Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG/ Rye ♥

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Alleen al bij het idee van een kleine Blair met een jurkje aan moest Ambrose lachen. Het was moeilijk om Blair voor te stellen in een jurk, laat staan een jurk met strikjes. Het was duidelijk dat Blair wel goede herinneringen had van haar moeder. Hij keek er ineens zelf ook een stuk meer tegenop om naar de bibliotheek te gaan. Hij werd steeds nerveuzer over wat ze zouden vinden. Hij schudde zijn hoofd, alsof hij de gedachtes van zich af wilde schudden.
"Ik vrees het ergste," zei hij toen. "Estelle beschouwt je nu officieel als vriendin, dus als je niet netjes op tijd in een jurk op komt dagen, ben ik bang dat ze dat als een mes in haar rug opvat." Hij rilde bij de gedachte. Hij had ook een keer geprobeerd om om de dresscode heen te komen. Precies één keer. Hij had er nog steeds spijt van. "Je kunt vast iets met Estelle regelen. Ze doet altijd alsof ze het super druk heeft, maar op een of andere manier heeft ze toch nog altijd tijd om te winkelen," lachte hij. "Dus het komt wel goed. Daarnaast ben ik er ook nog. Ik ben niet zo goed in jurken, maar wel in op tijd komen. En..." Voor dramatisch effect liet hij even een pauze vallen. "Ik zou je kunnen leren dansen?" Hij zei het met een enorme grijns op zijn gezicht. Hij wist dat ze dat niet leuk zou vinden, het was ook meer een grap. Maar zij was in lachen uitgebarsten bij het idee van een date bij hem, dus als hij haar een klein beetje terug kon pakken met het moment dat ze drie mensen om liet vallen en een jurk had gescheurd, dan zou hij die kans nooit kunnen laten liggen.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair kreunde, al bijna wanhopig bij het idee van dansles. 'Mijn god, nee, alsjeblieft, doe me dat niet aan. Alles behalve dat,' zei ze dramatisch. 'Een jurk kan ik nog wel overleven, voornamelijk voor Estelle, maar dansen? Daar trek ik toch echt de grens.' Ze schudde lachend haar hoofd. Dansen op het kerstgala... nee, absoluut niet. Wat dat betreft was ze compleet het tegenovergestelde van haar moeder. Zij vond waarde in bepaalde tradities, waaronder dansen. Haar ouders dansten elk jaar op hun huwelijksjubileum hun eerste dans samen en zij zat op de bank, toe te kijken. Stiekem vond ze het heel mooi. Dat zou ze nu alleen niet toegeven.
'Als je perse wil dansen dan denk ik dat er genoeg studenten geschikt zijn om dat te doen in plaats van mij, waaronder Estelle zelf, dus wat dat betreft- het is niet alsof jullie een tekort zullen hebben op de dansvloer, laat ik het zo zeggen.'

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ambrose rolde zijn ogen, maar hij lachte nog steeds. "Weet je, je kan ook overdrijven. Dansen is echt niet zo erg. Daarnaast is dat ook voor Estelle! Zij heeft het pas naar haar zin als iedereen het op het feest naar hun zin heeft en daar hoort dansen nou eenmaal bij." En, klein detail, hij vond geen van de andere studenten geschikt om mee te dansen, want hij vond ze allemaal vervelend. Estelle natuurlijk niet, maar die zou op de avond zelf waarschijnlijk ook druk zijn. Dan was de enige student die over was die hij wel kon uitstaan op dit moment toch Blair. Ook kon hij niet geloven dat iemand dansen oprecht niet leuk kon vinden. Dat zei ze alleen maar omdat ze het nog nooit een kans had gegeven en daar bleef hij bij. Dit zou hij niet zo snel opgeven. "Kun je het in ieder geval een kans geven? Geef me een uur, ik beloof je dat je er geen spijt van zal krijgen. Als je het echt hebt geprobeerd en het dan nog steeds niets vindt, zal ik er nooit meer over beginnen. Deal?" Of ze zo snel over te halen viel, betwijfelde hij, maar nooit geschoten is altijd mis, toch?

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
'Ik denk dat ik het meer naar m'n zin zou hebben als ik niet hoef te dansen,' zei Blair. 'Dus als Estelle wil dat ik plezier heb dan moet ze maar vrede hebben met de jurk. Zoals ik al zei, Ambrose, er zijn grenzen. Geen dansles. Absoluut niet.' Ze nam een laatste hap van haar toast en schudde haar hoofd, al was het gebaar niet onvriendelijk. Hoe deze twee haar humeur in de ochtend hadden opgekrikt was niets anders dan miraculeus.
'Daarnaast, ik denk dat jij liever je tenen niet wil breken. Want dat is wat er gaat gebeuren zodra ik een dansvloer opstap. Dat, of gescheurde jurken domino. Hartstikke leuk om te zien vanaf de zijlijn, iets minder leuk als je de oorzaak bent van het effect.' Het welkomstbal was dan ook niet iets waar Blair graag naar terugkeek, omdat alles vanaf het begin gelijk al mis ging. Ze wilde toen zo graag naar huis maar kon niet weg, alsof ze opgesloten zat in een gevangenis die ze zelf had gemaakt. Nu? Tot haar verbazing was die drang om te vertrekken vervaagd. Natuurlijk, ze miste haar vader en haar thuis, maar deze plek begon steeds meer bij haar te groeien. Wie weet zou ook zij ooit de magie voelen waar haar moeder het over had in haar dagboeken.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
"Wel lief dat je denkt dat Estelle ergens vrede mee kan hebben als het niet overeen komt met haar plannen," grinnikte Ambrose. Estelle was heel goed in vriendelijk en lief overkomen op het eerste gezicht, maar je kon je maar beter aan haar ideeën houden als het om haar feestjes ging. Op het welkomstbal had ze nog genade getoond, maar als Ambrose z'n voorspelling klopte, zou dat niet nog een keer voorkomen.
"En trouwens, ik heb schoenen met stalen neuzen en het hele punt is dat zoiets niet meer zou gebeuren als je ook maar een dansles zou proberen." Ook hij werkte de laatste beetjes van zijn ontbijt en zijn koffie weg.
"Maar goed, wat jij wilt. Je had van het gezeur af kunnen zijn met een uurtje les, maar nu ga ik blijven zeuren," grijnsde hij. "We hebben nog een paar weken, dus denk maar niet dat je zo snel van me af komt." Hij stond op en pakte zijn jas. "Zullen we dan maar naar de bibliotheek gaan?"

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair trok een wenkbrauw op. Schoenen met stalen neuzen? Dat klonk als een uitdaging. 'Ambrose, alles kan kapot. Ook stalen neuzen,' zei ze op een serieuze toon. 'Als je hard genoeg je best doet, in ieder geval.' Uiteindelijk zou het gezellige gekibbel geen verschil maken: hij kon zeuren wat hij wilde, Blair ging niet dansen. Nope. Absoluut niet. Daarnaast, als hij ging zeuren, kon zij ook zeuren, dus hij had eigenlijk alleen maar zichzelf hiermee.
'Jij bent duivels, ik zou er niet te veel op rekenen en ja, ik ben klaar om naar de bibliotheek te gaan. Zonder dansles.' Ook zij pakte haar spullen en stond op. 'En ja, je kan zeuren, maar weet dat ik ook heel goed kan zeuren. Wees gewaarschuwd, zou ik zeggen.'

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Terwijl hij de gebruikte borden en mokken terug naar de bar bracht, grinnikte Ambrose in zichzelf. Hij kon veel woorden bedenken om Blair te omschrijven, maar 'saai' zou daar nooit tussen zitten. Normaal kon hij het niet uitstaan als iemand altijd een weerwoord moest hebben, maar Blairs weerwoorden vond hij verrassend genoeg wel entertainend.
"Dankjewel voor de waarschuwing," zei hij toen hij weer terug was. "Het zal me er niet van weerhouden om over danslas te beginnen, maar wel aardig dat je me even inlicht. Ik ben benieuwd waar jij over zal zeuren, kan niet wachten." Dit moesten ze vaker doen, besloot hij. Gewoon even praten, met koffie en croissants, het liefst. Hij keep even op van zijn eigen gedachten. Misschien was dit waar Estelle het altijd over had, wanneer ze weer liep te zeuren dat hij vrienden moest zoeken...
Ze begonnen de korte wandeling naar de bibliotheek. Ze zouden even naar buiten moeten, maar het zou niet langer dan tien minuten duren voordat ze er waren. De spanning over wat ze zouden vinden, kwam langzaam maar zeker weer terug, maar het was nu te laat om terug te krabbelen.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair liep braaf achter Ambrose aan richting de bibliotheek. Des te kleiner de afstand werd tussen hen en de bibliotheek, des te nerveuzer ze werd. Dat had ze eigenlijk niet verwacht. Ze was eerder op onderzoek uit geweest, had eerder in diezelfde bibliotheek naar antwoorden gezocht, maar toch was het nu anders. Nu had ze Ambrose. Iemand die mogelijk nog dichter bij de waarheid kon komen. Dat idee was zowel enerverend als angstaanjagend.
Ze wreef even over haar armen om een beetje warmte terug in haar lichaam te voelen, maar ondanks dat ze het trillen op de kou kon afschuiven, wist ze beter. 'Is het raar dat ik bang ben?' vroeg ze voordat ze zich kon bedenken. 'Ik bedoel, niet bang als in, bang, maar... weet ik het, ik weet het niet. Gewoon...' Blair zuchtte diep. Nee, dat ging goed, fantastische vocabulaire. 'Wat als dit alles dadelijk voor niets is geweest...?'

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ambrose keek op. Dus Blair had de zenuwen ook goed te pakken, dan was hij in ieder geval niet de enige. Ze kwamen steeds dichter bij de bibliotheek, dus hij begreep het goed.
"Nee, ik snap het," zei hij toen. "Ik wilde het eigenlijk niet zeggen, maar ik zit er ook niet bepaald naar uit te kijken." Hij lachte even om zichzelf. Hij zou zichzelf niet beschrijven als iemand die snel zenuwachtig werd, maar de laatste tijd werd het tegenovergestelde bewezen. En als hij al zenuwachtig was, zou het voor Blair misschien wel nog moeilijker zijn. Voor haar stond natuurlijk veel meer op het spel.
Uiteindelijk kwamen ze dan aan bij de bibliotheek. Hij vond het überhaupt nooit zo'n prettig gebouw om in te zijn. Te veel mensen, te veel stof, maar vooral te veel magie. De atmosfeer voelde zwaar en benauwd aan, maar daar zou hij vandaag niet over klagen.
Hij draaide zich om naar Blair en probeerde een geruststellende glimlach tevoorschijn te toveren. "Het komt wel goed. Zelfs als we niets vinden, dan zoeken we ergens anders gewoon verder. En als we wel iets vinden, dan sta ik achter je. Je hoeft dit niet alleen te doen, oké?"

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Zelfs Ambrose vond het spannend, al had Blair geen idee wat ze bij zijn spanning moest voorstellen. Het was misschien een beetje clandestien wat ze gingen doen, hij zou geheimen hebben voor zijn vader waar hij dat daarvoor wellicht niet had, maar er stonden geen levens op het spel. Aan het einde van de rit waren er voor haar echter drie mogelijkheden: een goed antwoord, een slecht antwoord of geen antwoord. Ze had alleen geen idee welke optie ze het meest vreesde.
Toch voelde Blair een golf van dankbaarheid bij zijn aanwezigheid. Hij voelde niet wat zij voelde, maar dat betekende niet dat hij haar niet kon supporten. 'Bedankt, Ambrose,' zei ze gemeend. En, omdat het traditie leek te zijn, moest Blair natuurlijk wel iets aan dat compliment toevoegen. 'Ze je wel dat je aardig kan zijn als je dat wil?' Vervolgens gaf ze hem een plagende knipoog en liep ze richting de balie met de vervloekte bibliothecaresse. Dat was in ieder geval iets dat de twee gemeen hadden.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Even wilde hij tegensputteren en rolde hij met zijn ogen, maar uiteindelijk besloot hij om gewoon maar het compliment aan te nemen. Hij kon het echter natuurlijk niet helemaal negeren.
"Zolang jij aardig doet, kan ik inderdaad heel aardig terug doen," zij hij met een grijns. Toen liep hij met haar mee naar de balie.
"Mevrouw Adner," zei hij vriendelijk. Ze keek hem aan over de rand van haar bril. "Meneer Keenstone."
"We moeten nog even terug naar de verdieping over magie, zoals de vorige keer," zei hij met een glimlach. Adner onthield alles, dus hij vond het niet zo nodig om haar specifiek eraan te herinneren waar ze moesten zijn.
"Dat zou de vierde verdieping zijn," zei ze, waarna ze meteen weer verder ging met typen, maar Ambrose schudde zijn hoofd. "Nee, ik moet hoger zijn. Ik zoek informatie over verboden vloeken en magische voorwerpen en-"
"Daar mag jij helemaal niet komen," onderbrak Adner hem.
"Pardon? Hoezo, ik mag daar niet komen?"
Adner keek nog steeds niet op van haar scherm. "Je weet best dat die secties niet voor iedereen toegankelijk zijn."
Ambrose dacht dat hij gek aan het worden was. Hem was nog nooit toegang geweigerd bij de bibliotheek. Normaal gesproken mocht doen en laten wat hij wilde, eigenlijk ging hij alleen maar langs Adner uit beleefdheid. Een diepe frons stond op zijn gezicht en hij moest ontzettend zijn best doen om niet meteen te beginnen met schreeuwen.
"Met alle respect, mevrouw Adner," zei hij zo rustig mogelijk, al was zijn woede toch duidelijk te horen, "Ik heb altijd toegang gehad tot alle verdiepingen. U weet tegen wie u het heeft, toch?"
Hierop stopte Adner met typen en richtte ze zich volledig tot hem. "Meneer Keenstone, die verdieping is niet voor u toegankelijk. Einde discussie."
Hij wilde ontploffen. Hij was woest. Jaren lang had hij overal heen gekund en nu die ene keer dat het serieus belangrijk was, mocht het ineens niet? Onzin.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Terwijl Ambrose zijn eer als persoon met bibliotheek privileges aan het verdedigen was, had Blair kunnen zien wat de reden was van de plotselinge verandering. De arme vrouw was vervloekt. Alweer. Ze zag het in de wazige gloed die over haar ogen flitste voordat ze weer bij zinnen kwam.
'Sorry, mevrouw Adner? Wat Ambrose probeert te zeggen is dat zijn vader die boeken wilde lenen en hij aan ons heeft gevraagd of we ze konden ophalen. Hijzelf is momenteel druk bezig maar hij wilt het daarna zo snel mogelijk kunnen bestuderen voor een nieuw onderzoek.' Vervolgens zette ze haar meest charmante nog bescheiden glimlach op. 'Eindpapers zijn nu eenmaal een hoop werk. Ik kan het weten, de mijne zit er tussen,' lachte ze. Hopelijk kon dit haar overtuigen, anders dan wist Blair het inmiddels ook niet meer.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Het was maar goed ook dat Blair het overnam, Ambrose was bijna over de balie geklommen. Toch keek hij haar even raar aan. Hij hield nog maar even zijn mond, ze had duidelijk een plan. Waar dat plan ineens vandaan kwam, had hij nog niet helemaal door, maar hij ging het niet verpesten voordat hij het überhaupt snapte. Hij keek van Blair, naar Adner, en weer terug naar Blair. Toen voelde hij het pas. De magie. Ineens klikte het. Maar er kwamen ook ineens weer honderd vragen naar boven. Iemand wil schijnbaar dat hij geen onderzoek naar magie. Was het specifiek naar hem gericht, of mocht niemand meer die verdiepingen op? En als het alleen voor hem gold, waarom? Was het omdat hij Blair hielp? Minder boos werd hij er niet van, maar hij zou zich inhouden. Blair was slim en haar idee zou best nog wel eens kunnen werken, zolang hij het niet per ongeluk verpestte. Hij schoot haar een blik die hopelijk zei: "Je bent briljant" en draaide zich toen terug naar mevrouw Adner, die fronste.
"Dan mag Professor Keenstone de boeken zelf op komen halen," zei ze, "Ik mag jullie niet naar boven laten."
Ambrose lachte humorloos. Het was een goed plan en het zou werken. Adner had alleen nog een klein duwtje nodig. "Gaat u hem dat zelf vertellen?" De bibliothecaresse keek op en trok een wenkbrauw omhoog. Ambrose ging verder: "Wat u wilt, hoor. Persoonlijk zou ik niet degene willen zijn die mijn vader tijdens de drukste periode van zijn jaar moet vertellen dat hij zijn berg van werk stil moet leggen, alleen maar om een paar boeken op te halen." Hij haalde zijn schouders op.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair was opgelucht dat Ambrose haar plan had opgemerkt. Het had een impulsieve actie geweest en hij had net zo goed verbaasd kunnen reageren, wat de hele leugen had verpest. Ze had misschien ook meer vertrouwen in hem moeten hebben, wat dat betreft. Hij was slim genoeg zolang zijn emoties hem niet verblindden.
'Yikes, nee, dat zou niet goed gaan. Hij is een goede professor maar hij heeft geen geduld. Als je een opdracht een paar minuten te laat inlevert, krijg je al een onvoldoende, laat staan als zijn levenswerk in de weg wordt gezeten vanwege bureaucratie...' Blair had de blik van de bibliothecaresse vermeden, alsof ze in een privé gesprek zat met Ambrose. Zo kon mevrouw Adner het gevoel krijgen alsof ze zelf van gedachten was veranderd in plaats van te zijn gemanipuleerd. Het was nu afhankelijk van hoe sterk de magie was, hoe ze erop zou reageren.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ambrose knikte met een serieuze blik. Hij was nooit zo'n goede acteur geweest, maar hij hoefde niet te doen alsof hij het eens was met Blair. Zijn vader was ook ontzettend streng en net als hijzelf kon hij bijzonder snel uit zijn slof schieten, daar was geen woord van gelogen.
Toen keek hij terug naar mevrouw Adner, wachtend op een reactie. Maar die kwam niet. Ze staarde slechts naar hun. Nee, niet naar hun, door hun heen. Alsof er achter hun het schitterendste schilderij van de eeuw hing, in plaats van aan saaie maar. Ze knipperde niet, ze bewoog geen spier. Ademde ze nog wel? Het bleef ongemakkelijk lang stil. Mevrouw Adner bewoog zelf dan wel niet, maar er gebeurde wel iets anders. De magie binnenin haar leek wel te veranderen. De normale verschijnselen van de amnesie-vloek was hij nu wel gewend, die voelde hij ook nog steeds, maar er kwam nog wat bij.
"Er klopt iets niet," mompelde hij naar Blair. "Iets is anders deze keer." Hij deed instinctief langzaam een stap naar achter. Het voelde alsof er vanbinnen iets klem zat. Hij kon moeilijk ademhalen en had zo het vermoeden dat hij binnenkort op zoek moest gaan naar een prullenbak om over te geven. Terwijl alle kleur uit Adners gezicht trok, voelde hij zich ook steeds zwakker. Voordat zijn benen het opgaven, wist hij zich nog vast te houden aan de balie. Adner had niet zoveel geluk, die gleed vanaf haar stoel met een doffe dreun op de grond.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld