Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO▲All that you are, is all that I'll ever

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
We hadden allebei geweten dat deze dag er aan was gekomen. De dagen waren echter voorbij gevlogen, alsof ze er niet eens echt waren geweest! Vandaag was het echter al de dag dat Michael zou vertrekken naar Ohio. De afgelopen dagen hadden we veel tijd met elkaar doorgebracht, zeker op de dagen waarop het had gekund en ik niet naar Disney had gehoeven. Zelfs vandaag nog hadden we zoveel mogelijk proberen te genieten van de dag, we hadden een hele tijd samen in bed gelegen, waar de hondjes op een gegeven moment ook bij waren gekomen. Zelfs Star was even komen kijken, al was die ook al weer snel zijn eigen weg gegaan. Wij hadden uiteindelijk ook op moeten staan. Ik had Michael zich nog rustig laten klaar maken, terwijl ik de laatste paar dingetjes in zijn koffer had gepakt. Al had dat even moeten wachten toen Michael had gevraagd of we nog een Lush bad zouden doen! Dat leek nu allemaal al weer zo ver weg te zijn. Alsof het allemaal voorbij was gespoeld, net zoals het mooie gekleurde water uit het bad. “Ik heb nog wat foodies gemaakt voor onderweg.” Ik had de bakjes voor Michael ingepakt met lekkere dingen voor in het vliegtuig en een zakje met koekjes die ik gisteren had gebakken. “Er zit van alles zin. Wat lekkers, maar ook wat gezonds en koekjes om uit te delen.” De rest moest ook wel goed voor zichzelf zorgen! Het was niet netjes om je eentje lekkers te eten! Ik stak de spulletjes naar Michael uit, die nog bezig was met zijn rugzak. Ze hoefden niet zo heel erg lang in het vliegtuig volgens mij. Een paar uurtjes maar. Het was toch wel even, omdat ze ook nog een tijdje op het vliegveld moesten zijn. Michael pakte alles aan en keek er even naar. Zijn ogen stonden een beetje verdrietig, maar hij probeerde wel te glimlachen. Zo voelde ik me ook wel een beetje. Ik was verdrietig dat Michael weg ging! Het zou ineens zo leeg zijn in huis. Dit was niet hoe de andere tours waren gegaan. Ik was bij de meeste tours in het begin een tijdje mee geweest of had niet heel lang hoeven wachten totdat ik Michael had gezien, de eerste keer was het een paar weekjes geweest omdat Michael eerst naar Australië was geweest. Nu was dat anders. Ik had Rapunzel en die zou de komende tijd niet zonder mij kunnen! “Wat moet ik nou zonder jouw foodies?” Ik wist zeker dat Michael genoeg eten zou krijgen onderweg, maar het was wel anders! Ik zou ineens anders moeten koken, boodschappen doen werd al heel erg anders. Ik had al met Frankie afgesproken dat we een paar keer per week samen konden eten, maar toch was het anders! Michael was hier niet. “Wat moet ik zonder jou die mijn foodies eet.” Er waren dingen die Michael niet lustte, maar ik vond het helemaal erg om daar rekening mee te houden, niet als ik hoorde dat Michael het lekker vond! “Kom eens hier.” Michael ritste de tas dicht, die hij wegzette, waarna hij weer rechtovereind kwam staan. Ik liep naar hem toe en sloeg mijn armen om zijn middel heen. Het was nu wachten totdat de auto Michael kwam halen. Ik had het niet erg gevonden om Michael te brengen, maar dit was makkelijker geweest. Ik voelde de armen van Michael goed om me heen, waardoor ik mijn hoofd even tegen hem aanlegde. We hadden elkaar al zoveel vastgehouden vandaag, maar niets voelde goed genoeg. We moesten elkaar straks wel los laten en dat was echt heel erg moeilijk. “Ik vind het zo jammer dat ik nu niet mee kan. Het was een beetje wat we gewend zijn.” Ik voelde me er wel een klein beetje schuldig door. Rapunzel had mij nodig en dat was nou eenmaal zo, maar het maakte alles niet makkelijker! Want het begin van de tour was toch een beetje eng. Ik wist nog maar al te goed hoe Michael er ooit op had gereageerd en ik was zo blij geweest dat ik er toen bij was geweest. Het ging nu veel beter met hem, maar wat nou als hij weer moeite kreeg met alles. Dit was ook nog eens heel anders, omdat ze nu met andere mensen op tour gingen. Er waren andere mensen! Ik wist niet eens of ze wel goed voor hem zouden zorgen als dat nodig was. Of ze aardig waren! Het was allemaal heel erg gek en niet echt zoals het hoorde te gaan.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Michael.
Het was voor mijn gevoel al weer een hele lange tijd geleden dat we hadden getourd. Al meer dan een jaar geleden, volgens mij! Het was spannend, omdat deze tour anders was dan anders. We hadden nog nooit met een andere artiest een hele tour opgezet. We waren wel eens een voorprogramma geweest, maar dat waren we nu niet. We zouden iedere avond een volle set spelen. Het gekke was dat we zouden beginnen zonder Edyn. Ze was vrijwel altijd bij het begin geweest en het voelde heel gek om nu de eerste show zonder haar te moeten spelen. Sterker nog, ze zou pas in november naar een show kunnen komen kijken. Dat was nog twee maanden! Natuurlijk zouden we voldoende contact met elkaar houden en Edyn had me beloofd om zoveel mogelijk updates te sturen van haar en de diertjes, maar het voelde gewoon alsof het niet klopte. En dat maakte het afscheid al veel zwaarder dan dat het normaal zou zijn geweest. ‘Ik vind het ook echt heel erg jammer,’ zei ik tegen Edyn, terwijl ik mijn armen stevig om haar heen hield. Het zou echt heel lang duren voordat ik haar weer tegen me aan zou kunnen trekken. ‘Maar jij hebt hier dingen te doen en ik ben zo ontzettend trots op je.’ Ze had een aan die ze echt geweldig vond! Ze kon een aantal dagen in de week samen iets doen met Rapunzel en ze was zo blij als ze dat had gedaan! Na die tijd vulde ze de hele avond met haar verhalen over wat zij en Rapunzel samen hadden beleefd en ik vond het zo ontzettend leuk om te horen. Juist door Edyn haar werk had ze nu minder vrijheid, maar ik was zo trots op wat ze deed. Zoiets mocht ze ook niet opgeven voor mij! ‘Maar nu duurt het echt nog heel erg lang voordat ik je kan zien spelen en horen zingen.’ Ik knikte, dat was inderdaad zo. En dat vond ik ook alles behalve leuk! Ik vond het heel fijn om te weten dat Edyn daar ergens stond om me aan te moedigen. Ondanks dat ik haar niet altijd kon zien, was het een behoorlijke zekerheid voor me. Om te weten dat Edyn daar stond en het naar haar zin had, dat hielp mij heel erg als ik op het podium stond! Ik was dan zelf ook erg vrolijk. ‘Maar als je er dan bent, dan zijn we meteen heel wat dagen achter elkaar samen! En als we dan voor mijn verjaardag in het huisje in de sneeuw zijn, kunnen we genieten van de snowies.’ Edyn hield zo erg van sneeuw! Dus het was dan alleen nog maar mooi dat we samen mijn verjaardag in de sneeuw zouden kunnen doorbrengen! ‘En ik kan smores maken!’ ‘God, ik houd van jouw smores. Al jouw foodies.’ Ik vond het echt heel erg dat ik die moest missen! Edyn kookte zo goed en ze hield met zoveel rekening. Ze had nu zelfs een paar dingen voor me klaargemaakt die ik mee kon nemen! En kon uitdelen! Maar dat zou maar voor een paar uur zijn. De rest van de tijd zou ik moeten leven van het eten van de catering. Dat was ook prima, maar lang niet zo lekker als het zelfgemaakte eten van Edyn. ‘Mikey?’ vroeg Edyn voorzichtig, nadat we nog een tijdje in stilte zo hadden gestaan. Ik humde enkel. ‘Ik ga loslaten.’ Met haar woorden liet Edyn me los en stapte ze iets naar achteren. Mijn armen lagen echter nog steeds rond haar middel. Ik schudde mijn hoofd op het moment dat ik het gemis tussen ons in voelde en trok haar weer naar me toe. ‘Nog niet,’ fluisterde ik. ‘Alsjeblieft?’ Ik wilde Edyn nog heel even vast blijven houden! Al was het nog maar voor een paar minuten. De auto die me op moest halen was hier nog niet, dus we hadden tijd genoeg om er nog even van te genieten! ‘Ik wil nog geen afscheid nemen.’ Ik voelde de brok al in mijn keel prikken. Ik wist nu al dat ik dit afscheid niet droog zou kunnen houden.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
Ik had me nog niet nooit op deze manier gevoeld. Michael was wel vaker weg gegaan op tour. Ook toen we al samen hadden gewoond. Nu voelde het gewoon anders. We waren meer dan een half jaar bij elkaar geweest. Eventjes niet doordat ik ziek was geworden en niet meer mee had gekund met de promotour, maar zelfs dat was niet heel lang geweest. Het idee dat ik er toen in het begin was geweest, maakte het ook wat anders. Nu wist ik gewoon niet waar Michael naar toe ging. Hoeveel er wel niet ging veranderen. Voor hem, maar ook hier thuis. Het zou zo anders zijn nu tijd doorbracht met Rapunzel. Michael was nu thuis geweest om me begroeten met een goede knuffel, soms had hij zelfs voor eten gezorgd! Dat moesten we nu toch voor een paar maanden loslaten. Michael had gelijk, het voelde niet goed. Niet omdat alles los te laten, maar ook niet bij elkaar! Want als deze knuffel af was gelopen, wisten we beiden dat het een paar maanden zou duren voordat we elkaar weer op deze manier konden vasthouden. “Ik ook niet.” Fluisterde ik. Het voelde allemaal veel te snel gaan. Het was alsof maanden aan ons voorbij waren gevlogen en we ineens hier aan waren gekomen. De manier waarop Michael sprak deed wel een beetje pijn, zijn stem was een beetje overgeslagen, alsof hij ieder moment kon gaan huilen. Zo voelde ik me ook! Ik wist ook niet echt wat ik moest zeggen om het beter te maken. We zouden met elkaar bellen, elkaar berichtjes sturen, foto’s. Ik wist zeker dat we er alles aan zouden doen om zoveel mogelijk contact met elkaar te houden. Dat was echter niet hetzelfde. Ik kon niet even naar Michael toe lopen die in zijn kamer zat om hem te knuffelen, we konden niet samen op de bank knuffelen of samen aan tafel zitten om te eten. Het werd leeg hier in huis, echt heel erg leeg en daar was ik helemaal niet klaar voor. Ik haalde mijn neus even op om de tranen tegen te gaan en hoorde Michael precies hetzelfde doen, waardoor ik hem nog beter tegen me aantrok. Ik wilde dit helemaal niet! Ik wilde geen afscheid nemen, dat was helemaal niet leuk. Natuurlijk, Michael zou een hele leuke tijd hebben, wat het belangrijkste was! Hij kon doen wat hij heel erg graag deed en onderweg zijn had altijd wel iets leuks! Michael huilde nu echter, wat betekende dat hij het ook niet leuk vond! Ik hoorde gekrab en keek om naar de Pixie die Michael zijn rugzak had gevonden, die rook natuurlijk naar lekkers! Maar niet voor hem! “Kom eens hier.” Fluisterde ik. “Lou?” ook snel kwam Loulou aangerend. Met mijn armen om hem heen nam ik Michael mee naar de trap, ik pakte Loulou op en zette haar bij Michael op schoot, zelf pakte ik Pixie op mijn schoot. Ik kon nog één arm om Michael zijn middel leggen. “Fuck.” Mompelde Michael, hij kon duidelijk zijn tranen nu echt niet meer inhouden en daardoor hield ik het ook niet meer droog. “Ik ga dit zo missen.” Ik knikte, ik ook, zo erg! Ik voelde Michael zijn hoofd op mijn schouder en gaf hem voorzichtig een kus, al had hij een beanie op, voordat ik mijn hoofd tegen het zijne aan legde. Ik vond dit zo vervelend en wist niet zo goed wat ik er aan moest doen! Er was niets om het op te lossen en soms hoefde dat ook niet. Het deed echter wel pijn! Ik hoorde getoeter van buiten. “Fuck.” Nu was ik diegene die het mompelde. Ik gebruikte eigenlijk nooit dat soort woorden, maar er was niets anders over te zeggen! Het was vervelend dat de tijd die we samen hadden nu echt op was. Dat wilde ik helemaal niet!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Michael.
Normaal gesproken was Edyn met me mee gegaan! Ze had elke tour vanaf het begin mee gemaakt en dat dat nu niet zo was, vond ik echt heel erg gek! Het idee dat ik haar zo lang moest missen, in ieder geval tot aan mijn verjaardag, maakte me echt erg verdrietig. Het was dan ook geen wonder dat de tranen nu over mijn wangen liepen. Het was lief wat Edyn probeerde te doen, zo met Loulou en Pixie bij ons. We zaten dicht bij elkaar op de trap en we konden nog heel eventjes knuffelen. Toen de auto toeterde was het echter Edyn die voor het eerst in lange tijd een scheldwoord over haar liepen liet rollen. Volgens mij schrok ze er zelf een beetje van, waardoor ik ondanks alles toch moest lachen. Ik veegde mijn tranen weg en keek haar aan. ‘Ik zal niet doorvertellen dat je fuck zei,’ beloofde ik haar, waarna ik haar een kus gaf. Het ging iets lastiger met Loulou op mijn schoot, maar gelukkig bleef ze erg rustig zitten en kon ik haar goed vasthouden. Ik aaide Loulou zacht en negeerde het getoeter wat nogmaals te horen was. Ik keek opzij naar Edyn. ‘Beloof me dat we samen naar Frozen gaan? Ik weet dat hij uitkomt rond mijn verjaardag. Dus misschien kunnen we samen naar de bioscoop om hem te kijken?’ Edyn was dol op alles van Disney en ik wist dat ze Frozen ook heel erg leuk vond, vooral omdat het ging over zusjes! En zij had zusjes! Ze was heel enthousiast over de trailer en de film. Dus ik wist zeker dat ze er graag naar toe wilde. Ik wilde heel graag met haar mee! Zeker als dat zou betekenen dat weer samen wat zouden kunnen doen. Edyn knikte meteen. ‘Natuurlijk! We gaan samen!’ Beloofde Edyn. Ze boog zich naar voren om me nogmaals een kus te geven. Ik voelde haar vingers nog langs mijn wangen gaan, alsof ze mijn tranen nog een keer wilde drogen. Buiten toeterde de auto nog een keer, wat betekende dat het nu echt tijd was om te gaan. Ik liet Loulou los, waardoor ook al snel van mijn schoot af sprong. ‘Ik denk dat ik moet gaan, Snow,’ fluisterde ik. Het was alles behalve leuk, maar het moest wel! Edyn knikte, een beetje met tegenzin. Ze kwam overeind van de trap en pakte mijn rugzak. Ik kwam ook overeind en liep naar haar toe. Edyn hielp me de rugzak om te doen. Ik kon het niet laten om haar nog één keer goed vast te nemen en haar te zoenen. Ik moest het een hele tijd zonder doen. Ik wist dat we dit konden. We hadden het al zo vaak gedaan. Toch was het nu anders. Het was langer, Edyn was niet bij het begin. Daardoor voelde het alsof het een hele lange tijd weer zou duren. Edyn trok zich terug, al kreeg ik snel nog een kus. ‘Ik houd van je,’ fluisterde ze. Ik knikte en gaf haar een kus op haar voorhoofd. ‘Ik ook van jou. Van jullie allemaal. Loulou, Star en Pix.’ Ik hield echt van hen allemaal en ik vond het heel erg dat ik ze allemaal voor een langere tijd niet meer zou zien! Ik zuchtte, terwijl Edyn al naar de deur liep. Ik liep met haar mee. Natuurlijk volgde Loulou me al meteen. Er was nauwelijks ontkomen aan, maar zodra ik naar buiten stapte, deed zij dat ook. Ik gaf Edyn nog een kus en liep vervolgens naar de auto. ‘Lou, je moet terug naar Edyn,’ zei ik tegen Loulou. Volgens mij snapte ze er helemaal niks van. Iets wat ik ook heel erg vond! Ik knielde bij haar neer en gaf haar ook nog één keer een grote knuffel. ‘Als ik terugkom, dan gaan we heel veel leuke dingen doen. Beloofd.’ Ik liet Loulou weer los en stuurde haar naar Edyn. Gelukkig ging ze wel! Edyn stond met Pixie in haar armen, zodat hij niet weg zou rennen. Ik zwaaide nog een paar keer. Zelfs toen ik de auto in stapte, probeerde ik nog naar Edyn te kijken.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Logan.
De eerste date was bijna als vanzelf gegaan. Door het zusje van Rhi, was het er gewoon geweest. We hadden een dag afgesproken en Rhi had me meegenomen naar het tentje waar ze al eerder taco’s had gegeten. We hadden er uren samen gezeten, zo lang zelfs dat we beiden nog zin hadden gehad om voor een tweede keer te bestellen. We hadden wel vaker met elkaar gesproken, op de momenten dat ik de auto’s naar de garage had moeten brengen. Mijn vader had een klein bedrijfje dat totaal draaide om auto’s en motoren. Er werden tripjes geregeld, verhuur en alles. Er waren zelfs races. Vanaf een klein meisje was ik er al in opgegroeid en ik vond het geweldig om hem mee te helpen. Vroeger had mijn vader met gemak de reparaties kunnen doen. De laatste jaren ging het echter steeds moeilijker en ik had niet de juiste kennis om alles te krijgen zoals het hoorde. We hadden een garage gevonden die niet heel erg duur was in reparaties, zeker niet omdat we er nu al een tijdje kwamen. Het was ook een klein bedrijfje en er waren genoeg dealtjes mee te sluiten. Ik was blij dat we daar alles kwijt konden, het was een zorg minder. Daarbij had het een hele leuke bijkomstigheid gehad! Rhi was sinds een tijdje in dienst van het bedrijf en ze hadden we elkaar ook leren kennen, daar had ik ook laten vallen dat ik ook in een café werkte. Het moest wel, anders zouden we de eindjes echt niet aan elkaar kunnen knopen. Ik vond het echter niet erg, ik werkte er echt heel erg graag. De verschillende mensen om je heen, iedereen met een eigen verhaal. Sommigen die het je ook echt vertelden, het had gewoon iets. Gelukkig was Rhi er ook gekomen, met haar zusje, want anders waren we hier vandaag nooit geweest. In de garage had ik de woorden al wel eens op mijn lippen gehad, toch had het niet als een goede plaats gevoeld om haar mee uit te vragen. Er was echter wel genoeg geflirt over en weer geweest. Toch was het anders om met elkaar op date te zijn. Al had ik al aan Rhi gemerkt dat ze niet heel erg gek was op het woord. Ze had het volgens mij wel naar haar zin, anders waren we hier nooit geweest. Voor vandaag had ik Rhi opgehaald bij haar werk, met mijn motor. We hadden een hele tijd gereden. Het had goed gevoeld om Rhi achter me te voelen zitten. Volgens mij had ze het wel naar haar zin. Als ze wilde kon ze straks best een stukje rijden. Het was anders dan een auto, maar ik wist zeker dat ze het wel snel onder de knie zou hebben. Voor nu hadden we echter wat te eten gehaald en waren we buiten bij de diner gaan zitten. Ik pakte de hamburger uit en nam er een hap van. “Ik kan niet gelovend dat je zelf nog nooit op een motor hebt gereden.” Bracht ik lachend uit. Ze werkte met auto’s en motoren! Ze wist er genoeg van! Ze kon ze maken, maar ze had nog nooit op eentje gereden. “Ik weet het.” Zei Rhi wat lachend. Ik merkte aan haar dat ze zich echt op haar gemak voelde, iets wat ik heel erg fijn vond. “Als je wil dan kan je hier wel een stukje proberen te rijden.” We zaten toch op een parkeerplaats, dus dat ging makkelijk. Daarbij waren we in een buurt waren ze veel te druk waren met anderen in de gaten aan het houden, ze zouden echt niet twee mensen op een motor aanhouden. “En we kunnen overal naar toe rijden, als je dat nog wil.” Voor mij hoefde het niet over te zijn na het eten. We hadden dan al wel een tijdje gereden, maar de hele wereld lag nog voor ons open. We konden overal naar toe! Het lag er een beetje aan wat Rhi wilde. Ik kon altijd genieten van de avonden waarop ik niet hoefde te werken, omdat het de wereld anders maakte. Alsof het heel anders was hier buiten dan daar binnen. Rustiger. Zeker op deze manier.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Logan maakte het daten wel gemakkelijker. Ze was heel easy going! Ze was niet iemand die maar bleef zeuren om een antwoord of om een specifieke datum en tijd. Natuurlijk wilde ze uiteindelijk wel iets weten, maar het was niet zo dat ze me iedere dag lastig had gevallen totdat ik had laten weten wanneer ik weer had gekund. Iets wat ik wel had gewaardeerd. Daarnaast was het ook erg gemakkelijk om tegen haar te praten. De dingen die we deden waren ook erg leuk. We hadden al eens taco’s gegeten en nu waren we naar een diner gegaan die Logan juist weer erg goed kende. Ze had me opgehaald met de motor, wat ik echt heel erg gaaf had gevonden! Ik vond het heel erg sexy dat ze er op reed en ook hoe ze er mee om ging. ‘Echt? Je maakt geen grapje?’ vroeg ik verbaasd aan haar toen ze zei dat ik er wel een stukje op mocht rijden. Dat was echt heel erg cool! Ondanks dat ik het altijd had gewild, had ik nog nooit op een motor gezeten. Nu bood Logan me aan om op die van haar te rijden straks! Ik nam nog een hap van mijn hamburger en keek haar afwachtend aan. ‘Nee, ik maak geen grapje! Natuurlijk mag je er op rijden. Als iemand weet hoe ze dat ding moet besturen, dan ben jij het wel. Ik weet zeker dat je het kan.’ Ik glimlachte. Ik hoopte dat dat zo was! Ik wist wel hoe zo’n ding in elkaar zat, maar wie weet wat er zou gebeuren als ik er daadwerkelijk op zou zitten. ‘Ik wil het graag straks een stukje proberen. Dat lijkt me echt sick.’ Een ander woord had ik er gewoon niet voor! Ik pakte een paar frietjes uit het bakje dat tussen ons in stond en keek naar Logan. Ik wist dat ze naast haar werk ook nog druk was thuis, omdat haar vader niet meer alles kon. Daarin deed ze me een beetje denken aan Edyn, op een goede manier! ‘Hoe is het eigenlijk met je vader?’ vroeg ik. Ik had hem slechts een paar gezien. Meestal was het Logan die de auto’s kwam brengen, maar op sommige momenten was hij mee om een kopje koffie te drinken met mijn baas. Ik wist dat hij al wat op leeftijd was en dat was ook de reden dat hij niet altijd heen en weer kon brengen. ‘Best goed! Hij heeft pijn, maar op sommige dagen gaat het beter dan anderen. Ook al is hij soms ook te eigenwijs,’ vertelde Logan, waarop ik knikte. ‘En jij? Hoe is het met je zusje en de rest?’ Ik wist dat Logan het goed bedoelde. In haar ogen was Edyn mijn zusje. Ik kon het nog net inhouden om haar toe te bijten dat Edyn niet echt mijn zusje was, zoals ik in het begin had gedaan. Gelukkig deed ik dat niet, want het laatste wat ik wilde was Logan wegjagen met mijn gesnauw. Dat was iets wat ik met mijn psycholoog had besproken. Wat ik haar echter wel wilde vertellen, wist ik ook nog niet zo goed. Het was een groot verhaal en het was niet iets wat ik echt zomaar vertelde. ‘Met Edyn gaat het volgens mij wel goed? Naar omstandigheden. Haar verloofde is net vetrokken voor zijn werk en dat vindt ze wel heel moeilijk. Normaal gaat ze mee, in ieder geval voor een week of twee. Nu moet ze hem voor een lange tijd missen.’ Ik had me voorgenomen om Edyn zo nu en dan ook op te zoeken, omdat ik wist hoe moeilijk ze het vond om nu zonder Michael te zijn. ‘Maar Edyn is niet echt mijn zusje. Ze is sowieso ouder dan dat ik ben, maar ze is ook mijn pleegzus. Officieel dan.’ Ik had altijd een hekel gehad aan dat woord en dat had ik eigenlijk nog steeds. Ik zag Logan haar gezicht iets veranderen en ik schudde mijn hoofd. ‘Niet zeggen dat het je spijt, of dat je het niet wist. Je kan het ook niet weten. En daarbij, het maakt niet zoveel uit hoe we Edyn noemen. Voor mij is ze gewoon Edyn.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Logan.
Ik vond dat op daten een niet te grote druk moest liggen. Het waren momenten die je met elkaar door kon brengen en elkaar juist op een andere manier kon leren kennen. Ik had Rhi wel eens gesproken in de garage, maar dat was altijd heel erg oppervlakkig gebleven. Niet dat ik verwachtte dat er nu meteen alles uit werd gegooid. Dit soort dingen waren er allemaal maar om te kijken wat we nou echt van elkaar vonden. Ik vond het leuk om samen met Rhi tijd door te brengen. We vonden dezelfde dingen leuk, dus heel moeilijk om iets te verzinnen was het ook niet. Dit was niets bijzonders en daarom vond ik het juist wel fijn. Er werden niet meteen duizenden verwachtingen opgelegd. Gewoon twee mensen die een leuke tijd met elkaar hadden. Spraken wat er in hun leven gebeurde. Het was lief van Rhi dat ze naar mijn vader vroeg en ik vond het ook wel fijn om iets meer te weten over haar familie. Het zag er heel anders uit dan ik had gedacht! Ik had ook wel gezien dat Rhi en Edyn niet veel op elkaar leken. Dat hoefde echter niet meteen iets te betekenen. Niet iedere broer en zus hoefde de weerspiegeling van elkaar te zijn. Helemaal niet zelfs. Daarbij had je nog samengestelde gezinnen. Het bleek echter dat Edyn de pleegzus van Rhi was. Hoe dat precies zat, daar wilde ik niet meteen te veel induiken. Zoiets kon heel erg gevoelig liggen. Misschien waren ze allebei uit een gezin opgenomen, misschien was dat voor één niet het geval. Dat was een verhaal voor later, leek mij dan. “Gewoon Edyn.” Besloot ik, terwijl ik knikte. De jonge vrouw was heel erg vrolijk geweest en door haar zaten we nu toch een beetje hier en dat was eigenlijk het enige wat er belangrijk was. “Heb je meer gewoon Edyn’s?” vroeg ik met een klein lachje, al wist ik niet of het een gevoelige vraag was of niet. Ik was wel benieuwd of ze meer broers of zussen had. “We zijn in totaal met acht.” Acht! Dat was echt een hele hoop! Ik kon me niet eens voorstellen hoe dat moest zijn. Ergens leek het me wel heel erg gezellig, maar ook veel te druk. Zeker toen ze allemaal nog thuis hadden gewoond. Ik wist dat Rhi dat nog deed, maar ze had het net gehad over Edyn haar verloofde, dus het kon best dat meer van de kinderen al uit huis waren. “Dat lijkt me echt heel erg gezellig, maar ook echt fucking druk.” “Fucking druk.” Beaamde Rhi, waarmee ze ook wel een beetje aangaf dat het onderwerp voor haar over was, wat ik prima vond. “En jij?” Vroeg Rhi nog wel, waarop ik knikte. “Ik heb een oudere zus, het contact is niet geweldig.” We hadden al een hele tijd niet meer van haar gehoord, wat haar eigen keuze had. Op een gegeven moment deed je zelf dan ook gewoon niet meer je best. Soms was het ook beter, want als ik haar nu tegen zou komen dan zou ik mezelf waarschijnlijk niet heel goed in de hand hebben en zouden er genoeg woorden uitkomen om haar te vertellen dat sommige van haar acties echt niet hadden gekund. “Dus voor zover familie…” Zei ik lachend, want ik vond het nu ook wel genoeg. In sommige punten moest je ook gewoon niet te lang blijven hangen. Op een gegeven moment kwamen de verhalen wel. Ik wilde Rhi daar nu niet mee vervelen en ik wist zeker dat zij dat ook niet bij mij wilde doen. Ondanks dat het vast niet eens het geval zal zijn, er zou geen verveling ontstaan. Het was gewoon meer een gevoel vanuit ons. Iets wat aangaf dat we er nog niet klaar voor waren om het er over te hebben en dat was ook prima. Ik pakte de gevulde beker, waar iets van frisdrink in hoorde te zitten. Het smaakte echter nergens naar, maar het maakte niets uit. Het spoelde alles een beetje weg en het eten was top.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Het verbaasde me dat Logan het zo snel accepteerde. Gewoon Edyn. Het feit dat ik er niet veel meer over kwijt wilde. Misschien kwam het wel doordat haar familiesituatie ook niet perfect was. Ze had weinig tot geen contact met haar zus en dat leek ook alles te zijn wat ze daar over kwijt wilde. Dat waardeerde ik. Ik vond het niet fijn als mensen teveel doorvroegen en alles in één keer wilden weten. Logan leek er ook zo over te denken. Misschien niet in dezelfde mate, maar het was duidelijk dat ze het wel begreep en dat was erg fijn. Ik keek naar Logan, die een slok nam van haar drinken en vervolgens een wat vreemd gezicht trok. ‘Wat? Niet lekker?’ vroeg ik lachend. Logan schudde haar hoofd en stak de beker naar me uit. ‘Het smaakt echt nergens naar. Ranja met prik, maar dan slecht.’ Ik pakte haar beker aan en nam er een slok van. Het smaakte inderdaad alleen maar naar iets met prik, maar niet op de goede manier. Ik schudde mijn hoofd en zette het aan de kant. ‘Hier.’ Ik gaf haar mijn beker, waar gewoon cola in zat. ‘Of we halen straks een milkshake voor je.’ Als ze nog iets anders te drinken wilde, dan kon dat! Een toetje, of iets anders. Het leek me dat een milkshake daar wel onder viel. Logan pakte mijn cola en nam daar een paar slokken van, waarna ze het weer terug zette. Ik pakte weer een paar frietjes, terwijl ik nadacht over iets waar ik het met Edyn over gehad. Ik was bijna jarig. Ik zou drieëntwintig worden. Ik hoefde geen groot feest, maar Edyn had wel gevraagd of Logan ook zou willen komen. Iets waar ik zelf niet eens over na had gedacht. Ik wist niet wanneer je dat wel kon doen en wanneer niet. Ik vond het ook eng om haar uit te nodigen en mijn familie te ontmoeten. Dat maakte het meteen allemaal zo officieel en ik wist niet of ik dat al wel wilde? Aan de andere kant leek het me wel heel erg leuk om ook iets met Logan te doen op mijn verjaardag. En ik wist dat Edyn het ook leuk zou vinden. Maar dit was iets wat ik zelf moest bepalen en daarin hoefde ik geen rekening te houden met wat Edyn, of iemand anders, daar van zou vinden. ‘Ik… Het is bijna mijn verjaardag,’ zei ik uiteindelijk tegen Logan. Logan keek naar me op, met haar bruine ogen die altijd zo vrolijk glommen. Ze pakte mijn drinken, nu we hadden besloten dat we het deelden, en nam er een slok van. Daarna keek ze me bedenkelijk aan. ‘Grappig, ik had je niet ingeschat als een maagd.’ Ik trok mijn wenkbrauwen op. ‘Wat?’ ‘Het sterrenbeeld maagd?’ verduidelijkte Logan met een grijns op haar gezicht. ‘Eerder een stier, of een leeuw.’ Ik haalde mijn schouders op. Ik wist niet echt wat die dingen betekenden en ik vond ook niet dat je de gehele mensheid kon indelen in dat soort dingen. Niet echt in ieder geval. ‘Maar sowieso ook geen “gewone” maagd,’ zei ze vervolgens. Met haar vingers maakte ze de aanhalingstekens. ‘Maar dat was niet waar je het over wilde hebben. Wat is er met je verjaardag?’ Ik knikte, al wist ik eigenlijk ook niet goed wat ik er mee wilde zeggen. Ik had het willen melden, maar ik vond het lastig. ‘Weet ik niet? Of wel. Ik wilde het gewoon vertellen. En Edyn vroeg me of ik jou uit wilde nodigen, maar dat weet ik eigenlijk ook niet. En niet omdat ik je er niet bij wil hebben, maar-‘ Ik stopte met praten omdat Logan mijn hand vast had genomen. Het was best gek om ze zo samen op de tafel te zien liggen, maar het voelde fijn. ‘Ik snap het. We zijn aan het daten. Gewoon aan het daten. Dan is het onduidelijk wat je wel en niet kan doen.’ Ik knikte. Dat was inderdaad een deel van het probleem. ‘Ik zou het leuk vinden om alle gewone Edyn’s te ontmoeten, maar ik snap het ook als dat teveel is voor in één keer.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Logan.
Op dit soort momenten was het gewoon nog een beetje uitzoeken wat wel en niet kon. Het lag er gewoon aan wat goed voelde en wat niet. Op dit moment was dat een beetje aan Rhi. Soms kon het overweldigend zijn om iemand nieuw te introduceren, zeker in zo’n grote familie. Dan waren er zoveel meningen, zoveel mensen die iets wilden weten. “Je hoeft het nu niet te beslissen. Al laat je me op het laatste moment weten of je je er fijn bij voelt of niet, dat vind ik oké.” Ik kon me indenken dat ze zich door het moment wilde laten leiden. Soms was het dan wat makkelijker om aan te voelen wat je precies wilde, om dan een knoop door te hakken. “Als je ik je maar een keer een cadeautje kan geven.” Zei ik grijnzend, waarna ik me wat voorover boog, zodat ik haar gezicht in mijn handen kon nemen en haar kon zoenen. Daten was er voor bedoeld om elkaar te leren kennen. Toch was het ook om te zien of er fysieke aantrekkingskracht zat. De vorige keer hadden we al wel gemerkt dat het goed had gezeten. Iets wat in mijn ogen behoorlijk belangrijk was in een relatie. “Dan kun je laten zien dat je geen maagd bent.” Zei ik, nadat ik me weer iets terug had getrokken, maar haar daarna nog wel een kus kon geven. Daarna stond ik op en pakte ik alle lege bakjes, zodat ik die weg kon gooien. Ik draaide me halverwege nog om, zoals ik had gedacht keek Rhi me na, waardoor ik even naar haar kon knipogen. Rhi was echter niet de persoon die daar van terugdeinsde, maar alleen even haar wenkbrauwen optrok, waardoor ik zachtjes moest lachen. Toen alles netjes op was geruimd liep ik weer terug en pakte ik de helmen van de grond af. Ik gaf er eentje aan Rhi. “Het wordt tijd dat je op een motor leert te rijden.” Rhi had me al wel verteld dat ze het altijd had gewild maar nooit had gedaan, omdat ze ook een auto had gehad en beide was een beetje overbodig. Ik verplaatste me eigenlijk overal naar toe per motor, ik vond het wat makkelijker. Je kon overal doorheen manoeuvreren en je had ook veel meer controle over wat je precies deed. Daarbij voelde je gewoon vrij. Vanaf kleins af aan was ik door mijn vader wel aangestoken door de liefde voor alles wat snel en hard kon. Ik deed mijn eigen helm op en wachtte totdat Rhi dat ook had gedaan. “Stap eens op?” Ik wachtte totdat Rhi dat had gedaan en legde haar handen vervolgens op de juiste plaatsen. Ik legde haar vervolgens uit wat ze moest doen. Voor nu zou ze echt niet meteen de weg op kunnen, maar ze kon hier best een rondje rijden. Nadat ik het uit had gelegd, probeerde ze dat dan ook zo goed mogelijk te doen. Iets wat haar behoorlijk goed af ging! In het begin was het een beetje moeilijk om het ding recht te houden. Het was heel anders dan andere voertuigen. Na een rondje stopte Rhi weer, al ging dat niet zo als het helemaal hoorde te gaan en stopte ze wat verder weg. “Dat was zo vet!” Ik was blij dat ze het leuk vond. “Ik wil dit echt leren.” Ik knikte, we konden wel kijken wat we konden doen, misschien dat we op een iets veilige plaats konden oefenen als ze dat wilde. “Maar voor nu gaan we een milkshake halen. En het heeft ook wel wat om achterop te zitten.” Ik lachte en nadat Rhi af was gestapt, stapte ik op. Ik wachtte totdat Rhi zat, zodat ik weg kon rijden. Ik vond het wel fijn om deze manier rond te rijden. We hoefden niet eens echt met elkaar te praten, dat kon ook helemaal niet zo goed, maar het was fijn om bij elkaar te zitten en samen te kunnen genieten van de omgeving.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Frankie.
Het leven zonder Luke was best gek. Gek aan meerdere kanten. We hadden nog niet eens een jaar een relatie, maar ik kon me niet voorstellen dat er een tijd was geweest dat ik gemakkelijk zonder hem had gekund. Hij was altijd binnen handbereik geweest. Natuurlijk hadden we ook onze eigen dagen gehad, die hadden we ook zeker nodig, maar als ik iets met hem had willen doen, dan had dat gekund. Nu zat hij aan de andere kant van het land. Dat zorgde er voor dat ik eerder wakker was en eerder ging slapen dan hij. Niet veel eerder, maar een paar uur. Toch vielen er daardoor wel wat momenten weg om met elkaar te praten. We deden echter ons best en het ging goed, vond ik. Gelukkig had ik iemand die precies in hetzelfde schuitje zat: Edyn! Dat was wel heel erg fijn. Ik wist dat zij Michael ook miste en dat ze het er moeilijk mee had. We konden er samen goed over praten. We hadden echter ook allebei onze eigen dingen te doen, zoals werk! Vandaag werkte ik voor een deel in het observatorium, waar voor deze week shows gepland stonden rondom de astronomische gebeurtenissen van oktober! Ik vond het heel erg leuk om mensen daar over te kunnen vertellen, vooral omdat het er best veel waren! Zo kwamen Jupiter en Saturnus dichtbij de maan en zou je ze, met een goede telescoop, kunnen zien! Iets wat ik door middel van onze apparatuur nu al kon laten zien aan de mensen die bij deze voorstelling waren! ‘En dat is de laatste gebeurtenis in oktober. Dus als het Halloween is en je hebt geen zin om je te verkleden, kun je ook naar de lucht kijken en wie weet spot je dan wel Jupiter. Mijn naam is dokter Frankie Daho en ik wil jullie bedanken voor jullie komst.’ Met een glimlach nam ik het applaus in ontvangst, al wist ik eigenlijk nooit goed wat ik daar mee moest doen. Ik vertelde gewoon de feiten! De meeste mensen gingen vrijwel meteen weg, zoals ze dat altijd deden. Ik liep terug naar mijn lessenaar en verzamelde mijn papieren. Toen ik opkeek, zag ik dat er vier meiden voor me stonden. Ze leken me studenten van de universiteit, aangezien de helft wel iets van een trui aan had met het logo van UCLA erop. ‘Dag meiden, kan ik jullie ergens mee helpen? Hebben jullie nog vragen?’ Het kon best dat iets niet duidelijk was geweest, dan wilde ik dat best voor ze uitleggen! ‘Ja, hoe lang duurt het voordat je dat verhaaltje uit je hoofd hebt geleerd?’ vroeg één van de meisjes. Ik trok mijn wenkbrauwen op. ‘Ik ben bang dat ik je vraag niet begrijp. Ik leer niks uit mijn hoofd.’ Niet echt in ieder geval! ‘Ach, lieg niet. Dit was zo ingestudeerd. Waarschijnlijk ben je niet eens echt een dokter, maar geven ze je gewoon een blaadje informatie dat je hier kan herhalen.’ Ik snapte echt niet wat er aan de hand was! ‘We weten allemaal al dat je geen echte astronoom bent, maar dat ze je zo hebben genoemd en naast Luke hebben gezet om te overcompenseren dat hij hiervoor een verschrikkelijk persoon datete dat een slechte invloed op hem had.’ Nu viel het kwartje. Het waren fans van Luke. En ze waren hier. Ze stonden voor mijn neus en ze dachten dat ze iets te zeggen hadden over mij, of onze relatie. ‘Het spijt me, maar ik ben aan het werk. Dit is niet de plek om dat soort dingen te bespreken,’ wees ik hen erop, in de hoop dat ze weg zouden gaan. ‘Bang dat je je verspreekt?’ vroeg één van de meisjes. ‘Of dat je door de mand valt? Je bent overduidelijk niet zo slim als dat ze je laten lijken en dat hele “curvy en plussize” gebeuren valt ook wel mee. Je bent gewoon huge. En waarschijnlijk ben je ook niet eens echt zo gekleurd en gebruik je fake tan. Het management heeft echt een hoopje van alles bij elkaar gegooid om jou op deze manier naast Luke te zetten.’ Het voelde alsof ieder woord uit mijn hoofd was verdwenen. Mijn vingers waren stevig rond de lessenaar geklemd en ik besefte me heel goed waar ik was, maar toch kon ik de paniek niet tegen gaan. Dit waren jonge meisjes en ik kon niks tegen ze doen. Ik kon niet terugpraten of ze op hun plek zetten, want ook dat zouden ze tegen me gebruiken. Ze hadden me in de val gelokt en dat leken ze maar al te goed te weten. En al de dingen die ze zeiden, waren zo ongelooflijk gemeen! ‘Dokter Daho?’ Opgelucht keek ik opzij en zag ik één van de audiovisuele technici de ruimte binnenlopen. ‘Ik zag dat de zaal nog open was en wilde kijken of alles goed ging. Is alles oké?’ Ik knikte snel, omdat ik ze niet wilde laten zien wat ze met me deden. ‘Er waren nog wat vragen, maar die zijn nu beantwoord. Dankjewel, John. Dat je even kwam kijken.’ Ik knielde neer om mijn tas te pakken en schoof mijn papieren erin. ‘Dan wil ik jullie vragen om de zaal te verlaten, zodat we regelingen kunnen treffen voor de volgende zitting.’ Ik hield mijn adem in, maar gelukkig dropen de meiden af. Nu pas drong echt tot me door wat er was gebeurd. Luke zijn fans hadden me bewust opgezocht om me af te kraken, recht in mijn gezicht. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond, niet wetend wat ik nu moest doen. Naar buiten? Wat als ze daar nog waren? ‘Dokter Daho?’ John kwam naar me toe. ‘Weet u zeker dat alles oké is?’ Ik schudde mijn hoofd. Het was alles behalve oké! Ik had niet gedacht dat dit zou kunnen gebeuren. Niet op deze manier. De tranen prikten al in mijn ogen en ik kon het niet echt langer inhouden. ‘Kan ik iets voor u doen? Misschien naar het kantoor begeleiden?’ Ik schudde meteen mijn hoofd. Ik wilde niet naar buiten nu! Niet als ze daar nog stonden! ‘Kunnen… kunnen de deuren dicht?’ vroeg ik zacht. ‘Ik moet iemand bellen.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
Een leeg huis was wel echt heel erg wennen. In het begin had ik het echt heel erg moeilijk gevonden dat Michael er niet was geweest. Nog steeds deed ik dat wel. Toch hadden we ook genoeg momenten waarop we elkaar spraken. We namen iedere dag wel even de tijd om dat te doen en ik merkte dat het goed met hem ging! Dat was het belangrijkste. Nog veel belangrijker waar hij precies was. Er zaten ook wel leuke dingen aan dit alles. Omdat Frankie en ik beiden moesten werken en we dat soms hele dagen moesten doen of zelfs in de avond, hadden we een afspraak over de hondjes. Op de avonden waarop Frankie moest werken, paste ik op Petunia en als zij dat kon doen wanneer ik niet thuis was, deed ze dat bij Loulou en Pixie. Vanavond was zo’n avond. Pixie en Petunia hadden eigenlijk een hele tijd bij elkaar op de bank gelegen, terwijl ik nog even met Loulou de tuin in was gegaan om haar wat beweging te geven. Ik was net op de grond gaan zitten om Loulou te borstelen, wat ook elke dag moest, soms zelfs twee keer. Ik hoorde mijn mobiel van de muziek die ik op had gezet, over gaan naar mijn ringtone. Ik gaf Lou een kus op haar hoofd. “Ik moet even opnemen lieverd.” Fluisterde ik. Ik kroop naar mijn mobiel toe en zag dat het Frankie was, misschien wel om te vertellen dat ze deze kant op kwam, of juist dat het wat later werd. Ik vond het niet zo erg. Petunia kon hier blijven en als Franks dat wilde, mocht ze hier zelf ook blijven slapen als het wat later werd! Niet dat het huis van Luke hier zo ver vandaan was, maar soms was het wel fijn dat er iemand thuis was die voor je zorgde als je een lange dag had gewerkt. Toen ik het telefoontje op had genomen, hoorde ik echter meteen gesnik. “Frankie, lieverd, gaat het wel?” Fluisterde ik zachtjes. Ze was volgens mij echt aan het huilen! Dat hoorde niet! Er kon echt van alles zijn gebeurd, alles! Ik wilde er niet eens over nadenken wat allemaal. “Nee.” Fluisterde Frankie terug, wat samen ging met gesnik. “Zit je?” Aan het geluidje wat Frankie maakte, was dat niet zo. “Ga maar even zitten lieverd.” Zei ik zachtjes. Ik vond dit echt heel erg om te horen! Ik had Frankie wel vaker zien huilen, maar dit was anders. Het leek echt alsof er iets ergs aan de hand was! “Zit je?” Ik stond zelf ondertussen al op. Al vond Loulou dat volgens mij niet heel erg leuk. Ik liep echter naar de woonkamer, waar ze me volgde, zodat ik de deuren kon sluiten. “Ik zit.” “Goed.” Ik haalde een hand door mijn haar heen. Ik wist niet zo heel erg goed wat ik op het moment moest doen! Ik wilde Frankie knuffelen en haar vertellen dat het goed kwam, maar ik wist niet eens of dat wel zo was. “Zou ik daar naar toe komen?” Ik ging er vanuit dat ze nog op haar werk was, dat was eventjes rijden, maar op deze manier kon Frankie zelf niet rijden! Huilen koste daarbij heel erg veel energie, dus het leek me geen goed idee dat ze zelf deze kan op kwam. “Wil je dat?” “Natuurlijk wil ik dat!” Ik vond het helemaal niet erg om dat stukje te rijden. “Kun je me vertellen wat er is gebeurd, of wil je dat liever straks doen? Of liever niet, dat mag ook.” Wat Frankie wilde. Soms was je gewoon nog niet klaar om dat soort dingen naar buiten te laten! Het lag er net een beetje aan hoe Frankie zich voelde en wat er precies was gebeurd. Ik deed mijn flippyflops aan voor naar de auto, ik pakte de sleutels en liep naar buiten. Nadat ik alles af had gesloten, kroop ik de auto in. Waar ik mijn blote voeten op de pedalen zetten. Ik koppelde de mobiel aan de auto, zodat ik nog met Frankie kon praten. “Ik zit in de auto. We kunnen blijven praten, totdat ik er ben.” We konden over echt alles praten. Het hoefde niet te gaan over hoe Frankie zich nu voelde, misschien wilde ze wel praten over iets heel anders. “Je bent lief.” Ik knikte, we hoefden daar niet echt verder over te praten, want het was iets wat Frankie ook voor mij zou doen. “Ik wil er denk ik straks over praten.” Dat was goed! Natuurlijk was dat goed “Natuurlijk lieverd. Een paar minuutjes en ik ben er. Misschien kan je tot die tijd even voorzichtig wat drinken?”
Het duurde ongeveer twintig minuutjes voordat ik bij de universiteit was, daar vroeg ik aan de balie naar Frankie. Ik was hier al eerder geweest, om te kijken naar een van de lezingen! Die waren echt heel erg leuk om te horen en eigenlijk wilde ik vaker, vanavond had niet gekund want dan waren de hondjes lang alleen geweest! Een meisje nam me gelukkig mee in de richting van Frankie haar kantoor. “Zoeken jullie dokter Daho?” Vroeg een man, waarop ik knikte, we zochten Frankie. “Volgens mij zit ze nog in de zaal.” De man nam me gelukkig mee naar de zaal, waar Frankie inderdaad was. Ik zag haar zitten, ze staarde wat voor zich uit. “Franks!” Bracht ik uit. Ik rende naar haar toe, om haar in mijn armen te nemen. Daardoor leken de tranen echt wel weer te beginnen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Frankie.
Ik wist niet hoe lang het had geduurd voordat ik uiteindelijk de telefoon had opgepakt om Edyn te bellen. Mijn eerste ingeving was geweest om Luke op te bellen, maar daar had ik erg over getwijfeld. Hij kon nu niks voor me betekenen. Niet veel in ieder geval. Hij zat aan de andere kant van het land en hij wilde vast niet horen hoe verschrikkelijk zijn fans waren geweest. Hij was juist zo dol op hen! En ik begreep ook heel goed waarom. Want juist door de fans was hij in staat om zijn muziek te maken en zijn werk uit te voeren. Dat zou niet kunnen zonder hen. Ik wilde niet de persoon zijn die hem zou vertellen hoe verschrikkelijk sommige fans konden zijn! Dus Luke was geen optie geweest en met diezelfde logica viel ook Michael af. De enige optie die ik nog gehad was Edyn en dat had meteen goed aangevoeld. Het idee van Edyn haar troostende armen om me heen had me wel rustiger gemaakt en ook toen ik haar uiteindelijk aan de telefoon had gehad, had ze me iets weten te kalmeren. Toen de deuren van de zaal echter weer open waren gegaan en Edyn naar binnen was gelopen, waren de tranen weer begonnen. ‘Oh, lieverd toch,’ fluisterde Edyn zachtjes, omdat mijn tranen echt voor een lange tijd aanhielden. Ik voelde me ook echt heel erg slecht door wat er was gebeurd! Dit waren geen nare comments op social media. Ze hadden de tijd genomen om mij op te zoeken en me recht in mijn gezicht te beledigen. Ze hadden gezegd dat ik loog over mijn werk en hetgeen wat ik had bereikt in mijn leven. Dat terwijl ik daar echt heel erg hard voor had gewerkt! Dat ze me daarnaast ook nog dik hadden genoemd vond ik persoonlijk nog niet eens het ergste. Ze hadden gewoon geroepen dat ik mezelf expres donkerder maakte dan dat ik was, wat gewoon niet waar was! Ik wist niet eens meer welke soorten intimidatie er allemaal bestonden, maar ze hadden ze bijna allemaal gebruikt! ‘Ik-ik wil het wel vertellen, maar…’ Ik wist gewoon niet hoe! Ik wist niet hoe ik het aan Edyn kon vertellen zonder alleen nog maar meer te moeten huilen. Edyn schudde haar hoofd en ik voelde hoe ze haar grip rond me wat verstevigde. ‘We gaan eerst naar huis. Zo kun je niet meer werken.’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik was toch al klaar, soort van.’ Ik had geen lezingen meer hoeven geven en het werk wat ik nog voor op mijn kantoor had gepland, kon ik ook wel een andere keer doen. Edyn tilde me voorzichtig iets overeind van de stoel. Ik keek naar de deur en voelde angst in mijn maag opborrelen. ‘Zijn ze weg?’ Ik wilde niet zo naar buiten terwijl ze daar nog stonden! Als ze zouden zien hoe ik er aan toe was. ‘Wie? Franks, er is niemand buiten de zaal. Alleen een paar werknemers volgens mij,’ vertelde Edyn. Ik keek opnieuw naar de deur en vervolgens weer naar Edyn. Ik hoefde het niet te vragen, want ze knikte nogmaals om te bevestigen. ‘Oké,’ fluisterde ik. Edyn veegde mijn tranen weg en pakte vervolgens mijn tas van de grond. ‘Was dit alles wat je bij je had?’ Ik knikte, alles wat in die tas zat, was wat ik mee had genomen van huis. Edyn hield haar arm stevig om me heen, terwijl we samen naar buiten liepen. Ik hield mijn blik gericht op de grond, bang om toch nog iemand tegen te komen die ik liever niet wilde zien. De tocht naar de auto leek ontzettend lang te duren. Uiteindelijk waren we er wel en zette Edyn me neer op de bijrijdersstoel. ‘Wil je een muziekje uitkiezen? Naar Luke luisteren?’ Ik schudde meteen mijn hoofd. Dat wilde ik nu juist niet. ‘Geen muziek, maar dankjewel. Het is lief dat je daar aan denkt.’ Edyn knikte, al keek ze me wel bezorgd aan. Ik voelde haar hand langs mijn gezicht, waarna ze de deur van de auto dicht deed en zelf aan de andere kant instapte.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
Wat er ook aan de hand was, niemand hoorde zich zo te voelen. Frankie was echt heel erg verdrietig en ik vond het heel erg vervelend om te zien. Het liefst wilde ik haar de hele weg vast houden, want dat had ze nodig. Natuurlijk ging dat niet, omdat ik moest rijden. Het deed me pijn dat Frankie zich zo slecht voelde, maar ik was blij dat ze mij had gebeld. Zo konden we samen kijken of we er iets aan konden doen. Als we dat niet konden, dan was dat ook prima. Dan zou ik haar gewoon net zo lang knuffelen totdat de tranen iets waren gaan liggen. Ik zou wat lekkers voor haar maken en er voor zorgen dat ze een veilige plek had waar ze alles wat ze kwijt wilde, eruit kon gooien. Soms had je dat even nodig? Zelfs al loste het niet heel veel op. Soms moest het er gewoon even uit. Ook de terugweg duurde ongeveer twintig minuutjes. Af en toe legde ik mijn hand op de arm van Frankie en probeerde ik haar blik te vangen om te kijken of ze zich nog wel goed genoeg voelde om door te rijden. Uiteindelijk kwamen we bij huis aan. Ik pakte Frankie haar spulletjes en wachtte totdat ze uit was gestapt. Ik legde mijn arm om haar middel en nam haar zo mee naar de deur, die ik open deed. Daar liet ik haar wel even los, omdat er drie honden aan het wachten waren. “Loop maar vast door naar de kamer, ik pak wat water voor je.” Ik liep naar de keuken en deed eerst de waterkoker aan, dan had ik straks wat warm water voor thee. Voor nu liet ik water in een glas lopen en liep er mee naar de woonkamer, daar hielp ik Petunia op de bank, het lukte haar niet zo goed. Ik zette het glas neer en pakte een dekentje, die ik op Frankie haar schouders heen lag. Ik liet mijn arm onder de deken glijden, zodat ik hem om Frankie haar middel heen kon leggen en haar dicht tegen me aan kon trekken. Ze zuchtte heel erg diep, maar liet zich wel tegen me aanzakken. Gelukkig maar! Al snapte ik het ook wel dat ze het niet wilde. Niet iedereen wilde knuffelen als ze verdrietig waren! “Ik…” Frankie haalde diep adem, het was echt heel erg lastig, waardoor ik me toch echt wel zorgen begon te maken. Ik kon me echt niet indenken wat het was. Soms was het ook gewoon niet in te denken. “Ik was net klaar met werken. De lezing was in ieder geval afgelopen.” Ik knikte, Frankie deed dat zo goed! Ze kon zo goed vertellen over alles wat er om ons heen gebeurde. Ik kon er zelf echt uren naar luisteren. “En de meeste mensen gingen weg. Zoals normaal. Maar er bleven vier meiden staan en ik dacht dat ze nog vragen hadden. Misschien iets wilden weten over de studie of zoiets.” Ik wist dat er heel weinig vrouwen bij Frankie in de klas hadden gezeten en het was alleen maar leuk als er meer meiden waren die dat soort dingen zouden gaan doen! Het was maar net wat je zelf leuk vond, maar iets zei me dat de meiden daar niet voor waren gekomen, want dan was dit vast niet gebeurd! “Ze waren er niet voor mij. Of nou wel voor mij.” Frankie begon weer zachtjes te snikken, waardoor ik met mijn hand over haar zij heen ging. De andere gebruikte ik om zachtjes wat haar weg te halen en daar zachtjes doorheen te strijken. “Ze kwamen mij vertellen wat ze van me vonden…” Ik merkte wel aan Frankie dat het allemaal weer te veel werd. Door de woorden kon ik me een beetje indenken wat er was gebeurd. “Waren het fans van Luke en Michael?” Vroeg ik voorzichtig, natuurlijk ook van Calum en Ashton, maar Frankie begreep wat ik zei. Ze keek naar me op. “Hoe weet je dat?” Vroeg ze aan mij. Ik zuchtte zachtjes, jammer genoeg waren er ook wel eens een paar meisjes bij mij op werk gekomen. Dat was echter nog heel erg anders. “Daar hebben we het zo over.” Fluisterde ik. Ik wilde niet dat het ineens over mij ging. Ik wilde eerst weten of alles bij Frankie er uit was! “Wil je vertellen wat ze hebben gezegd?” Ze zeiden soms hele nare dingen. Dat deden ze al op internet, ik had zelf nooit gedacht dat iemand dat ook in het echt kon! Daar was ik echter helemaal verkeerd in geweest, want sommige mensen vonden het gewoon kunnen. “Ze deden alsof alles wat ik heb bereikt nep is. Alsof het allemaal een act is.” Dat was echt heel erg raar om te zeggen! Frankie had er zo had voor gewerkt! “En dat ik fake tan gebruikte en helemaal niet van mezelf getint bent.” Ook dat was echt heel erg dom om te zeggen. “En ze zeiden dat ik dik was.” Ik wachtte even om te kijken of Frankie nog meer te zeggen had. Dit was al erg genoeg! Maar ik wilde niet ergens midden invallen. “Och lieverd.” Fluisterde ik zachtjes. “Ik weet dat het niet veel veranderd, maar ze weten niet waar ze over praten. Ze hebben iets in hun hoofd wat helemaal niet klopt, ik snap ook niet waarom. Je bent zo slim en je hebt zo hard gewerkt voor alles. En je bent echt heel erg mooi.” Ik vond Frankie echt heel erg mooi en misschien waren de meiden die tegenover haar hadden gestaan wel jaloers geweest. Dan moest je dat niet soort woorden gebruiken! Ik snapte ook niet waarom mensen dat deden. Het sloeg helemaal nergens op.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Frankie.
Bij Edyn en Michael was het veilig. Dat was het altijd al geweest en ik voelde het ook meteen toen ik binnen kwam. Wat ook hielp, was dat Petunia hier ook was. Iets waar ik nu heel erg blij om was! Ze kwam ook snel naar me toe en Edyn hielp haar op de bank. Ik sloeg mijn armen meteen om haar heen. Petunia hield van knuffels en ik had ze nu echt heel erg nodig. Niet alleen van haar, maar ook van Edyn! Edyn ging eventjes weg om thee te maken, wat mij de kans had gegeven om na te denken over alles wat ik haar wilde vertellen. Al ging het allemaal weer anders dan dat ik in eerste instantie had bedacht. ‘Dat is lief.’ Natuurlijk was dat lief! En mijn gezonde verstand wist ook dat ik waarde moest hechten aan de mening van anderen. De mening van Edyn, van Luke. Mijn eigen mening, over mezelf! Ik wist dat het niet waar was, wat die meiden hadden gezegd. Ik wist dat ik heel hard had gewerkt voor mijn diploma en de baan die ik nu had. Ik was wie ik was. Ik was trots op mijn afkomst en daar had ik nooit iets aan veranderd. Dat mensen dachten dat ik het fakete, vond ik wel heel erg! En ik deed juist heel erg mijn best om te laten zien hoe belangrijk het was om van jezelf te houden om wie je was en hoe je eruit zag. Dat dat iets was wat anderen mensen niet voor jou konden betekenen. En toch wisten vier willekeurige meiden het zo snel af te breken. ‘Dit was zoveel erger dan online?’ bekende ik. Online was het ook erg, natuurlijk. Online kon iedereen wat zeggen. Ze konden overal op reageren. Zelfs een foto vol onschuld wisten ze om te draaien in een foto met een hint naar Luke of iets anders. Dar bleef echter wel op afstand. Ik kon er voor kiezen om mijn telefoon aan de kant te leggen. Dat was nu geen optie geweest. ‘Ze kwamen gewoon naar mijn werk? En al die dingen die ze zeiden… Ik wist niet wat ik moest doen!’ Ik had het echt niet geweten. Want als ik terug had gepraat, dan hadden ze er wat van gezegd. Dan was dat ook weer op het internet gekomen. Wie weet hadden ze het wel gefilmd! Ik wist nu echt niet meer waar die meiden toe in staat waren! Blijkbaar tot heel erg veel! ‘Het was zo eng en zo naar.’ Ik leunde tegen Edyn aan. Ik wist niet hoe ik het anders moest omschrijven. ‘Ik vind het zo erg voor je, Franks. Ik snap dat je het even allemaal niet meer wist. Ze kunnen soms zo gemeen zijn, zonder reden. En dat ze het dan ook nog eens recht in je gezicht zijn, dat is verschrikkelijk!’ zei Edyn, die echt haar best deed om me te troosten. Ik voelde een kus op mijn haren en ik haalde rillerig adem. Met één hand ging ik langs mijn wangen, die al weer nat waren geworden van de tranen. ‘Ik ga eventjes de thee halen, goed? Wil je nog iets anders?’ Ik schudde mijn hoofd. Ik had nu niet echt ergens zin in. Edyn knikte en stond op van de bank, zodat ze de thee kon halen. Ik keek naar Petunia, die me met één van haar meest zielige blikken aankeek. Ik zuchtte en aaide haar over haar kop. ‘Jij zou ook willen dat Luke nu hier was, of niet?’ vroeg ik zachtjes. Het liefst wilde ik bij hem uithuilen, maar dat zou ik niet kunnen zonder hem eerlijk te vertellen wat er was gebeurd. Dat was iets waar ik nu niet eens aan wilde denken. Edyn kwam weer terug met de thee. Ondanks dat ik had gezegd dat ik niks hoefde, had ze toch een paar koekjes neergelegd. ‘Je mag hier blijven, Franks. Dat weet je toch? Zolang als je maar wil!’ Ik knikte, ik wist dat het zo was. En dat vond ik ook heel erg fijn. Daarom schoof ik ook iets meer naar Edyn toe, zodat ik weer tegen haar aan kon leunen. ‘Ik voel me nu gewoon zo slecht,’ bekende ik. Ik wist echt niet wat ik daar aan moest doen!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
Ik snapte gewoon niet waarom mensen dat soort dingen zeiden. Ze waren niet waar! Frankie was zo slim, ze had zo hard gewerkt voor alles en daarbij was ze ook heel erg mooi. Dat soort dingen waren gewoon waar. Ik vond het sowieso gemeen om iemand op het uiterlijk aan te vallen, want daar viel heel erg weinig over te zeggen. Iedereen was mooi op zijn eigen manier. Deze meiden, dat waren de mensen die dat niet waren, maar omdat ze een naar innerlijk hadden! Omdat ze vonden dat het oké was om iemand op werk op te zoeken en te vertellen wat ze vonden! Het was alsof ze op high school waren blijven hangen. Daar was ook zo over elkaar gepraat, wat ik toen al niet leuk had gevonden! Ik sloeg mijn armen weer goed om Franks heen. “Je kunt hier blijven slapen, misschien zelfs een paar dagen” Ze hoefde echt nog niet weg! Als ze hier wilde blijven dan was ze hier zo lang welkom als ze maar wilde, we konden wat spulletjes ophalen bij Luke thuis. Dat hoefde Frankie echter nu nog niet te beslissen, ze moest nu doen wat goed voor haar voelde. Volgens mij waren dat vooral veel knuffels, die ik haar graag wilde geven. “Misschien kunnen we Luke zo even bellen?” Stelde ik voor. Ik snapte echt wel dat het een beetje eng was om te doen, maar Luke zou vast heel erg lief reageren. Michael deed dat ook altijd! Ze wilden alleen maar dat we ons goed voelde en daar zouden ze echt wel voor zorgen. Frankie schudde echter meteen haar hoofd. “Nee. Ik wil hem hier niet mee lastig vallen. Niet als hij morgen weer voor een grote groep moet staan met mensen die zichzelf ook fans maken. Hij heeft zoveel plezier, ik wil dat niet voor hem verpesten.” Ik streek zachtjes door Frankie haar haren heen. “Ik weet het.” Fluisterde ik. “Maar ik denk dat het wel goed is om het Luke te vertellen. Michael vindt het altijd prettig als ik het hem vertel, omdat hij dan rekening kan houden met hoe ik me voel?” Hij deed dan altijd zijn best om me gerust te stellen! Luke zou waarschijnlijk precies hetzelfde doen. Misschien zou er wat boosheid zijn, maar niet tegenover Frankie! Tegenover de meisjes die dit hadden gedaan. Zo voelde ik me ook? Ik was ook boos op ze! Zoiets hoorde je gewoon niet te doen! Iedereen had soms onplezierige gedachten, die had ik nou ook over de meiden, maar ik ging ze ook niet in hun gezicht verkondigen. “Is dit ook bij jou gebeurd?” Vroeg Frankie verbaasd. Ik wilde helemaal niet dat het over mij ging, maar ik wilde wel dat Frankie zich niet alleen voelde in dit alles. Bij mij ging het wel anders, omdat ik altijd mensen om me heen had die me konden helpen. Tenzij ik echt zelf door het park heen liep. “Er zijn soms mensen die Punzie op komen zoeken.” Fluisterde ik. Ik wist niet of ze het bewust deden of ze gewoon toevallig langs kwamen en mij bij haar zagen. Ik vond het echt heel erg vervelend als ze dat deden, zeker als we buiten waren! Dan kon iedereen het gezien, dat terwijl er genoeg mensen in de rij stonden die gewoon een knuffel en een praatje wilden maken. Mensen die een magische dag wilden, die zomaar werd verpest door een paar mensen die van alles over Michael wilden vertellen. “Bij Punzie?” Ik knikte, het was echt heel erg naar. “Het is niet heel erg vaak hoor!” Het was nu een paar keer voor gekomen. Ik wilde niet dat Frankie bang werd dat ze vaker kwamen. Dat hoefde helemaal niet zo te zijn. Er waren ook zoveel fans die super lief waren. Mensen die eerst enthousiast waren dat ze Edyn zagen, maar ook al snel door hadden dat ze voor Rapunzel stonden en dat het op dat moment veel belangrijker was dan wat dan ook. “En ik heb het geluk dat er altijd iemand in de buurt is die de mensen weg kan begeleiden.” Er werd altijd heel erg goed gezorgd voor Rapunzel! Ook als er mensen waren die rare dingen vroegen. In dat opzicht vond ik het nog veel fijner om samen met Eugene ergens te staan, omdat het dan toch weer heel anders was. “Ze moeten soms echt mensen wegsturen?” Weer knikte, ja dat was wel eens gebeurd. “Soms wel. Zeker als ze maar door blijven gaan, wat sommigen doen.” Ik vond het echt heel erg gemeen! En snapte het ook gewoon niet? Het kon een dagje verpesten, ook van de fans zelf! “Maar Mikey reageert altijd heel erg lief en ik weet zeker dat Luke dat ook doet.”

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld