Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG/ Rye ♥

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair stond op het punt om volledig tegen Ambrose aan te schreeuwen, tot ze besefte dat het helemaal niet nodig was. Wie had gedacht dat de persoon die regelmatig het bloed onder haar nagels vandaan haalde daadwerkelijk met een - danwel tijdelijke - oplossing voor haar probleem zou komen? Misschien stond Ambrose meer aan haar kant dan dat ze zich voorheen had gerealiseerd.
'Dat... klinkt verbazingwekkend genoeg als een goed plan,' zei ze, redelijk beduusd. Van wat ze zich van die plek herinnerede, kwam eigenlijk niemand daar behalve Ambrose. Er was geen magische school (sorry Miv) of verplegingspersoneel met verdovingspuitjes of wie dan ook daar. Tenzij Ambrose aan de kant van zijn vader stond en dit allemaal een of andere val was, maar als Ambrose haar iets aan had willen doen dan had hij daar al vaker de kans voor gehad. Als er daadwerkelijk spelletjes werden gespeeld die verder gingen dan dit, dan kon ze het beter nu al opgeven. Blair deed dus het enige wat ze op dit moment kon doen: Ambrose volledig vertrouwen, ondanks zijn vader.
Blair keek vluchtig om zich heen, tot ze had gevonden wat ze zocht: de kast. Ze strompelde zowat richting het meubel en trok de deuren open, waar ze heel netjes haar kleding van die ochtend zag hangen. Alles beter dan het soort japon wat ze nu aan had - zo kon ze zich niet ongestoord over de campus bewegen. Het kostte veel energie, maar ze kreeg in ieder geval haar broek aan, waarna ze op haar knieën op adem moest komen. Hoe kon het dat haar hart zo luid klopte? Ze kon het horen alsof het geluid werd afgespeeld op speakers.
'Ik weet niet wat voor godvergeten spul ze allemaal in me hebben gespoten vandaag, maar als het idee was om me hier te houden... dan hebben ze daar de juiste middeltjes voor gebruikt,' zei Blair buiten adem.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Verbazingwekkend? Verbazingwekkend?! Alsof hij nog nooit van zijn leven een goed idee had gehad. Volgens hem waren de meeste van zijn ideeën best wel goed. Zoals, weet ik veel, het amnesie-vloek idee. Hij begon al beledigd iets te sputteren, maar Blair gaf hem er niet veel tijd voor. Ze had haar kleding gevonden en begon zich om te kleden. Zijn eerste instinct was om haar te helpen, hij voelde zich nog steeds schuldig dat ze hier was door hem. Dat het haar schijnbaar zoveel moeite kostte om alleen maar naar de andere kant van een kamer te lopen, baarde hem zorgen. Echter, zijn tweede instinct won het dit keer. Hij had eigenlijk al te lang zitten kijken, maar hij draaide zich snel om. Hé, niet zijn schuld dat zij in het midden van de kamer zich aan ging kleden.
"Volgens mij wil je het niet weten ook," mompelde hij. Het spul had zo snel zo'n effect gehad dat het hem ergens niet verbaasde dat het nog steeds bijeffecten had, zelfs nadat hij zo lang in de kamer had gezeten.
"Een beetje frisse lucht zal je vast goed doen," voegde hij toe. Hij wist zelf in ieder geval dat hij het helemaal had gehad met binnen zitten. Buiten was het best fris, maar in ieder geval kon hij daar normaal ademhalen en voelde de atmosfeer niet zo benauwd.
"Ben je al klaar?" vroeg hij. Hij had er niet zoveel zin in om zich om te draaien terwijl ze de japon net uit deed, of zoiets.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Maak je maar geen zorgen, Ambrose, want Blair is tevreden met haar lichaam. Het was misschien niet perfect volgens sociale normen maar die boeiden haar toch niet. Daardoor kon ze met enig doorzettingsvermogen zichzelf volledig omkleden zodat ze niet meer in een vervloekt ziekenhuiskleedje hoefde rond te lopen. Opvallen deed ze liever als ze er fantastisch uitzag, niet nu.
'Ik ben klaar,' zei Blair nadat ze inderdaad klaar was met omkleden. Ze klauterde omhoog met behulp van de kast, maar stond nog altijd wankel op haar benen. 'Ik hoop dat je een onopvallende route kent naar je tuinschuur?' Want eeh... zij niet, in ieder geval. Ze kon hier dan misschien wel al een paar maanden zijn, maar dat betekende niet dat ze beter was geworden in het onthouden van routes. Of namen, wat dat betreft. Het was altijd "professor dinges" of "die ene met dat zwarte haar". Alleen de personen die belangrijk genoeg waren had ze in haar geheugen weten op te slaan.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Oké, kust was veilig. Hij had al genoeg om sorry voor te zeggen, invasie van privacy hoefde er ook niet nog eens bij. Dankbaar om dan eindelijk hier weg te mogen, draaide hij zich om.
"Onopvallende routes zijn toevallig mijn specialiteit," zei hij met een grijns. Hij hield niet zo van opvallen en hij gebruikte de tuinen onwaarschijnlijk vaak om zich in te verstoppen. Dat was sowieso al de helft van de reden dat hij het tuinhuisje had gebouwd, toen hij nog de gedeelde opbergruimtes gebruikte, had hij ineens veel te veel contact met zijn medestudenten. Stiekem had hij nooit toestemming gevraagd om het te bouwen, hij was er gewoon mee begonnen en niemand zei er eigenlijk iets van. Ondertussen had hij meerdere renovaties uitgevoerd, zodat al zijn meest gebruikte spullen er in pasten. En blijkbaar achtte Blair het zelfs comfortabel genoeg om zich in te verstoppen, al was het maar voor even.
"Zullen we gaan?" zei hij en hij bood zijn arm aan haar aan als ondersteuning. Het zou hem absoluut niet verbazen als ze zijn arm niet aan zou nemen, maar nu ze nog zo zwak was, vond hij toch dat hij haar iets van steun aan moest bieden. En zo gingen ze op weg naar het tuinhuisje, via een achteringang van het gebouw, door het beboste deel van de tuinen door. Het was aan de frisse kant, maar goed te doen. Maar Ambrose z'n geluk om weer buiten te zijn, werd toch onderdrukt door de gedachte aan het gesprek wat ze zouden moeten voeren, wat zo steeds dichterbij kwam.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair had een wenkbrauw opgetrokken. Had hij nou daadwerkelijk haar een arm aangeboden alsof ze aan zwak lammetje was dat begeleiding nodig had? Natuurlijk, het was vast attent en alles, maar ze kon echt nog wel zelf lopen. Ze stond dan ook demonstratief op.
'Ik kan best nog wel zelf lopen,' zei Blair. Vervolgens wilde ze een paar stappen zetten om precies dat punt te bewijzen, waarna ze bijna op haar bek ging en zich aan Ambrose vastgreep om recht te blijven staan. Het enige wat ze daarna kon doen was Ambrose ongemakkelijk aankijken. 'Ik... kies er alleen voor om dat niet te doen. Voor efficiëntie, en zo.' Ja, dat was een totaal geloofwaardige redding, goed bezig Blair. Heel soepel.
'Dus, waar blijft die geheimzinnige route van je, we kunnen gaan wat mij betreft hoor.' Hier langer blijven was niet nodig, als het aan haar lag in ieder geval.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
De weg naar het huisje leek ineens een stuk langer dan normaal. Of misschien kwam dat doordat hij Blairs tempo aan moest houden. Ze deed haar best, maar ze was duidelijk nog niet helemaal de oude. In ieder geval had ze toegegeven dat ze de hulp wel kon gebruiken, dat was al iets.
Toch had Ambrose een brok in zijn keel toen ze eindelijk aankwamen. Blair zette hij af op het oude bankje, maar zelf bleef hij staan.
"Oké, voordat je iets zegt, wil ik iets kwijt," zei hij. Er was zoveel wat hij moest zeggen. Zoveel, dat hij niet zo goed wist waar hij mee moest beginnen. "Ik, eh," twijfelde hij, "Ik weet niet zo goed wat je je ervan herinnert, maar..." Hij schudde zijn hoofd. Hij had eigenlijk geen idee waar hij heen ging met zijn woorden. "Oké," zuchtte hij, "Voordat je... in de ziekenboeg terecht kwam, zei je dat je dacht dat er meer aan de hand was. Ik weet wat er aan de hand is." Even liet hij een pauze vallen. Zou ze weer zo'n reactie hebben als hij het direct tegen haar zou zeggen? Maar toen kwam alles er in een keer uit. "Je bent onder de invloed van een amnesie-vloek geplaatst. Daarom vergeet je steeds zoveel, daarom reageer je steeds zo. En ik..." Hij lachte, maar het klonk spottend, zonder ook maar een klein beetje vreugde. "Ik ging er maar meteen vanuit dat je alles met opzet had gedaan, of zo. Ik heb er nooit bij stil gestaan dat het jouw schuld helemaal niet was en..." Opnieuw viel hij even stil. Hij slikte zwaar, maar de brok in zijn keel bleef. Hij wilde niets liever dan hier weg en nooit meer terugkomen. Hij had zelden zo'n ontzettende hekel aan zichzelf gehad. "De manier waarop ik je heb behandeld, verdiende je niet," zei hij uiteindelijk. Hij keek naar de grond, bang dat ze de tranen zou zien die in zijn ogen prikten als hij opkeek. "Het spijt me." Zo. Het was eruit. Hij had het eindelijk allemaal gezegd.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair was ontzettend opgelucht dat ze eindelijk kon zitten op het bankje. De medicijnen hadden haar een stuk zwakker gemaakt, wat natuurlijk ook de bedoeling was geweest maar minder prettig was als je ergens weg wilde.
De woordenwaterval van Ambrose had ze echter niet aan zien komen. De manier waarop hij daar stond, met zijn handen in zijn zakken, zijn blik naar beneden... hij stond er alsof hij zich schaamde en op een of andere manier brak dat haar hart. Blair haalde diep adem en richtte haar blik op het plafond. Ze moest haar gedachten op een rij zetten.
'Ik had een vermoeden,' zei ze uiteindelijk. 'Van de amnesie-vloek, bedoel ik. In het begin had ik het niet door, maar na een paar dagen begon ik te realiseren dat ik... dat ik me niet als mezelf voelde, denk ik? Ik had zoveel woede en ik vergat ineens zoveel dingen, liep ineens achter met al mijn schoolwerk, het klopte niet.' Dat gesprek met zijn vader was de druppel geweest. De manier waarop ze zich toen gevoeld had, ook al kon ze het gesprek zelf maar in flarden herinneren, was bij haar gebleven.
'Ik moest denken aan de bibliothecaresse. Aan de symptomen van een amnesie-vloek. Toen dacht ik... realiseerde ik me dat het de vloek kon zijn.' Blair glimlachte grim. 'Het feit dat ik er van bewust ben maakt het misschien nog wel erger. Zodra ik na probeer te denken over wat ik mis, dan valt alles weg, maar ik kan me er wel feitelijk van bewust zijn. Het lijkt wel een soort moderne martel methode.'

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ambrose luisterde aandachtig naar wat ze te zeggen had, opgelucht dat de aandacht niet meer bij hem lag. Hij wenste vanbinnen dat hij beter had opgelet, dat hij haar niet meteen had veroordeeld. Misschien als hij sneller had bedacht dat er was mis was, of als ze in ieder geval niet zo'n ruzie hadden gehad, hadden ze er veel sneller achter kunnen komen wat er mis was.
"Dat is precies waar ik ook aan dacht," zei hij toen maar, in een poging zichzelf af te leiden van zijn gedachtes. Hij doelde op de bibliothecaresse, dat was ook wat hem de laatste hint gaf. "Ik kon die vloek bij haar al voelen en het was vanmiddag in de tuin precies hetzelfde." Maar daar wilde hij niet te lang over nadenken, hij voelde zich nog steeds schuldig over de bijen. Hij ging naast haar op het bankje zitten en bestuurde de vloer voor hem.
"Ik heb alleen geen flauw idee wat eraan gedaan kan worden," gaf hij toen toe. Hij betwijfelde dat zij het wel wist, anders had ze het waarschijnlijk al gezegd of gedaan. Het was sowieso geen veelgebruikte vloek, eentje die de meeste studenten wel zouden kennen. Dit was spelen met iemands hersenen, dat was sterke en obscure magie. "Misschien kunnen we in de bibliotheek zoeken naar een boek erover? Of ik kan het aan mijn vader vragen?" stelde hij voor.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Het probleem van de vloek opheffen, daar had Blair inderdaad nog geen oplossing voor. Ze wist ontzettend weinig van de magie, ook omdat ze er nooit verder naar had willen kijken. Nu wilde ze dat ze er meer over had gelezen, meer had bestudeerd. De tijd kon ze alleen niet terugdraaien, zelfs magie kon niet zoiets onnatuurlijks doen.
'Ho, nee, absoluut niet, we gaan jouw vader hier niet bij betrekken,' zei Blair, misschien iets feller dan ze had bedoeld. Als er een iemand was die ze nu niet vertrouwde, was het zijn vader. Kon ze dat alleen aan Ambrose uitleggen? Het was zijn familie, waarschijnlijk vertrouwde hij blind op hem. Dat was alleen iets dat Blair niet kon doen. Het feit dat ze Ambrose in vertrouwen had genomen was wat dat betreft al een tactische misser, want als ze hem verkeerd had ingeschat, dan had ze nu een nog groter probleem.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ambrose trok een wenkbrauw op en keek haar verbaasd aan. Hij was de eerste die toe zou geven dat zijn vader best wel irritant was en hij had natuurlijk ook meer dan voldoende geheimen voor hem, maar dit was nu al de tweede keer dat Blair zo reageerde op het voorstel om iets aan zijn vader te vragen. Hijzelf zou hem ook liever vermijden, maar kom op, hij was uiteindelijk wel een enorm gerespecteerde wetenschapper in het gebied waar ze een vraag over hadden. Als iemand het zou weten, was hij het wel, toch?
"Kijk, ik snap dat hij misschien niet de beste docent ooit is, maar hij weet wel waar hij het over heeft. En als hij niet uit zijn hoofd weet hoe je zo'n vloek opheft, weet hij waarschijnlijk wel waar het te vinden is," zei hij. "Ik ga hem niet vertellen dat het om jou gaat of om de bibliothecaresse, ik doe gewoon alsof ik er interesse in heb," legde hij verder uit. Hij snapte best dat ze niet wilde dat iedereen wist wat er gebeurd was, maar dat hoefde ook niet. Dit was nou eenmaal de beste kans om het antwoord te vinden en dan ook uit te kunnen vinden waar ze die week dan was. Dat durfde hij niet helemaal hardop te zeggen, voor het geval dat dat weer zo'n reactie zou veroorzaken.
"Waarom mag mijn vader er eigenlijk absoluut niet van weten? Heeft 'ie wat gedaan of zo?" vroeg hij ten slotte.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair haalde een hand door haar haren heen. Ze moest het wel op een of andere manier uitleggen, anders zou ze haar enige bondgenoot kwijtraken - op Estelle na dan, maar met haar kon ze niet over magie praten. Dus eigenlijk zat er nog maar een ding op voor Blair om te doen.
'Zodra je naar je vader gaat met vragen over een amnesie-vloek, gaat hij weten dat het over mij gaat en dat ik bewust ben van de vloek en ik wil niet dat hij dat week,' zei ze, waarna ze haar blik afwendde. 'Ik vertrouw hem niet, Ambrose. Dat heeft niets te maken met zijn lessen, maar met... hem. Eerst de artikelen die hij heeft gejat van mijn moeder, de manier hoe alles met haar hier lijkt te zijn verdwenen...' Blair schudde haar hoofd. Telkens als ze die man zag, gingen de alarmbellen in haar hoofd af.
'Ik was eruit gestuurd vanochtend, moest na het college terugkomen, en... ik heb nog nooit zoveel black-outs gehad in zo'n korte tijd. De manier hoe hij vragen stelde, die dingen die hij zei, hoe hij naar me keek, het was alsof hij me aan het testen was. Ik herinner me niet veel meer van dat gesprek, slechts flarden, maar-' Blair viel stil. Hij had wel iets gezegd dat ze had onthouden. Misschien had hij niet verwacht dat ze het had onthouden, had het geleken alsof ze het was vergeten, anders had hij haar misschien helemaal niet laten gaan. Ze was het zelfs even vergeten, met de allergische aanval en alles, maar het was haar nooit volledig ontglipt.
'Hij kent mijn moeder,' zei Blair zacht. 'Jouw vader kent mijn moeder.'

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Oké, dat had hij niet zo aan zien komen. Hij wendde zijn blik van haar af en keek naar zijn handen. Ze vertrouwde zijn vader niet. Zijn eerste reactie was irritatie, boosheid zelfs. Dat was een hele beschuldiging om zomaar uit te spreken. Hij was natuurlijk niet zo close met zijn vader, maar het was toch nog wel zijn vader. De man die hem had opgevoed en die hij altijd blindelings had vertrouwt. De man die in zijn ogen nooit een vlieg kwaad zou doen en al helemaal niets te maken zou hebben met het verdwijnen van Blairs moeder.
Maar hij dwong zichzelf om diep adem te halen. En toen nog een keer. Hij stond op en begon te ijsberen, zijn handen over elkaar geslagen en zijn wenkbrauwen in een diepe frons. Nog maar een keer diep ademhalen. Eerst luisteren, dan oordelen, zei Estelle altijd. Vaak herinnerde hij dat zich niet, maar na alles wat er vandaag gebeurd was wel.
Zijn vader kende haar moeder, maar had verder nooit over haar verteld of überhaupt de naam genoemd. Zijn vaders naam stond op artikelen die schijnbaar aan haar moeder toebehoorden. Zijn vader had haar ondervraagd, maar ze wisten niet wat er gezegd werd.
Zou het echt? ...Nee, toch? Ambrose zuchtte. "Ik weet het niet, Blair. Ik snap dat het allemaal verdacht overkomt, maar misschien is er een hele simpele uitleg voor, als ik het gewoon zou kunnen vragen," zei hij.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair staarde hem even stil aan. Hij geloofde haar niet. Logisch, misschien, ze had het kunnen verwachten. Toch had ze anders gehoopt. Het was alsof hij haar niet wilde horen, alsof hij de woorden die uit haar mond kwamen niet kon verwerken. Waarom zou hij ook, haar kende hij net een paar maanden en zijn vader kende hij zij hele leven, natuurlijk koos hij dan niet voor haar. Logica en gevoel ging nooit goed samen.
'Het is prima dat je me niet geloofd, dan doe ik het wel alleen,' zei Blair, haar emoties netjes opgeborgen in een doosje ergens ver weg waar ze er niet bij kon. 'Ik zou het alleen op prijs stellen als je wat ik je net hebt verteld voor je houdt. Van iedereen.' Ze kon dit wel alleen, dat was in principe ook het originele plan geweest, maar toen wurmde Ambrose zich ertussen. Technisch gezien kon ze het hem niet kwalijk nemen, hij had nooit toegezegd dat hij haar zou helpen, al helemaal niet nu zijn vader betrokken leek te zijn. Blair stond op en stapte richting de deur. Ze zou gewoon met het beetje energie dat ze had opgespaard naar haar kamer lopen en vanaf daar zou ze verder zien.
'Een simpele uitleg voor deze situatie bestaat niet,' zei ze, met haar hand over de deurklink. Zou ze hem om kunnen praten? Die kans achtte ze klein en misschien was Ambrose een te groot risico, maar toch... 'Mijn moeders verdwijning, haar aanwezigheid gewist, de naam van jouw vader op de artikelen van mijn moeder, vervolgens mijn verdwijning en het consequente verdwijnen van mijn geheugen en het kruisverhoor dat ik deels herinner- Ambrose, hij sprak me aan en had het over mijn onderpresteren als student, dat hij meer van me had verwacht omdat mijn moeder excelleerde als leerling. Een uitleg die dit allemaal verklaart is alles behalve simpel.'

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Hij stond abrupt stil. Hij vond het niet leuk wat ze te zeggen had, maar hij wilde toch niet dat ze al weg zou gaan. "Blair, wacht," zei hij. Ineens klonk zijn stem vermoeid. Eigenlijk was hij ook uitgeput door alles wat er gebeurt was. Hij was nooit echt het type geweest dat zichzelf tijd gunde om te ontspannen, maar nu begonnen de gebeurtenissen zich wel heel erg op te stapelen.
"Ik snap wat je bedoelt, oké? Ik kan niet eens beginnen om me voor te stellen hoe deze weken voor jou geweest zijn en ik snap dat je mijn vader niet vertrouwt. Maar ik hoop ook dat je begrijpt dat het wel mijn vader is en..." Hij haperde even, hij wist niet zo goed hoe hij zijn zin af moest maken. "Je weet wat ik bedoel," mompelde hij uiteindelijk. "Laat me je in ieder geval helpen," ging hij verder, "ik weet dat je liever alles alleen doet, maar als er nog iets met je gebeurt, dan..." Weer maakte hij zijn zin niet af. Hij was nooit zo goed in het delen van emoties en zichzelf kwetsbaar opstellen, dus wat hij wilde zeggen, iets over zichzelf nooit kunnen vergeten, of zoiets, dat kreeg hij niet zo makkelijk over zijn tong. Hij had zijn punt gemaakt, in ieder geval. Soort van.
Hij nam een paar stappen richting het bankje en ging weer zitten. Hij wilde haar niet het idee geven dat hij in haar weg zou staan, als ze toch weg zou willen. Het was haar keuze of ze zijn hulp aan wilde nemen of niet. Nou ja, voor het grootste gedeelte. Zelfs al zou ze niets meer met hem te maken willen hebben, kon hij het nog steeds niet laten gebeuren dat er haar iets zou overkomen. Hij zou zich toch wel blijven bemoeien met haar, maar in ieder geval voor nu mocht het op haar eigen keuze lijken.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair beet op haar lip. Hard. Het was een klein beetje erkenning die ze kreeg, want ja, het was moeilijk geweest voor haar en ja, in principe deed ze het liefst alles alleen, maar dat was omdat ze niemand had die ze vertrouwde. Met Ambrose kon dat misschien veranderen.
Ze liet haar hand van de deurklink glijden, waarna ze zachtjes naast Ambrose ging zitten. 'Dankje,' zei ze, haar stem amper luider dan een zachte bries. 'Voor het luisteren. Dat betekent een hoop.' Het gaf haar in ieder geval een gevoel dat er hoop was om eindelijk alles uit te zoeken.
'En ik begrijp het wel, dat dit verwarrend is. Het komt niet overeen met hoe jij je vader ziet. Waarschijnlijk heb jij ook zo je bedenkingen bij mijn moeder, kan ik me voorstellen, in ieder geval.' Blair zuchtte diep, haar handen in het haar.
Ze lachte, kort, uit het niets. 'Een hele lading mommy-issues die over je worden uitgestort. Ik zou willen vluchten als ik jou was.' Het was een poging om de zware emoties te verlichten, maar in plaats daarvan voelde Blair zich alleen maar dieper zakken. Er was namelijk nog geen einde in zicht. Wat als ze gelijk had, en zijn vader speelde een rol in dit verhaal, waar zou het toe leiden? Ze wist niet eens of haar moeder nog in leven was, ondanks hoe graag ze die gedachte uit haar hoofd probeerde te verbannen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld