Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
Lespoir schreef:
"Ofcourse. It's my fault that I panicked when I heard a shot and tried to hide. You can't expect everyone to do whatever you want though."
Haar aanwezigheid bij het plaats delict had hem geen ticket gegeven om haar mee te nemen, haar te beroven van het leven dat ze voor ogen had en naartoe werkte. Elkander persoon had versteend geraakt bij het horen van een schot, gevreesd om hetzelfde als het slachtoffer te overkomen. Hoe kon hij zodanig een gebrek aan empathie hebben om niet te begrijpen dat ze zich vlakbij het tafereel had verstopt? Het zicht van het vallende lichaam, het bloed dat rondom het individu langzaamaan een plas vormde. Een trauma had zich gevormd en stond in haar geheugen gegrift. Kippenvel ontstond op haar armen elke keer dat ze eraan dacht.
Zijn uitspraak had Addison gehaald uit haar gedachten. Het had haar moeite gekost om niet te lachen. "Oh, you think I hoped I was your type? I don't know what kind of woman you know, but unlike whatever you think of me, I do have the self-respect to not just change in front of others," verliet spottend haar mond. Haar woorden bestonden louter uit pure afgunst. Addison kon het zichzelf echter wel inbeelden wat voor vrouwen in hun omgeving hadden bevonden. Het zou haar niets verbazen moesten de vrouwen die hij kenden hun lichaam verkopen voor geld, of zelfs niets. Haar schouders haalde ze op bij zijn volgende woorden. Waarom zou hij haar niet vermoorden in haar slaap? Hij had vaker zulke dreigementen geuit.
"I don't know. Killing people is your hobby right? It wouldn't surprise me."
"You wish," zuchtte ze. Addison had het een respectloze reactie gevonden. "You're so fucking annoying," sprak ze dan nog geïrriteerd uit, voordat ze weer -met tegenzin- recht stond om hem zijn zin te geven. Haar woorden bevatten geen leugens, de -voor haar nog steeds onbekende- man was vervelend. Zo snel als ze kon had ze haar jurkje over haar hoofd uitgetrokken, het vervangen door zijn veel te grote t-shirt. Nadat ze zich zo snel mogelijk had omgekleed, nam ze weer plaats op het bed. De afstand tussen hen beiden hield ze zo groot mogelijk.
"Can you at least tell me your name?"
@Paran0id
"Ofcourse. It's my fault that I panicked when I heard a shot and tried to hide. You can't expect everyone to do whatever you want though."
Haar aanwezigheid bij het plaats delict had hem geen ticket gegeven om haar mee te nemen, haar te beroven van het leven dat ze voor ogen had en naartoe werkte. Elkander persoon had versteend geraakt bij het horen van een schot, gevreesd om hetzelfde als het slachtoffer te overkomen. Hoe kon hij zodanig een gebrek aan empathie hebben om niet te begrijpen dat ze zich vlakbij het tafereel had verstopt? Het zicht van het vallende lichaam, het bloed dat rondom het individu langzaamaan een plas vormde. Een trauma had zich gevormd en stond in haar geheugen gegrift. Kippenvel ontstond op haar armen elke keer dat ze eraan dacht.
Zijn uitspraak had Addison gehaald uit haar gedachten. Het had haar moeite gekost om niet te lachen. "Oh, you think I hoped I was your type? I don't know what kind of woman you know, but unlike whatever you think of me, I do have the self-respect to not just change in front of others," verliet spottend haar mond. Haar woorden bestonden louter uit pure afgunst. Addison kon het zichzelf echter wel inbeelden wat voor vrouwen in hun omgeving hadden bevonden. Het zou haar niets verbazen moesten de vrouwen die hij kenden hun lichaam verkopen voor geld, of zelfs niets. Haar schouders haalde ze op bij zijn volgende woorden. Waarom zou hij haar niet vermoorden in haar slaap? Hij had vaker zulke dreigementen geuit.
"I don't know. Killing people is your hobby right? It wouldn't surprise me."
"You wish," zuchtte ze. Addison had het een respectloze reactie gevonden. "You're so fucking annoying," sprak ze dan nog geïrriteerd uit, voordat ze weer -met tegenzin- recht stond om hem zijn zin te geven. Haar woorden bevatten geen leugens, de -voor haar nog steeds onbekende- man was vervelend. Zo snel als ze kon had ze haar jurkje over haar hoofd uitgetrokken, het vervangen door zijn veel te grote t-shirt. Nadat ze zich zo snel mogelijk had omgekleed, nam ze weer plaats op het bed. De afstand tussen hen beiden hield ze zo groot mogelijk.
"Can you at least tell me your name?"
@Paran0id
21