Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // Bad Luck

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hoe hij gaten had in zijn herinneringen als het ging om de afgelopen uren, leek ook Marlow hetzelfde te ervaren. Een lichte bevestiging gaf ze hem wel, maar twijfelachtig genoeg om hem ook aan het denken te zetten. Want wat was er eigenlijk gebeurd? Hij was weggesleurd uit het duister. Daar waar de doden hem omringd hadden en zich gemanifesteerd hadden om hem over te nemen, tot zijn laatste teug van adem. Vervolgens was al dat Archer voor de geest kon halen, het licht van de buizen in een operatiekamer en de gedaantes die verschrokken om hem heen stonden. En een gevoel van leegte, van gemis van alle symptomen die hij dacht te moeten waarnemen, dat hem wederom over had genomen. Een gevoel dat geenszins paste bij wat er zojuist gebeurd was. Het was juist dat gevoel dat hem op een verkeerd spoor zette. Was het dan Marlow die op de een of andere manier alles van hem overgenomen had?
Hij werd uit zijn gedachten geschud zodra hij wat beweging naast zich waarnam. Marlow draaide zich naar hem toe, langzaam maar zeker, tot hij haar aankijken kon. Het kruisen van haar blauwe ogen voelde opmerkelijk goed, zelfs al was het niet de eerste keer geweest dat ze elkaar zo aandachtig aan hadden gekeken. Hij gaf haar een lichte glimlach. "Good to see you too, blondie." Deze verwaterde al snel, zodra zijn pupillen over haar ietwat aangedane gezicht gleden. Ze zag er niet al te best uit. De rillingen van haar lichaam waren te traceren als voetstappen in de sneeuw. De deken glipte tussen haar vingers vandaan, langs haar naar de matras afgegleden. Ze oogde alsof ze aan het gloeien was, maar haar lichaamstaal vertelde het tegenovergestelde. Een gevoel inmiddels dat Archer maar al te goed kende.
"Come here," opperde hij, wat naar haar toegeschoven zodat ze tegen hem aanliggen kon. Zacht viel zijn arm langs haar heen, de lakens vastgepakt om deze weer over haar heen te leggen. De deken voelde flinterdun aan, evenals de stof eromheen. "These sheets won't help you much."
Rustig bewogen zijn vingertoppen zich langs haar bovenrug, alsof hij onzichtbare lijnen aan het volgen was over haar huid. Het was lang geleden dat hij zich zo rustig had gevoeld als nu. Het voelde haast of Marlow de denkbeelden over de afgelopen weken uit zijn hoofd weg had kunnen toveren met één blik of aanraking. Iets waar hij haar momenteel meer dan dankbaar voor was.
Na even zwijgend zo gelegen te hebben, maakte hij zijn stem weer kenbaar. "Thanks for saving me back there."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Maar ze wilde niet denken aan de personen in de andere kamer. Niet aan Damon, die ondanks alles haar nog lang niet zou vergeven dat ze haar maag had geleegd op de dure bekleding van zijn auto. Ook Charlie wilde ze niet meer in haar gedachten hebben. Diep van binnen wist ze dat hij alleen maar nieuwsgieriger was geworden naar haar gave, nu ze Archer had gered. En ze wilde al helemaal niet denken aan de vrouw die Damon mee had genomen. Daar voelde haar hoofd te zwaar voor aan.
Ze wilde denken aan Archer, die naar een mix van ontsmettingsmiddel, goedkope motelshampoo en sigaretten rook. Archer, die hier was. Veilig, maar niet onaangeraakt. Ook daar wilde ze nu niet aan denken. Wat er ook met hem was gebeurd, het was vast nog te vers om het te bespreken.
Om zo met hem te liggen, zijn arm om haar heen geslagen en haar hoofd rustend tegen zijn borstkas, het maakte hem zachter. Door de te grote kleding van Charlie verdwenen zijn scherpe hoeken en de afstandelijkheid die hij soms om zich heen had hangen. Zijn vingers traceerden haar rug, zo teder en langzaam dat ze soms vergat dat de lichte aanraking bestond.
Haar ogen schoten open toen ze zijn stem weer hoorde. In een reactie op zijn woorden legde ze haar arm iets strakker om zijn middel. Er waren zoveel dingen die ze wilde zeggen; dat het haar speet dat ze pas zo laat waren gekomen, dat het bijna te laat was geweest, dat het niet alleen door haar kwam dat hij nu veilig was en er vormde zelfs een bespottelijke opmerking in haar hoofd. I never would have guessed that Archer West needed saving.
In plaats daarvan hield ze haar mond en keek ze naar hem op. ‘I’m just glad we got you out of that place,’ verzuchtte ze. Het idee dat er nog zoveel meer mensen daar lagen, mensen zoals haar en Archer, was verschrikkelijk. Ze hadden het hele gebouw moeten opblazen.
Ze legde haar hoofd weer tegen zijn borstkas en verplaatste haar been tussen die van Archer, zodat ze wat comfortabeler zou liggen. Haar ogen gleden weer dicht, denkend aan hetgeen wat haar al dagen dwars zat: de droom die ze had gehad.
‘Archer?’ vroeg ze, twijfelend. Ze wist niet goed waar ze naar toe zou gaan met haar vraag. Misschien had haar voorgevoel het fout en was het enkel een droom geweest. Misschien zou hij niet eens weten waar ze over sprak. Maar toch… Het had zo echt gevoeld, van het moment dat ze in de duisternis had gestaan tot aan dat ze Archer vast had genomen.
‘A few days ago, I had this dream… But I don’t think it was just a dream. It was more than that, wasn’t it? You… You did something.’ Ze beet op haar onderlip om zichzelf tegen te houden om de vraag te stellen waar ze daadwerkelijk antwoord op wilde.
Had hij specifiek gezocht naar haar? Of was het puur toeval geweest?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De haast om terug te antwoorden, heerste er tussen hen niet. Sterker nog, het waren de stiltes die telkens tussen hen vielen die Archer misschien nog wel het fijnst voelen vond. Op de een of andere manier was er vanuit hen beide geen noodzaak om de tijd te willen vullen met gesprekken; daar, liggend op het krakkemikkige motel bed in elkaars aanwezigheid en aanraking, leek meer dan genoeg. Het was alsof er niemand anders op de wereld te vinden was dan hen twee, daar in dat moment.
Haar arm werd nog wat strakker om zijn middel gelegd, bijna een lieflijk gebaar dat Archer niet anders kon beantwoorden dan met een kleine glimlach. Eerder had hij het nooit in zich op kunnen brengen dat hij ook maar ergens zo met iemand als Marlow liggen zou, maar nu kon hij zich niemand anders voorstellen met wie het beter had gevoeld. De wijze waarop ze haar ogen opende nadat ze hem weer had horen spreken en de zijne opzocht om naar hem op te kijken, maakte meer in hem los dan ze ooit weten zou.
Tevreden merkte hij op dat ze haar weer haar plek tegen zijn borstkas opzocht en haar been zacht tussen die van hem glipte. Zijn vingertoppen streelden ongestoord door over haar huid, nog altijd de onzichtbare lijnen over haar bovenrug gevolgd. Haar twijfelachtige toon trok intussen zijn aandacht. "Yeah?" Afwachtend staarde hij naar de wand tegenover hen, gevoeld hoe een stilte wederom ontstond voor de korte tijd dat Marlow haar stem teniet liet gaan.
De droom. Hoewel hij het niet zo had gekend, wist hij direct waar ze op had gedoeld. Het kon niets anders zijn dan dat. Maar hoe moest hij uitleggen wat er was gebeurd, als Archer zelf niet eens echt had kunnen bevatten hoe het plaats had gevonden? Zijn vingertoppen liet hij stil liggen langs haar schouderblad, bedenkelijk voor zich uit gekeken.
"It was not a dream." Met zijn vrije hand wreef Archer kort door zijn oog, nog altijd niet helemaal geweten hoe hij het haar uitleggen moest. "I don't know what happened. I was sitting on the floor in that cell they put me in. The dose was wearing off... I was deprived of food, water and who knows what else. I don't know," mompelde hij uiteindelijk. "I was in this state of mind of almost fainting, but not yet, you know? Everything was a blur. And I found myself crossing that border again, like I have done hundreds of times while there as a pastime. But this time, it was different." Wat het precies had veroorzaakt, was voor hem evenzeer een raadsel. Hoewel zijn gedachten bij Marlow waren geweest op dat moment en hij de hoop had om haar of ook maar iemand te bereiken, was wat vervolgens in hem om was gegaan als een zwart gat in zijn herinnering.
"I don't know how it happened. One moment, I caught myself thinking about you. And next thing I knew, it was like that thought lead me there. Like I somehow knew I would see you there, that I would be able to reach you. Even though that has never happened before. And there you were."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Haar lichaam voelde onrustig, maar de kalmerende bewegingen van Archer zijn vingers over haar huid hielpen. Ze kon zich niet herinneren wanneer ze voor het laatst op deze manier had gelegen met iemand. Ze kon nauwelijks bevatten dat die iemand nu Archer was. Ze hadden dan wel naast elkaar geslapen, de eerste paar avonden bij de Outlaws, en ze hadden met elkaar gespard, maar ander fysiek contact was er nooit geweest. Niet op deze manier.
Het was iets waar ze aan gewend kon raken, al was ze er zeker van dat dit één van de weinige keren zou zijn dat ze op deze manier bij elkaar zouden liggen.
Al luisterend naar Archer kwam ze er achter hoe erg de hel was geweest waar hij zich in had bevonden voor de laatste paar weken. Ze hadden hem van eten afgehouden, zelfs van water. Dat, gecombineerd met de drugs en wat ze dan ook nog meer hadden gedaan… Het sporen op hem achterlaten.
‘And there I was,’ herhaalde ze hem, zacht maar zeker hoorbaar. Hij had specifiek aan haar gedacht. Tussen alle pijn, honger en vermoeidheid door was het haar naam, of gezicht geweest waar hij zijn gedachten niet van weg had kunnen trekken. Wat daar de betekenis ook van was, Marlow voelde het warme gevoel door haar lichaam trekken als een haardvuur dat haar van binnenuit verwarmde. Ze wist dat het te hoopvol was, dat het misschien niets betekende. Misschien was dit nog een hallucinatie van het overmatige gebruik van haar krachten, maar dit was de eerste waarvan ze niet wilde ontsnappen.
‘It scared the crap out of me.’ Voor Archer was het misschien iets herkenbaars geweest, Hij had gesproken over een grens. Eentje die hij al honderden keren had betreden. Het idee bracht een rilling over haar rug. Ze had de plek doodeng gevonden, de schaduwen die constant aan haar hadden getrokken en haar hadden willen claimen voor hun eigen plannen. ‘That place, I mean. Although, seeing you like that, hearing your voice…’
Dat had haar nog veel banger gemaakt.
Bang voor wat ze aan zou treffen, wie Ryan precies was geweest en wat hij had veroorzaakt. Bang voor wat ze aan zou treffen als ze Archer eindelijk zouden vinden. Haar angsten waren terecht geweest. Ondanks dat het ergste nu voorbij was en Archer veilig naast haar lach, was de angst nog altijd in haar lichaam. Ze zou zich om kunnen draaien en Archer uit het oog kunnen verliezen. Vreemd genoeg deed dat haar hart meer pijn dan ze verwachtte.
‘I’m just happy you’re here now, you know. Without Charlie, we wouldn’t have made it in time.’ Hij had alle informatie tot zijn beschikking gehad, gelukkig. Al hadden ze zelfs met Charlie Archer niet kunnen redden als zij haar gave niet had gebruikt.
‘You owe me, though,’ zei ze, waarna ze gaapte. ‘I saved your life, so now you I need you to save mine someday.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De andere zijde was voor hem zo gewoon als mogelijk geworden. Hij kende niet anders dan dat het de duistere plek was waar zijn geest soms naar afreisde, wanneer hij ook maar een miniem gedeelte van zijn gave besloot te benutten. De gedaantes van de doden die er rondzwierven en hem elke keer weer opzochten het moment dat hij die grens overstak, waren gedaantes waar hij niet langer meer van opkeek. Al dat Archer wist, was dat het van belang was dat hij niet te lang aan de andere kant van die grens te vinden was. Zijn aanwezigheid maakte de doden aan de andere zijde hebzuchtig, zoals eveneens zo was geweest zodra Marlow verschenen was. Dat was een compleet andere gewaarwording geweest voor zowel hem als de magere silhouetten die er rond dwaalden. Niet te vergeten voor Marlow zelf, iets waar hij eigenlijk nog niet eerder bij stil had gestaan. De wereld zoals hij deze kende, was immers allesbehalve gewoon voor haar.
"It's a dark place beyond that border." Zoekend naar iets afleiding om zich niet te verliezen in zijn gedachten over de andere zijde, voelde hij hoe zijn vingers traag maar zeker weer een pad traceerden over Marlow's bovenrug. Geen van hen zou er iets aan hebben als hij zich weer naar die plek terug zou laten lokken, al was het maar door de denkbeelden die door zijn hoofd begonnen te schieten. Het was beter om te zwijgen en het onderwerp af te laten glijden, doende dat het niet eerder ter sprake was gekomen. Dat ze ver weg van het lab waren en ze er allemaal grotendeels zonder kleerscheuren vanaf waren gekomen, was veel belangrijker. Ze mochten blij zijn dat het zo afgelopen was, en hij al helemaal.
"Me too," opperde hij gedempt voor zich uit. Wat Charlie precies allemaal had gedaan was hem nog niet duidelijk, maar hoe dan ook geloofde hij haar als ze vertelde dat hij cruciaal was geweest voor de zoektocht. Charlie had op een bepaalde manier altijd voor hem klaar gestaan wanneer dat nodig was, zelfs wanneer Archer hier niet zelf van op de hoogte was. Ditzelfde gold eigenlijk ook voor Marlow de afgelopen tijd, als hij er zo over nadacht.
Zijn mondhoeken trokken ietwat op in een glimlach. "Consider it noted." Ooit, wanneer het er wellicht op aan zou komen, zou hij haar terug betalen voor wat ze had gedaan. Voor nu moest hij simpelweg accepteren dat hij flink bij haar, Damon en Charlie in het krijt stond en dit ook wel voor lange tijd, dan wel voor de rest van zijn leven, zo zou blijven.
Hij keek naar beneden, Marlow al gapend weergevonden tegen zijn borstkas. Vermoeidheid begon een tol te eisen op haar, iets wat hij moeiteloos aan haar ogen af leek te kunnen lezen; met een enigszins dromerige blik zag hij haar voor zich uitkijken. "It's alright if you close your eyes and go to sleep," zei hij, zijn achterhoofd laten steunen tegen de muur. "It's been a long day." Of hij echt slapen kon was iets wat hij betwijfelde, maar hoe dan ook voelde hij zijn oogleden steeds wat zwaarder worden. Als vanzelf voelde hij zijn ogen dan ook na even sluiten. Zijn spieren ontspanden zich niet veel later, zijn gezicht zacht laten zakken tot zijn wang uiteindelijk rustte tegen Marlow's kruin. Op dat moment was er niets anders wat er meer door Archer heen leek te gaan, behalve het vredige gevoel dat alles voor een keer toch echt was zoals het misschien hoorde te zijn.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Daar, op het motelbed en in de armen van Archer, had Marlow zich het meest veilig gevoeld sinds ze zich bij de Outlaws had gevoegd. En toen ze wakker was geworden had ze gewenst dat ze nog even hadden kunnen blijven liggen, verstopt tussen vier muren en onder de dunne dekens, maar vooral dicht tegen elkaar aan.
Jammer genoeg had het niet lang geduurd voordat Charlie voor hun deur had gestaan met de mededeling dat ze zouden vertrekken. Het zou nog een lange reis zijn naar hun huidige safehouse en in plaats van vier, zouden ze vijf personen vervoeren. Bij de gedachte aan de vijfde persoon was er een rilling over Marlow haar rug gelopen. Nu ze helderder na kon denken, wist ze dat ze de gelijkenissen niet had verzonnen. Wie hun vijfde handlanger ook was, ze moest haar leren kennen.
Ondanks dat haar hoofd beter leek te werken, voelde ze zich nog steeds niet optimaal. Haar spieren deden pijn, haar lichaam voelde leeg. Ze had honger, maar tegelijkertijd maakte de gedachten aan eten haar misselijk. Het voelde als een nare verkoudheid of griep die maar in haar lichaam bleef hangen. Toch zou ze het geen invloed laten hebben op de reis.
Samen met Archer had ze haar spullen gepakt en hadden ze zich gemeld op de parkeerplaats. Omdat Charlie hen had opgezocht, hadden ze nu twee auto’s. Damon stond, vanzelfsprekend, al bij die van hem. Zodra zijn blauwe ogen die van haar kruisten, bespeurde ze een kleine glimp van opluchting, waarna ze weer terug schoven naar de arrogante blik die ze van hem gewend was.
‘Don’t you dare step in my car Marshmallow. Not after what you did yesterday.’ Marlow gaf hem enkel een glimlach en nam zijn woorden op als: I’m happy to see you feel better.
‘That won’t be a problem,’ zei Marlow en ze liep naar Charlie, waarna ze haar hand uitstak naar hem. Al die tijd had ze de brunette genegeerd die achter Charlie had gestaan. ‘I’m driving Charlie’s car anyway.’
Charlie lachte. ‘You can ride with me, Marlow. But you’re not driving. Not after everything that happened yesterday. You need to rest.’
‘I feel fine,’ beet ze hem toe en ze griste de sleutels uit zijn handen. ‘I’m driving and she,’ ze gebaarde naar de brunette, ‘is going with me. You can ride with the big bad vampire and Archer.’
‘Marlow,’ Charlie zette zijn professionele stem op, de stem die hij gebruikte wanneer hij één van de members moest vertellen dat ze nog niet voldoende aan waren gesterkt. ‘I don’t think you are strong enough to drive yet.’
‘I know I am.’ Ze negeerde Charlie, voordat hij verder met haar in discussie zou gaan over of dit wel of niet verstandig zou zijn. Ze wandelde om de auto heen, opende de deur aan de rijderskant en gooide haar tas alvast achterin. Ze leunde haar arm op het dak van de auto en keek, voor het eerst, recht in de ogen van de brunette.
‘What do you say; a little girls roadtrip?’ Ondanks dat haar woorden zeker klonken, voelde het alsof de wereld om haar weg viel nu ze haar aankeek. Het was niet slechts een gezicht dat haar deed denken aan haar zus, Liv. Het was identiek. Dezelfde lippen, dezelfde vorm van de kaaklijn. Maar het kon haar zus niet zijn. Als dit Liv was geweest, dan waren ze elkaar al huilend in de armen gevallen.
Misschien had die plek wel iets met haar gedan. Iets waardoor ze niet langer wist wie Marlow was. Maar dat verklaarde niet de blik van herkenning die de brunette in haar ogen had.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De zon was al enkele uren geleden opgekomen. Kat had de oranje gloed zien verschijnen achter de bergen vanachter het viezige raam van de motel kamer, nadat haar moeheid haar die ochtend in de steek had gelaten. Iets wat ze niet kende van hiervoor; tijdens haar gevangenschap dreef ze vaker weg van bewustzijn dan dat ze klaarwakker was. Het was verfrissend en enigszins raar om het licht van buiten te kunnen zien in complete vrijheid. Ze had de ochtendbries nog door de kleine kier van het raam door de kamer voelen stromen.
Nu ze buiten stonden, was de temperatuur al wat opgelopen. De zon scheen uitbundig, een warmte achtergelaten op haar blote armen die slechts bedekt werden door het wijde, zwarte t-shirt dat los over haar schouders viel. Eigen kleding had ze niet. Damon had met veel moeite een set kleding naar haar toe gemikt, waar ze dankbaar gebruik van had gemaakt. Nu echter, met de ogen van de blondine die ze eens in de zoveel tijd op zich voelde branden, kon ze niet anders dan wat onrustig met haar vingers aan de stof plukken. Er was iets aan haar wat haar elke keer nerveus liet voelen, zodra ze haar aanwezigheid aanvoelde of ook maar een keer haar blik voelde kruisen. Wellicht was het omdat ze haar dacht te herkennen en de blondine soms zo oogde, dat het erop leek dat het voor haar ook gold. Maar wat het verder was, was een groot raadsel. Veel wist ze eigenlijk ook niet; ze had slechts haar naam opgevangen via de vampier tijdens een van hen gesprekken. Marlow. Een naam die haar eveneens bekend voorkwam.
Met een half oor had ze geluisterd naar het gesprek over de auto's, pas echt haar aandacht weer verlegd zodra ze dan de stem van Marlow weer opmerkte. Als vanzelf vonden haar pupillen de hare. Eerst had ze het niet kunnen geloven dat ze haar ertoe aanspoorde om samen een auto te delen, maar haar blik was bloedserieus. Wetend dat ze hier niet onderuit kon en het anders slechts het uitstellen was van het moment dat ze elkaar dan echt onder ogen moesten komen, knikte ze dan ook instemmend. Wat twijfelachtig maakte ze een "Yeah, sure" kenbaar, waarna ze naar de rode auto toestapte om haar plek te zoeken op de bijrijdersstoel. Al zwijgend sloeg ze de deur achter zich dicht.
Al snel reden ze weg, de blauwe auto van Damon volgend de snelweg op. De wind ruiste langs het voertuig, de zon scherp geschenen in haar ogen om wederom warmte kenbaar te maken. Kat kneep met haar ogen en greep naar het klepje boven haar, deze naar beneden geslagen om de zon te blokkeren. Zacht hoorde ze de radio op de achtergrond, de stilte die tussen hen heerste net wat meer verdraagbaar gemaakt. Uit gewoonte begonnen haar vingertoppen gedempt op haar bovenbeen mee te tikken. Hoe ze eerst echter voor zich uit had gestaard naar de weg, betrapte ze zich erop dat ze al een aantal keren dan toch Marlow in haar ooghoeken weer op had gezocht. Wat was het aan haar, wat haar zo bekend voorkwam?
Na een laatste keer zichzelf er weer op te betrappen, besloot ze dan toch haar mond open te trekken. Aarzelend keerde ze zich tot Marlow. "Okay, this probably sounds weird. But I feel like I've seen you before? You seem... familiar."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De spanning in de auto was om te snijden. Zodra ze samen met de brunette plaats had genomen in het voertuig, twijfelde ze aan haar keuze. Het was een wonder dat Charlie haar had laten gaan en nu wist ze eigenlijk niet of ze er blij mee moest zijn. Er waren zoveel vragen die door haar hoofd spookten, zoveel dingen die ze wilden zeggen nu ze eindelijk met deze persoon alleen was, maar ze kon het niet. Er gingen verschrikkelijke scenario’s door haar hoofd. Wat als dit Liv was, maar ze was haar vergeten? Wat als dit helemaal niet Liv was en Marlow zich enkel nog steeds dingen verbeelde?
In dat geval zou ze zeker niet moeten rijden.
Uiteindelijk sprak de jongedame naast haar. Haar woorden lieten Marlow iets ontspannen. Zij had tenminste ook het idee dat er iets aan de hand was, dat ze elkaar kenden. Hoe leek ze niet te weten, wat de knoop in Marlow haar maag steviger aantrok. Ze wilde geen hoop hebben op een verloren zus, een familiereünie. Dat was niet wat dit was. Ze wist echter ook niet wat het dan wel betekende.
‘You have no idea,’ mompelde Marlow, terwijl ze haar ogen op de weg hield. Enkele meters voor haar reed Damon. Ze had het gevoel dat Charlie hem had opgedragen om zich aan de snelheidslimiet te houden, zodat hij niet te ver vooruit zou rijden. Ze zweerde zelfs dat ze Charlie zo nu en dan achterom zag kijken om haar in de gaten te houden.
‘I thought I was imagining it, but now you have mentioned that you feel the same, let’s start with some questions.’ Marlow zou niet te diep gaan. Niet meteen. Ze wilde een naam, misschien een leeftijd. Eventueel waar ze vandaan kwam, of hoe lang ze al opgesloten had gezeten bij die verschrikkelijke wetenschappers. Als ze zou antwoorden dat ze daar pas sinds kort was, of langer dan dat Marlow haar zus was verloren, dan zou ze haar waanideeën over dat haar zus naast haar zat kunnen laten varen.
Ze wachtte het antwoord niet af en keek kort opzij. ‘Damon found you, correct? How, and why did he take you with him?’
Als er iets was wat niet bij Damon zijn karakter paste, was dit het wel. Hij was gefocust, soms zelfs egoïstisch. Hij had Archer dan wel willen helpen, maar hij zou de missie niet in gevaar hebben gebracht voor een willekeurig persoon die hij niet had gekend. En toch, toch zat Marlow nu naast een brunette die haar iedere keer herinnerde aan haar zus. Zelfs haar stem klonk gelijk aan die van Liv.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze haalde haar wenkbrauw op en wierp een blik naar buiten. You have no idea. Wat bedoelde ze daar dan weer mee? Ze vond het maar raar, al hielp dat haar niet zozeer tot rust komen, evenals de ongemakkelijke sfeer die tussen hen heerste. Iets wat ze ook niet plaatsen kon, al wist ze niet waarom.
Al zwijgend had ze naar het landschap gekeken dat aan hen voorbij ging. De vraag van Marlow nam ze wat afwezig waar, de woorden in zichzelf horen herhalen naarmate ze er meer bij nadacht. Ze voelde hetzelfde? Wat betekende dat dan? Waar hadden ze elkaar al eerder gezien? Kat slaakte een onhoorbare zucht en liet haar vingers rusteloos zwerven naar de de portier, met een knop het raam omlaag laten gaan om vervolgens haar elleboog te laten steunen op de onderzijde van het raam. De warme lucht waaide prettig langs haar naar binnen, haar haren ongecontroleerd laten dansen. Wat had ze dit gevoel gemist.
"Damon did not find me. I found him." Ze streek de plukken haar voor haar ogen weg langs haar oren. De bergen om hem heen verdwenen alsmaar sneller achter hen nu ze harder begonnen te rijden, makend dat ze minder het besef van haar omgeving had als eerst. Al dat haar opviel, waren de hoge dennenbomen en de kale bergen, die haast geen spoortje van sneeuw lieten zien behalve het minimale wit op de toppen. "I acknowledged another person in the building and reached out. He came walking to me and helped me up. Not that he had a choice.," mompelde ze. "After that, I acknowledged you all and we walked towards the room you were at." Damon had te doen wat zij hem vertelde via haar gedachten. Het was niet iets wat hij uit vrije wil had gedaan of ook maar ooit zou doen; haar gedachten waren als een sirene in zijn hoofd geweest waarvan hij niet afwijken kon. Binnen een ogenblik had hij al naast haar gestaan.
Niet dat Marlow haar daarvoor veroordelen kon. Nee, ze had wel doorgehad dat de blondine ook een gave van haarzelf had. Wat het was, was haar nog ietwat een raadsel, maar gezien de wijze waarop ze de laborant neer had gewerkt en de jongen op de operatietafel weer tot leven had gewekt, was het een aardig sterke. Langzaam vonden haar ogen, dan wel voor kort, die van Marlow. "You got your gift, I got mine." Hierna keerde ze zich weer tot het uitzicht, geprobeerd het oncomfortabele gevoel binnen haar tot stilte te brengen.
"How old are you?" Ze kon het niet aan haar aflezen. Ze zag er jong uit, desalniettemin niet zodanig jong dat Kat haar niet meer had kunnen zien voor ze in de handen van de wetenschappers terecht was gekomen. Wellicht dat ze haar in haar tijd thuis ergens had gezien?

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De gave van Kat klonk gevaarlijk. De manier waarop ze over Damon sprak, alsof ze hem had gedwongen haar te helpen. Betekende dat dat ze wellicht dezelfde gave had als hem? Marlow had gezien dat Damon anderen kon dwingen en manipuleren. Zo waren ze aan antwoorden gekomen, aan gratis verblijven in de motels. Toch was Marlow er niet zeker van dat Kat precies hetzelfde zou kunnen. Als dat zo was, dan had ze haarzelf toch ook moeten kunnen bevrijden uit de hel waar ze haar vast hadden gehouden?
‘To each their own,’ mompelde Marlow. Ze had nog niet nagedacht over hoe zij over was gekomen op Kat. Wat had ze eigenlijk gezien? Een wanhopig persoon die er alles aan had willen doen om Archer te redden. Het was haar dan wel gelukt, maar ze had er ook een prijs voor moeten betalen. Ze voelde de effecten nog steeds in haar lichaam. Het vermoeide, slappe gevoel ging maar niet weg.
Gelukkig was het rondrijden een goede afleiding.
Vanuit haar ooghoeken bestudeerde ze Kat nogmaals. Haar bruine haren wapperden in de wind, dansten haast op onzichtbare muziek. Marlow schoof een pijnlijke herinnering aan de kant, Liv die lachend door de straten rende, met Marlow op haar hielen. Zelfs tijdens hun spelletjes had Marlow haar altijd bewonderd, hoe mooi ze wel niet was geweest. Liv was haar grote voorbeeld geweest in alles.
Snel focuste ze zich weer op de weg voor haar. Ze was onbewust wat langzamer gaan rijden en zag dat er een paar auto’s in hadden gevoegd tussen haar en Damon, maar zijn blauwe auto was nog steeds gemakkelijk terug te vinden op de snelweg.
‘I’m twenty-one,’ antwoordde Marlow afwezig. Ze wist niet goed wat haar leeftijd hier mee te maken had. Of was dit Kat haar manier om te achterhalen waar ze elkaar van kenden? Was ze aan het rekenen en terugtellen? Was dit dan toch Liv die… Nee, Marlow wilde haarzelf daar niet laten gaan. Deze jonge vrouw leek misschien op haar zus, maar zo voelde ze niet aan. De manier waarop ze praatte, de woorden die ze koos, zo had Liv nooit tegen haar gepraat. Dit was iemand anders, maar wel iemand anders die teveel op haar leek.
‘Where are you from?’ vroeg Marlow. ‘Before you were brought to… you know. Where did you live before that?’ Als ze een complete andere stad zou noemen dan waar Marlow as opgegroeid, of waar ze voor een langere tijd met Liv was verbleven, dan zou ze voor eens en altijd het idee dat deze persoon iets met haar zus te maken had, achter zich kunnen laten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De eindeloze bergen maakten langzaam plaats voor een tafereel van bossen en heuvels. Ze kon ze al in de verte zien verschijnen, naarmate ze meer naar het westen reden. Het was een omgeving die ze nooit had gedacht nog zo te zien. De natuur op en top, glanzend in het zonlicht dat steeds meer op hen neer begon te schijnen. Welke maand en dag het was, wist Kat niet, maar iets in haar zei dat de zomer toch echt op komst was. Iets wat ze niet had gevoeld daarbinnen, liggend in een onderzoekskamer. Het enige uitzicht wat ze daar had gehad, was op een paar schilderijen die haar gijzelhouder aan de wanden had gehangen. Plaatjes die ze inmiddels al wel dromen kon. Nee, dat was niets vergeleken met het uitzicht wat ze nu voor zich zag. Ze had geen woorden voor de prachtige omgeving dat aan hen voorbijging.
21. Dat maakte haar, als ze het goed had, 7 jaar jonger dan dat ze zelf was. Echt zeker wist ze het inmiddels niet meer. Ze knikte voor zich uit, kenbaar gemaakt dat ze haar wel gehoord had, al wist Kat niet zo goed wat ze precies terug moest zeggen. Zwijgzaam liet ze een korte stilte aan hen voorbij gaan, totdat Marlow's stem deze weer verbrak.
In geen maanden had ze nog aan haar thuis gedacht. Daar waar ze al die jaren geleden weg was gekaapt, als een kostbare bezitting in plaats van een mens. Een kind. Het waren de woorden van de blondine die haar desondanks dat weer terug leken te leiden naar dat huis dat ze destijds voor het laatst gezien had. De zonnebloemen die voor de keukenramen omhoog klommen. De zoete geur van de parfum van haar moeder die er elke dag als een lichte walm hing, een geur die ze nu nog altijd leek te ruiken nu ze eraan dacht. En het gelach van Liv dat haar altijd achtervolgde wanneer ze samen door het huis renden, na het zoveelste spel van verstoppertje. Hun vader kon hen tegen die tijd altijd wel schieten; de harde voetstappen en het gelach leidde hem vaak af van werk, maar zodra hij ze dan erop wilde aanspreken leek er altijd toch weer een glimlach op zijn gelaat ontstaan. Hoe hij er precies uitzag was aan haar ontsnapt, maar ze kon zich zijn vrolijke, blauwe ogen nog herinneren.
"Chicago." Haar achterhoofd vond de hoofdsteun achter haar, hierop zacht geleund om wat meer relaxed in de stoel te kunnen zitten. "I'm from Chicago. But that was a long time ago." De stad kon ze evenmin niet helemaal meer voor de geest halen, maar waar ze vandaan kwam was nooit aan haar ontgaan.
Haar nieuwsgierigheid nam het voor haar over, nu de blondine erop los vroeg. Was hun woonplaats dan iets waarvan ze elkaar kenden? Vroeg ze het daarom? Bedenkelijk bleef haar blik bij de bomen in de verte. "And you? Where are you from?"

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Kat bleef een lange tijd stil, waardoor Marlow zich af begon te vragen of ze de verkeerde vraag had gesteld. Misschien dacht ze niet graag terug aan haar woonplaats, haar thuis. Iets wat Marlow kon begrijpen. Ook zij dacht liever niet terug aan haar ouderlijk huis, hoe blij ze soms ook was geworden van de gele zonnebloemen in het raam. Haar thuis was bij Liv geweest. Daar had ze zich het meest veilig gevoeld.
Chicago. Marlow haar vingers verstrakten rond het stuur. Relax, sprak ze haarzelf toe. A lot of people live there, it doesn’t mean anything.
Maar het betekende wel iets. Het was geen toeval meer, dat kon het niet zijn. Wat het wel was, was een groot mysterie. Ze zou willen dat ze met iemand kon praten. Met Charlie, of Archer. Zelfs Damon zou haar vast nog advies kunnen geven over wat ze nu moest doen. Al zou hij haar waarschijnlijk vertellen dat ze moest ontspannen en dat ze zich gek liet maken door iets wat er helemaal niet was. Als ze slim was, zou ze luisteren naar het advies van de denkbeeldige Damon in haar hoofd.
Marlow keek opzij en beet op haar onderlip. ‘Also from Chicago,’ bekende ze. ‘But I haven’t been there in a long time, just like you.’ Liv had haar zo ver mogelijk van de stad geprobeerd weg te houden. Ze waren van stad naar stad gereisd en uiteindelijk hadden ze zelfs de staat verlaten. Alles om weg te blijven van de autoriteiten, of de mensen die met hen samenwerkten.
Een rilling trok over haar rug. Wat als zij degene was geweest die daar al die tijd had gelegen? Archer was er een paar weken geweest. En Kat… Marlow wist niet hoe lang ze daar verborgen was geweest. Wat als ze daar net zo lang had gelegen als de tijd dat Marlow haar zus kwijt was geraakt? Al die jaren had ze gedacht dat Liv dood was gegaan in het gevecht, om haar te beschermen. Wat als dat niet waar was.
‘This is going to sound crazy,’ zei Marlow. Ze wilde dat ze het in kon houden, dat ze zich niet zou gedragen als een complete idioot, maar haar gedachten begonnen de overhand te nemen en als ze nu niet iets aan Kat zou vragen, dan zou ze het misschien nooit meer doen.
Marlow haalde diep adem en dwong zichzelf iets te ontspannen. Haar vingers lieten het stuur iets los en ze bracht haar schouders iets naar achteren. Uiteindelijk keek ze opzij, hopend dat iemand voor haar geen gekke fratsen uit zou halen op de weg.
‘Does the name Liv mean anything to you? Like, anything at all?’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Dat de oncomfortabele sfeer allesbehalve weg was, mocht wel duidelijk zijn. Meer dan dat zelfs; het leek toegenomen te zijn nadat ze haar antwoord uitgesproken had. In haar ooghoeken zag ze Marlow haast verstijven, alsof ze zojuist iets had gezegd wat iets in haar omhoog had gebracht. Het waren de woorden die de blondine daarna kenbaar maakte, die haar zich dat des te meer leken te laten beseffen. Chicago. Ze kwam uit dezelfde stad als zij.
Het was haast te toevallig voor woorden, en toch voelde Kat een onheilspellend gevoel in haar op kruipen. Een onrustigheid begon in haar op te spelen die ze niet plaatsen kon. Haar ogen bleven strak bij de voorruit, daar waar de gele strepen van het midden van de weg onder hen verdwenen naarmate ze meer wegdek achter zich lieten. Wat maakte dat ze zich zo voelde? Het was niet dat ze zich echt voor kon stellen dat ze meer dan vage kennissen waren geweest. Anders had ze wel geweten waarvan ze haar kende, toch?
Ze schudde het gevoel ijzig van zich af. Voor even bleef het wederom stil in de auto. Al dat weerklonk was het geruis van de motor en de zachte muziek van de radio, die ze dromerig aanhoorde. De gedachte kon haar hoofd maar niet verlaten dat er puzzelstukken misten die ze niet tevoorschijn kon toveren, al had ze dat wel gemoeten. Er was iets wat aan haar ontbrak, iets wat binnen handbereik van haar leek te liggen en desalniettemin voelde het zodanig ver van haar vandaan, dat ze het onmogelijk bereiken kon.
Marlow's opmerking hoorde ze maar half aan, de bomen aan de zijkant van de weg langs hen heen zien verdwijnen. Het was pas nadat een bekende naam haar gehoor vond, ze haar focus weer terug leek te krijgen om deze slechts weer te voelen verschuiven. Als vanzelf zag ze haar golvende, bruine haar weer voor zich. De manier waarop haar glimmende, blauwe ogen de hare vonden zodra ze achterom keek, al rennend de gangen van hun ouderlijk huis ontdekt. En haar gelach. Het geluid van haar gelach dat Kat elke nacht in haar dromen nog hoorde, alsof het de dag van gisteren was dat ze haar nog had gezien.
Vluchtig hadden hun pupillen elkaar gevonden, maar al snel week ze van Marlow af. Tranen leken haar ogen te vullen. Het vocht vervaagde haar zicht op de weg, desondanks ze dit niet over haar wangen liet ontsnappen. Ruw wreef ze door haar ogen om de tranen teniet te laten gaan.
"That..." Hoe allereerst haar stem al fluisterend klonk, schraapte ze haar keel om het volgende wat harder over haar lippen te kunnen laten rollen. Duf bleef ze voor zich uitkijken, de blik van Marlow naast zich uit de weg gegaan. "That was the name of my sister."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Haar vraag had de gevoelige snaar geraakt, zag Marlow. Kat draaide zich van haar weg, maar in de autospiegels zag Marlow de tranen opwellen. Het kostte Kat wat moeite om uiteindelijk antwoord te geven. Een antwoord waar Marlow op had gehoopt, maar tegelijkertijd ook niet. Het gaf haar niet meer antwoorden. Alleen maar meer vragen.
Kort wierp ze een blik op de achteruitrijspiegel. Haar gezicht was nog witter dan toen ze de auto in was gestapt.
‘Your… Your sister…’ Het was geen vraag. Ze herhaalde simpelweg de woorden van Kat, in de hoop dat ze die zou begrijpen. Dit kon ze niet langer logisch redeneren. Ondanks dat Liv een veelvoorkomende naam was, voelde Marlow aan alles dat ze het over dezelfde persoon hadden. Dezelfde vrolijke, sterke Liv die altijd een lach op haar gezicht had weten te toveren. Wiens blauwe ogen hadden kunnen glimmen als de lucht op een zonnige dag. Degene die precies leek op Kat.
Liv was haar zus geweest, wat betekende dat Marlow ook de zus van Kat was. Zonder na te denken stuurde ze de auto van de baan. Het maakte haar niet uit of Damon door zou rijden, of dat hij gedwongen zijn auto op de vluchtstrook zou zetten omdat Charlie dat wilde. Het zou haar zelfs niet deren als Archer nu naast haar auto zou verschijnen om haar te vertellen dat ze door moesten rijden. Ze kon dit gesprek niet voeren terwijl ze aan het rijden was.
Marlow zette de motor uit en klikte de gordel los. Ze draaide zich naar Kat doe en dwong zichzelf om voor het eerst echt naar haar te kijken, om alle details in zich op te nemen. Haar lippen krulden op dezelfde manier. Hun oogkleur was nagenoeg precies hetzelfde. Kat haar bruine haren waren dof, maar als ze zouden glanzen, dan zouden ze precies hetzelfde zijn als die van Liv.
‘You look like her,’ fluisterde Marlow. Ze leek zoveel op haar. Marlow zag de tranen in de ogen van Kat, wat vreemd genoeg ook bij haar tranen opwekte. Wat als Kat nog dacht dat Liv leefde? Hoe kon het überhaupt dat Kat nooit bij hun familie was geweest? Waarom zij niet en Liv wel? Het duizelde Marlow van alle vragen. Ze wist niet waar ze moest beginnen.
‘Liv… Liv was my sister too,’ stamelde Marlow. Ze schudde haar hoofd en legde haar hand tegen haar voorhoofd. Ze besefte zich hoe vreemd dit klonk. ‘I never realized… Nobody ever told me, not even Liv herself…’
Ze vervloekte haarzelf dat ze niet uit haar woorden kwam, maar ze kon alleen maar hopen dat Kat haar begreep. Niemand had ooit over Kat gesproken. Marlow had nooit foto’s gezien van twee meisjes met bruin haar, altijd maar één. Haar ouders, zelfs Liv, hadden gedaan alsof Liv hun eerste dochter was geweest en Marlow de tweede. Dat Liv een zus had gehad, een tweelingzus, was haast onmogelijk. En toch zat ze nu voor haar.
Marlow keek langs Kat naar buiten, naar de bergen die ze achter hadden gelaten en de bossen die langzaam begonnen op te doemen. Ze vroeg zich af wat Liv er van zou hebben gevonden, de plek waar ze nu waren.
Ze haalde haar neus op, een hopeloze poging om de tranen tegen te gaan. ‘How?’ vroeg Marlow uiteindelijk. ‘How did this happen?’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het had Marlow net zo van haar stuk gebracht als haarzelf, leek het. De blondine zag haast wit en hoezeer Kat ook haar best deed om haar blik te ontwijken, kon ze nog een glimp opvangen van de wijze waarop ze geshockeerd voor zich uitkeek. Voor ze het doorhad, stond de auto al aan de zijkant van de weg.
Zelf had ze het ook amper kunnen geloven. Het was dezelfde Liv waar ze het over hadden, dat kon niet anders. En hoe het bij haar enorm veel emoties los had gemaakt, was ook Marlow op zijn zachtst gezegd overstuur. Waarom was haar eerst nog niet helemaal duidelijk, maar het moment dat haar gefluister haar bereikte, was het net alsof Kat alle puzzelstukken voor zich in elkaar zag vallen tot een wel erg bizarre uitkomst.
Met grote ogen keerde ze zich tot Marlow. "You're her sister- my sister, too?" Het voelde raar om dat te zeggen. De tranen begonnen weer in haar op te wellen, die ze eigenwijs weg knipperde. Nee, dit was niet het moment. Niet nu Marlow evenzeer de antwoorden nodig had zoals zij die nodig had gehad. Later, dan zou ze ze kunnen laten stromen en zich laten overvallen met herinneringen, zodra ze dit deel achter de rug hadden. Niet nu.
Ze rechtte haar rug en beet op haar lip, het vocht in haar ogen weg voelen trekken. Ze slikte het laatste beetje gevoel van verdriet weg, slechts ruimte overgelaten voor de shock die door haar heentrok. Ergens leek ze de moed te hebben gevonden om Marlow weer aan te kijken, die evenwel de tranen in haar ogen had staan. Haar blik leek echter langs haar gedaante heen te glijden, alsof ze haar niet werkelijk meer zag zitten. Het was toen dat ze zag dat dezelfde stroom van herinneringen zich voor haar ogen af begonnen te spelen, net als hoe Kat ze altijd zag. De zonnebloemen. De parfum. Het blijmoedige gelaat van hun vader. En Liv's gelach, dat door de gangen van het huis dreunde, als een vrolijk gehoorspel dat zich eindeloos in haar hoofd af leek te blijven spelen.
"We were seven years old, maybe eight, when weird things started to occur around me. They made the link not long after that unlike Liv, I was a mutant. The ones they were told about. The ones that brought trouble." Ze haalde even diep adem, daar, kijkend naar het beduusde gezicht van het meisje dat haar kleine zusje bleek te zijn. "They gave me away not long after."
Dat was waarom ze Marlow nog niet had herkend als haar zusje. Het kleine meisje was destijds nog maar 1 jaar of zelfs jonger geweest toen ze het ouderlijk huis uit was gezet; ze had haar niet gezien zoals ze nu was, een volgroeide vrouw met een uiterlijk en uitstraling zo mooi als die van hun moeder. Enkel een foto was haar nog voorgehouden, grofweg vijf jaar geleden, met daarop Liv en een meisje met blond haar. Iets waar ze verder niet veel van had gedacht; dat het haar zusje was had ze zich wel bedacht, maar ze wist wel dat het meisje zich haar niet meer zou herinneren. Marlow's grote, blauwe ogen en blonde lokken waren niets veranderd.
"You were a baby back then. Maybe eight months or a year old tops. I didn't know you. You didn't know me. And you never would."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld