Elysium schreef:
Edyn.
Ondanks dat ze in het ziekenhuis heel erg lief waren geweest, had ik het alles behalve fijn gevonden. Er waren zoveel mensen geweest die zich echt ziek hadden gevoeld en ik had het niet fijn gevonden dat ik op een gegeven moment naar binnen had gemoeten, terwijl de rest ook allemaal hulp nodig had gehad. Toch was ik maar netjes mee naar binnen gegaan en daar had de dokter een aantal testjes gedaan. Ik had paar keer goed moeten in- en uitademen. Daarna had hij ook wat van mijn bloed afgenomen, zodat hij daar ook naar had kunnen kijken. Uiteindelijk hadden we eventjes moeten wachten, maar de dokter had wel geweten wat er aan de hand was geweest. Ik had er medicijnen voor gekregen en ik mocht van de week altijd nog een keer terug komen als ik me echt niet lekker voelde. Voor nu moest ik heel erg rustig aan doen. Er was echter iets wat de dokter had gezegd, wat ik heel erg had gevonden! Hij had namelijk verteld dat ik andere mensen ook aan kon steken, wat betekende dat Michael, Frankie of Luke het ook zouden kunnen krijgen. Iedereen met wie ik praatte en zeker als ik veel dichter bij was. Iets wat ik echt heel erg vond! Ik had alle mensen in het hele ziekenhuis aan kunnen steken! Mensen die al ziek waren! Daar waren we nu weg, maar ik durfde nu echt niet bij de rest in de buurt te komen. Ik wist ook helemaal niet hoe we dit moesten doen. Ze hadden er dan wel opgestaan dat we in hetzelfde busje terug zouden gaan, maar daar was ik het niet helemaal mee eens geweest en toen ik eenmaal in het busje had gezeten, had ik helemaal niet meer durfde te ademen, bang dat ik de rest ziek zou maken. Nu waren we gelukkig weer terug bij het hotel. Al was ik het nog steeds niet helemaal eens over alles wat zou gaan gebeuren. We, of ze, hadden afgesproken dat Frankie en Michael van kamer zouden ruilen. Omdat het minder erg was als ik Frankie aan zou steken, Michael moest immers nog zingen. Ik wilde helemaal niemand aansteken! Er mocht niemand ziek worden door mij? Dat vond ik echt geen fijn idee. Ik was echter maar gewoon naar de kamer gelopen, want het enige wat ik had willen doen, was liggen. Ik had me omgekleed in een hoodie van Michael, die er nog lag. Waarschijnlijk konden we elkaar de komende dagen niet eens zien, terwijl we er wel allebei waren. Ik was juist meegekomen om alles mee te maken! Ze mochten op een heel groot festival spelen en Michael zou zelf een DJ-set mogen draaien. Nu zou ik op bed mogen blijven, terwijl ik verder niet echt iets mocht. Frankie had gezegd dat ze even haar spulletjes op zou halen en er dan weer zou zijn. Ik ging een beetje met mijn armen heen en weer, zodat de mouwen van de hoodie een beetje mee bewogen, om mezelf zo een beetje iets te doen te geven. Ik hoorde echter al snel geklop op de deur, waardoor ik er naar toe liep. Frankie stond er met wat spulletjes, maar vooral ook de hondjes. Ik schudde mijn hoofd. “Straks maak ik ze ziek Franks! Dat wil ik niet.” Ik vond het al heel erg dat er mensen ziek zouden worden, maar twee van die kleine beestjes waren ook heel erg. Zeker omdat Pixie al niet de beste was met ademhalen, voor haar was het bijvoorbeeld al moeilijk om te vliegen. “Edyn. Lieverd dat gaat niet gebeuren.” “Maar wat nou als het wel gebeurd.” Frankie schudde haar hoofd en liep naar binnen met de hondjes, waardoor ik zelf ook wat naar achteren stapte. Ik wilde echt niet dat ze ziek werden. “Ik wil jou ook niet ziek maken.” Dat kan ook. Frankie kon er ook ziek van worden. Iets wat niet de bedoeling was. Ik voelde wat tranen in mijn ogen komen. Want ondanks dat ik niemand ziek wilde maken, wilde ik hier ook niet alleen zijn. Iets wat haast wel moet als ik niemand aan wilde steken en ik wist gewoon niet hoe het allemaal moest!
Edyn.
Ondanks dat ze in het ziekenhuis heel erg lief waren geweest, had ik het alles behalve fijn gevonden. Er waren zoveel mensen geweest die zich echt ziek hadden gevoeld en ik had het niet fijn gevonden dat ik op een gegeven moment naar binnen had gemoeten, terwijl de rest ook allemaal hulp nodig had gehad. Toch was ik maar netjes mee naar binnen gegaan en daar had de dokter een aantal testjes gedaan. Ik had paar keer goed moeten in- en uitademen. Daarna had hij ook wat van mijn bloed afgenomen, zodat hij daar ook naar had kunnen kijken. Uiteindelijk hadden we eventjes moeten wachten, maar de dokter had wel geweten wat er aan de hand was geweest. Ik had er medicijnen voor gekregen en ik mocht van de week altijd nog een keer terug komen als ik me echt niet lekker voelde. Voor nu moest ik heel erg rustig aan doen. Er was echter iets wat de dokter had gezegd, wat ik heel erg had gevonden! Hij had namelijk verteld dat ik andere mensen ook aan kon steken, wat betekende dat Michael, Frankie of Luke het ook zouden kunnen krijgen. Iedereen met wie ik praatte en zeker als ik veel dichter bij was. Iets wat ik echt heel erg vond! Ik had alle mensen in het hele ziekenhuis aan kunnen steken! Mensen die al ziek waren! Daar waren we nu weg, maar ik durfde nu echt niet bij de rest in de buurt te komen. Ik wist ook helemaal niet hoe we dit moesten doen. Ze hadden er dan wel opgestaan dat we in hetzelfde busje terug zouden gaan, maar daar was ik het niet helemaal mee eens geweest en toen ik eenmaal in het busje had gezeten, had ik helemaal niet meer durfde te ademen, bang dat ik de rest ziek zou maken. Nu waren we gelukkig weer terug bij het hotel. Al was ik het nog steeds niet helemaal eens over alles wat zou gaan gebeuren. We, of ze, hadden afgesproken dat Frankie en Michael van kamer zouden ruilen. Omdat het minder erg was als ik Frankie aan zou steken, Michael moest immers nog zingen. Ik wilde helemaal niemand aansteken! Er mocht niemand ziek worden door mij? Dat vond ik echt geen fijn idee. Ik was echter maar gewoon naar de kamer gelopen, want het enige wat ik had willen doen, was liggen. Ik had me omgekleed in een hoodie van Michael, die er nog lag. Waarschijnlijk konden we elkaar de komende dagen niet eens zien, terwijl we er wel allebei waren. Ik was juist meegekomen om alles mee te maken! Ze mochten op een heel groot festival spelen en Michael zou zelf een DJ-set mogen draaien. Nu zou ik op bed mogen blijven, terwijl ik verder niet echt iets mocht. Frankie had gezegd dat ze even haar spulletjes op zou halen en er dan weer zou zijn. Ik ging een beetje met mijn armen heen en weer, zodat de mouwen van de hoodie een beetje mee bewogen, om mezelf zo een beetje iets te doen te geven. Ik hoorde echter al snel geklop op de deur, waardoor ik er naar toe liep. Frankie stond er met wat spulletjes, maar vooral ook de hondjes. Ik schudde mijn hoofd. “Straks maak ik ze ziek Franks! Dat wil ik niet.” Ik vond het al heel erg dat er mensen ziek zouden worden, maar twee van die kleine beestjes waren ook heel erg. Zeker omdat Pixie al niet de beste was met ademhalen, voor haar was het bijvoorbeeld al moeilijk om te vliegen. “Edyn. Lieverd dat gaat niet gebeuren.” “Maar wat nou als het wel gebeurd.” Frankie schudde haar hoofd en liep naar binnen met de hondjes, waardoor ik zelf ook wat naar achteren stapte. Ik wilde echt niet dat ze ziek werden. “Ik wil jou ook niet ziek maken.” Dat kan ook. Frankie kon er ook ziek van worden. Iets wat niet de bedoeling was. Ik voelde wat tranen in mijn ogen komen. Want ondanks dat ik niemand ziek wilde maken, wilde ik hier ook niet alleen zijn. Iets wat haast wel moet als ik niemand aan wilde steken en ik wist gewoon niet hoe het allemaal moest!