Rye schreef: Uiteindelijk liet Dayla zich tegen een boom aanzakken. Verdomme, dit soort conditie had ze niet. Zwemmen, prima, maar rennen? Wat een hel zeg.
Duchess schreef: Faelar stopte ook en hijgde even flink uit - hij had immers ook niet echt een conditie. Die kreeg je niet van slapen. 'G-godver... Was dat... Nodig...?'
Rye schreef: Dayla kon niet antwoorden, ze had het nogal druk met ademen. Ze klampte zich gewoon vast aan haar boeken en hoopte op het beste. Dat ze niet weer gevolgd waren. Dat ze konden rusten.
Rye schreef: Tot overmaat van ramp, struikelde Dayla ook nog eens. Was er geen water in de buurt? Niemand kon haar wat maken als ze in het water was, geen enkel wezen was zo snel als een zeemeermin.
Duchess schreef: Faelar haalde diep adem. Goed dan. Dan hadden ze geen keuze meer. Hij draaide zich met een ruk om en sprak een van de weinige spreuken uit die hij kende. Hij haalde een paar keer diep adem terwijl de wind ineens begon te liggen, de mensen die echter hen aankwamen stopten met bewegen en alles ineens doodstil viel. Vervolgende pakte hij Dayla's arm en trok hij haar zacht overeind. Goed dan...
Rye schreef: Dayla had geen flauw idee wat er gebeurde. De tijd leek wel stil te staan. 'F-faelar...?' probeerde ze. Hallo, deze magie leek echt enorm moeilijk en hella interessant?
Rye schreef: Oké, ze was al stil hoor. Ze liep dan maar dus gewoon met Faelar mee, ondanks dat ze nu enorm veel vragen had voor hem. Maar goed, die kans zou ze later nog wel krijgen.
Duchess schreef: Toen Faelar vond dat ze ver genoeg waren, liet hij de spreuk vallen. Hij haalde even diep adem en luisterde hoe de wereld langzaam weer in beweging kwam. Blegh, vermoeiend.
Rye schreef: Dayla liet zich weer tegen een boom aan zakken. God, dat was inderdaad vermoeiend. Eigenlijk zou ze nu een stukje willen zwemmen, maar dat kon vanavond pas weer. Nog even geduldig blijven.