Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO▲All that you are, is all that I'll ever

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
Alles voelde zo dubbel. Aan de ene kant was het heel erg verdrietig dat ik op het moment geen werk had. Michael kon niet touren, iets waar hij wel naar uit had gekeken. De wereld was toch behoorlijk in gevaar door het virus was rond ging. Aan de andere kant voelde het ook wel fijn, want ondanks alles konden Michael en ik wel veel tijd met elkaar door brengen, in het nieuwe huisje. De afgelopen weken had ik dan ook besteed aan de laatste dingetjes echt helemaal klaar maar. Foto’s die nog op gehangen moeten worden, wat dingetjes in de kamer van Michael die nog op de plaats hadden gemoeten. Het voelde helemaal klaar en dat soort dingen voelden fijn. Hoe we hier met z’n vijven konden zijn en genoten van de tijd. Jammer genoeg waren er ook dagen waarop dat even niet zo voelde, waarop ik door had hoe vervelend dit allemaal was. Het was niet mogelijk om bij onze vrienden te zijn, mijn familie had ik ook al een paar weken niet meer gezien. Iets waar ik het heel erg moeilijk mee had. Gelukkig had ik onze eigen familie en had ik er virtueel ook nog en bij gekregen! De afgelopen weken had ik mij vooral bezig gehouden met Animal Crossing. Michael was op een dag binnen komen lopen met een Nintendo Switch met het spelletje er bij! Hij had het ook voor zichzelf gekocht en daardoor konden we het ook samen spelen! Daarom was ik een uurtje geleden ook bij Michael op de kamer gaan zitten. We brachten echt niet de hele dag met elkaar door, want ik wist van Michael ook wel dat hij het nodig had om af en toe eventjes alleen te zijn. Toch kon k aan hem merken dat hij het ook heel fijn vond als we hier gewoon samen in rust konden zitten. Af en toe riepen we wel wat uit. Zo was ik een paar minuten geleden nog heel erg verbaasd geweest dat Judy een gemene opmerking naar Sherb had gemaakt over zijn dieet. Ondanks dat ik het niet leuk had gevonden dat ze het had gezegd, had ik het wel heel erg leuk gevonden om het spelletje spelen. Nu leek het allemaal weer helemaal anders te zijn geworden. Mama had gebeld en aangegeven dat het thuis echt niet lekker liep en ze even niet meer wist wat ze moest doen. Ze had het over AJ gehad en hoe hen zich voelde. Zelf had ik er niet heel erg veel over kunnen zeggen. AJ had mij en Michael immers in vertrouwen verteld hoe hen zich voelde en vervolgens gevraagd om het nog niet met anderen te delen. Ondanks dat we er wel eens over spraken en ik met AJ afspraken had gemaakt, wisten ze het thuis nog niet. Iets wat natuurlijk oké was, het maakte het soms wel moeilijk? Gewoon omdat mama het ook verdiende om te weten en het voor AJ makkelijker zou gaan worden om het te vertellen. Dit was echter niet echt de tijd om dat te doen. Daarom had ik mama net verteld dat ik haar terug zou bellen, want ik wilde nog iets met Michael bespreken. Voordat ik echter iets kon zeggen was het Michael die al had gesproken. “Ik denk dat AJ een tijdje hier moet komen.” Zei hij terwijl zachtjes over mijn schouder heen wreef. Ik vond het echt heel erg moeilijk om te weten dat het zo ging thuis. Het zorgde voor tranen in mijn ogen. “Denk je dat echt?” Fluisterde ik, want dat was ook wel hetgeen wat ik in mijn hoofd had gehad. Ondanks dat het niet alles op zou lossen, was het wel even de rust die AJ nodig had. Ik had al wel eerder aan hen gemerkt dat die hier te vinden was, gewoon omdat er niet de hele dag op tenen moest worden gelopen. Michael knikte “Ik denk dat het AJ heel goed zou doen. De rust hier. En school gaat nu toch vanuit huis. Ik weet niet of we daar echt mee kunnen helpen, maar we kunnen altijd ons best doen.” Ik knikte, ik had Rosa ook wel eens geholpen met haar schoolwerk. “En AJ verdient de liefde die jij hen kan geven. En alle lekkere eten, de gebakjes. Alle dingetjes die jij hier regelt.” Ik moest wel even glimlachen als ik daar aan dacht, want ondanks alles hadden we iedere dag wel iets leuks te doen. Soms wat kleine dingetjes, maar ook wat uitgebreid en dat kon best met nog één persoon erbij.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Michael.
Als er iets was wat we konden doen, dan moest dat toch? Zeker in deze tijd. Ik kon me niet eens voorstellen hoe het moest zijn om met allerlei kinderen in een huis te zitten, de hele tijd. Normaal gesproken gingen ze nog naar school, spelen bij vriendjes of naar een sport. Nu dat allemaal was weggevallen, waren er zoveel mensen die op elkaars lip zaten. En voor kinderen die ergens moeite mee hadden, wat het dan ook was, was het vast nog veel moeilijker. Als ik terugdacht aan hoe ik was geweest toen ik even oud was geweest als AJ, dan was ik niet gemakkelijk geweest. Als ik dan de hele dag met mijn ouders in een huis had moeten zitten, met online lessen en online werk, zou de bom sowieso zijn gebarsten. Als we dat konden voorkomen voor AJ, moesten we dat doen. Daarom had ik aan Edyn voorgesteld om AJ voor een tijdje hier te laten verblijven. ‘Denk je dat mama het goed zou vinden?’ vroeg Edyn voorzichtig. Ik haalde mijn schouders op. Jackie was een hele lieve moeder en ze wilde het beste voor haar kinderen, maar het was ook duidelijk dat ze het heel moeilijk vond om nu met AJ om te gaan. Iets wat ik ook kon begrijpen, want AJ hield nog bepaalde dingen voor haar achter. Dingen die Edyn en ik wel wisten, maar niet zomaar konden vertellen. Niet zonder dat we AJ zouden verraadden. Althans, zo voelde het wel. Ik legde mijn arm rond Edyn haar schouders en wreef over haar arm. ‘We willen allemaal het beste voor AJ. En misschien kunnen we hier dan ook met AJ praten, vragen wat hen graag wil en of we daarin ook nog iets voor hen kunnen betekenen.’ AJ was heel duidelijk geweest, maar dit gaf toch ook wel aan dat het niet langer zo ging. Er moest iets veranderen. En verandering was eng, waardoor ik ook begreep dat AJ nu uithaalde en probeerde henzelf te beschermen. Het was een logische reactie, maar niet eentje die iemand zoals Jackie verdiende. ‘Ik wil gewoon het beste voor hen. Mijn lieverd,’ zei Edyn, terwijl ze tranen van haar wang wegveegde. ‘Mama vast ook.’ Ik knikte, dat wist ik wel zeker! Dat was juist de reden dat Jackie en Keith er voor kozen om kinderen op te vangen. Omdat ze hen een leven wilden geven gevuld met liefde. ‘Dat willen we allemaal,’ verzekerde ik Edyn. Daarom had Jackie juist gebeld! En we wisten dat Rhi ook een oogje in het zijl probeerde te houden, maar voor haar was het waarschijnlijk net zo lastig. Want ondanks dat Rhi wist hoe het was om uit de pleegzorg te zitten, had AJ een compleet ander probleem. Eentje die niemand van ons echt goed zou kunnen begrijpen. ‘We kunnen je moeder straks terugbellen en haar vertellen dat AJ een tijdje bij ons mocht blijven.’ We hadden genoeg ruimte, dus dat was geen probleem. Voor school zouden we vast wel wat kunnen verzinnen. Misschien zouden we zelfs aan Frankie kunnen vragen of ze AJ wilde helpen, als wij er allemaal niet uit zouden komen. Er waren altijd wel oplossingen te verzinnen. ‘En jij vindt het ook echt een goed idee?’ vroeg Edyn voor de zekerheid. Ik snapte wel dat ze het echt zeker wilde weten, ondanks dat ik degene was die het voor had gesteld. Het was niet niks. Een kind in huis nemen, een heel ander persoon waar we voor zouden moeten zorgen. Dat was niet zomaar iets, maar ik wist zeker dat we dit konden. Uiteindelijk zouden we ook onze eigen kinderen hebben. ‘Ik denk dat dit hetgeen is wat we moeten doen. Dat, als al deze fucked up shit nog iets goeds moet brengen, het dit is.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
Dit was niet zomaar iets. We wisten niet hoe lang het zou gaan duren, hoe lang dit alles in de lucht bleef hangen. Deze ziekte was niet zomaar iets. Frankie had al wel uitgelegd dat het waarschijnlijk zo ver kon komen dat er een vaccinatie voor moest komen en dat dat nog wel maanden kon duren, als we geluk hadden. Daardoor betekende ook meteen dat we niet wisten hoe lang AJ nodig had om de rust te vinden die nodig was. Michael wist dat ook, maar hij vond het helemaal niet erg om toch een plaatsje in ons huis vrij te maken. Het huis was natuurlijk ook groot genoeg, maar ik had ook begrepen dat het niet had gekund. We woonden hier zelf nog niet zo heel erg lang. Nu was het meteen weer aanpassen, iets wat soms gewoon heel erg moeilijk was. Het idee dat we niet wisten wat er ging gebeuren, was heel erg eng. Ik wist niet eens of ik Rapunzel ooit nog zou zien? Er was namelijk een kans dat ik werd ontslagen als dit allemaal te lang zou duren. Dat maakte mij echt onzeker en had al wel voor een paar avonden vol tranen gezorgd. Iemand anders in huis hebben was dan misschien juist een goede afleiding. “Zullen we Jackie dan maar bellen?” Vroeg Michael zachtjes. Het duurde even voordat het allemaal doordrong. Heel soms gebeurde het gewoon dat mijn hoofd een beetje afdwaalde. “Was je weer aan het nadenken?” Ik knikte voorzichtig “Het is gewoon zo naar allemaal.” Ik voelde Michael zijn arm beter om me heen. “Dat is het ook, maar samen komen we echt wel door. Kom, ik bel wel.” Michael pakte zijn telefoon er bij en had al snel het juiste nummer gevonden. “Hey Michael.” Ondanks dat de stem van mama rustig klonk, kon ik echt horen dat het haar allemaal best wel hoog zat. Voor hen was het natuurlijk ook allemaal wennen dat ze nu met z’n allen thuis waren. Zelfs in de tijd dat we allemaal thuis hadden gewoond, was nooit echt iedereen thuis geweest. Misschien in de nacht, maar voor de rest hadden we allemaal wel iets te doen gehad. “Hey Jackie. Ik ben hier samen met Edyn. Ik hoorde van haar dat jullie net hadden gebeld.” Ik vond het wel fijn dat Michael een beetje het voortouw in het gesprek nam, dat gaf wel echt aan dat hij dit echt een goed idee vond. “Dat is lief.” Ik hoorde gewoon aan mama dat ze echt heel erg moe was! Iets wat ik heel vervelend vond om te horen, want ik kon er niet echt iets aan doen. Normaal was ik al lang naar hun huis gereden om daar te helpen. Iets eten te maken of daar een beetje schoon te maken. “Michael en ik hebben samen even gepraat. We snappen dat het heel erg druk thuis is en dat het niet zo lekker loopt.” Fluisterde ik. Ik vond het echt heel erg naar! Michael nam het woord gelukkig al weer over. “We probeerden ons te bedenken hoe we het beste kunnen helpen en het leek ons misschien wel een goed idee dat Jake hier een tijdje zou blijven logeren?” Ik vond het echt gek op die naam nu te horen, maar het moest nog eventjes zo. “Echt?” Vroeg mama zachtjes. Ik knikte, al kon ze dat natuurlijk niet zien. “Ja. Hier is genoeg rust en dan komt de rust thuis misschien ook iets meer terug. Michael en ik kunnen wel helpen met school en we kunnen gewoon kijken hoe lang het nodig is?” Misschien was het na een weekje al weer wat rustiger, misschien duurde het iets langer. Dat zagen we vanzelf wel. Ik vroeg me nu wel af hoe we dit zo veilig mogelijk moesten doen. Daarvoor moest ik Frankie misschien even vragen, maar desinfecteren was het belangrijkste! Al vond ik het nu vooral belangrijk dat AJ hier kon komen. Ik hoorde dat mama het moeilijk had aan de andere kant van de telefoon en het liefst wilde ik haar knuffelen. “Ik denk dat het misschien wel een goede optie is. Het is gewoon zo moeilijk. Ik wil ook niet dat iemand zich vervelend voelt. Willen jullie met Jake praten of zou ik het voorstellen?” Ik keek naar Michael. “Laat ons maar even.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Michael.
Het duurde even voordat AJ aan de telefoon kwam. Ik had het idee dat AJ er eigenlijk helemaal geen zin in had om met iemand te praten, maar misschien had Jackie gezegd dat wij het waren, want uiteindelijk kwam hen wel aan de telefoon. ‘Edyn?’ Edyn boog zich meteen iets naar de telefoon toe. Ik legde mijn arm om haar rug. ‘Hé lieverd! Hoe is het?’ Ergens leek me dat de meest onhandige vraag om te stellen, aangezien het overduidelijk niet goed ging. Dat had Jackie al gezegd. AJ haalde alleen maar hun schouders op en frummelde aan de beanie die op hun hoofd rustte. ‘Hoe is het met de hondjes?’ vroeg AJ in plaats van antwoord te geven op de vraag die Edyn had gesteld. ‘Pix ligt hier te slapen. Loulou ligt volgens mij ergens anders.’ Edyn keek naar mij en ik knikte. ‘We belden eigenlijk omdat we met mama hebben gebeld en-’ ‘Wat hebben jullie tegen haar gezegd?!’ vroeg AJ geschrokken, wat ik kon begrijpen. Als ik Jackie moest geloven, was het echt niet fijn thuis en misschien voelde AJ dat ook wel aan. Hen voelde zich in een hoek gedreven en daar kwam angst bij kijken. ‘Hé, AJ? Het is Michael,’ zei ik voorzichtig, omdat ik nog niet had laten weten dat ik er ook was. Ik nam de telefoon over uit Edyn haar hand, maar liet hem wel op speaker staan, zodat we met z’n drietjes konden blijven praten. ‘Er is niks aan de hand. Je moeder vertelde alleen maar dat je het nu niet zo naar je zin hebt thuis. En dat jij, samen met je broertjes en zusjes, nu op elkaars lip zitten door de online lessen.’ Ik kon me niet eens indenken hoe dat moest met al die kinderen, die allemaal tegelijkertijd in een andere les moesten zitten. AJ bleef stil, waar ik uit op maakte dat ik verder on met praten. ‘Edyn en ik hadden bedacht dat het misschien leuk zou zijn als je hier een tijdje zou slapen. Hier is het een stuk rustiger.’ Ik moest misschien wel interviews doen, maar dat zou ik in mijn eigen kamer kunnen doen. Dan zouden Edyn en AJ samen beneden kunnen zitten om daar aan de slag te gaan met alle schoolse dingen, of andere leuke dingen die Edyn zou bedenken. Want ik wist zeker dat ze elke dag wel iets zou kunnen verzinnen om samen te doen. ‘Logeren, bedoel je?’ vroeg AJ, waarop ik mijn hoofd schudde. Ik keek naar Edyn en knikte naar haar. Edyn knikte ook snel, ook al kon AJ dat niet zien. ‘Een soort van logeren,’ zei Edyn. ‘Maar dan wat langer? En je kan hier gewoon je lessen volgen via de laptop. En ik kan helpen. Michael vast ook wel. En misschien is het ook wel goed voor je, om hier een tijdje te zijn. Even weg van alles thuis.’ Als ik zo’n soort aanbod had gekregen toen ik even oud was geweest als AJ, had ik het waarschijnlijk meteen aangegrepen. Niet omdat het slecht was geweest thuis, maar soms wilde je gewoon eens ergens anders zijn. Op een plek waar je begrepen werd, of waar het er even niet toe deed wat voor een problemen je ervaarde. ‘Je mag er nog eventjes over nadenken,’ zei Edyn zachtjes. ‘Maar wij, en de hondjes, zouden het heel leuk vinden als je hier een tijdje zou blijven. En je bent hier altijd welkom, AJ.’ Ik trok Edyn wat dichter tegen me aan. Ik vond het zo bijzonder om te zien hoe ze hier mee om ging. Hoe ze AJ probeerde te begrijpen, ook al was dat soms zo moeilijk.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke.
In een paar weken kon het hele leven anders zijn. De plannen waren geweest om het nieuwe album uit te brengen. Om de hele wereld over te reizen voor de promotie. Nu zaten we vast in huis. Ik wist ook wel dat er ergere dingen in de wereld waren. De hele wereld stond zelfs op de kop. Er waren mensen die zo ziek werden dat ze naar het ziekenhuis moesten. Iedereen moest er aan bijdragen om dat tegen te gaan. Daar hoorde je mij helemaal niets over zeggen. Toch wist ik niet zo heel erg goed wat ik met mijzelf aan moest. Normaal kon ik echt uitkijken naar de tijd thuis. Maar nu was het niets. Ik kon niets. Wist niet eens wat ik moest doen. We zaten vast. Zo voelde het echt. Een paar keer per dag kon ik dan met de hondjes naar buiten maar dat was het ook? Ik had geprobeerd om muziek te maken, maar het voelde alsof de inspiratie werd tegengehouden door alles wat er buiten deze muren om gebeurde. Het enige voordeel was dat ik hier niet alleen was, waar nu echt heel erg veel geluk had. Samenwonen met Frankie was vanaf het begin heel erg prettig geweest. Nu had ik die extra persoon in huis ook echt nodig. Het was de enige manier waarop het allemaal nog een beetje liep. Ik was net een stukje met Bee gewandeld. Omdat ze zo klein was, moest ze nog wat vaker naar buiten. Het was heel erg gek om buiten te lopen. Het voelde leeg, terwijl de meeste mensen thuis waren. Daar bleven ze dan ook gewoon. Mensen moesten hun kinderen thuis les geven, terwijl ze zelf nog aan het werk waren. Ik mocht niet eens klagen, want dat alles had ik niet. Toch voelde het leeg? Ik wist niet eens wat ik tegen die leegte moest doen. Ik kon ook niet de hele dag met de hondjes naar buiten. Hetgeen wat ik het liefst deed, viel nu heel erg tegen. Als we een keer een interview hadden, vond ik dat alleen maar fijn, maar was het ook zo weer afgelopen. Ik liep naar de kamer van Frankie. Ze bracht veel tijd door in het kantoor wat ik voor haar had gemaakt. Zij moest natuurlijk wel gewoon thuis werken. Ze was zelfs heel erg druk! .Ik klopte aan, ten teken dat ik naar binnen kwam. Ik wilde ook niet meteen in een afspraak lopen. Toen ik geen gepraat hoorde, liep ik door. Frankie was inderdaad nog druk aan het werk. Ik liep naar haar toe en legde mijn handen op haar schouder. “Hey. Is het nog niet tijd voor een pauze?” Ze had het druk, maar ze moest ook wel een beetje aan haarzelf denken! Soms had ik het idee dat ze hier alleen nog maar harder werkte dan dat ze op haar werk deed. Er waren dagen waarop ze tot laat hier nog zat en zelfs in het weekend trok ze zich hier nog wel eens terug. “Nog niet.” Mompelde Frankie. Ik keek even naar de klok. Volgens mij was ze echt al een uur of vier bezig met haar werk. Ik had haar vandaag nog niet eens uit de kamer zien komen. “Oh kom op Franks. Je hebt even pauze nodig. Misschien kunnen we even samen buiten gaan zitten? Of een stukje wandelen. Een serie kijken. Dat heb je echt wel even nodig.” Ik had het ook wel even nodig om niet alleen met mijzelf te zitten? Samen met Frankie buiten zitten was veel fijner! Ik wist nog niet echt wat we konden gaan doen. De opties waren beperkt. Samen was echter beter dan alleen!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Frankie.
Voor sommigen voelde het alsof de wereld gestopt was met draaien. Het enige wat er nog was, was het verschil tussen dag en nacht. Voor de rest was er niets meer wat nog “normaal” was. Ik wist dat dat voor Luke zo was. Alle plannen die hij had gehad, van het uitgeven van een album tot het promoten en touren van de nieuwe muziek; alles was weg. Hij had dan nog wel online interviews, maar ook dat ging anders dan anders. Hij had zijn vrienden al een lange tijd niet meer gezien. Ik merkte aan hem hoe erg hij het vond, hoe erg hij tegen dit alles aan liep, maar tegelijkertijd had ik nog wel mijn werk. Onderzoeken lagen misschien wel stil, maar ik had genoeg andere taken die ik kon uitvoeren. Ik werkte lange dagen en dat gaf een hoop rust, omdat ik niet in een groot gat was gevallen. Het enige probleem was dat Luke dat wel had. En hoe erg ik dat ook voor hem vond, ik kon niet vierentwintig-zeven bij hem zijn om dat iets te verminderen. De laatste paar dagen kwam hij steeds vaker mijn werkruimte binnen. Ik wist dat hij dat deed omdat hij zelf ook opzoek was naar iets om te doen, maar ondanks dat ik hem begreep, begon het op mijn zenuwen te werken. Zo ook nu. Hij wilde overduidelijk iets samen doen, maar zelfs als ik pauze zou nemen, had ik geen tijd om een serie te kijken of om een uur naar buiten te gaan. ‘Ik heb zo een vergadering, Luke. Ik kan nu geen pauze houden,’ zei ik, zonder op te kijken van mijn aantekeningen die ik had gemaakt voor de vergadering. ‘Ook niet een half uurtje?’ vroeg Luke, terwijl hij achter me kwam staan en zijn armen om me heen sloeg. Geërgerd duwde ik zijn armen aan de kant. ‘Misschien na de vergadering,’ zei ik, in de hoop dat hij nu zou snappen dat ik echt geen tijd had. Ik legde mijn aantekeningen aan de kant en controleerde de tijd op mijn laptop, om te zien hoe lang ik nog had voordat de online meeting zou beginnen. ‘Ik ga even wat koffie maken en dan ga ik weer aan het werk.’ Ik schoof mijn stoel naar achteren en pakte mijn lege mok van mijn bureau. ‘Kan ik anders niet hier een serie kijken? Op de bank?’ stelde Luke voor terwijl we samen naar de keuken liepen. Ik draaide me naar hem om en trok mijn wenkbrauwen op. ‘Je maakt een grapje, toch?’ Hij wist best dat ik niet kon werken als hij achter me op de bank lach, lachend om wat hij dan ook keek. Daarbij, hij zou waarschijnlijk in beeld zijn! Dat kon echt niet. In de keuken zette ik mij mok onder het koffiezetapparaat en ik zette hem aan. Het snelle, holle geluid van de maler klonk door de keuken. Ik opende het bakje met de bonen en zuchtte toen ik zag dat hij leeg was. ‘Luke, had je op z’n minst de koffiebonen bij kunnen vullen toen je koffie voor jezelf maakte?’ Ik schudde mijn hoofd en trok een kastje open om een nieuwe zak met bonen te pakken. Ik scheurde de bovenkant er af en vulde hem bij. ‘Sorry, ik had het niet door,’ zei Luke. Hij kwam naast me staan en nam de zak uit mijn handen, zodat hij hem weer terug kon zetten. ‘Maar ik kan ook wel iets anders doen dan een serie kijken? Gitaar spelen, of-’ Het geluid van de koffiebonen die gemaald werden onderbrak zijn zin. Ik stapte om hem heen zodat ik de suiker kon pakken. Ik trok een la open voor een lepeltje, waardoor Luke opzij moest. ‘Franks?’ vroeg Luke, toen ik mijn koffie af had en terug liep naar mijn werkkamer. Ik draaide me naar hem om, klaar met wat hij ook wilde vragen. ‘Nee, Luke. Je kan niet bij me zitten terwijl ik een vergadering heb. Ik ben aan het werk. Ik kan me niet concentreren als je bij me zit. Als je een serie wil kijken, of gitaar wil spelen, dan doe je dat maar ergens anders. Maar niet waar ik bezig ben.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke.
Langzaam aan vormde zich er een knoop in mijn maag. De afgelopen dagen was het gevoel steeds meer en meer aanwezig geweest, een gevoel van totale nutteloosheid. Ik wist gewoonweg niet wat ik op het moment met mijn leven aan moest. Er was zo weinig te doen. Ik snapte ook wel dat Frankie moest werken en ik was blij dat ze dat in de veiligheid van ons eigen huis kon doen. Dat het bij haar niet zo was gelopen als bij Edyn. Frankie bleef zich echter maar terug trekken en ik had het idee dat ze mij daarmee ook aan het wegduwen was. Op het moment gaf ze mij niet eens de tijd om een normaal gesprek te voeren. Ik had ook wel door dat ze de koffie had gezet zodat het te luid was geweest om er overheen te komen. Nu liep ze ook zomaar weg zonder nog verder te luisteren naar hetgeen wat ik te zeggen had. Ze wist niet eens waar het over ging. Dat ze nu vertelde dat ik echt niet bij haar kon zitten, was niet eens hetgeen wat ik het meest vervelend vond. Hoe ze het deed wel. “Je bent me aan het wegduwen.” Beschuldigde ik haar dan ook. Het was precies wat ze deed! De afgelopen dagen hadden we echt niet zoveel tijd met elkaar door gebracht. “Je bent je alleen maar aan het terug trekken in je kamer.” Ik zag iets veranderen op het gezicht van Frankie. Ergens had ik gehoopt dat ze daardoor door had wat ze aan het doen was. Er was echter een boosheid in haar ogen te zien. Een woede die ik liever niet zag. Ik had Frankie nog niet vaak boos gezien, maar natuurlijk kon ze dat wel zijn. Iedereen had dat op zijn eigen manier. Frankie haar ogen vertelden alles en ik wist zeker dat haar woorden dat ook zouden doen. Aan de ene kant wilde ik dat niet, maar aan de andere kant betekende het wel dat ze eindelijk door had dat ik hier ook nog was. Als ik niets had gezegd wat ze namelijk gewoon doorgelopen. “Waar slaat dit op Luke?” Vroeg ze verbazingwekkend kalm. Te kalm. Ik probeerde zelf even na te denken hoe ik het het beste uit kon leggen. Want ik had nu echt even haar aandacht, iets wat de afgelopen dagen gewoon echt minder was geweest. “Wat ik zeg.” Begon ik zachtjes. “Ik krijg het gevoel dat je je alleen maar aan het terug trekken bent in je werkkamer. Ik snap echt dat je moet werken, echt waar.” Ik zuchtte zachtjes, natuurlijk moest ze werken. Maar het feit dat ze thuis werkte, betekende dat ze ook meer kon laten gaan. Op werk zou ze echt niet de hele tijd bezig zijn, dan kwam er wel eens een collega binnenvallen, waar een gesprek uit zou ontstaan en ze zo een half uur of een uurtje niet met haar werk bezig was. Dat soort dingen hoorden er gewoon bij. “Maar je bent er nu zoveel mee bezig? Misschien wel iets te veel. En ik wil gewoon wat momentjes samen?” Die konden we nu eindelijk een beetje hebben. Normaal gesproken was ik nu al een paar weken weg geweest. Ik wist niet wanneer het zou kunnen, maar het was nog wel in de planning dat er nog een tour zou komen. Dan was ik weer een paar maanden weg? Natuurlijk vond ik deze hele situatie niet fijn, maar nu we er toch in waren, konden we wel genieten van de tijd die we hadden. Dat was wat de rest ook aan het doen was. “Ik heb gewoon het idee dat ik je minder en minder zie? En dat vind ik gewoon heel erg jammer. Zeker nu het juist kan.” En ik wilde ook gewoon tijd door brengen. Dan gingen de dagen wat sneller? “En ik heb het ook nodig?” Gaf ik dan ook maar eerlijk aan. Ik kon het gewoon niet aan om de hele dag met mijzelf te zijn. Ik ging te veel nadenken over van alles en nog wat? Daar werd ik zelf niet heel erg veel beter op!

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld