Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| Lord, forgive me for the things I’ve done

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat de dag verder was gegaan, was niet iedereen teruggekeerd naar een rustige staat. Linn had veel uit handen gegeven, maar ze had zich wel degelijk zorgen gemaakt. Niet alleen om de vermiste kleuterjuf, maar ook om de dader. Als Ashton in de stad was, wist ze hoe Naylene kon worden. Daarnaast was Ashton niet de enige om wie Linn zich zorgen maakte. De leider van zijn groep was uit op wraak en Linn wist dat ze zich voor moest bereiden op een behoorlijke strijd. Toch leek één van haar problemen te zijn opgelost toen ze Michael had horen roepen.
Het moment dat Linn haar ogen op de kleuterjuf legde, had ze medelijden met haar. Ze kende Ashton zijn manier van werken. Hij was altijd voor de knappe meisjes gegaan, de meisjes met wie hij spelletjes had kunnen spelen, op wat voor manier dan ook. Hij had nooit enkel van iemand gedronken en diegene weer laten gaan. Als iemand op het randje van de dood had gelegen, had hij hen wat bloed gegeven en zo had hij weer door kunnen gaan. Nog niet te spreken van de ranzige seksspelletjes die er bij kwamen kijken. Alleen al het idee dat hij dat had gedaan met Edyn, die nu verslagen in de gang van Linn stond, vond ze verschrikkelijk en dat maakte dat ze zich meteen over het meisje wilde ontfermen. Naylene leek andere prioriteiten te hebben, maar zeker niet minder belangrijk. Nu Edyn was gevonden, kon de rest stoppen met zoeken en kon de burgermeester ervoor zorgen dat de politie niks met de melding van Edyn haar vermissing zou doen.
‘Hallo,’ begroette Linn de blonde vrouw, Edyn. Ze zag er behoorlijk gehavend uit. Ze had haar sportkleding nog aan en zowel haar huid als de stof zaten onder haar eigen bloed. Ze leek echter geen open wonden meer te hebben. Er was zelfs geen teken van de plek waar Ashton haar had gebeten. Wel was ze vies en duidelijk heel erg bang. Linn was blij dat Michael haar hier had gekregen, want hier zouden ze haar verder kunnen helpen. Daarnaast leek Edyn daar ook iets van mee te hebben gekregen, want zij was immers degene die Linn had begroet, niet andersom.
‘Ik weet dat de laatste paar uur heel verwarrend voor je zijn geweest, Edyn. Maar ik beloof je dat het allemaal goed komt. Iedereen is naar je opzoek en ik ben heel erg blij dat Michael je heeft gevonden, want nu kunnen we je helpen.’ Voorzichtig liep Linn naar Edyn toe. Ze wilde de jonge vrouw niet teveel afschrikken of haar het idee geven dat ze haar pijn zou doen. Ashton kennende was dat al genoeg gebeurd. Edyn was ook wel een type waar Ashton voor zou gaan. Waarschijnlijk was dat ook een reden dat Naylene nu niet meer naast haar stond.
Voorzichtig legde ze haar hand op Edyn haar schouder. ‘Ik ben Linn. De vrouw die je net zag, was Naylene. En Michael heeft zichzelf denk ik al wel voorgesteld,’ zei ze rustig, waarna ze eventjes naar Michael keek, die knikte. ‘Ik heb gezegd dat ze ons kan vertrouwen en dat we haar willen helpen.’
‘Dat klopt,’ zei Linn, meer tegen Edyn dan tegen Michael. ‘Maar we kunnen je niet helpen voordat je een fatsoenlijke douche hebt gehad en je je hebt omgekleed. Ik denk dat dat je wel goed zal doen.’
Linn legde haar arm rond Edyn haar wilde en wreef zachtjes langs haar zij. Het was duidelijk dat ze door genoeg heen was gegaan en dat er van alles met haar was gebeurd. Ondanks dat Linn geen verantwoordelijkheid meer had voor Ashton, voelde ze zich wel schuldig om wat hij had gedaan. Ze had geprobeerd om Ashton te helpen en als dat misschien was gelukt, dan had Edyn hier nu niet gestaan.
Linn wilde Edyn meenemen naar boven, maar Michael hield haar tegen door haar naam te noemen.
‘Je moet nog wel iets weten, over… Over Edyn.’
Linn trok haar wenkbrauwen op en keek van Michael naar Edyn. Ze kon niet bedenken wat er op dit moment zo dringend was wat ze nu nog zou moeten weten, of wat Edyn haar niet zelf zou kunnen vertellen. Toch besloot ze om naar Michael te luisteren.
‘Wat is er, Mikey?’
‘Ashton heeft haar niet alleen gebeten, maar ook gedood,’ zei hij zachtjes. Linn keek van Michael naar Edyn en besefte zich toen pas wat hij eigenlijk zei. Ashton had niet enkel met Edyn gespeeld alsof ze een pop was geweest. Hij had haar niet net steeds genoeg laten leven om vervolgens weer van haar bloed te laten genieten. Hij had haar vermoord, maar toch stond ze nu levend naast Linn. Dat kon eigenlijk maar één ding betekenen. Als Edyn echt dood was gegaan, en nu nog recht overeind stond, dan had ze het bloed van een vampier in zich gehad en was ze nu in het proces om er ook eentje te worden. Iets waar ze zelf waarschijnlijk niet bewust van was.
‘Ik begrijp het. Dankjewel, Michael. Ik ben echt blij dat je haar zo snel hebt gevonden,’ zei Linn nogmaals tegen haar vriend, waarna ze zich weer aan Edyn richtte. ‘Kom, dan gaan we naar boven. We hebben een hele fijne douche en ik zal wat kleding voor je uitzoeken, zodat je die aan kan trekken als je klaar bent.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het grote huis stond in van de betere wijken van Boise. Zelfs in de wijk viel het huis nog op, maar dat mocht ook wel voor de hoeveelheid aan mensen die hier woonden. De binnenkant van het huis was niets minder. In de hal werden mensen al hartelijk onthaald door de fijne sfeer van het huis. Een grote trap leidde naar boven, waar iedereen sliep. Terwijl vanuit de hal, de verschillende kamers beneden konden worden begaan.
Edyn was onder de indruk geweest als ze niet bezig was met allerlei dingen. Haar hoofd ging nog andere kanten op. Het leek nog maar een paar minuten geleden dat ze in de ruimte van de oude boksschool had gezeten. Nu stond ze hier, samen met Michael en Linn. Zelfs nog een andere jonge vrouw
Linn stelde zichzelf al snel voor en ook de naam van de roodharige werd al snel duidelijk. Linn en Nay, dit waren de meiden waar Michael het over had. De personen die haar konden helpen, waarmee wist Edyn ook niet precies. De angst wilde ze het liefst mee hebben, ze wilde zich veilig voelen, ver weg van Ashton, Rhi en de anderen die haar vast hadden genomen.
De stem van Linn was aangenaam om naar te luisteren. Het maakte Edyn rustiger. Er zat een bepaalde melodie in, het was zoet, zacht. De woorden waren vol begrip.
Edyn begon langzaam te denken dat dit de plaats was waar ze echt hulp kon krijgen. Voorzichtig begon haar angst een beetje weg te nemen, toch bleef ze een beetje op haar hoede.
Een douche klonk heerlijk in Edyn haar oren. Het liefst was ze thuis, zou ze daar gaan douchen, misschien nog een stukje met haar hondje wandelen, om daarna een hele tijd te slapen. Normaal sliep ze niet lang en zeker niet overdag, maar nu was ze zo vermoeid dat ze alleen maar aan een heerlijk zacht bed kon denken.
Op het moment dat ze mee zou worden genomen naar boven stopte Michael, Linn om haar nog iets te vertellen. Haar naam was gevallen, maar het was nog zoveel erger dat de naam van Ashton viel. Alleen die naam al zorgde ervoor dat ze iets ineen zakte. Alsof de jongeman ieder moment de grote hal binnen kon lopen, met de voldane grijns die hij op zijn gezicht had gehad voordat hij zijn tanden in haar vlees had gezeten. Heel even kneep Edyn haar ogen dicht en bracht ze haar vingers naar haar hals. Er was niets te voelen, alleen het plakkerige van het bloed dat haar hals ontsierde.
Na een diepe teug adem, opende Edyn haar ogen weer. Ze keek naar Michael en Linn die een gesprek hadden. Veel meer had ze niet opgevangen. De naam Ashton had er voor gezorgd dat ze al weer helemaal ergens anders was geweest.
Linn had zich weer gericht op Edyn, de gedachten van de douche klonk nog steeds heerlijk, net zoals schone kleding. Het belangrijkste vond ze nog wel de veiligheid. Weg van Ashton en Rhi.
Voorzichtig, vooral omdat haar benen niet meer toelieten, liep Edyn mee de trap op. De schoonheid van het huis bleef maar doorgaan. Het was veel groter dan dat Edyn gewend was, toch voelde ze zich meteen op haar gemak. Een soort van thuisgevoel.
Linn nam Edyn mee naar een, weeral, mooie kamer. Daar leek ze op zoek te gaan naar kleding. "Linn?" vroeg ze zachtjes. Het meisje leek wel echt te vertrouwen. Haar lieve gezicht had geen een moment weggeven dat ze kwaad in haar zin had. De bruine ogen hadden Edyn met een liefelijke blik aangekeken. Misschien zelfs met een soort van medelijden.
"Ben ik hier veilig van Ashton?" Edyn had gedacht dat ze bij Rhi veilig was geweest. Toen had Ashton ook ineens weer voor haar gestaan. De woorden die hij tegen haar had gezegd, spookten nog steeds in haar hoofd. Ze zou hem smeken om haar te doden. Iets wat niet was gebeurd, maar zou het nog gebeuren? Ze wist het niet. Ze wist van helemaal niets meer wat de waarheid was en wat niet.
"Hij en het meisje zeiden hele gekke dingen. Ik snapte er echt helemaal niets van. En alles doet pijn?" Edyn wilde maar al te graat onder de douche, maar ze wilde ook tot rust komen, wat niet zou gebeuren zolang ze al die dingen nog in haar hoofd had zitten.
Michael had haar verteld dat Linn haar zou kunnen helpen. Edyn hoopte dat ze haar vragen kon beantwoorden. Haar angst weg kon nemen. En dat ze zich weer veilig zou voelen. Ondanks dat ze wist dat het allemaal te veel gevraagd was.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nadat Linn haar gast had verzekerd dat ze veilig zou zijn van Ashton, had ze de kleuterjuf onder de douche gestuurd. Ze had haar wel gewaarschuwd voor de warme stralen en dat ze misschien iets heter zouden zijn dan dat ze gewend was. Edyn was immers in transitie en dat betekende dat alles gevoeliger was, zeker naarmate ze langer door ging zonder het bloed van een mens in zich. Linn had gewacht tot ze het water van de douche had gehoord. Daarna was ze naar haar kast gegaan en had ze wat gemakkelijke zomerkleding voor Edyn uitgezocht. Ze had de badkamerdeur voorzichtig geopend en had de kleding er neer gelegd zonder al te veel geluid te maken. Daarna was ze terug gegaan naar haar slaapkamer, die aangrenzend was aan de badkamer.
Ze had plaatsgenomen op haar oude hemelbed en had nagedacht over wat haar nu te wachten stond. Dat Ashton terug was, vormde al een probleem op zich. Ze wist hoe haar beste vriendin zich gedroeg rondom de mannelijke vampier. Linn nam het haar niet kwalijk. Ze was ook verliefd geweest en ze wist hoe dat was, maar Ashton gaf Naylene nauwelijks de liefde die ze verdiende en dat was wat Linn dwars zat. Dat Ashton zich ook nog eens bij Rhi had gevoegd, maakte hem nog gevaarlijker. Rhi was hier maar voor één ding: wraak. Ashton zijn trouw zijn liggen bij degene waar hij het beste uit zou komen. Rhi en Ashton stonden echter niet bovenaan haar lijstje met zorgen. Helemaal bovenaan stond de kleuterjuf, die nog niet eens wist wat er met haar aan de hand was. En Linn zou het aan haar uit moeten leggen.
Linn had zeker een half uur gewacht op Edyn. Ze had geprobeerd niet te luisteren, maar ze had verschillende keren gehoord hoe Edyn de flessen shampoo had gepakt, net zoals de zeep. Linn begreep het maar al te goed. Ze wilde zich schoon voelen, onaangeraakt. Ashton had haar duidelijk behoorlijk wat aangedaan.
Uiteindelijk was Edyn de slaapkamer in gelopen, met de kleding van Linn aan en een roze gloed op haar wangen van het warme water. Haar blonde haren hingen in strengen langs haar gezicht. Ondanks dat ze er beter uit zag met schone kleding en het bloed dat er vanaf was geschrobd, zag ze er nog steeds moe uit. Het leek haast alsof het lopen haar al pijn deed. Linn had nooit lang hoeven wachten op het bloed van een mens toen ze in dezelfde situatie had gezeten, maar zij had dan ook geen keuze gehad. Edyn zou die wel hebben.
‘Ik had je beloofd dat ik je alles uit zou leggen als je had gedoucht,’ zei Linn tegen Edyn, toen de kleuterjuf bij haar op bed was komen zitten. ‘Wat ik je ga vertellen kan heel gek klinken, misschien nog wel gekker dan wat je Rhi en Ashton hebt horen zeggen, maar het is belangrijk dat je goed naar me luistert. Kan je dat voor me doen?’ vroeg ze aan Edyn, die al snel knikte.
Linn twijfelde even, maar nam uiteindelijk de handen vast van Edyn. Ze had haar ook een knuffel gegeven, voordat ze was gaan douchen, en ze had gemerkt dat Edyn toch wel baat had bij dat soort aanrakingen. Ze was er wel degelijk rustiger van geworden en Linn hoopte dat dit ook zou helpen.
‘Het belangrijkste wat je moet weten, is dat je hier veilig bent. Rhi of Ashton kan hier niet zomaar binnen komen. Wat daarnaast ook van belang is, is dat alles wat je hebt gehoord over vampiers, waar is.’ Linn wist dan wel niet wat Rhi had gezegd, maar ze was er van overtuigd dat er wel iets was gezegd.
‘Ashton en Rhi zijn vampiers, net zoals ikzelf, Michael en Naylene. Maar er zit wel een verschil tussen ons. Ik vind het belangrijk om rustig naast de mensen te leven en hen geen pijn te doen, net zoals dat Michael en Naylene dat ook vinden. Rhi en Ashton zijn anders. Zij zien mensen als een bron van voedsel en als dingen waar ze mee kunnen spelen. Iets wat je, jammer genoeg, iets te goed hebt meegemaakt,’ legde Linn uit. Ze bekeek het meisje met een spijtige blik. Ze vond het echt ontzettend erg wat er met haar was gebeurd, maar het enige wat ze nu kon doen, was Edyn helpen.
‘Wat Ashton heeft gedaan, keur ik absoluut af. Maar er is wel iets wat je moet weten. Het was nooit Ashton zijn bedoeling om jou in leven te laten. Je bent dood gegaan, Edyn. Alles wat werkte in jouw lichaam, is gestopt. Maar vreemd genoeg heeft iets jouw gered. Het bloed van een vampier.’ Linn nam even een pauze, omdat ze wist dat dit veel informatie was Edyn keek haar op dit moment alleen maar aan, met haar grote, blauwe ogen. ‘Maar als je dood gaat met het bloed van een vampier in je, dan wordt je er zelf ook één. Tenminste, het proces begint dan. Om echt vampier te worden, heb je het bloed van een mens nodig. Dat is waarom jij nu zoveel pijn hebt, waarom alles zoveel luider en pijnlijker is.’
Linn kneep zachtjes in de handen van de blondine en zuchtte. ‘Snap je wat ik je probeer te vertellen?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Er waren minuten voorbij gegaan. Trage minuten waarin alleen het geluid van het water hoorbaar waren geweest. De druppels op haar lichaam waren gevallen. Gedachten die door haar hoofd waren gedwaald, waren gekomen en weer gegaan.
Een douche, het was zoiets gewoons, maar toch voelde het voor Edyn alsof ze voor het eerst onder de warme stralen stond. Het gekletter op de grond, had haast pijn gedaan aan haar oren. De waterdruppels hadden gevoeld als hagel.
Ondanks dat alle gevoelens bij elkaar gek waren geweest, had Edyn niet onder de hete stralen weg willen stappen. Het enige wat ze had willen doen was schrobben, zo hard dat alles was verdwenen. Zelfs toen haar eigen bloed niet meer zichtbaar was geweest in het water, was ze niet gestopt. Diep van binnen had ze gehoopt dat wanneer ze maar door bleef gaan met de beweging dat de herinneringen weg werden gepoetst.
Hoe veel ze ook boende, hoe hard ze het ook had geprobeerd om alles van haar af te zetten, één douche had daar ook niet voor kunnen zorgen. Daarom had de blondine het op een gegeven moment opgegeven. De grote zachte handdoek had fijn tegen haar huid aangevoeld, het was nog veel fijner dat ze uiteindelijk weer kleren aan hadden kunnen trekken. In tegenstelling tot haar sportkleding zaten ze prettig, daarbij zat het niet onder het bloed of zweet.
Normaal gesproken had Edyn zeker een opmerking gemaakt over de kleding die Linn haar had gegeven. Nu stond haar hoofd daar echter niet aan. Daarbij begon Linn ook te praten. Edyn merkte aan de ernst van haar stem dat ze ook echt moest luisteren. Al waren de woorden van lief, haar stem was zoet, het zorgde ervoor dat de kinderjuf zich redelijk op haar gemak voelde.
Voorzichtig knikte Edyn, ze zou proberen zo goed mogelijk te luisteren. Ze kon zich niet indenken wat nog gekker kon zijn dan vampiers.
De zachte handen van Linn hadden die van Edyn vastgenomen. Voor haar gaf het een soort van rust, alsof Linn haar beschermde.
"Maar dat kan niet." Het ongeloof was van Edyn haar gezicht af te lezen. Hoe konden er vampiers bestaan zonder dat iemand het door had. Geen van haar vrienden of familie had ooit gepraat over de wezens. Daarbij had ze Twilight gezien, ze wist hoe vampiers er uit moesten zien als ze in de zon stonden.
Edyn had de afgelopen vierentwintig uur het woord vaak gehoord. Vampiers. Voor haar was het iets wat ver van haar af stond, alleen bestond in films. Ze geloofde er ergens niet eens in. Haar moeder had haar vaak genoeg verteld dat ze hetgeen in films en series niet zo serieus moest nemen.
Ondanks haar ongeloof was Edyn enigszins bang. Als vampiers echt waren én Linn één van hen was, kon haar alles gebeuren. Ze besloot zich echter niet terug te trekken. Ze was wel op haar hoede.
De diep blauwe ogen van Edyn gleden zachtjes over het gezicht van Linn. Ze probeerde te kijken of ze loog, iets verzon misschien. Voor Edyn was het echter nooit makkelijk geweest. Naïviteit was één van de grootste eigenschappen van de jonge vrouw. Ieder woord kon haar wijs worden gemaakt, als het maar op een goede manier werd gebracht.
"Maar ik kan niet dood zijn. Ik ben gewoon hier." Ondanks de woorden van Linn voor de meeste mensen duidelijk waren geweest, waren ze dat voor Edyn niet. Ze mocht dan wel jonge kinderen helpen in het begin van hun zoektocht naar kennis, zelf was ze daar ook nog steeds mee bezig. Wat in hield dat ze soms wat traag van begrip was.
"Niet echt?" Gaf Edyn zachtjes toe.
"Je zegt dat vampiers echt zijn." Die woorden had Edyn opgevangen, daar twijfelde ze nog aan. "Maar ik heb nog helemaal zien glinsteren?" Zoiets was haar wel opgevallen. Het leek haar prachtig om iemand op die manier te zien. Glitters waren bijzonder. Bij de vampiers die ze kenden uit de films, lichtte de huid op als ze in de zon kwamen, alsof ze door een doos met glitters waren gerold.
"En ik ben niet dood. Ik zit hier gewoon naast je." Om die woorden wat kracht bij te zetten, kneep Edyn zachtjes in de handen van de brunette, zo kon ze laten zien dat ze echt leefde. Iemand die dood was, kon niet zomaar mensen vastpakken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
In een situatie als deze was een uitleg nodig. Lang niet iedereen kreeg hem. Edyn had het geluk dat er een begripvol, aardig iemand tegenover haar zat die de moeite nam om haar alles rustig uit te leggen. Zelfs had Linn dat voordeel niet gehad. Ze had dan wel wat geweten van het vampier zijn, maar haar was nooit verteld hoe ze het beste met haar dorst om had kunnen gaan, of hoe het allemaal in zijn werk zou gaan. Degene die haar had veranderd, had haar snel genoeg achter gelaten toen hij een ander speeltje had gevonden. Edyn was Ashton zijn speeltje geweest en Linn gunde haar een betere start van het verhaal dan dat zijzelf had gekregen.
‘Ik snap dat het allemaal heel ongeloofwaardig is,’ zei Linn begripvol. Het was een vreemd iets. Linn wist dat vampieren nu alleen nog maar bestonden in verhalen en films. Vaak was het niets meer dan een verzinsel van de mens, maar ze bestonden wel degelijk. Linn en haar groep waren er bewijs van, net zoals Rhi, Ashton en de groep die zij met zich mee trokken. Vampieren waren net zo echt als mensen. Linn en haar groep deden er echter alles aan om hun bestaan geheim te houden. Dat geheim zou echter niet lang stand houden als niemand in zou grijpen op het gedrag van Rhi en haar groep. Dat was echter een zorg voor een andere dag. Edyn was nu het belangrijkste.
Ondanks de serieuze ernst in de situatie, moest Linn een beetje lachen om de verwarde Edyn. Waar het hele idee vandaan kwam dat Vampieren glinsterden in het zonlicht, wist Linn niet. Ze had de films wel degelijk zien, maar waar de schrijfster het vandaan had gehaald, was haar een raadsel. Toch was het een zeer aantrekkelijke optie. Beter dan wat er echt zou gebeuren als Linn in de zon zou staan zonder bescherming. ‘Jammer genoeg glinsteren we in het echt niet. Al had ik dat helemaal niet erg gevonden,’ zei Linn. Ze bewoog iets met haar pols, zodat Edyn haar armband kon zien. ‘De zon doet wat ergens met ons, maar we hebben dingen die ons er tegen kunnen beschermen, zoals mijn armband.’ Linn twijfelde om Edyn te laten zien wat er zou gebeuren als ze haar hand zonder de bescherming van de armband in de zon zou steken, maar ze besloot het niet te doen. Ze wilde de kleuterjuf niet teveel afschrikken.
‘Je zit inderdaad hier naast me,’ bevestigde Linn de woorden van de blondine. Ze snapte dat het vreemd was om te geloven. In haar eigen tijd waren vampieren en heksen een deel van de realiteit geweest. Mensen hadden altijd geloofd in hekserij. Ondertussen had de wetenschap hen, volgens de mensheid, ingehaald en was zoiets onmogelijk. Er waren enkel nog verhalen en films over wezens zoals Linn, maar toch was het allemaal waar. Vampieren bestonden en Edyn was wel degelijk in het proces van de verandering, hoe ongeloofwaardig het misschien ook was.
‘Ik weet dat het gek klinkt, Edyn. Maar je bent echt dood gegaan. Door het bloed van een vampier ben je weer wakker geworden en dat is de reden dat je nu naast me zit. Je hebt zelf vast ook wel gemerkt dat alles veel luider is. Dat fel licht pijn doet aan je ogen en dat de druppels in de douche eerder in je huid leken te snijden dan dat ze prettig waren. Dat komt omdat je in transitie bent. Je kán een vampier worden.’ Linn legde de nadruk op het woordje “kan” omdat Edyn, in haar ogen, nog steeds een keuze was. Ze zou er voor kunnen kiezen om een vampier te worden, maar ze zou er ook voor kunnen kiezen om haar leven te beëindigen. Als ze dat zou willen, dan zou Linn haar helpen.
‘Om echter écht vampier te worden, moet je het bloed van een mens drinken. Als je dat niet doet, dan zal je lichaam uiteindelijk uitvallen en zal je alsnog dood gaan.’ Linn wist dat het heel wat was om te horen en ze wist ook dat er geen goede manier was om dit alles aan iemand uit te leggen. Ze zag dat Edyn haar nog steeds niet volledig leek te begrijpen, maar het was dan ook ontzettend veel.
‘Je hoeft niet perse een mens pijn te doen om hun bloed te drinken,’ vertelde Linn haar. ‘We hebben een grote voorraad en we kunnen je leren hoe je er mee om moet gaan. We hebben het Michael bijvoorbeeld ook jaren geleden geleerd.’ Het leek er op dat Edyn de blonde jongen wel vertrouwde, waardoor Linn het verstandig leek om zijn naam te noemen.
‘Ik wil je niet dwingen om een keuze te maken, maar je lichaam kan erg snel achteruit gaan. Dus het is wel belangrijk dat je snel kiest wat je wil. Weet wel dat als je er voor kiest om een vampier te worden, wij je allemaal willen helpen, maar er zullen ook opofferingen zijn.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Films waren er voor het vermaak van de mensen. Er waren plots gevormd zodat mensen aan de buis gekluisterd bleven. Voor heel veel mensen was het alsof de schrijvers hun meest wilde fantasie los hadden laten gaan.
Voor Edyn was het niet anders, hoe graag ze soms ook wilde dat haar leven als een film was. De meest romantische film die er was, dat dan wel.
Nu leek het alsof de blondine midden in een film zat. Overal om haar heen zag ze dingen gebeuren. Er waren vreselijke dingen met haar gebeurd. Net nu ze veilig was gebeurde er iets heel anders met haar. De gedachten in haar hoofd maakten overuren.
Edyn deed echt haar best om te begrijpen wat Linn haar allemaal vertelde. Ze was echter nog nooit snel van begrip geweest. Op school had het altijd een tijdje geduurd voordat er iets bij haar binnen was gedrongen. Terwijl dat ging over normale dingen. Linn had het nu ook nog eens over dingen die niet goed te begrijpen waren. Voor iedereen was het moeilijk te begrijpen geweest. Bij Edyn leek het echter nog minder goed binnen te komen.
Voor Edyn kwam het zeker niet over alsof Linn een grapje met haar aan het uithalen was. Aan de andere kant had ze dat waarschijnlijk ook gedacht als ze het wel had gedaan. Ergens was het één van de mooiste eigenschappen die Edyn bezat, haar geloof in andere mensen. Iedereen verdiende kansen. Alleen de afgelopen vierentwintig uur was er bewezen dat niet iedereen dat deed. Toch deerde dat Edyn niets.
"Niet?" Vroeg Edyn lichtelijke teleurgesteld. Een van de leukste dingen aan de vampiers die ze op haar beeldbuis had gezien, was toch wel dat ze glinsterden in de zon. De snelheid was ook iets wat Edyn wel leuk had geleken, maar het waren vooral de glitters geweest.
"Wat jammer." Kwam er zachtjes over haar lippen heen, alsof ze wel echt leek te geloven wat er aan de hand was. Iets wat ze niet deed. Ze snapte er niets van.
De woorden van Linn waren moeilijk om te geloven. Er was echter een manier waarop het meisje praatte, alsof er geen leugens over haar lippen heen konden komen. De bruine ogen keken Edyn haar kant op, met een soort van rust in zich. Rust gemengd met wel degelijk iets van medelijden. Het gaf Edyn echter wel het gevoel dat alle woorden de waarheid waren, wat haar weer wat angst inboezemde.
Voorzichtig knikte Edyn, ze had inderdaad gemerkt dat er iets was veranderd. Haar hele lichaam leek anders te reageren. Haar zintuigen waren zo gevoel. Ieder klein geluid, beweging, geur of zelfs gevoel, leek tien keer zo sterk binnen te komen.
Edyn probeerde woorden zo goed mogelijk op te vangen, te verwerken, maar het was heel erg veel. Ze kon vampier worden. Ze was dat nog niet. Linn was dat wel. Omdat ze vampierbloed in haar lichaam had gehad toen Ashton haar aan had gevallen, leefde ze nog. Het was allemaal heel erg gek! Ze snapte er helemaal niets van. Als Linn haar echter vertelde dat het zo was, dan moest het wel zo zijn.
"Maar hoe kom ik aan het bloed?" Edyn was nooit echt naar het ziekenhuis gegaan, waar ze bloed nodig had gehad. Verder kon ze zich niet voorstellen dat er een manier was dat ze bloed in zich kreeg.
De gedachten ging al heel erg snel weer uit haar hoofd. Linn vertelde wel hoe ze aan bloed in haar lichaam kwam. Op een andere manier! Op dit moment! Ze moest mensenbloed drinken, anders zou ze doodgaan. Geen van de beide opties klonk goed voor Edyn. Het laatste wat ze wilde, was dood gaan. Ze hield van haar leven. Bloed van een mens drinken, was echter iets wat ze ook niet wilde.
"Ik wil niet dood." Fluisterde Edyn zachtjes. Ze had zoveel om voor te leven. Een hele familie, alle kindjes in haar klas en natuurlijk haar hondje!
Het drinken van mensenbloed klonk als de minst erge optie. Alleen de gedachten al, leek er voor te zorgen dat Edyn haar maag begon te knorren. Haar mond werd droger. Alles aan lichaam gaf aan dat ze het bloed nodig had. Zelfs haar hoofd was het er uiteindelijk mee eens.
"Ik wil het bloed drinken." Besloot Edyn uiteindelijk. "Maar ik wil geen mensen pijn doen." Linn had gezegd dat het niet nodig was. Ze had Michael zelfs geleerd hoe het precies moest. Daardoor geloofde Edyn ook meer in het feit dat zij het zou kunnen. Michael zou haar ook kunnen helpen. Dit was niet hoe Edyn over haar zomervakantie na had gedacht, nu leek het echter wel de waarheid te worden. Ze zou een vampier worden. Iets waar ze niet te veel over na moest denken, want anders zou ze nog tienduizend dingen aan Linn willen vragen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het leven zat vol keuzes. Voor een normaal mens bestonden waren de keuzes redelijk gelimiteerd. Mensen kozen voor een opleiding, voor een baan. Ze kozen uit de miljoenen personen op de wereld voor één iemand met wie ze hun leven wilden delen. Ze maakten de beslissing tussen wel of geen kinderen en in welk huis ze dan zouden wonen. Er waren ook kleinere keuzes, maar geen enkel mens zou de keuzen hoeven maken die op dit moment aan Edyn was voorgelegd. Lang niet iedere vampier die nu de aarde bewandelde, had die keuze gekregen. Zo ook Linn niet. Daarom was het voor haar des te belangrijker dat Edyn daar wel de ruimte voor kreeg. Al zou niemand in eerste instantie voor de dood kiezen.
‘Natuurlijk wil je dat niet,’ zei Linn zacht. ‘Je bent nog zo jong, er ligt nog een heel leven voor je. Niemand zou daar afscheid van willen nemen.’ Linn kende de blondine dan nog niet geweldig goed, maar ze was er van overtuigd dat Edyn nog een heel leven voor haar had. Dat er nog genoeg was wat ze had willen doen. Misschien had ze wel willen trouwen, kinderen willen krijgen. Sommige wensen zouden alsnog niet in vervulling kunnen gaan als vampier zijnde. Kinderen krijgen was geen optie, maar als vampier zijnde kreeg je er genoeg voor terug. Gevoelens waren dieper, de liefde was mooier. Linn kon zeker genoeg voordelen benoemen, maar ze wilde niet alles voor Edyn invullen. Zeker niet omdat ze op het punt stond om een belangrijke keuze te maken.
Edyn had haar beslissing gemaakt. Ze wilde het bloed drinken, maar ze wilde geen mensen pijn doen. Begrijpelijk knikte Linn, waarna ze Edyn bemoedigend in haar handen kneep. ‘Je hoeft geen mensen pijn te doen, echt niet. Geen van ons doet dat.’ Dat was immers één van haar regels. Ze had de afspraak staan dat geen enkel mens zou worden gepijnigd door een vampier, op wat voor manier dan ook. Haar groep had zich altijd aan haar regels gehouden. Zelfs als ze zich toch te goed hadden gedaan aan een mens, vond Linn het belangrijk dat de mensen er zonder kleerscheuren vanaf zouden komen en dat ze zich er niets meer van zouden herinneren.
‘Kom maar mee, dan laat ik je zien waar we het bloed bewaren.’ Linn kwam overeind van haar bed, maar bleef de hand van Edyn vasthouden. Op dit moment had Edyn iemand nodig die er voor haar was, die haar er doorheen sleepte en haar straks alles nog een keer zou uitleggen. Want ondanks dat Edyn wel had gedaan alsof ze het leek te begrijpen, had Linn maar al te goed aan haar gemerkt dat ze nog lang niet alles begreep. Zoiets merkte je als vampier veel sneller op. De manier waarop iemands hart klopte, of hoe ze ergens naar keken. Linn had Edyn zien nadenken, maar ze was er zeker van dat lang niet alles even goed binnen was gekomen. Iets wat vanzelfsprekend was met alle informatie die Linn haar zojuist had gegeven.
Tijdens hun weg naar de kelder kwam Linn een paar nieuwsgierige gezichten tegen, waaronder Michael. Aan zijn gezicht kon ze zien dat hij mee had geluisterd. Misschien voelde hij zich betrokken door het feit dat hij Edyn daar weg had gehaald. Iets wat Linn wel begreep, maar het leek haar beter als ze Edyn niet meteen voorstelde aan alles en iedereen. Ze had al zoveel indrukken gehad en teveel zou ze op dit moment niet aan kunnen. Het gezicht van Naylene had ze niet gezien. Linn betwijfelde dan ook of haar beste vriendin nog aanwezig was in het huis.
Eenmaal in de kelder sloot Linn de deur achter hen. Het was één van de minst favoriete plekken van Linn in het huis, maar hij was absoluut noodzakelijk. Het bloed wat ze tot hun beschikking hadden, werd hier bewaard en vers gehouden. Toch zag het er somber uit, met de meerdere koelkasten die naast elkaar stonden te zoemen. Linn liep naar één van de koelkasten en opende hem, terwijl ze haar ogen over de verschillende bloedzakken. Veel maakte het eigenlijk niet uit. Daarom pakte Linn één van de zakken en draaide ze de tap open, zoals dat ook altijd in het ziekenhuis werd gedaan als de bloedtoevoer werd geopend.
Linn zag hoe angstig de blauwe ogen van Edyn naar de bloedzak keken. Ze liep naar de blondine en legde haar hand op haar rug, terwijl ze de bloedzak aan haar aanreikte. ‘Het is net een pakje met een rietje,’ fluisterde Linn, terwijl ze over de zij van Edyn wreef. Waarschijnlijk zou het niet helpen als ze nu uit zou leggen hoe heerlijk het zou smaken. Voor Edyn was het nog een vreemd iets. Iets waar ze nog rustig in zou moeten komen. Al wist Linn zeker dat zodra Edyn het bloed op haar lippen had geproefd, ze volledig om zijn.
Linn zag de twijfel in haar ogen, terwijl de vingers van Edyn strak om de zak heen stonden. Het Edyn zou volledig omslaan op het moment dat ze het bloed in zou nemen. Het leek alsof ze er even de tijd voor nodig had, maar uiteindelijk zag Linn hoe Edyn de zak naar haar mond bracht en voorzichtig haar eerste slok nam.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De komst van een nieuwe vampier zorgde altijd voor een hoop werk, zeker binnen de groep waar Linn, Naylene en Michael zich bevonden. Er waren strenge regels, zodat iedereen rustig met elkaar samen kon leven.
Voor Naylene kwam de drukte op het juiste moment. Iedereen was zo druk bezig met Edyn, dat het niet opviel wanneer ze wegging. Nu verdiende iedereen de privacy om te gaan en te staan waar ze wilden. De groep vertrouwde elkaar er ook genoeg voor om geen vragen te stellen. Zo kwam het wel vaker voor dat Naylene voor een paar uurtjes verdween om even van de rust te genieten. Nu was haar afwezigheid echter zo duidelijk dat ze het prettig vond dat niet naar op of om leek te kijken.
Al jaren lang ging het op deze manier, boodschappen over en weer vertelde hen beide wanneer ze afspraken en waar.
Ashton trok meer rond dan dat zij deed. Ze bleven in de tussenliggende jaren echter wel in contact. Geen van beide wilde iets weten van de moderne technologie als het ging om hun communicatie. Er vlogen brieven op en neer. Naylene moest het vaak doen met een naam van de stad waar ze haar perfect geschreven bericht moest adresseren.
Ondanks dat de twee soms duizenden kilometers uit elkaar waren, voelde dat voor Naylene soms niet zo. Ashton ging nooit echt uit haar leven, ondanks dat haar vrienden haar op sommige momenten wel aan hadden gegeven dat het misschien beter voor haar was. Woorden die ze zeker in haar opnam, toch kon ze er niets aan doen. Er bleef iets aan Ashton wat haar iedere keer weer terug trok. De band die ze hadden was ronduit bijzonder te noemen, iets wat ze niet zomaar verbreken.
Het kleine briefje dat Naylene anderhalve dag geleden had gekregen, had haar naar één van de hoogste gebouwen in het centrum van Boise geleid. Ondanks dat de ze stad niet haar eerste keuze was geweest, was ze er in de afgelopen jaren wel van gaan houden. Er waren geen prestigieuze universiteiten of bedrijven waar ze nieuwe kennis op kon doen. Nu had ze echter tijd om nieuwe hobby’s op te pakken.
De conciërge van het gebouw had Naylene naar de lift geleid. Ze wist zeker dat Ashton hem met dwang zover had gekregen om te doen alsof het de normaalste zaak was. Zo ging het vrijwel altijd. Ashton zocht een van de mooiste gebouwen in de stad op en zorgde er op zijn manier voor dat de eigenaren hem binnen lieten. Soms was het zo ver gegaan dat Naylene de vrouw des huizes ergens dood had aangetroffen.
Een zachte toon gaf aan dat Naylene op de juiste etage aan was gekomen. Het penthouse, het verbaasde haar helemaal niets. Zelf had ze geld genoeg. Zij en haar vrienden hadden dan ook in de meest mooie gebouwen geleefd. Van appartementen in New York, tot aan grote huis buitenaf waar ze nu woonden. Er was zelfs een tijd geweest dat ze gewoon een paar kleine huisje hadden gekocht in een straat. Als je genoeg geld had, mocht je ook echt van dat soort luxe genieten. Naylene wist echter maar al te goed dat Ashton niet werkte voor zijn geld, hij leefde dan juist van dit soort dingen, het misbruik maken van mensen. De roodharige jonge vrouw had daar zo haar eigen gedachte over en ze waren zeker niet positief.
Haar vingers balden zich tot een vuist, waarmee ze zachtjes op de deur klopte. Ashton had haar vast al aan horen komen. Zelfs een lift, die bijna geluidloos was, kon je horen als vampier zijnde. Eén van de dingen die Naylene geweldig vond aan het bovennatuurlijk zijn. Iets waar ze Edyn al over had horen zeuren. Er waren al meerdere dingen over de lippen van de nieuwe vampier gekomen, die Naylene echt belachelijk vond.
De deur werd open gedaan. Ergens was Naylene blij dat ze een vrouw zag, dat betekende dat de eigenaren nog leefden. Al was het ook wel duidelijk dat Ashton zich al te goed had gedaan aan het bloed van de vrouw. Het waren altijd de vrouwen. De één nog mooier dan de andere. Aan Edyn was wel te zien dat Ashton er meteen voor was gegaan toen hij aan was gekomen in de stad.
"Komt u binnen." Zei de vrouw, die er qua uiterlijk zeker ouder uitzag als Naylene. Soms was het gek om meer dan honderden jaren te zijn, maar dan toch jonger te zijn dan de mensen, juist omdat het uiterlijk dat zei.
Ashton kwam uiteindelijk in haar gezichtsveld. Zoals gewoonlijk gaf het Naylene gemengde gevoelens. Ze wilde niet meer blij zijn om hem te zien, iets wat ze nog steeds wel was. Een gevoel wat ze wenste uit te zetten. Iets wat zeker kon, maar dan zouden alle andere gevoelens ook meegaan en dat was wel het laatste wat Naylene wilde doen. Soms vond ze het echter vervelend dat Ashton precies haar zwakke plekken wist.
Naylene besloot zich eerst de richten op de vrouw. Het beeld was vreselijk. De vrouw leek zwak, Naylene vroeg zich af of Ashton haar wat van zijn bloed had gegeven, waarschijnlijk niet. Dat was ook de reden dat ze de stof van haar witte blouse omhoog duwde en haar tanden vervolgens in haar huid zette. Ze pakte de arm van de vrouw zachtjes vast, ze kon zich voorstellen dat Ashton heel wat hardhandiger was geweest. Ergens was dat ook wel te zien aan de angst in haar ogen. Uiteindelijk zette Naylene haar arm tegen de lippen van de vrouw aan.
"Fris je zelf maar op. Pak wat fijne kleding en ga naar een goed hotel in de stad. Rust goed uit. Je vergeet alles wat hier is gebeurd. Alle angst die je voelde over dit alles, is voor eeuwig weg." Naylene maakte niet ter pas en ter onpas, van haar dwang. Mensen moesten in hun waarde worden gehouden, dat was een ideaal dat zij en Linn deelden. Hun groep werd daar dan ook mee opgevoed. Op dit soort momenten wilde Naylene echter niet dat vrouw ook maar iets mee kreeg van wat Ashton had gedaan, dat verdiende ze niet. Ze was onschuldig, een nieuwe pion die hij makkelijk had kunnen gebruiken.
"Dat was echt niet nodig."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was traditie, eveneens als de brieven die ze elkaar schreven. Het mooiste gebouw uit de stad. Of dat nou hetgeen was met het mooiste uitzicht was over de stad, met luxe badkamers en een bed gevuld met frisse lakens en kussens, of afgelegen villa, maakte hem niet uit. Hij koos de plek uit waar hij zich op dat moment goed bij voelde, waar hij zich naar binnen zou kunnen manipuleren. Zo was hij ook het penthouse binnen gegaan. Hij had de conciërge weten te overtuigen dat als er een roodharige vrouw naar zijn naam zou vragen, hij haar naar het penthouse zou sturen. Eenmaal op de bovenste verdieping van het gebouw, had Ashton de oudere vrouw met gemak te weten manipuleren tot het binnenlaten van hem. Hij had haar nodig gehad om Naylene binnen te laten, maar hij had het niet kunnen laten om nog wat van haar bloed tot zich te nemen in de tijd dat hij had moeten wachten.
De beweging van de lift had aangegeven dat Naylene er was geweest. Ondanks dat hij het vaak niet liet blijken, voelde zijn lichaam lichter als hij wist dat ze in de buurt was. Hij had altijd gevoelens voor haar gehad en ze zouden nooit weg gaan, wat de anderen ook van hem vonden. Hij wist dat Naylene een eigen mening over hem had en dat ze die niet zou laten beïnvloeden door iemand zoals Linn of Michael. Iets wat voor Ashton alleen maar van pas kwam. Haar liefde voor hem was minstens net zo groot als de trouw aan Linn, wellicht nog groter.
Hij rolde met zijn ogen toen Naylene de vrouw wat van haar bloed aanbood, waarna ze haar dwong om alles weer te vergeten. Het was typisch Naylene om dat te doen. Het was ook typisch dat ze hem er vervolgens op terecht wees. Naylene had altijd anders gedacht over mensen dan hij. Hij zag het vampier zijn als iets anders. Hij had de mensen nodig om te overleven, maar simpelweg alleen hun bloed drinken was niet genoeg. Hij genoot er van om te jagen, om spelletjes met hen te spelen. Dat hij ze soms bloedend of getraumatiseerd achter liet, hoorde er voor hem alleen maar bij. Naylene was daar te netjes voor, ondanks dat hij haar vak op andere gedachten had willen brengen. Het drinken uit een bloedzak was lang niet zo bevredigend als het openrijten van iemand zijn, of haar, huid. Naylene ontkende dat misschien wel, maar Ashton wist dat iedere vampier die behoefte had. De één was echter beter in het toegeven eraan dan een ander.
Ashton haalde enkel zijn schouders op, als reactie op haar terechtwijzing. ‘Ik had wat tijd over en ik had haar nodig om jou binnen te vragen.’ Dat was misschien één van de weinige nadelen aan het vampier zijn. Als vampier was het onmogelijk om een huis binnen te komen, tenzij ze naar binnen werden gevraagd. Het was een slimme truc van de heksen, die de vampiers ooit hadden gecreëerd. Er waren momenten geweest waarop hij een huis binnen was gekomen door de eigenaar te vermoorden. Soms door hen te vragen of ze naar buiten wilden komen, soms had hij het moeten doen door iets te gooien. Hij had zelfs een keer de eigenaar van een huis vermoord zodat hij en Naylene het voor hen alleen hadden gehad. Dat had ze echter niet gewaardeerd en dat had Ashton altijd in zijn achterhoofd gehouden. ‘Ik had haar ook kunnen vermoorden? Maar dat heb ik niet gedaan,’ benadrukte hij dan ook nog even, alsof het een hele prestatie was.
Hij maakte zijn weg naar de roodharige vampier, terwijl hij een glimlach op zijn gezicht had. Met zijn voet duwde hij de deur achter haar dicht, waarna hij zijn handen op haar heupen legde. Zijn lange vingers omsloten haar lichaam en zachtjes duwde hij haar naar achteren, nog altijd met een glimlach op zijn gezicht.
‘Maar ze is nu toch weg, dus waarom zouden we onze aandacht nog aan haar besteden? Ze was niets meer dan iemand die even de deur open moest doen. Nu zijn we alleen en ik besteed al mijn tijd dan veel liever aan jou, Red,’ zei hij, terwijl hij zijn blik in die van haar haakte. Met één van zijn handen streek hij lieflijk over de sproeten op haar gezicht.
Het was niet de eerste keer dat er weerstand in haar ogen te zien was. Ashton had al vaak genoeg meegemaakt dat hij iets uit had gehaald waar zij het niet mee eens was geweest, maar keer op keer had hij haar gedachten weer ergens anders naar toe kunnen brengen. Hij had haar in kunnen laten zien dat ze van hem hield, juist om zijn impulsiviteit en de manier waarop hij handelde. Hij wist maar al te goed hoe hij Naylene haar gevoelens voor hem weer naar boven kon halen, zelfs als hij iets had gedaan wat haar niet helemaal aan stond. Andersom kwam het nooit voor, maar hij wist zeker dat zij daar ook toe in staat zou zijn als ze dat zou willen.
Ondanks de blik in Naylene haar ogen, besloot Ashton om haar te zoenen. Het was minstens drie jaar geleden dat ze elkaar voor het laatst hadden gezien. In die tijd had hij zich ook al bij Rhi haar groep gevoegd, maar was hij alleen vertrokken naar de stad waar Naylene zich op dat moment had bevonden. Daar was ze voornamelijk blij geweest om hem te zien, wat ze hem vervolgens had laten zien met al haar handelingen. Nu leek ze anders op hem te reageren, maar hij wist dat als ze hem echt niet had willen zien, ze ook niet was gekomen. Daarom had hij gewoon zijn lippen op de hare gelegd en zijn eigen lichaam tegen dat van haar aan gedrukt, hopend dat wat ze dan ook nog aan haar hoofd had, zou verdwijnen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Als vampier had je de wereld aan je voeten liggen. Sommige vampiers namen dit wel heel serieus. Ze vonden dat ze beter waren dan mensen, wat zich uitte in een soort jacht. In Naylene haar geval was het heel anders. Ze genoot wel degelijk van het vampier zijn, iedere dag nog. Voor haar had dit hele andere redenen. In de jaren dat ze leefde, of niet meer leefde, had ze de kans gekregen om de wereld te ontdekken op een manier waarop geen enkel mens ooit had kunnen doen. Zij en Linn hadden de wereld om hun zich samen kunnen zien veranderen. Voor Naylene waren het vooral positieve veranderingen geweest. Vrouwen hadden meer gemogen, ze waren belangrijker geworden dan alleen diegene die kinderen baarde. Technologie was in opkomst gekomen, iets waar de roodharige vampier gek op was. Ze kon echter ook wel negatieve dingen terug vinden in de wereld. Er was altijd haat en verderf geweest, nu verspreidde het zich echter sneller, juist door de haar zo geliefde technologie.
De jaren hadden Naylene veel gebracht. Veel kennis, maar ook zeker vriendschap en uiteindelijk zelfs liefde. Dat ze het laatste in Ashton had gevonden was een verrassing geweest. Op een verrassende manier had ze kennis gemaakt met de jongen, die op dat moment nog niet heel lang vampier was geweest. Zelfs tijdens hun eerste kennismaking had Naylene al doorgehad dat ze met een bijzonder persoon in aanraking was gekomen. De weken erna leken nu nog steeds als een roes. Voordat ze het had geweten was ze compleet gevallen voor de jongen, want dat was hij toen nog wel echt geweest, met de vrolijke babbel en geweldige charmes.
Nu waren ze vijftig jaar verder. Voor een mensen leven was vijftig jaar veel, maar als je leefde zoals Naylene, dan was een halve ergens te verwaarlozen. De jaren waarin ze Ashton kende, zou ze echter nooit kunnen zien als een tijd die zomaar aan haar voorbij was gegaan. Zelfs nu ze hem eens in de paar jaar zag, kon hij haar soms nog dagen lang in de greep houden. Iets waar ze afschuwelijke hekel aan kon hebben. Naylene was slim genoeg om te weten dat Ashton haar grote zwakte was. Toch vond ze het ook heerlijk hoe ze zich helemaal over kon geven aan de liefde. Het was niet de liefde die ze om zich heen had gezien, maar iedere liefde was anders. Dat waren de woorden die vampier haarzelf vertelde als er vanuit de vriendengroep weer commentaar kwam over haar geliefde. Hoe de rest hem ook zag, uiteindelijk bleef Ashton dat, haar geliefde.
Waar Naylene in de lift nog vol geloof was geweest dat ze haar het hoofd niet gek zou laten maken door Ashton, leken die gedachten haar hoofd uit te zijn gevlogen op het moment dat hij op haar afstapte. De twee hadden nooit veel tijd samen, hooguit een paar weken. Nu was het al drie jaar geleden geweest dat de twee elkaar niet hadden gezien. Wat wel degelijk voor gemis vanuit Naylene haar kant had gezorgd. Zeker omdat aan hun vorige ontmoeting goede herinneringen bij haar bovenbracht. Aan het afscheid daarna had ze niet willen denken, want dat was het moment geweest dat ze er achter was gekomen dat Ashton zich aan had gesloten bij een vampier die ze zelf het liefst zo ver mogelijk uit haar buurt wilde hebben: Rhi. Zelfs die ruzie was uiteindelijk vergeven. Ashton kreeg het iedere keer weer voor elkaar.
In een moment van zwakte liet Naylene de lippen van de jongere vampier toe. Smolt ze even weg in de aanraking van de man die ze de afgelopen jaren had moeten missen.
De ogen die recht in de hare keken, zorgden er echter voor dat Naylene weer langzaam tot het besef kwam waarom ze naar het penthouse was gekomen. Omdat Naylene jaren ouder was, kreeg ze het met gemak voor elkaar om Ashton een duw te geven, waardoor hij van haar af werd gedrukt. Om verdere verleiding te voorkomen, bewoog ze zich zo snel mogelijk naar de andere kant van de kamer.
"Ik kan niet geloven dat je hier één dag bent en nu al alles op de kop hebt gezet." Ondanks dat Naylene, Ashton had vergeven voor feit dat hij zich bij Rhi had gevoegd, vond ze het alles behalve fijn dat de hele groep hier nu was. Zeker omdat het betekende dat geen één mens nog veilig was. Wat wel te zien was geweest aan de kleuterjuf. Ondanks dat Naylene bijna zeker was geweest van Ashton zijn aandeel in het gebeuren, had het haar pijn gedaan toen de blondine zijn naam had gezegd.
"Was het echt nodig om die blondine op die manier aan te vallen?" Naylene was het niet eens met Ashton zijn manier van leven. Zelfs in het begin van haar vampier zijn had ze het niet prettig gevonden om van mensen te drinken. Toen had het echter wel gemoeten, omdat zoiets als bloedzakken nog niet had bestaan. Ze had echter altijd haar best gedaan om het zo pijnloos mogelijk te doen, daarna had ze met dwang er voor gezorgd dat de mensen alles waren vergeten. Iedere keer als ze van iemand had gedronken, had ze diegene iets moois proberen mee te geven. Kleine dingen als een heel klein beetje meer zelfvertrouwen.
Voor Naylene was het niet te geloven dat vampiers voor de lol op jacht konden gaan naar mensen. Zelf waren ze ook mensen geweest. Ze hadden allemaal hun eigen leven gehad. Het was respectloos om de mensen hun leven niet te gunnen, alleen maar om zoiets als dorst.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Als twee vampiers hadden ze overal naar toe kunnen gaan. Ze hadden de wereld over kunnen reizen, samen alles kunnen ontdekken. Hij had het haar vaak genoeg aangeboden en ondanks dat er momenten waren geweest waarop hij haar bijna zo ver had gekregen, had ze hem altijd een negatief antwoord gegeven. Nooit had ze gezegd dat ze met hem mee zou gaan. Daarom waren dit soort momenten des te belangrijker. Ashton vond dat zij beiden het beste van het beste verdienden. De manier waarop hij dat regelde, maakte hem dan ook niks uit.
De zoen tussen hen was van maar van korte duur geweest. Naylene had haar handen op zijn borstkas gelegd en in eerste instantie had hij er niets op tegen gehad, tot hij met een sterke kracht naar achteren was geduwd. Ze had hem zelfs niet de kans gegeven om opnieuw iets te proberen, want ze was naar de andere kant van de kamer gegaan. Ashton draaide zich en streek met zijn vingers over zijn eigen lippen, waar de smaak van Naylene nog op rustte. Zijn ringen glinsterden in het licht van de ondergaande zon, die nu achter Naylene stond. Het oranje-achtige licht omhulde haar, waardoor ze eerder een sprookjesfiguur was in plaats van een vampier. Zelfs nu ze hem weg had geduwd en er een boze toon in haar stem heerste, zag ze er prachtig uit.
‘Dat is wel een understatement,’ zei Ashton. Hij probeerde niet te beledigd te klinken, aangezien Naylene hem zomaar van zich af had geduwd alsof het niets was. Daarnaast had hij, voor zijn gevoel, de boel nog niet op de kop gezet. Hij had misschien één iemand vermoord, wat uiteindelijk niet helemaal goed was gegaan, maar meer was er nog niet gebeurd. Als Naylene wilde zien hoe her eruit zou komen te zien als hij de hele stad op zijn kop zou zetten, dan zou hij dat maar al te graag voor haar regelen. Die woorden kon hij echter nog net inslikken, wetende dat ze die niet zou waarderen.
‘Er ontgaat jou ook niks,’ merkte Ashton op, toen Naylene over de blondine begon. Hoe ze precies had geweten dat hij degene was die haar aan had gevallen, wist hij niet. Het maakte hem ook vrijwel niets uit. In zijn hoofd was de blondine nog altijd opgesloten en zou ze waarschijnlijk ieder moment dood kunnen gaan. Geen van de andere vampiers zouden haar mensenbloed geven en daarmee zou het “probleem” wat hij volgens Rhi had gecreëerd, weer opgelost zijn. Voor de stad en de familie van de blondine was het misschien anders, maar hij had niet verwacht dat Naylene zich daar zo druk om zou maken. Ze wist hoe hij te werk ging, wat zijn manier van handelen was en hoe hij zijn slachtoffers uitkoos.
‘Ik had honger,’ zei Ashton. Het was geen verontschuldiging, eerder een feit. ‘Ik was opzoek naar dit huis en ik kwam haar tegen. Had ik haar dan moeten negeren? Als zoiets zichzelf haast aanbied, dan ga ik daar op in. Dat weet je best,’ zei Ashton, om Naylene er nog maar eens aan te herinneren dat ze precies wist wie ze op had gezocht in dit penthouse. Ze was dol op hem, alles van hem. Ook het deel dat ze misschien minder goed durfde te accepteren, maar dat had Ashton zo zijn eigen theorieën over. Ashton stak zijn handen in de zakken van zijn jasje en liep naar de roodharige vampier toe, al hield hij nu iets meer zijn afstand. Hij hield er niet van als ze haar fysieke kracht tegen hem gebruikte, wetende dat ze sterker was dan hem en ook altijd zou zijn.
‘Luister, ze had toch al dood moeten zijn? Voor mijn gevoel was ze dat al, daar was ik zelfs zeker van. Toch stond ze opeens voor mijn neus en dat kan maar op één manier zijn gebeurd. Iemand heeft haar vampierbloed gegeven. Je bent een slimme meid, je weet hoe het werkt. Je bent ook nog wel zo slim om zelf uit te vogelen dat ik niet de persoon ben die het bloed aan haar heeft gegeven, dus het moet een andere vampier zijn geweest. Aangezien ik en de groep er nog niet lang zijn, moet het haast wel iemand van jouw groep zijn. Dus je kan hier wel naar toe komen om mij een hele preek te geven, die ik misschien wel of niet verdien, maar op wie moet je nou echt boos zijn, Red?’
Hij was altijd goed geweest met woorden. Zelfs voordat hij een vampier was geweest, had hij een manier gehad om verschillende woorden op een bepaalde manier over te brengen, om mensen aan het denken te zetten. Dat talent had hij na ruim vijftig jaar nog steeds en hij genoot er iedere dag van, ook bij Naylene. Vooral omdat hij wist dat hij gelijk had. Niemand had zomaar de blondine in een vampier willen veranderen, niet van zijn groep in ieder geval. Tenzij er nog een vampier in het spel was, eentje waarvan ze beide niet wisten dat hij aanwezig was, was het vrijwel zeker dat iemand uit de groep van Naylene de blondine bloed zou moeten hebben gevoerd. Dus waar lag het probleem dan echt?
‘Maar, ze zal toch snel overlijden aan de transitie, dus waarom zouden we onze woorden nog aan haar besteden?’ vroeg Ashton, terwijl hij Naylene aankeek. Hij stak zijn hand naar haar uit, wetend dat ze hem toch niet zou kunnen weigeren. Ondanks dat ze hem net weg had geduwd en de zoen had verbroken, had ze in eerste instantie wel met hem mee gezoend en dat gaf aan dat ze hem net zoveel had gemist als hij haar. ‘Je weet dat je het wil, Nay.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
In de wereld zoals het nu was, lagen verleidingen op iedere hoe van de straat. Overal waren mensen te vinden die niet tegen die verleidingen in konden gaan. Zelfs als ze wisten dat het slecht voor ze was, zochten ze die verleidingen op. Uiteindelijk konden ze leiden tot verslavingen. Vampiers hoorden sterker te zijn dan mensen. Voor Naylene was het echter wel duidelijk dat, ondanks dat ze meer dan vijfhonderd jaar leefde, lang niet zo sterk was als de verhalen soms voordeden. Ashton was haar verslaving en ondanks dat ze wist dat hij niet altijd even goed voor haar was, kwam ze wel altijd terug.
Haar blauwe ogen gleden voorzichtig over de gelaatstrekken van de vampier die tegenover haar stond. In de jaren dat ze hem kende was zijn uiterlijk natuurlijk niet veel veranderd. Hij was geen jaar ouder geworden, niet dat zijn uiterlijk verraadde in ieder geval. Er was wel degelijk iets anders. De vorige keer dat Naylene voor Ashton had gestaan, had ze haar handen door zijn langere krullen kunnen halen. Het had haar doen denken aan de tijd dat ze Ashton voor het eerst had gezien. Nu waren de krullen getemd, wat zijn gezicht alleen nog maar beter uit liet komen.
Ashton had zeker zijn best gedaan voordat hij hier was gekomen, wat Naylene zeker wel kon bekoren. Ze wist zeker dat Ashton langer bezig was geweest op zijn haar als zij dat was geweest. Iedereen plukje leek perfect geplaats, zeker diegene die zachtjes over zijn hoofd vielen. Het gaf haar de verleiding om het zachtjes weg te strijken, vervolgens haar vingers zachtjes via zijn voorhoofd langs zijn kaaklijn te laten glijden. Ze zag maar al te goed dat hij nu op die plek iets meer spanning vasthield. Daar had hij een handje van als hij niet kreeg wat hij wilde.
Naylene was goed geworden in mensen lezen. Na al die jaren op deze aarde en ook zeker de vele mensen en boven natuurlijke wezens die ze had mogen ontmoeten, had ze wel een idee van standaard gedragingen. Soms betrapte ze zichzelf er ook wel op. Bij Ashton zag ze het nog iets meer, omdat hij het minder in bedwang kon houden. Zoals wel meer dingen.
De ogen van Naylene maakten een rollende beweging die ze echt niet in had kunnen houden. De woorden waren zo typisch Ashton. Het waren zelfs één van de eerste woorden die ze ooit over zijn lippen heen had horen komen. Waar Naylene haar honger goed kon onderdrukken, was Ashton daar ongeveer het tegenover gestelde in.
"Ik kan me niet voorstellen dat ze aanbood om van haar te drinken en al helemaal niet dat ze wel dood wilde, om jou een voldaan gevoel te geven." Gebruikte Naylene de woorden van Ashton meteen tegen hem. Zo kon ze zichzelf ook aangeven dat dit niet de manier was waarop ze met mensen om hoorden te gaan. Ashton had daar niets mee, dat wist ze zelf ook wel. Soms maakte dat alles gewoon moeilijk. Want ondanks dat hij perfecte voorbeeld was van een vampier en ze hm daarvoor wilde haten, kon ze dat gewoon niet.
Voorzichtig stak Naylene haar hand op, ten teken dat Ashton niet dichterbij moest komen. Nu kon ze nog redelijk goed voor haarzelf nadenken. Ze voelde wel zeker iets van woede tegenover hem. Voor zover ze wist was hij hier nog maar een twee dagen. Toch had hij het al voor elkaar gekregen om het leven van een jonge vrouw op zijn kop te zetten. Niet alleen die van haar, maar ook van haar familie. Zelfs het leven van Naylene zou er heel erg anders van worden.
Ook Naylene had al wel nagedacht hoe het was gekomen dat Edyn ineens weer had geleefd. Ashton was secuur als het ging om zijn slachtoffers, zeker als hij ze de dood liet vinden, dan voedde hij ze echt niet bij. Edyn had op een andere manier vampierbloed in haar lichaam moeten krijgen. Ze kon echter niet voorstellen dat het één van de mensen uit haar groep was geweest. Linn had daar hele duidelijke regels over. Daarbij kon het net zo goed iemand uit de groep van Rhi zijn, alsof het hen wat boeide om dat te vertellen?
Hoe graag Naylene ook de woorden wilden zeggen die Ashton lieten weten dat ze boos was op hem, kon ze dat niet doen. Ze lagen op het puntje van haar tong, maar ze werden vervolgens ook zo weer in geslikt. Ze was wel degelijk boos op hem, hij had iemand in de bloei van haar leven, van alles willen beroven. Dat ze nu een vampier was, was inderdaad maar deels zijn schuld.
"Dat is waar je fout zit. Ze is gevonden en ze heeft de keuze gekregen. Ze is nu een vampier." Naylene had het nooit erg gevonden als zich een nieuwe vampier bij de groep had gevoegd. Zeker als het iemand was geweest die nog veel te leren had. Zij konden helpen met de juiste keuzes maken. Dat laatste was bij Ashton goed mislukt.
Edyn was echter anders. Ze was nog maar één dag en nu al was Naylene klaar met al het gezeur. Alles was zo moeilijk en zwaar. Ze had het moeilijk met de keuze die ze had gemaakt, dan had ze hem niet moeten nemen. Het kwam ook wel omdat Naylene echt geen moment spijt had gehad van het feit dat ze vampier was geworden. Zelf had ze iets meer keuze gehad, als een van de weinigen die ze kende.
Voorzichtig liet Naylene haar hand wat zakken. Bedenkelijk stak ze hem een stukje uit, waardoor ze vingers van Ashton bijna aanraakte, op het laatste moment besloot ze echter tegen en liet ze haar hand weer naast haar lichaam hangen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Na al die jaren was het patroon van een vampier duidelijk. Vroeg of laat ging hij op dezelfde manier te werk. De één nog bruter dan de ander. Er waren er maar weinig die het netjes probeerden te houden, tenzij ze er echt wat voor voelden om tussen de mensen te leven. Ondanks dat Ashton hield van de drukte en alles wat de mens met zich bracht, plaatste hij zichzelf wel boven hen. Hij was sneller, sterker, bleef voor altijd jong. Hij had alles wat ieder mens wilde en genoot er van. Een mens was voor hem niets meer dan een bron van voedsel, zoals een zebra dat was voor een leeuw. Hoe hij echter te werk ging als hij honger had, was slechts één van de vele manieren waarop hij met iemand om kon gaan. Zo had hij ook manieren en gedragingen rondom Naylene. Hij wist hoe hij haar moest bespelen om te krijgen wat hij wilde, ook als ze hem wat weerstand bood. Die weerstand maakte het voor hem alleen maar interessanter om het te blijven proberen. Om uiteindelijk toch zijn zin te krijgen.
‘Ze is een vampier?’ herhaalde Ashton. Dat was iets waar hij niet op had gerekend. Hij had wel verwacht dat er mensen opzoek zouden gaan naar de blondine, maar tegen die tijd was het al te laat geweest en zou Edyn al lang zijn overleden aan de gevolgen van de tranistie en het niet drinken van menselijk bloed. Hoe het precies in zijn werk was gegaan, was hem onbekend. Er was echter maar één persoon die Edyn de keuze zou geven en dat was Linn. Dus op de één of andere manier was ze bij haar beland en nu had de groep van Linn, en Naylene, er een nieuwe vampier bij. Eentje waar Naylene niet al te blij mee leek te zijn. Naylene was dan misschien een expert in het lezen van mensen. Iets wat Ashton soms niet had, maar er was één persoon op deze wereld die hij wel kende en dat was haar. Zelfs de kleinste, geïrriteerde ondertoon in haar stem had hij kunnen horen op het moment dat ze het over de blondine had gehad.
‘Je vindt haar niks,’ merkte Ashton op. Iets wat hij zich goed voor kon stellen. Ondanks dat de jonge vrouw behoorlijk aardig tegen hem was geweest, had hij zich al snel geïrriteerd aan haar vriendelijke, naïeve houding en haar vrolijke gedrag. Hij had haar nauwelijks bang kunnen krijgen en haar gegil en gesmeek was verschrikkelijk irritant geweest. Nu was ze een vampier, wat betekende dat haar eigenschappen versterkt waren. Als er iets was waar Naylene niet tegen kon, dan was het gezeur. Zeker met betrekking tot het zijn van een vampier. Hij wist hoe zijn geliefde er over dacht en iedereen die er minder over dacht dan zij, had het in haar ogen fout. Als Edyn er ook maar even over had geklaagd, dan was het al voorbij geweest voor Naylene voordat de blondine echt een kans had gekregen.
Heel even had Naylene haar vingers naar hem uitgereikt. Iets wat hem alleen maar aangaf dat ze wel degelijk hunkerde naar zijn aanrakingen en zijn aandacht. Er was iets in haar hoofd wat haar er van probeerde te weerhouden. Ondanks dat het leek alsof datgeen nu aan het winnen was, wist Ashton dat hij er voor zou kunnen zorgen dat haar gevoelens om zouden keren. Ze had haar hand niet meer omhoog, wat betekende dat hij dichterbij zou kunnen komen.
Hij liep naar haar toe en nam haar handen vast. Handen die veel meer teweeg konden brengen dan die van ieder ander. ‘Het spijt me als ik het echt zo erg alles op de kop heeft gezet, maar dat was niet mijn bedoeling? Zeker niet om jou er mee lastig te vallen.’ Hij had wel kunnen weten dat het wel zou gebeuren. Linn was dan misschien de leider van de groep, maar Naylene was minstens net zo belangrijk. Ze had haar eigen taken en hield alles in de gaten. Als er één persoon was die precies wist wat er speelde, dan was het Naylene. Er was niets wat haar ontging. Dus natuurlijk had ze geweten dat Ashton er was geweest en wat hij had gedaan. Juist omdat het zijn toedoen was geweest, zou ze zich er mee hebben bemoeid, maar hij wist dat hij er met een excuses wel zou komen.
‘Misschien moeten we er gewoon voor zorgen dat je er niet meer aan denkt?’ stelde hij voor. Er was een deel van Naylene dat hem probeerde weigeren, hem weg wilde duwen. Dat deel was waarschijnlijk een gevolg van alle nare woorden die Linn en Michael aan hem vuil maakten. Ashton wist hoe de vrienden van Naylene over hem dachten, maar hij wist ook dat Naylene in de zestig jaar dat ze elkaar kenden, er nog nooit naar had geluisterd. Niet genoeg om voorgoed afscheid van hem te nemen. Dus ook nu haar hoofd misschien wel gevuld was met alle nare dingen die Linn en Michael over hem konden vertellen, was er ook een deel die al die dingen voor lief namen. Die wilden zien hoe lief hij voor haar kon zijn, hoe hij haar kon liefhebben op zijn eigen manier waar ze gek van zou worden.
‘En ik beloof je dat ik het goed maak?’ zei hij, terwijl hij zijn woorden wat meer kracht gaf door haar naar zich toe te trekken.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De groep van Linn was hecht. Ooit was het begonnen met alleen Naylene en Linn. Daar waren verschillende vampiers bijgekomen. Van sommige van hen hadden ze afscheid moeten nemen. Een paar van hen hadden hun eigen weg willen gaan, anderen hadden de aarde helaas moeten verlaten. Iedere vampiers was welkom in de groep, als ze zich maar aan een paar simpele regels hielden. Zeker omdat er ook een tijd was geweest dat er meer dan alleen vampiers in de groep hadden gezeten. Ze konden het niet hebben dat de mensen die bij hun hoorden, aan werden gevallen door één van hun familie.
Edyn hoorde nu ook bij die familie. Er was niet veel keuze geweest vanuit de groep. Naylene had ook wel kunnen zien dat de kinderjuf hulp nodig had gehad. Michael had haar bij de schuilplaats van Rhi gevonden. Wat betekenede dat ze daar haar hadden willen laten dood gaan. Daar had ze totaal geen hulp gekregen. Nu was ze wel in goede handen, er was zelfs al contact geweest met de heksen, zodat er een daglichtring of andere sieraad voor haar werd gemaakt.
Naylene had niet haar best gedaan om de schijn op te houden. Haar eerste indruk van Edyn was zeker niet positief. Vampiers die op de eerste dag al zeurden over wat ze waren, werkten echt op haar zenuwen.
"Ze zeurt." Vertelde Naylene op een simpele toon. Zelf kon ze niet indenken hoe het moest zijn om ineens uit een familie te worden getrokken. Weg te moeten van een baan. Dat soort dingen had zij niet gehad. Haar familie had haar al veracht, omdat ze anders was geweest dan de rest van de jonge vrouwen in haar tijd. Naylene was gek geweest op wetenschap, in haar tijd had het niet gekund. Haar familie was het daar niet mee eens geweest.
Het moment dat Naylene een vampier was geworden, was voor haar als een nieuw begin van haar leven. Ze had een nieuwe kans gekregen door Linn. Eentje die ze nu nog iedere dag benutte. Ze dacht niet meer terug aan haar ouders, of de rest van haar familie. Niet aan die familie, want nu had ze een hele nieuwe familie.
"Ik hoop voor haar dat ze snel door heeft dat ze heel veel geluk heeft met dit nieuwe leven." Anders zou Naylene haar zeker een keer apart nemen om daar over te spreken. Zelf zag ze ook echt wel nadelen aan het vampier zijn. Hetgeen wat Ashton juist fijn was, had ze zelf een hekel aan. De drang om te jagen was bij haar totaal weg. Haar wilskracht was groter dan de dorst.
Ze wilde dat ze dat kon zeggen over de huidige situaties. Dat haar wilskracht groter was dan haar verlangen om dicht bij Ashton te zijn. Hij had ook wel door dat ze twijfelde, dat ze dit misschien wel net zo graag wilde als hij. Ze was misschien boos, maar dat wat ze wel vaker. Iedere keer weer kreeg hij het voor elkaar dat de woede wegebde .
Dit keer liet Naylene haar handen vastpakken. Zelfs een kleine aanraking als deze had ze zo gemist. Handen die elkaar op een losse manier vasthielden. Er waren veel momenten geweest waarop dat de kleine aanraking was geweest die ze nodig hadden gehad. Wandelend door het bos, of terwijl ze samen een concert hadden bezocht. Nu leek de kleine aanraking niet meer genoeg te zijn. Na drie jaar waren de kleine aanraking niet meer genoeg. Naylene was echter diegene die de zoen net had beëindigd en ze wist maar al te goed dat haar fout was geweest.
De woorden van Ashton waren precies de juiste voor Naylene. Zo simpel was het. Excuses aanbieden. Aangeven dat hij het vervelend voor haar vond en haar vervolgens over proberen te halen om haar gedachten ergens anders naar toe te brengen.
Gewillig dan ze eigenlijk wilde, liet Naylene zich tegen Ashton aantrekken. Ik vingers vonden hun wang langs zijn gezicht. Soms ging alles uit haar hoofd en wilde ze alleen maar kijken naar de man die haar hart had gewonnen in een kwestie van een paar weken, om hem vervolgens al die tijd niet meer los te hebben gelaten.
Voorzichtig gleden Naylene haar vingers af via de hals naar de blouse dat Ashton aan had. Roze had hem altijd goed gestaan. Hij wist ook wel precies wat hij moest doen om Naylene haar hoofd op hol te brengen.
Ondanks dat Ashton haar bijna had waar hij haar wilde hebben, gaf Naylene zich niet zomaar gewonnen. Ze was hier niet gekomen om haar geliefde te laten weten dat ze boos op hem was. Zelf wist ze ook maar al te goed als ze dat had willen laten zien, dat ze dan niet had moeten komen.
"Waarom zijn jullie hier Ash?" Het baarde haar wel zorgen. Ashton was hier, iets wat ze nooit vervelend vond. In dit geval betekende het echter ook dat Rhi in de stad was. Zelf had ze nog niet van de jonge vampier gezien. Ze had zelfs nog niets gehoord. Wat in het geval van Rhi opvallend was. Naylene kende haar en ze had vast op een grote manier willen laten weten dat ze in de stad was. Juist zodat ze Linn en haar groep angst in kon boezemen. Naylene was niet bang, maar ze wist dat er iets niet helemaal klopte.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Hun momenten samen waar nooit saai geweest. Vaak hadden ze uren met elkaar kunnen praten over wat ze in de afgelopen jaren mee hadden gemaakt. Zaken die niet aan bod waren gekomen in hun brieven, hadden zich een weg naar boven gebaand in het gesprek dat ze op dat moment hadden gevoerd. Toch was er wel iets veranderd sinds Ashton zich bij de groep van Rhi had gevoegd. Naylene leek iets voorzichtiger te zijn, omdat ze wist hoe gevaarlijk iemand als Rhi kon zijn. Ze was misschien jong voor een vampier, maar haar roekeloosheid en de manier waarop ze handelde en dacht, maakte haar veel gevaarlijker dan iemand die al honderden jaren op deze aarde leefde. Daarnaast bleef er altijd het verschil in hun manier van leven, wat op dit moment alleen nog maar meer was benadrukt door Ashton zijn acties sinds hij zich in Boise had bevonden.
‘Je kent Rhi, ze is niet de persoon die haar plannen tot in detail met anderen deelt,’ zei Ashton, wetend dat Naylene niet op zou geven voordat ze een antwoord zou krijgen. Hij wist echter ook niet wat de leider van zijn groep precies van plan was. Ze was behoorlijk pissig geweest op hem, omdat hij zijn aanwezigheid eerder bekend had gemaakt dan dat zij had gewild, maar in dat geval had ze toch echt haar plannen moeten delen met hem en de rest, maar dat was er nooit van gekomen.
Om het hen gemakkelijk te maken, nam Ashton Naylene binnen enkele seconden mee naar de luxueuze sofa die in de kamer stond. Hij had haar op schoot genomen en legde zijn handen rond haar gezicht, terwijl hij in haar blauwe ogen keek. Het liefst wilde hij haar gezicht naar zich toe trekken en haar zoenen, zoals hij enkele minuten geleden ook al had gedaan. Naylene zou echter niet genoegen nemen met het antwoord wat hij haar zojuist had gegeven. Hij had hier en daar wel wat opgevangen over Rhi haar bedoelingen, maar hij was bang dat als hij die zou vertellen, Naylene hem misschien wel zou verlaten om Linn te waarschuwen.
‘Ik weet niet alles, maar blijkbaar heeft Linn, Rhi een aantal dingen geflikt. Het klonk behoorlijk wreed en walgelijk. Dus mijn gok is dat ze daar wraak voor komt nemen.’ Ashton had niet alles gehoord, want Rhi was behoorlijk geheimzinnig en deelde nooit haar hele plan. Ze hadden al geluk als ze hen een week van te voren aangaf dat ze ergens naar toe zouden gaan, want Rhi had er ook nog wel een handje van om zomaar te vertrekken en te verwachten dat alles en iedereen met haar mee zou gaan. Iets wat uiteindelijk nog gebeurde ook, omdat de meeste vampiers uit de groep van Rhi geen emotionele band hadden met de stad of de mensen waar ze op dat moment waren. En als ze niet mee zouden gaan, zou het Rhi echt niets uit maken.
Wat Linn precies had gedaan, had Rhi niet verteld. Het was echter aan alles wel duidelijk te zien geweest dat het behoorlijk diep zat bij de stoere vrouw. Ashton kende haar goed genoeg om te weten dat iets haar niet zomaar raakte, wat hem ook overtuigde dat Linn wel degelijk iets had gedaan wat echt niet had gekund. Iets waar Naylene wellicht meer van wist, maar Ashton voelde er niks voor om er meer onderzoek naar te doen. Wat het ook was, het was iets tussen Linn en Rhi. Daarnaast zou hij het niet erg vinden om te zien hoe Linn een keer op haar plek zou worden gezet. Ze deed alsof ze de meest perfecte vampier ooit was en iedereen kon bekeren tot een rustig leven onder de mensen, maar het grootste gedeelte van de vampieren leefde precies zoals Ashton dat deed en geen van hen zou het willen ruilen voor iets anders.
‘Maar wat Rhi ook van plan is, wij hebben er niet veel mee te maken,’ verzekerde Ashton haar, waarna hij iets overeind kwam en een kus plaatste op de lippen van Naylene. Rhi ging vaak meteen op haar doel af. Ze had er wel een handje van om wat achterbaks en slinks te zijn, maar ook om alleen te werken. Dat betekende dat ze Ashton er echt niet al te vaak in zou betrekken. Linn was daar misschien wel anders in, maar Naylene hoefde zich niet mee te laten slepen in de problemen van een ander.
‘Laat dit maar gewoon zijn weg uitspelen, Red. Rhi is misschien slim, maar lang niet zo sterk als Linn.’ Fysiek was Linn veel sterker, omdat ze ouder was. Zelfs Ashton was fysiek sterker dan zijn leider, maar er was iets aan Rhi waardoor je haar niet zo gemakkelijk tegensprak. Vreemd genoeg had ze vampiers achter haar staan en kreeg ze het keer op keer voor elkaar om er voor te zorgen dat ze won. Iets wat Ashton juist aan had getrokken aan haar en haar groep. Toch had dit gevecht in zijn hoofd al lang een winnaar en een verliezer.
Hij liet haar een kleine glimlach zien, waardoor de kuiltjes in zijn wangen zichtbaar werden. Ze had hem jaren geleden vaak genoeg verteld hoe dol ze er op was geweest, zoals hij dol was op haar sproeten. Hij streek een pluk van haar rode haren achter haar oor, zodat hij haar gezicht beter kon bewonderen in het warme licht van de avondzon. ‘Vanavond is voor ons, los van wat er in de ochtend kan gebeuren.’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld