Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG} Fire & Desire

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Bob’s bewustzijn had eerder die nacht de vorm van een leegstaand herenhuis in de armen genomen, de wangestalte opgesloten in haar cel. Indringende gedachtes weerde hij af, waardoor hij al gauw in slaap viel. Als blijk van zijn diepe vermoeidheid werd hij overvallen door een aaneenschakeling van diepe, levendige dromen, die te vitaal waren geweest om de realiteit vlekkeloos van zijn verbeeldingskracht te kunnen onderscheiden. Het was hem zelfs onduidelijk of hij inderdaad bevoeld werd of dat die aanraking slechts deel uitmaakte van een droom. Hij stond op het punt om het van zich af te zetten en zijn slaap te hervatten, toen hij opschudding naast hem ervoer. Hij werd wel degelijk door iets omarmd, - of nee, hij was degene die iets omarmde.
B hand bracht hij suf naar haar middel, daar waar hij andermans hand uit puur toeval trof en nadien vastnam. Hij streelde het tere oppervlak met slome, lamlendige bewegingen. De grootte en waarneembare structuur stonden gelijk aan die van een vrouwelijke verschijningsvorm. Ineens wist hij weer wie er naast hem lag.
Gedempte voetstappen, vermoedelijk die van een klein kind, denderden over de houten planken in de kamer. De deur stond open en het lichaam was in minder dan enkele seconden bij het bed. Het was een meisje - hij schatte haar een jaar of acht - dat op broze toon Morte aansprak. Wie was zij? Haar dochter?
Hij deed alsof hij hen niet hoorde en hij nog in diepe slaap was, maar hij kon niet anders dan hierover te malen. Morte had hem nooit verteld dat ze het huis deelde met een kind. Waarom niet?
Enkele minuten bleef hij zo liggen. Hierna verbrak hij de stilte, maar hij bleef dezelfde houding aanhouden; hij die haar omarmde alsof hij haar op elk ogenblik kwijt kon raken indien hij haar losliet.
‘’You could’ve told me that you shared the house with a child. Why didn’t you?’’ bracht hij zacht murmelend uit.

Account verwijderd

schreef:
Morte bleef nog even liggen met de trui die ze net had opgeraapt van de grond naast zich. Het voelde fijn aan hoe ze in Petes armen lag en ze probeerde gewoon te genieten van het moment. Desondanks begon ze toch te piekeren over hoe ze deze situatie nu moest aanpakken. Met haar vingertoppen wreef ze zacht over de ruwe huid van zijn hand heen en besloot nog even van het moment te genieten voor ze haar leven weer verder zette en hun wegen zouden scheiden. Helaas had Pete blijkbaar toch zijn dromen al verlaten en was hij reeds wakker.
”I could have, I don’t know why I didn’t,” mompelde Morte en staarde hoor zich uit naar het plafond dat langzaamaan verlicht raakte door de zon die opkwam.
Het was niet dat ze zich schaamde voor haar dochter... Het was misschien vooral het feit dat je niet graag verkondigde aan de man die je mee naar binnen moffelde dat er nog een kind te slapen lag. Weg leuke mood. Al snapte ze wel dat het tegenover iedereen die erin betrokken was behoorlijk raar overkwam. Zonder enige aanleiding voelde ze al tranen achter haar ogen prikken en ze voelde het branden. Nu kon ze niet huilen. Hoe hard ze zichzelf soms een mislukkeling voelde, dit was niet het moment. Hard beet ze haar tanden op elkaar, kuste zijn wang en fluisterde een sorry zacht bij zijn oor. Haar hand streek even over zijn borstkas omdat ze over hem heen geleund zat en ze beet op haar lip. Soms wou ze eens door de grond zakken van schaamte, zeker omdat Mila ook geen blad voor de mond nam als ze alleen waren en ze de meest vervelende vragen nog zou mogen beantwoorden. Met een diepe zucht duwde ze zichzelf recht, gooide de oude trui van gisteren weer uit het bed en trok een jurk van de stoel die gedoopt was tot de plek waar kleren die niet vuil genoeg voor de was waren en te proper voor de kast. Die gooide ze over haar hoofd in een haast en zwiepte haar benen uit bed waar ze haar slip weer overheen hees. Iets schoons was vaar na haar douche.
”It’s okay if you just want to leave. Otherwise I won’t mind sharing breakfast.”
Mortes lippen krulden zich in een kleine glimlach en haar handen hielden de stof van haar jurk in haar vuisten. Het hielp een klein beetje om de ongemakkelijke spanning uit haar lijf te halen.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
De tranen welden op in haar ogen, maar abandonneerden hen niet. Het vocht bleef in haar kijkers hangen, de oogleden als dijken die elk beetje water met hun dikte tegenhielden. Hij had al direct spijt van zijn nieuwsgierigheid. De ochtend was pas net aangebroken en hij had haar humeur al weten te vergruizelen.
Hij trok zich ietwat terug. In stilte rechtte Morte haar rug, stond ze op van het bed en kleedde ze zich aan. Bob bleef in de tussentijd in bed liggen, terwijl hij haar bewegingen gadesloeg. Wilde ze hem weghebben? Nee, allesbehalve.
‘’It’s okay if you just want to leave. Otherwise I won’t mind sharing breakfast.’’
Hij duwde de lakens van zich af. Ook hij stond ongenegeerd van het bed op en liep met slome passen naar zijn onderbroek toe, die één meter voor het uiteinde van het bed op de grond lag. Hij trok deze aan en liep daarna naar haar toe, zijn hand voorzichtig op haar heup gelegd en een tedere kus op haar lippen geplant. Het was hem een raadsel waarom hij zich zo broos en ‘smoor’ opstelde wanneer hij in haar buurt was. Gisteren waren ze nog vreemden en nu voelde hij zich al enigszins thuis in haar huis.
Hij verbrak de kus, maar behield de minimale afstand tussen hun lippen. ‘’It’s fine. Don’t be ashamed.’’ Hij wilde haast zeggen dat ook hij een dochter had, - heeft gehad, maar hij trok zich op het laatste moment nog terug. De vragen die daarna zouden volgen, waren te pijnlijk om deze beheerst en dus zonder tranen te kunnen beantwoorden.
Hij glimlachte zwakjes en ging weer terug naar waar hij zijn onderbroek had opgeraapt, want op diezelfde plek lag eveneens zijn jeans. ‘’I’d love to have breakfast with you and your daughter. What are you going to make us?’’ Hij knipoogde naar haar, terwijl hij met zijn broek bezig was en liep toen naar de deur, die hij uit beleefdheid voor Morte openhield. Nog even zonder shirt naar beneden denderen, zou hij daarmee haar dochter verontrusten? Of was ze taferelen zoals deze al wel gewend?

Account verwijderd

schreef:
Even bleven haar handelingen staken toen Pete zwijgend opstond en ze nam kort, maar ongegeneerd de tijd om zijn lichaam nogmaals in haar op te nemen. Het was precies hoe ze het zich herinnerde van de avond voordien. Gespierd, maar niet overdreven. Het stond hem goed. Nogmaals beet ze zacht op haar lip en duwde steeds wat harder door met haar tanden zodat ze weer bij positieven kwam. Als ze hem bekeek, voelde ze zichzelf een beetje wegdromen. Dat hij naar haar toe kwam gewandeld met een trage en ietwat lome pas en zacht haar lippen kuste, hielp ook niet om het zweverige gevoel uit haar lichaam te verdrijven. Het bleef sluimeren en heel kort streek ze nog met haar lippen over de zijne en vouwde ze daarna weer in een kleine glimlach terwijl ze hem aankeek.
"I was hoping that you're really into Honey Pops," grijnsde Morte toen ze de knipoog ontving en met haar handen ontspannen na zijn opmerking, wreef ze plooien in haar jurk glad.
De stress die uit haar lichaam verdween, werd vervangen door een dik stroperig gevoel dat zeemzoet leek te zijn zoals honing. Het maakte haar rustig en het gaf een fijn gevoel dat haar vertaald werd in een glimlach en fonkelende ogen. Waarom ze zich zo aan zijn aanwezigheid leek te hechten, snapte ze niet. Ze kenden elkaar compleet niet op een eerste indruk na, alleen elkaars lichamen waren voor de rest wel grondig verkend die nacht.
"I'm kidding, I'll make pancakes for this occasion," glimlachte ze opgewekt en ze was verbaasd over haar eigen wispelturigheid. Pete haalde een andere kant in haar naar boven, de zwakke en afhankelijke kant, de kant van zichzelf die ze het minst graag zag en ondanks het goede verloop van de situatie voelde ze alsnog argwaan steken in een hoekje van haar geest.
Morte ging Pete voor naar de woonkamer, maar raapte allereerst zijn hemd op in de woonkamer om hem dat aan te reiken. Daarna verschoof haar blik naar Mila, die natuurlijk zoals gevraagd op de bank op haar wachtte. Gezien de kleren die om haar verspreid lagen, was dat misschien niet de beste keuze geweest.
"Emilia, this is Pete. He's staying over for breakfast. I'm making pancakes," zei Morte en overbrugde de kleine ruimte tussen de slaapkamerdeur en de bank met haar armen om Mila van de bank te trekken en tegen zich aan te houden. Het enige dat de bezorgdheid van haar kleine meid echt weg hielp, was een geruststellende knuffel. Ze voelde hoe Mila's hoofd onder haar oksel door glipte om Pete een hoogstwaarschijnlijk blik toe te werpen, overtuigd dat enig gevaar geweken was.
"Hi Pete, I'm Mila," klonk er uit Mila's mond en Morte grijnsde er even om.
Zo kende ze haar beter, sociaal en vrolijk.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’Pancakes sound good. Wouldn’t mind the Honey Pops either, though.’’
Haar gegrijns zorgde ervoor dat hij een eigen amusante gelaatstrek in het gezicht manifesteerde. Hij hield van de speelse ondertoon die hem telkens weer wist te entertainen.
Beiden gingen de deur uit, de woonkamer in, waar een lieftallige dame van rond een jaar of zes haar plaats had ingenomen op het bankstel. Morte stelde hem aan haar voor, waarop zij hem opgetogen begroette. In de armen van haar moeder bekeek ze hem met een eenzelfde glimlach die zijn eigen dochter altijd bij zich droeg.
‘’Hi, beautiful,’’ glimlachte hij terug. Hij inspecteerde de grond, opzoek naar zijn verloren blouse, totdat Emilia hem een uitspraak richting hem deed.
‘’You’re naked.’’
‘’I am,’’ lachte hij.
Het meisje keek een beetje moeilijk. Emilia was er één die geen blad voor de mond nam; wat dat betreft leek ze op haar moeder. ‘’Don’t you have a shirt?’’
‘’I mean, I have, but -‘’
Emilia viel hem in de rede. Hem werd de tijd niet gegund om de situatie uit te leggen.
‘’You can borrow one of my shirts. I have this big one, it’s from daddy.’’
Hij zou liegen indien hij vertelde dat haar uitspraak hem niet ontsteld achterliet, want dat deed hij namelijk wel. Het woord ‘vader’ had hij niet zien aankomen. Natuurlijk had ook zij een vader, - iedereen had een hoofd van het gezin, maar toch; het kwam net over alsof hij zich dagelijks in deze ruimte bevond, alsof Morte nog steeds wat met die man had en zij Bob enkel gebruikte om wat spanning en opwinding in haar leven te gooien.
Desalniettemin herpakte hij zich snel. De glimlach keerde weer terug en ook die beweeglijkheid.
‘’Well, my shirt is actually,’’ zei hij, terwijl hij naar de grond reikte om zijn shirt te pakken en deze vervolgens in de lucht te houden, ‘’- right here, so you -‘’ en wederom werd hij door haar onderbroken. Kinderen, hij was ze inmiddels gewend.
‘’Why is it the livingroom?’’
Een vraag waarop hij geen antwoord wist. Hij keek kort naar Morte in de hoop dat zij die vraag voor hem kon beantwoorden, maar ging toen toch zelf op de kwestie in. ‘’I guess it just is.’’
''But pancakes, right? Do you need some help? We can make them together,'' suggereerde hij haar.

Account verwijderd

schreef:
"Mila," zei Morte streng toen ze merkte dat haar dochter het gesprek op een uiterste dreef en Pete geen uitweg meer liet. Met een kleine zucht liet ze Mila los en duwde haar zacht richting de keuken. Mila schonk Pete nog een blik over haar schouder heen en kroop op haar stoel waarna ze hen beide zwijgend in de gaten hield. Morte voelde zich wel een beetje schuldig dat ze haar berispt had, want ze wist hoe moeilijk ze daarna soms weer aan de praat te krijgen was. Al twijfelde ze er niet aan dat ze weldra zou kalmeren, Pete had een soort relaxte houding tegenover Mila. Alsof het hem compleet niet deerde dat haar nieuwsgierig dochter hem ondervroeg en hij bleef de moeite nemen om een gesprek met haar aan te gaan. Zelden werd Mila's aanwezigheid erkend door de zeldzame nieuwe mannen die hier binnenkwamen en die waren dan zelfs al veel eerder van haar kind op de hoogte geweest!
"Aren't you just as messy as us, smartiepants," merkte Morte op toen ze zichzelf naar de keuken begaf en even met haar hoofd gebaarde dat Pete haar kon volgen naar de keuken.
"Can you flip pancakes?" vroeg ze nu zelf op een nieuwsgierige toon en ze keek naar Mila van wie de ogen al glinsterden bij de gedachte alleen al.
Als hij dat voor elkaar kreeg, zou hij het tweetal met gemak volledig voor zich winnen.
Ondertussen speelde ze het gesprek nog af door haar hoofd op repeat. De benaming daddy spookte nog door haar hoofd. Iets in Pete's reactie erop had haar verontrust, het was een heel kleine flikkering in zijn ogen die ze had opgemerkt en die haar bleef bijhangen. Toen ze besefte wat er aan de basis van lach, was er ook even de paniek in haar ogen te lezen net voordat ze Pete erover aansprak. Alsof hij gedegouteerd ging weglopen, dat de aanwezigheid van een vader de druppel was die de emmer zou doen overlopen die gevuld was met alles wat ze tot nu toe fout had aangepakt.
"He's not really in the picture, her father, gladly," mompelde ze hem kort toe vlak na haar vorige vraag en daarna gaf ze hem een pak bloem en een weegschaal met de vraag of hij het kon afwegen.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’Oef, I don’t know if I can. Too be honest, I’m not very skillful when it comes to cooking and all that sort of stuff, but I’ll try,’’ grinnikte hij. In een haastige beweging trok hij zijn blouse weer aan, waarna hij haar de keuken involgde. De ruimte was smal, alles was hier zo ontzettend op elkaar gestapeld dat hij er soms moeite meehad om niet gelaatstrekkingen in het gezicht te vertonen die mogelijk door haar als beledigend opgevat konden worden, wanneer hij de decoraties en de meubels in haar woning gadesloeg. Hij was ooit militair geweest dus hij was een kleine leefruimte gewend, maar nooit één die helemaal volstond met spullen. Op de kazerne had men alleen de noodzakelijke gebruiksvoorwerpen bij zich, - en zijn eigen huis was tienmaal groter dan dit. Nadat hij bij het leger was gestopt en in die beveiliging was gegaan, verdiende hij het driedubbele van wat hij voorheen maandelijks op zijn rekening gestort kreeg.
Emilia ging aan de keukentafel zitten, terwijl haar moeder en hij verder doorliepen naar de kookplaat en omringde kastjes. Hij keek even kort, bezichtigde de ruimte toen Morte het ineens over Emilia’s vader ging hebben. Had M gezien hoe hij kortstondig had gereageerd op één van haar dochters uitspraken? Hij wendde zich tot haar en stond op het punt antwoord te gaan geven eens Morte hem het pak bloem en de weegschaal aangaf, - of hij even zoveel aantal grammen wilde wegen. Hij knikte en nam beide objecten van haar aan.
‘’But she misses having a father, doesn’t she?’’ Hij wierp een korte blik op haar voordat hij weer trachtte het apparaat aan de praat te krijgen. Bob durfde het bijna niet toe te geven; jawel, hij loog eerder. Op kookgebied was hij helemaal niet handig. Hij wist niet eens hoe hij een simpele weegschaal op de juiste stand kon krijgen. Nee, hij liet dit soort dingen altijd aan zijn vrouw over, - maar die had hij nu niet meer. Ineens voelde hij zich weer ontzettend hopeloos.

Account verwijderd

schreef:
Morte staakte haar handelingen even. Het was iets waar ze wel vaker last van had als ze in gedachten verzonk. Hij stelde een hele rake vraag. Ja, Mila miste een vader. De nuance lag op het woord 'een'. Aaron was niet de vader die ze miste. Net zoals Morte niet háár man miste, maar een man. Een man die aanwezig zou zijn in hun levens en niet op de manier die Aaron aanwezig was geweest. Een man die hen beschermde, ook tegen zichzelf en die hen liefde en plezier schonk. Die vader en die man misten ze beide.
"She does, although she doesn't specifically misses hér father," sprak Morte uit nadat ze haar gedachten geordend had.
In de keuken was ze gewend dat Mila vaak mee hielp en heel vaak ook onbeholpen naast haar stond, onzeker wat ze moest doen zonder verdere informatie te krijgen. Zonder erbij na te denken drukte ze op de juiste knopjes en zette een kom klaar op de weegschaal. Daarbij schonk ze Pete een glimlach en raakte kort zijn arm bemoedigend aan alsof hij steun nodig had omdat hij dit simpele taakje moest uitvoeren. Opnieuw zo'n gênant karaktertrekje. De laatste tijd was ze zo vaak alleen met haar dochter als enige échte sociaal contact dat ze zowat iedereen begon te bemoederen als ze daar de kans toe had. Het was vervelend. De laatste keer was ze er zelfs in geslaagd om een man op café te vragen of het wel zou lukken om zijn twee glazen naar de tafel te krijgen zonder morsen en dat ze hem anders wel zou helpen. De man had het nogal denigrerend opgevat en dat had ze hem niet kwalijk kunnen nemen.
Ondertussen voelde ze hoe een stoel tussen hen in werd geschoven. Met een frons keek ze toe hoe Mila tussen hen in kwam staan op de stoel, het was een makkelijke oplossing voor het feit dat ze nog vrij klein van gestalte was. Mila legde haar handen op het aanrecht en keek Pete met een verdacht grote glimlach aan, alsof ze expres tussen hen in was komen staan.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’No, I understand,’’ bracht hij meteen uit nadat zij stamelend haar gedachten luidop uitsprak. Hij had ook niet verwacht dat Emilia haar stamvader miste, omdat hij meende dat het al een lange tijd uit was tussen Morte en haar oudtijdse vriend, die eveneens niet bepaald deugde. Hij liet haar achter met forse schulden, - gokschulden, wellicht? Of was hij in aanraking gekomen met misdadigers en was hij hen een groot geldbedrag verschuldigd? Drugs, alcohol, doorgeslagenheid?
Morte had kennelijk gezien hoe hij struggelde met de weegschaal en schoot hem te hulp. Niet hij, maar zij stelde de waag goed in, waarop hij het schaamtegevoel al omhoog kon voelen kruipen. Hij kon er desalniettemin om lachen. Hij was dan wel niet handig, hij probeerde het wel.
Bedachtzaam gooide hij driehonderd gram bloem in de kom, waarna hij deze aan haar gaf. Het duurde niet lang of Emilia stond hen al bij. Onbeschaamd schoof ze de houten etensstoel tussen beide lichamen in, waar ze nadien op ging staan en hun handelingen in uiterste concentratie gadesloeg. Nieuwsgierigheid had haar in haar macht. Hij werd er haast een beetje onzeker van, - hij kende haar en haar moeder uiteraard nauwelijks.
Hij schakelde de weegschaal uit - dit kon hij dan weer wel - en legde deze aan de kant. Emilia sprak.
‘’Mommy says you’re just a friend.’’
‘’I am,’’ zei hij schouderophalend, ‘’- just a friend.’’
‘’Do you have a child, too?’’
Hij schrok van haar vraag, alweer. Morte’s dochter was wel heel erg lukraak met haar uitspraken en kwesties en het kostte haar geen moeite om deze zonder pardon over te brengen. Of hij ook een kind had, waarom wilde ze dat in hemelsnaam weten? En wat moest hij hierop reageren? Moest hij haar, en dus ook Morte, de waarheid vertellen of zou hij haar het zwijgen opleggen door te doen alsof hij haar niet had gehoord?
Hij slikte de brok in zijn keel weg. ‘’I had, once, yeah. A little girl, just like you.’’
Haar ogen werden groter, wat in zijn optiek een nog grotere nieuwsgierigheid betekende. ‘’Where’s she now?’’
Hij keek even kort naar de vrouw naast haar, gewild haar blik te zien voordat hij haar vraag weer beantwoordde. ‘’She’s in a good place.’’
‘’Am I in a good place?’’
‘’I don’t know. What do you think?’’

Account verwijderd

schreef:
Morte deed moeite om een kleine grinnik te onderdrukken als ze opmerkte hoe Pete onhandig reageerde op haar handelingen en al helemaal toen Mila alweer haar nieuwsgierigheid niet kon onderdrukken. Ondertussen maakte ze het simpele recept verder, gooide melk en eieren bij de bloem en haalde een garde boven.Terwijl ze bezig was met alles te mengen, luisterde ze mee naar het gesprek dat zich tussen haar dochter en Pete afspeelde. Het begon onschuldig, polsend naar wat de verhouding nu precies tussen hen was. Op zich was de volgende vraag ook onschuldig. Alleen bracht het een heel andere reactie teweeg dan ze verwacht had.
‘’I had, once, yeah. A little girl, just like you.’’
Morte liet haar hand rusten ter plekke en wist niet goed of ze Pete nu aan wilde kijken of niet. Als ze zou opkijken zou ze ongetwijfeld een gepijnigde blik opvangen. Dit verklaarde waarom hij zo makkelijk omging met haar dochter, hij had het ooit waarschijnlijk dagelijks gedaan. Dit riep bij haar alleszins wel vragen op. Aan de toon te horen, deed het hem pijn en zijn stem klonk niet zo standvastig als daarvoor.
‘’She’s in a good place.’’
Door zichzelf gedwongen keek ze op naar Pete om zijn blik op te vangen.
"I'm sorry for your loss," zei ze en vroeg niet verder, maar gaf hem wel de vrijheid om er verder over te praten als hij wou door haar dochter aan te spreken.
"Mila, please don't ask any questions about his family, okay. If he wants to talk about it, he will. You wouldn't want to hurt him, right."
Met grote ogen keek Mila op en schudde haar hoofd. De gedachte dat ze hem zou kwetsen leek haar af te schrikken waardoor ze heftig haar hoofd schudde.
"I'm sorry for your loss, friend," herhaalde ze de woorden van haar moeder en raakte met haar kleine hand de mouw van zijn hemd aan, een gebaar dat ze haar moeder vaak zag of voelde doen als iemand gekwetst was en steun nodig had. Al had ze soms een vreemde manier van spreken. Ze legde linken tussen dingen die andere kinderen niet zo gauw opmerkten. Voor haar telde hij vanaf nu als een vriend.
Het was niet zo zeer dat Morte hem niet vertrouwde, maar ze nam wel zacht haar dochters hand beet om die weg te halen. Het aanraken van anderen en zeker mensen die ouder waren dan haar wou ze vermijden. Ze wist dat Mila het lief bedoelde, maar ze was bang dat het ooit eens in verkeerd aarde zou vallen zeker met een schat van een kind als Mila die nooit ergens nee tegen zou zeggen als het om te helpen zou zijn.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’Don’t be,’’ zei hij haar toen ze zich verontschuldigde voor zijn gemis. Het was haar fout niet en hij hoefde haar medelijden niet. Julie en Mary waren dood en niemand die daar wat aan kon doen.
Hij stelde het op prijs dat Morte haar dochter zo aansprak, maar het was niet nodig geweest. Emilia had hem geenszins pijn gedaan met haar woorden. De pijn die hij voelde droeg hij namelijk al het hele jaar. ‘’It’s fine. It’s just -‘’
‘’I’m not used talking about her death. It still hurts, didn’t know pain was endless until then,’’ murmelde hij. Hij keek op toen Emilia de woorden van haar moeder imiteerde en hem zachtjes bij de mouw van zijn blouse beetpakte. De aanraking deerde hem niet zo. Hij had geen vrees voor lichaamscontact, maar ondanks dat hij zijn nonchalance hierin vertoonde, trachtte Morte alsnog haar hand van Bob’s gedaante te verwijderen. Hij wilde haar nog zeggen dat hij het niet erg vond, maar dacht naderhand dat dit wellicht raar bij haar kon binnenkomen, - dus hij zweeg en glimlachte lichtjes naar Emilia, als blijk dat hij haar condoleance apprecieerde.
Hierna hield hij zich weer bezig met de pannenkoeken. De stilte keerde in een onaangenamere vorm dan hij gewend was, terug. Hij had de sfeer verpest; hij had nooit over zijn dochter moeten beginnen.
De boter gooide hij bij de bloem. ‘’But I see I’m ruining the ambiance. Guess I’m sorry for that, too.’’
Ander onderwerp. Welke dag was het vandaag? Vrijdag als hij het zich goed herinneren kon. Bob’s besef van tijd en data waren niet al te goed geweest sinds hij zijn pand verliet voor vrijheid en anonimiteit, - maar als het vrijdag was, moest Emilia dan niet naar school? Hij keerde zich weer tot haar en bekeek haar met een lichte, geamuseerde frons in het gezicht. ‘’Don’t you have school today?’’

Account verwijderd

schreef:
Morte kon zich onmogelijk voorstellen hoe het voor hem moest zijn om zijn kind te verliezen. De gedachte alleen al stuurde een rilling over haar ruggengraat, toch slaagde ze erin het onopgemerkt te laten gebeuren. Net zoals Pete voelde ze aan dat dit het gesprek had weten stil te leggen en zelfs Mila met haar eeuwig nieuwsgierige opmerkingen leek even de mond gesnoerd te zijn. Kon dat maar eens gebeuren als ze met hun tweetjes thuis waren, hoe ongemakkelijk de stilte ook was, het telde als even rust in haar hoofd!
"Don't be sorry as well, it's fine," herhaalde Morte de woorden die hij zelf eerder uitsprak als zij zich excuseerde en glimlachte warm naar hem.
Als er één iets was waar ze goed in was en trots op kon zijn, was het haar vermogen om anderen gerust te stellen. Niemand kon beter van rottige situaties iets leuks maken dan zij. Het was een overlevingsstrategie geworden, want rot situaties leken de normale gang van zaken geworden in haar leven. Net daarom vroeg ze zich af wat er nog fout ging gaan met Pete, naast het feit dat hij hierna de deur achter zich dicht zou trekken en met de noorderzon zou verdwijnen.
"No, silly," zei Mila en Morte beet op haar lip terwijl ze één mondhoek in een kleine grijns optrok naar Pete.
Mogelijks had haar eigen woordenschat invloed gehad op Mila's manier van spreken tegen anderen, al moest Mila zich wel enorm op haar gemak voelen als ze haar moeders koosnaampje gebruikte tegen anderen. Hopelijk schoot het niet in het verkeerde keelgat bij hem, dat hij door een klein meisje 'silly' werd genoemd.
"You can't call grown ups silly, silly," plaagde Morte en liet haar lange, slanke vingers over de zijkanten van Mila's ribben glijden om haar te kriebelen. Mila worstelde zichzelf lachend los en Morte trok haar daarna dicht tegen zich aan in een verstikkende knuffel.
"You're silly mom!" lachte Mila en keek daarna weer naar Pete. "I don't have school because it's a day off. Don't you know it's Labor Day?"
Morte vroeg zich af of ze de vrije dag leuker zou vinden als ze niet iedereen gezellig zag barbecueën en feestvieren terwijl zij meestal vrij weinig van haar dag maakte en het vooral gebruikte om tijd met Mila door te brengen. Het merendeel van de jaren was dat zelf gewoon in bed, met films en popcorn gebeurd.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Mila noemde hem domoor. Hij kon niet anders dan zijn amuse in gelach te openbaren, want een onderdrukking van zijn welbehagen konden door haar en Morte wellicht worden geïnterpreteerd als hij die door Mila’s woorden was beledigd.
‘’Wha-at? Of course I know it’s Labor Day. I was just checking if you and your mom knew it, too.’’ Hij trachtte heel intelligent over te komen, maar hij kon gegrinnik nadien niet onderdrukken. Hij had zijn onwetendheid niet duidelijker kunnen maken dan door nadien te grinniken, waarmee hij eigenlijk al het antwoord op haar vraag weggaf. Nee, hij wist niet dat het vandaag de dag was van de arbeiders. Bob’s besef van tijd was met de dood van zijn geliefde en dochter in rook opgegaan. Hij had nog wel een horloge en kon aan de stand van de maan zien in welke maand hij zat; maar daar hield het dan ook bij op. Hij had geen mobiele telefoon die hem precies kon vertellen wat de datum was; hij moest het doen met een oud prepaid toestel, dat hem enkel de tijd in minuten en uren aanwees.
‘’You’re lying!’’ riep het meisje hem toe. Bob lachte. ‘’I guess you’re smarter than me, huh?’’
Hij aaide haar over haar kruin, maar trok zich terug toen hij zijn hoofd ietwat ophief en Morte in het vizier kreeg. Hij was te handtastelijk bezig voor iemand die dochter en moeder minder dan een dag kende. Straks zou zij hem nog zien als een pedofiel, die het momenteel gemunt had op haar kind. Misschien dacht Morte dat al.
Bob’s glimlach stierf lichtelijk af. Hij glimlachte nog wel, maar minder dan voorheen, en hij dacht wederom na. Het was Labor’s Day, juist. Zou Morte wat activiteiten gepland hebben? Wat zou zij doen op een dag als vandaag?
‘’Do you have something planned for the day?’’

Account verwijderd

schreef:
Morte voelde zich in tweestrijd. Dit tafereeltje zag er huiselijk en knus uit en langzamerhand voelde het alsof er een steek door haar lichaam trok die voortkwam uit het gemis van een hecht gezin. Tegelijkertijd voelde ze zich op haar hoede, teleurgesteld in alle mannen in haar leven en waakzaam voor nieuwe personen. Hoe ze zich zou moeten voelen over de situatie, was iets moeilijks om te in te schatten.
Hoe Pete grinnikte in het gesprek met Mila en, lachte om haar opmerkingen... Ze kon enkel overtuigd zijn dat hij het goed met hen voorhad en dat zelfs al scheidden de paden van levens weldra weer, misschien zou het haar en haar dochter wel goed doen om voor een keer in de buurt van een oprecht goede man te zijn. Het was een hoge verwachting voor iemand wie ze nog maar enkele luttele uren kende en waar ze bovendien al een beetje te veel van gezien had, toch had ze nog goede hoop. Helaas had haar inschattingsvermogen haar tot nu zich niet echt bewezen. Het enige dat haar nog hoop bood was het feit dat ze vastberaden was om haar dochter geen afkeer van mannen te bezorgen en te overtuigen dat er wel nog hoop was op iemand oprecht en attent. Tenslotte wou ze niet één van die moeders zijn die later verweten werd dat ze een dochter opvoedde die de welbekende daddyissues had en dat zij echt compleet gefaald had in haar opvoeding.
Dat Pete ondertussen zich eerder twijfelachtig opstelde, ving ze slecht vaag op door het wegkwijnen in gedachten. Traag keek ze even op naar hem en schudde haar hoofd toen zijn vraag tot haar doordrong. Op dat moment besloot ze gewoon in het nu te leven. Nu voelde alles fijn, knus, gezellig en warm en daar moest ze maar eens van leren genieten. Ongeacht zijn intenties. Deze momenten waren zeldzaam in haar leven. Kort overbrugde ze de afstand naar Pete om hem kort op de lippen te kussen, aangezien hij mee ontbijt stond te maken, zou hij dit kleine tekentje van affectie waarschijnlijk allang niet meer angstaanjagend vinden.
"No plans today. Usually we watch movies at home, right Mila?"
Dat Mila misbruik maakte van de situatie was meteen duidelijk uit haar ondeugende glimlach voor ze zich in de plannen mengde.
"If you have a car we can go to the movies, the beach, the zoo, the fair, a restaurant, Mcdonalds!"
Mila somde allerlei dingen op die Morte en zij nooit deden. Ja, ze vond het rot. Maar als ze kon kiezen tussen twee weken amper eten en chagrijnig lopen of een dagje dierentuin inruilen voor een goed humeur en beter eten voor Mila zelf, dan was de keuze snel gemaakt. Ooit zou ze het wel begrijpen.
"Or the park," grinnikte Morte zacht en keek Pete aan. Tenzij hij een beter voorstel had en niet in zulke shitty situatie als zij zat, dan werd het hoogstwaarschijnlijk een cinemadag thuis of het park.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Morte kuste hem onverwachts op de lippen. Hij reageerde in het moment terughoudend, maar kon het daarna niet laten om een beschroomde glimlach op te zetten. Hij wist niet echt wat hij van haar daad vinden moest, wél dat hij van iedere aanraking genoot. Maanden gingen voorbij zonder ook maar één keer intiem te zijn geweest met een vrouw; hij miste het contact tussen twee dansende lichamen die snakten naar meer.
Hij wendde zich tot haar en haalde een pluk haar uit haar gezicht door deze achter haar oren te strijken. Onderwijl luisterde hij aandachtig naar de verlangens van Mila. Niet alleen wilde ze naar de bioscoop, ook wilde ze naar het strand, de dierentuin, de kermis en McDonalds. Iets te veel van het goede, als je het hem vraagt. Hij grinnikte desalniettemin.
Normaliter bekeken ze films of vertoefden ze in het park, - niet uitzonderlijk wanneer hij naar haar situatie keek. Morte had geen geld, - of, wel, zij had wel wat, maar moest dit direct weer afdragen aan de belasting en de schuldeisers. Natuurlijk had zij het beste voor haar kind over en zou zij er alles aan doen om haar kind de beste tijd van haar leven te geven, maar ging Mila weleens naar de kermis of de bioscoop, - twee activiteiten die haar klasgenoten als de normaalste zaken van de wereld beschouwden? Is zij ooit naar de McDonalds geweest, zonder dat zij moest uitkijken met wat zij zou nemen?
Het gegrinnik van Morte gaf hem de doorslag om Mila’s wil te beantwoorden. Ja, hij had een auto en ook al had hij niet veel geld meer op de bank staan; hij was bereid om haar en haar moeder mee te nemen in zijn auto en naar de bioscoop te rijden. Uiteraard geheel op zijn kosten. ‘’We could go to the movies, yeah,’’ glimlachte hij. Hij bekeek Mila toen hij sprak en richtte zich nadien op Morte. Uiteindelijk was zij degene die besliste of zijn plan door zou gaan of niet, - en trouwens, wilde zij hem hier nog wel hebben?
‘’But we don’t have to, of course.’’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld