Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| Lord, forgive me for the things I’ve done

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Michael had nooit verwacht dat Linn haar gevoelens uit zou zetten. Linn hield van het mensenleven en alles wat er bij kwam kijken. Misschien dat het niet altijd even ideaal was voor een vampier als er gevoelens in de weg zaten, maar Linn had die dingen juist als iets goeds beschouwd en dat was ook wat ze Michael had verteld toen hij net een vampier was geworden. Ze had hem verteld over de ondragelijke pijn van verdriet en wat dat met zich mee kon brengen, maar ook de vreugde en de liefde die hij zou kunnen voelen, zoals geen enkel mens dat zou kunnen. Nu waren de gevoelens haar teveel geworden en dat was zijn schuld. Die van hem, en die van Naylene. Zij hadden Linn in een hoekje gedreven, haar zoveel laten voelen dat ze juist dat niet meer had gewild.
Nu had hij haar niet eens meer herkend. Ze had dan wel dezelfde stem als Linn, ze bewoog hetzelfde en zag er hetzelfde uit, maar het was niet de Linn die hij had leren kennen. Die Linn zou hem nooit bloed aanbieden, vers uit de pols van een mens. Dat bloed was echter hetgeen wat Michael zijn aandacht zo vasthield dat hij even niet oplette op wat er om hem heen gebeurde. Hij en Naylene hadden dan wel hun best gedaan om zoveel mogelijk bloed tot zich te nemen, zonder dat iemand het zou missen, maar dit was anders. Hij had de druppels bloed horen vallen in het glas en de man had het zonder twijfel aangeboden, terwijl zijn eigen bloed langs zijn pols op de grond druppelde.
Michael was weggerukt uit zijn verlangen door het geschreeuw van Linn, waardoor hij zich besefte dat Naylene haar te pakken had gekregen. Hij haastte zich naar de twee. Linn lag als een pop op de grond. Ze had overduidelijk de spreuk van Naylene niet getrokken. Dat zou hen genoeg tijd geven om haar vast te binden. Michael liet de rugzak van zijn rug glijden en pakte zijn handschoenen eruit, waarna hij de zak met touwen pakte. Gewone trouwen zouden haar niet tegenhouden, maar de touwen in vervain wel.
Terwijl Naylene haar vasthield, bond Michael de touwen om hun vriendin heen. Hij negeerde het sissende geluid van Linn haar huid die verbrandde. ‘Sorry Linnie,’ fluisterde hij zacht. Hij wist hoeveel pijn het deed. Nog niet zo lang geleden was hij degene die op de grond had gelegen, onder het vervain.
‘Ik denk dat dit alles is,’ zei Michael, toen hij het laatste touw rond de polsen van Linn had gebonden. Hij trok zijn handschoenen uit en ging met zijn hand door zijn haar, waarna hij naar Naylene keek. ‘En nu?’
‘Ik denk dat we haar het beste in het huis kunnen laten. Ik kan het afsluiten, zodat ze niet naar buiten kan,’ vertelde Naylene. Michael knikte en gaf haar de handschoenen en de rugzak. ‘Er zitten nog wat trouwen in, daarmee kunnen we haar vastbinden op een stoel. Doe voorzichtig,’ zei Michael. ‘Ik zal kijken of ik Will kan helpen.’
‘Weet je het zeker?’ vroeg Naylene aan hem, waarschijnlijk omdat hij zojuist ook al moeite had gehad met het bloed van de man. Michael knikte echter. Het zou wel goed komen.
Michael keek toe hoe Naylene haar beste vriendin optilde en haar meenam het huis in. Ze had gelijk. Dit was de beste plek waar ze Linn op dit moment kwijt zouden kunnen. Ze zouden haar nu niet mee kunnen nemen door het land en ze hadden het huis nu toch tot hun beschikking, dankzij Linn. Door Naylene haar magie zou niemand merken dat ze er waren.
Michael draaide zich om naar Will. De man zat op het ligbed waar Linn eerder op had gezeten, terwijl hij zich volledig stilhield. Naast hem stonden de twee cocktails waar Linn om had gevraagd, vol met zijn eigen bloed. Michael kon aan hem zien dat Linn behoorlijk op hem in had gepraat. Hij had geen kik gegeven om het geweld wat zich voor hem had afgespeeld en ook nu leek het hem niks uit te maken dat Linn naar binnen was gedragen door Naylene.
‘Hé buddy,’ zei Michael voorzichtig, toen hij voor de man tot stilstand kwam. De geur van het bloed drong zijn neusgaten binnen. Linn had gelijk gehad. Het ging hem een stuk moeilijker af om het bloed te negeren. Het was al tijden geleden dat hij zich tegoed had gedaan aan een mens en nu de man hier zo voor hem zat, vond Michael het erg moeilijk om zich in te houden. Hij voelde zijn snijtanden tegen zijn lippen prikken en hij hoefde niet in de weerspiegeling van de ramen te kijken om te weten hoe zijn ogen eruit zagen.
Michael haalde diep adem en probeerde zich te focussen, waarna hij de man recht in de ogen aankeek. ‘Je moet hier zo snel mogelijk weg. Vergeet wat er is gebeurd en zoek het dichtstbijzijnde ziekenhuis op.’ Michael kon het niet opbrengen om de man te helen. Daarvoor zou hij zijn masker af moeten nemen en dat leek nu het enige te zijn wat er tussen hem en het bloed in stond.
‘Linn heeft me vertelt dat ik niet weg mag, tenzij als zij het zegt,’ antwoordde Will, met een glazige blik in zijn ogen.
‘Natuurlijk heeft ze dat,’ klaagde Michael. Dat betekende dat zijn dwang niet zou werken, hoe graag hij dat ook wilde. Het enige wat hij dan kon doen, was de man nog enigszins uit zijn lijden verlossen. Al had Linn hem waarschijnlijk ook gedwongen om geen pijn te voelen.
Met trillende vingers duwde Michael zijn masker naar beneden, waardoor de geur van het bloed alleen nog maar sterker werd. Hij bracht zijn eigen arm naar zijn mond, klaar om zijn bloed toe te dienen aan de man, maar zodra hij zijn lippen van elkaar haalde, namen zijn instincten het over. Hij pakte de man vast en boog zijn hals aan de kant, zodat hij zijn tanden in het verse vlees kon zetten. De man schreeuwde niet en spartelde niet tegen. Nog een teken van Linn haar dwang.
Michael dronk en dronk, net zolang tot het lichaam levenloos uit zijn armen viel en de twee cocktailglazen om liet vallen. Geschrokken zette Michael een stap terug, terwijl het besef kwam te dagen. Hij had de man vermoord. Het was decennia geleden dat hij voor het laatst iemand had vermoord. Het erge was dat hij zich er nog goed bij voelde ook.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Vrienden hoorden elkaar geen pijn gedaan. Een paar weken geleden had het geheim van Naylene er voor gezorgd dat Linn zoveel pijn had dat ze geen andere uitweg meer had gezien, dan het uitzetten van haar gevoelens. Nu hadden zij er weer voor gezorgd dat Linn pijn had, maar dan op de fysieke manier. Er waren vast andere manier geweest om Linn bij hen te houden, voor nu was dit echt het meest effectieve geweest.
Met Linn in haar armen, was Naylene naar binnen gelopen. Het gezicht van haar beste vriendin was in honderden jaren niet veranderd. Vanaf de eerste dag dat ze de jonge vrouw had gezien, had Naylene geweten dat ze een goed hart had. Ze had haar geheim best kunnen vertellen, toch had ze het niet durven te doen. Dat was de reden dat ze nu naar Linn op een hele andere manier keek. Zonder gevoelens was ze heel anders.
Naylene probeerde zo voorzichtig mogelijk om te gaan met Linn. Ze vond het vreselijk dat ze de touwen hadden moeten weken in vervain, om haar in bedwang te krijgen.
Het huisje wat Linn was prachtig ingericht. Overal waren echter sporen van bloed te zien. Linn had zich niet ingehouden, totaal niet. Ergens kon Naylene het haar niet kwalijk nemen. Ze was niet haarzelf. Het maakte haar helemaal niets meer uit dat mensen gevoelens hadden, dat ze pijn konden voelen, dat ze meer waren dan alleen maar een houder van bloed.
Met de rest van de touwen, werd Linn op één van de eetstoelen vastgeboden. Daar zou ze een tijdje kunnen blijven zitten. Ze had echter veel bloed in haar lichaam, wat betekende dat ze snel zou genezen. Dan waren de touwen er, die haar weer iets naar beneden konden trekken. Naylene sprake echter ook de beloofde spreuk uit op het huis, zodat Linn niet naar buiten kon.
Ondertussen horode ze wel wat geluiden van buiten komen. De geur van bloed had toegenomen. Op dat moment had ze niets lievers gewild dan kijken wat er aan de hand was. Als ze dat deed, was er echter een grote kans dat Linn zou ontsnappen. Ergens hoopt Naylene dat Michael het zelf op kon lossen.
Het duurde een tijdje voordat het huis afgesloten was. Michael en zij konden naar binnen en buiten als ze dat wilden. Linn zou dat echter niet kunnen en andere mensen konden niet zomaar naar binnen komen.
In de tuin was het voor de rest stil gebleven, dus toen Naylene eenmaal klaar was met haar spreuken, ging ze kijken wat er met Michael aan de hand was.
Er was veel door haar hoofd heen gegaan, maar hetgeen wat ze voor haar zag, was zeker niet wat ze had verwacht. De man die Linn gezelschap had gehouden, zijn bloed had gegeven, lag dood op de grond. In zijn hals was een wond te zien die hij eerder niet had gehad. Er was niet veel bloed meer te bekennen. Niet op zijn lichaam, maar ook zeker niet ín zijn lichaam. Michael zat op één van de zonnebedjes, veel verder weg van het huis. Zijn gezicht in zijn handen.
“Fuck.” Bracht Naylene wat beduusd uit. Het was zo lang geleden dat één van hen een fout had gemaakt. Bloed was altijd een verleiding, dat zou nooit helemaal weggaan. Er aan toe geven was echter iets wat al lang niet meer was gebeurd. Bij geen van hen. Zelfs bij Edyn was het nog redelijk goed gegaan. Dat het bij Michael mis zou gaan, was niet iets wat Naylene had verwacht.
“Michael! Hoe kon je?!” Het was niet het moment om boos te worden. Soms konden gevoelens echter niet tegen worden gegaan. Dit was niet het moment geweest om de vampierinstincten hun weg te laten gaan. Naylene moest toegeven dat ze zelf ook snakte naar bloed en ze snapte dat het voor Michael hetzelfde was geweest. Hij had het echter moeten regelen. Hij had er alles aan moeten doen om zichzelf in te houden.
“Die man heeft het al zo moeilijk gehad en dit was niet de manier hoe zijn leven had moeten gaan!” Will was hier waarschijnlijk al een paar dagen geweest. Linn was goed los op hem gegaan, waar hij nu natuurlijk niets van wist, maar om op deze manier dood te gaan, was echt vreselijk!
“Jij had het beter moeten maken! Hem weer een leven moeten geven.” Ergens voelde Naylene zich wel schuldig dat ze nu tegen Michael schreeuwde. De lust naar bloed had zijn hele lichaam over genomen, zijn hele hoofd had alleen nog maar geroepen hoe graag hij het bloed had willen hebben.
“Oooh kom op Nay!” Was er vanuit het huis te horen. “Don’t be that whiny little bitch!” Linn was duidelijk weer bij en ze vond het zo te horen alleen maar geweldig dat Michael zichzelf niet in had kunnen houden.
Michael had zich echter nog niet veel bewogen, nog altijd zat hij met zijn hoofd in zijn handen. Ondanks dat Naylene echt boos op hem was, was dit niet de manier hoe ze met hem wilde praten. Daarom liep ze naar hem toe en legde ze haar hand op zijn schouders.
“Je bent beter dan dit, dat weet je zelf ook.” Er was nu een dode, daar konden ze heel erg weinig aan doen. Will was dood. Hij lag niet op het randje, hij was echt dood. Waarschijnlijk had Linn hem geen vampierbloed gegeven, dat had haar verder niets geboeid. Daarmee hoefden ze dus ook niet bang te zijn dat ze er een vampier bij zouden krijgen of in ieder geval een halve vampier.
“Ik vind je veel leuker op deze manier Michael! Niet luisteren naar die party pooper!”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Het spijt me, oké?! Het was niet mijn bedoeling!’ riep Michael gefrustreerd uit. Het was al erg genoeg dat hij de fout in was gegaan. Het was één ding om bloed te drinken dat direct vanuit een mens afkomstig was, in plaats van een zak gevuld met bloed of wat dan ook, maar dit? Hij had iemand vermoord. Hij had iemand helemaal leeggedronken. Nu kon hij Linn wel de schuld geven, omdat de man door haar waarschijnlijk al weinig tot geen bloed meer in zich had gehad, maar Linn had hem nog laten leven. Nog wel. Michael was degene die hem had vermoord en dat wilde Naylene hem nu nog eens haarfijn uitleggen. Iets wat hij op dit moment niet kon gebruiken.
Michael hoorde Linn schreeuwen, waardoor hij zijn hoofd schudde. ‘Hoe kan ze nú al weer wakker zijn?’
‘Dat zou jij ook zijn als je wat meer bloed zou drinken, Michael!’ riep Linn hard terug.
Naylene kwam bij hem zitten, maar hij schudde haar hand van zijn schouder. ‘Niet doen. Niet eerst naar me schreeuwen omdat ik iets verkeerds heb gedaan, om vervolgens op me in te praten. Ik wéét dat ik het niet had moeten doen, Nay. Maar het is anders voor mij! Jij bent ouder en je hebt een soort heksenkompas in je hoofd zitten dat je er van weerhoudt om dit te doen, maar raad eens? Dat heb ik niet!’ schreeuwde hij naar haar. Naylene was altijd de rede zelve geweest. Ze had altijd tegen haarzelf kunnen zeggen dat ze had moeten stoppen, dat wat er zou gebeuren als ze door zou blijven drinken, iets was wat ze niet op haar geweten wilde hebben. Michael kon dat niet. Hij had het bloed geproefd en had alles eruit gehaald wat erin had gezeten. En nu was er iemand dood.
‘Michael…’ Naylene sprak zijn naam spijtig uit. Alsof het haar speet om hem op deze manier te zien. Was dit ook hoe ze naar Ashton had gekeken? Of had ze die kant aan hem juist gewaardeerd? Was ze naar hem toegelopen om het bloed van zijn lippen en kin af te likken, waarna hij haar stevig had gezoend? Michael wilde er niet eens aan denken. Hij kwam overeind en liep de tuin uit. In de keuken van het huisje vond hij een rol met papier, waar hij zijn mond mee af kon vegen. Vol schaamte staarde hij naar het donkere bloed dat in contrast stond met het witte keukenrolpapier.
‘Heb je al spijt dat je Edyn voor Naylene hebt laten schieten?’ vroeg de stem van Linn. Michael volgde het geluid en hij kwam uit bij Linn, die vast was gebonden op een stoel door Naylene. Michael kon zien dat de touwen haar huid hadden beschadigd op haar armen, benen een buik. Ook haar polsen zagen er schraal en rood uit.
‘Shut up,’ zei Michael enkel, maar de woorden hadden nauwelijks effect op Linn.
‘Ik meen het serieus! Naylene moet het altijd beter weten. Je mag nooit een fout maken bij haar in de buurt, want dan wordt ze zo. Alsof het een ramp is dat je iemand hebt leeggezogen. Je bent een vampier Michael, dat is wat je hoort te doen,’ legde Linn hem uit. Michael schudde zijn hoofd. Dit was niet Linn. De Linn die hij kende, zou dit nooit tegen hem zeggen. Ze zou misschien ook niet boos op hem zijn geworden, maar ze zou ook niet hebben gedaan alsof de leven van de man er niet toe had gedaan, want dat had het wel. Hij had vast familie en vrienden, mensen van wie hij had gehouden en andersom.
‘Edyn had je waarschijnlijk alleen maar geknuffeld en je toegefluisterd dat alles wel goed zou komen. Een paar kusjes en het probleem zou vanzelf wel weer opgelost worden, toch?’ Linn schetste daarmee wel een perfect beeld van Edyn. Michael kon haar stem bijna horen, maar dat betekende niet dat hij haar wilde. Totaal niet zelfs. Hij hield van Naylene en normaal gesproken waardeerde hij deze kant van haar. Hij vond het knap dat ze altijd zo sterk wist te blijven in dit soort situaties.
‘Ik vond je een stuk aangenamer toen je out was,’ merkte Michael enkel op. Hij wist dat als hij in zou gaan op de worden van Linn, hij het alleen maar erger zou maken voor zichzelf.
‘Nawh, zeg dat nou niet. Ik vind dat we een heel leuk gesprek hebben,’ zei Linn, die haar schouders ophaalde. Michael vroeg zich af of ze de pijn van de vervain gewoon niet voelde, of dat het haar niks uitmaakte dat het pijn deed. ‘Zeg eens, Michael. Hoe is het eigenlijk om een relatie te hebben met Naylene? Ik bedoel, jij en ik weten allebei dat haar hart altijd bij Ashton zou liggen. Ze zal nooit voor de volle honderd procent voor jou gaan. Niet zoals anderen dat wel zouden doen. Dat lijkt me best lastig, zeker als je het zelf ook weet.’
Een schreeuw verliet Michael zijn lippen. Hij wilde Linn niet aanvliegen. Niet zijn beste vriendin, maar wel de vrouw die nu voor hem zat. Voordat hij echter een klap uit kon delen, werd hij tegen gehouden door de sterke armen van Naylene, die zijn naam hard genoeg had geroepen om hem te doen beseffen wat hij aan het doen was.
‘Luister niet naar haar, Michael! Ze probeert je alleen maar uit te lokken!’ zei Naylene tegen hem. Linn liet een teleurgesteld geluidje horen. ‘Het werd juist net zo interessant.’
Michael maakte zich los uit de armen van Naylene en pakte zijn rugzak, die Naylene mee had genomen naar binnen toen ze Linn hier had neergezet. Hij doorzocht de verschillende vakken en vond uiteindelijk één van de flesjes die ze hadden gevuld met water en vervain. Hij ging achter Linn staan, zodat hij haar gezicht met zijn andere hand vast kon nemen.
‘Dat zou je me toch niet aan doen, Mikey?’ De stem van Linn klonk plots heel lieflijk, terwijl ze haar hoofd naar achteren boog om hem aan te kijken. Het waren de bruine ogen die Michael niet meer herkende. Er was niks meer te zien van de warmte en liefde waar hij zo gewend aan was geraakt. Voorzichtig draaide hij de dop los met zijn vingers.
‘Je hebt gelijk, ik zou het mijn beste vriendin niet aan doen,’ merkte hij op. Hij keek naar Naylene, die zich nu stilhield en enkel aanschouwde wat Michael nu van plan was. Linn leunde met haar hoofd tegen zijn arm aan. ‘Je hebt me al zoveel laten doorstaan, Mikey. Dat is toch wel genoeg? Je hebt tegen me gelogen en dan wil je ook nog eens zorgen dat mijn ingewanden verbranden?’
‘’Klopt,’ zei Michael. Hij streek wat van haar zwarte haren uit haar gezicht. ‘Maar jij bent niet de vriendin die we dat aangedaan hebben.’
Met die woorden duwde hij met zijn vingers haar mond open en drukte hij de fles ruw in haar mond. Hij voelde het water ook langs zijn eigen vingers glijden, maar dat was een prijs die hij hiervoor wel wilde betalen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Op sommige momenten kon je niets anders dan een getuige zijn van de gebeurtenissen die om je heen gebeurden. Hoe graag je ook iets wilde doen, iets wilde zeggen. Alle woorden en daden leken er niets meer toe te doen. Op die manier stond Naylene ook aan de grond genageld, toen de vreselijke gebeurtenissen tussen Michael en Linn zich voor haar ogen afspeelden.
De woorden die vol haat leken te zijn. De handelingen die er voor zorgden dat Linn ondragelijke pijn had. Het was niets wat Naylene zich ooit voor had kunnen stellen. Er waren wel eens ruzies geweest, maar op die momenten waren er nooit zulke vreselijke woorden gebruikt, laat staan dat één van hen fysiek was geworden.
De ogen van Linn leken zich uit angst te vergroten. Ergens was dat niet verkeerd, angst was een gevoel. Dat kleine beetje, was echter al snel weg toen ze het van pijn uitgilde. Er verschenen blaren rond de lippen van Linn. Ze probeerde zich los te maken uit de touwen die haar aan de stoel genageld hielden, waardoor dezelfde striemen ook zichtbaar werden op haar polsen. Voor Naylene was het een vreselijk beeld, Michael leek er echter nog niet zoveel berouw om te voelen.
“Michael.” Sprak Naylene zachtjes. Ze wist dat ze de dood van Will niet helemaal goed aan had gepakt. Michael leek zich echt schuldig te voelen en daar had zij alleen maar meer bij bovenop gegooid. Ze had de woorden van Linn gehoord. Ze zou nooit zoals Edyn worden, zo was ze niet, maar ze had meer begrip kunnen tonen. Toch was het enige wat ze zich nu kon bedenken, dat de man van wie ze hield op Ashton begon te lijken. Hij had net hun beste vriendin aangevallen alsof het helemaal niets was.
Michael keek op van Linn, op wie zijn aandacht gefocust was geweest. Zijn ogen zaten nog vol met haat, bloedlust en negativiteit. Boven alles leek er echter een soort van angst en verdriet te zijn. Op dat moment besefte Naylene dat zijn acties niet waren geweest omdat Michael ze zelf zo graag had gewild, maar omdat hij even niet had geweten wat hij anders had moeten doen. Hij had zich geen raad geweten met de emoties die hij voelde. Emoties die daar deels in waren gekomen door Ashton. De manier waarop Ashton, Michael had behandeld was de reden dat hij nu hetzelfde had gedaan bij Linn.
“Michael.” Zei Naylene, nu rustiger. Ze wist niet wat er in zijn hoofd omging, of hij zelf überhaupt door had dat zijn acties uit een speelboek van Ashton had kunnen komen. Hij had het echter wel even nodig dat ze even zouden praten. Linn was zo in pijn en ze zat goed vast, waardoor er niets met haar kon gebeuren. Dat gaf Naylene de kans om de hand van Michael te pakken. Er zat nog wat vervainwater aan, maar daardoor liet ze zich niet tegenhouden.
Met haar hand stevig verwikkeld in die van Michael, liep Naylene de ruimte uit. Ze kende het huis totaal niet, maar boven vond ze een kamer die niet naar bloed rook. Zoals de rest van huis, overheerste hier de witte kleur met de licht blauwe accenten, een echt strandhuis. Naylene snapte precies waarom Linn hier voor had gekozen. Het was een duidelijk plaats waar hun vriendin gek op was.
Naylene ging op de bank zitten en trok Michael naast haar neer. Voorzichtig sloeg ze haar armen om hem heen, al was dat niet voor een langere tijd. Ze moesten praten en het was beter om dat meteen te doen. Net zoals een pleister die je er snel van af moest trekken.
“Ik had anders moeten reageren. Ik snap dat het heftig voor je is, wat er net is gebeurd en niets gaat het goed maken.” Er was geen manier om er voor te zorgen dat Will weer terug tot leven kwam. Er was ergens alleen een kans dat Linn hem haar bloed had gegeven en dat hij een vampier zou worden. Niet dat die optie het beter zou maken. De jongen was beroofd van zijn leven en diegene die dat had gedaan was Michael. Als ze hier niet waren geweest, was Linn er waarschijnlijk verantwoordelijk voor geweest. Niet dat het op die manier beter werd.
“Het enige wat we kunnen doen is de verantwoordelijkheid dragen dat hij een goede uitvaart krijgt, zijn familie en vrienden afscheid van hem kunnen nemen en zij een verhaal krijgen die hen de kans bied om te rouwen.” Sprak Naylene haar gedachten uit. De ouders van de jongen zouden zich vast afvragen waar hij was, ze maakten zich misschien wel zorgen. Het zouden wat leugens zijn, misschien moesten ze zelfs hun dwang gebruiken, maar ze konden dit op die manier oplossen. Als Michael dat ook op die manier wilde.
“Maar dat is niet het enige waar ik over wil praten.” Gaf Naylene aan, terwijl Michael nog niet veel had gezegd.. De vergelijking van Michael en Ashton kreeg ze haast niet meer uit haar hoofd. Ze had Ashton vaker los zien gaan op zijn slachtoffers, of dat nou mensen of vampiers waren geweest. Michael had op eerste hand moeten ervaren hoe dat kon zijn en het was wel duidelijk dat hij daar niet overheen was.
“De manier waarop je handelde. Het leek alsof je heel ergens anders was met je hoofd.” Begon Naylene zachtjes, ze pakte ondertussen de hand van Michael vast.
“Ik heb het idee dat het hele gebeuren met Ashton nog in je hoofd zit. We hebben er nooit echt over gepraat en ik denk dat het misschien wel nodig is om dat te doen?” Naylene kon wel begrijpen dat Michael niet naar haar toe was gekomen om er over te praten. Het lag best wel gevoelig, omdat het ging over haar ex-geliefde. Het was echter wel iets wat Michael zwaar op het hart leek te liggen, wat zijn acties zelfs een beetje leek te beïnvloeden.
“Het is niet niets wat er allemaal is gebeurd. Je was bijna dood geweest. De haat van Ashton heeft wel echt iets met je gedaan?” Naylene hoopte dat Michael het goed op zou vatten. Hij had net behoorlijk buiten zichzelf geleken en het kon best dat al die gevoelens nog in hem zaten. Het was niet eens gek dat ze nog niet weg waren. Het was niet alsof ze ineens konden verdwijnen. Alleen op de manier waarop Linn alles had laten verdwijnen en Naylene wilde niet dat het bij Michael ooit zou ver zou komen, daarom moesten ze er goed over praten. Ze wilde hem helpen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Ik wilde hem echt alleen maar helpen,’ fluisterde Michael. Het was niet zijn intentie geweest om het bloed van Will te drinken, of om hem te doden. Dat was niet hoe hij in elkaar zat. Na honderd jaar als vampier te hebben geleefd, wist hij redelijk goed hoe hij met zijn dorst om moest gaan. Dat was echter allemaal weggevaagd na de reizen die hij had gemaakt. Toen hij eenmaal het bloed had geproefd, had hij zichzelf niet meer kunnen stoppen. Zijn instincten hadden het van hem overgenomen en nu was er iemand dood.
‘Kunnen we samen naar zijn familie?’ vroeg Michael aan haar. Hij zou het niet alleen durven. Dan zouden ze Linn wel achter moeten laten, maar die kon het huis toch niet uit. Dus wat zou ze nou voor streken uit kunnen halen? Vast niet heel erg veel. Daarnaast was het wel belangrijk om de vrienden en familie van Will een goed verhaal te geven. Eentje waar ze uiteindelijk vrede mee zouden kunnen sluiten.
Naylene wilde echter ook nog ergens anders over praten. Michael verschoof ongemakkelijk op het bed toen hij de naam van Ashton hoorde. Hij wilde het liever niet over de man hebben. Alleen zijn naam bracht al verschrikkelijke beelden naar boven en als Michael het er over zou moeten hebben, zou het alleen nog maar erger worden.
‘Het ging me niet om Ashton,’ zei Michael, al wist hij niet wie hij precies voor de gek probeerde te houden. Natuurlijk ging hem dat wel. Ja, de woorden van Linn waren ook kwetsend geweest en dat was misschien deels ene reden geweest dat hij had gewild dat ze haar mond zou houden, maar dat had hij ook op andere manieren kunnen bereiken. Zelfs haar nek omdraaien zou nog beter zijn geweest dan hetgeen wat hij nu had gedaan. Ze gedroeg zich misschien niet zo, maar de Linn die hij kende, was nog steeds ergens in haar hoofd. Ze zou het zich maar al te goed herinneren, wat hij nu had gedaan. En ondanks dat ze het er misschien zelf naar had gemaakt, lag het niet alleen aan haar. Het lag ook aan de man van wie Naylene ooit had gehouden. Misschien nog wel steeds van hield. Dat terwijl hij er voor had gezorgd dat Michael er bijna niet meer was geweest.
‘Michael,’ sprak Naylene hem toe, waarna ze in zijn handen kneep. ‘Ashton heeft een hoop shit uitgehaald. Natuurlijk zit dat nog in je hoofd. Dat kan je niet zomaar vergeten. Hij heeft je op verschrikkelijke manieren behandeld.’
Naylene had gelijk. Dat had Ashton inderdaad. Dan was wat hij zojuist Linn aan gedaan, nog kinderspel geweest. Michael vond het echter moeilijk om dat aan Naylene toe te geven, dat Ashton nog steeds in zijn hoofd zat. Elke keer als hij, of wie dan ook, haar aan had gesproken op het gedrag van Aston, had ze hem verdedigd. Michael wist wel dat het nu anders was. Ze had afscheid genomen van hem en hun relatie. Ze hield van Michael, dat had ze hem al meerdere keren verteld. Maar als Linn gelijk had, en het hart van Naylene toch nog voor een deel ook bij Ashton lag, dan zou er niks komen van dit gesprek.
‘En de dingen die Linn over jou en hem zei dan?’ vroeg Michael. Hij wist best dat Naylene ze had gehoord. Of ze nou later in de kamer had gestaan of niet. Ze had vast gehoord wat Linn over haar en Ashton had gezegd en diep van binnen wilde Michael weten of het waar was.
‘Ik haat Ashton voor wat hij heeft gedaan,’ zei Naylene zeker. Ze nam Michael zijn gezicht vast tussen haar handen, zodat hij niet van haar weg kon kijken. ‘Dat deed ik al en hij heeft het nu alleen maar zoveel erger voor zichzelf gemaakt. Linn roept alleen maar onzin uit. Ik zou Ashton nooit kunnen vergeven voor wat hij jou heeft aangedaan en ik kan al helemaal niet meer van hem houden.’
Michael hoopte dat ze het meende. Hij had het idee van wel. Waarom zou ze het ook niet menen? Naylene haar ogen waren nu geopend. Ze wist maar al te goed dat Ashton een manipulatieve klootzak was, die helemaal niet het beste met haar voor had. Hij had niet eens de moeite voor haar willen doen om aan haar zijde te blijven. Nee, hij was altijd overal en nergens geweest en had haar opgeroepen als hij er zin in had gehad. Al was het misschien nog erger geweest dat Naylene zomaar was gegaan.
Michael zuchtte, niet wetend waar hij precies moest beginnen. Naylene wist het korte verhaal. Dat Ashton hem had opgewacht en had hem meegenomen naar het appartement van Luke. Michael had zich al beroerd gevoeld toen hij wakker was geworden en toen was het alleen nog maar erger geworden. Als hij er lang genoeg aan dacht, dan kon hij zelfs nog de ijzige vingers van Ashton rond zijn hard voelen, klaar om het met één beweging uit zijn lichaam te trekken.
‘Ik weet niet goed wat ik er over moet zeggen,’ gaf Michael aan. ‘Het was verschrikkelijk. Je hebt gezien in wat voor een staat ik was toen je in de bar kwam.’ Hij had nog nauwelijks kunnen ademen. Bij elke beweging had hij tientallen splinters tegen zijn huid, organen of spieren voelen schuren en er was bloed in overvloed geweest.
‘Kan ik het laten zien?’ stelde hij voor. Vampiers hadden de mogelijkheid om in iemand hun hoofd te kijken, er mee te spelen. Ashton had dat niet gedaan. Wie weet wat voor herinneringen hij dan tegen was gekomen. Michael wist echter dat het een mogelijkheid was en omdat Naylene ook nog eens haar magie had, werd het proces daardoor alleen maar gemakkelijker. Hij zou het echter ook goed begrijpen als ze haar magie voor andere doeleinden zou willen gebruiken. Zoals Linn in toom houden, want die zou vast snel weer wakker worden.
‘Vertel het haar gewoon! Zo moeilijk is dat toch niet?!’ klonk er vanuit beneden. Linn was dus ondertussen weer bijgekomen. Of haar wonden al volledig waren geheeld, wist Michael niet. Het vervain hoorde dat te vertragen. Dat had het bij hem in ieder geval wel gedaan. Daarom was het voor Ashton alleen nog maar gemakkelijker geweest om hem te pijnigen.
Naylene negeerde Linn en ging zo zitten dat Michael tegen haar aan kon leunen. Ze gaf hem eerst een kus. ‘Ik vind trouwens niet dat je er belachelijk uit ziet met je masker,’ fluisterde ze hem toe.
‘Oh, kom op!’ riep Linn, waarna ze een kokhalsend geluid maakte. Verdwijnen in herinneringen was op dit moment nog niet zo erg, bedacht Michael zich.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Duisternis. Het omringde Naylene compleet. Niet alleen was alles om haar heen donker, maar ze voelde het ook door haar lichaam heen gieren. De angst overheerste. Alles in haar lichaam leek te schreeuwen dat ze hier weg moest.
Naylene verwachtte dat haar ogen zich zouden openen, dat het appartement van Luke voor haar zou verschijnen. Michael had haar willen laten zien wat er was gebeurd. Iets wat niet altijd even makkelijk was, vaak moest een vampier zwak zijn om dit soort dingen toe te laten. Een kwetsbare opstelling hielp ook. Naylene haar magie zorgde er ook voor dat het makkelijker ging. Waardoor ze nu midden in de herinneringen van Michael stond.
Haar ogen opende zich voorzichtig. Ze staarde naar het plafond van het appartement. Toch leek dat al snel te veranderen. Michael zijn hoofd schoot alle kanten op. Het was niet zo zeer een herinnering, maar meer angst, een grote chaos.
Vingers die over de houten vloer gleden, waar bloed was te zien. Zijn bloed. Pijn dat door het lichaam heen ging. Een zacht hoestje dat over zijn lippen heen kwam. Naylene zag de kleine dingen, voelde hoe de vervain nog in zijn lichaam leek te zitten, dus nu ook het hare. Hoe de pijn door haar longen heen schoot toen ze moest hoesten.
Waar zijn gezicht normaal gesproken voor verlichting had moeten zorgen, was hetgeen wat Naylene nu zag, dat alles behalve. Ashton zijn gezicht stond strak, in zijn gezicht was echter een sprankeling te zijn. Hij genoot hier van. Van alles wat hij nog zou gaan doen.
En daar was ze weer, terug in de duisternis. In de pijn die Michael had gevoeld. In het verzet dat hij had gegeven. Hoe zijn lichaam. Alles wat hij in zich had, had geprobeerd te vechten tegen Ashton. Naylene kon niet precies zien hoe het was gegaan. De beelden werden steeds vager. Ze gingen steeds sneller. Er was meer pijn. Paniek. Af en toe kon ze duidelijke beelden zien, de woorden horen. Haar naam.
Ashton die boven Michael stond. De grijns. De splinters die doordrengt waren met vervain, die één voor één zijn lichaam in slopen. De vreselijk pijn die Michael had gevoeld. Hij had zijn best gedaan om bij de les te blijven, om niet out te gaan. Er was echter aan de herinnering te merken dat het moeilijk was geweest. Het was een onsamenhangend geheel.
“Zoveel ben je niet zonder Naylene he?” Naylene zag het gezicht van Ashton niet, maar kon de grijns op zijn gezicht maar al te goed indenken. Hoe hij trots naar Michael aan het kijken was, omdat hij het voor elkaar had gekregen om Michael te overmeesteren.
De beelden bleven voor Naylene haar gezicht flitsen. Ze zag zelfs beelden van de stripboeken winkel. Van de strip die Michael voor haar had gekocht. Hoe hij naar beneden werd gedrukt, waar Rhi, Linn en Rhett waren. De beelden werden steeds waziger, terwijl de woorden steeds duidelijker werden. De vreselijke dingen die Michael aan had moeten horen. Er was maar één ding wat Ashton leek te kunnen bedenken, om Michael onzeker te maken. Misschien iets wat Ashton zelf onzeker maakte.
“Je bent niet meer dan een vervelend schoothondje. Naylene had beter moeten weten toen ze je hielp. Het valt me nog een beetje tegen dat ze niet ergens hebt gedumpt, ze zou beter moeten weten. Je bent en blijft een charity case.” Naylene kon niets met de woorden, ze wilde zo graag roepen dat ze niet gelijk waren. Dit was echter niet het moment dat ze iets kon doen. Op het moment was ze Michael en kon ze alleen toe kijken. Kon ze alleen maar luisteren die alle andere vreselijke dingen die Ashton nog te zeggen had.
“Gelukkig zijn we snel van je af. Wat alleen maar beter is voor Nay. Er is maar één iemand die haar begrijpt en voor haar gaat zoals ze is. Als jij er niet meer bent hoeft ze ook niet meer zo dom te doen, zeker niet uit medelijden. Ze gaat je toch niet missen.”
Het voelde alsof zijn lichaam in vuur stond. Iedere keer op nieuw werd het erger. Met iedere ademhaling. Iedere beweging, was het alsof de dood dichterbij kwam. Iedere steek van Ashton was erger. Ieder woord was net een mesteek, alsof het ook splinters waren die nog verder door het lichaam werden verdeeld.
Misselijk. Duizelig. Angstig. Schuldig. Alle gevoelens kwamen door haar lichaam heen. Zeker toen ze de woorden hoorde die Michael uit had gesproken. De woorden die Linn over de streep hadden getrokken. Haar geheim. Door haar geheim was het zo ver gekomen. Ashton had het als chanteermiddel gezien. Naylene ving een woord op wat ze niet snapte. Ashton leek Michael te beschuldigen voor dit alles. Dat hij het aan Edyn had verteld, waardoor anderen het weer op waren gevangen. Waardoor Rhi het wist? Iets wat waarschijnlijk bullshit was.
Als laatste kwam een vreselijke angst door haar lichaam heen. Eentje die haar vertelde dat het lichaam het op zou geven. De dood was dicht bij. Het werd al zachtjes koud in de vingertippen. Dat was echter het moment dat ze haar eigen gezicht zag. Haar rode haren die zachtjes langs zijn gezicht heen vielen. De woorden. Zelfs de verlichting toen de splinter er uit werd gehaald. Het feit dat het bloed langzaam uit zijn lichaam werd getrokken.
Het werd weer donker. Toen Naylene haar ogen opende, keek ze naar het gezicht van Michael, zoals hij voor haar hoorde te zitten. De pijn die ze in zijn ogen zag, voelde ze in haar eigen hart. De tranen die in zijn ogen stonden, zeiden genoeg. Hij had het vreselijk gevonden, dat deed hij nog steeds. Naylene snapte maar al te goed dat het in zijn hoofd bleef hangen.
Voorzichtig nam Naylene Michael zijn gezicht in haar handen. Ze liet haar duimen zachtjes langs zijn wangen glijden, zodat ze een paar verloren tranen weg kon vegen. Vervolgens gaf ze hem voorzichtig een kus op zijn voorhoofd.
“Dat is echt vreselijk.” Ze had zich in kunnen denken hoe erg het moest zijn geweest. Maar dit was nog zoveel erger. Ashton had niets in gehouden. Hij was waarschijnlijk door gegaan totdat Michael dood was geweest. Als ze Michael niet nodig hadden gehad om Linn gek te maken, was hij misschien wel zo ver gegaan. Het idee dat Michael niet meer bij haar was geweest, was vreselijk. Niet alleen door het feit dat ze dit dan allemaal in haar eentje mee had moeten maken.
“Ashton lult. Hij is altijd zo vol met zijn eigen bullshit. Zijn woorden. Ze betekenen helemaal niets.” Naylene wist ondertussen wel dat zijn woorden nooit iets hadden gedaan. Voor haar in ieder geval niet. Er waren zoveel beloftes gemaakt, die hij nooit na was gekomen. Zoveel onzin die ze had geloofd.
“Ik kan de pijn niet wegnemen. Ik snap dat het in je hoofd zit en dat is niet meer dan logisch. Zijn woorden, die kan ik wel wegnemen.” Daar hoopte Naylene in ieder geval op. Waarschijnlijk was dat niet het ergste wat hij mee had gemaakt, maar op het moment wilde ze de woorden beter maken. Michael laten weten dat ze van hem hield en ze zich ellendig had gevoeld als er iets met hem gebeuren.
“Ik houd van je. Zoveel Michael. Om te weten dat je al die pijn hebt door gemaakt, doet mij al pijn. Om te zien dat je het zo moeilijk hebt ook. Ik zou niet eens moeten weten wat ik zonder je zou moeten doen.” Haar woorden werden onderbroken door wat nep-gekots van beneden. Linn kon zich natuurlijk niet in houden. Op het moment wilde Naylene dat ze nog last had van het vervainwater. Iets wat een vreselijke gedachten was.
“Luister maar niet naar Nay, die lieve heks, is vol of bullshit!” Bracht Linn uit, waarna ze zachtjes begon te fluiten. Alsof ze geen last had van de touwen die om haar heen waren gebonden.
“Ze is net een klein kind.” Mompelde Naylene. Ze focuste zich even op de kamer, zachtjes mompelde ze een spreuk. Daardoor was de kamer verzegeld. Geen geluid zou naar binnen kunnen komen. Ze had er wel voor gezorgd dat Linn het hoorde, ze leek er van te walgen dat haar twee vrienden dat soort woorden tegen elkaar zeiden. Aangezien walging ook een gevoel was, liet Naylene het maar even zo.
Naylene bracht haar handen weer naar Michael gezicht. Voorzichtig gaf ze hem een kus. Het was een gek idee dat hij net bloed had gedronken, maar dat was gebeurd. Daar zouden ze een oplossing voor vinden. Michael had spijt, dat was aan hem te zien.
“Ashton zijn woorden slaan nergens op.” Begon Naylene nog een keer. “Je bent mijn beste vriend. Dat ben je al jaren. En ik ben zo blij dat ik deze liefde met je mag delen. Dat je nu niet alleen maar mijn beste vriend bent, maar zoveel meer dan dat. Als we samen zijn, dan klopt het. Dan lukt het ook. Dus hier komen we ook samen door Mike. Het gaat niet makkelijk worden, maar het gaat ons lukken. Alles. En ik beloof je, daarna gaan we naar Japan, weg van alle ellende hier.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Om wederom de duisternis te zien en de pijn te voelen, was achteraf misschien niet makkelijker geweest dan het aan Naylene te vertellen, maar Michael had niet geweten waar hij had moeten beginnen. Hoe had hij aan haar kunnen vertellen dat de man van wie ze ooit zoveel had gehouden, hem had willen vermoorden? Misschien was het wel veel te confronterend geweest voor Naylene. In ieder geval wel voor Michael zelf, want de tranen waren over zijn wangen gerold. Naylene had gelijk. Hij had het nog niet verwerkt en dat zou ook nog wel een tijdje duren. Hij wist dat hij Naylene daarvoor had, en zelfs Linn als ze eenmaal weer haar oude zelf zou zijn, maar op sommige momenten miste hij nog iemand. Iemand met wie hij dit waarschijnlijk wel had durven te bespreken.
Michael haalde rillerig adem, terwijl hij zich probeerde te focussen op de dingen die echt waren. Naylene had alles gezien. Ze had elk woord gehoord. Nu waren ze weer terug in de realiteit, waar Naylene zijn gezicht in haar handen naam om zijn tranen weg te geven. Hij kon de dekens van het bed onder zijn lichaam voelen, hij kon Linn zelfs horen schreeuwen. Toch zat het onrustige gevoel nog in hem. Er was een deel van hem dat hardop wilde schreeuwen, alles eruit wilde gooien. Hij wist echter ook dat hij dan Linn nog meer mee zou geven om mee te kunnen spelen, om over te klagen. En dat gunde hij haar niet.
In plaats van te schreeuwen, sloeg hij zijn armen stevig om Naylene heen. Hij verborg zijn hoofd in haar hals, waar het altijd al heerlijk had geroken naar de simpele shampoo die ze had gebruikt. Vorger had ze vaak ook naar oude boeken geroken, en schoon. Hij herinnerde zich nog dat hij dat ha dgedacht, toen ze hem voor het eerst een knuffel had gegeven. Dat ze schoon had geroken.
Hij luisterde naar de geruststellende woorden van Naylene. Ze hield van hem. Hij was haar beste vriend, maar ook zoveel meer dan dat en alles wat Ashton tegen hem had gezegd, klopte niet. Diep in zijn hart had Michael dat ook wel geweten, want hij wist dat Ashton niet degene was die Naylene door en door kende. Dat was hij. Toch was het fijn om het nu nog eens uit haar mond te horen.
‘Ik houd van je,’ fluisterde Michael. Ondanks dat Naylene een spreuk over de kamer had uitgesproken, kon hij zweren dat hij Linn ergens overgeefgeluiden hoorde maken. Daar wilde hij zich echter niet mee bezighouden. ‘En gaan we echt naar Japan, als dit alles voorbij is?’ vervolgde hij zijn woorden op een zachte toon.
‘Het is mijn beurt om te kiezen,’ legde Naylene uit. De vampiers hielden een roterend systeem aan, zodat iedereen een keer mocht kiezen waar ze de komende paar jaar door zouden brengen. Michael en Naylene hadden allebei een zwakke plek voor Japan. Ze hadden samen de taal geleerd en ze hielden van de cultuur die er hing. Ze hadden al veel verschillende steden bezocht in het land en ze hadden er al een keer eerder gewoond. Toen was het zijn beslissing geweest. Nu was het die van haar. Naylene streek zacht door zijn haar. ‘En ik weet hoe dol je er op bent. Het zal goed zijn voor ons samen. We kunnen samen een plekje zoeken. Het zal goed voor ons zijn.’

Een paar dagen later was het strandhuis in Miami een stuk rustiger. Michael en Naylene hadden de benodigde maatregelen getroffen. Het lichaam van Will was opgelapt en zijn familie had het verhaal gekregen wat ze hadden verdiend. Aan het lijk in het zwembad hadden Naylene en Michael niet veel meer kunnen doen. Ook Linn zelf was iets rustiger geworden. Dit kwam omdat ze al minstens vijf dagen zonder een vorm van bloed had moeten doormaken, waardoor haar lichaam zwakker werd. De touwen met vervain hielden haar nog op haar plek. De wonden op haar lichaam heelden nooit compleet, waardoor het alleen nog maar erger werd als ze bewoog. Zelf wist Linn maar al te goed wat het plan van Michael en Naylene was. Haar zogenaamde vrienden probeerden haar uit te drogen, haar zwak te maken. Want dan zouden ze in haar herinneringen kunnen kruipen om haar weer iets te kunnen laten voelen.
Michael kwam de kamer in, overduidelijk in een beter humeur dan dat hij de afgelopen dagen was geweest. Linn had maar al te goed door gehad hoe slecht hij zich had gevoeld onder de dood van Will en hetgeen wat er voor was gevallen in Boise zelf. Michael was de zwakkere schakel. Hij zou sneller luisteren naar haar dan dat Naylene dat zou doen. Dus als Linn hier weg wilde komen, was hij degene op wie ze in zou moeten praten. Ze zou zelf niet zo snel terug gaan naar haar gevoelens, maar ze wist dat ze gemakkelijk bij het schuldgevoel van Michael zou kunnen komen.
‘Je ziet er echt als shit uit,’ merkte Michael op, terwijl hij naar Linn toep liep. Linn zuchtte en wierp een blik op haar lichaam. Door het vele bewegen zaten overal striemen en brandwonden. Haar zwarte haren vielen in strengen naast haar gezicht en haar kleding zat onder haar eigen bloed. ‘Dat is omdat jullie me niet eens een douche of iets gunnen. Ik kan toch niet weg. Je heksenvriendinnetje heeft me hier opgesloten. Het minste wat je dan kan doen, is me rond laten lopen en me de kans geven om mezelf op te frissen.’
‘Want zelfs als je geen gevoelens hebt, verdien je het om te douchen.’ Michael kwam achter haar staan en liet zijn handen door haar zwarte haren glijden, waarna hij ze over haar schouder drappeerde.
‘Precies!’ zei Linn. Ze draaide zich om naar Michael, maar werd tegengehouden door de touwen, die zich wederom nog eens goed in haar huid drukten. Vloekend draaide ze zich om.
Ze voelde Michael zijn vingers op haar voorhoofd en zuchtte. Ze wist wat er ging komen. Michael wilde in haar hoofd kijken, opzoek naar de herinnering die haar weer zou laten voelen. Ondanks dat ze verbaal nog wel tegen hem kon opboksen, was haar lichaam niet in staat om hem buiten de deur te houden. Haar ogen zakten dicht en ze leek te kunnen voelen hoe Michael zijn vingers zich haakten in haar herinneringen, opzoek naar iets waarvan hij zou denken dat ze het niet aan zou kunnen om er mee te worden geconfronteerd.
De omgeving om haar veranderde. Er was veel groen, maar ook rijen met zwarte, grijze en witten stenen. Voor haar lagen er bloemen, maar er waren ook twee kleine boompjes naast het graf geplant. Op de steen was te lezen: Benjamin Shawn. Zoon, vriend en man. Met genoeg liefde voor tot aan de eeuwigheid. Linn was zich ervan bewust dat Michael achter haar stond, toekeek wat het met haar deed.
Met een overdreven zucht liet ze zich voor het gras neerzakken. ‘Oh, Ben. Ik mis je,’ sprak ze, met een extra verdrietig stemmetje. Liefkozend streek ze met haar vingers langs de steen. Ze hoorde Michael dichterbij kopen. Hij kwam naast haar staan en legde zijn hand op haar schouder. ‘Het is oké om hem te missen, Linn. Ik mis hem ook.’
In haar eigen hoofd had Linn geen last van haar zwakke lichaam, wat er voor zorgde dat ze Michael zijn arm kon pakken en hem meteen op de grond kon duwen. ‘Leuk geprobeerd, Clifford. Maar als dit het beste is wat je kan doen, dan kom je niet heel erg ver. Een grafsteen van mijn overleden man. Ik hoop dat je tissues hebt meegenomen voor jezelf.’
Michael leek het echter niet op te geven. De omgeving veranderde weer. Dit keer bevonden ze zich in de woonkamer van een jaren zestig woning. Het rare was dat Linn nu echter haarzelf zag zitten op de bank. Haar haren waren korter en opgestoken. Het jurkje wat ze aan had was kort, maar de mouwen waren lang en liepen uit. Ze was aan het lezen in een tijdschrift, terwijl twee vogels in een oude volière aan het kwetteren waren. Alsof ze een geheel eigen gesprek aan het voeren waren.
Deur van de woonkamer kwam binnen en het was Naylene die de ruimte verblijde met haar aanwezigheid. In de ene hand had ze een draagkooi, met daar iets in wat leek op een jonge kat. In haar andere hand had ze een lijn, die leidde naar een rode labradorpup. Achter haar liep een man mee, met dreadlocks, wijde kleren en een sjaal gedrapeerd over zijn schouders. De man wiens graf Michael net aan Linn had laten zien.
De jaren zestig versie van Linn kwam wat verrast overeind. ‘Naylene, ik wist niet dat je een gast mee zou nemen. Of drie?’ Ze liep naar het tweetal toe. De pup, enthousiast als hij was, sprong meteen op tegen de blote benen van Linn.
‘Ik ook niet, maar Benjamin was erg overtuigend,’ zei Naylene. De man achter haar heette dus Benjamin. ‘Hij stond op straat, samen met een paar anderen. Alle dieren die ze bij zich hadden, hebben ze gered van de straat of van mensen die er niet goed voor konden zorgen. Ik heb altijd al een hond gewild en Michael een kat, dus ik dacht: waarom niet nu?’ Naylene was overduidelijk erg blij met haar aankoop. Waarom de verkoper echter mee was gekomen, was nog niet helemaal duidelijk. ‘Benjamin hier stond erop om eventjes mee te lopen, zodat ik niet alles in mijn eentje hoefde te dragen en hij nog wat andere zaken uit kon leggen.’
Benjamin knikte en zette de spullen die hij in zijn armen had, neer op de grond. Vervolgens stak hij zijn hand uit naar Linn. ‘Benjamin. Ik snap dat een kat en een hond in huis een grote verandering is, maar Naylene verzekerde me dat jullie het aan zouden kunnen. Ik heb echter nog wel wat tips, als ik zo vrij mag zijn?’
‘Waarom bespreken jullie dat niet? Dan ga ik de kat aan Michael laten zien,’ zei Naylene. ‘Michael? Ik heb iets voor je!’ En zo was ze ook weer weg, waardoor Linn en Bejamin als enige nog in de kamer bleven. Linn bekeek de man nog eens goed. Het was duidelijk aan welke kant van de samenleving hij stond, met zijn dreadlocks en kledij. Linn had er niets op tegen en ze snapte maar al te goed waarom Naylene was gevallen voor de dieren. De man leek haar behoorlijk charmant.
Ondanks dat Benjamin het over tips had gehad voor de hond en kat, werd zijn aandacht nu ergens anders door getrokken. De twee dwergpapegaaien die in de oude volière zaten. ‘Mag ik?’ vroeg hij, terwijl hij naar de vogels gebaarde. Linn knikte, waarna ze met hem meeliep naar de twee dwergpapegaaien.
‘Naylene vertelde me al dat jullie dwergpapegaaien hadden. Ze vertelde me ook dat ze het niet volledig eens was met hun namen,’ zei Benjamin, terwijl hij voorzichtig zijn vingers tussen de spijlen van de vogelkooi stak. ‘En wat een prachtige kooi, overigens. Zoiets vindt je niet snel meer in een dierenwinkel.
‘De kooi is een erfstuk,’ antwoordde Linn. Al was dat honderd procent waar. Hij kwam uit de achttiende eeuw en Linn had hem zelf al die tijd met haar meegenomen. Nu kon ze er eindelijk eens gebruik van maken. ‘En er is niks mis met de namen. Marie-Antoinette en haar man Louis waren iconisch. Misschien niet geheel politiek correct, volgens Naylene, maar ik vond ze passen.’
‘Ik vind het leuke namen,’ stemde Benjamin met haar in, met een lieve glimlach waar haar hart onbedoeld van begon te smelten. ‘En het past bij ze.’
Linn glimlachte terug en opende de kooi, waarna ze één van de papegaaitjes op haar vingers wist te krijgen. Het was de zwart-grijze van Naylene. Louis. Zo kon Benjamin hem beter bekijken. Nadat ze hem weer terug had gezet in de kooi, leek Benjamin iets te zien. Hij legde zijn hand op haar schouder en wees naar een hoopje in de hoek. ‘Volgens mij heeft het popje eitjes gelegd.’
‘Niet waar!’ riep Linn verrast uit. Ze ging iets op haar tenen staan, om te kunnen zien wat Benjamin bedoelde. Ze zag inderdaad een soort nestje, met vier kleine eitjes erin. ‘Oh, maar dat is geweldig! Ze worden ouders! Wacht, verzorgen we ze dan nog wel goed? Hebben ze niet meer voeding of water nodig? Of warmte?’ Linn keek vragend opzij. Het leek alsof Benjamin meer van dieren wist dan zij.
‘Volgens mij verzorgen jullie ze erg goed,’ verzekerde Benjamin haar. ‘En de moeder zal dat vast ook doen. Maar als jullie denken meer hulp nodig te hebben, dan wil ik best helpen?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Rust was ver te zoeken op de prachtlocatie in Miami. Naylene kon zich alleen maar wensen dat ze op het moment op een plaats ver weg van deze was. De idylische plaats lag vol met vreselijke waarheden. Haar geheim die boven het hoofd van haar beste vriendin hield. Vreselijke gebeurtenissen die er voor hadden gezorgd dat Linn haar gevoelens uit hadden gezet. Er zat nu nog maar één ding op en dat was er voor zorgen dat ze door minstens net zulke vreselijke gebeurtnissen ging om haar terug te krijgen. Tot nu toe waren zowel Michael als Naylene daarin gefaald, dat terwijl ze al een paar weken verder waren.
Linn ging achteruit, dat was aan alles te zien. Haar lichaam begon steeds grauwer te worden, maar haar humeur leek daar aan mee te kleuren. Iedere herinnering die Michael en Naylene haar tot nu toe hadden laten zien, hadden haar niets gedaan. Vaak was er alleen maar gelach over de lippen van Linn heengekomen. Dat terwijl ze hadden geprobeerd om zoveel mogelijk verdriet op te wekken. Het was nu al wel duidelijk dat enkel dat gevoel niet zou gaan helpen.
Omdat de twee vampiers alle krachten nodig hadden om hun vriendin terug te brengen, had Naylene maatregelen moeten nemen. Ze had het lokale ziekenhuis bezocht. Heel trots op hetgeen wat ze daar had gedaan, was ze niet. Dit was een behoorlijk uitzichtloze situatie, daarom had ze haar dwang gebruikt om aan bloedzakken te komen. Het was wel nodig geweest. Naylene wilde niet dat Michael zwakker werd en door zijn frustaties weer alles leek te vergeten, zoals hij bij Will had gedaan. Linn bracht hem namelijk tot op het kookpunt. Naylene merkte maar al te goed dat Michael het er nog moeilijker mee had, dan dat zij dat zelf had.
Michael en Naylene waren niet de enige die bloed nodig hadden. Linn had dat ook. Ondanks dat het gevaarlijk was om haar te sterk te maken - ze bleef immers ouder dan Naylene zelf, wat ook betekende dat ze sterker was - wilde Naylene ook niet echt dood zou gaan aan het gebrek van bloed. Het bleef echter wel haar beste vriendin en voor hetgeen wat Naylene van plan was, wilde ze zich eerst een beetje verontschuldigen door wat goeds voor Linn te doen. Daarom had ze de zwakke Linn, eerst de gelegenheid willen geven om zichzelf op te lappen, door haar mee te nemen naar de badkamer.
Linn had argwanend naar het badwater gekeken, alsof Naylene het had gevuld met water dat deels had bestaan uit vervain. Die gedachten was even door het hoofd van de roodharige vampier heen gegaan. Op het moment durfde ze niet te veel met Linn te doen. Zo ook niet haar eigen magie te gebruiken. Haar lichaam was zwak, wat betekende dat het op in ieder moment op kon geven. Dat Linn zelfs op dit moment nog niet had gekozen om haar gevoelens weer aan te zetten, wilde wat zeggen. Ze wilde het echt niet meer voelen. Wat betekende dat ze eindeloze pijn moest hebben. Zeker als ze deze pijn daar boven wilde stellen.
“Ik weet niet wat je van plan bent, Naylene. Maar ik trap niet in deze bullshit.” Linn had zichzelf wel in het water laten glijden en ze kon zelfs niet heel erg veel doen terwijl haar vriendin door haar haren heen ging om deze te wassen. Ze was echter nog steeds vijandig en daar had ze alle recht toe. Toch probeerde Naylene even de rust van het moment te pakken. Hetgeen wat zou gaan gebeuren, was zoveel erger dan alles wat ze Linn tot nu toe had gedaan, maar het was een van de laatste pogingen waarvan Naylene zeker wist dat het iets kon betekenen.
Op het moment dat Naylene zich omdraaide,was het duidelijk dat Linn wel wat probeerde te doen. De beweging van het badwater gaf aan dat Linn probeerde om er uit te komen. Haar zwakke lichaam viel echter weer terug, op het moment dat Naylene een spons had gevonden. Ze doopte hem zachtjes in het water en spoot wat van de zeep die ze had gekocht, op het zachte oppervlakke.
“Rustig Linn. Ik doe niets.” Op het moment wilde Naylene enkel voor haar vriendin zorgen. Ze wist zelf echter wat in haar hoofd zat. Hetgeen wat ging komen, was zoveel erger dan alles wat ze ooit had gedaan. Dat wist ze echter goed genoeg te verbergen op haar gezicht. Ze ging voorzichtig over de armen van Linn om deze schoon te krijgen. De striemen waren nog goed te zien, ze konden niet meer helen omdat haar lichaam te druk bezig was om zichzelf in leven te houden. Straks zou alles weg zijn, maar dat wist Linn zelf nog niet.
Gelukkig kon Linn zelf ook niet veel. Ze sloot haar ogen even. Al wist Naylene zelf maar al te goed dat het het meest gevaarlijke moment was. Misschien was ze haar krachten bij elkaar aan het rapen om er voor te zorgen dat ze iets tegen haar kon doen. Veel zou er niet uit komen en al was dat wel zo, dan was Michael ook nog ergens. Al had ze hem verteld dat hij na het verzorgen van Linn, beter even weg kon gaan.
Naylene legde de spons weg en ging even door de haren van Linn heen, die nog nat waren, maar nu in ieder geval schoon. “God Linn ik mis je.” Mompelde ze. Ergens hoopte dat ze Linn op die manier terug zou krijgen. Dat haar vriendin haar ogen open zou doen en ze de bekende bruine ogen naar haar zag staren. Met iets liefs in zich. Iets wat haar zou vertellen dat alles wel goed zou komen. Dat betekende namelijk dat ze alles wat ze in haar hoofd had, niet uit hoefde te voeren.
Linn leek haar moment, als zwakte te zien. Wat er voor zorgde dat haar hand naar de hals van Naylene schoot. Alsof ze iets kon doen met de kracht die ze in haar lichaam had. Naylene keek naar de bruine ogen van Linn, die open waren geschoten en haar doods aan keken. Ze probeerde het. Ze wilde er alles aan doen om Naylene op de grond te werken, maar het lukte haar gewoon niet.
Naylene pakte de hand van Linn vast en duwde hem vervolgens terug het water in, ten teken dat Linn niet veel kon doen.
“Je bent bijna net zo’n huilbaby als Mikey, Nay. Ik had gedacht dat je toch wel wat beter was, aangezien je zo goed bent in dingen voor je houden.”
“We zijn hier klaar. Kom.” Linn probeerde niet veel meer toen Naylene haar overeind hielp of toen ze haar in twee goede badlakens wikkelde. Haar vervolgens hielp met zich aankleden en haar haren doen. Zelfs niet toen Naylene voor Linn naar beneden liep, kon de oudere vampier weinig doen. Natuurlijk hield Naylene alles goed in de gaten, ze wilde zelfs een beetje het vertrouwen wekken. Haar beste vriendin het idee geven dat ze hier echt klaar mee was. Dat ze het op had gegeven om haar herinneringen te laten zien. Naylene hoopte dat het bloed er een beetje mee zou helpen. Zeker om hetgeen wat ze daarna van plan was.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn had zich dag na dag slechter gevoeld. Hoe minder bloed haar lichaam binnen kreeg, hoe zwakker ze werd. Ze wist dat ze niet dood zou kunnen gaan aan een bloedtekort. Ze zou enkel uitdrogen, maar dat was niet iets waar ze naar uit kon kijken. De weinige energie die ze nog over had, werd iedere dag weer opnieuw afgenomen door Michael en Naylene, die keer op keer gevoelens bij haar probeerde op te wekken. Linn lachte ze uit om hetgeen wat ze probeerden. Ze had vanaf het begin al duidelijk gemaakt dat ze haar gevoelens niet meer aan zou zetten. Niks kon dat veranderen. Zelfs niet de beelden van haar overleden man, het moment dat ze Luke af had gewezen of de pijn die ze had gevoeld op het moment dat een belangrijk iemand in gevaar was geweest. Michael en Naylene zouden toch niet bereiken wat ze wilden, zelfs niet met hoe zwak Linn zich nu voelde.
Iets wat Naylene, na de aanvaring in de badkamer, ook leek te begrijpen. Linn vertrouwde het nog niet helemaal. Het was vreemd dat Naylene haar rond liet lopen zonder een wapen. Aan de andere kant, Naylene haar geheime wapen was niet meer zo geheim. Daarom hield Linn zich stil, terwijl ze probeerde te begrijpen wat Naylene precies probeerde te doen. Haar helpen met wassen en klaarmaken zag Linn als een, wederom hopeloze, poging om haar gevoelens terug te laten keren. Het was niet de eerste keer dat Naylene haar op die manier had geholpen. Toen Benjamin was overleven, had Linn zich zo slecht gevoeld dat ze niet eens meer uit haar bed had willen komen. Naylene had toen al die dingen voor haar gedaan, die ze zojuist ook had gedaan. Toentertijd had Linn het gewaardeerd. Als ze er nu aan dacht, voelde ze er niks bij.
Eenmaal beneden gooide Linn een zak met bloed naar Linn, die ze met haar trage reactievermogen nog maar net op kon vangen. Linn had niet verwacht dat Naylene, of Michael, haar bloed zouden geven. Haar vingers stonden klaar om de zak te openen en het bloed eruit te drinken, maar na de paar weken die ze met Naylene en Michael door had gebracht, wist ze wel beter. Ze konden overal vervain in doen, zelfs in het bloed dat ze uit een ziekenhuis hadden gestolen.
‘Waarom geef je me dit?’ vroeg Linn. Ze opende de zak en rook aan de opening. Geen vervain. Tenminste, niet voor zover ze het kon ruiken. Het enige wat ze rook, was de geur van het bloed. God, hoe graag ze het wel niet wilde na weken zonder te hebben geleefd. Alles in haar lichaam schreeuwde erom, maar Linn wilde eerst antwoord van Naylene.
‘Geloof het of niet, Linn. Maar ik wil niet dat je uitdroogt door een bloedtekort,’ zei Naylene, terwijl ze haar armen over elkaar sloeg. ‘Als je dat op hebt, kun je gaan.’
‘Ik kan gaan?’ herhaalde Linn. ‘Nu weet ik zeker dat ik langzaam gek beginnen te worden,’ mompelde ze. Ze zette het gedeelte waar normaal een infuus aan zou worden gesloten aan haar lippen. Met haar handen kneep ze de zak met bloed leeg. Binnen een paar seconden liet ze het plastic op de grond vallen. Het was lang niet genoeg om haar volledige kracht terug te geven, maar het was iets. Afwachtend keek ze naar Naylene. Ze moest iets van plan zijn.
‘Nou, waar wacht je nog op? Ga maar. Ik ben er klaar mee, Linn. Michael ook. We zullen je niet langer proberen te overtuigen dat je je gevoelens nodig hebt.’ Linn probeerde Naylene te betrappen op een leugen, op iets. Iets wat haar aan zou tonen dat Naylene niet de waarheid sprak, maar ze kon niks vinden. Naylene leek het te menen. Ze had het opgegeven.
‘Als je er op staat,’ zei Linn enkel, waarna ze zich omdraaide en vlug naar de voordeur bewoog. Toen ze die echter opende en een stap naar buiten wilde zetten, werd ze tegengehouden door een onzichtbare wand. De spreuk van Naylene.
De pijn begon in haar achterhoofd en trok door naar haar voorhoofd. Linn vloekte en legde haar handen tegen het hoofd, alsof dat de pijn zou stoppen. Ze zakte ineen op de grond en hoorde Naylene achter zich een spreuk uitspreken en herhalen.
Stemmen en beelden schoten door haar hoofd, in combinatie met de pijn. Uiteindelijk werd er een gezicht duidelijk. De herkenbare, blauwe ogen. De krullen die voor zijn gezicht vielen, dat hij verstopte achter zijn handen. Haar eigen woorden galmden in haar hoofd. ‘Ik denk dat het beter is als we het hier bij laten, Luke. Het spijt me.’
Ze waren in zijn appartement. Luke haalde zijn handen voor zijn gezicht weg en Linn kon de pijn in zijn ogen zien, gepaard met het onbegrip. ‘Ik begrijp het niet… Ik dacht dat wat we hadden, dat dat het echt was? Ik houd van je Linn.’
‘Ik ook van jou, Luke.’
‘Hoe kan je dat zeggen?’ vroeg Luke aan haar. ‘Hoe kan je dat zeggen, maar niet verder willen gaan? Betekenen die woorden dan niks voor je? Hebben dat ze überhaupt wel gedaan?’ het verwijt in Luke zijn stem was duidelijk en scheuten van schuldgevoelens begonnen op te borrelen bij Linn. ‘Luke, alsjeblieft. Het spijt me echt, maar-‘
‘Maar? Wat heb ik fout gedaan? In mijn ogen hebben we alles om tot het einde te gaan. Ik zat er zelfs aan te denken om je ten huwelijk te vragen, Linn! Ik had allemaal ideeën…’
‘Je hebt daar aan gedacht?’ Linn hoorde hoe verbaasd haar eigen stem had geklonken op het moment dat ze gerealiseerd had hoe Luke hun relatie had gezien. En nu had zij het uitgemaakt. Ze wilde hem troosten, haar excuses nogmaals aanbieden. Maar toen ze naar hem toe schoof, stond Luke op van de bank en vertelde hij haar dat ze weg moest gaan. Dat ze geen plaats meer had in zijn appartement, of in zijn leven. Want dat was immers wat ze wilde. Er waren maar weinig momenten waarop Linn met zo’n groot schuldgevoel de ruimte had verlaten.
Het gebroken en gekwetste gezicht van Luke bleef voor haar hangen, gecombineerd met het schuldgevoel en de pijn die ze toen had gevoeld, maar het was niet genoeg om haar gevoelens terug te laten keren. Vingers reikten misschien naar de knop, maar Linn haar eigenwijsheid vocht hard om de vingers er bij weg te houden.
De pijn in haar hoofd verdween, voor eventjes. Linn opende haar ogen. Ze zag een wazig beeld van Naylene voor zich. Linn leunde tegen de deurpost aan met haar lichaam en schudde haar hoofd. ‘Je zal toch iets beter je best moeten doen dan dat, Naylene. Jij en Michael allebei. Ik dacht dat jullie me wel beter kenden dan dat.’
Naylene zei niks. Dit keer trok de pijn door Linn haar gehele lichaam en schreeuwde ze het uit, terwijl een nieuwe herinnering op haar af werd gevuurd.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Er was geen andere uitweg meer. De lieve, mooi en goede momenten deden haar niets. Zelfs de momenten die haar pijn moestne doen, haar verdriet hoorden te geven, deden niets met Linn. Op de momenten dat Naylene met Michael in bed had gelegen, ze voorzichtig met elkaar hadden gefluisterd, was een van de enige momenten dat Linn echt op het randje had gestaan om een soort van emotie te tonen. Het was vooral walging geweest. De lieve woorden die het stel tegen elkaar hadden gefluisterd, waren niet goed bij haar aangekomen. Het was toch dat walging het enige gevoel was dat bij haar naar boven was gekomen.
Naylene had hier lang over na moeten denken. Had ze echt zo ver willen gaan om Linn terug te krijgen? Dit was niet zomaar iets. De herinneringen waren één ding geweest, maar haar door een ondragelijke pijn laten gaan, terwijl ze alles op haar afvuurde was een heel ander verhaal. De pijn was iets wat Linn in haar hele leven nog nooit had gevoeld. De spreuk die Naylene gebruikte, was er een die ze al jaren lang had zien staan in de boeken. Eentje waar ze normaal gesproken ver bij uit de buurt was gebleven. Nu zag ze echter geen andere uitweg meer. Ze wilde haar beste vriendin terug. Ze wist dat Linn dat diep van binnen ook wilde. Dat ze uiteindelijk blij zou zijn om weer terug te zijn. Ondanks dat ze eerst nog door heel veel pijn en schuldgevoelens moest.
Gelukkig had Naylene genoeg bloed in haar lichaam, dat had ze ook wel nodig voor deze spreuk. Het vergerde veel van haar lichaam, daarbij moest ze ook de herinneringen bij Linn naar binnen zien te drinken. Het afwijzen van Luke was nog maar het begin.
Naylene liet het beeld langzaam veranderen. Ze probeerde het zo duister mogelijk te laten. Alsof Linn bedolven werd door de vreselijke gebeurtenissen. Ze moest er aan onderdoor gaan. Bijna misschien wel dood gaan. Naylene zou nooit zo ver gaan, maar ze wist dat ze naar het randje moest gaan om Linn zo ver te krijgen. Dat was precies de reden dat Michael hier nu niet was, als hij hoorde en zag hoe Linn er aan toe was, zou hij Naylene meteen vragen om te stoppen. Nu moesten ze echter doorpakken.
Waar het logisch was geweest om Linn mee te nemen naar herinneringen aan Benj, wist Naylene maar la te goed dat het niet had geholpen bij Michael. Het had er alleen maar voor gezorgd dat haar vriend zich ook niet heel erg lekker had gevoeld. Ze was wel van plan om Linn het te laten zien, maar nog niet op het moment. Daarvoor in de plaats nam Naylene Linn mee terug naar een tijd, waar ze zelf misschien niet eens het fijne van wist. Naylene was toen pas geboren en ze had nog niets van Linn haar bestaan geweten.
Linn stond voor hen, in de kleding die ze destijds hadden gedragen. Niet de grote mooie jurken waar Linn op een gegeven moment gewend aan was geraakt, maar een oude jurk die eerder werd gedragen door iemand die laag in de samenleving stond. Linn durfde niet naar voren te kijken naar de man die voor haar stond. Zijn lange blonde haren waren weggebonden en hij had wel kleding aan die lieten zien dat hij van een betere afkomst was.
Zijn vingers sloten zich langzaam rond het gezicht van Linn. Waardoor ze hem wel aan moest kijken. Haar ogen probeerden hem echter te ontwijken. Bang om aangekeken te worden. Maar toen het beeld eenmaal op haar werd geworpen werd het allemaal heel duidelijk. Ze was bang. Bang wat andere mensen van haar vonden. Naylene wist hoe het was gegaan, wat ze Linn moest laten zien. Ze wist echter niet hoe het precies was gegaan en of ze überhaupt dicht bij hetgeen zat wat er in werkelijkheid was gebeurd.
“Er is niets waar je je voor hoeft te schamen Magdalena. Blijf bij mij en ik zou je helpen.” De stem van Rhett klonk ijzig, koud. Het paste precies bij de verhalen die Linn over hem had verteld. Toch leek het meisje voor de woorden te vallen, zoals ze ook echt had gedaan al die jaren geleden.
Naylene liet het beeld veranderen naar een duistere plaats. Eentje die Linn haar wel vaker had beschreven. Linn was veranderd, ze was geen meisje meer te noemen. Ze was een vrouw geworden. Haar lichaam was anders, maar daarmee ook haar gezicht. De afwijking die zich in haar gezicht had bevonden was ver weg. Toch was het gevoel hetzelfde. Het was alsof ze naar een zwak weerloos meisje aan het kijken waren. Eentje die halfnaakt op de natte vloer van een kelder was achtergelaten. Haar gezicht keek hen beiden aan. Haar ogen, die normaal gesproken bruin waren, waren nu rood doorlopen. De hoektanden, die ze recentelijk had gekregen, ontbloten zich naar hen toe en ze sprong in hun richting. Tranen in haar ogen. Tanden in hun nek.
Naylene liet hen beiden weer door het duister trekken. De pijn die ze Linn wilde laten voelen, was het enige waar ze zich echt op focuste. Hoe er een vreselijke dorst door haar keel schoot. Hoe haar hoofd pijn deed van de beelden die ze vervolgens zag. Linn huilend in bed omdat Benj dood was. Linn met een dood kindje in haar armen toen ze voor het eerste zuster was geweest. De tranen die ze recentelijk nog had gelaten, omdat Naylene en Michael tegen haar haar hadden gelogen.
Het verdriet probeerde Naylene zo goed mogelijk om te zetten in iets anders. Want verdriet deed haar op het moment niets. Ze moest iets voelen. Wat vampiers het beste konden voelen was hun dorst. Of ze hun gevoel aan hadden staan of niet. Daar probeerde Naylene zich op te focussen. Weer terug naar het moment in de kelder. Het moment dat Linn hen aan had proberen te vallen.
Vanuit daar ging Naylene verder met herinneringen die ze zelf wel mee had gemaakt. Toen ze Linn net had gehad, had ze nog op mensen gejaagd en ze wist maar al te goed hoe erg dat soms was geweest, dus natuurlijk liet ze haar die beelden zien. Pijn in haar slokdarm. Jaren later toen het op een middag mis was gegaan en Linn een oudere man had vermoord omdat ze zijn bloed had geroken. Pijn in haar voorhoofd. De jongen uit het zwembad. Pijn in haar borstkas.
Zo ging Naylene verder met het afvuren van slachtoffers. Mensen die de dood hadden gevonden door Linn. Totdat ze zeker wist dat Linn niet zeker meer wist waar ze was, wat ze deed of ooit had gedaan. Of de pijn die ze voelde echt was of niet. Naylene kon haast niet meer anders zien dan Linn haar hoofd, ze bevond zich zelf niet eens meer echt in de woonkamer. Haar benen werden zwakker er zwakker, haar hoofd lichter en lichter. Maar ze was er bijna, dat wist ze zeker.
Het duister werd langzaam iets lichter, totdat ze uiteindelijk uitkwamen bij een bekend landhuis. Een plaats waar de groep een geweldige tijd door hadden gebracht. Achter het huis, waren Linn en Benj namelijk getrouwd. Nu voelde het er echter schimmig, kil.
“Linn!” Het was Benjamin die angstig klonk. Zijn gezicht was er minstens zo erg aan toe. Hij deinsde zelf verder naar achter, terwijl Linn dichter bij hem stapte. Haar gezicht was niet te zien, dat deed Naylene bewust. Dit was geen herinnering, het wasn iet echt, maar ze wilde Linn laten geloven dat het wel zo was.
Linn stapte dichter bij Benjamin, haar bruidsjurk sierde haar lichaam. Hij was echter niet meer het pure wit, dat het hoorde te zijn. Rode vlekken dringden zich door de stof. Naylene liet ze beiden naar Benjamin kijken, aan wiens hals een vreselijke bijtwond te zien was. Vervolgens weer naar Linn, de op aanvallen stond, net zoals dat was geweest in de kelder. En het duurde niet lang voordat ze aanviel, dat ze Benjamin echt goed vastpakte en hem niet meer los liet voordat hij op de grond lag. Naylene maakte in haar hoofd een stapel met mensen die ze ooit had vermoord. De gezichten achter de mensen die er niet meer waren.
Natuurlijk was ook deze gebeurtenis niet zonder enige pijn in Linn haar lichaam gegaan.
Om haar het laatste zetje te geven, gingen ze naar het café waar dit allemaal was begonnen. Alles lag om. Het was Brennans op de manier die Naylene het aan had getroffen. Luke was achter de bar gekropen. Ook zijn bloed was te zien en ook te ruiken door de zaak. Het zorgde er voor dat nep-Linn, in de aanval stond. “Stop Linn dit is niet hoe je bent!” Bracht Luke uit. Waarop Linn lachte. “Ach Lukey, heb je het niet gehoord, het boeit me nu allemaal geen fuck meer.” Het was iets wat had kunnen zijn gebeurd als Linn in Boise was gebleven en dat wilde Naylene ook nabootsen.
Linn sprong over de bar heen. Luke werd in een hoek gedreven. Zijn blauwe ogen keken op naar Linn. Zijn stem vormden nog de woorden dat hij van haar hield. Het deerde haar niet meer. Helemaal niets deed dat bij haar, want zo was ze op het moment. Iemand zonder gevoelens. Daarom had de Linn, in Naylene haar fantasie, er ook geen moeite mee om Luke zijn hals open te rijten.
Op het moment dat Luke de herinnering op de grond voelt, voelde Naylene zichzelf ook wegglijden. Haar hoofd kon niet meer in dat van Linn kijken. Ze kon de kamer om haar heen ook niet meer zien. Langzaam zakte ze naar de grond. Haar lichaam te vermoeid van al hetgeen wat het net had moeten doen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De pogingen van Michael had ze weg gelachen. De vrolijke herinneringen aan hun lieve groepje samen en aan de man van wie ze ooit had gehouden, waren voor haar slechts komische voorstellingen geweest. Er was niks geweest wat haar weer had kunnen laten ervaren hoe het was om te voelen. Zelfs de pijn die ze haar hadden laten voelen, was niet genoeg geweest. Linn had echter nooit verwacht dat Naylene zo ver zou gaan. Het was alsof ze haar meenam in een reis door haar eigen leven en haar keer op keer iemand liet zien wie ze had vermoord. Het begon met enkelen, maar het werden er steeds meer meer. De berg van lijken werd alsmaar groter en groter en Linn werd heen en weer getrokken dus duizenden herinneringen en gezichten van mensen, tot aan het moment dat ze niet meer wist wat echt was en wat niet.
‘Stop! Stop! Alsjeblieft, ik smeek je om te stoppen!’ huilde Linn, maar haar woorden kwamen bij niemand aan. Ze stierven weg tussen de vier muren van het strandhuis. Het enige wat nog hoorbaar was, was haar eigen gehuil. Het enige wat ze voelde, was de verscheurende pijn die door haar borstkas trok. En dat kwam niet meer door Naylene, die met haar bloedvaten aan het spelen was alsof het touwtjes waren. Nee, het was andere pijn. Die werd veroorzaakt door haar daden, door alles wat ze had gedaan. Het kindje, de oudere man, de talloze mensen die ze op de berg had zien liggen. Luke en Benjamin.
Het beeld van haar bebloede bruidsjurk bleef door haar hoofd spoken en haar borstkas schoot op en neer. Benjamin was dood. Hij was al jaren dood. Maar wiens schuld was dat? Had zij dat gedaan? Dat was wel wat ze net had gezien! Ze had zichzelf op hem zien duiken alsof hij niks voor haar had betekend. ‘Ben… I-ik…’ Linn was zich niet eens bewust van het feit dat ze weer in de woonkamer was, en niet op een verschrikkelijke plek in haar hoofd.
Nee, Benjamin zijn dood was niet haar schuld. Ze had hem niet vermoord op hun trouwdag. Ze kon zich hun trouwdag nog herinneren. Hun huwelijksnacht, de reis die ze daarna samen hadden gemaakt. Ze had hem nooit aangevallen. Ze had nooit een druppel van zijn bloed geproefd, hoe groot soms de verleiding ook was geweest. ‘Ik heb het niet gedaan. Ik heb Benjamin niks aan gedaan,’ sprak Linn zichzelf toe, nog altijd met haar ogen dicht, ineengedoken op de vloer.
Ze kon echter niet hetzelfde voor Luke zeggen. Het voelde zo echt. De bar, Luke die zich er onder had verstopt. De angst in zijn blauwe ogen had ze eerder gezien, maar de angst was nooit op haar gericht geweest. Nu wel. Had ze hem vermoord? Had het haar echt allemaal geen fuck meer geboeid en was Luke er daarom nu niet meer? Ze wist het niet. Ze wist het echt niet meer. Het was mogelijk. Haar gevoelens hadden haar niet meer tegen kunnen houden. Ze had niks meer voor hem gevoeld. Van Benjamin wist ze het zeker, hem had ze niks aan gedaan. Maar Luke?
Linn realiseerde zich dat de herinneringen niet meer op haar af kwamen vliegen. Naylene was gestopt, maar waarom? Voorzichtig haalde ze haar handen voor haar gezicht vandaan, waardoor ze haar beste vriendin op de grond zag liggen. Was dat ook haar schuld? Was ze niet gestopt bij Luke?
‘Nay? Nay?!’ Linn kroop overeind. Verblind door haar tranen struikelde ze halverwege, waardoor ze op haar knieën naast haar vriendin belandde. Linn pakte de pols van de vampier vast, maar ze wist niet meer hoe ze die nou precies zou moeten voelen. Ze zocht op haar borstkas naar een hartslag, maar de paniek won het van haar. Ze had zoveel mensen vermoord. Keer op keer en ze was niet gestopt. Had ze Naylene ook gedood? Was Naylene daarom gestopt? Had Linn in blinde woede iets gedaan om ervoor te zorgen dat Naylene zou stoppen met het afvuren van alle nare herinneringen?
‘Nay? Oh Nay, het spijt me zo!’ Linn schudde haar vriendin door elkaar. Wat als ze haar echt had vermoord? Wat zou Michael er dan van vinden? Waar was Michael? Leefde hij nog wel? Of had ze hem, net zoals alle anderen, ook opengereten alsof het niks was geweest? Ze kon het zich niet meer herinneren. Haar hoofd voelde zwaar en warrig aan. Een immens groot schuldgevoel trok door haar hele lichaam, wat er voor zorgde dat de tranen bleven stromen en dat Linn geen rust in haar ademhaling kon vinden.
‘What the…’ De zin die werd gesproken, werd niet eens afgemaakt. Linn draaide zich om en zag Michael in de deuropening staan. ‘Michael!’ riep ze uit. Michael was niet dood. Hij leefde nog. Ze had hem niks aangedaan. Maar Naylene misschien wel.
‘What the fuck heb je gedaan, Linn?!’ vroeg Michael, die zich haastte naar Naylene. Hij leek geen last te hebben van de blinde paniek die Linn op dit moment ervaarde. Hij checkte Naylene haar pols en haar hartslag, waardoor er iets van opluchting te zien was op zijn gezicht.
‘Is ze… Ze is niet dood, toch? Mikey, zeg me dat ze niet dood is!’ smeekte Linn aan hem, terwijl ze aan zijn arm trok. ‘Het spijt me zo, Mikey. Het spijt me van wat ik heb gezegd, van wat ik heb gedaan! Ik had je niet zo moeten uitlokken. Door mij heb je Will vermoord! Oh god, Will.’ Linn schudde haar hoofd en liet Michael los. Will was een onbekende voor haar geweest. Een vreemdeling. Zelfs daar voelde ze zich schuldig over.
‘Ze is niet dood. Ze heeft bloed nodig,’ zei Michael. Hij reageerde niet op de rest. Angstig keek Linn toe hoe Michael opstond en de kamer verliet. Linn probeerde zichzelf ervan te verzekeren dat Naylene niet dood was. Michael had gezegd dat ze niet dood was. Dat zou hij niet zeggen als het niet waar zou zijn.
Michael kwam terug met een bekertje gevuld met bloed. Linn rook de geur en ze voelde haar snijtanden in haar mond prikken, klaar om toe te slaan. Hetgeen wat ze van Naylene had gekregen was niet genoeg geweest, maar het ging nu niet om haar. Het ging om Naylene. Linn wendde haar gezicht af, terwijl Michael het bloed aan Naylene probeerde te voeren.
‘Het komt goed, Nay. Over een paar minuten ben je wel weer de oude,’ hoorde ze Michael liefkozend fluisteren. Het waren woorden waar ze eerder deze week nog niks van had willen horen. Nu was ze blij om te weten dat het goed kwam met Naylene. Dat ze haar niet daadwerkelijk iets aan had gedaan. Dat echter maar één naam minder. Maar één lijk dat niet op de grote berg was beland die Linn voor zich had gezien. Wat als ze dat echt had gedaan? Wat als ze alle lichamen van de afgelopen tijd had verzameld en ze ergens in dit huis lagen. Ondertussen durfde ze niet meer te zeggen wat ze wel of niet had gedaan, of waar ze toe in staat was geweest. Het enige wat ze wel zeker wist, was dat het haar speet. Het speet haar zo ontzettend veel dat ze niet eens wist waar ze zou moeten beginnen.
Michael was opgestaan om Naylene op de bank te leggen, zodat ze niet op de koude vloer zou blijven liggen.
‘Zoveel mensen zijn dood door mij.’ Ze praatte niet eens tegen Michael, ze hoefde geen reactie van hem. Ze wist wat ze had gedaan. Door wat Naylene had veroorzaakt, kon ze al hun gezichten weer voor zich zien. ‘Ik heb kinderen vermoord en ik ben ouderen aangevlogen. Teveel mannen en vrouwen e-en.’ Linn schudde haar hoofd. Haar hele lichaam trilde, of misschien trilde het huis onder haar wel. Ze wist het ondertussen niet meer zeker. ‘Luke?’ Linn probeerde hardop na te denken, maar het wilde niet baten. ‘Ik was in de bar e-en hij ook. En alles was donker en kapot, zoals het ook was… Wat als ik hem echt heb vermoord?’
‘Dat heb je niet.’ Michael zijn stem liet haar schrikken. Door haar tranen heen keek ze op naar de vampier die nu al een eeuw in haar leven was. Iemand die in haar leven hoorde. Linn slikte en keek hem wanhopig aan. ‘N-niet? Maar ik zag het! Naylene heeft het me laten zien!’
‘Ik weet niet wat Nay heeft gedaan,’ zei Michael zachtjes. Hij knielde voor Linn neer. De laatste paar keren dat ze hem had gezien, had Michael wel bang voor haar geleken. Die blik in zijn ogen was nu niet meer terug te vinden. Nu was het eerder andersom. Wat als zij hem iets aan zou doen. Daarom kroop Linn ook achteruit.
‘Linn,’ zei Michael zachtjes. ‘Ik weet niet wat Nay heeft gedaan, maar je hebt Luke niet vermoord. We hebben zelfs nog met hem gepraat nadat je was vertrokken uit Boise. Hij was in orde. Hij is alleen maar erg ongerust en maakt zich zorgen om je.’
‘Luke… leeft?’ vroeg Linn. Ze wilde het niet geloven. Als Luke nog in leven was, wat had ze dan net gezien!?
‘Luke leeft,’ bevestigde Michael.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Magie had zo zijn grenzen. Grenzen die Naylene de afgelopen weken vaak genoeg op had gezocht. Er waren genoeg heksen die hun krachten probeerden te vergroten, daar hele rituelen voor hadden. Alleen maar om er voor te zorgen dat de grenzen zoveel mogelijk uitgerekt werden. Voor sommige heksen kon hun magie hun fataal hebben. Hun lichaam kon maar een bepaalde mate aan uitputting hebben. Er waren gevallen dat heksen zo ver door gingen dat hun hele lichaam het op gaf. Voor hen betekende dat de dood. Bij Naylene was dat natuurlijk anders. Aangezien ze deels vampier was, kon ze niet dood, niet echt in ieder geval. Ze kon zoveel van haar magie gebruik, dat haar lichaam het op gaf. Op een zekere hoogte kon ze er zeker wel van dood gaan, maar het bloed in haar lichaam zorgde er dan weer voor dat ze tot leven werd gewekt.
Nu was haar lichaam gewoon opgeweest. Ze had haar magie tot aan het uiterste gebruikt, daarbij had ze zoveel mogelijk herinneringen op Linn afgevuurd en dat was uitputtend geweest voor haar lichaam. Het bloed dat ze binnen had gekregen zorgde echter voor een behoorlijk snel herstel. De geluiden om haar heen werden steeds duidelijker. Ze bestonden vooral uit het gehuil van Linn, maar ze herkende ook de zachte woorden van Michael.
Naylene voelde zich schuldig voor hetgeen wat ze Linn aan had moeten doen, maar zo te horen was ze weer de oude. De Linn die ze de afgelopen weken had gezien, zou geen tranen laten. Die had de woorden van Michael alleen maar de grond in gedrukt. Het betekende dat ze er weer was. Haar gevoelens stonden weer aan. Het was gelukt.
Voorzichtig opende Naylene haar ogen. Het beeld voor haar deed haar veel goed. Linn stond goed in de armen van Michael. Het was goed. Er was nog genoeg te bespreken. Naylene zou moeten uitleggen waarom ze haar geheim al die jaren had bewaard, maar ze konden er nu in ieder geval over praten. Linn mocht boos op haar zijn, dat vond ze prima. Boos was in ieder geval een gevoel en dat had de oudste onder hen toch een hele tijd niet meer gehad.
Haar bewegingen, om recht op te zitten, trok de aandacht van haar twee vrienden. Michael was de eerste die de knuffel verbrak en binnen enkele seconden naast de bank stond. Zijn vingers streken de rode haren uit haar gezicht, terwijl zijn ogen zich in de hare haakten. “Hoe voel je je?”
“Moe, maar goed.” Gaf Naylene eerlijk toe, Michael zou toch wel zien als ze dat niet deed. Hoe zij zich voelde was op het moment niet eens belangrijk. Linn. Ze was veel belangrijker dan nog wat bloed dat Naylene nodig zou hebben of dat beetje slaap. Niets maakte op het moment nog uit, als ze maar wist dat het goed ging met haar beste vriendin.
“Het is je gelukt. Ik weet niet wat je hebt gedaan, maar het is je gelukt.” De woorden waren enkel een fluistering, terwijl Michael zijn armen haar even in een knuffel namen. Linn had ze vast ook gehoord. Ze leek echter nog verloren in het midden van de woonkamer te staan. Er kwamen genoeg tranen over haar wangen heen rollen, terwijl haar schouders op en neer schokten.
Naylene maakte zichzelf iets los uit de omhelzing van Michael, zo kon ze haar hand uitsteken naar Linn. Hun vriendin was hun helemaal niets verplicht. Ondanks dat ze nu weer terug was, betekende het niet dat alles goed was. Naylene snapte goed dat ze geen behoefte zou hebben aan hun woorden. Toch had ze de omhelzing van Michael net ook geaccepteerd. Voor haar was het dan ook hopen dat Linn hetzelfde bij haar wilde doen.
De drie beste vrienden waren al snel herenigd. Toen Linn eenmaal voor de bank stond, trok Naylene haar tussen haar en Michael in, zodat ze niet één, maar twee paar armen had, die haar kon beschermen tegen alles wat nu door haar hoofd ging.
“Sorry.” Begon Naylene. “Ik wist niet meer wat ik anders moest doen om je terug te krijgen. Alle goede, mooie, maar zelfs verdrietige momenten leken helemaal niets te doen. Ik wist dat ik het harder aan moest pakken, maar wat ik je hebt laten zien, dat was echt vreselijk.” Ze had Linn dingen doen laten geloven die niet eens waar waren. Waarschijnlijk had Linn dat niet eens meer door gehad en waren haar gevoelens terug gekomen met de angst dat Benj en Luke iets aan had gedaan.
“Ze had het over Luke?” gaf Michael aan. Naylene knikte voorzichtig. “Ik heb haar laten zien dat ze Luke heeft vermoord. Net zoals Benj. Nadat ik heel wat andere doden heb laten zien en andere vreselijke dingen en de pijn. Sorry Linn dat ik je zoveel pijn hebt gedaan.” Naylene haalde haar handen door de natte haren van Linn heen. Ze had nog vrij weinig gezegd, maar op het moment leek ze daar ook niet echt toe in staat te zijn. Gehuil was het enige wat er uit kwam. Ze voelde zich vast schuldig voor alles wat ze had gedaan de afgelopen weken.
“Het was niet echt.” verzekerde ze Linn, want ze leek ineen te kruipen door alleen maar de gedachten.
“Het spijt me nog zoveel meer dat ik je hier op deze manier uit heb moeten halen. Helemaal omdat je deels door mij hebt besloten dat je niet meer wilt voelen.” Dit was misschien niet het moment om alles uit te leggen. Het lag er een beetje aan waar Linn behoefte aan had. Bloed waarschijnlijk. Daarnaast waren er vast andere dingen die ze wilde. Voor nu hield Naylene haar goed vast, ze was blij dat Linn dat in iede geval toe leek te willen laten. Ze had het namelijk ook begrepen als ze weg had gewild, alleen had willen zijn. Als dat was wat ze uiteindelijk wilde, zou de vrouw haar beste vriendin de kans geven om een leven in haar eentje op te bouwen. Het verlies zou haar dan zwaar vallen, maar dan wist ze in ieder geval dat het goed ging met Linn. Dat ze een leven kon opbouwen. Misschien wel met Luke, die thuis op haar zat te wachten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was lastig om te geloven dat het niet echt was, omdat de beelden nu zo haarscherp in haar geheugen stonden. Maar het was geen herinnering van hoe ze Luke of Benjamin had vermoord. Het was een herinnering van wat Naylene haar aan had gedaan. Van wat ze had moeten doen, om Linn weer iets te laten voelen. Toch kon ze niet anders dan denken aan hoe angstig Luke voor haar had gezeten, of hoe hij naar haar had geschreeuwd dat hij van haar hield. En Benjamin, die zonder twijfel de liefde van haar leven was. Het was zijn bloed die aan haar jurk had gekleefd en ze had er geen erg in gehad. Alles wat Naylene aan haar had laten zien, dreef nog zo dicht aan het oppervlak dat Linn de juiste herinneringen, de betere, niet terug kon vinden in de wirwar van emoties die ze nu voelde, wat zich uitte in alleen maar meer gehuil.
‘Wauw,’ zei Michael beduusd, waarschijnlijk op de uitleg van Naylene. Linn voelde hoe hij zijn greep rond haar verstevigde. Ondertussen legde Naylene uit waarom ze het had gedaan. Linn begreep het wel. Al het andere had niet gewerkt. De leuke, fijne herinneringen hadden haar niks gedaan. Zelfs hetgeen waar ze normaal gesproken verdriet door zou ervaren, waren herinneringen geweest die ze weg had gelachen. Naylene had met het zware geschut moeten komen en het had gewerkt.
‘N-niet alleen door jou…’ zei Linn zacht. Door alles. Door Rhi, die haar geen moment met rust had gelaten en er alles voor over had om haar leven net zo te verpesten als dat zij ooit bij haar had gedaan. Rhi ging over lijken, dat had ze al laten zien. Ze had Rhett gevonden en had hem tegen haar willen gebruiken. Dat was dan wel niet uitgepakt zoals Rhi had gewild, maar dat nam niet weg dat Linn haar angst voor de man weg was gevallen, gepaard met de boosheid. Haar schuldgevoel rondom Michael was een reden geweest, gecombineerd met de fustratie over waarom ze het had vertikt om hem te helpen. Het geheim van Naylene was misschien wel de grootste trigger geweest, samen met de realisatie dat haar twee beste vrienden tegen haar hadden geloven voor velen jaren, maar er was nog zoveel meer bij komen kijken.
Die gevoelens waren niet weg. Sterker nog, ze waren net zo hard weer terug gekomen. Misschien nog wel harder. Michael en Naylene hadden tegen haar gelogen. Naylene had iets expres voor haar verzwegen, terwijl anderen het wel hadden geweten. Zelfs Rhi en Ashton. Haar vrienden hadden bewust ervoor gekozen om niks te zeggen, om te doen alsof er nooit iets anders aan de hand was geweest en dat deed haar verraden voelen. Toch waren het diezelfde vrienden die nu naast haar op de bank zaten, met hun armen stevig om haar heen. De vrienden die er alles voor over hadden gehad om haar weer terug te halen, want ze hadden niet willen leven met het idee dat Linn zonder haar gevoelens door het leven was gegaan. Daar was Linn hen dankbaar voor, maar juist dat verwarde haar alleen nog maar meer. Ze kon niet vergeten wat ze haar hadden aangedaan, maar tegelijkertijd voelde ze hun liefde om haar heen.
‘Het spijt ons, Linnie. Echt,’ fluisterde Michael haar toe. Linn wilde hem wel geloven. Ze wilde niets liever dan dat, want dat betekende dat het een fout was geweest en dat ze dat nu ook in zagen. Misschien was het dat ook wel, maar waarom hadden ze zich dat dan niet eerder gerealiseerd? Waarom had Naylene, in de honderden jaren die ze elkaar kenden, nooit het gevoel gehad dat ze het met Linn had kunnen delen. En waarom had Michael er nooit iets van gezegd? Had hij dan nooit het idee gehad dat Naylene het toch beter wel had kunnen vertellen, om het zo niet nog erger te maken? Al die vragen spookten door haar hoofd, maar Linn kreeg geen woord uit haar keel.
Na Michael zijn woorden bleef het stil, op Linn haar gehuil na. Het bleef stil voor minuten, die langzaam over gingen in uren. Het enige wat er nog gebeurde, was dat Naylene en Michael op hun beurt over de rug van Linn aaide, haar troostende woorden toefluisterden en soms haar hand vastnamen, als ze die niet gebruikte om haar gezicht voor haar twee vrienden te verbergen.
Haar acties van de afgelopen weken speelden door haar hoofd. Alle moorden die ze had gepleegd, alle mensen met wie ze had gespeeld. Niks had ze op een eerlijke manier gedaan. Ze had geen geld uitgegeven om te reizen, nauwelijks tenminste. Ze had mannen verleid om met haar mee te gaan en ze had toegeslagen op de meest vreselijke momenten. Ze had iedereen behandeld zoals ze zelf ooit ook was behandeld. Misschien in mindere mate, maar dat praatte het niet goed.
Uiteindelijk namen haar tranen af. Misschien was ze fysiek wel uitgehuild, waren de tranen op. De nare gevoelens zaten echter nog diep in haar lichaam en Linn wist zeker dat ze de komende paar dagen, of weken, nog niet zouden verdwijnen. Naylene streek haar haren uit haar gezicht, die een beetje plakten aan haar huid door haar tranen. Michael was opgestaan en kwam terug met wat bloed, dat hij voorzichtig aan Linn overhandigde.
‘Je moet wat drinken,’ spoorde hij haar aan. Linn voelde de dorst in haar lichaam, maar dat bracht haar meteen weer terug naar alles wat ze met die dorst had gedaan. Alles wat Naylene haar had laten zien was begonnen met de dorst. De dorst naar het bloed van anderen. Dat had tot die grote berg van dode mensen geleid. Dat wilde ze niet nog eens zien.
‘Wat is er?’ vroeg Naylene, omdat Linn zich nog niet had verroerd sinds Michael haar het bekertje met bloed had gegeven.
‘Wat als het mis gaat?’ vroeg Linn. Voorheen was het eeuwen geleden geweest dat ze er nog echt moeite mee had gehad. Ze had prima kunnen leven van het bloed uit de ziekenhuizen, maar nu? Nu had ze weken op de mensen geleefd, had ze er zelfs voor gemoord. Naylene had haar laten zien hoe ze dat had gedaan en wat daar het resultaat van was geweest. Dat wilde ze niet meer.
‘Wij zijn er,’ zei Michael tegen haar. ‘We zullen het niet mis laten gaan. Ik zal op je zitten als het moet.’ Michael zijn grapje zorgde ervoor dat Linn opzij keek naar hem. Met haar vrije hand streek ze liefkozend langs zijn gezicht. ‘Het spijt me echt, Mikey. Je hebt het de laatste jaren zo goed gedaan en door mij…’ Het was haar schuld dat Michael de controle was verloren.
‘Het geeft niet,’ verzekerde Michael haar, terwijl hij haar hand vastnam. ‘We hebben het er later wel over. Je moet eerst wat drinken.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De stad werd bedolven met chaos. De feestdagen zaten er aan te komen. Thanksgiving was al geen succes geweest, laat staan dat de grote groep met bovennatuurlijke wezens er op zaten te wachten dat kerst er aan zat te komen. Het weer buiten hielp niet mee. Het was guur, koud, op sommige dagen was regen het enige wat er te zien was. Er was genoeg hoop op sneeuw, maar voorlopig zat dat er nog niet in.
Rhett had een tijdje geleden besloten om in Boise te blijven. In het begin had hij overnacht in een hotel. Sinds kort had hij echter een appartementje gevonden, niet zo heel erg ver van de plaats van Rain af. Zo konden ze met gemak met elkaar spreken als ze dat wilden. Hij probeerde haar echter zoveel mogelijk rekening met haar te houden. Zij leek echter diegene te zijn die hun contact vaak op touw zette, wat Rhett ook meer vertrouwen gaf haar af en toe te bellen.
Vandaag was Rain diegene geweest die hem had gebeld. Rhett was niet veel van plan geweest. Die ochtend had hij er voor gezorgd dat hij genoeg bloed binnen had gekregen. Hij probeerde altijd wel zo voorzichtig mogelijk te doen. Er was een tijd geweest waarop hij anders om was gegaan met mensen. Hij had wel meegekregen dat een deel van de vampiers, nu vooral hun bloed kregen door bloedzakken van het ziekenhuis. Voor Rhett was het een van de opties die hij nu aan het onderzoeken was. Ook probeerde hij uit te zoeken hoe het was om te leven van het bloed van dieren. Natuurlijk zou hij daardoor nooit helemaal voldaan worden, maar als vampier was je dat toch niet.
Rhett hoorde haar al aan komen lopen. Er was een manier waarop haar voeten de straat raakten. Soms zocht hij naar het geluid, zoals hij nu had gedaan. Hij had haar immers verwacht. Rain was vaak genoeg bij hem thuis te vinden. Ze had tot nu toe nog niet gewild dat ze bij haar af hadden gesproken, iets wat hij maar al te goed begreep. Ze woonde immers niet alleen, er waren andere waar ze rekening mee moest houden. Eén van die personen was een jong meisje en ondanks dat Rhett zelf wist dat hij geen gevaar was, en Rain dat ook deed, hadden ze besloten dat het voorlopig beter was dat hij uit haar buurt bleef. Al moest hij eerlijk toegeven dat hij nieuwsgierig was naar het jonge meisje dat deel heks en deels weerwolf was.
Rhett opende de beneden deur voor Rain, om vervolgens de deur naar zijn appartement ook een stukje open te zetten. Vervolgens liep hij naar de keuken om de thee vast aan te zetten. Het was niets in vergelijking met de kruidenthee die Rain zette, maar het was tenminste iets. Zeker omdat het had geklonken alsof Rain genoeg te besproken had. Er was ook genoeg aan de hand in de kleine stad. Iets waar ze weinig aan konden doen. De vampiers waren nog steeds een probleem. De vrienden van Rain waren nog ergens in Miami, waar Rhett de laatste paar dagen weinig van mee had gekregen. De weerwolven hadden zo hun eigen problemen, maar ze begonnen ook behoorlijk gevaarlijk te worden met Rhi in hun midden.
Rhi. Zo iemand die Rhett zoveel mogelijk in de gaten probeerde te houden. Ze had hem aan haar verkeerde kant staan sinds het gedoe met Linn. Het had niet heel erg veel gescheeld, of Rhett had er voor gezorgd dat ze niet meer had geleefd. Misschien had hij die stap wel moeten nemen. Wat ze nu precies van plan was, wist Rhett niet zeker. Hopelijk had Rain daar vandaag wat meer antwoorden op. Hij wist dat Liam, een van de weerwolven, zo nu en dan een bezoekje bracht aan Desh, dus misschien waren daar wel antwoorden gekomen.
Verder was er nog iemand wie Rhett totaal niet vertrouwde. Iemand die vele malen gevaarlijker was dan Rhi dat ooit zou kunnen zijn. Hij was jaar honderden jaren geleden voor het laatste tegen gekomen. Een engel die was gevallen. In het begin had ze er alles aan gedaan om zoveel mogelijk te genieten van hetgeen wat de wereld haar bood. Daarna had ze geprobeerd om haar daden terug te draaien. Ze doen te vergeten met goede dingen. Dat wilde Bailey in ieder geval doen laten denken. In de ogen van Rhett, was dat alleen maar schijn. Hij wist waar ze toe in staat was. Hij wist ook dat ze in één vaag alle bovennatuurlijke wezens in Boise om kon leggen. Hij viel daar ook onder. Zij was één voor de enigen voor wie hij echt iets te vrezen had. Hij had Rain over haar verteld en ook daar zou ze verder onderzoek naar doen.
De waterkoker sprong uit, op het moment dat Rain door de deur van het appartement liep. Rhett gooide wat munt, die hij van de week mee had genomen toen hij met Rain op de markt was geweest, in grote glazen en gooide er vervolgens wat water over.
“Hé!” Bracht Rain uit. Het was te horen hoe ze haar jas uit deed. Rhett liep in die tijd terug naar de woonkamer. Waar hij een behoorlijk geïrriteerde Rain zag. Hij vond het soms grappig om te zien. In eerste instantie zag ze er als een lief, onschuldige vrouw uit. Soms kon haar gezicht zich echter zo vertrekken, dat er wel echt woede te zien was op haar gezicht. Toch leek een klein beetje van de irritatie te verdwijnen toen ze hem zag. Daarom liep hij naar haar toe, normaal zou hij haar begroeten met een omhelzing, maar omdat hij zijn handen vol had, hield hij het nu bij een kus op haar wang. Hij reikte haar vervolgens de thee aan.
“Het klonk alsof je deze wel kon gebruiken. Misschien ook wel iets sterkers dan dat.” Zei hij lachend. Haar gezicht zei echter al wel genoeg, het was al snel weer terug bij de frons en haar ogen die bijna op onweer stonden.
“Oké niet grappig. Ga zitten. Vertel.” Rhett nam zelf het voorbeeld en ging op één van de banken zitten die hij had gekocht voor het appartement.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het kwam niet vaak voor dat er in het huis van de heksen zoveel chaos was als in de stad waar het stond. Natuurlijk ging er wel eens iets mis. Elli die per ongeluk magie van iemand afnam, of Desh die zijn krachten niet onder controle had, maar van ruzie was er nooit spraken. Nu had er een behoorlijke ruzie plaatsgevonden en er was maar één persoon met wie Rain er over wilde praten. Een persoon waarvan ze het in eerste instantie niet had verwacht, door de vele waarschuwingen om haar heen. Rhett had zich echter bewezen tegenover haar. Hij was een vriendelijk iemand, die al jarenlang anders leefde dan dat anderen hadden beweerd. Hij deed geen vlieg kwaad, zeker haar niet. Daarom had ze er voor gekozen om hem te vertrouwen, zoals hij dat ook bij haar had gedaan.
‘Ik weet niet eens waar ik moet beginnen.’ Rain wist niet eens wat ze zou moeten vertellen. Hetgeen wat het meest in haar hoofd zat, was de ruzie die ze zojuist had gehad met Cameron. Normaal hadden ze nooit ruzie. In al die jaren was het nauwelijks voorgekomen dat ze een discussie hadden gehad, Meestal omdat Cameron haar mening en oordeel wel had gerespecteerd. Rain zag zichzelf niet graag als de sterkere van de twee, maar het was wel zo en dat wist Cameron ook. Daarom nam hij toch vaak iets van haar aan. Daarnaast nam ze ook nog eens een deel van de zorg voor zijn dochter op zich, waardoor ze vrijwel niets fout kon doen. Nu was Cameron echter behoorlijk duidelijk geweest: hij stond niet achter hetgeen wat ze had gezegd. Dat terwijl het alleen maar een overweging was geweest.
De ruzie met Cameron was maar één ding. De stad was één grote chaos en Rain had niet het idee dat ze er iets aan zou kunnen veranderen. De weerwolven werden gevaarlijker met de dag. Ze had geprobeerd om met hen in gesprek te gaan, vanochtend zelfs nog. De vrouwelijke weerwolven hadden haar alleen maar dwars gezeten en opmerkingen gemaakt over Desh. Calum had niet eens de moeite genomen om haar te spreken. De enige weerwolf die haar wel had willen zien, ging met het meest gevaarlijke persoon in de stad om.
‘Probeer het maar,’ zei Rhett op een rustige toon, terwijl hij zijn hand op haar knie legde. Rain wist dat hij de tijd had. Dat hij altijd de tijd voor haar zou nemen. Cameron had naar haar geroepen dat hun vriendschap niets meer was dan een oude vampier die zijn vriendin van eeuwen geleden terug probeerde te vinden in haar. Dat het hem niet eens echt om Rain ging, maar om het idee van Rohesia. Zelf wist ze dat het niet zo was. Rhett was in staat om haar en ieder familielid wat hij van haar had gekend, van elkaar te scheiden. Hij was er echt voor haar. Hij zocht niet naar de ogen van Rohesia in die van haar, hij had hen nog nooit hardop met elkaar vergeleken, of haar bekritiseerd voor wat ze anders had gedaan dan haar voorouder.
Rain liet een gefrustreerde zucht ontsnappen uit haar lichaam en ze zette de thee weg, uit voorzorgsmaatregel. Ze had haar krachten altijd redelijk goed onder controle, zelfs als ze boos was. Ze wilde echter niet dat er alsnog iets zou gebeuren. ‘Cameron is gewoon zo onredelijk?!’ Dat was eigenlijk het hele probleem. Hij deed niet eens moeite om haar kant van het verhaal te begrijpen, om in te zien wat Rhett voor haar betekende.
‘Naylene belde, vanuit Miami. Zij, Michael en Linn komen over een paar dagen terug, maar heel erg lang willen ze hier niet meer blijven. Ze willen verhuizen naar Japan.’ Van alle plekken op de wereld, wilden ze naar een land wat het meest ver weg was. Iets waar ze al het recht toe hadden. Rain had al een aantal jaar geleden geaccepteerd dat de vampiers ook weg zouden gaan. Ze waren bevriend, maar Rain wist maar al te goed dat ze niet bij de groep hoorde en dat ze absoluut niet mee zou hoeven naar Japan als ze dat niet wilde. ‘Dat vertelde ik aan Cam en Desh. Gewoon, omdat ze dat verdienden te weten? Desh heeft erg veel baat bij hetgeen wat Naylene hem kan vertellen en ik heb altijd geloofd in openheid binnen onze groep, maar Cam zei dat hij mee wil met ze. Naar Japan!’
‘En dat is iets waar je het niet mee eens bent?’ vroeg Rhett aan haar. Rain schudde haar hoofd. Als Cameron naar Japan wilde, dan zou ze hem niet tegenhouden. ‘Hij mag doen wat hij wil. Als hij hen achterna wil gaan, dan is dat zijn keuze. Maar hij sprak erover als we allemaal zouden gaan. Desh, hij en Elli, en ik. En ik vertelde hem dat ik daar nog niet eens over na had gedacht, maar dat ik misschien wel hier wilde blijven.’
Dat was hetgeen wat de ruzie echt was begonnen. Het feit dat zij had gezegd dat ze er over dacht om in Boise te blijven. ‘Cam wil naar Japan omdat hij denkt dat het goed is voor Elli om Naylene te blijven zien, omdat ze haar kan helpen. Maar toen ik zei dat ik misschien niet wilde gaan, gooide hij het meteen op jou. Dat ik niet wil gaan, omdat jij er nu bent. En hij… Hij ging maar door? Hij heeft van alles geroepen over onze vriendschap, en wat het volgens hem betekend. Dat ik met mijn hoofd alleen nog maar bij jou en in het verleden zit, dat het je niet eens om mij gaat, maar om wie er aan mij vooraf zijn gegaan. Dat terwijl ik alleen maar zei dat ik nog niet eens na had gedacht of ik wel naar Japan zou willen! Maar klaarblijkelijk wil hij het wel, want dat zou goed zijn voor Elli. Maar ben ik dat dan niet?!’
Dat was een ander deel dat haar dwars zat. Was zij niet degene die al jaren voor het meisje zorgde? Die haar naar school bracht en ophaalde, die op haar lette als Cameron aan het werk was. Rain had haar ingestopt en wakker gemaakt, voor haar zorgde als ze ziek was geweest. Ze leerde haar zelfs over de magie. Er was niets wat ze niet voor dat meisje over had.
Rain balde haar handen tot vuisten en kwam overeind. Ze begon te ijsberen door de woonkamer. ‘En dan neemt hij me ook nog kwalijk dat ik hier teveel ben en dat ik me te weinig bezighoud met wat er in de stad gebeurt. Alsof ik dat allemaal kan oplossen?!’ Ze voelde de kracht in haar lichaam borrelen, maar ze probeerde het naar beneden te drukken. In het appartement van Rhett was echter een wind ontstaan die om haar heen waaide.
‘Rain,’ zei Rhett kalm. Hij kwam overeind van de bank en liep naar haar toe, waarna hij zijn handen op haar schouders legde. ‘Ik begrijp dat je boos op hem bent. Maar haal alsjeblieft even adem.’ Ondanks dat haar donkere wenkbrauwen nog in een frons waren gevouwen, besloot ze naar hem te luisteren. Ze sloot haar ogen en haalde diep adem, terwijl de zachte stem van Rhett haar ademhaling telde. De wind om hen heen ging langzaam liggen. Rain opende haar ogen en keek in het gezicht van haar vriend. Zuchtend sloeg ze haar armen om hem heen en verstopte ze haar gezicht in zijn shirt. Haar boosheid was niet weg, maar de magie in haar lichaam had in ieder geval weer haar rust gevonden, dankzij Rhett.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld