Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Unbreakable

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Zijn opmerking verwarde mij heel erg en het klonk in mijn oren daarom ook totaal niet logisch. Dacht hij dat ik om hem gaf omdat ik hem eten had gegeven? Dat was toch menselijk? Hij zag er ontzettend slecht uit, dus dat was niet iets wat je deed omdat je om iemand gaf. Dat deed omdat je mens was, leek mij. 'Uh, okay?' antwoordde ik daarom dus ook een beetje verward. Het was eigenlijk ook best sneu. Het leek nu wel alsof hij dit heel bijzonder vond en dat je dit alleen deed als je om iemand gaf, maar in mijn geval was dat niet zo. Natuurlijk wilde ik niet dat hij eruit zag alsof hij ging flauw vallen en ik wilde helemaal niet dat hij echt flauw viel, maar dat was niet omdat ik hem nou zo belangrijk en leuk vond. Dat wilde ik van helemaal niemand, ook al vond ik die persoon enorm onaardig. 'Obviously I don't want you passing out or to not feel well.' Ik had geen idee waarom ik die opmerking maakte. Zo dacht hij wellicht nog dat ik echt om hem gaf, maar voor mij klonk het gewoon logisch, maar dat zou hij waarschijnlijk niet begrijpen. Andersom zou hij het vast en zeker niet erg vinden als ik me niet goed voelde of als ik op het punt stond om flauw te vallen. Waarschijnlijk zou hij dat bij bijna niemand erg vinden, behalve de mensen die dichtbij hem stonden. Nu wist ik niet wie die personen dan waren en of hij überhaupt mensen had die dichtbij stonden, maar ik wist zeker dat het hem bij mij niets zou interesseren en me dus ook niet zou helpen.
Ik wilde tegen hem in gaan toen hij zei dat ik de regels uiteindelijk wel zou willen verbreken, maar hield me desondanks in. Hij zag er immers ineens weer slecht uit? En dat terwijl het leek alsof hij heel erg was opgeknapt. Vandaar dat ik zijn vraag over het alsnog maken van een deal compleet negeerde. 'Are you okay?'
Ik zou eigenlijk wel in paniek raken als hij hier zou flauw vallen. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt en ik wist ook gewoon niet zo goed wat ik dan moest doen. Hulp halen, maar dat zou betekenen dat hij deze ruimte weer moest verlaten en dus weer in een snikheet gebouw terecht zou komen. Of nou ja, hij was alsnog in dat hete gebouw, maar hier was airconditioning. Waar ze hem naartoe zouden sturen was het weer ontzettend benauwd en zou hij nauwelijks te eten krijgen. 'Let me get you some more water..' zei ik aarzelend, waarna ik snel op stond en een nieuw bekertje vulde met water, waarna ik weer terug liep en het voor hem neer zette. Ik wilde het niet aan hem geven, aangezien ik niet wist of hij zich nou wel of niet goed voelde en of hij wellicht duizelig was. Dan kon je ook dat bekertje niet fatsoenlijk vast houden.
'Seriously, you gotta tell me if you're okay or not.' Ik bleef een beetje dom voor hem staan, want ik wist even niet wat ik moest doen. Ik wilde niet weer gaan zitten, maar ik wilde ook niet naast hem zitten, maar weglopen was ook dom.

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:
Joshua.
Ondanks dat ze mijn reden vreemd leek te vinden gaf ze toch weer aan dat ze niet wilde dat ik zou flauwvallen of me niet goed voelde. Het leek niet gespeeld dus dat moest toch wel iets betekenen? Of zag ik dat nu verkeerd doordat ik enige moeite had om helder te denken? Natuurlijk wist ik wel dat ze niet echt om me gaf. De gedachte dat ze dat wel zou doen was belachelijk. Echter zou ze zulk soort dingen niet zeggen als ze het niet meende, toch? Elk ander persoon wie in dit gebouw werkzaam had het niet uitgemaakt dat ik bijna flauwviel van de honger en het gebrek aan vocht in mijn lichaam. Haar had het wel uitgemaakt, ze vond het immers zelfs gek dat ik dat raar leek te vinden. Ook had ze er niets voor terug gewild, behalve dan dat ik het niet aan anderen zou vertellen, maar niets als tegenprestatie voor haarzelf. Niets waar zij iets aan had. Natuurlijk vond ik dat niet erg, maar nu ik er in deze staat over nadacht vond ik dat toch best wel vreemd en snapte ik niet waarom ze mij eten had gegeven. 'But why? Why do you care about how I'm feeling?' Het was niet logisch, het klopte niet. Ik verwachte nog steeds dat er elk moment iets kwam waardoor het krijgen van voedsel me erg duur kwam te staan. Ik richtte mijn blik op mijn handen die begonnen te trillen, waarna ik ze ineen vouwde zodat het niet opviel. Ik wilde niet dat ze zag dat ik me niet oké voelde. Ze ging niet in op mijn vraag over het maken van een deal maar vroeg in plaats daarvan of het wel goed ging. Ik knikte. 'Yeah I'm fine.' Dat zij kon zien dat het niet oké ging wist ik wel, anders had ze het immers niet gevraagd, maar ik zou het niet hardop toegeven. Nooit. De reden waarom ik me niet goed voelde was niet zo moeilijk te raden. De combinatie van niet genoeg drinken en slapen. En misschien had het ook wel te maken met hoe gek ik mezelf had gemaakt in de isoleercel. Daarom kon ik echt niet meer terug daarheen. Ik moest straks gewoon terug naar mijn eigen cel zodat ik elke dag gewoon weer het smerige eten kon eten, kon drinken en de rest van mijn dagelijkse bezigheden kon uitvoeren. En ja, om dat te bereiken wilde ik op het moment daar best wel wat voor doen. Ik keek op toen ze plotseling vlak voor me stond met een bekertje water. Ik had niet eens gemerkt dat ze was opgestaan om water te pakken. Het werd me wel weer duidelijk dat ik echt even alles op een rijtje moest zetten want dit kon natuurlijk niet. Ik moest me nog even vermannen tot ik terug was in mijn cel en kon slapen. Al zag ik wel enorm op tegen de hitte. In deze ruimte was het tenminste koel, aangenaam, en zelfs hier merkte ik dat ik het alweer aardig warm begon te krijgen. 'I'm okay, I can walk, see,' zei ik terwijl ik opstond en nam een pas voordat mijn benen besloten niet meer mee te werken, waardoor ik mijn evenwicht verloor en terugviel op de bank. In mijn val pakte ik haar arm vast als reflex zodat ik niet zou vallen, maar het resulteerde in dat ze op mij terecht kwam. Meteen ging ik in de verdediging, voor ze dacht dat ik het opzettelijk deed en haar iets wilde doen. 'Shit, I didn't mean to touch you I swear!' Ik veranderde mijn houding zodat ik rechtop zat en hielp haar omhoog te komen met het beetje kracht dat ik nog in mijn armen had. 'But I'm okay, I just need some water. Thanks for getting me some.' Zei ik er snel achteraan voor ze het idee kreeg dat het echt niet goed ging en me door wilde sturen naar de ziekenboeg.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Blijkbaar was hij net zo verward als dat ik was. Of eigenlijk was hij nog wel een stukje verwarder. Hij vond het blijkbaar echt heel raar dat ik niet wilde dat dat soort dingen hem overkwamen en daar zat sowieso meer achter. Echter wilde ik me daar nu niet op richten, want dat zou een beetje voelen alsof ik misbruik van de situatie maakte en dat wilde ik niet. Ik wilde absoluut niet dat hij dat later dan tegen me kon gebruiken. 'I just do. Why would I not?' Het voelde oprecht als de normaalste zaak van de wereld, maar hij leek het echt niet te kunnen begrijpen. Ik wist ook niet of hij dat ooit zou kunnen begrijpen, want zo heel veel tijd hoefde hij hier niet eens meer te zitten en het zou heel lang duren om hem anders te doen denken. Dat was zo bij iedereen. Als iemand mij over dat soort dingen ineens anders moest laten denken zou dat ook niet snel lukken. Misschien wel nooit. Ik had er overigens ook geen verklaring voor waarom ik hem dan wilde helpen, want dat zat gewoon in mij? Soms had je niet altijd ergens een antwoord op en dat was ook prima. Echter was dat nu misschien lastig, aangezien ik het niet aan hem kon uitleggen en dat terwijl hij die uitleg blijkbaar heel erg graag wilde horen. Anders was hij ook niet zo verward geweest en had hij niet blijven vragen.
Hij gaf aan dat het prima met hem ging, maar letterlijk iedereen kon zien dat dat gelogen was. 'You're not fine. Don't lie to me.' Hij mocht zich dan wel niet goed voelen, maar dat betekende niet dat ik poeslief tegen hem ging doen. Natuurlijk zou ik mijn toon nu aanpassen en wilde ik hem zeker niet op zijn fouten wijzen, maar hij had er helemaal niets aan als hij nu ging liegen. Ik was toch niet dom? Hij zou zichzelf alleen in de vingers snijden als hij zou aan blijven geven dat hij zich prima voelde. Dat zou namelijk betekenen dat hij gewoon terug de isoleercel in moest, want ik had daar niets over te zeggen. Ik kon echter wel aangeven dat die plek voor hem nu niet bevorderlijk was vanwege hoe hij zich voelde, maar dan moest hij daar wel eerlijk over zijn. Dan hoefde hij immers ook niet terug. Maar voor nu wilde ik hem daar nog niet op wijzen, want ik liet hem de komende minuten toch nog niet gaan. Niet als hij er zo uit zag. Ik wist namelijk zeker dat een aantal bewakers hem dan belachelijk zouden maken en dat wilde ik nu graag voorkomen. Daar zat hij niet op te wachten en ik ook niet.
Hij stond op en zei dat hij kon lopen, maar viel daarbij om en trok mij daarbij mee, waarna hij meteen duidelijk wilde maken dat dat niet zijn bedoeling was. 'Hey, it's okay. Don't worry about it,' zei ik met een zwak glimlachje. Ik zag ook heus wel dat dat per ongeluk was en dat het niet zijn bedoeling was geweest om mij fysiek zo dichtbij te krijgen. Ik kon immers aan alles zien dat hij zich niet lekker voelde en dan kon je inderdaad om vallen. Bovendien waren er wel eens gekkere dingen gebeurd. Niet bij hem, maar wel bij anderen. Dit kon gebeuren, dus het maakte me niet uit.
'Why are you still keeping up this act of you being fine? I'm not blind nor dumb. And honestly, I wouldn't have been fine either given the circumstances you've been in the past few days. It's not like I'd tell anyone about any of this, so there's honestly no need to keep up with this act.' Misschien was hij bang dat andere gevangenen erachter kwamen? Of misschien vond hij zichzelf echt te goed om dat toe te geven? Ik snapte het aan de ene kant wel, maar hij had écht alleen zichzelf ermee. Ik ging nu wel op de bank zitten, maar nam wel mijn afstand. Ik was net al dichtbij genoeg gekomen, maar dat zorgde er dan wel voor dat ik misschien die extreem grote afstand heel iets kon verkleinen. 'Just let me help you.'

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:
Joshua.
De vraag waarom het haar niets zou moeten uitmaken was voor mij dan weer niet zo moeilijk om te beantwoorden, dat was namelijk meer dan logisch. 'Because you have no reason to care about my well-being. I'm not nice to you and I know you figured out I'm not completely honest with you most of the time so I just don't get it. I don't get why you would care about me.' Eerder had ik natuurlijk zelf gezegd dat ze wel om me gaf, maar ik had niet verwacht dat dat serieus was. Dat ze het oprecht erg vond als ik me niet goed voelde. Zo kwam het tenminste over en ik kon dat gewoonweg niet begrijpen. Er waren redenen genoeg waarom ze er niets om zou moeten geven. Zelf gaf ik toch ook niets om haar? Dus waarom omgekeerd dan wel? Zelfs als ik dood zou neervallen zou het haar niets uit moeten maken. Oké misschien op het moment wel even, want het was nou niet bepaald een leuk beeld en kon best een traumatische ervaring zijn, maar het zou niets moeten uitmaken om mijzelf als persoon. Ik wist ook niet wat ik ervan moest denken dat ze blijkbaar gaf om hoe het met mij ging, dat deed immers niemand. Het kon zelfs nog wel een manier zijn om ervoor te zorgen dat ik me meer openstelde naar haar toe. Toch kon ik dat niet geloven, ik kon niet geloven dat zij mij op mijn zwakke moment zou pakken. Dat was namelijk het grote verschil tussen haar en mij, de gevangene. Ik zou dat wel doen en dat was ook de reden waarom ik niet zo een leuke jongen was. Normale mensen deden dat niet. Ze zei dat ze niet wilde dat ik loog tegen haar, wat me met een zucht naar mijn voeten liet kijken. 'I'm just tired.' Bracht ik mompelend uit. Het was geen leugen, ik was ook moe. Het was alleen niet wat ze wilde horen, dat wist ik ook wel. Ik kon het gewoon niet opbrengen om toe te geven dat ik me niet goed voelde, dat ging tegen al mijn principes in. Van dat dat me nog eens in de problemen zou brengen was ik me zeker wel bewust. Misschien wel iets meer dan eerder doordat ik merkte dat het me op het moment nergens bracht, het vertellen van halve waarheden om mezelf maar groot te houden. Gelukkig vond ze het niet erg dat ze praktisch op mij gevallen was, waar ik blij om was omdat ze er wel een probleem van had kunnen maken. Even dacht ik na over wat ze zei, over de act die ik vol bleef houden dat ik me goed voelde. Ik keek toe hoe ze naast me op de bank kwam zitten voor ik antwoord gaf. 'Fine, I'm not feeling very well. Happy now?' Klaar. Ik had het toegegeven. 'Now what? You're going to use it against me to make me talk? Are going to tell the guards so they can make fun of me?' Natuurlijk had ik wel gehoord dat ze zei dat ze het tegen niemand zou zeggen, maar wat moest ik anders verwachten? Waarom zou ze het anders willen weten? Dat werd echter al snel duidelijk. Ze wilde me helpen. 'I don't need your help.'

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
'So? No one in this place is nice to me yet I still try and help everyone here out, even though you guys see it as punishment. I'd honestly even help my worst enemy if he wasn't feeling well cause I don't like seeing people like that,' zei ik schouderophalend. Oprecht niemand hier binnen was aardig. De meeste collega's kon ik ook niet goed hebben, want die waren soms nog erger dan gevangenen. Echter vond ik het werk zelf té leuk om het daarvoor allemaal op te geven, dus kon ik dat redelijk goed weg stoppen. 'I don't really care if people aren't nice to me or when they're lying. If that person needs help, then I'm gonna help them out. I'm not here to make anyone's day even worse than it already is.' Al dachten velen van wel, aangezien ik lang niet altijd deed wat ze van me vroegen. Maar ik kon veel dingen gewoon niet doen, ook al wilde ik het soms wel. Ik had me gewoon aan regels te houden en natuurlijk verbrak ik soms wel een regeltje, maar nooit iets heftigs en dat wilde ik ook niet gaan doen. Echter mocht ik natuurlijk altijd iemand helpen. Zeker iemand die er zo ziek en zwak uit zag als dat hij eruit zag. Het zou raar zijn als ik dat maar allemaal normaal had gevonden. Nu wist ik overigens heel goed dat als het andersom was, het helemaal niemand ook maar iets kon schelen hier binnen, maar daar deed ik het niet voor. Ik nam aan dat ik ook nooit echt hulp nodig zou hebben, dus dat was ook niet nodig en daar zorgde ik ook wel voor, maar ik hoefde er ook niet iets voor terug. Het was iets dat voor mij heel normaal was en ik zou dat ook niet kunnen en willen veranderen. Ik zag het immers als een goede eigenschap.
Hij gaf aan dat hij gewoon moe was, dus dat zag ik dan wel als een hint om er niet meer over door te vragen. Als hij het niet wilde zeggen, dan was dat aan hem, maar hij had uiteindelijk alleen zichzelf ermee. Ik wilde het alleen niet nog een keer uitspreken. Het was duidelijk en hij wilde niets toegeven. Prima. Vandaar dat ik er ook maar niet meer op reageerde over dat hij moe was. Wat had ik daar dan op te zeggen? Vroeg gaan slapen vanavond?
Niet veel later gaf hij toe dat hij zich niet goed voelde en dat verwarde me dan wel weer een beetje. Daarna beschuldigde hij me van een aantal dingen, waardoor ik meteen de conclusie legde dat alle andere mensen waarmee hij hier had gesproken wel op die manier dachten en dat soort dingen deden. Ik snapte daarom ook oprecht niet wat die mensen hier in godsnaam deden. Als je dat soort bedoelingen had moest je niet in een plek als deze werken.
'No, I don't do shit like that. Like I said... I'm not here to make your day any worse,' herhaalde ik mezelf. Waarom zou ik willen dat de bewakers hem belachelijk maakten? Daar had ik toch niets aan? Ik zag daar de lol niet van in. 'What I'm gonna do now is get you some more food, have you take a nap in here and make sure you don't have to go back to that cell again. Unless you still don't want my help,' zei ik een beetje onverschillig. Hij hoefde het niet aan te nemen. Als hij echt niet wilde dat ik hem hielp hoefde dat niet. Het was ook niet echt mijn verantwoordelijkheid en ik brak oprecht regels door dit soort dingen te doen. Ik mocht hem geen eten geven, hij mocht hier al helemaal niet slapen en ik mocht er ook niet echt voor zorgen dat hij niet meer naar de isoleercel moest. Echter zou ik mezelf er wel weer onderuit kunnen praten als ze erachter kwamen.
'So it's up to you.'

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:
Joshua.
De antwoorden die ze gaf waren zo verschillend van mijn denkwijze waardoor ik me niet eens kon inbeelden hoe het moest zijn om zoals haar te denken. Vandaar dat ik er ook niets op terug te zeggen had. Dat ze zelfs haar ergste vijand nog wel wilde helpen was wel echt het toppunt. De manier waarop zij vijanden maakte was vast heel anders dan hoe ik ze kreeg, maar alsnog was het toch geweldig als er iets met je vijanden gebeurde? Als het slecht met ze ging? En dat ze het verder ook prima vond om iedereen hier binnen te helpen was ook iets wat ik gewoonweg niet kon begrijpen. Ze was elke dag omringd door criminelen waarvan niet iedereen iets heel extreem gedaan had, maar er zat zeker een groot aantal mannen hier vast voor moord of verkrachting. Dat ze iedereen, inclusief mij, zonder problemen wilde helpen kon ik dus echt niet plaatsen en dat zou ik ook nooit kunnen. Ergens was het misschien zelfs wel knap dat ze dat kon, was het een goede eigenschap waar ze over beschikte. Alleen vond ik het vooral dom omdat het gevaarlijk kon zijn. Niet iedereen verdiende hulp en zodra de verkeerde mensen te weten kwamen dat zij graag mensen hielp kon daar ook zeker misbruik van gemaakt worden. Zo zou ook ik dat kunnen doen, maar toch weerhield iets mij daarvan. 'Oh well in that case I'll just keep lying to you then.' Zei ik, gevolgd door een zwakke glimlach. Het was niet slecht bedoeld, eerder als een grapje. Al betekende dat niet dat ik het niet meende, ik zou namelijk nog steeds niet eerlijk zijn wanneer ik iets niet wilde delen. Dat lag niet eens aan dat ze hier werkzaam was. Nee, ik deelde simpelweg vrijwel nooit was met mensen. Niet over mezelf in elk geval. Er waren ook maar erg weinig mensen die dingen wisten over mij als persoon, over mijn verleden. Ik vertrouwde simpelweg bijna niemand, dus het ging ook niemand wat aan. Ze gaf aan dat ze de dingen die ik had opgenoemd niet deed en herhaalde dat ze hier niet zat om mijn dag slechter te maken. Alles wat ze de afgelopen minuten had gezegd had me oprecht verwonderd, verbaasd. Ze was zo anders dan alle mensen die ik had gesproken in de afgelopen jaren die ik hier had doorgebracht. Al snel noemde ze op wat het plan was, althans, wat zij gepland had. 'You're going to get me more food and let me take a nap in here? Is this a fucking joke?' Als we ons niet in een gevangenis hadden bevonden zou ik zelfs om me heen hebben gekeken of er geen verborgen camera's waren die dit moment vastlegden. 'Someone must have drugged me cause this can't be real,' mompelde ik, meer tegen mezelf dan tegen haar. Ik bleef haar een aantal seconden aanstaren, gewoonweg omdat ik niet wist wat ik anders moest doen nu ik me in deze situatie bevond. 'Are you serious?' Ze leek het te mensen, maar wat voor prijs moest dit dan wel niet hebben? 'I-' begon ik, maar kapte mijn zin meteen af omdat ik niet wist was ik moest zeggen. Voor het eerst in haar bijzijn was ik sprakeloos. Mijn blik richtte ik op mijn handen omdat ik niet langer naar haar wilde staren. 'I accept your offer.' Ik noemde het maar haar aanbod omdat ik het woord hulp niet over mijn lippen kon krijgen. 'I owe you one, so promise me you will let me know when I can do something in return for your favor.' Ik wilde er echt wat voor terugdoen zodat het gevoel dat ze me zielig vond wat minder werd. Dat iemand misschien zo over me dacht vond ik verschrikkelijk. Ik wilde niet zielig gevonden worden.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Hij gaf verder geen reactie op hetgeen wat hij duidelijk niet begreep, maar er was verder ook niet veel te zeggen. Wij dachten daar anders over en dat zou waarschijnlijk altijd zo blijven. En zijn gedachtegang was niet eens heel gek als je naging met wat voor soort mensen hij om ging. Je moest standaard wel voor jezelf kiezen, want anders kwam je er niet en was je gewoon niemand. In mijn geval is dat gewoon nooit zo geweest, dus wat dat betreft heb ik het ook wel een stuk makkelijker gehad. Het zou dus gewoon raar zijn als ik wél zoals hem zou denken, want dat zou niet logisch voor mij zijn om te kunnen verklaren. Er verder over in discussie gaan had nu dus ook geen nut, want ik ging hem niet volledig begrijpen en hij mij niet.
Met een lachje gaf ik hem een duwtje toen hij zei dat hij dan ook maar zou blijven liegen, maar ik schrok even van mezelf dat ik dat deed. Waarom kwam ik vrijwillig zo dichtbij? Letterlijk? Dat moest ik niet doen, want daarmee kon ik signalen sturen die ik helemaal niet wilde laten blijken. Dat waren signalen die er helemaal niet waren in dit geval. Ik hoopte in ieder geval dat hij niet kon zien dat ik een beetje van mijn eigen gedrag schrok, want dat zou ontzettend onprofessioneel zijn en zou hij me ook echt niet meer serieus kunnen nemen. Dat deed hij al niet, maar dan al helemaal niet. 'You were going to lie to me anyway. But really, I don't care. At the end of the day that's your problem and not mine.' Dat kon dan misschien wel een beetje hard overkomen, maar het was wel zo. Ik zat er niet mee. Als ik naar huis ging deed ik ook altijd heel erg mijn best om vooral niet meer over dit soort dingen na te denken, want dat wilde ik gewoon niet. Het moest ook niets met me doen, want het was mijn probleem niet. Mijn leven was prima en mijn problemen kon ik zelf wel oplossen. Die waren nooit zo groot als van iedereen hier binnen.
'No, I'm dead serious?' Ik kon ook wel begrijpen dat dit misschien heel vreemd was, maar daarom moest ik wel zeker weten dat hij ook dat niet door ging vertellen. Dat was ook echt het enige dat ik van hem wilde vragen, maar daarmee zou hij ook zichzelf helpen. Als ze erachter kwamen dat hij hier een soort voorkeursbehandeling kreeg dan zouden ze ook nog wel eens rare dingen kunnen denken. Nu zou ik gewoon op mijn kop krijgen en daar zou het hoogstwaarschijnlijk bij blijven, maar bij hem wist ik het niet. Ze hadden immers al een grote hekel aan hem. Hij gaf uiteindelijk aan dat hij mijn aanbod zou accepteren, wat ik wel grappig vond. Zo had ik het niet genoemd, maar zo klonk het alsof het alsnog een soort deal was. Zo zag ik het echter nog steeds niet. Ik wilde gewoon iemand helpen, meer niet. 'Okay, good. So do you want like healthy stuff or unhealthy stuff? Cause there's like a shit ton of food in this place.' Nu was ik niet van plan om hem extreem veel te geven, want dat zou opvallen, maar een beetje zou wel kunnen. Dat zou niet zo snel opvallen. 'And no, you don't owe me anything, I told you before. Just don't tell anyone about this, not even your friends or whatever you call them. You can get yourself in big trouble if they find out.' En mij ook, maar dat wist hij vast zelf ook wel. Ik wilde dat alleen niet hardop uitspreken, want dat zou hem wellicht ideeën geven. Ik wilde gewoon oprecht niets van hem terug hier voor. Dat voelde niet goed en ik zou niet kunnen bedenken wat ik dan nodig zou hebben? Ook niet in de toekomst. Als ik iets wilde hebben regelde ik het zelf wel en als dat niet lukte, dan was dat ook prima. Ik had hem nergens voor nodig en ik wilde hem ook absoluut niet het gevoel geven alsof hij iets terug moest doen. Dat wilde ik niet. Dan zou ik misbruik maken van de situatie.

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:
Joshua.
Langer nadenken over de verschillen tussen mijn en haar gedachtegang was niet nodig, het zorgde er alleen maar voor dat die verschillen nog groter werden. Bovendien wilde ik mijn energie daar niet langer aan verspillen. Niet aan iets dat zo onbelangrijk was. Het maakte namelijk niet uit wat zij vond, ik had er helemaal niets aan. Ze gaf me een duwtje na mijn opmerking, waar ik wel van op keek. Niet dat ik het erg vond, maar ze kwam wel erg dichtbij. Echter weerhield mijn verbaasdheid me er niet van om zachtjes te lachen. Ik had niet verwacht dat ze me ooit zou aanraken, zelfs niet op een onschuldige manier zoals ze net gedaan had. Tijdens onze eerste gesprekken zou ze dat nooit gedaan hebben. Nu was het blijkbaar anders. Het voelde in elk geval anders, minder afstandelijk. Of dat goed of slecht was ik nog niet helemaal over uit. Het positieve eraan was dat ik misschien meer van haar te weten kon komen, zoals ik al van plan was sinds ons eerste gesprek. Toch was ik daar op het moment totaal niet mee bezig. Wel was het zo dat praten nou eenmaal wat makkelijker ging als er minder afstand was, je vertelde sneller dingen, niet alles was meer doordacht. En dat was dan ook meteen wat er slecht aan kon zijn. Het was niet alleen zij die daar last van kon krijgen, maar ook ik kon gemakkelijker fouten gaan maken. Ach, dat viel vast wel mee. Met uitzondering van vandaag had hij zichzelf namelijk erg goed onder controle. Vandaar dat hij het ook zolang had uitgehouden om niets te delen met de andere personen waar hij mee had gesproken. 'You're right.' Zei ik schouderophalend. 'Now that I know you don't care about it you kinda ruined the fun in me telling you lies though.' Ze gaf aan dat ze het meende, wat me weer op liet kijken naar haar gezicht. 'You really don't have to help me, you know that right? I'm-' Nee ik moest stoppen. Ik had al toegezegd dat ik het accepteerde en ik had het om eerlijk te zijn ook wel echt nodig. Nou ja, ik zou het waarschijnlijk heus wel overleven maar daar was dan ook alles mee gezegd. 'I honestly don't care. I wouldn't even mind eating the the shitty food they serve us in here.' Dat was de eerste en ook laatste keer dat ik niet negatief over het eten wat we hier voorgeschoteld kregen sprak. Alweer gaf ze aan dat ze niets terug wilde, behalve dan dat ik niemand mocht vertellen wat ze voor me deed. 'I know you don't want me to owe you anything, but I do. That's how it works in here so just let me know whenever you need something. And I won't tell anyone about this, not even my friends.' De mannen waar ik mee omging waren geen vrienden, op een persoon na dan, maar dat wilde ik helemaal niet uitleggen aan dus was het makkelijker om ze gewoon mijn vrienden te noemen. Ook wist ik dat ik in de problemen kon komen als ik mijn mond niet hield. Zijzelf trouwens ook, maar ze hoefde zich daar niet druk om te maken. Ik reikte mijn hand uit naar het water dat ze voor me had neergezet en bracht het bekertje naar mijn lippen waarna ik voorzichtig twee slokken nam zodat ik niet zou knoeien.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Alli.
Eén ding wist ik zeker en dat was dat ik nooit meer iemand vrijwillig ging aanraken hier binnen, want ik was er toch best van geschrokken. Ik had dat ook nog nooit gedaan, dus waarom nu dan wel? Was het toch onbewust medelijden? Ik vond hem eigenlijk niet eens heel zielig, dus ik kon me dat niet goed voorstellen, maar iets anders kon ik nu ook niet verzinnen. Natuurlijk was het ook wel een beetje "zielig", maar ook weer niet. Je moest er gewoon voor zorgen dat je nooit in de gevangenis terecht kwam, want dit soort dingen konden je dan overkomen. Eigenlijk wist iedereen dat wel. Er waren genoeg programma's over geweest en het kwam ook vaak genoeg in het nieuws. Wat dat betreft kon je dus ook wel zeggen dat het een beetje karma was, maar daar was ik het dan ook weer niet volledig mee eens. In ieder geval wist ik wel dat ik dit nooit meer ging doen en vanaf nu ook zeker weer mijn afstand zou gaan bewaren. Misschien zou ik die afstand nog wel groter maken.
'You had fun lying to me?' grinnikte ik, ook al was het helemaal niet grappig. Het was eigenlijk best wel ernstig, dus daar zou ik later ook nog wel een keer op terug komen. Het feit dat hij het ook gewoon zo toegaf vond ik ook wel bijzonder, al was dit allemaal niet nieuw voor mij. Daarentegen gaf hij iets toe wat hij misschien normaliter niet zou toegeven, dus daarom vond ik het redelijk bijzonder. Ook het feit dat hij dat dan leuk vond was ernstig. Het voelde voor mij namelijk dan alsof hij me echt totaal niet serieus had genomen en dat ik blijkbaar heel anders over kwam dan dat ik had gewild. Leek het dan alsof het me allemaal wat deed? Dat was namelijk absoluut niet hoe ik over wilde komen en dat was ook niet de bedoeling. Hier moest ik dus nog heel goed over gaan nadenken.
Hij begon nogmaals over het feit dat ik hem echt niet hoefde te helpen, maar hij stopte daarna midden in zijn zin. 'I know,' knikte ik als antwoord daarop. Ik hoefde dat inderdaad niet, maar dat ging ik toch vrijwillig doen. Ik zou het gewoon niet over mijn hart verkrijgen als ik het niet zou doen.
'I'm not going anywhere near that kitchen. Ew.' Dat kon heel erg onbeschoft over komen, omdat ik aangaf dat ik dat eten absoluut niet wilde eten en hij moest dat wel, en daarom had ik ook meteen spijt van mijn opmerking. Nu deed ik wel heel erg minderwaardig, dus ik moest het meteen maar recht trekken. 'Besides... I think now that you look like absolute shit, no offense, you need better and healthier food.' Daar kon je gewoon ziektes van op lopen. Zo zag het er tenminste uit. Het zou me niets verbazen als het regelmatig beschimmeld was. Dat was echt schandalig, want ik wist zeker dat er mensen voedselvergiftiging van waren opgelopen, maar het deed ze hier binnen helemaal niets.
Nogmaals vertelde hij me dat hij me echt wat verschuldigd was, maar ik wist nu al dat ik toch niets aan hem ging vragen. Ik had alleen geen zin in die discussie nu, dus deed ik maar alsof ik het allemaal prima vond. 'Uh, okay,' was daarom het enige wat ik erop antwoordde. Natuurlijk ging ik nooit iets aan hem vragen. Dat was raar en dat wilde ik echt niet.
'I'm gonna go get you some food now then... I'll be right back.' En nu hoopte ik dat hij zich in die paar minuten zou gedragen, want anders zou ik hem ook zeker niet meer helpen. Ik stond op en liep toen meteen naar de deur toe, de ruimte uit.

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:
Joshua.
Ze leek het grappig te vinden dat ik het leuk had gevonden om te liegen tegen haar. 'Yeah I did,' gaf ik toe met een grijns. En dat had ik nog steeds, plezier in het liegen. Het was heus niet zo dat ik een pathologische leugenaar was, ik kon er namelijk mee stoppen wanneer ik het wilde. Bovendien sprak ik ook wel de waarheid, dat had ik namelijk al meerdere malen gedaan in de tijd die ik bij Allison had doorgebracht. De enige reden waarom ik het leuk vond om te liegen was om mensen te verwarren. En van die verwarring kon ik goed gebruik maken wanneer ik hierbinnen iets nodig had. Verder zat er niets achter. Al zou alleen die reden al genoeg zijn voor haar om te denken dat er meer achter zat. Wat dus nergens voor nodig was. Gelukkig was ik ook niet van plan om haar meer te laten weten over de redenen achter mijn acties of over wat dan ook. Ze gaf toe dat ze wist dat ze me niet hoefde te helpen, waar ik verder niets op te zeggen had. Ik had er namelijk al meer dan genoeg over gezegd. Vervolgens begon ze over de keuken, dat ze daar niet in de buurt van wilde komen. Nog voor ik kon reageren sprak ze verder en beledigde me daar zelfs bij.
'Wow thanks for mentioning it. Makes me feel so much better to know that I not only feel like absolute shit but look like it as well.' Wat geen verrassing was na de afgelopen dagen. Toch vond ik het verschrikkelijk dat ik er zo uit zag. En eigenlijk vond ik het ook helemaal niet tof dat ze me beledigde. Alleen zou het me in geen enkel opzicht helpen als ik nu dwars zou gaan doen. Ik wist namelijk zeker dat ze er geen moeite mee zou hebben om alles wat ze voor me wilde doen terug te nemen als ik haar zou beledigen. Eindelijk ging ze niet meer in tegen het feit dat ik haar iets verschuldigd was, al betwijfelde ik of ze ooit iets terug zou vragen. Toch kon je het hierbinnen maar nooit weten. Wie weet had ze me nog wel een keer nodig. Ze kondigde aan dat ze eten ging halen, waar ik als reactie op knikte en keek hoe ze de kamer verliet.
Pas toen ze de kamer had verlaten besefte ik wat ik had gedaan. Hulp aangenomen alsof ik een of andere zwakkeling was. In zekere zin was ik dat ook wel op het moment, maar dat betekende nog niet dat ik dat had moeten laten zien. Dat ik dat had moeten toegeven. Een diepe zucht verliet mijn lippen terwijl ik staarde naar de druppel die langzaam naar beneden kwam vanaf de rand van het bekertje in mijn handen. Er ging veel door mijn hoofd heen, te veel. Echter was er één ding wat heel duidelijk naar bovenkwam en dat was dat Ik moest oppassen met haar. Ondanks dat ik me al meerdere keren had voorgenomen niets meer te zeggen tegen haar was het tot nu toe elke keer mislukt. Waar kwam dat toch vandaan? Het antwoord daarop wist ik niet. Er waren nog veel meer vragen waar ik antwoord op wilde, vooral over haar. Echter had ik er gewoon geen energie meer voor. Het was op voor vandaag. Of nou ja, tot ik had geslapen. Wat ik ging doen op deze bank nadat ik had gegeten. Iets waar ik ondanks dat zij er bij zou zijn totaal niet tegenop zag. De gedachten over het slapen zorgden er alleen maar voor dat ik me nog vermoeider begon te voelen, dus besloot ik het bekertje weg te zetten en alvast te gaan liggen en mijn ogen te sluiten. Het duurde niet lang voor ik merkte dat ik al begon weg te dommelen.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Alli.
Ik haalde opgelucht adem toen ik even weg was uit die ruimte. Niet omdat de temperatuur hier nou top was, aangezien hier in de hal geen airconditioning was, maar omdat ik gewoon niet helemaal meer op mijn gemak voelde daar binnen. Ik begreep zijn reacties vaak niet, maar de mijne begon ik nu ook niet meer te begrijpen en ik was dus heel blij dat ik heel even van die situatie verwijderd was. Dat zou maar voor korte duur zijn, want ik kon hem daar niet heel lang alleen laten zitten. Als ze daar achter kwamen, kon ik meteen mijn spullen pakken. Tenzij ik een goede smoes kon verzinnen dan. Waarschijnlijk moest ik die wel gaan verzinnen, want iets in mijn hoofd vertelde me dat dit niet de laatste keer zou zijn dat ik één of meerdere regels zou overtreden. En hij zou daar waarschijnlijk flink misbruik van maken. Misschien dacht hij wel dat ik de volgende keer me weer zo zou gedragen, maar dat kon echt niet en dat liet ik dus niet weer gebeuren. Nu hielp ik hem, maar de volgende keer wilde ik dat niet meer doen. Ik ging verwachtingen creëren die ik niet wilde creëren. Ik snapte ook gewoon niet waarom ik hier op deze manier mee om ging. Was het dan toch medelijden? Dat kon ik me niet goed voorstellen, aangezien er hier nog wel ergere dingen gebeurd waren en ik die ook gewoon had gezien. Hier had ik zelf vrij weinig van gezien, dus dat ik dit uit medelijden allemaal aan het doen was, was lastig voor te stellen.
Nadat ik een aantal spulletjes had gepakt en eigenlijk dus alweer klaar was om terug te lopen, besloot ik dat nog niet te doen. Een paar minuutjes extra weg zou toch niet zo erg zijn? Hij was vast ook blij dat ik even weg was. Dan hoefde hij ook niets tegen me te zeggen. Ik was hem namelijk ook wel een beetje aan het pushen geweest en waarvoor? Zodat ik meer redenen had om hem te helpen. Dus dat sloeg gewoon nergens op. Als hij mijn hulp niet wilde, moest ik die ook niet zo opdringen. Dat deed ik bij letterlijk niemand, dus het verwarde me gewoon heel erg.
Na een aantal minuten liep ik toch maar wel weer terug, want hem alleen in die ruimte laten kon echt niet. Niet dat hij vertrouwelijke informatie zou vinden of iets anders wat hem hier binnen iets van macht zou geven, maar het mocht gewoon niet. Stel hij zou al die meubels kapot maken? Dan wist ik niet hoe ik me moest verantwoorden.
Langzaam opende ik de deur weer, maar bleef stokstijf stil staan toen ik zag dat hij lag te slapen? Of nou ja, zo zag het er uit. Wat moest ik nu dan weer doen?

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:
Joshua.
De zachte ondergrond van de bank waar ik op lag zorgde ervoor dat het moeilijk was om nog wakker te blijven na de vermoeiende dagen die ik had gehad. Dat ik te lang was om volledig uitgestrekt op de bank te liggen maakte me niets uit, het was prima zo. Hierbinnen had ik nog niet eerder zo fijn gelegen, zo comfortabel. Toch lag dat niet enkel aan de ondergrond, maar vooral ook aan de stilte. Natuurlijk was het in de isoleercel ook wel erg stil geweest, maar de omstandigheden daar waren natuurlijk heel anders. Daar was ik meer op overleven uit geweest en had ik nog erg veel woede in me zitten omdat ik niet op die plek wilde zijn. Dat was nu voorbij. Op het moment ging er niets door mijn hoofd wat me weerhield om te gaan slapen. Er waren geen grote afleidingen of irritaties. Alsof het tientallen meters ver weg was in plaats van de twee meter die het daadwerkelijk was hoorde ik de deur opengaan. Echter nam ik niet de moeite om mijn ogen te openen om mijn blik naar de inmiddels geopende deur te laten gaan. Door de manier waarop de deur zacht werd geopend en doordat er geen geluid volgde wist ik namelijk dat het Allison was. Als het een cipier was geweest had ik dat namelijk zeker wel gemerkt. Die kwamen namelijk met veel meer lawaai binnen door de zwaardere schoenen die ze over het algemeen droegen. Ook zouden ze niet stil blijven als ze mij zo zagen liggen, al helemaal niet als ze er ook nog eens achter kwamen dat ik alleen was gelaten. Allison riskeerde erg veel door de dingen die ze voor me deed. Dat zou ik ook zeker wel onthouden. Met het laatste restje energie wat ik nog in me had opende ik mijn mond om te spreken. 'If you don't mind I'm going to take that nap now. And thanks already for the food, it smells delicious,' zei ik, gevolgd door een geeuw.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Dit voelde toch minder goed dan dat ik van tevoren had verwacht en ik was veel te ver gegaan met mijn gastvrijheid. Hij ging hier nu serieus slapen. Natuurlijk had ik gezegd dat dat mocht, maar nu ik het voor me zag voelde het toch niet zo prettig. Niet omdat het van mij niet mag, want dat boeide me vrij weinig, maar omdat ik wist dat ik nu de volgende keer weer zo 'aardig' moest zijn, terwijl ik dat misschien helemaal niet wilde. Het lag er echt aan hoe hij tegen mij deed en als hij zich de volgende keer als een asshole zou gedragen, zou ik ook echt niet aardig tegen hem doen, maar dan zou hij dit soort dingen misschien wel verwachten? Ik wist niet hoe hij dacht, dus misschien maakte ik me nu druk om helemaal niets, maar er ontstond toch een soort van paniek in mijn hoofd.
Hij keek niet eens om toen hij begon te praten, alsof hij al zeker wist dat ik hier stond en dat het niet iemand anders was. Was hij nu dan al zo op zijn gemak? Aan de ene kant was dat dan ook wel weer een goed iets. Wellicht zou hij eindelijk eens iets tegen me zeggen waar ik wat aan had en waar ik wat mee kon doen in plaats van er proberen achter te komen wie ik was en wat ik met mijn leven deed. Waarom hij dat zo boeiend vond snapte ik nog steeds niet.
'Um, okay,' was het enige waar ik daarop kon antwoorden. Ik kon ook niet zeggen dat ik het niet meer oké vond, dus liet ik het maar gebeuren. Ik zette het eten vervolgens op het tafeltje neer, waarna ik opnieuw niet wist wat ik moest doen. Ik kon niet opnieuw weg gaan, want dat mocht niet. Hij mocht hier niet alleen zijn. En dus ging ik maar aan de andere kant van de ruimte zitten. Wat moest ik nu dan doen? Ik kon ook geen administratie of zo doen, want dat mocht niet als hij hier binnen was. Wat als hij iets zou lezen of iets zou meenemen? Dat risico durfde ik dan weer niet te nemen. Ook mijn telefoon kon ik niet gebruiken, want die lag in een kluisje ver weg hier vandaan. Ook ik mocht geen telefoon bij me dragen. Vandaar dat ik maar een beetje dom voor me uit begon te staren. Meer had ik niet te doen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld