Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // Bad Luck

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Alles leek in een stroomversnelling om haar heen te gebeuren. Archer werd er aan herinnerd dat nu het moment was om te vluchten. Wat haar verbaasde was dat hij haar aansprak. Zij moesten gaan. Zij samen. Lang had ze niet om er versteld van te staan, want er zat druk achter de situatie en ook Marlow rook het gevaar. Haar schoenen had ze al aan haar voeten. Haar top liet ze voor wat het was en haar jasje trok ze aan door haar armen tegelijk door de mouwen te duwen. Snel rende ze achter de indrukwekkende man aan, dankbaar dat hij haar niet aan haar lot overliet.
Buiten stond een indrukwekkende crossmotor die aan Archer toebehoorde. De helm werd haar nog net niet toegegooid. Ondanks dat ze wilde protesteren dat ze de helm niet nodig had om zichzelf te beschermen van een eventuele val, wist ze dat het nu niet de tijd was om in discussie te gaan. Achter hen klonken zoveel verschillende geluiden. Eén voor één gevuld met gevaar. Ze moesten hier weg en snel ook.
Ze sloeg haar been over het zadel en kroop achter Archer. Haar ogen vielen op het wapen dat hij achter zijn broekriem had gestopt. Het zat op de perfecte plek. Hij zou er naar kunnen grijpen, maar zij ook. Mocht het zover komen. Archer had een duidelijke plan voor zijn vlucht. Iets waar zij nog wat van kon leren. Marlow probeerde zich altijd bewust te zijn van alle in- en uitgangen en ze schatte haar vijanden in, maar Archer leek een opgezet plan te hebben die hij in iedere situatie zou kunnen toepassen. Zo ook in deze.
‘I’m ready, let’s go!’ Marlow had haar woorden nog nauwelijks uitgesproken of de gierende motor vertrok al uit het steegje. In een reflex sloeg ze haar armen om zijn middel, er op letten dat ze het geweer niet toevallig aanraakte. Ze wilde geen ongelukken, want dat zou betekenen dat ze haar bestuurder zou verliezen en zelf was ze amper in staat om de motor te berijden.
‘I’ll keep an eye on the road behind us!’ liet ze Archer weten. De politie kon van alle kanten komen en als ze door zouden hebben dat ze op de vlucht waren, zouden ze alle kanten in de gaten moeten houden. Marlow deed dan ook haar best om constant over haar schouder te blijven kijken naar de weg achter hen. Ze hoopte vurig dat niemand hen zou volgen en dat ze veilig bij de pit aan kwamen, wat dat dan ook precies betekende.
Marlow haar hoop werd niet beloond. Zodra ze de grote weg bereikten, waren er meteen twee grote, zwarte auto’s die achter hen aan reden. Het waren de autoriteiten. Of ze hen meteen van de weg wilden werken, of dat ze er achter wilden komen waar Archer naar onderweg was, was onduidelijk. Wellicht maakte het hen ook niks uit. Marlow besefte zich nu pas dat ze misschien wel bij één van de meest waardevolle personen uit de bende achterop zat, wat betekende dat ook de politie er alles aan zou doen om deze man te vangen. ‘We’ve got company!’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Met zoveel snelheid als hij krijgen kon, scheurde hij met de crossmotor weg. Marlow had gelukkig al snel naar hem geluisterd en was zwijgzaam gaan zitten, hem een sein gegeven dat hij inderdaad wegrijden kon. Dat ze het snelle optrekken niet had verwacht, was echter wel gebleken door het feit dat ze haar armen toch wel wat angstvallig snel en strak om zijn middel had geslagen.
Het kwam hem wel goed uit dat ze zelf het voorstel deed om de weg achter hen in de gaten te houden. Zelf kon hij immers vrij weinig zien met haar achter zich, dus op het zicht in zijn achteruitkijk spiegels na had hij niets om mee te werken. Daarbij had ze inmiddels zijn wapen al vast wel gezien en wist ze dat, mocht het nodig zijn, ze die altijd nog weggrijpen kon. Dat ze alleen zo snel de politie in hun nek hadden hijgen, had Archer dan weer niet verwacht. Nog geen paar minuten na het voorstel hoorde ze haar al roepen dat ze gezelschap hadden, waarop hij het gas van de crossmotor op het maximum zette.
Behendig slingerde hij de motor heen en weer tussen de vele auto's voor hen. Het voordeel was toch wel dat ze een auto achter hen hadden zitten en zij met het kleine formaat van hun ontsnappingsvoertuig, bijna overal tussendoor konden scheuren. Dat haalde desondanks niet weg dat de politie snelle voertuigen had; hij had in zijn achteruitkijkspiegel wel opgemerkt dat ze wat SUV's achter zich hadden rijden, die toch wel heel wat meer vermogen hadden dan de gewoonlijke politieauto's.
In één handomdraai gooide hij het stuur om, een scherpe bocht gemaakt indien de onderkant van zijn schoenzolen hen nog net het beetje stabiliteit had kunnen geven om overeind te blijven. Even had hij gedacht de smerissen achter hen hiermee afgeschud te hebben. Tenminste, totdat hij in zijn achteruitkijkspiegel een paar andere voertuigen achter hen zag scheuren, die van de zijweg waren gekomen. Vloekend haalde hij nog wat auto's in. "How many?!" riep hij naar Marlow, ze niet kunnen tellen in de spiegels. "I can't see 'em." De kogels hoorde hij hen om de oren vliegen, waarop hij des te meer met de motor heen en weer zigzagde om hen uit de kogelregen te kunnen houden. Als ze ze niet snel af zouden schudden, konden ze het waarschijnlijk wel vergeten om hier levend uit te komen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Archer leek gewend te zijn om op deze manier te rijden. Hij wist precies waar hij op moest letten en hoe hij de motor moest besturen. De scherpe bochten deden haar maag enigszins omkeren, maar ze wist dat Archer er nu alles aan deed om er voor te zorgen dat ze niet gepakt zouden worden. Het enige wat ze kon doen, was haar greep rond zijn middel verstevigen en hopen dat ze er niet af zou vallen. De grond kwam
Marlow wierp een blik op de SUV’s achter hen. Het was moeilijk om ze te tellen, maar het waren er in ieder geval genoeg om hen in te sluiten als ze te dichtbij zouden komen. En dan had ze het nog niet eens gehad over de kogels die hen om de oren vlogen. Ze waren uit op maar één doel: hen stoppen en doden. Haar in ieder geval. Archer zouden ze nog als een waardevol chantagemiddel kunnen beschouwen. Haar zouden ze zonder er iets om te geven de nek omdraaien.
‘Three, maybe four!’ Marlow probeerde de SUV’s te tellen, maar ze waren snel en wisselden veel van laan. Ze gokte dat het er minstens drie waren waar ze rekening mee moest houden. Ze hadden het geluk dat de motor van Archer zich in bochten kon wringen die voor de auto’s onmogelijk haalbaar waren. Daardoor slopen ze tussen alle andere auto’s door en konden ze hun voorsprong enigszins behouden. Het kon echter maar zo zijn dat er in de volgende straat nog een SUV op hen stond te wachten
‘I’ve got an idea!’ riep Marlow. Achter hen bleven de auto’s hen maar volgen en er was geen ontkomen aan. Niet op deze manier. De kogels vlogen om hen heen en Marlow voelde zich niet zeker genoeg om het pistool te pakken en te richten. Ze zou onmogelijk iemand anders kunnen raken. Zeker niet als die persoon verscholen zat achter glas.
De auto’s hadden echter één voordeel en dat was dat ze allemaal vooruit bewogen dankzij de brandstof. De brandstof was niets meer dan een chemische samenstelling. Stoffen die Marlow kon beïnvloeden. Net zoals ze het alcoholgehalte in het drankje had verhoogd, zou ze de samenstelling van de benzine ook kunnen veranderen met haar gave. Zelfs zodanig dat de auto zou ontploffen. Het enige nadeel was dat ze dat vanaf hier niet zou kunnen doen. Ze zouden de auto’s dichterbij moeten laten komen en er zouden geen andere omstanders in de buurt moeten zijn. Anders zouden er onschuldige doden vallen.
‘I know it sounds crazy, but we need to get closer to the cars! If you drive into a less crowded road, I think I can stop them!’ gilde ze naar Archer. Nu was het te druk en on ze zich niet focussen op de SUV’s die een bedreiging voor hen vormde. Als Archer zou weigeren om een minder drukke weg in te rijden, dan zou hij het moeten wagen om haar dichterbij te brengen, zodat ze schade kon veroorzaken.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Er zaten dus inderdaad meerdere SUV's achter hen. Meer dan hij zo had kunnen tellen, nu hij zijn ogen op de weg had moeten houden. Drie of vier wagens, naar de woorden van Marlow, zaten hen met vol gas te volgen. Hij schudde even zijn hoofd. Hoe ze die af gingen schudden was maar de vraag, maar Archer weigerde zich ontmoedigd te laten voelen en het op te geven. Hij moest en zou een weg vinden om hen kwijt te raken en weer bij de Pit terecht te komen; al zou hij hen met de motor over een ravijn heen moeten lanceren.
Dat het Marlow was die een plan had bedacht om van hun stalkers af te komen, was echter nog voor geen seconde in hem opgekomen. Niet tot haar geroep zijn oren had bereikt en hem wat verbaasd even had doen zwijgen. Wat was het immers wat ze in hemelsnaam kon doen, om de SUV's te stoppen? Hij vond het nogal een tegenstrijdig iets om hen juist dichterbij de autoriteiten te brengen in plaats van er zo ver mogelijk vandaan.
"You sure you got this?" riep hij haar ijzig terug. "Because if you don't, we're not fucking doing it." Alsof hij hen voor niets zo aan zou reiken aan de politie. Ze moest maar beter heel zeker zijn van haar zaak, wilde ze dat Archer de rem in zou trappen en hen terug zou brengen naar de vijand. Iets wat ze klaarblijkelijk was; nog voor hij een andere opmerking had kunnen plaatsen, was haar geroep alweer wedergekeerd. "Yes! Just do it."
Met een zucht begon hij minder gas te geven. Om geen argwaan te wekken, bleef hij nog enkele auto's inhalen vooraleer hij zijn tempo zodanig laag had gegooid dat zelfs een Prius hen nog in had kunnen halen. Het duurde vervolgens nog geen minuut voor hij een paar SUV's wel heel dichtbij zag komen in zijn achteruitkijkspiegels.
"If you wanna do somethin' blondie, you better do it fast." Een beetje gegrom rolde over zijn lippen, dan wel onhoorbaar voor haar door de helm. "Or one of those bullets might hit us." Ze waren nog lang niet gestopt met afvuren en alhoewel hij zoveel mogelijk bleef zigzaggen met de motor, was het niet meer dan logisch nadenken dat een van die kogels zodadelijk één van hen raken zou.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het plan dat nu in haar hoofd zat, was ontzettend gevaarlijk. Er waren nog altijd andere auto’s en voertuigen in de buurt. Als ze zich net op de verkeerde auto zou focussen, dan zou de benzinetank ontploffen en zou ze een onschuldige getuige doden. Archer had wel gedaan wat ze van hem had gevraagd. De snelheid van de motor was vertraagd en daardoor werden ze langzaam maar zeker ingehaald door de SUV’s.
Marlow probeerde haar lichaam in een baapdel hoek te draaien, terwijl ze nog één arm om Archer heen hield. Het was geen optie om hem los te laten. Als ze dat zou doen, zou ze kunnen vallen en dan zou haar leven meteen over zijn. Als de kogels haar niet eerder zouden raken, want ook die vlogen nog om haar heen.
Haar ogen vonden het meest dichtstbijzijnde voertuig. De benzinetank zat aan haar linkerkant, achterin. Dat was dan ook de plek waar ze zich op probeerde te concentreren. Ze zou hetzelfde moeten doen zoals ze bij het drankje van de man in de club had gedaan. Ze zou de concentratie van de stoffen moeten manipuleren met haar gave, waardoor de stof te vlambaar zou worden en meteen zou ontploffen. Alle geluiden om haar heen en de dreiging zorgden echter voor veel afleiding. De motor wankelde, de weg kwam voor haar gevoel opeens heel dichtbij en nog altijd drongen de kogels zich aan haar op.
‘I’m trying to concentrate! So if you want me to do something, you should shut the fuck up!’ Archer moest op de weg voor hem letten en doen wat ze van hem had gevraagd. Dan zou het goedkomen. Het moest goedkomen. Want ondanks dat ze zijn opmerking niet had gewaardeerd, had hij wel gelijk. Het zou ieder moment voorbij kunnen zijn.
Een kogel kwam recht op haar af en Marlow wist hem nog maar net te ontwijken. Toen ze overeind kwam en over haar schouder keek, zag ze dat de kogel de arm van Archer had geraakt. Hij leek het niet op te merken door de adrenaline, maar Marlow zag de kleine bewegingen in zijn hand die aangaven dat hij de pijn probeerde te onderdrukken.
‘That’s it,’ mompelde ze. Ze draaide zich weer om naar haar achtervolgers en stak haar hand uit. Ze beelde zich in dat ze de benzinetank in haar hand had, als een geopend blikje cola. In haar hoofd begon de vloeistof te borrelen en ze voelde de sensatie in haar vingers tintelen. Haar wenkbrauwen waren gevouwen in een diepe frons en haar ogen kruisten met één van de belagers. Op dat moment kneep ze haar hand samen en ontstond er een explosie in één van de auto’s.
‘Go, go, go! Now!’ Archer moest versnellen, zodat ze weg zouden kunnen komen. De explosie achter hen had voor zoveel oproer en opschudding gezorgd dat ook de andere SUV’s niet achter hen aan zouden kunnen komen. Dit was het beste moment om te vluchten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het geloof in haar plan ontbrak nog aan hem. Zeker nu ze hem in de vuurlinie van de vijand had gebracht, enkel en alleen om haar zet te kunnen doen. Nee, Archer stond er niet helemaal achter. Niet nu de kogels hen wederom om de oren vlogen en ze misschien maar op een grove 7 meter afstand van de autoriteitsvoertuigen te vinden waren. Als hij hen een graf in wilde helpen, moest hij vooral zo doorgaan in plaats van te maken dat ze met de motor wegkwamen.
"Yeah, yeah," murmelde hij door haar geklaag heen. Hij moest op zijn lip bijten om niet nog meer opmerkingen naar haar toe te sissen, maar wist dat hij haar wel in concentratie laten moest, wilde hij dat haar plan dan toch werkte. Wat dat ook precies inhouden mocht.
Er was echter een nare pijnsteek die hem al snel van zijn gedachtes afgeleid had. Een kreun van pijniging had hij weten in te houden, hoewel hij met zijn handpalm het handvat van de motor intussen al fijn aan het knijpen was om aan de steken te ontsnappen. Dat het een kogel was, wist hij wel bijna zeker. Dat hij er geen druk op houden kon nu hij hun vluchtvoertuig aan het besturen was, was alleen meer dan duidelijk. Hij kon het niet veroorloven om zich nu te verliezen in zijn verwonding en hen zo de dood in te sturen. Doende dat er niks aan de hand was, reed hij dan ook zacht vloekend door, de pijn zoveel mogelijk geprobeerd te negeren. De explosie achter hen had hem inmiddels al meer duidelijk gemaakt dat het nu dan echt tijd was om weer vol gas te geven; het geroep van Marlow had hem wel bereikt en in een kwestie van een seconde ging hij weer over op maximaal vermogen, om met een enorme snelheid weg te rijden. De auto's achter hen zag hij intussen verdwijnen achter het vuur van een van de SUV's, die Marlow klaarblijkelijk uit de weg had weten te ruimen. Met een zucht keek hij weer van zijn achteruitkijkspiegels weg. "Good job." Het kwam niet al te soepel over zijn lippen, maar het was het waard om tegenover haar uit te spreken nu ze hen van de autoriteiten af had geholpen. Over een paar minuten waren ze dit blok al uit en kon hij zonder moeite door de steegjes snellen, om hen naar de Pit te brengen. Met een grote file van auto's achter hen en verder geen afslagen naast hen, was er momenteel geen politieauto meer die hen achterna zitten kon. Niet tot hij de volgende afslag weer genomen had in ieder geval.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Zijn opmerking was wellicht niet volledig gemeen geweest, maar Marlow had haar lippen om elkaar geklemd en haar gezicht afgewend van de ramp die ze had veroorzaakt op de drukke weg. Ongetwijfeld hadden andere auto’s de gevolgen moeten onderzien van haar acties en ze keek liever niet toe hoe onschuldige mensen gewond vast hadden gezeten in een kapot voertuig. Haar armen had ze weer stevig om Archer heen geslagen en ze hoopte vurig dat ze snel hun bestemming zouden bereiken. Niet alleen voor haarzelf, maar ook voor de man die de motor bestuurde terwijl hij gewond was.
De lichten van de straten vlogen aan haar voorbij en het gevaar leek achterwege te zijn. Ze verlieten de stad en reden het vervallen industrieterrein op. Marlow was er niet bekend mee, maar Archer leek dit wel te zijn. Hij wist precies welke wegen hij moest vermijden en welke terreinen hij over kon rijden zonder gezien te worden. In de verte waren de gebouwen van de stad nog te zien, maar iets vertelde Marlow dat ze hier veilig zouden zijn. In ieder geval voor de nacht.
De crossmotor kwam tot stilstand. Voorzichtig stapte ze af, de warme uitlaat ontwijkend. Ze waren gestopt bij een groot gebouw, iets wat vermoedelijk ooit had gediend als fabriek. Nu leek het niet langer in gebruik te zijn. Althans, niet voor zijn primaire bedoeling. Het was Marlow echter wel duidelijk dat Archer niet een willekeurig gebouw uit had gekozen. Dit was de plek waar de bende zich schuilhield. De plek waar ze voor een langere tijd konden blijven zonder ontdekt te worden. Al was de definitie van “langer” vast anders voor hen dan Marlow.
‘Thank you, for taking me with you.’ Ze was geen idioot. Ze wist dat dit nog niks betekende. Ze had haar gave wellicht laten zien en ze had hen in veiligheid gebracht, maar het was geen verzekering van een plek voor haar. Archer zou haar met gemak aan de kant kunnen schuiven als hij dat wilde. Toch had hij er voor gekozen om haar mee te nemen. Om haar te redden van de autoriteiten. Daarvoor wilde ze hem bedanken, want het was een groot risico geweest om haar mee te nemen.
Haar oog viel op de wond op zijn arm. Ondanks dat het eruit zag alsof de kogel hem geschampt had, bloedde het wel en was het onverstandig om op deze manier rond te blijven lopen.
‘We should go inside, so you can fix that.’ Marlow gebaarde naar zijn arm. ‘I hope it doesn’t hurt that much.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De rest van de weg naar de Pit was verbazingwekkend rustig verlopen. Archer had nog meermaals achterom gekeken door de achteruitkijkspiegels, op de uitkijk gestaan voor welke SUV zich ook maar achter hen vertonen zou, maar het bleef verdacht leeg. Op de paar oudere auto's achter hen op de weg, was er geen verdacht voertuig te zien geweest dat hen leek te achtervolgen.
Tegen de tijd dat ze dan ook het industriepand aan de rand van de stad hadden bereikt, was Archer's hoofd leeg geweest. Al dat hem nog dwars had kunnen zitten, was de zeurende pijn aan zijn arm. Daar waar een van de agenten een kogel in af had gevuurd. Hoe de wonde eraan toe was, was maar de vraag. Archer had niet kunnen zien of er nog een kogel inzat of niet en hoeveel bloed hij precies verloren had, maar aangezien hij er nog behoorlijk goed bijzat, had hij zo'n vermoeden dat het geen diepe wond was. Genoeg om te bloeden en pijn te doen, maar niet genoeg om zijn bewustzijn meer te teisteren dan enkel met pijnsteken. Duizelig voelde hij zich immers nog niet. Verstrooid liet het hem wel voelen; een beetje afgeleid was hij van de motor afgestapt, zijn blik wat leeg rondom het terrein laten gaan voor deze weer bij Marlow terechtkwam. "Eh... Yeah. You're welcome." Hij hing de helm op aan het handvat en pakte ook die van haar aan, om deze aan het andere handvat van de motor te hangen. De omgeving zag er nog aardig leeg uit, dus het leek erop dat nog niet iedereen de Pit bereikt had. Er waren enorm veel autoriteiten geweest dus het was überhaupt nog een raadsel hoeveel mensen aan de politie hadden kunnen ontsnappen, maar dat was een kwestie van een paar uur voor ze daarachter zouden komen.
Het gebaar naar zijn arm liet hem weer opkijken uit zijn gedachten, hem even naar haar laten knikken. "Let's go inside first." Hij leidde de weg naar de ingang van het pand. Daar waar twee loodzware, ijzeren deuren hen onderscheidden van de binnenkant van de Pit, besmeurd met graffiti die er waarschijnlijk al jaren geleden opgespoten was. De handpalm van zijn goede arm drukte hij tegen een van de deuren, deze opengeduwd om Marlow en later zichzelf naar binnen te leiden. Wachten op de paar andere aanwezigen hoefden ze niet; vanuit de andere kant van de kamer zag hij Melany al naar hen toesnellen.
"Archie! Thank God you're here." Een beetje verbaasd wierp hij een blik op de brunette, die hem vol belangstelling aankeek en een lichte grijns op haar lippen liet verschijnen. "But of course, you escaped from the five-O. There's no one who could catch thé Archer West, isn't it?" Iets waarop hij slechts even zijn wenkbrauwen voor ophaalde, voor hij langs haar heen liep om te ontsnappen aan de deuropening. "Hm-m. Where's Doc?"
"Right here, West!" De jongen zag hij al snel verschijnen, nog een paar secondes nadat hij zijn stem had laten horen. Nieuwsgierig zag hij hem zijn kant opkijken. "What's going on?"
"I got a new prospect member right here," opperde hij, even achter zich gewezen naar Marlow vooraleer hij zich weer naar Charlie keerde. "Marlow, meet Charlie aka Doc. The medic hoarder in this place." Een benaming die des te meer een grijns op het gezicht van hun medische verzamelaar had laten verschijnen. Enigszins ingenomen van de introductie zag hij hem even naar Marlow kijken. "That's me. Nice to meet ya."
Een echte dokter was hij niet. Zijn eerdere verslavingen en tijd in de spoedeisende hulp hadden hem echter veel geleerd over de medische hulpmiddelen en behandelingen, en hem voor zijn tijd in de bende zelfs in de zwarte markt geleid. Hij had al die spullen verkocht in de onderwereld, toen hij en Clay hem tegen waren gekomen en zijn markering hadden gezien. Sindsdien was hij als hun onderbaas geworden als het ging om medische supplementen. Een baan die hij tot zich had geëigend zonder enige moeite; ook nu bekeek hij hen beide, zoekend naar enige verwondingen waarvoor hij spullen kon vinden. Het had dan ook niet lang geduurd voordat hij het bloed van Archer's schotwond in zijn arm had gespot.
"You need some supplies, dude?" hoorde hij hem vragen met een frons. "I got plenty. But I got a few others laying on the table right now." Slachtoffers bij aanvallen van de politie als deze had Archer wel verwacht, maar het was altijd wel weer anders zodra hij hoorde dat er een paar van hen met schotwonden op Charlie's operatietafel lagen. Al zuchtend zag hij Doc naar Marlow keren. "You think you got this one, Marlow? It's only a matter of a few steps. I got some patients to get back to."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was een indrukwekkend gebouw. De graffiti, de hoge muren en grote ramen die waren afgeplakt. Er was ook veel geluid. De ruimtes waren open, waardoor te horen was waar de verschillende mensen waren en er heerste een hoop onrust door hetgeen wat die avond voor was gevallen. Marlow probeerde het allemaal in zich op te nemen, maar Archer liep snel en gaf haar nauwelijks de kans. Niet dat ze het hem kwalijk kon nemen; hij was immers gewond. Daarom deed ze haar best om hem te volgen. Tijd om rond te kijken zou ze later hebben, hoopte ze.
Het duo was begroet door een vrouw met donkere haren. Haar naam werd niet genoemd. De naam die ze echter wel noemde, was Archie. Een grinnik was uit haar mondhoeken ontsnapt bij het horen van de bijnaam. Tot nu toe had Archer een indrukwekkende indruk achtergelaten bij Marlow. Hij was knap, iets arrogant en hij had duidelijk status. Om dan een liefkozende naam als Archie te horen, deed enigszins afbreuk aan die gecreëerde status. Wat Marlow echter ook opviel, was dat Archer lang niet zo enthousiast reageerde op de vrouw als dat zij op hem had gedaan. Dat liet haar denken dat zij slechts één van de vele vrouwen was die waren gevallen voor de charmes van Archer West.
Archer was echter op zoek geweest naar iemand die hij Doc had genoemd. Al snel kwam de onthulling dat de man in werkelijkheid Charlie heette. Hij was de dokter van de bende. Of in ieder geval iemand die de wonden kon oplappen en de mensen kon verzorgen als het nodig was. Marlow ging er niet vanuit dat de man daadwerkelijk een diploma had gehad in geneeskunde en er voor had gekozen om hen te helpen.
‘Nico to meet you as well,’ zei Marlow tegen de man. Charlie leek haar een oké persoon. Iemand die duidelijk wist wat hij moest doen, in ieder geval in zijn positie hier. Hij had haar en betere indruk gegeven dan de brunette, die nog op een afstandje toe stond te kijken.
Doc bood Archer wat middelen aan om zijn wond te verzorgen. Iets verrast keek Marlow naar de twee mannen toen er aan haar werd gevraagd of zij Archer wilde verzorgen. Vanzelfsprekend had zij ook wel eens een wond opgelopen in haar vluchtpogingen, maar ze had nooit een wond gehad dat veroorzaakt was geweest door een wapen.
‘Yeah, I got this.’ De leugen was eruit voordat ze er erg in had. Ze wilde niet dat de rest van de bende meteen dacht dat ze niks aan haar hadden. Hoe ze het er vanaf zou brengen, was een probleem voor over een paar minuten. Ze hoopte dat ze dan alleen zou zijn met Archer en dat hij haar leugen zou vergeven, aangezien ze niet al te lang geleden had gezorgd dat ze allebei in veiligheid hier hadden kunnen geraken.
‘Are you sure? You don’t like you know how to handle a wound like that. I can take care of Archie.’ Melany stapte naar voren en stak haar handen uit naar Doc, die ondertussen de juiste benodigdheden had verzameld. Snel pakte Marlow alles aan, voordat Melany er nog iets over kon zeggen.
‘That’s nice of you, but I can do it. Don’t worry, I will take care of your Archie.’ Marlow schonk haar een neppe glimlach. Ze wist hoe ze met dit soort vrouwen om moest gaan. Daarnaast wilde ze de man uithoren over wie deze vrouw was en waarom ze hem constant Archie noemde.
‘Is there a place in here where we can get some privacy?’ vroeg Marlow aan Archer en Doc. ‘So we can be alone and I can focus on cleaning his arm?’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Of de klus voor Marlow weggelegd was, was voor hem onduidelijk. Ze leek er desalniettemin wel mee akkoord te gaan om het werk van Charlie over te nemen, als het om zijn wonde ging. Nog sneller dan Archer eigenlijk verwacht had om te horen.
Haar bonuspunten bij Doc had ze hiermee in ieder geval wel verdiend. Hij zag hem naar Marlow grijnzen, vooraleer hij zich weer naar een van de kasten keerde om wat spullen bij elkaar te rapen. Het leek er alleen op dat niet alleen Marlow bereid was om hem te behandelen; ook Melany bood zich aan en niet zo'n beetje ook. Datgeen wat Archer eigenlijk aan had moeten zien komen maar hier niet aan had willen denken. De laatste tijd leek het meisje haar ogen zodanig op hem te hebben gehad, dat hij geen ademruimte leek te kunnen krijgen. Er was voor hem wel een verschil tussen een crush hebben en een stalker zijn, en dit was iets wat Melany hem wel heel goed had laten zien.
Al zuchtend schudde hij zijn hoofd. "We don't need your help here, Melany," mompelde hij, enigszins ijzig. "But if you're looking for some work, I'm sure Brett could use some help at the kitchen." De laatste paar woorden sprak hij des te harder uit, waarop hij al niet veel later de stem van Brett door een van de achterste kamers hoorde galmen. "Brett sure does! Get over here, Mel." Dat het niet de meest aardige actie was, was wel op hem overgekomen zodra Melany's blik op onweer kwam te staan. Echter was het niet iets wat Archer nog had kunnen boeien; hij had zich al naar Marlow gekeerd, die de spullen van Doc over had genomen. Charlie wees hem naar een van de bijkamers waar ze zitten konden, waarna hij samen met de nieuweling zich er een weg naartoe baande.
Het was een kleine ruimte waar ze terecht konden. Er was weinig meubilair te spotten, op een oude bank en een kastje na. Een oude lamp was er tevens ook nog te bekennen, alhoewel deze het niet leek te doen. Wanneer hij de schakelaar aandeed was er geen vonk van licht die te bekennen was. Mede daarom greep hij de aansteker uit zijn broekzak en stak hij een van de kaarsen aan, die hij nog op het kastje had zien staan. Deze hadden ze vanaf het begin af aan al verdeeld over het gebouw en kwamen, zoals nu ook wel te merken was, nog wel aardig van pas. Met slechts het licht van de maan konden ze niet al te veel zien.
"So... you got this?" Hij liet zich neerzakken op de bank, vragend naar Marlow opgekeken die net nog zo vol vertrouwen tegenover Charlie had verwoord dat ze zijn wonde wel verzorgen kon. Of ze dit werkelijk kon zou zo wel blijken, maar dit maakte niet dat Archer het niet nog een keer vragen zou, al was het maar om te kijken of er wat zenuwen bij haar kwamen kijken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De fabriek leek in kleinere ruimtes te zijn verdeeld. Zo was er het gedeelte van Doc, waar hij de gewonde leden van de bende leek te helpen. Er was een keuken, waar iemand genaamd Brett werkte. Daar was Melany, met een gezicht op onweer, naar toe vertrokken. Marlow had nog een paar slaapruimtes voorbij zien komen, maar uiteindelijk kwamen ze op hun bestemming. Het was een donkere ruimte en de lichten leken niet te werken, waardoor er kaarsen aan moesten worden gestoken. Die leken de ruimte enigszins te verlichten, maar of dat voldoende was om Archer volledig te helpen? Daar twijfelde Marlow aan.
Archer had plaatsgenomen op de bank. Hij leek haar leugen door te hebben. Wat het was met deze man en hoe hij zoiets zo snel door kon hebben, was haar niet bekend. Niemand leek te weten wat zijn gave precies was. Wellicht kon hij haar gedachten lezen. In dat geval zou ze op moeten letten met wat ze hem vertelde.
‘I… Do not,’ bekende ze eerlijk. ‘But don’t worry. If you talk me through it, I’m sure that we will be able to figure it out together.’ Ook Marlow nam plaats op de bank. Ze had de verschillende spullen geordend naar zich. Verband, gaas, een doek om de wond mee te schoon te maken, iets wat leek op alcohol om het mee te ontsmetten en een schaar. Daarmee zou ze het moeten redden. Ze zag dat Archer wat argwanend naar haar keek, waardoor ze haar wenkbrauwen optrok. Ondertussen pakte ze de doek en dipte ze die in de alcohol die ze had gekregen.
‘Would you rather want that woman here? What’s her name again? Melany? Because if you do, I’m sure she would run back right now to assist and satisfy your every need.’ Voor Marlow was het overduidelijk geweest dat de vrouw gevoelens had voor Archer. Nu leek het er niet op dat hij die gevoelens beantwoordde, maar dat gaf Marlow niet alle informatie die ze nodig had. Het kon nog altijd zo zijn dat ze met elkaar naar bed waren gegaan, maar dat de één meer gevoelens voor de ander had ontwikkeld dan andersom.
‘What is up with her anyway?’ Marlow draaide zich bij en hield de doek omhoog, als teken dat ze er mee zou starten. Ze stroopte de mouw van zijn t-shirt iets op, zodat ze alle ruimte had. Ondanks dat ze niet veel kennis had, wist ze dat het belangrijk was om zijn wond eerst te ontsmetten. De alcohol op de doek zou er voor zorgen dat de bacteriën zouden verdwijnen. ‘Is she, like many others, pining for the love and attention of the Archer West?’
Haar vrije hand ondersteunde Archer zijn arm met haar vingers. Lichtjes, zodat ze hem geen pijn deed. Met de doek depte ze de huid rondom de wond. In het kaarslicht kon ze zien dat het een open wond was, zonder al te veel vuil. ‘I don’t think the bullet went in your arm? It looks like it just grazed your skin. But I could be wrong.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn vragen leken terecht te zijn geweest. Ditmaal antwoordde ze niet vol met zelfvertrouwen met woorden die ze wilden horen, maar wist ze daadwerkelijk uit te brengen dat ze het niet helemaal onder de knie had. Enigszins grijnzend keek hij haar aan. "Hm. Alright. I'll talk you through it." Hij tikte zacht met zijn vingertoppen op de stof van de bank en wendde zich weer van haar af. "But next time, you better be honest. We don't want any liars in here." Het was maar een kleine les, maar zeker een die Marlow tot zich moest nemen. Ze leefden in een cultuur van wantrouwen en als ze het hier wilde overleven, moest ze wel leren om de waarheid te spreken. Anders groef ze haar eigen graf.
Om Melany hierheen te halen in plaats van haar hierin te helpen, vond hij een nog slechter idee. Hij rolde met zijn ogen. "If you do that, you're sleeping outside tonight. I don't want to spend another second with her today." Er was niets mis met Melany en ze hadden ook wel eens plezier gehad samen, maar waar voor hem allang een einde aan was gekomen, leek zij de hint nog niet te snappen. Het begon zo langzamerhand wel irritant te worden. Iets wat Marlow inmiddels ook wel opgemerkt leek te hebben. Met opgeheven wenkbrauwen keerde hij zich weer naar haar. "Curious, much?" murmelde hij, haar naast zich weergevonden met de doek in haar handen. Ze stroopte de mouw van zijn t-shirt zonder meer op en ging bezig met het ontsmetten, makend dat hij even zweeg en zijn kaken op elkaar klemde vooraleer hij zijn stem weer liet horen. "Let's just say she doesn't get the hint." Meer of minder wilde hij er niet over kwijt; het waren haar zaken niet.
Zelf had hij ook niet het idee dat de kogel erin was blijven zitten. Als dat zo was geweest, was de wonde dieper geweest en had het meer gebloed. Dan had hij al duizelig op de motor gezeten en wellicht al zijn bewustzijn verloren, nog voor ze de deuropening van het fabriekspand hadden bereikt. "I haven't lost that much blood to lose consciousness until now, so I think you're right about that," beaamde hij. "The bullet probably scraped my arm. So just clean it up, put the sterile pad on it and bandage around it. That'll be enough."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Got that,’ mompelde Marlow. Het leek haar dat een leugen over het verbinden van een wond haar niet in de problemen kon brengen, maar ze begreep dat het geen goede indruk gaf dat ze een leugen had verzonnen. Het liet Archer weten dat ze slinks was. Wellicht te slinks voor de bende. Ze bevond zich nog altijd op glad ijs, wat betekende dat elke verkeerde actie er eentje teveel zou zijn. Vanaf nu zou ze geen leugens meer gebruiken. Elke vraag die ze haar kant op zouden schieten, zou ze met de waarheid beantwoorden.
‘Very,’ antwoordde ze met een grijns. ‘I mean, it was obvious you didn’t greet het with the same enthusiasm as she did.’ Archer leek niet van plan te zijn om alles met haar te delen, wat ze kon begrijpen. Ze kenden elkaar niet lang genoeg om dat soort dingen met elkaar te delen en Marlow wist dat, ondanks ze zijn leven had gered, ze niks van hem kon eisen of verwachten. Ze moest het doen met hetgeen wat hij aan haar gaf en op dit moment was het niet meer dan dat Melany niet leek te begrijpen dat Archer geen interesse meer in haar had.
Ze waren op het punt beland waar Marlow daadwerkelijk naar hem moest luisteren om er voor te zorgen dat ze de wond op de correcte manier zou verbinden. Archer gaf aan dat de kogel hem inderdaad had geschampt en dat betekende dat als ze hem volledig had ontsmet, het genoeg zou zijn om hem op een simpele manier te verbinden. Het klonk in ieder geval simpel. Daarom knikte ze op zijn woorden en continueerde ze haar taak van het schoonmaken van zijn wond.
‘We got lucky,’ mompelde ze. Archer had geluk gehad dat de wond niet erger was geweest. Zij was echter de grootste geluksvogel. Als Archer haar niet mee had genomen, dan had ze waarschijnlijk niet kunnen ontsnappen en dan had ze op een veel ergere plek gezeten. Het lot was met haar geweest. Ze was op precies het juiste moment naar de man toegestapt en als ze de man die haar kans had willen stelen niet bewusteloos op de grond had laten vallen, dan was haar avond anders verlopen.
Zodra de wond volledig ontsmet was geweest, legde ze de doek aan de kant. Ze pakte de steriele pleister en plaatste deze zo voorzichtig mogelijk op zijn arm. Vervolgens knoopte ze wat onhandig het verband er omheen, maar uiteindelijk was ze best tevreden met het resultaat.
‘I think you’re all good.’ Marlow schoof iets naar achteren en bewonderde haar in elkaar geknutselde oplossing. Ze veegde haar blonde haren uit haar gezicht keek hem aan. ‘Does this mean I get to sleep inside tonight?’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij vond het niet vreemd dat ook Marlow wel meegekregen had dat zijn band met Melany niet al te goed was. Ze werkte hem nou eenmaal op zijn zenuwen en dat was iets wat Archer niet heel goed verbergen kon, zowel tegenover Melany zelf als tegenover buitenstaanders. Iedereen binnen de bende wist inmiddels wel hoe het zat maar Marlow als nieuweling natuurlijk niet, dus de vragen had hij kunnen verwachten. "I was obviously thrilled to see her. Didn't you see me smiling?" opperde hij sarcastisch. Als Melany wilde dat hij naar haar glimlachte, dan moest ze zich wel heel anders gaan gedragen dan dat ze nu deed. Hij wist dan ook wel bijna zeker dat hij inderdaad nog geen minieme grijns rond zijn lippen had laten verschijnen, sinds Melany in hun buurt was geweest.
De kogelwond verder verzorgen was kinderspel geweest. Voor zowel hem als de blondine, zo bleek het, gezien ze verder zonder enige andere aanwijzingen verder was gegaan. Dat ze geluk hadden gehad mocht wel duidelijk zijn. Met de hoeveelheid kogels die op hen af waren gevuurd en de kleine afstand tussen hen en de SUV's voor haar kleine actie, mochten ze hun handen dichtknijpen dat ze niet nog meer en serieuzere wonden hieraan over hadden gehouden. Hij greens even voor zich uit. "I guess Satan is not done with us. Yet."
Het duurde tot zijn opluchting niet veel langer voordat Marlow zijn wond compleet verbonden had en hij weer vrij kon bewegen. Even zwijgzaam wierp hij een blik op het witte verband dat zijn bovenarm omwikkelde. "Looks good." Hij liet zijn ogen omhoog glijden tot ze de hare ontmoetten, voor een wat uitdagende blik weer begon te ontstaan. Haar vraag vond hij wel amuserend. "Maybe." Even bleef hij haar strak aankijken, geen hint van mededogen gegeven na zijn laatste woorden. Om haar nog kort te tergen, misschien.
"No. You'll get to sleep inside. That's unless you want to sleep in any other place than next to me," murmelde hij. "Because it looks like I got the first babysitting duty, with everyone still out there." Tot zijn waanzin waren er verder nog niet vele anderen gearriveerd, waardoor hij Marlow bij weinig anderen kon laten overnachten. Het was niet dat hij haar zelf ergens kon laten slapen; ze was een nieuweling en had nog zeker niet hun vertrouwen gewonnen. Zo konden ze tenminste controleren of ze niet weg sneakte of contact legde met buitenstaanders. Ze konden het niet veroorloven om insiders van de autoriteiten binnen hun muren te hebben.
"So, what do you say, Marlow?" vroeg hij haar, nog altijd aanlokkend. "Do you dare to spend the night in the same room as me? Or is that too tempting for you?"

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘A wounded deer is never that tempting, Archer. It takes away the thrill of the chase.’Marlow had al opgemerkt dat de twee aan elkaar gewaagd waren als het ging om de speelse en arrogante opmerkingen. Archer leek gewend te zijn om zich op die manier te presenteren en Marlow twijfelde ook geen seconde aan zijn status en houding, maar dat nam niet weg dat zij hetzelfde kon doen met woorden. Ze kon ze langzaam en tergend uitspreken. Ze kon haar blik zodanig aanpassen dat haar boodschap een dubbelzinnige betekenis kreeg.
‘Besided, I think you should be the one worrying about how tempted you’ll get when you sleep next to me. You’ve already got a sneakpeak this evening, anyway.’ Voordat de club was overvallen door de autoriteiten, had Marlow in haar ondergoed voor hem gestaan om zichzelf te bewijzen. Ze hoopte dat hij haar nu in een zekere mate vertrouwde. Nog niet volledig, maar ze had zijn leven gered en ze had geen spionagemateriaal tot haar beschikking. Ze was hier enkel voor haar eigen veiligheid. Dat was haar grootste belang.
Marlow kwam overeind van de bank en bracht haar blonde lokken over één schouder. Ze verzamelde alle benodigdheden die ze van Doc had gekregen en hield ze omhoog naar Archer. ‘I’m going to bring this back to Doc. Maybe he can use it on somebody else. I assume you’ll pick me up, so you van show me where we’re spending the night?’
Zonder zijn antwoord af te wachten, verplaatste Marlow zich naar de ruimte waar ze eerder was geweest. Archer had gelijk. Er waren nog lang niet zoveel mensen terug. Marlow had in de club kunnen onderscheiden wie er bij de bende had gehoord en wie niet en er waren beduidend minder mensen aanwezig in de fabriek. Ze hoopte dat de missende personen snel op zouden duiken.
Haar voeten kwamen tot stilstand bij de tafel waar meerdere pakken met verband, pleisters en andere medische middelen op lagen. De doek gooide ze in een mand die ook al gevuld was met bloederige lappen stof, waarschijnlijk gebruikt voor hetzelfde doeleinde als haar doek. Doc leek haar gespot te hebben en gebaarde dat iemand anders het van haar over moest nemen.
‘Marlow, was it? How’s your patient doing?’ vroeg Doc. Marlow grinnikte en keek over haar schouder. ‘He whined like a little bitch.’ Archer had dat overduidelijk niet gedaan en ze gokte dat iedereen ook wist dat het niet in zijn karakter zat om dat te doen. Ze kende hem dan nog niet zo lang, maar ze had nu al ontdekt dat hij zich groot hield.
‘Don’t you let him hear that. He may have taken you with him when all the shit went down in the club, but he could just as easily kick you out on the streets,’ zei Doc. Ondanks dat hij een grap leek te maken, merkte ze een serieuze toon op in zijn woorden. Daarop knikte ze dan ook. ‘I know better than to trust the first handsome man I see, believe me.’ Die fout had ze al eens eerder gemaakt.
‘Good girl,’ murmelde Doc. Hij draaide zich om naar de leden die nu op de andere tafels lagen. ‘Any chance you can help me?’
Snel schudde Marlow haar hoofd. ‘I think my nursing skills already peaked tonight, but I’m sure you’ve got this. Archer is supposed to show me where I’m going to spend the night anyway.’ Met een kleine glimlach zette Marlow een stap naar achteren, wachtend tot Archer haar zou ophalen en zou lieten zien waar ze de nacht door zou brengen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld