Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Selenophile

Account verwijderd

schreef:
Toen de avond begon te vallen, zat Mila op haar bed te twijfelen. Ze voelde haar lichaam roepen, voor het eerst sinds de vorige volle maan. Het was alomvattend, een hunkerend gevoel dat haar hoofd begon te vullen zelfs voordat de maan aan de hemel verscheen. In het schemerdonker, besloot ze dat ze dit wou. Ze wou haar ware aard nogmaals blootleggen. Voorzichtig verstopte ze zichzelf in haar mantel en sloop haar kamer muisstil uit. Alle spieren in haar lichaam had ze onder controle. Helaas had ze er niet op gerekend dat op het moment dat zij de achterdeur wou opentrekken, Lev verscheen aan de deur richting de kelder. Geschrokken zoog ze haar adem naar binnen, maar liet die weer heel gecontroleerd ontsnappen. Ze wou Akrit niet waarschuwen over het feit dat ze naar buiten sloop.
"Ik kan het niet tegenhouden," gaf ze toe.
Het had geen nut om te liegen, want ze kon moeilijk bevatten hoe het zou zijn om buiten te gaan als wolf. Ergens was ze bang om met haar volle besef de overgang mee te maken. Net toen ze hoopte dat ze misschien een gesprek kon aangaan met Lev over de volle maan en of ze misschien mee moest naar de kelder, klingelde er zo hard glas in de verte en vloog de voordeur open met zulk groot lawaai, dat ze haar handen over haar oren sloeg en een gil moest onderdrukken. In alle stilte van het schemerende donker, voelde al dat luide lawaai aan alsof er een granaat afging in haar hoofd. Toen het aanhield en haar oren wendden, besefte ze dat ze ineengedoken stond. Overal klonken voetstappen in huis en als ze moeite deed herkende ze op zijn minst drie verschillende stappen.
"Lev?"
Haar ogen zochten de zijne op en ze hoopte dat hij hier een verklaring voor had. Haar hartslag ging zo snel en luid dat dat op een gegeven moment het enige was wat ze hoorde, samen met haar versnelde ademhaling. Even dacht ze zelf haar eigen angst te kunnen ruiken. Al haar zintuigen waren versterkt en de volle maan schreeuwde om haar aandacht, toch moest ze nu haar verstand erbij horen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De stralen van het maanlicht begonnen langs het gebladerte door te dringen. De gordijnen voor de ruiten lieten enkele beetjes licht door, al dan ze grotendeels duisternis achterlieten in de rest van het huis. Donkerte die de gloeilampen deden vergaan met gelig, zacht licht. De maan was nog niet op zijn sterkst geweest. Geen gehele cirkel van licht was te zien en toch riepen de stemmen in zijn hoofd vanaf het begin van de avond al talmend om controle, onherkenbare huiveringen door zijn lichaam gestuurd. Elke prikkel leek des te meer bij hem aan te slaan als de vorige. Nu de volle maan er werkelijk aan zat te komen, had hij dan ook de keuze gemaakt om toch voor ketenen te gaan. Pijniging begon zich op te zetten en het zou niet lang meer duren vooraleer een immense hoofdpijn het begin van de strijd in hem zou aankondigen.
De weg naar beneden had hij dan ook niet veel later gevonden, om in een stilte op de benedenverdieping terecht te komen. Het gekraak van de houten planken kwam echter niet overeen met zijn voetstappen. Het waren die van iemand anders, die zachter op het vloeroppervlak terechtkwamen dan de zijne. Daar, zoekende naar de bron van het geluid, was het Mila's gedaante waar hij op stuitte. Staande bij de achterdeur met een geschrokken gezichtsuitdrukking en grote ogen, die bij de zijne bleven om vol ontsteltenis te verstijven.
Zijn bewegingen werden ook plotseling gestaakt. Stil stond hij haar aan te kijken, fronsend door de ontdekking die hij gedaan had. Haar op haar lef aanspreken of haar enigermate proberen tegen te houden, was een idee waar hij te laat op was gekomen. Op het moment dat hij zijn mond opende en zich ertoe had gedwongen om een poging te doen tot het ompraten van haar acties, was het een luide klap die zijn oren vulde. In een raas grepen zijn handen naar zijn oren.
De klanken van glas, vallend op het hout golfde na in zijn achterhoofd. Tientallen voetstappen leken de leefkamer te vullen, stappen die hij nog waarnemen kon door de tussenwanden heen, waarachter zij verschuild stonden. Die seconden kon hij niet anders dan bevroren blijven staan. Onwetend over wie hun huis binnen waren gedrongen en radeloos over wat er zojuist gebeurd was.
Het horen van zijn naam had hem echter weer terug naar de werkelijkheid getrokken. De paniek van Mila had hem uit zijn trance gehaald en hem weer rond laten kijken, om te beseffen wat er zich aan het afspelen was. Ze werden aangevallen.
In enkele millisecondes haastte hij zich naar haar toe. Nadenken deed hij niet; het enige wat ertoe deed, was dat ze moesten maken dat ze weg kwamen. Jachtig greep hij naar de deurklink van de achterdeur. "Verander," vertelde hij haar ogenblikkelijk. "En ren."
De deuropening maakte hij voor hen vrij door de deur open te gooien, al kwam dat geluid niet meer over de inval van zijn vijanden heen. Kabaal begon vanuit de andere zijde van het huis te ontstaan en het was niet veel later het geschreeuw van zijn vader wat overheerste. Verslagen keek hij over zijn schouder achterom.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Zoveel paniek deed haar hersenen blokkeren. Hoeveel invloed de maan ook had, plots voelde ze zich perfect normaal. Er was geen haartje op haar lichaam die nog dacht aan veranderen dus stapte ze naar buiten en bleef ze twijfelend staan. Hoe moest ze veranderen? Haar hoofd leek gewoon leeg te lopen en alle geluiden en zintuigen vervaagden. Toen Lev ondertussen de deur open gooide, staarde ze naar buiten in het donker en richtte even haar blik op de maan voor ze met haar twee benen het op een rennen zette. Al vloekend in zichzelf rende ze naar de bosrand. Dit moest ze kunnen, ze had Akrit nog horen schreeuwen en zelfs zonder supersonisch gehoor, hoorde ze in haar vlucht naar de bosrand het geweer nog afgaan. Hoe geneeskrachtig ze precies waren en of een gewoon geweerschot dodelijk was, wist ze niet, evenals wie precies de trekker had overgehaald. Wat ze wel merkte toen ze in de bomenlijn verscholen verder rende, was dat het overal akelig stil was geworden. Het enige wat ze hoorde was het gehijg van een groot dier. Lev schoot haar voorbij in een waas van zwart, met grote gele ogen op haar gericht. In haar haast bleef ze met haar schoen haperen en viel ze voorover. Grotendeels uit frustratie, maar ook uit angst, bengelden er tranen over haar wangen. Het was pas toen ze zich kwaad maakte, terwijl ze op de grond lag dat ze veranderde.
Het zag er eerder uit alsof er een wit, pluizig babyhertje, de achtervolging achter Lev inzette. Op vier poten lopen, ging wel vlot. Helaas was bomen ontwijken vanaf ze probeerde snelheid te maken een ander verhaal. Overdreven zigzaggend en met af en toe wat omver vallen, baande ze zich een weg door het bos. Auw, dat was een tak. Oh nee, nog meer bomen. Haar zicht leek achter te komen op haar lichaam en ze wist niet waar ze zich op moest focussen. Moet ik naar de bomen dichtbij of in de verte kijken? Al glijdend schoof ze over de grond langs een gigantische oude eik heen en klapte tegen een naburige jonge boom. VERTE, ik moet ik de verte kijken! Haar gedachten kreeg ze niet gestild en ze bleef nadenken over wat ze nu moest doen. Waar is Lev? Ga ik nog juist? Door al haar omwegen was ze hem uit het oog verloren en in tegenstelling tot haar meest nutteloze kleur ooit, blende hij in de nacht volledig in met de omgeving. Het enige wat ze soms opving, waren twee heldere gele ogen als hij achterom keek. Toen ze volledig al het zicht op hem kwijt was stopte ze even. Ik hoor hem, alleen hem. Misschien achtervolgen ze ons niet.. Voorzichtig en wat ineengedoken probeerde ze uit te maken waar Levs geluid vandaan kwam. Ze sloop over de grond verder en was nu heel zeker dat niemand hen van dichtbij volgde op dit moment. Al kon dat elk moment veranderen. Ooh, ik kan hem ruiken. Bedacht ze zich daarna en haalde even diep adem. Helaas betekende hem kunnen ruiken niet, dat ze hem ook effectief kon volgen via dat spoor. Zo goed was ze nog niet. Het enige voordeel aan de adrenaline van de vlucht, was dat bloedlust op dit moment niet in haar woordenboek stond. Ze was zo opgewonden over het rennen en zo gefocust, dat er niet anders meer bij kon in haar hoofd op dit moment. Behalve het gevoel van vermoeidheid die haar soms tijdens het rennen overviel, al hielp haar korte pauze hier al veel tegen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een windvlaag ging zacht langs hem heen. Hij keek om, enkel om haar voor zich uit te zien rennen om in het donker te verdwijnen. Geen wolfsvorm sierde haar figuur en liet haar menselijke vormen verdwijnen. Het waren haar twee voeten die het blad onder haar stappen deden kraken, in plaats van vier vloeiende, snelle poten waarmee hij gedacht had haar te zien wegsprinten. Haar achterna roepen om haar wolfsvorm alsnog aan te nemen, deed hij echter niet. Hij kon het zich niet veroorloven om de aandacht naar zichzelf trekken door zijn geroep kenbaar te maken. Niet met de vijanden die hij haast in zijn nek kon voelen hijgen, nu ze zich op nog geen tientallen meters van hem vandaan bevonden.
En dus hield hij zich stil. De twijfels in hem op laten komen indien hij nog een laatste keer achterom keek. Het was werkelijk waar zijn vader geweest wiens pijnigingen met geschreeuw door de hallen hadden gegalmd, om het huis met afgrijselijk geluid te vullen. De geweerschoten waren tevens niet aan hem ontgaan. Ondanks alles bleef het hem benauwen of hij zijn vader zo wel achter kon laten om te sterven, door zichzelf aan het geweld te laten ontsnappen. Zijn hart vertelde hem desalniettemin om uiteindelijk het sprinten naar buiten in te zetten, dat wat zijn hoofd dan wel even later beaamde. Met zijn ogen strak voor zich uit gericht om de verschijning van Mila weer te vinden, zette hij de paar krachtige stappen in om vervolgens met een sprong zichzelf voor een fractie van een seconde boven de grond te laten zweven.
Op zijn poten kwam hij vervolgens op de drassige bosgronden terecht. Zijn snelheid zette hij onmiddelijk in, de koude lucht in een razend tempo langs zijn vacht voelen trekken en de bomen in zijn blikveld aan hem voorbij te zien trekken. Verscheidene gedachten hielden hem intussen bezig. Een stem die niet aan hem toebehoorde, maar aan zijn medevluchteling wie hij in een kwestie van minuten bij had gebeend. Hij rende vloeiend aan haar voorbij, indien haar woorden zijn denkweg vulden en hij geconfronteerd werd met haar vele vragen.
Damn, wat denk jij veel. In zichzelf gekeerd schudde hij kort zijn hoofd en keek achterom, om haar tegen een kleine boom aan te zien rennen. Haar pas vertraagde zich snel, te snel, voor hen om hun opjagers voor te blijven. Hoe moesten ze vluchten als ze op deze wijze genoeg pauzes inlaste om nog geen honderden meters verder te komen?
Licht gegrom ontsnapte aan hem. Ik ben hier. Je gaat wel goed. Zijn tempo moest hij wel verlagen voor haar om hem weer terug te kunnen vinden, maar stilstaan deed hij niet. Het koste hen te veel tijd om hun pas tot stilstand te brengen. Kijk in godsnaam in de verte, en sprint wat harder door. Het duurt niet lang voor ze door hebben dat we weg zijn en ze ons op de hielen gaan zitten. Wederom keek hij achter zich, waar hij nu Mila wel weer kon zien verschijnen. Haar witte vacht was lastig te missen in hun omgeving. In een handomdraai had hij haar al gezien en zich weer omgedraaid, om weer te versnellen.
Deze kant op.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila voelde steeds meer hoe de stralen van de maan haar lichaam kracht gaven. Haar bloed ruiste zo hard door haar aderen dat ze het kon horen. Wat ze plots ook kon horen, was Levs stem. Ik hoor stemmen. Dit was het dan, de volle maan begon haar gek te maken. Waar ben je? Dacht ze daarna en zocht naar de gele ogen die ze snel vond. Ze had nog steeds het gevoel dat ze tegen zichzelf aan het praten was, tot er vloekwoorden tussen kwamen. Wat? Ik kan je horen? Of word ik gek? Hij vertelde haar hoe ze moest in de verte kijken en harder moest sprinten. Met haar tong uit haar mond om zichzelf wat af te koelen, zette ze tempo bij. Sneller, sneller, legde ze zichzelf op en probeerde haar poten niet in de knoop te slaan. Hoe moet ik stoppen met denken als jij in mijn hoofd kan zitten? Wat als ik iets gênant denk? Meer en meer dingen waar ze rekening mee moest houden. Misschien is hij dood... De kans dat Akrit dood was, wat haar een beetje misselijk begon te maken als ze eraan dacht. Daarnaast kon Lev blijkbaar haar gedachten lezen en in de hare kruipen... De volle maan begon steeds meer impact op haar te maken... En dan was er nog eens dat fantastische euforische gevoel. Ik loop rond! In de volle maan! Niets was beter dan dit.
Het was een cocktail van opwinding, angst en euforie dat door haar lichaam joeg en in de welgeteld nog geen honderd meter die ze ondertussen afgelegd hadden, kon ze haar hoofd niet stil krijgen. Aan de andere kant was het misschien net dat, dat haar redde van de immense druk die de volle maan op haar begon te leggen. Het rennen lukte iets beter, maar Lev bleef steeds verder voorop hoe hard ze ook haar best deed om hem bij te houden. Op de momenten dat ze haar pas wat afzwakte, sloegen verschillende geuren in haar neus en trok ze gefrustreerd haar lippen op. Het witte licht maakte haar gefrustreerd, onrustig. Het was pas toen de onrustigheid in haar lichaam sloop dat ze ophield met nadenken. De beweging van haar lichaam werd vloeiender, haar mond was vertrokken in een grimas van de inspanning, maar ze voelde het nu ook. De volle maan had steeds meer invloed op haar lichaam dat zich vulde met een ongekende kracht. Zoveel kracht dat het leek alsof ze ging ontploffen en ze beet haar tanden hard op elkaar. Als ze zou kunnen, had ze zichzelf allang ergens in vastgebeten. Haar lijf hunkerde naar meer dan dit. Het was niet genoeg, rennen in het maanlicht. De koude wind die door haar haren woel en haar vacht glad streek als het er doorheen passeerde. De zachte, natte grond in afwisseling met knappende takken. De harde takken die tot aan haar huid schraapten als ze te dicht tegen de bomen aanliep of een struik doorkruiste. Dan was er nog de brekende takken die andere dieren veroorzaakten, soms moest ze vechten om haar kop niet in die richting te stuwen en haar lichaam richting een prooi te verplaatsen. Een konijn was het niet waard om hetzelfde lot als Akrit te ondergaan.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij begon zijn gedachten buiten te sluiten om meer stilte te krijgen. Zij deed het tegenovergestelde en liet alles doorvloeien, haar denkweg malend door zowel haar als zijn hoofd. Ze begon zeker stemmen te horen, maar hij des te meer nu ze niets voor zichzelf houden kon en alles zijn richting op stuurde. Het was alsof ze al het geluid van zijn omgeving wegcijferde met haar woorden; het maakte hem doof voor al het om hem heen, en wel op een ongelegen moment. Ja, je hoort mijn stem. Nogmaals wist een zucht uit zijn mond te ontsnappen. En ik hoor jou ook. Heel duidelijk. Of de hint overkwam was de vraag, maar hij kon het niet laten zijn lichte frustratie te uiten in zijn vorm van ironie. Het was een slechte gewoonte.
Het denken moet je voor jezelf houden. Alles wat je binnensmonds uitspreekt, is dat wat ik hoor. Hij vroeg zich af waarom ze hier geen weten van had. Het was een van de eerste dingen die je als wolf zijnde leerde, althans, wat hij meegekregen had. Het gedachtensysteem zat ingewikkeld in elkaar, al was het een simpele regeling als het om de communicatie tussen twee wolven ging. Alles wat ze uitsprak in haar hoofd en waarbij ze haar stem kon horen, was dat wat hij ook meekreeg. Zijn gehoor kon de onuitgebrachte klanken nog oppikken omdat zij onbewust toch een deel van haar stemmechanisme gebruikte. Wanneer ze dit niet meer deed, kon ze eindelijk al haar vragen voor haarzelf houden en hem stoppen met lastig vallen.
Ze had hem meer dan bezig gehouden met haar gepeins, desalniettemin er plots een einde aan was gekomen. Hij hoorde haar gedachten hem niet langer bestoken en kon de rust in zich voelen wederkeren. Het gebladerte aan de bomen, ritselend in de wind, suisde kalmerend in zijn oren. Het had ook een rustgevend effect op hem. Zijn frustratie verdween enigszins en zijn tempo bleef onveranderd, omdat hij niet langer meer de neiging had om achterom te kijken naar Mila, slechts om een hint van zijn irritatie over te brengen. Ook hij werd nu met het gevoel van plezier overvallen. Zijn behoeftes voelden vervuld nu het maanlicht op hem neerscheen en hij als wolf zijnde over de bosgronden rennen kon, de windsnelheid overwonnen door die van zijn gesprint.
Het einde van het bos naderde hen meter bij meter. De weg naar buiten was echter nog te lang om in dit tempo vol te houden, nu Mila nog steeds niet aan zijn zijde rende maar meters achter hem. Het was noodzaak om het plan ondanks hun vermaak te wijzigen.
Traag maar zeker zette hij koers in de linker richting van de bossen. Hierheen. Hij liet zijn enkele gedachte aan hem ontgaan en keek even achterom. We gaan het einde van de bossen zo niet halen voor ze hier zijn. In de verte hoorde hij al de voetstappen in de modder vergaan. Munitie werd in de geweren geladen, gegrom werd kenbaar en de zwaarte van hun passen was nog zonder aanzien in te schatten. Ze waren onderweg.
Per direct versnelde hij zijn gesprint. Doorrennen, we zijn er bijna.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Hoewel het bewegingen steeds vlotter ging, raakte ze tegelijk ook meer uitgeput. Dit was nieuw voor haar lichaam en niet iets waar ze aan gewend was. Daardoor ontstond er een bodemloze put in haar maag. Een honger begon haar te besluipen en maakte haar hoofd wazig en het leek alsof het gevuld werd met watten. Helder denken werd steeds moeilijker en hoe ze het gevoel ook van zich af probeerde te schudden, het lukte niet. Het was op het moment dat ze de geur van de mensen oppikte en er als een speer op af wou duiken, dat Lev haar hoofd binnendrong.
Omdat ze zijn stem wederom niet verwachtte, was ze even uit haar lood geslagen en door die kleine wijziging in haar gemoedstoestand, kon ze weer snelheid halen om zijn sprint bij te houden. Desondanks hun vlucht, had haar lichaam al andere plannen met de achtervolgers. Kunnen we niet naar hen toe gaan en hen overmeesteren? Er is er al één minder. Er was één paar voeten verdwenen, Akrit had op zijn minst daarvoor gezorgd. Misschien konden ze hen wel aan, het zou haar ongelofelijke honger wel stillen. Het leek alsof die honger alle menselijke eigenschappen die voor haar remmingen zorgden, hielp verdwijnen. Het enige wat ze nu wou, was ergens haar tanden in zetten. Opnieuw schudde ze die gedachte weer iets van zich af en keek vanuit haar ooghoeken kort naar de maan die nog in volle glorie aan de hemel stond.
Het was net op dat moment van onoplettendheid dat ze in volle vaart tegen een bakstenen hoek aansloeg en met zo'n grote klap ertegen smakte dat haar achterpoten haar voorbij liepen en ze een eind over de grond gleed. Met een pijnlijke huil kwam ze tot stilstand voor de grote hangaar en kronkelend probeerde ze de pijn uit haar lijf te krijgen die immens hard begon te jeuken toen alles zich herstelde. Het gebeurde gelukkig snel, maar ze was heel zeker dat de schouder en voorpoot die tegen de muur aan waren geslagen, er niet goed aan toe waren. De vlammende pijn die er doorheen schoot, was iets dat ze nog nooit gevoelde had en aangezien ze geen handen had om voor haar mond te slaan om zichzelf stil te houden, beet ze zo hard op haar tanden dat ze per ongeluk een stukje van haar tong mee had dat begon te bloeden. Het duurde allemaal uiteindelijk niet zo lang, de klap en de huil die ze niet had kunnen onderdrukken, maar het was waarschijnlijk genoeg om de aandacht op hen te vestigen. Helaas kon ze niets anders dan aan de pijn denken en blokkeerde ze alles. Al haar gedachten verdwenen, de bloedlust verdween als sneeuw voor de zon en tussen de struiken waar ze ingeschoven was, veranderde ze terug in haar menselijke vorm waarbij er plots krokodillentranen van de pijn over haar wangen gleden. Mila zette zich op haar knieën in een klein bolletje en hield haar schouder vast terwijl die heelde, met haar hoofd op de grond steunend.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het wagen om hun pad terug naar zijn huis te volgen, was een plan dat gedoemd was om in duigen te vallen. Zijn kracht was niet groot genoeg om die van de anderen te verslaan. Niet wanneer hij onder schot gehouden werd en hij niet één, maar tientallen kogels ontwijken moest. Daarbij zou het wachten zijn tot een afgrijselijke dood wanneer ze ingesloten werden. Hij had niet alle legendes gelezen over zij die de bloedmaanwolf overwonnen, echter deze die hij in zijn hoofd had zitten, waren te bruut om nog weg te kunnen cijferen. Hij zou zich niet ritueel laten afslachten enkel omdat Mila haar snelheid niet goed genoeg opbrengen kon. Nee. We kunnen het er niet op wagen. Waarom bespaarde hij haar. Het waren daarnaast haar zaken niet waarom ze hem opjoegen, net zomin als dat het haar aanging waarom hij het weigerde terug te gaan. Het was niet dat zij hem haar verleden had verteld.
Hij had zijn gesprint net sneller ingezet wanneer een gewelddadige klap de overhand nam. Verward schudde hij zijn hoofd. Zijn ogen zochten als vanzelf het gebied achter hem af, dat wat hij tevergeefs scande op de aanwezigheid van de witte wolf. Nergens was haar smetteloze vacht nog te onderscheiden van de beschutting van de planten en bomen. Het was haar huil en het geluid van gesnik, dat hem uiteindelijk na even zoeken naar het gedaante van een ineengedoken meisje leidde.
Voor een seconde bekeek hij het ritueel voor zich verstrooid. Daarna verzette hij zijn stappen naar haar toe en was het zijn menselijke vorm die terugkeerde, warm gehouden door kleding in plaats van zijn vacht. "Ben je nou weer tegen een b-" begon hij gefrustreerd, totdat de waarneming van een gebouw naast haar zijn aandacht van zijn woorden weg sleepte. Het was een blok van opslagruimtes dat aan hun zijde te vinden was. Het pand dat wellicht hun redding bleek te zijn en niet hun ondergang.
"Kom, daar naar binnen," spoorde hij haar aan. Haar blote huid in het maanlicht zien glanzen, trok hij gehaast zijn shirt uit om deze naar haar toe te gooien. De voetstappen van hun vijanden hadden zich versneld en bij het horen van hun geladen wapens, hadden ze haar pijnigende gehuil ook voorbij horen komen. Met de nachtelijke kou drukkend tegen zijn borstkas liep hij naar de opslagplaats. Het hangslot rukte hij ruw van de deur, het metaal tussen zijn vingers laten glippen om dit op de grond achter te laten.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila pufte terwijl ze probeerde te luisteren naar wat Lev aan het zeggen was. Door haar ademhaling zoveel mogelijk onder controle te houden, lukte het haar om zichzelf een klein beetje omhoog te duwen van de grond. Het koude mos onder haar handen en voeten voelde onwennig aan. In een mensenlichaam liep je normaal gesproken niet naakt door het bos en het was dan ook ijzig koud. Overal bestookte de gure wind haar met koude vlagen. Dit was absoluut geen lente nachtje die tegen de zomer aanleunde. Dit voelde aan alsof ze in een vriezer was gestoken. Bibberend van de kou, graaide ze gretig het shirt van de grond en trok het aan over één arm. Haar gepijnigde schouder forceerde ze met nog wat snikken door het andere gat en met beide handen trok ze de zoom stevig naar beneden. Nog wat ineengedoken, strompelde ze achter Lev aan het gebouw in en had even willen schoppen naar de betonnen muren, maar dat leek haar geen goed idee.
"Oh je hebt een auto," zei ze met een trillende lip en maakte één hand vrij van de zoom om met de rug van die hand langs haar wangen en ogen te wrijven.
De vloer voelde nog kouder onder haar blote voeten dan het mos buiten en ze wist niet goed wat ze van de auto moest verwachten. Het enige wat ze echt zou appreciëren was warmte. En een broek. Een broek zou ze ook erg appreciëren. Helaas was meer dan zeker dat er niet standaard broeken bij een auto hoorden. Wat onwennig keek ze naar het vaartuig en volgde met haar blik Lev over hoe hij instapte. De zwarte lak glansde mooi in het maanlicht en er liep een koude rilling over haar rug bij de gedachte aan de invloed van de maan. Nee. Haar witte wolvenvacht kon diep onder de grond verdwijnen en niet meer bovenkomen. De eerste keer werd ze door haar familie verbannen, waar ze de eerste nachten stiekem uren om had liggen huilen. En de tweede keer brak ze wat botten. Nee bedankt, ze wou er in de verste verte niets mee te maken hebben. Met een ruk trok ze aan autoklink en die zwaaide bruusk open. Door die tegen te houden kreeg ze weer een pijnscheut en even kromp ze wat ineen, voor ze zich op de zachte kussen liet zakken en het shirt strak om zich heen fatsoeneerde nadat ze de deur had dichtgetrokken.
"Waarom zitten ze achter ons aan? Ik dacht dat jullie niet buiten kwamen wat is dan het probleem? Heeft je vader iets misdaan?"
Het was oneerlijk dat ze alle schuld bij Akrit legde, maar ze had in die week dat ze er verbleef, Lev absoluut niets zien misdoen. Behalve dan een beetje saai zijn.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze volgde hem naar binnen. De deur sloot hij achter hen, in alle zekerheid met niet teveel geluid om te voorkomen dat het ijzerwerk te veel kabaal naar buiten zou brengen. Daarbinnen bevonden ze zich in de aardig grote opslagruimte. Nog geen licht werd naar binnen gebracht tot hij de garagedeur tegenover hen naar boven duwde; de stralen van buiten verlichtten toen een smetteloze auto. Het voertuig die hij in geen jaren meer met eigen ogen voor zich had gezien.
Hij griste de sleutels weg uit een van de lades en liep naar de portier van de bestuurderskant, neer gekeken op de zwarte, glanzende lak. "Het is mijn vader's auto," vertelde hij haar. "En de motor heeft al een hele tijd niet meer gedraaid." Er was te hopen dat de auto het niet begeven had door de lange tijd van stilstaan. Hij zag er dan wel perfect uit van de buitenkant, het wilde niet zeggen dat de motor er goed aan toe was na jaren van verwaarlozing. Een stil schietgebedje was dan ook datgeen wat hij door zijn hoofd hoorde gaan wanneer hij instapte. Als ze hem niet aan de praat kregen, hadden ze misschien te veel tijd verloren om nog fatsoenlijk door het bos te kunnen vluchten.
De ruwheid waarmee hij Mila de portier zag openen, deed hem even op zijn lip bijten. Haar frustratie was begrijpelijk maar ondanks dat snapte hij niet waarom ze het afreageerde op haar bewegingen, of de auto. Hij zweeg er wel over. De motor startte, tot zijn grote blijdschap, en met enkele minuten bevonden ze zich al op de weg door de buitenwijken van de stad.
Wat hij haar moest vertellen over hun vlucht, wist hij niet. Hij had zijn verhaal altijd geheim gehouden voor anderen. Noodzaak had hem hiertoe aangezet, wetend dat hij niemand ooit vertrouwen kon.
"Nee, het komt niet door mijn vader." De lichten van de stad in de verte trokken zijn aandacht, het uitzicht waar hij twijfelachtig naar bleef kijken. Hij had het er lastig mee om te verwoorden wat er aan de hand was. Het praten zat niet in zijn bloed, het was geen eigenschap waar hij mee uit blinkte of waar hij zich bij op zijn gemak voelde. "Ze zijn uit op mij. Dat zijn ze altijd al geweest."

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila was opgelucht toen ze een motor hoorde rollen. Het verplaatsen per auto ging stukken sneller. Met haar hoofd leunde ze tegen de dak steun waar haar gordel in vast zat. Ooit had ze eens met haar opa in een oude auto meegereden, dus wist ze de gordel vast moest klikken. Gelukkig drukte hij tegen haar goede schouder. Plots overviel haar een gevoel dat haar onrecht was aangedaan. In eerste instantie was ze overvallen door angst toen ze het kabaal in huis gehoord had. Daarna had de volle maan haar vol adrenaline gepompt en nu... Nu ze zich bedrogen voelde door haar meer vrije vorm, ruimden al haar gevoelens plaats voor iets nieuws. Waarom was zij hierin betrokken? Ze voelde zich gefrustreerd, boos en nog altijd angstig.
"Wat heb jij gedaan dat ze op jou uit zijn. Nee, niet alleen op jou. Op ons."
Met een beschuldigende blik keek ze opzij naar Lev. Plots verschoof alles op hem. Het was oneerlijk dat ze hem de verantwoordelijkheid voor haar ongeluk in de schoenen schoof, toch deed ze het even. Tenslotte kon ze het niet op zichzelf nemen. Het enige waar ze zelf verantwoordelijk voor was, was voor haar lompheid. Voorzichtig rolde ze met haar pijnlijke schouder, met nog altijd de zoom van het shirt in haar hand, en merkte dat op zijn minst haar schouder al beter aanvoelde. De situatie op zich voelde allesbehalve beter aan. Met een zucht, richtte ze haar blik omhoog door de ruit.
De maan lonkte met haar stralen, maar die negeerde ze heel bewust. De cocktail van negatieve gevoelens bleef haar achtervolgen, hoe ver ze ook van haar nieuwe woonplaats vandaan reden. De lichten die om de zoveel meters passeerden, verblindden haar steeds opnieuw. Het was haast hypnotiserend en vrij slaapverwekkend. Dit was een volledig andere ervaring dan in haar thuisdorp, dag in dag uit dezelfde routine. Nu was ze te paard vertrokken en nog geen week later overleefde ze een mogelijke moordaanslag en zat ze quasi naakt in een auto. De wereld stond op zijn kop.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De sfeer in de auto verwelkte. Hoe ze eerder die dag nog aardig met elkaar op hadden kunnen schieten, heerste er een spanning tussenbeide die hij nog niet gelijk wist te plaatsen. Een spanning die de gebeurtenissen van vandaag mogelijk hadden doen opkomen. De frustratie kwam hoe dan ook niet alleen van haar kant, bemerkte hij zodra hij haar ogen op zich voelde branden. Hij begon zich ook op de grens van zijn zelfbeheersing te begeven, nu hij zich prikkelbaarder voelde en zijn ergernis meer op de voorgrond trad dan hij van zichzelf gewend was.
Het was de volle maan waaraan hij het toeschreef, zelfs al hielp het niet om van zijn neigingen en gedrag af te komen. Hij keek kort opzij om de confronterende ogen van Mila te kruisen. "Ik heb ons zojuist daar weggesleept en mijn vader voor dood achtergelaten. Houd die verwijtende blikken maar voor je." De eerdere moeite om dingen uit te leggen was al spoorloos verdwenen bij het waarnemen van haar stemmingswisselingen. Slechts zijn weten dat hij het haar schuldig was om een deel uit te leggen, maakte dat hij niet compleet dichtklapte en zijn lippen enkel even op elkaar perste. Hij was geïrriteerd door haar gedrag, dat mocht wel duidelijk zijn.
"Ze hebben het op me gemunt vanwege een eeuwenoude legende." Zijn vingers klemde wat omslachtig om het stuur, in een poging tot het laten gaan van zijn irritaties. Zichzelf inhouden kon hij alleen niet helemaal goed meer. Voor hij er erg in had, had hij zijn mond alweer geopend. "Dat is dus waarom je binnen moest blijven vannacht, waar je dus niet naar geluisterd." Haar terug confronteren met het feit dat ze evenzeer schuldig was, al was haar aandeel miniem, was het enige wat er op het moment door hem heen schoot. Alsof hij haar wilde straffen voor de wijze waarop ze hem in een hoek had gedrongen.
Hoofdschuddend keerde hij zich weer naar de weg. "Laat maar zitten."

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Fijn, nu voelden ze zich met twee boos en gefrustreerd. Mila besloot het te negeren en ging er niet verder op in. Wel wou ze hem graag duidelijk maken dat ze blij was dat ze naar buiten had willen sluipen! Als ze die nacht niet naar buiten had willen gaan, was ze overvallen in haar slaap en had ze geen schijn van kans gemaakt. Lev had al evenmin het gehaald als ze hem niet was komen storen aan de kelder, wie weet had hij zich vastgeketend en dat ging ook niet goed afgelopen zijn. Toch hield ze wijselijk haar mond. Op dit moment vluchtte ze met hem en had ze geen weet over wie hen opjoeg. Bovendien was ze wereldvreemd en zou ze nooit alleen kunnen overleven of een nieuwe plek kunnen vinden om een nieuw leven op te bouwen, alweer. Alleszins was ze heel zeker dat haar oude thuis geen optie was. Al zou haar, blijkbaar niet echte vader, haar met veel plezier weer doorverkopen. Helaas was dat ditmaal al doorgelopen en dat een tweede keer ondergaan, hoefde niet voor haar.
alles kwam dus neer op Lev. Ze moest hem wat het ook kostte, te vriend houden. Nu ze beide onder de indruk en gefrustreerd waren over de afgelopen feiten, zou dit moeilijker verlopen. Na een lange tijd uit het raam staren en zwijgend naar de steeds drukker wordende wegen te kijken, besloot ze en poging te ondergaan om de kleine band die ze hadden enigszins te herstellen.
“Ik weet dat het niet jouw schuld is en al evenmin de mijne. Ik ben gewoon bang. Mijn leven stond al op zijn kop en nu weet ik zeker niet waarheen ik moet. Als jij wel weet waar naartoe, neem je me dan mee? Ik doe er alles voor,” mompelde ze zonder naar hem te kijken.
Ergens schaamde ze zich voor het feit dat ze zo afhankelijk was van hem en dat ze hem misschien moest smeken om haar mee te nemen. Al was haar leven haar wel meer waard dan haar trots en waardigheid. Daarnaast was ze ook enorm uitgeput door de langste sprint die ze ooit had moeten lopen, het genezen van haar schouder en het weerstaan aan de maan. Als hij haar op een of andere manier zou kunnen gerustellen, zou ze hopelijk even de slaap kunnen vatten die ze broodnodig zou hebben als ze zomaar in het hedendaagse mensenleven gegooid zou worden. Als Lev haar nu afwees en teleurstelde, zou ze oprecht niet weten wat gedaan.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het zwijgen bleef. Gebrom van de motor vulde het voertuig en de omgevingsgeluiden vulden de rest van de stiltes op, wanneer geen van hun stemmen zich lieten horen. Haar blikken weken evenzeer van hem af als dat de zijne haar gestalte vermeden. Hij staarde naar de weg voor zich, zij keek uit het raam naar het uitzicht dat langs hen heen trok.
De tijd die hem gegeven werd om in rust te spenderen, zorgde ervoor dat zijn frustratielevel daalde. Bij de tijd dat ze eindelijk antwoordde, had hij zijn beschuldigingen al laten verdwijnen uit zijn bezigheden. Zijn focus lag niet meer bij het terugkaatsen van irritatie maar bij het doorstaan van de situatie met zo weinig mogelijk last. Het was hem al opgevallen dat hij zijn uitputting vergrootte door zijn energie te verdoen aan het opdraaien van zijn woede. Energie die hij beter gebruiken kon, nu het niet zeker was hoe lang het nog rijden was tot ze een veilige slaapplaats gevonden hadden.
"Ik snap dat het voor nu verwarrend is," mompelde hij gedeisd. "En dat het je bang maakt. Maar ik kan je niet vertellen waar we heen gaan, want ik weet het zelf ook niet." Dat haar leven op zijn kop stond en dat het angst veroorzaakte, was iets waar hij begrip voor had. Ze leek zich echter niet te beseffen dat zijn leven ook voor de zoveelste keer weer flink in duigen was gevallen.
"Voor nu moeten we een slaapplaats zoeken. We kijken morgen wel verder."
Haar vraag had hij hiermee niet beantwoord. Hij kon deze niet beantwoorden, niet nu ze net als hem onhelder nadacht. Ze bracht het idee in hem op dat ze zich niet helemaal besefte in welk gevaar ze zich verwikkelde, als ze bij hem in de buurt zou blijven voor de komende tijd. Ze zou zichzelf ook doelwit maken. Het maakte dat hij haar niet kon beloven dat haar angst zou verminderen, net zomin als dat hij haar niet beloven kon om een doel voor ogen te hebben om aan zijn vijanden te ontsnappen. Haar voorliegen en doen alsof dat wel zo was, zou te bruut voor woorden zijn.
Kort liet hij zijn grip verlossen op het stuur, zijn vingers lichtjes tikkend op het materiaal. "Een motel is de beste optie voor vannacht. Als je dat ergens ziet staan, zeg het dan meteen. Ze moeten hier ergens in de buurt zijn." Hij keek beter rond. De vele lichten kwamen steeds dichterbij en zo ook de buitenwijken zouden binnen nu en een half uur achter hen liggen. Het herkennen van een motel was nu nog te veel gevraagd, maar hij had hoop dat ze er snel een vinden zouden.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila voelde zich niet compleet gerustgesteld. Voorlopig leek het alsof zijn plan wel was om haar mee te nemen en onderdak voor haar te voorzien, maar ze hadden beide geen idee wat nu gedaan. Het deinen van de auto en het blijven volgen van de lichten, bleef haar gelukkig rustig houden. Haar grootste ongemak voorlopig was het gebrek aan normale kleren. Haar hand haalde ze even van de zoom af om de kramp eruit te bewegen. Hoe graag ze zich ook in slaap wou laten wiegen door de auto, ze bevond zich in een te penibele situatie om haar zorgen even te vergeten.
”Ik kijk wel uit voor een motel,” stemde ze in en haalde even diep adem.
Hoe graag ze ook babbelde, nu had ze er geen behoefte aan. Het zou wel helpen om haar gedachten te ordenen, maar ze wou er allereerst Lev niet mee lastigvallen en daarnaast had ze ook niet het gevoel dat hhet haar iets zou helpen om nu met Lev te praten. Het zou waarschijnlijk alleen meer frustratie of vragen oproepen rond de situatie. Een motel zoeken, uitrusten en een warme douche, dat zou het meest helpend zijn voor hen beide.
De ijzige stilte die eerder tussen hen in hing, voelde nu wat minder kil aan. Het was nog steeds wat ongemakkelijk, maar het gunde hen beide rust. Als ze effectief samen er iets van zouden maken hierna of een plan zouden bedenken waarbij ze niet per se samenbleven, maar wel beide er voordeel uit haalden, zouden ze nog veel en lang moeten nadenken.
”Ik zie er een denk ik,” merkte Mila plots op toen flikkerende groene en rode lichten aan hen voorbij gingen. Ze duwde zichzelf meer overeind in de stoel en tuurde nieuwsgierig door de ruit naar buiten. De straten waren wat drukker, iedereen leek zelfs snachts buiten te komen en het was een aardig gezellig tafereeltje. Althans dat dacht ze toch. Tot nu toe was ze altijd te paard via buitenwegen door het land gereisd. Met een auto, over drukkere wegen, had ze nog nooit gereden. Dit zou ook haar eerste interactie zijn met mensen buiten haar gesloten commune, naast Lev en Akrit.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld