Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // Bad Luck

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Even, voor een milliseconde, zag hij verontwaardiging door haar ogen flitsen. Daarna was het teken van de gevoelige snaar die hij had geraakt weer verdwenen en kwam er een eigenwijze blik voor in de plaats. Hij kocht alles voor haar wat ze maar wilde. Dat was iets waar Archer eveneens niet aan twijfelde. Als Clay ergens goed in was, was het het paaien van anderen. Melany was slechts een makkelijk slachtoffer. Dat ze hem en Marlow er alleen mee vergeleek, was een keuze die ze beter niet had kunnen maken.
Zijn vuist vond hardhandig de tafel. Een beweging die Charlie gelijk teniet had willen maken, zijn handpalm klemmend om zijn pols om hem ervan te weerhouden verder over de grens te gaan. "Easy, Archer," hoorde hij hem sussen. "It's not worth it."
Grommend week hij zich van Charlie af, Melany in het oog gehouden die zich zoals altijd gefixeerd had op Marlow. Dat de blondine omhoog schoot en op haar neerkeek, was een reactie die eraan zat te komen, maar ook eentje waar ze op leken te teren. Haast zelfingenomen leek het stel Marlow te bekijken.
Dat ze hun twijfels hadden bij Marlow en haar acties, was oud nieuws geweest. Ze had het ook niet altijd erg slim gespeeld, zoals veel omstanders ook hadden gezien. Echter haalde dat niet weg dat ze haar waarde had bewezen. Ze had immers Veronica verslagen en hem uit het lab weggesleept, toen niemand anders dat leek te kunnen. Iets waar hij zich dus ook hard voor zou maken. Hij had haar immers beloofd haar leven ooit te redden, wanneer het daarop aankwam. Dit was een stap in de goede richting, of niet soms?
Archer schoof in een ruk zijn stoel naar achteren en kwam overeind. Hij beende schaamteloos naar Clay toe, voor hem tot stilstand gekomen. "You were the one who sent her in the ring in the first place," beet hij hem grimmig toe. "Or did you forget about that? You were so busy patching up your own pride, you'd sent in the biggest participant you could find in her range. And now you're mad that she almost killed her?" Hij begon wat ijzig te lachen. "And that she broke into a government lab? At least she did a fucking thing, instead of sitting around here and waiting for the place on the throne. Or wasn't that what you were aiming at all along?"
Een glimp van beweging ving hij op bij zijn kaken, die Clay op elkaar leek te klemmen van woede. Wederom had hij zich in een zwakke positie laten zien door zijn ego naar het oppervlak te laten komen. Dacht hij dan echt dat Archer niet doorhad wat hij hier daadwerkelijk deed? Grof werd zijn hand losgerukt van zijn kin. "You don't know what you're talking about."
Hij ving Melany's woorden nijdig op. Zijn blik keerde hij opzij naar hare, ongeïnteresseerd of Clay dacht een gevecht met hem te moeten starten of niet. "And you. There's nothing but a whole lotta air in that head of yours, if you think she's the reason I got imprisoned. Or that Clay has any other thing on his mind then getting in control," zei hij. "How do you think het got here in the first place with that gift of his? Think about that for a second, Mél." De bijnaam weerklonk haast onheilspellend door de ruimte, dat wat ook Melany niet ontkennen kon. Het was hoe ze graag had gewild dat hij haar had genoemd, hoe ze het altijd al voor ogen had gehad. Maar niet op deze manier. Niet om haar belachelijk te maken. Haar gelaatsexpressie veranderde tot een van complete razernij, net als die van haar nieuwe vriend.
Een koude stroom van water weerkaatste tegen zijn lichaam, gestuurd door een enkele handbeweging van Melany. Als reflex voelde Archer zijn gebalde vuisten openen, zijn handpalm een kwartslag gedraaid. Wat er daarna precies gebeurde, was iets wat hij niet helemaal bevatten kon.
Een stroom van zwart kwam uit zijn handpalmen vloeien. Rook vermengd met duistere strengen vervlochten zich in het water, dit teniet laten gaan tot ze het spoor naar het gedaante van het meisje hadden gevonden. Haar geschrokken ogen zochten naar de zijne, zich niet beseffend dat die al gehuld waren in hetzelfde donkerte dat haar lichaam gewelddadig binnen begon te dringen. Onderwijl haar schreeuwen van pijn over haar tong rolden, kon hij niet anders dan de kracht uit zich laten stromen met geen greintje van ander gevoel behalve de alles consumerende woede.
"Archer!" hoorde hij Clay nog roepen, het geluid ver weg van hem waargenomen. Een hand greep zijn schouder bruut vast, hem gehaast heen en weer geschud. "Stop!"

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Marlow kon niet geloven dat ze zich wederom door Clay in een hoekje liet duwen. Ze had verwacht dat ze hem aan kon, dat ze voor haarzelf op zou komen. Iets wat ze niet had gekund toen ze jonger was geweest, kwetsbaarder. Hij had één blik op haar geworpen, met zijn gave had hij haar emoties perfect kunnen peilen en kunnen inschatten waar ze behoefte aan had gehad. De boosheid die ze nu voelde vond zijn bron in hun verleden, maar het zou haar niets verbazen als Clay haar nog woedender probeerde te laten voelen, hopend dat ze uit zou halen.
Maar het was niet Marlow die de eerste uithaal maakte. Het was Melany, zo geraakt door wat Archer had gezegd, dat ze water had laten verschijnen en het op hem af had gevuurd. Marlow stapte naar achteren en wilde schreeuwen dat Melany alles maar eens bij elkaar moest rapen, omdat dit niet de manier was om een ruzie op te lossen. Echter, nog voordat ze haar mond had kunnen openen, zag ze donkere schaduwen opdoemen uit het niets. Geschrokken stapte ze naar achteren, bang dat haar dromen waren veranderd in de realiteit.
Haar adem stokte in haar keel toen ze zag dat de zwarte slierten direct afkomstig waren van Archer. De schaduwen hadden Melany omringd en ze schreeuwde het uit van de pijn. Te verbaasd om te reageren, aanschouwde Marlow het beeld voor haar alsof het een film was. Clay schreeuwde naar Archer, maar de woorden leken niet eens tot hem door te dringen. Zelfs Marlow hoorde nauwelijks wat er precies werd gezegd.
‘That’s enough!’ Een ijzeren stem galmde door de eetzaal en Marlow haar blik werd weggetrokken van de gepijnigde Melany. De zee van Outlaws die zich hadden verzameld spreidde voor hun leider. Drew beende met een stevige pas op het schouwspel af en bracht zijn handen bij elkaar. Met zijn blik gefocust op Archer draaide hij zijn handen en met een groot gebaar zwaaide hij ze aan de kant. De schaduwen verdwenen alsof ze nooit hadden bestaan. Marlow haar lichaam voelde zwaar aan, alsof er iets geblokkeerd was. Ze slikte en bewoog haar handen. Waar ze normaal de energie van haar gave voelde, werd haar oproep nu beantwoord met stilte.
Drew had Archer, en daarmee ook haar, geblokkeerd.
Clay hielp Melany overeind, die overdreven meer huilde en jammerde dan dat het eerst had geleken. Ze trilde op haar benen en klampte zich angstvallig vast aan Clay.
‘For fuck’s sake, what is going on?’ vroeg Drew. ‘We don’t attack each other. Not like this.’
‘She started it,’ zei Marlow en ze wees naar Melany. Meteen kreeg ze een vuile blik. Niet alleen van haar, maar ook van Clay. Gezien hij de rechterhand van Drew was, wist ze dat ze zich op glad ijs bevond. De blik in zijn ogen bevestigde haar vermoeden.
‘Actually, Marlow started it,’ zei Clay. Marlow wist niet of dat zijn gave ook geblokkeerd was. Ze hoopte van wel. De woorden die Archer had gesproken, maakte haar bang. Had Clay echt zijn weg naar binnen gemanipuleerd? Wat als hij dat zou blijven doen en hij zelfs grip had op Drew? Dan zou hij op een wrede manier in alles zijn zin krijgen.
‘I didn’t see her fighting, did I?’ vroeg Drew aan Clay, maar Clay was niet zo gemakkelijk uit het veld te slaan.
‘Think about it, Drew. Think about what she did to Ronnie, your girlfriend. Look what happened to Archer and think about who might follow her now that she attacked a lab. She shouldn’t be here.’ Zijn ogen vlogen naar Archer en voor even dacht Marlow dat hij ook zou benoemen dat Archer hier niet langer thuis hoorde, maat hij hield zich in.
‘You are so full of shit, Clay,’ siste Marlow. ‘I should boil your blood.’
‘You can’t do that,’ sprak hij zelfverzekerd.
Marlow stapte naar hem toe. ‘Wanna bet, babe?’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het zwart bleef alsmaar uit zijn handpalmen vloeien, cirkelend voor zijn wazige zicht om hun weg te vinden naar het meisje voor hem. Een cirkel van duister omringde zijn blik, daar waar enkel de harde contouren van de gestaltes om hem heen nog zichtbaar waren voor hem om waar te nemen. Maar dat was niet het voornaamste effect dat Archer op begon te merken. Het was het immense gevoel van macht dat door hem heen ging, dat hem werkelijk van zijn stuk af had gebracht.
Hardhandig weerklonk een stem door de ruimte. Vervolgens voelde hij de gewaarwording van macht in hem acuut stoppen, alsof het bleef haken in zijn armen met geen kant om op te kunnen gaan. Het duister verdween en maakte plaats voor het zicht zoals hij deze kende; kleurrijk maar normaal. Een aangezicht dat hem echter niet plezierde; hij voelde nog altijd de woede door hem heen gaan en zijn hart kloppen in zijn aderen.
Drew was binnen komen wandelen, hen confronterend met het tafereel dat ze net nog in werking hadden gezet. Dat hij boos was, was een understatement, maar eveneens gold dat voor hem. Strak keek hij toe hoe de leider voor hen tot stilstand kwam. Hij had nog net een grom binnen kunnen houden, maar eens zijn uitspraken duidelijk werden, kon Archer zich niet meer inhouden. Zeker niet toen ook Clay zich ermee begon te bemoeien. Vijandig zag hij hem tegenover Marlow staan. De blondine leek hetzelfde te voelen als hem; hij kon het vuur nog in haar blikken zien branden van boosheid.
"She got me out of there in the first place," beet Archer Clay vrijwel direct toe. "Unlike you and your fucking minions. It is you that shouldn't be here. You can't even hold to your words, let alone throw a damn fight."
Clay keerde zich van Marlow af, naar hem toe, het lef gehad om zijn shirt vast te grijpen. "You want to see a fight? I'll give you a fight, West," werd hem toegesist. Al woedend greep Archer naar zijn kaak, deze vastgeknepen in zijn grip om hem vervolgens te dwingen naar hem op te kijken. "Well, come on then."
"No one is fighting anyone!" gromde Drew bruut. Hij spreidde zijn handen wederom, zijn krachtveld ingezet om een nog grotere kloof te schapen tussen elk van hen en hun gave. Archer kon inmiddels zijn hoofd voelen bonken van de druk die het op zijn lichaam gaf en alhoewel hij dit vaker had meegemaakt, leek het elke keer des te erger te voelen. "Unless you want me to blow your bodies to pieces, you better get out of my face. All of you. We'll settle this matter later."
Onderwijl die woorden werden uitgesproken, hadden hij en Clay zich nog voor geen seconde van elkaar afgekeerd. Hij zag het verlangen net zozeer in zijn ogen om dit gevecht daadwerkelijk uit te vechten, al wisten ze beide dat Archer's gave de overhand zou hebben. Echter was het Drew die hen met zijn gave net zo vast had geklemd, dat ze allebei nog geen greintje van hun gave oproepen konden. Al grommend trok Archer zijn hand weg, Clay's grip op zijn shirt voelen verdwijnen, waarna ze beide in een andere richting weg beenden.
De ogen van omstanders negeerde Archer volledig, zijn weg ingeslagen om de gangen van het pand door te lopen. Waar hij werkelijk heen gaan moest wist hij ook niet, maar hij had ook niet de rust om hierover na te denken. Niet nu de adrenaline nog door hem heen gierde van net. Hij kon nog voor zich zien hoe de schaduwen en het duister uit zijn lichaam waren gekomen, het gevoel van macht proeven zoals het door hem heen had gevloeid, het harde beeld van zijn omgeving nog kunnen waarnemen alsof hij nooit die staat verlaten had. Wat het was geweest, was een raadsel, maar het had angstvallig goed gevoeld.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Marlow had het niet op de woorden van Drew. Het gegeven dat ze later nog terug zouden komen op deze discussie, bezorgde haar. Wat als Clay zijn grip op Drew zou kunnen verstevigen in de tussentijd? Wat als meerdere leden het met hem eens waren en niemand haar hier wilde hebben? Ze had Charlie en Archer aan haar zijde, en Damon waarschijnlijk ook, maar dat was niet genoeg. Melany, Veronica en daarmee misschien ook Drew, hadden duidelijk een hekel aan haar. Clay nog het meeste van allemaal. Als hij die haat zou kunnen overbrengen op anderen, dan was het gedaan met haar tijd bij de Outlaws.
Het stelde haar nog minder gerust dat Archer en Clay bereid leken te zijn om elkaar aan te vliegen en neer te halen. Toch lieten ze elkaar los, maar Marlow zag de achterliggende belofte in hun lichamen terwijl ze van elkaar weg beenden: dit was nog niet over.
Ook zij moest maken dat ze weg kwam van Drew. Niet alleen omdat het zijn bevel was geweest, maar ook omdat de druk op haar lichaam steeds erger werd. Ze had het gevoel dat haar bloedvaten zouden knappen als ze nog langer in de buurt zou blijven. Ze draaide zich om en liep de gezamenlijke eetruimte om. Pas een aantal gangen verder bleef ze stilstaan en ademde ze diep in. De druk van Drew was weggevallen en langzaam begon ze zich weer als haar normale zelf te voelen.
Twijfelend keek ze de gang in. Ze vermoedde dat Archer naar zijn eigen kamer was gegaan. Ze kon hem opzoeken. Ergens wilde ze hem vertellen dat hij haar gevechten niet hoefde op te lossen. Aan de andere kant was ze hem dankbaar dat hij het haar niet alleen liet opnemen tegen Clay. Hij wist niet wat er tussen hen gebeurd was, maar hij leek te merken wat voor een effect Clay op haar had.
Echter, na wat ze had gezien, wist ze niet of het verstandig was om Archer op te zoeken. Misschien was het beter als ze zich zou voorbereiden op een eventuele verbanning van de Outlaws. Ze sloeg een andere gang in, op naar haar kamer waar ze haar bezittingen bij elkaar zou kunnen rapen. Als Clay en Melany het hun missie zouden maken om haar te verstoten, dan zouden ze daar vast aast achter zetten.
Ze stapte haar gedeelde kamer binnen, die op het eerste gezicht leeg leek. Verzonken in al haar eigen emoties en gedachten raapte Marlow een paar spullen van de grond die van haar waren. Ze gooide alles op haar bed en draaide zich om. Toen pas zag ze dat Kat op één van de andere bedden zat.
‘Oh… hi,’ mompelde Marlow. Het was makkelijk om Kat te vergeten nu ze in een groot gebouw waren. In de avonden liepen ze elkaar mis en Marlow was vaak vroeg in de ochtend al vertrokken uit de gedeelde kamer. Ze wist niet goed hoe ze met Kat moest omgaan. Zeker niet nu ze wist dat ze zussen waren.
De drang die ze voelde om naast haar zus te gaan zitten en haar te vertellen wat er was gebeurd, duwde ze weg. Want het was geen verlangen naar zusterlijk advies van Kat wat ze voelde, maar naar dat van Liv. Marlow vervloekte de tweeling in haar gedachten. Dit alles zou makkelijker zijn geweest als Kat niet het evenbeeld was van Liv.
Marlow stopte een aantal kledingstukken in haar tas en vloekte toen de hengsels tussen haar vingers vandaan gleden. Gefrustreerd veegde ze haar blonde haren aan de kant en knielde ze neer bij de grond. ‘This day just keeps getting better,’ zei ze sarcastisch.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Rusteloos gleden haar vingertoppen langs het leer, de enigszins ruwe stof tegen haar huid voelen schrapen om lichte stofdelen achter te laten. Het notitieboek was versleten, op zijn zachtst gezegd, maar dat vormde momenteel nog het geringste van haar zorgen. De pen had in haar hand gezworven, precies zoals ze dit jaren geleden ook had gedaan, en toch voelde het zodanig vreemd aan dat ze nog geen penstreep op het papier had kunnen zetten.
Al zuchtend liet ze het notitieboek op haar schoot liggen, haar handen teruggetrokken om de pen vervolgens eveneens te laten rusten op het leren oppervlak. De deur hoorde ze achter haar openschieten, waarna ze de blonde haren van Marlow in haar ooghoeken achter haar schouders zag zwieren. Haar zus had haar nog niet opgemerkt, althans, tot ze zich even later om had gedraaid en haar ogen dan eindelijk de hare kruisten.
Haar gemompel werd beantwoord door een wat ongemakkelijke blik vanuit haar eigen kant. "Hi." Ze had haar mond nog open willen trekken, maar Marlow had zich alweer van haar afgekeerd. Twijfelachtig perste Kat uiteindelijk dan ook haar lippen weer op elkaar, de blondine zwijgend wat kleding in een tas zien proppen. Het was pas nadat ze haar wederom hoorde spreken, dat ze het in zich op kon brengen om toch weer wat te zeggen. Een nieuwe zucht gleed over haar lippen. "Tell me about it." Ze keek neer op het notitieboek. Daar waar ze eerder haar kalmte vandaan kon halen en urenlang in kon schetsen, leek ze zich nu amper te kunnen inbeelden wat ze er ook maar mee moest. Hoe ze eerst dolblij was geweest toen Charlie het aan haar overhandigde, had ze het nu het liefst in vlammen zien opgaan. "I can't even imagine a thing to put onto this paper, even though it used to be something I enjoyed so much, I didn't have to think about it twice." Ze pakte het notitieboekje weer op, deze voor haar ogen gehouden. Het was alsof het enige wat hier nog als bekend aan had kunnen voelen, wat verbonden was aan haar karakter, haar zelfs had verlaten. Ze was een ander persoon geworden dan ze had gedacht.
Enigszins gefrustreerd liet ze het boek vallen op de matras. "Do you also feel like a stranger to yourself in this building, between all of these people? Or is that just me?" hoorde ze zichzelf mompelen voor ze er erg in had. Iets wat ze liever toch niet had gedaan; wie was zij inmiddels om te zeuren nu ze eindelijk vrij was uit gevangenschap? Ze had niets te klagen hier. Niet nu ze eindelijk niet meer werd gezien als een voorwerp, een troef om gebruik van te moeten maken. Bovendien leek Marlow al genoeg aan haar hoofd te hebben.
"Sorry. It doesn't matter. I can imagine you got enough on your plate already without me nagging," opperde ze. "Are you alright? Did something happen to you?" Ze had wel wat geschreeuw gehoord achterin de gang, maar ze had hier verder niet echt wat bij gedacht. Er waren wel vaker wat rumoerige nachten geweest in de Dungeon, laat staan ruzies en gevechten. Het gejoel hoefde niets meer te betekenen dan wat leedvermaak voor de Outlaws of wellicht een paar oproerkraaiers. Was het dit keer dan toch anders geweest?

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Gefrustreerd raapte Marlow alles van de grond en schoof ze het weer in de tas. Ze kon nauwelijks geloven dat ze haar hele leven aan het inpakken was, enkel omdat er een kans bestond dat ze hier niet langer zou kunnen blijven. Ze was niet bang voor het leven op straat. Ze zou een andere plek kunnen vinden. Waar ze wel bang voor was, was om alleen te zijn.
Ze keek op naar Kat, die net zo slecht in haar vel leek te zitten als zij. Doordat ze in zo’n grote ruimte waren en Marlow, terecht, genoeg andere dingen aan haar hoofd had, was het soms makkelijk om te vergeten dat Kat ook door een hoop heen was gegaan. Zeker als Marlow bedacht hoe lang ze in het lab had verbleven. Dat moest niet gemakkelijk zijn geweest voor haar.
En nu was ze hier.
‘You… Draw?’ Verbaasd keek Marlow naar het lege papier, onaangeraakt maar nog altijd met een pen die er boven zweefde. Iedere keer als ze Kat zag, moest ze zichzelf dwingen om te herinneren dat het niet haar grote zus was die voor haar stond. Ze droeg alleen haar gezicht. Marlow had gehoopt dat de gelijkenissen daar op zouden houden, maar ook Liv had graag getekend. Het was vooral een hobby geweest van vroeger, eentje die ze had laten schieten toen ze samen de wereld in waren getrokken, maar Marlow kon zich de rijen met schetsboeken en ongeorganiseerde bakken met kleurpotloden nog goed herinneren.
Op haar vraag of Marlow ook het idee had dat ze hier niet thuishoorde, schudde Marlow haar hoofd. Het was juist de eerste plek in een lange tijd waar ze het gevoel had dat ze er aan toe behoorde. ‘Maybe you’ll get used to it?’ opperde ze aan Kat. De eerste paar dagen had Marlow zich ook vreemd gevoeld, maar hoe langer ze hier rond had gelopen en hoe meer connecties ze had gemaakt, hoe sneller ze zich thuis had gevoeld.
‘A lot has happend to me,’ zei Marlow terwijl ze een trouw dubbel vouwde en hem tegen haar buik aandrukte. Toen ze zich realiseerde hoe dat over moest komen op Kat, schudde ze met een lichte glimlach haar hoofd en nam ze plaats op de rand van haar bed. ‘But the latest thing is that not everyone appreciates me being here. They kinda want me gone.’
Drew had de discussie gestaakt, maar hij had ook gezegd dat ze het later nog zouden bespreken. Als Clay zijn greep om hun leider zou verstevigen, als meer mensen zich achter Melany zouden scharen, dan kon haar tijd bij de Outlaws voorbij zijn. Dat terwijl ze al die tijd opzoek was geweest naar een plek waar ze thuishoorde. Ze had zich in geen tijden zo machtig en veilig gevoeld als hier. En nu dreigde het tussen haar vingers weg te glippen.
Marlow wierp opnieuw een blik op haar zus en zuchtte. Het was zo gemakkelijk om haar mond te openen en te praten, te vertellen. Ze zou kunnen klagen zoals ze dat zou hebben gedaan bij Liv, maar iedere keer kwam de harde realiteit terug. Kat was niet Liv. En ze hadden niet diezelfde band, dus Marlow wist niet in hoeverre ze zomaar alles met haar verloren zus kon delen.
‘Do you think that…’ Marlow haalde diep adem en plukte aan de trui die ze op haar schoot had gelegd, niet zeker of ze haar vraag wel moest stellen. ‘Do you think that we should talk about… Everything? You, Liv, whatever happened to the three of us?’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De verbazing die de blondine toonde toen ze haar eerdere hobby opbracht, deed haar even opkijken. Kat had er niet meer bij stilgestaan dat dat de kleine dingen waren die aan Marlow ontschoten waren, aan hun gedachten van vroeger. Het was alsof ze zich telkens eraan herinneren moest dat ze het tegen haar verloren zusje had, iemand van haar vlees en bloed. Het had vertrouwd moeten voelen maar al dat Kat naar boven kon brengen, was het gevoel dat ze tegen een wildvreemde aan het praten was. De situatie was op zijn zachtst gezegd... ingewikkeld.
Het was immers niet dat de hoopvolle blikken van herkenning in Marlow's blauwe ogen aan haar voorbij waren gegaan, zoals die nu in haar leken te flitsen sinds het onderwerp van tekenen opkwam. Haar zusje leek eens in de zoveel tijd verzeild te raken in herinneringen die niet de hare waren, doende dat ze de zus voor zich zag die zij had gekend. Kat had graag gewild dat dat het geval was geweest. Hoeveel zij er wel niet voor had gedaan om Liv weer in de ogen te kunnen kijken. Ze kon het Marlow niet kwalijk nemen dat ze er hetzelfde in stond.
Al wetend vonden haar pupillen die van Marlow. "I'm sorry, you know... about Liv. I know you were hoping she was still alive. When you found me." Haar vingernagels zette ze in de kaft van het notitieboek, de grip verstevigd alsof het alles was dat haar ervan weerhouden kon om iets anders te voelen dan de pijn. "I sometimes caught myself thinking about her too. Almost like I was hallucinating," mompelde ze voorzichtig. "I can only imagine what you felt, when you laid eyes on me in that laboratorium." Voor haar was het het meest slopende gevoel ooit geweest; alsof haar zintuigen haar met elke seconde die voorbij tikte, voor de gek aan het houden waren. Voor Marlow zou het vast niet anders zijn, nu ze geconfronteerd werd met de identieke tweelingzus van haar steun en toeverlaat; een bedrieger.
Dat Marlow haar plek hier gevonden had bij de Outlaws, was tenminste een lichtpuntje aan dit alles geweest. Kat had het wel aan haar gezien. Zeker wanneer ze rondom die jongen was, Archer. Ze leek meer comfortabel dan Kat zich voor lange tijd ergens had gevoeld. Ze wist een kleine glimlach rond haar lippen te toveren, hoe ongeloofwaardig dan ook. "I'm glad you found your place here. You deserve as much." Wat ze wegliet, was hoe groot het gemis bij haar was voor zo'n gevoel. Ergens voelde het alsof Kat nog altijd niet ontsnapt was.
Marlow's vraag glipte eerst even langs haar heen. De woorden die ze al tijden verwacht had en desondanks haar nog altijd van haar stuk brachten. De waarheid was dat het hele verhaal al jaren in haar achterhoofd had gezeten, verstopt. En nu Marlow's twijfelachtige vraag weerklonk... wist Kat niet of ze het in zich op kon brengen om dat weer op te graven. Die herinneringen. Ze beet op haar lip.
"I suppose I owe you that too," knikte ze. "I'm just not sure where to start. How to, honestly." Ze wreef met haar vingertoppen over haar arm, de beweging volgend met haar ogen. De tranen voelde ze branden, maar het was niet zozeer de herinneringen die haar plotselinge emoties naar boven brachten. Het was de gedachte aan hoe lang ze er al niet meer over had nagedacht, aan hoe lang ze in dat lab opgesloten had gezeten. Alsof Marlow onbedoeld de deur van de cel met al haar opgekropte gevoelens had geopend. "It's just... I've been down there for so long. I haven't thought about this for ages." Ze slaakte een bibberige zucht. "I'm sorry. Is it alright if we... if I tell you some other time?"

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nee, eigenlijk was het niet oké. Kat was zomaar opgedoken. Met haar gave had ze Damon naar haar toe gelokt en hem overtuigd dat hij haar had moeten bevrijden. Marlow was er zeker van dat Kat ook niet had verwacht om haar lang verloren zusje tegen het lijf te lopen, maar dit was wel de situatie waarin ze zich nu bevonden. Marlow had duizenden vragen. Over haar, over Liv, hoe het kon dat haar ouders een heel persoon voor haar verborgen hadden gehouden. Hoe kon het dat Kat diezelfde vragen niet had? Waarom had zij niet het brandende verlangen om te praten?
Marlow beet op haar lip om haar verwijtende vragen in te houden. Kat had gevangen gezeten op die verschrikkelijke plek, net als Archer. Wie weet wat ze had doorgemaakt. Marlow kon haar niet dwingen om daar over te praten, hoe graag ze dat ook wilde.
‘Yeah, sure. We’ll talk later. No problem.’ Marlow gooide een trui in haar tas en bekeek zuchtend hetgeen wat ze nu in had gepakt. Niemand had haar nog verteld dat ze daadwerkelijk zou moeten vertrekken, maar ze vertrouwde het niet. Drew zou onpartijdig moeten zijn, maar met Clay als zijn rechterhand was hij dat niet in haar ogen. Vanaf het moment dat ze Clay had ontmoet, was ze bang voor hem geweest. Toen had ze nog gedacht dat het een soort bewondering was geweest, maar nu snapte ze pas hoe hij haar al die tijd had laten voelen.
Marlow hoorde voetstappen achter haar en draaide zich om. Eén van de aspiranten waar ze de eerste paar weken veel tijd mee door had gebracht, stond wat onwennig in de ruimte. Alsof hij er niet zeker van was dat hij hier hoorde te zijn.
‘Hey, Marlow.’ Dylan haalde ongemakkelijk een hand door zijn haar. ‘Drew called a meeting. He wants to discuss… Well, you.’
‘Fuck, already?’ vroeg Marlow. Ze had gedacht dat ze nog een paar uur zou hebben, misschien nog een dag. Wat als Clay hem had overtuigd dit nu te bespreken? Was het mogelijk dat Drew beïnvloedbaarder was nadat hij zij gave had gebruikt, zoals in de eetzaal?
Ze schudde haar hoofd. Ze was hier niet klaar voor. Haar enige hoop waren de mensen die iets om haar gaven: Charlie, Damon en Archer. Zij konden bewijzen dat ze hier hoorde. Dat, wat Clay ook beweerde, de Outlaws haar thuis waren.
‘I don’t think you should keep them waiting,’ zei Dylan aandringend. Marlow knikte. Ze fatsoeneerde haar haren en controleerde haar uiterlijk in de spiegel. Ze had er graag wat beter uitgezien op het moment dat de hele groep haar lot zou beslissen.
‘Okay, let’s go.’ Ze wachtte Dylan zijn antwoord niet af en liep voor hem uit. Ze kon in ieder geval doen alsof ze niet bang was.

ts
De bijeenkomst was op z’n zachtst gezegd niet goed verlopen. Zoals Marlow had verwacht, had Clay allerlei beschuldigingen haar kant op gegooid, die volmondig werden beaamd door Veronica en Melany. En het had ook niet geholpen toen Damon had gezegd dat het juist handig was om een giftige slang in hun midden te hebben.
Charlie had haar meer bij gestaan. Hij had in kleuren verteld hoe ze had opgemerkt dat Archer was verdwenen en dat ze alles op alles had gezet om hem te vinden, zelfs door de gevaarlijke stoffen uit zijn lichaam te halen en die in haar eigen bloedvaten te laten stromen.
Toch was er maar één persoon geweest waarvan Marlow had gehoopt dat hij haar te hulp zou schieten. En hij was er niet geweest.
Ze had zijn gezicht gezocht tussen alle mutanten, maar ze had hem niet gevonden. Iedereen was er geweest. Zelfs Kat was aangesloten, maar Archer? Het leek alsof hij zich terug had getrokken in de schaduwen, ver weg van haar.
Uiteindelijk had Drew besloten dat Marlow niet uit de groep zou worden gegooid, maar hij had haar opgedragen zich gedeisd te houden. Wat hij daar precies mee had bedoeld, wist ze niet. Ze gokte dat hij niet bedoelde dat ze woedend door de gangen kon stormen, opzoek naar Archer.
Ze stopte voor de gesloten deur van zijn kamer en sloeg er met een vlakke hand op. ‘West, I know you’re there!’
Hoe kon hij haar zo in de steek laten nadat zij zijn leven had gered?
Ze sloeg nog een keer op de deur. ‘Open up, now! Don’t make me break down this door!’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het had even geduurd vooraleer hij de duisternis had zien verdwijnen. Hoewel hij nog strak had gestaan van de adrenaline, had hij het donkerte dat zijn zicht omringde nog rond zien sluipen. Als een roofdier was het aanwezig geweest, hem ingesloten met elke seconde die voorbij tikte. Toen hij de hal verliet had hij het niet eens opgemerkt, zo afgeleid was hij geweest door het tafereel met Drew. Maar eens hij de slaapkamerdeur had gesloten, was het alsof de duisternis nooit weg was geweest.
Archer had zijn omgeving voelen veranderen. Had de geur voelen verstoffen tot een muffe walm, vol met schoonmaakmiddel en stof. De temperatuur voelen dalen tot een punt dat hij het kippenvel op zijn huid had voelen staan. Ergens ver weg dacht hij nog de piep te horen van de apparatuur, alsmaar dichterbij komend tot hij zich er niet meer van afsluiten kon. Maar dat was nog niet het ergste. Het waren de zwarte gestaltes die zweefden aan het plafond, die hem tot de grens had gedreven.
Twee dagen. Dat was hoe lang hij het volgehouden had zonder de drugs. Twee dagen van zoeken naar een afleiding, een tijdelijk geneesmiddel, van het verlangen dat zich in hem ophoopte. Echter had de duistere geest daar genadeloos verandering in gebracht. In een handomdraai had hij de lade opengetrokken en geplunderd, net zo lang tot hij hetgeen in handen had waar hij naar zocht. Doorzichtig, koel en vloeibaar, in een omhulsel van plastic.
Zijn bruine ogen volgden de vloeistof in de injectienaald, deze heen en weer zien gaan door zijn cirkelende bewegingen. Het was alsof een kleine hint van hem nog neigde naar zijn gevoel van trots. Iets dat hem tegen wilde houden van het plaatje dat Ryan hem alsmaar voorhield. Desalniettemin werd het hem al snel te veel. Zijn gemoedstoestand raakte de bodem van de put, zijn rationaliteit niet langer meer in handbereik om hem op het rechte pad te houden. Zonder meer voelde hij zichzelf de naald in zijn huid zetten. Niet veel later plofde zijn lichaam slap op de matras, zijn ogen naar achter rollend tot ook het laatste, donkere gedaante niet meer dan een veeg op zijn netvlies was.
Voor hoe lang hij daar zo had gelegen, was hem niet duidelijk geweest. Wel voelde hij zichzelf enigszins wakker schrikken door plotseling gebons. Langzaam werd zijn zicht ietwat duidelijker, al bleef zijn lijf zodanig energieloos dat hij zich naar de deur slepen moest. Een stem werd zacht voor hem hoorbaar. Al echoënd in zijn oren, die het waarnamen alsof hij onder water was. "Easy, easy...." beet hij wat geërgerd voor zich uit. Klungelig sleutelde hij aan de deurklink tot hij de deur wist te openen. Wat vaag zag hij een blondine voor zich staan. Twee herkenbare, blauwe ogen de zijne al fel opgezocht zonder dat hij nog doorhad waarom. Wat afwezig nam hij haar in zich op. Haar strakke postuur, vurige blikken en de hand die nog bij het eerdere oppervlak van de deur zweefde.
"What- Marlow?" Hij schudde even zijn hoofd, een paar keer geknipperd om zijn zicht wat helderder te proberen te krijgen. "What the hell is going on."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ongeduldig stapte ze van haar ene voet naar de andere. Hoe durfde hij? Na alles wat ze samen mee hadden gemaakt, hun nacht in het motel… Hoe kon hij haar zo in de steek laten? Hij was de enige persoon die ze daar echt nodig had gehad. Charlie en Damon hadden misschien voor haar klaar gestaan, maar Archer was degene die haar mee had genomen naar de Outlaws. Hij had iets in haar gezien. Hij had degene moeten zijn die haar had verdedigd tegenover Drew en ze haatte het dat hij dat niet had gedaan. Hij was er niet eens geweest.
Er klonk gestommel aan de andere kant van de deur, maar het duurde even voordat hij daadwerkelijk werd geopend. Archer oogde verward en zijn stem klonk zacht. Als ze niet zo verblind was geweest door haar eigen woede, had ze misschien begrepen wat er aan de hand was.
‘What is going on?!’ herhaalde ze hem gefrustreerd, waarna ze de kamer binnenliep. Ze draaide zich om naar Archer en zette haar handen in haar hij. ‘What do you think is going on, Archer?!’
Hij had kunnen verwachten dat ze hem op zou zoeken. Toen ze naast elkaar in bed hadden gelegen, had hij haar iets beloofd. Hij had haar gezegd dat hij haar leven zou redden, mocht het daar ooit op aan komen. Want zij had het zijne gered. Misschien had hij gedacht dat ze nu niet in levensgevaar was geweest, en misschien was dat ook wel zo, maar haar plek in de Outlaws was wel bedreigd. En wat had ze gemoeten als ze wel was weggestuurd? Zoals Clay meerdere keren had benadrukt: ze had ingebroken bij een groot lab. Zij was verantwoordelijk voor de dood van een wetenschapper. Ze zouden achter haar aan komen. Hoe lang had ze kunnen overleven in de wereld, zonder de mensen achter haar?
‘You know, I actually thought that you meant it, back in that sleazy motel. I thought that you…’ Ze stopte haar zin en slikte. ‘I thought that you cared about me.’
Tenzij hij dat nooit had gedaan.
Een naar gevoel bekroop haar en bracht een rilling over haar rug. Wat als Archer niet anders was dan Clay? Wat als ze het allemaal in haar hoofd had gehaald? Niet die avond in het motel, ze wist dat dat niks meer was geweest dan lust, maar de rest? Hun band, de droom waarin hij haar had opgezocht. Betekende dat niets?
Marlow sloeg haar armen over elkaar. ‘Or maybe you’re laughing your ass of right now, because I was stupid enough to think that you did.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De frustratie spatte er bij Marlow af. Vanaf het moment dat hij de deur had geopend, legde ze hem het vuur na aan de schenen. Haar woorden kon hij desalniettemin niet plaatsen: waar had ze het over?
"I don't know?!" riep hij wat verontwaardigd uit. "What are you talking about?" Archer kneep wat pijnigend met zijn ogen. Haar geroep had een hoofdpijn in hem opgeroepen die net zozeer leek te kloppen als zijn aderen onder de adrenaline, makend dat hij het even niet tegenhouden kon om naar zijn voorhoofd te grijpen.
Hij kon zich niets herinneren wat verklaarde waarom ze zo boos was. Niets wat hem duidelijk maakte wat er gebeurd was. Had hij een blackout gehad? Was dat dan wat de speed met hem had gedaan?
Marlow's uitspraken kwamen hard bij hem binnen. Hij voelde zijn adem stokken in zijn keel, zijn gedachten in overtoeren gedraaid om elk mogelijk scenario in zijn hoofd te toveren. Waar haalde ze dit vandaan? Hoezo dacht ze dat hij niet om haar gaf? Archer had zich nog geen meter verroerd sinds hij de hal uit was gestapt een paar uur geleden. Wat had hij in hemelsnaam in die tijd kunnen doen om haar zover te krijgen?
Geërgerd vlogen zijn handen naar zijn haar, zijn vingers bij zijn achterhoofd gelaten alsof de druk zijn irritatie ietwat dempen kon. "What the hell are you accusing me of?" Zijn blik kruiste de hare wederom. Ze leek gekwetst, meer dan hij tot nu toe ook ooit maar bij haar had gezien. Echter waren het geen tranen in haar ogen maar een koele, ijzige glans die hij niet herkennen kon. Het liet hem des te meer twijfelen aan zijn geweten. Hij had niet zoveel gebruikt als eerder voor zover hij wist, of had zijn lichaam hem hierin voor de gek gehouden? Was zijn maatstaaf dan zodanig van de weg geveegd sinds zijn ontvoering, dat hij zichzelf verder dichterbij een overdose had gebracht? Al zuchtend wreef hij door zijn ogen.
"I don't know what got you thinking so low of me," beet hij haar toe. "But I'm not a liar. If you want to go accuse someone of that, go find Clay." Niet wetend wat hij met zichzelf moest, rukte hij een sigaret uit zijn zak. Hij voelde zijn gave alweer omhoog klimmen, wachtend aan het oppervlak tot hij de controle verloor. Dat wilde hij niet nogmaals meemaken. Niet zo. En zeker niet nu Marlow al gekwetst was.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Don’t pretend you don’t know!’ schreeuwde ze vol irritatie. Hij hield zich van de domme, dat moest wel. Drew had iedereen bij zich geroepen. Het kon niet zo zijn dat hij Archer er buiten had gelaten. Nee, Archer had er bewust voor gekozen om haar in de steek te laten. En nu deed hij alsof hij nergens vanaf wist, maar dat wilde ze niet geloven. Het was onmogelijk om zoiets te missen als iedereen uit de Outlaws aanwezig was geweest.
Toch was er iets aan de manier waarop hij op haar reageerde. Hij leek zich aangevallen te voelen, gefrustreerd zelfs. Was dat omdat ze verhaal kwam halen? Omdat hij er niet op had gerekend dat ze er nog zou zijn geweest en hij er zonder gedoe van af zou komen? Of speelde hij een spel met haar en was het allemaal één grote façade?
‘Leave Clay out of this!’ De naam was alsof Archer hete olie op het vuur gooide. Clay was de hele reden dat ze zichzelf had moeten verdedigen tegenover de groep. Hij was degene die dit alles aan had gesticht en Marlow wist zeker dat hij er van had genoten om haar te zien worstelen; om de teleurstelling op haar gezicht te zien toen ze had gemerkt dat Archer zich niet bij de groep had gevolgd.
Ze rolde met haar ogen toen hij een sigaret opstak. Voor haar was dat een teken dat hij zich geen houding wist te geven. Als hij er zo bewust voor had gekozen om haar niet bij te staan, moest hij ook met de gevolgen dealen.
‘Since you seem at a loss of words and incapable to understand what happened, I will tell you why I think so low of you.’ Haar handen vonden weer hun weg terug naar haar zij, terwijl ze door de ruimte ijsbeerde. ‘Drew called a meeting. They tried to take my place from me, Archer. And if I hadn’t had Charlie, or even Damon, they would have succeeded. And I would have been gone.’
Als haar vrienden de groep niet hadden kunnen overtuigen, dan had ze hier nu niet meer gestaan. Dan was ze verder gegaan met het inpakken van haar spullen en had ze meteen moeten vertrekken, zonder afscheid te nemen van iedereen die ze hier had leren kennen.
‘I would have been gone, Archer,’ herhaalde ze, in de hoop dat ze tot hem doordrong. ‘Doesn’t that mean anything to you?’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar geschreeuw liet hem zijn kaken op elkaar klemmen. Zijn aderen begonnen meer te kloppen, het effect van de speed versterkt tot een compleet ander uiteinde dan hij voorheen had gevoeld. Haar woede begon zich des te meer op hem over te slaan, iets waar de drugs maar al te graag op reageerde. Hoe hij eerder hard in zijn woorden was geweest, was hij nu daadwerkelijk terug aan het roepen zonder enige rem.
"I'm not fucking pretending anything!" riep hij terug. Hij gooide zijn armen omhoog uit frustratie, zijn ogen op scherp gestaan met elke beweging die ze maakte. "What the fuck is your problem?" Wat dacht ze wel niet? Dat ze zomaar naar binnen kon stormen en hem voor van alles uit kon maken, zonder dat daar enige aanleiding voor was? Als ze dacht dat hij dat pikte, dan kende ze hem nog niet zo goed als dat hij dacht. Echter, voor hij haar kon vertellen waar het op stond, kwam de opmerking waar hij op had staan wachten. Waar hij al minutenlang naar vroeg om te kunnen plaatsen wat er nou daadwerkelijk aan de hand was. Rusteloos en stug volgden zijn ogen haar, terwijl ze al ijsberend door zijn kamer liep en de woorden liet vallen. Sindsdien werden zijn gedachten als zwart.
Ogenblikkelijk begon Archer te vloeken, de sigaret uit zijn vingers laten glippen om naar het nachtkastje te stormen. Zijn telefoon rukte hij van het hout weg. Meeting. 2 uur geleden. Terwijl zijn lichaam was bezweken aan dezelfde drug die hem gevangen had gehouden in zijn gedachten nog geen halve week geleden, had Drew een meeting bij elkaar geroepen. Over Marlow. Over hem. Over hun plek binnen de Outlaws. Dit kon niet waar zijn.
"Son of a bitch." Hij kneep de telefoon in zijn handpalm, deze in een raas tegen de wand aan de andere zijde van de kamer gegooid. Met een klap hoorde hij het tegen het gesteente vliegen. Zijn handen vonden zijn gezicht, een diepe zucht geslaakt die al trillend over zijn lippen gleed. Hij kon het niet geloven dat hij dat had gemist. Dat hij een nieuwe blackout had gehad en haar aan haar lot over had gelaten, als een prooi die voor de leeuwen werd gegooid.
"I didn't hear it. I was-... I blacked out, I-... I can't believe this." Verloren in woede en frustratie, wist hij niet wat hij uitbrengen moest. "They tried to send you away. The assholes." Hij schudde zijn hoofd, zijn tanden zodanig op elkaar geklemd dat hij zijn kaak voelde knakken. Met de adrenaline nog altijd pompend door zijn lichaam, gaf hij een klap aan de muur vooraleer zijn handen wederom zijn gezicht terugvonden. Ze had inderdaad wel weggestuurd kunnen zijn. Vermoord, voor zover hij wist. En dat terwijl hij toe had gegeven aan de drugs en hier onwetend had gelegen.
Zijn ogen vonden de hare weer, die doordringend naar hem terugkeken."Where are those fuckers at?" opperde hij kil, vooruit gestormd richting de deur. "I will let them know exactly what happens when they pull this shit ever again."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Geschrokken deinsde ze naar achteren toen de telefoon door de ruimte vloog. Het vermoeden dat Archer een spel met haar speelde, verdween meteen. Zelfs hij zou het niet zo dramatisch maken.
‘Archer?’ Haar eigen stem trilde. Ze was niet langer zeker van wat de situatie was en de stamelende uitleg van Archer maakte het niet beter. Hij had het bericht van de meeting niet gezien, niemand had hem opgehaald. En hij was niet bij geweest.
‘They tried, but they failed. They-’ Weer haalde hij uit, dit keer tegen de muur. Ze trok haar schouders op bij het geluid van zijn knokkels tegen het steen. Ze had hem wel eens boos meegemaakt, maar niet op deze manier. En niet na wat er was gebeurd.
Wat er ook aan de hand was, dit was niet de reactie die ze had gewild. Eigenlijk had ze niet eens geweten met welk doel ze hier naar binnen was gestormd. Wat had ze van hem willen horen? Dat het hem speet? Dat hij het niet op had kunnen brengen, omdat het idee dat ze weg zou moeten hem teveel pijn had gedaan? Wat het ook was geweest, het was niet een hysterische Archer die zo vol met adrenaline zat dat hij zijn eigen kamer wilde vernielen.
Archer bewoog in de richting van de gang en gealarmeerd volgde ze hem met haar ogen. Bij het horen van zijn plan, kwam ze in beweging.
‘What? No, Archer. Wait!’ Marlow snelde achter hem aan en versperde hem de weg. Nu ze dichterbij stond, zag ze pas hoe groot zijn pupillen waren. Op zijn voorhoofd lagen zweetdruppels en zijn huid had nog steeds niet de gezonde tint die het moest hebben. Ze zou het allemaal kunnen wijten aan zijn herstel, maar zijn woorden waren in haar hoofd blijven hangen. Hij was out geweest. Niet gewoonweg aan het slapen, maar echt out. Dat gebeurde niet zomaar.
‘I appreciate the fact that you want to fight for my honor, but let’s not make any decisions we might regret later,’ fluisterde ze gehaast. Ze keek over haar schouder om te controleren of niemand op het geschreeuw af was gekomen. Voor nu was de kust nog veilig. Ze plaatste haar handen op zijn armen en probeerde hem voorzichtig terug de kamer in te duwen.
‘It doesn’t matter what they did,’ probeerde ze hem te overtuigen. Diep van binnen was ze er woedend om, maar niet zo woedend als ze op Archer was geweest. En dat bleek, voor een deel, misplaatst te zijn. ‘I’m still here, alright?’ Ze haalde diep adem. Die woorden had ze nog niet hardop durven uitspreken. ‘Please, let’s go back inside. I don’t want any more trouble.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar stem weerklonk al trillend. Verscheidene, gemixte emoties stonden op haar gelaat die hij door alle afleiding niet echt tot zich leek te hebben genomen. Echter, in een fractie van een seconde werd hij ermee geconfronteerd, zodra ze zijn pad had versperd. Haar lichaam blokkeerde hem van de deur, haar vingers om zijn bovenarmen geklemd om hem op zijn plaats te houden. Haar blauwe ogen keken hem scherp aan, haast smekend. Het was die blik die hem deed beseffen dat hij zichzelf wederom over een grens had gesleept, dat hij haar wellicht angst aan had gesleept zonder dat dit zijn bedoeling was geweest. Dit had hij nooit teweeg willen brengen.
Hij hoorde zichzelf al huiverend diep inademen in een poging zijn hartslag naar beneden te brengen. Het waren haar eerdere woorden die zich herhaalden in zijn hoofd, alsof het nu pas tot hem binnen gedrongen was. Ze hadden het geprobeerd en ze hadden gefaald. Onderwijl haar stem door zijn gedachten zwierf, probeerde hij zichzelf een beetje van zijn woede trance wakker te schudden. Ze had gelijk. Dit had geen zin. Het was ze niet gelukt, ze was hier nog, dat was alles wat telde.
Hij liet zichzelf weer verder terug de kamer in leiden, haar pleidooi om er te blijven en niet weg te stormen dan eindelijk tot zich door laten dringen. "I'm sorry. You're right. You're still here. They didn't succeed." Hij haalde zijn handen door zijn haar, zijn ademhaling weer op de rit gebracht tot hij weer een beetje kalmte in zich terug voelde vloeien. Hij moest stoppen met zijn emoties de overhand te laten nemen. Met de drugs de macht zo over hem te laten geven, zoals het net weer gebeurd was. En hij had bij die meeting moeten zijn, ongeacht zijn toestand. Hij was haar dat op zijn minst schuldig geweest. "I'm sorry, I didn't mean to scare you. To... burst out like this," opperde hij, ietwat boos op zichzelf. "I'm just mad that I wasn't there. That you got thrown in front of those wolves and I had no idea what was going on. I should've been there." Als Damon en Charlie er niet waren geweest... Hij had er niet aan willen denken wat ze dan misschien wel met haar hadden gedaan. Wat er dan wel niet besloten was geweest.
"Are you alright?" vroeg hij haar na even zwijgzaam te zijn geweest. Zijn handpalmen vonden haar wangen, met zijn duimen over haar zachte huid gestreeld terwijl hij haar onderzoekend met zijn ogen in zich opnam. "They didn't do something to you, did they?"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld