’
‘Je moet de mensen toch wat geven.’ Ondertussen was Mace wel klaar met het zogenaamde interview. Gelukkig klonk al snel het geluid dat ze klaar waren met de korte uitzending. De interviews duurden nooit lang. Mace voelde al op iedere schouder een hand, wat betekende dat het tijd was om te gaan.
Dit keer werd hij wel terug gebracht naar de Arena, waar een groot deel van de mutanten zijn gevecht en het interview op de voet had gevolgd. En waarschijnlijk zat zijn uitdager daar ook tussen.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was onwennig om hem zo te zien. Hier, in de ondergrondse gevangenis, was hij bijna net zo arrogant. Mensen wisten dat ze hem moesten vrezen en dat was ook iets wat hij daarboven probeerde uit te stralen. Dat was de indruk die hij wilde achterlaten. Zowel in het gevecht als in het interview kondigde hij aan hoe sterk hij was. Hij wilde anderen beangstigen, en het lukte hem. Waarschijnlijk was zij er ook in getuind als ze hem niet beter gekend had. Oké, het was ook niet zo dat ze de jongeman goed kende, maar ze had wel een redelijk beeld van hem gekregen. Hij was meer dan de arrogante kwal die hij uithing in het interview. Dat was iets wat ze gezien had na haar eigen gevecht.
Nog voor de jongeman was teruggekeerd, besloot Scarlett te vertrekken. Ze wilde hem niet de illusie geven dat ze aandachtig naar zijn gevecht had gekeken en opgelucht was dat hij er ongedeerd uitgekomen was. Dan zou hij enkel meer naast zijn schoenen gaan lopen.
Nonchalant kwam ze overeind en kort kruisten hun blikken elkaar. Dat was niet de bedoeling geweest. Nu kon ze moeilijk ontkennen dat ze zijn gevecht gezien had. Voor een seconde te lang hielden ze elkaars blik vast. Normaal gesproken zou hij een arrogante glimlach getoond hebben, maar het was duidelijk dat hij momenteel met andere dingen bezig was. Scarlett draaide zich om en vertrok naar haar kamer. Onbewust bleef de jongen in haar hoofd rondspoken. Het was bizar hoe hij haar aandacht wist vast te houden, terwijl ze er nog altijd niet van overtuigt was of ze hem moest vertrouwen. De jongen bezat een charisma die…
Zachte stemmen brachten haar tot stilstand.
‘Dit had zijn einde moeten zijn. De volgende keer moeten we een locatie kiezen waar niks van water te vinden is.’
De woorden klonken vol haat. Scarlett verstopte zich tegen de muur en hield haar adem in, wetende dat ze flink in de problemen zou komen als ze ontdekt zou worden.
‘Dat kan niet,’ klonk een onbekende stem. ‘Dat valt op. Het is jammer dat de kwal deze aanval overleefd heeft. We moeten tactisch zijn en we moeten geduld hebben.’
De andere man zuchtte gefrustreerd. ‘Je hebt gelijk. Ik ben er gewoon klaar mee dat hij alles voor elkaar krijgt en hij iedereen om zijn vinger weet te binden. Het nieuwe vuurmeisje lijkt ook zijn kant te kiezen.’
‘Dat is niet erg. Heb geduld, jongen. Het zal niet lang meer duren voor hun leider de strijd niet meer zal kunnen volhouden.’
Scarlett beet op haar onderlip. Dit klonk niet goed. Het waren flinke dreigementen en ze waren vastberaden hun doel te halen. Scarlett had graag door de kier van de deur willen kijken om te zien waar de onbekende stemmen vandaan kwamen, maar ze vreesde dat zodra zij hen kon zien, zij haar ook konden zien. Behoedzaam schuifelde ze weg bij de deur en ongehoord wist ze de gang uit te sluipen. Ze moest Mace spreken, maar ze wist dat het niet verstandig was om hem op te zoeken in de kantine. Hem opwachten bij zijn kamer leek haar een beter plan. Nu was het hopen dat hij niet te lang op zich zou laten wachten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Normaal gesproken zou Mace zijn overwinning delen met zijn vrienden. Dat was iets waar hij nu geen behoefte aan had. Het gevecht en het vooraf geplande interview hadden aan hem duidelijk gemaakt dat dit niet een willekeurige keuze was geweest. Iemand had hem verslagen in zijn eigen spel. Hij was degene die de gevechten naar zijn hand zette. Niet andersom. Althans, zo was het altijd geweest. Nu had hij in de schoenen van zijn slachtoffers gestaan en hij had er zeker niet van genoten. Nu was echter de vraag: wie had hem daar geplaatst? Lily? Een bewaker? Een andere mutant die het niet eens was met hoe Mace zijn spellen speelden? Hij moest er achter zien te komen.
Terug in de Arena was het Loué die meteen naar hem toe was gelopen. Ze zou het niet hardop verkondigen, maar hij kon de opluchting in haar ogen zien. Ze was blij dat hij er nog was. Mace had echter zijn hoofd naar haar geschud. Hij had nu geen behoefte aan aandacht en bemoedigende woorden. Hij wilde alleen zijn. Hij wilde nadenken over wat nu de beste aanpak zou zijn. Teveel vragen stellen zou opvallen, eveneens zijn vrienden inzetten om er achter te komen wie iets tegen hem had. Hij zou zich nu stilletjes terugtrekken, zodat het zou lijken alsof zijn tegenstanders hun zin hadden gekregen.
‘Mace, kom op. Je kan bij ons zitten,’ zei Loué. Ze keek om zich heen en legde vervolgens haar hand op zijn schouder. ‘We zoeken wel uit wie dit was.’
‘Niet nu, Loué.’ Mace schudde haar van zich af. Hij wilde niet te gretig lijken. Hij had het idee dat degene die dit had gepland, of degenen als het er meer waren, zich in de ruimte bevonden en toekeken hoe hij er nu bij stond. Hij wilde ze niet het genoegen geven dat hij zich nu zorgen leek te maken. Als ze dat zouden zien, dan zouden ze kleine barstjes hebben ontdekt in de befaamde Mace Peerage.
Hij negeerde haar poging om hem toch nog in de kantine te laten verblijven. Met zijn vingers ging hij naar zijn neus. Het bloeden was ondertussen gestopt, maar de binnenkant brandde en hij voelde zijn huid gloeien. Hij had er een flinke klap op gehad en hij wist zeker dat hij er de komende paar dagen last van zou hebben.
Door de gangen heen kwam hij zo nu en dan iemand tegen. Er waren slechts enkelen die hem feliciteerden met zijn winnaarspositie. Het werd hem steeds duidelijker dat er een grotere groep was die hem liever zag vertrekken. Dat was geen goed nieuws. Hoe groter die groep was, hoe gevaarlijker ze voor hem waren en hoe minder groot de kans was dat hij dit uit kon roeien.
Mace kwam tot stilstand toen hij een gedaante voor zijn kamer zag staan. Scarlett. Had ze zijn gevecht gezien en wachtte ze daarom bewust voor zijn kamer? Dat kon haast niet anders. Ze zou er niet zomaar staan en anders zou het een hele vreemde tijd zijn om zich bij hem te melden.
‘Scarlett,’ begroette hij haar. De arrogantie en de speelsheid die vaak in zijn stem heerste, was nu op de achtergrond. Mace boog zich naar haar toe en greep met zijn hand naar de deurklink, zodat hij zijn kamer kon openen. Hij liep langs haar heen naar binnen en vervolgde zijn weg naar de badkamer, zodat hij een doek nat kon maken en die tegen zijn neus kon drukken. Wie weet zou het helpen.
‘Waar heb ik jouw bezoek aan te danken?’ Zijn woorden werden gedempt door de doek voor zijn gezicht. Scarlett had zich omgedraaid, zodat ze naar hem keek. Wel bleef ze wat onwenning staan in de deuropening.
‘Ik heb iets gehoord,’ deelde ze mee. Mace trok zijn wenkbrauwen op. Normaal gesproken had hij er een opmerking over gemaakt, maar hij vermoedde dat het betrekking had tot wat er zojuist met hem was gebeurd. Als Scarlett meer wist over wie het had georganiseerd, dan was het het waard om haar uit te horen.
‘Vertel. Alles, laat geen enkel detail achterwegen.’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het gevecht had hem duidelijk onder de indruk gemaakt. Hij was minder bijdehand dan anders en hoewel ze zijn sarcasme soms verschrikkelijk irritant vond, miste ze het. Het maakte Mace minder zichzelf.
Scarlett sloot de deur en begon te ijsberen. Ze wist nog steeds niet of ze er goed aan deed om hem te vertrouwen, maar ze vond dat hij recht had op de waarheid. ‘Oké, dus ik liep door de gangen toen ik ineens stemmen hoorde. Het was niet direct mijn intentie om ze af te luisteren, maar het klonk belangrijk en voor ik het wist ving ik het op.’ Ze wierp haar blik op de jongen, verwachtend dat hij een spottende opmerking zou maken over het feit dat ze beweerde niet de intentie te hebben om af te luisteren. In plaats daarvan bleef hij stil, wachtende op de kern van het verhaal. ‘Ze noemden geen namen, maar hadden het erover dat het iemands laatste gevecht had moeten zijn. Ik moest aan jou denken omdat een van hen benoemde dat ze een locatie hadden moeten uitkiezen waar geen water te vinden was.’
Scarlett stopte met ijsberen en keek naar Mace. Zijn gezicht vertrok. Iemand wilde hem duidelijk saboteren en het was ze bijna gelukt om zijn leven te beëindigen. Scarlett kon zich amper voorstellen wat dat met iemand deed.
Mace, die zijn blik eerst op de grond gericht had, keek haar nu recht in haar ogen aan. Ze zag iets van woede opblinken in zijn ogen. Met de huidige verwondingen en het doek tegen zijn gezicht gedrukt, zag hij er nog best angstaanjagend uit ook. ‘En verder?’ Zijn stem klonk diep en donker.
‘Het klonk alsof ze er nog niet klaar mee waren. Een van hen sprak dat ze tactisch en geduldig moesten zijn. Ik weet niet waarom, maar ze willen erg graag van je af.’
‘Hmpf.’ Hij legde het bebloede doek naast zich neer. De bloedneus was gestopt, maar er waren nog duidelijke sporen van bloed onder zijn neus te onderscheiden.
Onder normale omstandigheden zou ze erom gegrijnsd hebben, maar dit was niet het moment om de sfeer luchtig te maken. Ze liep naar hem toe en pakte het doek vast om vervolgens naar hem toe te bukken en met het doek het bloed voorzichtig weg te halen. Voor een kort moment had Mace haar onbegripvol aangekeken, maar hij liet Scarlett haar gang gaan. ‘Heb je een idee wie het kunnen zijn?’ vroeg ze.
‘Ik heb genoeg vijanden,’ zei hij zonder erover na te moeten denken, ‘maar ik wist niet dat hun haat zo diep zat. Misschien Lily.’
Scarlett schudde haar hoofd. ‘Het waren twee mannen. Ik herkende de stemmen niet.’
‘En je hebt ze niet gezien?’
Opnieuw schudde ze haar hoofd. ‘Ik was bang dat ze mij dan ook zouden zien.’
Mace zuchtte. Opnieuw keek hij haar recht in haar ogen aan. Zijn heldere ogen staken sterk af tegen de getinte huid en zijn nu ietwat donkere wallen. ‘Bedankt,’ zei hij.
‘Waarvoor?’ vroeg ze, terwijl ze het doek van zijn gezicht haalde en inspecteerde of zijn gezicht vrij was van opgedroogd bloed. Ze nog een klein beetje en veegde het weg, waarna ze weer rechtop ging staan.
‘Dat je deze informatie met me deelt. Ik weet dat je me nog niet volledig vertrouwt.’
Het was waar. Continu zei ze dat ze hem niet vertrouwde en dat ze moest oppassen. Ze was op haar hoede, maar moest toegeven dat ze zich niet onveilig voelde bij hem en dat ze hem onbewust vertrouwde. Anders zou ze de informatie in eerste instantie niet eens met hem gedeeld hebben. Er kwam een wat speelse blik in haar ogen en ze besloot dat dit een goed moment was om een iets positievere sfeer te creëren. ‘Ik zal je een klein geheimpje vertellen,’ zei ze terwijl ze naast hem op zijn bed ging zitten. ‘Je hebt inderdaad gelijk dat ik je niet volledig vertrouw, maar het begint wel steeds meer te komen.’

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Zijn hoofd duizelde enigszins van alle informatie die Scarlett hem zojuist had gegeven. Of wellicht was het de combinatie van de klappen die hij had moeten ondergaan in de Arena. Het was een hoop om in zich op te nemen. Dat hij vijanden had gehad, was voor hem geen nieuwe kennis. Dat ze echter echt zo ver wilden gaan om er voor te zorgen dat hij er niet meer rond zou lopen, had hij niet verwacht. Hij had gedacht dat er genoeg angst rondom hem had geheerst om dat te voorkomen. Er was echter één voordeel aan dit alles en dat was dat Scarlett aan hem bekende dat haar vertrouwen in hem begon te groeien.
‘Dat is wel goed om te horen.’ In zijn ogen had hij nog niks gedaan om haar een reden te geven om hem niet te vertrouwen, maar Lily had haar al snel gevonden en dat was waarschijnlijk de reden dat er nog twijfels heersten bij Scarlett. Of Lily achter de complotten van vandaag zat, was voor hem nog een mysterie. Wie het ook had gedaan, diegene had er wel voor gezorgd dat Scarlett meer toenadering zocht en ook open was over haar gedachtegang. Ze waren er nog lang niet, maar het was positief dat ze niet meteen naar Lily was gegaan.
Zijn vingers veegden voorzichtig langs zijn neus, waar Scarlett eerder de doek had gehouden. Het voelde een stuk schoner aan nu ook het opgedroogde bloed weg was gehaald. Zijn neus deed nog wel pijn en dat zou ook zeker nog even aanhouden, net zoals alle andere plekken waar hij was geraakt of waar hij was gevallen.
‘Ik zou graag even alleen willen zijn.’ Hij had veel om over na te denken. Als het Lily niet was, wie dan wel? Of waren de twee mannen die Scarlett had gehoord onderdeel van haar groep? De kans bestond zelfs dat het niet eens andere mutanten waren, maar dat het bewakers waren die genoeg van hem hadden. Mace wilde zijn opties bekijken en inschatten wat zijn volgende actie zou zijn. Scarlett had hem geholpen, maar dit was iets wat hij alleen zou moeten doen. ‘Nogmaals, bedankt voor de informatie.’
‘Natuurlijk, geen probleem.’ Gelukkig trok ze zijn woorden niet in twijfel en liet ze hem zonder moeite alleen. Zijn blauwe ogen volgden haar naar de deur, maar op het laatste moment kwam er iets in hem op wat hij toch nog met haar wilde delen.
‘Scarlett?’ De vrouw bij de deur draaide zich naar hem om, wachtend op wat hij zou zeggen. ‘Ben je er honderd procent zeker van dat ze je niet hebben gezien?’ Er bestond een kans dat ze haar wel hadden gezien. Als dat het geval was, dan zouden ze haar zien als een risico. Mace wist op het moment niet met wie hij precies te maken had. Hij wist echter wel wat hij zou doen als er een los eindje was, een persoon die teveel wist. Hij zou ervoor zorgen dat die persoon niks meer zou kunnen zeggen. Of de mysterieuze mannen er ook zo over dachten? Hij hoopte voor haar van niet.
‘Ik weet het niet honderd procent zeker, maar ik twijfel er ook niet over.’ Mace knikte. Als zij het gevoel had dat ze veilig weg was gekomen, zonder dat zij het hadden gemerkt, dan had Mace er ook voldoende vertrouwen in.
‘Wees voorzichtig,’ zei hij alsnog. Mocht het toch zo zijn dat iemand haar had gezien, of had gehoord, dan moest ze op haarzelf letten. Het zou zonde zijn als haar leven in de Arena al zo snel beëindigd zou worden.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
‘Scarlett Joanna Meadows.’
Direct herkende ze de stem. Het meest frustrerende was dat ze de stem nog altijd niet kon achterhalen. Scarlett bevond zich in een kleine verhoorruimte. In de spiegel recht tegenover haar kon ze zien hoe haar pols was vast geboeid aan een stang op de tafel. Ze was alleen in de ruimte, maar wist dat de stem in kwestie haar kon zien door de spiegel heen.
Er heerste een lichte paniek in haar, die ze probeerde weg te wuiven. Het voordeel van de grote spiegel was dat ze kon zien welke uitstraling ze de stem gaf. Ze hield nauwlettend in de gaten dat haar lichaam en gezicht niet de angst uitstraalden die ze ervoer. Vanaf het moment dat ze voet had gezet in de Arena, had ze geweten dat dit haar einde kon betekenen. Ze had een gevecht gewonnen en het had erop geleken dat mensen graag haar vertrouwen wilden winnen. Tot zover was haar tijd in de Arena vrij soepel doorlopen, voor zover dat mogelijk was geweest. Nu leek daar een einde aan te komen. Publiekelijk was ze opgeroepen om zich te melden. Er werd geen reden genoemd. Voor zover men wist had het een interview kunnen zijn. Geen gevecht, aangezien niemand anders omgeroepen werd.
Helaas voor haar was het geen interview.
‘Je bevindt je op gevaarlijk dun ijs.’
Paniek. Kut. Ondanks de emoties die door haar lichaam racete, wist ze haar gezicht in de plooi te houden. Ze trok een wenkbrauw op. ‘Wat heb ik misdaan?’
De stem lachte. ‘Je kunt zeggen wat je wilt, maar we hebben bewijs. Gelukkig voor jou zijn wij de beroerdste niet.’
Natuurlijk had Scarlett een idee waarover dit ging. Ze had er vertrouwen in gehad dat ze ongezien en gehoord was, maar ze had er nooit over nagedacht dat camerabeelden haar op hadden kunnen vangen. En zelfs al was ze daarvan bewust geweest, wat was de kans geweest dat ze alle camerabeelden zouden terugkijken zonder aanleiding? Blijkbaar was ze onzorgvuldiger geweest dan ze had gewild.
Scarlett kantelde haar hoofd iets. ‘Als jullie bang zijn dat ik jullie informatie vrijgeef, dan hoeven jullie je geen zorgen te maken.’
Opnieuw lachte de man vermakelijk. Hij had hier blijkbaar meer plezier in dan zij. ‘Oh, wij maken ons geen zorgen hoor. Ik denk dat jij je meer zorgen moet gaan maken. Je weet toch dat liegen verboden is?’
Fuck. Wat waren ze van plan? Hij had gelijk; ze maakte zich direct zorgen. ‘Waarover lieg ik?’
Waar ze verwacht had dat hij weer zou lachen, klonk er nu een geërgerde kreun door de speakers. ‘Scarlett, popje, je kunt je wel van de domme houden, maar in de Arena bestaan geen geheimen. Je hebt ons gehoord en hebt ons vervolgens verklikt bij je vriendje. Slechte keus trouwens.’
Bij een ander was ze in de verdediging geschoten en had ze gesteld dat Mace niet haar vriendje was. Nu was dat een klein beetje ongepast. Hoewel ze haar gezicht nog redelijk in de plooi hield, merkte ze dat haar lichaam steeds minder moed uitstraalde. Haar schouders hingen wat voorover en haar spieren stonden gespannen. Haar keel was droog en Scarlett slikte eenmaal, terwijl ze haar blik op het tafelblad wierp. ‘En nu?’ vroeg ze bijna terneergeslagen.
‘Dat lijkt er meer op,’ klonk de stem geamuseerd. ‘We zijn bereid je te sparen, maar dan willen we er wel wat voor terug. Je hebt vast gemerkt hoe invloedrijk Mace is. Hij is bevriend met enkele bewakers en knikkert zo mensen de Arena in die hij zat is. Hij zit hier al lang en denkt dat hijzelf de uitkomsten kan betwisten. Je snapt natuurlijk wel dat dat niet helemaal de bedoeling is, hm? Jullie zitten hier ten slotte opgesloten. Als je het mij vraagt hadden we jullie veel minder bewegingsruimte gegeven, maar wie ben ik om de regels te bepalen? Het enige wat ik kan doen is de schade beperken en mensen zoals Mace een lesje te leren.’
Dat Mace gevaarlijk was wist ze, maar dat het zo gevaarlijk was om met hem om te gaan had ze niet verwacht. Veel mensen hielden hem in de gaten, dat was duidelijk. Dat was waarschijnlijk ook hoe Loué erachter gekomen was dat zij bij Mace was geweest na zijn gevecht. Iets wat ze haar niet in dank had afgenomen en wat ze op dreigende toon had duidelijk gemaakt. Nu was Scarlett niet bang voor Loué, maar deze stem daarentegen leek een stuk meer in zijn macht te hebben dan het jonge meisje.
‘We willen graag dat jij onze spion wordt. Aangezien je het toch al goed met je vriendje kunt vinden, willen we graag alle informatie van hem die je hebt. We willen weten wat zijn zwakke plek is, wie zijn bondgenoten zijn en wat ervoor nodig is om hem onopvallend uit de weg te ruimen.’ Hij zei het alsof het niets was.
Voor een kort moment voelde ze zich dapper genoeg om de woorden van de man tegen te spreken. ‘En waarom denk je dat ik dat zou doen?’
Hij grinnikte. ‘Heel simpel. We kunnen je voor nu veiligstellen en we kunnen de wedstrijden zo beïnvloeden dat je tegenstanders niet sterk zijn. En geloof mij maar, onze macht is groter dan die van Mace Peerage. Echter, als wij het idee krijgen dat je ons belazerd, dan zal je gevecht minder soepel verlopen.’
Ofwel, dan zou ze een tegenstander krijgen waar ze niet tegenop gewassen was. Dan zou het echt haar einde worden. Hoewel ze om Mace was gaan geven, was hij niet meer waard dan haar eigen leven. Ze had weinig keus. Kort knikte ze.
‘Kijk, eindelijk word je verstandig. Goed, nu ter zake. We hebben een geweldige dekmantel bedacht, een goed excuus waarom je publiekelijk omgeroepen bent. Onder ons is het bekend hoe je hier terecht gekomen bent. Beetje pijnlijk, niet waar? Wat als het avontuur tussen jou en je bewaker niet tot einde gekomen is? Jullie hadden affaire en jullie zijn betrapt. Dat er geslachtsgemeenschap is onder mutanten is een ding, maar tussen bewaker en mutant is toch wel een taboe te noemen. Hij is geschorst en jij wordt bestraft. De punten die je verdient hebt in het gevecht worden verwijderd en als taakstraf moet corvee doen in de keuken van de bewakers. Niet echt natuurlijk, dat is het moment dat we hier opnieuw afspreken en jij ons alle informatie doorspeelt.’
Daar ging haar reputatie. Ze hoefde er natuurlijk niemand over te vertellen, maar iets zei haar dat zoiets niet lang geheim bleef. Het enige voordeel was dat de bewaker die haar gevangen had genomen geen zorg meer was en was geschorst. Alsof hij haar gedachten kon horen, ging hij verder: ‘Oh ja. Aangezien David een goede vriend van me is, kon ik hem natuurlijk niet laten schorsen. We hebben zijn naam aangepast in het dossier en een willekeurige bewaker laten schorsen. Wellicht zal je David nog wel een keer tegenkomen. Voor nu, vertel me wat je weet over onze geliefde meneer Peerage.’
Dit was het dan. Scarlett was officieel gepromoveerd tot een pion in het politieke spel van de overheid. Ze werd gechanteerd en er was niks wat ze kon doen. Ze wist dat er geen weg terug was en hoewel het verkeerd voelde, begon ze met praten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het had niet lang geduurd voordat Mace Loué en de rest van zijn groep in vertrouwen had genomen. Hij had wel gemoeten. Niet omdat dat het meest logische was geweest, maar omdat Loué had gezien dat Scarlett zijn kamer had verlaten en ze had het hem niet in dank afgenomen dat hij haar na het gevecht af had gepoeierd, maar vervolgens wel met Scarlett had willen praten. Mace kon zijn beste vriendin geen ongelijk geven, al zou hij er zeker nog gebruik van maken dat Loué zich zo jaloers op had gesteld. Dat was nu echter niet aan de rode. Dankzij Scarlett haf hij meer informatie over wie hem dwars wilden zitten en hij had zijn groep nodig om meer informatie te vinden. Zo discreet mogelijk, uiteraard.
Dat was iets waar Loué goed in was. Doordat zij het licht kon manipuleren en zich soms zo snel kon bewegen, was het onmogelijk voor anderen om haar te zien. Toch had het nog niks opgeleverd. Het was onduidelijk of de actie vanuit Lily was gekomen, of vanuit de bewakers. Of dat er een hele andere groep was. Hoe dan ook, de situatie vroeg erom dat Mace zich stiller hield. Rustiger. Iets wat hij niet gewend was en het was dan ook zeker geen bevordering op zijn gemoedstoestand.
Er was zojuist het gerucht rond gegaan dat Scarlett zich moest melden. Dat kon niet veel goeds betekenen. Ze was nog niet lang in de Arena. Veel had ze nog niet fout kunnen doen. Behalve informatie horen die niet voor haar bestemd was geweest. Én het delen met hem. Dat maakte dat Mace zich nog onrustiger gedroeg dan dat anderen van hem gewend waren. Hij kauwde afwezig op zijn nagels en zijn been bewoog op en neer, totdat Loué haar hand met flink wat kracht op legde.
‘Stop daar eens mee, zenuwpees.’ Hun ogen kruisten elkaar, maar Mace antwoordde haar niet. In plaats daarvan wendde hij zijn blik weer af. ‘Waarom maak je je eigenlijk zorgen? Is ze al zoveel voor je gaan betekenen?’
‘Ach, houd je mond,’ mompelde hij afwezig. Scarlett betekende niet zóveel voor hem. Hij wist echter dat zij informatie had doorgespeeld aan hem. Dat maakte haar gevaarlijk voor degene die hem dwars had willen zitten. Hij wist niet zeker wie ervoor had gezorgd dat Scarlett zich had moeten melden, maar wie weet wat ze haar zouden laten zeggen. Het kon ook in zijn nadeel werken.
‘Goed, dan vertel ik toch niet waarom ze zich moest melden?’ Loué sloeg haar armen over elkaar en keek afwachtend naar haar beste vriend. De woorden drongen echter langzaam tot Mace zijn hoofd binnen. Had ze nou zojuist gezegd dat ze wist waarom Scarlett zich had moeten melden? En kwam ze nu pas met deze informatie aanzetten, terwijl hij al minstens een kwartier aan het nadenken was over wat de eventuele gevolgen hiervan zouden kunnen zijn? ‘Ik ga er niet om vragen, Lou. Vertel wat je weet, of zeg gewoon niks meer.’ Dit was niet het moment voor Loué om irritant of bijdehand te doen.
‘Oké, prima. Normaal worden kindertjes die vragen, overgeslagen. Dus je hebt gelukt.’ Ze kon het duidelijk niet laten, wat Mace niet in dank afnam. Zijn lippen hadden zich in een dunne streep gevormd en hij wist dat als Loué nog één irritante opmerking zou maken, het klaar zou zijn.
‘In het dossier stond toch dat een bewaker haar had gevonden in een bar? Het schijnt dus dat ze die avond eerst seks hebben gehad en dat het er niet bij is gestopt. Nogal fucked up, als je het mij vraagt. Waarom zou je nog naar bed gaan met degene die je hierin heeft gestopt?’ vroeg Loué zich hardop af. Het was echter niet iets wat Mace interesseerde. Volgens haar was de reden dat Scarlett zich moest melden, omdat het was gebleken dat zij en de bewaker nog steeds samen het bed deelden. Vreemd klonk het zeker, maar Mace wist al langer dan vandaag dat sommige mensen niet te doorgronden waren. Scarlett was daar blijkbaar één van. Het klonk echter ook niet honderd procent geloofwaardig. Hij had het gevoel dat dit te gemakkelijk was en het moment was te toevallig. Die gedachte hield hij echter nog voor zichzelf.
‘Geen bedankje?’ mompelde Loué, die ongetwijfeld het één en ander had moeten riskeren om aan de informatie te komen. Mace was echter niet in het juiste humeur om dat nu te waarderen. Hij bleef dan ook in stilte zitten. Hij negeerde de gesprekken die op tafel kwamen. Het enige wat hij wilde, was dat Scarlett weer terug zou keren en dat ze hem zou vertellen dat er niets aan de hand was. Dat zou in ieder geval het beste scenario zijn.
Toen Scarlett terugkeerde in de gemeenschappelijke ruimte, veerde Mace iets overeind. Hij had echter al besloten om niet op haar af te stappen. Dat zou teveel opvallen. Hij hoopte dat ze zijn blik zou vangen en dat ze hem op de één of andere manier zou duidelijk maken wat er aan de hand was.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
In de lift had Scarlett een lichte zenuwinzinking. Er stond een bewaker naast haar om haar in goede orde terug te brengen naar de ondergrondse gevangenis. Zo goed en wel als ze kon probeerde ze haarzelf in toom te houden, maar ze kon het niet helpen. Haar ademhaling was vluchtig en de wereld om haar heen duizelde. Onbewust beet ze op de huid naast haar nagels, terwijl ze bedacht hoe ze dit in godsnaam geheim moest houden. Ze wisten dat zij hen gehoord had én ze wisten dat ze de informatie gedeeld had; er was geen mogelijkheid dat ze iets kon doen zonder dat het opgemerkt zou worden.
De lift stopte plots en ineens begon de tijd te dringen. Ze moest haarzelf herpakken, anders zou het allemaal snel ten einde komen. Jarenlang had ze getraind voor ze de Arena binnentrad. Ze had haar conditie omhoog gewerkt, haar spieren gekweekt en haar gave tot het uiterste gebracht. Uiteindelijk bleken die vaardigheden haast minder van belang en had ze beter acteerles kunnen nemen.
Ze liepen door de gang en het duurde niet lang voor ze losgelaten werd in de gezamenlijke hal. Ze voelde de blikken op haar branden. Bij sommigen zag ze iets van walging liggen, bij anderen was het pure nieuwsgierigheid. Scarlett voelde zich flink opgelaten en wist niet goed wat voor houding ze moest aannemen. Zelfvoldaan? Nonchalant? Of eerder terneergeslagen? Niemand wist waarvoor ze echt opgeroepen was en ze schaamde zich voor de dekmantel die ze verzonnen hadden. De walgende gezichten vertelden haar dat het al geen geheim meer was en ze moest leven met foutieve beeld wat mensen nu van haar hadden.
Ze zuchtte en besloot dat ze rust nodig had. Ze liep door de kantine, waar ze uiteindelijk de blik van Mace tegenkwam. God, wat zou ze tegen hem moeten zeggen? Ze perste een glimlach op haar gezicht die er flink ongemakkelijk uit moest zien. Op zich was dat niet slecht, als het gerucht waar was geweest had ze hem waarschijnlijk dezelfde krampachtige glimlach gegeven. Ze hoopte in elk geval dat het hem geruststelde, al was er niets om gerustgesteld over te raken.
Eenmaal in de gangen begon Scarlett wat harder te lopen. Na seconden die veel te lang duurden, kwam ze aan in haar slaapkamer die godzijdank leeg was. Zonder verder na te denken liep ze naar de badkamer, waar ze de deur op slot zette. Even stond ze stil, terwijl in haar hoofd het tafereel opnieuw werd afgespeeld. Ze werd overspoeld door frustratie en lomp sloeg ze met haar vuist op de deur, waarna ze in tranen op de grond zakte. Ze wist dat de Arena niet makkelijk zou zijn, maar dit was niet wat ze ervan verwacht had.
Minuten later hoorde ze iemand kloppen op de deur. ‘Scarlett?’
Enkele keren knipperde ze met haar ogen. Hoe lang had ze hier op de grond gezeten? Ze had een stijve rug en de tranen die eerst voor lange tijd geruisloos over haar wangen waren gegleden, waren nu opgedroogd. Ze krabbelde overeind en keek in de spiegel. Ze wreef gauw met haar handen over haar gezicht en gooide wat water in haar gezicht, waardoor ze er een stuk frisser uitzag en het niet overduidelijk was dat ze zojuist gehuild had.
‘Scarlett, is alles oké?’ Het was een van haar kamergenootjes. Hoewel ze er niet op zat te wachten, was het beter dan Mace onder ogen komen op dit moment.
Scarlett had flink de tijd gehad om bij te komen van het hele gesprek en was iets kalmer geworden. Ze ademde eenmaal diep in voor ze de deur opende en haar act kon beginnen. ‘Hé. Ja, het gaat oké.’
Het jonge meisje keek haar bezorgd aan. Ze was zelf ook nieuw en had de dagen hiervoor meer moeite gehad met het leven in de Arena dan zijzelf. ‘Zijn de geruchten waar?’
Scarlett liep naar haar kast en haalde haar sportkleding eruit. Misschien zou een beetje beweging helpen om haar gedachten rustiger te maken. ‘Ik weet niet wat je gehoord hebt?’ Ondertussen waren de twee al gewend dat ze in elkaars bijzijn zich moesten omkleden, dus zonder pardon begon Scarlett zich uit te kleden.
‘Van jou en de bewaker die je heeft opgepakt. Is het waar dat je hem nog zag hier?’
Terwijl Scarlett zich in haar broek hees gaf ze antwoord. Het deed pijn om haar reputatie op deze manier te vernederen. ‘Ik had gehoopt dat het langer zou duren voor dat naar buiten zou komen,’ mompelde ze half ontwijkend.
‘Dus wel. Waarom?’
Scarlett wierp het meisje een venijnige blik toe. ‘Alsof je dat iets aangaat. We zijn kamergenoten, geen vriendinnen.’
Het meisje leek redelijk geschrokken van de toon die ze toegeworpen kreeg. Ze was nog zo onschuldig, dat Scarlett op sommige momenten medelijden met haar had. Dit was echter niet een van die momenten.
‘Sorry, ik… Ik dacht dat het misschien een verboden liefde was en ik… ik ben gewoon benieuwd hoe het is.’
Misschien was er ooit een moment geweest dat Scarlett het meisje getroost zou hebben en de rol van een grote zus op zich had genomen, waarin ze het meisje haar vragen vriendelijk zou beantwoorden. Op dit moment kon ze echter vrij weinig hebben en kon ze er weinig vriendelijks uit persen. Scarlett deed een elastiekje in haar haren. ‘Zulke sprookjes bestaan niet, zeker niet voor ons. Zeg maar doei tegen die roze wolken, want waarschijnlijk zal je hier niet vinden wat je zoekt voor je aan je einde komt.’ En met die woorden liet ze het meisje achter in de slaapkamer.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Mace had dan misschien niet naar de nieuweling toe gewild, maar Loué had daar anders over gedacht. Ze was er zeker van dat er iets niet klopte aan het zaakje. Het was uitgekomen dat Scarlett en de bewaker elkaar nog steeds hadden gezien. Ze hadden zelfs de bewaker bij naam genoemd: Tom. Loué zag niet in waarom ze zulke waardevolle informatie naar buiten zouden brengen. Het tweede wat niet aan het verhaal klopte, was dat Scarlett om was gegaan met de bewaker alsof hij haar niet op één van de ergste plekken in de wereld had gezet. Nee, het was niet logisch. Er zaten haken en ogen aan dit verhaal en Loué was vastberaden om er achter te komen wat. Zeker als het haar kans was om Mace te beschermen.
Mace was soms te sterk voor zijn eigen bestwil. Hij dacht dat hij dit aan kon. Dat het gevaar kleiner was dan dat het zich voordeed. Of hij wist verdomd goed wat er aan de hand was, maar wilde zelfs zijn angsten niet met haar delen. Dat zorgde er voor dat Loué het hef in eigen handen moest nemen, ongeacht wat zijn wensen waren. Hij was misschien haar beste vriend, maar zeker niet haar baas. Ze koos nog altijd zelf voor haar eigen handelingen.
Loué was Scarlett gevolgd, maar al snel had het erop geleken dat ze naar haar kamer was gegaan. Ze had besloten om nog niet direct aan te kloppen, maar om de hoek te wachten. Ze wilde niet de suggestie wekken dat ze haar was gevolgd, ook al was dat wel zo. Daarbij zou het ook nog zo kunnen zijn dat ze iets zou kunnen horen. Frustratie, een teken dat Loué haar vermoeden zou bevestigen. Dat dit alles één grote dekmantel was om iets anders te verbergen.
Vanaf hier was het onduidelijk wat er precies gebeurde in de kamer. Daarvoor was Loué te ver weg. Toen de deur echter open ging, gevolgd door harde voetstappen die de boze toon van iemand verraadden, wist Loué dat het Scarlett was die weer uit de kamer vluchtte. Snel, wat voor haar geen moeite was met haar gave, ging ze achter de jonge vrouw aan. Ze haalde haar in en blokkeerde haar de weg, door haar arm tegen de muur aan te leggen.
‘Niet zo snel, blondie,’ zei Loué. ‘Het is tijd dat we even gaan praten. Meisjes onder elkaar.’
‘Ik denk het niet.’ Het was een reactie die Loué niet had verwacht. Ze had verwacht dat Scarlett haar zou ontwijken, misschien zelfs bang zou zijn omdat ze zou weten dat er een kans bestond dat ze door Mace was gestuurd. Dat was dan wel niet het geval, maar Loué had gezien hoe snel ze weg had gewild uit de gezamenlijke ruimte. Ze had met niemand willen praten en al helemaal niet met Mace. De zogenaamde glimlach had niemand voor de gek gehouden.
Loué herstelde zich snel, zodat Scarlett er niet tussenuit kon glippen. Het maakte haar niet uit dat zij niet wilde praten. ‘Luister, ik weet niet wat de precieze reden is dat je je moest melden, maar ik weet dat het niet dat lul-verhaal is over jou en de bewaker. Zelfs jij bent niet zo dom dat je jezelf nog zou laten gebruiken door dezelfde man die je hier naar toe heeft gebracht.’ Hoe vaker Loué het herhaalde, hoe meer ze het hardop zei; het was simpelweg geen logisch verhaal. Het was een dekmantel en Loué vermoedde dat het iets te maken had met Mace.
‘Je weet niet waar je het over hebt.’
‘Nee, jij weet niet waar je het over hebt,’ verbeterde Loué haar. ‘Jij weet net zo goed als ik dat je informatie hebt doorgespeeld aan Mace.’ Loué haar toon werd zachter. Ze wilde niet dat iemand anders het hoorde. Gelukkig voor haar was de gang verlaten, op hen twee na. ‘En weet je wat ik denk? Ik denk dat ze er achter zijn gekomen en dat ze je daarvoor wilde straffen. Of dat ze je een deal wilden aanbieden. Welke van de twee het ook is, als je er ook maar aan denkt om Mace op de één of andere manier te bedonderen, dan krijg je niet alleen met mij te maken. Dan zal ik er voor zorgen dat niemand in deze Arena je nog aan wil kijken.’ Als er ook maar een kleine kans bestond dat haar beste vriend verraden zou worden, dan zou Loué er alles aan doen hem te wreken. ‘Al heeft dat verhaal van jullie daar al deels voor gezorgd. De meesten denken de meest nare dingen over je.’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld