Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

9 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO | You've captured my love

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het ging om veel meer dan alleen en feestje achteraf. Daar hoefde Naylene niet bij te zijn, natuurlijk niet. Een feestje konden ze altijd nog houden. Die waren er genoeg. Na een show, bij het releasen van een nieuw nummer. Er was altijd meer dan genoeg tijd voor zoiets als dat. Maar dit was een avond geweest die voor Ashton veel waarde had gehad. De hele avond, dus ook hetgeen wat na alle muziek zou komen en hij had dat graag willen delen met Naylene.
Dat was echter niet het enige. Naylene had ook iets voor hem verzwegen. Iets belangrijks. Als ze van te voren had laten weten dat ze de kans had om ergens aan te werken wat ze al een lange tijd had gewild, dan had hij haar alleen maar geapplaudisseerd en verteld hoe trots hij wel niet op haar was. Dan had hij haar aangemoedigd, al zou hij nog steeds even bezorgd zijn geweest om dat ze zich misschien wel zou overwerken en daardoor in een negatieve headspace terecht zou komen.
Zijn bezorgdheid verloor het nu echter van zijn irritatie en de manier waarop Naylene naar hem keek. Zij was klaar met hem, maar hij ook met haar. Ze leek niet te willen luisteren en haar werk was overduidelijk belangrijker dan wat er tussen hen speelde. Op deze manier had het ook helemaal geen zin om met elkaar te praten. Al waren ze al lang niet meer aan het praten. Het was eerder schreeuwen en het trok waarschijnlijk ook de aandacht van Naylene haar collega’s.
‘I finished you yesterday!’ riep Ashton, zonder verder na te denken over dat dit niks te maken had met de discussie die ze op dit moment aan het voeren waren, maar wat moest hij anders? Naylene raakte hem op een pijnlijke plek en hij was nu niet in een staat waarin hij zou toegeven dat het inderdaad zo was. Zelfs als hij rustig zou zijn, zou hij dat nog moeilijk vinden. Want hoe erg hij ook de schuld op anderen af zou kunnen schuiven, of in de wereld waar hij werkte, vaak genoeg bleven zijn ideeën bij wat het waren: ideeën.
Tot zijn verbazing had Naylene niet meteen een weerwoord. Ze had het niet aan zien komen, maar dat betekende niet dat ze zich meteen gewonnen gaf. Ze herstelde zich al snel. ‘Als je niet eens met een volwassen weerwoord kan komen, dan ga ik nu niet deze discussie met je voeren.’
‘Jij weet niet eens waar je het over hebt!’ riep Ashton. Naylene deed alsof dit een eenmalig iets was. Dat was niet de bedoeling. Ze hadden al plannen om dit evenement in Sydney te laten plaatsvinden en ook daarna wilden ze er mee door. In andere steden in Amerika, maar ook in Europa en misschien zelfs in Azië als ze er de tijd en de plek voor zouden kunnen vinden. Dit was niet iets wat na één keer over zou zijn en het was oneerlijk dat Naylene het wel zo bestempelde.
‘En jij wel?!’ Het waren nu niet meer de sterke argumenten en onderbouwde meningen die over en weer gingen. Het was nu aangekomen op het moment dat ze hun eigen woroden terug gingen kaatsen in de hoop dat de ander als eerste op ging geven. Dat was een spel wat zowel Naylene als Ashton lang zou kunnen spelen, maar het was Ashton die er op het moment geen zin in had. Naylene had hem gekwetst en hij zou hier niet langer staan om zichzelf proberen te verdedigen, terwijl zij met aanvallende woorden zou blijven komen.
‘Goed, doe maar zo,’ zei Ashton tegen haar. ‘Ik ga.’ Hij zou niet alleen weg gaan uit het gebouw, maar binnen nu en een paar dagen zou hij ook vertrekken op een kleine promotietour voor Easier. Ze zouden een aantal shows spelen en vervolgens ook naar Europa gaan, waar ze hun singel zouden promoten. En het zou niet bij Europa blijven. Australië, Korea, ze zouden overal een kans krijgen om zichzelf weer opnieuw op de kaart te zetten, voordat aan het einde van de zomer de tour met de Chainsmokers zou gaan beginnen.
Ergens hoopte hij dat Naylene nog achter hem aan zou komen. Dat ze hem niet zomaar weg zou laten gaan en hem zou vertellen dat, als ze allebei af waren gekoeld, het nogmaals er over zouden kunnen hebben. Naylene kwam echter niet achter hem aan. Hij stond alleen voor de lift, te wachten totdat hij eindelijk op deze verdieping zou zijn. Een aantal werknemers liepen langs hem heen, trokken hun neus op en gaven hem een vreemde blik.
Ongeduldig drukte Ashton nogmaals op de knop van de lift. Er gingen heel wat dingen door zijn hoofd. Of hij echt weg zou gaan met ruzie, of dat hij en Naylene het nog goed zouden maken voordat hij zou vertrekken. En als hij wel het land zou verlaten zonder dat ze er over hadden gepraat, wat zou er dan gebeuren met hun plannen? Zou ze hem nog op komen zoeken in Australië, zodat ze zijn verjaardag samen door zouden kunnen brengen, of was dat dan allemaal ook van de kaart?

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het belangrijkste aan nieuwe muziek uitbrengen was misschien wel aan de hele wereld laten weten dat het er was. Om niet alleen fans mee te nemen in hetgeen wat er was gercreëerd, maar ook mensen die misschien nog nooit van hun band hadden gehoord. Calum wist dat het nodig was, dat het een deel was van in een band zitten. Toch was het zeker niet zijn favoriete bezigheid. De nieuwe muziek laten horen was geweldig, er was geen gevoel dat daar overheen zou komen. Daar kwam echter ook bij dat er heel wat interviews moesten worden gegeven en dat waren de momenten waar Calum zich soms toch behoorlijk ongemakkelijk voelde.
Vandaag draaide het om muziek. Ondanks dat er wel kleine interviews werden gegeven, was de grote arena in Londen ingericht om iedereen mee te nemen in muziek van verschillende artiesten. Calum had al genoeg van hen rond zien lopen. Mensen waar hij wel eens eerder mee had gepraat, vrienden zelfs, maar ook personen die hij vandaag voor het eerst had gezien.
De optredens waren ongeveer anderhalf uur geleden begonnen. Naar sommige van de artiesten was Calum zelf wel nieuwsgierig. Hij kende ze wel, had ze misschien wel eerder gezien, maar toch vond hij het leuk dat hij nu af en toe kon kijken wat de rest deed.
Voor nu was Calum daar even niet mee bezig. Hij had gezien dat hij enkele berichtjes had gekregen van Linn. Toevallig had ze op hetzelfde moment als zij in Londen moeten zijn voor een samenwerking die ze op zou zetten. Het betekende dat ze deze dag met hem door kon brengen. Dat was in ieder geval de bedoeling geweest. Gisteravond nog laat had er ineens iemand gebeld met het bericht dat ze deze ochtend op tijd bij het kantoor werd verwacht. Vanuit daar had Calum de berichtjes gekregen. Het gaf hem aan dat de dag van Linn tot nu toe niet heel erg goed was. Daarop had hij haar aangegeven dat ze het beter zouden maken als ze hier waren.
Nu was het een tijdje later en was Linn er nog niet. In haar nieuwe berichtjes gaf ze aan dat ze niet naar binnen kwam, terwijl ze er voor hadden gezorgd dat ze de juiste pasjes hadden om binnen te komen. Aan de manier waarop Linn op de berichtjes had gereageerd, was het best wel duidelijk dat ze er doorheen zat, dat ze klaar was met deze dag. Daarom had Calum haar aangegeven dat hij zou proberen het recht te trekken, maar dat ze wel even moest wachten voordat ging gebeuren.
Calum had eerlijk gezegd geen idee gehad waar hij had moeten zijn om dit recht te trekken en daarom had hij maar wat mensen van de beveiliging aangesproken. Vanuit daar uit had hij heel wat mensen gezien en uiteindelijk was het een half uur, bijna driekwartier later toen ze eindelijk bij Linn aan waren gekomen en ze haar naar binnen hadden kunnen laten.
Aan haar gezicht te zien was ze echt klaar met alles. Terwijl dit juist mooie dagen voor hadden moeten zijn. Toen ze nog in Los Angeles waren geweest had ze er zo enthousiast over gesproken en ondanks dat Calum eerder deze kant op had moeten komen. Was het Linn geweest die in haar berichtjes duidelijk had gemaakt dat ze er heel erg veel zin in had gehad. Dat het op het moment zo liep, vond Calum heel erg vervelend. Een slechte dag was er wel eens voor iedereen. Maar een slechte dag hebben op het moment dat je juist had verwacht dat er iets heel erg moois uit zou komen, was het één van de ergste gevoelens die iemand kon hebben.
Calum had de hand van Linn vastgepakt. Hij merkte aan haar dat ze haar best deed om zich sterk te houden, maar haar greep vertelde hem anders. Haar handen voelden klam aan en hij hoorde zelfs een paar keer dat ze diep adem haalde.
Op het moment dat ze in de kleedkamer waren, die voor de groep op was gezet, sloeg Calum zijn armen om Linn heen.
“Ach Linnie.” Fluisterde hij. Calum vond het vreselijk dat ze zich zo voelde.
De knuffel en de woorden leken voor Linn ook het moment te zijn om alles even los te laten. Er kwam een snik over haar lippen heen en haar lichaam liet ze een beetje tegen dat van Calum aanleunen.
“Het is oké. Laat alles er maar even uit.” Het was een fucking kut dag voor haar geweest. Calum hoopte dat het voor haar nog een beetje om zou kunnen draaien nu ze hier was. Dat hoefde echter niet meteen te gebeuren. Het eerste was gewoon dat alles er nu uit kon. Niet alleen de tranen, maar ook de hele verhalen waar ze vandaag tegenaan was gelopen, want ondanks dat Calum een paar berichtjes had gekregen, wist hij nog lang niet alles.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Iedereen had wel eens een dag dat het even allemaal niet lekker liep. Voor Linn kwam het echter niet uit dat het juist deze dag was waarop alles mis ging. Voor haar werk was ze naar Londen gereisd, samen met haar manager en een advocaat. In Londen hadden ze een afspraak staan met een groot merk, om een eventuele samenwerking te bespreken.
Het was de vorige avond al mis gegaan toen het merk had laten weten dat de meeting veel eerder zou beginnen, waardoor Linn haar plannen al in de war waren geschopt. Calum was ook in Londen voor een festival en ze hadden juist een gat in hun drukke rooster gevonden waarin ze samen hadden kunnen ontbijten en dat had ze af moeten zeggen. Linn had haar beste vriend echter wel beloofd om te komen kijken bij het optreden. Eventueel wat eerder, zodat ze samen van de muziek zouden kunnen genieten.
Onderweg naar haar afspraak was er ook al iets mis gegaan met de metro-kaartjes, had ze veel te lang op haar koffie moeten wachten omdat de vrouw voor haar een ruzie had gezocht met de manager. Tijdens de meeting zelf was het merk opeens met een compleet ander aanbod aangekomen, eentje waar geen spraken was geweest toen ze er eerder contact over hadden gehad en ook nog eens veel minder geld had geboden. Nu ging het Linn niet om het geld wat ze ergens voor kreeg, maar ze kon het niet hebben dat ze onder valse voorwaarden naar Londen was gekomen.
Nadat dat allemaal voorbij was geweest en Linn terug was gegaan naar haar hotel om zich daar klaar te maken voor het festival, had ze nog een hele tijd in het restaurant gezeten met haar werknemer om de situatie te bespreken. Ze hadden Linn en haar team de tijd gegeven om het nieuwe aanbod te overwegen, maar het zou wel geregeld moeten worden in de tijd dat ze in Londen was. Daardoor was alles een stuk langer uitgelopen dan dat ze had verwacht.
Toen ze eindelijk haar outfit aan had gehad, had zichzelf er van overtuigd dat de dag veel beter zou gaan als ze eenmaal bij Calum en haar andere vrienden zou zijn. Buiten het hotel hadden fans gestaan, waar ze ook nog mee op de foto was gegaan. Ze had getwijfeld om nee te zeggen, maar in de ochtend had ze ook al meteen door gemoeten. Eenmaal bij het festival was het weer mis gegaan toen ze bij de artiesteningang had gestaan en ze haar toegang hadden geweigerd. Dat terwijl Linn van tevoren alles al had ontvangen wat, volgens het management van Calum, nodig was geweest om het festival binnen te komen.
Omdat ook zij niet had geweten wie ze had moeten hebben, had ze Calum laten weten dat ze niet zomaar naar binnen was gekomen. Zelf haar berichtjes naar Calum waren niet voldoende bewijs geweest, waardoor ze nog meer dan een uur had moeten wachten voordat ze eindelijk in de armen van haar beste vriend had gestaan. En juist die armen zorgden er voor dat ze het niet meer bij elkaar hield en begon te huilen.
Dit had een leuke dag moeten worden. Eentje waarin ze wellicht haar naam onder een contract had gezet en dat zou vieren met haar team. Ze had tijd door kunnen brengen met Calum en kunnen genieten van de muziek, maar nu was er nog maar weinig van over. Er was dan nog wel drie uur voordat Calum het podium op zou moeten, maar Linn wist dat hij van tevoren of erna ook nog interviews had met de radiozender die dit alles organiseerde, en hij had natuurlijk tijd nodig om zich voor te bereiden.
‘Sorry,’ snikte Linn, omdat ze het gevoel had dat ze nu al haar problemen bij Calum neergooide en hij dat helemaal niet zou kunnen gebruiken. ‘Ze lieten me er niet in en het was al zo’n kutdag en ik wist niet wie ik anders moest vragen om het te regelen en nu sta je hier met mij, terwijl de rest al aan het kijken is.’ Linn wist ondertussen niet meer wie er nu op het podium stond en wie er nog zou komen. Zij en Calum zouden nu allebei een hoop missen en dat was haar schuld.
Calum bleef echter rustig en probeerde haar een beetje te sussen door haar vast te houden en door haar haren te aaien. ‘We hebben nog steeds tijd,’ liet hij haar weten. ‘Genoeg zelfs.’ Linn haalde huilend haar schouders op. Ze hadden meer tijd kunnen hebben als het allemaal goed was gegaan vandaag, maar dat was niet het geval.
Toen ze wat rustiger was geworden, waren ze op de bank gaan zitten. Calum had haar een flesje water aangeboden en daar had ze dankbaar gebruik van gemaakt. Ze probeerde hem uit te leggen wat er allemaal mis was gegaan. Vanaf de verplaatste meeting tot aan het moment dat ze niet naar binnen had gemogen en hetgeen wat er allemaal tussen in was gebeurd.
‘Ik was echt heel enthousiast over de samenwerking!’ zei Linn, terwijl ze prutste met het, nu lege, flesje in haar handen. ‘Ik dacht echt dat we het samen zouden kunnen doen, maar alles wat ze zeiden was gewoon bullshit en ze presenteerden het alsof het echt de beste deal ooit was. Bitches.’ Gefrustreerd scheurde ze het etiket van het flesje. Ze mikte het legde flesje vervolgens aan de kant en verfrommelde het etiket, wat ook op de grond belandde.
Vervolgens kroop ze over de bank naar Calum toe, zodat ze zich tegen hem aan kon nestelen. Ze wilde echt van de rest van de avond genieten. Er stonden nog een paar grote namen te wachten om op te treden en ze wilde vooral naar Calum en zijn vrienden kijken, want ze wist dat dit voor hen iets heel moois was. Ze zou echter haar best moeten doen om zich over alle narigheid van de dag heen te zetten.
‘Ugh.’ Linn schudde haar hoofd en keek vervolgens op naar Calum. ‘Het spijt me dat ik je nu van alles afhoud. Het is heel lief dat je naar me wil luisteren.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Als een dag tegen zat, dan was het vaak ook meteen dat alles misging. Dat het voor Linn een dag was, waar ze juist al weken naar uit had gekeken maakte het alleen nog maar harder. Calum had genoeg met haar gesproken over deze dag. De ideeën die ze op tafel had gegooid hadden geweldig geklonken. Om die werkelijkheid te kunnen laten worden was geweldig. Linn kreeg echt wel meer aangeboden, samenwerkingen, mensen die haar naam maar al te graag iets op wilden hebben. Daar ging ze niet allemaal op in, maar dit had ze heel erg graag gewild en ze had er dan ook heel erg enthousiast over geklonken. Nu was dat ineens in elkaar gevallen, met de rest er bij maakte het ook gewoon een fucking kut dag. Calum was wel blij dat ze nu dicht bij elkaar waren en dat hij dit niet over de telefoon hoefde te doen. Nu kon hij Linn dicht tegen zich aantrekken, met haar praten en konden ze er samen voor zorgen dat het wat rustiger werd in haar hoofd.
Calum bood zijn armen aan als de plaats waar Linn een tijdje in kon zitten, zodat ze wat rustiger kon worden. Ondanks dat het niet zou helpen met de situatie, kon hij er wel voor zorgen dat het wat fijner werd. Een oplossing zoeken hoefde ook niet meteen. Soms moest de frustratie er eerst allemaal uit.
“Dat maakt echt niets uit.” De rest was waarschijnlijk ergens in de gangen te vinden, of misschien in de buurt van het podium om te kijken naar de optredens, of zich te mengen tussen de rest van de acts die op zouden treden. Calum vond het niet erg dat hij daar niet bij was.
“Ik heb liever dat het goed met je gaat.” Calum vond het dapper dat Linn deze kant op was gegaan en dat ze ook nog eens vol had gehouden toen ze in eerste instantie geweigerd werd. Zelf had hij het waarschijnlijk al lang opgegeven.
“En hier kun je misschien juist alles er even uitgooien. Dan kan je later kijken of er iets van een oplossing te vinden is voor wat er net gebeurd is, maar dat hoeft niet meteen nu.” Calum kon begrijpen dat het de bedoeling was dat Linn nog iets van zich liet horen bij het merk dat ze deze ochtend had bezocht. Daar zouden ze zelfs Naylene nog voor kunnen vragen, of Linn kon het overleggen met haar eigen management en de mensen die zij uit hadden gekozen om haar te helpen met dit alles.
Calum ging voorzichtig met zijn vingers over de schouder van Linn heen, om te laten weten dat het goed was. Dat ze hier op een goede plaats was en dat het allemaal wel uit zou gaan werken. Zoiets gebeurde altijd wel, soms niet op de manier waarop je verwachtte en het kon ook een hele tijd duren. Deze tegenslag zou er voor Linn misschien alleen maar voor zorgen dat ze nog mooiere aanbiedingen kreeg omdat ze nu wist wat er sowieso tegen moest worden gegaan. Ook die woorden sprak Calum niet uit, dat waas niet hetgeen wat Linn op het moment kon gebruiken.
Zo zaten ze een tijdje in stilte op de bank. Calum merkte dat Linn steeds wat rustiger werd en zelf wilde hij gewoon niet al dat met woorden verbreken. Het was prettig op deze manier, hij hoopte echter dat hij niet de enige was die dat op die manier zag.
Toen Calum zeker wist dat Linn wat rustiger was, kwam hij zelf iets overeind.
“Je bent nergens toe verplicht, maar als je wil kunnen we even rond kijken. Er lopen heel veel leuke mensen rond.” Calum wist zeker dat Linn zich makkelijker tussen iedereen kon mengen. Dat ze heel veel leuke gesprekken kon hebben en daardoor het drama misschien wel een beetje kon vergeten.
“Oh dat weet ik. En ik weet ook precies wil je bedoelt.” Het gezicht van Linn was compleet veranderd. Er stond nu een grote grijns op het gezicht van Linn, waardoor Calum haar een duwtje gaf. Linn liet zich heel erg makkelijk op de bank vallen en begon alleen maar te lachen.
“Ik heb je wel door Cal!”
“Ga weg.” Zei Calum lachend, omdat hij ook precies wist waar Linn het over had gehad. Calum had wel vaker laten vallen dat Rita Ora, die vandaag optrad zelfs voor hen, een knappe vrouw van. Iets wat ze in zijn ook zeker was. Daar bleef het dan ook bij, iets wat Linn ook wist. Calum wist nu echter ook dat ze hem een beetje aan het pesten was zodat ze de rest een beetje kon vergeten. Daarom vond hij het ook niet erg om er een beetje in mee te gaan.
“Nee. Echt niet!” Linn stond op en liep naar de spiegel die in de geïmproviseerde kleedkamer stond. Ze ging langs haar ogen en door haar haren, om er voor te zorgen dat alles er oké uit zag. Al kon Calum zich niet indenken dat ze dat ooit niet deed. Niet als ze tranen op haar gezicht had, maar ook niet op de dagen dat ze helemaal geen make-up op had. Toch had hij dat eerste liever niet en was hij al lang blij dat het op het moment wat beter met haar leek te gaan.
“Misschien moet ik dan helemaal niet mee gaan. Aan de andere kant weet ik ook dat er uit jou helemaal niets komt.”
“As it should!”
Calum kende Linn goed genoeg om te weten dat ze nooit iets zou zeggen tegen een ander waar Calum zich niet gemakkelijk bij zou voelen. De twinkeling die nu in haar ogen was gekomen, vond hij echter wel heel erg leuk om te zien.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Calum kon haar altijd opvrolijken. Misschien niet meteen, maar dat was ook niet wat ze verwachtte. Ze was vooral hier naar toe gegaan omdat ze haar beste vriend graag had willen zien optreden om zo toch nog een goed einde te geven aan een slechte dag. Dat Calum de tijd had genomen om haar even apart te nemen, met haar te praten en naar haar te luisteren, betekende voor haar ontzettend veel. Het had heel erg geholpen en nu ze weer rustig was, had ze de behoefte om zich wat meer onder de mensen te mengen en tevens Calum ook een beetje te pesten.
‘Je kan toch hallo tegen haar zeggen! Ze speelt straks voor jullie, dus je ziet haar hoe dan ook!’ zei Linn tegen Calum. Ze vond het lief dat hij een kleine crush had op Rita Ora. Linn snapte het wel, aangezien het een knappe vrouw was met een geweldige stem. Ze had Calum er al vaak op betrapt dat hij haar foto’s had geliked op Instagram. Er was geen schaamte in iemand aantrekkelijk of knap vinden en het maakte Calum behoorlijk schattig dat hij, als een bekend iemand, moeite had om een ander aan te spreken.
‘Kom, we gaan kijken of ze al ergens rondloopt.’ Linn stak haar hand uit naar Calum, maar hij ging niet zo gemakkelijk met haar mee als dat ze had gedacht. Lachend liep ze naar hem toe en nam ze zijn hand stevig vast, zodat ze hem mee kon nemen. Het was waarschijnlijk onmogelijk om nu iemand specifiek te vinden. Het was duidelijk dat Ava Max nu degene was die op het podium stond om haar hits met de wereld te delen, maar Linn had geen idee of de artiesten allemaal toekeken, of zich juist wat meer terugtrokken om zich voor te bereiden op de show, zoals Calum en de rest van de band vaak deden.
‘Linn, I swear to god,’ begon Calum, maar Linn schudde haar hoofd en maakte een sussend geluid. Ze zou Calum nooit echt voor het blok zetten, dat was nooit haar intentie.
‘Kijk, daar is Ashton!’ De beste vriend van Calum stond nog wel backstage, maar hij was overduidelijk aan het genieten van de show. In de backstage ruimte hingen meerdere schermen, waardoor iedereen mee kon genieten wat er precies gebeurde. Ashton stond er bij één. Toen hij Linn en Calum had opgemerkt, zwaaide hij naar de twee en gebaarde hij dat ze naar hem toe moesten komen.
‘Hé guys!’ zei Ashton. ‘Cal, we hebben al zoveel bedankjes gehad over de kaarsen!’
‘Kaarsen?’ vroeg Linn verbaasd, aangezien ze er niks over had gehoord of had gezien en ook Calum had het niet over een kaars had gehad.
‘We proberen alle andere artiesten altijd iets te geven, als we op een festival als deze spelen,’ legde Calum uit aan Linn. Ze knikte, dat begreep ze wel. Het was heel attent van de jongens om daar aan te denken. ‘Ash wilde graag een kaars geven, met ons logo er op.’
‘En hij ruikt naar kasjmier!’ voegde Ashton toe. Linn fronste, aangezien dat misschien wel de vreemdste geur voor een kaars ooit was. Ze kende kaarsen die naar fruit roken, of koekjes of gras. Maar niet naar kasjmier. Hoe kon iets nou naar wol ruiken?
‘Hoe ruikt het dan naar kasjmier?’ vroeg Linn geïnteresseerd, waardoor ze Ashton zijn gezicht een beetje zag vertrekken. ‘Dat doet het gewoon,’ antwoordde hij snel.
‘En Ash heeft ook voor iedereen een kort briefje geschreven.’ Linn keek van Calum naar Ashton. Ze wist dat Ashton soms aan de goede dingen kon denken, of het juiste kon zeggen. Naar haar toe was hij misschien nooit zo vriendelijk en gul geweest, maar dat kon hij duidelijk wel naar anderen. ‘Dat is erg attent van je, Ash. Ik snap waarom je er complimenten over hebt gekregen.’ Het was een klein presentje, misschien zelfs een soort van aandenken.
Ashton nam het compliment van Linn aan met een glimlach en focuste zich vervolgens weer op het scherm. Ondanks dat het gesprek al voorbij was, schoot Linn nog iets te binnen.
‘Heb jij geen briefjes geschreven?’ vroeg Linn aan Calum. ‘Een cheeky berichtje voor Rita, misschien?’ vroeg ze plagend aan hem. Ze wist niet of het ooit wat zou kunnen worden tussen de twee. Misschien had Rita al wel een vriend, of misschien had ze geen interesse in iemand zoals Calum. Linn had Calum echter nog nooit op deze manier gezien. Zo verlegen en terughoudend. Als ze samen uitgingen en er was iemand die hem wel beviel, dan kwam het meestal vanzelf wel. Hij hoefde er nooit veel moeite voor te doen. En dan ging het alleen nog maar om lust. Dit was duidelijk iets meer dan dat en Linn vond het aandoenlijk.
‘Ik zag Rita net nog,’ mengde Ashton zich in het gesprek. ‘Maar als je hem daar mee naar toe sleept, dan komt er geen woord uit hem hoor, dat kan ik je garanderen.’
‘Daarom ga ik mee!’ Linn wist zich wel een houding te geven tegenover een “bekend” persoon. Sterker nog, Linn hoopte juist dat ze hier nog wat contacten zou kunnen leggen die eventueel zouden kunnen leiden naar een video waarin ze iemand zijn, of haar, make-up mocht doen. Zoiets zou ze nooit direct kunnen vragen, maar er lagen hier vast en zeker wat kansen. Als ze echter tegenover Rita zou staan, dan zou ze zorgen dat Calum alle aandacht kreeg.
‘Ik denk dat ik hier blijf staan, bij Ash,’ zei Calum. Linn pruilde en hing aan Calum zijn arm. ‘Maar jullie zouden zo hot zijn samen! Calum en Rita. Two hot babes!’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene had nooit verwacht om Linn op de manier aan de telefoon te krijgen zoals ze had gedaan. In het begin had haar vriendin zich misschien groot willen houden, maar toen Naylene haar had gevraagd hoe het met haar deal was gegaan, was het al snel duidelijk geworden dat het een behoorlijke ramp was geworden. Dat niets was gelopen zoals het van te voren aan was gegeven, of ze er van had verwacht.
Ze hadden er verschillende gesprekken over gehad, want Linn had nog enkele keren met haar tem bij het bedrijf geweest waar ze mee samen zouden werken. Tot nu toe waren ze het er niet over eens geworden en ondanks dat Naylene enkele tips had gegeven, had ze wel gemerkt dat het vanuit Los Angeles alles behalve makkelijk was om haar vriendin te vertellen wat de gronden waren die ze kon aanvoeren. Daarbij leek Linn haar eigenlijk team vooral verstand te hebben van de wet zoals die in Amerika uit werd gevoerd, iets wat in vele opzichten kon verschillen van hetgeen wat in Groot-Brittannië in e wet was beschreven.
Pas toen Naylene had geweten dat ze in Los Angeles alles achter had kunnen laten, had ze Linn dan ook aangegeven dat ze over zou komen vliegen om haar te helpen. Ze was toch van plan geweest om over een paar dagen naar Australië te vliegen, ondanks dat ze daar ook nog het een en ander voor had moeten regelen. De enige reden waarom ze tijd door wilde brengen in Australië was de verjaardag van Ashton. Aangezien de twee nu ruzie hadden, zou dat eerst uit moeten worden gesproken. Ze had al verschillende keren met haar mobiel in haar handen gezeten, maar nu ze in Europa was, net zoals Ashton, wist ze dat het vanzelf wel zou komen.
Haar ruzie met Ashton was ook helemaal niet hetgeen wat op het moment bovenaan Naylene haar lijstje stond. Ze was de vorige avond geland op Heathrow en dat was met een reden geweest. Linn had aangegeven dat ze de volgende ochtend weer een afspraak had gehad, eentje waar Naylene n wel bij wilde zijn. Want ondanks dat Linn nu al een paar keer aan had gegeven dat ze niet meer met het bedrijf in zee wilde, waren zij juist van mening dat Linn dat verplicht was omdat ze het een en ander had getekend. In het vliegtuig had Naylene alles goed door kunnen lezen en ze hoopte dat ze de mensen zo duidelijk kon maken dat ze niets meer van Linn zouden krijgen.
“Ik ben nerveus.” mompelde Linn. De twee vrouwen waren net aangekomen bij het hoofdkantoor van het bedrijf, waar ze in de wachtkamer waren gezet met een kop koffie.
Naylene legde haar hand op de knie van Linn, die van de zenuwen inderdaad een beetje op en neer gingen. Ze kon maar al te goed begrijpen dat Linn zich niet lekker voelde bij dit alles. Ze had hier zo naar uitgekeken. Toen de twee nog met z’n tweeën waren gaan lunchen toen Linn nog thuis was geweest, had ze wel verteld dat ze er heel veel zin in had gehad. Ze had hele ideeën gehad, waarvan ze had gehoopt dat het bedrijf ze op een respectvolle manier om had kunnen zetten.
“Dat geeft alleen maar aan hoe belangrijk het voor je is. En ik snap dat het nu vooral is omdat je het niet meer wilt, maar daar gaan we voor zorgen oké? We komen die kamer niet uit voordat die mensen alles laten vallen.” Het zou even gaan duren, maar het zou ze gaan lukken, daar was Naylene zeker van. Anders zou ze nooit de kamer in gaan. Dan was ze niet naar de andere kant van de wereld komen reizen.
Het duurde voor Naylene te lang, maar uiteindelijk werd de groep de ruimte in geroepen waar enkele mensen al op hun aan het wachten waren. Na het formele gedoe, wat vooral bestond uit handen geven, nam Naylene plaats aan de tafel. Al was het al wel duidelijk dat iedereen die bij in de kamer zat, klaar was met alles. Dat het bedrijf vooral heel imponerend over wilde komen, door met zoveel mogelijk mensen te komen. Naast Linn en Naylene, was iemand van het management van Linn mee met de afspraak.
“Met alle respect, maar ik begrijp niet waarom er nu een nieuw iemand in is geschakeld. Onze voorwaarden blijven hetzelfde. We hebben mevrouw Shawn en de rest van het team al verteld dat het contract duidelijk was, dat ze er een handtekening onder heeft gezet, maakt het bindend, daar kunnen wel honderden mensen voor door de deuren komen, maar het gaat niet zomaar veranderen.”
Ondanks dat de praatjes er misschien voor moesten zorgen dat Naylene onder de indruk, was ze dat verre van. Ze kende dit soort mensen maar al te goed. Het waren de mensen die met groot geschud probeerde te dreigen, maar ondertussen zelf niet goed tussen de regels door hadden gelezen. Zeker niet op de manier waarop ze met Linn om waren gegaan. Dat was ook de reden waarom ze juist even haar mond hield. Want ondanks alles wat haar was gezegd, wist ze dat ze het wel degelijk zou veranderen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn prijsde zich erg gelukkig met een vriendin als Naylene. Iemand die haar niet alleen wilde steunen als een vriend, maar ook nog eens als een professional. Ze hadden al vele gesprekken gehad over hetgeen wat er in Londen was gebeurd en ondanks dat Naylene haar een hoop advies had gegeven, dat Linn weer door had gespeeld naar haar team, had het nog niet geresulteerd in hetgeen wat Linn nu wilde: de deal laten vallen. Zelf had ze de hoop al opgegeven, maar toen had Naylene haar laten weten dat ze naar Londen zou vliegen om haar te komen helpen. Linn wist dat het deels een vriendschappelijke gunst was, maar Linn had ze er wel voor willen zorgen dat alle kosten voor haar team zouden zijn. Als dat zou betekenen dat ze af zou zijn van de deal, dan zou ze er miljoenen aan uitgeven als ze die had.
Ze had Naylene al aangegeven dat ze nerveus was. Dit bedrijf was groot en probeerde haar zodanig te imponeren met veel woorden en zinnen die op elkaar leken, waardoor Linn soms moeite had om haar eigen woorden te vinden. Ook al had ze alle vertrouwen in haar team, Naylene was duidelijk veel meer bekwaam en daarom zat ze nu ook bij haar aan de tafel.
‘Het staat mij en mijn team vrij om een andere advocaat in te schakelen,’ zei Linn. Ze zou er nog tien anderen bij kunnen halen, als ze dat zou willen. Ze wilden nu alleen maar Naylene intimideren, alsof haar bijdrage geen toevoeging zou hebben of voor verandering zou kunnen zorgen. Zelfs Linn snapte nog hoe die psychologische spelletjes werkten. Ze wist ook dat Naylene zich daar niet door zou laten leiden. Naylene had alles bekeken wat Linn en haar team hadden verzameld. Ze was volledig op de hoogte.
‘En ik wil nogmaals benadrukken dat het contract waar ik mijn naam onder heb gezet, mij voorwaarden heeft gegeven waar nu ook niet aan wordt voldaan in de laatste versie die ik en mijn team opgestuurd hebben gekregen.’ Zoals zij het had gelezen, had zij inspraak gehad in de producten die zouden worden verbonden aan haar naam. Ze zou mee mogen denken over het design, over de mogelijkheden en de verschillende manieren van productie. Of het duurzaam zou kunnen worden gemaakt, of de prijs zodanig zou zijn dat haar kijkers het ook zouden kopen, zonder dat het meteen een rib uit hun lijf zou kosten. In het laatste contract leek het echter alsof Linn had toegestemd om haar naam te verbinden aan wat dan ook, zonder verdere inspraak over wat het precies zou zijn.
‘En ik weiger mijn naam ergens aan te verbinden zonder dat ik precies weet wat het is en of ik er wel achter sta. Ik wil niet dat mijn naam straks in de winkel ligt, mensen het product komen en vervolgens iets thuis hebben liggen waar ik niet bij ben betrokken of waar ik niet achter sta.’ Linn wist dat ze op moest passen met worden als toestemming, aangezien ze dan zo het contract weer in haar gezicht zouden duwen en haar erop zouden wijzen dat zij dat aannamen als toestemming. ‘En als dit de enige manier is waarop er een product op de markt kan worden gebracht, dan werk ik daar niet aan mee. Niet op deze manier. En jullie verplichten mij nu om dat wel te doen, wat niet hoort te kunnen.’ Linn sloeg haar armen over elkaar en keek afwachtend naar de tafel. Ze wist niet of het enigszins indruk had gemaakt. Waarschijnlijk niet. Ze had het idee dat alle mensen die het bedrijf representeerde een speech in hun hoofd hadden zitten om ieder van haar woorden om te draaien.
‘Dat zou dan leiden tot contractbreuk, mevrouw Shawn. En dat is de afgelopen dagen al meerdere keren uitgelegd. Dus ik neem aan dat de gevolgen daarvan haarfijn duidelijk zijn gemaakt door onze advocaten.’ Linn slikte en keek opzij naar Naylene. Zelf wist ze niks meer te zeggen. Ze had geen idee wat ze zou moeten doen om hier vanaf te komen en ze hoopte dat Naylene het wel wist. Want als ze het contract zou breken, dan zou dat gepaard gaan met een grote som geld en wie weet wat ze dan over haar zouden delen op het internet.
Naylene legde haar handen op tafel en vouwde ze samen. ‘We hoeven het niet zo snel te laten gaan,’ begon ze. Linn zakte iets terug in haar stoel, benieuwd waarmee Naylene zou komen. Linn had het haar wel gevraagd, maar Naylene had haar laten weten dat het beter zou zijn als Linn niks van haar zou weten, zodat ze de woorden ook niet door elkaar zou halen of zelf zou kunnen gebruiken.
‘Als we terug gaan naar het begin, dan kunnen we allemaal concluderen dat mevrouw Shawn en haar team naar Londen zijn gevolgen om de overeenkomst te bespreken. Deze overeenkomst bestond uit valse voorwaarden, die hen hier uiteindelijk hebben gebracht. Wat betekent dat ze onder valse voorwendselen naar Londen is gekomen en dat zij, en haar team, al vele kosten hebben gemaakt om hier te zijn en te verblijven zolang dit aan de gang is. Vliegtickets, taxiritten, hotels. Alles.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene had precies door hoe bedrijf ter werk ging. Het was wel duidelijk dat ze hun zin wilden krijgen, om dat voor elkaar te krijgen bleven ze telkens maar met termen gooien die voor iemand die niet veel verstand had van contractrecht, heel intimiderend klonken. Natuurlijk had Linn haar eigen team, waar ook zeker mensen in zaten die er verstand van hadden en ze hadden tot nu toe zeker hun best gedaan om onder de deal uit te komen. Het bedrijf had hun poot stijf gehouden, wat nu niet ineens zou gaan veranderen. Dat vond Naylene echter alleen maar een fijne uitdaging. Ze keek graag naar de grote mannen aan de tafel, die dachten dat ze alles waren. Mannen die niet heel hoog dachten mensen in een andere positie dan hen, laat staan een vrouw zoals Linn, die in hun ogen vaak niet veel meer deed dan een paar mooie foto’s posten op Instagram.
“Mevrouw Shawn en haar team hebben zelf de keuze gemaakt om hier naar toe te komen. Ze wisten van te voren dat we geen reisjes vergoeden. We zijn geen liefdadigheidsinstelling. We zijn hier om zaken te doen en dat is ook hetgeen wat we tot nu toe telkens aanhalen. Hoe meer dit proces vertraagd wordt, des te meer we in opbrengst missen en we schromen dan ook niet om deze kosten te verhalen op mevrouw Shawn en haar complete team.”
Naylene nam haar tijd om de mensen aan de tafel te peilen. Ze wist dat dit voor de meeste van hen dagelijkse kost was. Grote bedrijven als deze, hadden een heel team die hier op getraind waren. Mensen die de hele dag bezig waren met deals zoals deze. Het zou hen dan ook weinig uitmaken als ze iemand zoals Linn kwijt zouden raken. Voor hen was het echter makkelijker om haar te houden en er zoveel mogelijk geld aan te verdienen. Iets wat niet zou gaan gebeuren. Dat zo ze niet toelaten.
“Zoals ik zojuist al vertelde. Mijn cliënt is onder valse voorwendselen naar Londen gekomen. Het contract zoals het op is gesteld en al hetgeen wat hier is gezegd, komt niet met elkaar overeen. Er zijn ineens voorwaarden bijgekomen, die misschien wel deels in het contract staan, maar niet op de manier waarop u ze tot uiting brengt. Door de verkeerde inlichtingen, weet u waarschijnlijk ook dat er met gemak een beroep op dwaling kan worden gedaan, wanneer we dit voor de rechtbank laten komen.”
Naylene wist zeker dat ze van de deal af konden komen. Ze was echter niet iemand die het minimale ergens uit zal gaan houden. Als ze dit voor lieten komen, zou het daarbij nog een hele tijd duren en ze wilde voor Linn dat dit nu af was gelopen. Ze moest hier weg kunnen lopen, om vervolgens weer verder te gaan met haar leven. Een nieuw bedrijf vinden die haar visie wel deelde en voordat ze dan iets zou tekenen, zou ze er zelf wel naar kijken of liet ze één van haar collega’s dat wel doen.
“Mevrouw Kimbell...”
“Ik weet wat u gaat zeggen. Dat u gaat dreigen dat mijn cliënt waarschijnlijk niet zit te wachten op een rechtszaak. Maar daar heeft u het verkeerd.” Een groot deel van haar werk was bluffen. Ze was niet van plan om ooit voor de rechtbank te verschijnen, niet in deze zaak in ieder geval.
“In feite.” Naylene pakte haar tas er bij en haalde er een paar dossiers uit. “Een dwalingsproces is nog wel het minste wat u kan verwachten.”
De dossiers werden naar de mannen aan de andere kant van de tafel geschoven, die nog steeds niet onder de indruk waren. Naylene wist echter dat ze ze bijna had.
“Dit zijn dagvaardingen. Niet alleen in de zaak van mevrouw Shawn, maar ook in die van enkele anderen. Het blijkt dat u genoeg jonge vrouwen die een grote achterban hebben op social media, probeert te gebruiken voor precies hetzelfde. En in alle contracten die ik heb gezien, staan dezelfde voorwaarden, die door de rechter niet alleen als dwaling af zullen worden gedaan, maar omdat het om een grote groep gaat, zullen ze gaan kijken naar u hele bedrijf.”
Naylene zag de gezichten aan de andere kant van de tafel veranderen toen ze de mapjes openden, waardoor ze zelf gewoon wist dat ze hen op een goed te pakken had.
“Om dan nog maar niet te praten over de negatieve publiciteit die u zal krijgen alleen al van deze rechtszaken. De trouwe volging van al deze vrouwen, het is uw grootste doelgroep. U weet net zo goed als ik en ieder ander aan deze tafel, hoe beïnvloedbaar deze doelgroep is. Grote kans dat u voor enkele jaren kan fluiten naar de inkomsten en we weten allemaal hoe snel het dan bergafwaarts gaat.”
Naylene schoof haar laatste mapje in de richting van de mannen.
“Dus hier staan de voorwaarden in om de rechtszaken tegen te gaan. Een goede compensatie voor mijn cliënt en niet alleen voor de reis- en verblijfskosten die ze heeft gemaakt, maar ook voor de gederfde inkomsten die ze zal leiden omdat de deal niet door gaan. Tevens vraag ik voor de anderen precies hetzelfde.”
Even keek Naylene naar Linn, die haar vol verbazing aan zat te kijken. Ze knikte, ten teken dat ze op moest staan en deed zelf precies hetzelfde. Dit was de beste manier. Ze niet laten reageren, ze zouden zelf wel bedenken wat voor nadelige gevolgen aan dit alles zaten en Naylene wist zeker dat ze voor morgenmiddag een telefoontje zou krijgen dat haar deal door zou gaan.
“Bedankt voor u tijd heren.” Zei Naylene nog, voordat ze de kamer verliet.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Voor Linn was het de eerste keer dat ze Naylene aan het werk zag. Ze kende Naylene wel als iemand die met de juiste argumenten kwam en wist wat ze moest zeggen, maar ook als iemand die zich soms wel op de achtergrond hield. Die persoon leek echter te zijn verdwenen nu ze hier zit. Dit was Naylene als ze aan het werk was. Als ze de advocaat in zich naar bovenhaalde en Linn kon niet anders dan zeggen dat ze onder de indruk was van hetgeen wat Naylene net voor elkaar had weten te krijgen. De woorden die met zoveel zekerheid over haar lippen waren gerold. De duidelijkheid en de veeleisende toon die ze op had gezet, het was echt behoorlijk indrukwekkend en Linn wist zeker dat ieder ander, waaronder Ashton, er ook zo over zou denken als ze Naylene in actie zouden zien.
Zoals Naylene aan had gegeven, was Linn haar naar buiten gevolg. Daar had ze niet meer kunnen wachten om Naylene om de hals te vliegen, ondanks dat dat misschien niet het meest professionele was om te doen. ‘Oh, mijn god! Ik zou je nu wel kunnen zoenen!’ riep ze uit, terwijl ze Naylene de dikste knuffel gaf die ze haar ooit had gegeven.
‘Ik weet dat ik je al heel vaak hebt bedankt voor dat je dit voor me wilde doen, maar dit was so impressive! Je hebt echt iedereen in die ruimte geslayed!’ Er waren geen andere woorden voor. Naylene had precies geweten wat ze had moeten zeggen en ze had het gewoon gedaan. Daar verdiende ze zoveel meer voor dan alleen hetgeen wat ze van tevoren af hadden gesproken. ‘We gaan vanavond uiteten! En ik betaal! En jij mag kiezen waar!’ Ze wist ondertussen ook wel dat ze Naylene veel blijer zou maken met goede hamburgers en spareribs dan met een duur restaurant en voor Linn was het prima, maar ze wilde haar vriendin wel bedanken voor hetgeen wat ze zojuist had gedaan.
‘Niks is nog zeker,’ zei Naylene tegen haar. ‘Jawel! Ze hebben nu gewoon geen andere keuze en dat komt door jou!’ Linn wist niet waar het bedrijf precies mee zou komen. Ze hoefde niet eens compensatie voor alle kosten die ze uit had moeten geven om hier langer te blijven. Ze wilde enkel van de deal af, maar wie weet wat Naylene nu allemaal voor elkaar had gekregen. ‘En wat er ook uit komt, je verdient een avondje uit. Je hebt het zo ontzettend goed gedaan! Het was echt wow om je zo te zien! Zo’n andere kant van je, maar tegelijkertijd ben jij het wel echt!’ Linn wist niet of Naylene dat snapte, maar het klopte gewoon. Dit plaatje, met de Naylene die zij kende. Samen waren ze één en Linn vond het geweldig dat ze dit een keer mee had mogen maken.
‘Ik zeg geen nee tegen een goede hamburger,’ zei Naylene lachend, terwijl ze Linn nog een knuffel gaf. ‘Maar misschien kan je nog iets anders voor me doen?’
‘Natuurlijk!’ riep Linn meteen, terwijl ze knikte. ‘Name it, and you get it!’ Wat Naylene ook van haar nodig had, of wat ze wilde, ze zou het krijgen. Als ze het echt voor elkaar zou krijgen dat Linn hier vanaf zou zijn, dan verdiende ze echt alles in de wereld.
Naylene legde haar hand op Linn haar rug en leidde haar ondertussen zo weg uit het gebouw. ‘Ik zou naar Ash gaan voor zijn verjaardag, en daarna meereizen naar Korea. En ik zou het eigenlijk wel fijn vinden als jij ook mee zou gaan?’
‘Naar Korea?’ herhaalde Linn. Het was een land waar ze nog nooit was geweest, dus daarop zou ze meteen ja zeggen. Het was echter niet aan haar om te bepalen of ze mee mocht. Die keuze lag in eerste instantie bij Calum en de band, en vervolgens was het ook nog aan het management om toestemming te geven, aangezien er vast al een hoop geregeld voor zou zijn. Daarnaast verbaasde het Linn ook dat Naylene deze plannen nog zag zitten, aangezien ze nog steeds ruzie had met Ashton en ze al een tijdje niet meer met elkaar hadden gepraat.
‘Ash is dan ook heel druk met promo, dus ik heb waarschijnlijk veel vrije tijd voor mezelf,’ legde Naylene uit. Linn knikte. ‘Ik kan het vragen aan Cal, of het nog mogelijk is. Als het allemaal zou kunnen, dan zou ik heel graag mee gaan! Dan kan ik misschien daar inkopen doen voor een video over de Koreaanse make-up, of iets anders.’ Dat was vast iets wat haar volgers wel wilden zien.
‘Maar…’ Linn twijfelde of ze het moest vragen, aangezien het wel gevoelig lag en Naylene had haar juist zo goed geholpen. Ze wilde nu niet een wond open trekken. ‘Zijn jij en Ash dan weer oké?’
‘Hopelijk wel,’ gaf Naylene wat zachter toe. ‘Ze zijn nu in Duitsland of Nederland, en daarna gaan ze naar Parijs en ik hoop dat ik hem daar kan spreken.’
‘Je gaat naar Parijs?’ vroeg Linn. Ze stopte met lopen en keek Naylene aan. ‘Dat is echt badass, Nay.’ Ze ging Ashton gewoon achterna! Dat deden niet veel vrouwen. In ieder geval niet op deze manier, om het goed te maken. ‘Go get your man, woman!’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene was in Londen gebleven totdat ze zeker was geweest dat het bedrijf de deal had getekend die ze op had gesteld en ze ook niet meer terug zouden krabbelen. Het was zoals ze had verwacht niet heel erg lang geduurd voordat ze het telefoontje had gekregen. Iets waarmee ze nog heel wat complimentjes had ontvangen van Linn. Ondanks dat ze het lief had gevonden, was het haar werk. Zelf zou ze nooit haar make-up zo mooi kunnen doen als Linn dat deed, ze wist niet van de juiste kledingcombinaties en alle dingen die daar bij kwamen kijken. Dat was ook hetgeen wat ze Linn had verteld, al had ze zich wel aan haar verzoek gehouden. Het leek haar prettig om Linn mee te hebben naar Korea. Daarvoor hadden ze zelfs Calum al eventjes gebeld.
Naylene had een hele tijd met Calum aan de telefoon te gehangen. Niet alleen om er zeker van te zijn dat Linn mee kon reizen naar Korea, maar ook omdat ze nog enkele vragen had gehad over Ashton. Het was toch al wel een tijdje geleden dat de twee elkaar voor het laatst hadden gezien. Er waren een paar weken overheen gegaan. Dat terwijl ze op een vreselijke manier uit elkaar waren gegaan. Naylene was niet trots op de manier waarop ze met Ashton op had gegaan, maar ze was ook zeker niet blij met zijn daden. Daar konden ze beiden wel in blijven hangen, daar had uiteindelijk niemand eits aan. Daarom had ze bij Calum willen peilen of het een goed idee was dat ze naar Parijs zou reizen.
Toen Calum haar het groene licht had gegeven, had ze de trein besproken en vanuit daar had ze dan ook de reis gemaakt. Van Calum had ze locatie van het hotel gekregen waar de band in verbleef en ook de tijden waarop ze even niets te doen waren. Als ze het goed had bekeken, hadden ze nu een paar uur vrij. Tijd genoeg voor Ashton om met haar in gesprek te gaan.
Naylene had plaats genomen op een bankje dicht bij een park, wat verder weg van het hotel, omdat ze niet wist of er fans in de buurt stonden. Als dat al zo was, wilde ze daar zo ver mogelijk uit de buurt blijven. Ze had echter wel wat koffers bij zich, die ze ook ergens kwijt had gemoeten.
Ashton had zijn telefoon opgenomen, wat natuurlijk al wel deel één was van dit alles. Ergens was Naylene wel bang geweest dat Ashton niet op haar had zitten wachten. Al wist ze diep van binnen ook wel dat ze hem goed genoeg kende om te weten dat hij dat niet zomaar deed, tenzij hij echt een hele slechte dag had.
“Hallo?” Naylene had geen vrolijke begroeting verwacht en ergens verdiende ze het misschien ook wel. Toch hoorde ze ook wel een soort van hoop in de stem van Ashton.
“Je bent in Parijs.”
Parijs was toch wel een bijzondere plek voor hen beide. Naylene vond in ieder geval van wel en daarom had ze voor de verjaardag van Ashton ook een weekje Parijs willen geven. Ze had niet verwacht dat ze hier zelf al zo snel zou zijn. Al was er nu niet heel erg veel tijd om de stad te bezichtigen. Toch dacht ze zeker terug aan de tijd die ze hier met Ashton door had gebracht. Ondanks dat ze nog lang geen relatie hadden op dat moment, was hier alles begonnen.
“Joh, dankjewel Nay, daar was ik zelf nog niet achter.” Naylene rolde met haar ogen, al snapte ze de verdedigende houding van Ashton wel. Waarschijnlijk dacht hij dat ze belde om het uit te praten en dat in het gesprek nog met een paar verwijten werden gegooid. Dan voelde het nu alsof ze er heel erg om het heen draaien was. Ergens was ze dat ook wel.
“Ash.” Zei Naylene een beetje lachend. Ook wel omdat ze zich nu wel ongemakkelijk voelde. Misschien wilde hij haar wel helemaal niet zien en dan zat ze hier een paar straten van het hotel af.
“Parijs is bijzonder.” Zei ze zachtjes. “Bijzonder voor ons. En misschien had ik niet moeten wachten tot nu om je te bellen, maar ik ben hier nu ook en ik kijk zo rond en ik kan alleen maar denken aan de tijd die we hier samen hadden. En diep van binnen hoop ik dat jij ook op die manier hier rond kijkt.”
“Wacht wat?”
Ashton was hoorbaar verbaasd over het feit dat ze hier was. Ergens had ze wel verwacht dat Calum haar had verteld over haar reis naar Londen. Het liet maar weer zien dat Calum ook echt een goede vriend was, niet alleen van Ashton, maar ook van haar. Hij had gekeken naar hetgeen wat misschien wel het beste voor iedereen was geweest.
“Je bent hier? Are you fucking kidding me?” Als Naylene, Ashton niet beter had gekend, had ze waarschijnlijk gedacht dat hij boos op haar was geweest. De woorden waren er behoorlijk had uitgekomen. Het was echter verbazing, pure verbazing met een hint aan enthousiasme.
“Damn it woman, dat meen je niet, waar ben je?!” Nu moest Naylene toch een beetje lachen, want ondanks dat ze ruzie hadden gehad de laatste keer dat ze elkaar hadden gezien, was het wel duidelijk dat Ashton haar ook had gemist en niet kon wachten om bij haar te zijn. Al zouden ze wel echt met elkaar moeten praten.
Naylene noemde de straat op waar ze zich bevond en legde het uit dat het een paar straten verder was dan het hotel.
“Kan je hier komen? Naar de achterkant van het hotel, dan kan ik er wel voor zorgen dat je binnenkomt.”
“Ja dat lijkt me goed idee.”
“Fuck Red, I can’t believe you.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het laatste wat Ashton had verwacht was dat Naylene in Parijs zou zijn. Hij had wel gehoopt dat ze hem snel zou bellen, ook omdat hun geplande tijd samen er aan had zitten komen en hij dat eigenlijk niet in het water wilde laten vallen. Zelf had hij ook al meerdere keren met zijn telefoon in zijn hand gestaan, twijfelend of hij haar wel had moeten bellen of niet. Vaak had de eigenwijsheid het gewonnen en had hij zijn telefoon weer in zijn zakken gedaan. Hij en Naylene hadden een behoorlijke ruzie gehad en het was moeilijk om te zeggen wie er precies een fout had gemaakt. Met name omdat ze allebei schuldig waren aan hetgeen wat er was gebeurd.
Het was Calum geweest die voorzichtig had gepeild bij Ashton hoe hij nu over de situatie had gedacht. Ashton had aangegeven dat hij echt wel met Naylene wilde praten, maar de stap zetten had hij moeilijk gevonden. Naylene had niet eens een stap gezet. Ze was de wereld over gevlogen om naar hem toe te komen en met hem te praten.
‘Ik stuur je het adres en dan wacht ik beneden op je,’ zei Ashton. Hij kon nog steeds niet helemaal geloven dat Naylene er ook was. In Parijs, voor hem. Ondanks dat ze ruzie hadden gehad en er echt nog een hoop uit te praten was, wilde hij haar het liefste nu in zijn armen sluiten. Daarom hoopte hij ook dat ze zo snel mogelijk naar het hotel kon komen.
Ashton pakte zijn jasje van het hotelbed en trok deze aan, waarna hij hem dichtknoopte. Hij liep naar beneden en sprak de vrouw achter de receptie aan. Hij hoefde haar niet te vertellen dat er fans voor het hotel stonden te wachten. Waarschijnlijk belemmerde haar dat alleen maar in haar werk. Ashton legde dan ook uit dat hij de ingang achter het hotel, die ze eerder de dag ook al hadden gebruikt, nogmaals wilde gebruiken om iemand op te halen. Ook had hij één van de twee bodyguards via zijn telefoon ingeschakeld, mocht het nodig zijn. Het kon zo zijn dat iemand Naylene zou herkennen en haar zou volgen. Dan wilde hij er het liefst snel van af zijn.
Ashton liep, met een klein groepje, naar de achteringang van het hotel en wachtte daar af. Het voelde gek dat hij Naylene weer zou zien. Het was al een paar weken geleden. In die tijd was hij al in Londen geweest, Duitsland, Nederland en nu in Parijs. Toch had hij in iedere stad aan haar gedacht, maar vooral hier. Daar had Naylene wel gelijk in gehad.
Ashton zag iemand de hoek om lopen en een grote glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij zag dat het Naylene was. ‘Nay!’ Hij trok haar aandacht door haar naam te roepen en wuifde met zijn hand dat ze deze kant op moest komen. Gelukkig had Naylene hem snel gezien en stond ze binnen een paar seconden voor hem. Zonder iets te zeggen nam Ashton haar mee naar binnen. Daar sloeg hij zijn armen om haar heen. Hij wist niet hoe hij haar anders moest begroeten.
‘Ik kan echt niet geloven dat je hier bent,’ mompelde Ashton. Ze was hier. Ze had echt haar best gedaan om hem op te zoeken en hem te laten zien dat het nog niet over was. Ashton had daar ook niet op gehoopt, maar het was wel een keer door zijn hoofd gegaan. Wat als dat het einde was geweest? Een ruzie waarin hij half dronken was geweest? Dat was niet hoe je iets moest eindigen. Maar het zou nu niet eindigen.
De bewaker en de mensen van het hotel gingen weer hun eigen weg, wat Naylene en Ashton alleen achter liet. ‘Als je wil, kunnen we zo naar boven?’ stelde Ashton voor. Er was een hoop wat hij wilde doen, wat hij Naylene wilde vertellen. Hij wist echter ook dat er eerst gepraat moest worden. Daarvoor was ze hier. Om samen met hem te bespreken wat er allemaal was gebeurd. Gelukkig had hij deze middag niet veel meer te doen. Alleen vanavond zouden ze nog een kleine, geheime show hebben waar slechts een paar honderd mensen naar toe zouden kunnen komen. Naylene hoefde daar niet mee naar toe als ze dat niet wilde. Als ze maar even konden praten.
‘Dat is een goed idee.’ Naylene liet Ashton nu pas los. Ashton kon het niet laten om meteen haar hand vast te nemen. Ze was nu hier en hij zou haar niet zo gemakkelijk laten gaan. Samen met haar liep hij dan ook naar de lift, waar hij op het knopje drukte. Toen deze er eenmaal was, stapte Ashton samen met haar in.
‘Ik wil zoveel zeggen,’ bekende hij. Hij wilde meteen met zijn excuses beginnen. Met dat hij niet naar haar kantoor had moeten gaan, want dat was niet oké geweest. Hij wilde haar vertellen dat hij haar had gemist, dat hij constant aan haar had gedacht en dat ze geen moment zijn gedachten had verlaten. Hij wilde haar vertellen over vanavond en alle andere gekke verhalen die hij tot nu toe mee had gemaakt. Ook wilde hij haar complimenteren. Hij had van Calum gehoord hoe het er in Londen aan toe was gegaan en wat ze had gedaan voor Linn. Dat was echt geweldig geweest, als hij de woorden van Calum had moeten geloven.
‘We kunnen zo praten,’ verzekerde Naylene hem. Ze stapte naar hem toe en gaf hem een kus op zijn wang. Het was maar een klein gebaar, maar het liet Ashton zich wel zekerder voelen. Want ze zou hem geen kus geven als ze nog boos op hem was.
De lift belandde op de juiste etage en Ashton nam haar mee naar de juiste kamer. Deze opende hij met het pasje. Hij liet Naylene als eerste binnen, die er voor koos om op de bank te gaan zitten. Zelf ging Ashton op de rand van het bed zitten.
‘Jij bent hier naartoe gekomen,’ zei Ashton zacht. ‘Dus jij mag als eerste praten, als je dat wil.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene had zichzelf nooit als de persoon gezien die van de grote romantische gebaren was. Ze was niet iemand zoals ze in de meest zoete films lieten zien, diegene die door het hele vliegveld zou rennen voor haar geliefde. Deze stap was dan ook iets wat ze niet zomaar zou hebben gedaan. Ondanks dat ze het zeker uit had willen praten met Ashton, was ze niet naar Parijs gevlogen vanuit Los Angeles. Nu ze echter in de buurt was geweest had ze graag een gesprek met Ashton gehad waar ze hem aan had kunnen kijken. Een gelijkwaardig gesprek waar ze elkaar beiden het respect gaven om naar elkaar te luisteren.
Ashton had al wel aangegeven dat hij veel had willen zeggen, op een andere manier kende Naylene hem ook niet. Zelf had ze echter ook genoeg te vertellen. Niet alleen de verontschuldigingen die ze wilde maken, of hetgeen wat ze die avond had gevoeld, maar ook zeker hetgeen wat er na was gebeurd. De zaak waar ze aan was begonnen was heel iets nieuws en daardoor had ze het een beetje van de rest af willen houden. Toen ze vorderingen had gemaakt had ze dat echter het liefst aan Ashton willen vertellen, iets wat niet had gekund.
Naylene liet haar ogen over de kamer glijden. Het was prachtig. Alleen op een manier zoals het in Parijs. Klassiek maar niet overdreven. Het leek alsof er weelde overal om hen heen was. Zeker toen Naylene een glimp van de badkamer opving, waar het bad omlijst was met prachtig marmer.
Op het moment had Naylene alleen maar oog voor Ashton. Ondanks dat ze zich de afgelopen weken voor had genomen dat het wel goed tussen hen beiden zou komen, dat ze het uit konden spreken, was er ook zeker iets in haar geweest wat bang was geweest om Ashton te verliezen. Nu ze hier tegenover hem zat, wist ze ook wel dat het niet tot de mogelijkheden hoorde. Ze zouden dit uit kunnen praten, ze waren beiden volwassen genoeg om dat te doen. Ondanks dat het niet altijd op die manier had geleken.
“Ja, natuurlijk.” Naylene had in haar hoofd al genoeg zinnen opgeslagen die ze wilde uitspreken. Ze wist echter ook dat ze er nooit zo uit gingen komen zoals ze het in de trein had geoefend.
“Ik wil eerst mijn excuses aanbieden voor hetgeen wat ik heb gezegd.” Naylene had niet spijt van wat ze die avond had gedaan. Ze had werk gehad en op het moment was het voor gegaan. Ze had Ashton in haar ogen zo goed mogelijk gesteund en daar hield ze zich ook bij. Wat zich de volgende ochtend voor had gedaan, had echter niet gekund. Ze had Ashton proberen te raken op een plaats waar het, het meeste pijn zou doen.
“Ik was gewoon klaar door alles wat er was gebeurd. Door al het gedoe. Ik was echt heel erg geïrriteerd en dat wilde ik op je overbrengen, op een hele gemene manier.” Ondanks dat ze niet heel erg lang na had hoeven denken over hetgeen wat ze uit had gesproken, was het wel precies op de juiste plaats terecht gekomen. Op het moment was ze daar blij mee geweest, omdat ze zo van Ashton af was geweest. Ondertussen had ze spijt van haar woorden.
“Ik kan het niet terug nemen en soms is dat ook maar goed. Maar het was niet netjes van me om het op te brengen. Om zoiets tegen je te gebruiken, want ik weet dat je juist heel enthousiast wordt van alle ideeën en dat je zo goed mogelijk je best doet om ze werkelijkheid te maken.” Ashton was een man vol met ideeën. Sommige kwamen random over zijn lippen heen, zonder dat hij er echt over na had gedacht, anderen hadden echt heel veel aandacht gehad. Het was een deel van hem en Naylene had het op het moment helemaal afgeslacht.
“Maar ik voelde me aangevallen.” Naylene boog iets naar voren, zodat ze net haar hand op de knie van Ashton kon leggen. “Iets wat heel erg toxic van me was.” Ze had beter moeten weten. Er waren vaak genoeg verwijten naar haar hoofd gegooid, terwijl ze niet eens op hun plaats waren geweest. Zoiets had ze ook met Ashton gedaan, terwijl ze hem best had kunnen verzoeken om weg te gaan.
“Ik vond het gewoon niet fijn. Ondanks dat ik druk was, ben ik naar iets belangrijks gekomen. In mijn ogen was dat hetgeen waar ik hoorde te zijn, waar ik je graag in wilde steunen. Iets wat we samen op een ander moment hadden kunnen vieren. Dat je me niet geloofde toen ik zei dat ik iets belangrijks te doen had. En al helemaal niet dat je dronken op kantoor kwam, dat had mij mijn baan kunnen kosten Ash.” Ze hadden geluk gehad dat er verder niemand was geweest, alleen een paar bewakers. Maar ze had haar hele geloofwaardigheid kunnen verliezen. Mensen hadden al raar opgekeken toen ze de ruzie die ochtend hadden gehoord.
“Maar er was niemand anders naar wie ik toe wilde toen ik door had dat de zaak de goede kant op ging. Want ik wist dat je me met open armen had ontvangen. Me had verteld dat ik het goed deed, dat je ogen weer zouden beginnen met stralen, vol met trots.” Ashton had het vanaf het begin al niet onder stoelen gestoken dat hij het geweldig vond wat ze deed. Iets wat ze graag met hem deelde, nu had het door haar eigen keuzes niet gekund.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Soms was het lastig voor Ashton om niet meteen te reageren. Hij had altijd wel woorden klaar. Zijn hoofd stopte nooit. Er waren altijd zinnen die in hem op kwamen en hij wilde graag snel reageren, maar dat was iets wat hij nu beter niet kon doen. Hij moest Naylene uit laten praten, haar verhaal laten doen en snappen dat ook haar gedachten en woorden er nu toe deden. Daarom hield hij geduldig zijn mond, terwijl hij alles in zich opnam wat Naylene hem vertelde.
Ze had spijt van haar woorden tegenover hem, wat fijn was. Dat betekende dat ze inzag dat ook zij niet honderd procent juist had gehandeld. Hij had dat ook niet. Ze wisten van elkaar dat ze fout zaten, maar ook van zichzelf. Dat was misschien nog wel veel belangrijker.
‘Ik had nooit dronken naar je toe moeten komen. Dat was een heel erg dom idee en ik heb er heel erg veel spijt van. Het is een wonder dat je me binnen hebt gelaten. Je had me ook weg kunnen sturen.’ Waarom ze dat niet had gedaan, was Ashton een raadsel. Misschien had ze hem willen beschermen tegen zichzelf. Op dat moment was hij er ook echt slecht aan toe geweest. Teveel emoties, te weinig wat hij er echt tegen had kunnen doen.
Ashton legde zijn hand op de hare en kneep er voorzichtig in. ‘Ik ben blij dat ik nog steeds die persoon voor je was, ondanks dat het niet ging. En het spijt me dat je het niet kon vertellen. Want dat had je wel nodig. Iedereen heeft dat soms nodig.’ Naylene verdiende alle trots en eer, want ze deed het vast ontzettend goed. Ashton had wel verhalen verteld over Londen, hoe ze Linn had geholpen om ergens onderuit te komen. Dat was ook al erg knap. Als ze zoiets had gedaan in een nieuwe zaak, dan kon het niet anders dan dat ze haar daar ook geweldig hadden gevonden.
‘Ik snapte gewoon niet zo goed waarom je het pas zo laat aan me hebt verteld? Ik wist van niks. Ik had geen idee waar je mee bezig was en hoe belangrijk het wel niet voor je was. Ik had het idee dat we dat soort dingen altijd aan elkaar vertelden. Want dat doe ik ook bij jou.’ Ashton vertelde haar alles waar hij mee bezig was. Een nieuw nummer, een tekst die hij in zijn hoofd had. Een nieuw concept voor de tour, voor de band. Alles wilde hij het liefst meteen met Naylene delen en vaak deed hij dat ook. Dat Naylene iets niet met hem had gedeeld, had hem pijn gedaan.
‘Maar ik snap ook dat je het voor jezelf wilde houden. Dat is soms makkelijker,’ gaf Ashton toe. Als het niet goed was gegaan, dan had niemand het geweten. Dan was het haast alsof het nooit had bestaan. Al wilde Ashton er ook voor die momenten zijn. De momenten waarop Naylene misschien wel faalde. De momenten waarop ze niet meer wist wat ze moest doen.
‘En je was er inderdaad op het meest belangrijke moment. Je was er op de avond zelf. Ik had moeten respecteren dat je niet mee wilde naar het feestje, want dat is nou eenmaal niet echt jouw ding. Dat weet ik ook. Ik had je niet mee moeten trekken naar iets waar je helemaal geen zin in had. Dus dat spijt me ook.’ Ashton kende Naylene. Ondanks dat ze echt wel kon genieten van een biertje, of iets anders, was ze niet iemand die de hele avond door zou kunnen feesten. Dat moest hij respecteren en dat had hij een paar weken geleden niet gedaan.
‘Maar ik ben zo blij dat je nu hier bent en dat we dit kunnen bespreken,’ zei Ashton. Voorzichtig legde hij zijn arm om Naylene heen. Hij had haar gemist. En hij wist dat Naylene hem ook had gemist. Hij had het gevoeld aan de manier waarop ze hem zojuist een knuffel had gegeven.
Ook zijn andere arm sloeg hij om Naylene heen, zodat hij haar weer in een knuffel kon trekken. Er was zoveel wat hij haar nog wilde vertellen. Wat hij aan haar wilde laten weten. Soms was de kracht van stilte ook al voldoende. Iets wat hij vaak vergat, maar hij merkte hoe effectief het was nu hij hier samen met Naylene zat.
‘We good?’ vroeg hij voorzichtig aan haar. Hij trok zich iets terug, zodat hij haar aan kon kijken. Hij hoopte van wel. Als er nog meer was wat ze moesten bespreken, dan zouden ze dat samen doen. Daar hadden ze nu alle tijd voor. Naylene was wel echt op de perfecte dag naar Parijs gekomen. Een dag eerder of later en Ashton zijn agenda had volgestaan met allerlei afspraken en dan had hij nauwelijks tijd voor haar vrij kunnen maken. Iets wat hij wel graag had gewild.
Naylene glimlachte en knikte. ‘Ja, we’re good.’ Ze boog zich voorover, zodat ze Ashton een kus kon geven. Eentje die hij maar al te graag aannam.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
In sommige gevallen was het moeilijk om trots aan de kant te zetten. Om aan te geven dat iets op een manier was gegaan zoals het niet had gemoeten. Naylene had haar eigen fouten al redelijk snel onder ogen gezien en ze wist haast wel zeker dat voor Ashton precies hetzelfde was geweest. Beiden hadden ze dan tot nu toe de telefoon niet opgepakt om de andere te bellen, iets wat wel wat over de trots aangaf. Dat ze het nu er over konden hebben, was echter de hele andere kant van het verhaal. Het gaf aan dat ze beiden wilden werken, iets wat het belangrijkste was in een relatie. Geen relatie was immers perfect, dat was ook zeker niet iets waar Naylene naar streef.
Even was alleen de zoen tussen hen beiden het belangrijkste. Iets wat ook niet gek was, omdat de twee elkaar voor een lange tijd niet hadden gezien. Het gesprek was eerder een formaliteit geweest. Beiden hadden ze geweten dat het goed zou komen. Naylene had het geweten op het moment dat ze Ashton had gezien. Alle twijfels die ze in de trein had gevoeld, waren zo weggevaagd.
“Stiekem ben je romantischer dan je altijd zegt.” Zei Ashton, nadat ze eventjes in stilte hadden gezeten. Ze hadden elkaar beiden goed aangekeken. Voor Naylene was het vooral geweest om in zich op te nemen wat er was gebeurd en wat ze had. Ondanks dat ze een jaar geleden nooit had verwacht dat ze hier op deze manier met Ashton zou zitten, was ze blij dat ze de stappen had genomen. Want ondanks dat de ruzie die nu achter hen lag vreselijk was geweest, gaf het wel aan hoeveel ze om Ashton gaf. Vooral omdat ze hier nu zat. Ze had er alles aan willen doen om het beter te maken en misschien was dat wel romantisch te noemen.
“Ik weet dat je in de buurt was. Calum heeft me verteld dat je bij Linn in Londen was en toch heb je er voor gekozen om nu te komen. Om naar Parijs te reizen in plaats van Nederland of Duitsland.” De grijns op Ashton zijn gezicht zei genoeg. Naylene wilde zeggen dat dit het makkelijkste was geweest. De waarheid was dat ze ook wel een paar dagen eerder had kunnen reizen, maar er was toch iets in haar wat er voor had gekozen om nu de reis te maken. Deels was dat wel zeker omdat het om Parijs ging. Er was ook een praktisch gedeelte, omdat ze van Calum had gehoord dat ze vandaag niet veel te doen hadden.
“Ik kan het wel ontkennen, maar ik heb er wel deels voor gekozen om het in Parijs te doen. Maar ook omdat ik wist dat het vandaag rustig was.”
Ashton boog zich weer iets naar voren, zodat hij haar een kus kon geven. Dit keer bleef het bij een kleine kus. Toen hij zich weer wat terug trok, was zijn grijns echter niet minder groot dan de vorige keer. “Sssht Nay, je bent gewoon een romanticus.”
Naylene gaf Ashton een klein duwtje. Ze moest toegeven dat ze het idee van Parijs fijn had gevonden. Hier was alles begonnen. Zonder die nacht in Parijs, waren ze nooit hier geweest. Hadden ze elkaar nooit mogen ontdekken op de manier die ze tot nu toe hadden gedaan, met ruzie er in meegenomen. Want ondanks dat het voor hen beiden niet prettig was geweest, leerden ze alleen maar van dit soort momenten.
“En weet je wat dit betekent?” Naylene liet zich dichter bij Ashton trekken, terwijl ze haar hoofd schudde. Bij Ashton wist ze het nooit. In zijn hoofd kon echt van alles omgaan. Van iets heel simpels, tot het meeste diepe wat ze ooit over zijn lippen had horen komen.
“Dat we nu make up seks kunnen hebben.” Van alles wat Ashton had kunnen zeggen, was dit zeker niet één van de dingen die ook door Naylene haar hoofd heen was gegaan, maar ze kon niet zeggen dat ze er op tegen was. Totaal niet zelf.
“Ik ben het met je eens. Daarbij verdient Parijs wel wat nieuwe herinneringen van ons beiden.” Ze hadden altijd die avond dat ze samen met Andy op stap waren gegaan en dat was iets wat niet zomaar uit hun herinneringen zou worden gewist. Het was echter niet erg om er aan te bouwen. Om meer stenen te leggen. Zeker omdat Naylene wist dat ze hier binnenkort nog een keer samen terug zouden komen. Dat was immers het cadeau voor Ashton zijn verjaardag. Dus ja misschien had ze echt wel ergens dat romantische gedeelte in zich, maar dat was niet erg. Het betekende alleen maar dat Ashton het naar boven haalde, wat hij ook verdiende.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Vanaf Parijs had Naylene niet meer van zijn zijde geweken. De laatste weken in juni had ze met hem doorgebracht, wat had geresulteerd in een promotour door Europa, maar ook door de Filipijnen en Australië. Voor Ashton was het de eerste keer dat hij Naylene mee had genomen naar zijn land en hij was dan ook erg enthousiast geweest over hetgeen wat hij haar allemaal had kunnen laten zien. Het toppunt was toch wel geweest dat ze samen zijn verjaardag hadden kunnen vieren en dat ze ook aanwezig was geweest bij de Friends of Friends show die ze in Sydney hadden gepland.
Naylene had zelfs kennis gemaakt met Ashton zijn moeder, zusje en broertje. Ze hadden de middag doorgebracht op een boot. Iets wat voor Ashton zelf ook een verrassing was geweest, maar hij was blij dat Naylene nu had kunnen zien waar hij vandaan kwam en wat hij achterliet op de momenten dat hij weer terug ging naar Amerika.
Ondertussen hadden ze Australië al achter zich gelaten en waren ze verder gereisd naar Korea. Daar hadden ze al een hoop gedaan, waaronder een kleine show voor hun Koreaanse fans en een aantal andere radiostations. Vandaag was echter de dag waarop ze iets zouden doen wat nieuw was voor hen allemaal. Ze zouden een dag worden gevolgd door een cameraploeg van een Koreaanse show, terwijl ze de stad Seoul mochten ontdekken als een echte toerist. Ze hadden de vorige dag al een plan gemaakt van alles wat ze hadden willen bekijken en dat zou vandaag in actie worden gezet.
Naylene zou niet meegaan, maar dat was niet erg. Linn was namelijk ook naar Korea gekomen om haar gezelschap te houden en dat kwam op een dag als vandaag goed uit. De twee vrouwen hadden hun eigen plan gemaakt. Ashton had Naylene over zijn plan verteld, hoe ze hadden willen reizen en wat ze hadden willen bekijken. Naylene had een paar opmerkingen gedaan, die Ashton meteen mee had genomen in het plan van hem en zijn vrienden.
Samen met Calum, Luke en Michael was Ashton zojuist uit het hotel vertrokken. Eenmaal buiten hadden ze al meteen stil gestaan, niet wetend waar het dichtstbijzijnde metrostation was. Luke had wel een idee gehad, maar voor Ashton zijn gevoel was het volledig uit de richting geweest. Uiteindelijk hadden ze het gevonden en liet Ashton het maar buiten beschouwing wie er precies gelijk had gehad en wie niet.
‘Guys! Ik heb de kaartenautomaat gevonden,’ riep Ashton naar zijn vrienden en hij gebaarde dat ze hem moesten volgen. Ashton stopte voor één van de vrije automaten en bekeek het, maar hij kwam al snel tot de conclusie dat het allemaal in het Koreaans was. Zoekend gleden zijn ogen over het scherm, of er misschien een optie was om het in een andere taal te zetten.
‘Oh, Engels!’ Luke was naast hem komen staan en had overduidelijk de knop gevonden die alles vertaalde. ‘We moeten met cash betalen. Ik heb nog wel wat.’ Luke haalde zijn portemonnee eruit en ging in de weer met de kaartjes, terwijl Ashton op zijn telefoon bekeek wel station ze als eerste moeten hebben.
‘We moeten naar de Gwangjang market. Dat is bij Jongo-5,’ legde Ashton uit aan Luke. Al vanaf het moment dat hij uit het hotel was, had hij een go-pro vast die alles voor hem filmde. Hij probeerde er op te letten dat alles goed in beeld kwam, maar op dit soort momenten vergat hij dat hij daar ook nog mee bezig moest zijn.
‘What the… He!’ Luke keek verslagen naar de automaat, die hem vertelde dat het mislukt was om kaartjes te krijgen voor hetgeen waar ze naar toe wilde. Dat zorgde er voor dat de vier mannen aan iedereen begonnen te vragen of ze wellicht konden helpen. Niemand leek echter uit Seoul te komen of te weten hoe ze zoiets voor elkaar moesten krijgen.
Stilletjes trok Ashton zich terug en pakte hij zijn telefoon, waar hij het gesprek met Naylene opzicht. Naylene en Linn waren al een tijdje geleden vertrokken en die hadden vast ook metrokaartjes gehaald, dus misschien wist Naylene wel hoe het zou moeten.
‘Nay, hoe hebben jullie metrokaartjes gehaald? Luke fucked up,’ stuurde Ashton naar zijn vriendin, hopend dat ze hem zou kunnen helpen.
‘Luke fucked up?’ kreeg hij van haar terug, waardoor Ashton zijn hoofd schudde. ‘Echt! Ik heb alles goed doorgegeven aan hem, maar het is mislukt.’
‘Ash!’ Michael trok Ashton zijn aandacht door zijn naam te roepen. ‘We hebben iemand gevonden die hier woont en goed Engels spreekt, dus hij kan ons helpen!’ Michael wees naar de jongeman die nu bij Calum en Luke stond, om ze te helpen met het verkrijgen van de juiste kaartjes.
‘Laat maar!’ stuurde Ashton nog snel naar Naylene, waarna hij snel terug liep naar zijn vrienden om er voor te zorgen dat ze ook wel daadwerkelijk hulp kregen en niet veel te dure kaartjes werden aangeraden, zodat iemand er met hun geld vandoor kon gaan. Gelukkig ging het allemaal goed en begeleidde de jongeman hen tot aan de poortjes naar het juiste perron.
Uiteindelijk stonden ze met z’n vieren in de juiste metro, die hen naar de foodmarket zou brengen. ‘We made it!’ zei Ashton vrolijk, waarna hij wat begon te hangen aan één van de stangen van de metro. Hij slingerde zichzelf iets naar Calum toe en ging zo in het shot staan van Luke zijn camera.
‘Seoul boys!’ zei Calum trots, waarna ze allebei moesten lachen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld