Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Strange Trails

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Op haar instructies keek hij nog verder naar haar lip en haar enkel. Het bloed dat er nog hing langs haar mond was inmiddels opgedroogd geweest, een wondje achtergelaten dat lichtelijk was opgezwollen maar er hoogstwaarschijnlijk erger uitzag dan dat het was. Het was haar enkel wat Raiden meer deed peinzen. De zwelling was erger dan normaal gesproken zou ontstaan bij een verstuiking of bij het maken van een verkeerde beweging, niet zoals hij verwacht had. Ze had het teveel beladen, er te veel kracht op gezet dan had gemoeten bij een blessure als deze. Hij nam aan dat het veroorzaakt werd door de weg hierheen. Ze was in elk geval koppig genoeg geweest om nog altijd ermee rond te lopen, zelfs nu het eigenlijk beter was geweest om haar stil te laten zitten. In zijn eigen gedachten verstrikt, beet hij wat op zijn lip. "Your lip'll heal, but your ancle ain't good. Bet you ran pretty fast, huh." Het verband nam hij weg van het beddengoed. Haar been werd beetje bij beetje op zijn schoot gelegd ter ondersteuning, gehoopt dat het haar niet zou afschrikken.
Hij verbond haar voet zorgzaam, voorzichtig het verband gewikkeld om haar enkel zodat het haar hopelijk wat ondersteuning zou geven. Naar haar verhaal luisterde hij ondertussen half. Het was pas sinds hij merkte dat ze overstuur raakte, dat Raiden dan toch zijn pupillen van haar enkel afhaalde om met haar in oogcontact te komen. "You.. you kept it?" De ketting hield ze stevig in haar handen. Een angst weerspiegelde in haar ogen, eentje die haar ervan leek te weerhouden om het sieraad losjes vast te kunnen houden. Alsof ze bang was het kwijt te raken, net zoals het ook veel voor hem betekende. Hij kon amper geloven dat ze het nog in bezit had gehouden.
"I thought I lost it..," lispelde hij zacht. Haar tranende ogen kon hij niet langer aanzien, de zijne neergeslagen naar de ketting in haar greep. Hij wilde haar troosten, haar beter laten voelen dan nu, maar wist gewoon niet hoe. Een gewoonte om dingen te vermijden wanneer hij er niet mee om kon gaan, hoe graag hij het ook wilde bedwingen, volgde. Zonder erbij stil te staan ging hij verder te werk met het verband. "Thank you. For keeping it safe..," opperde hij nog. "And for what it's worth.. he a dead man."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
De tranen die net in haar ogen stonden rolde nu over haar wangen heen. Ze veegde ze weg met haar hand waarna ze naar haar enkel keek. "It looks bad right. When I ran over here, I was so full over adrenaline that I didn't even feel the pain." Ze beet op haar lip toen hij het verband om haar enkel bond. Het was zeker niet fijn, maar het verband voelde wel stevig om haar voet. "That's also what happens in the ring right. You fight and the adrenaline is rushing through you. Any pains or whatever are just numbed" Ze voelde hoe haar enkel gelijk wat beter aanvoelde nu het steun kreeg door het verband. Ze was blij dat Raiden wist hoe hij haar moest helpen en hoe hij haar weer kalm kon krijgen. Ook al deed hij hier niet echt veel moeite voor. Het ging gewoon natuurlijk.
Ze schudde haar hoofd en tilde de ketting over haar hoofd waarna ze hem in haar hand hield. "I just had it all this time. When we had our talk in the dressingroom, I wanted to give it to you already but our conversation got interrupted before I even finished" Ze pakte voorzichtig zijn hand en legde de ketting in zijn hand waarna ze zijn hand sloot to een vuist. Met beide handen hield ze zijn hand vast. "I kept it safe, now you need to keep it safe again" Ze gaf hem een kleine glimlach waarna ze zijn hand los liet. "Wait, what do you mean he is a dead man. What are you going to do" Ze keek hem vermoeid aan en wreef door haar ogen. Ze zocht naar antwoorden die ze misschien niet van hem zou krijgen. Het liet haar wel zeker weten dat hij nog om haar gaf, dat gevoel was iets wat ze al maanden niet meer gevoeld had. Ze leunde wat slaperig op haar vuist, haar elleboog weer rustend op haar knie. Ze was doodop maar ze wilde zo graag met hem blijven praten, het voelde gewoon goed om weer bij hem te zijn.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"It depends. Often it's just a switch you turn off," verliet zijn mond in zachte, schorre mompelingen. Verder details wilde hij liever voor zichzelf houden, makend dat hij kortom zweeg en zich richtte op het verband.
Hij kon het zich niet zo goed voorstellen hoe de weg hierheen voor haar gelopen was. Hij wist niet wat hij denken moest, of wat hij voor zich moest zien als ze het zo uitlegde, maar wel wist Raiden zeker dat ze geluk had gehad. Geluk dat ze er weg was gekomen zonder dat Brandon haar voor was geweest. Geluk dat ze het pand had weten te bereiken zonder in te storten en, boven alles, geluk dat haar lichaam er in deze staat vanaf gekomen was. Gezien wat ze had moeten verduren als werkelijk het geval was als hoe hij het in zijn hoofd had, had het velen malen erger kunnen zijn. Haar tranen daarentegen vertelden al genoeg; doch ze snel genezen zou, zat de pijniging nog diep in haar geworteld.
Zijn ketting werd in zijn vuist geborgen. Ze stopte het sieraad in zijn handpalm, die ze liefdevol door zijn vingers liet omsluiten terwijl ze sprak. Het was wonderlijk voor hem hoe ze het bewaard had. Hij had gedacht de ketting voor eeuwig kwijt te zijn nu het al een half jaar of misschien zelfs langer, uit zijn oog was verdwenen. Dankbaar was hij haar zeker voor het bij zich houden van een dierbaar stuk. Hij glimlachte voorzichtig, nog altijd met weinig uitstraling van blijdschap, maar voornamelijk vermoeidheid. "I can't believe you kept it with you all this time..," was alles wat hij zacht uitbracht.
Losjes verlichtte ze haar grip op zijn hand. Hij werd losgelaten, alsof ze niet bevatten kon wat hij zojuist gezegd had, al dacht Raiden dat ze het begrijpen zou waar hij op doelde. Strak keek hij van haar weg. "He'll pay for it. I'll make him."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Haar ogen volgde zijn bewegingen. De manier waarop hij het verband aanbracht was rustgevend om te zien. Het voelde vreemd om de ketting na al die tijd af te moeten geven. Ze keek even naar haar hals, die akelig leeg aanvoelde zonder de ketting. Ze likte haar lippen en voorzichtig verplaatste ze haar voet van zijn schoot naar het bed. Haar voet was inmiddels ingetaped.
“Ofcourse I kept it safe, I always had this feeling that we would meet again” Ze glimlachte en een gaap verliet haar lippen. Ze wreef door haar ogen en slaperig keek ze naar hem. “Can we talk about that tomorrow.. I’m exhausted.”
Het voelde gewoon zo vertrouwd om weer bij hem te zijn. Alsof het nooit anders geweest was. Ze kroop voorzichtig naar de bovenkant van het bed waarna ze de dekens opensloeg en eronder kroop. Het bed rook helemaal naar hem, wat nog vertrouwder aanvoelde. Ze ging voorzichtig liggen aangezien nog steeds alles pijn deed. Ze draaide op de zij waar ze minder last van had waarna ze met haar hoofd op zijn kussen ging liggen. Ze klopte naast zich op het smalle bed en keek hem aan. Ze zou makkelijk met hem in het bed passen aangezien ze enorm was afgevallen en hij ook niet echt veel plek in beslag zou nemen. “Lay with me… please” Het klonk bijna smekend. Ze wilde niet alleen gelaten worden, zelfs niet in bed.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Wallen kon hij onder haar ogen nog zien staan, onderwijl ze ze met kracht nog open leek te houden. Hij kon aan haar zien dat ze moe was. Dat ze dezelfde vermoeienis met zich meedroeg als hij verduurde nu de drugs uit begon te werken. Het was de suffige blik in haar ogen die Raiden tot dit besef had gebracht. De uitstraling die alleen maar uitbracht hoe kapot ze was na alles en hoe ze op het randje stond van instorten. Nee, hij mocht hier geen opmerkingen over maken. De jongen wist maar al te best dat hij er zelf op het moment geen haar beter uitzag, maar toch baarde het hem enigszins zorgen. Wat als ze haarzelf niet meer was?
"Yeah. Guess sleeping ain't no bad idea." Hij streek een pluk van zijn eigen haar naar achteren, dat verdwaald voor zijn voorhoofd begon te hangen. Praten over haar vriend zouden ze later wel doen. Voor nu was het beter het onderwerp te lozen, nu ze beide toe waren aan wat slaap. Met zijn concentratie gericht op zijn gedachten stond hij op van het bed. Hij wandelde een beetje doelloos door de kamer, niet zozeer gericht op wat hij precies doen wilde, maar op wat hij dacht dat Mia naar verlangde. Voor nu bedacht hij dat het mogelijk beter zou zijn als hij haar met rust laten zou. Haar gedachten kon hij dan wel niet lezen, haar reactie van angst toen hij op het begin dichterbij was gekomen, wilde hij niet opnieuw opwekken.
"Sorry. It's not the best place to sleep and not quite warm in here, but it's the best option for tonight." Voor even stopte hij met ijsberen, kijkende naar het meisje dat haar plaats vond in zijn bed. "I'll stay up. No need to sleep anyway and in case your boyfriend does return, it might be better." Het leek hem beter zo. Haar wanhoop echter, terwijl ze hem vroeg bij haar te gaan liggen, overrompelde hem. Het kwam onverwachts hoe ze ineens leek te verlangen naar zijn bijzijn.
"It's a bed for just one person, are you sure you..." Wat in de war beet hij op de binnenkant van zijn wang. "You know, feel comfortable."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Zijn bed voelde goed aan ondanks het luxe bed wat zij altijd gewend was. Het luxe bed kon haar nooit echt helemaal laten relaxen, voornamelijk omdat Brandon altijd naast haar sliep. Ze had het gevoel alsof ze nu echt thuis was, gek genoeg. Ze keek even naar Raiden die door de kamer ijsbeerde. Het leek alsof hij wat moeite had met de situatie waarin ze nu verkeerde. Alsof hij niet goed wist wat hij moest doen. Ze beet zacht op haar lip terwijl ze elke beweging van hem volgde. Ze werd er zelf een beetje nerveus van. Hij zag er nog steeds goed uit. Zijn lichaam nog steeds het lichaam waarop ze verliefd was geworden. Zijn tatoeages die hem zo goed sierde. Zijn mooie haren waar ze uren mee kon spelen. Zijn gezicht, wat magerder dan eerst maar nog steeds even mooi als maanden geleden.
Ze kon uren aan hem denken en naar hem kijken. Wellicht zou het hem afschrikken. Ze trok de dekens nogmaals wat op, dit keer tot haar kin. Het was best koud ondanks de dekens. Ze keek op naar Raiden en even dacht ze na. Zou ze het aankunnen om hem hier dicht bij te hebben? Ze keek even naar het kleine bed waarna ze weer naar Raiden keek. "Well since you just said that it isn't that warm.. can't you keep me warm?" Ze opende voorzichtig de dekens waarna ze hem een goedkeuren knikje gaf. "Get in please, I need you here with me. I'm scared to be alone right now.." Ze beet wederom op haar lip. Enkele scheurtjes begonnen te ontstaan van het gebijt en de kou. Haar lippen waren zo enorm schraal geworden, maar het was iets waar ze nu totaal niet bij stil stond.

"Hold me.."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Optimaal kon het niet zijn. Hij had wel eens betere plekken gehad om zijn nachtrust te moeten pakken, daarmede hij wel wist dat hij blij mocht zijn met een dak boven zijn hoofd. De kamer nam hij erbij zonder te klagen. Hij verafschuwde de viezige plekken op de muren, de kou van de stenen vloer onder zijn blote voeten omdat men blijkbaar geen nut zag in een vloerkleed of hout, maar het was wel zijn kamer geworden. Een klein stukje 'thuis' waarvoor Raiden anderszins zoeken moest in het donkerte van de nacht wanneer hij de dag overleefd had. Dankbaar was hij, maar hij betwijfelde toch ergens of Mia het wel waarderen kon. Hij had in elk geval gehoopt haar beter te kunnen bieden dan een gesleten matras en uitgewassen beddengoed.
"Eh.. yeah, I can-" Weifelend stopte hij met praten. Nog steeds was het lastig voor hem te bepalen wat hij ervan dacht en of ze het niet vertelde uit beleefdheid of medelijden, in plaats van dat ze het meende. Toch besloot hij er geen discussie van te maken. Het zou geen uitkomst bieden en daarnaast, kon een beetje slaap in een bed wat kwaad? Hij liep naar haar toe, haar gestaar wat genegeerd uit ongemak, waarna hij het bedlaken in handen pakte. Met de hoop dat hij als ze het meende, de angst wat zou verminderen, ging hij achter haar liggen. Hij geloofde op haar woord; toen ze leek te smeken om zijn armen om haar heen te voelen, was dat wat Raiden deed. "You don't have to be scared," vertelde hij haar met een lichte, aanmoedigende glimlach. "Everything's gonna be okay."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Haar ogen volgde zijn bewegingen. Hoe hij langzaam naar het bed liep en ook hoe hij onder de dekens kroop. Ze beet zacht op haar lip bij het voelen van zijn lichaam tegen de hare. Ze had verwacht dat ze weg zou deinzen. Dat ze zich onprettig zou voelen en weg wilde maar het was compleet het tegenovergestelde wat ze voelde. Ze wilde juist bij hem zijn. Het liefst zo dicht mogelijk tegen hem aan. Het was haar niet eens opgevallen dat ze haar adem had ingehouden totdat haar lichaam haar duidelijk vertelde om even adem te halen. Ze keek naar Raiden en een kleine glimlach sierde haar lippen.
Zijn armen die om haar heen werden geslagen zorgen er meteen voor dat haar lichaam zich opwarmde. Het was prettig, vertrouwd. Ze kroop wat dichter tegen hem aan en sloeg haar arm ook om zijn middel heen. Ze legde haar hoofd tegen zijn borst aan waarna ze knikte op het feit dat hij zei dat alles goed zou komen. Ze geloofde hem ook aangezien ze wist dat hij er alles aan zou doen om haar te helpen en haar veilig te houden.
De vermoeidheid sloeg nogmaals toe. Haar ogen vielen zowat dicht. Zoveel dingen die ze nog wilde zeggen maar het kwam haar lippen niet meer uit. Het zou moeten wachten tot morgen, hoe graag ze het ook nu wilde delen. Ze trok de dekens nog wat hoger op zodat ze haast helemaal verstopt lag. Ze kreeg het warm en haar lichaam relaxte. Ze voelde hoe ze langzaam in een diepe slaap getrokken werd. Maar voordat ze in slaap viel, mompelde ze nog wat tegen Raiden.

"Goodnight Raiden, thank you..."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
> Vermoeid keken zijn ogen naar hem terug in zijn spiegelbeeld. De wallen onder zijn ogen konden hem niet langer meer schokken, het al gewend geweest dat de uren waarin hij zijn slaap pakken kon, minimaal geworden waren. Hij was er te onrustig voor geworden. Zijn hoofd bleef maar doormalen alsof het hem verbieden wou om zijn oogleden voor een aantal uren gesloten te houden, en hem er geen kans voor wilde geven om rust te pakken. Hoe dan ook kon het hem niet meer schelen. Hij was inmiddels al een paar uur op; de neiging weer terug te gaan naar zijn bed in de hoop wél te kunnen slapen, was al een tijd geleden verdwenen.
Met zijn handen gooide hij wat water tegen zijn gezicht. Steunend op de wasbak, zijn eigen reflectie vermeden waarmee hij nog altijd geconfronteerd werd door de spiegel. Hij had er geen behoefte aan om nogmaals te moeten kijken naar hoe slecht hij eruitzag. Raiden wist al langere tijd dat hij erbij liep als een levende zombie, hij had er sindsdien een afkeer van gekregen om naar zichzelf te moeten kijken, omdat hij niet gewend was om schaamte te voelen richting zichzelf.
Hij zuchtte, kijkende naar de grond met zijn gedachten bij vannacht. Nog steeds kon de jongen amper beseffen wat er precies plaats had gevonden, maar meer antwoorden kon hij zich niet veroorloven nu Mia zo in pijn was. Hij wilde er naar vragen maar wist hoe dan ook niet hoe. Desondanks het fijn had gevoeld om te kunnen liggen met haar tegen zich aan, zoals ze eerder altijd deden, was hij radeloos over hoe het verder moest.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Haar diepe slaap werd onderbroken door geschreeuw op de gang. Paniek raasde door haar aderen terwijl ze krampachtig in elkaar dook. Even leek het alsof ze nog in haar oude huis was. Het geschreeuw was namelijk iets wat haar vaker wakker had gemaakt. Gapend opende ze haar ogen wat beter waarna ze omdraaide om tegen Raiden aan te kruipen. Hij was alleen nergens te bekennen. Ze kwam omhoog en wreef in haar ogen waarna ze rond keek door de kamer. Waar kon hij zijn?
Licht paniek overspoelde haar terwijl ze nogmaals rond keek in de kamer. Alles zag er nog hetzelfde uit als gister. De flessen drank, peuken en kleding nog op de grond verspreid maar ook de kleding die hij gister droeg lag nog op de plek waar hij ze gisteravond had neergelegd. De dekens werd snel van haar lichaam geslagen waarna ze opstond. Ze voelde haar onderlip trillen en haar ogen waterde. Ze was ineens enorm bang en ze voelde zich alleen. Ze wist dat hij hoogstwaarschijnlijk niet ver weg was maar alsnog was ze bang dat hij wel weg was. Ze liep snel naar de deur en opende deze abrupt waarna ze rondkeek. Ze liep snel naar de badkamer, misschien dat hij zich opfriste. Ze voelde nu pas de enorme druk in haar enkel. Hij was zeker nog gevoelig en het was niet handig om zo snel te lopen maar ze moest en zou hem nu vinden. Ze liep snel door de gang tot ze bij de badkamer aankwam. Er was iemand binnen aangezien ze het water hoorde lopen vanaf deze kant van de deur. Wie het was, dat was een raadsel. Het kon Sterling zijn maar ook een ander engerd. Ze opende de deur en beet hard op haar lip. Ze keek door het kiertje en zag tot grote opluchting Raiden slaan. Ze sloeg snel de deur open en stapte naar binnen waarna ze haar armen om zijn nek sloeg en hem knuffelde.

"I thought you left me"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

They said it wasn't a gateway drug.

Hij was moe. Afgemat, misschien wel meer dan dat, gezien zijn lichaam steeds witter leek te worden met elk uur dat verstreek. De energie die hij eerder had was van hem weggevloeid. Hij sleepte zich voort met weinig tot geen doelen meer om de dag mee door te kunnen komen en zich voor in te kunnen zetten. Hij was suf geworden. Niets kon hem meer werkelijk schelen behalve afkomen van dat ene gevoel dat hem achtervolgde, de honger naar iets waar hij eigenlijk van zou moeten walgen. Raiden wist dat het snakken naar een drug hem kapot maakte. Dat het ruïneerde wat hij bereikt had, hem eerder tot een levend karkas maakte dan dat het hem helpen kon, en desalniettemin voelde hij trillingen wederom opzetten. Voelde hij de neigingen weer om een nieuwe naald in zijn arm te zetten, om het weer door zijn aderen te voelen gaan en de rust terug te laten keren in zijn hoofd. Om een fles aan zijn lippen te zetten en net zo lang drank naar binnen te werken tot alles gevoelloos werd. Wil had hij niet meer, slechts wensen om meer verdoving te voelen en alles te vergeten.
Het gekraak van de deur doorbrak zijn gepeins; hij keek op, in de deuropening die hij haar zag versperren. Waarom ze precies zo ineengedoken leek, wanhopig, vroeg hij niet. Hij had er geen kracht voor, alsof niets zijn mond verlaten kon, maar dat terwijl hij tegelijkertijd alles vragen wilde. Zwijgend voelde hij haar armen om hem heen. Haar omhelzing beantwoordde hij traag, haar voorzichtig tegen zich aangedrukt tot hij haar tegen zijn blote borstkas kon voelen. "Take it easy," opperde hij. "I was just brushing my teeth." Wat hij haar anders zeggen moest, wist hij ook niet echt, maar hoe dan ook was het geen leugen. Met een zwakke glimlach liet hij haar los.

"Did you sleep well last night?"

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Zijn armen die zich voorzichtig om haar heen klemde stelde haar gerust. Het was alles geweest dat ze nodig had gehad op dit moment. Ze drukte haar koude wang tegen zijn blote borst terwijl ze kort haar ogen sloot om van het moment te genieten. Ze voelde echter enkele tellen later dat hij zijn armen weg trok en dat de ruimte tussen hen wat groter werd. Ze wreef nog slaperig door haar ogen en knikte. "Sorry, I could've waited in the room for you" Ze keek naar haar handen en speelde wat met het shirt dat ze aan had. "I had a decent sleep, thank you" Ze keek even naar hem en een bezorgd gevoel trok door haar aderen. Hij zag er vermoeid uit, bleek, alsof hij elk moment kon instorten. Voorzichtig hief ze haar hand waarna ze deze tegen zijn wang legde. "You look pretty bad love, I'm guessing you had a rough night of sleep?" Ze streelde kort met haar duim over zijn wang waarna ze haar hand terug trok. Ze bekeek zijn lichaam nog even en fronste.
Verschillende vragen dwaalde door haar hoofd. Ze durfde ze alleen niet te vragen. Hij zou waarschijnlijk ook vele vragen hebben rondom Brandon en alles wat er gister was gebeurd en ze zou ze beantwoorden, daar had hij recht op. Ze stapte de badkamer uit en beet op haar lip. "I'm sorry for interrupting you, I'll just go back to the room" Ze glimlachte zwakjes en draaide zich om waarna ze naar zijn kamer liep. Misschien had hij er behoefte aan om even alleen te zijn en dat respecteerde ze.
Haar voet klopte ongelofelijk erg en de pijn nog steeds aanwezig. Ze hinkte het opstapje op, zijn kamer in waarna ze even rondkeek. Het was echt een ontplofte zooi. Ze hinkte naar wat drank flessen en pakte ze op van de vloer waarna ze de flessen neerzette op het aanrecht. De pakjes sigaretten en losse peuken raapte ze ook op waarna ze de peuken in een plastic zak gooide en de enkele sigaretten in een pakje stopte zodat hij nog een vol pakje had, de overige pakjes verdwenen ook in de zak. Ze raapte enkele kledingstukken van hem op, vouwde ze op en legde ze op de bank neer. De grond was tenminste leeg nu. Ze zou zo alles voor hem schoonmaken maar hij zou daar vast geen behoefte aan hebben, anders zou hij dit allang gedaan hebben.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het was precies zoals hij verwacht had. Zoals hij het zich nog herinneren kon, alsof ze geen greintje veranderd was in de tijd die ze bij een ander door had gebracht. Haast alsof ze nog nooit bij hem weg was geweest. Hij kende inmiddels al haar nieuwsgierigheid en impulsiviteit, diezelfde die Raiden ook in zich meedroeg, en had dan ook niet anders moeten verwachten dan dat ze hem opzoeken zou in deze situatie. Ze wist niet wat er aan de hand was en waar hij uithing, dus in plaats van af te wachten op zijn terugkomst, zocht ze zelf uit waar hij heen was gegaan.
"No worries. My room can kinda look like a jail cell sometimes, no surprise you had to find your way outta there." Hij glimlachte voorzichtig. Hij wist dat hij zijn kamer niet bepaald netjes gehouden had, en vergeleken met Mia - die graag alles een beetje op een rijtje had - was hij compleet anders. Bij de gedachte dat ze het uithouden kon in een puinhoop, zou hij beetje bij beetje in de lach schieten, alleen al omdat hij wist dat zij daar niet mee leven kon zoals hij dat kon.
Met het horen van haar goede nacht van slaap, knikte hij vriendelijk terug. Haar ogen rollende over zijn lichaam negeerde hij intussen maar stilletjes, de blikken op zijn huid geen aandacht geschonken, maar zijn ongemak straalde er wel degelijk vanaf; hij vroeg zich af wat ze gespot had om zo verschrokken naar hem te kijken. "Yeah. Guess my mind couldn't be silenced," opperde hij, het genot van haar hand op zijn wang laten merken door wederom te glimlachen. "But I wasn't bored though. Having someone to sleep as quietly as you, in my arms, was kind of peaceful."
Of hij haar ertoe aan had gezet weg te gaan, besteeg zijn gedachten uit het niets, toen ze haar excuses aanbood. Hij was bang dat hij haar op de een of andere manier had weggejaagd uit de badkamer. Toch hield hij zijn mond dicht, eerder dankbaar geweest dat Mia hem de ruimte gunde om even rustig wat koud water over zijn gezicht te kunnen laten lopen. Het was uiteindelijk lief bedoeld, of niet soms?
Het nam een paar minuten in vooraleer hij de kamer ook achter zich liet en haar achterna wandelde naar zijn kamer. Zijn hand vluchtig verdwenen in zijn haar, om een aantal verdwaalde haarlokken weg te kunnen strijken, maar zijn ogen waren ongeconcentreerd. Hij was de focus kwijt die hij anders wel bezat. Hij leek eerder gedesoriënteerd toen hij voet zette in zijn slaapkamer, en liet zich enigszins verzonken op het bed zakken. Het duurde even voor hij Mia opgemerkt leek te hebben en het inzag hoe ze de vloer behendig leeg had gepakt, en zelfs toen hij met haar opruimen geconfronteerd werd, leek het niet bij hem binnen te komen. Stil keek hij voor zich uit.
"What are you gonna do now?" vroeg hij. "With Brandon?"

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Het was haar nog niet opgemerkt dat hij de kamer weer in gelopen was. Ze was te druk in haar eigen wereldje. Ze was aan het denken over alles wat er gister gebeurd was. Hoe Brandon haar gekleineerd had, verwond had en tot slot, hoe ze hier terechtgekomen was. Ze mocht van geluk spreken dat ze levend het huis van Brandon uitgekomen was. Als hij haar te pakken had gekregen voor de deur voordeur bereikt had dan was het slecht afgelopen. Hinkend liep ze richting de bank en pakte er een halfvol pak cornflakes vanaf waarna ze de bank schoon klopte met haar hand. Ze hinkte verder naar de keuken en zette het pak op het aanrecht waarna ze alle vieze vaat in de gootsteen zette. Ze kon altijd straks nog schoonmaken. Ze draaide zich om, om richting het bed te lopen. Ze zag Raiden zitten en even schrok ze. Ze had gewoon niet door dat hij binnen was gekomen. "God, you scared me" Ze hinkte naar zijn bed en ging langzaam zitten. Zijn woorden kwamen meteen hard binnen. Deze paar uur had ze die gedachten proberen te vermijden maar het was iets wat ze onder ogen moest komen. "I need to get my stuff, all that I have left is in that house. I have to go back when he is at work.." Ze zuchtte diep en keek naar haar enkel. "Can you come with me, i'm scared to go alone and I know you will always protect me" Ze legde haar hand voorzichtig op zijn schouder waarna ze er een zacht kneepje in gaf. 'My money is there, it's a lot Raiden. If I can get that back, I can get us some food and I can help you clean the appartment, you know, make it more like a home for you. After that, i'll try to find a motel for me to stay. I can'y stay here Raiden. This is your personal space and you seem to need it, plus I don't want Sterling to kill me in my sleep."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij had niet geweten dat hij haar bang had gemaakt. Anders had hij misschien toch wat rustiger gelopen, of wellicht geprobeerd om iets tegen haar te zeggen als aankondiging van zijn binnenkomst. Ergens was het daarentegen wel grappig om haar een keer geschrokken te zien. Althans, dat had hij gevonden, als hij niet verstrengeld was geweest in zijn eigen wereldje zoals nu.
"Sorry," glimlachte hij verontschuldigend. Hij keek na even stil te hebben gezeten opzij, naar Mia die zojuist naast hem was gaan zitten. Hij kon nog steeds amper geloven dat ze bij hem bleef na alles wat er gebeurd was. Doch keek hij net zo min gelukkig als dat zij voor zich uit keek; ze werden beide overspoeld met gebeurtenissen die ze niet uit hun hoofd zetten konden. Langzaam haalde hij een hand door zijn haar waarna zijn arm weer slap op zijn been rustte. "I know.. but his work is right here. He'll notice when I'm not around and the same goes for you, when you try to leave through the backdoor." Het laatste wat ze nodig hadden was voor Brandon om een scène te schoppen midden in de zaal vol vechters, zeker als het ging om Mia. Hij had geen vermoeden dat het haar vertrouwen zou geven als de jongen haar in het openbaar vernederen zou. "I can come with you, but we have to go when he's at home. That's the best chance we've got." Verzonken keek hij weg. Er was geen andere keus, maar dat maakte deze niet beter.
"Sterling? What about her?" Het leek alsof al het andere wat ze gezegd had volledig ongehoord was. Haar naam bleef bij hem steken, eiste al zijn aandacht op in plaats van de rest. Hij was verward, al dan maar een klein beetje. Wat had zij hiermee te maken? Vragend draaide hij zich terug naar Mia. "What's going on?"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld