Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Unfortunate gifts ~ schrijftopic

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Seth baalde dat alle aandacht direct naar hem ging. Als dit gebeurde, had hij liever niet teveel blikken op hem. Deels omdat hij het gewoon ontzettend ongemakkelijk vond. Hij was nu eigenlijk naakt en zo, maar goed. Er was niet veel aan te doen.
Helaas was zijn grote blauwe staart niet hun enige probleem, aangezien er flink wat herrie op de gang was. Seth vloekte zacht en duwde Elias zachtjes wat van hem af. "Geef me ruimte, het gaat hier heet worden" zei Seth terwijl Aria hem vol gooide met handdoeken. Seth besloot ze om hem heen te leggen. 2 droog manieren werkten altijd sneller dan 1 tenslotte.
Snel richte Seth zijn handen op zijn lichaam. 1 richting zijn staart en 1 richting zijn bovenlichaam, maar hij lette niet op. Hij maakte zich teveel zorgen om wat er zich buiten afspeelde. Die agenten en beveiligers mochten hem echt niet zo zien. Dan zouden ze allemaal zwaar de sigaar zijn. Politie kwam hier niet voor de lol en de beveiligers waren met agenten in de buurt een flink stuk strenger. Ze zouden vast allemaal de schuld krijgen voor Seth zijn staart en zeker Elias verdiende dat niet. Het was net zijn eerste dag hier. Aria en hij waren al wat gewend, maar direct je eerste schooldag al straf krijgen? Dat was gewoon niet chil.
Seth schrok op uit zijn gedachten toen hij Aria hoorde schreeuwen. "Ow sorry" zei hij geschrokken en kreeg meteen zijn benen terug. Snel rukte hij de handdoeken van hem af en gooide ze onder Elias zijn bed. De dekens bedekten het, zodat er nergens te zien was dat Seth in een meerman was veranderd.
De deur werd open geslagen en Seth vroeg zich even af waarom er agenten in de school waren. Wat was er gebeurt dat ze allemaal naar hun kamers moesten? Ruw werd Seth overeind getrokken.
"Rustig aan, ik kom al" zei hij geïrriteerd en trok zichzelf los, waarna hij rustig naar de deur liep.
"Welkom op Golden Oak Elias, als je ergens vragen over hebt, weet je me te vinden" zei Seth met een zwakke glimlach tegen hem, waarna hij rustig mee liep naar zijn eigen kamer. Seth baalde aangezien hij nog ff snel wilde douchen in Aria haar kamer. Hij mocht er wel vaker douchen gezien de omstandigheden en net bij Lynn had hij niet echt de tijd voor een douche, aangezien ze hem eruit rukte. Nog steeds stonk hij naar opgedroogde koffie en dat vond hij erg irritant. Hopelijk mochten ze de volgende dag vroeg uit hun kamers zodat hij Aria nog eens kon vragen of hij snel haar badkamer mocht gebruiken voor zijn ouders kwamen.
Even haalde Seth een hand door zijn haren heen. Hij had echt zin in morgen. Het was al een tijdje terug dat hij zijn ouders zag. Een maand denk ik nu. Ze waren naar Amerika gereisd met Jason, zodat zijn vader hem kon zien. Het was onbekend hoe lang Seths oom nog in leven was, dus wilden ze een maand in Amerika blijven zodat Jason en zijn vader tijd met elkaar door konden brengen. Inmiddels moesten zijn ouders weer aan het werk en dus waren ze weer alle drie hier en konden ze hem in het weekend bezoeken.
Aangezien de deur inmiddels op slot was gedraaid, besloot Seth zichzelf om te kleden. Het had geen zin om wakker te blijven en het zorgde er alleen maar voor dat hij meer zin kreeg in morgen.
Daarom besloot hij vroeg naar bed te gaan. Seth zijn dromen waren vredig. Het waren dromen van vroeger, toen hij zijn ouders met hun werk hielp. Seth wilde zelf net als zijn ouders altijd zeebioloog worden en hielp zijn ouders dan ook regelmatig. Ironisch genoeg kon hij nooit zwemmen. In elk geval niet tot hij zijn krachten ontdekte. Seth was als kind zelfs een beetje bang voor water, aangezien hij eens bijna aan een verdrinkingsdood was ontsnapt, maar daar droomde hij niet over. Hij droomde alleen over de fijne dingen in zijn jeugd en terwijl hij droomde had hij niet door dat de dag waar hij al een maand zo erg naar uit keek, zijn ergste dag zou worden in zijn hele leven. Dat zijn leven nog meer op zijn kop zou staan dan ooit.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Zaterdag, familiedag. Na gisteren begon Asa te twijfelen of de begeleiders hem zouden toestaan zijn familie te zien. Het was niet de eerste keer dat ze zoiets als straf gebruikten. Hij begon aan zijn dagelijkse routines, douchte zich, trok kleren aan. Ouders, vrienden en andere familie arriveerden meestal rond de middag. Natuurlijk mochten enkel die mensen binnen die op je lijst stonden. Wilde je er iemand aan toevoegen, dan moest je een hele procedure ondergaan, argumenteren waarom die persoon erbij moest. Het was belachelijk veel werk. Je naam werd omgeroepen wanneer ze aankwamen, al stonden de meeste mensen toch reeds aan de ontmoetingsruimte te wachten. Het was een grote zaal gevuld met stoelen, tafeltjes en zetels. In de hoeken stonden automaten waar je drank en voedsel kon verkrijgen. Sommige bewoners van Golden Oak mochten met hun familie de stad in. Meestal waren dat diegene die tot categorie één of twee behoorden. Asa had ook al enkele van die tripjes mogen maken, maar telkens had een begeleider hen op de voet gevolgd, alsof het zo al niet ongemakkelijk genoeg was. Familiedag klonk als de leukste dag van de week, maar voor velen was het een hel. Veel van de bewoners hadden door hun gaven geen familie meer of werden door hen gehaat. Het moest niet makkelijk zijn al die anderen te zien zitten, te lachen, zien hoe ze gesteund en getroost werden.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Hoewel Asa haar vertelde dat men haar niet zat was, wilde ze het geloven. Ze wilde geloven dat sommigen haar echt mochten. Het ding was, ze wist gewoon dat het niet zo was. "Ja, misschien," zei Louise, maar het was niet geheel overtuigend. "Ik hoop het, dan kan ik eindelijk normaal gaan leven." Als de gaven verwijderd konden worden, dat zou geweldig zijn. Ze kon dan weer naar huis, of ze kon naar de andere kant van de wereld verhuizen, waar ze niemand had vermoord en waar niemand de naam Louise Charlotte Durnin kende. Waar zou ze dan naartoe gaan? Australië? Canada? God, ze zou het niet weten. Weg van alles hier. En van haar ouders, die haar hebben laten vallen. Ze besefte zich dat ze niet eens wist wat ze wilde gaan doen als ze weg was van Golden Oak. Het instituut was echt haar hele leven geworden, er was geen toekomst voor haar. "Ik weet niet eens wat ik daarna zou gaan doen eigenlijk," gaf ze toe. Vroeger wilde ze astronaut worden. In de ruimte, waar ze alleen was en niemand die haar stoorde en niemand die ze pijn kon doen. Het was haar droom geweest, maar ja, ze zou het nooit kunnen. Wat anders? Hier werken? Nooit. Als ze hier weg ging, ging ze dat in stijl doen en nooit meer terugkeren. Of misschien kon ze bij de politie. De jongeren die problemen hadden zoeken en ze helpen. De ouders laten komen op Golden Oak, zodat de jongeren niet zo'n rotleven zouden hebben als zij nu had. Maar toen was de tijd op. Het was niet heel eerlijk, want ze moesten allemaal terug naar de slaapkamers. Shit, wat was er nu eens gebeurd? Ik hoop trouwens nog op de dag dat ik geen shit in mijn post hoef te gooien, maar het leven was nu nog behoorlijk shit dus sorry mensen <3. Asa verliet de isolatiecellen en Louise besloot maar te slapen. Het ging moeilijk en ze sliep weer nauwelijks.

De volgende ochtend werd ze weer uit de isolatie gezet. Ze ging meteen naar haar eigen kamer, om te douchen. Ze stonk en ze voelde zich ongelooflijk vies. Daarna verplaatste ze zich naar de ontbijtzaal. Oh, het was zaterdag. Louise kon toch niemand verwachten vandaag en zaterdagen waren altijd vreemde dagen. De helft vond het fantastisch, de helft kwam huilend terug. Zij ging het niet eens meer proberen. "Hey," zei ze slaperig naar degene die ook aan de tafel zat. Ze had al bijna twee dagen nauwelijks geslapen en hoewel ze gedoucht had, was ze nog steeds moe. "Zaterdag weer hé, laten we vanavond weer een drankavond houden. Ik heb nog wat over van de vorige keren, het kan op mijn kamer, dus nodig maar wat mensen uit, maar niet te veel graag. Zo groot is mijn kamer ook weer niet."

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Met een vork prikte Joana in haar brood. Ze was niet van plan om ooit nog uit bed te komen, maar toen ze besefte dat ze gister ook niet avond had gegeten, liep ze met tegenzin in haar pyjama naar de eetzal. De meeste mensen kwamen omgekleed en al ontbijten, Joana normaliter ook. Ditmaal was ze toch van plan om daarna weer haar bed in te kruipen en daarnaast was ze vroeg. Expres, zodat ze geen gesprekken hoefde aan te gaan en minder mensen haar nog half slapende hoofd zagen. "Hey," hoorde Joana plotseling iemand zeggen, wat haar deed opkijken van haar bord. Tegenover haar had Louise plaats genomen. De twee waren niet de beste vriendinnen, maar gingen wel normaal met elkaar om. Ze hadden tenslotte dezelfde vriendengroep en deden dus vaak dingen in groepsverband. Zo ook drankavonden, die Louise nu ook weer voorstelde te doen. "Sure," mompelde Joana, zonder Louise langer dan nodig aan te kijken. Drank kwam haar op dit moment wel goed uit, alleen wist ze niet of het zo lekker zou lopen als Asa ook kwam. "Wie wil je dat ik uitnodig?" vroeg Joana. Ze deed het alleen voor de drank vandaag, maar dit liet ze liever niet merken.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
De volgende ochtend werd Seth extreem vroeg wakker gemaakt door een klopje op de deur. Zo vroeg dat het niet eens tijd was voor het ontbijt en even kreunde Seth zacht. Langzaam stond hij op, met enkel zijn trainingsbroek aan en deed slaperig de deur open. Voor hem stond een begeleider.
"Aangezien je ouders vandaag misschien komen, dachten we dat je je wel wilde opfrissen" zei de begeleider en Seth zuchtte zacht.
"Serieus waarom mag ik niet gewoon alleen douchen? Het is niet zo dat mijn gave gevaarlijk is of zo" zei Seth zuchttend, maar liet de begeleider binnen, waarna hij rustig naar de badkamer gingen. Daar haalde de begeleider de beveiliging van Seth zijn bad en liet het bad volstromen met warm water. Seth zelf pakte alvast wat kleding uit zijn kast en legde die in de badkamer neer, waarna de begeleider vertrok, zodat Seth zichzelf uit kon kleden en in bad kon gaan. De begeleider bleef altijd in zijn kamer wachten en de deur moest van hem open blijven. Niet bepaald veel privacy, al wist Seth dat hij niet onnodig ging kijken.
Snel kleedde Seth zich uit en dook het bad in, waarna hij zich eindelijk eens goed ging wassen. Hij was blij dat hij nog even in bad kon, voor hij zijn familie zou gaan zien na al die tijd al had hij liever gewoon de badkamer voor zichzelf zonder regels. Toen hij uiteindelijk helemaal klaar was, klom hij over de rand van het bad heen en wikkelde zijn staart in een grote handdoek, om vervolgens de rest van zijn lichaam af te drogen. De begeleider kwam ondertussen om het bad snel leeg te laten lopen en weer af te sluiten, waarna hij weer naar Seth zijn kamer ging zodat hij zichzelf rustig kon omkleden. Vervolgens haaldde de begeleider alle natte spullen uit de badkamer en droogde de badkamer helemaal goed af. Het was stiekem wel een voordeel aan zijn gave. Hij hoefde nooit schoon te maken. Waar de meeste bewoners hun eigen kamer moesten schoonhouden, kreeg Seth minimaal 1 keer per week een schoonmaakster die alles met een vochtig doekje deed en werd zijn badkamer ook altijd schoongemaakt. Hij hoefde alleen zijn bed te verschonen en af en toe te stofzuigen, de rest werd keurig voor hem gedaan, al mocht hij dan een paar uur niet in zijn slaapkamer komen.
Toen alles opgeruimd was, keek de begeleider aan. "Het is nog vroeg. Je kunt beter nu gaan ontbijten, er zijn niet veel die nu in de eetzaal zitten dus de kans op nat worden is klein" zei de begeleider, waarna Seth knikte en rustig naar de eetzaal ging. Hij had best wel honger gekregen aangezien ze gisteren ook geen avondeten hadden gekregen na omstandigheden. Nog steeds vroeg Seth zich af wat er precies was gebeurd. Hij had nog nooit agenten gezien op Golden Oak, wat was er zo belangrijk?

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Nog half versuft werd Lynn wakker. Niet alleen vanwege de uitwerking van het middeltje, maar ook vanwege deze dag. Zaterdag was bezoekdag. Al die tijd dat Lynn al in Golden Oak zat, was er tot nu toe niemand voor haar geweest. De enige die ze ooit op de lijst had laten zetten, was haar vroegere beste vriend uit haar laatste pleeggezin. Maar hij kwam nooit opdagen en Lynn vergat hem langzamerhand en daarmee ook zijn naam van de lijst te laten halen.
Lynn stond op en pakte wat sombere kleding uit haar kast. Want waarom zou ze zich vrolijk of netjes gaan kleden als er toch niemand kwam voor haar? Nadat ze zich haf omgekleed, verliet ze haar kamer en ging naar de ontbijtzaal, waar ze Louise en Joana zag zitten en ze liep er naartoe.
'Zei er hier iemand iets over een drankavond?' vroeg Lynn. 'Laat die maar snel beginnen dan, want ik ben daar wel voor in.' Even keek Lynn om zich heen om te zien of ze Clarissa ergens zag. Ze wilde weten hoe Clara eraan toe was..

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Clarissa zat nog altijd in kleermakerszit voor haar bed. Zo heeft ze daar de hele nacht gezeten, vanaf het moment dat ze haar naar haar kamer hadden gebracht. Geen oog heeft Clara dicht gedaan. De gezichten van de slachtoffers en al het geschreeuw kon ze niet uit haar hoofd zetten. Wat een grap dat Clarissa bang is van mensen terwijl mensen juist bang zouden moeten zijn voor Clarissa.
Gelukkig hadden het personeel van het instituut ook in gezien dat het niet verstandig geweest was om haar in een isoleercel te zetten gezien haar mentale gezondheid. Dat had ze al helemaal niet meer getrokken. Iedereen moest naar zijn kamer gisteravond. Clarissa wist dat Lynn haar geprobeerd had op te zoeken, maar dat zij geen toestemming hier voor kreeg. Tot heden aan toe had ze dus nog geen van haar dierbare kunnen spreken. Bij haar vrienden was ze altijd een bubbly, blij en zorgzaam persoon maar dat was op het moment niet te zien. Gisteren had ze nog met Donghan afgesproken dat ze weg mocht blijven van activiteiten in ruil voor haar aanwezigheid bij het ontbijt van vandaag. Echter nu Donghan er niet meer is gaat Clarissa ook niet. Daarnaast zou ze allemaal vragen en opmerkingen over zich heen krijgen waar ze niet klaar voor was.
Vandaag was dan ook zaterdag, de dag waarop er bezoek welkom is. Normaal komt Clara haar broer altijd, maar gezien het incident van gisteren mag ze geen bezoek van buiten het instituut ontvangen. Tevens wist Clarissa ook niet of haar broer haar wel had willen zien na het nieuws. Naast het niet meer mogen ontvangen van bezoek had ze vanaf maandag corvee. Die dingen waren niet eens het ergste, het moeten missen van Donghan was het gene waar ze niet mee om kon gaan. Clara zou niet weten hoe ze zonder hem hier gaat overleven. Bij hem kon ze alles kwijt en hij deed altijd alles voor haar.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
'Medewerkers Golden Oak gegijzeld door mutant.' dat was de titel die in de kranten had gestaan. Eronder stond een foto van een man en een vrouw, die overwoekerd waren met dikke boomwortels. Ze hadden gereden, geprobeerd het land te verlaten. Zijn ouders, zijn familie zouden alles waar ze zolang voor hadden gewerkt weggooien voor hem. Ze vonden hen. Oliver was de auto uitgestapt. Ze waren met zovelen. Hij kon geen kant meer op. Zijn bijen cirkelden om hem heen. Ze zouden zich niet zonder een gevecht overgeven, zelfs al was de uitslag van dat gevecht reeds duidelijk nog voor het was begonnen. Hoeveel zouden er zijn gesneuveld? Oliver had geen idee. Er was zoveel rook, ze droegen beschermende pakken en slechts enkele minuten later had één van hun middelen hem het bewustzijn doen verliezen.
Hij voelde zich zo belachelijk. Een imkerspak werd normaal gesproken gebruikt om bijen buiten te houden. Hij moest het dragen om ze binnen te houden. Meerdere keren had hij duidelijk gemaakt dat hij niet gevaarlijk was, de bijen niets deden zolang men ze niet aanviel. Dat moest hij eerst zien te bewijzen. De eerste dagen zou dat pak niet uitgaan. Hij was niet de enige hier die beschermende kleding moest dragen. Hij zag genoeg mensen met handschoenen, harnassen, of ander opmerkelijke kledingstukken. Toch nam dat zijn schaamte niet weg.
"Jullie zijn niet bepaald subtiel over dingen die tegen de regels zijn. Drank is verboden toch?" Het liefst was hij zo ver mogelijk van de andere bewoners vandaan gaan zitten, alsof ze outfit dan niet gezien zouden hebben. "Sorry ik wilde niet grof overkomen. Mijn naam is Oliver Anscombe, dit is mijn eerste dag en laat ik het erop houden dat ik echt wel nood heb aan was alcohol."

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Toen Seth de eetzaal binnenkwam, was het al best druk. Dat had Seth ook wel verwacht. Het was vandaag bezoekmiddag en iedereen die iemand op bezoek kreeg wilde zichzelf voorbereiden en daar was tijd voor nodig. Hoe vroeg Seth ook zou opstaan, hij zou dit nooit voor kunnen blijven, niet met de vaste eterstijden in elk geval. Een beetje zenuwachtig keek Seth dan ook om zich heen, zijn blik op de vele bekertjes gericht. Er zaten dekseltjes op, maar dat was altijd zo en betekende niets. Soms kwam het drinken helemaal niet naar hem toe en soms, zoals gisteren wel. Hij hoopte maar dat het vandaag niet zou gebeuren. Hij kon moeilijk nogmaals douchen.
De meeste tafeltjes waren al bezet, al was er nog genoeg plek. Zijn blik viel op de tafel van Louise, Joana, Lynn en nog een onbekende jongen in een imkerpak. Seth had geen zin om naast totale vreemden te gaan zitten, dus was die tafel het meest geschikt, maar of het verstandig was om nu al bij Lynn te gaan zitten? Dat wist Seth niet zo zeker. Toch besloot hij het gokje te gaan wagen en liep, nadat hij wat te eten had opgehaald naar het tafeltje toe.
Rustig ging hij naast de jongen in het imkerpak zitten, toen hij zichzelf voorstelde als Oliver. Seth had niet verwacht om hier een imkerpak te zien, al waren er vreemde dingen te zien in de gangen en eetzaal van het instituut. Waarschijnlijk had de jongen dus een of andere gave wat te maken had met bijen.
"Aangenaam Oliver, mag ik je Oliver noemen? Ik ben Seth. Leuk je te ontmoeten" zei Seth met een zwakke glimlach en hoorde toen over de drankavond. Het was al een tijdje geleden dat er een drankavond was. Zolang Seth op Golden Oak was, had hij er nu 3 meegemaakt of zo. Niet erg veel, maar alcohol naar binnen smokkelen was ook een behoorlijk lastige taak en het was nog lastiger om niet betrapt te worden tijdens de drankavonden. Met een groep op 1 kamer en alcohol drinken. Het viel gewoon op. Normaal kwamen ze nooit in elkaars kamer tenslotte. Het was verboden en om dan gezellig bij elkaar te gaan zitten... Maar ja, regels waren er om gebroken te worden zeiden ze altijd. Hij hoopte dat een aantal via familie wat alcohol naar binnen konden smokkelen vandaag. Er zou vast niet heel veel meer over zijn tenslotte. Zijn eigen familie kon hij niet vragen. Ten eerste waren ze erop tegen dat hij alcohol dronk, ze vonden hem te jong en het was ongezond. Daarbij had alcohol een vreemd effect op hem. Het was niet dat hij veranderde of zijn krachten niet meer beheerste of zo, naja oké soms wel, maar niet altijd. Het probleem lag hem in iets anders. Zijn uiterlijk veranderde dan af en toe. Zo kon hij opeens een heel andere oogkleur hebben of haarkleur, soms zelfs een andere huidskleur. Zijn stem kon veranderen, niet een dubbele tong van dronkenschap, maar bijvoorbeeld hoger of lager. Seth wist niet hoe dat kon, maar goed. Zijn ouders hadden het 1 keer mee gemaakt, toen hij voor een feestje wat alcohol mocht proeven. Een maand voor hij door Golden Oak gevonden was. Hij had zo zijn vermoeden dat die avond hem verraden had aan Golden Oak, maar dat het Golden Oak wat tijd koste om hem te vinden en op te halen. Misschien waren er niet genoeg kamers of zo? Dat wist hij niet. Echter maakte het Seth ook niet meer echt uit. Hij vond de drankavonden wel gaaf en de uiterlijke veranderingen waren de volgende dag weer verdwenen. Zodra de alcohol uit zijn systeem was, had hij er geen last meer van gelukkig. Je kon helemaal niets meer aan hem zien, alsof er niets gebeurd was.

Vivid
Landelijke ster

Vivid schreef:
Een zachte zucht, weerklinkend in een kamer even leeg als de herinneringen aan zijn jeugd. Hij wist niet hoe lang hij hier nu al was, alles leek zo ver weg. Misschien als hij echt zijn best deed, zijn ogen zou sluiten en in een trance van meditatie en wierrook op zoek zijn gaan naar zijn innerlijke obstakels en blokkades. Zoals de vegetarische goeroe op YouTube altijd mopperde; 'Verbreek je connectie met het materialistische en word één met jezelf.'
Hij wist dat het geen zin had.
Het was duidelijke dat hij nogal gesteld was op het materialistische; met veel genot smokkelde hij flessen en sigaretten naar binnen, hij spendeerde bijna elk moment van de dag aan de fles of met een sigaret in zijn hand. Niet te vergeten dat hij regelmatig boeken stal uit andermans kamer; hij hield van lezen. Het was prettig, de tijd ging snel, en hij kon elk boek zo vaak herlezen als hij wou, het was telkens als nieuw voor hem.

Misschien als hij zich open zou stellen voor sociale interactie, zou dat werken? Hij kon op elk moment opstaan en zijn kamer uitlopen, afgaand op het geroezemoes van de hal.
Hij wist dat het geen zin had.
Op dit moment was er niemand die hem zou kennen; daar had hij zelf voor gezorgd. Waarschijnlijk zat hij hier al een lange tijd - tenminste, dat zou je denken als je het aantal lege drankflessen op zijn kamer zou tellen - en zelfs het personeel van Golden Oak gebruikte post-it notes om zich te kunnen herinneren dat ze iemand hadden zitten in die lege kamer.

Een onopgemaakt bed, een kast met kleding, een stoel, lege flessen op de grond en een nachtkastje waar een gigantische verzameling aan linnen handschoenen zich thuis hadden gemaakt. Ooit had hij ergens in de kamer een dagboek verstopt, maar hij was de locatie vergeten en had het nooit terug kunnen vinden. Uiteindelijk was hij het boek geheel vergeten en werd de zoektocht gestaakt. En een ketting. Hij had een ketting om zijn nek. Hij wist niet meer hoe hij eraan was gekomen, maar het was blijkbaar belangrijk genoeg om constant te dragen, en dus deed hij het sieraad nooit af.

Dus zat hij daar, een zachte zucht die zijn lippen verliet was het enige geluid wat echt tot hem door drong. Dit gefrustreerde gevoel, hij had het eerder gehad. Het was een kriebelend gevoel, het maakte hem ontzettend onrustig. Hij wilde er heen, hij wilde- wacht, dit was geen frustratie! Wat was nou het woord ook al weer...
Hij kon het aan zijn water voelen, er was een drankavond gepland. Oh, dat was het... enthousiasme!

'R...' Langzaam stond hij op, blootsvoets en linnen handschoenen aan.
'Ri..?' Hij veegde wat verdwaald as van zijn shirt en broek terwijl hij zich richting de deur wendde. 'Ry...?' Onderweg pakte hij nog eventjes een volle fles van de grond, voor het geval hij dorst zou krijgen.
'Ryth...? Ryth.' Hij knikte: dat was het!
Met een sigaret in zijn mond, wodka in zijn hand en met een vastberaden blik, stapte Ryth zijn kamer uit.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
De volgende ochtend was Aria al vroeg wakker. Niet omdat dat moest, maar omdat ze een turbulente nacht achter de rug had. Ze was gedurende de nacht een aantal keer wakker geworden van haar gave. In haar kamer hoefde ze namelijk geen handschoenen te dragen, wat ze erg apprecieerde, en had haar kracht vrij spel. Echter had ze bij weinig slaap van regelmatige uitbarstingen van haar gave wat meestal betekende dat een ongecontroleerde windvlaag opkwam. Hierdoor werd Aria's kamer telkens overhoop gebracht. Het maakte in principe niet veel uit gezien haar kamer minimaal gemeubileerd was en haar kamer niet veel kleine objecten die makkelijk wegvliegen bevatte. Daarnaast was Aria's kamer altijd wel een rommeltje, maar Aria moest steeds haar bed uit komen om haar weggevlogen deken van de grond te pakken. Hierdoor had ze niet veel slaap gehad. Ook waren de windvlagen die ze produceerde erg irritant wanneer je slaap probeert te vatten. Rond een uurtje of 5 had ze slapen dan ook opgegeven en ging ze wat uit het raam naar buiten kijken. Het had haar genoeg tijd gegund om na te denken over de dag die ze voor zich had liggen, het was namelijk familiedag. Voor velen, waaronder Aria, was het een pijnlijke dag. Velen die in het instituut zaten hadden geen familie meer, soms door eigen toedoen en anders waren ze achtergelaten. Aria's ouders hadden haar achtergelaten, ze rekende er ook eigenlijk nooit op dat ze nog zouden komen. Een lange tijd geleden kwam er af en toe nog wel een oude vriend(in) langs of een ver familielid. Maar die tijd van regelmatig bezoek was nu al heel lang voorbij gegaan. Aria kon zich zelfs niet meer herinneren wanneer de laatste keer was dat er bezoek voor haar kwam. Aria was opgesloten en vergeten, iets wat haar soms nog steeds moeilijk ligt. Je zou het kunnen beschrijven als een trigger voor haar gave, ook al had ze deze niet echt. Ze was in dit geval voornamelijk vooral benieuwd hoe de levens van de mensen waar ze vroeger zo veel van had gehouden eruit zagen. Niet dat ze veel van dat soort mensen had, maar er waren wel wat mensen geweest die belangrijk voor haar waren geweest. Een van de eerste personen die in haar opkwam was een jongen genaamd Drew. Hij was voor een tijdje haar buurjongen geweest, maar in die tijd hadden ze best wat beleefd. Het was namelijk de tijd waarin Aria nog flink gepest werd door een aantal jongens op haar school omdat ze anders en minder sociaal was dan de anderen. Op en dag was ze ook naar huis aan het lopen toen een van de pestkoppen haar aanviel. Aria had flink geluk dat Drew in de buurt was. Veel had ze er niet van gemerkt omdat ze zich zo klein mogelijk probeerde te maken, maar het was Drew gelukt om de pestkop weg te sturen. Aria was zo blij dat de pestkop haar met rust had gelaten dat ze hem om de hals was gevlogen. Ze was benieuwd hoe het leven van Drew er nu precies uitzag, want niet heel lang na het incident was Drew verdwenen. Hij was een van de mensen die ze nu al zo lang niet meer gezien had dat de vriendschap die beiden hadden ietwat vervaagd was, zoals met wel meerdere mensen het geval was.Ook was ze benieuwd hoe de wereld buiten er nou precies uitzag, de laatste keer dat ze buiten was of een echt tripje naar de stad had gemaakt leek wel eeuwen geleden. Veel dingen van buiten hoorde ze via het nieuws of via verhalen van anderen. Daarnaast kwamen uitstapjes buiten de muren van het instituut niet vaak voor omdat het vaak niet toegestaan werd door de directie. Golden Oak mocht dan wel een veilige haven zijn voor veel van zijn leerlingen, veel vrijheid had je er niet bepaald. Het geluid van haar wekker liet haar opschrikken uit haar gedachten. Aria besefte zich dat ze zich moest gaan aankleden om naar de eetzaal te gaan. Ze stond ook op en maakte zich klaar voor de dag. Ze trok zwarte trui met maantjes erop aan, gecombineerd met een zwarte broek en witte sneakers. Haar haar kamde ze en deed ze in een hoge staart. Op haar gezicht bracht ze wat make-up aan. Vaak deed ze dat niet, maar omdat ze vandaag de familie van Seth ging ontmoeten wilde ze graag een goede impressie maken. Dit vond ze belangrijk omdat Seth een goede vriend van haar was en ze het vervelend zou vinden als ze niet goed over zou komen. Mensen konden namelijk erg veroordelend zijn als er gepraat wordt over kinderen binnen Golden Oak. Aria keek nog even in de spiegel. Ze was blij met hoe ze er vandaag uitzag. Ze fixte haar staart even en liep naar de deur van haar kamer toe. Zodra ze deze open deed zag ze haar vertrouwde begeleidster naast de deur staan. Ze begroette Aria en gaf haar een nieuw paar doorzichtige handschoenen. Aria bedankte de begeleidster, deed de handschoentjes aan en begon met lopen naar de eetzaal. Ze hoopte dat er al mensen waren die ze kende. Ze haatte het om bij groepen mensen te zitten die ze niet kende, ze vond het moeilijk om in zo'n situatie het eerste contact te maken. En geluk had ze, want zodra ze de eetzaal binnenliep zag ze Seth al zitten. De mensen om hem heen kende ze ook, behalve de jongen in het imkerpak die naast Seth zat. Snel liep Aria dan ook weg om eten te halen waarna ze gelijk naar de tafel liep. Ze hoorde dat ze het hadden over een drankavond. Drinken was niet echt iets voor Aria, ze werd er niet blij van en daarnaast dronk ze zelf ook niet. "Goedemorgen" had ze tegen iedereen gezegd waarna ze tegenover Seth ging zitten. "Drinkavond?" had ze zo nonchalant mogelijk gezegd. Ze hoopte dat de anderen aan de tafel ook allemaal zouden komen. "Ik ben erbij". Gelijk daarna keek ze naar de jongen in het imkerpak. "Excuus" had ze tegen hem gezegd, "Ik ben Aria, goed je te ontmoeten"

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Toen Asa binnenkwam was de eetzaal reeds overvol. Meestal hielp de drukte de stemmen van de demonen uit te sluiten. Hij scande de tafels en zuchtte opgelucht bij het zien van Louise. Ze hadden haar weer laten gaan, gelukkig. Hij wilde naar haar toegaan om haar eraan te herinneren dat wat hij had gezegd over dat ze bij hem en zijn familie mocht zitten meer dan waar was, maar zag dat de tafel waaraan ze zat bijna vol was. Daarbij zag hij ook Lynn zitten en hij had vandaag al genoeg zorgen en mijmeringen aan zijn hoofd. Het bleef een zaterdag. Hij haalde zijn eten op en vertrok weer. Hoe slecht hij zich ook voelde Asa zou nooit een maaltijd missen, zeker geen ontbijt. In plaats van terug te keren naar zijn eigen kamer wandelde hij naar die van Clarissa. Asa probeerde zich zo ver mogelijk bij problemen uit de buurt te houden. Gisteren was hij zonder morren naar zijn kamer gegaan. Het kon hem niet schelen wie wat had gedaan, totdat hij erachter kwam dat het ditmaal om Clarissa ging. Onderweg naar haar kamer kruiste hij een jongen met een fles drank in zijn hand en een sigaret tussen zijn lippen. Was zoiets niet verboden? Wel het was niet zijn probleem. Het beste was als hij zich er buiten hield.
"Clara, hey ben je daar." Hij klopte zachtjes aan op haar deur. "Vind je het ok als ik hier kom eten?" Asa zou niet naar gisteren vragen. Als Clarissa er de kracht voor had zou ze hem er zelf wel over vertellen.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Lynn keek even op toen er een jongen in imkerpak zich aan hen voorstelde. 'Oh, hey. Mijn naam is Lynn. Geloof me, dat zijn we allemaal wel,' zuchtte ze. Lynn bleef om zich heen kijken, maar er was nog altijd geen teken van Clarissa te zien. Wel ving ze vlug een glimp op van Asa, maar daar gingen haar gedachtes op dit moment niet naar uit. Ze glimlachte even naar Seth die zich bij hen had gevoegd.
Uiteindelijk slaakte Lynn een diepe zucht en stond op. 'Ik ga kijken waar Clarissa is,' zei ze op bezorgde toon. 'Er zit iets niet goed, ben ik bang.' Dat gezegd hebbende verliet ze de tafel en ging op weg naar Clarissa's kamer. Onderweg kwam ze een jongen tegen. Hij had een fles in zijn hand en stonk enorm naar de rook. Ze liep hem vluchtig voorbij, waarna ze even achterom keek en kuchte. 'Die neemt ook zeker geen douche,' mompelde ze in zichzelf.
Lynn was bijna bij de kamer aangekomen, als ze plots Asa zag staan. Ze was hier nu niet voor hem, maar voor Clarissa. Voor Clarissa, Lynn. Je bent hier voor Clarissa. 'Jij dus ook hier..?' vroeg ze zacht en klopte op de deur. 'Clara, ben je daar..?'

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Gelukkig waren er al mensen die ook mee wilden doen met de drankavond. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd, maar te veel zielen en het feest is verpest. Maar dit leek wel een goed groepje."Ja, drank is verboden, maar we hebben er soms schijt aan om het uitschot van de samenleving te zijn. Dus, drankavond. Altijd leuk om weer 's ochtends in de isoleercellen wakker te worden en een gesprek te krijgen met de directie", glimlachte Louise. "Mooi pak heb je aan. Wanneer mag hij weer uit?" grapte ze naar de nieuwe jongen, Oliver. Het was echt niet gemeen bedoeld. "Ik ben Louise. Mijn gave is om mensen te doden met mijn blik en om in de isolatiecellen te eindigen. Welke gave en rang heb je?" Hopelijk voor hem had hij een lage rang. Maar aan het imkerpak te zien leek het wel een hoge rang te zijn. Werden de anderen beschermd? Of werd hij zelf beschermd? Je wist het nooit met gaves. De meest creatieve gaves liepen rond op Golden Oak. Louise nam een hap van haar broodje en veegde haar mond af.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Clarissa hoordde uit het niets een bekende stem, een stem waar ze op had gewacht. Niet lang daarna hoorde ze ook de tweede vertrouwde stem waarna zij snakte. "Ja ik ben er, kom maar binnen." Toen de deur open ging en stond Clara op en trok hun beide in een groepsknuffel. Natuurlijk waren het Asa en Lynn, de enige personen die haar hier door heen zouden kunnen helpen. Het enigewat ze hier nog had. Die knuffel was precies wat ze nodig had om weer wat vertrouwdheid terug te vinden. Pas toen ze hun had los gelaten merkte ze de ongemakkelijke blikken op hun gezichten op. Duidelijk te zien was er iets gaande tussen die twee. Hier wilde ze liever niet over gaan praten waar ze beide bij waren, dat deed ze dan liever individueel. Vervolgens liep ze terug naar de plek waar ze de hele nacht had gezeten en ging in dezelfde positie zitten als daarnet. Ze klopte op de vloer naast haar als gebaar dat de andere naast haar konden plaatsnemen. Het was als een kinderlijke bijeenkomst waar je in een kringetje ging zitten en allerlei spannende verhalen bespreekt, alleen zal het gespreksonderwerp bij hun hoogstwaarschijnlijk een tikkeltje meer serieus zijn. Op het moment kon Clarissa er geen eens meer tranen om laten gaan, nadat het zich zo vaak heeft afgespeeld voor haar ogen en in haar gedachten is de pijn zo veel geworden dat het als een soort verdoving werkte. Ze voelde niks meer, ze voelde zich een levenloze robot die enkel wat onzin uit kon kramen zonder hier emoties bij te tonen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld