Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Bloodlines

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Nog nooit had Addison zo'n erge nachtmerrie gehad. Het was al jaren geleden toen ze er voor het laatst last van had. Als kind had ze er vaker last van, vooral omdat haar vader het leuk vond om haar te vertellen dat er monsters onder haar bed verstopt zaten en ze wakker werden zodra Addison in slaap viel. Nachtmerries waren voor zwakke mensen, zo dacht Addison er nochtans over. De angst maakte haar zwak, net zoals voorheen. Het bange meisje zat nog steeds in haar, ondanks ze eerst dacht dat haar angstige persoonlijkheid verdwenen was sinds de transformatie. Toen wist ze nog niet dat er opgeleide vampier jagers waren die er geen erg in hadden vampiers te martelen. Ze dacht iedereen aan te kunnen, maar ze liep te hard van stapel. Altijd zou er iemand zijn die machtiger was dan haar of in ieder geval de middeltjes had om haar minder krachtig te maken. Die gedachte maakte haar nog het meest angstig. Het liefst sloot ze haarzelf voor eeuwig op in Jack's kamer, waar ze vermoedelijk het veiligst was. Nooit zou ze er rust vinden, maar het leek haar fijner dan de buitenwereld vol met gevaarlijke vampier jagers.
Haar adem bleef een beetje zwaar klinken tussen haar gesnik door. Het was moeilijk om haar ademhaling onder controle te houden terwijl ze haarzelf moest weerhouden niet continu in tranen uit te barsten. Ze wilde ermee stoppen, vooral doordat ze het onprettig vond haar emoties te uiten bij Jack. Haar tranen dachten er anders over, zij bleven hun uitweg zoeken totdat ze uiteindelijk over Addison's wangen gleden. Ze had het gevoel alsof er in elke donker hoekje van de kamer een vampier jager zou wachten tot ze in slaap viel en als ze weer zou ontwaken, ze wakker werd in de kelder. Het kon dom en kinderachtig klinken, ze bevond zich in een huis waar het niet simpel was binnen te raken zonder één iemand het opmerkte. Bovendien was Jack er ook nog, hij zou niet snel een stelletje vampier jagers binnenlaten. Vermoedelijk door het karakter van de jagers. Addison wist onderhand wat voor karakters hij waardeerde en welke hij vervloekte. Alhoewel de karaktertrekken die de jagers bezaten vervloekt werden door iedereen.
Jack's woorden hielpen weinig, desondanks hij het goed bedoeld had. Mensen slaagden er amper in Addison te troosten met woorden, slechts een beperkte groep hadden er succes in. Ze wist dat alles goed zou komen, dat was het al. Toch bleven de gebeurtenissen die zich hadden afgespeeld in haar gedachten. Het tafereel was voor eeuwig in haar geheugen gegrift wat nog steeds te horen viel aan haar schokkende ademhaling. Addison bleef zachte, snikkende geluiden produceren, ondanks ze haar gesnik wilde inhouden zodat Jack er niks van kon weer nemen. Haar lichaam trilde een beetje, door angst en de frisse ruimte. Doordat het shirt redelijk dun was, gaf het erg weinig warmte.
De koude werd erger toen Jack het bed verliet, zijn gaf een bepaalde warmte af, ondanks hij ongeveer een meter van haar vandaan lag. Daarbij werd de angst slechts groter. Onbewust gaf Jack haar een veilig gevoel, waarschijnlijk doordat hij haar eerder gered had. Overigens vond Addison het altijd fijn om iemand naast haar te hebben als ze sliep. Ook de andere keer dat ze Jack zowat gedwongen had bij haar te slapen had ze stiekem fijn gevonden. Ongeacht het wakker worden erg ongemakkelijk was. Het was zelden ongemakkelijk geweest tussen hen, merendeels van hun gesprekken waren dan ook ruzies. Hun manier van met elkaar omgaan was erg vreemd. Soms irriteerde ze elkaar bovenmatig, het andere moment waren ze aardig tegen elkaar en konden ze normale gesprekken voeren. Ze mocht blij zijn dat Jack normaal deed, ondanks ze hem wakker had gemaakt. Een boze Jack zou haar nog meer overstuur maken. Wanneer een rustig iemand bij haar was, kon ook Addison rustig worden. Onverwachts nam hij opnieuw plaats naast haar in het bed. Een geschied waardoor ze opgelucht was.
Addison kroop wat dichter naar hem toe wanneer hij het deken ophief om plaats te maken voor haar. Haar lichaam werd overspoeld met warmte toen ze zijn warme lichaam tegen haar ijskoude lichaam aanvoelde.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij had eigenlijk protest verwacht. Addison's koppigheid was net als de zijne moeilijk te vermijden en zeker niet te onderschatten, aangezien ze beide uitkwamen voor hun eigen mening. Ze wilde niets met hem te maken hebben, onbeslist op welk moment het dan ook mocht zijn. In elk geval had ze het hem al meerdere keren duidelijk gemaakt hoe ze hem verafschuwde. Hetzelfde wat hij haar vaak genoeg terug had gegeven. Ze haatten elkaar, konden elkaar wel vermoorden en als het aankwam op bij elkaar in de buurt zijn, wilden ze nog liever alleen opgesloten worden dan met zijn tweeën opgescheept te zitten. Wat deed hij er dan nog? Waarom deed hij moeite om haar rustig te krijgen, ondanks dat hij vond dat ze het prima zelf afkon? Een vraag die alsmaar door zijn hoofd bleef malen terwijl hij haar ijzige lichaam tegen de zijne voelde.
"What is it that has made you so scared?" vroeg hij al mompelend. Zijn armen sloeg hij geruststellend om haar heen, samen met de zachte stof van de lakens die hij terug omlaag liet zakken. Desondanks hij wenste dat Addison meer warmte met zich mee zou brengen dan hij op dit moment kon voelen, bleven zijn armen rondom haar rusten. Haar kalm krijgen vond hij nu belangrijker en, ook al hield hij het voor zichzelf, wist hij dat hij ook voor geen meter zou kunnen slapen zodra het gesnik en de paniek zou blijven. Wellicht had hij dan toch wat sterke drank naar binnen moeten werken om de nacht door te kunnen komen..
Haar ademhaling was intussen licht voelbaar op zijn huid. Haar lichaam had ze dicht tegen hem aangedrukt waardoor hij de kou moeilijk uit de weg kon gaan. Hij vroeg zich af of het te maken had met het vampier zijnde dat ze altijd zo ijzig koud aanvoelde, al kon het ook komen doordat ze in shock was. Jack wist het niet te verklaren, maar het weerhield hem er niet van om afstand te nemen. De kleine rillingen waren beslist te voelen geweest. Het maakte dat hij nog iets dieper onder de lakens kwam te liggen en niet veel later zo tegen haar aanlag dat er geen ruimte meer tussen hen in te vinden was. Zijn wang steunend tegen de zijkant van haar voorhoofd en zijn lippen nog geen paar centimeters verwijderd van haar gezicht. Het vocht bleef over haar wangen stromen en eerlijk gezegd wist hij niet wat hij kon doen om het te laten stoppen. Hij kon haar immers lastig zeggen dat ze ermee moest kappen, toch?
Haar zware ademhalingen daarentegen kon hij wel wat van zeggen. Hyperventileren was iets wat vaak voor kon komen, vooral wanneer mensen er geen rem op hadden, en nu haar hartslag zo omhoog was gegaan betekende het niets goeds. Ze zou zelfs flauw kunnen vallen als ze zo doorging. Hij overwoog om het binnen te houden, maar zijn plannen zette hij na een kleine stilte weer voort. Een bewusteloze Addison in zijn armen hebben was nou ook niet wat hij graag wilde die nacht, voor hoe lang het dan ook mocht duren tot ze weer wakker werd. "Haal rustig adem," zei hij op een zachte ondertoon. Hij sloeg de dekens nog wat meer over hen heen en liet vervolgens een kleine, ergens tevreden, zucht ontsnappen. De warmte die er langzaam ontstond begon al heel wat fijner aan te voelen.
"Er is niets om bang voor te zijn."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Haar koppigheid had ze allang opzijgeschoven sinds Jack haar uit de kelder had geholpen. Hij verdiende dankbaarheid, geen irritante vampier die de oren van zijn hoofd zeurde. Nog steeds vond ze het vreemd om normaal met hem om te gaan, het was anders dan ze gewend was. De ruzies waren onderhand een gewoonte geworden. Andersom vermoedelijk ook. Meningsverschillen en disputen maakten deel uit van hun dagelijkse sleur. Jack kon aardig zijn, net zoals Addison dat ook kon zijn als hij normaal deed. Vaak lokte ze hem uit, maar er waren momenten waarop zij haar best deed terwijl ze niets verkeerds deed. Het was vanzelfsprekend dat ze het velen malen fijner vond normale gesprekken met hem te hebben. De hele avond was hij aardig geweest, ook toen hij de wonden dicht schroeide. Ze had nog weinig last van de wonden, slechts hier en daar deed het een beetje pijn. Voor de rest voelde ze er nog amper wat van, al kon dat komen doordat angst pijn kon overheersen. Jack's sterke armen om haar heen maakte haar iets rustiger. Addison voelde zich vreemd genoeg erg veilig in zijn armen, alsof niemand haar nog wat kon doen. Daarbij zorgde zijn lichaamswarmte ervoor dat ook haar lichaam werd verwarmd. Al maakte haar lichaam het vermoedelijk een stuk kouder voor hem. Normaal was zij ook een stuk warmer, de angst en frisse ruimte hadden haar lichaam zover gekregen als ijs aan te voelen.
"Het lukt me niet om alles wat er in die kelder bij die vampier jagers gebeurd is uit mijn hoofd te krijgen, ik blijf er maar aan denken," vertelde ze zacht terwijl ze nog steeds haar ademhaling onder controle probeerde te houden. Elke keer wanneer ze haar ogen sloot, zag ze alles precies voor haar; de bebloede messen, de donkere stenen muren, de druppels vocht die via een aantal buizen naar beneden stroomden,... Alle woorden die de jagers uitgesproken had kon ze zich herinneren. Ze wist precies hoe ze de pijn moest beschrijven van de messen die diep haar huid doordrongen. Vooral dat was de oorzaak van haar angst. Het was niet de enige reden; Addison had het gevoel alsof er meerdere vampier jagers waren die wraak wilden nemen. Tijdens de martelingen door werd haar verteld dat de vampier jagers één grote familie vormden. Ze steunden elkaar door en door, dus wraak kon voorkomen.
"I can't," zei ze toen Jack haar aanraadde rustig adem te halen, het gene wat ze al de hele tijd probeerde. Hyperventilatie had ze vaker meegemaakt, vooral tijdens stresserende momenten. Nooit was ze zo angstig geweest dat ze last had van hyperventilatie, het was vooral een verschijnsel van stress die ze erg vaak had in haar school tijd. Daarbij hadden weinig momenten in haar leven afgespeeld waarop ze erg bang moest zijn. Zelfs toen Jack haar ontvoerde was ze minder bang. Ze probeerde zich te focussen op zijn hartslag die ontzettend rustig was in de hoop dat de hare ook rustiger werd.
Addison had overduidelijk een reden om doodsbang te zijn. Zodra ze een stap buiten de deuren van het huis zette nam ze het risico weer in hetzelfde schuitje te zitten als voorheen. Vampier jagers zouden naar haar opzoek gaan en wraak nemen. Het klonk logisch dat Cora, Caleb en Alexander contact hadden met andere jagers. Ze hadden vaker erg verdachte telefoontjes. Vermoedelijk om informatie over nieuwe vampiers door te geven."Er zijn vast nog meer vampier jagers die van mijn bestaan afweten en het werk van die andere vampier jagers willen afmaken."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij liet zijn hoofd zakken, zijn ogen een weg zoekende naar de hare in het donker. Haar angst kon hij niet weghalen en hij wist dat, welke beweging hij ook maakte, ze pijn kon voelen. De pijn kon hij niet laten verdwijnen, de herinneringen aan de martelingen in de kelder kon hij niet laten vervagen, maar hij kon haar wel degelijk bewaken. Jack kon haar veilig houden. Hij kon haar zodanig beschermen dat geen enkel persoon in haar buurt kon komen zonder opgemerkt te worden. Elke seconde van de dag was hij aan haar zijde te vinden, vanwege zijn orders, maar zat er ook iets anders achter? Was wat hij deed ook voor zichzelf?
"They won't," vertelde hij haar vastberaden. Zijn hand liet hij rusten op haar ijzige wangen, met zijn duim er zacht overheen gestreken om de lopende tranen te stoppen. Zijn voorhoofd tegen de hare geplaatst onderwijl hij in haar heldere ogen staarde. Ze waren betraand en rood geworden van het huilen. Het vocht wat over haar huid stroomde gaf haar een vreemde gloed. De wonde die eerder een spoor van bloed achter had gelaten op haar wang was verloren gegaan. Geen overblijfsel was er meer te vinden van het letsel wat de vampierjagers haar hadden aangebracht, op de mentale schade na die hij bij haar zag en merkte. Ze hadden haar niet fysiek weten te breken; het was geestelijk. De night terrors waren wellicht nog maar het begin.
"Nothing's going to happen to you, I promise." Zijn stemgeluid werd zachter naarmate hij zijn woorden uitsprak tot er niets meer te horen was dan zijn gefluister. Hij meende het oprecht, niet alleen omdat ze de kans ervoor niet zouden krijgen, maar ook omdat zij niet degene zou zijn wie de wraak mee zou maken. Als ze voor iemand kwamen dan was het hem; hij had het moordwapen in zijn handen gehad en elk van de jagers gedood. Er was niets voor Addison om bang voor te zijn.
Hij wilde nog wat zeggen, maar hij werd in een fractie afgeleid door de aanblik van haar lippen. Hij verlangde ernaar en zelfs al wist Jack dat hij haar moest haten, kon hij het niet. Hij kon haar niet verafschuwen zoals van hem verwacht werd. Hij kon haar niet ontwijken in koelen bloede zoals de rest ook deed vanwege haar daden. Alles wat hij kon, was de grofweg drie centimeters afstand weg laten gaan en toegeven aan zijn drang. Zijn lippen zacht en onverwachts op de hare gedrukt. Met zijn vingertoppen streek hij haar haar iets opzij, strelend over haar huid tot hij ze in haar nek liet rusten. Het liet hem zijn frustraties en zorgen voor seconden vergeten. Niets deed er meer toe voor Jack. Geen gedachte spookte meer door zijn hoofd om dezelfde chaos terug te brengen die hij altijd voelde. Hij sloot alleen zijn ogen en liet zich langzaam meevoeren, de warmte omarmd en haar dichterbij gehouden dan ooit tevoren.

Oh damn, oh damn, oh damn
I'm so perplexed
With just one breath, I'm locked in
Oh damn, oh damn, oh damn
I'm so perplexed
On that, it's almost shocking
I know, I know you know you're scared
Your heart, your mind, your soul, your body
They won't, they won't, they won't be careful
But I guess that you don't know me

Cause if I want you, and I want you, babe
Ain't going backwards, won't ask for space
Cause space was just a word made up by someone who's afraid to get too...

Close, ooh
Oh, so close, ooh
I want you close, ooh
Cause space was just a word made up by someone who's afraid to get close, ooh
Oh, so close, ooh
I want you close, ooh
Oh, I want you close, and close ain't close enough, no

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Zijn omhelzing had haar een stuk rustiger gekregen. Haar ademhaling kon ze onder controle houden waardoor de hyperventilatie vervangen was door een normale ademhaling. De snelheid van haar hartkloppingen was trager. Het was vreemd dat Jack haar minder overstuur had kunnen maken. Hij was de eerste, buiten haar familie, die erin was geslaagd. Als Addison echt overstuur was, duurde het meestal een tijdje vooraleer iemand haar gekalmeerd kreeg. Buitendien had ze nooit verwacht dat Jack er moeite voor zou doen haar te kalmeren. Ze kon niet ontkennen dat ze het fijn vond. Ze had geen idee wat hij met haar deed, de angst die ze bleef voelen had plaats gemaakt voor verwarring. Waarom vond ze het fijn dat Jack zo dicht bij haar lag? Haat die ze eerder had gevoeld voor hem was spoorloos. Het leek alsof het onmogelijk geworden was hem te haten. De hele avond had ze het fijn gevonden bij hem te zijn, ook de gesprekken plaatsgevonden hadden. Hij was geen slecht mens zoals ze in de eerste instantie dacht. Zelfs de woede die ontstaan was doordat hij haar ontvoerd en vermoord had was verdwenen.
Haar ogen vonden al snel de zijne toen ze oogcontact probeerde te maken. Er was een glinstering in zijn bruine ogen ontstaan door de maneschijn die de kamer verlichtte. Luisterend naar zijn stem staarde ze in zijn ogen. De aanraking van zijn handen op haar wangen veroorzaakte een tintelend gevoel wat ze vreemd genoeg erg aangenaam vond. Zijn ademhaling was voelbaar in haar gezicht doordat hun gezichten slechts een drietal centimeters van elkaar verwijderd waren, buiten hun voorhoofden die elkaar al raakten. Zijn zachte woorden drongen haar oren binnen. Het was bizar hoe Jack haar rustig kon krijgen door haar slechts te verzekeren dat haar niets zou gebeuren. Nog steeds was ze angstig, niemand kon zeker weten wat er in de toekomst gebeurde. Niets kon uitgesloten worden in het leven waarin zij was beland. De kans dat andere vampier jagers het werk van Cora, Caleb en Alexander wilden afmaken was er. Dat beangstigde haar het meest. Daarbij had ze het nare gevoel alsof er een wraak aan zat te komen. Niet alleen wraak op Addison, maar ook op Jack. Hij was degene die de vampier jagers gedood had.
Haar verontruste gedachten verdwenen als sneeuw voor de zon toen ze onverwachts Jack's lippen tegen de hare aan voelde. Geen enkel moment had ze eraan gedacht terug te trekken, simpelweg doordat ze geen reden had terug te trekken. Automatisch sloot ze haar ogen en liet ze zich meevoeren. Haar hartslag versnelde, maar om een andere reden dan voorheen. Niet omdat ze bang was. Zijn zachte, tedere lippen voelden ontzettend behaaglijk. Een warm gevoel overheerste in haar lichaam door het moment. Nooit was ze zo dichtbij hem geweest, maar ook nooit had ze verwacht dat het zo aangenaam zou zijn. Zijn hand was voelbaar in haar nek. Daarnevens kon ze zijn versnelde hartslag horen. Vond dit hij moment ook zo prettig als haar?

I pushed and pulled all the ones that tried,
Then I watched them fade away
As I look around a vacant room,
I see nobody left here to blame

‘Cause I made myself a prisoner
Shackled up by all my fears
But I feel you breaking away at the walls,
Make them fall make them all disappear

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een warm gevoel in zijn lichaam had de vrieskou zonder enige moeite overtroffen. Zijn hartslag versnelde binnen een paar tellen tot een razende snelheid. Een gevoel van geluk ging door hem heen als hij zijn handgreep tussen in haar nek enigszins versterkte; niet genoeg om haar pijn te doen, maar meer dan genoeg om de hitte waar te kunnen nemen. Haar lichaam leek voor het eerst enorm veel warmte van zich af te stralen. Tintelingen trokken door zijn lippen gepaard met een ongekend gelukkig gevoel wat door hem heen trok. Nooit had hij gedacht dat hij zich zo zou verliezen in zijn verlangens naar iemand. Zijn drang om het verder te laten gaan werd buitengewoon erger met de seconde dat hij haar zachte, tedere lippen voelde. Echte liefde had Jack nooit meegemaakt. Het zat niet in hem om verliefd te worden. Hij was geen type dat naar een relatie zocht, noch een meisje om het bed mee te delen en tenslotte aan vast te zitten voor de rest van zijn leven. Dromen voor de toekomst bezat hij niet en die had hij ook nooit tot beschikking gehad. Alles sleet weg sinds zijn tijd in de Solntsevskaya Bratva. Meiden had hij genoeg gehad wanneer hij onder invloed was; alles daarbuiten was ondenkbaar voor iemand als Jack.
Een glimlach vormde zich beetje bij beetje terwijl hij traag weer wat afstand tussen hen opbouwde. Haar lippen met kleine tegenzin losgelaten. Het waren momenten als deze waarop hij voor zijn gevoel niet helder na kon denken, maar hij geen spijt op voelde komen van wat hij zojuist gedaan had. Gek genoeg liet het hem normaal voelen, zelfs al was het alleen in die kleine tijd dat ze echt intiem waren geweest, en vergat hij alles om zich heen. De doden op zijn geweten waren weg uit zijn hoofd. De klussen die hem nog te wachten stonden samen met de opkomende prizefights waren voor even niet meer belangrijk geworden. De neigingen waren gewoonweg onweerstaanbaar geworden om ze te kunnen negeren. Jack kon het niet helpen dan zijn vrolijkheid voor een uitzondering een keer te tonen. Zijn armen sloeg hij wederom om haar heen, hopend dat de warmte die hij voelde nog zou blijven voor die ene nacht. Hoe dan ook weerhield de kleine stilte hem er niet van om haar weer dicht bij zich te hebben. Hij genoot van de ontstane warmte en al hoopte hij eigenlijk dat ze het niet had gemerkt, kon hij zijn ogen moeilijk van haar afhouden. Desondanks hijzelf ook erg moe was, hield hij het koppig vol om wakker te blijven. Roerloos bleef zijn blik bij haar hangen.
'Just enjoyin' the view,' Zoals hij het zichzelf wijsmaakte.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Nog nooit had ze zo graag gedachten kunnen lezen. Jack was erg moeilijk in te schatten, hij was er goed in om te verbergen wat er in zijn hoofd omging. Zoende hij haar om haar rustiger te krijgen of omdat hij het zelf wilde? Op zulke momenten was Addison altijd een beetje twijfelachtig. Toch probeerde ze er zo min mogelijk aan te denken, ze vond het ontzettend prettig en dat telde. Al haar gedachten hadden een uitgang naar buiten gevonden, er was slechts één ding waaraan ze kon denken. Jack's zachte lippen tegen de hare. Ze had geen idee wat ze voelde, het tafereel was erg verwarrend en prettig tegelijk. Jack's versnelde hartslag verraadde dat hij er hetzelfde over dacht als haar. Hij vond het net zo fijn.
Een spijtig gevoel ging door haar heen toen hij zijn lippen van de hare verwijderde. Het was erg lang geleden dat ze zo erg verlangde naar iemands lippen. Vooral sinds ze erg veel drama's had meegemaakt met jongens. Meestal werd ze gebruikt als een soort speeltje, een gebeuren wat ze vaak pas laat doorhad. Daarbij had ze nooit gedacht Jack te zoenen, slechts Crystal had het voorspeld. Meteen ontstond er een glimlach op haar gezicht toen ze Jack's glimlach zag. Addison wist dat Jack niet snel glimlachte, wat ze jammer vond aangezien hij een ontzettend mooie glimlach had. Daarbij mocht hij zich ook eens gelukkig voelen. Ze zag iedereen liever gelukkig, ook Jack desondanks ze hem vervloekt en gehaat had. Ze begon hem oprecht aardig te vinden en hoopte dat hij zo bleef. Ze was de ruzies tussen hen meer dan zat. Het was een wonder dat ze het zo lang volgehouden had, Addison was de meeste slechte ruziemaker die er kon bestaan. Ze hield ervan mensen blij te zijn, ze werd er zelf ook vrolijk van.
Haar wangen gloeide, vermoedelijk doordat ze bloosde. Ze mocht van geluk spreken dat het donker was in de kamer. Addison had een hekel aan als ze bloosde, vooral omdat mensen het vaak schattig noemde. Nooit wist ze of ze het als een compliment, dus kreeg ze het liever nooit te horen. Haar hele lichaam leek te gloeien. Voornamelijk toen Jack opnieuw zijn armen om haar heen sloeg. Het was bizar hoe warm zijn lichaam aanvoelde. Hij was shirt loos en de kamer was gevuld met een frisse lucht. Haar ijzige lichaam werd er helemaal door verwarmd. Haar lichaam was gestopt met trillen.
Na hem een tijdje aangestaard te hebben besloot ze de stilte te verbreken, ondanks hij niet ongemakkelijk was. "Thank you," zei ze met een zachte stem. Hij verdiende het om eens bedankt te worden. Hij had erg veel gedaan voor haar. Ten eerste had hij haar uit de handen van de vampier jagers geholpen en haar helemaal tot het huis gedragen in de koude buitenlucht zonder shirt. Daarna had hij het bloeden kunnen stoppen door de wonden dicht te schroeien. Ten slotte had hij haar kunnen kalmeren ongeacht hij zelf ook rust nodig had.

{option}

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Tevreden ging hij wat beter liggen, zijn ogen onaangeroerd bij de hare gebleven. Haatgevoelens hadden plaats gemaakt voor geluk, maar waarom? Waar was zijn haat gebleven? Zijn irritatie om zijn kamer - het laatste beetje echte bezit wat hij nog had - te moeten delen met het meisje die twee mensen had vermoord zonder aarzelingen? Waar was de woede heengegaan die hij tot een paar dagen geleden in zich voelde branden? Het was een en al onbegrijpelijk geworden voor Jack onderwijl hij haar lijf tegen zichzelf aanvoelde. Addison voelde ongelooflijk warm aan. Zijn ontblote borstkas deed er, anders dan in het bos, niet meer toe. Het was geen kippenvel meer wat zich toonde op zijn getinte huid en het meer aantastte dan verschillende lelijke littekens al hadden gedaan. Hij genoot van het gevoel dat er iemand bij hem was, wat erg onverwacht was. Jack had nooit iemand nodig gehad. Hij was voor buitenstaanders altijd alleen te vinden, maar het was hoe hij het gewend was. Zaken handelde hij in zijn eentje af. Hij hield afstand van iedereen om zich heen, noch had hij gefaald. Addison was nu al dichterbij dan hij haar had willen hebben, enkel omdat hij diep vanbinnen wist dat hij beter alleen kon blijven. Zodra hij anderen toeliet zou alles gebeuren waar hij voor gevreesd had.
De glimlach die op haar gezicht vrolijkte hem op. Het maakte haar mooier dan ze al was, vond hij. Ze was geen persoon die tot nu toe vaak had laten zien dat ze zich er prettig voelde, iets wat Jack volkomen snapte. Zelf vond hij er nooit een enige reden om zijn plezier te laten blijken. Maar de aanblik van haar vrolijkheid, zelfs al was het misschien maar van korte duur, zorgde ervoor dat hij zich beter voelde. Het liet blijken dat ze haar problemen met de vampierjagers en de trauma's die haar achtervolgden voor even was vergeten, ofwel het van lange duur zou zijn of juist niet. Ze had het wellicht voor elkaar gekregen om de gedachten aan wat er was gebeurd in die kelder weg kunnen bannen uit haar geheugen. Hij besloot dan ook al snel om er niet over te beginnen en zijn mond dicht te houden, om zo haar herinneringen niet terug te brengen.
Haar zachte stem drong al gauw tot hem door. Het was haast gefluister wat ze uitbracht, alhoewel Jack het kon verstaan wat ze duidelijk probeerde te maken. Ze bedankte hem onverwachts. Alsmaar bleef ze hem verrassen met haar acties. Ze liet hem wat verward en tamelijk slaperig achter, onwetende wat hij moest zeggen. "Thanks?" vroeg hij suf. Zijn energie liet hem in de steek, indien hij zijn ogen wanhopig open probeerde te houden. Een poging die wederom nutteloos was geweest. Nog geen paar minuten had hij het volgehouden, vooraleer hij ze voelde sluiten en zijn uitzicht de grote duisternis werd. Zijn stemgeluid vervagend tot haast onhoorbaar gemompel.
"For what?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Vreemd genoeg bleef datzelfde prettige gevoel als toen hun lippen elkaar raakten door haar lichaam gieren. Ze was terecht gekomen in een verwarrende situatie. Talloze vragen vlogen door haar gedachten. Waar was haar haat voor hem gebleven? Waarom nam ze het hem niet meer kwalijk dat hij zowat alles van haar afgenomen had? Waarom had ze hem vergeven dat Jack haar eens had vermoord? Waar was de woede die ze van het begin af aan had gevoeld gebleven? Elk sprankeltje haat en woede was omgezet naar een ander prettig maar onverklaarbaar gevoel. Het viel moeilijk te beschrijven doordat ze weinig benul had wat ze voelde. Ze was niet verliefd op Jack, toch? Er was geen zekerheid of Addison wel wilde weten wat ze voelde. Vaak was ze er bang voor dingen te voelen voor andere mensen. Vooral als die andere persoon erg moeilijk in te schatten viel, net zoals Jack. Ze wilde haarzelf geen dingen wijsmaken zoals Crystal wel eens probeerde te doen. Crystal had Addison vaker verteld dat ze Jack veranderde omdat hij haar leuk vond, maar of het waar was wist niemand. Daarbij hield ze haar mond erover, anders kon het nog erg ongemakkelijk worden tussen Jack en Addison.
Luid getier, vermoedelijk vanuit de benedenverdieping, was hoorbaar. Toch probeerde Addison het te negeren, ze was te vermoeid om het vervelende lawaai aan te moeten horen en ze wilde haar humeur houden zoals het was. Voor het eerst in een aantal dagen tijd voelde ze geluk. Een gevoel wat ze erg gemist had in de tijd dat ze weg was van huis. Het was onvoorspelbaar hoelang de emotie bleef voor hij opnieuw werd vervangen door angst. Ze dacht er weinig over na, het enige wat ze deed was genieten van Jack's warmte en sterkte armen om haar haan. Ze trok de lakens iets beter over haar heen zodat de warmte nog aangenamer werd, als dat kon tenminste. Nadat ze beter onder lakens lag, nestelde ze zich nog iets beter tegen Jack aan zodat ze net iets comfortabeler lag. Als Jack het echt vervelend had gevonden had hij zich allang terug getrokken en lag hij alweer op het hoopje lakens dat hij op de grond had gelegd. Daarbij had hijzelf zijn armen om haar heen geslagen.
Zijn vraag klonk redelijk logisch sinds Addison geen reden bij haar bedankje had verteld. Ze had er niet aan gedacht door haar vermoeidheid. Geen enkele seconden had ze slaap gekend in de kelder bij de vampier jagers, een goede nacht rust had ze meer dan nodig om normaal te kunnen functioneren. "For saving me and calming me down," vertelde ze op dezelfde zachte manier om haar bedankje te verduidelijken. Het was de tweede keer geweest dat ze hem bedankte die avond. De eerste keer was nadat hij haar het shirt had gegeven omdat ze het wel beleefd vond hem ervoor te bedanken. Ze was hem erg dankbaar, hij had waarschijnlijk haar leven gered. De vampier jagers waren van plan geweest haar te vermoorden. Jack had haar gered van dat vreselijke plan. Ervoor zorgen dat Addison minder overstuur was, was ook ontzettend aardig van hem. Alles wat hij die avond gedaan had was heldhaftig en aardig.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Kleine ts

Zijn dromen, bestaande uit herinneringen en denkbeelden uit het verleden, zaten hem dwars. Bloed vloeide voor zijn eigen ogen en versperde elk beetje zicht wat hij had op de onherkenbare omgeving rondom hem. Duisternis vertoonde zich waar hij zich dan ook op richtte. Een ijzingwekkende stile luidde in zijn hoofd, al voelde hij zich niet alleen. Allesbehalve. De gedaanten die zich voor hem waagden, tevoorschijn gekomen uit het donkerte stemden in met dat gevoel. Lijkbleke gezichten werden zijn aangezicht. Pijniging viel te bekennen in de sombere, gebroken blikken die hem toe werden geworpen onderwijl hij niets anders kon dan zwijgen. Geen klank vormde zich uit zijn mond bij het aanschouwen van elk levenloze lichaam dat tot leven kwam. De dikke, rode druppels vloeistof stroomden vanaf hun wittige huid naar beneden. Slechts het geluid van het neerkomen op de leegte onder hem werd hoorbaar gemaakt. Zacht en kalm, rustgevend en tegelijkertijd gekmakend. Hun lippen bewogen zich langzaam alsof ze wat verstaanbaar wilden maken. Elke schim kwam met de seconde dichterbij en alles wat hij kon doen was als de dood stil blijven staan. Onbewogen op zijn plek kijkende naar hoe elk van de slachtoffers zich verzamelden en hun woede kenbaar maakten. De bloedrode kleur overwelmde hem volledig, handen grepen naar zijn ijskoude lichaam wat er als een beeld te zien was. Gevoeld als honderden messteken die hem beetje bij beetje buiten bewustzijn lieten gaan.

Zweetdruppels bewogen zich langs zijn voorhoofd naar beneden. Warmte, of beter gezegd hitte, voelde hij hem omringen en het waren niet de voetstappen van de vermoorde wezens die in zijn oren klonken, maar zijn eigen versnelde ademhaling. Lucht werkte hij met gehijg naar binnen, zijn ogen plotseling geopend met de wanhoop in zijn gezicht te zien. Hij zocht rond in het duister, zoekende naar elk van de menselijke slachtoffers die hem teisterden in zijn nachtrust, echter vond hij niets meer dan een gestalte in zijn armen. Kalm lag ze er tegen hem aan met haar ogen gesloten. Rust straalde van haar af, zachtaardig tegen hem aangeklampt onder de lakens. Zijn blik viel op haar en bleef er hangen, een kleine glimlach gevormd op zijn gezicht. Minuten verstreken, uren verstreken wellicht, als hij toekeek naar het meisje voor hem. Zijn paniek zakte langzamerhand weg. Zijn hijgende adem verdween en voor het eerst sinds tijden voelde hij geen angst door zich heen vloeien. Hij kon zijn ogen sluiten zonder uren wakker te liggen van nachtmerries die tot hem doordrongen. Zijn mondhoeken trokken ietwat omhoog, haar vredige gezicht als laatst waargenomen voordat het donker nogmaals zijn wereld werd.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Tijdsprong -> De volgende ochtend

Haar zicht was erg wazig nadat ze haar ogen geopend had na een aantal uren vast geslapen te hebben. Een warmtebron was naast haar te vinden, maar het duurde eventjes voor ze besefte in wiens armen ze voor de tweede keer lag. Toen haar zicht weer normaal was, zag ze en nog slapende Jack naast haar liggen. Hoe ze in zijn armen terecht was gekomen bleef nog even een zwart gat. Langzaam kwamen haar herinneringen weer boven water. Ze kreeg een erge nachtmerrie over de vampier jagers en Jack had een poging gewaagd haar te kalmeren, haar omhelzen was één van de pogingen. Ook hun zoen herinnerde ze zich weer, al wist ze niet of ze tevreden was met het tafereel of ze er een ongemakkelijk gevoel bij had. Het moment zelf was alles behalve ongemakkelijk, maar wat er niet was, kon nog komen.
Onwetend wat ze moest doen bleef ze zo stil mogelijk liggen zodat hij nog de kans had om verder te slapen. Ook hij kon zijn slaap goed gebruiken had ze gemerkt. De kans dat hij steeds zo chagrijnig werd kon komen door het slaap tekort, Addison kon namelijk ook erg humeurig zijn als ze te weinig had geslapen. Gelukkig was het die nacht bij slechts één nachtmerrie gebleven en had ze de resterende tijd geslapen als een roos. De angst was nog steeds in haar lichaam te bekennen, echter minder erg dan tijdens de nacht tijdens haar droom. Ze was zo overstuur geweest dat zelfs Jack besloten had te kalmeren. Hij had haar even goed kunnen laten liggen in volle angst, ook al was het gehuil van haar vermoedelijk ontzettend vervelend voor hem. Het voelde erg vreemd in zijn armen, alhoewel het meest bizarre was dat ze het nog steeds best aangenaam vond.
Bewegen was onmogelijk doordat Jack haar zodanig tegen zich aangedrukt had dat ze tegen hem aangeklemd zat. Elke beweging kon hem wakker maken en Addison gunde hem nog enkelen minuten slaap. Het was onduidelijk hoe laat het precies was. Als ze naar de klok wilde kijken, moest ze haar lichaam draaien. Een blik op de klok moest ze uitsluiten. Het enige wat ze kon doen was afwachten tot Jack wakker werd. Ze keek een tijdje naar hem. Ze vond het fijn naar hem te kijken terwijl hij sliep, vooral doordat hij er zeer vredig en rustig uitzag, net zoals zijn hartslag die een rustig tempo aanhield. Langs de ene kant hoopte ze dat het nog een tijdje duurde vooraleer hij zou ontwaken. Hij lag er erg rustig bij en zo had zij het ook rustig. Toch werd het tijd dat hij wakker werd, Addison voelde zich een beetje ongemakkelijk.
Helaas was het buiten de muren van Jack's kamer een stuk minder rustig. Hetzelfde kabaal was hoorbaar, net zoals op elk ander moment van de dag. Waar ze de energie vandaan haalden om dag en nacht lawaai te maken was een raadsel voor iedereen die het zich afvroeg, in dit geval Addison. Ze begon het huis gewend te raken, maar het vreselijke geluid dat steeds te horen was en de onrust waren dingen waaraan ze nooit kon wennen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een lichte kreun van tegenzin verliet zijn mond, zijn greep op wat er dan ook voor hem mocht liggen versterkt, intussen hij zich wat bijdraaide. De drukte van beneden was wederom weer bezig en maakte dat hij langzaamaan uit zijn slaap werd gehaald. Een prettig gevoel dat hem, naar zijn weerzin, te vroeg verliet. Voor het eerst sinds tijden had hij normaal kunnen slapen en voelde zijn hoofd leeg aan in plaats van de chaos die hij er gewoonlijk aantrof. Het was alsof hij het lawaai voor een aantal uren gewoonweg had kunnen negeren zonder er veel last van te hebben. Voor zover hij wist was het die nacht doodstil geweest, zowel rondom hem als in zijn gedachten. Uitgeput was hij daarentegen nog altijd, maar het duurde even aleer hij doorhad wat er allemaal was gebeurd toen hij nog wakker was. Herinnerde hij het zich nog goed of was het allemaal een droom geweest?
Tegen zijn wil in opende hij dan toch zijn ogen. Het kleine beetje licht wat binnen de kamer weerkaatste kwam als een felle spotlight binnen waardoor hij enigszins verblind werd. Bovendien was hij toe aan heel wat meer slaap dan hij had weten te pakken die avond. Maar ach, Jack had verder niets te klagen. Hij was een beetje bijgekomen van alles; het was een wonder dat enkel de ene nachtmerrie hem ervan had weerhouden om aan een stuk door te kunnen slapen. Iets wat misschien wel te danken was geweest aan de persoon die hij aantrof in zijn armen. Leunend tegen zijn borstkas met haar doordringende, blauwe ogen. Addison.
"Mornin," mompelde hij wat schor. Een kleine glimlach ontstond al snel op zijn gezicht bij het aanzien van de ongemakkelijke situatie waarin ze beide waren beland. Alweer vond hij Addison terug bij hem, dichterbij dan hij zich kon herinneren. Noch bewoog hij amper en haalde hij, behalve zijn ene arm die hij stevig om haar heen geslagen had, niets weg. Jack vond het best lekker liggen. Ook dacht hij dat, wanneer Addison het echt erg had gevonden, ze allang een uitweg had gevonden. Ze lag, integendeel, nog onbewogen tegen hem aan.
Twijfelende gedachten spookten door zijn hoofd onderwijl hij het lawaai van de benedenverdieping aanhoorde. Hij vroeg zich vanalles af, maar de grootste vraag was of hij het zich goed herinnerde. Avonden waarop hij drank ophad waren vaak een grote waas geworden. Voor zijn doen kon het zelfs bedrog zijn geweest wat hij zich voor de geest haalde. Het uitspreken weigerde hij desondanks, zijn vrije hand gegrepen naar zijn iPhone op het nachtkasje. Zoals gewoonlijk lichtte het scherm op van gemiste oproepen en berichten. En als het nou niet van zijn geliefde baas was.
"Damn, they can't even take a fuckin' break," bracht hij al mopperend uit.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De armen om haar heen voelden plots iets strakker aan, vermoedelijk doordat Jack wakker werd. Vrij logisch, het lawaai dat gemaakt werd was zo luid dat het hele huis er wakker van werd. Of Jack verder nog goed geslapen had wist ze niet, ze zweeg erover. Ze wilde een ongemakkelijke situatie vermeiden, ondanks het al best ongemakkelijk was, zo voelde het voor haar tenminste. Toch was er iets in haar dat hoopte dat zijn armen nog een tijdje om haar heen bleven, het lag erg comfortabel. Desondanks vond ze het vreemd om in Jack's armen te liggen, vooral de gedachte dan ze gezoend hadden maakte het ontzettend raar. Ze had geen idee hoe ze zich moest gedragen, het enige wat ze kon doen was blijven liggen doordat Jack zijn armen nog steeds om haar heen had. Jack reactie op het fenomeen was een groot raadsel. Niemand kon weten hoe hij ging reageren op bepaalde zaken. Addison bleef hem ontzettend verwarrend vinden.
"Mornin," zei ze uiteindelijk ook toen ze het uit Jack's mond hoorde. Het was onbeleefd haar mond te houden doordat ze een ongemakkelijk gevoel had. Het gevoel ging vast weg zodra ze in een gesprek zaten en de stilte gebroken werd. Daarnaast voelde hij zich denkelijk precies hetzelfde, als hij het zich nog kon herinneren tenminste. Hij zag er ontzettend vermoeid uit toen hij haar kalmeerde en vaak vergaten mensen dingen wegens vermoeidheid.
Opnieuw zag ze een glimlach op Jack's gezicht ontstaan wat haar goed deed. Het was één van de weinige keren dat ze hem had zien glimlachen, wat erg jammer was. Jack zag er een stuk minder kil uit als hij glimlachte. Hij had meestal bepaalde gezichtsuitdrukkingen waardoor hij meteen een slecht persoon leek, maar als hij normaal deed was hij helemaal geen slecht iemand. Met momenten tenminste. Af en toe had Addison de neiging hem te doden net zoals haar twee andere slachtoffers. Echter, als hij aardig was, was er geen enkele neiging ook hem van zijn leven te ontnemen te bespeuren.
Nog steeds bleef Addison liggen hoe ze de hele nacht had gelegen. Ze was bang dat als ze opschoof, ze de koude lucht opnieuw tegemoet kwam. Als Jack het vervelend had gevonden had hij er vast iets aan gedaan. Nog steeds had hij één arm om haar heengeslagen. Zijn greep was een stuk minder strak geworden, maar dat maakte het niet minder prettig. Addison wist dat het onmogelijk was de hele dag op die manier bij hem te liggen. Toch hoopte ze stiekem dat het wel mogelijk was. De reden daarvoor was een vraagteken. Ze had geen idee wat er met haar gebeurde. Waarom vond ze het fijn om dichtbij hem te liggen? En nog grotere vraag was waarom ook Jack bleef liggen. Haar ongemakkelijkheid begon zich stilaan om te zetten naar verwarring.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Klussen, klussen en nog eens klussen. Dagen als deze waren de tijden waarin hij zichzelf vervloekte om de schulden die hij had gemaakt. Met slechts een bericht met als inhoud een adres en tijdstip, was wat het koste om hem aan het werk te zetten. Geen bedragen zaten aan elke taak verbonden ofwel verdere informatie dan zijn baas nodig vond. Het was wederom gokwerk om te bedenken wat hem te wachten stond. Dit keer, daartegenover, stond er wel een naam bij de gegevens. Luciano Genovese zoals de Italiaan noemde, was een berucht maffiosi. Als belangrijk lid van de bende waarmee zij oorlog voerden was hij een groot doelwit geworden. Geruchten gingen rond over de misdaden die aan hem gelikt werden door bendegenoten; seriemoorden op rijke families, de beste en grootste drugssmokkelroutes die op zijn naam stonden en zelfs een groot deel van de wapenhandel die in zijn handen en die van zijn bendegenoten lag. Ieder mens die normaal kon nadenken, kwam echter al snel tot de gedachte dat het schijn was wat de maffiosi hooghield. De man die zich een van de Genovese's mocht noemen was allesbehalve een gerespecteerd man in zijn ogen. Dat hij besloot een drugsdeal te sluiten met Semion Mogilevich was de daad waarmee hij zijn eigen graf had gegraven.
Zuchtend legde hij zijn telefoon terug op het nachtkastje, zijn ogen voor kort gesloten voordat hij dan toch met tegenzin de lakens van hem wegduwde. Zijn irritatie probeerde hij voor zich te houden maar het was voor hemzelf al duidelijk dat na zijn komst in de bende, Semion nog altijd geen moeite stak om rekening met hém te houden. Hij had het alleen maar verhelderd dat Jack nog altijd diep in de put zat en zijn kans om er weg te kunnen komen met de dag verkleinde.
"I have to go," mompelde hij ijzig voor zich uit. Sporen van zijn eerdere glimlach waren uitgewist en hadden plaatsgemaakt voor zijn strakke gelaat, intussen hij zich snel omkleedde en niet veel later aangekleed en wel aanstalten maakte om te gaan. Hij ging ervanuit dat Addison wel wist hoe ze zich moest vermaken die dag, als het al een van zijn zorgen waren geweest. Eerlijk gezegd ging elk beetje van zijn aandacht naar de maffiosi die op hem stond te wachten in de parkeerkelder van een grote casino. Addison was tenslotte voor zover hij wist 18 en hij zou ervan versteld staan als ze geen dag alleen kon zijn. Nouja, alleen.. Ze had altijd zijn bendegenoten nog, ook al betwijfelde hij of ze daar wel blij mee mocht zijn.
Rusteloos greep hij zijn telefoon weg en stopte deze in zijn broekzak. Het was tot zijn verbazing al 12 uur 's middags, dus hij moest opschieten wilde hij het nog halen. Als hij iets had geleerd in deze wereld was het dat te laat komen, of het nou een paar minuten was of een heel uur, niet gewaardeerd werd. Het zou wantrouwen opwekken wat ze niet konden gebruiken. Zijn ogen kwamen hoe dan ook voor even terug bij Addison maar het nam niet lang in tot hij zich al van haar afwendde, staande in de deuropening.
"I'll be back before midnight."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Een onhoorbare zucht verliet haar lippen toen Jack opstond waardoor de warmte meteen vervangen werd door een koudheid. Ze ging rechtzitten, ondanks ze langer in het bed had willen liggen, in Jack's armen. Het prettige gevoel verdween als sneeuw voor de zon. Zeker toen Jack vertelde dat hij moest gaan. Paniek ontstond in haar lichaam, wat ze niet liet merken aan hem. Ze was een vampier, geen angsthaas. Ze had het altijd vervelend gevonden haar angsten te tonen aan anderen. Haar hartslag begon net zoals tijdens de nachtmerrie een stuk sneller te slaan. Het leek alsof ze bang was om alleen te zijn. Normaal had ze het juist leuk gevonden om alleen te zijn, uit Jack's buurt. Echter, na het tafereel bij de vampier jagers had ze liever continu iemand bij haar, in dit geval Jack. Vertrouwde ze hem? Ze had voorgenomen iedereen in het huis te wantrouwen, behalve Crystal aangezien Addison zeker wist dat ze te vertrouwen was. Als Jack haar achterliet waren er nog anderen in het huis huis, dus er was altijd iemand. Nochtans had ze liever dat Jack bij haar bleef, ze vertrouwde hem meer dan de andere mensen uit het huis. Vermoedelijk doordat ze de meeste tijd met hem had doorgebracht en hij haar gered had uit de handen van de verschrikkelijke vampier jagers.

Flashback;
Terwijl ze langzaam wakker werd, merkte ze de leegte naast haar in bed op. Ze was gestommel en het geluid van een broeksriem. "Jace? Wat the hell are you doin?" vroeg Addison verward toen ze haar vriendje zich zag aankleden terwijl zijzelf nog half slapend in bed lag. Het gebeurde vaker dat Jace bij haar sliep en hij nergens meer te bespeuren was toen ze weer wakker werd. Meestal liet hij een briefje of berichtje achter waarin stond dat hij plots weg moest. "I gotta go," vertelde hij. "Why? It's half past eight," zei Addison. Het was ontzettend hinderlijk dat hij elke keer zo vroeg weg moest. Nooit had hij de reden ervan verteld en als ze ernaar vroeg ontweek hij de vraag. "I'm sorry Addy, I really need to go," zei Jace waardoor een diepe zucht haar lippen verliet. "But why? There's no other girl, right?" vroeg Addison wantrouwend aan hem. Meteen viel Jace blik haar op. Hij keek alsof hij betrapt was. "Babe, ofcourse not. You're the only one for me, you know that," zei hij waarna hij bij haar kwam liggen en haar armen om haar heen sloeg. "Yeah, I'm sorry," zuchtte ze. Hij zou haar nooit bedriegen, dat vertelde hij haar erg vaak. "I really need to go now, I call you later," zei Jace nog voordat hij voor de zoveelste keer zonder reden vertrok.

Addison kon Jack moeilijk binnenhouden omdat zij bang was om alleen te zijn. Hij zou haar aanstellerig vinden als ze vroeg of hij wilde blijven. Bovendien kende ze Jack goed genoeg om te weten dat hem bevelen om te blijven voor geen vordering zou zorgen. Hij was er te koppig voor. Daarbij kon ze niet weten of hij een verplichting had of dat hij vrijwillig naar buiten toe ging. Hij vertelde geen reden of hoe lang hij wegbleef, slechts dat hij weg moest. Misschien kon ze meegaan? Ze was eerder met hem meegegaan doordat hij haar in de gaten moest houden. Naar buiten toegaan leek haar geen prettig idee doordat er andere vampier jagers rond konden lopen, toch klonk het fijner om met Jack buiten te zijn dan alleen in het huis te zitten wachten tot Jack eindelijk weer teruggekeerd was.
"But I don't wanna be alone," probeerde ze, hopend dat Jack zelf voorstelde dat ze mee kon gaan. Als ze mee kon, moest ze wel langs Crystal om opnieuw kleding te vragen sinds het andere setje vol gaten zat en onder het bloed hing. Tenminste, als ze haar wel wat wilde uitlenen. Het was hinderlijk om geen kleding van haarzelf te hebben. Keer op keer moest ze Crystal om hulp vragen. De afgelopen twee keren leek ze er weinig erg in gehad te hebben, maar als Addison het moest blijven vragen kon het irritant worden.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld