Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Bloodlines

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hoe moeilijk het ook voor te stellen was voor iemand als Jack; hij was blij voor haar dat ze haar school tenminste af had kunnen ronden. Een waarschijnlijk behoorlijk groot deel van haar leven was tenslotte van haar afgenomen in een korte avond, of beter gezegd een nacht. Ze had op zijn minst een gedeelte afgerond van wat ze van plan was - want het leek hem wel dat ze het in gedachten had om door te studeren zoals elkander van de examenkandidaten - voordat ze in de bij hen terechtkwam. Addison had nu een goede kans om aangenomen te worden bij welke werkplek ze dan ook voor wilde gaan. Studeren was nog een optie en zelfs een tussenjaar nemen zou voor haar geen probleem zijn. Hij vond het vreemd van zichzelf, maar ergens gunde hij het haar wel. Diep, heel diep vanbinnen. Van buiten liet hij niet meer zien dan zijn kille gelaat en wellicht een kleine knik als teken dat hij het integendeel wel volgde wat ze hem vertelde.
"How did your exams go?" vroeg hij haar. Nieuwsgierigheid was bij hem te bekennen terwijl hij de deur van zijn kamer wat onhandig opende. Dat hij op zijn zestiende, nouja eigenlijk zeventiende, van school af was gegaan had hem meer nadelen dan voordelen gebracht. Hij had geen idee hoe het was om examens te maken of hoe het zat met de uitreiking en examenfeestjes. Qua intelligentie had hij het kunnen halen, gemakkelijk zelfs volgens sommige docenten. Hij was één van de besten van zijn klas geweest en haalde voor vrijwel elk vak wel goede cijfers. Zijn rapport was smetteloos geweest en noch was hij een van de jongeren geweest die de middelbare school achter zich hadden gelaten om geld te verdienen. Werk te zoeken, wat het dan ook in mocht houden, in plaats van hun tijd verder verdoen aan het zitten in de lessen. Mocht hij door zijn gegaan, dan had hij misschien heel ergens anders gezeten dan in New York. Maar wederom was het iets waar het te laat was om over te peinzen. Hij had het immers gedaan om een goede reden, toch?
Voorzichtig legde hij haar neer op het bed. Hij probeerde zo zachtjes mogelijk te doen om haar de pijn te besparen, maar of het echt gelukt was? Het bleef een beetje stuntelig gezien ook hij kapot moe was na de klussen. Het onopgemaakte beddengoed kom hem daarmede ook weinig schelen. Haar bloedende wonden waren zijn eerste zorg, daarna zouden de lakens wel komen. Ze verwisselen was overbodig, want haar verwondingen bloedden nog flink, en hij zag het niet zo snel aankomen dat het zou stoppen. Haar helingsproces bleek niet mee te werken dit keer voor wat hij had gezien. Had het dan toch een limiet, of was er iets anders aan de hand?
"Maybe you should get some rest. Eventually, the wounds will heal, right?" stelde hij haar voor. Hij had wel doorgehad dat ze de rust kon gebruiken. Plannen hadden ze, of nouja hijzelf, toch niet. Bovendien had hij haar niet veel meer te bieden dan het bed en eventueel medicijnen mocht ze het echt nodig hebben. De werking betwijfelde hij desalniettemin gezien ze een vampier was. Zou het überhaupt effect hebben? Hij ging naast haar op het bed zitten en zweeg eventjes, voordat hij zijn ogen weer op haar liet rusten. Aarzelend maar bovenal eigenlijk bezorgd maakte hij nogmaals een einde aan de stilte.
"What happened back there?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het had weinig gescheeld of ze had ontvoerd geweest vooraleer ze haar diploma van de middelbare school had kunnen ondertekenen. Er zaten twee maanden tussen haar diploma uitreiking in haar ontvoering. Slechts twee maanden waren er verstreken. Het afstuderen op zich was erg zwaar en stressvol. Toen ze eindelijk haar examens afgrond had, dacht ze dat het zware werk voorbij was. Jammer genoeg had ze verkeerd gedacht. Dagen had ze lopen stressen voor de diploma uitreiking en om het af te maken werden er nog een aantal examen feestjes georganiseerd. Er werd één groot feest georganiseerd door de school zelf in de gymzaal en een aantal hadden gewoon mensen van de school georganiseerd in een aantal feestzalen en als ze plaats hadden in hun huis, thuis. Iets wat Addison nooit had gedaan. Haar huis was zeker groot genoeg om feestjes te geven, maar haar ouders zouden flippen als ze er een feestje gaf, vooral haar moeder. Haar vader was minder streng op het gebied van feestjes, ze zou enkel dingen leren uit ervaringen volgens hem. Ethan, Addison's broer, had het daarentegen wel al eens geprobeerd om een feest te geven in hun huis, met als gevolg dat hij twee weken huis arrest kreeg, een werkelijke hel voor hem. Huis arrest wilde ook meteen zeggen dat hij zijn vriendinnetje, Emily, niet mocht zien. Het binnen zitten boeide hem erg weinig, hij werd vooral gestraft door het feit dat hij uit Emily's buurt moest blijven. Ze zaten op verschillende scholen wat wilde zeggen dat ze twee weken van elkaar gescheiden waren, het was heel wat voor hen doordat ze bijna elke dag samen waren. Addison zelf had erg sporadisch huis arrest gehad. Ze was geen heilig boontje, ze was gewoon erg goed in dingen stiekem doen. Als ze naar een feestje wilde en geen toestemming had om te gaan, vond ze altijd een manier om het huis uit te sluipen. Voor de rest had ze weinig verkeerd gedaan. Ze had geen tijd om haar te misdragen door school, werk en andere activiteiten. Bovendien mocht ze redelijk veel van haar ouders. Zolang ze wisten waar ze rondhing was het meestal oké.
"Good," begon ze toen Jack vroeg hoe haar examens gingen. Ze was voor geen enkel examen gezakt. Integendeel, ze was er met gemak door, net zoals ze gewend was. "but I never had problems with school," zei ze dan nog. Altijd had ze uitstekende cijfers wat haar een van de beste uit haar niveau maakte. Ze schepte er nooit over op, ze wist dat dat kwam doordat ze er erg hard voor werkte dus mocht haar harde werk beloond met goede cijfers. Bovendien was Addison erg intelligent wat weinig mensen van haar verwachtte. Mensen vonden dat ze eruit zag als een populair meisje dat nooit wat voor school deed en eigenlijk dom was. Weinigen wisten over haar goede cijfers af om jaloezie van mensen te vermeiden. Veel van haar vriendinnen noemden haar perfect doordat ze de dochter was van een erg rijke vader en ze volgens veel meningen haar uiterlijk mee had. Addison vond het geen redenen om jaloers op haar te zijn. Ze had een hekel aan mensen die jaloers waren op haar, ondanks Addison zelf een jaloerse persoonlijkheid had.
Opluchting was het eerste gevoel wat in haar opkwam toen ze Jack's zachte bed onder haar rug kon voelen. Ze probeerde zo min mogelijk te bewegen met de lichaamsdelen waar ze de wonden had wat erg lastig was. De wonden zaten verspreid over al haar lichaamsdelen, zelf haar rechterwang was er de dupe van geweest. Het was dus erg moeilijk om stil te blijven liggen, ondanks ze elke keer als ze een beweging maakte een helse brandende pijn kreeg. Toch was ze erg blij dat ze eindelijk weer in het huis was. De warmte die in Jack's kamer te vinden was kwam vrijwel meteen op haar af. Het klonk bizar voor Addison's doen. Ze verlangde nog steeds naar haar eigen huis met haar ouders en broertje. Desalniettemin was ze tevreden met de "veilige" bestemming waar ze eindelijk was. Het huis was niet de veiligste plaats die er bestond. Het was in ieder geval veiliger dan de kelder bij de vampier jagers. Daar was het een regelrechte hel.
Addison knikte langzaam toen Jack voorstelde dat ze wat rust zou nemen. Ze kon inderdaad wat rust gebruiken. "I hope so," zei ze toen Jack zei dat de wonden zouden helen. Ze zouden helen, maar wanneer was een ander verhaal. Eenmaal ze een beetje aangesterkt was, kon ze eventueel een douche nemen om het vieze bloed van haar lichaam te spoelen zodat ze er iets minder monsterlijk uitzag. De combinatie van het bloed en haar vermoeide uitstraling zorgde ervoor dat ze er alles behalve charmant uitzag. Buitendien zou de warmte van het warme water haar goed doen. De kou zat nog steeds in haar lichaam, gecombineerd met angst waarvan ze ook geen warmer gevoel kreeg. Het douchen moest nog even wachten. Ze was er nog net iets te zwak voor.
Nadat ze Jack's vraag hoorde moest ze eventjes nadenken vooraleer ze het antwoord kon geven. Het was moeilijk om uit te leggen, vooral omdat het zo snel ging. Bovendien dacht ze vooral terug aan de gebeurtenissen in de kelder. De ontvoering zelf was nog het minst erge van de hele situatie. Daar had ze de minste trauma's van over gehouden. Ze wilde nooit meer in haar eentje naar buiten toe gaan. Ze was er te bang voor. Als er meerdere vampier jagers waren, kon het nog eens gebeuren en één keer was al erg genoeg.
"When I was on my way back, that blond guy poisoned me with vervain, something poisonous for vampires, and I passed out. Eventually, I woke up in that basement with those vampire hunters."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij liet zich langzaam wat achterover vallen tot hij comfortabel zat, wat voor hem tamelijk snel zo was. Dat ging ook gemakkelijk met een normale matras onder hem en het geweten dat hij alles had gedaan wat hij moest doen. Bepaald rustig kon hij anderszins niet zijn, zodra zijn hoofd vol zat met zaken die geregeld moesten worden. Hij was een jongen die zijn taken serieus nam. Voornamelijk zo erg dat een scheiding tussen zijn verdere leven en het werk ongelooflijk klein was geworden of in het niet was gegaan. Een privé-leven ernaast hebben was geen mogelijkheid, waardoor het opzich wel te verwachten viel. Hij had verder niets om zich op te richten in plaats van de opstapelende missies die hij moest volbrengen.
Geconcentreerd liet hij zijn blik door de kamer gaan. Anders dan hij gewend was, was het er schoon. Het aanblik van de tientallen flessen alcohol ontbrak in zijn zicht, net als de lege - en soms nog wel volle - pakjes sigaretten die de vloer nogal eens in beslag konden nemen. T-shirts lagen in zijn kast opgeborgen wat zo hoorde te zijn en alhoewel hij er nooit moeite voor deed was het in de tijd dat Addison weg was geweest, zo gebleven. Ze had het tot zijn ongenoegen opgeruimd zonder zijn toestemming te vragen, maar hij kon haar niet vertellen dat ze het slecht had gedaan. Jack moest toegeven dat het er goed uitzag en dat hij het nog niet tot een puinhoop had gemaakt, betekende in elk geval iets goeds. Of hij het lang zou volhouden was daarentegen onvoorspelbaar.
De lucht van opgestoken sigaretten vormde het ergste gemis wat hij voelde. De geur die er altijd rondgehangen had, was een gewoonte geworden. Elke keer als hij een stap in zijn slaapkamer zette hoorde hij het te ruiken. En nu? Alles wat hij kon ruiken was goedkoop schoonmaakmiddel. Geen sprankje meer te bekennen van de vodka en het feit dat hij soms geneigd was om het tot een rookruimte te maken. Addison had haar mening over zijn zogenaamde 'verslavingen' wel duidelijk gemaakt nu ze het er opgeruimd had. De vele drankflessen waren er in een doos neergezet waar hijzelf al een paar keer bijna over was gestruikeld. Frustrerend vond hij het om in het donker rond te lopen. De weg kwijt te raken in nota bene zijn eigen kamer. Voorwerpen. meubelstukken misschien, waren verplaatst tot random plekken. Sinds ze alles weg had gestopt kon hij eigenlijk weinig meer weervinden in zijn kamer. Zijn ogen gingen in een raas over de ruimte, noch was er niets veranderd; hij kon nog niet eens een sigaret en een aansteker vinden.
Zuchtend keerde hij zich terug tot Addison. Het bloeden van de vele wonden kwam blijkbaar tot geen einde. Zijn vest zat nog stevig rond haar bovenbeen geknoopt, enkel nu doorweekt van het bloed afkomstig van de diepe snede. Het t-shirt wat ze tegen haar buik klemde was precies hetzelfde verhaal en ook de rest van haar eigen kleding, oftewel dat van Crystal, was onherkenbaar geworden door het rood. Vervain scheen de oorzaak van haar gewonde lichaam te zijn. Een soort vergif waar hijzelf nooit van geweten had. Schadelijk voor vampieren, naar haar woorden, en zo sterk dat het haar buiten bewustzijn had gebracht. Waarom wist hij hier niets van?
"Those idiots were vampire hunters?" vroeg hij verrast. Alsof het nog niet bizar genoeg was. Dagenlang had hij haar gezocht in het bos. Dagenlang. Zonder resultaat, om haar uiteindelijk na vele uren gezocht te hebben te vinden in een vervallen schuur als gijzelaar. Drie vampierjagers hadden haar doelwit gemaakt, maar hoe? Hoe wist iemand ervan af als ze al die tijd opgesloten had gezeten in het bendehuis?
"Ze waren echt dom bezig voor een stel getrainde jagers," zei hij hoofdschuddend, terwijl hij de stof van het vest voorzichtig van haar been haalde. Dat haar wonden niet genazen gaf hem weinig hoop dat het binnenkort wel zou gebeuren. Het kostte een paar dagen geleden hooguit een uur om zoiets te genezen. Wat maakte dan dat het nu niet werkte? Allerlei vragen gingen in hem rond opzoek naar een antwoord, en elke keer weer leverde het meer vraagtekens op dan antwoorden. Behalve dat hij een hekel aan geheimen had was het ook onuitstaanbaar geworden. Hij was diep in gedachten geweest en merkte het pas dat hij stilviel, op het moment dat hij de snijwond uit zijn zicht liet. "Hoe weten ze dat je een vampier bent? I don't get it."
Zijn verwarring werd alsmaar groter. Details misten van het totaalplaatje, gaten tussen het verhaal wat ze hem vertelde. Als ze echt vampierjagers waren aldus ze hem vertelde, hoe waren ze het dan te weten gekomen? Jack dwaalde sloompjes af naar het kledingstuk in zijn handen en liet deze al gauw op de grond vallen. Een nieuw kledingstuk pakken was zinloos geworden; zolang haar vampiergen niet de werking had die het zou moeten hebben, had het allemaal geen zin. Zijn weerwoord voor zich houden was wederom onhaalbaar geworden.
"Het heelt niet zo snel als eerder. Wil je dat ik..," begon hij weifelend te praten. Hij keek vol twijfel heen en weer tussen de bloederige plekken op haar lichaam. Het verergerde allemaal met de tijd die ze afwachtten tot haar 'krachten' ze zouden verhelpen. Maar zouden ze nog wel werken? Zou er ook maar iets veranderen aan haar toestand?
"Ik kan het bloeden misschien voor even laten stoppen. Het is alleen niet pijnloos."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het bloed bleef uit haar lichaam lopen, alsof de pijn alleen niet erg genoeg was. De heel erg diepe steek wond in haar been waaruit de grootste hoeveelheid bloed kwam, was één van de eerste wonden die er gezet werd. Drie –bijna vier- dagen lang was de wonde aan het bloeden geweest. Het was een mirakel dat ze nog bij bewustzijn kon blijven. Een aantal keren was ze bewusteloos geweest, deels doordat de vervain haar extra zwak maakte. Buiten de hoeveelheid bloed viel de pijn wel mee, als ze stil bleef liggen tenminste. Zodra ze begon te bewegen brak er een helse pijn los die één aantal minuten aanhield. Buitendien zou de wonde meer bloeden als ze te fel bewoog doordat de wonde dan steeds werd open gerekt. Ze werd bijna misselijk door de hoeveelheid bloed die uit haar lichaam leek te druipen terwijl een vampier juist van bloed hield. Ze had een afkeer gekregen van bloed, desondanks ze een aantal dagen geen bloed binnen had gekregen. Ze had geen behoefte naar bloed en hoopte dat de drang naar de rode vloeistof lang weg zou blijven. Bloed was geeneens heel erg lekker, het had een vreemde smaak die ze op het moment zelf oké vond, maar nadien had ze een vreselijke en rotte nasmaak. Het was absurd dat er momenten waren waarop ze verlangde naar de vieze smaak van bloed. Het kwam door haar instinkt en daar kon ze weinig aan veranderen, hoe graag ze het ook wilde. Ze had geen idee wat er gebeurde als ze een lange tijd geen bloed dronk. Zou ze uitdrogen? Verhongeren? Addison wist weinig over vampieren. Waarschijnlijk was de enige die haar enigszins kon helpen de vampier die haar getransformeerd had. Nog steeds was ze op zoek naar hoe de jongen eruit zag. Jammer genoeg leek het uit haar geheugen geknipt te zijn. Ze herinnerde zich precies wat er gebeurd was, maar wie het haar aan had gedaan was onduidelijk. Als ze contact kon hebben met Skyler, haar beste vriendin waarmee ze die avond in de club was, kon ze eventueel vragen of ze haar met een jongen naar buiten had zien gaan en hoe hij eruit zag. Doordat ze geen enkel contact mocht hebben met vrienden of familie, was het vragen ernaar onmogelijk. De dader bleef voor eeuwig een vraagteken.
Een zacht zuchtje verliet haar lippen toen ze wat gerommel hoorde van beneden af. Het klonk als een glazen fles die op de grond in duizenden stukken viel. De rommel in het huis werd met de dag erger. Jack's kamer daarin tegen was erg netjes gebleven. Haar uren die ze verloren had aan het opruimen en schoonmaken van zijn kamer waren dus niet voor niks geweest. Addison had geen zin om alles opnieuw op te ruimen, ondanks haar perfectionistische kantjes. Ze had een hekel aan rommel. Het was al een grote prestatie voor haar geweest dat ze de benedenverdieping had gelaten zoals het was. Als het aan haar lag, was de benedenverdieping al lang kraaknet geweest, voor een aantal uurtjes althans. Ze wist dat ze het zinloos was om haar tijd eraan te verdoen. Na een uurtje hadden de mensen het weer zo rommelig gemaakt zoals het was, misschien zelfs nog rommeliger. Bovendien kwam ze erg sporadisch beneden. De kamers waar ze het meeste was, waren Jack's kamer en Crystal's kamer.
"Apparently," antwoordde ze toen ze Jack's verbaasde vraag hoorde. Ook Addison vond het vreemde types voor vampier jagers. Ze wist geeneens van het bestaan van vampier jagers af. Ze waren erg onvoorzichtig met hun werk. Caleb liep zomaar naar buiten toe met een shirt vol met bloed en een mes, elke voorbijganger had het verdacht gevonden, maar de meesten zouden hun aandacht afzonderen en verder wandelen. Caleb was de verkeerde tegengekomen toen hij naar buiten toe ging. Addison wist dat Jack niet achterlijk was. Natuurlijk wilde hij naar binnen toe gaan om te kijken wat er aan de hand was. Addison had precies hetzelfde gedaan als de rollen omgedraaid waren. Addison wist precies het antwoord op Jack's vraag. Alles had met het telefoontje een aantal dagen geleden te maken.
"Weet je nog dat ik een aantal dagen geleden die telefoon had opgenomen toen jij sliep? Die man aan de telefoon wist dat ik een vampier ben, ik heb geen idee hoe. Maar hij heeft die jagers op me afgestuurd."
Addison had bewijzen, als ze woorden van de vampier jagers als bewijs kon beschouwen. Addison had zijn naam horen vallen tijdens een aantal gesprekken dus wist ze honderd procent zeker dat de man erachter zat. Ook al was het gek dat hij van het vampieren gebeuren op de hoogte was. Iemand moest het verteld hebben aan hem. Iedereen in het huis kon het geweest zijn. Enkel Jack kon ze uitsluiten. Het zou dom van hem zijn om eerst over het vampieren verhaal te vertellen en haar later weer te gaan zoeken omdat ze ontvoerd was. Het maakte niet meer uit. Jack had de vampier jagers uitgeschakeld. Het was voorbij.
Toen ze even aan haar rechter pols voelde, wat ze wel vaker deed, voelde ze dat haar armbandje verdwenen was. Voor de zekerheid keek ze even naar haar pols. Het was weg. Het enige wat nog te zien was aan haar pols was de tatoeage die ze samen met haar broertje had laten zetten die een stuk opvallender was geworden doordat de armband die er altijd gedeeltelijk overhing weg was. Waarschijnlijk lag het ergens diep in het bos waar ze het nooit meer kon vinden. Een steek ging door haar hart heen. Het voelde alsof het in duizend stukjes brak. Het was de zoveelste herinnering die ze kwijt was geraakt. Het enige "materiële" wat ze nog bezat was de tatoeage, voor de rest was ze alles kwijt. Als haar tranen niet op waren, kon ze wel huilen.
Zelfs in het laken van Jack's bed was het bloed doorgedrukt. Gelukkig had hij schone lakens in zijn bezit en kon ze de lakens later veranderen. Toen Jack begon te praten keek ze even naar hem. "Die pijn maakt me niet zoveel uit, zolang het bloeden maar stopt," zei Addison. Hij mocht het gerust proberen, misschien werkte het. De pijn was het minst erge. Het bloeden maakte het juist erg, het zorgde ervoor dat ze zwakker en kwetsbaarder werd en daardoor kon ze tegen veel minder pijn. Bovendien zou ze geen Hale zijn als ze niet tegen pijn kon, dat was toch het gene wat haar vader altijd vertelde.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Hoe weet je het zo zeker dat het hem was?"
Zijn ogen wijdden zich met de seconde, zelfs al deed hij de moeite om zijn verwardheid een beetje weg te bergen om helder na te kunnen denken. "Hij is een maffiosi, geen vampierjager."
Stefano Mussolini was volgens velen een geest; onmogelijk te achterhalen waar hij zich schuilhield tijdens de uren waarop ze zon aan de hemel stond. Zijn verleden was als een net zo groot mysterie als wat hij uitspookte. Tijden vlogen voorbij zonder zijn komst, tot middernacht in zicht kwam en The Dungeon geopend was. Het ene moment kon hij zich in Amerika bevinden, dan kon hij ineens naar een ander werelddeel zijn gevlucht. Italië wellicht, wat de enige aanwijzing was die er van hem af te leiden was. Zijn familienaam duidde op de afkomst maar het bleef onzeker om het uit te spreken. Contacten in de onderwereld waren onbetrouwbaar. Ze konden je in de afgrond meetrekken zodra ze er de kans voor kregen, waren bereid om hen te verraden, hoezeer het misschien niet meer voor ze betekende dan het doorkomen van overige uren. Ze kwamen als ze iets van hen nodig hadden. Anders was het de wraak wat ze tot het nasporen van mensen had geleid. Het al te bekende principe die zelfs een man als Mussolini aanhield. Met zijn grote macht over verschillende strijders kon hij elke misdadiger en zakenman aanpakken. Het was vrijwel gewoon geworden om te laten blijken dat men geen spel met hem moest spelen. Bovendien wist iedere 'vertrouwde' wel hoe hij in elkaar stak. Paranoia bleef een belangrijk punt bij Stefano en maakte weliswaar een groot verschil of je lang te leven kreeg of niet. Alles bij alles leefden ze tenslotte in de gevreesde onderwereld in plaats van het veilige New York waar elke dag honderdduizenden - hoogstens miljoenen - mensen rondwandelden, onwetend van de illegale zaken die er plaatsvonden na het rijzen van de maan. Ontmoetingen en misdaden die elk nauwkeurig uitgestippeld waren. Gepland vanaf het begin af aan, enkel wachtend tot de tijd rijp was. De verschijning van Mussolini kwam er zelden aan te pas. Genoeg mensen stonden onder hem om alles af te kunnen handelen, zonder dat ook maar een individu een geweten kon hebben dat hij erachter had gezeten. Nee, Stefano zou niet gevonden worden als hij het niet wilde. Mocht iemand hem spotten dan was het voor zijn eigen bestwil. Voor de rest was het voor elk persoon die hem wilde vinden, een onmogelijke zoektocht.
Hij wilde er verder op ingaan, maar voor hij erover kon beginnen viel het hem op hoe Addison paniekerig voor zich uit keek. Haar hand omklemde haar pols stevig waar Jack eerder, zowaar het vanuit zijn ooghoeken was, het zilver van haar armband kon zien. Het prijzige zilver fonkelend tussen al het donkere in zijn kamer. De plek waar nu geen sieraad te bekennen was. Een leegte om haar pols te zien toen hij zijn blik erop liet vallen en hij inzag wat er gebeurd was. Direct pakte hij de armband beet uit een van de lades van het nachtkastje, waar hij het voor het laatst achter had gelaten. Viezige plekken waren verspreid over het zilverwerk dat hij aandachtig door zijn hand liet gaan. Verschillende zandvegen zaten tussen de bedels en maakten het wat moeilijker te herkennen, ookal kostte het hem maar een paar vegen om het met zekerheid te kunnen zeggen. Het was van Addison.
"Weet je, je moet echt beter op je spullen gaan letten," zei hij tegen haar. Jack hield het sieraad wat omhoog om haar op haar gemak te stellen. De laatste keer dat Addison het kwijt was geraakt was ze helemaal gefrustreerd door zijn kamer gaan zoeken, opzoek naar de armband die veel voor haar scheen te betekenen. Hij wilde haar geen stress geven wat gewoonweg niet nodig was. Het haar geven deed hij echter niet; traag stopte hij het weer terug in het nachtkastje. "Het zal de wonden rondom je pols laten infecteren. Wanneer ze geheeld zijn, kan je het weer omdoen," vertelde hij ondertussen rustig. Hij had geen voorstelling van hoe ze hem zag, maar haar 'juwelen' stelen hoorde niet bij zijn plannen. Ze verkopen zou desondanks een goede optie zijn. Ze zouden veel opleveren op de zwarte markt; met het metaal was zuinig omgegaan en ongeacht dat ze de afgelopen dagen door veel heen was gegaan, waren er geen krassen of beschadigingen te bekennen. Echt zilver bracht bruikbaar geld binnen bij de verkoop. Het was dat hij het verdomde om andermans spullen te laten verdwijnen voor zijn eigen goed, anders waren de opbrengsten gekomen als geroepen. Jack had nog genoeg rekeningen open staan om het voor te moeten gebruiken.
De gedachten aan de verdiensten schudde hij zonder meer van zich af. Het bracht hem bij de grote schulden waar hij al tijden mee kampte, de herinneringen die hij niet omhoog wilde laten komen. Hij zocht zijn afleiding opnieuw op wat deze keer haar wonden betekende. Ze stemde in voor zijn voorstel. Geen bezwaar bracht ze naar buiten om het feit dat hij haar probeerde te helpen. Addison wist hem steeds weer te verassen met haar acties.
Prettig werk kon Jack het niet noemen. Het was geen taak waar hij naar uitkeek, de schade die hij aan zou richten zou voor elk normaal mens gruwelijk zijn. Eeuwige littekens zouden gebrand staan op haar huid. Nare plekken werden achtergelaten in de sneden afkomstig van de messen die eerst hun weg naar haar lichaam hadden gevonden. Verheugde hij zich erop? Nee. Maar ze had hem toestemming gegeven dus hij volgde haar voorbeeld moeiteloos. Hij gaf haar een kleine knik en ging op zijn buik op het bed liggen, volgend door het handpistool die hij vanonder het bed tevoorschijn haalde. Vastgestoken tussen de latten waarop de matras zich bevond. Jack wilde altijd wat achter de hand hebben voor het geval iemand hem dacht lastig te moeten vallen. De plek had hij ronduit bedacht toen hij veel drank achter de kiezen had en hij naar niets anders verlangde dan wat slaap. Vloeiend verwijderde hij het magazijn van het pistool. De kogels er één voor één uitgehaald tot zijn handpalm bezaaid was met munitie. Een stuk of zeven gouden kogels hield hij er vast, voordat hij het wapen opborg in zijn nachtkastje en zich tot Addison wendde. Nog één keer. Één keer zou hij haar vragen of ze het waard vond. Of ze het aandurfde om de pijn te laten verergeren in de hoop dat het bloeden stopte. Zijn ervaringen spraken voor zich, maar de hare? Bij haar was het alleen een groot vraagteken wat hij in zijn hoofd had. Zuchtend zochten zijn ogen een pad naar de hare.
"Weet je zeker dat je dit wilt? Het zal de pijn erger maken, veel erger."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
“Omdat die vampier jagers het vaker over hem hebben gehad.”
Addison was honderd procent zeker dat diezelfde man als aan de telefoon de vampier jagers op haar af had gestuurd. Eerst en vooral was hij bij haar weten de enige die over haar ‘geheim’ afwist. Buiten de mensen uit het huis was niemand ooggetuige geweest van de moorden die Addison gepleegd had en het vreemde verschijnsel toen ze ontwaakte uit haar dood. Bovendien had ze de vampier jagers over hem horen praten. Ze hadden precies zijn naam uitgesproken. Mussolini. Normaal schoof Addison nooit de schuld zo snel in iemands schoenen, maar ze wist het zeker dat de man ermee te maken had. Anders was hij niet voorgevallen in één van die gesprekken tussen de vampier jagers. Ze was zeker dat ze het juist had verstaan. Ondanks de vervain was haar gehoor normaal gebleven. Ze kon nog steeds even goed horen als voorheen. Haar enige kracht die was overgebleven. Ze was erg zwak, zwakker dan een normaal mens en haar helingskrachten lieten haar ook in de steek. Het leek alsof ze weer even menselijk was, wat natuurlijk wel fijn was. Toch begon ze gehecht te raken aan het machtige gevoel wat ze had door haar transformatie. Ze kon erg veel mensen aan doordat ze sterken was dan de gemiddelde mens. Desondanks het machtige gevoel vervloekte ze het feit dat ze een vampier was nog steeds. Mensen linkte haar met een monster doordat vampiers in verhalen ook altijd monsters waren. Daarbij was ze iets te enthousiast geworden toen ze de smaak van bloed geproefd had.
Een gevoel van opluchting ging door haar lichaam toen ze zag dat Jack een zilver, glinsterend voorwerp uit één van de lades uit zijn nachtkastje halen. Het was een voorwerp dat ze zelfs vanaf een afstand kon herkennen. Het was dan ook één van haar dierbaarste voorwerpen geworden. Elke keer als ze ernaar keek, herinnerde het armbandje haar aan het moment waarop ze het kreeg van haar ouders. Het zag eruit als een simpel armbandje, ondanks het voor Addison veel meer dan dat betekende. Een betekenis waar niemand van af wist wat het vertrouwelijker maakte. Niemand hoefde te weten waarom het zo belangrijk voor haar was geworden. Als iemand ernaar vroeg, zou ze antwoorden, maar een uitleg was niet noodzakelijk. Zolang Addison er wat aan had was het goed. Door slechts één blik naar het zilveren armbandje, kon ze zich beter voelen wanneer ze ongelukkig was. Het kwam door de leuke herinnering die eraan vast hing. "Blijkbaar," mompelde ze toen Jack zei dat ze beter op haar spullen moest letten. Het was de tweede keer dat ze het kwijt was geraakt in een aantal dagen tijd. Gelukkig had Jack het beide keren gevonden en was hij zo eerlijk om het aan haar te geven. "Waar heb je het gevonden?" vroeg ze. Ze had geen idee waar het van haar pols was gevallen. Het kon in het bos zijn, in Jack's kamer, overal. Doordat het zilveren sieraad geen erg zwaar gewicht had, was het onopgemerkt van haar pols gevallen. Zoiets kon gebeuren.
De opluchting keerde vrijwel meteen om naar een lichte teleurstelling toen Jack haar vertelde dat ze het pas mocht om doen als de wonden geheeld waren, anders zouden ze infecteren. Ze wist dat hij gelijk had. Er hing wat zand aan het armbandje. Gelukkig was het van echt zilver en kon ze het later weer schoonmaken zonder er een lak zou afbrokkelen zoals je af en toe eens kon hebben met goedkope sieraden. Haar pols voelde leeg aan nu ze doorhad dat ze haar armband niet meer om had. Het enige wat nog op haar pols zat was haar tatoeage die de vampier jagers gelukkig gespaard hadden. Ze had het verschrikkelijk gevonden als ze ook daar gesneden hadden. Er was een kans dat ze littekens kreeg door de wonden. Echter, was er ook een kans dat er geen littekens kwamen op de plaatsen van de wonden. Sinds ze een vampier was geworden was alles veranderd, dus misschien kon ze ook geen littekens krijgen. Ze hoopte dat er geen littekens overbleven aangezien het er dan heel erg veel werden.
Ze volgde Jack's bewegingen met haar blik toen hij iets onder zijn bed vandaan haalde. Een handpistool? Waar was dat voor nodig? Het was onmogelijk om het bloeden te stoppen met een handpistool. Blijkbaar had hij geen verstand van EHBO, wat Addison wel had. Doordat haar moeder een verpleegster was in een ziekenhuis, had ze Addison vaker dingen uitgelegd. Alleen waren die dingen niet echt handig om bij haarzelf uit te voeren. Bovendien hadden ze er vast te weinig materiaal voor in het huis. Het zou haar niets verbazen als de mensen in het huis zelfs geen simpele pleisters tot hun beschikking hadden, desondanks het standaard in een huis moest liggen. In Addison's huis lag het vol met pleisters en al die andere dingen waarmee wonden verzorgd werden. Volgens haar moeder moesten ze op alles voorbereid zijn, er kon altijd wat gebeuren waardoor ze het nodig hadden. Typisch iets voor haar moeder.
Twijfelachtig knikte ze toen Jack vroeg of ze het zeker wilde. Ze was er een beetje bang voor doordat hij haar waarschuwde dat de pijn erger zou worden. Toch had ze het ervoor over. Het bloedbad op zijn kamer was al groot genoeg geworden. Addison werd steeds duizeliger door het bloed verlies. Het bloeden moest ooit stoppen en doordat ze zo zwak was zou het ongetwijfeld een tijdje duren vooraleer haar helingskrachten weer wilden werken. Ze was een heleboel pijn gewend geworden door de gebeurtenissen van de afgelopen dagen. Jack's manier om het bloeden te stoppen kon niet veel pijnlijker zijn, toch?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Flashback;

Een schel geluid weerkaatste door de duistere ruimte, gevolgd door een diepe zucht die zijn mond verliet. Hij nam geen initiatief om opzij te kijken, evenals überhaupt aandacht schenken aan de persoon wie dacht dat hij/zij hem kon storen. Zijn naam werd schor uitgebracht onderwijl een onbekende man zijn passen met luid kabaal voortzette. Zijn pak werd ietwat recht getrokken om de kreukels in de dure stof te vermijden. Een doordringende, haast scherpe, geur hing rondom het gedaante wat zich tot hem keerde. Hij was zeker niet bescheiden over het feit dat hij geld genoeg bezat.
"Well, well well," werd er gesproken. Een grijns toonde zich op zijn gezicht die nu volledig in zijn zicht was. "Je hebt wel lef, Gilinsky." De keiharde en saaie muur wat eerst zijn uitzicht vormde, onderbroken door de vreemde. De plek waar hij minutenlang, urenlang wellicht, naar gestaard had om de tijd uit te zitten. Geluiden nam hij amper waar in de verduisterde ruimte. Druppels vloeistof die lekten uit de vele pijpleidingen was de muziek in zijn oren. Ergerlijk en gekmakend, al kon Jack niet vertellen dat het hem tegenzat. Het liet hem blijken dat de tijd zeker voorbij ging in plaats van het stilstaande effect wat hij voelde. Het was net als een klok, enkel zo irritant dat het hem tot waanzin dreef. Elke aanwezige was voor hem een geest geworden. De man was geen aanwezige in de kamer waar hij zelf ook niet bij bewustzijn was. Voor de zoveelste keer in zijn leven sliep hij met zijn ogen open, haast afwezig van alles wat er om hem heen gebeurde. Ze hadden hem net zo goed meteen kunnen doden. Het had hetzelfde effect gehad.
De man leek opgepikt te hebben dat hij weinig uit hem zou krijgen en zette het gesprek gelijk voort. Zijn blik voelde Jack op zich branden, maar hij gaf er geen gehoor aan. Alles wat hij hem vertelde ging langs hem heen evenals de blikken die hij negeerde. Voor dood bleven zijn ogen haken bij de grauwe muur. "Oh, I'm sorry. I forgot to introduce myself." Gelach vulde de ruimte, al wist Jack precies dat het nep was. Het enige waar de man om kon lachen was zijn gevangenschap. Mocht hij los weten te breken dan stond hem nog wat te wachten. Zijn tanden beet hij boos op elkaar, toekijkend hoe de man van de muur wegkwam. Naar hem toegelopen tot het alleen de paar centimeters tussen beide waren die er overbleven. Beweging was er bij Jack niet te bekennen, op de kleine rondjes die hij met zijn polsen draaide na. Het metaal van de handboeien schuurden grof tegen zijn huid. Dikke, bloederige plekken werden achtergelaten door het harde materiaal wat bevestigd zat aan een metalen stoel. Zijn kleding was doorweekt met de stralen bloed die vrijkwamen van de steekwond in zijn zij. Eentje die, gezien de omstandigheden, nog op het randje van infectie zat. Kou voelde hij met ijzingwekkende windvlagen langs zich heen gaan. Kippenvel kwam op zijn ontblote bovenlijf opzetten, alhoewel het weliswaar niet te zien was. Het was het rode wat zijn huid compleet bedekte en alles eronder verhulde onder de stroperige lagen bloed.
Twee blauwe ogen keken hem fel aan. Zijn gedaante wat door zijn knieën gezakt om het onmogelijk te maken voor Jack om hem nog langer weg te cijferen. Hij dwong hem om hem onder ogen te komen, vrijwillig of niet. Zijn pupillen richtten zich wat hels op de zijne. "Excuse me for my bad manners." Een sigaret hing uitdagend tussen zijn lippen. Onaangestoken, maar hij had allang het vermoeden dat het hem niet lang zou kosten vooraleer er de dampen vanaf zouden komen. Zijn aandacht werd echter weggehaald bij zijn ogen zodra hij zag wat de man aan het doen was. Munitie lag over de grond verstrooid. Tientallen kogels waarvan hij er een paar weghaalde. Opengebroken alsof het hem geen sprenkeltje kracht kostte. Jack keek hem onbegrijpelijk aan. Wat moest een man met munitie zonder het geweer om ze mee af te vuren?
Buskruit verdween er uit de kogelhulzen, die hij ongeïnteresseerd uit zijn hand liet vallen. Zijn zwijgenis voorspelde genoeg voor hem om zich wat terug te trekken. Hij duwde zijn rug tegen de leuning van de stoel en probeerde zo ver als mogelijk weg te komen van het lichaam voor zich. Enkele millimeters wist hij zich van hem te verwijderen. Verloren moeite. Nog geen tel later was het het kruit zelf wat zich in de diepe snede bevond. Zijn hand werd genadeloos tegen de wond aangedrukt met elk fragment van de kogel in zijn handpalmen. Een lichte kreun perste hij uit zijn mond, zijn gezicht trok wit weg van de pijn. Datgeen waar de ongekende man zijn lol uit wist te halen. Met dezelfde grijns stak hij plezierig zijn sigaret aan. De rook verscheen voor zijn gelaat die hij in korte, versnelde teugen inademde. "My name is Reznikov," werd er ruwweg gesist. "And now, you're gonna tell me why the hell you decided to betray me."
Daarna was zijn eigen geschreeuw van de pijn dat galmde door de nu o zo koude ruimte. Het vuur van de aansteker ongenadig tegen het letsel aangehouden, volgestopt met het buskruit. Vlam werd gevat op zijn vel dat helse pijnscheuten door zijn lichaam liet gaan. Zijn ogen sloten zich krampachtig; het zwarte beeld werd nadien zijn wereld.

---

Een lichte schok trok door zijn lichaam. Onafgebroken bleef zijn blik hangen bij de gouden kogels in zijn hand. Herinneringen naar eerder schoten door zijn gedachten. De pijn herinnerde hij zich nog precies en hij wist dat, wanneer Addison hetzelfde mee zou maken, ze haar gedachten binnen een fractie van een seconde weer veranderd had. "In het bos," mompelde hij afwezig terug. Haar woorden glipten langs hem heen. De verwarring was bij hem te zien. Hij had bijna niets meegekregen van wat ze hem vertelde of vroeg. Jack zat met zijn hoofd heel ergens anders dan de plaats waar het zou moeten zitten. Desondanks probeerde hij zich snel weer te herstellen en brak hij de kogelhulzen na even diep weggezonken te zijn geweest, ineen tot het buskruit het enige overblijfsel vormde. Het metaal liet hij zorgeloos op de lakens van het bed vallen.
"You can scream as much as you want to, squeeze my hand or wrist until it's broken, I don't care. Just don't close your eyes, you understand me?" Hij gaf haar een doordringende blik als zijn woorden de weg naar buiten vonden. Zijn gelaat hield hij onaangeroerd strak, ondanks de omstandigheden. Jack wist dat hij degene was die haar de moed in zou moeten praten om het te laten werken. De veilige, ofwel gekende weg - namelijk het hechten en het schoonmaken van wonden - hadden ze nu de tijd niet voor. Tientallen sneden van centimeters diep zaten gekerfd in haar huid en al zou hij ze schoon krijgen vooraleer ze haar ogen voor uren zou sluiten, had het weinig effect. Het zou het bloeden amper tot niet tegenhouden en enkel leiden tot meer bloedverlies dan ze nu al mee te maken hadden. Simpel opgevat; het zou haar tweede dood worden in de week dat ze hier zat. Hij wist dat hij het vanbinnen al te graag wilde en het hem geen enkele moeite zou kosten om het te vervullen, noch hield hij zich koest. Zijn snelle, eenvoudige tips gegeven om haar er een beetje doorheen te helpen. "It'll speed up the process since you've lost a lot of blood and you'll become unconscious in a matter of seconds."
Zachtaardig schoof hij haar trui omhoog. Dat ze nu voor hem lag met een groot deel van haar bh in zijn zicht deed hem niets. Het kon gaan ontvlammen samen met de wonde, wat overigens voor elk stuk stof in de buurt gold. Vandaar dat hij ook de lakens onder hen beide vandaan trok en ze nonchalant ergens op de grond dumpte. Bebloed waren ze toch al; hij kon zich niet voorstellen dat het nu nog veel uit zou maken. Tevens ging er tijd verloren die ze al te goed konden gebruiken om haar te kunnen redden. Hij dacht zo dat ze allang blij moest zijn dat hij het probeerde om haar te helpen. Doorgaans liet hij iedereen alles zelf oplossen.
Verdiept in zijn eigen denkbeelden wist hij een aansteker te vinden in een van de lades van het nachtkastje aan haar kant. Het bestaan van het object was hij vergeten sinds hij normaal gesproken een andere had. Wellicht bezat hij er dan toch meer dan hij gedacht had? "Just try to focus on my voice," zei hij wat suffig. Of het echt zou helpen? Hij had er geen idee bij, maar hij zou er snel genoeg achterkomen of het haar het wat gemakkelijker kon maken. In elk geval pakte hij met zijn vrije hand de hare beet, iets wat bij Jack wederom zelden voorkwam. Ze leek hem wel vaker te veranderen de laatste tijd. Zijn andere hand daarentegen duwde hij zorgvuldig tegen de wonde. Zodanig tegen haar huid gedrukt dat een deel van het buskruit tussen de opening terechtkwam. De rest moest hij bewaren voor de andere verwondingen die hij mogelijkerwijs nog moest 'behandelen'. Dichtschroeien van wonden werd door velen gezien als een marteling; nu moest ze accepteren dat het waarschijnlijk haar leven kon redden. Hoe pijnlijk het dan wel niet mocht worden.
"I'm sorry," mompelde hij nog uit beleefdheid, alvorens hij het vuur naar het kruit bracht en het plan in werking zette.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het bos klonk logisch in haar oren. Ze was op een brute manier ontvoerd door Caleb die zichzelf een vampier jager noemde. Nadat hij de vervain in haar nek had gespoten met de spuit die hij meegenomen had, had hij haar meteen over zijn schouder gegooid en haar meegenomen naar de verouderde schuur. Doordat er zo bruut met haar werd omgegaan, was het normaal dat haar armbandje van haar pols was geschoven. Het enige wat onlogisch klonk was dat Jack het gevonden had tussen het zand in het hectaren groot bos. Het bos was zo groot dat het bijna onmogelijk was om zulke kleine voorwerpen terug te vinden, zelfs voorwerpen zoals het glimmende zilveren armbandje was moeilijk. Ze was Jack er enorm dankbaar voor. Hij had veel voor haar gedaan, verbazingwekkende dingen. Hij had haar gered uit de hel waarin ze was beland, waar ze hem nog het meest dankbaar voor was. Daarbij was hij de laatste die ze had verwacht. Waarom zou Jack haar redden? Ze had hem sinds het begin geïrriteerd waardoor ze eerder had verwacht dat hij haar gewoon liet zitten. Crystal had haar verteld dat Addison hem veranderd had. Had ze dan toch gelijk? De reden waarom hij haar wilde helpen was vast omdat er voor hem ook voordelen achter zaten. Ze moest niet verwachten dat hij iets om haar gaf. Ze wilde graag denken dat hij het echt had gedaan om haar te helpen, maar het was moeilijk te geloven. Hij bleef de jongen die haar ontvoerd had en dat bleef zo, ook al had hij haar weggehaald uit de kelder. Ze had geen idee wat ze moest denken. Geen enkele gebeurtenis mocht ze vertrouwen. De mensen moest ze blijven wantrouwen. De enige die ze mocht vertrouwen was Crystal aangezien zij Addison nooit wat zou doen. Jack daarentegen had haar al eens vermoord. Waarom begon dat wantrouwende gevoel weg te trekken? Het was fout om iemand als Jack te vertrouwen.
Ze werd uit haar gedachten getrokken toen ze Jack een beetje afwezig naar de kogels in zijn hand zag kijken. Nooit wist ze wat er omging in zijn hoofd. Hij vertelde erg weinig over zichzelf. Het enige moment waarop hij wat over zichzelf had verteld was toen ze vroeg waar hij vandaan kwam. Het was al prodigieus dat hij erop antwoordde. Addison was heel nieuwsgierig naar wie hij was. Ze wist dat hij erg koppig was, maar ook dat hij aardig kon zijn. Het gesprek die ze hadden op weg naar het huis nadat hij haar uit de kelder had gehaald vond ze erg fijn. Het was leuk om een normaal gesprek met hem te hebben. Ze miste het heel erg om normale gesprekken met iemand te voeren, vooral omdat Addison een hekel aan ruzies had. Bovendien was het idee dat bijna niemand haar nog mocht onwennig geworden. Vroeger mochten erg veel mensen haar, sommige mensen om wie ze was, de andere mensen jammer genoeg omdat haar ouders veel geld hadden. Blijkbaar vonden veel mensen het geweldig om bevriend te zijn met de dochter van erg rijke ouders. Toch voelde Addison zich nooit beter dan andere mensen. Mensen deden alsof geld mensen een betere persoonlijkheid gaf. Daardoor kreeg Addison steeds meer moeite met het vertrouwen van mensen. Ze wist nooit waarom mensen met haar om wilden gaan. Dat probleem had ze in het huis niet. Niemand wist van haar rijke ouders af wat ze fijner vond, desondanks iedereen dacht dat ze een monster was. Ze stond liever bekend als een monster dan dat iedereen ging smeken om met haar om te mogen gaan. Sommigen gingen met haar om alsof ze een beroemd persoon was. Vooral de mensen waarbij ze in de klas gezeten had gedroegen zich op die manier. Alsof Addison hen zomaar geld zou geven.
"Hoe weet jij wat ik wel en niet moet doen?" vroeg ze zich luidop af. Het leek alsof hij een professional was, alsof hij getuigen was geweest van het gene dat hij zou proberen om het bloeden te stoppen. Het leek alsof hij haar precies kon vertellen wat ze moest doen om bij bewustzijn te blijven, het was uit goede wil, dat wist ze, maar het was vreemd. Bovendien voelde ze zich geruster als iemand tegen haar sprak. Door Jack's waarschuwingen was ze bang geworden, gelukkig wist ze die angst te verbergen. Addison was nog steeds ontzettend bang door de gebeurtenissen bij de vampier jagers. Dat in combinatie met Jack's waarschuwing dat het de pijn erger zou maken, maakte het nog erger. Toch was Jack erin geslaagd om haar eerder gerust te stellen door tegen haar te praten. Zeker omdat zijn stemgeluid erg rustig klonk.
Ongemakkelijk voelde ze hoe Jack haar trui omhoog schoof, zonder enkele waarschuwing. Hij had even kunnen zeggen dat hij haar trui omhoog zou doen zodat ze erop voorbereid was. Echter, besloot hij om het zonder enige waarschuwing te doen. Een deel van haar bh was zichtbaar geworden doordat sommige wonden vrij hoog zaten. Vooral de wonde in haar buik die bleef bloeden zat hoog. De ongemakkelijkheid schoof op voor een ander gevoel. Nieuwsgierigheid. Nog steeds was het een raadsel hoe de kogels het bloeden konden stoppen. Ze had er nog nooit van gehoord. Het maakte haar weinig uit, zolang het bloeden uiteindelijk zou stoppen zou het de pijn waard zijn. De heftige pijn kon haar bewusteloos maken, net zoals het bloed verlies. Doordat ze liters bloed verloren had en nog steeds bloedde, kwam haar tweede dood steeds dichterbij.
Haar hartslag verhoogde toen ze Jack een aansteker zag nemen. Waar was dat voor nodig? Slikkend keer ze hem aan toen hij haar hand vast nam, een onverwachte actie. Het voelde nochtans niet verkeerd. Haar ogen volgde zijn hand die het buskruit tegen haar wonde aandrukte, dat alleen al voelde pijnlijk aan. Toen het vuur naar het kruit gebracht werd, klemde ze haar kiezen stevig op elkaar om het geschreeuw in te houden. De mensen in het huis vonden het blijkbaar leuk om voor geluidsoverlast te zorgen. Addison had nog enig respect voor de andere mensen en wilde haar geschreeuw voor haarzelf houden. Zonder ze het wilde kneep ze in Jack's hand. Het gebeurde vanzelf. Toch probeerde ze zo zacht mogelijk te knijpen. Hij had geluk dat ze nog steeds erg zwak was. Met de vampier krachten die ze had zou zijn hand zo gebroken zijn. Door de vervain waren die krachten voor een tijdje uitgeschakeld. Niemand wist voor hoelang.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Afwachten was een woord wat Jack niet kende. Hij had altijd al gedaan wat er gedaan moest worden, wanneer het dan ook nodig was. Hij had er een te ongeduldige persoonlijkheid voor om het uit te kunnen houden tot het hele proces klaar was en het vuur gedoofd zou zijn. Tot de pijn door Addison's lichaam weer verlicht zou worden, misschien geheel weggetrokken zou zijn. De littekens die het vlammen achter zouden laten waren vreselijk om aan te zien, maar voor haar zou het geen probleem worden. Anders dan haar voorgangers zou ze geen teken overhouden aan de pijn die ze geleden had. De schade verricht door de aansteker gepaard met het kleine beetje buskruit wat zich nu in de wonde bevond. Het vatte vlam in een kwestie van seconden; de echte vraag was hoe lang het zou duren vooraleer de dichtgemaakte wond overbleef van de diepe snede.
Haar nieuwsgierigheid liet hij voor wat het was, compleet gefocust op elke messteek van haar 'avontuur' met de vampierjagers. Niet elk letsel hoefde hij dicht te schroeien sinds sommigen te ondiep waren om het op een pijnigende manier te moeten doen. Kleine sneetjes waren gemaakt op onder andere haar arm, wat hij aanzag voor bedreigingen van een van de idioten in het bos. Hij was zo diep weggezonken dat hij even twijfelde of hij überhaupt terug wilde antwoorden op haar vraag. Vond hij het echt nodig dat Addison wist van de eerdere gijzelingen, en punten waarop hijzelf in haar schoenen had gestaan?
"Omdat ik vaak genoeg gevangen ben genomen om te weten hoe het zit," mompelde hij strak terug. Het was geen leugen die uit zijn mond ontsnapte, althans, van wat buitenstaanders eruit op konden maken. Velen konden amper opmerken of wat hij sprak de waarheid was. Een geboren leugenaar, zoals Semion het verwoorde, waren de mensen bij wie het een raadsel werd. De maffiosi die men beter te vriend kon houden, luidden de gewoontes en gekende regels. Hijzelf vond het onzin; wat was er goed aan bondgenoten? Het hield in dat je vroeg om bedrogen te worden. Opgelicht te worden door anderen met enkel het geweten van familieleden en geliefden. Contacten werden nog zijn dood, naar woorden van anderen en naar wat hij zichzelf wijs maakte. Het stond niet in zijn plannen om vermoord te worden door een van zijn collega's vanwege een domme fout. Als hij heen zou gaan - wat waarschijnlijk de hel in zou houden, daar was hij hoe dan ook van overtuigd - dan mocht het net zo goed door iets komen waarbij hij het verdiend had. Geen idiote wraakactie van een individu uit de bende zelf.
Zijn grimas verraadde, anders dan eerst, niet meer dan hij normaliter toonde. Stug ging hij verder met het dichtschroeien van elke wonde die hij tegenkwam, ofwel het de ergste waren of het er nog mee door kon. Hij nam geen risico's als het aankwam op haar verwondingen. Zijn volle concentratie ging naar het opgebrande buskruit voor zijn ogen, desondanks hij enkele steken voelde trekken door zijn pols. Addison kneep behoorlijk hard in zijn hand en maakte het voor hem moeilijk om het te negeren. Overigens vertikte hij het om haar te laten merken dat ze zijn botten zowat aan het kraken was, sinds hij te koppig was om haar te laten winnen vanwege haar vampiergen, noch viel het aan hem te merken dat eens om de zoveel tijd hij zijn pols krampachtig bewoog. Zijn andere hand hield hij daartegenover doodstil onderwijl hij met haar bezig was. Medelijden stond niet weergegeven in zijn ogen, het moment dat hij besefte dat het klaar was en zijn blik op de creperende Addison viel. Haar huid zag bleker dan hij tot normaal zou beschouwen, hetzelfde voor haar ogen die met een glazige blik zijn kant op keken. Genade kwam niet voor in zijn woordenboek en dat heeft hij ook nooit in zijn bezit gehad. Waarom had hij zijn wraakplannen van enkele dagen geleden dan nog niet voortgezet? Waarom hielp hij haar en liet hij het straffen weg, ook al wist hij dat ze het verdiende? Zijn gelaat vormde zich wederom tot staal, gericht op de aansteker in zijn handen die hij rusteloos op zijn nachtkastje gooide.

No emotion, that's what business is
Lord have mercy on the witnesses

"If you're lucky, the shower'll be free for now. I don't think you'd like to walk around in bloody clothes, right?" Zijn stem klonk met schorre klanken door de lege kamer, kortaf en emotieloos. Het vormde een korte, haast onhoorbare, echo in de ruimte. Hij wist al te goed waar het nu heen zou leidden, namelijk datgeen waar hij eigenlijk gek van werd. Nogmaals was het vermoedelijk zijn eigen beperkte kledingvoorraad die hij met Addison zou moeten delen. Wie zou haar anders helpen? Crystal's kleding had ze zojuist flink verpest door al de bloedvlekken, de sneden en scheuren die in de stof werden gemaakt en zelfs de vegen van het bos zaten er nog op. Bovendien had hij geen meidenkleding tot zijn beschikking gehad en had hij niet veel anders om haar te geven. Hij zuchtte van frustratie, schaamteloos om te laten zien dat hij zich eraan irriteerde dat het zijn spullen waren die erdoorheen werden gewerkt. "I don't own girl's clothing, but this is the best I can do for you," voegde hij eraan toe. Enigszins afstandelijk haalde hij een oud t-shirt tevoorschijn tussenuit allerlei spullen uit de kastruimte. De donkere stof was tamelijk verwassen waardoor de zwarte stof eerder grijs begon te lijken, iets waar Jack zich niet interesseerde. Het was draagbaar en dun genoeg om de hitte te vermijden; was dat niet alles wat er telde? Zijn gebruiken om terughoudend te blijven kwamen opzetten, negerend naar wat zich dan ook eerder tussen hen had afgespeeld. Hij mikte het shirt kil voor haar neer.
"Watch out for the drunk people. They won't care if you're a girl or not."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Hoe langer het duurde, hoe erger de brandende pijn werd. Haar geschreeuw kon ze met moeite inhouden. De pijn die ze had toen haar huid opengesneden werd was niets tegenover de pijn die ze leidde terwijl Jack het buskruit in brand stak met de aansteker. Het liefst nam ze haar woorden terug en had ze gezegd dat ze liever leegbloedde. Dat deed tenminste een stuk minder pijn. Ze wist dat het pijn zou doen, Jack had haar meermaals gewaarschuwd. Echter, was zoveel pijn onverwacht. Af en toe schatte ze dingen verkeerd in, net zoals het dichtschroeien van haar wonden. Bovendien was het zicht van het brandende buskruit erg onaangenaam. Toch keek ze naar wat hij deed, in de hoop dat het haar pijn minder erg zou maken. Het was een slecht plan. Kijken naar de handelingen maakte te pijn erger doordat ze zich er zo erg op focuste. Het was moeilijk om aan iets te denken wat de pijn liet verzachten. Niets was leuk genoeg om de helse pijn te minderen.
Jack had zo te merken geen zin om op Addison's vraag te antwoorden. Als hij het niet wilde, mocht hij erover zwijgen. Het maakte haar weinig uit. Ze wist intussen hoe hij in elkaar zat. Hij praatte niet graag over zichzelf. Ze had geen idee of hij meer over zichzelf vertelde bij andere mensen, het kon aan Addison liggen. Zij wilde ook zo min mogelijk over haar leven kwijt, ondanks ze Jack een hele boel over haar leven had verteld toen hij haar naar het huis gedragen had. Het was een uitzondering. Zolang ze praatte zou ze bij bewustzijn blijven. Bovendien had ze er op dat moment niet aan gedacht dat ze Jack moest wantrouwen in plaats van vertrouwen. Toch was het mislukt. Ze begon hem een beetje te vertrouwen, iets wat altijd gebeurde als iemand haar hielp. Het maakte weinig uit, de volgende dag zouden ze ongetwijfeld alweer ruzie maken waardoor het wantrouwende gevoel weer terug kwam.
Een tijdje later was Jack's stemgeluid toch hoorbaar in de kamer. Ze kreeg een antwoord op haar vraag die ze een aantal minuten geleden had gesteld. Het was moeilijk om aandacht te schenken aan zijn woorden door de pijn. Toch probeerde ze te verstaan wat hij haar vertelde. Het was moeilijk om geen medelijden te tonen. Addison had het erg snel met mensen te doen. Af en toe kon het een vervelende eigenschap van haar zijn. Daarom zweeg ze. Ze wist daarbij niet wat ze erop moest antwoorden, zwijgen was de beste optie. Ze had geen idee wat Jack allemaal had meegemaakt. Ze kon al raden dat het ook voor hem moeilijk was in het huis, net als voor iedereen. Elk individu in het huis had mensen achter moeten laten. De rest van de mensen konden het gemis blijkbaar beter verbergen dat Addison. Ze was er goed in om gevoelens voor haarzelf te houden, al was het af en toe best moeilijk voor haar doordat ze erg gevoelig was. Ze had vaker op het punt gestaan om in tranen uit te barsten en te tonen dat ze veel zwakker was dan iedereen dacht.
Een opgelucht gevoel overheerste in haar lichaam wanneer Jack eindelijk klaar was met het dichtschroeien van de wonden. Vrijwel meteen liet ze Jack's hand los. Het knijpen in Jack's hand hielp op sommige momenten wel, tot ze zich besefte dat ze iets te hard kneep en ze erop begon te letten zodat ze hem geen pijn deed. Hem een gebroken hand bezorgen wilde ze het liefst vermeiden, desondanks hij had verteld dat ze zo hard mocht knijpen als ze wilde. Ze wist dat het ongemeend was. Wie wilde nou dat iemand je hand brak door erin te knijpen? Niemand. Het was natuurlijk goed bedoeld.
De pijn begon langzaam te vervagen, hij bleef, maar het werd minder. Ze hoopte dat de wonden de volgende dag geheeld waren. Het was een onprettig zicht en voelde erg onaangenaam. Ze moest steeds uitkijken hoe ze ging zitten voor het weer ontzettend veel pijn ging doen doordat haar wonden ingedrukt werden. Ze waren op vervelende plekken gezet. Het irriteerde haar mateloos.

De douche waarover Jack sprak, klonk erg fijn in Addison's oren. Ze wilde erg graag het vieze bloed van haar lichaam afspoelen. Bovendien waren haar haren vet geworden door de vochtige kelder en was één pluk roodgekleurd door het bloed dat uit de wonde van haar wang was gekomen. De rode pluk was erg opvallend tegenover haar lichtblonde haren. De kelder bij de vampier jagers was zoals verwacht onvoorzien van een douche dus was haar laatste douche al een aantal dagen geleden. De gedachte alleen al vond ze ontzettend vies, ze was gewend om haast elke dag een douche te nemen doordat ze hield van de warme stralen water.
Aan Jack's gedrag te merken frustreerde het hem dat hij haar alweer een shirt moest geven. Het was geen verplichting, maar wel het meest logische wat hij kon doen. Het zou onnuttig zijn als ze eerst zou douchen een daarna de gescheurde, bebloede kleding van Crystal weer aan te doen. Ze zou later wel aan Crystal vertellen wat er gebeurd was, dan begreep ze vast wel waarom haar kleding plotseling stuk was gegaan. Ze nam het shirt duidelijk verouderde shirt van hem aan. "Thanks," zei ze. Ze moest hem wel dankbaarheid tonen. Het bedankje was voor alles wat hij voor haar had gedaan. Hij had haar gered uit de handen van vampier jagers, wat weinig andere mensen hadden gedaan.
Langzaam stond ze op van Jack's bed en baande ze haar weg naar de uitgang van zijn kamer. Het kostte haar heel wat moeite. Nog steeds was ze erg duizelig. Zonder haar duizeligheid te laten merken, wandelde ze richting de badkamer. Toen ze uiteindelijk de badkamer bereikt had kon één of andere jongen het niet laten om te irriteren. "Leave me alone, I want to take a shower," mompelde ze, hopend dat de jongen haar met rust liet. "Me too," greens de jongen waardoor een diepe zucht Addison's lippen verliet. Langzaam liet ze haar vampier tanden te voorschijn komen waardoor de jongen haar met geschrokken ogen aankeek. "Do you still want to shower?" vroeg Addison aan de jongeman die al snel zijn hoofd schudde en wegliep. That was easy.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zwijgzaam keek hij haar gedaante na, langzaam maar zeker verdwenen uit de deuropening van zijn kamer. Dat ze haar slome, vermoeide passen met veel kracht voort wist te zetten was niet alleen duidelijk te merken, het was ook haar houding die hem ergens verontrustte. Addison leek zichzelf zo'n beetje voort te slepen om bij de badkamer te kunnen komen. Uitgeweken naar allerlei richtingen terwijl ze pal langs hem heen liep naar de gang. Hij wist dat ze veel schade had opgelopen tijdens haar uren bij de vampierjagers, maar dat ze zo toegetakeld zou zijn dat ze net zo goed dood had kunnen zijn kwam zelfs voor hem onverwachts. Ze leek verdiept te zijn in al het andere dan waar ze zich eerder druk om leek te maken. Haar blik werd glasachtig en ondoordringbaar keek ze langs hem heen, voordat ze uit zijn zicht raakte. Haar verwondingen waren zijn zorgen niet meer; het was haar innerlijke bezigheid wat door zijn hoofd bleef malen. Haar gedachten leken op een andere plaats dan ze zouden moeten zijn en voor even, zowaar het waarschijnlijk maar voor een minuut zo was, vreesde hij ervoor dat hij haar bewusteloos weer zou vinden in de gangen. Beweegloos liggend op de viezige vloeren van het bendehuis, zodra hij een voet buiten zijn kamer zou zetten. Echter zette hij deze gedachte al snel uit zijn hoofd. Jack dacht en wist dat ze wel voor zichzelf kon zorgen.
Hij zette haar toestand uit zijn hoofd en greep de lakens onder zijn kast vandaan, ondanks dat hij wist dat Addison aan ging dringen dat hij gewoon in het bed moest slapen. Ze had alle rust nodig die ze pakken kon nu ze weer terug was. Ze had hem weinig verteld over wat haar overkomen was - wat hij begreep want hij was ook niet bepaald een prater - maar haar wonden gaven al aan dat het niet was gebleven bij alleen wat bedreigingen. Addison had haar slaap nodig en, of ze van plan was om toe te geven of het vertikte, hij wilde haar niet angstiger maken dan ze al was. Hijzelf was getuige geweest van wat doodsangst met iemand kon doen waardoor hij het vermoedde dat het geen gemakkelijke nacht voor haar ging worden. Het laatste wat ze kon gebruiken was een persoon die naast haar lag te slapen, wie het dan ook mocht zijn. Daarbij waren haar vampierbuien zeker nu ze verwond was erg onvoorspelbaar geworden. Voor zover hij kon weten zou Addison hem aanzien als een van de jagers die haar gevangen hadden gehouden. Eerlijk gezegd kon hij honderden fijnere manieren bedenken om te sterven dan aan een vampierbeet van zijn 'kamergenoot'. Leeggezogen worden voor iemands plezier en in dit geval angst, behoorde niet tot zijn wensen waar hij zich mee bezig hield.
Zonder meer over zijn beslissing na te denken dan hij al deed gooide hij de vele lakens neer op de plek van eerder. Met een zachte windvlaag neergekomen op de keiharde grond, wat voor die nacht zijn slaapplaats werd. Natuurlijk sliep hij liever in een normaal bed. Omringd door warme lakens, een zacht kussen onder zijn hoofd en een normale matras zou vast heel wat fijner slapen. Toch bleef hij koppig bij wat hij in zijn hoofd had gehad. Hij deed tenslotte wat hij altijd al gedaan had sinds hij naar Amerika was gekomen: wat hij zelf wilde.
Niet veel later had hij zich al omgekleed tot de sportshorts en lag hij op de ijskoude vloer. Tenminste, zo ongeveer. De lakens onder zijn lichaam was zeker niet zo comfortabel als het tweepersoons bed was geweest, maar hij weigerde toe te geven aan de stijfte van zijn eigen lijf. Hij zag het als zwak en hij wist van zichzelf dat hij zich zo zou bestempelen, al ging het over iets kleins als de overnachtingsplek. Op de harde grond slapen kon zo erg nog niet zijn. Was het niet wat hij de afgelopen weken al nachtenlang had gedaan?
Onrust ging door zijn hoofd terwijl hij een fijne ligpositie probeerde te vinden. Het was nogal lastig voor hem om zo te kunnen liggen dat hij toe kon geven aan zijn slaaptekorten. Zijn schouders voelden pijnigend aan door de lichte steken die door zijn lichaam trokken. Een beetje ongeduldig draaide hij enkele keren voordat een tevreden zucht zijn mond verliet bij het weten dat hij goed lag. Zijn ogen sloten al gauw het licht van de deuropening buiten, binnen minuten gesloten hoewel het lawaai vanuit de leefruimte verharde. Geschreeuw van dronken mannen drongen ruwweg bij hem binnen. Vallende glazen galmden door het pand en zelfs een paar meiden kon hij van veraf horen giechelen. Het wekte de irritatie zoals altijd weer bij hem op. Hij perste zijn lippen hard op elkaar, negerend naar al het harde stemgeluid. Zijn oogleden bij elkaar geknepen om toch nog in slaap te kunnen vallen wat gelukkig niet veel langer op zich liet wachten. Enkele minuten later nam hij niets meer waar dan zijn eigen rustige ademhaling en de gedachten die hem weg lieten dommelen

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Met moeite wandelde ze de badkamer in. Handdoeken lagen door heel de ruimte verspreid en een aantal lege flessen douchegel bevonden zich op de koude vloer. Ze had het kunnen verwachten. Natuurlijk vonden de mensen in het huis het nodig om al hun rommel te laten liggen. Het irriteerde haar mateloos. Als iedereen zijn/haar steentje bijdroeg in het huis, zou het er stukken beter uitzien. Het was duidelijk te merken dat het een verouderd huis was, dus het zou er nooit echt net uit zien. Zeker niet Addison's definitie van net, ze was een heel andere woning gewend. Het bleef moeilijk om gewoon te raken aan het huis. Alles was anders. Vooral het feit dat bijna niemand wist wat respect betekende stoorde haar. Mensen dachten dat ze Addison zomaar een monster konden noemen. Later pakte ze hen wel terug. Normaal hield Addison niet van wraak, maar in sommige situaties moest het. Anders zouden ze nooit de betekenis van respect leren. Ze ging niemand vermoorden, dat ging net iets te ver, ook al had ze de neiging gehad toen iemand haar een monster noemde. Ze probeerde haarzelf aan te leren haar drang te laten voor wat het was. Af en toe had ze bloed nodig, maar ze zou het rekken. Ze zette haar tanden pas in een levend wezen zodra haar drang op het hoogste niveau was. Ze had de afgelopen dagen gemakkelijk kunnen leven zonder bloed, ondanks ze zich ontzettend zwak voelde. Addison had geen bloed nodig. Zolang haar moordneigingen nog een tijd wegbleven was het goed en zou ze niemand per ongeluk bezeren of zelfs vermoorden.
De douche zette ze alvast aan zodat het water al op kon warmen vooraleer ze eronder stapte. Langzaam trok ze de bebloede kleding van haar lichaam af wat een lange tijd duurde. Haar lichaam deed nog steeds overal pijn. Bovendien moest ze rustig aan doen voor ze flauwviel. De houten deur deed ze op slot voor als iemand grappig wilde zijn en 'per ongeluk' binnen zou komen. Bijna iedereen was er dronken, zulke gebeurtenissen waren dus mogelijk. Haar blik richtte ze naar haar eigen spiegelbeeld die ze opving terwijl ze naar de spiegel boven de wasbak keek. Ze zag er vreselijk uit, als een monster. Zo bleek als een lijk en enorme wallen. Haar haren waren erg pluizig geworden door al het vocht in de kelder. Daarbij leek het alsof ze rode highlights in haar haren had door het bloed wat erin was beland. Ze walgde van haar uiterlijk. Fysiek en mentaal was ze helemaal afgemat. Ook de angst was er nog steeds. Elke keer als ze wat vreemds hoorde, kreeg ze het vage gevoel alsof een vampier jager achter haar aanzat. Vreselijk was dat gevoel. Waar ze ook was, nergens voelde ze zich veilig.
Haar koude lichaam kwam in contact met de warme stralen water toen ze onder de douche stapte. De warmte deed haar goed. Het rood gekleurde water onder haar voeten daarentegen was iets minder prettig. Het was een mirakel hoe haar lichaam nog kon functioneren nadat ze liters bloed verloren was. Doordat ze geen kleding aan had, had ze een direct zicht op de talloze wonden, de ene dieper dan de ander. Ze had het geluk dat ze een helingskracht had die er uiteindelijk voor zou zorgen dat haar wonden genazen zonder littekens achter te laten. Hoe lang het duurde voor de wonden verdwenen waren was een raadsel. Niemand kon erop antwoorden, ook Addison niet. Ze kon slechts hopen dat het helingsproces snel begon te werken. Waarschijnlijk gebeurde dat wanneer de vervain uitgewerkt was.
Haar ogen gleden naar een shampoofles die in de hoek van de douche lag. Er was duidelijk te zien dat er nog inzat en voor de rest had ze geen shampoo of wat dan ook in haar bezit. Ze moest het ermee doen, het was beter dan niets. Ze pakte de shampoo op en spoot een hoeveelheid in haar handen voor ze de fles weer op de grond legde en de shampoo in haar haren wreef. Ze sloot haar ogen toen ze het schuim uit haar haren spoelde zodat het onmogelijk haar ogen kon bereiken.
Ze draaide de douche weer uit toen ze helemaal klaar was met het douchen. Meteen voelde ze haarzelf iets beter, schoner tenminste. Haar lichaam droogde ze voorzichtig af toen ze de kast waar de schone handdoeken lagen had gevonden en ze er een grote badhanddoek uitgenomen had. De koude begon opnieuw in haar lichaam te trekken waardoor ze zichzelf al snel omgekleed had naar haar lingerie en Jack's veel te grote shirt. Nog steeds had ze dezelfde mening over zijn shirts; ze roken enorm lekker en zaten ontzettend comfortabel. Of het nou een verouderd en dun shirt was of niet, het zat lekker.
Addison baande haar weg terug naar de kamer zodat ze kon slapen. Ze was zo moe waardoor ze ongetwijfeld meteen in slaap kon vallen. Een moment waarnaar ze uitkeek. Toen ze in Jack's kamer aankwam viel haar oogopslag op Jack die lag op de koude vloer, slapend. Kort rolde ze met haar ogen. Typisch Jack. Ze wilde hem niet wakker maken dus ging ze zonder mopperen in zijn bed liggen nadat ze een aantal schone lakens had genomen. De lakens die eerder op zijn bed lagen hingen onder het bloed. Het laatste wat ze deed die dag was proberen in slaap te vallen, waarin ze na een lange tijd geslaagd was. Finally.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ts -> paar uur later

Gestommel drong tot hem door. Zacht en gedempt, al kostte het hem vrijwel geen moeite om het op te vangen tussen het vage kabaal wat er rond het huis gemaakt werd. Het gekraak van het bed was hetgeen wat hem echter liet ontwaken en, niet veel later, zijn ogen gelijk open deed schieten. Zware ademhalingen werden met veel gehijg kenbaar gemaakt. Schel geklonken door de kleine kamer, die hij inmiddels te klein vond worden. Verward duwde hij zichzelf overeind, zijn blik in een raas langs zijn kamer gegaan. Ze bleven steken bij het gestalte onder de lakens. De schaduwen om haar heen gaven weinig weg maar het nam enkel een paar seconden in om te beseffen wie het was met wie hij zijn kamer deelde. Addison was degene die hij hoorde en hem, zoals iedereen altijd al gedaan had, stoorde. Waarom kon niemand hem voor een keer gewoon laten slapen?
Grommend stond hij op van de grond, wandelend naar het bed om te kijken wat er aan de hand was. Dat ze veel bewoog in haar slaap had hij al wel eerder opgemerkt sinds ze bij hem moest slapen. Het hout van het bed waar ze in overnachtte was krakkemikkig. Het liet geluiden harder uitkomen dan ze in het echt waren, alleen al door de bewegingen die Addison maakte. Haar gekerm maakte het er eerlijk gezegd niet veel beter op. Op sommige momenten dacht hij haar zelfs te horen huilen, al kon hij het niet zeker weten omdat ze diep onder de dekens lag. Misschien had hij het wel verkeerd gehoord en was ze gewoon aan het zoeken naar wat warmte?
Hij kwam tot langzaam tot stilstand bij het bed, toegekeken vanaf de andere kant wat er gebeurde. Hij had geen idee wat ze uitspookte maar hij hoopte voor hen beide dat ze snel zou stoppen met wat ze dan ook aan het doen was; ze waren er allebei achtergekomen dat slaaptekorten bij hem alleen al problemen opleverden. Daarbij kon hij het niet maken om te laat te komen voor de klus die Semion voor hem gepland had. Zeker de laatste tijd kwam bij Jack het verslapen vaker voor dan eerder. Nachtenlang was hij bezig met de zaken die hij moest afhandelen. Uren achtereenvolgend voor de wraakklussen waar geen bendelid zich mee bezig wilde houden, maar hij wist precies waarom hij degene was aan wie ze toe werden gewezen. Ze wisten dat hij alles af kon handelen zonder sporen achter te laten. Zijn hart was te ijzig geworden om te kunnen breken.
"What are you doing?" vroeg hij zacht. Hij wreef wat suf door zijn ogen, hopende dat het beeld scherper zou worden. De kamer was vanuit zijn opzicht zodanig vervaagd dat hij niet meer kon zien dan de donkere schimmen. Ook was hij echt toe aan wat slaap, wat hem niet gegund bleek te zijn. Alles waar hij naar vroeg was te kunnen slapen, was het dan echt teveel gevraagd? Toch probeerde hij zijn uitputting ergens weg te stoppen en kwam hij na even stilgestaan te hebben nog wat dichterbij. "Look, can you please just lay quietly? It's annoying." Hij hield zijn stem zacht om haar niet te laten schrikken, maar de schorre klanken waren duidelijk hoorbaar. Suffig gesproken ook al deed hij zijn best om zich wakker te houden. Zijn nieuwsgierigheid om te weten te willen komen wat er met Addison was, was lastig te verbergen. Slapen kon hij tenslotte wel vergeten nu het overal een grote chaos was.
Hij wilde dat ze ermee ophield. Hij zocht naar een antwoord van haar, of het haar irritante bui was die ze weer eens had of niet. Wat hij terugkreeg was daarentegen kort gemompel. Bang gefluister, haast onhoorbaar om te kunnen verstaan, waardoor hij al gauw het kleine beetje afstand wat er nog was tussen hem en haar weghaalde. Hij vond zichzelf op zijn knieën op de matras zodat hij kon begrijpen wat ze zei. Hij had geen idee of ze het tegen hem had of waar het vandaan kwam. Wel wist hij het na een aantal pogingen te kunnen verstaan wat ze zo angstig vertelde. 'Stop.'
De lakens trok hij binnen de kortste keren van haar gezicht weg, tot hij haar angstige gelaat kon zien. Zweet stond op haar voorhoofd en, met de hitte die ze leek te voelen, bewoog ze enorm veel. Haar ogen waren krampachtig dichtgeknepen geweest. De fluisterende woorden werden harder en harder naarmate hij er onbewogen naast haar zat. Ervaringen had hij er van zichzelf niet mee, maar Alyssa had er vroeger vaak last van gehad. Night terrors.
Een beetje radeloos pakte hij een doek, waarmee hij voorzichtig wat zweet van haar voorhoofd depte. Zijn ouders waren degene geweest die wisten wat ze moesten doen. Zelf wist Jack niet eens waar hij mee moest beginnen. Hij had ooit wel gehoord dat het niet verstandig was om iemand wakker te maken bij de paniekaanvallen, dus hij liet het om haar naam te zeggen en te wekken. Hij besloot dat het rustig tegen haar praten een beter idee was. Zijn stemgeluid had haar ook rustiger gemaakt toen ze last had van de verwondingen, waarom zou het nu niet werken?
"It's going to be okay," murmelde hij kalm en zacht. "Everything is going to be okay."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Flashback;

Een ondraaglijke pijn was voelbaar nadat het mes uit haarbeen werd getrokken. Een verdwaalde traan liep over haar bloedende wang. Haar zouten tranen prikte in de wonde in haar gezicht. “Waar is die grote mond van je gebleven?” vroeg Alexander breedgrijnzend aan haar. Ze hield haar mond, zodra ze iets zei wat ze niet konden waarderen mocht ze een mes in haar lichaam verwachten. “Blijkbaar ben je ook nog eens je tong verloren,” spotte Alexander. Ze was alleen met hem in de kelder. Cora en Caleb waren even weg, waarschijnlijk om eten te halen of wat dan ook. Het was vreselijk om met slechts één van de drie vampier jagers in één ruimte te zijn. Als ze met drie waren, was er nog steeds iemand die kon zeggen dat het voor eventjes genoeg was. Alexander daarentegen zou doorgaan totdat Addison bewusteloos was. "You’re nothing, Addison. You’re just a monster and monsters are made to suffer." Opnieuw werd het scherpe mes in haar been gestoken."Stop," piepte ze. Tranen vloeide over haar wangen terwijl Alexander met veel plezier het mes steeds dieper stak. Zwarte vlekken werden zichtbaar voor haar ogen.
"Give me one reason why I should stop," zei Alexander terwijl hij het mes een slag ronddraaide. Antwoorden was onmogelijk door de pijn die ze had. Ze moest haar mond houden, anders zou ze gaan schreeuwen. Het zou ervoor zorgen dat kostbare energie verloren ging. Schreeuwen was onnuttig, niemand ze het horen, enkel Alexander. Bovendien zou het geluid hem juist stimuleren om verder te gaan met het martelen. Hij had al eerder vermeld dat hij het prettig vond om te horen wanneer vampiers pijn leden. Een vreemde instelling was het zeker. Hoe kon hij geen medelijden voelen? Het deed hem niets om de messen in haar lichaam te duwen en haar vervolgens bewusteloos achter te laten. Caleb en Cora waren hetzelfde, tot ze in Addison's schoenen zouden staan tenminste. Ze zouden anders piepen en om hulp schreeuwen, iets wat Addison al erg vaak had gedaan in de hoop dat iemand haar hoorde. De vampier jagers hadden geluk dat de kelder het geluid goed binnen kon houden. Daarbij zaten ze zo diep in het bos dat bijna niemand voorbij de oude schuur kwam.
Langzaam trok Alexander het mes uit haar been waardoor ze pijnlijk op haar lip beet. Hij deed het expres heel erg langzaam, die manier was pijnlijker en duurde langer. Opluchting ging door haar heen toen het mes eindelijk uit haar lichaam was, al was het voor een korte duur. Voor ze het doorhad duwde hij het mes opnieuw in de wonde. "Stop," probeerde ze uit te brengen. Praten ging erg moeizaam. Alexander had geeneens gehoord dat ze zei dat hij moest stoppen, of hij negeerde het. Dat kon ook. "Stop," herhaalde ze terwijl ze iets harder probeerde te praten. Ook die poging om hem te laten stoppen mislukte. Het zorgde er enkel voor dat het steeds erger werd. Alexander wilde doorgaan tot ze opnieuw bewusteloos op de grond lag. Net zoals de afgelopen keren dat hij haar gemarteld had. Elke keer als hij een mes in zijn handen kreeg verloor Addison haar bewustzijn. Alexander was de enige van de drie de het er moeilijk mee had om te stoppen zodra hij eenmaal gestoken had. Caleb en Cora daarentegen konden wel stoppen, al was dat meer om de reden zodat ze meer pijn kon leiden. Als ze bewusteloos was kon ze geen pijn voelen.
De laatste draai aan het mes was er teveel aan. Hij trok het mes snel uit haar been, het bloed spoot er uit. Het koste haar steeds meer energie om haar ogen open te houden. De zwarte vlekken voor haar ogen werden groter en groter. "Sweet dreams, Addison," kon ze nog lachend horen.

Haar ogen schoten open toen ze een zachte, rustige stem kon horen. Het nam een aantal seconden in beslag voor ze wist waar ze zich bevond. De kelder waarin ze opgesloten zat, was plotseling verdwenen en vervangen door Jack's kamer. De woorden die ze hoorde waren afkomstig van Jack, ze had hem wakker gemaakt door haar vreselijke nachtmerrie. Haar wangen waren vochtig door de tranen die haar ogen losgelaten hadden. Ze had geen benul van hoe laat het was. Waarschijnlijk middernacht doordat de kamer werd verlicht door slechts het maanlicht. Addison wilde zeggen dat het niet haar bedoeling was geweest Jack te wekken, maar ze hield haar mond. Bang dat haar stem huilerig zou klinken doordat ze overduidelijk had gehuild tijdens de nachtmerrie. Het was moeilijk te verbergen. Bovendien had Jack haar al eens gezien nadat ze gehuild had. Het verbergen was onnodig en onmogelijk.
"I'm sorry, I didn't want to wake you," zei Addison uiteindelijk toch. Haar stem klonk naar haar verbazing toch normaal, maar wel zacht. Ze wist dat ook Jack zijn nachtrust nodig had, net zoals Addison nog heel wat slaap nodig had om die aantal dagen in te halen. Ze was er niet zeker van of ze nog kon slapen als de angst in haar lichaam bleef. Geen enkel moment was er geweest zonder dat ze bang was. Het duurde een tijdje vooraleer ze haar ademhaling een beetje onder controle had gekregen. Buitendien ging haar hart erg snel tekeer. Ze haatte het om bang te zijn, het gaf haar het gevoel alsof ze zwak was. Ze was nog steeds zwak, alleen iets minder dan voorheen. De aantal uurtjes slaap hadden haar iets aangesterkt, het brandende gevoel van de wonden was ook verdwenen. De vervain begon vermoedelijk uit te werken.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ontsteld bleven zijn ogen bij haar hangen. Haar gezichtsuitdrukking alleen al verraadde alles wat er in haar omging. De angst staande op haar gelaat maakte zelfs hem ergens ongerust. Het was doodsangst wat hij bij haar spotte, geen normale paniek wat zich vertoonde. De tranen die over haar wangen rolden kwamen met grote stromen langs haar huid. Het vochtige bleef hangen en liet een spoor van glinsteringen achter, die hij vaagjes waarnam gezien zijn zicht nog lang niet het beste was zoals het geweest was. Trillingen nam hij waar van een afstandje, terwijl de beangstigende blik er bleef. Haar ogen in een raas opengeschoten nadat hij haar voor de tweede keer aangesproken had. Haar reactie vond hij vreemd, vast en zeker om uitgerekend van haar te horen, maar hij liet zijn vroegere ergernissen varen. Hij was gewoonweg te moe geworden om ruzie te maken. Fronsend zocht hij rond in het donker naar iets wat het hem liet begrijpen. De klanken van haar huilerige, gebroken stem bracht geen twijfel met zich mee over haar stemming. Hij kon haar angst van ver nog herkennen.
"Don't you cry," murmelde hij, onwetende wat hij ermee moest. "Everything's gonna be alright." Hij had geen idee waar haar night terrors vandaan kwamen, evenals wat ze had gezien waardoor ze zo van streek was, maar het was al eerder gebleken dat mensen troosten geen van zijn kwaliteiten was. Jack zelf was gewend om alles in zijn eentje op te lossen. Voelde hij wat omhoog komen, dan verhulde hij het compleet voor elke aanwezige die het zou kunnen zien. Emoties stopte hij weg, precies wat hij altijd al gedaan had, om het niet te voelen. Het maakte het leven gemakkelijker; dagen verstreken onderwijl hij zich enkel focuste op wat gedaan moest worden. Geen moment dat hij hoefde te denken aan wat hij miste in zijn leven, evenals waar hij zich ooit aan gehecht had. De waarheid was dat er niets was om zich aan te hechten in het bendehuis. Niemand die hem verder kende en aan hem vroeg wat er in hem omging, hoe het met hem was of waar hij vandaan kwam. Nee, hij liet mensen weten wat hij nodig achtte, en de rest was iets waar enkel hij iets vanaf wist. Zijn naam was het limiet.
Zijn gedachten daarentegen gingen verder dan hij liet merken. Haar wanhoop en gesnik herinnerde hem aan zijn kleine zusje op de dag dat hij het huis verlaten had. Haar blik had dezelfde verdriet wat hij bij Alyssa had gezien en het feit dat hij geen hand voor ogen kon zien, maakte het er niet beter op. Gevoelens overspoelden hem waar hij koste wat het kost geen gehoor aan wilde geven. Zijn herinneringen waren de kwellende beelden die hij al te graag erbuiten wilde laten. Hoe kreeg ze het voor elkaar om hem telkens zo te krijgen?
Hij schudde lichtelijk zijn hoofd en maakte aanstalten om terug te gaan naar de lakens op de vloer. Het was tenslotte geen van zijn zaken wat haar ertoe had gezet te lijden onder de nachtmerries. Hij had geen indruk van haar jeugd ofwel leven voor ze hier terecht kwam, dus hij begreep er helemaal niets van. Misschien zat er meer achter dan hij zich kon bedenken. Hoe dan ook voelde hij de drang om weg te moeten gaan. Jack wist dat hij geen goede hulp zou zijn en eerlijk gezegd vreesde hij ervoor wat Addison met hem deed. Zijn opkomende herinneringen aan thuis waren al als martelingen. Wat als ze alles naar boven liet komen zonder enig geweten wat ze deed? Al gauw probeerde hij op te staan. Zijn besluit om weer te gaan slapen stond vast, maar iets liet hem stokken zodra hij weer naast het bed stond. De doek liet hij achter op het houten blad van het nachtkastje. Zijn vermoeidheid was allesbehalve weggevaagd, noch verzette hij geen passen richting zijn slaapplek van eerder. Het was het tweepersoonsbed waar hij naar terugkeerde en binnen de kortste keren lag hij naast haar onder de lakens.
Haar lichaam schokte nog na, kleine trillingen achtergelaten die hijzelf nog lichtelijk voelde. Soms hoorde hij haar nog snikken, alhoewel het haar ademhaling was die hem bijbleef. Zwaar, hijgend om genoeg zuurstof binnen te krijgen onderwijl hij naar haar toe lag. Zijn rug was geenszins naar haar toegekeerd zoals hij voorheen altijd had gedaan. Hij ontweek haar ogen niet, had geen felle blikken die hij haar toestuurde ofwel het geïrriteerde van eerder. Het enige wat hij deed, was radeloos toekijken hoe ze hem nogmaals herinnerde aan zijn zusje. Stilzwijgend bleef hij in haar ogen kijken. Wat moest hij dan? Hij was er niet goed in om mensen beter te laten voelen. Jack had geen drang om ze te troosten, om te vragen wat er aan de hand was of waar ze last van had. Altijd had hij al gedacht dat het hun eigen zaken waren, hun eigen verantwoordelijkheid om het te laten stoppen. Er bestond heel haar leven een knop om het om te zetten; ze hoefde enkel te weigeren om alles binnen te laten. Maar waarom wilde hij er dan vanalles aan doen zodat ze zou stoppen met huilen?
"Come here," zuchtte hij langzaam. Met zijn arm tilde hij de dekens wat omhoog om ruimte voor haar te maken. De koude lucht die door zijn kamer heenging tijdens de nachten zou haar trillende lichaam niet helpen en, sinds hij doorhad dat night terrors niet zo gemakkelijk overgingen en ze overstuur was, zag hij geen andere optie dan te proberen haar op haar gemak te stellen. Bovendien was hetgeen wat zich tussen beide lichamen bevond nog geen meter breed. Ze zaten toch al met elkaar opgescheept.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld