Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ As time stands still, and our bodies

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Daar waar het in de bar knus en gezellig was, waren de straten stil en kil. In de tussentijd was het donker geworden buiten en waren de eerste paar sterren aan de hemel te vinden. Aan het begin van de avond had ze zich ongemakkelijk gevoeld, bang voor het gevaar dat in elke hoek leek te bestaan. Dat gevoel was nu compleet verdwenen, wat te danken was aan de aanwezigheid van Alec. Niet eens omdat zijn vloek geactiveerd was, maar ook omdat ze haarzelf zekerde voelde in zijn bijzijn.
De plek waar hij haar naartoe bracht had iets sereens. Verschillende soorten bomen boden beschutting voor mensen van buitenaf, waardoor het de ideale plek voor hen was. Natuurlijk zou men hen nog steeds kunnen horen, vooral met alle mythische wezens die in deze stad woonden. Toch maakte Reyna zich daar weinig zorgen om, aangezien de plek redelijk afgelegen was en ze verder weinig mensen had gezien in hun weg hier naartoe. Daarnaast voelde het alsof ze hier echt alleen waren, alsof ze hier echt de ruimte hadden om hun gesprek te vervolgen.
Terwijl Alec plaatsnam op een van de boomstronken, bleef Reyna de plek verkennen. Haar vingers gleden langs de bladeren van de treurwilg waar ze op uitkeken. Iets aan die bomen had haar altijd al aangesproken. Het voelde alsof deze boomsoort al het verdriet absorbeerde en daaraan zijn treurige uitstraling te danken had. Reyna geloofde dat de natuur meer effect had op de mens dan dat zij toegaven. Het was bewezen dat planten en bomen mensen voorzagen van zuurstof, maar zij geloofde dat het meer deed dan dat. Het idee dat de natuur de mens zuiver kon maken had haar altijd al aangestaan. Niet voor niets had ze vele planten in haar kamer staan.
Bij het horen van haar naam verspreidde zich een gevoel van kippenvel over haar lichaam. Zijn stem klonk breekbaar als glas. In de bar had ze al het idee gehad dat er meer aan de hand was, maar de kwetsbaarheid was nu pas echt duidelijk zichtbaar. Emoties waren duidelijk hoorbaar in zijn stem, emoties die niet terug te vinden was in de betekenis van zijn woorden. Er volgde een theoretische uitleg: het bestaan van mutaties. Ooit had ze het voorbij zien komen in een van de boeken die ze gelezen had, maar het bestaan van de soort werd voorgedaan als een mythe. Ze had er weinig aandacht aan besteed destijds. Ze was van mening dat genoemde soorten altijd bestaan hadden, anders werden ze niet genoemd. Maar dat iemand in haar kring een hybride zou zijn, had ze nooit voor ogen gehouden. Een weerwolf, maar ook een vampier. Haar maag kromp samen. Hoewel ze nog nooit een hybride gezien had, had ze wel meerdere ervaringen gehad met Vampiers en geen van allen was positief. Zou hij dezelfde bloeddorst hebben? Zou het idee om zijn tanden in haar hals te nestelen door zijn hoofd spoken? Sterker nog, waren deze zintuigen voor hybrides wellicht sterker, vanwege het weerwolven-gen?
De angstige gevoelens bleven niet lang. Een blik op Alec gaven haar genoeg vertrouwen dat het nooit zijn intentie zou zijn. Ze probeerde de levensstijl van haar ouders te waarborgen: hoe slecht een ras ook mag lijken, niet iedereen is hetzelfde. Die gedachte volgde met het akelige besef dat Alec niet alleen zijn ouders was verloren die avond, maar ook zijn menselijkheid.
De stilte duurde lang. Te lang. Onbewust had Reyna haar adem ingehouden en opgelaten blies ze de adem uit. Voorzichtig maar doelbewust liep ze op haar jeugdvriend af en hurkte ze voor hem neer. Ze had gemerkt dat hij niet van aanraking hield, maar op dit moment wilde ze hem laten merken dat ze niet bang voor hem was; dat het oké was. Ze plaatste een hand op zijn bovenarm en keek hem recht aan in zijn ogen. ‘Jeetje, Alec, wat heftig. Dat zal niet makkelijk geweest zijn voor je. Hoe gaat het nu?’ Met die vraag doelde ze niet alleen op het verdriet dat hij moest voelen voor zijn ouders, maar ook op hoe hij omging met de vele prikkels die hij moest hebben. Vampiers hadden haar altijd beangstigd, maar ze had wel veel geleerd over wat hun soort inhield. De versterkte emoties, de versterkte zintuigen, maar bovenal die continue bloedlust.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Zenuwen hadden zijn lichaam over genomen. Zijn handen hield hij in elkaar geklapt om het trillen tegen te houden. Een laagje zweet begon zich op zijn voorhoofd te vormen. Zijn knieën voelde zwakker dan normaal, zijn hele lichaam tegen hem vechtend. De zenuwen stonden op zijn gezicht geschreven, maar zelfs dan wist Alec dit nog goed te verbergen. Hij was een steen van een man, altijd dezelfde koude gezichtsuitdrukking, altijd dezelfde lichaamshouding. Een tien meter lange muur stond altijd vast om hem heen, sterk beton, begrensd met een laag titanium, onbreekbaar. Toch was er een klein deurtje in die muur, met een klein sleuteltje die Reyna blijkbaar gevonden had. Hij wist niet hoe het kwam, maar toch was het zo, hij voelde zich veel veiliger rondom Reyna. Al hield hij nog steeds alles binnen, hij was er toch opener over naar haar toe.
De stilte die viel na zijn woorden was moordend. De angst was kort van Reyna af te ruiken. De spanning tussen hen stond strak. Alec was haast gelijk gevuld met spijt. Misschien had hij het gewoon nooit moeten vertellen, hij wist van de slechte reputatie die vampieren hielden, wist van de gevaarlijke verhalen die over hybrides verteld werden. Het maakte niet uit hoe goed Alec wist dat hij zelf niet zo gevaarlijk was, anderen zouden hun oordelen over hem al klaar hebben. Voor even voelde het alsof Reyna dit ook al had.
Zijn hart klopte in zijn keel, theoretisch gezien natuurlijk, zijn hart klopte al een tijdje niet meer. Alec voelde zich klaar om door de grond te zinken, levend begraven te worden en zo opnieuw en opnieuw te sterven, tot in de eeuwigheid.
Reyna kwam op hem aflopen. Kort dacht Alec dat ze wellicht langs hem zou lopen, weg zou gaan, of wellicht hem iets aan zou doen. Een verafschuwde mutatie als hem verdiende immers geen leven. Deze gedachte verdween echter zo snel als hij gekomen was. Hij wist dat Reyna hem nooit zoiets aan zou doen, zelfs al was ze het niet eens met zijn bestaan, zelfs al was ze doodsbang voor wat hij was. Alec vertrouwde Reyna met zijn leven, zij zou hem nooit iets aan doen, en indien ze dat wel zou doen moest hij maar vertrouwen dat het een goede reden had, dat het verdiend was.
Kort deinsde Alec terug bij de plotse aanraking. De angst dat het was om hem pijn te doen was kort aanwezig, hij kon het niet helpen. Deze angst drukte hij echter weer weg, diep onder zijn berg met al weg gedrukte gevoelens.
Oogcontact werd gemaakt. Alec kon zijn maag haast voelen draaien door de zenuwen die hij voelde. Het was dom, idioot dat hij zich zo voelde. Hij kende Reyna, ze was haast familie. Als hij zelfs zijn familie niet kon vertrouwen, wat zou er dan ooit van hem gemaakt moeten worden?
"Het was een verrassing, maar ik heb alles onder controle." Hij legde een lichte nadruk op het einde van zijn zin. Hij wilde dat Reyna wist dat hij de volle controle had, alles om er voor te zorgen dat ze niet bang voor hem zou zijn. Controle had hij, bijna altijd wel. Rondom de volle maan gingen dingen moeilijker, en wanneer hij blootgesteld was aan vers bloed waren dingen wat ingewikkelder, maar nooit had hij iemand pijn gedaan, niemand die het niet verdiende tenminste. Hij moest gewoon vertrouwen in zichzelf houden, blijven oefenen en sterk blijven. Zijn gevoelens waren alleen maar sterker geworden, zijn emoties waren op hol geslagen, wat het leven alleen maar moeilijker maakte, wat controle houden alleen maar ingewikkelder maakte. Het houden van controle was hierdoor alleen maar belangrijker, en zijn gevoelens onderdrukken was nooit nodiger geweest dan nu. Sterk blijven was Alec zijn enige optie op menselijk blijven. Hij hoorde van verhalen, vampieren die hun emoties juist onder ogen kwamen om menselijk te blijven, maar de woede die in Alec woedde zou juist een einde kunnen brengen aan dat beetje menselijkheid dat hij nog hield.
"Ik hoop dat je niet bang voor me bent, ik kan je beloven dat daar geen reden voor is. Ik zou jou nooit pijn kunnen doen."

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Bang was niet het goede woord. Hoewel ze bij het horen van het nieuws een kort moment van angst ervaren had, was dat nu niet het geval. Het nieuws had kort de tijd nodig gehad om te landen, om te begrijpen wat het betekende. De kern was dat hij alle negatieve eigenschappen van een Vampier bezat. Evenals iedere andere Vampier diende hij zijn bloedlust te lessen, maar ze geloofde hem als hij zei dat hij het onder controle had. Het idee dat hij mensen doodde in die handeling, sloot ze voor nu uit. Misschien was het waar, maar zou ze hem erom verachten? Misschien als ze het zou zien gebeuren, maar het gekke was dat het haar op dit moment weinig uitmaakte. De jongen had genoeg problemen en op dit moment had hij iemand nodig die hem kon steunen. Iemand die hem probeerde te begrijpen in deze onzekere tijden.
Kort spookte het idee door haar hoofd dat het geen toeval kon zijn. Reyna had een week gereisd om bij een leeg huis aan te komen, waarna ze Alec alleen aantrof in de bekende maar drukke bar. Niet alleen was hij zijn ouders verloren en had hij zijn vloek geactiveerd, ook bleek hij een bijzondere mutatie te hebben die hem naast de bijkomende nadelen, ook een hoop kracht gaven. Wat als het een teken was en ze hun krachten zouden moeten bundelen? Wat als zij het begin konden zijn van verandering? Misschien lag het lot in hun handen om gerechtigheid te brengen voor hun verloren geliefden. Het was een gedachte die ze voor nu wegdrukte, maar die continu in haar achterhoofd bleef hangen.
‘Dat weet ik,’ fluisterde ze. Het was bijzonder dat hun band zo sterk was gebleven, ondanks dat ze jarenlang gescheiden waren van elkaar. Ze vertrouwde hem, zelfs al zou ze bloedend tegenover hem staan. Ze haalde haar hand van zijn arm, maar bleef gehurkt voor hem zitten. Hij had veel geheimen met haar gedeeld en dat teken van vertrouwen wilde ze graag belonen. Het was tijd dat zij iets met hem zou delen, hoe kwetsbaar het haar ook liet voelen.
‘Ik wil je iets laten zien,’ zei ze, met een verlegen en toch ook enthousiaste glimlach. Het was geen verrassing dat ze een magiër was. Beide ouders waren sterke magiërs geweest en het was enkel wachten tot het moment dat deze krachten bij Reyna tot uiting kwamen. Als klein meisje had ze al door de boeken van haar ouders gebladerd en de verschillende spreuken bestudeerd. Als ze het zich niet verkeerd herinnerde, had ze zelfs Alec over die verschillende spreuken verteld en hoe ongeduldig ze werd van het idee dat het nog jaren kon duren voor ze de kracht daadwerkelijk uit kon voeren. Ze had midden in haar pubertijd gezeten toen ze voor het eerst een spreuk had kunnen uitvoeren. Reyna ging in de kleermakerszit tegenover hem zitten en legde haar handen op haar knieën. Ze sloot haar ogen en probeerde de energie van haar omgeving in zich op te nemen. De luchtvochtigheid die kwam met het vallen van de nacht, de zachte avondbries die haar haren zacht lieten meebewegen, de geur van modder en hout. De wind begon iets harder op te zetten en op het moment dat Reyna haar ogen opende, begonnen de omliggende takken door de lucht te zweven. Het was een kleine, simpele spreuk die ze ondertussen zo vaak had geoefend, dat ze het kon uitvoeren zonder de woorden uit te hoeven spreken. Het was een actie waarvan ze wist dat ze het onder controle had. Een glimlach tekende haar gezicht. ‘Het heeft even geduurd, maar nu kan ik je eindelijk laten zien wat ik kan.’

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
De stilte was lastig. Het bracht allerlei twijfels bij Alec. Had hij haar de waarheid wel moeten vertellen? Misschien was dat zijn fout geweest, een fout waar hij helaas niet meer omheen kon gaan. Veel kon hij er niet meer aan doen. Hij zou haar kunnen zeggen dat het gewoon een grap was, maar Alec wist zeker dat Reyna daar doorheen zou zien. De situatie was lastig, en de stilte liet Alec dit alleen maar meer realiseren. Hij voelde zich fout, alsof hij het monster was dat mensen zouden denken dat hij was. Hij had de verhalen gehoord, de mythes, de enge sprookjes die ouders aan hun kinderen vertelde zodat zij zich goed zouden gedragen. Het waren geen mooie verhalen, geen enkel vertelsel waarin hybrides goed neer werden gezet. Het waren echte monsters, vuile mutaties. De weerwolven wilde niks met hen te maken hebben, de vampieren misschien zelfs minder. Moeilijk was het om het goede in jezelf te kunnen zien wanneer alles en iedereen jou vertelde dat wat jij was fout was, gevaarlijk en ongewenst was. Alec vond zichzelf soms diep in gedachte, zichzelf vertellend dat zelfs zijn ouders hem niet meer gewild hadden zouden zij weten wat hij echt was. Het waren geen fijne gedachtes, wellicht zelfs pijnlijker dan de verhalen over zijn soort. Toch kon Alec het niet helpen hier steeds vaker over te denken. Hij haalde er kracht uit. Zijn verdriet zette zich om in woede, en hoewel het nooit naar buiten zou mogen komen, was woede op het moment wat hem overeind hield. Hij was er niet trots op, maar hij kon er niet onderuit komen, dus het accepteren was het minste wat hij kon doen.
Moeilijk was het om deze gedachtes weg te drukken, om zijn hoofd zo neutraal als zijn houding te halen. Alec had er moeite mee, vond het lastig om zich van binnen te kalmeren. Aan zijn uiterlijk was het niet te zien, zijn rustende gezicht leek wellicht een beetje boos, maar verder leek hij zo neutraal als maar kon. Zijn lichaamshouding en zijn gevoelens hielden een verschil van dag en nacht. Reyna leek dit echter te weten. Hoe close de twee waren was ongelofelijk. Met één blik op hen zou niemand raden dat ze elkaar jaren lang al niet meer gezien hebben. Dingen waren makkelijk met Reyna. Zelfs nadat hij jaren niet met haar gesproken had voelde alles nog bekend. Zij voelde bekend. Het vertrouwde gevoel dat Alec rondom Reyna hield was fijn, het wist de storm binnen in hem lichtelijk te kalmeren. Zo een effect hield zij gewoon op hem, dat had ze altijd al gedaan.
Haar woorden trokken zijn aandacht, en zijn blik bleef op haar gefixeerd staan. "Je maakt me nieuwsgierig," verkondigde Alec. Voor even had het hele hybride gebeuren zijn hoofd verlaten en was hij volledig gefocust op wat het was dat Reyna hem wilde laten zien. Gek hoe iemand zo een effect op je kon hebben.
Aandachtig keek Alec toe terwijl ze op de grond plaats nam. Hij dacht terug aan hun jeugd samen, de keren dat ze in de modder zouden spelen, doen alsof ze magie hadden, doen alsof het zand dat ze in de lucht gooide toverstof was. Waar zij de tijd van hun leven hadden, vonden hun ouders het altijd een stuk minder, maar dat was vooral doordat de twee nooit schoon binnen kwamen na een middag gespeeld te hebben. Hij wist nog goed hoe Reyna vroeger vertelde over spreuken die ze zou leren, sommige die ze gelezen had, andere die ze haar ouders had zien uitvoeren. Alec hoopte vroeger altijd dat Reyna haar krachten zou krijgen waar hij bij was, zodat hij de eerste was die haar bezig kon zijn. Dat was een grote prestatie waar hij graag bij geweest had willen zijn. Ook hoopte hij vroeger dat zijn ouders niet zijn biologische ouders waren, dat hij ook van magische ouders kwam en hij net als Reyna en haar familie spreuken zou kunnen doen. Magie had hem altijd zo leuk geleken. Naarmate hij ouder werd verwaterde deze hoop. Hij leerde zijn eigen herkomst meer appreciëren, leerde om te houden van waar hij vandaan kwam. Deze liefde was natuurlijk als sneeuw voor de zon verdwenen toen hij achter de mutatie gekomen was, maar zelfs nu hield Alec nog respect voor weerwolven.
Het voorheen nog zachte briesje werd langzaam een beetje krachtiger. Reyna's ogen opende en kort dacht Alec daar een snelle glans te zien. Zijn aandacht was echter snel gegrepen door de omliggende takken die plots aan het zweven waren. Alec had genoeg magie gezien in zijn tijd, maar nog was hij sprakeloos door de dingen die magie mogelijk maakte. Met wonder in zijn ogen keek hij naar de takken om hen heen. De glimlach op zijn gezicht was niet meer geforceerd. "Wow," mompelde hij, zijn blik terug trekkend naar Reyna, zelfs hoe zij daar zat straalde al magie uit. "Ik moet eerlijk zeggen, dat is een stuk cooler dan het gooien van zand."

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Dromen waren als een tweede wereld voor magiërs. Het was een poort tussen de realiteit en al het bovennatuurlijke. De droomwereld zat vol met betekenisvolle symbolen. Magiërs konden zich vrij rond bewegen in deze wereld, iets wat bij mensen lucide dromen genoemd werden. Het was een soort meditatie. Niet iedereen kon de droomwereld echter goed onder controle houden. Soms nam het onderbewuste het van je over en transformeerde de serene, fantasierijke wereld in een helse nachtmerrie. Opgeslokt door angsten, vast in een situatie waaruit men niet kon ontsnappen en die levensecht aanvoelde.
Reyna was een van de mensen die niet goed kon ontsnappen uit deze nachtmerrie-cyclus. Meermaals per week werd ze overspoeld door de akelige dromen en werd ze badend in het zweet wakker. Er was echter een nacht die er in het bijzonder uitsprong. Ze rende door een glazen labyrint. Ze was verdwaald in een doolhof vol gruwelijke angsten. Achter elk glas zag ze mensen die haar dierbaar waren overlijden. Op sommige plekken heldhaftig, mensen die al strijdend ten onder gingen in een gevecht van de oorlog. Op andere plekken zag ze hoe disrespectvol mensen voor een lachend publiek onthoofd werden. Ze zag haar vrienden; zowel oude bekenden als haar huidige vriendengroep. Ze zag haar ex op meerdere manieren ten onder gebracht worden. Maar het was vooral haar familie die terugkwamen in de doolhof des doods. Soms samen, soms apart van elkaar. Het was de angst die altijd in haar hoofd rondspookte, die nu visueel tot uiting kwam in haar droom. In paniek rende ze door de doodlopende gangen, wanhopig op zoek naar een uitweg. Ze hoorde hun geschreeuw, hun gesmeek. Ze zag hun angstige blikken, de wanhoop waarmee ze haar aankeken, vragend om hulp. Opnieuw liep Reyna tegen een doodlopende straat op. Het was haar moeder die hier vermoord werd door een Vampier. Zonder pardon werd haar hals verslonden, terwijl de hand van het wezen zich in haar borst nestelde en haar hart uit haar ribbenkas trok. Reyna wilde zich omdraaien, wegvluchtend van de beelden die ze zag, maar de doolhof veranderde. Opgesloten in een zeshoek, achter elk glas hetzelfde fragment zichtbaar. Alle zes op hetzelfde moment, waar ze ook keek, gebeurde hetzelfde. Met een doffe klap viel haar moeder op de grond. Haar ogen wijd open gesperd, haar huid bleek van het weinige bloed dat in haar lichaam zat. Het was niet zomaar een fragment: het was de manier waarop haar moeder overleden was.
Snakkend naar adem werd Reyna wakker. Opnieuw werd ze overspoeld door paniek. De hitte was het eerste wat haar opviel, pas daarna zag ze de oranje vlammen in het wild om haar heen flakkeren. Ze schreeuwde, maar was te verstard om iets te kunnen doen. Ze wist welke spreuk ze moest gebruiken, ze wist hoe ze de vlammen kon doen stoppen, maar de emoties waren te hoog om iets te kunnen doen.
Haar vader stormde de slaapkamer in, zijn ogen waren wijd open gespreid toen hij zag wat er aan de hand was. Hij had nog geen seconde nodig om tot actie te komen. Hij bewoog zijn handen naar voren en riep een paar luide woorden, waarna de vlammen als een draaikolk in zijn handen verdwenen. Het vuur was gestaakt, maar de kamer was bedekt in een laag van roet en as. Pas toen haar vader haar vastgreep om haar gerust te stellen, barstte ze in huilen uit.

Het was meermaals gebeurd dat Reyna haar krachten niet onder controle had. Het gebeurde regelmatig in haar slaap, als ze overspoeld werd door nachtmerries. Maar ook wanneer ze gecompliceerde spreuken uitvoerde. Haar vader beweerde dat het was omdat ze veel kracht in zich had en dat het de kunst was dat onder controle te houden. Hij overtuigde haar dat als dat haar lukte, ze een van de krachtigste magiërs van Mageía zou worden. Zijzelf had daar haar twijfels bij. Het was überhaupt de vraag of ze in staat was haar kracht onder controle te krijgen.
Maar op momenten als deze, als ze iemand kon verbluffen met slechts een kleine spreuk, dan voelde ze zich daadwerkelijk krachtig. Alec leek oprecht onder de indruk van haar kunnen. Zelfs voor ze magie kon uitvoeren, had ze aan hem gemerkt dat hij het bewonderde. Hij had de magie altijd al interessant gevonden, en dat was de reden dat ze ervan had gebaald dat hij er niet bij was geweest toen ze haar eerste spreuken leerde.
Behoedzaam liet ze de takken zakken, met nog steeds een kleine glimlach op haar gezicht getekend. ‘Dankjewel,’ zei ze verlegen en ergens toch trots. ‘Ik heb veel geleerd de afgelopen jaren,’ begon ze. Ergens betwijfelde ze of ze er goed aan zou doen om hem te vertellen over de afgelopen jaren, maar nadat hij zo open was geweest, voelde het goed om haar knelpunten met hem te delen. ‘Ik heb regelmatig moeite met het onder controle houden van mijn spreuken. Met dit soort kleine spreuken gaat het goed, maar zodra ik meer moet doen, gebeuren er dingen die buiten mijn macht liggen. Ik creëer vuur wanneer ik dat niet wil, ik laat ramen barsten, soms zweven er dingen door het huis zonder dat ik het wil en…’ Reyna wierp haar blik tot de grond. Haar keel sloeg dicht bij de herinnering. Het was niet iets waar ze trots op was en ze was bang dat Alec haar erom zou verachten. Hij had ook dingen gedaan waar hij niet trots op was, maar hij leek zo’n onschuldig idee bij haar te hebben, alsof ze de goedheid zelve was. Dat was ze niet, maar ze adoreerde het dat iemand op die manier naar haar keek. Ze zuchtte zacht. ‘Ik heb zelfs een keer iemands botten onbedoeld laten breken nadat hij me niet met rust liet.’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld