Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Unfortunate gifts ~ schrijftopic

Account verwijderd

schreef:
Nadat iedereen de taart aangenomen had, bedankte ze haar hartelijk. Ze voelde zich ongemakkelijk in dit gezelschap, zeker nu er geen aandacht meer aan haar besteed werd. Tegelijkertijd was ze ontzettend moe. Haar slechte slaapgewoontes en het hele gebeuren van vandaag maakte dat ze elk moment in slaap zou kunnen vallen.

Augustus liep snel richting haar kamer. Ze werd haast omver gelopen door Elias. Enkele secondes dacht ze erover na hem te volgen maar zag dat Aria hem al achterna liep. Ze herpakte zichzelf en liep verder naar haar kamer. Haar bewaker stond zo als gewoonlijk voor haar deur. Haastig wreef ze de laatste taartkruimels van haar mond. Inmiddels had de bewaker haar in het oog gekregen en onderging ze de dagelijkse procedure. Nadat alles in orde bleek liet hij haar haar kamer binnen. Zuchtend zakte ze neer op het bed, greep eronder haar doos vandaan. Glimlachend bekeek ze de foto´s. Hoelang zou het duren voordat ze eindelijk vrij rond kon lopen. Wanneer zou het het vrije leven krijgen dat men haar hier beloofd had? Langzaam vielen haar ogen dicht. Voor het eerst in tijden zou ze fatsoenlijk slapen, zonder de verschrikkelijke nachtmerrie´s.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Seth was best geschrokken toen Elias er opeens vandoor ging, al was hij ook stom geweest. Veel mensen hadden hier geen ouders meer. Normale mensen waren soms bang voor hun krachten. Zeker als de krachten dodelijke konden zijn. Hij had er niet over na gedacht, toen hij Aria mee vroeg naar de bezoekmiddag. Hij had haar even apart moeten nemen om het te vragen, of in haar oor fluisteren zodat ze het niet hoorden, al wist hij niet welke gave Elias had dus dat zou nog niet zo'n goed idee kunnen zijn. Hij slikte even en twijfelde of hij achter ze aan moest gaan, toen Aria achter Elias aan rende. Als mensen weg vluchtten voor dit soort dingen waren er vaak 2 redenen. Of ze hadden hun krachten niet onder controle, of ze waren erg emotioneel en wilden niet dat de rest het zouden zien. Seth zijn oog was ook al eerder op Elias armband gevallen en hij had een hoog cijfer. Iets waardoor Seth vermoedde dat de reden waarom Elias wegvluchtte was omdat hij zijn krachten niet beheerde. Eigenlijk wilde Seth hem dan ook even alleen laten. Je wist het nooit met sommige gaven. Toch was het wel een beetje zijn schuld en het kon zijn dat Elias wel iemand kon gebruiken om mee te praten. Desnoods over jongens dingen waar hij het niet met Aria over wilde hebben of zo. Seth zuchtte zacht en vloekte even in zichzelf. Hij moest echt oppassen met wat hij zei en anders maar gewoon zijn mond houden. Als kind had hij ook altijd al moeite met de juiste woorden en opmerkingen op de juiste momenten te gebruiken. Hij zei vaak dingen die hij niet wilde zeggen of waarvan het moment niet geschikt was. Dat bleek wel weer. Toch was er nu geen tijd om daar over na te denken en daarom zette Seth het ook op een rennen, achter Aria aan in de richting van de andere kamers. De plek waar hij net nog een regenwolk had veroorzaakt, ontweek hij voorzichtig, waarna hij weer verder rende en bij Aria ging staan. In de kamer van Elias voelde hij hoe de kraan in de badkamer aan stond.
"Gaat het man?" vroeg Seth en keek naar de deur. Toen hij voelde dat Elias de kraan in de badkamer niet meer gebruikte liet hij het water even stoppen met stromen. Het water hoefde hij niet te zien. Zolang hij het maar voelde, wat hij vreemd genoeg altijd deed. Zelfs de luchtvochtigheid kon hij voelen. Hij kon de kraan alleen niet uit doen, dus liet hij het water even later weer stromen. Hij wilde in elk geval laten merken dat het normaal was om hier je gave niet te controleren en dat er mensen waren die hem wilde helpen of in elk geval steunen, aangezien helpen niet echt mogelijk was.

Anoniem
Popster

Requiem schreef:
Zijn lichaam was al naar beneden gegleden als een lappenpop en hij voelde zich verschrikkelijk lamlendig. Het zweet brak hem opnieuw uit en hij voelde hoe er steeds meer energie uit zijn lichaam weg trok. Zodra hij zijn gave niet tot uiting liet komen, reageerde zijn lichaam erop door energie weg te trekken, als een vreemde compensatie voor het in toom houden van zijn verschrikkelijke vloek. Hij noemde het liever een vloek, omdat ''gave'' klonk als iets wat een gift was, iets bijzonders op een positieve manier, maar hij ervoer het zeker niet als zijnde positief. Hij moest zich inhouden om niet over te geven en hij probeerde zich te concentreren op fijne dingen. Nieuwe vrienden op Golden Oak, fijne herinneringen uit zijn jeugd, simpelere tijden, de eerste keer dat hij van zijn eigen verdiende geld een auto kocht, het behalen van zijn rijbewijs, de enkele maar zeer memorabele en warme reizen... De storm in zijn hoofd en lichaam begon wat te gaan liggen en nu kon hij zich gaan focussen op zijn ademhaling. Inademen, uitademen, blaas het uit alsof je het door een rietje blaast, rustig inademen, langzaam uitademen. Buiten zijn deur hoorde hij stemmen en hij spitste zijn oren om te luisteren wie het waren. Als het bewakers waren, had hij een probleem, want in deze staat zou hij ze niet even rustig te woord kunnen staan of überhaupt heel veel zinnigs uit kunnen brengen. Nee, als ze hem zo zouden zien, zou het nog makkelijk kunnen dat ze hem liever naar de isolatiecellen zouden sturen. Dat zou op zich geen slecht idee zijn en het zou hem zeker helpen om niemand pijn te kunnen doen, maar hij wilde niet bekend staan als die ene jongen die op zijn eerste dag al in de isolatie terecht kwam. Gelukkig was dat allemaal niet van toepassing, want hij herkende de stemmen van Aria en Seth. Een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht. Zo goed kenden ze hem nog helemaal niet, maar allebei waren ze al benieuwd hoe het met hem ging. Even dacht hij eraan om nog even te blijven hangen in de badkamer, maar toen dacht hij dat het beter was als hij ze binnenliet. Bovendien was hij Seth ook wel een excuses verschuldigd, voor de manier waarop hij opeens weg rende. Met weinig kracht kwam hij overeind en strompelde naar de deur, die hij voorzichtig openmaakte voor Aria en Seth. 'Hey,' zei hij zachtjes en hij ging aan de kant zodat ze naar binnen konden stappen. 'Luister, het spijt me voor net. Jullie hebben absoluut niks verkeerds gedaan. Mijn gave werkt gewoon op een vreemde manier, ik heb er helaas niet altijd controle over en sommige dingen zetten het vrijwel meteen in werking. Het spijt me oprecht...'

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Het was Asa! Ah, het was hem echt. Louise sprong op van blijdschap. Hij was zo'n goede vriend. "Dank je dat je gekomen bent." Het feit dat hij er was, was al het beste wat hij voor haar kon doen. Er was verder niemand die veel om haar gaf. Niemand die haar een brief stuurde, niemand die haar kwam opzoeken, niemand die voor haar op bezoek kwam bij de bezoekuren... Dit gebaar was fantastisch. "Hoe lang heb je?" vroeg ze nog, maar het antwoord was 10 minuten. Ze had niet meer verwacht eerlijk gezegd, want, ja, isolatiecellen. En het was al de tweede nacht achter elkaar die ze hier spendeerde. Eigenlijk moest ze hier maar gaan inrichten, want het ging al wel heel hard deze maand. Ze had nog gewed dat ze maar drie keer in de hele maand in de isolatiecel zou gaan zitten en ze had in twee dagen al twee van de drie opgemaakt. Het was echt niet expres gegaan, maar als ze woest werd, wat vaak gebeurde, werd iedereen meteen bang van haar en werd ze meteen hier geplaatst om af te koelen. Klootzakken. "Nou, wie is het, eh, 1) ze woont in de isolatiecellen, 2) ze kan mensen doden met haar blik en 3) iedereen haat haar, rara wie is het," lachte ze. Het was eigenlijk te makkelijk om dit spel te doen. Je kon letterlijk de gave noemen en dan waren er meestal nog maar 1 of 2, misschien nog 3 over. "Krijg jij nog bezoek morgen?" vroeg ze maar. Zij wist al dat er niemand zou zijn en ze was ook blij dat ze er niet hoefde te zijn, want het deed toch wel pijn om elke week eraan herinnerd te worden dat niemand om haar gaf. Behalve Asa dan.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Het was het minste wat ik kon doen." zei hij en voegde er daarna aan toe dat de begeleiding hem exact tien minuten had gegeven om met haar te komen praten. Ergens vond hij haar antwoord op zijn vraag grappig, anderzijds was het best triest om zoiets als de opsomming van je leven te zien. Niet dat die van Asa er zoveel rooskleuriger zou uitzien. "Misschien komt Ida als ze tijd heeft." Ida was Asa's oudere zus. Ze studeerde, had een druk leven, maar probeerde zoveel mogelijk van haar zaterdagen vrij te houden om bij haar jongere broer op bezoek te gaan. "Als je wilt kun je bij ons komen zitten, dat vindt ze heus niet erg." Sinds de dag dat hij haar kende, had Louise nooit bezoek gehad. Hij had altijd medelijden met diegene die smachtend stonden te wachten, hopend op een vriend of familielid dat zou langskomen. Sommigen zoals Louise hadden de hoop daarop reeds opgegeven. "Wie weet komen mijn ouders. Het is een tijdje geleden." Zijn ouders kwamen niet vaak, net regelmatig genoeg om hun reputatie staande te houden, want geen enkele goede ouder zou zijn zoon voor altijd in de steek lieten. Wanneer zij er waren was het zo ongemakkelijk. Ze zeiden vrijwel niets. Asa zag steeds de teleurstelling in hun ogen. Ze probeerden te vergeten dat ze ooit een zoon hadden gehad.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Rustig luisterde Aria naar dat wat er achter de deur afspeelde. Veel kreeg ze er niet van mee, ze hoorde alleen af en toe voetstappen. Aria keek even om zich heen en toen ze Seth op haar af zag rennen verscheen er een zwakke glimlach op haar gezicht. Hij ging naast haar staan en even legde ze haar hand op zijn schouder. Ze wist dat hij het zichzelf kwalijk ging nemen, dat Elias een uitbarsting van zijn gave had. Ze wilde hem duidelijk maken dat hij er niet zo mee moest zitten. "Het is niet jouw schuld, Seth" wist ze zachtjes uit te brengen. Seth moest ook wel weten dat Aria zich in ieder geval vereerd voelde om zijn familie te ontmoeten. Uit alle mensen die hier zaten koos hij haar. Het was hartverwarmend. Aria haalde haar hand snel van Seth zijn schouder af en keek nerveus naar de grond. Ze had geen idee of zomaar wegstromen de goede keuze wel was, het was misschien wat onbeleefd tegenover Augustus om zomaar weg te rennen nadat ze haar taart had gegeven. Ze wist zelf ook niet precies wat het was, ze wilde graag dat Elias een goede eerste dag zou meemaken. Of in ieder geval een eerste dag die beter was dan de hare. Ze had het gevoel dat dat wel gelukt was, tot voor kort zaten ze nog gezellig taart te eten met zijn vieren. Aria merkte beweging in de deur op en al snel ging hij open. Elias stond in de deuropening, ietwat verward, en begroette hen. Ze kon aan hem merken dat hij een stuk rustiger was dan wanneer hij wegrende. Elias maakte plaats voor Seth en Aria om naar binnen te gaan, en dat deed ze ook. Voorzichtig stapte ze zijn kamer in. Zijn kamer was standaard, en bevatte veel meer spullen en meubels dat de hare. De hare was in principe bijna leeg om de kans verwondingen en verwoestingen door haar gave te verkleinen. "Hey" zei Aria zacht en rustig tegen hem terwijl een bezorgde uitdrukking over haar gezicht danste. Ze trok een wenkbrauw op en zei; "Je hoeft echt geen sorry te zeggen. Wat gebeurd is is gebeurd". Aria haalde even diep adem en vervolgde; "Gaat het weer een beetje?"

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Seth keek Aria aan toen ze haar gehandschoende hand op zijn schouder legde en beet op zijn lip. "Het is wel mijn schuld Aria. Ik had beter moeten weten. Zaterdag is altijd een gevoelige dag hier op Golden Oak. Ik had je even apart moeten nemen toen ik het je vroeg. Of in elk geval wat subtieler moeten brengen." zei Seth. Ze wisten Elias zijn achtergrond nog helemaal niet. Misschien had hij zelf zijn ouders vermoord, er waren meer op deze school, en voelde hij zich daar nog altijd schuldig over. Misschien beschouwden zijn ouders hem als freaks en wilden niets meer met hem te maken hebben. Hadden ze hem doodverklaard. Er viel van alles te bedenken om een slechte relatie tussen ouders en 'freaks' te verklaren. Eigenlijk verbaasde het Seth dat ze een bezoekmiddag hadden, eens per week. 90% van de studenten had niemand die hen kwam bezoeken en dat was best confronterend, elke week weer. Slechts een aantal leerlingen kregen nog bezoek, maar zelfs al kreeg je in het begin bezoek, dan kon dat na verloop van tijd wel verwateren. Familie en vrienden vergaten je gewoon. Een freak was het niet waard om onthouden te worden. Zeker niet een freak van hun niveau.
Seth keek op toen de deur opeens open ging en Elias heb binnen liet. Rustig stond Seth op en keek Elias aan. "Ik ben juist diegene die sorry moet zeggen. Ik had voorzichtiger moeten zijn. Dat soort onderwerpen zijn op deze school nu eenmaal gevoelig en dat vergeet ik altijd. Sorry" zei Seth. Ja, Elias zei dan wel dat hij niets verkeerds had gedaan, maar daar was Seth het niet helemaal mee eens. Hij had gewoon zijn kop moeten houden.
"Daarbij heeft niemand hier controle over zijn gave. Je hoeft je dus niet te schamen als het bijna een keertje mis gaat. Dan moet je gewoon wat tijd voor je zelf nemen" zei Seth
Wat Seth niet door had, was dat de badkamer niet droog was en de deur op een kiertje open stond. Terwijl Aria verder sprak met Elias over of het weer een beetje ging en Seth de twee aankeek, verscheen er een klein waterstroompje uit de badkamer, die hem stilletjes besloop. Dit keer lette Seth er niet op en voelde hij hem dus ook niet aankomen. Hij had er niet over na gedacht, tot hij plotseling een harde stoot in zijn rug kreeg, dankzij het water. De straal spatte op hem uit een en hij viel hard op de grond, terwijl zijn staart te voorschijn kwam. Seth onderdrukte een kreun van pijn en zuchtte zacht.
"Oké 3 keer op een dag is echt teveel" zei Seth met een geïrriteerde zucht en ging half overeind zitten.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Wat de beste dag tot nu toe had moeten worden was uitgelopen in een ramp. Clarissa zat in een kamertje waar ze haar vasthielden en haar verhaal wilde horen. Daarnaast was het buiten een chaos met nieuws verslaggevers en mensen van de krant. Zoals te verwachten was, is het totaal mis gegaan. Clarissa was duidelijk er nog niet klaar voor geweest de bewoonde wereld weer in te gaan. In een paniek en angst aanval liet ze zichzelf gaan en had ze een marktkraampje in vuur en vlam gezet wat zich snel naar de andere verspreid had. Een aantal mensen zijn overleden en vele zijn zwaar gewond. Clarissa leunde met haar armen op de tafel waar ze haar hoofd in had liggen. Toen ze wat gerommel op de gang hoordde keek ze naar buiten door het raam en zag dat een aantal mensen Donghan naar buiten begeleidde. Het zich leek zich in slowmotion af te spelen. Dit kon haar niet ook nog eens gebeuren, na dit alles had ze Donghan wel nodig. "Nee, alsjeblieft ontsla hem niet. Het is niet zijn fout." Ze ving nog een snelle blik van Donghan op. Dat was waarschijnlijk de laatste keer dat ze hem zou zien. Deze martelaren gunde haar niet eens een afscheid. "Clarissa, wees dankbaar dat jij door dit instituut beschermt wordt. Weetje wat een gedoe het geweest zou zijn als je hier niet zat? Rechtzaken, veel media aandacht, woedende mensen en waarschijnlijk een gevangenisstraf. Het enige wat je hier krijgt is het missen van je begleider, nummer 5 en wat straf taken," zei de man tegenover haar.Clarissa schudde haar hoofd en legde deze weer terug in haar handen. "Whatever, ik trek dit echt niet meer. Kunt u alstublieft Lynn en Asa halen? Ik heb mijn vrienden nu nodig anders trek ik het echt niet meer." Overal in het gebouw liep op het moment politie en was er chaos. Iets was niet vaak hier gebeurd, nooit eigenlijk. Dit zal haar voor altijd achtervolgen, ook zal ze waarschijnlijk nog allemaal shit over zich heen krijgen door haar vijanden.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Louise was echt blij dat Asa bezoek kreeg. Het was meer dan dat zij kreeg en hij wilde graag weg. De buitenwereld bekommerde zich nog om hem en dat deed haar goed. Asa was een goede jongen en het zou zonde zijn als hij voor eeuwig in deze shithole gegooid werd. "Ik hoop echt dat ze komt," zei ze dus. Ze wist niet of ze haar al eens had gezien, maar het aanbod was verleidelijk. Ze had vaak genoeg in de zaal gezeten, terwijl er veel mensen rondom haar bezoek kregen, maar het was nooit eens raak voor haar. "Het zou leuk zijn, maar ik mag niet. Tenzij je de regels wil overtreden, zal ik niet kunnen komen." Het was zelfs nog de vraag of ze dan wel uit de isolatie zou zijn. "Wees maar blij dat ze je nog willen. Voordat je het weet, zijn ze jou en je gave zat en laten ze je hier maar stikken." Ze klonk verbitterd en dat was ze ook. "Mijn ouders zijn denk ik blij dat ik eindelijk weg ben, dat ze niet bang hoeven te zijn om met mij in een huis te wonen. Ik geef ze geen ongelijk," snoof ze. "Neem maar de tijd met Ida, misschien kom ik er ook wel bijzitten, totdat de begeleiders me weer pakken." zei Louise.

"Ik haat het hier, maar ik zit gevangen. Raar toch? Mensen hier zijn me zat, mensen buiten zijn me zat. Ik zou graag weg willen, maar ik heb nergens." Ze was even stil, haar gedachtegang ging te snel en ze wilde Asa niet overal mee belasten, met haar gedachten. "Sorry, ik had het voor mezelf moeten houden," verontschuldigde ze zich ook. Louise hoopte maar dat de tien minuten nog niet om waren, want dan werd het een lange nacht.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Joana had de puf niet om uit bed te komen, de kracht niet om te praten, maar toch kon ze het niet riskeren dat Lynn binnen kwam. Snel rolde ze uit bed. Haar voeten raakte de koude vloer en gelijk wist ze waarom ze het bed niet wilde verlaten. De koude vloer omschreef haar stemming en de twee negatieve dingen werden, helaas niet zoals in de wiskunde positief, maar nog negatiever. Vlug greep Joana de deursleutel van de kast, waarna ze de deur geluidloos op slot draaide. Om het zekere voor het onzekere te nemen ging ze op de grond tegen de deur aanzitten om te voorkomen dat de deur alsnog open ging. Haar hele lichaam raakte nu de koude vloer aan en om te genieten van het kleine beetje lichaamswarmte dat Joana haar lichaam nog bezat, trok ze haar knieën op tot aan haar kin, waarbij ze deze vasthield met haar gehele armen. Was Lynn alweer vertrokken? De vraag werd beantwoord toen Joana achter de deur beweging hoorde.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Lynn klopte nog een keer op de deur. 'Jo, ik weet dat je binnen bent..' probeerde ze nog. Lynn legde een oor tegen de deur, maar er kwam alleen geen antwoord van Joana. 'Als je het kwijt wilt, dan weet je me te vinden.' Ze besloot om Joana met rust te laten en een rustig plekje op te zoeken.
Lynn was maar net onderweg of ze zag politie rondlopen en ze keek verbaasd om zich heen. 'Wat is er aan de hand?' vroeg ze aan een agent. 'Protocol. Verder geen commentaar,' antwoordde hij streng. 'Nou zeg, het is maar een vraag?' zei Lynn licht geïrriteerd. Ze besloot om even door het raam te kijken om te zien of ze iets kon opvangen van wat er gebeurde en plots zag ze dat Donghan naar buiten werd geleid. Dit kon één ding betekenen: Clarissa zat in de problemen. Nee! Niet Clarissa, verdomme! dacht ze in zichzelf.
Lynn rende de gang door op zoek naar Clarissa. Haar eerste ingeving was het kantoor van de directie, maar daar was niemand te vinden. Haastig liep ze alle gangen door tot er, ergens wat afgelegen, een deur was waar twee agenten voor stonden en Lynn rende naar de deur toe. 'Laat haar gaan! Laat Clarissa gaan!' riep Lynn kwaad naar de agenten. Ze wilde de ruimte binnen gaan, maar de agenten hielden Lynn tegen. 'Laat me los!' Lynn probeerde hard tegen te stribbelen, maar ze kreeg weinig kans. Het was een geluk dat er verder niemand in de buurt was, want een kans op overname van een gave was nu zeer groot.
Eén van de agenten had inmiddels gezien dat Lynn een band had met nummer 5 erop. 'Het wordt iedereen verplicht om terug te keren naar de eigen kamers,' zei de agent streng. 'Dat geldt dus ook voor jou. Je kunt beter meewerken of anders gaan we hardhandig te werk.'
Natuurlijk luisterde Lynn niet. Ze wilde haar beste vriendin zien en helpen waar ze kon. 'Ik ga niet mee voordat ik Clarissa gezien heb,' zei Lynn koppig. 'Laat me bij Clarissa!'
De agent liet op zijn beurt een begeleider komen, die Lynn hardhandig terug naar haar kamer bracht. Om te voorkomen dat Lynn uit haar kamer ging, kreeg ze opnieuw een middel toegediend en uiteindelijk viel ze in slaap.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Louise natuurlijk zijn mensen je niet zat. Ik ben je bijvoorbeeld nog lang niet zat en dat zal ook nooit gebeuren. Daarbij denk ik niet dat ze ons zozeer haten, maar vooral onze gaven. Misschien dat er ooit een dag komt dat ze ze kunnen verwijderen, dat we deze plaats eindelijk kunnen verlaten." Hij kende geen enkele persoon die oprecht genoot van Golden Oak. Het was een gevangenis. Echter wanneer je mensen had vermoord, bewust of niet, was dat dan niet de plaats waar je hoorde? "Wat mijn ouders betreft is willen zien een groot woord. Ze komen voornamelijk om hun reputatie in ere te houden. Voor de rest proberen ze me zoveel mogelijk uit hun leven te bannen. Te doen alsof ik nooit heb bestaan." Asa wilde nog iets bemoedigend zeggen, maar de bewaker kwam haastig op hem afgelopen. "Je tijd is op."
"He maar er zijn nog helemaal geen tien minuten voorbij."
"Ten eerste normaal mocht je hier helemaal niet zijn en ten tweede moeten alle inwoners van Golden Oak meteen naar hun kamers orders van hogerop." Met tegenzin stond Asa op. Hij had al genoeg problemen veroorzaakt vandaag. "Sorry Louise, hou vol oke. Ik zie je morgen." Hij volgde de begeleider naar de gang. Het gebeurde soms dat er politie aanwezig was, maar het was weeral even geleden. "Je vriendinnetje zit in de problemen. Zou je haar niet willen helpen. Er waren zoveel vlammen, zoveel vuur." Hij draaide zich om. Had dit met Clarissa te maken, was ze in orde? De begeleider nam hem bij zijn arm vast. "Je kamer is die kant op."
"Rook en vlammen, zoveel pijn." Leugens het zouden vast leugens zijn, dat was hij wel van hen gewend. Hij sloot zijn kamerdeur achter zich en zette de kerkelijke muziek om het maximale volume om hun stemmen uit zijn hoofd te bannen.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
"Hoe gaat het?" Janice haar gezicht betrok. "Hoe gaat het?" Een zucht verliet haar lippen. "Dit vraag je me elke keer, en ik heb nooit een antwoord. Waarom denk je dat ik dat nu wel heb?" Ze zag haar moeders ogen neerslaan. Onderhand boeide het haar niet meer als ze haar moeder teleurstelde, er viel weinig aan te doen. Haar eigen bestwil was nu prioriteit. "Ik bedoel, voel je je al beter?" Janice gooide haar telefoon op bed zodat ze haar handen in haar haar kon zetten. "Mam for god sakes, ik ben niet ziek!" Haar moeder leek haar, zoals gewoonlijk, niet te begrijpen. "Laat ook maar. Ja excursie was leuk. Nee je hoeft morgen niet langs te komen. Doei!" Haastig drukte ze het skypegesprek met haar moeder uit, waarna ze zich op bed liet zakken. Er was niemand die haar echt begreep, maar haar moeder was het allerergst. Hoe vaak Janice het probeerde uit te leggen, hoe vaak iemand anders het ook uitlegde, ze snapte er geen bal van. Janice staarde naar haar lichtroze koffer. Er zaten essentiële spullen in, dus wellicht was het handig dat ze begon met uitpakken. Toch was ze niet in de mood. Als ze vrienden had, was ze op dit moment bij hen langsgegaan. Gelukkig had ze die niet. Vrienden waren in haar ogen te veel gedoe. Mensen waarmee je rekening moest houden, met als gevolg dat je geen rekening meer houdt met jezelf. Janice kan het weten. Mensen waar ze om gaf, veel om gaf, zagen haar aftakelen, zonder dat ze het zelf door had. Het was deels de schuld van haar gave, dat was zeker, maar deze kon ze toch niet volledig de schuld geven. Janice dacht even na. Haar gave had zich al lang niet meer laten zien. Iets goeds, want dat zou betekenen dat ze misschien naar huis mocht. Toch vroeg ze zich af of ze dit wilde. Thuis was het niet veel beter dan hier. Overbezorgde leraren worden ingeruild voor overbezorgde ouders en geen vrienden worden ingeruild voor geen vrienden. Hier waren mensen die contact met haar probeerde te maken, ookal was dit niet iets waar ze van genoot. Thuis kon ze zich opsluiten in haar kamer, maar haar moeder zou hoe dan ook continu op de deur kloppen. Wat beter was, was dus maar de vraag.

En hierna ts naar Zaterdag vgm

Anoniem
Popster

Requiem schreef:
Een enorme lading schuldgevoel spoelde over hem heen toen hij de bezorgde blikken zag. In een instituut als dit, met misschien wel honderden verschillende gaven, variërend van lichtelijk onhandig tot ronduit levensgevaarlijk, was hij de persoon waar ze nu bezorgd om waren. Een onzekere glimlach gleed over zijn lippen en hij keek Aria en Seth aan. 'Het gaat wel weer een beetje,' zei hij waarna hij de deur achter hen sloot. 'En Seth, ik snap je wel, maar voor mij hoef je geen sorry te zeggen. Op zo'n dag als vandaag met allerlei nieuwe indrukken, had het me hoe dan ook kunnen overkomen. Er zit bijna overal wel iets wat me kan veranderen en om dat allemaal in de gaten te houden...' zei hij. Hij keek even om zich heen om te zien of hij hen iets te drinken aan kon bieden en zijn blik viel op één van zijn open tassen met een kleine voedsel voorraad. Hij liep er naar toe en rommelde er in om te zien wat hij had. 'Ik heb koekjes, chips, cola, sap en fanta. Heeft iemand van jullie-...' Hij stopte zijn zin toen hij een harde klap hoorde en zag hoe Seth opeens op de grond lag met een enorme vissenstaart. Verbaasd keek hij rond en zijn blik viel eerst op het kleine stroompje water wat nog van zijn badkamerkraan kwam en toen opnieuw op Seth's staart en in zijn hoofd maakte hij de som. Vlug liep hij naar de badkamer, draaide de kraan volledig uit en sloot de deur achter zich. 'Seth, wat kan ik doen? Heb je een bepaald ritueel of moet je droog worden of iets anders?' Handdoeken had hij genoeg, maar hij wist niet of dat Seth helemaal zou helpen. Misschien had hij meer nodig dan dat en hij hoopte vurig dat Aria en hij hem konden helpen, want als de bewakers zouden moeten komen... Dat zou gewoon geen goed idee zijn. Hij schrok op van het rumoer op de gang en hij spitste zijn oren. Er was iets aan de hand, maar hij wist niet wat. Zachtjes liep hij naar de deur, deed deze op een kiertje open en keek en luisterde naar wat er zich afspeelde. Politie her en der, mensen die naar hun kamer werden begeleid, de een vrijwillig en de ander hardhandig. Onmiddellijk sloot hij de deur en hij gebaarde naar Aria en Seth dat ze stil moesten zijn terwijl hij naast Seth neer knielde. Ze moesten die staart weg zien te krijgen en gauw ook, anders kregen ze alle drie flinke problemen. 'Ik weet niet wat er aan de hand is, maar er lopen overal politieagenten en begeleiders. Wat kunnen Aria en ik doen om je te helpen?' fluisterde hij tegen Seth.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Aria had even om zich heen gekeken. Elias zijn kamer was huiselijker ingericht dan die van haar, maar dat kwam vooral omdat de kamer van Aria aangepast moest worden voor haar gave. Ze wilde haar doorzichtige handschoentjes namelijk in haar kamer af hebben, wat ervoor zorgde dat ze bij windvlagen beter geen spulletjes in haar kamer kon hebben wat haar serieus pijn zou kunnen doen. Het was misschien voor het beste, het maakte de sfeer van haar kamer niet beter dan die al was. Ze bracht daardoor ook niet vaak mensen naar haar kamer, vaak kreeg ze zodra ze haar kamen binnenkwamen ook veel vragen of de inrichting. Het bracht altijd op de een of andere manier ongemakkelijke gevoelens met zich mee, ook al wist ze dat de maatregelen voor anderen nog heftiger konden zijn. Aria haalde snel haar hand door haar haar heen en richtte zich weer op de twee jongens. Ze was blij met de manier dat het gesprek liep, Seth leek zich minder schuldig te voelen en Elias zag er al een stuk beter uit dan toen hij van het groepje wegrende. Het deed haar goed dat beiden zich een beter voelden. En dat gevoel wilde ze vasthouden, tot haar glimlach al snel van haar gezicht verdween. Aria hoorde een harde klap en zag Seth op de grond liggen met zijn staart. En als kers op de taart kon ze buiten politie en begeleiders horen langslopen. Ze wist dat ze snel moesten handelen, politie komt alleen op school als er iets heel ergs gebeurd is en als er meteen ingegrepen moest worden. Terwijl Elias naar de badkamer rende om de kraan dicht te doen en de deur dicht te doen, zocht Aria naar handdoeken. Het was misschien niet het meest efficiënte middel, maar het zou wel helpen. Ze had zelf ook wel bedacht dat als Seth zijn gave zou gebruiken hij veel sneller droog zou zijn, maar de kans dat er iets fout zou gaan was nog redelijk groot. Daarnaast wilde ze niet dat Seth zijn gave te veel op één dag zou gebruiken. Ze gooide de handdoeken op de schoot van Seth en gebaarde dat hij moest boenen. Op Elias' vraag zei Aria niks, ze hoopte dat hij wel zou begrijpen wat ze zou willen. Zelf pakte ze ook een handdoek en begon ze te helpen drogen, tot er hard op de deur werd geklopt. "Doe open" hoorde Aria een harde mannenstem aan de andere kant van de deur zeggen, "We weten dat er hierbinnen mensen zijn". Verschrikt keek Aria naar Seth en Elias, zijn staart moest binnen nu en tien seconden weg zijn of ze hadden een heel groot probleem. Aria gebaarde tevergeefs naar Elias dat hij de deur maar open moest doen tot ze voelde dat Seth zijn staart erg heet begon te worden. Zo heet zelfs, dat Aria niet op tijd genoeg haar hand weg kon trekken. "Auw!!" slaakte ze verschrikt uit terwijl een pijnscheut vanuit haar hand haar hele lichaam liet beven. Aria keek naar beneden en zag haar hand rood wegtrekken. Op de achtergrond zag ze vaag dat Seth zijn staart weg was, maar dat had ze even geen aandacht voor. Aria had geen idee dat Seth zijn staart zo warm kon krijgen, en dat heeft ze op de harde manier geleerd. Een nieuwe pijnscheut trok vanuit haar hand haar lichaam door. Opnieuw liet een harde klap haar opkijken, deze keer kwam de klap van de deur. Een stel politieagenten en begeleiders stonden in de deuropening, liepen naar binnen en hielpen hen hardhandig met opstaan. "Protocol" zei de agent die Aria bij haar bovenarm vastpakte, "iedereen moet terug naar zijn kamers". Dit zei hij vlug waarna hij Aria met zich mee de deur uit trok. Dit keer nam Aria zich voor om niet tegen te werken, haar hand deed immens veel pijn dus wilde ze zo snel mogelijk in haar kamer zijn. Snel keek Aria achterom naar Elias en Seth die omringd werden door politie. Ze bleef naar hen kijken tot ze hen niet meer kon zien. De agenten begeleidden haar veilig naar haar kamer waarna ze haar naar binnen duwden, de deur sloten en deze ook op slot deden. Aria stond weer in haar oude en halflege kamer, maar het eerste wat ze deed was naar de badkamer snellen. Ze deed snel de kraan aan en trok haar handschoentjes snel uit. Ze liet haar vuurrode hand het koude water aanraken. Het verzachtte de pijn heel erg en het voelde erg fijn. Aria keek omhoog en haar spiegelbeeld ontmoette haar. Ze zag er anders uit dan vanochtend; haar haar zat niet goed meer en ze zag er erg moe uit. Even zuchtte Aria diep. Dit was zowel een van de beste dagen als slechtste dagen die Aria had beleefd op Golden Oak. Veel slechter zou het niet kunnen worden.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld